Δύο ασυμφωνίες και μια συγχορδία, τρία δείγματα βαθιού νεοφιλελευθερισμού. Αντρέας Βασιλιάς1

Του Δημήτρη Κουφογεώργου  
  Σε αυτή την ιδιαίτερα κρίσιμη εποχή που διανύουμε ως χώρα και ως κοινωνία, είναι πλέον σαφές ότι επιτέλους διαχωρίζονται η ήρα από  το στάρι. Έστω και έτσι, χρόνια προβλήματα και δυσλειτουργίες έρχονται στο φως καθημερινά και φανερώνουν το μέγεθος της ανευθυνότητας, της ιδιοτέλειας, της τσαπατσουλιάς, της αερολογίας και της κοινωνικής αναλγησίας που μας χαρακτηρίζει σε όλα τα επίπεδα ως πολιτεία και ως πολίτες. Ο καθένας πλέον κρίνεται φανερά από αυτό που κάνει είτε ως άτομο είτε ως πολιτική αρχή και όχι από «τα παραμύθια της Χαλιμάς». Ο καθένας έχει πλέον τις ευθύνες που του ανήκουν στην πράξη, είτε το θέλει είτε όχι, είτε ως απλός πολίτης είτε ως πολιτικός σχηματισμός.

Φυσικά περισσότερο από όλους εκτεθειμένες και υπεύθυνες είναι η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση, καθρέφτης δυστυχώς της πλειοψηφίας μιας κοινωνίας αυθαίρετων, διαπλεκόμενων και ρουσφετολόγων. Αυτοί οι δύο πολιτικοί σχηματισμοί στη βάση της κοινής πολιτικό-οικονομικής τους στρατηγικής της ενίσχυσης του μη παραγωγικού κεφαλαίου και της ταυτόχρονης καταστροφής της πρωτογενούς παραγωγικής διαδικασίας της χώρας, εκτός του ότι είναι οι κύριοι υπεύθυνοι της σημερινής αδιέξοδης πολιτικής της μη παραγωγικής ανάπτυξης, ταυτόχρονα συναγωνίζονται στην με κάθε τρόπο εξάρθρωση  του κοινωνικού κράτους. Σταθεροί και βασικοί τους σύμμαχοι σε αυτή τη βαθιά αντιδημοκρατική τους πολιτική οι ίδιοι οι αεριτζήδες του κεφαλαίου.  

Μέσα από τρεις ειδήσεις του τριημέρου 7 με 9 Αυγούστου, σε τρεις εντελώς διαφορετικούς τομείς της κοινωνικής και οικονομικής ζωής: α)ψυχική υγεία, β)τουρισμός, γ)δημόσιο χρέος, παρουσιάζονται ανάγλυφα τόσο η ανάλγητα στοχευμένη ενάντια στους πολίτες και υπέρ του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου κυβερνητική πολιτική, η συνταύτιση κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, όσο και η παραδόπιστη στάση αυτών καθαυτών των κεφαλαιοκρατών.    

1^ο. Παράδειγμα. Οι ψυχικά ασθενείς και η επέλαση των βαρβάρων

Αν υπάρχει κάποιο κομμάτι των απανταχού κοινωνιών στο οποίο μπορούμε να αναφερθούμε κατηγορηματικά ότι έχει υποστεί τα μεγαλύτερα βασανιστήρια και έχει προσβληθεί στο έπακρο ως ανθρώπινη υπόσταση, διαχρονικά, είτε από τις κατά καιρούς εξουσίες είτε από τις ίδιες τις κοινωνίες, αυτό είναι οι χρόνιοι ψυχικά άρρωστοι. Έτσι και στη χώρα μας αφού σπαταλήθηκαν εκατοντάδες εκατομμυρίων για την αποασυλοποίηση και αφού στη θέση των μεγάλων ασύλων ξεφύτρωσαν τα μικρά ιδιωτικά άσυλα, και αφού τα Κοινοτικά Κέντρα ψυχικής υγείας, τα κύτταρα της πρωτοβάθμιας πρόληψης, παραμένουν «όνειρο θερινής νυκτός», σήμερα η πολιτεία, δια μέσου του αρμόδιου υπουργού υγείας (ρεπορτάζ Α. Μπουμπούκα, στην «Ε» 7/08/2011) με απόφαση που υπέγραψε στις 27/07 υποχρεώνει τους ψυχικά ασθενείς που ζουν στα άσυλα να πληρώνουν από την τσέπη τους το κόστος νοσηλείας τους. Δηλαδή παρακρατήσεις, με το έτσι θέλω από πενιχρές συντάξεις πείνας.

Αυτή η πολιτική αφ’ ενός της καταστρατήγησης του νομοθετικού πλαισίου από τις εκάστοτε κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ/ΝΔ που οι ίδιες υποκριτικά ψήφισαν και αφ’ εταίρου του ροκανίσματος του κράτους πρόνοιας δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα τυπικό δείγμα μιας γενικότερης υποκριτικής στάσης των συγκεκριμένων κομμάτων που βήμα-βήμα, πρώτα το ένα και μετά το άλλο, αργά και σταθερά κατασκευάζουν ένα ανάλγητο κράτος και ρατσιστικές κοινωνίες.

2^ο. Παράδειγμα συνέχειας μιας αντικοινωνικής πολιτικής.

Μαζικός τουρισμός του κεφαλαίου

Έχει γραφτεί κατά κόρον το τελευταίο ιδίως διάστημα, για τον τουρισμό την «ατμομηχανή» της οικονομίας μας και διάφορα άλλα παρόμοια, αποφεύγοντας ωστόσο να γραφτούν και οι επιπτώσεις κυρίως κοινωνικές, πολιτισμικές και ψυχολογικές που έχει επιφέρει στη χώρα μας ο μαζικός και χωρίς σοβαρό θεσμικό πλαίσιο τουρισμός. Έχει αποσιωπηθεί ή ακόμη χειρότερα δεν έχει γίνει κατανοητό από τους διάφορους ειδικούς το μείζον γεγονός ότι μέσα από την έλλειψη ενός κεντρικού σχεδιασμού-για το τι είδους τουρισμό θέλουμε με βάση τον φυσικό μας πλούτο και τις κοινωνίες που έχουμε- έχει χαθεί το «μέτρο της αξίας του χρήματος», με ότι αυτό συνεπάγεται για ένα πολύ μεγάλο ποσοστό κοινωνιών. Έτσι επί υπουργίας Γ. Σουφλιά ψηφίστηκε το χωροταξικό για τον τουρισμό που μεταξύ άλλων προωθούσε την με κάθε μέσω και τρόπο παράδοση-καταστροφή του φυσικού πλούτου των νησιών και των παραλιών σε κάθε είδους κερδοσκόπους και «πλυντήρια» χρήματος. Σήμερα (ρεπορτάζ «Ε» 9/08) με νέο νόμο η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ επιδιώκει να επαναφέρει το ζήτημα με ακόμη μεγαλύτερο «ζήλο». Φαστ-τρακ υποθέσεις. Υποθέσεις κερδοσκοπίας επ’ άπειρο. Το λεγόμενο ισπανικό μοντέλο, αποτυχημένο πέρα ως πέρα στην Ελλάδα αναγεννιέται.

Μήπως πρόκειται για παραγωγικές διαδικασίες και δεν το καταλαβαίνουμε; Δεν νομίζω!  Απλά πρόκειται για τη συνέχιση της ίδιας ασυνάρτητης και νεοφιλελεύθερης πολιτικής που απαξιώνει κάθε τι το παραγωγικό για να υπερασπισθεί κάθε τι το αεριτζίδικο, υπό τη σταθερή προστασία των δύο κομμάτων.

3^ο. Παράδειγμα αεριτζήδες και πολιτικάντηδες στο ίδιο μετερίζι.

Κάπου στριμωγμένα στην «Ε» στις 9/08 υπάρχει μια είδηση που αναφέρει ότι «στην Ιταλία 24 επιχειρηματίες υπέγραψαν διακήρυξη μέσω της οποίας προσφέρονται να αγοράσουν εγχώρια κυβερνητικά ομόλογα ώστε να βοηθήσουν τη χώρα τους». Η Ιταλία παρότι πλήττεται από τη μάστιγα της μαφίας, είναι ένα σοβαρό κράτος με σοβαρή παραγωγική διαδικασία της οποίας το ΑΕΠ αν δεν κάνω λάθος αντιστοιχεί στο 25% της ΕΕ και επί πλέον έχει εθνική αστική τάξη που σέβεται τον εαυτό της και τη χώρα της. Οι επιχειρηματίες της Ιταλίας θα βοηθήσουν τη χώρα τους γιατί γνωρίζου πολύ καλά ότι εάν δεν συμβεί αυτό θα καταρρεύσει η οικονομία της και άρα και οι ίδιοι. Έχουν επίγνωση της πραγματικότητας μέσα στην οποία ζουν και αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους.

Στη χώρα μας, απ’ ότι λέγεται, έχουν εξαχθεί σε ελβετικές τράπεζες περί τα 600 δισεκατομμύρια ευρώ. Πηγαίνεις σε μια τράπεζα για να καταθέσεις το ενοίκιο του σπιτιού σου και ο διευθυντής σε ρωτάει εάν θα ήθελες να «βγάλεις» έξω χρήματα. Είναι πρόθυμος να βοηθήσει! Στην Ελλάδα έχει καταντήσει βρισιά να αναφέρεις την έννοια «εθνική συνείδηση» και απόκτηση αυτής. Έτσι αντί για το ενιαίο συλλογικό νόημα εθνική συνείδηση, για ένα ενιαίο σώμα, για μια ενιαία αρχή μιας συλλογικής πραγματικότητας, ο καθένας έχουμε τη δικιά του. Όπως θα λέγαμε «ΟΣΦΠ, ΠΑΟ, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, κ.ο.κ» και έτσι ο καθένας μας είναι «ελεύθερος» πολίτης και προπάντων «δημοκράτης» χουλιγκάνος. Επίσης στη χώρα μας το τελευταίο που μας ενδιαφέρει είναι εάν λειτουργούν οι θεσμοί της πολιτείας. Έτσι ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει και έτσι είναι ακόμη περισσότερο «ελεύθερος» να καταστρέφει ότι του κάνει κέφι. Αυτό το τελευταίο βέβαια είναι προνόμιο κυρίως των κυβερνόντων και των κεφαλαιούχων, ανεξαρτήτως πως κέρδισαν τα χρήματα. Μπορεί να ήταν και νταβατζήδες ή έμποροι ναρκωτικών, κανείς δεν ξέρει, γιατί εδώ στη χώρα μας επίσης ακόμη ένα τελευταίο που μας ενδιαφέρει ως «ελεύθερους πολίτες» είναι το πόθεν έσχες και το γνώθι σ’ αυτό. Κι ενώ οι κυβερνώντες «καταδιώκουν» μετά μανίας τους φοροφυγάδες,  δυστυχώς κανένας δεν συλλαμβάνεται Έτσι, λοιπόν οι κυβερνώντες απηυδισμένοι φτιάχνουν νόμους για φαστ-τρακ επενδύσεις κι όλοι οι φοροφυγάδες αμέσως θα εμφανιστούν και θα τρέξουν να επενδύσουν αγοράζοντας τη γη τζάμπα. Κι έτσι είμαστε όλοι μια χαρά! Όσο για την εθνική συνείδηση; Ποιός χέ…!   

---

[1] Ψυχολόγος, μέλος της ΔΗΜΑΡ.