Η πτώση της Τρίπολης

 Του Ριχάρδου Σωμερίτη, ΒΗΜΑ,  25.8.11

Ο Καντάφι ζει, οι δικοί του μπορούν πάντα να σκοτώνουν αθώους, αλλά το απαράδεκτο καθεστώς του ανήκει πια, πιθανότατα, στο παρελθόν. Το ανέτρεψαν οι ίδιοι οι Λίβυοι με τη βοήθεια όσων δυτικών πρόστρεξαν να τους βοηθήσουν. Μακάρι να συμβεί το ίδιο και στη Δαμασκό και στην Υεμένη. Τουλάχιστον.Δυστυχώς η νίκη των αντικαθεστωτικών στην Τρίπολη και σε τόσες άλλες πόλεις δεν σημαίνει ήδη, αναγκαστικά, και επιστροφή στην εσωτερική ειρήνη. Τόσες δεκάδες χρόνια κανταφικής δικτατορίας και διανομής αγαθών και προνομίων στους πιστούς της εξηγούν και το πείσμα οπαδών που φοβούνται τις αντεκδικήσεις και τον κίνδυνο μιας παράτασης του εμφύλιου. Τουλάχιστον όσο ο ίδιος ο τύραννος δεν έχει συλληφθεί.

Αλλά αυτός δεν είναι ο μόνος κίνδυνος. Η ηγεσία των επαναστατών δεν έχει αποδείξει ως τώρα ουσιαστική συνοχή. Περιλαμβάνει όπως είναι λογικό κάθε λογής πρόσωπα και δυνάμεις, ακόμα και στελέχη της κανταφικής δικτατορίας που την εγκατέλειψαν έγκαιρα όταν διαπίστωσαν την έκταση της λαϊκής εξέγερσης. Υπάρχει συνεπώς θέμα πειστικής νέας εξουσίας ικανής να ανασυγκροτήσει τη χώρα και να διαχειριστεί αποτελεσματικά τον πετρελαϊκό πλούτο της που σίγουρα ενδιαφέρει την
Ευρώπη και όχι μόνο.

Σε σχέση με τον Καντάφι και την πολύχρονη δικτατορία του καμιά από τις ευρωπαϊκές χώρες δεν είναι αθώα. Βέβαια ο Καντάφι αναγκάστηκε (καθυστερημένα) να παραδεχτεί τις εγκληματικές τρομοκρατικές πράξεις του και να αποζημιώσει τα θύματά τους όπως αναγκάστηκε να διακόψει τις προσπάθειες πυρηνικού εξοπλισμού του. Πέτυχε όμως την αποδοχή του (και
με ποιες γελοίες «τιμές» που του αποδόθηκαν στη Ρώμη και το Παρίσι) ως ισότιμου παράγοντα στο διεθνές διπλωματικό παιχνίδι.

Ανάμεσα στις χώρες που δεν είναι «αθώες» περιλαμβάνεται και η Ελλάδα. Είχε οπαδούς εδώ σε όλες τις παρατάξεις και ομάδες, περιλαμβανομένης της χούντας αλλά και του ΠαΣοΚ. Το χειρότερο : είχε «φίλους» που δεν δίσταζαν να το διαλαλήσουν κι ας τηρούν τώρα αιδήμονα σιγή. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Άσαντ (Συρία) που κληρονόμησε τόσους Έλληνες φίλους του εξίσου με αυτόν δολοφόνου πατέρα του. Ή παλαιότερα με τον μακαρίτη Σαντάμ Χουσέϊν που μοίραζε κιόλας στους «καλούς» πετρελαϊκά συμβόλαια από εκείνα που είχε θεσπίσει ο ΟΗΕ για τη χρηματοδότηση της
επισιτιστικής βοήθειας προς το Ιράκ. Έγινε ποτέ εδώ έρευνα για τα συμβόλαια αυτά;

Όλα αυτά δεν μετριάζουν φυσικά τη σημασία της νίκης των επαναστατών της Λιβύη που, ας το ελπίσουμε, ενισχύει το δημοκρατικό κίνημα σε όλο τον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο. Μια νίκη που πρέπει να ολοκληρωθεί εκεί και αλλού. -