Ταχρίρ

Του Ηλία Κανέλλη, ΝΕΑ, 16,8,13

Ο Αλέκος Αλαβάνος είναι ένας έμπειρος πολιτικός της Αριστεράς. Εμπειρος, βεβαίως, δεν σημαίνει και ρεαλιστής. Οχυρωμένος πίσω από μια ιδεοληπτική ανάγνωση του κόσμου (του), δεν θυμάμαι να έχει κάνει αυτοκριτική για τον αυταρχισμό και την ανελευθερία των κομμουνιστικών καθεστώτων που τόσο λάτρεψε. Επί χρόνια ευρωβουλευτής, στην πραγματικότητα ήταν αδιάφορος για την ευρωπαϊκή ιδέα. Πιο πολύ τον έθελγαν περιφερειακά, ακόμα και τριτοκοσμικά καθεστώτα. Εθνοκεντρικός και αγοραφοβικός, εργάστηκε περισσότερο για μια Ελλάδα περίκλειστη - και συνέβαλε στην περιθωριοποίηση, εντός του Συνασπισμού, των αριστερών ανανεωτικών δυνάμεων. Το ότι, τελικά, έπεσε ο ίδιος στον λάκκο που έσκαψε, παραδίδοντας τελικά το κόμμα στον Αλέξη Τσίπρα, ήταν τεράστια προσωπική ήττα. Αλλά ο Αλέκος Αλαβάνος είναι πεισματάρης, ενώ διαθέτει αντοχές και αισιοδοξία. Οπότε, ξανά προς τη δόξα τραβά. Η οικονομική κατάρρευση της χώρας και τα Μνημόνια θεώρησε ότι του έδωσαν μια νέα ευκαιρία. Διεκδίκησε, λοιπόν, από πολύ νωρίς κομμάτι από την καλλιέργεια κοινωνικής αναταραχής. Επέχαιρε με τις εκδηλώσεις μιας προϊούσας αγανάκτησης και, για καιρό, διεκδικούσε την έξοδο των αγανακτισμένων πολιτών στο Σύνταγμα. «Η Πλατεία Συντάγματος και κάθε μικρή και μεγάλη πλατεία της χώρας πρέπει να γίνει Πλατεία Ταχρίρ και η κυβέρνηση αυτή να φύγει το συντομότερο», έλεγε και ξαναέλεγε, εμπνευσμένος από τη σύντομη Αραβική Ανοιξη και από μια ανάλυση για την εξέγερση, αρχικά στην Αίγυπτο, που υποτίθεται, με ριζοσπαστικό τρόπο, διεκδίκησε και πέτυχε τη μεταβίβαση της εξουσίας από ένα τυραννικό καθεστώς στον λαό.

Ποιος εκπροσωπεί όμως, κατά τον Αλέκο Αλαβάνο, την τυραννία στην Ελλάδα; Η Ευρώπη, η Ευρωπαϊκή Ενωση, η ΟΝΕ, απαντά. Ακόμα και μετά τις διαψεύσεις από τις τελευταίες εκλογές, όταν η κάλπη έδωσε κοινοβουλευτική δύναμη και φωνή στη ναζιστική Χρυσή Αυγή, επανέρχεται με το ίδιο αίτημα: να κάνουμε Ταχρίρ το Σύνταγμα, ξαναδηλώνει τον περασμένο Νοέμβριο, διεκδικώντας να καταγγείλουμε το Μνημόνιο και να φύγουμε από την ευρωζώνη (ασφαλώς και από την Ευρώπη).

Και τώρα; Τώρα που η Αραβική Ανοιξη αποδείχθηκε αραβικός χειμώνας; Τώρα που η σύντομη αίσθηση της λαϊκής δύναμης παρέδωσε στο τρομερό δίλημμα: αγοραφοβική ισλαμιστική Αίγυπρος ή στυγνή φοβική δικτατορία; Ακόμα επιμένει, άραγε, στην ανάλυσή του; Και όσοι συμμερίζονταν τον «ριζοσπαστισμό» του; Τους αρέσουν οι εξελίξεις στη χώρα; Τους αρέσει το φονικό κύμα που εκδηλώνεται αυτές τις ημέρες και η εμβάθυνση του θρησκευτικού μίσους; Υπήρξαν λαλίστατοι. Γιατί δεν συνεχίζουν;

Ο Αλέκος Αλαβάνος και όσοι συμμερίστηκαν τις απόψεις του υπήρξαν προσηλωμένοι σε δύο καταστροφικά δόγματα. Το ένα, ότι η Ελλάδα δεν έχει καμιά δουλειά στην κοινότητα των ευρωπαϊκών κρατών. Το δεύτερο, ότι χρειάζεται να ανατραπεί η αστική δημοκρατία. Και τα δύο αυτά δόγματα φέρνουν αποσταθεροποίηση, αβεβαιότητα και απομονωτισμό. Ευτυχώς, τέτοιες απόψεις είναι απολύτως μειοψηφικές. Και επίσης ευτυχώς, η Ελλάδα είναι δυτική ευρωπαϊκή χώρα. Και θα συνεχίσει να είναι.

O Ηλίας Κανέλλης είναι δημοσιογράφος