Του Νίκου Γεωργιάδη, Athens Voice, 9.11.11
H συντεταγμένη χρεοκοπία της χώρας επιβεβαίωσε τη διάχυτη υποψία η οποία είχε δημιουργηθεί εδώ και αρκετά χρόνια. Ότι δηλαδή της οικονομικής κατάρρευσης προηγήθηκε η συλλογική χρεοκοπία του πολιτικού προσωπικού μιας κοινωνίας η οποία έπαψε να παράγει στελέχη, αρκούμενη στην παραγωγή μετρίων θαλαμηπόλων. Η αρχή της κοινωνίας των μετρίων επεβλήθη από την άνοδο στην εξουσία του κόμματος των αναδυόμενων μικροαστών, δηλαδή των ανθρώπων - στελεχών - πολιτών που ανέβασαν στα ύψη την κουλτούρα της νεοελληνικής αλλά φρενοβλαβούς αυταρέσκειας. Εκείνη του προγονικού ΠΑΣΟΚ. Μια γενιά εξουσιαστικής μονομανίας γαλούχησε η κουλτούρα των μπουζουκόβιων, αλλά ελληνοκεντρικής αλαζονείας, μετρίων ανθρώπων, η οποία κυριάρχησε και μετέδωσε την ανάσα της βουκολικής ημιμάθειας στην έτοιμη από καιρό κοινωνία να συλλάβει και να αφομοιώσει το νέο μοντέλο κοινωνικής συμπεριφοράς. Η Δεξιά, καθηλωμένη στα δικά της αταβιστικά ανακλαστικά, περιορισμένη από τον ξεπερασμένο αντικομμουνισμό της, αναγκάστηκε να υιοθετήσει το μοντέλο αυτό. Το αποτέλεσμα υπήρξε συγκλονιστικά ισοπεδωτικό.
Οι ανύπαρκτοι
Τα τελευταία εικοσιτετράωρα κατέδειξαν την πικρή αλήθεια. Η χώρα δεν διαθέτει πολιτικό προσωπικό, πόσο δε μάλλον εφεδρείες. Η ισοπέδωση της πολιτικής κουλτούρας από τις μυλόπετρες ενός κακοχωνεμένου δημοκρατικού σοσιαλισμού και ενός δύσπεπτου νεοφιλελευθερισμού οδήγησε σε τερατογενέσεις. Η κοινωνία παρακολούθησε με απάθεια έναν καταρακωμένο Παπανδρέου και έναν ανύπαρκτο πολιτικά αρχηγό της Κεντροδεξιάς να παλεύουν να διασώσουν επικοινωνιακά μια θολής σύστασης αλλά και άχρηστης για το ίδιο τους το μέλλον εικόνα, μυρικάζοντας τρία-τέσσερα ονόματα εν δυνάμει πρωθυπουργών: Λουκά Παπαδήμο, Νικηφόρο Διαμαντούρο, Παναγιώτη Ρουμελιώτη και Πέτρο Μολυβιάτη. Απαξάπαντες υπηρεσιακού και άρα άοσμου πολιτικά χαρακτήρα. Τρεις πασόκοι, δύο σημιτικοί και ένας θαλαμηπόλος του Καραμανλή. Αυτή είναι η εφεδρεία του πολιτικού προσωπικού στην Ελλάδα.
Τα τελευταία εικοσιτετράωρα κατέδειξαν την πικρή αλήθεια. Η χώρα δεν διαθέτει πολιτικό προσωπικό, πόσο δε μάλλον εφεδρείες. Η ισοπέδωση της πολιτικής κουλτούρας από τις μυλόπετρες ενός κακοχωνεμένου δημοκρατικού σοσιαλισμού και ενός δύσπεπτου νεοφιλελευθερισμού οδήγησε σε τερατογενέσεις. Η κοινωνία παρακολούθησε με απάθεια έναν καταρακωμένο Παπανδρέου και έναν ανύπαρκτο πολιτικά αρχηγό της Κεντροδεξιάς να παλεύουν να διασώσουν επικοινωνιακά μια θολής σύστασης αλλά και άχρηστης για το ίδιο τους το μέλλον εικόνα, μυρικάζοντας τρία-τέσσερα ονόματα εν δυνάμει πρωθυπουργών: Λουκά Παπαδήμο, Νικηφόρο Διαμαντούρο, Παναγιώτη Ρουμελιώτη και Πέτρο Μολυβιάτη. Απαξάπαντες υπηρεσιακού και άρα άοσμου πολιτικά χαρακτήρα. Τρεις πασόκοι, δύο σημιτικοί και ένας θαλαμηπόλος του Καραμανλή. Αυτή είναι η εφεδρεία του πολιτικού προσωπικού στην Ελλάδα.
Ο άρχων του Βάλτου
Ο Αντώνης Σαμαράς ξεπέρασε ακόμη και τον εαυτό του. Για δεύτερη φορά στη μετρίου βεληνεκούς καριέρα του επέδειξε πως το έλλειμμα ιστορικής συνείδησης που τον διακατέχει τον αναγκάζει να παλινδρομεί μεταξύ συνωμοσίας και καιροσκοπικού ακτιβισμού. Από τη συνωμοσία Συμπιλίδη του 1993 με άλλοθι το «Μακεδονικό» στη μεταστροφή του Μνημονίου με άλλοθι τους αγανακτισμένους. Αυτός ο υπερδεξιός, ο απόλυτα συντηρητικός, με μια ομάδα φυλάρχων της νεολελληνικής λαϊκιστικής νεοδεξιάς, ακροδεξιών τάσεων αλλά με αγροτιστικό πνεύμα, αυτός λοιπόν ο ηγέτης της Κεντροδεξιάς κατέδειξε για μία ακόμη φορά πως η κατάληψη του πρωθυπουργικού θώκου εξαντλεί στο ακέραιο το σύνολο των επιδιώξεών του. Οφείλει προφανώς να αποδείξει στους προγόνους του πως και αυτός έχει κάτι να επιδείξει. Ο Σίγκμουντ Φρόιντ έχει από καιρό αποδημήσει εις Κύριον. Τα γραπτά του, όμως, όχι.
Ο Αντώνης Σαμαράς ξεπέρασε ακόμη και τον εαυτό του. Για δεύτερη φορά στη μετρίου βεληνεκούς καριέρα του επέδειξε πως το έλλειμμα ιστορικής συνείδησης που τον διακατέχει τον αναγκάζει να παλινδρομεί μεταξύ συνωμοσίας και καιροσκοπικού ακτιβισμού. Από τη συνωμοσία Συμπιλίδη του 1993 με άλλοθι το «Μακεδονικό» στη μεταστροφή του Μνημονίου με άλλοθι τους αγανακτισμένους. Αυτός ο υπερδεξιός, ο απόλυτα συντηρητικός, με μια ομάδα φυλάρχων της νεολελληνικής λαϊκιστικής νεοδεξιάς, ακροδεξιών τάσεων αλλά με αγροτιστικό πνεύμα, αυτός λοιπόν ο ηγέτης της Κεντροδεξιάς κατέδειξε για μία ακόμη φορά πως η κατάληψη του πρωθυπουργικού θώκου εξαντλεί στο ακέραιο το σύνολο των επιδιώξεών του. Οφείλει προφανώς να αποδείξει στους προγόνους του πως και αυτός έχει κάτι να επιδείξει. Ο Σίγκμουντ Φρόιντ έχει από καιρό αποδημήσει εις Κύριον. Τα γραπτά του, όμως, όχι.
Οι πολιτικές οδαλίσκες της Συγγρού
Μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο ο Αντώνης Σαμαράς εξόργισε το «αγανακτισμένο» κοινό του, αλλά και την ανακτορική φρουρά που τον περιβάλλει. Πρόδωσε τα ιερά και τα όσια του Δικτύου 21 που τον στηρίζει και ανάγκασε τους αθυρόστομους ελλαδέμπορους που τον επηρεάζουν να καταγγείλουν τη δειλία του έναντι των δυναστών Ευρωπαίων εταίρων. «Ό,τι καταφέραμε σε δύο χρόνια τα χάσαμε σε ένα λεπτό» διατείνονται από τα απολαυστικής ανοησίας blogs οι οπαδοί του Σαμαρισμού. Οι καθοδηγητές της νέας άποψης της Συγγρού, πρώην αριστεριστές, φιλήδονοι του εθνικισμού, παρίες της ευρωπαϊκής δεξιάς, επικίνδυνα αφελείς, ξεσπάθωσαν όταν ο Σαμαράς σύρθηκε στην απόλυτα φυσιολογική για ένα δεξιό πολιτικό ομολογία. Ότι δηλαδή θα πρέπει να ακολουθήσει κατά γράμμα τις επιταγές των Βρυξελλών. Η ελληνική σοσιαλδημοκρατία το είχε πράξει εδώ και δεκαετίες, αναλαμβάνοντας την ευθύνη. Ο Σαμαράς αναγκάστηκε να το πράξει τελευταία στιγμή. Η ανοησία είναι ανίκητη. Η μετριότητα είναι επικίνδυνη.
Η μετρίου αναστήματος ιστορική συνείδηση της ελληνικής Δεξιάς, η οποία περιορίζεται στο αναμάσημα της τσίχλας του Έθνους και της Ορθοδοξίας, οδήγησε σε κρίσιμες περιστάσεις την κοινωνία στον γκρεμό. Οι βασιλικοί το 1920, οι κοτζαμπάσηδες της Μάνης το 1831, ο Τσαλδάρης το 1935, ο Μητσοτάκης το 1965-66 και τώρα εκείνος που έριξε την κυβέρνησή του το 1993, κατάφεραν να οδηγήσουν τη χώρα σε συλλογική αυτοκτονία. Η έννοια της σοφίας του λαού είναι σχετική. Η Βαϊμάρη το απέδειξε.
Τελικά η Συγγρού σύρθηκε στο να αποδεχθεί το αυτονόητο. Την αποδοχή της νέας δανειακής σύμβασης. Η απόλυτη πολιτική μετριότητά της, ωστόσο, κατάφερε να την εκθέσει ακόμη περισσότερο από όσο θα ήλπιζαν οι πολιτικοί αντίπαλοί της. Οι πολιτικές τερατουργίες του σαββατοκύριακου θα διδάσκονται στην πολιτική επιστήμη ως παράδειγμα πολιτικού καιροσκοπισμού.
Ο Γιώργος Παπανδρέου άργησε να αντιληφθεί πως μεταξύ Κοπεγχάγης και Καΐρου ο Έλληνας μικροαστός επιλέγει το Κάιρο. Η διετής θητεία του ήταν η κορυφαία στιγμή της επιβεβαίωσης πως η όποια εκσυγχρονιστική τακτική είναι αδύναμη να διορθώσει τη ζημιά που επέφερε στον τόπο η αυταρχική μικροαστική νοοτροπία του βαθέος ΠΑΣΟΚ, ιδεολογική έκφραση του αυθεντικού Παπανδρεϊσμού. Ο Γιώργος πλήρωσε τον ευτελισμό της κεντροαριστερής προοπτικής που επέβαλε ο πατέρας του και οι συν αυτώ αυτοδίδακτοι μάγοι της πράσινης εξουσίας. Άτομα μικρά και ανόητα ανακάλυψαν τον τρόπο επιβολής στη χώρα της νοοτροπίας του ανυπόμονου για πλουτισμό και πνευματικό ραχάτι πικραμένου νεοέλληνα. Αυτή τη βουλιμία της απληστίας ενός πολιτικού μοντέλου διακυβέρνησης πλήρωσε ο Γ. Παπανδρέου. Τώρα, στην απόλυτη μοναξιά της αποκαθήλωσής του, θα αναγνωρίζει πως η διαφορά μεταξύ Σουηδίας και Λαμίας δεν είναι οι αμοιβές ή το ύψος των συντάξεων, ούτε καν οι θεσμοί, αλλά κάτι πολύ πιο σημαντικό. Είναι η κουλτούρα των πολιτών. Το διαμέτρημα των ταγών. Η μόρφωση και η νοοτροπία των πολιτικών. Είναι το μείγμα συλλογικής συνείδησης των ψηφοφόρων.
Ο κ. Παπανδρέου τις τελευταίες ημέρες της πρωθυπουργίας επέδειξε δυσανάλογα μεγάλο ενδιαφέρον για την υστεροφημία του παρά για την πορεία της χώρας. Ένας βουλιμικός Καστανίδης, τα απαθή κολεγιόπαιδα που τον περιτριγυρίζουν, δύο κακοί σύμβουλοι και η αδηφάγος εξουσία τον οδήγησαν από ένα ανολοκλήρωτο Δημοψήφισμα στην ανατροπή του από την ίδια του την κοινοβουλευτική ομάδα. Ογκόλιθοι της πολιτικής ζωής, όπως η Μιλένα Αποστολάκη και η Εύα Καϊλή, η Τόνια Αντωνίου, ή κάποιος Βουδούρης, Μαγκούφης ή Λυτζέρης, απέκτησαν υπόσταση και κοινοβουλευτικό κύρος. Είναι κατάντια να αναμένεις την ψήφο τέτοιων ανθρώπων για να λάβεις ψήφο εμπιστοσύνης. Ας πρόσεχε ή ας ρώταγε.
n.georgiadis1@yahoo.comΜέσα σε ένα εικοσιτετράωρο ο Αντώνης Σαμαράς εξόργισε το «αγανακτισμένο» κοινό του, αλλά και την ανακτορική φρουρά που τον περιβάλλει. Πρόδωσε τα ιερά και τα όσια του Δικτύου 21 που τον στηρίζει και ανάγκασε τους αθυρόστομους ελλαδέμπορους που τον επηρεάζουν να καταγγείλουν τη δειλία του έναντι των δυναστών Ευρωπαίων εταίρων. «Ό,τι καταφέραμε σε δύο χρόνια τα χάσαμε σε ένα λεπτό» διατείνονται από τα απολαυστικής ανοησίας blogs οι οπαδοί του Σαμαρισμού. Οι καθοδηγητές της νέας άποψης της Συγγρού, πρώην αριστεριστές, φιλήδονοι του εθνικισμού, παρίες της ευρωπαϊκής δεξιάς, επικίνδυνα αφελείς, ξεσπάθωσαν όταν ο Σαμαράς σύρθηκε στην απόλυτα φυσιολογική για ένα δεξιό πολιτικό ομολογία. Ότι δηλαδή θα πρέπει να ακολουθήσει κατά γράμμα τις επιταγές των Βρυξελλών. Η ελληνική σοσιαλδημοκρατία το είχε πράξει εδώ και δεκαετίες, αναλαμβάνοντας την ευθύνη. Ο Σαμαράς αναγκάστηκε να το πράξει τελευταία στιγμή. Η ανοησία είναι ανίκητη. Η μετριότητα είναι επικίνδυνη.
Η μετρίου αναστήματος ιστορική συνείδηση της ελληνικής Δεξιάς, η οποία περιορίζεται στο αναμάσημα της τσίχλας του Έθνους και της Ορθοδοξίας, οδήγησε σε κρίσιμες περιστάσεις την κοινωνία στον γκρεμό. Οι βασιλικοί το 1920, οι κοτζαμπάσηδες της Μάνης το 1831, ο Τσαλδάρης το 1935, ο Μητσοτάκης το 1965-66 και τώρα εκείνος που έριξε την κυβέρνησή του το 1993, κατάφεραν να οδηγήσουν τη χώρα σε συλλογική αυτοκτονία. Η έννοια της σοφίας του λαού είναι σχετική. Η Βαϊμάρη το απέδειξε.
Τελικά η Συγγρού σύρθηκε στο να αποδεχθεί το αυτονόητο. Την αποδοχή της νέας δανειακής σύμβασης. Η απόλυτη πολιτική μετριότητά της, ωστόσο, κατάφερε να την εκθέσει ακόμη περισσότερο από όσο θα ήλπιζαν οι πολιτικοί αντίπαλοί της. Οι πολιτικές τερατουργίες του σαββατοκύριακου θα διδάσκονται στην πολιτική επιστήμη ως παράδειγμα πολιτικού καιροσκοπισμού.
Ο Γιώργος Παπανδρέου άργησε να αντιληφθεί πως μεταξύ Κοπεγχάγης και Καΐρου ο Έλληνας μικροαστός επιλέγει το Κάιρο. Η διετής θητεία του ήταν η κορυφαία στιγμή της επιβεβαίωσης πως η όποια εκσυγχρονιστική τακτική είναι αδύναμη να διορθώσει τη ζημιά που επέφερε στον τόπο η αυταρχική μικροαστική νοοτροπία του βαθέος ΠΑΣΟΚ, ιδεολογική έκφραση του αυθεντικού Παπανδρεϊσμού. Ο Γιώργος πλήρωσε τον ευτελισμό της κεντροαριστερής προοπτικής που επέβαλε ο πατέρας του και οι συν αυτώ αυτοδίδακτοι μάγοι της πράσινης εξουσίας. Άτομα μικρά και ανόητα ανακάλυψαν τον τρόπο επιβολής στη χώρα της νοοτροπίας του ανυπόμονου για πλουτισμό και πνευματικό ραχάτι πικραμένου νεοέλληνα. Αυτή τη βουλιμία της απληστίας ενός πολιτικού μοντέλου διακυβέρνησης πλήρωσε ο Γ. Παπανδρέου. Τώρα, στην απόλυτη μοναξιά της αποκαθήλωσής του, θα αναγνωρίζει πως η διαφορά μεταξύ Σουηδίας και Λαμίας δεν είναι οι αμοιβές ή το ύψος των συντάξεων, ούτε καν οι θεσμοί, αλλά κάτι πολύ πιο σημαντικό. Είναι η κουλτούρα των πολιτών. Το διαμέτρημα των ταγών. Η μόρφωση και η νοοτροπία των πολιτικών. Είναι το μείγμα συλλογικής συνείδησης των ψηφοφόρων.
Ο κ. Παπανδρέου τις τελευταίες ημέρες της πρωθυπουργίας επέδειξε δυσανάλογα μεγάλο ενδιαφέρον για την υστεροφημία του παρά για την πορεία της χώρας. Ένας βουλιμικός Καστανίδης, τα απαθή κολεγιόπαιδα που τον περιτριγυρίζουν, δύο κακοί σύμβουλοι και η αδηφάγος εξουσία τον οδήγησαν από ένα ανολοκλήρωτο Δημοψήφισμα στην ανατροπή του από την ίδια του την κοινοβουλευτική ομάδα. Ογκόλιθοι της πολιτικής ζωής, όπως η Μιλένα Αποστολάκη και η Εύα Καϊλή, η Τόνια Αντωνίου, ή κάποιος Βουδούρης, Μαγκούφης ή Λυτζέρης, απέκτησαν υπόσταση και κοινοβουλευτικό κύρος. Είναι κατάντια να αναμένεις την ψήφο τέτοιων ανθρώπων για να λάβεις ψήφο εμπιστοσύνης. Ας πρόσεχε ή ας ρώταγε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου