Αριστερές ιδιωτικοποιήσεις

Του Γιώργου Σιακαντάρη, NEA

Η νέα κυβέρνηση από την πρώτη στιγμή υποστήριξε ότι οι ιδιωτικοποιήσεις δεν συνάδουν με το πρόγραμμα μιας αριστερής διακυβέρνησης. Ως εκ τούτου θα επιλέξει ένα ελληνικό «τρίτο δρόμο» με κύρια χαρακτηριστικά τη συνέχισή τους σε επιλεγμένους τομείς όπως κάποια ακίνητα, και ίσως κάποιο μικρό αριθμό επιχειρήσεων, οι οποίες δεν είναι στρατηγικού χαρακτήρα. Βεβαίως ο Παναγιώτης Λαφαζάνης τις απέρριψε συλλήβδην στον τομέα του. Και ο Αλέκος Φλαμπουράρης δήλωσε ότι «το νερό και την ενέργεια- ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ- δεν τα πειράζει κανείς. Δεν εξετάζω εδώ αν οι ιδιωτικοποιήσεις αποτελούν τμήμα των υποχρεώσεων της χώρας έναντι της χρηματοδότησής της από το Μνημόνιο. Ως γνωστόν, Μνημόνιο δεν υπάρχει, ένα κακό «σοσιαλνεοφιλελεύθερο» όνειρο ήταν και πάει. Και η χώρα δεν είναι για ξεπούλημα στους «ξένους». Αυτή η αντίληψη δεν είναι καινούργια, με αυτή την πίστη πορεύτηκε το ελληνικό παραγωγικό μοντέλο είτε αυτό κυβερνιόνταν από τη Δεξιά είτε από το ΠΑΣΟΚ. Ιδιωτικοποίηση σημαίνει θατσερισμός και άρα στο πυρ το εξώτερον. Όμως η αντίληψη ότι ιδιωτικοποίηση σε κάθε περίπτωση σημαίνει νεοφιλελευθερισμός είναι ελληνικής πατέντας. Αποτελεί όχι απλά ένα ακόμα στοιχείο του ελληνικού «εξαιρετισμού», αλλά και συστατικό στοιχείο του πάσχοντος παραγωγικού μοντέλου του κρατισμού, στο οποίο η αδύναμη αστική τάξη αναπνέει με τις τεχνητές αναπνοές που της προσφέρει ο κρατισμός. Αν με τον όρο κρατισμός και τις αντιστοιχούσες σ’ αυτόν πρακτικές εννοούμε το «λιγότερο κοινωνικό κράτος», κι αν κάνοντας αναφορές στο λιγότερο κράτος εννοούμε, π.χ.,  την ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης του ΕΣΠΑ, όπως προσπάθησε να κάνει η κυβέρνηση Σαμαρά, πράγμα που σημαίνει αναδιανομή των κοινοτικών πόρων υπέρ συγκεκριμένων ιδιωτικών συμφερόντων, τότε όντως καλά κάνει η κυβέρνηση και ανθίσταται.

Αν όμως εννοούμε εκείνες τις ιδιωτικοποιήσεις με τις οποίες αποδυναμώνονται το κράτος – βιομήχανος, ο κρατισμός και η σχέση του με το παρασιτικά κοινωνικά στρώματα, αν με αυτές ενισχύονται οι κοινωνικές  υπηρεσίες και όσοι πρωτίστως επωφελούνται απ’ αυτές (δευτερευόντως επωφελούνται οι εργαζόμενοι), τότε οι ιδιωτικοποιήσεις είναι αριστερή πολιτική. Σοσιαλδημοκρατική. Αλλά ποιος στην Ελλάδα έχασε τη Σοσιαλδημοκρατία για να τη βρει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Η νέα κυβέρνηση από την πρώτη στιγμή υποστήριξε ότι οι ιδιωτικοποιήσεις δεν συνάδουν με το πρόγραμμα μιας αριστερής διακυβέρνησης. Ως εκ τούτου θα επιλέξει ένα ελληνικό «τρίτο δρόμο» με κύρια χαρακτηριστικά τη συνέχισή τους σε επιλεγμένους τομείς όπως κάποια ακίνητα, και ίσως κάποιο μικρό αριθμό επιχειρήσεων, οι οποίες δεν είναι στρατηγικού χαρακτήρα. Βεβαίως ο Παναγιώτης Λαφαζάνης τις απέρριψε συλλήβδην στον τομέα του. Και ο Αλέκος Φλαμπουράρης δήλωσε ότι «το νερό και την ενέργεια- ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ- δεν τα πειράζει κανείς.
Δεν εξετάζω εδώ αν οι ιδιωτικοποιήσεις αποτελούν τμήμα των υποχρεώσεων της χώρας έναντι της χρηματοδότησής της από το Μνημόνιο. Ως γνωστόν, Μνημόνιο δεν υπάρχει, ένα κακό «σοσιαλνεοφιλελεύθερο» όνειρο ήταν και πάει. Και η χώρα δεν είναι για ξεπούλημα στους «ξένους». Αυτή η αντίληψη δεν είναι καινούργια, με αυτή την πίστη πορεύτηκε το ελληνικό παραγωγικό μοντέλο είτε αυτό κυβερνιόνταν από τη Δεξιά είτε από το ΠΑΣΟΚ. Ιδιωτικοποίηση σημαίνει θατσερισμός και άρα στο πυρ το εξώτερον.
Όμως η αντίληψη ότι ιδιωτικοποίηση σε κάθε περίπτωση σημαίνει νεοφιλελευθερισμός είναι ελληνικής πατέντας. Αποτελεί όχι απλά ένα ακόμα στοιχείο του ελληνικού «εξαιρετισμού», αλλά και συστατικό στοιχείο του πάσχοντος παραγωγικού μοντέλου του κρατισμού, στο οποίο η αδύναμη αστική τάξη αναπνέει με τις τεχνητές αναπνοές που της προσφέρει ο κρατισμός. Αν με τον όρο κρατισμός και τις αντιστοιχούσες σ’ αυτόν πρακτικές εννοούμε το «λιγότερο κοινωνικό κράτος», κι αν κάνοντας αναφορές στο λιγότερο κράτος εννοούμε, π.χ.,  την ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης του ΕΣΠΑ, όπως προσπάθησε να κάνει η κυβέρνηση Σαμαρά, πράγμα που σημαίνει αναδιανομή των κοινοτικών πόρων υπέρ συγκεκριμένων ιδιωτικών συμφερόντων, τότε όντως καλά κάνει η κυβέρνηση και ανθίσταται.
Αν όμως εννοούμε εκείνες τις ιδιωτικοποιήσεις με τις οποίες αποδυναμώνονται το κράτος – βιομήχανος, ο κρατισμός και η σχέση του με το παρασιτικά κοινωνικά στρώματα, αν με αυτές ενισχύονται οι κοινωνικές  υπηρεσίες και όσοι πρωτίστως επωφελούνται απ’ αυτές (δευτερευόντως επωφελούνται οι εργαζόμενοι), τότε οι ιδιωτικοποιήσεις είναι αριστερή πολιτική. Σοσιαλδημοκρατική. Αλλά ποιος στην Ελλάδα έχασε τη Σοσιαλδημοκρατία για να τη βρει ο ΣΥΡΙΖΑ;
- See more at: http://www.badiera.gr/?p=36962#sthash.tGcYvbsV.dpuf