Ο ελέφαντας που δεν βλέπουµε

Της Βάσως Κιντή, ΒΗΜΑ, 6.11.11

Ξεκίνησα να γράφω αυτό το άρθρο µε τη φράση «Επιτέλους, το πολιτικό σύστηµα στην Ελλάδα συγκρούστηκε µε την πραγµατικότητα». ∆ιέκοψα για να παρακολουθήσω τις εξελίξεις και κατάλαβα ότι η σύγκρουση δεν είναι ακόµη τόσο ισχυρή για να τους βγάλει από τον πολτό στον οποίο έχουν βουλιάξει και στον οποίο τραβούν να πνίξουν τη χώρα και το µέλλον της. Επί δεκαετίες, και πιο έκδηλα τα τελευταία δύο χρόνια, τα πολιτικά κόµµατα όλου του πολιτικού φάσµατος, άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο, πολιτεύονταν σε µια φούσκα που τα ίδια είχαν κατασκευάσει και εντός της οποίας αναπαράγονταν διαπλεκόµενα µε πολυσχιδείς δυνάµεις του παρασκηνίου αντλώντας το λιγοστό οξυγόνο που χρειάζονταν για να ζήσουν από τις περιστασιακές επαφές τους µε τον ελληνικό λαό στις εκλογές και άλλες ανάλογες διαδικασίες. Αποµυζούσαν τον πλούτο που παρήγαν οι εργαζόµενοι Eλληνες και παρασιτούσαν πάνω στον κοινωνικό ιστό. 

Οι υπέρογκες κρατικές επιχορηγήσεις στα κόµµατα και οι παράνοµες ιδιωτικές χρηµατοδοτήσεις εξέθρεψαν έναν εσµό κοµµατικών υπαλλήλων, παρατρεχάµενων και στελεχών που µόνη µέριµνα είχαν την επιβίωση και µακροηµέρευσή τους. Το συµφέρον της χώρας και του ελληνικού λαού έγινε στα χέρια τους κάλπικο νόµισµα που το πετούσαν µε τη µορφή δεκάρικων στα µούτρα κάθε σκληρά εργαζόµενου και σκεπτόµενου Eλληνα. Τι να πρωτοθυµηθεί κανείς; Την υποκρισία τους; Την αβελτηρία τους; Τα καραγκιοζιλίκια; Το θράσος και την αναίδεια µε την οποία πουλούσαν στον ελληνικό λαό φούµαρα για εύρωστη οικονοµία, για ασύµµετρες απειλές, για κάθαρση; 

Η φούσκα αυτή τραντάχτηκε δυνατά όταν έκλεισαν οι στρόφιγγες µε τα δανεικά. Το σύστηµα εντός της αναδιπλώθηκε αλλά συνέχισε να πολιτεύεται, από ιδιοτέλεια αλλά και από αδράνεια, µε την ανίκητη βεβαιότητα της άγνοιας ή της ηµιµάθειας και την ασυγχώρητη ανευθυνότητα της µικροπολιτικής. Παρά την πρώτη σύγκρουση µε την πραγµατικότητα, η κυβέρνηση καθυστέρησε πάρα πολύ να συναισθανθεί πού βρίσκεται και δυνάµεις εντός της αναζητούσαν κάθε στιγµή τρόπους, µε κορόνες, µε κόλπα ή µε ποµφόλυγες να συνεχίσουν το τροπάρι που ήξεραν, δηλαδή τη διάσωση του πολιτικού προσωπικού και της πελατείας του, όλου του κατεστηµένου πλέγµατος εξουσίας. Η µείζων αντιπολίτευση αρνούνταν στρουθοκαµηλικά και κυρίως υποκριτικά την πραγµατικότητα και επαναλάµβανε αταβιστικά «δεν θα συναινέσω στο λάθος», λες και το λάθος είναι ένας ογκώδης µονόλιθος χωρίς διακρίσεις και προσδιορισµούς, που τον αρνείσαι ή τον καταφάσκεις ολόκληρο. Υπεκφυγές, λεκτικές στρεψοδικίες, λαϊκισµός και εξυπνακίστικες εθνοκαπηλείες. Λόγος παιδαριώδης και κενός, κοµµένος και ραµµένος για λογύδρια πολιτευτών της δεκαετίας του ’50. Η Αριστερά, από την άλλη µεριά, υπεύθυνη και ανεύθυνη, υπήρξε θλιβερή. Καθηλωµένη σε χρεοκοπηµένες ιδεοληψίες στην καλύτερη περίπτωση, και στη χειρότερη από µικροπρεπή ιδιοτέλεια, κοµµατική και προσωπική, αρνούνταν κι αυτή να επικοινωνήσει µε την πραγµατικότητα περιφρονώντας προκλητικά τα συµφέροντα των πιο αδύναµων που υποτίθεται ότι διεκδικεί να εκπροσωπήσει. Επί δύο χρόνια κρύβονταν όλοι πίσω από τους βουλευτές του ΠΑΣΟK που ψήφιζαν, πιεζόµενοι και προπηλακιζόµενοι, τα µέτρα που κρατούσαν την αναπνοή της χώρας. Αφηναν, δεξιοί και αριστεροί, την τύχη της χώρας στο τι θα αποφασίσει η Σακοράφα ή ο Κουρουµπλής για να κάνουν αυτοί «ανέξοδα» και υστερόβουλα αντιπολίτευση. 

Η δεύτερη και ισχυρότερη σύγκρουση µε την πραγµατικότητα ήρθε µε την πρόταση του Γ. Παπανδρέου για δηµοψήφισµα και τις συνέπειες που αυτή είχε. Στην αρχή πολλοί αντέδρασαν υστερικά γιατί κατάλαβαν ότι είχε έρθει η ώρα της αλήθειας και στη συνέχεια, µετά το τελεσίγραφο της ιταµής παρέµβασης Μέρκελ - Σαρκοζί, προσπαθούν να µας πείσουν ότι δεν υπάρχει στην Ελλάδα επίδικο ζήτηµα που να σχετίζεται µε το ευρώ. Μα δεν είναι τα µέτρα που συνοδεύουν τη δανειακή σύµβαση – µέτρα που είναι συνυφασµένα µε το µέλλον της χώρας µας στο ευρώ – ο ελέφαντας στο δωµάτιο που όλοι κάνουν τώρα πως δεν βλέπουν; ∆εν υπήρξαν νεκροί, δεν υπήρξε εκτεταµένη βία, ανοµία και προπηλακισµοί ακριβώς γιατί αρνούνταν η αντιπολίτευση λυσσαλέα και τυφλά τα οδυνηρά µέτρα που διασφάλιζαν τη θέση της χώρας στην ευρωζώνη; Κι αν διαφωνούσαν στα συγκεκριµένα µέτρα, ποια ήταν τα άλλα που πρότειναν και τα οποία θα µπορούσαν να γίνουν δεκτά από τους δανειστές µας χωρίς να κινδυνεύει η θέση µας στο ευρώ; ∆υστυχώς, η κυβέρνηση υπήρξε ανεπαρκής και η αντιπολίτευση ανεύθυνη. Σήµερα ζητεί η αντιπολίτευση επιτακτικά εκλογές, λες και το πρόβληµά µας είναι πρόβληµα αντιπροσώπευσης και όχι πρόβληµα σταθεροποίησης και σωτηρίας της χώρας. Αλλά αυτό έχει µάθει να κάνει και αυτό ζητεί. Ακόµη και την ύστατη ώρα, το πολιτικό µας σύστηµα δεν τολµά να αναλάβει τις ευθύνες του απέναντι στη χώρα και στον λαό. Αν χρειαστεί και άλλη ισχυρή σύγκρουση για να συνέλθει, φοβάµαι ότι αυτή θα είναι συντριπτική και θα µας καταστρέψει, ως Αρµαγεδδών, όλους. 

Η κυρία Βάσω Κιντή είναι επίκουρη καθηγήτρια Φιλοσοφίας στο Τμήμα Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών.