Αντόνιο Γκράμσι: Sono pessimista con l’intelligenza, ma ottimista per la volontà»

Ο Νίκος Τσούκαλης άφησε για λίγο τα έδρανα της βουλής και  τις επερωτήσεις για τις μίζες των γερμανικών υποβρυχίων και έπιασε την κιθάρα στην γιορτή που διοργάνωσε η Δημοκρατική Αριστερά Θεσσαλονίκης στα γραφεία της για το κόψιμο της πίτας. Εκτός από την κιθάρα επέδειξε τις ικανότητές του και στο τραγούδι με την επιτυχία του συμπατριώτη του:  «Με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις». Στην πένα και την κιθάρα τον διαδέχτηκε ο Γιάννης σε μια ζεστή ατμόσφαιρα με πλήθος κόσμου, όπου η Καίτη Τσαρουχά -η διευθύντρια της κουζίνας- είχε ετοιμάσει ένα gourme τραπέζι με σουβλάκια, σμυρναϊικα σουτζουκάκια  και πλήθος ορεκτικών. Ο λευκός και ερυθρός οίνος έρρεε άφθονος. Η Σοφία έδειξε ότι  χειρίζεται  καλά τον Ζαμπέτα και τον Τσιτσάνη κάνοντας σεκόντο στον Τσούκαλη. Ο Αργύρης διέγραψε  αρκετούς κύκλους σε ρυθμούς ζειμπέκικου ενώ  σε μερικές χορευτικές φιγούρες και επικύψεις το κασκόλ του… καθάριζε το πάτωμα.

Ο Βαγέλης Ζορκάδης μίλησε για τους δύσκολους καιρούς που περνάμε και ο Σάκης Παπαθανασίου για να τονώσει το φρόνημα των μελών του κόμματος ενάντια στην τρόικα και τον καπιταλισμό -τον οποίο χρόνια τώρα χτυπάμε αλλά αυτός δεν καταλαβαίνει τίποτε- επιστράτευσε ακόμη και τον Γκράμσι: Στην απαισιοδοξία της  γνώσης –δήλωσε- αντιπαραθέτουμε την αισιοδοξία της βούλησης. «Sono pessimista con l’intelligenza, ma ottimista per la volontà».

Καλή χρονιά
G. F.

«Είμαστε άθλιοι... Ψηφίστε μας!»

Tου Aπόστολου Δοξιάδη*, Καθημερινή, 31.12.11

Ενα από τα νεοφανή φαινόμενα που ανέδειξε η κρίση είναι ο δημοσίως αυτομαστιγωνόμενος, μετανοών πολιτικός. Το αξιοπρόσεκτο όμως είναι ότι αυτή η πρόσφατη έφεση στην αυτοκριτική, που κινδυνεύει να πάρει επιδημικές διαστάσεις, αντί να βελτιώνει τα συναισθήματα των πολιτών προς τους πολιτικούς, όπως ίσως περίμενε κανείς, αφού η μετάνοια δημιουργεί κατά κανόνα συμπάθεια προς τον αμαρτωλό, μας εξοργίζει ακόμη περισσότερο. Η αυτοκριτική είχε ανέκαθεν κάποια θέση στην πολιτική μας, εφ’ όσον γινόταν σε συγκεκριμένο χρόνο και με ορισμένο τρόπο. Το πολιτικό «σαβουάρ βιβρ» όριζε λοιπόν ότι αυτοκριτική έκαναν μόνο αυτοί των οποίων το κόμμα μόλις έχασε την εξουσία, ή μείωσε τα ποσοστά του, και πάντα με τέσσερις κανόνες: γινόταν μόνο αμέσως μετά τις εκλογές· ήταν ήπια και κόσμια· ήταν γενικόλογη, χωρίς ποτέ να εξειδικεύει· και, τέλος, εκφραζόταν σε πρώτο πληθυντικό ή, καλύτερα ακόμη, χωρίς προσδιορισμό του γραμματικού υποκειμένου.

Διεκδικώντας ηγετικό μερίδιο στην καταστροφή

Tου Πάσχου Mανδραβέλη, Καθημερινή, 31.12.11

Το κακό με την ομηρική Κασσάνδρα δεν ήταν αυτά που έλεγε, αλλά ότι αυτά που προφήτευε έβγαιναν αληθινά. Το ίδιο ακριβώς πρόβλημα έχουμε και με τον επικεφαλής οικονομολόγο της Ντόιτσε Μπανκ, Τόμας Μάγιερ. Να θυμίσουμε ότι σε ανύποπτο χρόνο -στις 10 Νοεμβρίου 2009, όταν εμείς βρισκόμασταν σε μετεκλογικά πελάγη «αφθονίας» και επιδομάτων- ο εν λόγω διαμορφωτής της γερμανικής πολιτικής δήλωνε ότι «σε περίπτωση που η Ελλάδα θα συναντούσε δυσχέρειες πληρωμών... καλό θα ήταν η Ε.Ε. να της συνιστούσε να προσφύγει στο ΔΝΤ». Τότε η δήλωσή του πέρασε απαρατήρητη. Ελάχιστοι την θυμήθηκαν ακόμη και όταν η Ελλάδα προσέφυγε στην τρόικα ως έσχατο δανειστή.

Η κατανόηση του κόσμου είναι προϋπόθεση για την αλλαγή του

    Tου Κωνσταντίνου Τσουκαλά, Αυγή, ΕΝΘΕΜΑΤΑ, 31.12.11

Η ελληνική έκδοση της συλλογής δοκιμίων του Έρικ Χομπσμπάουμ Πώς να αλλάξουμε τον κόσμο. Ιστορίες του Μαρξ και του μαρξισμού (μετ.: Μάνια Μεζίτη, εκδ. Θεμέλιο) παρουσιάστηκε την Τρίτη 20.12, από τον Σπ. Ι. Ασδραχά, τον Γ. Βούλγαρη, τον Π. Ιωακειμίδη, τον Ν. Καραπιδάκη, τον Η. Νικολακόπουλο και τον Κ. Τσουκαλά. Στο προηγούμενο φύλλο δημοσιεύσαμε τον χαιρετισμό του Ε. Χομπσμπάουμ (η ομιλία του Σπ. Ι. Ασδραχά δημοσιεύθηκε στην Εποχή, 25.12.2011)· συνεχίζουμε σήμερα με την ομιλία του Κ. Τσουκαλά. Το κείμενο προέρχεται από απομαγνητοφώνηση και διατηρεί τον προφορικό χαρακτήρα του λόγου. Ο τίτλος είναι των «Ενθεμάτων».

                                                                                                                                            ΕΝΘΕΜΑΤΑ

Αρχίζω από τον τίτλο του βιβλίου: Πώς να αλλάξουμε τον κόσμο. Αναφέρεται, το ξέρουμε όλοι, στη γνωστή θέση του Μαρξ για τον Φόυερμπαχ: οι φιλόσοφοι δεν αρκεί απλώς να κατανοήσουν τον κόσμο, πρέπει να τον αλλάξουν. Πρόκειται βέβαια για ένα σύνθημα, αλλά είναι πάρα πολύ σημαντικό. Και το ερώτημα πώς να αλλάξουμε τον κόσμο είναι, σήμερα, εξαιρετικά επείγον.

Εκλογές με σύνθημα «μαντζούνια υπάρχουν;»

Κώστας Ντιός 

Του Γιάννη Βούλγαρη, ΝΕΑ, 10.12.11

Αν θέλαμε να ζωγραφίσουμε τη σημερινή εικόνα θα χρειαζόμασταν ασφαλώς ορισμένες πινελιές πολιτικού σουρεαλισμού. Πώς αλλιώς να περιγράψεις την κατάσταση που ο κυρίαρχος δημόσιος λόγος διατυμπανίζει «το Μνημόνιο απέτυχε», η κυβέρνηση που το εφάρμοσε παραιτήθηκε, αλλά η χώρα κινείται πάντα στον αστερισμό των νέων μνημονίων με τη συμμετοχή όσων μέχρι χτες έκαναν ό,τι μπορούσαν για «να αποτύχει το Μνημόνιο»; Πώς αλλιώς να περιγράψεις μια κατάσταση που η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών υποστηρίζει την παραμονή στο ευρώ, αλλά η χώρα δεν έχει κατορθώσει να συμφωνήσει σε μια πολιτική παραμονής στο ευρώ; Υπάρχει κάτι βαθιά επικίνδυνο στη σημερινή πολιτική κατάσταση. Ο κυρίαρχος δημόσιος λόγος έχει γίνει αυτοκαταστροφικός. Στην ουσία λέει: το Μνημόνιο απέτυχε, μας έδωσαν λάθος φάρμακο, αλλά τώρα πρέπει να πιούμε το ίδιο φάρμακο ή σχεδόν το ίδιο.

Γιατί τέτοια ανοχή;

Του Σταύρου Θεοδωράκη, www.protagon.gr, 3012.11

Αναζητώ την είδηση της αποπομπής του Ροντούλη από την κυβέρνηση αλλά δεν την βρίσκω. Λυπάμαι, αλλά ο Λουκάς Παπαδήμος έχασε άλλη μια ευκαιρία για να δείξει ότι δεν ανέχεται οι υπουργοί του να συμπεριφέρονται ως τοπικοί ρουσφετολόγοι. Το ατόπημα του Ροντούλη σάς είναι γνωστό. Αλλά επειδή μέσα στην εορταστική ατμόσφαιρα (!) όλο και κάτι θα σας έχει ξεφύγει, σας ενημερώνω συνοπτικά. Ο υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Ροντούλης παρενέβη για να μην κλείσουν δύο εφορίες στην εκλογική του περιφέρεια. Τον υφυπουργό «κάρφωσαν» οι ίδιοι οι εφοριακοί, ο ίδιος ουσιαστικά το παραδέχτηκε λέγοντας στο ραδιόφωνο ότι οι συγκεκριμένες εφορίες δεν πρέπει να κλείσουν γιατί εξυπηρετούν χιλιάδες ψηφοφόρους του. Λες και οι ψηφοφόροι των άλλων 48 (ζωή να 'χουν) υπουργών και υφυπουργών δεν έχουν ψυχή. Και τι θα πουν στους ελεγκτές της τρόικα όταν κοιτάξουν τον ελλιπή χάρτη με τις συγχωνευμένες και καταργημένες εφορίες; «Larissa, this is Rontoulis’ State»;

Αυτογνωσία και ειλικρίνεια

Του Γώργου Καρελιά, www.aixmi.gr, 30.12.11

Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας σήμερα; Το έλλειμμα και το χρέος; Η φοροδιαφυγή; Τα σκάνδαλα που μένουν ατιμώρητα; Οι πολιτικοί που «μας κορόιδεψαν»; Σίγουρα κάποιο από αυτά είναι ή και όλα μαζί. Αν το δούμε, όμως, κάπως αλλιώς, ίσως καταλήξουμε στο πρόβλημα που περιγράφεται με τις λέξεις «αυτογνωσία» και «ειλικρίνεια». Η απουσία τους, ίσως, συνιστά το μεγαλύτερο πρόβλημά μας. Διαχρονικά ναι, αλλά σήμερα, στην καρδιά της κρίσης, η σημασία τους μπορεί να αποβεί καθοριστική, κυρίως ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ. Κι αυτό το μέλλον δεν το καθορίζουν μόνον οι πολιτικοί. Το καθορίζουν και οι πολίτες με τη συμπεριφορά και τις αποφάσεις τους. Όλοι εμείς.

Ηλίθιοι αυτόχειρες

Του Πάνου Τσορμπατζόγλου

Στη συντηρητική άποψη ότι η παιδεία και όχι οι πολιτικές ορίζουν την πρόοδο μιας κοινωνίας, είναι επείγουσα ανάγκη να αντιπαραθέσουμε την άποψη των προοδευτικών όλου του κόσμου ότι οι πολιτικές μπορούν ν’ αλλάξουν την παιδεία και να την σώσουν έτσι από τον εαυτό της.(Daniel P. Moynihan).

Κατά συνέπεια «οι ιδρυμένες συνθήκες και νοοτροπίες» συν ο «ανατολισμός» μας και η ορθόδοξη αντίληψη του κυρίαρχου χριστιανικού δόγματος , όλα κατά τον Σ. Ράμφο θεμελιακά στοιχεία της κουλτούρας μας, είναι φανερό ότι πρέπει ν’ αλλάξουν αν θέλουμε να αναστρέψουμε την καταστροφική πορεία του τόπου αυτού προς το αδιανόητο τέλος.

Δεν υπάρχει ξεχωριστή Δικονομία για τους μοναχούς

Του Γρηγόρη Καλφέλη, ΒΗΜΑ, 29.12.11

Οι παρανοϊκές, ετερόκλητες και επιλεκτικές ευαισθησίες για την προσωρινή κράτηση του μοναχού Εφραίμ θυμίζουν θλιβερά αυτό που έλεγε η γαλλίδα ανακρίτρια Ζολύ, όταν διερευνούσε το απεχθές σκάνδαλο Elf στη Γαλλία. Είχε, δηλαδή, διαμορφώσει την εντύπωση η παραπάνω δικαστής – λόγω των απαράδεκτων παρεμβάσεων που είχαν γίνει στο έργο της από υψηλούς παράγοντες- ότι «ο νόμος εφαρμόζεται σε όλους, πλην εκείνων που κατέχουν πολιτική, οικονομική -και θα πρόσθετα εγώ- και θρησκευτική εξουσία» ( Ζολύ, «Η δικαιοσύνη είναι υπόθεση όλων μας», εκδ. Καστανιώτης)! Και διατυπώνω αυτές τις απωθητικές σκέψεις για ένα απλό λόγο. Γιατί διαφορετικά δεν μπορώ να εξηγήσω για ποιο λόγο οι ίδιοι αυτοί ρασοφόροι, πολιτικοί, συνταγματολόγοι και εκπρόσωποι του δικηγορικού συλλόγου Αθηνών –ή των δικαστικών ενώσεων- δεν αντιδρούν με την ίδια ευαισθησία, όταν καθημερινά και σωρηδόν πηγαίνουν στις φυλακές πολλοί απλοί έλληνες πολίτες.

Στίγκλιτζ: Μακάρι να διαψευστώ αλλά το ευρώ οδεύει σε κατάρρευση

ΒΗΜΑ, 28.10.11

Ως χρονιά της «αιτιολογημένης απαισιοδοξίας» χαρακτηρίζει το 2012 ο αμερικανός οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτζ σε άρθρο του για λογαριασμό του ιστότοπου Project Syndicate το οποίο αναδημοσιεύεται στον ευρωπαϊκό τύπο. Πηγή της απαισιοδοξίας του νομπελίστα καθηγητή στο αμερικανικό Πανεπιστήμιο Κολούμπια είναι οι ενδείξεις ότι «η ευρωζώνη έχει εισέλθει σε ένα φαύλο κύκλο» και «το μόνο που σώζει προς το παρόν το ευρώ είναι η πολιτική αγοράς ομολόγων από την ΕΚΤ». «Ωστόσο η πολιτική απάντηση (στην κρίση) είναι αρκετά αναιμική και καθυστερημένη για να μην πω κάτι περισσότερο» αναφέρει χαρακτηριστικά ο Στίγκλιτζ. Γνωστός για την κριτική του στα προγράμματα εξοντωτικής λιτότητας ο αμερικανός οικονομολόγος εκτιμά ότι το πιο πιθανό σενάριο για το 2012 «θα είναι η αναπαραγωγή του ίδιου σχεδίου: λιτότητα, αποδυνάμωση της πραγματικής οικονομίας, περισσότερη ανεργία και διαιώνιση των δημοσιονομικών προβλημάτων».

Θρησκεία και Λόγος. Πόσο ανάγκη έχει ο σύγχρονος άνθρωπος τον Θεό

Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ, 28.12.11

Η δικαστική εντολή για την προφυλάκιση του ηγουμένου Εφραίμ, πέρα από ζητήματα που αφορούν την απονομή της δικαιοσύνης και την ικανοποίηση του κοινού περί δικαίου αισθήματος, γέννησε και απορίες για το πώς ο δημόσιος χώρος αντιμετωπίζει τη σχέση θρησκείας και λόγου, ιδιαίτερα σε κράτη όπου δεν υπάρχει διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους.Τα τελευταία χρόνια μερικοί στοχαστές, οι αποκαλούμενοι και Νέοι Αθεοι, ο βρετανός βιολόγος Ρίτσαρντ Ντόκινς, ο συγγραφέας Σαμ Χάρις (το βιβλίο του «Γράμμα σε ένα χριστιανικό έθνος» είναι μπεστ-σέλερ) ο φιλόσοφος Ντάνιελ Ντένετ, ο πρόσφατα θανών Κρίστοφερ Χίτσενς (κυρίως με το βιβλίο του «Ο Θεός είναι μεγάλος») και ο Γάλλος Μισέλ Ονφρέ έχουν συγκεντρώσει τα πυρά τους κατά της θρησκείας και της πίστης. Με πιθανή εξαίρεση τον Ντόκινς, όλοι αυτοί συνθέτουν, κατά τη γνώμη μου, το σύγχρονο ρεύμα ενός λαϊκιστικού αθεϊσμού. Οι απλοποιήσεις της σχέσης λόγου και θρησκείας είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες.

Να δημιουργήσουμε μια Ευρώπη των πολιτών!

Του  Ulrich Beck, ΤΟ ΒΗΜΑ - LE MONDE,28.12,11

Η Ευρώπη έχει ήδη κάνει ένα θαύμα: μετέτρεψε εχθρούς σε φίλους. Απέναντι στην κρίση του ευρώ χρειάζεται ένα δεύτερο θαύμα: να περάσει από την Ευρώπη της γραφειοκρατίας σε μια Ευρώπη των πολιτών.Πριν λίγο καιρό, μετά την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, όλοι έβγαλαν έναν αναστεναγμό ανακούφισης και άρχισαν να ελπίζουν ότι η Ευρώπη ήταν αρκετά δυνατή και ικανή να ξεπεράσει τα προβλήματά της. Στη συνέχεια ο έλληνας πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου δήλωσε ότι ήθελε να συμβουλευτεί τον λαό για μια υπόθεση που αφορούσε το μέλλον του. Τότε είναι που εμφανίστηκε η κρυμμένη αλήθεια: όποιος επιθυμεί να ασκήσει δημοκρατία σ' αυτή την Ευρώπη, την τόσο υπερήφανη για την δημοκρατία της, μετατρέπεται σε μια απειλή για την Ευρώπη. Πριν από όχι και τόσο πολύ καιρό, συχνά επικαλούμασταν την κακοφωνία της ΕΕ. Αίφνης, η Ευρώπη έχει έναν αριθμό τηλεφώνου. Είναι στο Βερολίνο και ανήκει στην Ανγκελα Μέρκελ.

Η «περίπτωση» Εφραίμ

Του Κώστα Γιαννακίδη, www.protagon.gr,2712.11

Η απόφαση για τον Εφραίμ, είναι έμφορτος ημεδαπών και αλλοδαπών σκοπιμοτήτων.» Η δήλωση προέρχεται από τον Γιώργο Καρατζαφέρη. Θα μου πείτε ότι για πολλούς οι δηλώσεις Καρατζαφέρη είναι σαν το κρύο νερό στη μπανιέρα-σου προκαλεί ένα μικρό σοκ, αλλά φεύγει στην αποχέτευση. Όμως τώρα ο Γιώργος Καρατζαφέρης είναι πυλώνας κυβερνητικής σταθερότητας. Γι' αυτό, λοιπόν, καλό θα ήταν να μας εξηγήσει ποιες είναι οι σκοπιμότητες που περιέχονται στην απόφαση για τον Εφραίμ. Διότι αν ένας πολιτικός αρχηγός γνωρίζει ότι το Συμβούλιο Εφετών εξυπηρετεί ντόπια και ξένα συμφέροντα-όπως έλεγαν παλαιά-τότε καλό θα ήταν να το μάθουμε και εμείς οι υπόλοιποι.

Ρόμπερτ Πάξτον:"Τα σηµάδια του φασισµού είναι όλα εδώ"

Μιλάει στο «Βήμα» ο αμερικανός ιστορικός, αυθεντία σε ζητήματα φασισμού και ευρωπαϊκού Μεσοπολέμου, 25.12.11

Η δολοφονική επίθεση της 22ας Ιουλίου στη Νορβηγία από τον Αντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ έδειξε ότι η ευρωπαϊκή Ακροδεξιά βρίσκεται σε διαρκή άνοδο,υποβοηθούµενη από τη δριµεία οικονοµική κρίση και την απαξίωση των κοινοβουλευτικών και δηµοκρατικών θεσµών. Το κοινωνικό µοµέντουµ σήµεραθυµίζει επικίνδυνα την αντίστοιχη πολιτική συγκυρία στη Γερµανία και την Ιταλία του Μεσοπολέµου, που οδήγησε στην εµφάνιση και εγκαθίδρυση των φασιστικώνκινηµάτων, προειδοποιεί µιλώντας προς «Το Βήµα» ο Ρόµπερτ Ο. Πάξτον, επίτιµος καθηγητής στο τµήµα Ιστορίας του Πανεπιστηµίου Κολούµπια. Ωστόσο, όπως εξηγεί, µόνη η κρίση δεν αρκεί για να φτάσει η κατάσταση σε σηµείο εκρηκτικό: για να σπάσει το φασιστικό «αβγό του φιδιού» απαιτείται µια σπάνια συναστρία πολιτικοκοινωνικών παραγόντων. 

Η κυβέρνηση Παπαδήμου δαπανά ανώφελα το πολιτικό της κεφάλαιο

Tου Λεωνίδα Καστανά, Μη μαδάς τη μαργαρίτα

Οι τελευταίες ημέρες του 2011 στη δημοκρατία της αμηχανίας.

Η οργή μας ξεφούσκωσε, επαναφορτίζεται και  αναμένει.

Στέκουμε στην ουρά, πληρώνουμε τους λογαριασμούς της ΔΕΗ μονολογώντας. Προσπερνάμε τις φτωχές βιτρίνες, αναπολώντας περασμένα μεγαλεία.

Συνωστισμός στα καπνισμένα καφενεία. Στις δημοσκοπήσεις δηλώνουμε απαισιόδοξοι.

Χτες ο Τάκης βγήκε στην ανεργία. Εμείς πότε;

Αναζητάμε ελπίδα, στις οθόνες των pc και των ΤV, στα χείλη των πολιτικών, στις διεθνείς εξελίξεις.

Εμπιστευτήκαμε μαζικά τον Παπαδήμο, χωρίς να τον ακούσουμε, χωρίς να τον γνωρίζουμε. Απογοητευτήκαμε από τη σύνθεση της κυβέρνησής του, αλλά συνεχίσαμε να ελπίζουμε, αποκλειστικά σ’ αυτόν. Tα προσωπικά μας radar σαρώνουν την έρημο του πολιτικού διαστήματος, αλλά δεν καταγράφουν επιστροφή σήματος. Φαίνεται σαν να έχει αδειάσει ο χώρος από ιδέες.

Στέλιος Ράμφος : Οι Ελληνες ζουν σε συνθήκες παράνοιας και σχιζοφρένειας

 Συνέντευξη στον Γιώργο Μητράκη, Αγγελιοφόρος, 25.12.11

Σε μια κοινωνία που δεν έχει μάθει να ακούει και που -πολύ περισσότερο- δε δείχνει να ενδιαφέρεται για τη φιλοσοφική σκέψη ο Στέλιος Ράμφος έχει καταφέρει τον τελευταίο καιρό να ταράξει τα νερά. Ως αποτέλεσμα της κρίσης που βιώνουν οι Νεοέλληνες οι σκέψεις και ο λόγος του βρίσκουν, πλέον, ευήκοα ώτα. Ο ίδιος δείχνει να το απολαμβάνει, αν και επιμένει σε όσα λέει τις τελευταίες δεκαετίες. Πριν από λίγες ημέρες βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη και μίλησε στον «ΑτΚ»: για τον Ελληνα, τη νοοτροπία, την οικογένεια, τη δημοκρατία και -κυρίως- για το ιστορικό πείραμα, που ο ίδιος βλέπει να εξελίσσεται. Ενθουσιώδης και χειμαρρώδης, έχει το χάρισμα του δασκάλου που παρασύρει δημιουργικά τους ακροατές του. Πολύ περισσότερο όσους συζητούν μαζί του.

Κύριε Ράμφο, πως σας φαίνεται το ότι η απήχησή σας τον τελευταίο καιρό αυξάνεται θεαματικά;

 Αυτό που ξέρω είναι ότι το τελευταίο μου βιβλίο «Η λογική της παράνοιας» κινείται καλά. Εδώ και δέκα εβδομάδες κάνει μια έκδοση την εβδομάδα. Ενδεχομένως αυτό συμβαίνει, διότι η ερμηνευτική προσπάθεια που προσπαθώ να κάνω σε ό,τι αφορά τις εξελίξεις ίσως ανοίγει μια παράμετρο διαφορετικής προσεγγίσεως των πραγμάτων.

Άλλο δημόσια κι άλλο κρατική ραδιοτηλεόραση

Του Νίκου Γραικούση, 26.12.11

Στην έξαρση του ΄΄Δεν πληρώνω΄΄  μια συνηθισμένη έκφραση είναι και το ΄΄Δεν πληρώνω την ΕΡΤ΄΄. Η πιο ευρεία επιχειρηματολογία – δικαιολογία για τη μη πληρωμή των τελών  της ΕΡΤ μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ, είναι το ΄΄ούτε βλέπω, ούτε και θέλω να δω τηλεόραση και ειδικά κρατικά κανάλια΄΄. Στη συνείδηση όλων έχει καταγραφεί ότι ο λόγος της πληρωμής του υποχρεωτικού τέλους  στην ΕΡΤ, είναι η ύπαρξη των τριών κρατικών τηλεοπτικών καναλιών και των όποιων άλλων ραδιοφωνικών εκπέμπουν ανά την Ελληνική επικράτεια. Γνωρίζοντας δε όλοι ότι η ΕΡΤ είναι μια μηχανή παραγωγής ελλειμμάτων και ταυτόχρονα μηχανή παραγωγής κομματικών ΄΄εξυπηρετήσεων΄΄ και κυβερνητικής προπαγάνδας,  αυτόματα απονομιμοποιείται η υποχρέωση της όποιας πληρωμής για τη συντήρηση αυτού του φορέα.

Εβδομηντάρης με σακίδιο, σκουλαρίκι και ποδήλατο

Του Σταύρου Τζήμα, Καθημερινή,24.12.11

Δεν υπάρχει προηγούμενο στην ιστορία της ελληνικής τοπικής αυτοδιοίκησης, δήμαρχος να προκάλεσε με την εκλογή του τόσο μεγάλο ενδιαφέρον στα διεθνή ΜΜΕ, όσο ο κ. Γιάννης Μπουτάρης.

New York Times, Observer, ITN (βρετανικό τηλεοπτικό κανάλι) Fortune, Cyprus Mail, Jeruslim Prost, Haaretz, Maariv, Ισραηλινή Τηλεόραση, Departure Boulvard, Hurriyet, Gumhurriyet, Zaman,Tooday’s Zaman, Panorama (Αλβανία) είναι μερικά από τα μέσα που έχουν φιλοξενήσει συνεντεύξεις του και εκτενή άρθρα.

Ο κ. Μπουτάρης άνοιξε στον έξω κόσμο διάπλατα «παράθυρα» της Θεσσαλονίκης, μιας πόλης που επί δεκαετίες πάσχιζε, διακατεχόμενη από ιστορικές φοβίες, να κρύψει το πολυεθνοτικό της παρελθόν, την έθεσε σε τροχιά εξωστρέφειας. Δεν δίστασε να έρθει αντιμέτωπος, ακόμη και να συγκρουστεί ανοιχτά με συντηρητικά κέντρα, στερεότυπα και ιδεοληψίες, που αντιμάχονταν το καινούργιο.

Τσαρλς Ντίκενς: «Το πνεύμα των Χριστουγέννων»

http://www.poiein.gr, 25.12.11

Ἦταν ἀκόμη σκοτάδι ὅταν ξύπνησε ὁ Σκροῦτζ. Νόμισε πὼς τὸ ρολόι εἶχε σταματήσει, θυμόταν ὅτι ἔπεσε νὰ κοιμηθεῖ μετὰ τὶς δυό. Τὸ ρολόι χτύπησε μία ἀκριβῶς. 

Ἀμέσως, μιὰ λάμψη δυνατὴ πλημμύρισε τὴν κρεβατοκάμαρα. Ὁ Σκροῦτζ ἀνασηκώθηκε καὶ τότε εἶδε ἐμπρός του μιὰ περίεργη ὀπτασία. Εἶχε τὸ ἀνάστημα, τὸ πρόσωπο, τὰ χέρια ἑνὸς μικροῦ παιδιοῦ, ἀλλὰ τὰ μαλλιά της ἦταν ὁλόλευκα ὅπως ἑνὸς γέρου. Ἀπὸ τὸν ὦμο, πάνω ἀπὸ τὸ λευκό, κοντὸ χιτώνιό της, κρεμόταν μιὰ γιρλάντα λιόπρινο, σύμβολο τοῦ χειμῶνα.

«Μὴ φοβᾶσαι», τοῦ εἶπε ἡ ὀπτασία. «Εἶμαι τὸ Χριστουγεννιάτικο Πνεῦμα τοῦ Παρελθόντος κι ἦρθα νὰ σὲ βοηθήσω».

Πῆρε τὸν Σκροῦτζ ἀπὸ τὸ χέρι καὶ τὸν ὁδήγησε στὸ παράθυρο.

Ὁ Σκροῦτζ φοβήθηκε μήπως πέσει, ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα τὸν ἐνθάρρυνε νὰ πετάξει μαζί του πάνω ἀπὸ στέγες καὶ ἀγρούς. Κι ἦταν πρωὶ ὅταν ἔφτασαν σὲ μία μικρὴ ἐπαρχιακὴ πόλη.

Σύριζα: από την Αριστερά της άρνησης στην αριστερά της αποκάλυψης

Του Γιώργου Σιακαντάρη, Athens Voice, 22.12.11

Δεν νομίζω να ήσαν και πολλοί αυτοί που εξεπλάγησαν με τα συλλυπητήρια του ΚΚΕ για τον θάνατο του Κιμ του τρίτου. Το κόμμα αυτό από το 1990 μέχρι σήμερα δείχνει τη βαθύτατη περιφρόνησή του προς την φιλελεύθερη κοινοβουλευτική δημοκρατία και τον βαθύτατο αντιευρωπαϊσμό του. Εκφράζω την ίδια βαθύτατη περιφρόνηση προς αυτό το κόμμα, που αυτό εκφράζει προς τις ιδέες της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Το κακό όμως είναι ότι μέχρι το 2000 στην Ελλάδα υπήρχε τουλάχιστον μια Αριστερά, η οποία μέσα στις αντιφάσεις της, πίστευε στο όραμα του σοσιαλισμού με δημοκρατία και στον ευρωπαϊσμό. Η Αριστερά σε ευρωπαϊκό επίπεδο μέχρι την Οκτωβριανή Επανάσταση πίστευε πως η μεγαλύτερη αντίθεση του καπιταλισμού βρίσκεται στον κοινωνικό χαρακτήρα της εργασίας και της παραγωγής και στον ιδιωτικό χαρακτήρα της ιδιοποίησης του κοινωνικά παραγόμενου προϊόντος.

Πώς να αλλάξουμε τον κόσμο: Ιστορίες του Μαρξ και του μαρξισμού

Tου Ερικ Χομπσμπάουμ, Αυγή, 24.12.11

Το βιβλίο Πώς να αλλάξουμε τον κόσμο. Ιστορίες του Μαρξ και του μαρξισμού του Έρικ Χομπσμπάουμ κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά (μετάφραση: Μάνια Μεζίτη, εκδόσεις Θεμέλιο), λίγους μήνες μετά την αγγλική του έκδοση. Το έργο, μια επισκόπηση της διαδρομής της σκέψης του Μαρξ και των ιστορικών πραγματώσεών της, από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα, παρουσίασαν, στη Στοά του Βιβλίου, την Τρίτη 20.12 ο Σπύρος Ι. Ασδραχάς, ο Γιάννης Βούλγαρης, ο Παναγιώτης Ιωακειμίδης, ο Νίκος Καραπιδάκης, ο Ηλίας Νικολακόπουλος και ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς. Δημοσιεύουμε σήμερα --και θα επανέλθουμε σε επόμενο φύλλο-- τον χαιρετισμό που έστειλε ο Έρικ Χομπσμπάουμ και διαβάστηκε στην εκδήλωση.

Είναι μεγάλη τιμή για μένα να συγκεντρώνονται τόσοι πολλοί διακεκριμένοι έλληνες συνάδελφοί μου στην ιστορία και στις πολιτικές επιστήμες για να παρουσιάσουν την ελληνική έκδοση του βιβλίου μου Πώς να αλλάξουμε τον κόσμο. Θέλω να εκφράσω την ικανοποίησή μου που το βιβλίο αυτό

Ώρα μηδέν για 800

Της Άντας Ψαρρά, Το blog του εκπροσώπου των συντακτών της Ελευθεροτυπίας

Να λοιπόν που τα πλέον απαισιόδοξα σενάρια για το βαθμό αναλγησίας μιας κατ’ όνομα «δημοκρατικής» εγχώριας ΑΕ επιβεβαιώθηκαν. Ξεπερνώντας σε αντεργατική τακτική ακόμα και τις εταιρείες Γιαννίκου-Κουρή και  Μάνεση (Χαλυβουργεία) για να θυμηθούμε τα πιο σκαστά πρόσφατα παραδείγματα, η Ανώνυμη πλην όμως σχεδόν ονομαστική εταιρεία της εκδότριας της Ελευθεροτυπίας αποφάσισε να βυθιστεί συμπαρασύροντας όχι τις δύο τράπεζες όπως διαφήμιζαν μέχρι χθες τα ιστολόγια που λειτούργησαν μήνες τώρα σαν παπαγαλάκια της κας Τεγοπούλου αλλά 800 απλήρωτους εργαζόμενους. Η ενασχόληση όλο αυτό τον καιρό των ελάχιστων ευτυχώς δημοσιογράφων που συνειδητά ή ασυνείδητα παραπληροφορούσαν τους εργαζόμενους αλλά και τους αναγνώστες περί «μαγκιάς της Μάνιας» και σκευωρίας κυβέρνησης και τραπεζών στην προσπάθεια να κλείσει η Ε με πρωτοσέλιδα στην εφημερίδα αλλά και πολλά «ανώνυμα» δημοσιεύματα σε ρυπαρά ιστολόγια παρέσυραν ακόμα και πολιτικούς εκπροσώπους των αντιμνημονιακών κομμάτων της αριστεράς. 

Φ, Κουβέλης: O όρος Κεντροαριστερά δεν προσδιορίζει πλέον καινούργιο περιεχόμενο πολιτικής

Συνέντευξη στον Ευτύχη Παλλήκαρη, Ημερησία, 23.12.11

'O όρος Κεντροαριστερά δεν προσδιορίζει πλέον καινούργιο περιεχόμενο πολιτικής. Είναι ένας παλιός όρος που δεν έχει αναφορά στις σημερινές και μέλλουσες ανάγκες της κοινωνίας. Γι΄αυτό και αναφέρομαι στην ανάγκη συγκρότησης και σύνθεσης του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού, που θα συσπειρώνει κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας της πολιτικής οικολογίας με πολίτες που στο παρελθόν είχαν επιλέξει άλλα πολιτικά κόμματα.'

Παρά τις διαφωνίες σας για τη συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου, όπως είναι τα πράγματα στη χώρα, πρέπει να πετύχει στους στόχους της ή σας είναι αδιάφορο; 

Το έδαφος της κυβέρνησης είναι υπονομευμένο και από τον τρόπο συγκρότησής της από ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ και με τον τρόπο που σήμερα λειτουργεί. Αλλά και η συζήτηση για τη θητεία της κυβέρνησης και το αν είναι ή όχι καταλυτική η ημερομηνία εκλογών η 19η Φεβρουαρίου, αποτελεί στοιχείο που δυσχεραίνει την κυβέρνηση.

Η Ευρώπη στα άκρα: Επανεθνικοποίηση ή Δημοκρατική Ενοποίηση.

Του Γεράσιμου Γεωργάτου, 23.12.11

(Ομιλία στην εκδήλωση του Κέντρου Πολιτικού Προβληματισμού «Μιχάλης Παπαγιαννάκης» με θέμα: Πού πάει η Ευρώπη;)

Η κατάσταση της Ένωσης.

Το πρωτότυπο ιστορικά και εξαιρετικά ενδιαφέρον σχέδιο ενοποίησης της ευρωπαϊκής ηπείρου εδώ και καιρό βρίσκεται πλέον όχι μόνο σε στασιμότητα, αλλά σε σοβαρή υποχώρηση και με αυξανόμενες τάσεις αποσύνθεσης. Σε ολόκληρη την Ευρώπη το πολιτικό τοπίο και η οπτική των πολιτών βαθμιαία επανεθνικοποιείται, παρά την όλο και περισσότερη εκχώρηση κυριαρχίας που προωθείται μέσα από συνθήκες και Συνόδους Κορυφής, με αποκορύφωμα την πρόσφατη στις 8/9-12-11. Η συντηρητική πλειοψηφία των κυβερνήσεων των χωρών μελών της ΕΕ με τις πολιτικές που ασκεί επιδιώκοντας τη συνοχή και την ενοποίηση κατευθύνει τα πράγματα προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, ενισχύει την απόκλιση που μπορεί να φτάσει μέχρι και την επανεθνικοποίηση της ευρωπαϊκής ηπείρου δηλαδή τη διάλυση του ενιαίου ευρωπαϊκού χώρου που με κόπο και υπομονή οικοδομείται επί 60 και πλέον χρόνια, με δραματικές φυσικά συνέπειες. Μια προφανής διάσταση προθέσεων και αποτελεσμάτων.

Η ΕΚΤ πήρε το όπλο της (αλλά… αστόχησε)

Του Γιάννη Βαρουφάκη, www.protagon.gr, 23.12.11

Πριν ένα μήνα, μετά από πιέσεις των ΗΠΑ, της Ινδίας, της Κίνας και του Καναδά, οι ευρωπαίοι ηγέτες είχαν αφήσει να εννοηθεί ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η ΕΚΤ, θα τύπωνε χρήμα ώστε να χρηματοδοτηθούν τα παραπαίοντα κράτη (με προεξάρχουσα την Ιταλία). Τότε, οι αγορές ηρέμησαν. Δεν πέρασαν όμως παρά μερικές μέρες για να ακουστεί άλλο ένα nein από το Βερολίνο: «Δεν είναι δουλειά της ΕΚΤ να τυπώνει χρήμα για να βοηθούνται οι πτωχευμένοι. Μόνο η λιτότητα και η ασκητική ζωή θα τους βάλει στον χρηστό δρόμο.» Κάτι τέτοιο αποφασίστηκε, λίγο-πολύ, και στην τελευταία (αποτυχημένη) Σύνοδο Κορυφής της 9ης Δεκεμβρίου. Κι έτσι η Κρίση επέστρεψε σε όλο της το μεγαλείο.

Τι δουλειά έχει ο Θεός στην κρίση του ευρώ;

Του Frachon, Alain, ΤΟ ΒΗΜΑ - LE MONDE

Στην κρίση του ευρώ, ειδικοί και πολιτικοί παραβλέπουν έναν παράγοντα: τον Θεό. 'Η τέλος πάντων την θρησκεία, και ειδικότερα τον λουθηρανικό προτεσταντισμό. Κόρη πάστορα, η Ανγκελα Μέρκελ έχει έντονο το αίσθημα της αμαρτίας όπως πολλοί συμπατριώτες της. Εχει έναν τρόπο να μιλάει για το ευρώ που φανερώνει την επιρροή του Ναού. Και το οποίο έχει επιπτώσεις στις λύσεις που προωθεί για τη διάσωση του κοινού νομίσματος. Δικαίως το Βερολίνο δεν επιθυμεί να παραμείνει η ευρωζώνη μια μηχανή παραγωγής χρεών, όπως τα τελευταία 10 χρόνια. Ούτε λόγος οι πλούσιοι (η βόρεια Ευρώπη) να εγγυηθούν τα χρέη των φτωχών (της νότιας Ευρώπης): θα ήταν σαν να ενθάρρυναν τους τελευταίους να συνεχίσουν το κουσούρι της υπερχρέωσης.

Η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης

Του Σάκη Παπαθανασίου*
Από όραμα να γίνει πολιτικό σχέδιο

Οι αποφάσεις της πρόσφατης συνόδου κορυφής επιχειρούν να απαντήσουν - μέσω του δημοσιονομικού συντονισμού - στην αδήριτη ανάγκη δημιουργίας ενός πλαισίου κοινής διαχείρισης του χρέους. Αυτός ο συντονισμός είναι απαραίτητος διότι δεν μπορεί να επιδιώκεται η κοινή διαχείριση του χρέους χωρίς οι συμμετέχοντες σε αυτήν να έχουν λόγο στη δημοσιονομική πολιτική που ασκείται σε κάθε κράτος μέλος της ευρωζώνης , αφού αυτή επηρεάζει τα υπόλοιπα κράτη.

Όμως ο προωθούμενος συντονισμός - επειδή γίνεται υπό την πίεση των αγορών - έχει 3 χαρακτηριστικά που του προσδίδουν πολιτικά συντηρητικό χαρακτήρα και χλιαρή δύναμη στην αντιμετώπιση του προβλήματος . Το πρώτο είναι ότι στηρίζεται σε μια περιοριστική πολιτική η οποία οδηγεί στην ύφεση και την αναπαραγωγή της κρίσης Το δεύτερο είναι ότι περιορίζεται στη δημοσιονομική διάσταση και δεν εντάσσεται σε μια λογική μακροοικονομικής σύγκλισης και ενοποίησης. Το τρίτο είναι ότι αναπαράγει και ενισχύει το έλλειμμα δημοκρατίας. Σε αυτό το τελευταίο χαρακτηριστικό αξίζει να σταθούμε περισσότερο.

Ξένοι στο σπίτι

Του Νίκου Μπίστη, www.protagon.gr, 22.12.11

Ακόμα και αν δεχτούμε ότι ακόμα ζουν στο ίδιο σπίτι είναι ξένοι. Το ΚΚΕ στέλνει συλλυπητήριο μήνυμα στον βαρυπενθούντα και λιμοκτονούντα λαό του σκοτεινού βασιλείου της Βόρειας Κορέας. Μαζί και αντιϊμπεριαλιστικό χαιρετισμό λες και ο ιμπεριαλισμός χρειάζεται να κάνει κάτι περισσότερο από όσα έχει κάνει το παρανοϊκό καθεστώς για να προετοιμάσει την αυριανή του κατάρρευση. Η Δημοκρατική Αριστερά σε ανακοίνωση της χαρακτηρίζει το καθεστώς της Πιόν Γιάγκ «μια χώρα με κλειστά σύνορα, διαρκή απειλή για την σταθερότητα στην περιοχή» και ζητάει από τους διαδόχους του Κιμ Γιονγ Ιλ «να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη για οικονομικές και πολιτικές μεταρρυθμίσεις ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την δημοκρατία και την επανένωση στην κορεατική χερσόνησο». Επίσης σε ανακοίνωσή της για τον θάνατο του Βάτσβαλ Χάβελ τον χαρακτηρίζει «αγωνιστή για την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, που με την Χάρτα 77 προετοίμασε την Βελούδινη Επανάσταση». Όλα αυτά, δηλαδή, που το ΚΚΕ θεωρεί ιμπεριαλιστική συνωμοσία. Είναι προφανές ότι ΚΚΕ και ΔΗΜΑΡ δεν μοιράζονται το ίδιο σπίτι και δεν μπορούν να συγκατοικήσουν γιατί δεν έχουν το ίδιο σύστημα αξιών για την αποτίμηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το ερώτημα είναι σε ποιο σπίτι θέλει να μείνει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Kυβέρνησε ή φύγε

Του Σταύρου Θεοδωράκη, www.protagon.gr, 22.12.11

 Οι πληροφορίες λοιπόν δεν είναι ενθαρρυντικές. Ο κ.Παπαδήμος δείχνει υπερβολικό σεβασμό στους υπουργούς που έχουν ορίσει οι τρεις αρχηγοί. «Να φανταστείς», μου είπαν «ότι στο προηγούμενο υπουργικό συμβούλιο, ένας υπουργός ζήτησε τον λόγο για πέντε λεπτά και μιλούσε μια ώρα χωρίς ο Παπαδήμος να τολμήσει να τον διακόψει». «Και να πεις ότι έλεγε τίποτε ενδιαφέρον. Απλώς επαναλάμβανε όλες τις αερολογίες που λένε τα τελευταία 20 χρόνια όλοι οι υπουργοί». Δεν μπορούν πια να τις πουν στην κοινωνία και τις λένε μεταξύ τους. Αντίστοιχες είναι οι εικόνες που έρχονται από τα υπόλοιπα «μέτωπα». Υποχωρητικός με τον Βορίδη και τον Παπουτσή,  ανεκτικός με τον Πάγκαλο και τον Αβραμόπουλο. Δεν ξέρω ίσως και να ζητάμε πολλά από έναν άνθρωπο που δεν είχε βρεθεί ποτέ ανάμεσα σε τόσους πολιτικούς αλλά η εποχή δεν δικαιολογεί την άμυνα. Απαιτεί επίθεση.

Τίτλοι τιμής Η θεοποίηση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και η ανάγκη του δημόσιου τομέα

Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ, 21.12.11

Στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ σε υπόληψη οι τίτλοι τιμής που οφείλονταν στην καταγωγή. Επειδή όμως δεν υπάρχει κοινωνία που να μην έχει ανάγκη κάποιων διακρίσεων, ανακαλύψαμε υποκατάστατα. Ετσι τίτλος τιμής στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα ήταν οι κλέφτες και οι αρματολοί. Για κάποια σύντομη περίοδο μετά την απελευθέρωση έγινε τίτλος τιμής να ανήκει κάποιος στην αστική επιχειρηματική τάξη. Αυτή όμως η περίοδος ήταν πολύ μικρή για δυο λόγους. Διότι στον δυτικό κόσμο η αστική τάξη ήταν γέννημα της βιομηχανικής επανάστασης, ενώ στην Ελλάδα της κατακερματισμένης μεταοθωμανικής οικονομικής βάσης και ιδιοκτησίας έπαιζε τον ρόλο είτε του τοποτηρητή της δυτικής αστικής τάξης είτε του εμπορικού διαμεσολαβητή. Και διότι αφορά την καταγωγική διαφορά της ευρωπαϊκής αστικής τάξης από την ελληνική. Η πρώτη ξεπήδησε από την κρίση της αριστοκρατίας αμφισβητώντας τα κεκτημένα της καταγωγής, γι' αυτό και σε πρώτη φάση εμφανίζεται ως σύμμαχος των κατώτερων εργατικών και αγροτικών στρωμάτων. Στην Ελλάδα αντιθέτως η αστική τάξη, απουσία αριστοκρατίας, εμφανίζεται από την αρχή ως αντίπαλος της εργατικής και αγροτικής τάξης.

Εποχή κατάρρευσης ουτοπιών

Tου Ηλια Μαγκλίνη, Καθημερινή, 21.12.11

Είναι βέβαιο ότι, δυστυχώς, ζούμε ιστορικές στιγμές. Δυστυχώς, διότι την Ιστορία είναι πιο ευχάριστο να τη μελετάς παρά να τη ζεις. Και ειδικά σήμερα, είναι όλα τόσο ρευστά που ο καθένας μας αισθάνεται ότι προσπαθεί να διασχίσει μια απέραντη κινούμενη άμμο. Σε κάθε αποφασιστικό βήμα, νιώθουμε ότι βουλιάζουμε ακόμα πιο βαθιά. Αναπόφευκτα, αναζητούμε καταφύγιο στα περασμένα, αναζητούμε την ασφάλεια στην Ιστορία, εκλαμβάνοντάς την ως κάτι κυκλικό, που επαναλαμβάνεται αενάως. Π.χ., «σήμερα ζούμε μια Βαϊμάρη» ή «ζούμε ξανά έναν Μεσοπόλεμο», προβλέποντας μάλιστα καταστροφές και πολέμους. Είναι όμως έτσι; Οι επιρρεπείς στη συνωμοσιολογία έχουν έτοιμες τις δικές τους απαντήσεις. Θεωρούν ότι όλα είναι προσχεδιασμένα. Δεν ξέρω αν έχουν δίκιο, αλλά αναρωτιέμαι με τι κουράγιο σηκώνονται κάθε πρωί απ’ τα κρεβάτια τους - από τη στιγμή που κινούνται με μια βεβαιότητα ότι κάποια αόρατη, ομιχλώδης «επιτροπή» αφανών εξουσιαστών έχει προσχεδιάσει το μέλλον όλων μας.

Θα καταρρεύσει η Κίνα; Αναδύεται ως άλλο ένα επικίνδυνο σημείο στην παγκόσμια οικονομία

 Του Πωλ Κρούγκμαν, ΝΕΑ, 20.12.11

Σκεφτείτε την ακόλουθη εικόνα: Η πρόσφατη ανάπτυξη βασίστηκε στην τεράστια άνθηση του τομέα των κατασκευών που προκλήθηκε από την άνοδο στις τιμές των ακινήτων και παρουσίασε όλα τα κλασικά συμπτώματα μιας φούσκας. Υπήρξε ταχεία ανάπτυξη του τομέα των δανείων, με μεγάλο μέρος της ανάπτυξης αυτής να σημειώνεται όχι μέσω του παραδοσιακού τραπεζικού συστήματος αλλά κυρίως μέσω ενός σκιώδους τραπεζικού τομέα χωρίς κανέναν έλεγχο, ο οποίος δεν υπόκειται ούτε στην επιθεώρηση του κράτους ούτε υποστηρίζεται από κυβερνητικές εγγυήσεις. Τώρα η φούσκα σκάει και υπάρχουν πραγματικοί λόγοι να φοβόμαστε δημοσιονομική και οικονομική κρίση.

O Μπουτάρης δεν φοβάται τις ρήξεις

Συνέντευξη στον Δ. Θεοδωρόπουλο, ΒΗΜagazino, 18.12.11

Το γραφείο είναι τεράστιο, θα μπορούσε άνετα να παιχτεί ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου εδώ μέσα, θα χρειαζόταν απλώς να μετακινηθούν δύο σκαλιστά τραπέζια και ορισμένες μεγαλοπρεπείς καρέκλες. Είναι βαριά διακοσμημένο, επιβλητικό, ψυχρό, τα χαλιά είναι μαλακά, μοιάζουν ακριβά, οι πίνακες το ίδιο. Είναι και «λίγο φαραωνικό», όπως παραδέχεται ο νέος κάτοχός του. Είναι μεσημέρι, δεν έχει ιδιαίτερο κρύο στη Θεσσαλονίκη, αλλά το γραφείο του δημάρχου Θεσσαλονίκης είναι παγωμένο. Κάποια απεργία των δημοτικών υπαλλήλων είναι σε εξέλιξη και «δεν ήρθε κανείς να ανοίξει τον διακόπτη της θέρμανσης το πρωί. Συμβαίνει συχνά» γελάει με την κατάσταση ο Γιάννης Μπουτάρης την ώρα που ανάβει (άλλο) ένα τσιγάρο. «Ενοχλεί; Και να ενοχλούσα, πάλι θα κάπνιζα» γελάει και πάλι, κοιτάζοντας το κατασκευασμένο από τον προκάτοχό του γραφείο. «Είναι τεράστιο, μεγαλοπρεπές με την κακή έννοια. Και επίσης πρέπει να θυμηθώ να αγοράσω ένα αερόθερμο». Ενα αερόθερμο σε ένα φαραωνικό, μεγαλοπρεπές και ακριβό γραφείο-γήπεδο ποδοσφαίρου; Η εποχή δεν θα μπορούσε να περιγραφεί καλύτερα από αυτή την ανορθόγραφη, ανορθόδοξη, περίεργη εικόνα. Αλλά ο Γιάννης Μπουτάρης δεν ενοχλείται από τον προφανή σουρεαλισμό. Εναν χρόνο και κάτι ημέρες από την εκλογή του στη δημαρχία της Θεσσαλονίκης, έχει να ασχοληθεί με σημαντικότερα θέματα.

Σας καταστρέψαμε, συγγνώμη...

Tου Νικου Γ. Ξυδάκη, Καθημερινή, 20.12.11

Χάσμα χωρίζει τους πολίτες από τους κυβερνώντες πολιτικούς στο πώς αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα. Οι πολίτες γνωρίζουν πολύ καλά την πραγματικότητα, διότι τη βιώνουν καθημερινά, με επώδυνους τρόπους. Οι πολιτικοί βρίσκονται χαμένοι στην αγωνία για παράταση της ύπαρξής τους. Ακουγα στο ραδιόφωνο έναν τέως υπουργό και βουλευτή, τον κ. Γιώργο Φλωρίδη. Ο δημοσιογράφος συνομιλητής τον ρώτησε αν η πολιτική τάξη που οδήγησε τη χώρα στην καταστροφή είναι σε θέση να τη βγάλει από την κρίση. Ο κ. Φλωρίδης ζητούσε την επιείκεια του ακροατηρίου: Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι και οι πολιτικοί μπορούν να αλλάξουν, να αλλάξουν ιδέες και πρακτική. Μα πώς, ρώτησε ο συνομιλητής, ελαφρώς εμβρόντητος. Να ζητήσουν συγγνώμη και να επωμισθούν μέρος των μέτρων λιτότητας, αντείπε ο κ. Φλωρίδης. Θα καθαρίσουν λέγοντας «συγγνώμη, αναλαμβάνω το πολιτικό κόστος»; συνέχισε ο δημοσιογράφος.

Η επίδραση του "αστικού κεφαλαίου" στον πυρήνα της ταυτότητας μιας χώρας και τελικά στην αναπτυξιακή πορεία της

#Πόλεις και Πολιτικές, Μοχιανάκης Κωστής
Προ ημερών μετέχοντας σε συνάντηση ομάδας εμπειρογνωμόνων στον τομέα της  πληροφορικής και των επικοινωνιών που έχει δημιουργήσει ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων και το ΙΟΒΕ, άκουσα με αρκετό ενδιαφέρον το Βασίλη Τραπεζάνογλου ( στέλεχος της Eurobank ) να αναφέρεται στην ομιλία του Ηλία Παπαϊωάννου από την πρόσφατη εκδήλωση του TEDxAthens.Δίπλα του ο Αβραάμ Τσουκαλίδης (TEDxAthens) τον άκουγε χαμογελαστός, προφανώς ικανοποιημένος από την επιτυχία του γεγονότος.Την άλλη μέρα ο Βασίλης Τραπεζάνογλου έστειλε στα μέλη της ομάδας το σύνδεσμο , για να δούμε την ομιλία στο youtube.

Ο βουλευτής που αγόρασε το Hollywood

  Του Κώστα Γιαννακίδη, 20.12.11
Οι λογαριασμοί του πρώην δημάρχου Θεσσαλονίκης, του κ. Βασίλη Παπαγεωργόπουλου, είναι χορτάτοι με ένα εκατομμύριο ευρώ που δεν δικαιολογείται από τα εισοδήματα του ιδίου και της συζύγου του. «Είναι οι κόποι μίας ζωής» λέει. Αυτό επαναλαμβάνουν και άλλοι στενοί συνεργάτες του με χαρούμενους λογαριασμούς. Όλοι τους καλούνται να εξηγήσουν πώς άνοιξε μία τρύπα στα οικονομικά του Δήμου με διάμετρο αρκετών εκατομμυρίων. Διότι για να ανοίξει τέτοια τρύπα χρειάζεται κόπος. Ίσως όχι μίας ζωής, αλλά μίας θητείας, μπορεί και δεύτερης. Όμως αυτά θα τα διερευνήσει η Δικαιοσύνη. Άλλωστε η αναντιστοιχία μεταξύ εισοδημάτων και καταθέσεων προέκυψε έπειτα από έρευνα.

Οι πολίτες πριν από τις τράπεζες. Πώς η αρχιτεκτονική της ευρωζώνης επιβαρύνει την κρίση

Του James Kenneth Galbraith, ΤΑ ΝΕΑ / LE MONDE, 19.12.11

Η κρίση της ευρωζώνης είναι μια τραπεζική κρίση που πήρε τη μορφή μιας σειράς κρίσεων χρέους. Είναι μια κρίση που επιβαρύνεται από αντιδραστικές οικονομικές ιδέες, μια ελαττωματική αρχιτεκτονική και ένα τοξικό πολιτικό κλίμα. Οπως η αμερικανική κρίση, έτσι και αυτή είναι καρπός μιας πολιτικής εύκολων δανειοδοτήσεων σε αδύναμους δανειολήπτες: η κατοικία στην Ισπανία, τα εμπορικά ακίνητα στην Ιρλανδία, ο ελληνικός δημόσιος τομέας. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες επωφελήθηκαν από τα αμερικανικά τοξικά ομόλογα. Οταν τα τοξικά ομόλογα κατέρρευσαν, οι τράπεζες επέλεξαν να απαλλαγούν από τα ομόλογα των πιο αδύναμων κρατών υπέρ των πιο δυνατών προκειμένου να διασφαλίσουν την κερδοφορία τους, γεγονός που βύθισε την Ευρώπη σε κρίση. Σε αυτού του είδους την κρίση, η πρώτη αντίδραση των τραπεζών είναι να υποκρίνονται τις έκπληκτες πριν επιρρίψουν στους πελάτες τους την ευθύνη για τις απερισκεψίες τους ή ακόμη και τις απάτες τους. Ετσι αποσιωπάται το γεγονός ότι ήταν κάποτε οι τραπεζίτες που παρείχαν πολύ εύκολα δάνεια προκειμένου να καρπώνονται γενναιόδωρες προμήθειες.

Η Ακεραιότητα μιας Ανταγωνιστικής Ταυτότητας

#Πόλεις και Πολιτικές

#Του Simon Anholt .Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ειδικό ένθετο  ‘CITIES AND REGIONS’ του βρετανικού εβδομαδιαίου περιοδικού NEW STATESMAN, 28 Νοεμβρίου 2011, σσ.14-15.

#Μετάφραση: Αντώνης Καρβούνης

Ο Δρ. Α. Καρβούνης είναι στέλεχος της Δ/νσης Αναπτυξιακών Προγραμμάτων και Διεθνών Οργανισμών του Υπουργείου Εσωτερικών  και επιμελείται την έκδοση του Δελτίου Διεθνών και Ευρωπαϊκών θεμάτων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Χώρες και Περιφέρειες θα πρέπει να σταματήσουν να δαπανούν χρήματα για την εικόνα και να επικεντρώνονται στην πραγματικότητα.  

 Το 1998, δημοσίευσα ένα δοκίμιο με το επιχείρημα ότι, στην εποχή των παγκόσμιων αγορών και του παγκόσμιου ανταγωνισμού, οι τόποι διαθέτουν ταυτότητα όπως και οι εταιρείες και η πρόοδος και ευημερία τους εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό από την ισχύ και την απήχηση  αυτής της εικόνας. Αλλά η φράση μου «η ανταγωνιστική ταυτότητα του έθνους» σύντομα μετατράπηκε σε «η κατασκευή της ανταγωνιστικής ταυτότητας του έθνους», εν μέρει λόγω μιας συμπαιγνίας ανάμεσα στις φιλόδοξες διαφημιστικές εταιρίες και σε αφελείς και ανυπόμονες κυβερνήσεις, οι οποίες γοητεύτηκαν από την προοπτική μιας καλύτερης φήμης σε σύντομο διάστημα.

Αλέν Καγέ: Προς ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο

Επιμέλεια: Θ. Γιαλκέτσης, Ελευθεροτυπία, 18.12.11

Η οικονομική ανάπτυξη ήταν το καύσιμο που επέτρεπε στο όχημα της δημοκρατίας να λειτουργεί και να κινείται. Η ανάπτυξη όμως έχει επιβραδυνθεί ή και ανακοπεί όχι μόνον εξαιτίας της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, αλλά και επειδή προσκρούει σε ανυπέρβλητα οικολογικά όρια. Αυτή η κρίση της ανάπτυξης τείνει να διαβρώνει τα θεμέλια της δημοκρατίας και ενισχύει σε πολλούς ανθρώπους τον πειρασμό μιας επιστροφής στη φυσική κατάσταση, δηλαδή στη βαρβαρότητα του πολέμου όλων εναντίον όλων. Αυτά υποστηρίζει μεταξύ άλλων ο Γάλλος κοινωνιολόγος Αλέν Καγέ στο βιβλίο του «Pour un manifeste du convivialisme» (Le Bord de l'eau, 2011). Η ακόλουθη συνέντευξη του Αλέν Καγέ δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «La Repubblica».

- Κατά τη γνώμη σας το πρόβλημα σήμερα είναι το πώς να ξαναγράψουμε το κοινωνικό συμβόλαιο. Οχι πλέον σε εθνική κλίμακα αλλά σε παγκόσμια.

«Αυτό είναι το θεμελιώδες ζήτημα. Μετά τους ολοκληρωτισμούς του εικοστού αιώνα, αυτό που κατέστησε δημοφιλή τη δημοκρατία ήταν η γενικευμένη ευημερία, την οποία καθιστούσε δυνατή η ορμητική οικονομική ανάπτυξη».

Η κρίση στην Ευρώπη και η Ελληνική Εξωτερική Πολιτική.

Του Γεράσιμου Γεωργάτου, www.ananeotiki.gr

(Ομιλία στην ημερίδα που διοργάνωσαν οι ΜΚΟ Inet Cosmos και JEF Νέοι Ευρωπαίοι Φεντεραλιστές, στις 15/12/11, στα Γραφεία της Αθήνας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, με θέμα: Ελληνική Εξωτερική Πολιτική – Προσαρμογή Στρατηγικής και Θεσμικών Οργάνων)

Η έλλειψη στρατηγικού βάθους της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής

Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής είναι ότι σχεδόν ποτέ δεν κατάφερε να αποκτήσει στρατηγικό εύρος και βάθος. Εξίσου σημαντικό είναι και το ότι σχεδόν πάντα είχε και έχει παθητικό χαρακτήρα, προσπαθεί δηλαδή να αντιμετωπίσει προβλήματα και ζητήματα (Κυπριακό, Σκόπια, κλπ) και όχι να επιτύχει σχεδιασμένα μεσομακροπρόθεσμους στόχους. Η επιμονή, για παράδειγμα, του Κων/νου Καραμανλή για την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ και τα ανοίγματα του Ανδρέα Παπανδρέου προς τις χώρες του Κινήματος των Αδεσμεύτων, αποτελούσαν περισσότερο προσωπικές επιλογές και κινήσεις των συγκεκριμένων ηγετών και λιγότερο μια επεξεργασμένη και προγραμματισμένη εξωτερική πολιτική.

Νόµος - πλαίσιο: και τώρα τι κάνουµε;

Της Μαρίας Ρεπούση, BHMA, 18.12.11

Με τον νέο νόµο για τα ΑΕΙ, πολλοί από τους πανεπιστηµιακούς που ζητούσαµε µεταρρυθµίσεις στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύµατα διαφωνήσαµε και εκφράσαµε δηµόσια και µε επιχειρήµατα τη διαφωνία µας. Αλλοι από εµάς για το πνεύµα και το γράµµα, άλλοι µόνο για πολλά από τα αλλοπρόσαλλα γράµµατά του. ∆ιαφωνήσαµε επίσης ριζικά µε τους χειρισµούς της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας και υποστηρίξαµε έναν διαφορετικό µεταρρυθµιστικό ρυθµό και τόνο που δηµιουργεί συναινέσεις µέσα στην πανεπιστηµιακή κοινότητα και της δίνει τη δυνατότητα να πάρει µέρος στις µεγάλες αλλαγές που απαιτούν οι επιστηµονικές εξελίξεις αλλά και οι καιροί για τα πανεπιστήµια. Αντ’ αυτού, για δύο ολόκληρα χρόνια το υπουργείο έριξε στη φωτιά όσο λάδι είχε και, όσο έµεινε αδιάθετο, συνεχίζει να το ρίχνει αφήνοντας στο έλεος της µεταρρύθµισής του τα πανεπιστήµια. Είναι φανερό ότι το παρόν της πολιτικής µε κεφαλαίο το Π ενδιαφέρει περισσότερο από το µέλλον της πανεπιστηµιακής εκπαίδευσης.

Κενό εξουσίας στην Κεντροαριστερά

Αγγελιοφόρος της Κυριακής,18.12.11

Το είδαμε κι αυτό σε δημοσκόπηση: το κυβερνών κόμμα από τη σαρωτική νίκη το 2009 στην πέμπτη θέση της πρόθεσης ψήφου σήμερα!Και θα δούμε κι άλλα πρωτόγνωρα για τους Νεοέλληνες, άλλωστε πρωτόγνωρη είναι και η γενικότερη κατάσταση στη χώρα μας.Καταρχήν, επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά ότι η τσέπη είναι ο βασικός εκλογικός παράγοντας: τι Siemens, τι Βατοπέδια, τι δομημένα ομόλογα, ό,τι κι αν πέρασε από την πολιτική επικαιρότητα τα τελευταία χρόνια στάθηκε αδύνατο να πληγώσει καίρια το πολιτικό σύστημα. Ενώ μια έκτακτη εισφορά, ένα χαράτσι στα ακίνητα και μερικές μειώσεις μισθών και συντάξεων αρκούν ώστε το πολιτικό σκηνικό να γκρεμιστεί συθέμελα. Το βασικό πολιτικό θύμα της κοινωνικής οργής είναι αυτή τη στιγμή το ΠΑΣΟΚ. Και λέω αυτή τη στιγμή, γιατί είναι άγνωστο τι ξημερώνει αύριο και για τους άλλους. Δεν υπάρχει πλέον καμιά σχεδόν σταθερά, κανένα σημείο αναφοράς για να προσανατολιστεί κανείς για το μέλλον.

Ποιος (θα) ανήκει στην Ευρώπη; Ο εγκρατής ευρωπαϊκός Βορράς εναντίον του ελαφρού Νότου

 Του Δημοσθένη Κούρτοβικ, ΝΕΑ, 17.12.11

Μια μορφή αυτού του άρθρου δημοσιεύτηκε στη γερμανική εφημερίδα «Der Tagesspiegel» στις 25 Νοεμβρίου.

Το αστείο με τα εθνικά στερεότυπα είναι ότι πολύ εύκολα αναδιατυπώνονται, έτσι ώστε να αλλάζουν αξιολογικό πρόσημο. Οι Γερμανοί είναι για μας, ανάλογα με τη συγκυρία, πότε πειθαρχικοί, εργατικοί, μεθοδικοί και πότε ρομπότ, ψυχροί, στενοκέφαλοι, ωμοί. Παρόμοια, οι ανεύθυνοι, τεμπέληδες, σπάταλοι Νοτιοευρωπαίοι του σήμερα ήταν χθες για τους βόρειους οι αξιοζήλευτοι καλλιτέχνες της ευζωίας - ιλαρά πλάσματα, που ήξεραν πώς να απολαμβάνουν την καθημερινότητα και δεν ήταν αλλοτριωμένα από την άτεγκτη οργάνωση και την τυφλή προσήλωση στη δουλειά. Οταν αλλάζει όμως η διάθεση, αλλάζει και η γνώμη. Και τότε φαίνεται καθαρά ότι δεν έχουν όλα τα στερεότυπα την ίδια δύναμη. Η ξαφνική οργή του ηγεμόνα βρίσκει εύκολο στόχο στο πρόσωπο του γελωτοποιού του, η οργή του γελωτοποιού όμως πέφτει στο κενό. Τα δραστικότερα στερεότυπα εφαρμόζονται από τους πιο δυνατούς στους πιο αδύναμους.

Η συστράτευση της Αριστεράς

 Του Γιώργου Γιαννουλόπουλου, Ελευθεροτυπία, 17.12.11

Η εντυπωσιακή άνοδος της Αριστεράς στις τελευταίες δημοσκοπήσεις ήταν η αφορμή για να ανεβεί ξανά ένα πολυπαιγμένο έργο: η έκκληση για μια αριστερή πανστρατιά, τη φορά αυτή υπό τη σημαία του αντιμνημονιακού αγώνα. Κι επειδή το έχουμε ξαναδεί, ξέρουμε και πώς τελειώνει: το ΚΚΕ θα την απορρίψει και ο ΣΥΡΙΖΑ θα διεκδικήσει το φωτοστέφανο του αγωνιστή, που μάχεται, όχι μόνο για να κατατροπώσει το Κακό, αλλά και για την ενότητα των δυνάμεων του Καλού.Μολονότι οι διχογνωμίες υποβάλλουν την αίσθηση ότι η αλήθεια βρίσκεται σε μία από τις δύο εκδοχές, στη συγκεκριμένη περίπτωση νομίζω ότι αμφότερες είναι λανθασμένες για διαφορετικούς λόγους. Ετσι η πανστρατιά, για άλλη μια φορά, θα ματαιωθεί. Ο λόγος για το ανέφικτο και ταυτόχρονα το ανεπιθύμητο του εγχειρήματος έχει να κάνει με μια θεμελιακή στάση, η οποία ουδέποτε δηλώνεται ρητά, αλλά καθοδηγεί εκ βαθέων τις αντιδράσεις πολλών αριστερών, ιδίως από τη μεταπολίτευση και μετά: ότι όποιος βρίσκεται στα δεξιά μου δεν είναι αριστερός.

Αλλη Ελλάδα σε άλλη Ευρώπη;

Του Π. Κ. Ιωακειμίδη, ΝΕΑ, 16.12.11

Ενα «κάποιο τέλος» για Ευρώπη και Ελλάδα; Μπορεί. Οι αποφάσεις της περασμένης εβδομάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) μπορούν κατά έναν ιδιαίτερο τρόπο να σηματοδοτήσουν το τέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης όπως τη γνωρίζουμε, αλλά και το τέλος μιας ελληνικής ιστορικής διαδρομής όπως την είχαμε διαμορφώσει μέσα από τις πράξεις και τις παραλείψεις μας. Οι αποφάσεις αυτές, αν και όχι εντελώς καινούργιες, θεσμοποιούν, ως γνωστόν, την εγκαθίδρυση ενός νέου καθεστώτος κανόνων δημοσιονομικής πειθαρχίας για τις δεκαεπτά (σήμερα) χώρες μέλη της ευρωζώνης με οιονεί αυτόματες κυρώσεις σε περίπτωση εκτροπής από τους κανόνες, με ισοσκελισμένους ή πλεονασματικούς προϋπολογισμούς που θα «ελέγχονται» από τα όργανα της Ενωσης (κυρίως από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή). Σε περίπτωση αποκλίσεων, τα όργανα αυτά θα έχουν το δικαίωμα να συνδιαμορφώνουν τον προϋπολογισμό κάθε κράτους μέλους.

«Καταλάβετε τα αμφιθέατρα»;

Του Dani Rodrik ΤΟ ΒΗΜΑ - ΤΗΕ PROJECT SYNDICATE, 16.12.11

Στις αρχές Νοεμβρίου μια ομάδα φοιτητών στο πανεπιστήμιο Χάρβαρντ έκανε αποχή και δεν πήγε στις παραδόσεις του δημοφιλούς εισαγωγικού μαθήματος «Οικονομικά 10» που διδάσκει ο συνάδελφος μου, Γκρεγκ Μάνκιου. Ηταν τμήμα μιας οργανωμένης μερίδας νέων που διαμαρτύρονται για τον τρόπο που διδάσκονται τα σύγχρονα Οικονομικά στα μεγαλύτερα ακαδημαϊκά ιδρύματα του κόσμου. Το αντικείμενο αυτό ειχε πάντοτε τους πολέμιούς του, αλλά η οικονομική κρίση που έχει ενσκήψει δίνει νέο υλικό στους εχθρούς του, οι οποίοι τάσσονται εναντιον των «μη ρεαλιστικών θεωριών», όπως λένε, της οικονομικής επιστήμης, επειδή «θεοποιούν τις αγορές» κι αδιαφορούν για τις κοινωνικές ανησυχίες.

Τζίτζικες και μέρμηγκες

Του Γιάννη Βαρουφάκη, www.protagon.gr, 16.12.11

Το σημερινό Δελτίο Κρίσης της σημερινής θα είναι πολύ σύντομο. Μια παράγραφος όλη κι όλη. Η εξής: Το κούρεμα (γνωστό κι ως PSI), η χρηματοδότηση του ΔΝΤ από τις Κεντρικές Τράπεζες της ευρωζώνης (ώστε να χρηματοδοτηθούν έμμεσα οι Ιταλία και η Ισπανία), η “μόχλευση” του EFSF, τα 500 δις ευρω με τα οποία θα προικιζόταν ο νέος μηχανισμός (το ESM) ώστε να αρχίσει να λειτουργεί νωρίτερα – όλες αυτές οι μεγάλες «υποσχέσεις» των τελευταίων δυο Συνόδων Κορυφής (26ης Οκτωβρίου και 9ης Δεκεμβρίου) εξανεμίστηκαν. Τίποτα από αυτά δεν έχει μείνει παρά μόνο οι στάχτες τους που τις σκορπίζει ο άνεμος από εδώ κι από εκεί. Τι έμεινε από την Τελική Λύση; Μονάχα η απόφαση να συνάψουμε μια, ουσιαστικά, μη-Συνθήκη, η οποία, έτσι κι αλλιώς, είναι εκτός θέματος (και η οποία έβαλε τέλος στην ΕΕ όπως την ξέραμε, καθώς η Βρετανία άνοιξε τον δρόμο της διάσπασης της Ένωσης). Πάλι καλά που έχουμε γιορτές και κανείς δεν έχει όρεξη να έρθει αντιμέτωπος με την πραγματικότητα. Ζούμε την «ηρεμία» πριν την καταιγίδα του νέου έτους.

Δεν βλέπουμε περιθώρια συγκυβέρνησης

 Συνέντευξη του Θόδωρου Μαργαρίτη στο Tvxs, 16.12.11

Δεν διαφαίνεται σήμερα προγραμματική σύγκλιση με κάποιο από τα προοδευτικά κόμματα, τονίζει το μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ Θοδωρής Μαργαρίτης. Παρατηρώντας τα εκλογικά ποσοστά του κόμματος να σημειώνουν ιδιαίτερη άνοδο στις δημοσκοπήσεις, κάνει λόγο για Αριστερούς οι οποίοι αναζητούν ρεαλιστικές λύσεις και για Κεντροαριστερούς οι οποίοι απογοητεύονται από τη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ. Αναφέρεται στις διεργασίες οι οποίες σημειώνονται στην Κεντροαριστερά και υπογραμμίζει ότι παραμένουν επίκαιροι οι λόγοι που οδήγησαν το 2010 στη ρήξη με ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ. Σχολιάζοντας τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, κάνει λόγο για προσωπικές στρατηγικές που οδηγούν σε αλληλοεξουδετέρωση. Tvxs Αφιέρωμα:Η «επόμενη μέρα» στην Κεντροαριστερά

Γυρίζω σπίτι μου

Του Νίκου Μπίστη, www.protagon.gr, 16.12.11

Σήμερα θα σας κουράσω λίγο με τα δικά μου. Όμως επιβάλλεται λόγω της αποχώρησης μου από το ΠΑΣΟΚ. Υπόσχομαι την επόμενη φορά να επανέλθω στην τρέχουσα θεματολογία. Όσοι έχετε διαβάσει το βιβλίο μου «Προχωρώντας και Αναθεωρώντας» (εκδόσεις Πόλις) δεν έχετε λόγο να διαβάσετε το κείμενο αυτό. Στο βιβλίο προβάλλει καθαρά η κινούσα δύναμη για τις επιλογές μου και τις ουκ ολίγες μετακινήσεις μου. Επειδή όμως το βιβλίο μου δεν έγινε και best seller πολλοί από τους αναγνώστες του protagon δεν γνωρίζουν και κάποιοι μπορεί να ενδιαφέρονται. Επειδή δε εμένα με ενδιαφέρει να αιτιολογώ πάντα τις  επιλογές μου θεωρώ υποχρέωση μου να το κάνω σε αυτόν τον φιλόξενο και οικείο χώρο. Απαντώ λοιπόν σε ερωτήματα που φυσιολογικά θα έθετε ένας τρίτος.

Το κοινό μας λάθος

                                                        

Του Ορέστη Καλογήρου, Books' Journal, τχ. 14, Δεκέμβριος 2011
ΜΑΚΗ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ, Το όνειρο του Οδυσσέα, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 336

Τι γυρεύει ένας φυσικός όπως εγώ στα χωράφια της λογοτεχνίας; Η απάντηση δεν είναι ότι νομιμοποιούμαι να έχω γνώμη για το μυθιστόρημα ως ομόλογος του κεντρικού ήρωα (αφού το μυθιστόρημα πραγματεύεται την άνοδο και την πτώση ενός πανεπιστημιακού), ούτε ως συγγενής επιστημονικά με τον συγγραφέα του, που είναι μαθηματικός. Η απάντηση βρίσκεται στις αδιόρατες κλωστές με τις οποίες συνδεθήκαμε με τον Μάκη Καραγιάννη πριν από σχεδόν σαράντα χρόνια. Περίπου συνομήλικοι, είμαστε και οι δυο παιδιά της μεταπολίτευσης. Με την κυριολεκτική έννοια «παιδιά». Ήμασταν μικροί για να «μπούμε» το 1973 στο Πολυτεχνείο, αλλά ζήσαμε «από μέσα» τα χρόνια της πρώιμης μεταπολίτευσης. Τα πρώτα μας είδωλα ήταν οι «ήρωες» του Πολυτεχνείου (ένας από αυτούς ήταν και ο Στέφανος Δενδρινός, ο ήρωας του βιβλίου). Τους μιμηθήκαμε σε όλα, στα βιβλία που διαβάζαμε, στα τραγούδια που ακούγαμε, στον κινηματογράφο που βλέπαμε, στα ρούχα που φορούσαμε, μα πάνω απ’ όλα στην πολιτική ένταξη στην Αριστερά. Στα μαθητικά και φοιτητικά μας χρόνια αναπνέαμε με απληστία την πολιτικοποίηση, τη στράτευση, την επανάσταση. Όχι όλοι και όλες με τον ίδιο τρόπο. Κι εδώ βρίσκεται η δεύτερη αδιόρατη κλωστή. Περίπου το 1980 συναντηθήκαμε με τον Μάκη Καραγιάννη στην οργάνωση ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, την οργάνωση νεολαίας του ΚΚΕ εσωτερικού της Φυσικομαθηματικής Σχολής. Ζήσαμε μαζί ένα κομμάτι της εποποιίας της ανανεωτικής Αριστεράς και, θαρρώ, αυτό μας σημάδεψε και τους δυο.

Η ανεκτίμητη αξία του συμβολισμού ως πολιτική πράξη.

Του Πάνου Τσορμπατζόγλου, 15.12.11

Αυτοσεβασμός, αξιοπιστία, εμπιστοσύνη.

Έννοιες κλειδιά στο ζητούμενο, τουλάχιστον στη σημερινή συγκυρία, του ανοίγματος «μιας άλλης εποχής» τόσο στην κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα του τόπου όσο και στην παθογενή σχέση κράτους και πολιτών.Λέξεις που κουβαλούν φορτία εξουθενωτικά για τον βηματισμό των Νεοελλήνων, τέτοια που μας κάνουν να βαδίζουμε τρεκλίζοντας στον αδιέξοδο δρόμο της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας.Δυστυχώς η αναγκαιότητα των απαντήσεων, εδώ που φτάσαμε, δεν αφήνει χώρο στις ερωτήσεις. Τα ερμηνευτικά «γιατί», αυτά που ανιχνεύουν τις βαθύτερες αιτίες του προβλήματος, έπονται ή αφήνονται σε ιστορικές και κοινωνιολογικές μελέτες ειδικών που ήδη έχουν καταθέσει την άποψη τους.