Δραχμή;

Του Γιάννη Βαρουφάκη, www.protagon.gr, 18.11.11

Το ευρώ πεθαίνει. Για αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία. Οι λόγοι έχουν εξηγηθεί πολλές φορές και δεν χρειάζεται να τους επανα-εξηγήσουμε εδώ (για όσους χρειάζονται επανάληψη, βλ. εδώ για μια παλιότερη εξήγηση και εδώ για μια slow motion περιγραφή της αποδόμησης της ευρωζώνης - μια διαδικασία που μπήκε στην τελική ευθεία με τηνανόητη 21η Ιουλίου και την ακόμα πιο ανόητη 26η Οκτωβρίου - βλ. το σχετικό παράρτημα). Ευρώ-δρυός πεσούσης, πολλοί είναι εκείνοι που τείνουν στο λογικοφανές συμπέρασμα: Μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει. Αν η κατάρρευση του ευρώ είναι σχεδόν αναπόφευκτη, και δεδομένου ότι το ισχυρό ευρώ συνθλίβει την ασθενική ελληνική οικονομία, μήπως ήρθε η ώρα της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα; Επιστρέψτε μου να απαντήσω άμεσα και κατηγορηματικά: Όχι, δεν έχει έρθει αυτή η ώρα! Και δεν θα έρθει όσο υπάρχει το ευρώ.

Χάσμα γενεών

Μαρία Ψαρρού, 17 Νοεμβρίου 2011

Είναι γεγονός ότι οι γενιές, τα διακριτά υποσύνολα δηλαδή του  πληθυσμού με κοινή καταγωγή και ηλικία αλλά και  ακμή και  δράση που  συμπίπτουν χρονικά,  διαφέρουν μεταξύ τους. Ενίοτε, μάλιστα, οι διαφορές τους είναι τόσο έντονες ώστε ανάμεσά τους να αναπτύσσονται αγεφύρωτα χάσματα στην επικοινωνία, που αποδίδονται με τον όρο χάσμα γενεών.
Ένα τέτοιο χάσμα υφίσταται μεταξύ της γενιάς μας, που ορισμένοι την σήμερα χαρακτηρίζουν «γενιά των 500 ευρώ» (συν – πλην, με το πλην επικρατέστερο) ή και χαμένη, ενώ μόλις λίγα χρόνια νωρίτερα τη θεωρούσαν «γενιά του καναπέ», σε σχέση πάντα με προγενέστερες γενιές, όπως η γενιά του Πολυτεχνείου.

Ειδοποιό διαφορά μεταξύ της δικής μας γενιάς  και της γενιάς του Πολυτεχνείου συνιστά το γεγονός ότι εμείς γαλουχηθήκαμε ως καριερίστες μα σύντομα εγκαταλείψαμε την «ουτοπία της καριέρας» για την επανάσταση που ξεκινά πρωτίστως ως υπόθεση προσωπική, ενώ εκείνοι που ανδρώθηκαν ως επαναστάτες σύντομα απομακρύνθηκαν ψυχικά από  την «ουτοπία της λαϊκής επανάστασης» για να διεκδικήσουν καριέρα και ατομική πρόοδο.

Πόρνες

Του Δημήτρη Δανίκα, ΒΗΜΑ, 17.11.11

Μέσα παριστάνει τον επαναστάτη. Εξω προσέρχεται με σκυμμένο το κεφάλι. Από «αρχαιοτάτων« χρόνων έτσι πορεύονται οι κυβερνητικοί πολιτικοί. Μέσα μάγκες. Εξω φάπες. Αυτή η κολόνια κρατάει χρόνια. Παράδειγμα, η υπογραφή του Αντώνη Σαμαρά. Μια άρνηση που υπακούει στην εξής σουρεαλιστική τακτική: «Αφού», λέει, «έχω δηλώσει ότι θα ψηφίσω το νόμο για τη δανειακή σύμβαση, ποιος ο λόγος να βάλω την τζίφρα μου σ' ένα χαρτί;» Τρίχες κατσαρές για τσατσάρες αφρικανικές. Μωρέ τι μας λες. Γιατί το δάνειο συνοδεύεται με υποχρεώσεις. Γιατί αυτές οι υποχρεώσεις καταλήγουν σε τέτοια μέτρα που θα μετατρέψουν την κοινωνία σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας. Και γιατί αν θέλεις να πάρεις τα λεφτά και να κουρέψεις τα ομόλογα τα τοξικά πρέπει αυτά τα μέτρα να εφαρμόσεις κανονικά. Απλό, κατανοητό, σκληρό, κυνικό. Αν όμως ο Σαμαράς βάλει την τζίφρα του κάτω από μια τέτοια συμφωνία τότε τινάζει στον αέρα ολόκληρη τη νεοδημοκρατική και τάχα μου φιλολαϊκή κομπανία.

Εσπεράντο και Ευρώ

Του Λευτέρη Τσουλφίδη*, Το Βήμα,16.11.11

Η Εσπεράντο σχεδιάστηκε για να γίνει η διεθνής γλώσσα του μέλλοντος και ως τέτοια προσέλκυσε το ενδιαφέρον πολλών νέων, ιδίως τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες. Η Εσπεράντο είναι η γλώσσα αυτών που ελπίζουν, προφανώς, στη σύσφιξη των ανθρώπινων σχέσεων διεθνώς. Ωστόσο, οικονομική δύναμη και γλώσσα είναι αλληλένδετες και καθώς η Εσπεράντο αντλεί τη δύναμή της από τον διεθνισμό των οικονομικά ανίσχυρων εμπνευστών της παραμένει μια γλώσσα λίγων (περίπου δύο εκατομμυρίων) ρομαντικών ανθρώπων. Αντίθετα, η αγγλική γλώσσα αντλώντας τη δύναμή της από την οικονομική ισχύ των χωρών που την ομιλούν, αυθόρμητα έχει καθιερωθεί ως η διεθνής γλώσσα.

Η εισαγωγή του ευρώ θεωρήθηκε από τους εμπνευστές του ότι θα συμβάλλει στην σύσφιξη των οικονομικών και φιλικών δεσμών μεταξύ των χωρών της ΕΕ. Το ευρώ, αρχικά τουλάχιστον, φάνηκε να εκπληρώνει τις προσδοκίες των εμπνευστών του δεδομένου ότι πολύ νωρίς λειτούργησε ως διεθνές μέσο συναλλαγών και αποθεματικό νόμισμα. Σε μια βαθύτερη όμως ανάλυση διαπιστώνεται ότι το ευρώ αντί να οδηγεί στη σύγκλιση συνέβαλε στην διεύρυνση των ανισοτήτων μεταξύ των χωρών της ευρωζώνης (ΕΖ).

Προτάσεις αναίρεσης της αριστεράς και της ευθύνης...

Του Γιώργου Παππά*, 16.11.11

Οι πάντες στροβιλίζονται σήμερα στον τυφώνα της καταστροφικής ανευθυνότητας της πρότασης του ΓΑΠ και της άλογης, αντιδημοκρατικής, αντιφατικής θέσης της ηγεσίας της Ε.Ε.

Η Ευρωπαϊκή ηγεσία άδραξε την ευκαιρία, προφανώς ερμηνεύοντας κατά βούληση την κίνηση του ΓΑΠ, και πιέζει πλέον με διλήμματα “μέσα ή έξω από την Ε.Ε.” για την αποδοχή από μέρους της Ελληνικής κοινωνίας της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου “όπως έχει” και την αποδοχή των συνοδευτικών πολιτικών όρων λειτουργίας της δημοκρατίας μας για την υλοποίηση της.

Όλοι εμείς που πιστεύουμε στο κοινό μέλλον και πορεία των ευρωπαϊκών λαών μένουμε έκπληκτοι απο την αντίδραση των Ευρωπαίων συνεταίρων. Γιατί και για ποιο λόγο όλα αυτά αφού είχαν συμφωνήσει για τη νέα δανειακή σύμβαση και ΞΕΡΟΥΝ οτι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων είναι υπέρ της Ε.Ε.: Δεν αρκεί το επιχείρημα του λάθους του δημοψηφίσματος ή οι καθυστερήσεις στην εφαρμογή των αναγκαίων πολιτικών. Η ίδια η Ε.Ε. χαρακτηρίζεται, διαχρονικά, από τεράστιες καθυστερήσεις στην λήψη των αναγκαίων αποφάσεων.

Πολιτικοί και «τεχνοκράτες»

Της Ελίζας Παπαδάκη, ΝΕΑ,  16.11.11

Η ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Λουκά Παπαδήμο στην Ελλάδα, η ταυτόχρονη εντολή που έλαβε ο Μάριο Μόντι να σχηματίσει κυβέρνηση στην Ιταλία, στάθηκαν αφορμή για εκτεταμένα σχόλια, κατά πόσον «τεχνοκράτες» είναι δυνατόν να αντεπεξέλθουν εκεί όπου οι προκάτοχοί τους πολιτικοί απέτυχαν. Δίπλα σε επαίνους και ευχές, διακρίναμε άφθονη δυσπιστία σε μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες. Η αντιδιαστολή της πολιτικής στην «τεχνοκρατική» προσέγγιση είναι ωστόσο παραπλανητική, όσον αφορά τουλάχιστον τα συγκεκριμένα πρόσωπα: διότι τόσο ο Μόντι όσο και ο Παπαδήμος, έχουν ασκήσει για μακρύ χρονικό διάστημα πολιτική από τα δημόσια αξιώματα που κατείχαν∙ και μάλιστα πολιτική πολύ μεγαλύτερης εμβέλειας, με πολύ ευρύτερες επιπτώσεις για την ευημερία των πολιτών, παρ' όσο αν τα ίδια χρόνια είχαν διατελέσει ας πούμε οικονομικοί υπουργοί και βουλευτές στις χώρες τους.

Λάου-Λάου

Του Νίκου Μπίστη, protagon.gr, 16.11.11

Τελικά η συμμετοχή της ακροδεξιάς του ΛΑΟΣ στην νέα κυβέρνηση ενόχλησε περισσότερο τους προοδευτικούς πολίτες και τα προοδευτικά κόμματα στην Ευρώπη- με πρώτη την Γαλλία που ξέρει – παρά στην χώρα μας. Εδώ τα αντανακλαστικά έχουν αμβλυνθεί και από την λάου-λάου πολιτική του κ. Καρατζαφέρη και από την πολιτική και ηθική νομιμοποίηση που απλόχερα και συστηματικά του προσφέρανε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Η λάου-λάου πολιτική έγκειται στην απόσυρση από το προσκήνιο και τον εμφανή δημόσιο λόγο των πιο έξαλλων συνθημάτων της ακροδεξιάς, στην συνεχή επαφή με αυτό «που θέλει ο λαός στα καφενεία» και στην διαμόρφωση για τον ίδιο τον Καρατζαφέρη ενός προφίλ καλοκάγαθου χωρατατζή θείου με τον οποίο μπορείς να περάσεις ένα ευχάριστο βράδυ στην ταβέρνα. «Μπορεί αυτοί οι άνθρωποι να κάνουν κακό; Τι να φοβηθούμε από τον Καρατζαφέρη;»

Τα κόμματα μιλάνε ακόμα στους πελάτες τους, όχι στην κοινωνία.

Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice, 16.11.11

Οι θεσμικές συμμορίες παίζουν το τελευταίο τους χαρτί. Μαφίες σκουπιδιών, συμμορίες λαθρεμπορίου καυσίμων με λευκά κολάρα, καταπατητές δημόσιας γης και βιομηχανία αυθαιρέτων, συνδικαλιστές που απομυζούν τις ΔΕΚΟ, διακινητές του μαύρου χρήματος, νταλαβεριτζήδες ανάμεσα στα κρατικά, κομματικά και επιχειρηματικά λόμπι, οργανωμένες ομάδες «απορρόφησης» των κοινοτικών κονδυλίων, υπεράριθμοι των κομματικών στρατών που στελεχώνουν χιλιάδες άχρηστους φορείς δημιουργημένους ακριβώς γι’ αυτό, κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα της μίζας και της φοροδιαφυγής, μέσα ενημέρωσης του εκβιασμού, της διαπλοκής και της κρατικής επιδότησης, τρωκτικά των δημόσιων ταμείων, κόμματα που πουλάνε προστασία σε επιχειρήσεις, συντεχνίες που ελέγχουν κλάδους ολόκληρους της οικονομίας και μπαίνουν φραγμός στην απελευθέρωση των αγορών, συμμορίες των νοσοκομειακών αποθηκών, παρασιτικά δημοσιοϋπαλληλικά στρώματα που πλουτίζουν «πουλώντας» τις υπηρεσίες του δημοσίου με αντίτιμο φακελάκια, γρηγορόσημα, φορολογικές περαιώσεις. Μια γκρίζα Ελλάδα που προτιμάει τη δραχμή, γιατί η «κανονικότητα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν την περιλαμβάνει.

Δεν δίνει ψήφο εμπιστοσύνης στη νέα κυβέρνηση η Δημοκρατική Αριστερά

in.gr,16.11.11

Δεν θα δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση η Δημοκρατική Αριστερά, όπως ξεκαθάρισε ο Φ.Κουβέλης, κατά την τοποθέτησή του επί των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης. Ο ίδιος τόνισε, πάντως: «Δεν περιοριζόμαστε στο όχι, θα είμαστε εδώ με συγκεκριμένες προτάσεις και διεκδικήσεις να συνεισφέρουμε προκειμένου να προωθηθούν εκείνες οι πολιτικές που θα οδηγούν την χώρα σε πορεία διεξόδου και θα στηρίζουν την ελληνική κοινωνία στο πλαίσιο πάντα του σταθερού στόχου της παραμονής της χώρας στην Ευρώπη».

Εξηγώντας τη θέση του για τη νέα κυβέρνηση, ο κ. Κουβέλης ανέφερε πως αυτό που επιδιώχθηκε ήταν μια συμψηφιστική μεταβατική ρύθμιση, στο πλαίσιο ενός τμήματος του πολιτικού συστήματος με συγκεκριμένες νεοφιλελεύθερες απόψεις, με το δεδομένο ότι συνεχίζεται η ίδια πολιτική. 

Πρόσθεσε, πως ο νέος πρωθυπουργός ως πρόσωπο έχει θετικό πρόσημο, καλείται όμως, να την αναπτύξει πάνω σε ένα συγκεκριμένο έδαφος που είναι υπονομευμένο και από τον τρόπο που κατέληξαν στο πρόσωπο του πρωθυπουργού και από την σύνθεση της κυβέρνησης, κυρίως όμως από τον τρόπο που συνεχίζουν να λειτουργούν οι δύο βασικοί εταίροι της κυβέρνησης, ο ένας σαν να μην έφυγε κι ο άλλος σαν να μην ήρθε. 

Ανάμεσα στην Ευρώπη και στην καθ’ ημάς Ανατολή

Tου Διονύση Γουσέτη, Καθημερινή, 16.11.11

Οταν το 1823 ο Βύρωνας ήρθε στην απελευθερωμένη Ελλάδα με τα λεφτά του εγγλέζικου δανείου, βρήκε τη χώρα να αλληλοσφάζεται. Δεν επρόκειτο για ταξικό αγώνα, όπως διδάσκουν κάποιοι δογματικοί του μαρξισμού. Επρόκειτο για αγώνα της καθυστερημένης κατακερματισμένης Ελλάδας του τοπικισμού, της οικογενειοκρατίας, των πελατειακών δικτύων, εναντίον της Ελλάδας της συνταγματικής νομιμότητας και του εκσυγχρονισμού. Δηλαδή, για αγώνα της καθ’ ημάς Ανατολής εναντίον της προσέγγισης στις προηγμένες χώρες της Ευρώπης. Η Ελλάδα που αλληλοσφάζεται σήμερα μοιάζει εκπληκτικά με την τότε Ελλάδα. Οι δυνάμεις της καθυστέρησης ενυπάρχουν στα δύο κόμματα εξουσίας και καθορίζουν τις αποφάσεις της ηγεσίας τους. Οι ηγεσίες αναγκάζονται να δώσουν την εξουσία στις δυνάμεις του εκσυγχρονισμού, όπως και τότε, χάριν και πάλι ενός δανείου. Αυτή την εξουσία όμως προσπαθούν, όπως και τότε, να τη ροκανίσουν όσο μπορούν. Υπονομεύουν τον πρωθυπουργό που αναγκάστηκαν να επιλέξουν με ποικίλους τρόπους.

Παραδόσεις του ελληνικού λαού

 Του Γιώργου Γιατρομανωλάκη, ΒΗΜΑ, 16.11.11

«Κανείς δεν είναι παραπάνω (sic) από το νόμο, παρά μόνο οι παραδόσεις μας. Και το άσυλο είναι μια μακρά ακαδημαϊκή παράδοση. Συνδέεται με τις ακαδημαϊκές ελευθερίες, συνδέεται με τη διακίνηση των ιδεών, την αυτοτέλεια, την αυτονομία, την ανεξαρτησία του πανεπιστημίου, από οποιοδήποτε εξωτερικό παράγοντα» δήλωσε ο πρύτανης και συνέχισε: «Για μας, ανεξάρτητα από τη νομοθεσία, το πανεπιστημιακό άσυλο υπάρχει».

Η δήλωση αυτή του αξιότιμου πρύτανη του ΑΠΘ όχι μόνο επαναφέρει σε ισχύ το εθιμικό δίκαιο, αλλά επαναξιολογεί, με το κύρος της, τις αθάνατες παραδόσεις του ελληνικού λαού και τις επανατοποθετεί, καθαρά και ξάστερα, στο απυρόβλητο. Καιρός ήταν. Και η ζωοκλοπή παράδοση είναι. Και η οπλοκατοχή ομοίως. Ομοίως και η φοροδιαφυγή, η οποία μάλιστα κατά τους ειδικούς ανάγεται στην εποχή της Τουρκοκρατίας. Αμ η παράνομη στάθμευση, τι είναι παρά μία εκ των παραδόσεών «μας»; Καλώς λοιπόν που ο κ. πρύτανης τοποθέτησε τις «παραδόσεις μας» πάνω και από τον νόμο.

Επανεφεύρεση της πολιτικής

Tου Νίκου Γ. Ξυδάκη, Καθημερινή, 15.11.11
Η αριστερά φέρεται σαν να απευθύνεται στα δικά της μερικά ακροατήρια και να επωφελείται από τις μετακινήσεις διαμαρτυρόμενων ψηφοφόρων, σαν να μην την ενδιαφέρει η ευθύνη για το όλον, έστω το πλειονοτικό, άρα και ένας συνολικός λόγος προς τους πληττόμενους. Απουσιάζουν συγκεκριμένες λύσεις για άμεση ανακούφιση των αναγκεμένων, για μερική έστω απασχόληση των νέων, πρωτίστως για ένα βιώσιμο παραγωγικό μοντέλο· απουσιάζει το «εδώ και τώρα», αντιθέτως περισσεύει η καταγγελία του φρικτού παρόντος και η επαγγελία ενός αόριστου μέλλοντος. Ισως ζητούνται πολλά από τα κόμματα της αριστεράς, ζητείται να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους. Και όμως τα δημοσκοπικά ποσοστά (αθροιζόμενα) προοιωνίζονται ποσοστά ΕΔΑ του 1958. Οφείλουν άρα να υπερβούν τους εαυτούς της νωχελικής αυτάρεσκης μεταπολίτευσης, όπως όλοι, και να δοθούν στην πολιτική πράξη επανεφευρίσκοντας περιεχόμενο και μορφές. Στο κατώφλι μιας εθνικής καταστροφής και ενός κοινωνικού μετασχηματισμού, οι πολιτικές δυνάμεις προτείνουν σχέδιο επιβίωσης, όχι άλλη μια καταγγελία.

«Ενα εκατοστό ευθύνης»

 Tης Χριστίνας Κοψίνη, Καθημερινή, 15.11.11

Aποπειράθηκε να αυτοκτονήσει με τα κλινοσκεπάσματα του χώρου κράτησης. Τα κατάφερε. Σε Τμήμα της Πάτρας. Ετών 32, με παιδί 10 μηνών. Αγαμη. Εκλεψε δύο μπλουζάκια. Πιθανότατα τοξικομανής. Ισως να τα μεταπωλούσε. Δεν πρόλαβε. Η λεία επιστράφηκε. Οι αρχές έκαναν καλή δουλειά. Ομως, ενίοτε οι συλληφθέντες αυτοκτονούν. Ακόμη και οι μητέρες. Δυστυχώς, η κάμερα δεν είχε επισκευαστεί και η συλληφθείσα δεν παρακολουθείτο. Αλλωστε, δεν υπήρχε κανένας λόγος γι’ αυτό, αφού ήταν ήδη έγκλειστη...

Σας φαίνεται το θέμα μελό; Δεν είναι. Είναι η πραγματικότητα. Ακούγεται μελό το ενδεχόμενο να ζήσουμε ένα Γιάννη Αγιάννη στους Αθλιους του Ουγκώ να καταδιώκεται για ένα καρβέλι ψωμί. Αλλά η ζωή δεν είναι μόνο πιο συναρπαστική από τα κλασικά μυθιστορήματα. Μπορεί να γίνει και θλιβερή αν αναλογιστεί κανείς τι σημαίνει αυτό το μέγεθος των 920.000 ανέργων που κατέγραψε η ΕΛΣΤΑΤ τον Αύγουστο. Τι σημαίνει σε οικογενειακό αδιέξοδο να είναι απλήρωτος ο πατέρας 3-4 μήνες. Τι σημαίνει να βλέπεις τα πτυχία στον τοίχο και να μη βρίσκεις δουλειά ούτε σε μπουφέ. Φαίνεται ακραία η εικόνα, αλλά μόλις χθες με αυτή την παγωνιά, συνάδελφοι σε μεγάλη εβδομαδιαία εφημερίδα δούλευαν χωρίς αναλώσιμα και θέρμανση, γιατί δεν είχε πληρωθεί η ΔΕΗ.

Η αναδιάρθρωση

Του Παναγιώτη Τσορμπατζόγλου*

Η λέξη μπορεί να απέκτησε τα τελευταία, δίσεκτα, χρόνια καινούργιο ειδικό βάρος, στο χώρο όμως της Ελληνικής γεωργίας είναι τόσο παλιά όσο και φθαρμένη. Μεγαλώσαμε και λειτουργήσαμε, όσοι από μας βρεθήκαμε να δραστηριοποιούμαστε στο χώρο αυτόν, με πρόταγμα ευθύνης και ανάγκης την «αναδιάρθρωση των γεωργικών καλλιεργειών». Όπως και μια σειρά άλλων προτεραιοτήτων το οιονεί συγκροτημένο κράτος, και στην περίπτωση της ελληνικής γεωργίας, απέτυχε να υλοποιήσει το αυταπόδεικτα αναγκαίο, καταστώντας την «αναδιάρθρωση» γράμμα κενό. Και μετά πρόκυψε το δημοσιονομικό πρόβλημα. Και μαζί του η κατάρρευση και ο επαναπροσδιορισμός προτεραιοτήτων, αναγκών ακόμη και εννοιών λέξεων, όπως και αυτό της «αναδιάρθρωσης» που το περιεχόμενο της ήταν μέχρι πρόσφατα συγκεκριμένο και αδιαφιλονίκητο.

Και η Αριστερά της ευθύνης;

Του Κίμωνα Χατζημπίρου, ΝΕΑ, 14.11.11

Ο αρνητισμός των διαφόρων εκδοχών της Αριστεράς έναντι μιας κυβέρνησης συνεργασίας για το νοικοκύρεμα της χώρας δεν είναι οπωσδήποτε ανεύθυνος. Η θέση του ΚΚΕ ότι η επιλογή του κ. Λουκά Παπαδήμου ως Πρωθυπουργού εξυπηρετεί αποκλειστικά την ελληνική και την ευρωπαϊκή πλουτοκρατία συνάδει με τον εκπεφρασμένο στόχο της ανατροπής μέσω κινητοποίησης της εργατικής τάξης. Δεν είναι ανευθυνότητα το να οδηγεί το ΚΚΕ τη χώρα σε οικονομική καταστροφή, αφού επιδιώκει ακριβώς την κατεδάφιση του καπιταλιστικού καθεστώτος, το οποίο θα αντικατασταθεί στη συνέχεια από σύστημα ελεγχόμενης οικονομίας. Αντιστοίχως, η σκληρή καταδίκη της συγκυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πλήρως συνεπής με την επιδίωξή του να ανατραπεί αυτό που χαρακτηρίζει ως νεοφιλελεύθερο σύστημα, ενώ προστίθεται και αντιμνημονιακή έμφαση η οποία ελκύει τους αγανακτισμένους.