H Aριστερά της ατολμίας

 Της Ξένιας Κουναλάκη, Καθημερινή

Εχω παρατηρήσει ότι ο Φώτης Κουβέλης είναι τρομερά βραδυφλεγής. Τρεις μέρες τού πήρε να εγκαταλείψει την κυβέρνηση μετά το κλείσιμο της ΕΡΤ. Αλλες τρεις για να παραιτηθεί από την ηγεσία της ΔΗΜΑΡ μετά το καταστροφικό ποσοστό των ευρωεκλογών. Είναι μοιραίος πολιτικός για την πορεία της ανανεωτικής Αριστεράς, αφού κληρονόμησε από τον Λεωνίδα Κύρκο τον κατ’ εξοχήν πολιτικό σχηματισμό της τόλμης και τον μετέτρεψε σταδιακά σε ένα γκρουπούσκουλο συνώνυμο της δειλίας και της αδράνειας. Ενώ έλαβε τη γενναία απόφαση να συμμετάσχει τον Ιούνιο του 2012 στην κυβέρνηση, κανείς δεν κατάλαβε γιατί έφυγε. Οχι για τον αντιρατσιστικό νόμο, όχι για κάποια αθέτηση της προγραμματικής συμφωνίας (υπήρξαν πολλές αφορμές), ούτε καν για την ΕΡΤ, γιατί τότε θα έπρεπε να έχει αποσυρθεί από τον τρικομματικό συνασπισμό στις 11 Ιουνίου 2013, στις 18.05, όταν ολοκληρώθηκε το διάγγελμα του Σίμου Κεδίκογλου. Κι όμως, έμεινε να διαπραγματεύεται με τους κυρίους Σαμαρά και Βενιζέλο άλλα δύο 24ωρα. God only knows why. Ακουσα χθες τον βουλευτή της ΔΗΜΑΡ Γιάννη Πανούση να λέει ότι θα έπρεπε να εξεταστεί εκ νέου το ενδεχόμενο σύμπραξης του κόμματος με την πρωτοβουλία των «58». «Ισως δεν ήταν κατάλληλη η συγκυρία» για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, απολογήθηκε όταν ρωτήθηκε γιατί θυμήθηκε όψιμα τους «58». Ενώ είναι κατάλληλη τώρα; Που το κόμμα του βρίσκεται σε δεινή διαπραγματευτική θέση, έχοντας εξασφαλίσει 1,2%; Υπάρχει ένας παραλογισμός στον συλλογισμό αυτό.

Εδώ και καιρό παρακολουθώ τη ΔΗΜΑΡ να έχει γίνει ο περίγελως της προεκλογικής περιόδου. Το δε βράδυ των εκλογών πολλοί φίλοι μου είδαν με χαιρεκακία την επιρροή της να συρρικνώνεται στο ιστορικό ναδίρ του 1,2%. Δεν μπορώ να πω ότι ένιωσα την ίδια ικανοποίηση. Γιατί η ΔΗΜΑΡ είναι η μετεξέλιξη του ΚΚΕ εσ., που κατά τη δεκαετία του ’80 ήταν το μοναδικό αριστερό κόμμα που ήταν υπέρ της ένταξης στην ΕΟΚ. Την ώρα που το ΠΑΣΟΚ φώναζε «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», το «εσ.», όπως περιφρονητικά το αποκαλούσαν οι αντίπαλοί του, είχε σαφώς φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό. Στη συνέχεια η ΕΑΡ και ο μετέπειτα ΣΥΝ έστειλε στην Ευρωβουλή έναν από τους πλέον δραστήριους ευρωβουλευτές, τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη, τον οποίο πολλοί στη ΔΗΜΑΡ νοσταλγούν αυτές τις δύσκολες μέρες. Γι’ αυτό θλίβομαι με την καζούρα που υφίσταται εσχάτως ένα κόμμα που για ιστορικούς λόγους θα έπρεπε να έχει εκπροσώπηση στην Ευρωβουλή.
«Ο λαός καμιά φορά κάνει λάθος», είχε πει κάποτε ο Μπάμπης Δρακόπουλος για να δικαιολογήσει τα χαμηλά ποσοστά του ΚΚΕ εσ. Την περασμένη Κυριακή όμως ο λαός δεν έκανε λάθος. Αν ο Φώτης Κουβέλης υπέβαλε χθες μια προσχηματική παραίτηση, για να τον παρακαλέσουν οι «ημέτεροι» να μείνει, θα πρέπει να το ξανασκεφτεί. Η γελοιοποίηση καραδοκεί.