«Μηδενική ανοχή απέναντι στο «χρυσαυγιτισμό» ως κουλτούρα»

Συνέντευξη του Γιάννη Πανούση στον Πασχάλη Κορωναίο, Ελευθεροτυπία, 29.9.13

Η μηδενική ανοχή απέναντι όχι μόνο στη Χρυσή Αυγή, αλλά και στο «χρυσαυγιτισμό», ως κουλτούρα και πρακτική βίαιης επίλυσης των διαφορών και διαφωνιών, δεν επιτυγχάνεται με δηλώσεις, διακηρύξεις, με δημοκρατικές συσπειρώσεις του τύπου «όλοι μαζί» για μια μέρα και μετά χώρια. Η Χρυσή Αυγή βρήκε την κοινωνία αβοήθητη, αμήχανη και διχασμένη και μπήκε μέσα στα σπίτια, στα σχολεία, στους δήμους, στα γήπεδα. Βρήκε τον εξτρεμισμό όλων και του καθενός και τον έκανε φασιστικό όπλο. 

Η μικρή και ασήμαντη Χρυσή Αυγή αναπτύχθηκε (και ρίζωσε;) στο πολιτικό σύστημα και στην ελληνική κοινωνία για έξι τουλάχιστον λόγους:

1 Διότι η κουλτούρα της βίας και της (ένοπλης) ανυπακοής είχε διεισδύσει τα τελευταία χρόνια στα πολιτικά μας ήθη.

2 Διότι πολλοί θεωρούν ότι ο εμφύλιος ή η χούντα δεν έχουν πλήρως κλείσει τον κύκλο τους μέσα στην ελληνική ιστορία, αλλά ότι πάντοτε υπάρχει χώρος για «αντιστασιακές» καθάρσεις.

3 Διότι το πολιτικό έγκλημα (βλ. δίκη 17Ν, ΕΛΑ κ.λπ.) ή η νεο-τρομοκρατία ή οι συνεχείς καταστροφές εξακολουθούν να θεωρούνται κοινωνικές εξεγέρσεις.

4 Διότι οι θεσμοί (Αστυνομία, Δικαιοσύνη, Παιδεία) περισσότερο φοβούνταν παρά διαχειρίζονταν στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους τις ακρότητες.

5 Διότι το πολιτικό σύστημα επί 39 χρόνια είχε ως κύριο μέλημά του, ως αυτοσκοπό, την επιβίωση και διαιώνισή του και η μόνη σχέση που είχε με την κοινωνία ήταν τα πελατειακά δίκτυα.

Μόλις άρχισε η κρίση, το πολιτικό σύστημα επιχείρησε να (δια)σώσει τον εαυτό του και άφησε το λαό στη μοίρα του. Αυτό το κενό εκμεταλλεύτηκε η μικρή Χρυσή Αυγή και θέριεψε.

6 Διότι κανείς δεν ενδιαφερόταν επί μακρόν για την ενδυνάμωση της Δημοκρατίας. Ολοι (κόμματα, φορείς, προσωπικότητες, ΜΜΕ) ανέπτυξαν μια θεωρία ανομίας και συμψηφισμού παρανομιών, που στην ουσία υπονόμευε τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Ο ελληνικός καπιταλισμός σκότωσε το φίδι

Του Λεωνίδα Καστανά, www.metarithmisi.gr, 30.9.13

Όπως γράφει και ο φίλος μου ο Γιάννης οLLS “ο ελληνικός καπιταλισμός δεν είναι τόσο «πτωχοπροδρομικός» όσο θέλει και ο ίδιος να δείχνει, έχει δε πολλές φορές διασωθεί με στροφή στα «δεξιά» αλλά άλλες τόσες έχει αιφνιδιάσει με στροφή στα «αριστερά», δηλαδή από εκεί πού δεν τον περιμένεις". Ο ελληνικός καπιταλισμός ανέχθηκε μια εγκληματική οργάνωση να καμώνεται το κοινοβουλευτικό κόμμα. Ανέχθηκε τα κυνηγητά των μειονοτήτων, τα ρατσιστικά κηρύγματα, και τις διανομές τροφίμων μόνο για Έλληνες. Επέτρεψε στα ΜΜΕ να τη μπιζάρουν και να την νομιμοποιούν ως μέλος του πολιτικού συστήματος. Έκλεισε τα μάτια στο νταβατζιλίκι, στην προστασία της νύχτας, στο παραεμπόριο. Σφύριζε αδιάφορα όταν την είδε να διεισδύει στους κόλπους των Σωμάτων Ασφαλείας. Νόμισε ότι μπορεί να την διαχειριστεί. Γιατί η αντισυστημικότητα που εξέπεμπε του φαίνονταν οικεία και ακίνδυνη για τον ίδιο. Αναζήτησε τρόπους να την εντάξει, να την χρησιμοποιήσει, να καρπωθεί οφέλη από τη δράση της. Ήδη κάποιοι ψέλλιζαν πιθανές πολιτικές συνεργασίες. Η θεωρία των δύο ισότιμων άκρων έβαζε το Απόλυτο Κακό στη ζυγαριά και αυτομάτως το σχετικοποιούσε.

Μια «κουρτίνα» που σκίστηκε ξαφνικά…

Συνέντευξη του Δημήτρη Ψαρρά στα «Ενθέματα» της Κυριακής. Αυγή, 29.9.13

Αυτό που επείγει σήμερα είναι να μη φοβηθούμε μπροστά στο αντικειμενικό γεγονός ότι την πρωτοβουλία κινήσεων την έχει η κυβέρνηση και ο κρατικός μηχανισμός. Πρέπει να μη χάνουμε από το νου μας το γεγονός ότι, όσο μικροκομματικά κι αν είναι τα κίνητρα της κυβέρνησης, στην πραγματικότητα έχει συρθεί σ’ αυτή τη θέση από τη δική μας στάση. Και δεν διαφεύγει από κανενός την προσοχή το γεγονός ότι με τις κινήσεις αυτές η κυβέρνηση ακυρώνει και κονιορτοποιεί, εκ των πραγμάτων, τα δικά της φληναφήματα περί «δύο άκρων», απομονώνοντας τα δικά της στελέχη που επιμένουν στην αναπαραγωγή της παλιάς επιχειρηματολογίας. Η Αριστερά, εκτός από το να αναδεικνύει και να καταλογίζει ευθύνες, δεν πρέπει να διστάσει ακόμα και να επικροτήσει κυβερνητικές κινήσεις στην κατεύθυνση της εξάρθρωσης της Χρυσής Αυγής. Το κέρδος θα είναι δικό της.

Ο αγώνας κατά του νεοναζισμού και του φασισμού βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή, καθώς η δολοφονία του Παύλου Φύσσα –δυστυχώς, «χρειάστηκε» μια δολοφονία– άλλαξε πολλά.

Η αρχή και το τέλος

Του Γιώργου Καρελιά, www.protagon.gr, 29.9.13

Ναι, υπήρξαν καθυστερήσεις. Ναι, υπήρξε ανοχή. Ναι, υπήρξαν (και, ίσως, υπάρχουν ακόμα) συγκοινωνούντα δοχεία μεταξύ διωκτικών αρχών και εγκληματιών, τα γνωστά «σταγονίδια». Ναι, υπάρχει ευθύνη για τις ανοησίες κάποιων από τοn χώρο της ΝΔ περί συνεργασίας με την Χρυσή Αυγή. Όμως, όλα αυτά μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα μετά τις χτεσινές καταιγιστικές εξελίξεις, που συνοψίζονται σε μια απλή διαπίστωση: το κράτος νίκησε το παρακράτος. Μα, αυτό δεν είναι αυτονόητο; Ύστερα από σχεδόν 40 χρόνια ομαλού πολιτικού βίου έτσι θα έπρεπε να είναι. Όμως, η εδώ και ενάμισι χρόνο δράση της Χρυσής Αυγής είχε σπείρει πολλές αμφιβολίες αν το κράτος και αυτοί που σήμερα το διευθύνουν είχε τη βούληση και την ικανότητα να αντιμετωπίσει το παρακράτος. Το έγκλημα στο Κερατσίνι άλλαξε τα δεδομένα. Μέσα σε δέκα μέρες έγιναν όσα δεν είχαν γίνει από τις εκλογές του 2012 και μετά, όταν οι Μιχαλολιάκος και τα πρωτοπαλίκαρά του προκαλούσαν και διέπρατταν κάθε είδους παρανομία ανενόχλητοι. Στον νυν υπουργό Δημόσιας Τάξης Νίκο Δένδια έλαχε ο κλήρος να πάρει μια ιστορική πρωτοβουλία. Ας μην κρυβόμαστε. Αυτό που δεν έκαναν εδώ και ενάμισι χρόνο όλοι οι εισαγγελείς, το έκανε ο Δένδιας. Έστειλε όλες τις υποθέσεις μαζί στην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και άρχισε έτσι το ξήλωμα της συμμορίας. Και μετά; Μετά άρχισε η συνήθης ελληνική μεμψιμοιρία. Η στάση ορισμένων τηλεοπτικών σχολιαστών και επιστημόνων ήταν αξιοπερίεργη. Ένας συνταγματολόγος είπε ότι η σύλληψη του Μιχαλολιάκου κινείται «στα όρια της νομιμότητας», επειδή δεν ζητήθηκε πρώτα η άρση της ασυλίας του από τη Βουλή. Και κάποιοι σχολιαστές έδειξαν να δυσανασχετούν για τον τρόπο που συνελήφθησαν ο Μιχαλολιάκος και η παρέα του.

Σημείο πολιτικής στροφής. Η επίθεση κατά της Χρυσής Αυγής θα διευκολύνει την υπέρβαση της εθνικής κρίσης

Του Γιάννη Βούλγαρη, www.metarithmisi.gr, 28.9.13

Η πολιτική και δικαστική επίθεση της πολιτείας κατά της Χρυσής Αυγής μπορεί να αποτελέσει σημείο στροφής στην εξέλιξη της κρίσης. Η ολοκλήρωσή της, χωρίς νομικές και μιντιακές υπερβολές, μόνο καλό θα κάνει στη δημοκρατία και θα διευκολύνει την υπέρβαση της εθνικής κρίσης. Κατʼ αρχάς, η κοινωνία τη στηρίζει. Και είναι εύλογο. Η πολιτική δολοφονία του Παύλου Φύσσα ήταν ένα ποιοτικό άλμα στο σκοτεινό βασίλειο της βαρβαρότητας και της ανομίας που τρόμαξε την κοινωνία. Οσο αγανακτισμένη, όσο εξοικειωμένη με τον πολεμικό λόγο, όσο συνηθισμένη στις μαζικές συγκρούσεις των διαδηλώσεων, όσο απαράδεκτα ανεκτική στις «σιωπηλές» φονικές επιθέσεις κατά των μεταναστών, το έγκλημα στο Κερατσίνι ξεπέρασε το όριο ανοχής. Η κοινωνία είδε με τρόμο ένα πιθανό μέλλον της και κάνει πίσω. Ισως είναι αυτό το κράμα της εξαιρετικότητας του γεγονότος και της κοινοτοπίας των δραστών, αυτή η απόσταση αλλά ταυτόχρονα η εγγύτητα της δολοφονίας την οποία διαπράττει ένας καθημερινός άνθρωπος της «διπλανής πόρτας» που ταράζει συνειδητά ή υποσυνείδητα τους πολίτες. Και λένε μέσα τους «φτάνει». Καλή η οργή «να τιμωρήσουμε όσους μας έφεραν έως εδώ», αλλά όχι κι έτσι, πόσω μάλλον που από εμφυλίους ξέρουμε σε αυτή τη χώρα. Μπορεί να είναι μια παροδική διάθεση, που θα διαρκέσει όσο και ο απόηχος του σοκ. Από την άλλη, όμως, η κοινωνία βρισκόταν ήδη σε μεταιχμιακή ψυχική κατάσταση, όπως φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις και τις μαζικές συμπεριφορές. Η οργή έχει αρχίσει να συνυπάρχει με τον στοχασμό, η κατάθλιψη για την απώλεια του παρελθόντος με τις πρώτες αναρωτήσεις για την ανασυγκρότηση του μέλλοντος.

Α. Μανιτάκης: Η κινητικότητα όπως την είχαμε σχεδιάσει, κόντρα στο ρεύμα. Εργαλείο ορθολογικής ανακατανομής, ανορθολογικά κατανεμημένου προσωπικού.

Σε ένα σημαντικό και νηφάλιο κείμενο ο Αντώνης Μανιτάκης αξιολογεί τη μέχρι τώρα πορεία της διοικητικής μεταρρύθμισης. Επισημαίνει ότι η «ανάμειξη της Τρόϊκας υπήρξε μοιραία και τελικά διαλυτική για το πρόγραμμα αναδιάρθρωσης της Διοίκησης. Έθαψε την κινητικότητα και την ακύρωσε ως μέτρο διαρθρωτικής σημασίας». Η Μεταρρύθμιση πια «αποδομήθηκε, έχασε κάθε νομιμοποιητική δύναμη, απαξιώθηκε. Κινδυνεύει τελικά να ματαιωθεί, διότι γίνεται  μισητή και αναξιόπιστη». Και δηλώνει περήφανος «για αυτό που κάναμε, με σχέδιο, μέθοδο και σύστημα με σεβασμό στη νομιμότητα και το Σύνταγμα, χωρίς αυταρχισμό, ανένδοτοι και αποφασιστικοί απέναντι στην φαυλότητα και στην πελατοκρατία, την ευνοιοκρατία και στο κομματικοποιημένο συνδικαλισμό».

 Ο καθείς τον οβολό του.   

Είναι σχήμα οξύμωρο και σίγουρα προκλητικό μέσα σε αυτό τον ορυμαγδό αποτρόπαιων πράξεων, βάρβαρων αποφάσεων και κραυγών μαζικής απελπισίας και αγωνίας,  να προσπαθεί κανείς να αρθρώσει έναν νηφάλιο και ορθό λόγο για τις αλλαγές που χρειάζεται το κράτος και η διοίκηση. Το κάνω μόνο και μόνο για να δείξω ότι μέσα από την απελπιστική κατάσταση που ζούμε, μέσα από την παραζάλη και τον εμφύλιο σπαραγμό έχουμε ανάγκη από παρήγορα λόγια της κοινής λογικής, της απεγνωσμένης αναζήτησης κάποιας ελπίδας. Ο καθείς τον οβολό του και ο υπογράφων με το δικό του ιδεατό σχήμα της Κινητικότητας !

Τα άρθρα του Τάκη Φωτόπουλου και του Γιώργου Δελαστίκ που αθωώνουν το ναζιστικό μόρφωμα

Του Δημήτρη Ψαρρά, Εφημερίδα των Συντακτών,  27.09.13 

Δύο απροσδόκητοι συνήγοροι της Χρυσής Αυγής

 Την ώρα που το σύνολο σχεδόν των μέσων ενημέρωσης αποκαλύπτει την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής, διατυπώνεται μια ισχυρή ένσταση και μάλιστα από τα «αριστερά». Δύο γνωστοί αρθρογράφοι, στρατευμένοι στη δική του ο καθένας εκδοχή της Αριστεράς, προσφέρουν την ανάλυσή τους ως σωσίβιο στη ναζιστική οργάνωση, εν ονόματι της βαθιάς, υποτίθεται, αντίθεσής τους στο «σύστημα».

«Μέσα στον ωκεανό της αλήτικης δημοσιογραφίας, με τις ανάλογες αήθεις "αναλύσεις" των διαφόρων φερέφωνων του καθεστώτος, υπήρξε και μια εξαίρεση», γράφει ο ιστότοπος της Χρυσής Αυγής. Και εξηγεί: «Πρόκειται για τον δημοσιογράφο Τάκη Φωτόπουλο της "Ελευθεροτυπίας"» (23.9). Και την επομένη, ο Γιώργος Μάστορας (μισθωτός συνεργάτης του Αρχηγού, κατά κόσμον Γεώργιος Μισιάκας) ανακαλύπτει ένα άρθρο του Γιώργου Δελαστίκ στην εφημερίδα «Πριν», το οποίο κατά τους ναζιστές «λέει τα αυτονόητα», δηλαδή ο δημοσιογράφος «δεν πιστεύει ότι το έγκλημα είχε πολιτικό κίνητρο, επομένως καταρρέει το τεράστιο ψέμα για εμπλοκή της Χρυσής Αυγής». Ο ενθουσιασμός της οργάνωσης είναι αναμενόμενος. Γιατί πράγματι, στη φούρια τους να αποδώσουν τα πάντα στην «υπερεθνική και τη σιωνιστική ελίτ» καθώς και στην «κοινοβουλευτική χούντα» (Φωτόπουλος) αλλά και στην «Ε.Ε., τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ» (Δελαστίκ) καταλήγουν στην αθώωση της ηγεσίας της ναζιστικής οργάνωσης από το αποτρόπαιο έγκλημα. 

Η θυσία του δίπλωσε τον χρόνο

Του Παναγή Παναγιωτόπουλου, ΝΕΑ, 26.09.13

Η φρικτή δολοφονία του συμπολίτη Παύλου Φύσσα από απόσπασμα θανάτου της Χρυσής Αυγής δίπλωσε τον χρόνο, τσαλάκωσε τις επιφάνειες πάνω στις οποίες γλιστρούσαμε ανόητα. Ως αυθεντικό γεγονός ιστορικής σημασίας, η δολοφονία διέσπασε τη μολυσματική αδιαφορία των θεσμών, των κομμάτων, των ελίτ απέναντι στους κινδύνους που διατρέχει η αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία του πλουραλισμού και των ελεύθερων εκλογών, όπως ορίζεται από το Σύνταγμα. Πολίτευμα που απειλείται κατʼ αρχήν από τη δράση και την οργανωτική δομή της Χρυσής Αυγής αλλά και από το υποτιμημένο ενδεχόμενο εξωθεσμικών επεμβάσεων, στην περίπτωση που η δημοκρατική πολιτεία δεν καταφέρει να απενεργοποιήσει πιθανούς αυτόκλητους εκδικητές και άλλους τιμωρούς αν θελήσουν να επιδιώξουν τους δικούς τους σκοπούς μέσα από τη βία και την εχθρότητα. Μαζί όμως με το πολίτευμα απειλούνται η ελεύθερη οικονομία και η εμπεδωμένη στρατηγική απόφαση του έθνους που συνοψίζεται στο καραμανλικό δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν». Κινδυνεύει δηλαδή η ίδια η ύπαρξη της στοιχειώδους ατομικής μας ελευθερίας, της συγκρότησης του ατόμου ως υποκειμένου δικαιωμάτων και του λαού ως κυρίαρχου.

The dark side of the day

Του Νίκου Γεωργιάδη, Athens voice

Σκιές που αναδεύονταν στο ημίφως μπροστά από το Κοινοβούλιο. Παπάδες με λάβαρα. Ταυτοποιημένοι συνεργάτες της ΚΥΠ. Άνθρωποι να ουρλιάζουν συνθήματα. «Να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή». Κυριούλες να κραυγάζουν, μεσήλικες να φωνάζουν φτύνοντας, μούντζες, γροθιές σηκωμένες τάχαμου για το αριστερό άλλοθι. Το πάνω μέρος της Πλατείας ήταν γεμάτο από ανθρώπους με μάτια πυρωμένα από το μίσος, κούτελα διαλυμένα από την «αγανάκτηση», στόματα χαώδη, χυδαία, αβυσσαλέα, λες και έλειπαν ταυτόχρονα η γλώσσα και οι φωνητικές χορδές. Μόνο κραυγή, μούγκρισμα και ουρλιαχτό. Στην αρχή κάποιοι συνδικαλιστές στρίμωξαν στη γωνία τον Κωστή Χατζηδάκη. Ένας από αυτούς τον χτύπαγε στο κεφάλι με μία ομπρέλα. Κατάφερε αιμόφυρτος να διασωθεί και να κρυφτεί σε ένα μαγαζί. Πολλοί χάρηκαν με την εικόνα. Λίγοι ένιωσαν πως έτσι αρχίζουν οι «νύχτες των κρυστάλλων». Σε κείνο το θερμοκήπιο εξετράφησαν οι δεξιοφασίστες. Μερικούς μήνες πριν ψήφιζαν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, μερικοί και ΚΚΕ. Οι αναλύσεις των εκλογών του 2012 καθορίζουν με ακρίβεια τη διαρροή των ψήφων. Οι «αγανακτισμένοι» της πάνω Πλατείας ζυμώθηκαν μεταξύ τους. Οι περισσότεροι έστριψαν προς τη Χρυσή Αυγή. Οι λιγότεροι προς τον Πάνο Καμμένο.

Η φτώχεια δεν μας κάνει φασίστες

Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

Όταν δολοφονείται ένας άνθρωπος πρέπει να μιλάμε μόνο γι’ αυτόν, για το ίδιο το γεγονός. Του το χρωστάμε. Γιατί πέθανε επειδή τραγουδούσε «άμα φύγουν οι ξένοι ποιον θα μισήσετε; Εσείς μισείτε τα πάντα, ποιον ν’ αγαπήσετε;». Γιατί ήξερε δηλαδή και μας το ’λεγε, ότι το πρόβλημα δεν είναι οι αφορμές, οι δικαιολογίες, αλλά το μίσος. Του το χρωστάμε γιατί ο θάνατός του είναι το μεγαλύτερο δώρο στην κοινωνία μας. Είναι το χαστούκι, το σοκ που μπορεί να την αφυπνίσει και να την ξανακάνει ανθρώπινη. Γι’ αυτό δεν συμφωνώ με τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε η δημοσίευση της φωτογραφίας του. Καταλαβαίνω την οδύνη των δικών του, καταλαβαίνω ακόμα ότι σημασία έχει και ποιος κάνει το κάθε τι. Όμως αυτή η φωτογραφία είναι η πιο ιστορική φωτογραφία της εποχής μας, αυτή που θα μείνει για πάντα στα μάτια μας τα χρόνια που θα έρθουν. Αυτή που δεν θα επιτρέψει να γίνει ο θάνατός του άλλο ένα γεγονός της επικαιρότητας που θα ξεχαστεί όπως όλα. Η φωτογραφία που πρέπει να δει κάθε πολίτης αυτής της χώρας. Γιατί τα λέει όλα. Ο άνθρωπος που βρίσκεται ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο, στην αγκαλιά της δακρυσμένης κοπέλας του. Έχει όνομα, τον λένε Παύλο. Έχει πρόσωπο. Άοπλος, με τα ρούχα του, κανονικός, ένας άνθρωπος σαν κι εμάς, εμείς.

Εφιάλτης

Του Αλέξη Παπαχελά, Καθημερινή, 25.09.13

Μερικές μέρες έχω έναν εφιάλτη για το πώς θα μπορούσε να μοιάζει η χώρα μας αν τα πράγματα πάνε πολύ στραβά και ο Θεός της Ελλάδος δεν κάνει, όπως συνήθως, το καθήκον του... Αυτό που με ανησυχεί, μάλιστα, είναι μήπως κατρακυλάμε ήδη σε έναν ατέλειωτο κατήφορο και απλά δεν το καταλαβαίνουμε. Ο εφιάλτης είναι μια Ελλάδα που θα έχει μετατραπεί σε «αποτυχημένο κράτος», αυτό που οι Αγγλοσάξονες ονομάζουν failed state. Πώς θα έμοιαζε η πατρίδα μας με βάση αυτό το σενάριο; Την πραγματική επιρροή και το μάνατζμεντ θα το έχουν ολιγάρχες νέου τύπου, που θα κάνουν την περιώνυμη διαπλοκή της δεκαετίας του 1990 να μοιάζει με αθώο παιχνιδάκι. Η ηγεμονία τους θα βασίζεται σε ένα συνδυασμό μηχανισμών φυσικής βίας και «δολοφονίας χαρακτήρων» με τη μέθοδο της λάσπης και της παραπληροφόρησης. Η χώρα θα ταλανίζεται ενίοτε από τους καυγάδες τους που, όπως συνέβαινε και παλαιότερα, θα συμπαρασύρουν και το πολιτικό σύστημα. Η όποια υγιής επιχειρηματική τάξη θα αντιμετωπίζει με τρόμο αλλά και δειλία το φαινόμενο, ακολουθώντας την πάγια αρχή «μην μπλέκεις με τέτοια πράγματα». Την ίδια ώρα συμμορίες θα ελέγχουν κλάδους, γειτονιές, πόλεις, λιμάνια και και και... Οι συμμορίες αυτές θα έχουν άλλοτε νεοναζιστικό και άλλοτε κάποιον άλλο μανδύα, που στο τέλος της ημέρας λίγη σημασία θα έχει. Η επιβίωση των αμέτοχων σε αυτήν τη βίαιη διαδικασία θα είναι εξαιρετικά δύσκολη χωρίς «προστασία».

Καθαρά και ξάστερα

                        

Του Tάκη Καραγιάννη, www.protagon.gr, 25.9.13

Τις πιο σοφές κουβέντες σπάνια τις ακούς από επίσημα και αναγνωρισμένα χείλη. Συνήθως τις λένε μεταξύ τους οι απλοί άνθρωποι, σε παρέες, καφενεία, παγκάκια και στις βόλτες. Ενίοτε, όμως, τις ακούς και σε Δημοτικά Συμβούλια, όπως έγινε στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης. Το βίντεο με την ομιλία του Θέμη Σεβαστιάδη κοσμεί, ήδη, πολλά wall στο facebook και κυκλοφορεί εξίσου ως viral στο twitter. Λογικό, λέει πράγματα αυτονόητα, πράγματα που θες να πιστεύεις ότι αρκετός κόσμος τα έχει στο κεφάλι του, αλλά που πλέον δεν έχεις βάσιμες ελπίδες ότι ισχύει κάτι τέτοιο. «Αυτή η κοινωνία δεν έχει καταλάβει ότι τον εκτρέφει το φασισμό, χρόνια, στο σύνολό της», λέει και –νομίζω- είναι ο μόνος που ζητά «συγγνώμη» από επίσημο βήμα και ανοιχτό μικρόφωνο. Κανείς άλλος δεν το έχει κάνει, κανείς δεν ένιωσε την ανάγκη να το πει, έστω και για τους τύπους. Βλέπετε, η μύτη είναι πολύ ψηλά και το καλάμι πολύ μακρύ για να κατέβει ο επίσημος άρχοντας από πάνω του. Δείτε το βίντεο και αναλογιστείτε μία προς μία τις κουβέντες του. Για το πόσες φορές στο σχολείο η ψυχολογία της μάζας και η παιδική αφέλεια σας έκανε να συμπεριφερθείτε ρατσιστικά και για το πόσες φορές «χάψατε» το σκεπτικό με τη φτώχεια και την επίδρασή της πάνω στη φασιστική λογική που κουρνιάζει στο κεφάλι μας. «Η φτώχεια είναι απλά ο καταλύτης, υπάρχουν κοινωνίες φτωχές που δεν οδηγήθηκαν στο φασισμό...Πάνω σε αυτή τη μισαλλοδοξία και το φόβο έκαναν καριέρα τόσα χρόνια». Τελεία. Παύλα.

Υ.Γ. Στην αρχή του βίντεο, κάποιος από τους επίσημους άρχοντες εγκαλεί τον κ. Σεβαστιάδη για την εμφάνισή του. «Με αυτό το παντελόνι δεν θα σας κάνω δεκτό ξανά». Αφού λύσουμε τα προβλήματα με τα σκισμένα τζιν, μπορούμε να ασχοληθούμε με πιο σοβαρά θέματα.

Αριστεροί υπέρ Χρυσής Αυγής; Πλεκτάνη Εβραίων - «κοινοβουλευτικής χούντας» ο φόνος Φύσσα

Του Δημήτρη Φύσσα, Athens Voice

H Χρυσή Αυγή ως κόμμα είναι αθώα του αίματος στο Κερατσίνι. O Ρουπακιάς εκτελούσε εντολές άλλων. Ήθελε εξαρχής να συλληφθεί και να φάει ισόβια. Σιωνιστκά υπερεθνικά κέντρα πάνε να φορτώσουν στη Χρυσή Αυγή το φόνο του Παύλου Φύσσα. Η μόνη που ωφελείται από το φόνο είναι η «κοινοβουλευτική χούντα» Σαμαρά - Βενιζέλου. Και η δημοκρατία κινδυνεύει από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ».

Πώς σας φαίνεται αυτή η άποψη; Ακραία, εξεζητημένη, εξωφρενική; Ψεκασμένη; Ή απλά χρυσαυγίτικη; Χρυσαυγίτικη είναι, με την έννοια ότι προβλήθηκε δεόντως και πανηγυρικά από το site της νεοναζιστικής οργάνωσης. Αλλά οι πρωτογενείς συντάκτες είναι αριστεροί. Συγκεκριμένα, οι αριστεροί διανοητές κ. Δελαστίκ (στο «Πριν») και Φωτόπουλος («Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»). Α, και μαζί με το site της Χρυσής Αυγής, η βαρυσήμαντη αυτή ανάλυση, τουλάχιστον του κ. Δελαστίκ, αναδημοσιεύτηκε και από τον ιστότοπο «iskra», που εκφράζει το αριστερό ρεύμα/ πλατφόρμα κλπ του ΣΥΡΙΖΑ. Με απλά λόγια τον κ. Λαφαζάνη και τους συν αυτώ. Αν μπερδευτήκατε, ειλικρινά δεν φταίω εγώ. Ας ξαναπροσπαθήσουμε από την αρχή.

Άτυπη, χαλαρή, Συνομοσπονδία της Κεντροαριστεράς

Του Μιχάλη  Σαμπατακάκη, www.metarithmisi.gr, 25.09.13

Μπορεί ο θάνατος του Παύλου Φύσσα να λειτουργήσει ως θυσία για τη Δημοκρατία; Η απώλειά του να μας δώσει το μάθημα ώστε να υπάρξουν προωθητικές συνέπειες στην πολιτική ζωή της χώρας και ιδιαίτερα στην αντιμετώπιση των φασιστών; Υπάρχουν κάποιες θετικές ενδείξεις ότι οι πολιτικές δυνάμεις πιέζονται προς διορθωτικές κινήσεις που αφορούν τη φυσιογνωμία και την πολιτική τους. Η ισχυρή παρουσία ενός ναζιστικού κόμματος αποτελεί κίνδυνο για τη ζωή και την αξιοπρέπεια των ανθρώπων. Αποτελεί οπισθοδρόμηση της δημοκρατίας στη χώρα και μάλιστα με κινδύνους προς πολύ χειρότερες εξελίξεις. Η οδυνηρή αυτή πραγματικότητα υποβαθμιζόταν μέχρι τώρα στην πράξη από τις πολιτικές επιλογές των κομμάτων που γίνονταν με βάση τα στενά κομματικά συμφέροντα και όχι το συμφέρον της δημοκρατίας και της χώρας. Οι πολιτικές δυνάμεις δεν χωρίζονταν σε δημοκρατικές και αντιδημοκρατικές, κάτι δηλαδή που θα έφερνε όλους μαζί στον πόλεμο κατά της Χρυσής Αυγής, αλλά χωρίζονταν σε μνημονιακές και αντιμνημονιακές με τη Χρυσή Αυγή να αποτελεί σημαντικό παράγοντα της αντιμνημονιακής πλευράς. Η θυσία του Παύλου Φύσσα αναδιατάσσει μερικώς αυτό το πολιτικό σκηνικό. Με δυσκολίες όμως, λόγω των πολιτικών συμφερόντων: η ΝΔ είχε επιλέξει ακροδεξιά ατζέντα χαϊδεύοντας ακροδεξιούς ψηφοφόρους για να πάρει ψήφους και ο ΣΥΡΙΖΑ ξέρει ότι όσο κερδίζει η Χρυσή Αυγή τόσο χάνει η ΝΔ.

Ανάγνωση της τραγωδίας

Του Κώστα Καρακώτια, Έθνος, 24.9.13

Tα μαύρα σκυλιά αλυχτούν ξανά στους δρόμους. Το ματοβαμμένο νήμα της Ιστορίας ξετυλίγεται και πάλι. Από την προπολεμική φασιστική οργάνωση «Τρία Εψιλον» και τους χίτες της Κατοχής, τους κυνηγούς κεφαλών του εμφυλίου, την προδικτατορική «Καρφίτσα» και τους χουντικούς που έγραφαν στις ψυχές και στα σώματα των πολιτών το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», τώρα ο μίτος βρίσκεται στα χέρια των μαυροφορεμένων της Χρυσής Αυγής. Δυστυχώς, η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται σαν φάρσα, αλλά εμφανίζεται ξανά σαν τραγωδία. Η σημερινή έκφραση της ακραίας ακροδεξιάς είναι πιο οργανωμένη, ιδεολογικά πιο συνεκτική, βιαιοπραγεί αδίστακτα και δολοφονικά και τείνει ολοφάνερα προς το εθνικοσοσιαλιστικό της πρότυπο. Και όμως, τον Ιούνιο του 2012 υπήρξαν 425.990 πολίτες που ψήφισαν το μόρφωμα αυτό. Το ψήφισαν γνωρίζοντας τα όσα πρεσβεύει και τα όσα πράττει. Και το ερώτημα είναι πώς και γιατί οι πολίτες αυτοί ψήφισαν ένα μόρφωμα που αρνείται την ιδιότητα του πολίτη. Οι αιτίες της ψήφισης της Χρυσής Αυγής είναι πολλαπλές: οι φασιστικές και εθνικιστικές πεποιθήσεις, η οικονομική και κοινωνική ανασφάλεια, η ψυχολογική μειονεξία και η ανάγκη του ανήκειν, η προσχώρηση στον αντισημιτισμό, στον ρατσισμό, στις ανορθολογικές συνωμοσιολογικές δοξασίες.

Μάριο Βίττι: Οι πανεπιστημιακοί δεν βοήθησαν τη διαμόρφωση κριτικής συνείδησης

Συνέντευξη στους Μάκη Προβατά και Γιάννη Μπασκόζο, www.oanagnostis.gr

Ένας έλληνας αισθάνεται ότι είναι  μοναδικός κληρονόμος του ελληνικού πολιτισμού.  Στην ουσία ο πρώτος κληρονόμος του ελληνικού πολιτισμού ήταν ο ρωμαϊκός πολιτισμός.  Δεν θα ακούσεις τους ιταλούς να λένε ότι είναι απόγονοι και μοναδικοί κληρονόμοι των λατίνων. Εξάλλου τα λατινικά κινδυνεύουν να βγουν και κει από το πανεπιστήμιο. Οι έλληνες έχουν το προνόμιο η γλώσσα τους να είναι πολύ κοντά στην αρχαία , πράγμα που τους δίνει την ψευδαίσθηση ότι είναι οι μόνοι συνεχιστές, ότι η εξέλιξη της ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού είναι άμεση και ότι μόνον αυτοί μπορούν να τον καταλάβουν καλύτερα. Ότι ο  ρωμιός είναι μοναδικός. Ότι κανείς δεν μπορεί να καταλάβει καλύτερα την ελληνική λογοτεχνία. Κανείς ιταλός δεν σκέφτεται κάτι ανάλογο για την ιταλική λογοτεχνία. Βέβαια η μελέτη των αρχαίων ελληνικών λιγοστεύει, όπως και οι ανθρωπιστικές επιστήμες υποχωρούν σε όλη την Ευρώπη.

Ανήσυχος για την οικονομική συγκυρία στην Ευρώπη, πιστός στην αγάπη του στη λογοτεχνία και τους έλληνες, ήρθε στην Αθήνα να παρουσιάσει το βιβλίο του για την πόλη που γεννήθηκε, την Κωνσταντινούπολη (Μάριο Βίττι, «Η πόλη που γεννήθηκα. Ινστανμπούλ 1926-1946», Εκδόσεις Γαβριηλίδης) . Τον συναντήσαμε σε ένα μικρό ξενοδοχείο πίσω από το Χίλτον. Χαμογελαστός. Αγαπά να έρχεται στην Ελλάδα και τα δύο παιδιά του γνωρίζουν αρχαία και νέα ελληνικά ενώ οι εγγονές του τρελαίνονται να ξενυχτούν στην Ύδρα. Η συζήτηση ξεκινάει πολιτικά. Είναι ευρωπαίος, νιώθει ευρωπαίος, σκέφτεται ως ευρωπαίος.

Στον Καιάδα της εσωστρέφειας

Του Ηλία Κανέλλη, ΝΕΑ, 23. 09. 13

Παρά τον τραυματισμό της από τις συνέπειες της κρίσης και παρά την άνοδο της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, η ελληνική κοινωνία συνεχίζει να παίζει το ευρωπαϊκό στοίχημα, διεκδικώντας απʼ την Ευρώπη ένα μοντέλο ανάπτυξης κι ένα πολιτιστικό πρότυπο παρά μια μητέρα που μας πληρώνει για να μπορούμε με άνεση να ασκούμαστε στον ελληνικό εξαιρετισμό. Στη δύσκολη περίοδο που διανύει η χώρα, στην προσπάθεια ανάταξής της, συμβάλλει καθοριστικά η συντηρητική παράταξη, η ΝΔ, η οποία, παρά τα ιδεολογικά της σκαμπανεβάσματα, ήδη από την εποχή του ιδρυτή της, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, έχει εκφρασμένο, σαφή προσανατολισμό: «ανήκομεν εις την Δύσιν». Ακόμα και στις περιπτώσεις που οι στενοί ορίζοντες της Δεξιάς κυριαρχούσαν, η κεντρική γραμμή ουδέποτε άλλαξε. Η Δεξιά ήταν η παράταξη της Ευρώπης - μόνο το μικρό ΚΚΕ εσωτερικού είχε την ίδια γραμμή, ενώ σε αυτό το ρεύμα το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε πολύ αργότερα. Τι σήμαινε αυτός ο προσανατολισμός; Ανοιχτούς ορίζοντες. Εξωστρέφεια. Οργανωμένη κοινωνία. Αλληλεγγύη - στις δομές, όχι στα λόγια. Σεβασμό του άλλου. Πρόοδο. Ανταγωνισμό - με το μέτρο της κοινωνίας εκεί έξω, όχι με το μέτρο της αλήστου μνήμης ψωροκώσταινας. Σε πείσμα του πελατειακού κράτους και της χωρίς νόημα εσωστρέφειας, πολλοί Ελληνες αναμετρήθηκαν με το πνεύμα αυτό. Δυστυχώς, πολλοί συνεθλίβησαν στα λιθάρια του ελληνικού εξαιρετισμού. Πολλοί έφυγαν. Και κάποιοι, πιο πεισματάρηδες, είπαν να συνεχίσουν να πασχίζουν.

Ηρθε η ώρα των δικαστών

Του Νίκου Κ. Αλιβιζάτου*, Καθημερινή, 22.9.13

Η αποτρόπαια δολοφονία της Αμφιάλης μάς θέτει όλους προ των ευθυνών μας. Η Χρυσή Αυγή δεν είναι απλώς το αυγό του φιδιού, που περιμένει την κατάλληλη στιγμή να εκκολαφθεί για να οδηγήσει τη χώρα στον ζόφο. Είναι η ίδια ο ζόφος, που από τώρα ωθεί τους οπαδούς του σε δολοφονίες και σε πράξεις ωμής και απροκάλυπτης βίας. Γιατί η βία είναι συνυφασμένη με την ύπαρξή της. Χωρίς αυτήν και τα απαίσια σύμβολά της, η Χρυσή Αυγή δεν θα υπήρχε· θα γινόταν ΛΑΟΣ ή ΑΝΕΛ, κόμματα που όχι μόνο η ηγεσία της, αλλά και οι οπαδοί της, απορρίπτουν ως «κυριλέ» και εκφυλισμένα. Η αξεδιάλυτη αυτή πρόσμειξή της με τον ναζισμό και την απροσχημάτιστη βαρβαρότητα είναι το στοιχείο που της προσδίδει τη μοναδική ιδιαιτερότητά της ως εγκληματικής συμμορίας, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για την Ευρώπη. Κάτι που θα περίμενε κανείς οι σημερινοί πρωθυπουργικοί σύμβουλοι να το είχαν αντιληφθεί χωρίς υπόμνηση. Τέτοια μορφώματα δεν γεννήθηκαν ούτε τόλμησαν να εμφανιστούν πουθενά αλλού μετά το 1945. Και είναι ντροπή για όλους μας που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αφήσαμε τα πράγματα να φθάσουν εκεί που έφθασαν.

Η Πέμπτη Φάλαγγα της συνείδησης

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, Καθημερινή, 22.9.13

Η «Ιλιάδα», το συστατικό έργο της δυτικής λογοτεχνίας, είναι από μιαν άποψη ένας ύμνος στη βία. Αρχίζει ζητώντας από τη θεά να ψάλει την οργή του Αχιλλέα και, ώσπου να τελειώσει, έχει καταγράψει και περιγράψει έναν κόσμο παραδομένο στη μέθη του ηρωισμού που τρέφεται από την αγριότητα. Αίμα που κοχλάζει, κόκαλα που σπάνε, μύες και τένοντες που σκίζονται, κομμένα μέλη και αδέσποτες ψυχές. Στη σκιά του κόσμου των θνητών, οι αθάνατοι απολαμβάνουν τη σφαγή, διασκεδάζουν, θυμώνουν, ταυτίζονται με τους ήρωες, τσακώνονται μεταξύ τους, λες και είναι θεατές σε ποδοσφαιρικό αγώνα. Το παράδοξο είναι ότι μέσα στην όλη σφαγή δεν λείπει ούτε η αγάπη για το κάλλος, κλασική ελληνική εμμονή, ούτε η τρυφερότητα. Σκέφτομαι τους γέροντες της Τροίας οι οποίοι, παρακολουθώντας την Ελένη να βαδίζει προς τις Σκαιές Πύλες, συμφωνούν πως για τέτοια ομορφιά αξίζει να σκοτωθεί κανείς. Οσο για την τρυφερότητα, ο αποχαιρετισμός του Εκτορα και της Ανδρομάχης μιλάει από μόνος του. Το έπος ξεκινάει με την οργή του Αχιλλέα και καταλήγει με τον ήρωα να δακρύζει όταν ο Πρίαμος τον επισκέπτεται στη σκηνή του και του ζητάει το σώμα του νεκρού Εκτορα για να του αποδώσει τις δέουσες τιμές. Θα μπορούσε κανείς να διαβάσει την «Ιλιάδα» σαν άσκηση παιδείας, τρόπο για να δαμάσεις τη βία, η οποία όχι μόνον είναι υπαρκτή, αλλά είναι και ένα από τα βασικά συστατικά του ανθρώπινου σύμπαντος.

Ενας προαναγγελθείς θάνατος

Της Άννας Φραγκουδάκη, ΝΕΑ, 21.09.13

Ο θάνατος από μαχαιριά οπαδού της Χρυσής Αυγής θα συνέβαινε αργά ή γρήγορα. Απαιτεί σιωπή. Αν δεν σταματήσει ο ορυμαγδός δεν είναι δυνατό να ακουστεί το τρομακτικά απειλητικό μήνυμα που στέλνει αυτός ο νεκρός. Αν δεν ακουστεί και δεν γίνει κατανοητό, η κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε δρόμο απειλητικά σκοτεινό. Το τρομερό μήνυμα πρέπει να ακουστεί πλατιά και να έχει ριζικές συνέπειες. Το μήνυμα πριν από όλους απευθύνεται στην κυβέρνηση και τους αρμόδιους υπουργούς. Η Χρυσή Αυγή διαπράττει επί πολύ καιρό σωρεία από ποινικά αδικήματα. Ο αρχηγός της απειλεί δημόσια κραυγάζοντας «ερχόμαστε». Τα στελέχη της ασκούν βία στη Βουλή, αυτοδικία στους δρόμους, βιαιοπραγούν επώνυμα οι βουλευτές της και οι οπαδοί λιντσάρουν μεμονωμένους περαστικούς. Κανένας δράστης κανενός από αυτά τα αδικήματα δεν έχει έως σήμερα καταδικαστεί. Η ευθύνη ανήκει στους κυβερνήτες. Εχει δεκάδες φορές καταγγελθεί στον Τύπο ότι η ατιμωρησία που αποθρασύνει τους νταήδες και τρομοκρατεί τα υποψήφια θύματα οφείλεται στην Αστυνομία. Αδρανούν τα αστυνομικά όργανα, δεν κάνουν αυτόφωρες συλλήψεις, αποφεύγουν να συλλέξουν τεκμήρια ενοχής. Ιδού η ευθύνη των κυβερνητών. Σε καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν συμβαίνει αυτό. Δεν αφορά τις ιδεολογίες. Τα αστυνομικά όργανα παντού λογοδοτούν, φοβούνται τους ανωτέρους τους και για αυτό δεν τολμούν τέτοιες παραβάσεις καθήκοντος. Οι ηγεσίες της Αστυνομίας το ίδιο, λογοδοτούν στους αρμόδιους υπουργούς, άρα κινδυνεύει η θέση τους από την όποια ανοχή για παράβαση καθήκοντος των οργάνων ασφαλείας.

Το χρέος κρίνει τις εξελίξεις

 Του Σταύρου Γ. Καρβούνη, ΒΗΜΑ, 21.9.13

Αναπόφευκτα οι εξελίξεις στη δομή του δημοσίου χρέους οδηγούν και τις πολιτικές θέσεις που διαμορφώνονται. Έτσι, αφενός στη σημερινή κυβέρνηση οφείλουν να αποδεχθούν ότι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για moratorium στις πληρωμές χρεολυσίων και τόκων, είναι εφικτή, αφού απέναντί μας, ως κύριοι πιστωτές μας είναι χώρες και θεσμοί της ευρωζώνης και άρα μπορούν να κατανοήσουν και να επιδείξουν αλληλεγγύη για τη δραματική κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας και της εθνικής και οικονομικής μας επιβίωσης.  Και στον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συμβιβαστούν με τη θέση της κυβέρνησης ότι η παραμονή της χώρας στο ευρώ και ο συμβιβασμός με τους εταίρους μας στην ευρωζώνη είναι η sine qua non συνθήκη για την βιωσιμότητα της οικονομίας και της κοινωνίας μας. Ψευδαισθήσεις ότι η κρίση χρέους μπορεί να ξεπεραστεί μέσα από ανέφικτα πρωτογενή πλεονάσματα που η μόνη επίπτωση που θα έχουν είναι η απόλυτη εξαθλίωση και οικονομική καταστροφή της χώρας, πρέπει να εγκαταλειφθούν. Το γεγονός της χρεοκοπίας έχει επέλθει και θα πρέπει να διαπραγματευθούμε νέες συνθήκες για τη χώρα και το λαό μας. Από την άλλη πλευρά, ψευδαισθήσεις ότι δήθεν ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργήσει τους μνημονιακούς νόμους, θα καταγγείλει τις δανειακές συμβάσεις και θα διαπραγματευθεί το χρέος με στόχο τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του, θυμίζουν όνειρα θερινής νύχτας.

Το πολιτικό «τρίγωνο των Βερµούδων»

Tο κείμενο της μειοψηφίας στην Κεντρική Επιτροπή της Δημοκρατικής Αριστεράς που κατατέθηκε από τους Γιάννη Αντωνίου, Γεράσιµο Γεωργάτο,  Σταύρο Λιβαδά, Ντόρα Τσικαρδάνη.

Η πολιτική συγκυρία: το «τρίγωνο των Βερµούδων»

Η χώρα διέρχεται µια κρίσιµη καµπή. ∆εν είναι µόνο η ύφεση, η ανεργία, η υπερφορολόγηση, η εξαπλωνόµενη ανέχεια, το άδηλο µέλλον. Είναι ο βαθύτατος κατακερµατισµός της ελληνικής κοινωνίας, που τείνει να συγκροτήσει στο πολιτικό πεδίο, ένα τριπολικό πλέον σχήµα, πηγή κινδύνων µόνιµης πολιτικής ανωµαλίας, µε µια αποδυναµωµένη κεντροδεξιά, µια ανεύθυνη αριστερά και µια νεοναζιστική ακροδεξιά. Ν∆, ΣΥΡΙΖΑ και ΧΑ, συνθέτουν ένα πολιτικό «τρίγωνο των Βερµούδων»,  δηλαδή ένα περιβάλλον αβεβαιότητας, ανισορροπίας, βίας, συγκρούσεων και καταστροφής.  Στο κλίµα πολιτικής αστάθειας που διαµορφώνεται είναι αδύνατο να γίνουν οι κρίσιµες και ωφέλιµες διαρθρωτικές µεταρρυθµίσεις που έχει ανάγκη η χώρα, να επενδυθούν κεφάλαια της υγιούς επιχειρηµατικότητας, να ανοίξει ο δρόµος προς µια βιώσιµη ανάπτυξη. Είναι επιπλέον αδύνατο να γίνουν αποτελεσµατικές διαπραγµατεύσεις µε τους δανειστές, που θα αποβούν σε όφελος της κοινωνίας. Το κλίµα αυτό είναι άµεση ανάγκη να αναστραφεί. 

Αντιµέτωποι µε το έλλειµµα πολιτικής αξιοπιστίας

Το µέγεθος της κρίσης του πολιτικού µας συστήµατος, αλλά και των παθογενειών που κατατρύχουν την ελληνική κοινωνία αποκαλύπτεται από τη σταθερή άνοδο που εµφανίζει η Χρυσή Αυγή.

«Η βία είναι κουλτούρα της μεταπολίτευσης»

Την Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου ο βουλευτής της ΔΗΜΑΡ και Καθηγητής Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Γιάννης Πανούσης, μίλησε στους Μπάμπη Παπαπαναγιώτου και Αργύρη Παπαστάθη για τη βία. 

«Όταν έγινε η πρώτη βίαιη ενέργεια με τον κ. Κασιδιάρη και την κ. Κανέλη, συνεδρίασε η επιτροπή της Βουλής, για να καταδικάσει το γεγονός. Και δεν καταδικάστηκε. Γιατί εκεί μέσα ακούστηκε από βουλευτές των κομμάτων ότι υπάρχει και καλή βία, υπάρχει παρακρατική βία, απελευθερωτική. Άρα έχουμε την κακή βία της Χρυσής Αυγής και υπάρχει και καλή βία… Αυτό πρέπει να σταματήσει. Δεν είναι καλή και κακή βία. Μπήκε μέσα στην κουλτούρα μας αυτό. Να θεωρούμε ότι όταν διαφωνούμε  το νόμο, χτυπάμε το νομοθέτη, ότι δικαιούμαστε. Αυτό είναι κουλτούρα της μεταπολίτευσης, δεν είναι κουλτούρα κάποιου κόμματος.»

Η ΕΕ ως «μοναστήρι»...

Του Παναγιώτη Ιωακειμίδη, ΝΕΑ, 20.09.13

Πολύ συχνά τίθεται το ερώτημα πώς είναι δυνατό να λαμβάνονται τόσο λανθασμένες, τόσο κακές αποφάσεις από τα όργανα της Ενωσης (ΕΕ) αλλά και από την τρόικα (κατά τα δύο τρίτα θεσμός της ΕΕ και κατά το ένα τρίτο του ΔΝΤ), ιδιαίτερα για τη διαχείριση της κρίσης σε χώρες - μέλη αλλά και ευρύτερα. Και ακόμη, πώς είναι δυνατόν οι αποφάσεις και οι πολιτικές που υλοποιούν να είναι τόσο στεγνά, δογματικά, οικονομιστικές, αγνοώντας ευρύτερες επιπτώσεις ή παραμέτρους, κοινωνικές, πολιτικές ή βαθύτερα οικονομικές. Οι αποφάσεις πολιτικής να εμφανίζονται, δηλαδή, πλήρως ξεκομμένες από την ευρωπαϊκή κοινωνία και τους πολίτες και, συνεπώς, ελάχιστα νομιμοποιημένες, όπως ακριβώς συμβαίνει την τρέχουσα περίοδο με τη δέσμη των αποφάσεων για την επιβολή πολιτικής ιδιαίτερα αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας και λιτότητας. Αναπόφευκτα οι αποφάσεις αυτές συναντούν, δικαίως ή αδίκως, την αντίθεση μεγάλης κατηγορίας πολιτών κυρίως στις χώρες - μέλη στις οποίες πρωτίστως εφαρμόζονται (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία, αλλά και Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία κ.α.).

Πώς απαντάμε στην απειλή

Της Ελίζας Παπαδάκη, ΝΕΑ, 19.9.13

Κατακλυστήκαμε τις τελευταίες ημέρες από δημόσιες τοποθετήσεις εχθρικές προς κάθε έννοια δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και δεν ήταν μόνο λόγια. Διάσπαρτα στη χώρα παρακολουθήσαμε βίαιες ενέργειες με πολιτικά κίνητρα, τραυματισμούς, τη φρικαλέα δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Η σώρευση τόσων γεγονότων σε ελάχιστο χρόνο υπογραμμίζει την απειλή. Θα ήμασταν τυφλοί αν αντιμετωπίζαμε τέτοια περιστατικά ως «παράπλευρες απώλειες» της κρίσης, των σκληρών πολιτικών που βρεθήκαμε αναγκασμένοι να ακολουθούμε. Αλλά τυφλοί θα ήμασταν επίσης αν αποδίδαμε όλη την έξαρση της βίας στην παρούσα κακή οικονομική κατάσταση. Η αυτονόητη καταδίκη της δολοφονίας στη Βουλή χθες, η νομοθετική πρωτοβουλία που ανήγγειλε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη συνιστούν επιβεβλημένες άμεσες αντιδράσεις. Επείγει να τεθεί σαφής θεσμικός φραγμός στην εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής. Δεν αρκεί όμως να μείνουμε εκεί. Για να εξαλείψουμε την απειλή, χρειάζεται να επανεξετάσουμε κριτικά σε πλήθος τομείς τις πολιτικές που την εξέθρεψαν - και να τις αλλάξουμε: από το περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων (διαφωτιστικό το βιβλίο της Αννας Φραγκουδάκη, «Εθνικισμός και η άνοδος της ακροδεξιάς») μέχρι την αντιμετώπιση των μεταναστών.

Δέκα αρχές για τη Χ.Α.

Της Ξένιας Κουναλάκη, Καθημερινή, 19.9.13

Ας συμφωνήσουμε τουλάχιστον στα βασικά, έστω τώρα, που είναι ήδη αργά:

1. Η δημοκρατία είναι το μοναδικό όπλο στη μάχη κατά του φασισμού. Στα μαχαίρια τους απαντάμε με θεσμικά εργαλεία.

2. Κάθε καταδίκη, που συνοδεύεται από την προσθήκη «αλλά κι ο ΣΥΡΙΖΑ…» αυτοακυρώνεται, παύει να είναι απερίφραστη καταδίκη. Είναι καταδίκη με αστερίσκους και υπονομεύει το επιχείρημα ότι το μόρφωμα αυτό είναι μοναδικό κι αποσυνάγωγο.

3. Η αστυνομία, όταν κάθεται και παρακολουθεί τη δράση της Χ.Α. με σταυρωμένα χέρια, κινδυνεύει να γίνει συνένοχη. Δεν είναι δυνατόν οι πολίτες να επαφίενται στην ευσυνειδησία της μιαςαστυνομικίνας, που συνέλαβε τον δράστη.

4. Η δικαιοσύνη οφείλει να κινηθεί και να διαλύσει τις ομάδες κρούσης της Χ.Α., να ακολουθήσει το σύνθημα του δημάρχου Αθηναίων «Θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα». Από την άλλη θα πρέπει να ξεμπροστιάσει την προσπάθεια της Χ.Α. να ενδυθεί εκείνη τον μανδύα της νομιμότητας με αγωγές και μηνύσεις. Ο κ. Κασιδιάρης απείλησε ότι θα καταθέσει αγωγές για συκοφαντική δυσφήμηση επειδή ο δράστης εμφανίστηκε ως μέλος του κόμματός του. Λίγα λεπτά αργότερα ο ίδιος ο δολοφόνος παραδέχθηκε ότι είναι οπαδός της Χ.Α.

5. Δεν υπάρχει πλέον αθώος ψηφοφόρος της Χ.Α. Ολοι έμαθαν τι πρεσβεύει το κόμμα και τις μεθόδους που χρησιμοποιεί για να πετύχει τους στόχους του. Ο οργισμένος κάτοικος του Αγίου Παντελεήμονα και το θύμα του μνημονίου είναι αστείες δικαιολογίες. Ολοι μας υποφέρουμε τα τελευταία χρόνια στον ένα ή τον άλλο βαθμό από την κρίση, αλλά δεν ψηφίζουμε φιλοναζιστικά κόμματα.

Αντιφασιστικό συλλαλητήριο από το δημοκρατικό τόξο

Του Νίκου Μπίστη, www.metarithmisi.gr

Όταν κάποιοι μετρημένοι στα δάκτυλα γράφαμε πριν τρία χρόνια ότι είναι θέμα χρόνου να χυθεί αίμα μας έλεγαν ότι αυτά τα πράγματα δεν γίνονται. Όταν λέγαμε να διαβάσουν κάποιοι στην Αριστερά και την Δεξιά για την Βαϊμάρη μας έλεγαν με ύφος βαρύγδουπο ότι η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Όταν τους λέγαμε ότι η βία και ανομία των αγανακτισμένων τελικά θα τροφοδοτήσει την φασιστική βία μας έλεγαν ότι αυτά τα λέμε γιατί είμαστε υπέρ των μνημονίων και της Θεωρίας των δυο άκρων. Όταν , όταν, όταν πολλά όταν που αξίζει να θυμηθούμε όχι για να ξύσουμε πληγές αλλά για να δούμε αν γίναμε σοφότεροι, τώρα που το αίμα ρέει, που τα φαντάσματα του εμφυλίου βγαίνουν από τους τάφους τους για να σκάψουν καινούργιους. Να δούμε αν υπάρχει δημοκρατικό τόξο, που μπορεί να αρθεί πάνω από τις τρέχουσες αντιθέσεις και να υπερασπιστεί την δημοκρατία και την ανθρώπινη ζωή. Η αν θα ακούσουμε τις γνωστές μπούρδες ( πιο σωστή είναι η πιο γνωστή ελληνική λέξη πάλι από μ) ότι για όλα φταίει το μνημόνιο, το πρώην και το επόμενο.

Ένας νεκρός ακόμα...

Του Γιάννη Παντελάκη, www.protagon.gr

Τα τελευταία χρόνια, τάγματα εφόδου, δολοφόνοι με μαύρα, σπέρνουν τον πανικό. Στην αρχή μαχαίρωναν μετανάστες. Όλοι, σχεδόν όλοι, κοιτάζαμε τις ειδήσεις των οκτώ τα βράδια. Και εκεί δεν μας έλεγαν τίποτα για όλα αυτά. Καμιά φορά, λίγο πριν το δελτίο καιρού, η εκφωνήτρια μέσα σε 4 δευτερόλεπτα έκλεινε το δελτίο με μια μικρή αναφορά. Έλεγε περίπου για μικροεπεισόδια τα οποία η αστυνομία απέδιδε σε «επίλυση διαφορών μεταξύ αλλοδαπών». Κουνάγαμε το κεφάλι, μάλλον ξέραμε πως δεν πρόκειται για πλακώματα αλλοδαπών, αλλά ποιος είχε τη διάθεση να υπερασπιστεί έναν μαχαιρωμένο Πακιστανό; κι όσοι, είχαν τέτοια διάθεση, αυτόματα έμπαιναν στην κατηγορία των γραφικών γκρουπούσκουλων. Το λύναμε κάπως έτσι το θέμα στη συνείδησή μας. Μετά, στην γκάμα των κυνηγών ανθρώπινων ζωών, προστέθηκαν οι διαφορετικοί. Ομοφυλόφιλοι συνήθως, θύματα ομοφοβικών επιθέσεων. Οι καταγγελίες τους δεν έπαιρναν έκταση και μάλλον δεν μας έπειθαν πως πρέπει ν’ ανησυχούμε. Άλλωστε, δεν το έλεγαν και στα δελτία των οκτώ. Και αν δεν το λένε αυτοί, μάλλον δεν συμβαίνει. Και αν κάποιος επέμενε ότι συμβαίνει, ε, υπάρχουν πολλές φράσεις στο νεοελληνικό λεξιλόγιο για να χαρακτηρίσουμε τους διαφορετικούς. Που ας μην ήταν διαφορετικοί άλλωστε, εμείς γιατί να μπλέκουμε;

Η καταδίκη της βίας

Του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή, 18.9.13

Εχουμε και λέμε: ο αρχηγός ενός κοινοβουλευτικού κόμματος προτρέπει τους οπαδούς του να λιντσάρουν ένα δήμαρχο. Σύμφωνοι! Πολλοί θα πουν ότι αναφερόμαστε στον κ. Πάνο Καμμένο κι επομένως «δεν έχει σημασία», όπως θα έλεγε και ο Γεώργιος Παπανδρέου. Είναι σίγουρο όμως ότι όσοι τον άκουσαν έχουν περισσότερο μυαλό; Κι αν κάποιοι ακόμη πιο επιπόλαιοι πάρουν τοις μετρητοίς τα λόγια του και υλοποιήσουν την παρότρυνση, ελπίζουμε ότι το επίσημο όργανο του ΣΥΡΙΖΑ να βρει δυο λόγια καταδίκης, αντί να πετά με σοβιετικό τρόπο την μπάλα στην εξέδρα ότι και «οι μαύροι (του πολιτικού τόξου) βασανίζουν τους άλλους». Δυστυχώς, μέσα σε μία μόνο εβδομάδα είδαμε πολλά: την αιματηρή επίθεση των χρυσαυγιτών εναντίον μελών του ΚΚΕ στο Πέραμα. Τον ξυλοδαρμό δημοσιογράφου εντός του κατειλημμένου από εργαζομένους κτιρίου της Αντιπεριφέρειας στη Χαλκίδα. Το χειρότερο δε είναι ότι θα ακολουθήσουν κι άλλα, διότι η βία αδιόρατα μπήκε στην πολιτική αντιπαράθεση και δικαιολογείται, αν δεν δοξολογείται ως «δικαιολογημένη οργή». Η δε στάση των κομμάτων απέναντί της δεν είναι δριμύτατη και κατηγορηματική. Η βασική κατάκτηση της δημοκρατίας, το να λύνουμε με διάλογο και διά της πλειοψηφίας τις διαφορές σε μια κοινωνία, μπαίνει σε μικροπολιτικούς υπολογισμούς με βάση ποιος είναι αυτός που ασκεί βία ή προτρέπει σε βία. Το είδαμε αυτό στην καθυστέρηση της Νέας Δημοκρατίας να καταδικάσει την επίθεση στο Πέραμα, το βλέπουμε τώρα στις περικοκλάδες του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να καταδικάσει απερίφραστα την αήθη προτροπή του κ. Καμμένου.

Ο λαϊκισμός μεγαλύτερος εχθρός στη Δημοκρατία

Του Κώστα Καρακώτια, Καθημερινή
Ο Γάλλος θεωρητικός Tzvetan Todorov προβληματίζεται για τη λειτουργία της
TZVETAN TODOROV

Οι εσωτερικοί εχθροί της δημοκρατίας, εκδ. Πατάκη

Η δημοκρατία, στη διάρκεια του προηγούμενου «σύντομου» εικοστού αιώνα, αντιμετώπισε με επιτυχία τον φασιστικό ολοκληρωτισμό και τον αντίστοιχο, αλλά διαφορετικής ιδεολογίας, κατ’ όνομα κομμουνιστικό. Μετά δε την κατάρρευση, το 1989, του δευτέρου, κυριάρχησαν για λίγο οι προβλέψεις για ένα παγκόσμιο και ανέφελο δημοκρατικό μέλλον. Σύντομα όμως η Ιστορία τις διέψευσε. Οι εθνοτικές συγκρούσεις, η τρομοκρατία, οι πολλοί νέοι πόλεμοι, εσχάτως η οικονομική κρίση, σκιαγραφούν διαρκώς ένα δυσοίωνο παρόν και μέλλον. Σε αυτό το πολύπλοκο και ζοφερό περιβάλλον, όμως, πώς λειτουργεί η δημοκρατία, πώς εσωτερικεύει τα πολλαπλά προβλήματα και εν τέλει κινδυνεύει και από τι; Ο, βουλγαρικής καταγωγής, Γάλλος θεωρητικός της λογοτεχνίας και ιστορικός των ιδεών Tzvetan Todorov, στο βιβλίο του «Οι εσωτερικοί εχθροί της δημοκρατίας», απαντά με τον δικό του τρόπο στα ερωτήματα αυτά. Ο Todorov πιστεύει, και έχει δίκιο, ότι η δημοκρατία και οι κοινωνίες που διέπονται από τους κανόνες της δεν κινδυνεύουν πια από εξωτερικές επιθέσεις. Παραδόξως, όμως, είναι η ίδια η δημοκρατία που γεννάει τους κινδύνους της.

Τρίτη και... φαρμακερή για την Ελλάδα

Tου Peter Spiegel, The Financial Times

Πώς διαμορφώνονται τα δεδομένα για το 3ο πακέτο. Η πίεση για οριστική λύση και η τακτική των αποφάσεων σε… δόσεις. Ποια είναι τα τέσσερα ορόσημα. Γιατί το πρωτογενές πλεόνασμα αιφνιδιάζει τους Ευρωπαίους. Τα σενάρια για το «μαξιλάρι» του ΤΧΣ.

Η Ελλάδα μπορεί να έχασε τη... δυνατότητα να οδηγήσει τις διεθνείς αγορές σε μια δίνη, αλλά γεγονότα που συνέβησαν μέσα στο καλοκαίρι δείχνουν πωςμπορεί ακόμα να τραντάξει την ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή. Η κυβέρνηση συνεργασίας της οποίας ηγείται ο Αντώνης Σαμαράς, ο κεντροδεξιός πρωθυπουργός, προσπαθεί απελπισμένα να κρατήσει την πλειοψηφία μετά από μια σειρά απώλειες που προήλθαν από τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε τις απολύσεις στον δημόσιο τομέα, στον οποίο περιλαμβανόταν και το κλείσιμο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης τον Ιούνιο. Όμως η συζήτηση για την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας έχει προκαλέσει και απρόσμενη ένταση στο εξωτερικό. Τον τελευταίο μήνα ανακάτεψε τις εκλογές στη Γερμανία, η οποία προσφέρει το 27% των πόρων του πακέτου διάσωσης της ευρωζώνης. Ο Β. Σόιμπλε, ο υπουργός Οικονομικών, παραδέχθηκε δημόσια αυτό που πολλοί είχαν ήδη πει ιδιωτικά: η Ελλάδα χρειάζεται ένα τρίτο πακέτο.

Οι πέντε μύθοι του Αλέξη Τσίπρα

Του Ηλία Κανέλλη, ΝΕΑ, 16.09.13

Η άγνοια της ελληνικής και της ευρωπαϊκής νομικής κουλτούρας και του Συντάγματος τον οδηγεί σε πλάνες.

Δεν απέφυγε, ακόμα μια φορά, την παροχολογία και τις γενικότητες ο Αλέξης Τσίπρας, χθες, απαντώντας στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων, στη συνέντευξη Τύπου που είθισται να δίνουν οι πολιτικοί αρχηγοί στο πλαίσιο της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης. Εκτός από τις συνήθεις γενικεύσεις του, ωστόσο, για επιστροφή των βασικών μισθών στα προ του Μνημονίου επίπεδα ή για τη χρηματοδότηση του, ακόμα, αδιευκρίνιστου κυβερνητικού προγράμματός του, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ διακίνησε και ορισμένες ακόμα απόψεις, που στην πραγματικότητα είτε είναι προϊόντα αντιφάσεων είτε ζωτικές πλάνες. Στον αστερισμό του λαϊκισμού, οι μύθοι αυτοί του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που βεβαίως δεν μπορεί να είναι προϊόντα εσκεμμένης στρατηγικής παραπλάνησης, προκύπτουν από άγνοια της ελληνικής και της ευρωπαϊκής νομικής κουλτούρας και του Συντάγματος, από ελλιπή πληροφόρηση αλλά και από την περιφρόνηση των δεδομένων της πραγματικότητας που διαβάζονται υπό το πρίσμα της κομματικής πεπατημένης, της ιδεολογικής αντίληψης για τα πράγματα. Στις απαντήσεις του, ο κ. Τσίπρας φαίνεται να υποβαθμίζει τον ρόλο των θεσμών στην εναλλαγή των κυβερνήσεων, να αρνείται τη ρητορική του κόμματός του, να εκπλήσσεται από τη θέση του κόμματος «Αριστερά» της Γερμανίας για τις πολεμικές αποζημιώσεις και να υπόσχεται τιμωρητικές διαδικασίες χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις γενικές αρχές δικαίου των δυτικών δημοκρατιών που προασπίζουν τα θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα...

Η δύναμη της κριτικής σκέψης

Από τον Θανάση Γιαλκέτση, Εφημερίδα των Συντακτών

Πριν από 110 χρόνια, στις 11 Σεπτεμβρίου του 1903, γεννήθηκε στη Φρανκφούρτη ο Τέοντορ Αντόρνο (1903-1969), ένας από τους πιο σημαντικούς κριτικούς στοχαστές του εικοστού αιώνα, κορυφαίος εκπρόσωπος της περίφημης Σχολής της Φρανκφούρτης. Στη σημασία και την επικαιρότητα της σκέψης του Αντόρνο αναφέρεται το ακόλουθο κείμενο του Ιταλού μελετητή του έργου του, Στέφανο Πετρουτσιάνι. Ο Στέφανο Πετρουτσιάνι είναι καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης La Sapienza και το κείμενό του αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Il Manifesto».

Οι αναφορές που γίνονται στο έργο του Αντόρνο δεν αρκούν σίγουρα για να αναιρέσουν την εντύπωση ότι πάνω σε αυτόν τον μεγάλο εκπρόσωπο της κριτικής σκέψης του εικοστού αιώνα έχει πέσει τα τελευταία χρόνια ένας πέπλος βαριάς και σχεδόν ολικής σιωπής. Στην αδιαμφισβήτητη επιτυχία του ανταγωνιστή του, του Χάιντεγκερ, αντιστοιχεί μια σχεδόν πλήρης λήθη για εκείνον, που υπήρξε αναμφίβολα η πιο ζωντανή και ερεθιστική μεγαλοφυΐα μεταξύ εκείνων που συγκεντρώθηκαν γύρω από τη Σχολή της Φρανκφούρτης. Και μολονότι αυτή η λήθη είναι από πολλές απόψεις κατανοητή (ακόμη και ως αντίδραση στη μεγάλη διάδοση που είχαν οι θεματικές της Σχολής της Φρανκφούρτης στις δεκαετίες 1960 και 1970), ωστόσο κατέληξε να κρύβει εκείνα τα στοιχεία, χάρη στα οποία ο Αντόρνο θα μπορούσε να είναι ένας στοχαστής πολύ ωφέλιμος ακόμη και στη δική μας συγκυρία. Και επομένως ένας στοχαστής πολύ πιο επίκαιρος από όσο πιστεύεται ότι είναι και από όσο το ισχνό ενδιαφέρον για το έργο του μάς κάνει σήμερα να υποψιαζόμαστε.

Ο σοσιαλισμός των ηλιθίων

Του Μάνου Ματσαγγάνη, Εφημερίδα των Συντακτών, 14.09.13

Το πρόβλημα είναι ότι, μακροπρόθεσμα, κάτι τέτοιο δεν είναι και πολύ αποδοτικό. Ό,τι και να λένε οι κκ. Τσίπρας και Καμμένος, ο λόγος που φτωχύναμε ξαφνικά τα τελευταία χρόνια δεν είναι ότι μας πρόδωσαν μερικοί λιγότερο πατριώτες από ό,τι οι δυο τους. Φτωχύναμε επειδή η προηγούμενη ευημερία μας ήταν ψεύτικη. Επειδή οι κυβερνήσεις μας (αλλά και οι περισσότεροι συμπολίτες μας) δανείζονταν για να αγοράσουν πράγματα που δεν μπορούσαν να πληρώσουν, και που συχνά δεν χρειάζονταν καν. Υποβρύχια και άρματα μάχης, βέβαια – αλλά και εξοχικά στις παραλίες και στα καμένα, εισαγόμενα ΙΧ μεγάλου κυβισμού, και άλλα σύμβολα καταναλωτικής χλιδής στην Ελλάδα της αστακομακαρονάδας. Για να μην αναφερθώ σε συντάξεις και εφάπαξ 15-20 χρόνια νωρίτερα, τομογραφίες 3 φορές συχνότερα, και στεντ 5 φορές ακριβότερα από ό,τι οι άλλοι Ευρωπαίοι. Φτωχύναμε επειδή νομίσαμε ότι ένα βορειοαμερικανικό καταναλωτικό πρότυπο μπορεί να συμβαδίσει με ένα νοτιοβαλκανικό παραγωγικό μοντέλο, για πάντα.

Ανάκαμψη και ένστικτο επιβίωσης

Του Γιάννη Τσαμουργκέλη, Το Βήμα, 14.09.13

Έχει από καιρό στηθεί το σκηνικό της πολιτικής εκμετάλλευσης κάθε στοιχείου ανάσχεσης της ύφεσης της οικονομίας και παράλληλα η κομματικοποίηση της αισιοδοξίας. Αν πιστεύεις ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα είσαι με την τρόικα και τον κυβερνητικό συνασπισμό. Εάν είσαι απαισιόδοξος είσαι «αντιμνημονιακός» και κατατάσσεσαι αναλόγως στην δραχμική αριστερά ή δεξιά. Ενδιάμεση τοποθέτηση, δείχνει αυτά τα «επαμφοτερίζοντα υποκείμενα» που εκνευρίζουν και τους μεν και τους δε. Ας προσπαθήσουμε να βάλουμε τα πράγματα στη σειρά τους. Η οικονομία διανύει τον έκτο χρόνο ύφεσης ενώ έχει ήδη χάσει περί το 25% της παραγωγής της από τότε που ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια. Η ανεργία έχει σκαρφαλώσει κοντά στο 28% με το μισό σχεδόν να αφορά σε ανέργους που βρίσκονται εκτός εργασίας πάνω από ένα χρόνο και την ανεργία των νέων να έχει φθάσει στο 65%. Δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεων έχουν κλείσει και το μέσο εισόδημα έχει περιοριστεί κατά το ένα τρίτο περίπου. Οι χορηγήσεις των τραπεζών προς τις επιχειρήσεις έχουν μειωθεί κοντά στο 28% από το 2008 και οι καταθέσεις ταμιευτηρίου των νοικοκυριών περίπου 35%.

Οι πραγματικές αυταπάτες της «Κεντροαριστεράς»

Του Αχιλλέα Γραβάνη, 15.09.13

Πολλοί είναι αυτοί που χαρακτηρίζουν τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα στο μεσαίο χώρο, μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ως αυταπάτη: Οι αντιθέσεις (πολιτικές και προσωπικές) των κομμάτων, των κινήσεων και των «προσωπικοτήτων» είναι αγεφύρωτες, χαώδεις και κατά συνέπεια το εγχείρημα είναι ουτοπικό, υπονομευμένο εξ αρχής. Η ανάλυσή τους κατατείνει στο ότι ο μεσαίος χώρος και οι άνθρωποί του δεν είναι σήμερα έτοιμοι, ώριμοι πολιτικά και ψυχολογικά να προχωρήσουν άμεσα στη συνεννόηση, στην πολιτική σύμπραξη, στην προσωπική και κομματική υπέρβαση. Οι «διδακτικές» για την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα συνθήκες μετά τη διαφαινόμενη πολιτική επικράτηση των δυνάμεων του λαϊκισμού και της ακατάσχετης παροχολογίας, της παρωχημένης ιδεοληψίας, των ισχυρών συντεχνιών, θα διαμορφώσουν ένα ωριμότερο πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο για την οργάνωση, ανάδειξη και τελικά την εξ ανάγκης επικράτηση των πραγματικά μεταρρυθμιστικών πολιτικών δυνάμεων που θα αναλάβουν να σώσουν την χώρα. Η πραγματική δική τους όμως αυταπάτη, είναι ότι τότε, με τη χώρα στα γόνατα και στην πραγματική χρεωκοπία, θα αναζητηθούν οι ευθύνες για την ολιγωρία των πολιτικών δυνάμεων του μεσαίου χώρου και των «προσωπικοτήτων» του, που με την αβελτηρία, τον πολιτικό καιροσκοπισμό και εγωκεντρισμό τους, συνέβαλαν στην επικράτηση του λαϊκισμού και, το χειρότερο, στην ανάδειξη του φασισμού ως μελλοντικής «σανίδας σωτηρίας». Το «μετά Χριστόν» πολιτικό τοπίο, πιθανά δεν θα τους περιλαμβάνει και αναφέρομαι τόσο σε κόμματα, όσο και στις «προσωπικότητές» τους.

Στίγκλιτς: Ο «αργός θάνατος» της μεσαίας τάξης

www.euro2day.gr

Με μία αιχμηρή ομιλία στο συνέδριο AFL-CIO, ο νομπελίστας οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς προκάλεσε και πάλι έντονες συζητήσεις. Αυτήν τη φορά, στο στόχαστρό του βρέθηκε η ανισότητα, που για τον ίδιο είναι η εστία όλων των κακών της οικονομίας, και παρέθεσε στοιχεία που σοκάρουν. «Είμαι οικονομολόγος, μελετώ πώς λειτουργούν ή δεν λειτουργούν οι οικονομίες. Και για μένα είναι σαφές ότι η οικονομία μας είναι άρρωστη εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα. Ένας από τους λόγους είναι η ανισότητα», ανέφερε στην ομιλία του και συμπλήρωσε: «Όλοι γνωρίζουν τα στοιχεία: ενώ η παραγωγικότητα των Αμερικανών εργαζομένων εκτοξεύθηκε, οι μισθοί έμειναν στάσιμοι. Από το 1979 η παραγωγικότητα ανά ώρα ενισχύθηκε κατά 40%, αλλά οι μισθοί ελάχιστα μεταβλήθηκαν. Εν τω μεταξύ, το ανώτατο 1% παίρνει ποσοστό μεγαλύτερο από το 20% του ΑΕΠ». «Η Μεγάλη Ύφεση έκανε τα πράγματα χειρότερα. Ορισμένοι λένε ότι η ύφεση έληξε το 2009. Για τους περισσότερους Αμερικανούς όμως αυτό δεν είναι σωστό. Το 95% των κερδών από το 2009 μέχρι το 2012 απορροφήθηκε από το ανώτατο 1%. Οι υπόλοιποι, το 99% δηλαδή, ποτέ δεν ανέκαμψαν πραγματικά.

Ρέκβιεμ, ναι… αλλά για ποιους; Με αφορμή το άρθρο του Ν. Μαραντζίδη

Του Γιώργου Σιακαντάρη, www.metarithmisi.gr

Στην Καθημερινή (08-09-2013) δημοσιεύτηκε ένα άρθρο του Νίκου Μαραντζίδη, Αναπληρωτή Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Εκεί, ο αρθρογράφος επιχειρούσε να αναδείξει τους λόγους για τους οποίους -κατά τη γνώμη του- η Σοσιαλδημοκρατία στις μέρες μας είναι μια τελειωμένη υπόθεση. Αυτή είναι μια άποψη που όταν υποστηρίζεται με σοβαρά επιχειρήματα και από αξιόλογους επιστήμονες όπως ο Μαραντζίδης, αξίζει περαιτέρω ανάγνωσης. Αυτές οι τοποθετήσεις συμβάλλουν ώστε όσοι ενδιαφέρονται για τη δημιουργία του ελληνικού σοσιαλδημοκρατικού πόλου, αντί να αναλώνονται σε κινήσεις οργανωτικού (οι προτεραιότητες του οργανωτικού δηλώνουν πάντα ελιτίστικες κινήσεις) ή άλλου χαρακτήρα, καλό θα ήταν να αλλάξουν ρότα και να ξεκινήσουν ένα διάλογο για το τι είναι σήμερα η Σοσιαλδημοκρατία και αν υπάρχει έδαφος γι’ αυτήν στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Ο Ν. Μαραντζίδης στο άρθρο του υποστήριζε ότι οι αλλαγές που συντελέστηκαν στη δεκαετία του 90, αλλαγές όπως η απώλεια ισχύος του έθνους-κράτους λόγω της παγκοσμιοποίησης και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η μείωση του ειδικού ρόλου της εργατικής τάξης και η κατάρρευση της ιδέας πως με την κατάκτηση της κρατικής εξουσίας μπορεί κανείς να αλλάξει τον κόσμο κατά το δοκούν, οδήγησαν στο «άταφο πτώμα» που ονομάζεται Σοσιαλδημοκρατία.

Φασιστικό και Αριστερό "ξύλο": Η τρέλα της ελληνικής κοινωνίας σε 4 φωτογραφίες

www.theinsider.gr

Από το πρωί σήμερα -και δικαιολογημένα- άπαντες ασχολούνται με την επίθεση που  δέχτηκαν στελέχη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στο Πέραμα, από ομάδα μελών της Χρυσής Αυγής. Σύμφωνα με την καταγγελία του ΚΚΕ, ομάδα περίπου 50 χρυσαυγιτών επιτέθηκε σε μέλη του κόμματος, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν εννιά άτομα. Μεταξύ των τραυματιών που μεταφέρθηκαν σε νοσοκομεία του Πειραιά είναι και ο πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά, Σωτήρης Πουλικόγιαννης και άλλα μέλη της διοίκησης, ενώ η  ΕΛ.ΑΣ έχει προχωρήσει σε 24 προσαγωγές υπόπτων. Όπως ήταν φυσικό το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ καταδίκασαν με ανακοινώσεις τους την επίθεση. Αναλυτικά διαβάστε την είδηση: Η δολοφονική επίθεση της Χρυσής Αυγής σε φωτογραφίες Η εικόνα της τυφλής βίας και των δολοφονικών επιθέσων μελών της Χρυσής Αυγής  δεν είναι καινούργια και δεν ξενίζει πλέον, ενώ αυτονόητη είναι και η καταδίκη του φαινομένου. Υπάρχει ωστόσο άλλη μια εικόνα, που δεν γίνεται να περάσει απαρατήρητη. Ο τραυματίας πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά, Σωτήρης Πουλικόγιαννης, εμφανίζεται σε φωτογραφίες που κυκλοφορούν στα διαδίκτυο να επιτίθεται με...αγέρωχο ύφος εναντίον μελών της Εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και αναρχικών ομάδων, στα γεγονότα της 20ής Οκτωβρίου του 2011 όταν μέλη του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ τα έκαναν γης μαδιάμ για να προστατεύσουν τα μπλοκ τους από τους "προβοκάτορες".

Το τέλος της ενοποίησης; Ποιες χώρες-μέλη επιδιώκουν τον τερματισμό της ευρωπαϊκής διαδικασίας Παναγιώτης Ιωακ

Του Π.Κ. Ιωακειμίδη, ΝΕΑ, 13.9.13

Φθάνουμε λοιπόν στο τέλος της ευρωπαϊκής ενοποίησης; Ισως. Η διαδικασία που διαμόρφωσε τη μεταπολεμική Ευρώπη φαίνεται ότι για αρκετές χώρες-μέλη πρέπει να τερματισθεί, ενώ για άλλες ίσως αναστραφεί. Το επίπεδο της ενοποίησης/ολοκλήρωσης, δηλαδή, πρέπει να συρρικνωθεί με την επιστροφή εξουσιών από την Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) πίσω στα κράτη-μέλη. Πρώτα απʼ όλα υπάρχει η περίπτωση της Βρετανίας. Ο Πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον έχει θέσει βασικό στόχο της ευρωπαϊκής πολιτικής του τον «επαναπατρισμό εξουσιών» από τις Βρυξέλλες στο Λονδίνο. Υποκύπτοντας στον δηλητηριώδη ευρωσκεπτικισμό του Συντηρητικού Κόμματος, ο Κάμερον έχει δεσμευθεί να διαπραγματευθεί την ανάκληση δέσμης αρμοδιοτήτων από την ΕΕ διαμορφώνοντας μια νέα σχέση («new settlement») με την Ενωση. Η νέα αυτή σχέση θα τεθεί σε δημοψήφισμα το 2017 και εάν απορριφθεί, όπως φαίνεται πιθανόν, ίσως η Βρετανία αποχωρήσει από την ΕΕ. Γενικά στη Βρετανία φαίνεται να αναπτύσσεται η λογική της «εσώκλειστης χώρας», όπως μαρτυρεί και η αρνητική ψήφος στη Βουλή των Κοινοτήτων για την εμπλοκή στις στρατιωτικές επιχειρήσεις ενάντια στη Συρία για τη χρήση των χημικών όπλων.