H ΔΗΜΑΡ χωρίς πολιτικό σχέδιο, καμία κοινωνική συμμαχία, ήταν φυσικό να εξαφανιστεί.

Του Σπύρου Στεκούλη

Είναι, νομίζω, φανερό ότι ο λαός δεν εμπιστεύεται το παλαιό πολιτικό σύστημα και προσωπικό να διαχειριστεί την κρίση και την έξοδο από αυτήν. (Δεν έχει δει, κιόλας, μέχρι τώρα, λαμπρά δείγματα γραφής - το αντίθετο). Μέχρι και το 2012 ένα τμήμα του ίσως πίστευε ότι το παλιό παραγωγικό (κοινωνικό κλπ.) μοντέλο ήταν αναποτελεσματικό και έπρεπε να μετεξελιχθεί σε κάτι πιο σύγχρονο. Γι' αυτόν το λόγο και ψήφισε τότε τη ΔΗΜΑΡ: ως 'ατμομηχανή' εξόδου από την κρίση με καλύτερους όρους. Στην πορεία η ΔΗΜΑΡ διέψευσε τις προσδοκίες. Η συμμετοχή της στην κυβέρνηση ήταν άνευρη, άχρωμη και άσφαιρη. Είναι προφανές (σε μένα τουλάχιστον) ότι τα Μνημόνια Συνεννόησης αποτελούν έναν γενικό οδικό χάρτη για τη μεταρρύθμιση της ελληνικής κοινωνίας, που απαιτεί εξειδίκευση και γενναία εμπροσθοβαρή μέτρα και μεταρρυθμίσεις, προς όφελος των ασθενέστερων και των outsiders του συστήματος. Ουδείς τα 'πήρε επάνω του' με διάθεση να τα εξηγήσει και στην κοινωνία. Βαθμιαία, το παλιό πολιτικό προσωπικό (και η ΔΗΜΑΡ, όπως εκφραζόταν κεντρικά, αφού περιθωριοποίησε το ζωντανότερο κομάτι του στελεχικού της δυναμικού) έδειχνε να υλοποιεί με το ζόρι και μόνο 'για τη δόση' μας τις 'απαιτήσεις των δανειστών': αυτό πέρναγε στην κοινωνία, και ταυτόχρονα η αγωνιώδης προσπάθεια, στην πρώτη ευκαιρία, να 'πριονιστούν' οι μεταρρυθμίσεις. Αυτό συνέβη με τη 'στήριξη' στους ένστολους, με την υπόσχεση για ανατροπή του ενιαίου φόρου στο πετρέλαιο, με τις υπαναχωρήσεις για τα επιμελητήρια.

Η ΔΗΜΑΡ ενδίδει διαρκώς στο φόβο του 'πολιτικού κόστους' και στις απαιτήσεις των διαφόρων ομάδων συμφερόντων που επισκέπτονται τα γραφεία της ή τους βουλευτές της. Κάπως έτσι έγινε μέρος του προβλήματος της χώρας - και όχι μέρος της λύσης του.
Η μικροκομματική και πελατειακή διαχείριση της κρίσης είναι, όμως, πεδίον δόξης λαμπρής για τα 'παραδοσιακά' κόμματα: ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Ένα κόμμα που ψελλίζει διάφορα 'ναι μεν αλλά' είναι φανερό ότι δεν θα είχε καμία τύχη. Την οργή του κόσμου και τον φόβο του για ένα μέλλον που κανείς δεν του παρουσιάζει με συνεκτικό τρόπο την εισπράττει ο ΣΥΡΙΖΑ. Εφ' όσον η ΔΗΜΑΡ δεν είχε πια κανένα πολιτικό σχέδιο, καμία κοινωνική συμμαχία, ήταν φυσικό να εξαφανιστεί. Τέσσερα χρόνια τώρα δεν μπόρεσε να πει ούτε μια αιχμηρή κουβέντα: δεν μπόρεσε να κάνει σημαία της ούτε το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα (που ένας δικός της άνθρωπος το δούλεψε μαζί με τον Γιαννίτση και με άλλους).
Η πολιτική, δυστυχώς ή ευτυχώς, θέλει μέτωπα και ρήξεις. Ομελέτα δίχως να σπάσεις αυγά δεν γίνεται..