Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Η Μεγάλη Ληστεία

 Του Αθανασιου Χ. Παπανδρόπουλου, Athens Review of Books, τχ.23, Νοέμβριος 2011
[Ο σοσιαλισμός της αστακομακαρονάδας] Είναι μία βροχερή Τετάρτη του Φεβρουαρίου 1981. Το βράδυ, σε μια ψαροταβέρνα του Χαλανδρίου, στον δρόμο προς Χολαργό, κοντά στο σπίτι του Χαρίλαου Φλωράκη, Γενικού Γραμματέα τότε του ΚΚΕ, συνευρίσκονται οι Ανδρέας Παπανδρέου, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Άκης Τσοχατζόπουλος, Γεράσιμος Αρσένης, Κωστής Βαΐτσος, Βάσω Παπανδρέου, Μένιος Κουτσόγιωργας και ο μετέπειτα δήμαρχος Χαλανδρίου Νίκος Πέρκιζας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι σίγουρος για την εκλογική νίκη του «Κινήματος» στις εκλογές του Οκτωβρίου και η συζήτηση είναι πού θα βρεθούν τα απαραίτητα κεφάλαια για να μοιραστούν στις ορδές των «μη προνομιούχων» που ανυπόμονοι περιμένουν την ώρα της μεγάλης εισβολής. «Πρόεδρε, δεν υπάρχει πρόβλημα», λέει ο Γεράσιμος Αρσένης, μετέπειτα «τσάρος της οικονομίας», στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. «Το διεθνές σύστημα», επιμένει, «έχει μεγάλη ρευστότητα και θα βρούμε αρκετό χρήμα να φέρουμε στην Ελλάδα. Εξάλλου, τα επιτόκια είναι χαμηλά, όπως και το ελληνικό δημόσιο χρέος. Υπάρχουν έτσι περιθώρια να αντιμετωπίσουμε και αιτήματα για παροχές, αλλά και μία πιθανή φυγή κεφαλαίων στις ξένες τράπεζες από βιομηχάνους και μεγαλοεισαγωγείς…».
«Δηλαδή λεφτά υπάρχουν, Μάκη», τονίζει ευχαριστημένος ο Ανδρέας Παπανδρέου. «Θα μπορέσουμε έτσι να δείξουμε στον λαό ότι μοιράζουμε χρήμα. Ποιος ποτέ θα μάθει ότι αυτό είναι δανεικό… Θα λέμε σε όλους τους τόνους ότι είναι το χρήμα του κατεστημένου, που τώρα ανήκει στους Έλληνες…», προσθέτει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και δείχνει να απολαμβάνει το ουίσκι που πίνει.
«Οι γιαπωνέζικες τράπεζες ψοφάνε να δανείζουν χρήμα στην Ευρώπη, κύριε πρόεδρε», λέει στον Ανδρέα Παπανδρέου ο Κωστής Βαΐτσος, που είχε διεθνή εμπειρία από τη συμβουλευτική θητεία του σε χώρα της Λατινικής Αμερικής. Γνώριζε επίσης ο ίδιος –όπως και ο Ανδρέας Παπανδρέου– ότι στην διεθνή κεφαλαιαγορά κυκλοφορούσε και άφθονο μαύρο αραβικό χρήμα σε πετροδολάρια, που άλλο που δεν ήθελε να τοποθετηθεί σε χώρες όπως η Ελλάδα. Το χρήμα αυτό ήταν καλοδεχούμενο από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος ήθελε να το χρησιμοποιήσει για να εξαγοράσει στην κυριολεξία ψήφους και οπαδούς, ώστε να μονιμοποιήσει την παραμονή του στην εξουσία. Αυτό ήταν το μεγάλο όραμά του και, για να το αναλύσει κανείς, απαιτούνται πολλές σελίδες.
Με απλά λόγια, λέμε ότι, όταν το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ, δύο πράγματα τον ενδιέφεραν: Πρώτον, να διαλύσει την μισητή του –όπως είχε αποκαλύψει στον γράφοντα– Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (ΕΚΝΔ) και, δεύτερον, να καταλάβει την εξουσία. Επειδή μάλιστα γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να καταλάβει την εξουσία υποσχόμενος σοσιαλδημοκρατικού τύπου μεταρρυθμίσεις, οι οποίες εξάλλου ήσαν μέσα στο πρόγραμμα της ΕΚΝΔ, εφάρμοσε μία ριζοσπαστική, λαϊκιστική, τριτοκοσμικού τύπου στρατηγική, αξιοποιώντας τα κατώτατα δυνατά ερείσματα και ένστικτα που μπορεί να διαθέτει ένας λαός.
Σπουδασμένος στην Αμερική και οικονομολόγος, επηρεασμένος από τη σχολή της οικονομετρικής προσέγγισης των πραγμάτων, ο Ανδρέας Παπανδρέου –ο οποίος απεχθανόταν την Ευρώπη και την κουλτούρα της– ήταν ένας πολιτικός με ικανότητα τολμηρών τακτικών ελιγμών, που μπορούσε με άνεση να κινείται στρατηγικά στη βάση ορθολογικών επιλογών. Ένα σημαντικό την εποχή εκείνη στέλεχος του Κινήματος χαρακτήριζε τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ «κινούμενο ηλεκτρονικό υπολογιστή». Μελετούσε κάθε κίνησή του και, κυρίως, στην Αμερική είχε διδαχθεί από ειδικούς επικοινωνιολόγους να καταλαβαίνει την ψυχολογία του όχλου, να συνθηματολογεί και να μπορεί να διαισθάνεται τι θέλει να ακούσει ο ακροατής.
«Ύστερα», γράφει ο Στάμος Ζούλας, «ο Ανδρέας είχε διαπιστώσει ότι στην Ελλάδα η πιθανότητα να αποκτήσει κάποιος δημοσιότητα είναι η εκπροσώπηση απόψεων με τρόπο που να διεγείρει, που να συγκινεί, και ιδιαίτερα σε θέματα που το συναισθηματικό στοιχείο είναι πολύ έντονο». Ακόμη και όσα οι πολιτικοί του αντίπαλοι θεωρούσαν ως ανερμάτιστη πολιτική και οβιδιακές μεταμορφώσεις, στην ουσία δεν ήταν παρά ένας συνειδητός και προσχεδιασμένος τακτικισμός που είχε ως πρωταρχικό –αν όχι αποκλειστικό– στόχο την κατάληψη της εξουσίας»[1]. Και η τελευταία όντως κατελήφθη τον Οκτώβριο του 1981 και έμελλε να κρατήσει, την πρώτη περίοδο, το ΠΑΣΟΚ και τον αρχηγό του στο τιμόνι της χώρας έως τον Ιούλιο του 1989.
 
2.
[Η δημιουργία των μηχανισμών]Εννέα χρόνια παραμονής στην εξουσία ήσαν αρκετά για το ΠΑΣΟΚ και τον ιδρυτή του να δημιουργήσουν αρθρώσεις και καταστάσεις που δύσκολα θα μπορούσαν αρθούν από φιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις. Ακόμα χειρότερα, την πασοκική περίοδο εμπεδώθηκε στην Ελλάδα και μία αντιδραστική τριτοκοσμική ιδεολογία η οποία σήμερα μόνον δεινά επιφυλάσσει στη χώρα. Εξάλλου, η ιδεολογία αυτή, σύμφωνα με τα γνωστά από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα πρότυπα, χρησίμευε ως άλλοθι στους μηχανισμούς που έπαιρναν σάρκα και οστά στην Ελλάδα σε αντικατάσταση του αποκαλούμενου «κράτους της δεξιάς». Μετά λοιπόν την επιχείρηση του Φεβρουαρίου 1982, όταν μία Κυριακή οι πρασινοφρουροί έκαναν δοκιμή πραξικοπήματος, σταδιακά εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα μηχανισμοί του πασοκικού κράτους που δημιουργούσαν και νέες κοινωνικο-οικονομικές αρθρώσεις.
Κοντολογίς, ο Ανδρέας Παπανδρέου επεδίωξε –και σε μεγάλο βαθμό κατάφερε– να δημιουργήσει μία φιλική προς το ΠΑΣΟΚ μεσαία τάξη, εσωστρεφή και εχθρική προς κάθε φιλελεύθερη και ευρωπαϊκή ιδέα. Επρόκειτο για μία τάξη που διψούσε για χρήμα, αλλά ήθελε να το αποκτήσει χωρίς κόπο και, κυρίως, όχι μέσα από μηχανισμούς της αγοράς και του οικονομικού ανταγωνισμού που συνεπάγεται η ελεύθερη οικονομία.
Έτσι, την περίοδο 1981-1985, εισρέουν στην Ελλάδα απίστευτα ποσά, δανεισμένα από ξένες τράπεζες, κυρίως ιαπωνικές, και δαπανώνται ασυστόλως στο όνομα της «καμένης γης», για να εκκολαφθεί η πασοκική εξουσία, η οποία ήταν και σαφέστατου τριτοκοσμικού χαρακτήρα. Την προαναφερόμενη περίοδο, η Ελλάδα δανείστηκε από το εξωτερικό περί τα 50 δισ. δολάρια, παράλληλα δε εισέπραξε και άλλα 26 δισ. δολάρια από κοινοτικές επιδοτήσεις. Μέσα σε μία τετραετία, δηλαδή, η χώρα είχε δεχθεί το ισόποσο ενός έτους Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ). Όσο για το δημόσιο χρέος της, από 28% του ΑΕΠ το 1980, είχε εκτιναχθεί στο 47,8% στα τέλη του 1985[2]. Είχε, δηλαδή, σχεδόν διπλασιασθεί χωρίς να γίνει στη χώρα ούτε ένα έργο! Αντιθέτως, η κατανάλωση είχε πάει στα ύψη, με αποτέλεσμα την αλματώδη άνοδο του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, το έλλειμμα του οποίου έφθασε να αντιπροσωπεύει το 14,5% του ΑΕΠ και να είναι το υψηλότερο κατά κεφαλήν στον κόσμο!
Στο επίπεδο της παραγωγής, όμως, η Ελλάδα υποχωρεί σημαντικά, οι εξαγωγές της παραμένουν στάσιμες, ενώ η βιομηχανία της ξεφτίζει και σταδιακά χάνεται.
Το ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, εδραιώνεται κοινωνικά και εξαγοράζει ψήφους, συνειδήσεις, συνδικαλιστικές οργανώσεις, αγροτικούς συνεταιρισμούς, δήμους, κοινότητες. Όπως ψιθυρίζεται στους ευρωπαϊκούς διαδρόμους, το «Κίνημα» του Ανδρέα Παπανδρέου αποκτά καθεστωτικό χαρακτήρα και το ότι παραμένει στην Ευρώπη οφείλεται στο χρήμα που εισρέει στην Ελλάδα από τα διάφορα κοινοτικά Ταμεία. Τα τελευταία χρησιμοποιούνται για πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις ημέτερων αγροτών, συνδικαλιστών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών, εκδοτών, ανώτερων και ανώτατων στελεχών επιχειρήσεων και, βεβαίως, κομματικών μηχανισμών.
Δημιουργείται έτσι σταδιακά ένα παρακράτος μαφιόζικου τύπου, το οποίο διεισδύει όλο και βαθύτερα στην πολιτική και κυριολεκτικά μολύνει τη δημοκρατία. Απίθανοι και αδίστακτοι εκπρόσωποι αυτού του παρακράτους δημιουργούν δίκτυα επικοινωνίας και επιρροής και αξιοποιούν στο έπακρο μια φαύλη «προοδευτική» δημοσιογραφία και ακόμα πιο φαύλους βαρώνους των μέσων μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ). Αν δε κατά καιρούς τα σκάνδαλα, οι καταχρήσεις και οι λεηλασίες αυτού του παρακράτους βγαίνουν στη δημοσιότητα, αυτό οφείλεται αποκλειστικά σε εσωτερικούς ανταγωνισμούς και σε προσωπικές έριδες των ανθρώπων που δεσπόζουν στο παρακράτος. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς… Ο Κοσκωτάς, ο Μαυράκης, ο Σταματελάτος, η Αγρέξ, τα καλαμπόκια, η Προμέτ, ο Οργανισμός Ανασυγκροτήσεως Επιχειρήσεων είναι μερικά από τα 200 σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ που είχε καταγράψει ο Γιάννης Λάμψας και είχε περιγράψει αναλυτικά σε άρθρα του στα τότε Επίκαιρα του Γιάννη Πουρνάρα.
Συγκλονιστικά και απολύτως ηλεγμένα στοιχεία για εκείνη την περίοδο περιέχονται σε ένα αποκαλυπτικό και πολύ σημαντικό βιβλίο του Δημήτρη Στεργίου, αρχισυντάκτη του Οικονομικού Ταχυδρόμου την εικοσαετία 1979-1999 και διευθυντή σύνταξης του ίδιου περιοδικού το 2000. Στο βιβλίο Το Πολιτικό Δράμα της Ελλάδος 1981-2005[3], ο συγγραφέας προέβλεπε την πτώχευση της χώρας από το 1989, όταν στην ουσία η Ελλάδα είχε απειληθεί με αποβολή από την Ευρωπαϊκή Ένωση – χωρίς να ιδρώσει κανενός το αυτί. Την αποκάλυψη αυτή είχε κάνει ο υπογράφων από τις στήλες του Οικονομικού Ταχυδρόμου, δεχόμενος τόνους ύβρεων λάσπης από τους πραιτωριανούς της «Αλλαγής».
Την ώρα, λοιπόν, που κάποιοι ψάχνουν για «επαχθή χρέη» και παραπλανούν τον κόσμο, θα πρέπει κάποια πράγματα να τα δούμε από κοντά. Ειδικότερα δε θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι σε μία χρεοκοπία δεν υπάρχουν αμέτοχοι – κυρίως όταν η χρεοκοπία είναι απότοκος συλλογικής ληστείας, τους καρπούς της οποίας άλλοι γεύονται περισσότερο, άλλοι λιγότερο και κάποιοι ίσως καθόλου.
 
3.
[Αριθμοί και γεγονότα]Ο υπογράφων δέχεται ότι τα τριανταπέντε τελευταία χρόνια αρκετοί πολιτικοί πλούτισαν και κάποιοι υπερπλούτισαν ασκώντας το επάγγελμα του «εκπροσώπου του λαού». Δέχεται επίσης ότι στο πολιτικό μας σύστημα υπάρχει αυξημένη διαφθορά. Όλα αυτά, σε μία δημοκρατία είναι ανιχνεύσιμα και κολάσιμα. Γι’ αυτό, «επαχθή χρέη» υπάρχουν και αναγνωρίζονται μόνον στις δικτατορίες τριτοκοσμικού και κομμουνιστικού τύπου. Αντιθέτως, στη δημοκρατία, η διαφάνεια –η οποία είναι και ένας από τους όρους λειτουργίας της– αποτελεί αντίδοτο στη διαφθορά και ενίοτε την αποτρέπει.
Ωστόσο, ειδικά στην χώρα μας, υπάρχει μία άλλη, και πραγματική, διάσταση «επαχθούς χρέους» την οποίαν ουδείς τολμά να αναφέρει και, ακόμη περισσότερο, να αναδείξει. Γι’ αυτό, στο παρόν κείμενο θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μία μερική διάσταση αυτού του «επαχθούς χρέους» προβάλλοντας στοιχεία που με πολύ κόπο αναζητήσαμε και καταγράψαμε.
Επισημαίνουμε, έτσι, ότι από το 1979 έως και το 2010 έγιναν στην Ελλάδα 5.280 γενικές και κλαδικές απεργίες, σε ποσοστό 96% του δημοσίου τομέα, με αποτέλεσμα να χαθούν 1.385 ημέρες εργασίας. Σε σημερινά ευρώ, το κόστος αυτών των εργάσιμων ημερών, που είναι 45 τον χρόνο, αντιστοιχεί σε 135 δισ. ευρώ, ήτοι στο 39% του συνολικού δημοσίου χρέους της χώρας ή στο 55% των χρεών των ασφαλιστικών ταμείων. Σημειώνουμε ότι οι απεργούντες ναι μεν δεν προσήλθαν στην εργασία τους, πλην όμως εισέπραξαν το σχετικό ημερήσιο κόστος της τελευταίας – και το συνολικό αυτό ποσόν είναι αδύνατον να υπολογισθεί. Σίγουρα, όμως, σωρευτικά αντιπροσωπεύει κάποια δισεκατομμύρια ευρώ.
Οι περισσότερες από τις προαναφερθείσες απεργίες –ο αριθμός των οποίων είναι τριπλάσιος του αντιστοίχου κοινοτικού μέσου όρου πριν τη μεγάλη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ)– είχαν εκβιαστικό χαρακτήρα και κατέληξαν στην απόσπαση απίθανων προνομίων. Τα τελευταία –όπως, για παράδειγμα, τα δωρεάν ταξίδια με την Ολυμπιακή Αεροπορία όλων των μελών των οικογενειών των εργαζομένων (;) στην εταιρεία, στην πρώτη θέση– επιβάρυναν, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το κόστος παραγωγής της ελληνικής οικονομίας κατά 4% του ΑΕΠ περίπου. Έτσι, σωρευτικά τα τριάντα τελευταία χρόνια η ελληνική οικονομία επιβαρύνθηκε με άλλα 140 δισ. ευρώ, χάνοντας ταυτοχρόνως και σημαντικό μέρος από την ανταγωνιστικότητά της. Στην απώλεια αυτή θα πρέπει να προστεθεί και η κατά 2% σωρευτική επιβάρυνση του ΑΕΠ από τα κλειστά επαγγέλματα, η οποία επίσης υπολογίζεται σε άλλα 120 δισ. ευρώ.
Επίσης, από το 1993, μετά την πτώση της κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έως και το 2009, προσελήφθησαν στην ευρύτερο δημόσιο τομέα περί τα 600.000 άτομα, με αποτέλεσμα το κόστος του δημόσιου τομέα να επιβαρυνθεί με το απίστευτο ποσόν των 500 δισ. ευρώ – κόστος το οποίο ξεπέρασε κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες το αντίστοιχο μέσο της ΕΕ των 15 χωρών-μελών. Το ποσοστό αυτό σήμερα αντιπροσωπεύει 11 δισ. ευρώ ετησίως και είναι η βασική αιτία της δημιουργίας δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Ακόμα χειρότερα, επιβαρύνει και την εξυπηρέτηση του δημόσιου δανεισμού σε επίπεδα που είναι δύσκολο να υπολογισθούν.
Στις παραπάνω απίστευτες επιβαρύνσεις θα πρέπει να προσθέσουμε και την χορήγηση στην Ελλάδα 180.000 συντάξεων με μηδενική ανταπόδοση, οι οποίες σε μία εικοσαετία επιβάρυναν το υπερχρεωμένο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας με 24 δισ. ευρώ, στα οποία θα πρέπει να προστεθούν και κάποια δισεκατομμύρια εφάπαξ.
Την περίοδο 1990-2009 καταγράψαμε επίσης για την Αθήνα 180 δήθεν φοιτητικές διαδηλώσεις, οι οποίες κατέληξαν σε καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και σε λεηλασίες πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ανυπολογίστου αξίας. Την εικοσαετία αυτή, οι καταστροφές που προκλήθηκαν μόνον στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο υπολογίζονται στα 30 εκατ. ευρώ σωρευτικά, συμπεριλαμβανομένων και των κλοπών επιστημονικού υλικού. Από κοινωνικής δε πλευράς, οι βάρβαρες αυτές εκδηλώσεις οδήγησαν σε απώλειες δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας στο κέντρο της Αθήνας και στο κλείσιμο περίπου 10.000 εμπορικών και άλλων επιχειρήσεων.
Αποκαλυπτικά επίσης στοιχεία για το μέγεθος της μεγάλης ληστείας μπορεί να εντοπίσει κανείς σε ένα θαυμάσιο βιβλίο του αείμνηστου Νικολάου Θέμελη, υπουργού Προεδρίας στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα το 1990, με τίτλο Τον δρόμον τετέλεκα[4]. Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας, που ήταν και πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, περιγράφει τις απίστευτες εμπειρίες του. Σε οποιαδήποτε δημοκρατική και ευνομούμενη χώρα, το βιβλίο αυτό θα είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων και εισαγγελικών επεμβάσεων. Εν Ελλάδι πέρασε απαρατήρητο. Ο λόγος απλός και ευκόλως κατανοητός: ο συγγραφέας περιγράφει όργια καταχρήσεων και σπαταλών στη δημόσια διοίκηση και αναφέρει σοβαρότατες ατασθαλίες σε δήμους και κοινότητες. Ατασθαλίες που, συνολικά, ξεπερνούσαν τα 20 δισ. δραχμές την εποχή εκείνη.
Το ποσόν αυτό, βέβαια, ανεβαίνει σε αστρονομικά ύψη αν διαβάσει κανείς τις εκθέσεις του Λ. Ρακιντζή, Επιθεωρητού Δημοσίας Διοικήσεως, ο οποίος, στην γνωστή έκθεσή του, περιγράφει τα σημεία και τέρατα που συμβαίνουν στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοικήσεως, στις πολεοδομίες, στα Ελληνικά Ταχυδρομεία και γενικά σε δημόσιους οργανισμούς. Σύμφωνα με υπολογισμούς του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), το κόστος της διαφθοράς στην ελληνική δημόσια διοίκηση αντιπροσωπεύει περί το 2% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ) της χώρας, ήτοι, με τα σημερινά δεδομένα, ένα ποσόν της τάξεως των 5 δισ. ευρώ. Έτσι, σε επίπεδο τριακονταετίας, φθάνουμε αισίως τα 120 δισ. ευρώ.
Είναι, λοιπόν, ηλίου φαεινότερον ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι όντως «επαχθές», όχι όμως για τους λόγους που επικαλούνται κάποιοι νομικοί, που, υποκρίνονται ότι τώρα ανακαλύπτουν τον τροχό της διαφθοράς και της γραφειοκρατικής ασυδοσίας. Αυτοί που αναζητούν ενόχους και αποδιοπομπαίους τράγους για το αποκαλούμενο ελληνικό «επαχθές χρέος» και απειλούν με μηνύσεις και άλλα παρόμοια, καλά θα έκαναν να μάθουν …γραφή και ανάγνωση. Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι το γνήσιο προϊόν της καταληστεύσεως του δημοσίου πλούτου από συντεχνίες, συνεταιρισμούς, συνδικαλιστικά σωματεία, δημόσιες επιχειρήσεις και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες. Όλος αυτός ο εσμός της ελληνικής, σοβιετικού τύπου, κλεπτοκρατίας δίνει σήμερα τον υπέρ πάντων αγώνα για να καταρρεύσει η χώρα. Είναι η μόνη ελπίδα τους. Διότι, μία ελληνική κατάρρευση θα αφήσει άθικτους όλους τους μηχανισμούς της διαφθοράς και θα ενισχύσει τις εξουσίες των συντεχνιών.
Για παράδειγμα, επιχειρηματίες που τροφοδοτούν τις διάφορες φιλολογίες περί επιστροφής στην δραχμή, είναι ξεκάθαρο τι επιδιώκουν. Έχοντας τεράστια χρέη στο εσωτερικό και γερές καταθέσεις στο εξωτερικό, σε περίπτωση που η Ελλάδα επιστρέψει στη δραχμή νομίζουν ότι θα εξοφλήσουν τα χρέη τους σε υποτιμημένες δραχμές, εισάγοντας υπερτιμημένα ευρώ. Θα συμβεί, δηλαδή, ό,τι συνέβη στην πάλαι ποτε Σοβιετική Ένωση, στην οποίαν οι ολιγάρχες της νομενκλατούρας αγόρασαν σχεδόν τα πάντα με υπερτιμημένα έναντι του ρουβλίου δολάρια που είχαν φυγαδεύσει στο εξωτερικό την περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος. Με το χρήμα αυτό οι ολιγάρχες, όχι μόνον απέκτησαν αμύθητες περιουσίες, αλλά εγκατέστησαν και τις δικές τους πολιτικές εξουσίες. Έτσι, η σημερινή Ρωσία ελέγχεται από τους ολιγάρχες του χρήματος και αυτούς που αποτελούν το πολιτικό τους σκέλος.
Αυτό το μοντέλο «οραματίζονται» κάποιοι και για την Ελλάδα, γι’ αυτό και επιδιώκουν με κάθε μέσον να την αποκόψουν από την Ευρώπη. Δηλαδή, πέρα από τη μεγάλη ληστεία, οι κύκλοι αυτοί επιχειρούν σήμερα και μία πολιτικο-θεσμική ανατροπή. Το θέμα είναι τεράστιο και οι διάφορες πτυχές του θα αναδεικνύονται όλο και πιο αδρά όσο κυλά ο χρόνος. Και ο χρόνος κυλά εφιαλτικά γρήγορα.
 
 


[1] Στάμος Ζούλας, Όσα δεν έγραψα…, Καστανιώτη, Αθήνα 2003, σ. 96.
[2] Το καλοκαίρι του 1985 η χώρα έφθασε στο χείλος της κατάρρευσης, όπως περιέγραψε ο τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Δ. Χαλικιάς. Βλ. τη μαρτυρία του σε συνέντευξη στον Π. Βασιλόπουλο (Οικονομικός Ταχυδρόμος, 8.1.1988), η οποία παρατίθεται στο σχετικό άρθρο μου «Από το 1985 προβλεπόταν η πτώχευση», που είναι διαθέσιμο στο http://tiny.cc/j3jax
[3] Δημήτρης Λ. Στεργίου, Το πολιτικό δράμα της Ελλάδος 1981-2005, Παπαζήση, Αθήνα 2005.
[4] Νικόλαος Θέμελης, Τον δρόμον τετέλεκα, Ι. Σιδέρης, Αθήνα 1998.

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ο Α.Χ.Π. δινει ενα συντομο χρονικο του πως φθασαμε εδω.Ισως υποτιμα την διαφθορα που πρεπει σημερα να ειναι 10 δις και αποσιωπα την παραοικονομια που πρεπει να ανερχεται στο 35% του ΑΕΠ, δηλ. απωλεια ΦΠΑ και φορου εισοδηματος).Βεβαια αποσιωπα τα σκανδαλα και την διαφθορα της οικουμενικης και των κυβερνησεων Μητσοτακη και Κ.Καραμανλη (ανηψιου).
Επειδη οι διαπιστωσεις του σε γενικες γραμμες ισχυουν, ασχετως της ιδεολογιας του, τοτε αν δεν ληφθουν απο τις επομενες κυβερνησεις μονιμα και διαρκη μετρα αντιμετωπισης τους, η χωρα και ο λαος της θα σερνονται στον οικονομικο, κοινωνικο και πολιτικο βουρκο για δεκαετιες.

Αφωτιστος Φιλελλην

Ανώνυμος είπε...

1. Στην κατασταση που βρισκομαστε δεν υπαρχουν μικροι, μεσαιοι και μεγαλοι φοροφυγαδες, αλλα μονον φοροφυγαδες.
Δηλ 10.000 εταιρ. χ1εκατ/εταιρεια = 1εκατομ. χ10.000 ετησια φοροδιαφυγη.
2. Δεν υπαρχουν ΔΥ που εχουν αναγκη οι δυσμοιροι , αλλα οι ιδιωτικοι υπαλληλοι να απολυονται επι μια τριετια και να μην λαμβανονται μετρα για δραστικη μειωση του πληθους των ΔΥ και την μειωση της ανεργιας.
3.Ο Α.Χ.Π. ποτε δεν εκρυψε οτι ειναι δεξιος, αλλα η απαξιωτικη εκτιμηση για τις διαπιστωσεις του οτι δηθεν ολα ειναι γνωστα κ.λ.π. ειναι απαραδεκτη, εστω κι αν αποσιωπα τις δεξιες σπαταλες και διαφθορα

4. Τα τελευταια ετη δεν διαπιστωσα επισημως εστω και μια αυτοκριτικη των πολιτικων η συνδικαλιστικων παραταξεων της κρατικοδιαιτης αριστερας για την συμπεριφορα των ΔΥ η αλλων οφελημενων απο το καταληστευμενο δημοσιο.

5. Τα προηγουμενα, που συνοπτικα ανεφερα, αφορουν στην μειωση του κρατικου ελλειματος, δηλ. μειωση εξοδων + αυξηση εσοδων.

6. Ομως αν δεν υπαρξει ενα αναπτυξιακο οραμα στους παραγωγους της πραγματικης οικονομιας στην χωρα μας και αποτελεσματικος ελεγχος στην εικονικη παγκοσμια οικονομια των χρηματοιοικονομικων προϊοντων (για το θεμα αυτο ας ρωτησουμε ειδικοτερους λ.χ. τον Γ.Προκοπακη) , θα υπαρξει καποια βελτιωση, αλλα χωρις μακροπροθεσμη προοπτικη.
7. Και οσον αφορα την αναδιαρθρωση της πραγματικης οικονομιας :
α.Στην πρωτογενη παραγωγη, κυριως οι γεωργοι και οι κτηνοτροφοι πρεπει γρηγορα να αλλαξουν μοντελο παραγωγης, επεξεργασιας, μαρκετινγκ και διανομης των προϊοντων τους, οπως λ.χ. οι Ιταλοι που δινουν ενα πολυ καλυτερο παραδειγμα.
Δηλ. δεν αρκει που σημερα,αρκετοι ελληνες -εστω και βριζοντας στην αρχη- ξεκολλησαν απο τα καφενεια και εργαζονται πια στα χωραφια τους, μαζι με τα παιδια τους (αυτο ειναι αυτονοητο)
β.Η 3 ετης οικονομικη ασφυξια του ελληνικου εμποριου αποτελεσε το πρωτο μεγαλο προβλημα. Η ραγδαια αποβιομηχανιση χωρις στροφη σε αναπτυξη καταλληλων κλαδων για την χωρα ειναι το διαρκες εγκλημα της μεταπολιτευσης(λογισμικο, ιατρικη τεχνολογια,...)
γ.Εκτος απο μερικους μεγαλους παιχτες στην λεγομενη"πρασινη οικονομια", ουρανοκατεβατοι "επιχειρηματιες"- λαμογια εχουν καταλαβει τον χωρο αυτον λαμβανοντας σημαντικες επιχορηγησεις και επιδοτησεις . Τελευταιο παραδειγμα η σκανδαλωδης ψευδης διογκωση της παραγωγης βιοντηζελ.
......

Αφωτιστος Φιλελλην

ck είπε...

Όσοι υποθέτουν ότι η σύλληψη της φοροδιαφυγής αποτελεί έστω και μερική λύση στο σημερινό δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας μας, προφανώς δεν ζούν στην Ελλάδα ή βιοπορίζονται με λεφτά του δημοσίου και αγνοούν την καταστροφή που έχει συντελεστεί στον παραγωγικό ιστό της χώρας.
Ο ιδιωτικός τομέας (μικροεπιχειρήσεις, επαγγελματίες, έμποροι κλπ) τα τελευταία 3 χρόνια έχει στραγγαλιστεί αργά και βασανιστικά απο την ύφεση, την φορολογία κλπ. Επι καθημερινής βάσεως κλείνουν δεκάδες επιχειρήσεις και οι υπόλοιπες φυτοζωούν χωρίς καμμιά προοπτική επιστροφής σε κερδοφορία.
Όσοι έμποροι μπορούν, κρατούν ανοικτά τα καταστήματα γιατί δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν και οι υπόλοιποι κλείνουν βάζοντας φέσια επι δικαίων και αδίκων.
Οι επαγγελματίες έχουν δεί τα "μαύρα" εισοδήματα να μειώνονται απο 30-70% και φτιάχνουν τα χαρτιά τους για Καναδά και Αυστραλία.
Η πάταξη της φοροδιαφυγής θα μπορούσε πριν 5 χρόνια να συνεισφέρει στο νοικοκύρεμα των δημόσιων οικονομικών.
Σήμερα, αποτελεί ένα σύνθημα γι' αυτούς που δεν θέλουν να λύσουν τα προβλήματα της χώρας μας.

Ανώνυμος είπε...

@minority opinion

"...αγνοούν την καταστροφή που έχει συντελεστεί στον παραγωγικό ιστό της χώρας."
Οποια δραματικοτης!

Αν αναφερεσαι στο σχολιο μου, ζω ως ελευθερος επαγγελματιας μελετητης μηχανικος απο το 1981 και με δικο μου γραφειο στα Εξαρχεια απο το 1986. Πάντα ειχα πολυ περιορισμενα "μαυρα" εισοδηματα της ταξης του 10% . Πηρα μεταχειρισμενο αυτοκινητο στα 50 μου, κυκλοφορω με μοτοσυκλετα απο το 1976, δεν αγοραζω κοκαινη, ουτε εχω σπιτωμενη γκομενα.
Καταφερα με συνετη διαχειριση να αποταμιευσω μερικα χρηματα, ενω ειχα αγορασει μετοχες ΔΕΗ, ΑΛΟΥΜΙΝΙΟ και κατα την μεταολυμπιακη κριση της πωλουσα με μεσο κερδος 70%, ωστε να συμπληρωνω το περιορισμενο εισοδημα μου, επειδη οι ηδη λιγοτερες μελετες απο το 2005 ανατιθεντο γενικα στους μιζαδορους πασοκο-νουδου-συριζιασμενους μελετητες.

Στον οικονομικο ταχυδρομο, ηδη απο την δεκαετια του 70 υπηρχαν αρθρα που ηδη μιλουσαν για τον ασυγκρατητο υπερεμπορισμο στην χωρα μας, που τοτε ειχε ως συνεπεια την αυξηση των τιμων και του πληθωρισμου με παραληλλη εισφορο- και φορο-διαφυγη.

Δεν χρειαζοταν η παρουσα κριση για την οικονομικη καταρευση μικρων εμπορικων καταστηματων που ουσιαστικα δεν προσφεραν τιποτα το εξειδικευμενο. Οι εμπορικες αλυσιδες ηδη προ δεκαπενταετιας ειχαν καταφερει το καιριο πληγμα.

Γενικα συμφωνω με την αποψη σου:
"Η πάταξη της φοροδιαφυγής θα μπορούσε πριν 5 χρόνια να συνεισφέρει στο νοικοκύρεμα των δημόσιων οικονομικών."

Ομως η παραοικονομια ειναι ακομη και σημερα της ταξης του 35 ως 40% του ΑΕΠ και συνοδευεται και απο καθολικη σχεδον εισφοροδιαφυγη. Αυτο παρατηρειται σε πολλους τομεις, σιγουρα στον επισιτιστικο τομεα οπου μαλιστα φθανει ισως και το 70%, στις τουριστικες περιοχες, κ.λ.π. Μια περιηγηση στα δυτικα προαστεια και ειδικα στις παρυφες της πολης(Πετρουπολη, Καματερο,...)
θα αποδειξουν το αληθες. Μαλιστα στην ΔΕΗ Καματερου μια υπαλληλος μου ειπε οτι με καταναλωση 5000 kwh, καποιος ελαμβανε και ΕΚΑΣ.
Ομως υπαρχει πραγματικη δημοκρατια στην μαυρη οικονομια, δηλ. παρατηρειται -και μαλιστα σε πολυ μεγαλα ποσα- και στα βορεια η νοτεια προαστεια.
Γιατροι, δικηγοροι, λογιστες, κομμωτες, τεχνιτες της οικοδομης και αλλοι επαγγελματιες προκλητικα δηλωνουν απο 12000 εως 30000 ευρω.

Επομενως με μεσο συντελεστη φορολογησης 20% και μεσο ΦΠΑ (13+23)/2=18%εχουμε διαφυγοντα ποσα:
20%35%Χ200 δις = 14 δις φορο
18%35%Χ200 δις = 12.6 δις ΦΠΑ

Αν σε μια 5ετια μειωσουμε περιπου στο μισο την παροικονομια θα εχουμε δημοσια εσοδα 13.3 δις.

Αρα κατ' αυτον τον τροπο ο προυπολογισμος θα ειναι σιγουρα πλεονασματικος.Αν υπαρξει και σε 2 εως 3 ετη η ποθητη αναπτυξη, εστω και αναιμικη αρχικα, τοσο το καλυτερο.


Αφωτιστος Φιλελλην

ck είπε...

1. Στην Ελλάδα που ζω εγώ, οι εταιρείες κλείνουν με συνεχώς αυξανόμενο ρυθμό, οι εργάτες και οι υπάλληλοι μένουν άνεργοι ή υποαπασχολούνται ευκαιριακά.
Οι οικοδόμοι κάνουν 3-4 μεροκάματα τον μήνα και τα κομμωτήρια διώχνουν τις υπαλλήλους γιατί δεν βγαίνει το νοίκι.
Οι μόνοι που δεν έχουν ακόμα βιώσει πολύ μεγάλη μείωση στο εισόδημά τους είναι οι γιατροί.
Ο τομέας της εστίασης έχει συνεχή αυξανόμενη πτώση, γιατί είναι απο τους πρώτους που επηρεάζονται απο την κρίση.
Η εικόνα που βιώνω στον περίγυρό μου, με πάρα πολλούς γνωστούς και φίλους άνεργους και χρεωμένους μου φαίνεται δραματική.

2. Ο υπερεμπορισμός ήταν άμεσο αποτέλεσμα των δανεικών του δημόσιου τομέα που κατέληγαν στην κατανάλωση(5% επι του ΑΕΠ σε ετήσια βάση τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια τουλάχιστον - με συνέπεια την αντίστοιχη αύξηση του ΑΕΠ) και της αντίστοιχης τραπεζικής πιστωτικής επέκτασης στον ιδιώτικό τομέα, λόγω των πολύ χαμηλών επιτοκίων που εξασφάλιζε η συμμετοχή στην ευρωζώνη.
Ο υπερεμπορισμός μέσα απο τον ανταγωνισμό συγκράτησε τον πληθωρισμό στα επίπεδα του 3-5%, σε σύγκριση με τα 10-20% της δεκαετίας του '80.
Απο την στιγμή που μειώθηκαν τα δανεικά και στράγγιξε η τραπεζική πίστη, όλοι αυτοί είναι καταδικασμένοι καλώς η κακώς. Παραμένει όμως μια κοινωνική τραγωδία.

3. Τα ποσοστά της φοροδιαφυγής ήταν πάντοτε υπερεκτιμημένα για να προσφέρουν μια ιδεατή και εύκολη λύση στα δημοσιονομικά προβλήματα της χώρας.
Δεν έχω δεί ποτέ ούτε μία πραγματική, αξιόπιστη μελέτη για το θέμα αυτό. Όλοι μιλούν με προσωπικές εκτιμήσεις.
Ακόμα και στην περίπτωση που δεχθούμε το ποσοστό του 35% για το παρελθόν, με τα σημερινά μειωμένα εισοδήματα το ποσοστό αυτό είναι κατα πολύ μικρότερο.
Μεγαλύτερο πρόβλημα στα φορολογικά έσοδα αποτελούν οι ζημιές των περισσότερων ελληνικών εταιρειών, οι μειωμένοι φόροι απο μισθωτές υπηρεσίες λόγω της ανεργίας και η μεταφορά των κερδοφόρων εταιρειών σε γειτονικές χώρες.
Σε μια οικονομία στην οποία το ΑΕΠ μειώνεται 5-10% σε ετήσια βάση, το όνειρο της αύξησης της φορολογητέας ύλης είναι ανέφικτο κατα την γνώμη μου.
Το κράτος πρέπει να περικόψει άμεσα, τώρα, τα έξοδά του στο επίπεδο των σημερινών του εσόδων.
Όταν με το καλό πιάσει στο μέλλον την φοροδιαφυγή, μπορεί αν θέλει να τα αυξήσει αντίστοιχα.
Προσωπικά εργάζομαι ως μισθωτός για τριανταπέντε χρόνια (απο τα 20 μου χρόνια), αλλά πάντοτε πίστευα ότι πρέπει να κατέβουν οι εταιρικοί φορολογικοί συντελεστές για να μην κλείσουν οι μόνοι δημιουργοί πραγματικής απασχόλησης στην χώρα μας

The Schrodinger's Dragon είπε...

Εξαιρετική δημοσίευση σε όλα, απλώς μου δημιούργησε μια απορία. Πως είναι δυνατόν να γνωρίζεις τι ειπώθηκε στον διάλογο που αναφέρεις στην αρχή; Αν είναι φανταστικός (βασισμένος πάντως σε εκδοχές που θα ήταν δυνατόν να υπάρξουν) δεν θεωρείς ότι αφαιρεί κάτι από το κύρος της υπόλοιπης ανάρτησης που είναι βασισμένη σε νούμερα;;;

http://www.metarithmisi.gr/imgAds/epikentro_1.gif

Αναγνώστες