Η αρχή και το τέλος

Του Γιώργου Καρελιά, www.protagon.gr, 29.9.13

Ναι, υπήρξαν καθυστερήσεις. Ναι, υπήρξε ανοχή. Ναι, υπήρξαν (και, ίσως, υπάρχουν ακόμα) συγκοινωνούντα δοχεία μεταξύ διωκτικών αρχών και εγκληματιών, τα γνωστά «σταγονίδια». Ναι, υπάρχει ευθύνη για τις ανοησίες κάποιων από τοn χώρο της ΝΔ περί συνεργασίας με την Χρυσή Αυγή. Όμως, όλα αυτά μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα μετά τις χτεσινές καταιγιστικές εξελίξεις, που συνοψίζονται σε μια απλή διαπίστωση: το κράτος νίκησε το παρακράτος. Μα, αυτό δεν είναι αυτονόητο; Ύστερα από σχεδόν 40 χρόνια ομαλού πολιτικού βίου έτσι θα έπρεπε να είναι. Όμως, η εδώ και ενάμισι χρόνο δράση της Χρυσής Αυγής είχε σπείρει πολλές αμφιβολίες αν το κράτος και αυτοί που σήμερα το διευθύνουν είχε τη βούληση και την ικανότητα να αντιμετωπίσει το παρακράτος. Το έγκλημα στο Κερατσίνι άλλαξε τα δεδομένα. Μέσα σε δέκα μέρες έγιναν όσα δεν είχαν γίνει από τις εκλογές του 2012 και μετά, όταν οι Μιχαλολιάκος και τα πρωτοπαλίκαρά του προκαλούσαν και διέπρατταν κάθε είδους παρανομία ανενόχλητοι. Στον νυν υπουργό Δημόσιας Τάξης Νίκο Δένδια έλαχε ο κλήρος να πάρει μια ιστορική πρωτοβουλία. Ας μην κρυβόμαστε. Αυτό που δεν έκαναν εδώ και ενάμισι χρόνο όλοι οι εισαγγελείς, το έκανε ο Δένδιας. Έστειλε όλες τις υποθέσεις μαζί στην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και άρχισε έτσι το ξήλωμα της συμμορίας. Και μετά; Μετά άρχισε η συνήθης ελληνική μεμψιμοιρία. Η στάση ορισμένων τηλεοπτικών σχολιαστών και επιστημόνων ήταν αξιοπερίεργη. Ένας συνταγματολόγος είπε ότι η σύλληψη του Μιχαλολιάκου κινείται «στα όρια της νομιμότητας», επειδή δεν ζητήθηκε πρώτα η άρση της ασυλίας του από τη Βουλή. Και κάποιοι σχολιαστές έδειξαν να δυσανασχετούν για τον τρόπο που συνελήφθησαν ο Μιχαλολιάκος και η παρέα του.

Πρόκειται για ειλικρινείς ανησυχίες ή για σκόπιμη διγλωσσία; Ελπίζουμε να είναι το πρώτο. Αλλά προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι, την ώρα που τα μέλη της συμμορίας περνούσαν την πόρτα του ανακριτή, κάποιοι «ανησυχούσαν» για τα δικαιώματά τους.

Να το ξεκαθαρίσουμε. Η δημοκρατία σέβεται τα δικαιώματα ακόμη και των διακηρυγμένων εχθρών της. Όμως, πώς θα έπρεπε να δράσουν οι εισαγγελείς; Να ειδοποιήσουν τον Μιχαλολιάκο ότι επίκειται η σύλληψή του; Να μην εκμεταλλευθούν όλες τις πόρτες και τα παράθυρα του νόμου, για να εξουδετερώσουν τη συμμορία του; Αν αυτό έκαναν, οι σημερινοί ανησυχούντες, θα τους κατηγορούσαν -από την ανάποδη τότε- ότι αδρανούν και κλείνουν το μάτι στην Χρυσή Αυγή.

Ας σταματήσουμε την υποκρισία και τη διγλωσσία. Έστω και καθυστερημένα το κράτος δρα και εξαρθρώνει το παρακράτος. Κάθε δημοκρατικός και εχέφρων άνθρωπος δεν μπορεί παρά να το χειροκροτήσει. Η συνέχεια θα φανεί στα δικαστήρια. Αν τα στοιχεία δεν είναι ικανά, κανένας δικαστής δεν πρόκειται να καταδικάσει κανέναν. Εδώ θα είμαστε για να το κρίνουμε.

Σήμερα μένουμε στην πρώτη πράξη του έργου «κράτος εναντίον παρακράτους». Η οποία μπορεί να χαρακτηριστεί με μια μνημειώδη φράση του Ουίνστον Τσόρτσιλ, πολύ ταιριαστή αν και έγινε σε άλλο ιστορικό περιβάλλον: «Αυτό δεν είναι το τέλος. Δεν είναι καν η αρχή του τέλους. Ίσως είναι το τέλος της αρχής».

Η αρχή έγινε. Μένει να φτάσουμε και στο τέλος. Με σεβασμό στις αρχές του δικαίου, αλλά και αποφασιστικότητα. Έτσι ώστε να πειστούν και οι τελευταίοι υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής ότι δεν ψήφισαν πολιτικό κόμμα, αλλά συμμορία.