Ηλίθιοι αυτόχειρες

Του Πάνου Τσορμπατζόγλου

Στη συντηρητική άποψη ότι η παιδεία και όχι οι πολιτικές ορίζουν την πρόοδο μιας κοινωνίας, είναι επείγουσα ανάγκη να αντιπαραθέσουμε την άποψη των προοδευτικών όλου του κόσμου ότι οι πολιτικές μπορούν ν’ αλλάξουν την παιδεία και να την σώσουν έτσι από τον εαυτό της.(Daniel P. Moynihan).

Κατά συνέπεια «οι ιδρυμένες συνθήκες και νοοτροπίες» συν ο «ανατολισμός» μας και η ορθόδοξη αντίληψη του κυρίαρχου χριστιανικού δόγματος , όλα κατά τον Σ. Ράμφο θεμελιακά στοιχεία της κουλτούρας μας, είναι φανερό ότι πρέπει ν’ αλλάξουν αν θέλουμε να αναστρέψουμε την καταστροφική πορεία του τόπου αυτού προς το αδιανόητο τέλος.

Κι εδώ μπαίνει το μέγα ζητούμενο. Έχουν απομείνει στην Ελλάδα ηγεσίες ικανές να τολμήσουν πολιτικές με στόχο την αλλαγή εγκαθιδρυμένων συμπεριφορών, αντιλήψεων, και αξιών, που αποδεδειγμένα λειτουργούν ως τροχοπέδη της «φυγής προς τα ‘μπρος» που αποτελεί την κοινή μας αγωνία;

Είναι δυνατόν να υιοθετήσουμε τις απαραίτητες «αλλαγές» πριν αυτές προκύψουν ως συνέπεια καταστροφών ή έστω οριστικών αδιεξόδων τραγικού κόστους; (S. Huntington).

Φαίνεται δύσκολο! Αυτό δηλώνει με τον πλέον σαφή τρόπο η σημερινή κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα.

Πολίτες που, στην πλειονότητα τους, δεν έχουν κατανοήσει το αδιέξοδο της τοποθέτησης του «εγώ» πάνω από το «εμείς».

Που θεωρούν τη διαπλοκή και πελατειακή σχέση με το Κράτος-Πατερούλη κεκτημένο.

«Ανυπάκουοι» με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο όταν δεν τους γίνεται «το χατίρι», το αντιμετωπίζουν σαν κάτι «έξω από αυτούς», σαν Κράτος-Εχθρό, έναν a priori αντίπαλο ακόμη κι αν το «χρησιμοποιούν» για τους προσωπικούς, συχνά ιδιοτελείς, σκοπούς τους.

‘Ένα κράτος, με τη σειρά του, διεφθαρμένο και άδικο που φροντίζει, επιλεκτικά «τους πελάτες» του και μόνον, με την προϋπόθεση ότι έχει διασφαλίσει την υποστήριξη τους

Παρατημένο, εδώ και καιρό, από τις ουσιαστικές υποχρεώσεις του (όπως για παράδειγμα η ασφάλεια και η απονομή της δικαιοσύνης), και ανίκανο να λειτουργήσει στοιχειωδώς, δικαιώνει με τη συμπεριφορά του την εχθρότητα των πολιτών του.

Όσο για τις ηγεσίες αυτού του τόπου, κατά τεκμήριο υπεύθυνες για την υγεία του πολιτικοκοινωνικού σώματος, βρίσκονται, αλλοίμονο, αιχμάλωτες των κυρίαρχων συνθηκών, αξιών και συμπεριφορών.

Αυθεντίες κάθε είδους διαγκωνίζονται με life style επιλογές για την πρωτοκαθεδρία στις μετρήσεις της αναγνωρισιμότητας.

Μ.Μ.Ε. παραπληροφορούν και λαϊκίζουν ασύστολα έχοντας κατά νου μόνο τα νούμερα της τηλεθέασης.

Διαμορφωτές της κοινής γνώμης προκρίνουν τον εντυπωσιασμό από την ενημέρωση της με πραγματικά στοιχεία.

Κόμματα βιάζονται να κερδίσουν την εξουσία βιάζοντας, χωρίς αναστολές, το συμφέρον του τόπου.

Πολιτικοί σχηματισμοί έχουν ανάγει σε θεμελιώδες δόγμα τους το «ο θάνατος (της Ελλάδας) είναι η ζωή μου», ενώ όλοι περνάν από το κόσκινο των δημοσκοπήσεων τις απόψεις τους με αποτέλεσμα αυτές να χάνουν την «θρεπτική» τους αξία όπως το άσπρο ψωμί.

Πολιτικοί, ψοφοδεείς μπροστά στο φάντασμα του θάνατου της καριέρας τους, ανταλλάσουν την ψυχή τους για «λίγη επιβίωση» έναντι όποιου ανταλλάγματος τους ζητηθεί.

Αποτέλεσμα μαθηματικά συνεπές η χρεοκοπία του συστήματος, ιδιαίτερα του πολιτικού, να είναι πρωτοφανής στη μεταπολιτευτική περίοδο.

Και μέσα σ’ αυτόν τον πανικό και το αδιέξοδο μας πρόκυψε, όπως πρόκυψε, η κυβέρνηση Παπαδήμου!

Που, ασφαλώς δεν διεκδικεί εύσημα δημοκρατικής νομιμοποίησης και συναινετικών διεργασιών.

Όμως η κυβέρνηση Παπαδήμου, παρ’ όλο που είναι δημιούργημα εκβιαστικών διλημμάτων και αδιεξόδων αποτέλεσε, στη συνείδηση των περισσότερων Ελλήνων την ύστατη κρυφή ελπίδα, το τελευταίο ανάχωμα στο τσουνάμι της καταστροφής που επέρχεται.

Με την αναγκαία προϋπόθεση ότι το πολιτικό προσωπικό αυτής της χώρας θα μπορούσε να αρθεί πάνω από τις γνωστές αγκυλώσεις που συνιστούν τον κορμό της κουλτούρας μας, και θα μπορούσε να υπερβεί τον εαυτό του και βάζοντας το συμφέρον της χώρας και των πολιτών της ως πρώτη προτεραιότητα.

Δυστυχώς, από το ξεκίνημα του εγχειρήματος, φάνηκε ότι η επικρατούσα πολιτική παιδεία, ακόμη και στο επίπεδο της ηγεσίας, (ίσως περισσότερο σ’ αυτήν), δεν επιτρέπει στοιχειώδεις συναινέσεις που ένας αναγκαίος ορθολογισμός υποδεικνύει.

Ξεκινήσαμε με μια «συμφωνημένη» κυβέρνηση με ασαφές πλαίσιο καθηκόντων και απροσδιόριστο, εν πολλοίς, χρονοδιάγραμμα λειτουργίας.

Μια κυβέρνηση που εμφανώς δυσκολεύετε να ισορροπήσει μεταξύ των «φίλιων» δυνάμεων που την στηρίζουν κατά το δοκούν, των άλλων εταίρων του πολιτικού προσκηνίου που την αντιμάχονται κρατώντας ή όχι τα προσχήματα και του ελληνικού λαού που δυσπιστεί προς αυτήν αλλά δίνει ψήφο ανοχής στον επικεφαλής της!

Με μέλη στη σύνθεση της που αντιδικούν, ως μη όφειλαν, με περισσή πολιτική μικροψυχία, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά ότι δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το μείζον, το συμφέρον της χώρας, από το έλασσον, το προσωπικό τους συμφέρον.

Συνέπεια το μήνυμα που εκπέμπει ο κυβερνητικός αυτός «συνασπισμός» να είναι κακόφωνο και ασαφές για το σύνολο του ακροατηρίου της, στην Ελλάδα και στην αλλοδαπή, με αποτελέσματα, σε κάθε περίπτωση, αρνητικά.

Το μεγάλο όμως πρόβλημα του και η λύση του ταυτόχρονα είναι ο επικεφαλής του.

Ένας συνετός, σοβαρός και έντιμος πολίτης, με εχέγγυα γνώσης για τη δουλειά που του ανατέθηκε, εμφανίζει δυσκολία στο να συντονίσει τη λειτουργία αυτής της «ομάδας».

Είναι προφανές ότι του λείπει η εμπειρία για να «δαμάσει τα θηρία του τσίρκου».

Όμως πρέπει να τολμήσει. Πρέπει να λειτουργήσει ως ηγέτης που δε φοβάται τη ρήξη με τις κατεστημένες λογικές, αξίες και πιστεύω που λειτουργούν ως τροχοπέδη στο έργο που ανέλαβε. Πρέπει να υποδείξει με σαφήνεια και αυστηρότητα, με όποιο κόστος, ότι η σωτηρία αυτής της χώρας είναι πάνω από τις προσωπικές φιλοδοξίες , πριγκίπων, δελφίνων ή εν δυνάμει πρωθυπουργών.

Η συγκυρία και η σιωπηρή πλειοψηφία των Ελλήνων είναι μαζί του. Το πολιτικό κεφάλαιο που του εμπιστεύτηκαν εξαντλείται ραγδαία κι αυτό φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις.

Αν δε μπορεί καλύτερα να τα παρατήσει. Δε θα είναι ο μόνος που δεν ανταποκρίθηκε στις ελπίδες των πολιτών αυτής της χώρας.

Και τότε η ιστορία ας μας καταγράψει ως τον πλέον ηλίθιο αυτόχειρα λαό. Θα το αξίζουμε.