Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Η ακαταμάχητη γοητεία του λαϊκισμού. Δοκίμιο για τη χρεοκοπία των μυαλών και των συνειδήσεων.

 Του Μάκη Καραγιάννη
Η ελληνική κοινωνία αγουροξυπνημένη από τον λήθαργο της μπελ εποκ ενός καταναλωτικού ευδαιμονισμού που στηρίχτηκε στον υπερδανεισμό, αναζητά οργισμένη εξιλαστήρια θύματα. Το ελληνικό δημόσιο χρεοκόπησε. Όμως εκείνο που μας διαφεύγει είναι ότι ταυτόχρονα χρεοκόπησαν οι Δήμοι, οι συνεταιρισμοί, τα νοσοκομεία,  τα ΜΜΕ. Εν τέλει, χρεοκόπησε όχι το δημόσιο αλλά ένας ολόκληρος τρόπος σκέψης, οργάνωσης και πολιτικής στην οποία στηρίχτηκε η μεταπολίτευση. Δεν πρόκειται για οικονομική χρεοκοπία αλλά για την  χρεοκοπία των μυαλών και των συνειδήσεων.
 Τα ΜΜΕ δεν αναγνώρισαν τη μεγαλύτερη είδηση των τελευταίων 40 χρόνων. Το κρίσιμο ερώτημα είναι γιατί δεν την αντιλήφθηκε η Αριστερά. Η αριστερά που είναι μέρος αλλά και η αιτία του προβλήματος. Ακόμη και στην ύστερη φάση, όταν βρισκόμασταν στο χείλος της χρεοκοπίας πρότεινε 100.000 διορισμούς στο δημόσιο. Τη «γη της επαγγελίας» για τον έλληνα της μεταπολίτευσης. Όμως, δεν μπορούμε να κάνουμε πολιτική ερήμην των αριθμών.  Τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα, όπως έλεγε κι ο Βλαδίμηρος. Κι έτσι η πρώτη ανάγκη που προβάλλει δραματικά για τους αριστερούς είναι να κατανοήσουν. Να ερμηνεύσουν τα γεγονότα στο νέο πλαίσιο.  Εν τέλει, η ανάγκη για ένα «Νέο Διαφωτισμό» που θα μας απαλλάξει όχι από τα χρέη αλλά τον τρόπο σκέψης που μας χρεοκόπησε.
Νομίζω ότι η ρίζα του προβλήματος είναι  η κυρίαρχη ιδεολογία την οποία αναπνέει σύμπασα η ελληνική κοινωνία: ο ανδρεοπαπανδρεϊκός  λαϊκισμός της μεταπολίτευσης με τον οποίο συμβιβάστηκε και υιοθέτησε η αριστερά. Το ιδεολόγημα των μη προνομιούχων. Ένα διαταξικό συνονθύλευμα  που περιλαμβάνει όλους τους έλληνες απέναντι σε ένα κράτος που θεραπεύει αδιακρίτως πάσαν νόσον, ικανοποιεί όλα τα αντιφατικά αιτήματα, μοιράζει προνόμια και επιδόματα.  Είναι η ιδεολογία, με την αλτουσεριανή έννοια, που έβαλε τη σφραγίδα της στη μεταπολίτευση. Της σχέσης μας δηλαδή με την πραγματικότητα. Τον τρόπο με το οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο.
Ένας λαϊκισμός που  ακυρώνει την ευθύνη του πολίτη και τη θέση της πολιτικής παίρνουν εκείνα τα προεκλογικά πάρτυ στις πλατείες με τους χιλιάδες συνενόχους, που κραδαίνουν τις πλαστικές σημαίες του πελατειακού κράτους της μεταπολίτευσης. Ναι.  Είναι αυτοί οι «αγανακτισμένοι πολίτες» που δεν έκαναν ποτέ την αυτοκριτική τους και τώρα παριστάνουν τις «μωρές παρθένες».  Που κίνητρό τους ήταν ο πιο χυδαίος ατομισμός  για να νομιμοποιήσουν το αυθαίρετο εις βάρος του περιβάλλοντος, το καλό  επίδομα εις βάρος των αδύνατων, τον διορισμό εις βάρος εκείνου που δεν έγλειφε. Η πολιτική ήταν ένα γιουρούσι για την κατάληψη του κρατικού ταμείου που ικανοποιούσε όλα τα βίτσια και τις ανάγκες με τα δανεικά των ευρωπαίων.  Πού ήταν αλήθεια οι συνειδήσεις των "αγανακτισμένων πολιτών" όταν συνέβαιναν όλα αυτά; Ποιος εξέλεξε, όχι μία αλλά  δεκάδες φορές,  όλους αυτούς μας χρεοκοπούσαν;  Φτάσαμε έτσι, όπως λέει ο Γιάννης Βούλγαρης, από την αριστερά της θυσίας, στην αριστερά των επιδομάτων.

Όμως, ένα αριστερό κόμμα δεν είναι συνδικαλιστική κίνηση για να  υιοθετεί άκριτα όλα τα αιτήματα, αλλά τα ιεραρχεί σε ένα πρόγραμμα. Σε να συλλογικό σχέδιο για την αλλαγή της κοινωνίας. Και επειδή δεν είναι δυνατόν να ικανοποιηθούν όλοι, διακρίνει και υπερασπίζεται τον άνεργο ή τη γενιά των 700 ευρώ που πλήττεται από τον νεοφιλελευθερισμό, από τον  μηχανικό της ΔΕΗ που έχει περικοπές λόγω του μνημονίου 50.000 ευρώ. Μιλάει χωρίς να μασάει τα λόγια του για όλες τις συντεχνίες που φοροδιαφεύγουν σε μια κοινωνία που μόνον 4 στους 10 πληρώνουν φόρους και δεν δημαγωγεί ασύστολα για τα δήθεν «φορομπηχτικά μέτρα» της κυβέρνησης. Επισημαίνει την ανάγκη της υγιούς επιχειρηματικότητας απέναντι σε όλους τους κρατικοδίαιτους αεριτζήδες που λυμαίνονται το δημόσιο και κοινοτικό χρήμα. Γιατί,  όσοι δοκίμασαν την ανεργία και την ξύλινη «αντιμονοπωλιακή» ρητορεία της αριστεράς, ξέρουν ότι  η εργασία είναι αξιοπρέπεια. Ονομάζει και αποδοκιμάζει τον νεποτισμό που κυριαρχεί στα πανεπιστήμια, την καταστροφή του δημόσιου χώρου, τη ρητορεία των δικαιωμάτων αλλά όχι της ευθύνης, τους αγώνες εις βάρος των άλλων, τη χρήση της βίας που φθάνει μέχρι τη στέρηση της  ελευθερίας του λόγου.  Αυτήν που η νεωτερικότητα κατέκτησε με αγώνες 300 χρόνων.
Υπάρχουν δυο  μαγικές λέξεις που λείπουν από την λεξικό της μεταπολίτευσης. Ατομική ευθύνη. Οι περισσότεροι κυκλοφορούν με τον μανδύα του θύματος. Η θυματοποίηση είναι η προσφιλής τέχνη του λαϊκισμού. Τα δεινά έρχονται σαν φυσικές καταστροφές. Μνημόνια, χούντες, εμφύλιοι. Ας μην έχουμε αυταπάτες. Η πορεία από το ατομικό στο συλλογικό θα είναι σκληρή. Στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν μόνον ατομικότητες ενδεδυμένες το συλλογικό ή το λαϊκό.  Βουνά εγωισμού.  Πολιτικοί και συνδικαλιστές με γεμάτες γαστέρες και απαστράπτοντα αυτοκίνητα που ρητορεύουν «υπέρ του λαού» στα δελτία των οκτώ και είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν τον συνομιλητή τους. "Η υπευθυνότητα είναι ένα αβάσταχτο φορτίο· μας αλυσοδένει με τις συνέπειες των πράξεών μας" γράφει ο Πασκάλ Μπρυκνέρ στον «Πειρασμό της αθωότητας».
Αν θέλει  να προσφέρει κάτι η αριστερά πρέπει να θυμηθεί πάλι την ιδεολογική ηγεμονία του Γκράμσι και τη σημασία της ιδεολογίας. Που σημαίνει να αναδείξει το ψέμα στο οποίο ζούσαμε. Να καταγγείλει την υποκρισία που ενδημεί και στην ίδια την αριστερά. Να  κάνει δηλαδή την αυτοκριτική της. Να ξαναδώσει πάλι στις λέξεις την αλήθεια τους. Να αναδείξει τις αξίες που έσβησαν. Την αλληλεγγύη. Την εργασία. Την αξιοκρατία. Την ηθική. Την υπεράσπιση των αδύνατων.
Έχουμε ανάγκη από αλήθεια. Όμως είναι οδυνηρή και κοστίζει. Ο λαϊκισμός είναι πάντα γοητευτικός και χαϊδεύει τα αυτιά. Γι’ αυτό και θα   έχει πολύ μέλλον.

O Μάκης Καραγιάννης είναι πεζογράφος και κριτικός

22 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Άριστο.!!!

Ανώνυμος είπε...

Μακάρι να καταφέρουμε να φτιάξουμε ένα τέτοιο κόμμα!!! Συγχαρητήρια!!!
ΜΤ

TassosAnastassopoulos είπε...

Το κείμενο του κ. Καραγιάννη θα μπορούσε να είναι χρήσιμο και εύστοχο, εάν γραφόταν σε μιαν άλλη εποχή. Αυτήν που ο ίδιος - εσφαλμένα - ονομάζει "εποχή του καταναλωτικού ευδαιμονισμού, που στηρίχτηκε στον υπερδανεισμό". Τώρα, αυτήν την εποχή της έντονης οικονομικής ύφεσης και της διαδικασίας του διαρκούς θανάτου, στην οποία έχει εισαγάγει την χώρα και τον πληθυσμό της, η αποικιοκρατική δανειακή σύμβαση με τους "εταίρους" (που στην πραγματικότητα είναι εκπρόσωποι των συμφερόντων της διεθνούς και της ευρωπαϊκής - όπως επίσης και της ελληνικής - χρηματοπιστωτικής ελίτ, δηλαδή του κλαμπ των δανειστών της χώρας, μετατρεπόμενοι και οι ίδιοι σε δανειστές της) και το κατοχικό Μνημόνιο (το οποίο είναι παράρτημα αυτής της δανειακής σύμβασης), που υπέγραψε η κυβέρνηση του ευήθους ΓΑΠ, τον περασμένο Μάϊο, το ίδιο κείμενο καθίσταται άστοχο και αποπροσανατολιστικό, παρά τις όποιες, επί μέρους, ορθές σκέψεις, που περιλαμβάνει.

Το δοκιμιακό εγχείρημα του κ. Καραγιάννη, η απόπειρά του αυτή να βρει τις αιτίες της τωρινής παρακμής της ελληνικής κοινωνίας και της ξαφνικής χρεωκοπίας της οικονομίας της χώρας, πέρα από την αποπροσανατολιστική χρονική αστοχία του, πάσχει και από το γεγονός ότι δεν αντιμετωπίζει το φλέγον και κύριο πρόβλημα της χώρας (που - ό,τι και να λέμε - δεν είναι τώρα η χρεωκοπία του τρόπου σκέψης και οργάνωσης της πολιτικής, που οικοδομήθηκε από το 1974 και μετά). Το καίριο και φλέγον ζήτημα, που οδηγεί την ελληνική οικονομία και τον πληθυσμό της χώρας στον ασφυκτικό και συνάμα διαρκή θάνατο, εντοπίζεται στην ουσιαστική οικονομική χρεωκοπία του ελληνικού κράτους, μια χρεωκοπία, που συμπαρασύρει και την ελληνική οικονομία και κοινωνία και αυτό είναι που τώρα πρέπει να αντιμετωπισθεί.

Προφανώς, αυτή η οικονομική χρεωκοπία του ελληνικού κράτους έχει να κάνει με την χρεωκοπία των συνειδήσεων και του τρόπου σκέψης της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, αλλά αυτή η χρεωκοπία είναι πρωτίστως χρεωκοπία των στρατηγικών οικονομικών της επιλογών, όπως αυτές συγκεκριμενοποιήθηκαν κατά την διάρκεια των δεκαετιών του 1990 και του 2000, με την βλακώδη επιλογή του συνόλου σχεδόν της ελίτ αυτής να καταργήσει την δραχμή και να εντάξει την χώρα στην ζώνη του ευρώ, χωρίς αυτή να πληροί ούτε ένα από τα περιβόητα κριτήρια της Συνθήκης του Μάαστριχτ, με αποτέλεσμα να μπει στην διαδικασία του ξαφνικού θανάτου (και μάλιστα ενός θανάτου διαρκείας), οδηγούμενη στην αθόρυβη πορεία προς τον όλεθρο, αφού ουσιαστικά η χώρα είχε καταστεί εδώ και μια δεκαετία, ήτοι από το 2001, λόγω της μετατροπής του δημόσιου χρέους της, από ένα χρέος, το οποίο ήταν κατά 86% εκφρασμένο σε δραχμές και κατ’ ουσίαν εσωτερικά διαχειρίσιμο χρέος, σε ένα χρέος σε ευρώ, δηλαδή σε ένα κατ’ ουσίαν εξωτερικό χρέος, αφού η Ελλάδα με την ένταξή της στην ευρωζώνη, παραχώρησε το εκδοτικό δικαίωμα που είχε επί του νομίσματος της χώρας, στην πολιτική, χρηματοπιστωτική και λοιπή γραφειοκρατία των Βρυξελλών και της Φραγκφούρτης, του Βερολίνου και των Παρισίων, καθιστώντας την, έστω και στοιχειώδη, εξυπηρέτηση του χρέους αυτού αδύνατη, αφού η εξυπηρέτησή του μπορούσε να γίνει μόνον δια της περίφημης αναχρηματοδότησης αυτού του δημόσιου χρέους, δηλαδή με έναν διαρκή και αέναο νέο δανεισμό, μέσα σε συνθήκες οι οποίες δεν ήσαν πλέον ελεγχόμενες από το ελληνικό δημόσιο (ενώ αντίθετα επί δραχμής οι συνθήκες δανεισμού και τα επιτόκια ήσαν ελεγχόμενα από το ελληνικό δημόσιο, με κύριο όργανο την Τράπεζα της Ελλάδος, που δάνειζε άμεσα το κράτος, κάτι που δεν κάνει η Ε.Κ.Τ.), αλλά από τους δανειστές της χώρας. Εδώ, σε αυτήν την ανόητη, μεγαλομανή και συνάμα καταστροφική στρατηγική επιλογή έγκειται η χρεωκοπία των συνειδήσεων και του τρόπου σκέψης της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ (αριστεράς και δεξιάς) και όχι γενικά στην μεταπολίτευση και στον Ανδρέα Παπανδρέου – ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, σε πολλά είχε δίκιο και υπήρξε προβλεπτικός, αν και σε κάποια άλλα όχι.

TassosAnastassopoulos είπε...

Το να μην μιλάμε γι' αυτό το κυρίαρχο πρόβλημα και το να το αποφεύγουμε είναι, ίσως, παρηγορητικά, ανακουφιστικό, αλλά δεν βοηθάει στην λύση του και φυσικά επιτείνει την οξύτητα του προβλήματος και δυσκολεύει την διαβίωση εκείνων των κοινωνικών στρωμάτων, στα οποία θέλουμε να σταθούμε αλληλέγγυοι.

Και πρέπει να αντιμετωπισθεί, πρώτα αυτό το πρόβλημα και μετά όλα τα άλλα, διότι αυτό είναι που απειλεί άμεσα την ελληνική οικονομία και κοινωνία, με την ουσιαστική τους ισοπέδωση, που θα φθάσει - αν αφεθεί χωρίς αντιμετώπιση - στα όρια του εξανδραποδισμού και στην υπαγωγή του συνόλου του εργαζόμενου ελληνικού πληθυσμού, σε ένα σύγχρονο καθεστώς πεονίας (πεονία είναι μια κατάσταση, ή συνθήκη, υποχρεωτικής υπηρεσίας που βασίζεται πάνω στο χρέος ενός προσώπου προς άλλα άτομα ή ομάδες και σε αυτό το καθεστώς, ο εργαζόμενος, ως άτομο, ή ως σύνολο, ασκεί ελάχιστο, ή και καθόλου, έλεγχο στις συνθήκες και τους όρους της εργασίας του, διότι είναι υπόχρεος στον δανειστή του, ή στους δανειστές του και η υποχρέωσή του για εργασία, υπέρ του δανειστή ή των δανειστών, φθάνει, μέχρις ότου να αποπληρωθεί το χρέος, αλλά στην πράξη, ο δανειστής αλλάζει, νόμιμα ή παράνομα, τους λογαριασμούς, έτσι ώστε το χρέος να μην αποπληρώνεται ποτέ και να συνεχίζει να αυξάνεται και έτσι να μεταβιβάζεται, ως υποχρέωση ακόμα και στα παιδιά του οφειλέτη) για όσο χρονικό διάστημα οι πολιτικές που ακολουθούνται από την έντρομη ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ (και οι οποίες εκπορεύονται από την αποικιοκρατική δανειακή σύμβαση και το κατοχικό Μνημόνιο, αυτούς, δηλαδή τους θεσμικούς μηχανισμούς, που είναι εξωφρενικά πρωτοφανείς στην σύγχρονη γραφειοκρατική καπιταλιστική τάξη πραγμάτων και στο σύγχρονο διεθνές δίκαιο, αφού δι’ αυτών ο οφειλέτης – το ελληνικό κράτος - απεκδύεται όλων των δικαιωμάτων του, που απορρέουν από το σύγχρονο πτωχευτικό δίκαιο, από την ασυλία που του παρέχει η ιδιότητά του ως κράτος και από την σχετική προστασία του από το διεθνές δημόσιο και ιδιωτικό δίκαιο και από την παγία νομολογία των διεθνών δικαστηρίων και οι οποίοι θεσμοί εφευρέθηκαν από την χρηματοπιστωτική και την πολιτική ελίτ της ευρωζώνης, προκειμένου να προετοιμάσουν το έδαφος για την επέκτασή τους σε ευρύτερα σύνολα, μετατρέποντας ολόκληρους λαούς χωρών του αναπτυγμένου καπιταλισμού σε σύγχρονους πεονίτες, εν όψει της έλευσης της ευρωζωνικής, αλλά και της διεθνούς κρίσης χρέους, που προέκυψε, ως αποτέλεσμα της κατάρρευσης της αμερικανικής κτηματαγοράς και της κρίσης του αμερικανικού και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος που προέκυψε, ως απότοκο αυτής της κατάρρευσης τον Ιούλιο – Σεπτέμβριο του 2008), βάζουν ως κυρίαρχο στόχο και σκοπό την εξυπηρέτηση και την προστασία των συμφερόντων των δανειστών της χώρας και όχι του ελληνικού πληθυσμού.

Ανώνυμος είπε...

H ουσία του άρθρου του ΜΚ είναι προάγγελος της απόπειρας υπουργοποίησης στελεχών του λεγόμενου "αριστερού χώρου". Ο χρόνος δε της ανακοίνωσης υποστηρίζει κάτι τέτοιο.

Ανώνυμος είπε...

Σωστά όσα λέγονται, εν μέρει τουλάχιστον, αφού ένα μεγάλο τμήμα του χρέους φαίνεται να οφείλεται σε μίζες και προμήθειες. Γιατί όσοι "εξυπηρετούσαν" τους ψηφοφόρους τους φαίνεται πως φρόντιζαν να εξασφαλίσουν ακόμη και τα τρισέγγονά τους...
Και μια νότα απαισιοδοξίας: ναι, ένα τέλειο κόμμα θα μπορούσε να συγκροτηθεί με αυτές τις αρχές, ωστόσο όσοι τις πρεσβεύουν ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ να ασχοληθούν με την πολιτική και εργάζονται αξιοπρεπώς...

TassosAnastassopoulos είπε...

Δεν μπορώ να αποκλείσω την πιθανότητα το κείμενο του κ. Καραγιάννη να αποτελεί προάγγελο υπουργοποίησης στελεχών ή προσωπικοτήτων του χώρου της Αριστεράς – τουλάχιστον εκείνων που βρίσκονται κοντά στην «Δημοκρατική Αριστερά». Οι συνεργασίες, με το ΠΑΣΟΚ, σε δημοτικό επίπεδο, τον περασμένο Δεκέμβριο και η παρδαλή συγκυβέρνηση στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη, με τους Καμίνη και Μπουτάρη, συνηγορούν προς μια τέτοια εκτίμηση. Όμως, μια τέτοια συνεργασία δεν είναι εύκολη και τούτο εξ’ αιτίας και του θυμικού και των ιδεολογικών προσανατολισμών πολλών στελεχών του κόμματος του κ. Φώτη Κουβέλη, αλλά και λόγω της ακραίας ιδιομορφίας που παρουσιάζει η πολιτικοοικονομική κατάσταση της χώρας, η οποία αποτελεί έναν γόρδιο δεσμό, ο οποίος δεν μπορεί να λυθεί με τις παραδοσιακές πολιτικές μανούβρες και δεν επιδέχεται συμβατικές διαχειριστικές λύσεις. Αυτό το γεγονός - το οποίο έχει να κάνει με το ότι οι λύσεις, που επιδέχεται η παρούσα κατάσταση της χώρας, μπορούν να είναι μόνον αντισυμβατικές, ριζοσπαστικές και εν μέρει αντισυστημικές – αποτελεί συνείδηση για τον κ. Φώτη Κουβέλη και τα λοιπά πολιτικά στελέχη του χώρου και είναι φρένο στις όποιες φιλοδοξίες για υπουργοποίηση στελεχών από τον χώρο αυτό και για ανοικτή πολιτική συνεργασία. Ανάμεσα στα άλλα, μια συγκυβέρνηση του παλαιού και εκσυγχρονισμένου ευρωκομμουνιστικού ρεύματος της ελληνικής κομμουνιστικής αριστεράς, με το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ, θα το οδηγήσει, εκ των πραγμάτων, στην αγκαλιά του ΠΑΣΟΚ, όπως συνέβη, επί Σημίτη, με την πολιτική κίνηση του Μπίστη και τώρα, με πολλή μεγαλύτερη ένταση, λόγω των έκτακτων και κρίσιμων περιστάσεων, που διέρχεται η χώρα, η οποία ευρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της κατάρρευσης και του αφανισμού της. Το πολιτικό κόστος είναι τόσο βαρύ και ασήκωτο, που, εκ των πραγμάτων, δεν θα αφήσει κανένα ζωτικό πολιτικό χώρο ύπαρξης για το κόμμα των σοσιαλδημοκρατικοποιημένων ευρωκομμουνιστών και θα τους δημιουργήσει τις συνθήκες μιας ραγδαίας και συνάμα εφιαλτικής πολιτικής απομόνωσης στον χώρο της αριστεράς, που θα οδηγήσει στην απορρόφηση της «Δ.Α.» από το ΠΑΣΟΚ (ακόμα και αν αυτό αλλάξει όνομα) και στην συνέχεια είναι πολύ πιθανόν να οδηγήσει και στην εξαφάνιση του κόμματος, που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, γεγονός που θα συμπαρασύρει και την «Δημοκρατική Αριστερά», ακόμα και αν αυτή καταφέρει να παραμείνει οργανωτικά και πολιτικά, ως αυτοτελής κομματικός χώρος. Αυτά τα γνωρίζει πολύ καλά ο κ. Φώτης Κουβέλης και γι’ αυτό φαίνεται να είναι πολύ διστακτικός στο να προχωρήσει σε τέτοια συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ. Από την άλλη πλευρά, στην πολιτική ποτέ δεν μπορούμε να πούμε ποτέ και ως εκ τούτου, ουδέποτε μπορούμε να αποκλείσουμε οποιαδήποτε εξέλιξη.

Ήδη, λίγο πριν από την έλευση του Μνημονίου, έχω γράψει και στο μπλογκ μου και αλλού, ότι η πολιτικοοικονομική κατάσταση στην χώρα μας, λόγω της κρίσης του χρέους, θυμίζει προεπαναστατική περίοδο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι, αναγκαστικά, αυτό θα οδηγήσει σε κοινωνική επανάσταση. Κάθε άλλο. Αυτή η κατάσταση μπορεί, κάλλιστα, να οδηγήσει στον εξανδραποδισμό της ελληνικής κοινωνίας, η οποία μπορεί να σκύψει το κεφάλι και να υποκύψει, επί δεκαετίες, ανεχόμενη την δραματική πτώση του βιοτικού της επιπέδου, η οποία έχει αρχίσει και την οποία της επιφυλάσσουν οι πολιτικές και χρηματοπιστωτικές ελίτ της ευρωζώνης, συνεπικουρούμενες από τους εντόπιους συνεργάτες τους. Αυτή η εκτίμησή μου δεν έχει αλλάξει. Όπως δεν έχει αλλάξει και το γεγονός ότι η ελληνική πολιτικοοικονομική και πνευματική ελίτ βρίσκεται σε μια κατάσταση σύγχυσης και αποπροσανατολισμού, εξ αιτίας του γεγονότος ότι βλέπει πανικόβλητη ότι οι εξελίξεις πλέον την υπερβαίνουν και ότι για τις γερμανικές και τις λοιπές ευρωπαϊκές ελίτ αποτελεί ένα αμελητέο και αναλώσιμο μέγεθος.

TassosAnastassopoulos είπε...

Αυτή η κατάσταση επιτείνει την σύγχυση και οδηγεί την ελληνική πολιτική, οικονομική και πνευματική ελίτ σε παραδοξολογίες, που χρησιμεύουνα φ' ενός, για παρηγοριά και αφ' ετέρου, ως ιδεολογικός προπαγανδιστικός μηχανισμός, που φροντίζει να διαχέει μυθοπλαστικές εκδοχές, ως προς την εξήγηση των αιτιών για την επικρατούσα πραγματικότητα, οι οποίες εκδοχές κύριο στόχο έχουν να μεταφέρουν στις πλάτες του ευρύτερου ελληνικού πληθυσμού το βάρος της ευθύνης, για τις ανόητες και καταστροφικές στρατηγικές επιλογές αυτής της ιδίας της ελίτ της χώρας, η οποία, κατά την διάρκεια των δεκαετιών του 1990 και του 2000 εξαπάτησε τον ελληνικό πληθυσμό και με έναν συνεχή προπαγανδιστικό βομβαρδισμό, τον έκανε να πιστέψει και να αποδεχθεί, πλήρως. αυτές τις καταστροφικές στρατηγικές της επιλογές (ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ, κατάργηση της δραχμής και υιοθέτηση του ευρώ). Το δοκιμιογράφημα του κ. Μάκη Καραγιάννη είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της σύγχυσης η οποία επικρατεί και διακινείται στην ελληνική πνευματική ελίτ.

γιαννης ιωαννου-μελος ΔΑ είπε...

... η εξαρση του "αντιλαϊκιστικης" ρητορικης των τελευταιων μηνων ειναι πολλαπλα προβληματικη οταν αγνοει επιλεκτικα κρισιμα ιστορικα δεδομενα: Π.Χ. Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΝΕΡΟΥ ΚΑΜΑΤΕΡΟΥ και η χυδαια εκμετάλλευση της απο το ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΛΑΜΠΡΑΚΗ -ναυαρχιδα του "αντιλαικισμου"...η υποθεση της ΧΡΥΣΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑΣ -οπου μια αριστερα αντισταθηκε , ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΘΛΙΒΕΡΟ ΠΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΤΗΣ Δ.Α. ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΕΡΝΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΔιαΦΥΛΑΞΟΥΝ το εκσυγχρονιστικο προσωπειο του Σημιτη μη σεβομενοι ( επιεικης εκφραση) την αγωνιστικη και πραγματικα αντιλαίκιστικη πρακαταθηκη του ΜΙΧΑΛΗ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗ...Την παρανομη λειτουργια ιδιωτικων καναλιων με την ανοχη της συγκυβερνωσας τοτε αριστερας -ΣΥΝ ( 89-90)-ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΟΙ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΤΕΣ ΘΥΜΟΥΝΤΑΝ ΤΥΧΑΙΑ (;) ΤΟ ΑΚΡΟΔΕΞΙΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΟΥ ΑΝΤΙΔΡΩΝΤΟΣ ΚΩΣΤΗ ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΥ...Υπαρχουν πολλες ανναλογες κρισιμες ιστορικες "λεπτομερειες"-διαφωτιστικες για την αξια , την αξιοπιστια , αλλα και την τυχη της προσφατης "αντιλαίκιστικης πλημμυριδας"...

Unknown είπε...

Βρήκα το άρθρο εξαιρετικό.
Είναι βέβαια δύσκολη η «αυτογνωσία» για το πολιτικό σύστημα, τους πολίτες και την αριστερά. . Χωρίς όμως τέτοιου είδους κριτικά κείμενα είναι δύσκολη η «αντιστροφή» των όσων διαπράχθηκαν μετά την μεταπολίτευση από το πολιτικό σύστημα με την συνευθύνη και της αριστεράς.
Όλα βέβαια γίνονται πιο εύκολα όταν η αριστερά συνεχίζει να επενδύει σε ένα ιδεολογικό σχήμα γνωστό, από τον μεσοπόλεμο ακόμη, με τους κακούς «ξένους» και « κεφαλαιοκράτες» από τη μια και τους καλούς «εργαζόμενους» από την άλλη.
Ένα σχήμα που την έχει οδηγήσει στον απόλυτο παραλογισμό της υποστήριξης «αντιστασιακών κινημάτων» τύπου «δεν πληρώνω» στο εσωτερικό και δικτατορίων τύπου Καντάφι στο εξωτερικό.
Και ως συμπλήρωμα ο μπαμπούλας της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ.
Λες και η αριστερά πρέπει να είναι φοβική σε κάθε ανάληψη εξουσίας.
Λες και πρέπει να μένει μόνιμα στη γωνία,να μην συνδιαλέγεται με άλλες δυνάμεις, να μην συνεργάζεται με κανένα, προκειμένου να αναμείνει την κατάκτηση των χειμερινών ανακτόρων.
Λες και το ευρύτερο εγχείρημα με την εκλογή των δύο Δημάρχων στους δύο μεγαλύτερους δήμους της χώρας πλήτει την αριστερά.
Λες και η κατά to παρελθόν «ανεξάρτητη» και «ανόθευτη πολιτική» της, την έκανε να αντισταθεί στον άκρατο λαϊκισμό που επικράτησε στην ελληνική κονωνία μετά την δεκαετία του ΄80 και οδήγησε στην σημερινή κατάρρευση της χώρας.

Φιλικά
Δεξιός ψάλτης

Unknown είπε...

Βρήκα το άρθρο εξαιρετικό.
Είναι βέβαια δύσκολη η «αυτογνωσία» για το πολιτικό σύστημα, τους πολίτες και την αριστερά. . Χωρίς όμως τέτοιου είδους κριτικά κείμενα είναι δύσκολη η «αντιστροφή» των όσων διαπράχθηκαν μετά την μεταπολίτευση από το πολιτικό σύστημα με την συνευθύνη και της αριστεράς.
Όλα βέβαια γίνονται πιο εύκολα όταν η αριστερά συνεχίζει να επενδύει σε ένα ιδεολογικό σχήμα γνωστό, από τον μεσοπόλεμο ακόμη, με τους κακούς «ξένους» και « κεφαλαιοκράτες» από τη μια και τους καλούς «εργαζόμενους» από την άλλη.
Ένα σχήμα που την έχει οδηγήσει στον απόλυτο παραλογισμό της υποστήριξης «αντιστασιακών κινημάτων» τύπου «δεν πληρώνω» στο εσωτερικό και δικτατορίων τύπου Καντάφι στο εξωτερικό.
Και ως συμπλήρωμα ο μπαμπούλας της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ.
Λες και η αριστερά πρέπει να είναι φοβική σε κάθε ανάληψη εξουσίας.
Λες και πρέπει να μένει μόνιμα στη γωνία,να μην συνδιαλέγεται με άλλες δυνάμεις, να μην συνεργάζεται με κανένα, προκειμένου να αναμείνει την κατάκτηση των χειμερινών ανακτόρων.
Λες και το ευρύτερο εγχείρημα με την εκλογή των δύο Δημάρχων στους δύο μεγαλύτερους δήμους της χώρας πλήτει την αριστερά.
Λες και η κατά to παρελθόν «ανεξάρτητη» και «ανόθευτη πολιτική» της, την έκανε να αντισταθεί στον άκρατο λαϊκισμό που επικράτησε στην ελληνική κονωνία μετά την δεκαετία του ΄80 και οδήγησε στην σημερινή κατάρρευση της χώρας.

Φιλικά
Δεξιός ψάλτης

ΓΙΑΝΝΗς ΙΩΑΝΝΟΥ είπε...

...το βασικο προβλημα του κειμενου των πεντε , ειναι ακριβως η ελλειψη αυτογνωσιας και οι ευκολες καταγγελιες -στοιχεια ενος πραγματικου λαϊκισμου που εκπεμπεται συστηματικα απο τις κυριαρχες ελιτ για να περισωσουν οτι μπορουν απο την επερχομενη αποκαθηλωση τους ... μα αγνοει ο "δεξιος ψαλτης" οτι τον ΚΑΝΤΑΦΙ στην Ελλαδα τον υποστηριξε κυριως το ΠΑΣΟΚ και δη οι ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ;
...για το κινημα "δεν πληρωνω" ΜΗΠΩς ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΩΝ ΕΡΓΟΛΑΒΩΝ που προκαλουν τον ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΛΙΤΗ;...
...η στο ονομα της "δημοκρατικης πολιτικης ορθοτητας" ΘΑ ΚΑΤΑΠΙΟΥΜΕ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΑΓΑΘΩΝ ΑΠΟ ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΕΡΓΟΛΑΒΟΥΣ -ΕΚΔΟΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΝΑΛΑΡΧΕΣ , ΟΛως τυχαιως (;)επικριτες των ηπιων σχετικα λαϊκων αντιστασεων ( για να θυμηθουμε πως αντεδρασαν οι γαλλοι εργατες πριν δυο χρονια-καταληψεις εργοστασιων, ομηρειες διευθ. στελεχων ) ...
...Προς το παρον το μονο κομμα της αριστερας που εχει συστηματικα αντιενωτικη πολιτικη ειναι η ΔΑ - ενω αντιθετα ευτυχως ΣΥΝ-ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ συντονιζονται ικανοποιητικα...για τους δυο δημαρχους ας περιμενουμε : Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΟΥ ΠΙΛΑΤΟΥ στο θεμα της ΥΠΑΤΙΑΣ που εδειξε ο ΚΑΜΙΝΗΣ υπηρξε σοκ για οσους τον υποστηριξαμε...
...ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗ " ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ" περιμενω ( και ελπιζω ακομη-γιαυτο παραμενω μελος της), μια αγωνιστικη σταση ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ στην κυβερνωσα ολιγαρχια -οχι συμπορευση...κατι που ευτυχως το Προσυνεδριακο κειμενο ΘΑΝΑΣΗ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ-ΝΙΚΗΦ.ΣΤΑΜΑΤΑΚΗ δινει εναν θετικο προσανατολισμο...τα περι στρατηγικης καταληψης χειμερινων ανακτορων αφορουν μια φανταστικη αΡιστερα και οχι την υπαρκτη-ουτε καν το ΚΚΕ...ΕΞΑΛΛΟΥ ΑΝ ΕΝΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΠΛΑΝΑΤΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ "ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΗ" ΚΡΑΞΙ...( αυτοεξοριστηκε στη ΤΥΝΗΣΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ)...

ellinaki είπε...

Εξαιρετικό κείμενο. Συγχαρητήρια!

Δ. Επικουρος είπε...

Το δοκιμιο του κ. Μ. Καραγιαννη μου θυμιζει αυτα που εκπονουνται στα διαβοητα ``non-governmental, non-profit organizations, and Think Tanks`` πρωτιστως στις ΗΠΑ και Λονδινο και κατ επεκταση σε αλλες χωρες διεθνως...Μελετες και δοκιμια απο στρατευμενους ``ειδικους`` που αποπροσανατολιζουν τον αναγνωστη εξισωνοντας τους θυτες με τα θυματα η μετατρεπουν τους μεν σε δε... Δοκιμια που αναφερονται σε φαινομενα χωρις εντιμη και εμπεριστατωμενη νυξη στα αιτια των φαινομενων ειναι απο ανευ αξιας εως αποπροσανατολιστικα...
Αναφερει ο κ. Μ. Καραγιαννης ``τα ΜΜΕ δεν αναγνωρισαν την μεγαλυτερη ειδηση των τελευταιων 40 ετων``...
Προφανως αγνοει τον ρολο των ΜΜΕ στην διαχειρηση της εξουσιας. Αν οχι, τοτε τον υποκρυπτει.
Ποια ΜΜΕ εννοει; του κ. Κυριακου; του κ. Αλαφογιαννη; την κυβερνοδιαιτη ΕΡΤ; το καναλι του Καρατζαφερη; Αν δεν εχει αντιληφθει ο αξιοτιμος δοκιμιογραφος των ρολο των ΜΜΕ ας ριξει μια ματια στο ντοκυμαντερ του Noam Tsomsky: ``Manufacturing Consent`` (κατασκευαζοντας συναινεση)...
Η σχεση εξουσιαστη με εξουσιαζομενο
προς οφελος του εξουσιαστη εχει παναρχαιες ριζες. Ο ρολος που ιστορικα εχει αναλαβει η Αριστερα ειναι η ανατροπη αυτης της σχεσης.
Μπορει να κατηγορησει καποιος την Αριστερα (με την εννοια του ορου και οχι την ``σοσιαλιστικα`` μασκοφορεμενη Αριστερα), καποιος εντιμα σκεπτομενος, για λαθη η παραληψεις η ακομα και για περιστασιακο στρουθοκαμηλισμο, ποτε ομως ``σαν αιτια του προβληματος``.
Η ουσιαστικη εξουσια διαθετει υπεροπλια: ελεγχο τραπεζικου και χρηματοπιστωτικου συστηματος, και αφθονο χρημα για εξαγορα συνειδησεων (οταν αυτες υφιστανται) σε μυστικες υπηρεσιες, σε υπηρετες συνταγματολογους, νομοθετες, λειτουργους της δικαιοσυνης, στρατιωτικες και πολιτικες ηγεσιες, ΜΜΕ για πλυση εγκεφαλου με ``αλλα λογια ν` αγαπιωμαστε``, ``Think Tanks``, Επικοινωνιολογους, Εταιρειες Γκαλλοπ, Ιδιωτικες Εταιρειες Ασφαλειας κλπ.
Επισης το Βατικανο απολυτα, αλλα και αλλες ηγεσιες του Κληρου εν μερει, συμμεριλαμβανονται στο ``οπλοστασιο`` της πραγματικης εξουσιας....
Αιτια του προβληματος ειναι το διεθνες τραπεζικο και χρηματοπιστωτικο συστημα, και η εφαρμογη του δογματος του Milton Friedman περι ``Ελευθερης Αγορας`` (δεν θελει και πολυ συζητηση κατα ποσο ειναι ελευθερη μια Αγορα οταν οι διεθνεις ποροι ελεγχονται απο την οικονομικη ολιγαρχια και τα Μονοπωλια). Ενα οικονομικο δογμα καλυπτομενο με υποκριτικα ευηχους ορους οπως Νεοφιλελευθερισμος και Παγκοσμιοποιηση, υιοθετημενο κι` εφαρμοζομενο διχως ιχνος ενδειας, απο απατεωνες και ξεπουλημενους αστους πολιτικους και κομματα οπως συμβαινει επι μακρον και στην χωρα μας. Γιατι αν δεν ειναι απατεωνας ενας πολιτικος η ενα κομμα εξουσιας που αλλα υποσχεται και αλλα κανει τι ειναι τοτε; Πως ονομαζεται αν οχι απατεωνας αυτος που προεκλογικα κατηγορει την οικονομικη ολιγαρχια, και μολις παραλαβει την διαχειριση της εξουσιας υπηρετει ασυστολα αυτους που προεκλογικα κατηγορουσε;
Σιγουρα συμμετεχει στην πολιτικη ευθυνη και το εκλογικο σωμα που ανεβαζει στην εξουσια απατεωνες πολιτικους υποκυπτοντας σε μικροκομματικες πελατειακες σχεσεις, διατηρωντας ανεπαφη την ``πολιτικη του τσιμπλα``. Σιγουρα εχει ευθυνη και η διαμελισμενη Αριστερα που δεν καταφερνει να συγκροτηθει σ` ενιαιο σωμα εγκολπωνοντας ετσι ευρυτερες λαικες μαζες αναξιοπαθουντων και αλλων πληγεντων απο τον υφισταμενο οικονομικο φασισμο , οδηγωντας σε απο κοινου δραση . Ομως η κυρια ευθυνη εγκειται σ` αυτους που ασκουν, η για το ακριβεστερο σ` αυτους που διαχειριζονται την εξουσια. Ολοι αυτοι οι ανεπαρκεστατοι νανοι της πολιτικης για το συνολο, αλλα επαρκεστατοι για τα συμφεροντα της οικονομικης ολιγαρχιας ``ειδικοι``, επιστημονες και ακαδημαικοι της ``ευλυγιστης μεσης`` μπροστα στους επιδοξους παγκοσμιους αρχοντες...
Η ευθυνη ειναι πρωτιστως στους ``εν γνωσει`` υποκριτες αδικοπραγουντες και σε αποσταση στους ``εν αγνοια`` αδικοπαθουντες... Δοκιμια σαν του Μ. Καραγιαννη ηθελημενα η αθελητα απεχουν και αποπροσανατολιζουν απο αυτο που εχει αναγκη ο τοπος μας και ο Κοσμος: ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Ανώνυμος είπε...

Οι ευθύνες του νεοφιλευθερισμού είναι δεδομένες. Όμως πριν από την "ανατροπή" προηγείται η αυτογνωσία. Αντί να βγάζουμε "στρατευμένους ειδικούς" και πράκτορες, όσους μας θυμίζουν και τις δικές μας ευθύνες ας κοιτάξουμε λίγο στον καθρέφτη.

Γιώργος Κιουρκτσόγλου είπε...

πως συμφωνεί Τα Μάλα κι εξαίρει ένα Άρθρο (και το Συγγραφέα του

Πρωτίστως) "Γροθιά στο Μαλακό Υπογάστριο" Ενός Τόπου με Μοναδική

Ιστορία Χιλιετηρίδων..... και Μέλλον "Αγγελοπουλικό"!

Γιάννης Καραμήτρος είπε...

Συμφωνώ απόλυτα με το κείμενο και ειδικότερα με 3 σημεία:
1. ο ανδρεοπαπανδρεϊκός λαϊκισμός της μεταπολίτευσης. Αυτή πρέπει να είναι η αρχή του ξεπεσμού της Ελλάδας
2. Ένας λαϊκισμός που ακυρώνει την ευθύνη του πολίτη, θα πρόσθετα η έλλειψη πολιτών και παράλληλα η έλλειψη Αστικής Τάξης.
3. θυματοποίηση, την οποία υιοθέτησε απόλυτα ο Τσίπρας και επιβεβαιώνει τη θέση του άρθρου για την ανεπάρκεια της Αριστεράς και αυτό είναι τραγικό για όλους μας.

ΣΑΜΙΟΣ είπε...

ΘΑΥΜΑΣΙΟ

Ανώνυμος είπε...

Ούτε η 21η Απριλίου πήγε χαμένη ως επέτειος για τη λεγόμενη «Δημοκρατική Αρι-στερά» προκειμένου να εκφράσει τις φιλοκυβερνητικές της διαθέσεις: «Ο φόβος για το αύριο έχει δημιουργήσει συνθήκες έντονης απογοήτευσης για τους πολίτες. Οι συ-γκρίσεις με το 1967, όμως, σε κάθε περίπτωση είναι άστοχες και ιστορικά λαθεμένες» επισημαίνεται στην ανακοίνωση της Εκτελεστικής Επιτροπής του κόμματος για την 44η επέτειο από την επιβολή της χούντας. Σε μια ημερομηνία που συνήθως τα κόμμα-τα βρίσκουν αφορμή για τετριμμένες και ηθικού χαρακτήρα διαπιστώσεις, η «χρήσι-μη Αριστερά» του Κουβέλη βρήκε πάλι την ευκαιρία να ασκήσει κριτική στα αριστε-ρά της, σε όσους δικαιολογημένα παραλληλίζουν το αντιδημοκρατικό και αντεργατι-κό οικονομικό πραξικόπημα του Μνημονίου με την επταετία.

Το Μώλυ είπε...

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΛΑΪΚΙΣΜΟ, των “ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ” Σωτηρο_μεσιών του “ώριμου φρούτου”

“The party, -πάρτε το χαμπάρι-, is OVER” & OUT!

Οι παρατρεχάμενοι “Α- Ρ- Δ” τής φωτογραφίας, αλλά και όλων των μπλογκ και ΜΜΕ του είδους τους, είναι ανεπαρκείς στην δουλειά τους, (γι΄αυτό και έχουν …επιτύχει,επαγγελματικά -τέτοιους θέλουν τα αφεντικά), αρκούντως “σκύφτες” και κάργα ΛΑΪΚΙΣΤΕΣ.

Όλοι, δε, αυτοί οι λαϊκιστές είναι κατά της Τρόικας/Μνημονίου/Ευρώπης, ή των δυσκολιών που πρέπει να αναληφθούν από όλους μας, για να βγούμε από τον λάκκο με τα φιδοάγγουρα που ρίξαμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας, και αντ’ αυτών των δυσκολιών προτείνουν το …φλιπ-σάιντ, ή την άλλη όψη, του “ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ”*, εν μέσω Κρίσης, μάλιστα, και κα_θη_με_ρι_νής επαπειλούμενης, ως δαμοκλείου σπάθης, ΠΤΩΧΕΥΣΗΣ!



Όπως, βεβαιότατα, και όλοι όσοι μαζεύονται στον …δεξιό Ριζοσπάστη του διαδικτύου, aka “antinews”, (που γράφει κατά των Τραπεζών, ΑΛΛΆ, ΟΜΩΣ, …έχει και δυο διαφημισούλες τους), και …βαράνε χειροκροτήματα ο ένας στον άλλον και όλοι μαζί στους αρχιλαϊκιστές του Δικτύου 21 aka νέα ΝΔ. Η οποία νέα ΝΔ, αν και δηλώνει, κάργα και ασυζητητί, μεγάλη και μοναδική εν Ελλάδι Δεξιά, βρίσκεται σε αγαστή συμμαχία με την …Αριστερά, (λόγω του προδότη Ρηγά, Χρύσανθου;). Την Αριστερά των φιλολαθρομεταναστών** τού ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα, που λίαν προσφάτως αγκαλιάστηκε με τον Φωτόπουλο (!!!) της ΓΕΝΟΠ… “ΦΜΤΨ”*** φάση! Αλλά, βέβαια, θα πεις, εντάξει όλα αυτά, όμως, τουλάχιστον, τα νέα γραφεία της νέας ”Φιλιά-στο-σβέρκο” (: ανδρικό σβέρκο, εννοούν οι πρώην λοκατζήδες) ΝΔ, είναι πολύ γκλαμουράτα και ασορτί, σημειο_λογικά, στην …τραβεστί πιάτσα- αγορά- agora τού αγοραίου έρωτα της Συγγρού…



Δια ταύτα,

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΛΑΪΚΙΣΜΟ!

ΤΕΡΜΑ ΟΙ “ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ” ΣΩΤΗΡΟ_ΜΕΣΊΕΣ!!

ΤΕΛΟΣ ΟΙ ΤΖΑΜΠΑ ΜΑΓΚΕΣ ΤΟΥ “ΩΡΙΜΟΥ ΦΡΟΥΤΟΥ”!!!

Λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν και πρέπει να βγάλουμε τον σκασμό και να δουλέψουμε, ΕΠΙ_ΤΕΛΟΥΣ. Όλα τα άλλα είναι για ΛΑΪΚΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ. Ή για να ευοδωθεί η αρπαγή της Εξουσίας με την “άσφαλτη”- άχαστη- σίγουρη μέθοδο του “ώριμου φρούτου”, που σάπισε, όμως, πλέον, και μόνο οι βλάκες δεν το έχουν πάρει χαμπάρι, ακόμα, αφού κοιτούν και …χαζεύουν, αντί να βλέπουν:

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Krax είπε:
02/10/2011 στις 11:35 am

"Παλαιότερα διακριτικά, τώρα και από την δεκαετία του ’90 φανερά (προκλητικά), η εξουσία εναλλάσσεται με την μέθοδο του ώριμου “σάπιου” φρούτου.

Αναλυτικά.

Ο εντεταλμένος υπάλληλος,κατά κόσμον “ο ηγέτης”, περιμένει κάτω από το δένδρο (παναμερικάνα) με τους καρπούς της εξουσίας, να πέσει και να πιάσει τον καρπό του, όταν αυτός σαπίσει.

Ο ηγέτης είναι πάντα κατ’ επιλογήν αδύναμος και ανίκανος να κουνήσει το δένδρο να πέσει ο καρπός του βρώσιμος, δεν τον ενδιαφέρει αν βρωμίσει με τα ζουμιά του σάπιου φρούτου της εξουσίας, του αρκεί μόνο που θα πέσει πάνω του και θα το πιάσει".
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Όλο το άρθρο εδώ: http://gkdata.wordpress.com/2011/10/03/%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%83-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BB%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BB%CE%B5%CF%86%CF%84%CE%B1-%CF%85%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87/

manousos είπε...

Άργησα με καθυστέρηση 15 μηνών να διαβάσω το κείμενο του Μ.Κ.
Συμφωνώ με πολλές από τις επισημάνσεις του.Έχει όμως όλο το δίκιο με το μέρος του ο Τάσος Αναστασόπουλος.Ότι οι στρατηγικές επιλογές των Ελληνικών ελίτ που μας έβαλαν στην ΟΝΕ και χάσαμε το εκδοτικό προνόμιο οδήγησε το κράτος στην χρεοκοπία.Αλλά πάλιδιερωτώμαι; Ήταν ανάγκη οι κυβερνήσεις να δανείζονται σαν αφηνιασμένες;Δεν ώφειλαν να βάλουν ένα φρένο στην άφρονα πολιτική του υπερδανεισμού, και να στηρίξουν την ανασυγκρότηση της χώρας;
Το νόμισμα δεν είναι φετίχ αλλά εργαλείο πολιτικής.Ο υπερδανεισμός σκλαβώνει στους δανειστές τις νέες γενιές.Πόιον συμφέρει εκτός αυτούς που έχουν το κεφάλαιο και δανείζουν ντόπιους και ξένους;Να μην λησμονούμεεπίσης ότι την κρίση του συστήματος την φορτώνουν στους μη έχοντες και μη κατέχοντες.

manousos είπε...

Άργησα με καθυστέρηση 15 μηνών να διαβάσω το κείμενο του Μ.Κ.
Συμφωνώ με πολλές από τις επισημάνσεις του.Έχει όμως όλο το δίκιο με το μέρος του ο Τάσος Αναστασόπουλος.Ότι οι στρατηγικές επιλογές των Ελληνικών ελίτ που μας έβαλαν στην ΟΝΕ και χάσαμε το εκδοτικό προνόμιο οδήγησε το κράτος στην χρεοκοπία.Αλλά πάλιδιερωτώμαι; Ήταν ανάγκη οι κυβερνήσεις να δανείζονται σαν αφηνιασμένες;Δεν ώφειλαν να βάλουν ένα φρένο στην άφρονα πολιτική του υπερδανεισμού, και να στηρίξουν την ανασυγκρότηση της χώρας;
Το νόμισμα δεν είναι φετίχ αλλά εργαλείο πολιτικής.Ο υπερδανεισμός σκλαβώνει στους δανειστές τις νέες γενιές.Πόιον συμφέρει εκτός αυτούς που έχουν το κεφάλαιο και δανείζουν ντόπιους και ξένους;Να μην λησμονούμεεπίσης ότι την κρίση του συστήματος την φορτώνουν στους μη έχοντες και μη κατέχοντες.

http://www.metarithmisi.gr/imgAds/epikentro_1.gif

Αναγνώστες