ΔΗΜΑΡ: Ηταν μια ιστορική ευκαιρία που κλώτσησε, με συνέπεια να... την κλωτσήσει μετά η Ιστορία.

Της Μαρίας Κτσουνάκη, Καθημερινή

Από την ευθύνη στην ανυπαρξία

 Η Αριστερά της ευθύνης, που πριν από ένα χρόνο είχε ρυθμιστικό ρόλο στο πολιτικό σκηνικό και πρόσφερε το ηθικοπολιτικό πλεονέκτημα στην τρικομματική κυβέρνηση, βυθίστηκε στην ανυπαρξία. Αναποφασιστικότητα, αντιφάσεις, συνεχή σλάλομ για να αποφύγει τα ακανθώδη, αδυναμία να τοποθετηθεί σε πολιτικά ζητήματα με καθαρότητα χωρίς το επιβαρυντικό «ναι μεν αλλά», το οποίο αποτέλεσε εντέλει και το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της ταυτότητας του κόμματος. Αλλά και όταν τέθηκε στη ΔΗΜΑΡ η πρόταση να συμβάλει στην ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς (με την κίνηση των «58»), αρνήθηκε να συμμετάσχει τορπιλίζοντας την προσπάθεια.

«Ευχαριστώ την Αννα, την Ελένη, την Αλεξία, τον Κοσμά, τον Κώστα, τον Απόστολο...». Εάν ο Γιάννης Μπουτάρης ευχαρίστησε προσωπικά έναν έναν τους συνεργάτες του για τη στήριξη που του προσέφεραν, το ίδιο θα όφειλε να κάνει και ο Φώτης Κουβέλης. Μόνο που για τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ ο λόγος δεν είναι καθόλου ευχάριστος. Είδε τα ποσοστά του κόμματός του να κατακρημνίζονται στο περίπου 1,25%. Θα μπορούσε, δηλαδή, σχεδόν να γνωρίζει τον καθένα από τους ψηφοφόρους του, να τον κοιτάξει στα μάτια και να δώσει μια ερμηνεία για το πού χάθηκε το υπόλοιπο 5% της εκλογικής δύναμης του κόμματός του.

Ηταν η αποχώρηση από την τρικομματική κυβέρνηση; «Ισως φταίμε κι εμείς γιατί δεν εξηγήσαμε στον κατάλληλο χρόνο γιατί φύγαμε», δήλωσε πριν από λίγες ημέρες σε συνέντευξή του ο κ. Κουβέλης, σχολιάζοντας την πτώση των ποσοστών της ΔΗΜΑΡ. Εχει επανειλημμένως επαναλάβει ότι δεν ήθελε «να έχει διακοσμητικό ρόλο». Και τελικά βρέθηκε να εκπροσωπεί αυτό το οποίο ήθελε να αποφύγει. Και ακόμα χειρότερα. Η Αριστερά της ευθύνης, που πριν από ένα χρόνο είχε ρυθμιστικό ρόλο στο πολιτικό σκηνικό και πρόσφερε το ηθικοπολιτικό πλεονέκτημα στην τρικομματική κυβέρνηση, βυθίστηκε στην ανυπαρξία. Αναποφασιστικότητα, αντιφάσεις, συνεχή σλάλομ για να αποφύγει τα ακανθώδη, αδυναμία να τοποθετηθεί σε πολιτικά ζητήματα με καθαρότητα χωρίς το επιβαρυντικό «ναι μεν αλλά», το οποίο αποτέλεσε εντέλει και το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της ταυτότητας του κόμματος. Αλλά και όταν τέθηκε στη ΔΗΜΑΡ η πρόταση να συμβάλει στην ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς (με την κίνηση των «58»), αρνήθηκε να συμμετάσχει τορπιλίζοντας την προσπάθεια.
Δεν ήταν λίγοι όσοι επένδυσαν, με ελπίδες, πριν από τέσσερα χρόνια, στην ίδρυση της ΔΗΜΑΡ ως του προσώπου μιας σύγχρονης, ευρωπαϊκής Αριστεράς. Τουλάχιστον δεν ήταν μόνο ο Κώστας, η Μαρία, ο Παναγιώτης, ο Νίκος που κατέληξαν να την ψηφίζουν.
Ο κ. Κουβέλης, χθες αργά το βράδυ, δήλωσε ότι «θα συζητήσουμε με δημοκρατικές διαδικασίες το μήνυμα των εκλογών και του αποτελέσματος». Και ευχαρίστησε «τον κόσμο μας που συνέβαλε αποφασιστικά στις αυτοδιοικητικές εκλογές». Πράγματι· ο Γιώργος Καμίνης και ο Γιάννης Μπουτάρης στηρίχτηκαν γενναία από τη ΔΗΜΑΡ. Είναι δύο πρόσωπα, εκτός κομμάτων, που ανέλαβαν δύο δήμους με ειδικό, απόλυτο, βάρος για τη χώρα. Η παρουσία τους απέδωσε έργο και καρπούς. Η χθεσινή επανεκλογή τους είναι από τους πιο ελπιδοφόρους οιωνούς για μια θετική προοπτική της ελληνικής κοινωνίας. Αν αναλογιστεί κανείς, και μόνο μέσα από τους Καμίνη - Μπουτάρη, τι θα μπορούσε να έχει προσφέρει η ΔΗΜΑΡ στην αναδιαμόρφωση του πολιτικού χάρτη, στις κυβερνητικές ζυμώσεις και ισορροπίες, πολλαπλασιάζει την απογοήτευση και τον θυμό. Ηταν μια ιστορική ευκαιρία που κλώτσησε, με συνέπεια να... την κλωτσήσει μετά η Ιστορία.