Ο πλούτος της χώρας πρέπει να μοιραστεί πιο δίκαια, γράφει ο Ανδρέας
Παπαδόπουλος, υποψήφιος ευρωβουλευτής της ΔΗΜΑΡ. Οι ευθύνες της
Αριστεράς για το πελατειακό σύστημα. Γιατί είναι λάθος η δαιμονοποίηση
του κέρδους. Το δίλημμα του Ελληνικού. www.euro2day.gr
Όσο και αν επιμένει η κυβέρνηση για έξοδο από την κρίση, ο δρόμος
είναι μακρύς. Γίνεται ακόμη μακρύτερος και δυσκολότερος επειδή δεν
διορθώσαμε -δεν είχαμε καν την τόλμη να αναγνωρίσουμε- τα λάθη μας.
Ρίξαμε το φταίξιμο στην Ευρώπη και κυριάρχησαν ο ευρωσκεπτικισμός και η συνωμοσιολογία. Η
κρίση όμως άνοιξε κι ένα παράθυρο αυτογνωσίας. Σήμερα στον 6ο χρόνο
ύφεσης, ξέρουμε πια ότι η οικονομική χρεοκοπία ήταν η συνέπεια της
πολιτικής και της πολιτισμικής παρακμής και μιας πολυεπίπεδης κρίσης
ταυτότητας και προσανατολισμού της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας. Θέλουμε
να αλλάξουμε. Να γίνουμε ανταγωνιστικοί, να αυξήσουμε τον πλούτο της
χώρας. Και να τον μοιράσουμε δικαιότερα. Να εξασφαλίσουμε δουλειές για
τους νέους, διατηρήσιμες και με αξιοπρεπείς μισθούς. Ν΄ αφήσουμε πίσω
μας το πελατειακό κράτος, τη διαπλοκή, την κακοδιαχείριση, τα
αναξιοποίητα ευρωπαϊκά κονδύλια και τις χαμένες ευκαιρίες. Αλλά δεν θα
τα καταφέρουμε αν δεν αλλάξουμε αντιλήψεις και νοοτροπία διαχείρισης. Η Αριστερά δεν κυβέρνησε, δεν ευθύνεται για τις μίζες, τη διαπλοκή, τη διαφθορά. Ευθύνεται όμως σε δύο άλλα πεδία. Διευκόλυνε το πελατειακό σύστημα
και την κακοδιαχείριση παραγνωρίζοντας μια βασική αρχή της οικολογίας
και της οικονομίας: οι πόροι είναι περιορισμένοι. Αυτό που δίνεις εδώ το
στερείς από κάπου αλλού. Και ακριβώς επειδή αγνοήσαμε αυτήν τη βασική
αλήθεια, υποστηρίξαμε ως κοινωνία και πλειοδοτήσαμε ως Αριστερά κάθε αίτημα και διεκδίκηση κοινωνικής ομάδας και συντεχνίας. Ας
πούμε λοιπόν καθαρά ότι 100.000 συνταξιούχοι 50 χρονών με σύνταξη 800
ευρώ στερούν 200.000 επιδόματα ανεργίας για 10 - 15 χρόνια. Άλλα τόσα
στερούν και οι 100.000 συντάξεις μαϊμού. Και πως οι υπεράριθμοι
διορισμοί της μεταπολίτευσης στέρησαν από τους τριαντάρηδες τη
δυνατότητα να δουλέψουν στο δημόσιο κι από το δημόσιο τη δυνατότητα να
αξιοποιήσει τη γενιά που μεγάλωσε με τον υπολογιστή και το κινητό, την
πιο μορφωμένη και τεχνολογικά πιο καταρτισμένη γενιά.
Μόνο αν υπεύθυνα και ειλικρινά αναγνωρίσουμε αυτήν την αρχή της οικονομίας θα κάνουμε το πρώτο βήμα και για να μοιράσουμε πιο δίκαια τον πλούτο της χώρας. Αλλιώς θα ζητάμε δανεικά για να αυξήσουμε τον κατώτατο μισθό, θα μιλάμε για γάλα 2, 5, 15 και 85 ημερών και για στικάκια με λίστες…
Φυσικά εκτός από το να μοιράσουμε δικαιότερα τον πλούτο, θέλουμε και να τον αυξήσουμε. Αλλά έχει αρνητικό κοινωνικό πρόσημο η επιχειρηματικότητα. Ευθύνονται όσοι κυβέρνησαν για την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα της διαπλοκής, ευθύνεται και η Αριστερά για τη δαιμονοποίηση του κέρδους.
Πέυρσι βρέθηκα σε μια εκδήλωση βράβευσης των Πανεπιστημιακών Εκδόσεων Κρήτης για την προσφορά τους στον πολιτισμό και στα γράμματα. Οργανισμός μη κερδοσκοπικός με πολλούς και σημαντικούς τίτλους οι ΠΕΚ, οι μοναδικές αυτόνομες και κερδοφόρες πανεπιστημιακές εκδόσεις στην Ελλάδα. Ο διευθυντής των εκδόσεων Στέφανος Τραχανάς αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της παρουσίασης στα οικονομικά στοιχεία του εκδοτικού οίκου, περήφανος για την οικονομική αυτοτέλεια, την κερδοφορία και τις θέσεις εργασίας που δημιούργησε ο Οργανισμός, επενδύοντας στην ποιότητα.
Ήταν εμφανές ότι για τον συγκεκριμένο επιστήμονα το προσωπικό κέρδος ήταν πολύ χαμηλά στην αξιακή του κλίμακα. Το δημόσιο όμως ήταν τόσο ψηλά ώστε έκανε υποχρεωτική τη χρηστή διαχείριση, την υπεράσπιση και την αξιοποίηση του δημόσιου πλούτου καθημερινά με πράξεις.
Σε επίπεδο ιδεολογικό, λοιπόν, η απενοχοποίηση του κέρδους και η ενθάρρυνση του επιχειρείν είναι προαπαιτούμενα. Γιατί όλοι αυτοί που θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας θα το κάνουν με στόχο το κέρδος. Και ο δικός τους πλούτος θα παραχθεί παράγοντας κέρδος και για την κοινωνία. Και χρειαζόμαστε επιχειρηματίες καινοτόμους, με όραμα, εργατικότητα και ποιότητα. Γιατί μόνο τότε θα έχουν οι επιχειρήσεις ανταγωνιστικό προϊόν που θα τις κάνει βιώσιμες, κερδοφόρες και θα κάνει και τις θέσεις εργασίας περισσότερες, διατηρήσιμες και καλοπληρωμένες.
Ο ρόλος της πολιτικής είναι να εξασφαλίσει στους επιχειρηματίες τις συνθήκες οι οποίες θα τους καταστήσουν παραγωγικούς και ανταγωνιστικούς. Και δεν είναι άλλες από τις μεταρρυθμίσεις που 4 χρόνια τώρα παλεύουμε σαν το Σίσυφο:
* Μείωση της γραφειοκρατίας
* Λειτουργικός δημόσιος τομέας
* Σταθερό φορολογικό περιβάλλον
* Απλό και ξεκάθαρο θεσμικό πλαίσιο
* Γρήγορη απονομή της δικαιοσύνης
Όλα τα παραπάνω είναι αιτίες για λιγότερο δημόσιο πλούτο, για χαμηλότερα μεροκάματα και λιγότερες θέσεις εργασίας. Και πρέπει να κάνουμε ξεκάθαρο ότι το τίμημα που πληρώσαμε γι΄ αυτά που δεν έγιναν το πλήρωσαν αποκλειστικά οι πιο αδύναμοι. Αναφέρομαι στην αποδυνάμωση των εργασιακών σχέσεων και στο ύψος του κατώτατου μισθού, όσα έγιναν δηλαδή με στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας, και μάλιστα χωρίς αυτή να επιτευχθεί.
Η πρόσφατη Επετηρίδα της παγκόσμιας ανταγωνιστικότητας του Διεθνούς Ινστιτούτου για τη Διαχείριση της Ανάπτυξης (Institute for Management Development - IMD) το επιβεβαιώνει.
Ένα άλλο παράδειγμα κακοδιαχείρισης του δημόσιου πλούτου και κακού υπολογισμού του κρατικού συμφέροντος είναι η περίπτωση του Ελληνικού. Όλοι συμφωνούμε ότι το καλύτερο βιοτικό επίπεδο για τη χώρα και τους πολίτες της θα στηριχθεί μόνο στην αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της και στις επενδύσεις. Αναμφίβολα το Ελληνικό είναι ένα από τα καλύτερα οικόπεδα της Μεσογείου και θέλουμε την αξιοποίησή του και όχι να ρημάζει.
Εύλογα λοιπόν ξεκίνησε η διαδικασία πώλησης και αξιοποίησής του από ιδιώτες, γιατί το κράτος ούτε τους πόρους έχει ούτε την τεχνογνωσία για να το πράξει. Είναι όμως ικανοποιητικό το τίμημα; Όχι, το τίμημα είναι μικρό για το καλύτερο οικόπεδο της Μεσογείου.
Όμως τα έσοδα που έχει χάσει το κράτος, οι θέσεις εργασίας που δεν δημιουργήθηκαν, οι φόροι και οι εισφορές που δεν εισπράχτηκαν, το συνάλλαγμα που δεν ήρθε, επειδή 15 χρόνια τώρα το καλύτερο οικόπεδο της Μεσογείου ρημάζει, μήπως είναι πιο σημαντικά από ένα καλύτερο τίμημα; Είναι λογικό και συμφερότερο να καθυστερήσουμε άλλα 15 χρόνια προσδοκώντας ένα πιθανό καλύτερο τίμημα;
Η περίπτωση του Ελληνικού μας προβληματίζει και πολιτικά για την κατάσταση της χώρας. Το τίμημα προέκυψε από έναν ανοικτό πολυδιαφημισμένο διεθνή διαγωνισμό. Υπήρξε μόνο μία προσφορά. Μόνο μία. Αυτό εξηγεί και γιατί το τίμημα για το φιλέτο δεν είναι καλό.
Η κοινοπραξία που ενδιαφέρθηκε έχει εγχώριο συνεταίρο που ξέρει πώς... δουλεύει η χώρα. Κανείς άλλος δεν ενδιαφέρθηκε για το καλύτερο φιλέτο της Μεσογείου. Οι υποψήφιοι επενδυτές φοβήθηκαν τη γραφειοκρατία, τους δημάρχους, τη δαιδαλώδη νομοθεσία, τις μακροχρόνιες δικαστικές διενέξεις, το ασταθές φορολογικό πλαίσιο…, την εχθρική ρητορική αυτών που θέλουν να κυβερνήσουν και να μειώσουν την ανεργία.
Σε αυτούς που πανηγυρίζουν γιατί οι ξένοι δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης με την έξοδο στις αγορές, με λύπη μας υπενθυμίζουμε ότι στα πεδία όπου οι επενδυτές ζυγίζουν και αξιολογούν τη χώρα μας με όρους μακροπρόθεσμους και ουσιαστικούς εκεί δεν φαίνεται να υπάρχει εμπιστοσύνη.
* Υποψήφιος ευρωβουλευτής με τη ΔΗΜΑΡ.
Μόνο αν υπεύθυνα και ειλικρινά αναγνωρίσουμε αυτήν την αρχή της οικονομίας θα κάνουμε το πρώτο βήμα και για να μοιράσουμε πιο δίκαια τον πλούτο της χώρας. Αλλιώς θα ζητάμε δανεικά για να αυξήσουμε τον κατώτατο μισθό, θα μιλάμε για γάλα 2, 5, 15 και 85 ημερών και για στικάκια με λίστες…
Φυσικά εκτός από το να μοιράσουμε δικαιότερα τον πλούτο, θέλουμε και να τον αυξήσουμε. Αλλά έχει αρνητικό κοινωνικό πρόσημο η επιχειρηματικότητα. Ευθύνονται όσοι κυβέρνησαν για την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα της διαπλοκής, ευθύνεται και η Αριστερά για τη δαιμονοποίηση του κέρδους.
Πέυρσι βρέθηκα σε μια εκδήλωση βράβευσης των Πανεπιστημιακών Εκδόσεων Κρήτης για την προσφορά τους στον πολιτισμό και στα γράμματα. Οργανισμός μη κερδοσκοπικός με πολλούς και σημαντικούς τίτλους οι ΠΕΚ, οι μοναδικές αυτόνομες και κερδοφόρες πανεπιστημιακές εκδόσεις στην Ελλάδα. Ο διευθυντής των εκδόσεων Στέφανος Τραχανάς αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της παρουσίασης στα οικονομικά στοιχεία του εκδοτικού οίκου, περήφανος για την οικονομική αυτοτέλεια, την κερδοφορία και τις θέσεις εργασίας που δημιούργησε ο Οργανισμός, επενδύοντας στην ποιότητα.
Ήταν εμφανές ότι για τον συγκεκριμένο επιστήμονα το προσωπικό κέρδος ήταν πολύ χαμηλά στην αξιακή του κλίμακα. Το δημόσιο όμως ήταν τόσο ψηλά ώστε έκανε υποχρεωτική τη χρηστή διαχείριση, την υπεράσπιση και την αξιοποίηση του δημόσιου πλούτου καθημερινά με πράξεις.
Σε επίπεδο ιδεολογικό, λοιπόν, η απενοχοποίηση του κέρδους και η ενθάρρυνση του επιχειρείν είναι προαπαιτούμενα. Γιατί όλοι αυτοί που θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας θα το κάνουν με στόχο το κέρδος. Και ο δικός τους πλούτος θα παραχθεί παράγοντας κέρδος και για την κοινωνία. Και χρειαζόμαστε επιχειρηματίες καινοτόμους, με όραμα, εργατικότητα και ποιότητα. Γιατί μόνο τότε θα έχουν οι επιχειρήσεις ανταγωνιστικό προϊόν που θα τις κάνει βιώσιμες, κερδοφόρες και θα κάνει και τις θέσεις εργασίας περισσότερες, διατηρήσιμες και καλοπληρωμένες.
Ο ρόλος της πολιτικής είναι να εξασφαλίσει στους επιχειρηματίες τις συνθήκες οι οποίες θα τους καταστήσουν παραγωγικούς και ανταγωνιστικούς. Και δεν είναι άλλες από τις μεταρρυθμίσεις που 4 χρόνια τώρα παλεύουμε σαν το Σίσυφο:
* Μείωση της γραφειοκρατίας
* Λειτουργικός δημόσιος τομέας
* Σταθερό φορολογικό περιβάλλον
* Απλό και ξεκάθαρο θεσμικό πλαίσιο
* Γρήγορη απονομή της δικαιοσύνης
Όλα τα παραπάνω είναι αιτίες για λιγότερο δημόσιο πλούτο, για χαμηλότερα μεροκάματα και λιγότερες θέσεις εργασίας. Και πρέπει να κάνουμε ξεκάθαρο ότι το τίμημα που πληρώσαμε γι΄ αυτά που δεν έγιναν το πλήρωσαν αποκλειστικά οι πιο αδύναμοι. Αναφέρομαι στην αποδυνάμωση των εργασιακών σχέσεων και στο ύψος του κατώτατου μισθού, όσα έγιναν δηλαδή με στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας, και μάλιστα χωρίς αυτή να επιτευχθεί.
Η πρόσφατη Επετηρίδα της παγκόσμιας ανταγωνιστικότητας του Διεθνούς Ινστιτούτου για τη Διαχείριση της Ανάπτυξης (Institute for Management Development - IMD) το επιβεβαιώνει.
Ένα άλλο παράδειγμα κακοδιαχείρισης του δημόσιου πλούτου και κακού υπολογισμού του κρατικού συμφέροντος είναι η περίπτωση του Ελληνικού. Όλοι συμφωνούμε ότι το καλύτερο βιοτικό επίπεδο για τη χώρα και τους πολίτες της θα στηριχθεί μόνο στην αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της και στις επενδύσεις. Αναμφίβολα το Ελληνικό είναι ένα από τα καλύτερα οικόπεδα της Μεσογείου και θέλουμε την αξιοποίησή του και όχι να ρημάζει.
Εύλογα λοιπόν ξεκίνησε η διαδικασία πώλησης και αξιοποίησής του από ιδιώτες, γιατί το κράτος ούτε τους πόρους έχει ούτε την τεχνογνωσία για να το πράξει. Είναι όμως ικανοποιητικό το τίμημα; Όχι, το τίμημα είναι μικρό για το καλύτερο οικόπεδο της Μεσογείου.
Όμως τα έσοδα που έχει χάσει το κράτος, οι θέσεις εργασίας που δεν δημιουργήθηκαν, οι φόροι και οι εισφορές που δεν εισπράχτηκαν, το συνάλλαγμα που δεν ήρθε, επειδή 15 χρόνια τώρα το καλύτερο οικόπεδο της Μεσογείου ρημάζει, μήπως είναι πιο σημαντικά από ένα καλύτερο τίμημα; Είναι λογικό και συμφερότερο να καθυστερήσουμε άλλα 15 χρόνια προσδοκώντας ένα πιθανό καλύτερο τίμημα;
Η περίπτωση του Ελληνικού μας προβληματίζει και πολιτικά για την κατάσταση της χώρας. Το τίμημα προέκυψε από έναν ανοικτό πολυδιαφημισμένο διεθνή διαγωνισμό. Υπήρξε μόνο μία προσφορά. Μόνο μία. Αυτό εξηγεί και γιατί το τίμημα για το φιλέτο δεν είναι καλό.
Η κοινοπραξία που ενδιαφέρθηκε έχει εγχώριο συνεταίρο που ξέρει πώς... δουλεύει η χώρα. Κανείς άλλος δεν ενδιαφέρθηκε για το καλύτερο φιλέτο της Μεσογείου. Οι υποψήφιοι επενδυτές φοβήθηκαν τη γραφειοκρατία, τους δημάρχους, τη δαιδαλώδη νομοθεσία, τις μακροχρόνιες δικαστικές διενέξεις, το ασταθές φορολογικό πλαίσιο…, την εχθρική ρητορική αυτών που θέλουν να κυβερνήσουν και να μειώσουν την ανεργία.
Σε αυτούς που πανηγυρίζουν γιατί οι ξένοι δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης με την έξοδο στις αγορές, με λύπη μας υπενθυμίζουμε ότι στα πεδία όπου οι επενδυτές ζυγίζουν και αξιολογούν τη χώρα μας με όρους μακροπρόθεσμους και ουσιαστικούς εκεί δεν φαίνεται να υπάρχει εμπιστοσύνη.
* Υποψήφιος ευρωβουλευτής με τη ΔΗΜΑΡ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
O διάλογος προϋποθέτει τον σεβασμό της διαφορετικής άποψης. Γι' αυτό κάθε υβριστικό, προσβλητικό ή χυδαίο σχόλιο θα διαγράφεται.