The dark side of the day

Του Νίκου Γεωργιάδη, Athens voice

Σκιές που αναδεύονταν στο ημίφως μπροστά από το Κοινοβούλιο. Παπάδες με λάβαρα. Ταυτοποιημένοι συνεργάτες της ΚΥΠ. Άνθρωποι να ουρλιάζουν συνθήματα. «Να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή». Κυριούλες να κραυγάζουν, μεσήλικες να φωνάζουν φτύνοντας, μούντζες, γροθιές σηκωμένες τάχαμου για το αριστερό άλλοθι. Το πάνω μέρος της Πλατείας ήταν γεμάτο από ανθρώπους με μάτια πυρωμένα από το μίσος, κούτελα διαλυμένα από την «αγανάκτηση», στόματα χαώδη, χυδαία, αβυσσαλέα, λες και έλειπαν ταυτόχρονα η γλώσσα και οι φωνητικές χορδές. Μόνο κραυγή, μούγκρισμα και ουρλιαχτό. Στην αρχή κάποιοι συνδικαλιστές στρίμωξαν στη γωνία τον Κωστή Χατζηδάκη. Ένας από αυτούς τον χτύπαγε στο κεφάλι με μία ομπρέλα. Κατάφερε αιμόφυρτος να διασωθεί και να κρυφτεί σε ένα μαγαζί. Πολλοί χάρηκαν με την εικόνα. Λίγοι ένιωσαν πως έτσι αρχίζουν οι «νύχτες των κρυστάλλων». Σε κείνο το θερμοκήπιο εξετράφησαν οι δεξιοφασίστες. Μερικούς μήνες πριν ψήφιζαν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, μερικοί και ΚΚΕ. Οι αναλύσεις των εκλογών του 2012 καθορίζουν με ακρίβεια τη διαρροή των ψήφων. Οι «αγανακτισμένοι» της πάνω Πλατείας ζυμώθηκαν μεταξύ τους. Οι περισσότεροι έστριψαν προς τη Χρυσή Αυγή. Οι λιγότεροι προς τον Πάνο Καμμένο.

Στην κάτω Πλατεία το «χαρμάνι» ήταν πολυπλοκότερο. Πασόκοι που απώλεσαν τα «κεκτημένα», Κνίτες που έχασαν τον μπούσουλα, Συριζαίοι που αναθάρρησαν, ανένταχτοι, άψητοι της Αριστεράς που είδαν φως και μπήκαν ή, καλύτερα, άκουσαν φωνή και εισήλθαν για το χαβαλέ. Αναρχικοί, αναρχοαυτόνομοι που αισθάνθηκαν ότι υπάρχει ακροατήριο. Και συνδικαλιστές, πολλοί συνδικαλιστές, απαρχαιωμένα ξόανα που για δεκαετίες πούλαγαν το κίνημα στο όνομα του Ανδρέα και αιφνιδίως άρχισαν να πουλάνε εργατισμό αναπολώντας τον Ανδρέα. Ήταν οι ίδιοι που κρατικοποίησαν τα συνδικάτα κομματικοποιώντας το συνδικαλισμό και ως διά μαγείας, λόγω Πλατείας, τα έβαλαν με τη ΓΣΕΕ και την ηγεσία της. Μα ήταν τακίμια για δεκαετίες, οι μπαγάσηδες. Όλα ήταν καλά όσο έπαιρναν στη ζούλα τα επιδόματα.

Αυτή η Πλατεία του 2011 καθόρισε σε μέγιστο βαθμό την κοινωνική συμπεριφορά της δεξαμενής των ψηφοφόρων. Οι φασίστες ήταν πάντα αρκετοί και διασκορπισμένοι. Στα σπλάχνα της Νέας Δημοκρατίας και στην αβυσσαλέα πολυσυλλεκτική χοάνη του ΠΑΣΟΚ είχαν βρει καταφύγιο. Θες με τον «πατριωτικό εθνικισμό», θες με το «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», θες με το «Αιγαίο» που δεν ανήκει στα μπαρμπούνια του αλλά στους Καμμενο-Παπαθεμελήδες, θες με την παραδοσιακή βαρβατίλα του Ζεϊμπέκη και του Ελληνάρα, θες… θες !

Οι αντιφασίστες Κύπριοι του ΑΚΕΛ συγκεντρώθηκαν πριν από λίγες ημέρες σε στάδιο της Λεμεσού. Οι οπαδοί της ποδοσφαιρικής ομάδας «Ομόνοια», που επηρεάζεται από το ΑΚΕΛ, είχαν αναρτήσει το καλύτερο πανό. «Στο μαχαίρι του φονιά βρέθηκαν 425.990 αποτυπώματα». Όσοι και οι ψηφοφόροι της «Χρυσής Αυγής», δηλαδή. Ευτυχώς που βρέθηκαν οι Κύπριοι αντιφασίστες για να … «Μην ξεχνάμε». Διότι εκεί κάτω ξέρουν ότι την καταστροφή, τον πόλεμο και τη διχοτόμηση του νησιού προκάλεσαν οι φασίστες της ΕΟΚΑ, ο Διγενής, ο ακατανόμαστος Χίτης, τα τσιράκια του στην ΕΟΚΑ Β, η Χούντα της Αθήνας, ο Σαμσών και τα γνωστά θρασίμια αξιωματικοί στον ελληνικό στρατό.

Η πολιτική βία στη ζωή μας δεν ξεμπροστιάστηκε με την τραγωδία στο Κερατσίνι. Όπως τότε δεν είχε ξεμπροστιαστεί με τη δολοφονία του Λαμπράκη είτε αργότερα με τη δολοφονία του Πέτρουλα. Οι πολιτικές δολοφονίες σχεδόν πάντα είναι στιγμές καθορισμένες και μεθοδευμένες, που στοχεύουν στην αλλαγή της τροχιάς μιας δεδομένης κατάστασης. Ο Παύλος Φύσσας επελέγη ως στόχος. Η δολοφονία του μεθοδεύτηκε. Οι δολοφόνοι του είχαν κρίνει πως το πολιτικό αίμα θα λειτουργήσει ως καταλύτης ώστε να κορυφωθεί η αίσθηση της αναρχίας, να κλιμακωθεί ο τρόμος, να ενισχυθεί το αίσθημα της ανασφάλειας των πολιτών, έτσι ώστε την κρίσιμη στιγμή των Δημοτικών Εκλογών που επέρχονται, η δύναμη του σκότους να εμφανιστεί ως εγγυήτρια της Δημόσιας Τάξης και ως αυθεντική, στιβαρή έκφραση στήριξης των κατατρεγμένων από τα Μνημόνια και τους ξένους εκμεταλλευτές του ελληνικού μόχθου.

Έτσι λειτουργούν διαχρονικά τα δύο συστήματα της συλλογικής μυθοπλασίας των οποίων η τακτική εδράζεται στο λαϊκισμό. Πρόκειται για το φαιό και τον ερυθρό φασισμό. Για να εξηγούμεθα ώστε να μην παρεξηγούμεθα, η αναφορά στοχεύει τον Ναζισμό και τον Σταλινισμό.

Η ανοησία είναι ανίκητη και αυτοί που βαυκαλίζονται πως η δυναμική της Χρυσής Αυγής θα φρεναριστεί από τις αντιδράσεις που προκάλεσε η δολοφονία του Παύλου Φύσσα είναι μωροί και άρα επικίνδυνοι. Ποτέ η ακραία έκφανση της βίας δεν αποτέλεσε τροχοπέδη στη φασιστική δυναμική, αν και εφόσον οι παράγοντες που την εκκόλαψαν δεν έχουν εξαλειφθεί. Οι δύο δημοσκοπήσεις που κυκλοφόρησαν το περασμένο Σαββατοκύριακο και πιστοποιούσαν πτώση της Χρυσής Αυγής ήταν απλώς «εργαλείο» επικοινωνιακής αντεπίθεσης του Μαξίμου. Ούτε το χρόνο είχαν οι δημοσκόποι για να μεθοδεύσουν μία δημοσκόπηση ούτε πραγματοποιείται σοβαρή δημοσκόπηση εν θερμώ.

Δυστυχώς, για τους επιτελείς του Αντώνη Σαμαρά, η φασιστική δυναμική δεν εξαρτάται από τους δημοσκόπους ούτε από τα επιλεγμένα δείγματα. Εξαρτάται από το εκάστοτε κοινωνικό χαρμάνι μέσα στο οποίο κολυμπά η δεξαμενή των ψηφοφόρων. Με 62% ανεργία στους νέους, η Χρυσή Αυγή μπορεί να στρατολογεί όποιους επιλέγει από τις παρακμιακές κοινωνικές δεξαμενές. Για το λόγο αυτό ο Μιχαλολιάκος επέλεξε ως αιχμή του δόρατος της στρατηγικής του το Πέραμα, το Κερατσίνι και τη Νίκαια, με ευρύτερο χώρο δράσης τα λαϊκά δυτικά προάστια. Για το λόγο αυτό η Χρυσή Αυγή θεωρεί πως μπορεί να οραματίζεται την κατάληψη του Δήμου Αθηναίων. Ο φασισμός βασίζεται στη ριζοσπαστικοποίηση των μικροαστικών στρωμάτων. Σχεδόν όλη η Ελλάδα είναι πλέον ένα απέραντο μικροαστικό στρώμα.

Επιτέλους, το πολιτικό σύστημα προχώρησε τουλάχιστον στην ποινικοποίηση της φασιστικής δράσης με νομικό εργαλείο τη σύσταση εγκληματικής οργάνωσης. Μεταξύ μας, δεν είχε και άλλα περιθώρια. Μόνο που η τακτική αυτή αφορά το οργανωτικό κομμάτι της φασιστικής δράσης και όχι βεβαίως το ιδεολογικό.

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα απομυθοποίησε την κρυπτοφασιστική τάση πολλών παραγόντων, ότι δηλαδή οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής δεν είναι συνειδητοποιημένοι ναζιστές αλλά αγανακτισμένοι - διαμαρτυρόμενοι πολίτες που παρασύρθηκαν. Η παρέμβαση των Χρυσαυγιτών στους χώρους της Εκπαίδευσης, της Εργασίας και της Υγείας, η στράτευση εθελοντών στα φασιστικά συσσίτια, στα τάγματα εφόδου και στις τοπικές οργανώσεις που προσφέρουν προστασία σε μαγαζιά της νύχτας, η οργάνωση δικτύων προμήθειας οπλισμού, έκδοσης φυλλαδίων κ.λπ., όλα αυτά προϋποθέτουν πέρα από τα χρήματα και ανθρώπους. Πάρα πολλούς ανθρώπους. Αυτά τα άτομα προέρχονται από τη δεξαμενή ψηφοφόρων. Είναι αμειβόμενοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, είναι συνειδητοποιημένοι και συμπεριφέρονται ως μισθοφόροι με ιδεολογικό μανδύα.

Στην αμέσως επόμενη φάση, το κράτος έχει να επιλέξει μεταξύ της κήρυξης ολοκληρωτικού πολέμου σε αυτή τη φασιστική δεξαμενή με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη θεσμική αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής και της κοινοβουλευτικής της εκπροσώπησης. Το δίλημμα αυτό θα είναι αναπόφευκτο και μάλιστα θα αντιμετωπιστεί πολύ σύντομα. Το πρόβλημα είναι πως το κράτος αφενός πρέπει να αυτοκαθαρθεί και αφετέρου το σημερινό Μαξίμου (ο σκληρός πυρήνας του τουλάχιστον) πρέπει να απαρνηθεί τις ακροδεξιές καταβολές του. Πράγμα δύσκολο, αν όχι ανέφικτο