Εθνικοφροσύνη εις άφεσιν αμαρτιών

Του Αχιλλέα Γραβάνη, Athens Voice

Tα προβλήματα της χρηματοδότησης των βασικών αναγκών της χώρας συσσωρεύονται, με πιο πρόσφατο αυτό της διαφαινόμενης δυστοκίας εκταμίευσης των κονδυλίων του ΕΣΠΑ. Προηγήθηκαν οι διεθνείς «θεσμοί», όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τραπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η οικονομική κατάσταση του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα πλησιάζει πλέον και επίσημα τη χρεοκοπία. Οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, που της έστρωσαν το έδαφος, προσπάθησαν το 2010 να την αποφύγουν, όμως με ημίμετρα, για να μη θίξουν την κρατικοδίαιτη εκλογική τους πελατεία. Απέφυγαν τις σημαντικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις όπως ο διάβολος το λιβάνι, εφαρμόζοντας οριζόντιες περικοπές δίχως αναπτυξιακή λογική, δίχως κοινωνική δικαιοσύνη. Προστάτευσαν έτσι τον πελατειακό τους δημόσιο τομέα, προγράφοντας τον ιδιωτικό. Έτσι κι αλλιώς οι αιμοδότες τους επιχειρηματίες από το δημόσιο ανέπνεαν οικονομικά. Η τύχη της χώρας σ’ αυτή την εξαιρετικά επικίνδυνη ιστορική συγκυρία είναι στα χέρια sui generis οικονομολόγων, που «φούσκωσαν» τα τελευταία χρόνια μέσα απο τις δημόσιες σχέσεις και το συγχρωτισμό τους με την εξουσία. Το «κυβερνητικό» ζεύγος» του Γιάνη και της Έλενας είχε «κουμπάρο» τον Γιώργο, είναι δε εξαιρετικά περιγραφικό της sui generis διεθνούς εικόνας της χώρας! Αυτό σήμερα συζητά με τους διεθνείς «θεσμούς» για τη σωτηρία της. Η επιστημονική τους επάρκεια δύσκολα υποστηρίζεται από τα ακαδημαϊκά και διεθνή τους πεπραγμένα και η αξιολόγησή τους απο κορυφαίους συναδέλφους τους (peers evaluation) είναι κατά πλειοψηφία αρνητική. Η εξόχως ανησυχητική εικόνα της «αριστερής» κυβερνητικής ελίτ συμπληρώνεται από τους γόνους εύπορων οικογενειών (Αλέξης, Πάνος) που δεν έχουν διοικήσει στη ζωή τους ούτε περίπτερο. Η μόνη τους εμπειρία είναι μέσα από τους κομματικούς διαδρόμους, όμως από τα γεννοφάσκια τους. Έχουν αποκτήσει μία εκ του ασφαλούς, virtual επαφή με τα προβλήματα των πολιτών, μέσα απο τις πρώιμες φιλοδοξίες τους να κυβερνήσουν την Ελλάδα.

Η κυβέρνηση προετοιμάζει το λαό για μια διαφαινόμενη, επίσημη χρεοκοπία. Γνωρίζει ότι οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για μία άλλη, εξωστρεφή, διεθνώς ανταγωνιστική οικονομία δεν είναι στην ατζέντα της, δεν τις αντέχει πολιτικά. Άλλα έχει υποσχεθεί στους απελπισμένους ψηφοφόρους της: θέσεις εργασίας στο δημόσιο, κρατικές επιχειρήσεις. Οι εγχώριες και διεθνείς ιδιωτικές επενδύσεις δεν είναι στις προτεραιότητές της. Υπάρχουν αρκετοί που πιστεύουν ότι η κυρίαρχη πολιτική επιλογή μια σημαντικής μερίδας του κυβερνώντος κόμματος ήταν και παραμένει η έξοδος από την Ευρώπη και η αλλάγη καθεστώτος. Ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, ώστε να επιβληθεί εκ των συνθηκών στην συνείδηση των πολιτών η μεγάλη αλλαγή ως αναγκαιότητα. Φοβάται όμως ότι το μεγάλο «κανόνι» θα σκάσει στα χέρια της. Ενισχύει λοιπόν τον εθνικισμό και το διχασμό για να μεταθέσει τις ευθύνες της στους κακούς Ευρωπαίους και στους εσωτερικούς «πράκτορές» τους, ώστε να προσφέρει στους εξαχρειωμένους πλέον πολίτες τη μεγάλη αλλαγή, ως τη μόνη λύση για τη χώρα.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες η «χαλαρή» κριτική της ευθύνης των κυβερνητικών κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ μοιάζει με συνενοχή στη διαφαινόμενη καταστροφή. Η αντιπολίτευση οφείλει να ενημερώσει τους πολίτες για τους κινδύνους που ελλοχεύουν. Στους περίπου δύο μήνες που κυβερνούν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχουν δώσει απτά δείγματα γραφής για την ανικανότητά τους να χειριστούν τα τεράστια προβλήματα της χώρας. Η οικονομία καταρρέει, όπως και οι διεθνείς σχέσεις. Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, είτε λόγω ιδεολογίας είτε λόγω άγνοιας είτε λόγω συμφερόντων (η δραχμή για μερικούς είναι πολύ γυαλιστερή). Με το ζόρι μεταρρυθμιστής δεν γίνεσαι, πώς να το κάνουμε.

Εάν η κυβέρνηση αποτύχει, μία από τις εναλλακτικές λύσεις που θα «αναδείξει» στους πολίτες είναι ο επερχόμενος φασισμός. Γιατί η όλη πολιτική συμπεριφορά της, με την κοινωνική διάχυση του εθνολαϊκισμού, στρώνει ακριβώς το έδαφος στον πλέον πειστικό εκπρόσωπό του που είναι ήδη παρών στη Βουλή και με τον κίνδυνο της ηρωοποίησής του στην περίπτωση δικαστικής του απαλλαγής. Δυστυχώς, ο φόβος των κυβερνώντων κομμάτων μπροστά στις πελώριες ευθύνες τους στην περίπτωση επίσημης  χρεοκοπίας τούς οδηγεί στην πολιτική προώθησης του εθνικού διχασμού: για να γλιτώσουν το κεφάλι τους χτίζουν εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς του λαού!
Η ευθύνη για τη δημόσια ανάδειξη των κυβερνητικών αστοχιών και του αδιέξοδου που διαφαίνεται για τη χώρα είναι πλέον στα χέρια των άφθαρτων, νέων κομμάτων, τα οποία ακόμη ακούει η κοινωνία. Είναι στα χέρια των πολιτών που δεν συμμετείχαν στην εθνική κατάρρευση, που την αντιπάλεψαν με κόστος. Το Ποτάμι, που δημιουργήθηκε κατεξοχήν από τέτοιους πολίτες, οφείλει να διαμορφώσει τις συνθήκες για μια εθνική συνεννόηση, πριν είναι αργά. Το επικείμενο Συνέδριό του οφείλει να αποτελέσει τη διεπιφάνεια αυτής της συζήτησης για το μέλλον της χώρας.

Ένα ανοιχτό, δημοκρατικό Συνέδριο θα δώσει το μήνυμα στη δομικαζόμενη κοινωνία ότι υπάρχει ελπίδα για μία άλλη πολιτική, αυτή της εθνικής συνεννόησης, του ευρωπαϊκού ορθολογισμού, της Ελλάδας της ανάπτυξης και της προόδου μέσα σε ένα πλαίσιο αληθινής κοινωνικής δικαιοσύνης και αξιοκρατίας. Η κοινωνία αναμένει, δεν θέλει να δει μια από τα ίδια. Αναμένει ένα νέο όραμα για τη χώρα.