Τομά Πικεττύ: Επιστροφή στην Μπελ Επόκ

  Του Κ.Π. Αναγνωστόπουλου, http://booksjournal.gr

Thomas Piketty, Lecapital au XXI^e siècle, Seuil, Paris, 2013

Από τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη (1789) μέχρι τις μέρες μας, με συγκρούσεις, βιαιότητες και αιματοχυσίες, αλλά και με εχέφρονες παρεμβάσεις από συνετούς πολιτικούς, σφυρηλατήθηκαν συν τω χρόνω τα ιδεώδη της ισονομίας, της ισότητας των ευκαιριών, της δίκαιης και δημοκρατικής κοινωνίας, της αξιοπρεπούς διαβίωσης. Η αποσάθρωση αυτών των αξιών, το ισχυρό αίσθημα αδικίας που γεννά η διανομή του πλούτου, η βεβαιότητα, πρωτίστως των νέων, ότι στερούνται δυνατοτήτων ατομικής προόδου και κοινωνικής ανέλιξης προοιωνίζονται ερεβώδες μέλλον.  Ούτε επιθυμητή, ούτε διατηρήσιμη είναι μια τέτοια κοινωνία. Αναδημοσίευση από το Books’ Journal, #40, Φεβρουάριος 2012.

Στον κόσμο της Τζέην Ώστεν «είναι πανθομολογούμενη αλήθεια ότι ένας ανύμφευτος άνδρας με μεγάλη περιουσία θα χρειάζεται οπωσδήποτε και μία σύζυγο».^[1] Μητέρα πέντε ανύπαντρων θυγατέρων, η κυρία Μπέννετ θεωρούσε αυτονόητο ότι ο νεοφερμένος στην περιοχή κύριος Μπίνγκλεϋ  ̶ κληρονόμος περιουσίας ύψους 100.000 λιρών που εξασφάλιζε ετησίως πάνω από 100 φορές το μέσο ετήσιο εισόδημα ̶  ήταν ο ιδανικός σύζυγος για μια από τις κόρες της^. και, άρα, έπρεπε να τον πλευρίσουν τάχιστα. Στην άλλη μεριά της Μάγχης, περίπου τα ίδια χρόνια, ο Βοτρέν δασκαλεύει τον Ραστινιάκ ότι, αν θέλει να ζήσει αξιοπρεπώς, είναι ματαιοπονία να βασιστεί στη δουλειά και την αξιοκρατία, και καλά θα κάνει να δει πώς θα βάλει χέρι σε μια καλή προίκα.^[2]Δύο κοινωνίες ραντιέρηδων, οι οποίες γνώριζαν ότι κάποιος έπρεπε να διαθέτει 20 με 30 φορές το μέσο ετήσιο εισόδημα για να προσβλέπει σε άνετη ζωή.^[3]

Ενδεχόμενος δόλος. Η ηθική ευθύνη των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής για τα εγκλήματα μελών της

 

Του Αριστείδη Χατζή, ΝΕΑ

Μετά το εντυπωσιακό αλλά αναμενόμενο 9,4% της Χρυσής Αυγής ξεκίνησε και πάλι η συζήτηση για τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο. Η συζήτηση αυτή είναι ειλικρινής αλλά είναι και εκ του πονηρού. Οπως και να το κάνουμε, οι 537.000 ψήφοι βάζουν σε πειρασμό ακόμη και αριστερό Αγιο. Δεν σου πάει η καρδιά να εγκαταλείψεις έτσι εύκολα τις παραστρατημένες λαϊκές τάξεις - κι αυτές θύματα είναι! Αλλωστε, πάντα μπορούν να χρησιμεύσουν σε δεύτερους γύρους. Οσο για τη Δεξιά... Εκεί δεν χρειάζονται τα κροκοδείλια δάκρυα, ούτε έχουν τέτοιου είδους αναστολές. Είναι έτοιμοι να τους δεχθούν πίσω στο μαντρί και να σφάξουν και τον μόσχο τον σιτευτό. Είναι ελάχιστοι αυτοί που έχουν το πολιτικό θάρρος να δουν την αλήθεια κατάματα και να αναγνωρίσουν το Τέρας. Είναι ελάχιστοι αυτοί που θα αποδώσουν ευθύνες κόβοντας τις οπορτουνιστικές γέφυρες και αναλαμβάνοντας, επιτέλους, τον παιδαγωγικό ρόλο που πρέπει να παίζει η πολιτική σε μια ευρωπαϊκή φιλελεύθερη δημοκρατία. Αυτός ο ρόλος περιλαμβάνει την υποχρέωση να ειπωθούν κάποια πράγματα με το όνομά τους. Οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής μοιράζονται την ηθική ευθύνη για τις πράξεις των πλέον σκληρών μελών της οργάνωσης. Δεν ξέρω ποια θα είναι η δικαστική πορεία της υπόθεσης. Ξέρω όμως ότι υπάρχουν νεκροί και πολλοί τραυματίες (σωματικά και ψυχικά). Δεν ξέρω αν η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση. Είναι όμως μια ναζιστική οργάνωση, με φασιστικές μεθόδους δράσης και καθαρόαιμα εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία.

H Aριστερά της ατολμίας

 Της Ξένιας Κουναλάκη, Καθημερινή

Εχω παρατηρήσει ότι ο Φώτης Κουβέλης είναι τρομερά βραδυφλεγής. Τρεις μέρες τού πήρε να εγκαταλείψει την κυβέρνηση μετά το κλείσιμο της ΕΡΤ. Αλλες τρεις για να παραιτηθεί από την ηγεσία της ΔΗΜΑΡ μετά το καταστροφικό ποσοστό των ευρωεκλογών. Είναι μοιραίος πολιτικός για την πορεία της ανανεωτικής Αριστεράς, αφού κληρονόμησε από τον Λεωνίδα Κύρκο τον κατ’ εξοχήν πολιτικό σχηματισμό της τόλμης και τον μετέτρεψε σταδιακά σε ένα γκρουπούσκουλο συνώνυμο της δειλίας και της αδράνειας. Ενώ έλαβε τη γενναία απόφαση να συμμετάσχει τον Ιούνιο του 2012 στην κυβέρνηση, κανείς δεν κατάλαβε γιατί έφυγε. Οχι για τον αντιρατσιστικό νόμο, όχι για κάποια αθέτηση της προγραμματικής συμφωνίας (υπήρξαν πολλές αφορμές), ούτε καν για την ΕΡΤ, γιατί τότε θα έπρεπε να έχει αποσυρθεί από τον τρικομματικό συνασπισμό στις 11 Ιουνίου 2013, στις 18.05, όταν ολοκληρώθηκε το διάγγελμα του Σίμου Κεδίκογλου. Κι όμως, έμεινε να διαπραγματεύεται με τους κυρίους Σαμαρά και Βενιζέλο άλλα δύο 24ωρα. God only knows why. Ακουσα χθες τον βουλευτή της ΔΗΜΑΡ Γιάννη Πανούση να λέει ότι θα έπρεπε να εξεταστεί εκ νέου το ενδεχόμενο σύμπραξης του κόμματος με την πρωτοβουλία των «58». «Ισως δεν ήταν κατάλληλη η συγκυρία» για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, απολογήθηκε όταν ρωτήθηκε γιατί θυμήθηκε όψιμα τους «58». Ενώ είναι κατάλληλη τώρα; Που το κόμμα του βρίσκεται σε δεινή διαπραγματευτική θέση, έχοντας εξασφαλίσει 1,2%; Υπάρχει ένας παραλογισμός στον συλλογισμό αυτό.

Για την ενότητα της ΔΗΜΑΡ και την επιβίωση της Ανανεωτικής Αριστεράς

 Του Μιχάλη Σαμπατακάκη
Είναι προφανές ότι το 1,2% θέτει υπαρξιακά το ερώτημα, αν 46 χρόνια μετά το 1968, η Ανανεωτική Αριστερά συνεχίζει να υπάρχει. Η Ανανεωτική Αριστερά, με μεγάλη επιμονή στο χρόνο αποτέλεσε ένα ιδεολογικο-πολιτικό ρεύμα, μικρό, αλλά με συνέχεια και σαφήνεια, γύρω από τις έννοιες Αριστερά, Δημοκρατία, Ευρώπη.
Αριστερά, θεωρώντας ότι η αντίθεση ανάμεσα σε Δεξιά και Αριστερά συνεχίζει να εκφράζει διαφορές σε αξίες και πολιτικές.
Δημοκρατία, θεωρώντας ότι οι έννοιες του σοσιαλισμού και της δημοκρατίας ταυτίζονται, σε αντίθεση με τις απόψεις της παραδοσιακής Αριστεράς.
Ευρώπη, θεωρώντας ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση και το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο, είναι το πρότυπο για τον Πλανήτη απέναντι στην κυριαρχία της αγοράς.
Είναι η πρώτη χρονικά πολιτική δύναμη από όλο το πολιτικό φάσμα στη χώρα, που επέλεξε αξιακά τις έννοιες της δημοκρατίας και της Ευρώπης.
Η δεξιά, ΕΡΕ και ΝΔ, ήταν εγκλωβισμένη στην εξάρτηση από τις ψυχροπολεμικές τότε Η.Π.Α (με τον Κ. Καραμανλή να κάνει καθυστερημένα τη μοναχική του φυγή προς την Ευρώπη), ενώ η σχέση της δεξιάς με την έννοια της δημοκρατίας ήταν επιεικώς αμφιλεγόμενη.
Το μεταπολιτευτικό κέντρο, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, πέρασε πολλά χρόνια πορείας στην έρημο του ακραίου αντιευρωπαϊσμού  και της αναζήτησης προτύπων στη Λιβύη, το Ιράκ και την Συρία, ενώ η σχέση του ΠΑΣΟΚ με τη δημοκρατία ήταν (και είναι) επιεικώς μονομερής, δηλαδή  ΄΄ότι συμφέρει τα δικά μας παιδιά΄΄.
Τέλος η δογματική Αριστερά, το ΚΚΕ θεωρεί εχθρική την έννοια  της Ευρώπης και ουσιαστικά και της δημοκρατίας(που την ονομάζει αστική) και έχει για πρότυπο το σταλινικό μοντέλο της Σοβιετικής Ένωσης που κατέρρευσε.

Η ΔΗΜΑΡ απέφυγε να γίνει ΣΟΣΙΑΛΔΗΜ.ΑΡ

 

Του Γιώργου Σιακαντάρη, www.metarithmisi.gr

Είναι προφανές και κανείς δεν το αμφισβητεί, η ΔΗΜΑΡ ηττήθηκε κατά κράτος. Πολλοί αποδίδουν αυτή την ήττα στην αποχώρηση της από την κυβέρνηση και προσθέτουν την άρνηση της να συμμετάσχει στο διάλογο με τους 58, άλλοι αιτιώνται το αντίθετο, τη συμμετοχή της δηλαδή στην κυβέρνηση. Ακόμη δεν είναι λίγοι και αυτοί που αιτιώνται την έμμεση συμπόρευσή της με τον Γιώργο Παπανδρέου. Θεμιτές απόψεις που αξίζει να συζητηθούν. Ελπίζω ότι ο διάλογος πρέπει να ανοίξει και θα ανοίξει. Ένας διάλογος που αφενός θα στηρίζεται στην ευγένεια του χώρου και αφετέρου στη γνώση του πόσο επιζήμια είναι η ad hominem αντιπαράθεση. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάθε συζήτηση για πρόσωπα είναι επιζήμια. Αυτός ο χώρος, ακόμη και όταν διαφωνούσε έντονα, δίδασκε ήθος πολιτικού διαλόγου, αλλά και ατομικό ήθος. Το πάντρεμα της πολιτικής ηθικής με το ατομικό ήθος ήταν η ειδοποιός διαφορά της Ανανεωτικής Αριστεράς από τα υπόλοιπα κόμματα. Επί της ουσίας τώρα. Σίγουρα η εμφάνιση των 30 κλακαδόρων του Γιώργου Παπανδρέου στην παρουσίαση του βιβλίου της κυρίας Κοππά έκανε μεγάλη ζημιά. Όχι μόνο γιατί αγενώς σε μια παρουσίαση βιβλίου φώναζαν συνθήματα υπέρ του αρχηγού τους, αλλά και γιατί όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, είδαν εκεί ανθρώπους που εκφράζουν μια αντίληψη πολιτικής, η οποία στηρίζεται στη σχέση του ηγεμόνα με τους υπηκόους του. Είδαν το διάτρητο παπανδρεϊκό μοντέλο εξουσίας που διέγραψε τον Σημίτη, να στηρίζει τη ΔΗΜΑΡ.

Σ’ αυτή τη χώρα όλοι νικάνε χάνοντας

 Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice
Στις 25 ψηφίζουμε, στις 26 φεύγουν.
Στις 26 ήταν όλοι στα γραφεία τους και η ζωή συνεχίζεται κανονικά. Με κάποιο τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρνει να μετατρέπει ακόμα και τις νίκες σε ολίγον ήττες. Φταίει που έχει μετατρέψει την πολιτική σε κάτι άλλο το οποίο μοιάζει περισσότερο με βιντεοπαιχνίδι παρά με παραγωγή προτάσεων και λύσεων στα προβλήματα της κοινωνίας. Το πρόβλημα είναι ότι δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και τα προβλήματα θα λυθούν ακριβώς επειδή θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Η ζωή γίνεται μια συνεχής μάχη με αίτημα τις εκλογές, δηλαδή την τελική επικράτηση του καλού απέναντι στο κακό. Εμείς ή αυτοί. Τότε εμείς, χωρίς τους αυτούς, θα ορθώσουμε το ανάστημά μας στην ηγεσία της Ευρώπης που θέλει υποτελείς κυβερνήσεις, και επειδή είμαστε ηρωικότεροι θα τους φοβίσουμε και θα κάνουν ό,τι θέλουμε. Και τι θέλουμε; Να γίνουν όλα όπως ήταν πριν, αφού το μνημόνιο φταίει για την κρίση. Αν αφαιρέσεις το go back κυρία Μέρκελ, από τον ΣΥΡΙΖΑ μένει ο Κ. Καραμανλής. Το ένδοξο 2009. Η χρονιά της χρεοκοπίας.

Διαρκείς εκλογές, όπως διαρκής επανάσταση.
Όταν η πολιτική απομειώνεται από προτάσεις, η εκλογική επικράτηση μετατρέπεται σε αυτοσκοπό. Την επόμενη μέρα των εκλογών, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ζητούσε από τον Πρόεδρο εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ νικάει γιατί η κυβέρνηση χάνει, πέφτουν τα ποσοστά της περισσότερο.

Κάνʼ το όπως ο Ρέντσι;

 Της Μαρίας Γιαννακάκη, www.metarithmisi.gr
Αναμφισβήτητα μεγάλος κερδισμένος των ευρωεκλογών είναι ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι, αφού σε σύνολο 73 εδρών, το Δημοκρατικό Κόμμα με 40,8% των ψήφων, εξασφάλισε 31 έδρες και στάθηκε ανάχωμα μεταξύ του παραδοσιακού λαϊκισμού του Μπερλουσκόνι και του επαμφοτερίζοντος, μεταξύ αριστεράς και δεξιάς, του Γκρίλο. Τα ποσοστά του έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τις δημοσκοπήσεις για την δημοφιλία του και το εύρος των προσδοκιών τον περασμένο Φεβρουάριο, όταν αντικατέστησε στην Πρωθυπουργία με «συνοπτικές διαδικασίες» τον Ενρίκο Λέττα, απαντώντας σε αυτούς που τον επέκριναν για αχαλίνωτη φιλοδοξία: «Εγώ μπορώ να περιμένω, η Ιταλία δεν μπορεί» και «η αριστερά που δεν αλλάζει μετατρέπεται σε δεξιά και χάνει την αξιοπιστία της προοδευτικής της ταυτότητας». Σε συνεννόηση με το Βερολίνο και με στόχο να τονώσει την αγοραστική δύναμη, προχώρησε σε μειώσεις της φορολογίας συνολικού ύψους 10 δισ. ευρώ για τους χαμηλόμισθους εργαζομένους και σε πακέτο μείωσης των φόρων για τις επιχειρήσεις κατά 2,4 δισ. ευρώ δηλώνοντας ότι η κυβέρνησή του θα τηρήσει το αυστηρό όριο της ΕΕ για το δημοσιονομικό έλλειμμα (3% επί του ΑΕΠ), αλλά θα χαλαρώσει και θα επιβραδύνει την προσπάθεια για την επίτευξη ενός πολύ πιο δύσκολου στόχου, αυτόν του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού, αφού οι «στοχευμένες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις αποδίδουν μεσοπρόθεσμα».

ΔΗΜΑΡ: τις πταίει για τη συντριβή

 Του Ανδρέα Παπαδόπουλου, ΝΕΑ

Η ΔΗΜΑΡ υπέστη μια δεινή ήττα, αναμενόμενη ωστόσο, αν και όχι τόσο ως προς την έκτασή της. Ηττα που οδηγεί το κόμμα στο όριο της πολιτικής εξαφάνισης. Αναφέρομαι στη ΔΗΜΑΡ, όχι στην Ανανεωτική Αριστερά, έναν ιδεολογικό χώρο που έχει περάσει από χίλια μύρια κύματα, που έχει υποστεί και ήττες αλλά επιβιώνει διότι οι ιδέες της, ευρωπαϊκές και μεταρρυθμιστικές, (θα) είναι πάντα χρήσιμες και αναγκαίες. Τι έφταιξε άραγε για τη συντριβή; Πρωτίστως, το ότι εδώ και έναν χρόνο προσβάλλουμε την κοινή λογική.
Σταχυολογώ:
1. Φύγαμε από την κυβέρνηση για το ζήτημα της ΕΡΤ, ενώ το προηγούμενο βράδυ είχαμε συμφωνήσει στη λύση, με αποτέλεσμα σχεδόν κανένας από τους ψηφοφόρους μας και κατʼ επέκταση η κοινωνία να μην καταλάβει τι ακριβώς συνέβη. Και ενώ λίγες ημέρες νωρίτερα μιλούσαμε για την ιστορική επιλογή που έχουμε κάνει να είμαστε στην κυβέρνηση εθνικής ευθύνης για να μη χρεοκοπήσει η χώρα. Η επιλογή εκείνη οδήγησε σε απώλεια του 50% των ψηφοφόρων, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις της εποχής.
2. Αμέσως μετά την αποχώρηση αφήσαμε παράθυρο συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός που οδήγησε σε ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση το ακροατήριό μας.
3. Το αποκορύφωμα της καθοδικής πορείας μας ήταν η κατηγορηματική μας άρνηση να συζητήσουμε με τους 58 αγωνιώντες συμπολίτες μας, που είχαν πάρει την πρωτοβουλία να καλέσουν σε διάλογο τα κόμματα της Κεντροαριστεράς. Και όχι μόνο αρνηθήκαμε, αλλά αντʼ αυτών επιλέξαμε να συζητούμε με ό,τι πιο παλαιοκομματικό είχε «ξεβράσει» το ΠΑΣΟΚ. Είπαμε όχι στον Βούλγαρη και στον Αλιβιζάτο και ναι σε πρώην υπουργούς, που δεν είχαν την παραμικρή σχέση με τον χώρο μας. Αντιθέτως...

Κυβερνώσα Κεντροαριστερά; Οι τρεις ιδεολογικές ομάδες του ΣΥΡΙΖΑ, η Ελιά και η φυγή προς τα μπρος

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ

Τα αποτελέσματα των προχθεσινών ευρωεκλογών κάνουν επίκαιρο το ερώτημα αν υπάρχει άλλη εφικτή πρόταση για τη διακυβέρνηση του τόπου από αυτή της υπάρχουσας πλειοψηφίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε να πετύχει την πρωτιά και αυτό έχει μεγάλη σημασία. Δεν αρκεί όμως για να κυβερνήσει. Το μεγάλο πρόβλημά του δεν είναι να αποκτήσει την αυτοδυναμία, αλλά τι μπορεί να κάνει με αυτήν. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα του 4% που λόγω της κατάρρευσης του ΠαΣοΚ και της αγανάκτησης έγινε 27%. Το μείζον πρόβλημά του δεν είναι ότι είναι πολυσυλλεκτικό, αλλά ότι είναι πολυϊδεολογικό κόμμα. Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν συνωστίζονται διαφορετικές πολιτικές γραμμές που έχουν έναν κοινό ιδεολογικό κορμό, όπως γίνεται στα πολυσυλλεκτικά κόμματα, αλλά τρεις πολύ διαφορετικές ιδεολογικές οικογένειες. Η πρώτη είναι αυτή του 4% και μοιάζει κάπως με τα προπολεμικά κόμματα ταξικής ενσωμάτωσης. Τέτοια κόμματα σε εποχές χαλαρότητας των ταξικών ταυτίσεων δεν μπορούν να υπερβούν το 4% έως 6%. Η δεύτερη οικογένεια είναι αυτή που προέρχεται και θέλει να μοιάζει στον μεγάλο απερχόμενο της κεντρικής πολιτικής σκηνής, το ΠαΣοΚ. Είναι το ρεύμα που εκφράζει το «πατριωτικό και λαϊκιστικό τριτοκοσμικό» ΠαΣοΚ. Και η τρίτη ιδεολογική οικογένεια είναι αυτή που, υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσε να εκφράσει την ανάγκη του προοδευτικού εκσυγχρονισμού του παραγωγικού μοντέλου της χώρας, με προτεραιότητα της κοινωνίας και της πολιτικής έναντι των αγορών.

Ιβ Μενί: Ωρα για αλλαγή στην Ευρώπη

Από τον Θανάση Γιαλκέτση, Εφημερίδα των Συντκτών

Ο Ιβ Μενί είναι καθηγητής πολιτικής επιστήμης και έχει διδάξει σε πολλά πανεπιστήμια στην Ευρώπη (Παρίσι, Μαδρίτη, Ρώμη, Μπολόνια) και στην Αμερική. Από το 2002 ώς το 2009 διηύθυνε το Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο της Φλωρεντίας. Το ακόλουθο κείμενό του δημοσιεύτηκε στην ιταλική περιοδική επιθεώρηση «Il Mulino»:

Οι προοπτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν είναι ενθαρρυντικές. Δύο κολοσσιαία μειονεκτήματα αθροίζονται και ενισχύουν το ένα το άλλο. Ενα μειονέκτημα ουσίας, αφού όλοι διαφωνούν με όλους σε έναν αυξανόμενο αριθμό θεμάτων. Και ένα μειονέκτημα μέσων, αφού το πολιτικό-θεσμικό σύστημα είναι θωρακισμένο και δεν αφήνει χώρο σε όποιον θέλει να φέρει σε πέρας μια οποιαδήποτε πρωτοβουλία. Ηδη το 2003 είχα διαπιστώσει ότι η Ενωση φαινόταν να ξαναζωντανεύει μόνον όταν βρισκόταν στο χείλος της αβύσσου, παρατήρηση που σήμερα φαίνεται να επιβεβαιώνεται. Κατά τα φαινόμενα, λειτουργεί μόνον η υπηρεσία ελάχιστης κοινής διάσωσης, η οποία υλοποιεί πολύπλοκα τεχνάσματα, παρακάμπτοντας εν μέρει τις συνθήκες. Ο Αμερικανός πολιτειολόγος Ρόμπερτ Νταλ έχει περιγράψει τις σχέσεις μεταξύ της αγοράς και της πολιτικής ως σχέσεις ενός «δυστυχισμένου ζευγαριού». Η κρίση προμήθευσε ένα διαφωτιστικό παράδειγμα αυτής της αμφίσημης σχέσης, που χαρακτηρίζεται ουσιαστικά από την απίστευτη επικυριαρχία των αγορών, ακόμα και όταν η αποτυχία τους είναι σχεδόν ολική ή ίσως ακριβώς επειδή είναι ολική.

H ΔΗΜΑΡ χωρίς πολιτικό σχέδιο, καμία κοινωνική συμμαχία, ήταν φυσικό να εξαφανιστεί.

Του Σπύρου Στεκούλη

Είναι, νομίζω, φανερό ότι ο λαός δεν εμπιστεύεται το παλαιό πολιτικό σύστημα και προσωπικό να διαχειριστεί την κρίση και την έξοδο από αυτήν. (Δεν έχει δει, κιόλας, μέχρι τώρα, λαμπρά δείγματα γραφής - το αντίθετο). Μέχρι και το 2012 ένα τμήμα του ίσως πίστευε ότι το παλιό παραγωγικό (κοινωνικό κλπ.) μοντέλο ήταν αναποτελεσματικό και έπρεπε να μετεξελιχθεί σε κάτι πιο σύγχρονο. Γι' αυτόν το λόγο και ψήφισε τότε τη ΔΗΜΑΡ: ως 'ατμομηχανή' εξόδου από την κρίση με καλύτερους όρους. Στην πορεία η ΔΗΜΑΡ διέψευσε τις προσδοκίες. Η συμμετοχή της στην κυβέρνηση ήταν άνευρη, άχρωμη και άσφαιρη. Είναι προφανές (σε μένα τουλάχιστον) ότι τα Μνημόνια Συνεννόησης αποτελούν έναν γενικό οδικό χάρτη για τη μεταρρύθμιση της ελληνικής κοινωνίας, που απαιτεί εξειδίκευση και γενναία εμπροσθοβαρή μέτρα και μεταρρυθμίσεις, προς όφελος των ασθενέστερων και των outsiders του συστήματος. Ουδείς τα 'πήρε επάνω του' με διάθεση να τα εξηγήσει και στην κοινωνία. Βαθμιαία, το παλιό πολιτικό προσωπικό (και η ΔΗΜΑΡ, όπως εκφραζόταν κεντρικά, αφού περιθωριοποίησε το ζωντανότερο κομάτι του στελεχικού της δυναμικού) έδειχνε να υλοποιεί με το ζόρι και μόνο 'για τη δόση' μας τις 'απαιτήσεις των δανειστών': αυτό πέρναγε στην κοινωνία, και ταυτόχρονα η αγωνιώδης προσπάθεια, στην πρώτη ευκαιρία, να 'πριονιστούν' οι μεταρρυθμίσεις. Αυτό συνέβη με τη 'στήριξη' στους ένστολους, με την υπόσχεση για ανατροπή του ενιαίου φόρου στο πετρέλαιο, με τις υπαναχωρήσεις για τα επιμελητήρια.

Λυκούδης: Ο Κουβέλης πρέπει να αντιμετωπίσει με γενναιότητα τη συντριβή

Με κομψό τρόπο ο Σπύρος Λυκούδης καλεί τον Φώτη Κουβέλη να παραιτηθεί από την αρχηγία της ΔΗΜΑΡ και να ανοίξει την διαδικασία διαδοχής και δήλωσε ότι ένα συνέδριο όπως το εννοεί ο κ. Κουβέλης δεν έχει κανένα νόημα. Μιλώντας το πρωί της Δευτέρας στον ραδιοφωνικό σταθμό «Αθήνα 9,84» ο βουλευτής επικρατείας της ΔΗΜΑΡ έκανε λόγο για πολλά λάθη του Φώτη Κουβέλη, αναφέροντας ότι έχει «πολιτική απόσταση» από τον πρόεδρο του κόμματος. «Νομίζω ότι υπάρχει πάντα η ελπίδα για μία μεγάλη ανάκαμψη», είπε, επισημαίνοντας ότι «αν η Δημοκρατική Αριστερά αποφασίσει υπεύθυνα, σοβαρά, ειλικρινά, με δημοκρατική αντίληψη, αλλά και με αποφασιστικότητα, να αναζητήσει και να εντοπίσει τις αιτίες- εγώ είπα ποιες είναι κατά τη γνώμη μου- της ήττας και να δει πώς θα αλλάξει τις πολιτικές που οδήγησαν εδώ». Όμως -όπως τόνισε- «εάν κωφεύσει, εάν δηλαδή ένας αμυνόμενος μηχανισμός προσπαθήσει να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και να μην αντιμετωπίσει με γενναιότητα την ήττα, τότε τα πράγματα μπορεί να γίνουν ακόμα χειρότερα». Σύμφωνα με τον κ. Λυκούδη, είναι προφανές ότι «όσο καλοί και αν είμαστε και όσα δίκια κι αν είχαμε ή έχουμε ή μπορεί να έχουμε στο μέλλον, όταν στον χώρο της Κεντροαριστεράς κινούνται τρεις πολιτικοί σχηματισμοί, η Ελιά, το Ποτάμι και η Δημοκρατική Αριστερά, προφανώς η Δημοκρατική Αριστερά- το επαναλαμβάνω, όσο καλή διάθεση και αν έχει- δεν μπορεί να συνεχίσει να υποστηρίζει ότι γύρω από εμάς θα συγκροτηθεί ο τρίτος πόλος».

ΔΗΜΑΡ: Ηταν μια ιστορική ευκαιρία που κλώτσησε, με συνέπεια να... την κλωτσήσει μετά η Ιστορία.

Της Μαρίας Κτσουνάκη, Καθημερινή

Από την ευθύνη στην ανυπαρξία

 Η Αριστερά της ευθύνης, που πριν από ένα χρόνο είχε ρυθμιστικό ρόλο στο πολιτικό σκηνικό και πρόσφερε το ηθικοπολιτικό πλεονέκτημα στην τρικομματική κυβέρνηση, βυθίστηκε στην ανυπαρξία. Αναποφασιστικότητα, αντιφάσεις, συνεχή σλάλομ για να αποφύγει τα ακανθώδη, αδυναμία να τοποθετηθεί σε πολιτικά ζητήματα με καθαρότητα χωρίς το επιβαρυντικό «ναι μεν αλλά», το οποίο αποτέλεσε εντέλει και το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της ταυτότητας του κόμματος. Αλλά και όταν τέθηκε στη ΔΗΜΑΡ η πρόταση να συμβάλει στην ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς (με την κίνηση των «58»), αρνήθηκε να συμμετάσχει τορπιλίζοντας την προσπάθεια.

«Ευχαριστώ την Αννα, την Ελένη, την Αλεξία, τον Κοσμά, τον Κώστα, τον Απόστολο...». Εάν ο Γιάννης Μπουτάρης ευχαρίστησε προσωπικά έναν έναν τους συνεργάτες του για τη στήριξη που του προσέφεραν, το ίδιο θα όφειλε να κάνει και ο Φώτης Κουβέλης. Μόνο που για τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ ο λόγος δεν είναι καθόλου ευχάριστος. Είδε τα ποσοστά του κόμματός του να κατακρημνίζονται στο περίπου 1,25%. Θα μπορούσε, δηλαδή, σχεδόν να γνωρίζει τον καθένα από τους ψηφοφόρους του, να τον κοιτάξει στα μάτια και να δώσει μια ερμηνεία για το πού χάθηκε το υπόλοιπο 5% της εκλογικής δύναμης του κόμματός του.

Νίκες και ήττες...

Του Γιάννη Παντελάκη, www.protagon.gr
Σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, υπάρχουν οι χαμένοι και οι κερδισμένοι. Ισχύει για τα κόμματα. Αλλά όχι μόνο. Υπάρχουν οι νίκες αλλά, κυρίως, οι ήττες μιας κοινωνίας. Να σταθούμε στην πιο σημαντική από τις τελευταίες. Είναι το ποσοστό της νεοναζιστικής οργάνωσης. Αυτό το αποκρουστικό μόρφωμα και με πρωτοφανή (για όλη την Ευρώπη) χαρακτηριστικά, κερδίζει την τρίτη θέση σε εκλογική επιρροή. Είναι το μοναδικό κόμμα που αυξάνει θεαματικά την επιρροή του, συγκριτικά με τις τελευταίες εθνικές εκλογές! Και το καταφέρνει αυτό, όταν οι σχεδόν μισοί βουλευτές του βρίσκονται στη φυλακή, κατηγορούμενοι για τα μισά σχεδόν αδικήματα του ποινικού δικαίου. Μεταξύ των οποίων και δολοφονίες! Αυτή η εθνική ντροπή, θα έπρεπε να κυριαρχεί στη δημόσια ατζέντα της επόμενης ημέρας. Δεν θα συμβεί όμως αυτό. Τα κόμματα, όπως έδειξε η προεκλογική περίοδος, ενδιαφέρονται περισσότερο για τις μικρές ή μεγάλες δικές τους νίκες. Ακόμα μιλάνε για παραπλανημένους ψηφοφόρους. Και αποφεύγουν να ασχοληθούν με το μείζον που είναι η συνεχιζόμενη διάβρωση μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος.
Ακολουθώντας τη λογική των κομμάτων, τη λογική των κουκιών δηλαδή, μπορούμε εύκολα να παραθέσουμε κάποιες πρώτες σκέψεις. Στην Κουμουνδούρου, έχουν αρκετούς λόγους για να είναι ικανοποιημένοι. Σίγουρα όχι όμως, όσους λόγους θα ήθελαν. Οι πιο νηφάλιοι στον ΣΥΡΙΖΑ είναι χαρούμενοι, αλλά και προβληματισμένοι. Σε μια χώρα ισοπεδωμένη από τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν τα τελευταία 4-5 χρόνια, με πρωτόγνωρα ποσοστά ανεργίας και ανέχειας και ακόμα μεγαλύτερα ποσοστά απαισιοδοξίας για το μέλλον, το βασικό αντίπαλο κόμμα εξουσίας που εκφράζει μάλιστα την αριστερά, καταφέρνει μια πρωτιά η οποία φτάνει κάτι λιγότερο από τέσσερις μονάδες.

Το δίλημμα επιστρέφει στον ΣΥΡΙΖΑ

 

Του Γιάννη Βούλγαρη, ΝΕΑ

Μπορεί ο πρώτος γύρος των εκλογών να έστειλε ξεχωριστά μηνύματα για κάθε κόμμα, πρωτίστως όμως αποτύπωσε το κυρίαρχο αίσθημα της κοινωνίας. Από τη μια εκφράστηκε η ελπίδα ότι η χώρα αντιστρέφει την τροχιά και βάζει τέλος στον οικονομικό κατήφορο. Εξού και η επιφυλακτικότητα προς τα κηρύγματα «ανατροπής» αυτής της πορείας στο όνομα μιας ανύπαρκτης εναλλακτικής πρότασης. Εκφράστηκε επίσης η αναζήτηση του γνώριμου και του σταθερού. Αποτυπώθηκε στην επιτυχία πολλών εγκατεστημένων αυτοδιοικητικών δικτύων, σε μια περίοδο που οι ζωές των ανθρώπων και η οικονομική τους δραστηριότητα σε τοπικό επίπεδο έχουν έρθει τα πάνω κάτω. Από την άλλη, παραμένει έντονο ακόμα το αίσθημα οργής και η διάθεση τιμωρίας που, ξεπερνώντας τον ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκουν όλο και πιο πληβειακές ή λούμπεν εκφράσεις. Ο δεύτερος γύρος θα κρίνει αν η ελπίδα ότι έχει αρχίσει η στροφή επιβεβαιωθεί και σταθεροποιηθεί. Με την εκλογή του Σγουρού στην Περιφέρεια Αττικής. Τη σταθεροποίηση της Ελιάς και την ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Τη διατήρηση της «ισορροπίας» μεταξύ των δύο μεγαλύτερων κομμάτων. Δεν περιλαμβάνω την εκλογή του Γιώργου Καμίνη στην Αθήνα και τη βέβαιη επανεκλογή του Γιάννη Μπουτάρη, γιατί και οι δύο εξακολουθούν να αποτελούν δύο εμβληματικές υπερκομματικές περιπτώσεις που ξεπερνούν το τρέχον εκλογικό σκηνικό. Πρεσβεύουν την ελπίδα μιας διαφορετικής λειτουργίας των δύο μεγάλων πόλεων στη νέα φάση της εθνικής ανασυγκρότησης.

Ρευστό τοπίο με τρεις κρίσιμους παράγοντες

 

Του Νίκου Μαραντζίδη, Καθημερινή

Το βράδυ της περασμένης Κυριακής θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη μας για τις συναισθηματικές διακυμάνσεις που προκάλεσαν στα επιτελεία των κομμάτων τα exit polls. Η αρχική χαρά που ζωγραφίστηκε στα πρόσωπα των εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ μετατράπηκε σε αμηχανία λίγες ώρες αργότερα, ενώ η ανησυχία που είχε κυριεύσει τα στελέχη του κυβερνητικού συνασπισμού εξελίχθηκε σε ανακούφιση. Η τελική έκβαση διαμόρφωσε μια σύνθετη εικόνα, που επιτρέπει διαφορετικές ερμηνείες, αλλά σε κάθε περίπτωση υποχρέωσε το κομματικό προσωπικό όλου του πολιτικού φάσματος να χαμηλώσει τους τόνους και να εκτονώσει την ένταση ενόψει της αναμέτρησης της δεύτερης Κυριακής. Το αποτέλεσμα δεν υπήρξε ούτε αμιγώς αυτοδιοικητικό ούτε αμιγώς πολιτικό. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί, από τη μια, πως μπορεί να αποτιμήσει την επιρροή των πολιτικών κομμάτων καταμετρώντας αποκλειστικά την επίδοση των ψηφοδελτίων που αυτά στήριξαν. Για παράδειγμα, οι συνδυασμοί που υποστηρίχθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ έλαβαν πανελλαδικά το 17,8%. Είναι προφανές πως αυτό το ποσοστό δεν εκφράζει τη δύναμη του κόμματος, που σε όλες τις μετρήσεις αποτυπώθηκε αρκετά υψηλότερα. Δεν πρέπει, όμως από την άλλη, να υποτιμήσουμε τις πολιτικές διαστάσεις του αποτελέσματος. Για παράδειγμα, η κατάρρευση της Ν.Δ. στην Αττική, η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να ενσωματώσει στα ψηφοδέλτιά του μεγάλο κομμάτι των εκ του ΠΑΣΟΚ προερχομένων ψηφοφόρων του ή η επιτυχία των υποψηφίων της Χ.Α. στην Αττική είναι πέραν πάσης αμφιβολίας δεδομένα που υπερβαίνουν τα τοπικά όρια.

Η Αριστερά πρέπει να ενθαρρύνει την επιχειρηματικότητα

Ο πλούτος της χώρας πρέπει να μοιραστεί πιο δίκαια, γράφει ο Ανδρέας Παπαδόπουλος, υποψήφιος ευρωβουλευτής της ΔΗΜΑΡ. Οι ευθύνες της Αριστεράς για το πελατειακό σύστημα. Γιατί είναι λάθος η δαιμονοποίηση του κέρδους. Το δίλημμα του Ελληνικού. www.euro2day.gr

Όσο και αν επιμένει η κυβέρνηση για έξοδο από την κρίση, ο δρόμος είναι μακρύς. Γίνεται ακόμη μακρύτερος και δυσκολότερος επειδή δεν διορθώσαμε -δεν είχαμε καν την τόλμη να αναγνωρίσουμε- τα λάθη μας. Ρίξαμε το φταίξιμο στην Ευρώπη και κυριάρχησαν ο ευρωσκεπτικισμός και η συνωμοσιολογία.  Η κρίση όμως άνοιξε κι ένα παράθυρο αυτογνωσίας. Σήμερα στον 6ο χρόνο ύφεσης, ξέρουμε πια ότι η οικονομική χρεοκοπία ήταν η συνέπεια της πολιτικής και της πολιτισμικής παρακμής και μιας πολυεπίπεδης κρίσης ταυτότητας και προσανατολισμού της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας. Θέλουμε να αλλάξουμε. Να γίνουμε ανταγωνιστικοί, να αυξήσουμε τον πλούτο της χώρας. Και να τον μοιράσουμε δικαιότερα. Να εξασφαλίσουμε δουλειές για τους νέους, διατηρήσιμες και με αξιοπρεπείς μισθούς. Ν΄ αφήσουμε πίσω μας το πελατειακό κράτος, τη διαπλοκή, την κακοδιαχείριση, τα αναξιοποίητα ευρωπαϊκά κονδύλια και τις χαμένες ευκαιρίες. Αλλά δεν θα τα καταφέρουμε αν δεν αλλάξουμε αντιλήψεις και νοοτροπία διαχείρισης. Η Αριστερά δεν κυβέρνησε, δεν ευθύνεται για τις μίζες, τη διαπλοκή, τη διαφθορά. Ευθύνεται όμως σε δύο άλλα πεδία. Διευκόλυνε το πελατειακό σύστημα και την κακοδιαχείριση παραγνωρίζοντας μια βασική αρχή της οικολογίας και της οικονομίας: οι πόροι είναι περιορισμένοι. Αυτό που δίνεις εδώ το στερείς από κάπου αλλού. Και ακριβώς επειδή αγνοήσαμε αυτήν τη βασική αλήθεια, υποστηρίξαμε ως κοινωνία και πλειοδοτήσαμε ως Αριστερά κάθε αίτημα και διεκδίκηση κοινωνικής ομάδας και συντεχνίας. Ας πούμε λοιπόν καθαρά ότι 100.000 συνταξιούχοι 50 χρονών με σύνταξη 800 ευρώ στερούν 200.000 επιδόματα ανεργίας για 10 - 15 χρόνια. Άλλα τόσα στερούν και οι 100.000 συντάξεις μαϊμού. Και πως οι υπεράριθμοι διορισμοί της μεταπολίτευσης στέρησαν από τους τριαντάρηδες τη δυνατότητα να δουλέψουν στο δημόσιο κι από το δημόσιο τη δυνατότητα να αξιοποιήσει τη γενιά που μεγάλωσε με τον υπολογιστή και το κινητό, την πιο μορφωμένη και τεχνολογικά πιο καταρτισμένη γενιά.

Στρίβειν δια του αρραβώνος

Του Πέτρου Παπασαραντόπουλου, www.metarithmisi.gr
Στις ηρωικές εποχές της ανανεωτικής αριστεράς, στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, ορισμένα στελέχη της, όταν ερχόταν η στιγμή των κρίσιμων ψηφοφοριών, είχαν επινοήσει τη μέθοδο της αφόδευσης (ευγενική διατύπωση). Εξαφανίζονταν στα ουρητήρια και έτσι ήταν άμοιροι της ευθύνης για όποια απόφαση είχε παρθεί. Και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ. Αυτό μεταβιβάστηκε και στις νεώτερες γενιές, στις διάφορες κομματικές μεταλλάξεις της ανανεωτικής αριστεράς. Συνόδευσε, ως κακοδαιμονία, έναν πολιτικό χώρο που πολλές φορές προτιμούσε να μιλάει επί της διαδικασίας και όχι επί της ουσίας. Η ηθικολογία υποκατέστησε την πολιτική. Αυτό είναι εμφανές και στις περισσότερες από τις κεντρικές πολιτικές επιλογές του ιστορικού συνεχιστή της ανανεωτικής αριστεράς. Το στρογγύλεμα των λόγων και των επιλογών ακύρωνε την πολιτική στόχευση. Αυτή η πρακτική, φυσικά, δεν ήταν αποκλειστικό προνόμιο του χώρου. Ανθοφόρησε και σε άλλους πολιτικούς οργανισμούς και ήταν το πολιτικό υπόστρωμα του λαϊκισμού. Η κύρια φροντίδα όσων απέφευγαν να πάρουν συγκεκριμένη θέση σε συγκεκριμένα προβλήματα ήταν να είναι αρεστοί, είτε στην εξουσία είτε στον «λαό». Προτιμούσαν να χαϊδεύουν αυτιά αντί να λένε αλήθειες. Δεν επιδίωκαν να είναι χρήσιμοι, ήθελαν να είναι συμπαθείς. Δυστυχώς, αυτή η παθολογία ανακυκλώνεται, ως κεντρική πολιτική επιλογή, στις πρακτικές νεοπαγούς πολιτικού σχηματισμού. Οι σκέψεις που ακολουθούν διατυπώνονται με κάθε καλοπιστία και, γιατί όχι, με συμπάθεια. Έχουμε πλέον, από την ιδρυτική εξαγγελία του Ποταμιού έως σήμερα, ένα επαρκές corpus δηλώσεων, τοποθετήσεων και θέσεων που μας επιτρέπει να εξάγουμε κάποια πρώτα συμπεράσματα.
Η ασάφεια των πολιτικών επιλογών
Υπάρχουν τέσσερις κεντρικές πολιτικές επιλογές του Ποταμιού που πρέπει να εξετασθούν από κοινού, δεδομένου ότι προέρχονται από την ίδια σχολή σκέψης.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι δεν αντιμετωπίζονται οι αιτίες της χρεοκοπίας

Κώστας Ντιος

Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

Στις χώρες της Δύσης η σάτιρα κοροϊδεύει «τα ιερά και τα όσια», κάθε εθνικό στερεότυπο της κοινωνίας. Αυτό είναι η δουλειά της σάτιρας, να υπονομεύει, να θέτει σε αμφισβήτηση, να ανατρέπει. Στην Ελλάδα, η σάτιρα επιτίθεται σε όποιον τολμάει να αμφισβητήσει την κυρίαρχη ιδεολογία. Όταν κανένας Νίκος Δήμου γράφει κάτι που δεν κολλάει με τα εθνικώς σωστά και ελεγμένα παραδεκτά, αντιμετωπίζει ένα προσωπικό bullying που φτάνει μέχρι την ηθική εξόντωση. Το μήνυμα είναι σαφές, όποιος μιλάει τιμωρείται. Η κοινωνία δεν τον υπερασπίζεται, ψιθυρίζει, μα τι θέλει κι αυτός τώρα και προκαλεί. Έπειτα, τα ίδια media που πρωτοστάτησαν στο ηθικό λιντσάρισμα, κάνουν εκπομπές για να συζητήσουν το πρόβλημα της ανόδου του φασισμού. Δεν επιτρέπεται να ξεφύγεις από την επίσημη ρητορική. Ούτε καν να κάνεις λάθος. Η αστυνομία σκέψης επαγρυπνεί πάντα. Είσαι προδότης, λιγότερο Έλληνας, μάλλον δεν είσαι και χριστιανός. Σίγουρα είσαι όργανο της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ, πληρώνεσαι από τον Σόρος. Η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης θέλει κυβερνήσεις υποτελείς. Οι δυνάμεις κατοχής έκαναν την πατρίδα μας αποικία. Γίναμε πειραματόζωο των ισχυρών με σκοπό να λεηλατήσουν το δημόσιο πλούτο. Και να μειώσουν τους μισθούς και τις συντάξεις μας. Γιατί μας ζηλεύουν, γιατί αυτό τα ανυπότακτο έθνος δεν υποτάχθηκε ποτέ. Όλα είναι ένα κόλπο, ένα παραμύθι χωρίς δράκο. Όλοι συνωμοτούν εναντίον μας. Πρέπει να αντισταθούμε. Είμαστε κατά της βίας αλλά η οργή του κόσμου είναι δικαιολογημένη. Οι αληθινοί τρομοκράτες είναι στο Υπουργείο Οικονομικών. Αυτός είναι ο κυρίαρχος λόγος στην Ελλάδα του 21ου αιώνα.

Για ένα σακίδιο αδειανό…

 Του Γιάννη Παπαθεοδώρου, 23.05.14

Η εμφάνιση ενός καινούργιου κόμματος, ιδίως μάλιστα ενός κόμματος που αυτοπροσδιορίζεται ως «κεντρώο», θα ήταν ένα καλοδεχούμενο γεγονός, σε μια περίοδο μάλιστα που οι απόπειρες ανασύνταξης της κεντροαριστεράς προϋποθέτουν τον διαρκή διάλογο και τις προγραμματικές συγκλίσεις. Η περίπτωση, ωστόσο, του Ποταμιού, παρουσιάζει ορισμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που θα άξιζε να τα λάβουν υπόψη τους οι ψηφοφόροι, ακριβώς επειδή η επόμενη μέρα του προοδευτικού χώρου θα κριθεί και από το πολιτικό αποτύπωμα των εκλογών. Στην κατεύθυνση αυτή, το πρώτο πράγμα που μπορούμε, για την ώρα, να διαπιστώσουμε είναι ότι το Ποτάμι αποτελεί ένα ιδιάζον μόρφωμα που μεταπλάθει τον παραδοσιακό λαϊκισμό σε ένα νέου τύπου μεταπολιτικό λαϊκισμό,[1] ο οποίος όχι μόνο δεν μπορεί να συμβάλει στην υπόθεση ενός σύγχρονου προοδευτικού πόλου αλλά ενδέχεται να εξελιχτεί και σε «χρήσιμο μαξιλάρι» της κεντροδεξιάς ηγεμονίας. Ας δούμε από κοντά αυτά τα χαρακτηριστικά που δικαιολογούν ίσως αυτή την διαπίστωση. Το Ποτάμι «ξεχείλισε» από μια πετυχημένη τηλεοπτική εκπομπή και σχεδόν αμέσως εξελίχτηκε σε ένα απολύτως αρχηγοκεντρικό κόμμα, χωρίς κάποια, ενδιάμεση έστω, διαδικασία κομματικής συγκρότησης και πολιτικής αντιπροσώπευσης. Την ίδια ώρα που υποσχόταν την «πολιτική για όλους», το Ποτάμι ταυτίστηκε πλήρως με τις επιλογές του αρχηγού του.

Ο στρατός των ατάκτων του ευρωσκεπτικισμού

Του Πέτρου Παπασαραντόπουλου, www.metarithmisi.gr/
Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, σίγουρα όχι στην Ελλάδα, η κεντρική συζήτηση ενόψει ευρωεκλογών είναι η άνοδος του ευρωσκεπτικιστικού λαϊκισμού, με ορατές ακροδεξιές αποφύσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι ο πρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς, συνεχώς μιλάει για τον λαϊκισμό των ευρωσκεπτικιστών  που θεωρούν όσους έχουν αντίθετες απόψεις «όχι ως αντιπάλους αλλά ως εχθρούς». Παρόμοιες δηλώσεις έχουν κάνει και άλλοι κορυφαίοι Ευρωπαίοι πολιτικοί, όπως ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Χέρμαν Φαν Ρομπάι. Ποιοι είναι όμως αυτοί οι ευρωσκεπτικιστές; Απειλούν σοβαρά το ευρωπαϊκό πολιτικό κεκτημένο; Μια περιήγηση στο τοπίο τους είναι ιδιαίτερα χρήσιμη και θα μας βοηθήσει να συνάγουμε συμπεράσματα βασισμένα σε στοιχεία.
Ο δεξιός ευρωσκεπτικισμός
Στα δεξιά του ευρωπαϊκού πολιτικού φάσματος, υπήρχαν στο απερχόμενο Ευρωκοινοβούλιο δύο πολιτικές ομάδες ευρωσκεπτικιστών. Η πρώτη ομάδα είναι οι ήπιοι ευρωσκεπτικιστές, η ομάδα των Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών (ECR), στην οποία κυριαρχεί το Βρετανικό Συντηρητικό Κόμμα, με βασικά κόμματα το τσέχικο Αστικό Δημοκρατικό Κόμμα (Civic Democratic Party) και το πολωνικό Νόμος και Δικαιοσύνη (Law and Justice). Έχει εκπροσώπηση από διάφορες χώρες και εκφράζει έναν ήπιο αντιευρωπαϊκό λόγο. Πολλές φορές, όμως, προκειμένου να καλύψει τα νώτα της από τα δεξιά, διατυπώνει και ακραία αντιευρωπαϊκές απόψεις.

Εγκληματικές οι ναζιστικές ιδέες. Για ποιον λόγο μερίδα της κοινωνίας συνεχίζει να αποδέχεται τη Χρυσή Αυγή

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ

Τα αποτελέσματα των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών δεν επιτρέπουν την ανάδειξη εύκολων νικητών. Χρειάζεται περισσότερη περίσκεψη, ανάλυση σε βάθος, αποφυγή των γενικόλογων περί κομματικοποιημένης ή περί ανεξάρτητης Τοπικής Αυτοδιοίκησης, λόγια κενά που οδηγούν στην απολιτικοποίηση ενός τόσο βαθιά πολιτικοποιημένου θεσμού. Επομένως, παρότι δεν υπάρχει μεγάλος νικητής, υπάρχει μεγάλος ηττημένος. Τα ποσοστά των υποψηφίων της Χρυσής Αυγής, ποσοστά που οι πρώτες αναγωγές σε πανελλαδικό επίπεδο δείχνουν να φθάνουν τα διψήφια νούμερα, δείχνουν όχι μόνο ότι το φίδι δεν έχει ψοφήσει, αλλά και ότι οι ημέρες του θα είναι ακόμα μακριές. Ο μεγάλος ηττημένος αυτών των εκλογών είναι η αντίληψη που ήθελε τη Χρυσή Αυγή μόνο μια οργάνωση απαρτιζόμενη από ανθρώπους που δέρνουν μετανάστες, από τον κόσμο της νύχτας, από λαθρεμπόρους και γενικώς παραβατικούς που αρκεί να κτυπηθεί ως φυτώριο παρανομίας και τίποτα άλλο. Η Χρυσή Αυγή έλεγε, και λέει, αυτή η αντίληψη πρέπει να διώκεται γιατί είναι μια οργάνωση παραβατών του κοινού ποινικού δικαίου, δεν πρέπει να διώκεται για τις ιδέες αλλά για τις πράξεις της. Στο πλαίσιο των δημοκρατικών κοινωνιών οι άνθρωποι δεν διώκονται για τις ιδέες τους, αλλά μόνο για τις πράξεις τους. Ουρά, αλλά πολύ επικίνδυνη ουρά αυτής της αντίληψης, ήταν ο ισχυρισμός ότι οι άνθρωποι που ψηφίζουν Χρυσή Αυγή είναι απλώς παραστρατημένοι, «αγανακτισμένοι» πολίτες, οι οποίοι μόλις αντιληφθούν τον εγκληματικό χαρακτήρα της οργάνωσης θα σπεύσουν να την εγκαταλείψουν. Αυτή η άποψη κινούνταν στις παρυφές ενός ρηχού φιλελευθερισμού αλλά, όπως έδειξε η αντίσταση στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και στον νόμο για την ιθαγένεια, έφθανε ώς το βαθύ κράτος.

Για την ευρωπαϊκή Ελλάδα

Του Ανδρέα Παπαδόπουλου, www.protagon.gr

Ταξιδεύω στην Ελλάδα, περιοδεία υποψηφίου ευρωβουλευτή, πέντε πόλεις τη μέρα. Χιλιάδες χιλιόμετρα, με «οδηγό» τον Ψαριανό, κουβέντες με ειλικρινείς ανθρώπους και κλεφτή ματιά στην αθηναϊκή επικαιρότητα περιμένοντας την πόλωση. Πάντα καλλιεργείται προεκλογικά τεχνητή άνοδος της πολιτικής θερμοκρασίας στην τελική ευθεία. Κι όπως ο πυρετός είναι μάχη του οργανισμού κατά των μικροβίων, έτσι κι η πόλωση είναι μάχη της περιχαράκωσης κατά της ελευθερίας σκέψης. Αρχίσαμε λοιπόν! Απειλές αποσταθεροποίησης, κίνδυνοι αστάθειας, δακρύβρεχτες (μερκελικά δάκρυα) συνωμοσίες στις Κάννες, δηλώσεις Πάγκαλου (σωβινιστικές), υπέρβαρες αιχμές (χιουμοριστικές) Γλέζου, του οποίου οι δηλώσεις συστηματικά αργότερα «διορθώνονται», κι άλλες δηλώσεις (εισοδημάτων) «διορθώνονται», του ηγέτη της δημοσιογραφικής αντίστασης. Α, ο Μίκης φέτος δε στηρίζει κανέναν, αλλά τελικά κάποιον στηρίζει, η τρομοκρατία ξανά στο πολιτικό κάδρο, Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ διεκδικούν την ίδια Ελλάδα παίζοντας με επίθετα (παλιός, παμπάλαιος, προαιώνιος, νέος, αιώνιος έφηβος)…Στο κόμμα μου βαραίνει... η σκιά του Παπανδρέου! Δεν θέλω να μιλήσω για θέσεις και στελέχη, αλλά για πρόσωπα και την αξία της εκτίμησης. Λοιπόν, η πολιτική εκτίμηση είναι πιο σταθερή απ' τις φιλίες. Είναι πιο συνειδητή, μοιάζει με εμπορική πίστη (χτίζεται με τον χρόνο, αξιολογείται με τις κρίσεις και δοκιμάζεται καθημερινά). Ακόμη κι αν πολιτεύεσαι με άλλο κόμμα, η εκτίμηση εμπλουτίζεται, δεν καταρρακώνεται.

Πού είναι ο κυρίαρχος λαός;

Από τον Θανάση Γιαλκέτση, Εφημερίδα των Συντακτών

Κυκλοφόρησε πρόσφατα και στη γλώσσα μας το βιβλίο «Τι είναι λαός;», που περιλαμβάνει κείμενα των Alain Badiou, Pierre Bourdieu, Judith Butler, Georges Didi-Huberman, Sadri Khiari και Jacques Rancière (Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, μετάφραση Γιώργος Καράμπελας). Με αφορμή την ιταλική έκδοση αυτού του βιβλίου, ο Ιταλός φιλόσοφος Ρομπέρτο Εσπόζιτο έγραψε το ακόλουθο κείμενο.

Ο λαός των εκλογών, ο λαός της Αριστεράς, ο ιταλικός λαός, ο εξεγερμένος λαός των πλατειών. Δύσκολα θα βρούμε έναν άλλο πολιτικό όρο που να επιδέχεται τόσο διαφορετικούς προσδιορισμούς. Ο Πιερ Ροζανβαλόν εξάλλου, σε ένα δοκίμιό του για τις μορφές της δημοκρατικής αντιπροσώπευσης, είχε χαρακτηρίσει τον λαό «ανεύρετο». Ούτε ο λαός-γνώμη, ούτε ο λαός-έθνος, ούτε ο λαός-συναίσθημα κατορθώνουν να προμηθεύσουν κατάλληλες απαντήσεις στη δυσθυμία που αναδύεται από το σκοτεινό βάθος των δημοκρατιών μας. Βυθισμένοι εδώ και καιρό σε έναν κριτικό στοχασμό για τα χαρακτηριστικά του λαϊκισμού, είναι σαν να έχουμε ξεχάσει την έννοια από την οποία αυτός προέρχεται και η οποία εμπεριέχει όλες τις αντιφάσεις. «Τι είναι λαός;» Αυτός είναι ο τίτλος ενός βιβλίου που υπογράφεται από έξι γνωστούς διανοούμενους, τους Badiou, Bourdieu, Butler, Didi-Huberman, Khiari και Rancière. Η δυσκολία να ορίσουμε τον λαό οφείλεται σε μιαν αντινομία που τον χαρακτήριζε πάντοτε. Ο λαός περιέχει στο εσωτερικό του δύο πόλους, οι οποίοι δεν επικαλύπτονται και μάλιστα από ορισμένες απόψεις συγκρούονται μεταξύ τους: από τη μια μεριά την ολότητα των ατόμων ενός πολιτικού οργανισμού και από την άλλη το αποκλεισμένο τμήμα του. Αυτό το δεύτερο στοιχείο –που προσδιορίζεται κυρίως με το επίθετο «λαϊκός»- όχι μόνο δεν συμπίπτει με το πρώτο, με τον λαό ως κάτοχο της κυριαρχίας, αλλά αποτελεί και μια δυνητική εσωτερική απειλή γι’ αυτόν.

Γιατί (πάλι) ΔΗΜΑΡ

Του Σωτήρη Βαλντέν, www.metarithmisi.gr/

Πολλοί από όσους το 2012 ψήφισαν μία ή δύο φορές ΔΗΜΑΡ αντιμετωπίζουν τις ευρωεκλογές της ερχόμενης Κυριακής με έντονη απογοήτευση. Η ΔΗΜΑΡ δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες τους (όχι πάντα τις ίδιες), όμως και τα άλλα σχήματα που θα μπορούσαν να ψηφίσουν δεν τους ενθουσιάζουν. Αλλά και αρκετοί από όσους αυτοπροσδιορίζονται ως κεντροαριστεροί και ψήφισαν το 2012 ΠΑΣΟΚ, προβληματίζονται σήμερα βλέποντας το κόμμα του κ.Βενιζέλου να διολισθαίνει προς τη δεξιά και να βουλιάζει σπαρασσόμενο. Αυτά εξηγούν γιατί η ΔΗΜΑΡ εμφανίζει μεν χαμηλά δημοσκοπικά ποσοστά, ταυτόχρονα όμως ένας σημαντικός αριθμός κεντροαριστερών αμφιταλαντεύονται ανάμεσα σε αρκετά κόμματα, που συνήθως περιλαμβάνουν την «Ελιά», τον ΣΥΡΙΖΑ, το «Ποτάμι», αλλά και τη ΔΗΜΑΡ. Έχει λοιπόν νόημα, έστω και στο παρά πέντε, να συνεχιστεί ένας διάλογος. Και να εκθέσω την λογική που με οδηγεί και φέτος, χωρίς δισταγμό, στην πολιτική επιλογή της ΔΗΜΑΡ.
Δεν θα επιχειρηματολογήσω γιατί δεν ψηφίζω Δεξιά. Με δυο λόγια, απλούστατα γιατί οι αξίες, οι ευαισθησίες και οι πολιτικές μου πεποιθήσεις είναι διαμετρικά αντίθετες με αυτές της ΝΔ, όπως και της ευρωπαϊκής δεξιάς. Και ακόμη περισσότερο της σαμαρικής της εκδοχής, με τα έντονα ακροδεξιά και εθνικιστικά χαρακτηριστικά. Γιατί θεωρώ καταστροφική την Ελλάδα και την Ευρώπη της ακραίας λιτότητας, της ανεργίας, της ύφεσης και των τεράστιων ανισοτήτων. Γιατί η δική μου αντίληψη για την αναγκαία πολιτική σταθερότητα είναι ριζικά διαφορετική από αυτή του κ.Σαμαρά και των συμμάχων του, όπως θα εξηγήσω παρακάτω. Γιατί τέλος μόνο στη χώρα μας έχουν εμφανισθεί κάποιοι «κεντροαριστεροί» που κηρύσσουν το τέλος της διαχωριστικής γραμμής Αριστερά-Δεξιά.
Δεν θα ψηφίσω «Ελιά», για πολλούς λόγους:
ü  Το σχήμα αυτό δεν είναι παρά μια μεταμφίεση του ΠΑΣΟΚ του κ.Βενιζέλου, ελάχιστα διευρυμένου.

Το ιδιότυπο μάγμα του αντιευρωπαϊσμού. Ακροδεξιοί- Ευρωσκεπτικιστές- Ρωσόφιλοι

 Της Βασιλικής Γεωργιάδου και της Λαμπρινής Ρόρη, 19.05.14
Μπήκαμε ήδη στην τελική ευθεία για τις Ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου, για τις οποίες ο διεθνής τύπος και πολλοί αναλυτές προβλέπουν από καιρό ότι θα καταγραφεί μια σημαντική άνοδος των δυνάμων των ακροδεξιών και των ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων. Αυτό το άθροισμα, βέβαια, ακροδεξιών και ευρωσκεπτικιστών δεν είναι απολύτως συμπαγές, ενώ κάθε ένα από τα δύο αυτά πολιτικά στρατόπεδα διατηρεί στο εσωτερικό του σημαντικές επιμέρους διαφορές. Αξίζει, ωστόσο, να τονιστεί ότι στην παρούσα συγκυρία, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στιγμή από το 1979, όταν έλαβαν χώρα οι πρώτες εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, συντελούνται διεργασίες σύγκλισης των δύο στρατοπέδων, με αποτέλεσμα μια πολιτική αριθμητική που αθροίζει ακροδεξιούς και ευρωσκεπτικιστές να μην προβάλει πια σαν ένα άτοπο και άστοχο εγχείρημα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες η ευρωπαϊκή ακροδεξιά εμφανίζεται στην πολιτική σκηνή με δύο διακριτά πρόσωπα. Από τη μια μεριά ξεχωρίζει μια εθνικο-λαϊκιστική συνιστώσα της που πρεσβεύει την «εθνική προτεραιότητα» («Πρώτα οι Γάλλοι», «Πρώτα οι Δανοί», κ.λπ.) και εναντιώνεται στη μετανάστευση και την πολυπολιτισμικότητα, ενώ από την άλλη μεριά προβάλλει μια εξτρεμιστική-φιλοφασιστική πτυχή του ακροδεξιού φαινομένου που ουδέποτε έπαψε να υπάρχει στη μεταπολεμική εποχή. Παρά τις συγκλίσεις τους, καθώς όλα τα μορφώματα της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς αναδύονται από τη μήτρα του αντιδιαφωτισμού και θρέφονται από την εθνικιστική ιδεολογία, οι διαφορές τους παρέμεναν σημαντικές δημιουργώντας μια οιονεί τομή στο εσωτερικό του ακροδεξιού φάσματος όσον αφορά τόσο τις εφαρμοζόμενες πρακτικές πολιτικού ακτιβισμού, όσο και την απόστασή τους από τις δημοκρατικές αξίες και τους θεσμούς της κοινοβουλευτικής διακυβέρνησης.

Ο δράκος και το ζόμπι

Tου Γιάννη Παπαθεοδώρου, http://dimartblog.com

Αργά χθες το βράδυ, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δήλωσε πως οι κάλπες της επόμενης εβδομάδας θα στείλουν μήνυμα για «το δημοψήφισμα που δεν έγινε» με αφορμή την αρχική επιβολή του Μνημονίου. Η δήλωση αυτή, σε μια συγκυρία που τα δημοσιεύματα του ξένου Τύπου αποκαλύπτουν τις λεπτομέρειες για τη μοιραία Σύνοδο των Καννών, δείχνει πως η αφελής και επικίνδυνη πολιτική του ΓΑΠ έχει βρει τον άξιο συνεχιστή της. Γιατί, αν κάτι μάθαμε από το ρεπορτάζ για τις Κάννες, είναι πως το σχέδιο εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη και το ευρώ ήταν ήδη έτοιμο, και πως το «δημοψήφισμα» απλώς θα σηματοδοτούσε συμβολικά την οριστική ρήξη της χώρας με τους ευρωπαίους εταίρους της. Προφανώς δεν μάθαμε κάτι καινούργιο: οι εκλογές του καλοκαιριού του 2012 έγιναν κάτω από τον πραγματικό κίνδυνο μιας χαοτικής χρεοκοπίας της χώρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκείνη την περίοδο έλεγε πως η κρίση είναι το «παραμύθι με το δράκο» και πως η χρεωκοπία είναι η μεγάλη «μπλόφα» που στήνουν κάποιοι ευρωπαίοι «γκάκστερς». Λίγο αργότερα, υποστήριζε πως το «ευρώ δεν είναι φετίχ» και, ανάμεσα σε άλλα ρητορικά πυροτεχνήματα, κατέληξε να υποστηρίζει τη μονομερή διαγραφή του χρέους, με στάση πληρωμών κλπ. Στην πολιτική του μυθοπλασία, δίπλα στο δράκο προστέθηκε σταδιακά και το ζόμπι του δημοψηφίσματος. Νεκρανασταίνοντας την πολιτική του Γ.Α.Π., ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε στις πρόσφατες εκλογές να επαναφέρει τον χειρότερο εφιάλτη που έχει ζήσει η χώρα : τον πλήρη απομονωτισμό της και την οικονομική της καταστροφή μέσω «δημοψηφίσματος». Το ενδιαφέρον στοιχείο σε όλη αυτή τη μυθοπλασία είναι πως τόσο η κατανόηση όσο και η αφήγηση της κρίσης έγινε με έναν τρόπο που ευνοούσε την έφοδο της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην εξουσία ερήμην της πραγματικής πολιτικής.

Ό,τι θέλει ο λαός από πίσω κι από μπρός

  Κασιδιάρης, Μώραλης, Ψινάκης, Μπέος!

"Θεέ μου! Πώς κατάντησες τους περήφανους Έλληνες!, είπε η Μιράντα"

 (Μάκης Καραγιάννης, "Το όνειρο του Οδυσσέα" )

"Τι μύθος!" είπε ο Υσονέ. "Να ο κυρίαρχος λαός"

 (Gustave Flaubert, Αισθηματική Αγωγή)

"Αυτός ο περιβόητος λαός είναι εξίσου υπεύθυνος με την εξουσία. Η ικανοποίηση των αιτημάτων του, η συνενοχή είναι ένα ενέχυρο. Ας μη βαυκαλιζόμαστε. Είμαστε εξίσου πονηροί και παλιάνθρωποι." 

Βλάσης Κανιάρης

 Για την αντιγραφή: Μάκης Καραγιάννης

Τι ψηφίσαμε χθες;

Του Γιάννη Παντελάκη, www.protagon.gr

Αν εξαιρεθούν οι καλές επιδόσεις της Δούρου και του Σακελλαρίδη, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει σοβαρούς λόγους να αισθάνεται ικανοποίηση από τη χθεσινή Κυριακή. Ούτε από τις δημοτικές, ούτε από τις περιφερειακές εκλογές. Έχουν σοβαρούς λόγους ικανοποίησης η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ; Η απάντηση είναι ίδια. Όχι, δεν έχουν. Μπορεί να κατάφεραν να διατηρήσουν σε μεγάλο ποσοστό τις επιρροές τους σε μεγάλους δήμους ή περιφέρειες της χώρας, αλλά αυτό δεν σημαίνει πολλά. Οι επιρροές αυτές συνδέονται σε μεγάλο βαθμό είτε με τον ρόλο που παίζουν τα πρόσωπα, είτε με λάθος επιλογές του βασικού τους αντιπάλου σε μια σειρά από δήμους ή περιφέρειες. Τα παραδείγματα της περιφέρειας Βορείου Αιγαίου (προνομιακή περιοχή για την Αριστερά) με την Α. Κυρίτση, ή της Πελοποννήσου όπου ο Οδ. Βουδούρης κινείται γύρω στο 16-17%, είναι ενδεικτικά. Και δεν είναι τα μοναδικά. Μια πρώτη εκτίμηση γι' αυτό που συνέβη χθες το βράδυ, μάλλον δεν πρέπει να κάνει γενικότερα κανέναν να αισθάνεται υπερήφανος. Ούτε τα πολιτικά κόμματα, ούτε όμως την ίδια την κοινωνία. Τα κόμματα, γιατί δεν κατάφεραν να γίνουν πιο ελκυστικά για ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, το οποίο τους γύρισε την πλάτη και απείχε από την εκλογική αναμέτρηση. Η αποχή ήταν πάλι μεγάλη, μεγαλύτερη απ' ότι στο παρελθόν.

Πρός Θεσμική Σύγκρουση στην ΕΕ ; Η Εκλογή Προέδρου της Ευρωπαικής Επιτροπής

 

Του Π. Κ. Ιωακειμίδη, www.metarithmisi.gr/ 19.05.14

Στις ευρωεκλογές της 25ης Μαίου «εκλέγουμε» και πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής( Commission) , καθώς τα ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα έχουν ορίσει τους υποψηφίους για τη θέση αυτή (το Σοσιαλιστικό Κόμμα/ PES το σημερινό πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μ. Σουλτς, οι συντηρητικοι-χρηστιανοδημοκράτες/ ΕΛΚ τον πρώην πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου Ζ.Κ. Γιουνγκέρ, οι Φιλελεύθεροι τον Γκ. Φέρχοφστατ, η Ευρωπαϊκή Αριστερά τον Αλ. Τσίπρα, και οι Πράσινοι την κα Σκρά Κέλλερ). Η άποψη όμως αυτή δεν γίνεται καθολικά αποδεκτή ως ερμηνεία της Συνθήκης της Λισσαβώνας. Οι περισσότερες κυβερνήσεις θεωρούν ότι δεν δεσμεύονται από το αποτέλεσμα των εκλογών σε ότι αφορά το συγκεκριμένο όνομα του υποψηφίου προέδρου. Η Συνθήκη, ως γνωστόν, προβλέπει (άρθ. 17) ότι «... λαμβάνοντας υπόψη τις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και αφού προβεί στις κατάλληλες διαβουλεύσεις, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αποφασίζοντας με ειδική πλειοψηφία προτείνει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έναν υποψήφιο για το αξίωμα του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ο υποψήφιος αυτός εκλέγεται από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο...» Κατά την άποψη των περισσοτέρων κυβερνήσεων καθώς και του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Herman von Rompuy το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο είναι απλά «υποχρεωμένο» «να λάβει υπόψη το αποτέλεσμα των εκλογών» και να επιλέξει ως υποψήφιο πρόεδρο της Επιτροπής (για να εκλεγεί στη συνέχεια από το ΕΚ) προσωπικότητα που προέρχεται από την πολιτική οικογένεια του πλειοψηφούντος κόμματος, αλλά όχι κατ’ανάγκη τον υποψήφιο που έχει ορίσει το εν λόγω κόμμα στις εκλογές.

Μπουτάρης: Είμαστε μεταρρυθμιστές στα αλήθεια, όχι στα ξύλινα

 Voria.gr

Απολογισμός έργου και σπόντες προς Καλαφάτη στην κεντρική εκδήλωση της «Πρωτοβουλίας για τη Θεσσαλονίκη»

«Τηρήσαμε τις τρεις βασικές δεσμεύσεις που αναλάβαμε το 2010 για αλλαγές στα οικονομικά του δήμου, για στήριξη των κοινωνικά πιο αδύναμων και για καθαρότερη πόλη», είπε του προς τα μέλη της «Πρωτοβουλίας», ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης. Στη σημερινή κεντρική προεκλογική συγκέντρωση της παράταξής του, ο δήμαρχος, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του, για την οποία υπήρχε και διερμηνεία στη νοηματική γλώσσα, ανέλυσε εκ νέου τις επιτυχίες στα οικονομικά, έκανε λόγο για «μπάχαλο» που παρέλαβε από την προηγούμενη διοίκηση, για νοικοκύρεμα και για μείωση δημοτικών τελών σε ποσοστό μεγαλύτερο του 20% στην τριετή θητεία του.

«Η συνέχιση της χρηστής διοίκησης θα ρίξει κι άλλα λεφτά στην πόλη μέσω της αποπληρωμής χρεών της προηγούμενης διοίκησης. Οι προηγούμενοι βλέπετε είχαν άλλες προτεραιότητες…», είπε ο κ. Μπουτάρης. Υποστήριξε πως κατευθύνθηκαν περισσότερα χρήματα στην κοινωνική πολιτική, που «δεν τη βλέπουμε όπως άλλες παρατάξεις ως ελεημοσύνη», ενώ ζήτησε στήριξη από τους ψηφοφόρους προκειμένου οι δομές κοινωνικής στήριξης που δημιουργήθηκαν να γίνουν βιώσιμες και να επεκταθούν. Στόχος είπε είναι να δημιουργηθούν κοινωνικά παντοπωλεία και κέντρα νομικής, ιατρικής και ψυχολογικής υποστήριξης σε κάθε δημοτική κοινότητα.

Κάθε τέσσερα χρονάκια μια Κυριακή πολίτες;

Της Μαρίας Γιαννακάκη, www.protagon.gr
Χιλιάδες μηνύματα, πρόσωπα, συνθήματα και τόνοι χαρτιού σε αφίσες κατακλύζουν δυστυχώς τους δρόμους, κάνοντας ακόμα και τον πιο αδιάφορο να μπει στο προεκλογικό κλίμα. Το πιο διακριτό στίγμα των αυτοδιοικητικών εκλογών είναι αυτό της συμμετοχής της κοινωνίας των πολιτών, όμως φαίνεται πως το έλλειμμα εμπιστοσύνης είναι μεγαλύτερο ακόμα και από εκείνο μιας στρατηγικής διεξόδου από την κρίση. Κάνοντας καθημερινά πολλά χιλιόμετρα για τις ανάγκες της προεκλογικής περιόδου, στο αυτοκίνητο το ραδιόφωνο μένει πάντα ανοιχτό και κάπου εκεί παίζει το τραγούδι του Ορφέα Περίδη «εκλογές». Οι στίχοι λένε :«Κάθε τέσσερα χρονάκια μία Κυριακή πολίτες κι ό,τι δεν τους είπες γράψ' το στο ψηφοδέλτιο κι εσύ». Κι όμως χρειάζονται πολίτες της κάθε μέρας για να αλλάξει η κατάσταση. H σχέση εμπιστοσύνης με την κοινωνία, ειδικά σήμερα είναι κορυφαίο στοίχημα. Η περιφέρεια Αττικής αποτυπώνει στον μέγιστο βαθμό την εικόνα της Ελλάδας σε συνθήκες κρίσης, καμία διέξοδος δεν μπορεί να έρθει με συνταγές που μας έφτασαν ως εδώ, με πελατειακές λογικές, με αδιαφάνεια, με γραφειοκρατία και στασιμότητα. Η αυτοδιοίκηση μπορεί να αναστρέψει τις συνθήκες για τις τοπικές κοινωνίες.
Δεν υπάρχει περιθώριο να χαθεί η ευκαιρία μέσα από το πλεόνασμα της περιφέρειας, ώστε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας στην Αττική.

Γ. Καμίνης: «Το κέντρο της Αθήνας ζωντανεύει και πάλι»

 Συνέντευξη στην Καθημερινή

Ποια ήταν η χειρότερη και ποια η καλύτερη μέρα της θητείας του; Και τι σκοπεύει να κάνει στο εξής για να συμβάλει στην πορεία αναζωογόνησης της πόλης και της βελτίωσης της ζωής των κατοίκων της; Ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης, λίγο πριν ανοίξουν οι κάλπες, ανοίγει και τα χαρτιά του.

– Εχετε πει ότι το δυσκολότερο έργο που έχετε αναλάβει στη ζωή σας είναι η δημαρχία της Αθήνας. Γιατί θέλετε να συνεχίσετε;

– Για μένα είναι μια πρόκληση ζωής. Θέλω να βλέπω τις ιδέες μας να υλοποιούνται, να μιλάω με τους ανθρώπους της πόλης, να αναβαθμιστεί σε όλους τους τομείς η Αθήνα και η καθημερινότητα των πολιτών της. Πραγματικά τα δύο πρώτα χρόνια της θητείας μου ήταν ό,τι δυσκολότερο έχω περάσει στη ζωή μου. Αλλά τώρα έχουμε βρει τον δρόμο μας. Και οι συνεργάτες μου κι εγώ, ελπίζω και οι πολίτες της Αθήνας, πιστεύουμε ότι κάθε μέρα που περνάει θα είναι καλύτερη για την πόλη και τη ζωή μας.
– Ποια πράγματα θα λέγατε ότι πετύχατε αυτά τα τρία χρόνια; Σε ποιους τομείς δεν καταφέρατε όσα θα θέλατε;
– Πετύχαμε δύο παράλληλους πολύ σημαντικούς στόχους: Ο πρώτος να εξορθολογήσουμε τον δήμο και τον μηχανισμό του, οικονομικά και διοικητικά, και μαζί να φτιάξουμε αποτελεσματικούς, καινοτόμους θεσμούς για την κοινωνική αλληλεγγύη, για τους οποίους είμαστε υπερήφανοι.

Υπερτιμημένη η δημοκρατία;

Του Ηλία Μαγκλίνη, Καθημερινή

«Εχουμε να δούμε τόσους μπάτσους από τη χούντα». Σύνθημα γραμμένο σε προσφυγική κατοικία στον Νέο Κόσμο. Οι αναφορές στην δικτατορία («η χούντα δεν τελείωσε το ’73» κ.ο.κ.) αποτελούν κοινό τόπο πια στη χώρα μας, κυρίως μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης. Η σχετική φιλολογία είναι, δυστυχώς, ευρύτερη: «δεν είναι δημοκρατία αυτό που ζούμε», «δεν το λες και δημοκρατία αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα», και διάφορες άλλες παραλλαγές του είδους επαναλαμβάνονται αδιάκοπα και, κυρίως, αβασάνιστα. Αυτή η συζήτηση, περί του αν έχουμε δημοκρατία ή αν πρέπει να αμφισβητηθεί ριζικά η αξία της, δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο. Πριν από λίγους μήνες, μεγάλη έρευνα που πραγματοποιήθηκε στη Γαλλία έκανε λόγο για «πολιτειακή ωρολογιακή βόμβα»: «Παρότι στόχος των σύγχρονων νέων δεν είναι η ανατροπή και η στείρα αντίδραση, η μεγάλη απογοήτευσή τους οδηγεί σε επικίνδυνη και αντιδημοκρατική αμφισβήτηση των θεσμών» («Κ», 27.2.14). Η «πολιτειακή ωρολογιακή βόμβα» για την οποία έκαναν λόγο στην έκθεσή τους οι υπεύθυνοι της έρευνας αφορά κυρίως την άνοδο της ακροδεξιάς και του ρατσισμού. Και στη χώρα μας, η αμφισβήτηση (και η απειλή) των δημοκρατικών θεσμών έρχεται από την ακροδεξιά, όμως έρχεται και από ορισμένα τμήματα της Αριστεράς (χρόνια τώρα, και προ κρίσης). Είχα γράψει λίγο καιρό μετά τις ταραχές του Δεκεμβρίου του 2008, για μια κουβέντα που είχα ακούσει ανάμεσα σε δύο συναδέλφους, έναν άνδρα και μία γυναίκα, στα σαράντα και τα τριάντα και κάτι, αντίστοιχα: «Η δημοκρατία είναι κάτι πολύ υπερτιμημένο», έλεγαν, πολύ ικανοποιημένοι με αυτή τη διαπίστωση.

Αντισημιτισμός, SOS

 

Του Ηλία Κανέλλη, NEA

Οι αριθμοί είναι συντριπτικοί. Οι 2 στους 3 Ελληνες, το 69% του πληθυσμού, 6.300.000 από συνολικά 9.168.164 ενηλίκους πολίτες, ασπάζονται αντισημιτικά στερεότυπα. Τι πιστεύουν ακριβώς; Ποσοστό 69% θεωρεί ότι οι Εβραίοι ελέγχουν την αμερικανική κυβέρνηση, ενώ 74% πιστεύει ότι είναι πίσω από τις μεγάλες παγκόσμιες υποθέσεις. Το 68% πιστεύει ότι Εβραίοι κατέχουν το σύνολο των μεγάλων παγκόσμιων ΜΜΕ, ενώ το 38% θεωρεί ότι οι Εβραίοι είναι υπεύθυνοι για τους δύο παγκόσμιους πολέμους. Απαντήσεις για την υποτιθέμενη εβραϊκή καταγωγή του Σημίτη ή ορισμένων στενών συνεργατών του δεν υπάρχουν. Ωστόσο, τα ευρήματα της μεγάλης παγκόσμιας έρευνας για τον αντισημιτισμό που διεξήγαγε η Anti-Defamation League, ευρήματα τα οποία ανακοινώθηκαν προχθές το βράδυ, είναι εξευτελιστικά για τη χώρα μας (πληροφορίες στο global100.adl.org). Είναι πολύ αυτό το ποσοστό σε σχέση με ό,τι πιστεύουν στον υπόλοιπο κόσμο; Αν σας παρηγορεί ότι περίπου τα ίδια πιστεύουν στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική (όπου μπααθικά καθεστώτα ενός πρόσφατου παρελθόντος ίσως και να δημιούργησαν το υπόστρωμα για την ανάπτυξη ενός φανατικού Ισλάμ) και στην Τουρκία, τότε κανένα πρόβλημα. Αν, όμως, θέλετε η Ελλάδα να συγκρίνεται με την Ευρώπη (όπου το 24% στη Δύση και το 34% στην Ανατολή, απαντά με τον ίδιο τρόπο), τότε η ντροπή μεγαλώνει. Και μεγαλώνει ακόμα περισσότερο αν υπολογίσει κανείς ότι, π.χ., στην Ασία το ποσοστό πέφτει στο 22% για να πέσει ακόμα περισσότερο, στο 19%, στην αμερικανική ήπειρο και πιο πολύ, 14% στην Ωκεανία.

Η ενότητα των πολλών

 

Του Δημοσθένη Κούρτοβικ, ΝΕΑ

Οι κοινωνίες αλλάζουν πιο γρήγορα από την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους. Η ζωή πορεύεται με ρυθμούς και με τρόπους που πολύ συχνά κάνουν τους θεσμούς να δείχνουν γερασμένοι πριν καν ωριμάσουν. Γνωστές αλήθειες. Αυτό όμως δεν τις εμποδίζει να προκαλούν ολοένα τριβές, κραδασμούς, σύγχυση, ανασφάλεια στη συλλογική και στην ατομική ύπαρξη των ανθρώπων. Η επιτυχία ενός πολιτικού συστήματος κρίνεται από την ικανότητά του να συνειδητοποιεί όσο το δυνατόν πιο έγκαιρα τέτοιες αλλαγές, να τις επεξεργάζεται και, διά της προσαρμογής σε αυτές, να τις κατευθύνει προς επιθυμητούς σκοπούς. Εστω και μόνο από αυτή την άποψη, το ελληνικό πολιτικό σύστημα παίρνει βαθμό πολύ κάτω από τη βάση. Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει από την ανάλυση του Παναγή Παναγιωτόπουλου στο πολύ ενδιαφέρον άρθρο του που δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ» στις 18-20 Απριλίου με τίτλο «Και εμείς και αυτοί». Ο αρθρογράφος υποστηρίζει ότι τόσο η Δεξιά όσο και η Αριστερά στην Ελλάδα αντιλαμβάνονται την ελληνική κοινωνία με όρους περασμένων εποχών. Επιπλέον, κατακρίνει μια ελίτ («νεοσυντηρητική» την έχει αποκαλέσει αλλού) που σηκώνει διαρκώς ένα εισαγγελικό δάχτυλο στον ελληνικό λαό, επειδή αυτός δεν ανταποκρίνεται στα ηθικά ή κοινωνικά πρότυπά της.

Στο debate με τον Τσίπρα

Του Κώστα Γιαννακίδη, www.protagon.gr

H θέση του ευρωβουλευτή είναι σκληρή. Υποθέτω ότι καμιά φορά θα είναι και δύσκολη. Όμως σίγουρα είναι σκληρή. Η πλάτη δεν γέρνει προς τα πίσω. Μπορείς, βέβαια, να την πας με τις ρόδες -έχεις τόσο χώρο, που μπορείς να βάλεις τα πόδια επάνω στο έδρανο και να κοιτάζεις την ολομέλεια με άλλο μάτι, ανάμεσα από τα παπούτσια σου. Ήθελα να το δοκιμάσω. Θα ήταν ασεβές, απρεπές, αλλά πότε θα κάτσω ξανά στη θέση του ευρωβουλευτή; Όμως η δική μου εμπειρία είναι ένα πληκτικό χασμουρητό μπροστά σε αυτό που πρέπει να έζησε ο Αλέξης Τσίπρας. Ανέβηκε στη σκηνή κρατώντας ένα μπουκάλι νερό. Εμφανώς σφιγμένος, με τρακ. Αναμενόμενο. Δεν είναι και εύκολο να σταθείς μπροστά σε δεκάδες εκατομμύρια τηλεθεατών. Στην αρχή κοίταζε αμήχανα μπροστά, μετά έπιασε κουβεντούλα με την Κέλερ, κάπως χαλάρωσε -δεν είναι δυνατόν να είσαι δίπλα στην Κέλερ και να κρατάς το χαμόγελο μέσα σου. Και ήταν εκείνες οι λίγες στιγμές που οι υποψήφιοι για την Κομισιόν μπήκαν στις οθόνες των κινητών. Είχε την πλάκα του: άνθρωποι κατέβαιναν για selfies μπροστά από τη σκηνή. Μπλε selfies με φόντο τον Αλέξη, την Κέλερ και τον Σουλτς. Α, ναι, το ημικύκλιο ήταν κατάμεστο. Δημοσιογράφοι, ευρωβουλευτές, επίτροποι, ανώτατοι υπάλληλοι  και διάφοροι άλλοι επίσημοι ήρθαν για να χαζέψουν ιστορία. Ένα λεπτό μετά τις 21.00, το μουσικό σήμα της Eurovision γέμισε την αίθουσα και δεν βγήκε η Κοντσίτα.

«Δεν αφορούν τον κόσμο της κεντροαριστεράς οι προσωπικές πικρίες κανενός»

Το όνομά του εμφανιζόταν όλο το προηγούμενο διάστημα σε κάθε άρθρο που αναφερόταν στην ανασυγκρότηση του κεντροαριστερού χώρου. Πολλοί τον εμφάνιζαν ως αρχηγό. Ο ίδιος δεν σχολιάζει όσα λέγονται. Οργώνει όλη τη χώρα και μαζί με τον Γρηγόρη Ψαριανό έχουν επισκεφτεί πάνω από 30 περιφέρειες. «Τα δύο κόμματα δεν ήταν έτοιμα για προωθημένες κινήσεις» λέει ο Ανδρέας Παπαδόπουλος, υποψήφιος ευρωβουλευτής με τη ΔΗΜΑΡ. Απευθύνει κάλεσμα στους Διαμαντοπούλου-Φλωρίδη, χρησιμοποιεί σκληρά λόγια για την κόντρα Κοππά-ΠΑΣΟΚ, κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ που «γνωρίζει ότι τίποτα από όσα υπόσχεται δεν μπορεί να το πράξει, αλλά εξακολουθεί και το κάνει για ψηφαλάκια». Απαντά στις επιθέσεις των νεοναζί και των «ακροδεξιών λαϊκιστών τύπου Καμμένου». Επίσης μιλάει για πρώτη φορά ανοιχτά για την προσωπική του ζωή και τη σχέση του. Και, όπως λέει, για τελευταία.

Κατεβαίνετε υποψήφιος ευρωβουλευτής με τη ΔΗΜΑΡ παρά το ότι διαφωνήσατε με την αποχώρηση από την κυβέρνηση αλλά και το γεγονός ότι απέκλεισε τη συνεργασία με τους 58. Τι άλλαξε και πήρατε την απόφαση να επιστρέψετε;
Δεν έφυγα ποτέ από τη ΔΗΜΑΡ, για να επιστρέψω. Υποστήριξα και υποστηρίζω ότι η ΔΗΜΑΡ πρέπει να παίξει καταλυτικό ρόλο στις διεργασίες για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς. Είχα τη βεβαιότητα πως αν το κόμμα μας δεν πάρει μέρος στο διάλογο, το εγχείρημα δεν θα έχει τύχη. Όπως και έγινε. Από τη δική μου πλευρά ήταν αυτονόητο πως θα στηρίξω τη ΔΗΜΑΡ, ιδίως σε μια τόσο δύσκολη στιγμή. Θεωρώ πως το ρεύμα της ανανεωτικής, μεταρρυθμιστικής και ευρωπαϊστικής αριστεράς έχει, όχι μόνο παρελθόν, αλλά και μέλλον. Για αυτό ακριβώς παλεύουμε εγώ και πολλοί άλλοι, όπως ο Σπύρος Λυκούδης, ο Γρηγόρης Ψαριανός, η Ντόρα Τσικαρδάνη, ο Γεράσιμος Γεωργάτος (οι δύο τελευταίοι συνυποψήφιοι στο ευρωψηφοδέλτιο), η Μυρσίνη Λιοναράκη, ο Κώστας Κάρης και άλλοι.

Αντί να αναπαράγουμε την εποχή της κρίσης, οφείλουμε να επανεφεύρουμε τον εαυτό μας.

Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

Έχουν περάσει τόσα χρόνια και το πολιτικό προσωπικό συνεχίζει ακόμα να μας μπλοκάρει. Με χίλιους κόπους και απώλειες καταφέραμε να φτάσουμε κάπου, ο κόσμος δειλά-δειλά προσπαθεί πάλι να ξαναφτιάξει τη ζωή του, να ξεφύγει από την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Προσπαθούμε να ηρεμήσουμε, να αφήσουμε πίσω μας την περίοδο της καταστροφής, της σύγχυσης και της οργής για να συζητήσουμε πιο σοβαρά, να βάλουμε τις βάσεις για μια νέα, καλύτερη κοινωνική και οικονομική οργάνωση. Και το πολιτικό σύστημα συνεχίζει να παίζει το ίδιο παιχνίδι της πόλωσης, κάθε ευκαιρία είναι ένας πόλεμος εναντίον των αντιπάλων. Ποιος έχει περισσότερη σχέση με τη ΧΑ, ποιος καθοδηγείται από το τουρκικό προξενείο, όλα τα θέματα, ακόμα και τα πιο σοβαρά, όπως οι μειονότητες, το ευρώ, η σχέση μας με την Ευρώπη, μπαίνουν και ξαναμπαίνουν στην ημερήσια διάταξη προκειμένου ο ένας ή ο άλλος να πάρουν μια μονάδα προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις. Γιατί πρέπει κάθε λίγο και λιγάκι να δημιουργείται αυτή η προεκλογική ατμόσφαιρα του «νυν υπέρ πάντων αγών»; Γιατί πρέπει να πέφτουν οι κυβερνήσεις κάθε 2 χρόνια; Γιατί πουθενά στην Ευρώπη αυτές οι εκλογές δεν έχουν δημιουργήσει τέτοια αβεβαιότητα; Την ώρα που η κοινωνία χρειάζεται ένα διάστημα ηρεμίας για να ανασυγκροτηθεί, να συγκεντρώσει τις δυνάμεις της για να προχωρήσει στο επόμενο βήμα, ξαναπέφτουμε στην ίδια ατμόσφαιρα της τεχνητής πόλωσης και των ψεύτικων διλημμάτων.