Το πολιτικό «τρίγωνο των Βερµούδων»

Tο κείμενο της μειοψηφίας στην Κεντρική Επιτροπή της Δημοκρατικής Αριστεράς που κατατέθηκε από τους Γιάννη Αντωνίου, Γεράσιµο Γεωργάτο,  Σταύρο Λιβαδά, Ντόρα Τσικαρδάνη.

Η πολιτική συγκυρία: το «τρίγωνο των Βερµούδων»

Η χώρα διέρχεται µια κρίσιµη καµπή. ∆εν είναι µόνο η ύφεση, η ανεργία, η υπερφορολόγηση, η εξαπλωνόµενη ανέχεια, το άδηλο µέλλον. Είναι ο βαθύτατος κατακερµατισµός της ελληνικής κοινωνίας, που τείνει να συγκροτήσει στο πολιτικό πεδίο, ένα τριπολικό πλέον σχήµα, πηγή κινδύνων µόνιµης πολιτικής ανωµαλίας, µε µια αποδυναµωµένη κεντροδεξιά, µια ανεύθυνη αριστερά και µια νεοναζιστική ακροδεξιά. Ν∆, ΣΥΡΙΖΑ και ΧΑ, συνθέτουν ένα πολιτικό «τρίγωνο των Βερµούδων»,  δηλαδή ένα περιβάλλον αβεβαιότητας, ανισορροπίας, βίας, συγκρούσεων και καταστροφής.  Στο κλίµα πολιτικής αστάθειας που διαµορφώνεται είναι αδύνατο να γίνουν οι κρίσιµες και ωφέλιµες διαρθρωτικές µεταρρυθµίσεις που έχει ανάγκη η χώρα, να επενδυθούν κεφάλαια της υγιούς επιχειρηµατικότητας, να ανοίξει ο δρόµος προς µια βιώσιµη ανάπτυξη. Είναι επιπλέον αδύνατο να γίνουν αποτελεσµατικές διαπραγµατεύσεις µε τους δανειστές, που θα αποβούν σε όφελος της κοινωνίας. Το κλίµα αυτό είναι άµεση ανάγκη να αναστραφεί. 

Αντιµέτωποι µε το έλλειµµα πολιτικής αξιοπιστίας

Το µέγεθος της κρίσης του πολιτικού µας συστήµατος, αλλά και των παθογενειών που κατατρύχουν την ελληνική κοινωνία αποκαλύπτεται από τη σταθερή άνοδο που εµφανίζει η Χρυσή Αυγή.

Μια νεοναζιστική, εγκληµατική, οργάνωση, επενδύοντας στον ακραίο εθνικισµό, το ρατσισµό και τη βία, εκµεταλλευόµενη το έλλειµµα πολιτικής αξιοπιστίας των παραδοσιακών πολιτικών δυνάµεων, εµφανίζει σταθερή άνοδο και εξελίσσεται σε πόλο µέσα στην κοινωνία. Έναν επικίνδυνο πόλο που

προσβλέπει στον εκφασισµό του κοινωνικού σώµατος και αποτελεί χαίνουσα πληγή βίας και ανωµαλίας.  Η ∆ΗΜΑΡ, έχοντας σταθερό και ασυµβίβαστο µέτωπο απέναντι στη Χ.Α., οφείλει να

αναλάβει την πρωτοβουλία για την ενεργητική απάντηση των δηµοκρατικών πολιτικών δυνάµεων στο φαινόµενο της Χ.Α. Κοµβικά σηµεία της πρωτοβουλίας αυτής πρέπει να είναι: ι) η ενίσχυση της διαφάνειας του πολιτικού συστήµατος, ιι) ο εµπλουτισµός των σχετικών ποινικών διατάξεων (αντιρατσιστικό - αντιναζιστικό) και,  ιιι) η τροποποίηση των διατάξεων περί ασυλίας των βουλευτών". 

Η Ν∆, φέρει µεγάλες ευθύνες για την όλη κατάσταση. Βαρύνεται, ως κυβέρνηση, για

τη ραγδαία εξέλιξη και την έκταση της κρίσης στην τελευταία προµνηµονιακή περίοδο. Ευθύνεται, µε τη στάση που κράτησε ως αξιωµατική αντιπολίτευση, για την επιδείνωσή της την περίοδο του πρώτου µνηµονίου. Με την φιλοευρωπαϊκή αναστροφή που πραγµατοποίησε ο Σαµαράς στο δεύτερο µνηµόνιο και το σχηµατισµό της τρικοµµατικής κυβέρνησης, έδειξε να επιλέγει την ευρωπαϊκή πορεία  

της χώρας και να επιδιώκει συνθήκες οµαλότητας. Προϊόντος του χρόνου αυτή η πολιτική δείχνει να φαλκιδεύεται από τις παραµένουσες πελατειακές, αλλά και αυταρχικές αντιλήψεις και πρακτικές στην άσκηση της εξουσίας. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ παρά τις συνεχείς µεταγραφές από το τσοχατζοπουλικό ΠΑΣΟΚ και τις υποσχέσεις των πάντων προς τους πάντες, δείχνει να εξαντλεί τη δυναµική του.  Προσδοκά, πλέον, να αυξήσει τη δύναµή του, ενισχύοντας τις δόσεις λαϊκισµού στην πολιτική του και επιδιώκοντας, µε κάθε τρόπο, την αποτυχία της εύθραυστης πορείας δηµοσιονοµικής προσαρµογής και βαθµιαίας ανάκαµψης της χώρας. Η πολιτική αυτή µπορεί να αποδειχθεί καταστροφική για το όλο εγχείρηµα εξόδου της πατρίδας µας από την κρίση, πράγµα που αντιλαµβάνεται εκείνο το κοµµάτι της κοινωνίας που

επιθυµεί την αγκύρωση στην Ευρώπη, αντιπαθεί το λαϊκισµό, θέλει να δει τη χώρα να εξυπηρετεί τις υποχρεώσεις της και να απαγκιστρώνεται πραγµατικά από τα µνηµόνια. Υπάρχει λοιπόν ο κίνδυνος, µεγάλο µέρος από αυτούς, που επιπροσθέτως γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει επιστροφή στην ούτως ή άλλως πρότερη νοσηρή κατάσταση, να αναζητήσει διέξοδο στο Σαµαρά, ως τον µόνο εγγυητή της

οµαλότητας και της ευρωπαϊκής πορείας. 

Το ΠΑΣΟΚ φέρει µεγάλες ευθύνες για τις αµαρτίες του παρελθόντος και την αποτυχία της πρώτης µνηµονιακής φάσης. Περιέπεσε λοιπόν σε προϊούσα ανυποληψία και ραγδαία συρρίκνωση και παρά το µέγα λάθος της αποχώρησης της ∆ΗΜΑΡ από την κυβέρνηση παρουσιάζει ελάχιστη, αναιµική και ασταθή ανάκαµψη. ∆εν µπορεί µόνο του, να προσδώσει προοδευτικό αποτύπωµα στην υπάρχουσα κυβέρνηση, ούτε,  βέβαια, να αποτελέσει τον πόλο περί τον οποίο θα επιχειρηθεί η ανασυγκρότηση του χώρου της δηµοκρατικής παράταξης. Αποτελεί, ωστόσο, ιστορικό και πολιτικό λάθος να ταυτίζουµε το ΠΑΣΟΚ µε τη Ν∆ και να το κατατάσσουµε στο χώρο της κεντροδεξιάς. 

Το µετέωρο βήµα της ∆ΗΜΑΡ

Η απόφαση της ∆ΗΜ.ΑΡ να αποχωρήσει από την κυβέρνηση και να µεταταγεί σε ρόλο προγραµµατικής αντιπολίτευσης, εκ των πραγµάτων δεν επιβεβαιώνεται. Οι δια των ανακοινώσεων τοποθετήσεις της σε τρέχοντα ζητήµατα της συγκυρίας, αλλά και η πρόσφατη στάση της στη Βουλή, επιτείνουν τη σύγχυση για την ταυτότητα και το ρόλο της. Η ∆ΗΜΑΡ παράβλεψε το γεγονός πως η συµµετοχή της στην κυβέρνηση αποτελούσε το πιο δυναµικό στοιχείο της ταυτότητάς της, καθώς πρόβαλε έµπρακτα,  σε µια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο για τον τόπο, ένα νέο πρόσωπο αριστεράς της

ευθύνης. Ωστόσο η ∆ΗΜΑΡ δεν άντεξε αυτόν τον εαυτό της. Αυτοεγκλωβίστηκε στο µικρόκοσµο του κόµµατος, τη στιγµή που το πολιτικό κύρος που απέκτησε και το «λευκό» της παρελθόν, της έδιναν τη δυνατότητα να γίνει σηµείο αναφοράς ευρύτερων προοδευτικών δυνάµεων και καταλύτης της δηµοκρατικής συµπαράταξης.  Τώρα έχει εισέλθει σε φάση υπαρξιακής αγωνίας για την κοινοβουλευτική της επιβίωση, µε εµφανή τον κίνδυνο να δει τις δυνάµεις της να διασκορπίζονται.

Για την άρση του πολιτικού αδιεξόδου

Η χώρα βρίσκεται σε συνθήκες πολιτικής και κοινωνικής πόλωσης, κυριαρχίας του λαϊκισµού νέας και παλαιάς κοπής, ακριβώς τη στιγµή που χρειάζεται οµοψυχία, 3  δηµοκρατική οµαλότητα και µέγιστη πολιτική σταθερότητα. Όσο θα κυριαρχεί το πολιτικό «τρίγωνο των Βερµούδων», (αυτό που συνθέτουν Ν∆, ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή), όσο θα καταγράφεται πολιτική συρρίκνωση του χώρου µεταξύ της Ν∆ και του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο το µέλλον µας θα προβλέπεται δυσοίωνο. 

Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση, οι δυνάµεις του φιλοευρωπαϊσµού, του µεταρρυθµισµού, του πολιτικού ορθολογισµού, έχουν χρέος απέναντι στην ιστορία και την πατρίδα να επέµβουν άµεσα και δυναµικά. Να συγκροτηθούν µε τρόπο που να αποτελέσουν την εγγυήτρια δύναµη της πολιτικής σταθερότητας, της ευρωπαϊκής προοπτικής και της εξόδου από την κρίση, µε χαρακτηριστικά σύγχρονης ευρωπαϊκής αριστεράς. Να διαµορφώσουν ένα πλαίσιο δηµιουργικής αναζήτησης,  αλλά και επαφής και ώσµωσης µε τα υγιή και ελπιδοφόρα τµήµατα και δυνάµεις της ελληνικής κοινωνίας. Να επεξεργασθούν ένα σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας. Να πλαισιωθούν µε νέα άφθαρτα πρόσωπα, αλλά και ικανούς ανθρώπους της πολιτικής,  αδιαµφισβήτητης εντιµότητας και εγνωσµένου κύρους.  Ήδη ετοιµάζεται η πρωτοβουλία από τον κόσµο της διανόησης και της «ζωντανής» 

κοινωνίας, που θα καλεί κόµµατα, κινήσεις και πρόσωπα του κατακερµατισµένου µεταρρυθµιστικού χώρου σε µια συζήτηση στην προοπτική συγκρότησης ενός πολυκεντρικού σχήµατος των ευρύτερων δυνάµεων της κεντροαριστεράς, µε πρώτο στόχο τις επικείµενες εκλογές της αυτοδιοίκησης και τις ευρωεκλογές. Θεωρούµε πως η ∆ΗΜΑΡ πρέπει να προσέλθει στις συζητήσεις αυτές µε πνεύµα συνεργασίας,  χωρίς ηγεµονισµούς και χωρίς εκ των προτέρων αποκλεισµούς. 

Οι διάσπαρτες σήµερα δυνάµεις του δηµοκρατικού µεταρρυθµιστικού χώρου, έχουν και τα πρόσωπα και τις επεξεργασίες για να κάνουν τη διαφορά στο ελληνικό και ευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό, για να δώσουν λύσεις στα χρόνια προβλήµατα της χώρας και να την οδηγήσουν στην έξοδο από την κρίση. 

Τα µέλη της ΕΕ της ∆ΗΜΑΡ

Γιάννης Αντωνίου

Γεράσιµος Γεωργάτος

Σταύρος Λιβαδάς

Ντόρα Τσικαρδάνη