Στους δρόμους του Λεωνίδα

                         
Του Κώστα Κάρη, Αυγή, 30.8.11

Ας αποχαιρετήσουμε τον Λεωνίδα Κύρκο, μαζί με τόσους και τόσους πολίτες, με ευγνωμοσύνη για την πολυσχιδή προσφορά του στον λαό, τους εργαζόμενους, τη χώρα, την αριστερά. Ταυτίστηκε με τον στόχο, την επιδίωξη, η αριστερά, ανανεωμένη, να ξεφύγει από τη γωνία, να κερδίσει τις καρδιές και τον νου των Ελλήνων και των Ελληνίδων. Αναδείχθηκε σε πολιτικό ηγέτη εθνικής εμβέλειας, του αγώνα για δημοκρατία. Πολιτικό ηγέτη της αριστεράς που ταυτίζεται με τη δημοκρατία και τα δικαιώματα. Γι’ αυτό και κέρδισε την ευρύτερη εμπιστοσύνη και αναγνώριση.

Η αφανής Αριστερά

Το κακό με την άποψη του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, πως η Αριστερά «της ψευτο-ιντελιγκέντσιας» εκφράζει σήμερα «ό,τι πιο αναχρονιστικό υπάρχει στη χώρα», είναι πως έχει δίκιο. Το καλό είναι πως ο κ. Μητσοτάκης περιγράφει τη «φανερή» Αριστερά, την κοινοβουλευτική, την κομματική, αυτή που ενώ διασαλπίζει υβριστικά την «ανυπακοή» της προς ένα σύστημα που τη σιτίζει και της παρέχει όλα τα προνόμια, μένει τυφλά πιστή στη γραμμή του κόμματος και στην αρχέγονη ιεραρχία του.  Ακόμη κι αν η αντίδραση του βουλευτή της ΝΔ ξεκινά από το γεγονός ότι η «Αριστερά» δεν ψήφισε τον νέο Νόμο Πλαίσιο (που εν πάση περιπτώσει πρέπει να αποδειχθεί πόσο ωφέλιμος είναι τελικά), ακόμη κι αν οι γενικεύσεις του, για «βολεμένα κακοποιά στοιχεία» κάτω από τον μανδύα της Αριστεράς, είναι υπερβολικές, ο κ. Μητσοτάκης περιγράφει μια κατάσταση που άνθρωποι της μη οργανωμένης κομματικά, αφανούς αλλά υπαρκτής Αριστεράς, έχουν πολλές φορές επισημάνει.

Αφιέρωμα στο Λεωνίδα Κύρκο: Στη Μακρόνησο

tvxs, 20.8.11

Τον Αύγουστο του 1947 με κάλεσαν στο κέντρο βασικής εκπαιδεύσεως. Παρουσιάστηκα. Είχε δοθεί τότε η εντολή από το κόμμα όλοι οι νεοσύλλεκτοι να παρουσιάζονται στα κέντρα τους. Αυτό ήτανε ένα από τα λάθη του Ζαχαριάδη, γιατί κατ’ αυτόν τον τρόπο έστειλε τους επονίτες να παρουσιαστούν στα κέντρα και να εξουδετερωθούν.Ο Λεωνίδας Κύρκος έφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα της Κυριακής. Το tvxs δημοσιεύει ένα αφιέρωμα σε οκτώ μέρη, βασισμένο στις μαρτυρίες που το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς είχε παραχωρήσει στο Στέλιο Κούλογλου.

Πήγα κι εγώ στο κέντρο βασικής εκπαιδεύσεως του Ηρακλείου. Μέχρι να παρουσιαστώ, αμφιταλαντευόμουν. Όλοι ρωτούσαμε: «Να πάμε ή να μην πάμε;» Και η απάντηση ήταν: «Να πάτε». Εμένα μάλιστα μου λέγανε: «Πρέπει να πας, Λεωνίδα, ο πατέρας σου έχει μια δραστηριότητα στην ηγεσία του <ΕΑΜ>, αν δεν πας, θα γεννηθούν ερωτήματα και θα μπει σε κίνδυνο η ίδια η νομιμότητά μας».

Λ. Κύρκος: Οι στόχοι του Έθνους. Ενα κείμενο ντοκουμέντο του ΚΚΕ εσωτερικού

 Του Λ. Σταυρόπουλου, ΒΗΜΑ, 30.8.11

Διαβάστε  ολόκληρο το κείμενο – ντοκουμέντο του ΚΚΕ Εσωτερικού

Η συμβολή του Λεωνίδα Κύρκου στην διαμόρφωση των «Στόχων του Έθνους», τους οποίους εκπόνησε με την έναρξη της μεταπολίτευσης το ΚΚΕ Εσωτερικού, ήταν καθοριστική. Ο ίδιος επαιρόταν για το προγραμματικό αυτό κείμενο, τους στόχους και τα οράματα που έθετε για την μεταδικτατορική Ελλάδα. Επρόκειτο επί της ουσίας για την προσαρμογή στα ελληνικά δεδομένα των ιδεών του «ευρωκομμουνισμού» και διακήρυττε την πανεθνική ενότητα για μια καινούργια δημοκρατική προοπτική μέσα από τον εκσυγχρονισμό και την ανανέωση της εθνικής μας ζωής, αλλά και της ίδιας της Αριστεράς ώστε να μπορέσει και η ίδια, παρά τα βαθειά τραύματα της διάσπασης του κομμουνιστικού κινήματος το 1968 (12η Ολομέλεια του ΚΚΕ) και τις οξύτατες ιδεολογικές και πολιτικές συγκρούσεις, «να καταστεί αποτελεσματικό όργανο της μεγάλης δημοκρα¬τικής μεταλλαγής που χρειάζεται η χώρα», όπως αναφερόταν.

Ο καινούργιος νόμος για τα ΑΕΙ πρέπει να εφαρμοστεί

 Του Γρηγόρη Καλφέλη, ΒΗΜΑ, 30.8.11

Ποια είναι η τελική αποτίμηση του καινούργιου νόμου για τα πανεπιστήμια; Τι κερδίζει ή τι χάνει η κοινωνία; Τι κερδίζουν ή τι χάνουν τα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα; Πολύ συνοπτικά. Τα πανεπιστήμια κερδίζουν το ιστορικό στοίχημα της νομιμότητας (το οποίο είχαν χάσει εδώ και τρεις δεκαετίες). Η διαστρεβλωμένη έννοια του ασύλου ακυρώνεται και το campus των πανεπιστημιακών χώρων παύει πλέον να είναι το καταφύγιο ή όαση των παρανόμων και των κουκουλοφόρων. Με αυτή την αλλαγή η προστασία κάποιων πολύτιμων εννόμων αγαθών, όπως είναι η ζωή ή η σωματική ακεραιότητα των ανθρώπων που εργάζονται στα πανεπιστήμια γίνεται πλέον εφικτή, αφού όταν θα διαπράττονται αξιόποινες πράξεις θα εφαρμόζεται η κοινή νομοθεσία! Αρα θα ενεργοποιείται άμεσα η δικονομική και ποινική μας νομοθεσία. Αυτό βέβαια, προϋποθέτει, και μια τεράστια αλλαγή στη στάση της αστυνομίας και των εισαγγελικών αρχών (που πολλές φορές στο παρελθόν είχαν αποφύγει να παρέμβουν, παρότι είχαν κληθεί επίσημα από τις αρμόδιες πανεπιστημιακές αρχές).

Η αριστερά, ο Λ. Κύρκος και η «αριστερά»

 Του Δημήτρη Κ. Ψυχογιού, ΒΗΜΑ, 30.8.11

«Είστε η Αριστερά των σαλονιών», είχε απευθύνει προσωπικά στον Λεωνίδα Κύρκο από το βήμα της Βουλής ο Ανδρέας Παπανδρέου. Πρέπει να ήταν στα τέλη της δεκαετίας του 1970, τότε που το ΠαΣοΚ οργάνωνε το «ραντεβού με την ιστορία», αυτό που είχε χάσει η ελληνική αριστερά κατά τη δεκαετία του 1940. Είκοσι χρόνια αργότερα, το 1989, η αριστερά των σαλονιών και των εργοστασίων έστελνε τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο. Δεν ήταν η εκδίκηση του Λεωνίδα Κύρκου, στο Εκτελεστικό Γραφείο της ΕΑΡ είχε ψηφίσει λευκό όταν τέθηκε θέμα να αποφασίσουμε αν ήμασταν υπέρ της παραπομπής ή όχι. Ήταν η εκδίκηση της ιστορίας: το ΠαΣοΚ των σκανδάλων του 1989 δεν θύμιζε σε τίποτα το αντικαπιταλιστικό, αντιιμπεριαλιστικό, αντιευρωπαϊκό κόμμα που το 1981 δεν είχε επιτρέψει στον Κώστα Σημίτη να είναι υποψήφιος βουλευτής επειδή είχε γράψει κείμενο υπέρ της «Ευρώπης τωνΛαών». Κατά την πρώιμη μεταπολιτευτική περίοδο έπρεπε κανείς να είναι υπέρ του Καντάφι, του Χουσεΐν και του Ασάντ (πατέρα του νυν) για να είναι «αριστερός». Το ΠαΣοΚ δεν ήθελε να ακούσει καν για σοσιαλδημοκρατία και αντιμετώπιζε περιφρονητικά τη Σοσιαλιστική Διεθνή, της οποίας προεδρεύει σήμερα ο Γιώργος Παπανδρέου.

Η παρτίδα και τα ρέστα Σκέψεις για την επόμενη μέρα στα ΑΕΙ

Του Γιάννη Παπαθεοδώρου, Αυγή, 29.08.2011
Με τον κίνδυνο να μείνει πολιτικά απομονωμένη μπροστά στις αδιέξοδες τελικές επιλογές της, η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας αποφάσισε, την τελευταία στιγμή της ψήφισης του νομοσχεδίου, να παραχωρήσει την καθολική εκλογή του πρύτανη με αντάλλαγμα τη διαβεβαίωση για κατάργηση του ασύλου. Κάπως έτσι, ένα νομοσχέδιο που απαιτούσε τις μέγιστες δυνατές συναινέσεις κατέληξε να ψηφιστεί με τους ελάχιστους δυνατούς συμβιβασμούς. Με ένα «κλικ δεξιά», η νέα «μεταρρύθμιση» ισορρόπησε πάνω σε νέες επικοινωνιακές συμμαχίες που δεν τόλμησαν, ωστόσο, να θέσουν σε κριτική τον σκληρό πυρήνα του νομοσχεδίου : την αλλοίωση των «νομολογιακών δεδομένων» του άρθρου 16 και την απομείωση της ακαδημαϊκής φυσιογνωμίας των σπουδών και της έρευνας στο δημόσιο Πανεπιστήμιο.

Η χαμένη ευκαιρία της Μεταπολίτευσης

«Η Ελλάδα είναι ένας τόπος χαμένων ευκαιριών. Ένας τόπος που κυριαρχεί η γελοιότητα. Αν ήξερε ο φουκαράς ο Ρωμιός πόσο γελοίοι έχουμε γίνει. Δεν το ξέρει. Του το κρύβουμε. (…) Είμαστε έτοιμοι να διαπράξουμε τα χειρότερα εγκλήματα κατά του τόπου μας και να αποδώσουμε την ευθύνη σε κάποιους τρίτους. Σε κάποιους ανθέλληνες. Ενώ οι χειρότεροι ανθέλληνες είμαστε εμείς. Η Ελλάδα των αεριτζήδων».

Λεωνίδας Κύρκος

"Ο Λεωνίδας Κύρκος συμβόλισε την κριτική αυτογνωσία της μετεμφυλιακής Ελλάδας και τη χαμένη ευκαιρία της Μεταπολίτευσης...Ο θάνατός του  υπογραμμίζει την απίστευτη ανικανότητα κριτικού αναστοχασμού που δείχνει η Ελλάδα στο χείλος της χρεοκοπίας."

Γιάννης Βούλγαρης 

Διαβάστε επίσης:

Η χαμένη ευκαιρία της Μεταπολίτευσης, του Γιάννη Βούλγαρη
Γενναίος ακόμη και στην αυτοκριτική του, του Γιώργου Παπαχρήστου;
Τα διδάγματα του Λεωνίδα, του Σταύρου Θεοδωράκη.

Η Πλάνη και η Jutta

Του Γιάννη Βαρουφάκη, www.protgon.gr, 29.8.11

Εν αρχή ην η Κρίσις. Ακολούθησε η Πίστις. Κι όταν αυτή κατέρρευσε ήρθε η Πλάνη. Και χρειάστηκε ένας Φιλανδός ονόματι Jutta για να την ξεσκεπάσει και να θέσει την Ευρώπη προ της πραγματικότητας που την περιμένει αυτό το Φθινόπωρο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Η Κρίση σε δέκα επεισόδια

1. Μάιος 2010. Μέρες Μνημονίου, με τα πανάκριβα δάνεια, τις αστείες προβλέψεις και την πρωτοφανή εν καιρώ ύφεσης λιτότητα που αποτέλεσε το αντίτιμο για τα δάνεια - τον αμίμητο εκείνο συνδυασμό που, με στόχο την μείωση του χρέους, το γιγάντωσε με ρυθμούς που δεν έχει ξαναδεί η Παγκόσμια Οικονομική Ιστορία.
2. Μερικές μέρες μετά ακολούθησε η ίδρυση του EFSF (Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας) που στόχο είχε να ηρεμήσει τις αγορές ώστε να μην συμπαρασυρθούν προς τον βυθό, από τα απόνερα του ελληνικού ναυαγίου, οι Ιρλανδία και Πορτογαλία.

Λεηλασίες στο σκοτάδι και στο φως της μέρας. Τα γεγονότα σε Λονδίνο, Αθήνα και αλλού έχουν να κάνουν με το αδιέξοδο μιας γενιάς

The Guardian, Καθημερινή, 28.8.11

Ακούω συνεχώς να γίνονται συγκρίσεις ανάμεσα στις ταραχές που σημειώθηκαν στο Λονδίνο και τις ταραχές σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις – το σπάσιμο βιτρινών στην Αθήνα, τις πυρπολήσεις αυτοκινήτων στη Γαλλία. Και υπάρχουν παραλληλισμοί, αναμφίβολα: μια σπίθα που άναψε η αστυνομική βία, μια γενιά που νιώθει εγκαταλελειμμένη.Τα γεγονότα εκείνα, όμως, χαρακτηρίστηκαν από μαζικές καταστροφές, ενώ οι λεηλασίες ήταν μικρής σημασίας. Υπήρξαν, ωστόσο, άλλες μαζικές λεηλασίες τα τελευταία χρόνια και ίσως θα έπρεπε να μιλήσουμε γι’ αυτές. Υπήρξε η Βαγδάτη την επομένη της αμερικανικής εισβολής – μια φρενίτιδα πυρπολήσεων και λεηλασιών που άδειασε βιβλιοθήκες και μουσεία. Τα εργοστάσια χτυπήθηκαν κι αυτά. Το 2004 επισκέφθηκα ένα που κατασκεύαζε ψυγεία. Οι εργάτες του είχαν αφαιρέσει οτιδήποτε είχε αξία και κατόπιν το πυρπόλησαν, καταστρέφοντάς το τελείως.

Αντίο

Λ. Κύρκος: Το μέλλον δεν το χαράζουν Μεσσίες, πρόσωπα ή κόμματα 

- Το χαράζει ο ίδιος ο λαός.  

Προεκλογική συγκέντωση του 1981. Αυγή 13 Οκτωβρίου 1981

Κάντε κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση

(Από το αρχείο του G. F.)

Αποχαιρετούμε με οδύνη τον ηγέτη της ανανεωτικής και ευρωπαϊστικής Αριστεράς

- Πέθανε σε ηλικία 87 ετών από προβλήματα καρδιάς που αντιμετώπιζε
- Υπήρξε ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς, φυλακίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο

- Η πολιτική κηδεία του θα γίνει από το Α’ Νεκροταφείο Αθηνών την Τετάρτη 31/08/11 στις 5μμ
Πέθανε το πρωί της Κυριακής ο ιστορικός ηγέτης της Αριστεράς Λεωνίδας Κύρκος. Το στέλεχος της Αριστεράς αντιμετώπιζε προβλήματα με την καρδιά του. Η κηδεία θα πραγματοποιηθεί σύμφωνα με πληροφορίες την Τετάρτη στο Α' Νεκροταφείο.
Ο Λεωνίδας Κύρκος γεννήθηκε το 1924 στο Ηράκλειο Κρήτης. Ήταν γιος του Μιχαήλ Κύρκου που μαζί με τον Ι. Πασαλίδη και άλλες προσωπικότητες της  Αριστεράς ίδρυσαν την ΕΔΑ. Φοίτησε στην Ιατρική Σχολή την οποία δεν τελείωσε ποτέ λόγω των πολιτικών διώξεων που υφίστατο.
Φυλακίστηκε κατ' επανάληψη την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου. Το 1946 έμεινε στη φυλακή για οκτώ μήνες ενώ δύο χρόνια αργότερα βρέθηκε ξανά στη φυλακή και καταδικάστηκε σε θάνατο το 1949. Λόγω της διεθνούς αντίδρασης η απόφαση του Στρατοδικείου δεν εκτελέστηκε, καθώς μεταξύ των καταδικασθέντων ήταν και ο γνωστός για τον αγώνα του κατά των Γερμανών, Μανώλης Γλέζος. Αποφυλακίστηκε το 1953.
Εργάστηκε για πολλά χρόνια στην “Αυγή” αρχικά ως ρεπόρτερ και αργότερα (1958-1961) ως διευθυντής. Εκλέχτηκε βουλευτής της ΕΔΑ στις εκλογές του 1961, του 1963 και του 1964. Μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ πήρε το μέρος των ανανεωτικών δυνάμεων και τάχθηκε με το ΚΚΕ Εσωτερικού. Με τη δικτατορία συνελήφθη και φυλακίστηκε για πέντε χρόνια.
Παράκληση της οικογένειας είναι να μην αποσταλούν στεφάνια, αντ' αυτού να ενισχυθούν η Διεθνής Αμνηστία και το Χαμόγελο του Παιδιού. Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος απευθύνει μηνύματα για τον θάνατο του ιστορικού ηγέτη της Αριστεράς Λεωνίδα Κύρκου.

Εξοδος από τον λαϊκισµό και τον εθνικισµό

 Του Ανδρέα Πανταζόπουλου, ΒΗΜΑ, 28.8.11

Πώς να κατασκευάσεις ένα αξιόπιστο «εθνικό αφήγηµα» εξόδου από µια κρίση όταν τα προνοµιακά κοινωνικά σου ερείσµατα κολυµπάνε στον λαϊκισµό, τον εθνικισµό, στη δαιµονολογική συνωµοσιολογία, σε αρκετές περιπτώσεις και στην ξενοφοβία; Και όταν αυτά τα δεινά ενισχύονται από τα αποτελέσµατα της διεθνούς κρίσης;

Η ουσιαστική σύγκλιση Κεντροαριστεράς και Κεντροδεξιάς, Σοσιαλιστών και Φιλελευθέρων, όχι µόνο στο πεδίο της οικονοµίας, είναι ένα από τα σηµαντικότερα θέµατα που προέκυψαν τα τελευταία χρόνια, ως αποτέλεσµα και της παγκοσµιοποίησης. Αυτή η κεντρώα σύγκλιση έδωσε τη δυνατότητα για την ανάπτυξη στα άκρα του πολιτικού φάσµατος λαϊκιστικών κινηµάτων και κοµµάτων που ανέλαβαν να ενσαρκώσουν τις δικές τους εναλλακτικές απαντήσεις στον κεντρώο µεταµορφισµό τού «κατεστηµένου». Η εξέλιξη αυτή επηρέασε ιδιαίτερα την Αριστερά, σοσιαλιστική και µη, η οποία είδε µεγάλο τµήµα του λαϊκού της ακροατηρίου να στρέφεται και προς τα δύο άκρα.

Ενός κακού -των φινλανδικών εγγυήσεων- μύρια έπονται...

 Της Ελίζας Παπαδάκη, Αυγή, 28.8.11

Τους ασκούς του Αιόλου άνοιξε η διμερής συμφωνία που συνήψε την προηγούμενη εβδομάδα ο υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος με τη Φινλανδή ομόλογό του για την εγγύηση που θα χορηγούσε η Ελλάδα στη Φινλανδία, προκειμένου η χώρα με την τόσο αρνητική στάση απέναντι σε «διασώσεις» άλλων μελών της Ευρωζώνης να συγκατατεθεί να μετάσχει στη χρηματοδότηση ενός δεύτερου ελληνικού πακέτου. Η γνωστοποίηση της συμφωνίας κλόνισε την ήδη εξαιρετικά ασταθή, όπως αποδείχθηκε, απόφαση που είχαν ανακοινώσει οι 17 κυβερνήσεις του ευρώ στις 21 Ιουλίου. Με τον πολιτικό θόρυβο που πυροδότησε σε διάφορες χώρες - μέλη να μην καταλαγιάζει, στην ισχυρότερη Γερμανία μάλιστα να παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις, ήρθαν πια την Πέμπτη και οι περιβόητες αγορές να προεξοφλούν και πάλι τη χρεωκοπία της Ελλάδας,

Για την επιχειρηματικότητα

 Του Τάσου Τέλλογλου, www.protagon.gr, 27.8.11

Τον Ιανουάριο του 1984 ένας νεαρός αμερικάνος μιλάει στη γενική συνέλευση μιας επιχείρησης στο Κουπερτίνο της Καλιφόρνια. Μοιάζει με χίπυ. Για να αρχίσει την ομιλία του επιλέγει ένα στίχο του Μπόμπ Ντύλαν: The times they are a changing λέει και προειδοποιεί τους μετόχους που τον κοιτούν μάλλον με ανοιχτό στόμα: «Ανοίξτε τα μάτια σας και μην βιάζεστε να μιλήσετε. Διότι ο τροχός γυρίζει. Οι χαμένοι του σήμερα θα έχουν κερδίσει αύριο. Γιατί οι καιροί τώρα αλλάζουν…» Θυελλώδη χειροκροτήματα για τον Στήβ Τζόμπς. Ο άνθρωπος δεν είχε χρήματα να φάει σαν φοιτητής και έτρωγε στην καντίνα των Χαρε Κρίσνα, μάζευε μπουκάλια αναψυκτικών για να συγκεντρώσει τα χρήματα και το μόνο που είχε σπουδάσει ήταν καλλιγραφία. Αλλά ο χαμένος του χθες όταν μιλούσε στη γενική συνέλευση ήταν ήδη εκατομμυριούχος και είχε ήδη φτιάξει τον πρώτο προσωπικό υπολογιστή.

Ο επαναληπτικός αγώνας: Κέινς vs. Χάγιεκ

Του Robert Skidelsky,  ΒΗΜΑ/ The Project Syndicate, 27.8.11

Ο Αυστριακός οικονομολόγος Φρίντριχ φον Χάγιεκ, που πέθανε το 1992 σε ηλικία 93 ετών, είχε παρατηρήσει κάποτε ότι για να έχει κανείς τον τελευταίο λόγο πρέπει απλά να ζήσει για περισσότερο καιρό από τους αντιπάλους του. Είχε την τύχη να ζήσει 50 χρόνια περισσότερα από τον Κεϊνς και να διεκδικήσει με αυτό τον τρόπο μια μεταθανάτια νίκη απέναντι στο μεγάλο του αντίπαλο, που όσο ζούσε τον είχε ταπεινώσει πνευματικά. Η αναγνώριση του Χάγιεκ ήρθε στη διάρκεια της δεκαετίας του '80, όταν η Βρετανίδα πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ αποφάσισε να δανειστεί σειρά αποφθεγμάτων από το βιβλίο του «Δρόμος προς τη Δουλεία» (1944), μια κλασική επίθεση ενάντια στον κρατικό παρεμβατισμό. Αλλά στην οικονομία δεν υπάρχουν ποτέ τελεσίδικες ετυμηγορίες. Ενώ η υπεράσπιση του συστήματος της αγοράς από τον Χάγιεκ ενάντια στην αναποτελεσματικότητα του κρατικού παρεμβατισμού κέρδιζε συνεχώς έδαφος, η άποψη του Κέϊνς ότι τα συστήματα της αγοράς απαιτούν συνεχή κρατική «σταθεροποίηση» παρέμεινε ισχυρή σε υπουργεία οικονομικών και κεντρικές τράπεζες ανά τον κόσμο.

Στα 40 δισ. τα «κόκκινα» δάνεια! – Έρχεται τραπεζικό κραχ στο ΧΑ

www.newsbomb.gr

Ξεφορτώνονται τα χαρτιά οι ξένοι, πανικός και ανάκληση αδειών από τους Έλληνες τραπεζίτες

Άνευ προηγουμένου πτώση σημειώνουν όλες τις τελευταίες ημέρες οι μετοχές των τραπεζών στο ελληνικό χρηματιστήριο. Και, δυστυχώς για τους ταλαιπωρημένους μικροεπενδυτές -όπως αποκαλύπτει σήμερα το newsbomb.gr- ακόμη δεν είδαμε τίποτα! Διότι, σύμφωνα με πληροφορίες του newsbomb.gr από την Τράπεζα της Ελλάδος, στο αμέσως επόμενο διάστημα θα αποδειχθεί με στοιχεία, πλέον, ότι ακόμη και οι σημερινές τιμές των τραπεζικών μετοχών είναι πέρα για πέρα πλασματικές. Διότι, οι τιμές αυτές διαμορφώθηκαν με βάσει τα επίσημα στοιχεία που έχουν δώσει στη δημοσιότητα οι διοικήσεις των τραπεζών, τα οποία μιλούν για επισφάλειες (δάνεια που βρίσκονται στο «κόκκινο», με άλλα λόγια) συνολικού ύψους 27 δισ. ευρώ. Η πραγματικότητα, όμως, είναι πολύ χειρότερη όπως τονίζουν στο newsbomb.gr άνθρωποι που είναι σε θέση να γνωρίζουν: Οι πραγματικές επισφάλειες ανέρχονται σε 40 δισ. ευρώ!

Τελειώνει ο δικομματισμός;

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ, 26.8.11

Πλησιάζει ο Σεπτέμβριος και η Διεθνής Εκθεση Θεσσαλονίκης και, μαζί τους, ως απαραίτητο ορεκτικό, έρχονται οι πρώτες δημοσκοπήσεις, με τις οποίες θα έχουμε μια ακόμη αναγγελία του τέλους του δικομματισμού και της μεταπολίτευσης. Αναθαρρούν οι «Αριστερές» αυτού του τόπου, τρομάζει το «κεφάλαιο» και ο νεοφιλελευθερισμός και λουφάζουν «οι κάθε λογής προσκυνημένοι». Και σ' αυτή την περίπτωση το κάρο τοποθετείται πριν από το άλογο, ενώ πολλές φορές το κάρο μένει μόνο του. Οι δημοσκοπήσεις που αναγγέλλουν την κατάρρευση του δικομματισμού μετρούν συγκυριακά φαινόμενα και καταλήγουν σε καθολικά συμπεράσματα. Το σωστό θα ήταν να μετρούμε καθολικά φαινόμενα και να τα συσχετίζουμε με την εκάστοτε συγκυρία. Και καθολικό είναι το ερώτημα που αφορά τη διερεύνηση των κριτηρίων της εκλογικής συμπεριφοράς. Πριν απαντήσει κανείς στο αν καταρρέει ο δικομματισμός, πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα για το με ποια κριτήρια ψηφίζουν οι έλληνες πολίτες.

Οι πλούσιοι χάνουν την υπομονή τους

Του Μιχάλη Μητσού, ΝΕΑ, 26.8.11

Από πρώτη ματιά, η είδηση ήταν εντυπωσιακή: η κυβέρνηση της Γαλλίας αποφάσισε να μην ακολουθήσει το παράδειγμα της Ιταλίας, της Ισπανίας ή της Ελλάδας και, αντί να προχωρήσει σε περικοπή των κοινωνικών δαπανών όπως κάνουν εκείνες, να επιβάλει έκτακτο φόρο στους πολυεκατομμυριούχους. Στο κάτω κάτω εκείνοι το ζήτησαν, με γράμμα τους στον «Νουβέλ Ομπζερβατέρ». Η Λιλιάν Μπετανκούρ για παράδειγμα, η κληρονόμος της Λ' Ορεάλ, θεωρεί ότι θα μπορούσε να πληρώνει ένα λίγο μεγαλύτερο φόρο στα 34 εκατομμύρια ευρώ που βγάζει τον μήνα. Ανάλογη προθυμία έδειξαν οι πρόεδροι της Total, της Societe Generale, της Air France - KLM.

Έχουμε ιστορική ευθύνη οι Πανεπιστημιακοί‏

 Του Ορέστη Καλογήρου, www.aixmi.gr, 25.8.11

Στη Βουλή ψηφίστηκε επί της αρχής το νομοσχέδιο για τη μεταρρύθμιση του Πανεπιστημίου από μια πλειοψηφία που ξεπερνά τους 250 βουλευτές. Είναι κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά από τη Μεταπολίτευση και υπερβαίνει τα όρια μιας, έστω σημαντικής, νομοθετικής ρύθμισης. Για την ευρύτερη πολιτική σημασία και τις συνέπειες αυτού του, πρωτοφανούς στα πολιτικά μας ήθη, γεγονότος, θα μιλήσουν πολλοί και πολλές. Και θα το ερμηνεύσουν κατά το δοκούν. Η δουλειά όμως των Πανεπιστημιακών δασκάλων είναι άλλη. Το, νέο πλέον, θεσμικό πλαίσιο έχει μια συναρπαστική ιδιομορφία. Ανοίγει ένα τεράστιο πεδίο παρέμβασης στα ακαδημαϊκά μας πράγματα και εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από την Πανεπιστημιακή κοινότητα, αν θα το διαχειριστεί επ’ ωφελεία του Πανεπιστημίου, των φοιτητών και της κοινωνίας ή αν θα επιτρέψει για μια ακόμη φορά τη βραχυκύκλωση των μεγάλων αλλαγών, που όλοι και όλες ξέρουμε καλά ότι χρειάζονται.

Τι απέγινε η γεωργία; Η επιβίωση του έθνους πρέπει να αναζητηθεί στην ύπαιθρο

 Του Μιχάλη Μοδινού, ΝΕΑ, 25.8.11

Είναι ενδιαφέρον ότι κανείς δεν ασχολείται πια με την ελληνική γεωργία. Εδώ που τα λέμε, ούτε στο πρόσφατο παρελθόν μιλούσαν και πολλοί επί της ουσίας. Οι απόηχοι της κρίσης του αγροτικού χώρου έφταναν στα αυτιά του κοινού όταν, στις εποχές των παχιών αγελάδων και αγροσυνδικαλιστών, καταλαμβάνονταν από τα τρακτέρ οι εθνικές οδοί, έκλειναν τα σύνορα της χώρας και η ιαχή «όλα τα κιλά όλα τα λεφτά» δονούσε τη χειμερινή ατμόσφαιρα. Οι διεκδικήσεις περιορίζονταν μονότονα στην εξασφάλιση των επιδοτήσεων και πολύ σπάνια άγγιζαν τα λεγόμενα διαρθρωτικά προβλήματα του τομέα, την εγκατάλειψη των ορεινών και ημιορεινών γαιών, την εξάντληση φυσικών πόρων όπως το νερό και το έδαφος, την υποβάθμιση του τοπίου, την έλλειψη ανταγωνιστικότητας των προϊόντων.

Η πτώση της Τρίπολης

 Του Ριχάρδου Σωμερίτη, ΒΗΜΑ,  25.8.11

Ο Καντάφι ζει, οι δικοί του μπορούν πάντα να σκοτώνουν αθώους, αλλά το απαράδεκτο καθεστώς του ανήκει πια, πιθανότατα, στο παρελθόν. Το ανέτρεψαν οι ίδιοι οι Λίβυοι με τη βοήθεια όσων δυτικών πρόστρεξαν να τους βοηθήσουν. Μακάρι να συμβεί το ίδιο και στη Δαμασκό και στην Υεμένη. Τουλάχιστον.Δυστυχώς η νίκη των αντικαθεστωτικών στην Τρίπολη και σε τόσες άλλες πόλεις δεν σημαίνει ήδη, αναγκαστικά, και επιστροφή στην εσωτερική ειρήνη. Τόσες δεκάδες χρόνια κανταφικής δικτατορίας και διανομής αγαθών και προνομίων στους πιστούς της εξηγούν και το πείσμα οπαδών που φοβούνται τις αντεκδικήσεις και τον κίνδυνο μιας παράτασης του εμφύλιου. Τουλάχιστον όσο ο ίδιος ο τύραννος δεν έχει συλληφθεί.

Η εύθυμη γαλαρία

Του Θεοδωρου Π. Λιανου*, Καθημερινή, 25.8.11

Η πολιτική ζωή στη χώρα μας, μετά τον πόλεμο, μπορεί να χωρισθεί σε δύο περιόδους. Η πρώτη, που τελειώνει το 1974 με την πτώση των συνταγματαρχών, μπορεί να χαρακτηρισθεί ως περίοδος του «αποφασίζωμεν και διατάσσωμεν». Η δεύτερη, από τότε μέχρι σήμερα, μπορεί να χαρακτηρισθεί ως εποχή του «ούτε αποφασίζουμε, ούτε διατάζουμε». Τα τελευταία 37 χρόνια, οι πολιτικές ηγεσίες αδιαφόρησαν για την πορεία του τόπου. Αφησαν τις δόλιες, αρπακτικές και καταστρεπτικές συντεχνίες των ΔΕΚΟ, τα κάθε είδους οργανωμένα συμφέροντα, μικρά ή μεγάλα, τις εντυπωσιακής ποικιλίας ομάδες παρανόμων, λαθρεμπόρων, απατεώνων και κακοποιών, καθώς επίσης και τις εκατοντάδες χιλιάδες των παράνομων μεταναστών να οργώνουν ανενόχλητοι τη χώρα και να τεμαχίζουν με βουλιμία το σώμα της ελληνικής κοινωνίας. Τέτοιο κανιβαλισμό επί της σαρκός της, δεν νομίζω ότι είχε γνωρίσει ποτέ η Ελλάδα στο παρελθόν.

Τα προβλήματα περιβάλλοντος στις Ελληνικές πόλεις

@Από το "Πόλεις και Πολιτικές"

Στην πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση με θέμα "Αστικό περιβάλλον και νέα πόλη" που οργάνωσε τον Ιούνιο του 2007 το ΙΣΤΑΜΕ ο Αλέξανδρος Τριποδάκης αναφέρεται σε τέσσερεις τομείς προβλημάτων της Ελληνικής πόλης καταγράφοντας αντίστοιχα προβλήματα και διατυπώνοντας σχετικές σκέψεις, ιδέες και προτάσεις. Οι τομείς αυτοί είναι η κυκλοφορία, το δομημένο περιβάλλον, οι επεκτάσεις των πόλεων, η εκτός σχεδίου δόμηση και τέλος ο δημόσιος χώρος.

@ Αλέξανδρος Τριποδάκης, Αρχιτέκτων Πολεοδόμος

"Η προστασία του περιβάλλοντος φαίνεται ότι θα έχει κατά τις επόμενες δεκαετίες τεράστιες επιπτώσεις στον τρόπο ζωής και στη χρονική και πολιτική δομή της κοινωνίας του μέλλοντος. Ίσως ανάλογες με αυτές που είχε η πληροφορική και η ηλεκτρονική τεχνολογία κατά τις δεκαετίες του '80 και '90, όπως λένε οι ειδικοί. 

Εκπαίδευση: Ή στραβός είν' ο γιαλός, ή στραβά αρμενίζουμε

 Του Αλέξη Πολίτη, ΒΗΜΑ, 23.8.11

Καλά, η εκπαίδευση που παρέχουμε στον τόπο αυτόν σίγουρα πάσχει∙ δεν θα βρείτε δάσκαλο που να μην το βλέπει (και να μην το νιώθει στο πετσί του, αν έχει λίγο φιλότιμο). Κι όχι μονάχα η τριτοβάθμια, παρά όλες οι βαθμίδες - υπάρχει κανένας Νεοέλληνας που να έμαθε μια ξένη γλώσσα στο σχολείο; (Αυτό είναι νομίζω το καλύτερο παράδειγμα, καθώς τη φυσική ή τα μαθηματικά μπορεί να τα ξεχάσαμε με τα χρόνια αν δεν μας χρειάζονταν, τα αγγλικά όμως;) Καλή η διαπίστωση∙ μα δεν αρκεί, κάποτε πρέπει να εντοπίσουμε και το γιατί. Δεν το επιχειρούμε, όμως - προτιμούμε τις καταγγελίες.Το ανάθεμα λοιπόν πέφτει εύκολα -ανάλογα με τις πολιτικές μας επιλογές- είτε στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στους δασκάλους, είτε στο υπουργείο και στις άσκοπες αναστατώσεις.

Αποκαλύπτοντας ποιες πόλεις έχουν την ανταγωνιστική ταυτότητα που τους αξίζει

Από το "Πόλεις και Πολιτικές"

@Jeremy Hildreth, υπεύθυνος του τμήματος ανταγωνιστικών ταυτοτήτων τόπων , της εταιρείας συμβούλων Saffron

Ευρωπαϊκό Βαρόμετρο Ανταγωνιστικών Ταυτοτήτων των Πόλεων

1 Γιατί να υπάρχει Ευρωπαϊκό Βαρόμετρο Ανταγωνιστικών Ταυτοτήτων Πόλεων;

Έχοντας συμβουλέψει χώρες, περιφέρειες και πόλεις για τις ανταγωνιστικές τους ταυτότητες, εμείς στο Saffron ενδιαφερόμαστε για τους παράγοντες που επηρεάζουν την ανταγωνιστική ταυτότητα ενός τόπου.  Οι επιπτώσεις της διεύρυνσης της ΕΕ, της ευκολότερης μετακίνησης και μια εκ νέου ανακάλυψη της περιφερειακής ταυτότητας και των πολιτισμών υποκινεί έναν εντονότερο ανταγωνισμό μεταξύ των ευρωπαϊκών πόλεων για ένα μερίδιο του διεθνούς τουρισμού, του εμπορίου και των επενδύσεων.  Το πόσο αποτελεσματικά αυτές τις πόλεις προβάλουν τα αξιοθέατα τους είναι θεμελιώδους σημασίας για τη μελλοντική τους επιτυχία.

Το «φρένο χρέους» και ο «χρυσός κανόνας»

 Του Πέτρου Στάγκου, ΝΕΑ, 23.8.11

Οι πολιτικοί ηγέτες των δύο ισχυρότερων χωρών της ευρωζώνης, η καγκελάριος της Γερμανίας Μέρκελ και ο πρόεδρος της Γαλλίας Σαρκοζί, αυτοδεσμεύτηκαν, με την κοινή πρωτοβουλία τους που δημοσιοποίησαν στις 17 Αυγούστου, να οικοδομηθεί μία, όπως την ονομάτισαν, οικονομική κυβέρνηση της Ευρώπης για την πολιτική διαχείριση της ΟΝΕ και του ευρώ, στον θεσμικό ορίζοντα της οποίας θα δεσπόζουν δρακόντειοι νομικοί κανόνες, τιμωρητικού χαρακτήρα για τα κράτη - μέλη που θα παραβιάζουν τους ήδη σε ισχύ κανόνες της Συνθήκης της Λισαβώνας για την αποφυγή υπερβολικών δημοσιονομικών ελλειμμάτων και την τιθάσευση του εξωτερικού χρέους.

Τα βαθύτερα αίτια της οικονομικής κρίσης

 Του Θόδωρου Μαργαρίτη, www.aixmi.gr

Η εξέλιξη της κρίσης σε όλη την ευρωζώνη επιβεβαιώνει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι ήταν τελικά ορθή η επισήμανση, που έγινε μόλις ξέσπασε η ελληνική κρίση και η είσοδος στο μηχανισμό του Μνημονίου: τα αιτία δεν βρίσκονται μόνο στις εθνικές ιδιομορφίες. Ότι, δηλαδή, πέρα από τις προφανείς στρεβλώσεις της ελληνικής οικονομίας με το πελατειακό κράτος, με τα συντεχνιακά φαινόμενα και τη μηδενική παραγωγική βάση, υπάρχει και η διάσταση της βαθύτερης κρίσης του χρηματοπιστωτικού μοντέλου του καπιταλισμού, του «καπιταλισμού των μετοχών». Αυτή είναι, άλλωστε, η κοινή βάση τόσο για την ερμηνεία της κρίσης στο σύνολο του ευρωπαϊκού οικοδομήματος όσο και για τη κατανόηση του -πραγματικά- αδηφάγου ρόλου των αγορών, ακόμα και απέναντι σε ισχυρές οικονομίες, όπως της Ιταλίας και της Γαλλίας.

Δήλωση 4 μελών της ΚΕ της ΔΗΜΑΡ για το νομοσχέδιο της Ανώτατης εκπαίδευσης

Η ΔΗΜΑΡ με ανακοίνωση της, που εξέδωσε, μάλιστα, πριν τη δημοσιοποίηση του τελικού κειμένου του νομοσχεδίου για τα ΑΕΙ δήλωσε  ότι θα το καταψηφίσει, παρακάμπτοντας τις εκφρασμένες από καιρό θέσεις του Τομέα Παιδείας του κόμματος. Ως μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, αισθανόμαστε την υποχρέωση να εκφράσουμε δημόσια την αντίθεσή μας σ' αυτήν την απόφαση. Θεωρούμε ότι το κατατεθέν νομοσχέδιο, παρά τις όποιες ατέλειες και προβλήματα, αποτελεί σοβαρή απόπειρα ανασυγκρότησης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, που η κοινωνία απαιτεί και η χώρα έχει ανάγκη. Αντί το κόμμα να ψηφίσει κατ' αρχήν υπέρ του νομοσχεδίου, καταψηφίζοντας ενδεχομένως, στη συνέχεια επί μέρους άρθρα του, ή καταθέτοντας τροπολογίες, επέλεξε ουσιαστικά να συνταχτεί πίσω από τις δυνάμεις της αδράνειας. Η ηγεσία του κόμματος, για άλλη μία φορά, φαίνεται να επενδύει πολιτικά στην άρνηση, επιβεβαιώνοντας έτσι την κυριαρχία μιας πολιτικής που φοβάται τις μεταρρυθμίσεις. 

Γιάννης Αντωνίου

Λεωνίδας Καστανάς

Βάσω Κιντή

Άστριντ Ζωή Όκλαντ

Μέλη της Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ

ΑΕΙ: Μύθοι περί συνταγματικής προστασίας και αυτo-διοίκησης

Του Γιάννη Πανούση, www.aixmi.gr, 22.8.11

Καιρός να σωπάσω.

Κι εδώ που τα λέμε, δεν τρέφω πλέον καμία εκτίμηση για τις λέξεις

Ιακ. Ζουγανέλης, Η αριθμητική των λέξεων

Μολονότι πιστεύω ότι δεν πρέπει να ξεριζώνουμε τα στοιχεία της ελληνικής κουλτούρας (δημοκρατία, ελευθερία, συμμετοχή) αλλά να τα διορθώνουμε θεσμικά και ακαδημαϊκά, αισθάνομαι την ανάγκη να επισημάνω ορισμένες πλευρές της σημερινής συνταγματικά κατοχυρωμένης Πανεπιστημιακής αυτο-διοίκησης.

·         Ποιος, πώς και πότε προστάτευσε την ελεύθερη διακίνηση των μη-αρεστών στις «δυναμικές μειοψηφίες» ιδεών; Αυτή δεν είναι αντι-συνταγματική παράλειψη; (άρθρο 16 παρ. 1 Συντάγματος, εδάφ. α’).

·         Ποιος, πώς και πότε έλεγξε τις άλλες μορφές ανυπακοής στις συνταγματικές διατάξεις που τελούνται εντός ΑΕΙ (π.χ άρθρα 4,5,6,9,11,25 κλπ) (άρθρο 16 παρ. 1 Συντάγματος εδάφ. β’).

·         Ποιος πώς και πότε εφάρμοσε ακριβώς τους νόμους του Κράτους στη διαχείριση των οικονομικών των ΑΕΙ (και δεν υπάκουσε στην «αυτονομία» των εσωτερικών συσχετισμών και συμφερόντων; (άρθρο 16 παρ. 5 εδάφ. β’ Συντάγματος).

Σλαβόι Ζίζεκ: Η Ευρώπη είναι η απάντηση

 Του Ρούσου Βρανά, ΝΕΑ, 22.8.11

Αλλα χρόνια. Τότε, πριν από δεκατέσσερα χρόνια, σε κοινό άρθρο τους που είχε θεωρηθεί σημαδιακό, προσωπικότητες από όλη την Ευρώπη απαριθμούσαν στην εφημερίδα «Λε Μοντ» τα οφέλη που θα αποκόμιζαν οι χώρες της από τη νομισματική ένωση: προστασία από τις κρίσεις, σταθερότητα των τιμών, χρηστή διαχείριση των δημόσιων οικονομικών, ανάπτυξη και εργασία, εσωτερική συνοχή. Αντί γι' αυτά έχουμε σήμερα: τη χειρότερη μεταπολεμική κρίση, απόκλιση των τιμών μεταξύ πλούσιων και φτωχών χωρών του ευρώ, κατάρρευση των δημόσιων οικονομικών, ύφεση και ανεργία και λαούς που βλέπουν πίσω από την τρέχουσα γερμανική πολιτική ένα Δ' Ράιχ. Αλλα χρόνια. Eνα λαϊκίστικο τέρας εκτρέφεται από την κρίση του ευρώ. Το βλέπουμε στον αυταρχισμό του ούγγρου πρωθυπουργού. Το βλέπουμε στον Μπερλουσκόνι που, υπό την πίεση της μετανάστευσης,

Ζακ Ρανσιέρ:Το σκάνδαλο της Δημοκρατίας

Ο ΓΑΛΛΟΣ φιλόσοφος Ζακ Ρανσιέρ επεξεργάζεται και προτείνει μια φιλοσοφία της χειραφέτησης, η οποία αμφισβητεί ριζικά την παραδοσιακή διάκριση ανάμεσα σε διανοητικές πρωτοπορίες που κατέχουν την αλήθεια και σε αμαθή λαό που χρειάζεται πνευματική καθοδήγηση. Στη γλώσσα μας κυκλοφορούν τα βιβλία του «Ο αδαής δάσκαλος» («Νήσος», 2008) και «Το μίσος για τη δημοκρατία» («Πεδίο», 2010). Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα συνέντευξης που έδωσε ο Ρανσιέρ στο γαλλικό περιοδικό «Philosophie Magazine».

Στην Ecole Normale Superieure συναντήσατε το πρόσωπο, τα μαθήματα και τη σκέψη του Λουί Αλτουσέρ. Τι απομένει σε σας από το «μάθημα του Αλτουσέρ»;

Η συνάντηση με τον Αλτουσέρ είχε μια διπλή όψη. Η μαρξιστική αυστηρότητα που ήθελε να αποκαταστήσει ερχόταν σε ρήξη με την ουμανιστική και σαρτρική ερμηνεία του Μαρξ, η οποία με είχε επηρεάσει προηγούμενα. Αλλά η ρήξη στην οποία μας υποχρέωνε αντισταθμιζόταν από το γεγονός ότι μας ενέπλεκε σε μια μεγάλη συλλογική πνευματική περιπέτεια: έπρεπε να αφομοιώσουμε τα νέα στοιχεία που κόμιζε ο στρουκτουραλισμός, για να επινοήσουμε εκ νέου τη μαρξιστική θεωρία και πολιτική.

Financial Times: Η Ευρώπη δεν χρειάζεται να περιμένει τη Γερμανία

                  

ΤΟΥ ΜΑΡΤΙΝ ΣΑΝΤΜΠΟΥ, Αυγή, 21.8.11

Το μέγεθος μετράει. Αυτό είναι το μάθημα που πρέπει να πάρουμε από τη συζήτηση που έλαβε χώρα στο Κογκρέσο αναφορικά με το ανώτατο όριο του δημοσίου χρέους και την υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας από την Standard & Poor που δεν αύξησαν τις αποδόσεις των ομολόγων. Είναι το ίδιο μάθημα που πρέπει να πάρουμε και από την Ιαπωνία που συνδυάζει τις χαμηλότερες αποδόσεις ομολόγων και ένα από τα μεγαλύτερα δημόσια χρέη. Το μάθημα αυτό έχει μία και μόνο επίπτωση για τις χώρες της Ευρωζώνης: θα πρέπει να ενώσουν τα χρέη τους - με ή χωρίς τη συμμετοχή της Γερμανίας. Τα πλεονεκτήματα του να δημιουργηθεί μία αγορά χρέους αντίστοιχου μεγέθους -ικανή να συναγωνιστεί τις αγορές χρέους της ΗΠΑ και της Ιαπωνίας - θα υπερέβαιναν σαφώς τα κόστη.

Νέος χρηματιστηριακός πανικός απέναντι στην απειλή παγκόσμιας ύφεσης

Της Ελίζας Παπαδάκη, Αυγή,21.8.11

Τους φόβους των όπου γης χρηματιστηριακών επενδυτών ότι η παγκόσμια οικονομία βουτά πάλι στην ύφεση αντανακλά το νέο ξεπούλημα μετοχών την περασμένη Πέμπτη-Παρασκευή. Ο κίνδυνος αυτός τους τρομάζει περισσότερο από το πελώριο χρέος που έχουν σωρεύσει οι πλούσιες χώρες, όπως δείχνει η πτώση της απόδοσης των αμερικανικών κρατικών ομολόγων κάτω και από 2%, στο χαμηλότερο επίπεδο από το 1950. Συνδέεται όμως μαζί του, καθώς φαίνεται να εκτιμούν ότι για να επανέλθει το χρέος σε βιώσιμα επίπεδα θα ακολουθούνται επί χρόνια περιοριστικές πολιτικές που θα στραγγαλίζουν την ανάπτυξη.

Η επικαιρότητα των αστικών ερειπίων

Του Νικου Βατοπουλου, Καθημερινή, 20.8.11

Το πυρπολημένο κτίριο στο Τότεναμ έγινε ο νεότερος κρίκος μιας μακράς αλυσίδας καταστροφών στα κέντρα της Δύσης

Εξοικειώνεται κανείς με την καταστροφή; Η εικόνα πυρπολημένων κτιρίων, που είδαμε πρόσφατα στο Λονδίνο, επαναφέρουν τη μνήμη μιας βαθιάς ευρωπαϊκής εμπειρίας και ανασύρουν τη «στρεβλή» έλξη που προκαλεί η θέαση του τέλους. Το Λονδίνο του 2011 δεν έχει φυσικά σχέση με το Βερολίνο του 1945 ή τον Σαν Φρανσίσκο του 1906. Δεν παρουσιάζει ούτε την έκταση ούτε τον συμβολισμό μιας μαζικής καταστροφής. Διαθέτει όμως τον μοχλό να κινήσει και πάλι τα γρανάζια της μνήμης του δυτικού ανθρώπου. Η γοητεία των ερειπίων, που ενέπνευσε το απόλυτο βιβλίο για τους αστικούς ερειπιώνες («Ruins», του Christopher Woodward), εμπεριέχει λίγο από τη διαστροφή του Νέρωνα και τον ρομαντισμό του 18ου αιώνα. Αλλά, σήμερα καθώς ο δυτικός κόσμος φέρνει ξανά μέσα στην αυλή του την πιθανότητα των αναφλέξεων, έστω μεμονωμένων, έστω βραχύβιων, απομακρύνεται η βεβαιότητα ότι «στην εποχή μας» δεν συμβαίνουν βαρβαρότητες επί ευρωπαϊκού εδάφους.

Les Temps: Ζακ Ντελόρ: Το ευρώ, όπως κι η Ευρώπη, είναι στο χείλος του γκρεμού

 

Αυγή, 20.8.11

Ο Ζακ Ντελόρ, πρόεδρος της Κομισιόν την περίοδο 1985 - 1994, παραχώρησε συνέντευξη στην ελβετική Le Temps και τη βελγική Le Soir με αφορμή τη συνεχιζόμενη αναταραχή στην ευρωζώνη.

 - Πιστεύετε στη μελλοντική "οικονομική κυβέρνηση" της ευρωζώνης που προτείνουν οι Μέρκελ και Σαρκοζί;

Για τι πράγμα μιλάνε; Για μια γενική δέσμευση; Για έναν νέο διακυβερνητικό μηχανισμό που θα στοχεύει στην επίδειξη ελάχιστης συνεργασίας και στον περιορισμό κάθε έμμεσης μεταφοράς κυριαρχίας; Αυτός καθαυτός δεν θα χρησιμεύσει σε τίποτε. Ο γαλλο-γερμανικός διάλογος συνεχίζεται, και τούτο είναι ευχάριστο, αλλά η κ. Μέρκελ, για άλλη μια φορά, δεν έκανε καμία παραχώρηση επί της ουσίας. Η άλλη άποψη της μόδας, αυτή για τη δημιουργία ενός υπουργού Οικονομικών της Ευρωζώνης, είναι του ίδιου φυράματος: πρόκειται για ένα γκάτζετ άνευ σημασίας. Η ευρωπαϊκή διπλωματία λειτουργεί άραγε καλύτερα με τη δημιουργία, από τη Συνθήκη της Λισσαβώνας, ενός ψευτο "υπουργού Εξωτερικών της Ε.Ε.";

Δύο ασυμφωνίες και μια συγχορδία, τρία δείγματα βαθιού νεοφιλελευθερισμού. Αντρέας Βασιλιάς1

Του Δημήτρη Κουφογεώργου  
  Σε αυτή την ιδιαίτερα κρίσιμη εποχή που διανύουμε ως χώρα και ως κοινωνία, είναι πλέον σαφές ότι επιτέλους διαχωρίζονται η ήρα από  το στάρι. Έστω και έτσι, χρόνια προβλήματα και δυσλειτουργίες έρχονται στο φως καθημερινά και φανερώνουν το μέγεθος της ανευθυνότητας, της ιδιοτέλειας, της τσαπατσουλιάς, της αερολογίας και της κοινωνικής αναλγησίας που μας χαρακτηρίζει σε όλα τα επίπεδα ως πολιτεία και ως πολίτες. Ο καθένας πλέον κρίνεται φανερά από αυτό που κάνει είτε ως άτομο είτε ως πολιτική αρχή και όχι από «τα παραμύθια της Χαλιμάς». Ο καθένας έχει πλέον τις ευθύνες που του ανήκουν στην πράξη, είτε το θέλει είτε όχι, είτε ως απλός πολίτης είτε ως πολιτικός σχηματισμός.

Νόμος είναι το δίκιο του νεκρού

Tου Πασχου Μανδραβέλη, Καθημερινή, 19.8.11

Στην Ελλάδα, για κάθε παρανομία υπάρχουν τρεις δικαιολογίες. Η πρώτη έχει να κάνει με «το καλό του λαού». Το ΠΑΜΕ, για παράδειγμα, καταστρέφει τον τουρισμό για το καλό των εργαζομένων. Παρανομεί εμποδίζοντας τα πλοία να αποπλεύσουν, αποκλείει ξενοδοχεία αναφερόμενο σε μια ανώτερη ηθική που συνοψίζεται στο σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».Τη δεύτερη δικαιολογία ανασύρουν όσοι παρκάρουν στο μέσον της Ακαδημίας. «Και πού να το βάλω;», ρωτούν τους αστυνομικούς όταν αυτοί φιλοτιμηθούν να κάνουν τη δουλειά τους. Η ίδια δικαιολογία χρησιμοποιείται και από χιλιάδες μικρομεσαίους που φοροδιαφεύγουν. «Δεν βγαίνουν» αν κόβουν όλες τις αποδείξεις και «θα κλείσουν το μαγαζί», αν πρέπει να πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές. Η τρίτη δικαιολογία αφορά τις υπαρκτές αδυναμίες του κράτους. Oλοι διπλοπαρκάρουν διότι «το κράτος δεν φρόντισε να κάνει πάρκινγκ», πετούν σκουπίδια στον δρόμο διότι «η πολιτεία δεν μερίμνησε να βάλει τον κάδο στην απόσταση το χεριού τους».

Τι ξέρει ο επιχειρηματίας

 Του Κώστα Γιαννακίδη, www.protagon.gr,19.8.11

Λίγο πριν το προσκύνημα στη Μεγαλόχαρη, η κυβέρνηση έκανε μία δέηση προς τον επιχειρηματικό κόσμο. Ζήτησε επαναπατρισμό κεφαλαίων αλλά και πραγματοποίηση αναπτυξιακών επενδύσεων -στην Ελλάδα αναπτύσσονται πλέον μόνο τα ζαρζαβατικά. Ο αντιπρόεδρος Βενιζέλος άδραξε το παράδειγμα των Ιταλών επιχειρηματιών που δήλωσαν ότι δεν θα επιτρέψουν την είσοδο της χώρας τους στη δίνη της περιπέτειας. Ωραίο παράδειγμα, αλλά το να βάζεις τον 'Ελληνα επιχειρηματία δίπλα στον Ιταλό είναι ακριβώς το ίδιο με το να τοποθετείς έναν Αθηναίο δίπλα σε ένα Ρωμαίο. Μοιάζουν πολύ, αλλά αν αρχίσεις να τους περιεργάζεσαι, να τους γυρίζεις ανάποδα και να εξετάζεις κουλτούρα και αισθητική, θα δεις τις διαφορές.

Νόμος είναι το δίκιο του Παναγιώτατου

 Του Ηλία Κανέλη, ΝΕΑ, 18.8.11

Πριν από μερικές μέρες, όπως έγραψαν «ΤΑ ΝΕΑ», δύο νεαροί άνδρες στη Βρετανία καταδικάστηκαν σε τέσσερα χρόνια φυλάκιση για υποκίνηση σε επεισόδια μέσω των ιστότοπων κοινωνικής δικτύωσης. Ο νόμος εκεί είναι νόμος. Στην Ελλάδα, ο νόμος είναι κάτι σχετικό. Κάποιες φορές νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, κάποιες άλλες νόμος είναι το δίκιο του Παναγιώτατου Ανθιμου Θεσσαλονίκης. Ο τελευταίος, στο τακτικό κήρυγμά του της Κυριακής, που μεταδίδεται απευθείας από την κρατική συχνότητα της ΕΤ3, αναφέρθηκε σε δημοσίευμα που έλεγε ότι ο πρόεδρος του Δημοτικού Διαμερίσματος Μελίτης Φλώρινας έχει λάβει άδεια λειτουργίας ραδιοφωνικού σταθμού, που μάλιστα θα εκπέμπει πρόγραμμα στη γλώσσα της FYROM - της χώρας με την οποία η Ελλάδα έχει διαφορές για το όνομα. Ο κ. Ανθιμος αναρωτιέται αν ένας τέτοιος σταθμός θα είναι όργανο προπαγάνδας της FYROM. «Αν είναι ναι», απαντά μόνος του, «εγώ με τη νεολαία και με όσους θέλετε - θα το πω όπως το αισθάνομαι, δεν ξέρω τι θα γίνει -, αλλά αν πουν "ναι" και το κάνουν τουλάχιστον 40-50 πούλμαν πρέπει να φτάσουν εκεί και μαζί με τους εκεί αδελφούς της Φλώρινας και της Μελίτης να τα κάνουμε γυαλιά καρφιά. Αλλιώς δεν γίνεται δουλειά».

Γιατί δεν μιλάμε για τα ζητήματα των σπουδών;

Η επικέντρωση των συζητήσεων γύρω από το πρόβλημα της διοίκησης των πανεπιστημίων, με αφορμή το πρόσφατο σχέδιο νόμου, μόνο κακό κάνει στην υπόθεση της ανώτατης εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Και αυτό γιατί, παραμερίζει το πρόβλημα των σπουδών, την ουσία δηλαδή της εκπαίδευσης. Με ή χωρίς συγκεντρωτική διοίκηση, με ή χωρίς άμεσα εκλεγμένα, από το σύνολο του ΔΕΠ, όργανα, το πανεπιστήμιο θα διοικηθεί με κάποιο τρόπο και θα λειτουργήσει. Το ζήτημα είναι αν θα λειτουργήσει προς όφελος των ανθρώπων της εργασίας, προς όφελος του κοινωνικού συνόλου. Το πρόβλημα των σπουδών, συνίσταται σε μερικά κομβικά σημεία που είναι:

α. Ποιοι εισάγονται στα ΑΕΙ, με ποια προσόντα και με ποιο τρόπο.

β. Πως κατανέμονται οι εισακτέοι στα τμήματα των σχολών και ποιες δυνατότητες εσωτερικής μετακίνησης διαθέτουν.

Κραυγές για μια Ελλάδα του ’50. Η ρητορική της άρνησης και ο μονόδρομος των μεταρρυθμίσεων

 Της Ελίζας Παπαδάκη, ΝΕΑ, 17.8.11

Ενάμιση χρόνο τώρα οι οικονομικές εξελίξεις μάς έχουν αναγκάσει να καταλάβουμε ότι, χωρίς να σταθεροποιήσουμε το υπέρογκο δημόσιο χρέος για να αρχίσουμε κατόπιν βαθμιαία να το μειώνουμε, χωρίς δηλαδή να μηδενίσουμε το έλλειμμα το οποίο προσθέτει κι άλλα δισ. ευρώ στο χρέος, ελπίδα για καλύτερο αύριο δεν υπάρχει. Κάποιες ιδέες, να διαγράψουμε μονομερώς μεγάλο μέρος του χρέους, να πάψουμε να πληρώνουμε τόκους και χρεολύσια, δεν αντέχουν σε στοιχειώδη αντιπαραβολή με τα πραγματικά δεδομένα: μια οικονομία τόσο εξαρτημένη από τις εισαγωγές, καυσίμων και φαρμάκων, για να αναφέρουμε μόνο δύο παραδείγματα, πώς θα χρηματοδοτούσε έστω και τις μισές, όταν θα έχανε κάθε πρόσβαση σε εξωτερικούς πόρους; Αν ακολουθούσαμε τέτοιο δρόμο, οι καταστροφές εθνικού πλούτου, εισοδημάτων και απασχόλησης θα ήσαν πολλαπλάσιες από τις σημερινές.

«Μαύρο και μελανό»

 Της Άννας Φραγουδάκη, www.protagon.gr, 17.8.11

Σε άρθρο με τίτλο «Το κόκκινο και το μαύρο» (1/8/11) και αφορμή τον δολοφόνο της Νορβηγίας, ο Νίκος Μπίστης αναφέρεται στην ακροδεξιά και τους πολλών ειδών κινδύνους που εγκυμονεί για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Στη συνέχεια ωστόσο αποπειράται μια διάκριση ανάμεσα στην ακροδεξιά ιδεολογία που «οπλίζει το χέρι» του δολοφόνου και μεταξύ άλλων στην «κομμουνιστική απελευθερωτική ουτοπία» που οδήγησε μεν σε εγκλήματα και «ανελεύθερα καταπιεστικά καθεστώτα», αλλά δεν είναι το ίδιο πράγμα, ούτε οδηγεί στην «αγριότητα και δολοφονική μανία» των ακροδεξιών, καθώς «ιδεολογική αφετηρία» της είναι «η απελευθέρωση του ανθρώπου και ένας κόσμος καλύτερος και δικαιότερος».

Ο διάλογος που δεν έγινε. Η μεταρρύθμιση στα πανεπιστήμια, οι διαφωνίες και η ουσία

 Της Βάσως Κιντή, ΝΕΑ, 16.8.11

Επί ένα χρόνο συζητείται το θέμα της μεταρρύθμισης του ελληνικού πανεπιστημίου και, δυστυχώς, ο διάλογος που αναπτύχθηκε πρέπει να παραδεχτούμε ότι ήταν φτωχός. Οχι γιατί δεν υπήρξε ο απαιτούμενος χρόνος όπως υποστηρίζουν μερικοί πολέμιοι της μεταρρύθμισης, αλλά γιατί θα έπρεπε κανείς πρώτα να ξεμπερδέψει με τα λάθη, την άγνοια, την εσκεμμένη παραπληροφόρηση και την ιδεολογική εμμονή για να μπορέσει να θίξει τα ουσιώδη, δηλαδή τον χαρακτήρα του πανεπιστημίου σήμερα, και ειδικά του μαζικού πανεπιστημίου, τη σχέση του με την αγορά, τη στρατηγική που πρέπει να ακολουθήσουν τα ελληνικά ιδρύματα. Επρεπε πρώτα να αποκρούσει τον αρνητισμό και τα προσχήματα της ψευτοπόλωσης που ταλανίζουν τον δημόσιο βίο.

Η θεωρία που εξηγεί, σχεδόν, τα πάντα

Του Thomas L. Friedman, THE NEW YORK TIMES, BHMA, 16.8.11  

Πού οφείλεται η γεωγραφικώς εξαπλούμενη κοινωνική δυσαρέσκεια που οδηγεί σε βίαιες εξεγέρσεις, σε ανατροπές και σε αμφισβητήσεις κάθε εξουσίας;

Το Λονδίνο καίγεται. Η Αραβική Ανοιξη ξεσηκώνει πλήθη εξεγερμένων εναντίον των απολυταρχικών εξουσιών σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο. Το Ισραηλινό Καλοκαίρι κατεβάζει 250.000 Ισραηλινούς στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για το αφόρητα υψηλό κόστος στέγασης και για τον τρόπο με τον οποίο η χώρα τους διοικείται από μια κοινωνικώς «στεγανή» πολιτική ελίτ. Από την Αθήνα μέχρι τη Βαρκελώνη οι νέοι της Ευρώπης συρρέουν στις πλατείες των πόλεών τους για να διαμαρτυρηθούν κατά της ανεργίας και της άδικης κατανομής των εισοδημάτων. Στις ΗΠΑ ένα οργισμένο Κόμμα του Τσαγιού προκύπτει από το πουθενά για να καθορίσει τις πολιτικές εξελίξεις.

Τι τρέχει αλήθεια;

Αναγκαία μια νέα αφήγηση της Ευρώπης

Του Σάκη Παπαθανασίου*

'Η Αριστερά πρέπει να πρωταγωνιστήσει στο να ξαναγίνει η Ευρώπη, με νέους όρους, ο χώρος των κοινωνικών προσδοκιών. Μέσα από ένα τέτοιο αγώνα θα είναι χρήσιμη δύναμη αλλά θα μπορεί να φιλοδοξεί και για την αναγκαία αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών.'

Η Ε.Ε βρίσκεται στη δίνη της κρίσης. Αν δεν δώσει μια πανευρωπαϊκή λύση μεγίστης ισχύος θα αρχίσει για αυτήν η αντίστροφη μέτρηση. Βεβαίως σε μια τέτοια περίπτωση κανείς δε θα διατηρήσει τη θέση που έχει σήμερα , διότι αυτή προέκυψε και από τα πλεονεκτήματα της συμμετοχής στην Ε.Ε και την ευρωζώνη. Αυτό αφορά και τα «επιτυχημένα» κράτη της ευρωζώνης που αν επιλέξουν την προτεραιότητα των κρατικών τους συμφερόντων, τότε είναι σαν να επιλέγουν στρατηγικά το ρόλο της μικρομεσαίας δύναμης στο διεθνή καταμερισμό.

Δήμαρχος επιχειρηματίες και ΑΠΘ

ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ Δ. ΠΑΝΤΗ Καθηγητή Οικολογίας και αντιπρύτανη Α.Π.Θ.
Αγγελιοφόρος 14.8.2011
Πρόσφατα περίπου 80 Θεσσαλονικείς υπέγραψαν κείμενο με κύριο αίτημα την υποστήριξη του σχεδίου νόμου που έχει κατατεθεί από το υπουργείο Παιδείας. Το κείμενο αυτό διακινήθηκε από το γραφείο του δημάρχου, κ. Μπουτάρη, και ειδικότερα από το σύμβουλό του, κ. Καμάρα.
Η πρώτη διαπίστωση από το κείμενο είναι ότι είναι πολύ σημαντικό για τη Θεσσαλονίκη και το ΑΠΘ το ότι υπάρχουν 80 Θεσσαλονικείς, κυρίως επιχειρηματίες, που ενδιαφέρονται για το νομικό πλαίσιο των πανεπιστημίων και συνακόλουθα για τη βελτίωση της δημόσιας εκπαίδευσης προς όφελος της κοινωνίας.

Ο ληστής με το blackberry

 Του Γκάζμεντ Καπλάνι, ΒΗΜΑ, 13.8.11

Συνεχίζω να κοιτάω την φωτογραφία με εκείνο τον νεαρό «αλητάκο» με κουκούλα στο Λονδίνο που τριγυρίζει μέσα στις φωτιές, μέσα στο πυρπολημένο ξένο μαγαζί, ψάχνοντας φιρμάτα αθλητικά. Για μια στιγμή μου θυμίζει τον συνομήλικό του στο πυρπολημένο κέντρο της Αθήνας πριν από τρία χρόνια. Η κουκούλα του «επαναστάτη» είναι και αυτή κάτι σαν φίρμα ενός βίαοου life style. Αλλά και πάλι ό,τι συμβαίνει στο Λονδίνο δεν είναι το ίδιο με αυτό που συνέβη πριν τρία χρόνια στην Αθήνα. Εδώ πυρπολήθηκε και λεηλατήθηκε μόνο το κέντρο της πόλης. Εκεί οι βίαιοι νεαροί λεηλατούσαν τις δικές τους κοινότητες, τους γείτονές τους. Ίσως γιατί η Αθήνα έχει μια αρκετά διαφορετική δομή από εκείνη των Αγγλικών πόλεων - ειδικά όσον αφορά στα «communities».

Η «απαγωγή» της κρίσης

 Του Πωλ Κρουγκμαν, ΒΗΜΑ, 12.8.11

Μήπως η αναστάτωση στις αγορές σας προκαλεί φόβο; Ε λοιπόν, θα έπρεπε. Είναι ξεκάθαρο πως η οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2008 δεν έχει σε καμιά περίπτωση τερματιστεί.Υπάρχει όμως κι άλλο ένα συναίσθημα που θα έπρεπε να νιώθετε: ο θυμός. Γιατί αυτό που παρακολουθούμε σήμερα είναι αυτό που συμβαίνει όταν οι άνθρωποι που διαθέτουν επιρροή εκμεταλλεύονται μια κρίση, αντί να προσπαθούν να την επιλύσουν.Για πάνω από ενάμιση χρόνο - από τότε που ο πρόεδρος Ομπάμα επέλεξε να εστιάσει την προσοχή του στην μείωση των ελλειμμάτων αντί για την αύξηση των θέσεων εργασίας - παρακολουθούμε ένα πολιτικό διάλογο που κυριαρχείται από ανησυχίες για τον προϋπολογισμό, ενώ ουσιαστικά αγνοεί την ανεργία.