Κι όμως, η ενοποίηση προχωρεί Το τέλος της κρίσης μπορεί να φέρει περισσότερη Ευρώπη

Του Π. Κ. Ιωακειμίδη, 30.9.11

Ανεξάρτητα από τα τρέχοντα προβλήματα στη διαδικασία έγκρισης του τελευταίου πακέτου για τη στήριξη της Ελλάδας και την ενίσχυση των σχετικών μηχανισμών της ΕΕ, φαίνεται ότι η συνεχιζόμενη και εντεινόμενη κρίση στην ευρωζώνη οδηγεί, αν και με αργό και κάπως απρόθυμο τρόπο, στην εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Εως σήμερα έχουν υιοθετηθεί μέτρα για την ενίσχυση της ευρωζώνης που μόλις πριν από δυο τρία χρόνια εθεωρούντο αδιανόητα: τα πακέτα για τη διάσωση κρατών (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία) παρά τις αντίθετες διατάξεις της Συνθήκης, η σύσταση του προσωρινού μηχανισμού (EFSF) για τη συνδρομή κρατών - μελών σε κρίση, η σύσταση του μόνιμου μηχανισμού, του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM), η ενίσχυση του Συμφώνου Σταθερότητας με έξι νέους κανονισμούς κ.λπ.

Κρίση και μεταρρύθμιση (Για τη σοσιαλιστική δημοκρατική αριστερά)

 Στέφανος Δημητρίου, Γιάννης Παπαθεοδώρου, 30.09.2011

1. Το κάλεσμα

Στην πρόσφατη απόφαση της Κ. Ε. του κόμματος της ΔΗΜ.ΑΡ. (17/09/11) καταγράφεται σαφώς η βούληση για την ανάγκη ενός εκπόνησης ενός σχεδίου πολιτικής ανασυγκρότησης του δημοκρατικού σοσιαλιστικού χώρου, καθώς και η πρωτοβουλία ενός καλέσματος σε όλες τις κομματικά ενταγμένες ή ανένταχτες δημοκρατικές δυνάμεις που θα ήθελαν να συμβάλουν σε ένα μεταρρυθμιστικό σχέδιο, καθοριστικό για τις πολιτικές εξελίξεις. Το κάλεσμα αυτό αφορά τους πολίτες του ευρύτερου χώρου της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, της πολιτικής οικολογίας και όλους τους προοδευτικούς πολίτες. Στο ίδιο κείμενο τονίζεται η επείγουσα ανάγκη ώστε η σοσιαλιστική δημοκρατική αριστερά να γίνει «φορέας πολιτικών ανακατατάξεων» μέσα σε ένα προγραμματικό πλαίσιο «ριζοσπαστικών μεταρρυθμιστικών αλλαγών», πέρα από το συντηρητικό νεοφιλελεύθερο περιβάλλον», αλλά και πέρα από τη «τη ρητορική μιας Αριστεράς που με ταχύτητα επιστρέφει στο παρελθόν».

Οι «αγανακτισμένοι της Wall Street» ξεκίνησαν από καναδέζικο περιοδικό

BHMA. 30.9.11

Εξοργισμένοι από την ολοένα αυξανόμενη άδικη κατανομή του πλούτου και την πλήρη απουσία νομικών επιπτώσεων προς τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της Wall Street που ευθύνονται για την παγκόσμια οικονομική κρίση, οι υπεύθυνοι του περιοδικού έριξαν την ιδέα για μαζικές κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας. Το κίνημα των αγανακτισμένων που έχουν καταλάβει μέρος της Wall Street στην καρδιά της Νέας Υόρκης διαμαρτυρόμενοι για τον ρόλο των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων στην οικονομική κρίση οφείλει τη γέννησή του σε έναν καναδέζικο δημοσιογραφικό οργανισμό, το Adbusters Media Foundation. Το ίδρυμα είναι γνωστό σε ολόκληρο τον κόσμο για το περιοδικό που εκδίδει που έχει τίτλο Adbusters και το οποίο δεν περιέχει διαφημίσεις. «Απλά κοινοποιήσαμε την ιδέα μας στα email των αναγνωστών μας και όπως δείχνουν τα πράγματα πολλοί από αυτούς την βρήκαν μια καλή ιδέα», δηλώνει ο διευθυντής του περιοδικού Μίκα Γουάιτ.

H ελληνική Λέσχη της Απάτης

Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice, 29.9.11

Όταν ξεκίνησε αυτή η ιστορία των περικοπών και των μέτρων, συζητούσαν εκείνο τον καιρό τη δημιουργία ενός ραδιοφώνου της Βουλής.  Είχα γράψει τότε ότι όχι μόνο ραδιόφωνο δεν πρέπει να γίνει, αλλά και η τηλεόραση της Βουλής πρέπει να καταργηθεί. Το είχα πει γιατί δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο αυτό το ανεπανάληπτο φαινόμενο να πληρώνει ο λαός από το υστέρημά του ίσαμε 50 τηλεοράσεις και ραδιόφωνα κρατικά, κομματικά, της βουλής, των δήμων και κοινοτήτων, της εκκλησίας. Γιατί δεν είναι δυνατόν να κόβονται οι συντάξεις των ηλικιωμένων μας, να μην υπάρχουν λεφτά για ψυχιατρική περίθαλψη και να πετάμε τους ψυχικά ασθενείς στα πεζοδρόμια ζητιάνους, αλλά να έχουμε λεφτά για να χρηματοδοτούμε κομματικούς σταθμούς τηλεμάρκετινγκ που παίρνουν και καμιά κρατική διαφήμιση και δημοτικούς σταθμούς δημοσίων σχέσεων των δημάρχων για να ανταμείβουν τα κόμματα δημοσιογράφους.

Για ένα Ουράνιο Τόξο της Αριστερής, Σοσιαλιστικής και Πράσινης Μεταρρύθμισης

 Του Θέμη Δημητρακόπουλου
Σήμερα, στην καθημαγμένη χώρα μας, οι δυνάμεις της Μεταρρύθμισης με αριστερό, προοδευτικό και πράσινο/οικολογικό πρόσημο βρίσκονται διάσπαρτες σε διάφορους κομματικούς –και μη– χώρους. Απέναντι στην πρωτόγνωρη λαίλαπα μιας αντιδραστικής, αντιλαϊκής και εν τέλει αδιέξοδης πολιτικής, απέναντι σε μια ανυπόληπτη όσο και αδίστακτη κυβέρνηση, μια κυβέρνηση των καθημερινών αυτοκτονιών και της κατάλυσης κάθε έννοιας κοινωνικού ιστού, οι προοδευτικές μεταρρυθμιστικές δυνάμεις πασχίζουν να αντισταθούν, καθεμιά από το δικό της μετερίζι, αλλά δυσκολεύονται να αποκτήσουν και να πείσουν το μεγάλο εκείνο ακροατήριο, την κρίσιμη μάζα που είναι αναγκαία για να πιάσει ο σπόρος της αλλαγής και της ανατροπής του υφιστάμενου διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος,

Το κόμμα του «επανά»

Tου Παντελή Μπουκάλα, Καθημερινή, 28.9.11

Υπάρχουν ακόμα ευτυχισμένοι άνθρωποι στην Ελλάδα. Ανθρωποι που γνωματεύουν ότι πάσχουμε από εθνική κατάθλιψη, αυτοί όμως διατηρούν το χαμόγελό τους άθικτο, ενώ το βλέμμα τους, με το «σωστό μείγμα» αυταρέσκειας και αλαζονείας, εξακολουθεί να τρυπάει σίγουρο το μέλλον της παλλαϊκής ευδαιμονίας. Είναι όσοι μετέχουν στα ηγετικά κλιμάκια της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είναι πρώτα πρώτα ο κ. Σαμαράς, ένας ακόμα από την πολυπληθή ομάδα των πολιτικών που πίστεψαν κάποια στιγμή πως είναι «ανεπανάληπτοι και μόνοι και μεγάλοι», με αποτέλεσμα να χρησιμοποιεί πια το «εγώ» όχι μόνο σαν αντωνυμία, αλλά και σαν ρήμα και σαν επίρρημα και σαν επίθετο. Είναι οι εξ απορρήτων σοφοί συμβουλάτορες του αρχηγού. Είναι όσοι ονειρεύονται ήδη την επίπλωση του νέου υπουργικού γραφείου που υποχρεούται να τους εκχωρήσει η Μοίρα του Εθνους.

Δημοκρατική Αριστερά : Παραιτήθηκαν των αποζημιώσεων για τις επιτροπές

 ΒΗΜΑ, 28.9.11
Παραιτήθηκαν οι βουλευτές της Δημοκρατικής Αριστεράς από τις αποζημιώσεις που λαμβάνουν για της συμμετοχή τους στις συνεδριάσεις των επιτροπών της Βουλής (η αμοιβή έχει φτάσει μετά από τις μειώσεις από τα 300 στα 150 ευρώ καθαρά). Με επιστολή τους προς τον Πρόεδρο της Βουλής κ. Φ. Πετσάλνικο αναφέρουν:

«Κύριε Πρόεδρε

Σας κάνουμε τη δήλωση ότι παραιτούμαστε από την αποζημίωση για τη συμμετοχή μας στις επιτροπές της Βουλής.

Οι βουλευτές: Φώτης Κουβέλης, Θανάσης Λεβέντης, Νίκος Τσούκαλης, Γρηγόρης Ψαριανός».

 Η κίνηση αυτή της ΔΗΜΑΡ η οποία είχε προαναγγελθεί από τον πρόεδρο του κόμματος κ. Φ. Κουβέλη με δηλώσεις του στον «ΒΗΜΑ FM», γίνεται με στόχο «την αντιστοίχηση στις συνθήκες λιτότητας των Ελλήνων πολιτών», όπως αναφέρεται στην σχετική ανακοίνωση.

Μπορούμε την αντιστροφή; Ποιοι εισηγούνται τη χρεοκοπία και γιατί πρέπει να αποφευχθεί

 Της Ελίζας Παπαδάκη, ΝΕΑ, 28.9.11

 Τώρα που το φαντεζί σενάριο περί διαγραφής του μισού χρέους της χώρας απομακρύνθηκε από την τρέχουσα εγχώρια συζήτηση για να επανέλθει στους διεθνείς ακαδημαϊκούς προβληματισμούς, καλούμαστε να προσγειωθούμε στην πεζή και οδυνηρή πραγματικότητα. Από την κυβερνητική παράταξη άρχισαν να ακούγονται κάποιες αυτοκριτικές φωνές για όσα δεν έγιναν στον ενάμιση χρόνο αφότου η Ελλάδα αναγκάστηκε να καταφύγει στη βοήθεια της ευρωζώνης και του ΔΝΤ, για όσα δεν έγιναν ιδίως τους τελευταίους μήνες, αφότου η ευρωζώνη βελτίωσε τους όρους αποπληρωμής του αρχικού της δανείου και έβαλε στα σκαριά το δεύτερο μεγάλο δάνειο που αποδείχθηκε ότι θα χρειαστούμε.

Δωρεές «μαϊμού» από ιδιώτες σε εκκλησίες και μονές.«Πάρτι» δωρεών με το αζημίωτο.

Στη βουλή φέρνουν το θέμα των εικονικών δωρεών σε εκκλησίες και μονές που εντοπίστηκαν στη Β΄ΔΟΥ Πατρών, οι βουλευτές της Δημοκρατικής Αριστεράς Νίκος Τσούκαλης, Θανάσης Λεβέντης και Γρηγόρης Ψαριανός. Οι τρείς βουλευτές χαρακτηρίζουν εξοργιστική τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος από κάθε λογής επιτήδειους, με την ανοχή ή τη συμβολή παραγόντων της εκκλησίας, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι το σαθρό θεσμικό πλαίσιο των δωρεών αλλά και την άκρως περίεργη ασυλία που απολαμβάνει ο χώρος της εκκλησίας από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους, μεθοδεύουν χορηγήσεις δωρεών είτε προς την εκκλησία, είτε προς κοινωφελή ιδρύματα, με συνέπεια να λαμβάνουν επιστροφή φόρου το 40-45% επί της δωρεάς.

Γιατί οι Γερμανοί ζηλεύουν τους μεσογειακούς λαούς;

Του Todd Buchholz* / The New York Times, Καθημερινή, 27.9.11

Οχι λοιπόν. Το πραγματικό κίνητρο της Γερμανίας για να βοηθήσει τους Ελληνες δεν είναι το χρήμα. Είναι η κουλτούρα. Οι Γερμανοί υποφέρουν από εθνική ζήλια. Επί 200 χρόνια αναζητούν το χαμένο κομμάτι της ψυχής τους: το πάθος. Το βρίσκουν συνήθως στον Νότο και ζηλεύουν το χαλαρό πνεύμα και τις ηλιόλουστες ημέρες που απολαμβάνουν οι ανέμελοι Μεσογειακοί τους γείτονες. Στις αρχές του 19ου αιώνα, ο Γκαίτε έγραψε ότι τα ταξίδια του στην Ιταλία τον γέμισαν με δημιουργική ενέργεια. Λίγο αργότερα, ο Χάινριχ Χάινε προσκύνησε την ίδια χώρα, γράφοντας στον θείο του: «Εδώ η φύση είναι πανέμορφή και οι άνθρωποι αξιαγάπητοι. Στον αέρα των ψηλών βουνών, ξεχνάς τα προβλήματά σου και η ψυχή σου αγαλλιάζει». Από την πλευρά του, ο Νίτσε υποστήριξε ότι η γερμανική ψυχή είναι υπανάπτυκτη και χρειάζεται περισσότερο πάθος. Ο Γερμανός φιλόσοφος είχε εντυπωσιαστεί με την Αρχαία Ελλάδα και είναι γνωστός για τη σύγκριση που έκανε ανάμεσα στον νηφάλιο Απόλλωνα και τον ριψοκίνδυνο, μεθύστακα του Νότου, Διόνυσο. Μια δόση από Διόνυσο ίσως να μην ήταν κακή για τη Γερμανία, σημείωνε ο Νίτσε.

Η ναρκισσιστική κοινωνία στις τρικυμιώδεις θάλασσες της παράνοιας.

 

Του Παναγιώτη Κουτσοπίνη, 27.9.11

Όλοι, ή σχεδόν όλοι, οικτίρουν εαυτούς και αλλήλους για την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει αυτοί οι ίδιοι και η χώρα. Δημιουργείται, νομίζω εύλογα, η εξής  απορία:

Θα μπορούσε να είναι διαφορετικά???

Όταν ολόκληρη η μεταπολιτευτική κοινωνία είχε την γνωστή πορεία για δεκαετίες???  Όταν η συντριπτική πλειοψηφία των ενηλίκων πολιτών υπέκυπτε καθημερινά στα πιο «ταπεινά», πολλές φορές  «κτηνώδη» και αποβλακωτικά συνθήματα της κάθε λογής πολιτικής ηγεσίας??? Ηγεσίας η οποία θώπευε παντοιοτρόπως, αγεληδόν  και κατ΄άτομο, την ίδια κοινωνία στις πιο αντικοινωνικές, ατομικές και συλλογικές, εκδηλώσεις???.

Ταξίδι θανάτου στην ευρωζώνη

Του Πωλ Κρουγκμαν, ΤΟ ΒΗΜΑ - The New York Times

Είναι δυνατόν να νιώθεις τρόμο και ταυτόχρονα ανία; Ετσι νιώθω για τις διαπραγματεύσεις που γίνονται τώρα για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη, και υποπτεύομαι ότι και άλλοι παρατηρητές συμμερίζονται το συναίσθημα. Από τη μία πλευρά, η κατάσταση της Ευρώπης είναι πραγματικά, πραγματικά τρομακτική: με χώρες που αντιπροσωπεύουν το ένα τρίτο της οικονομίας της ευρωζώνης υπό κερδοσκοπική επίθεση, απειλείται η ίδια η ύπαρξη του ενιαίου νομίσματος - και μια κατάρρευση του ευρώ θα μπορούσε να προκαλέσει τεράστια ζημιά στον κόσμο.

Από την άλλη πλευρά, οι ευρωπαίοι πολιτικοί μοιάζουν έτοιμοι να αποφασίσουν μία από τα ίδια. Θα βρουν πιθανώς έναν τρόπο για να δώσουν περισσότερη πίστωση στις προβληματικές χώρες, αλλά δεν μοιάζουν καθόλου έτοιμοι να ομολογήσουν ένα κρίσιμο γεγονός - ότι χωρίς μία πιο επεκτατική δημοσιονομική και νομισματική πολιτική στις πιο ισχυρές οικονομίες της Ευρώπης, όλες τους οι προσπάθειες διάσωσης θα αποτύχουν.

Tο ζητούμενο δεν είναι πως ‘θα το παίξουμε πρωτεύουσα’ μια βδομάδα το χρόνο

Του Γιάννη Μπουτάρη

Για μια ακόμη φορά τα εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης - και τονίζω τη λέξη Διεθνής -παρήγαγαν ένα αυστηρά εσωτερικό πολιτικό γεγονός - και τονίζω τη λέξη εσωτερικό - την αντιπαράθεση δηλαδή διαφόρων ομάδων με την πολιτική ηγεσία της χώρας. Τα φετινά εγκαίνια, όπως και τα περσινά και όπως τα εγκαίνια της ΔΕΘ εδώ και μια δεκαετία, ούτε προώθησαν τα συμφέροντα της ΔΕΘ και της εκθεσιακής της δραστηριότητας, ούτε τα συμφέροντα της πόλης της Θεσσαλονίκης που φιλοξενεί τη ΔΕΘ σε ένα από τα πλέον κεντρικά σημεία της πόλης.

Πολιτικός επαρχιωτισμός. Ως πότε;

 Του Θάνου Δημάδη, www.protagon.gr, 26.9.11

Πρέπει κάποτε να σταματήσουμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας νομίζοντας ότι κοροϊδεύουμε όλους τους άλλους γύρω μας. Τα στελέχη της ελληνικής αποστολής που ήρθαν το διήμερο αυτό για διαπραγματεύσεις με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, επιστρέφουν πίσω. Αμφιβάλλω αν αυτές τις ώρες που έχουν επιβιβαστεί στο αεροπλάνο για την πτήση του γυρισμού στην πατρίδα, νιώθουν την βεβαιότητα ότι πέτυχαν κάτι εδώ αυτές τις μέρες. Έστω και το ελάχιστο. Τι θα μπορούσε να είναι αυτό; Να δώσουμε σαν χώρα μία τουλάχιστον ευπρεπή εικόνα ότι απέναντι στους διεθνείς συνομιλητές μας, είτε είναι αυτοί οι εταίροι μας είτε οι δανειστές μας είτε παράγοντες της διεθνούς οικονομικής ελίτ, στεκόμαστε όρθιοι. Ότι ακόμα κι αν μας 'τα χουν πάρει όλα, ακόμα κι έχουμε χάσει μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας, ακόμα κι αν μας συμπεριφέρονται σα να είμαστε οι τελειωμένοι της Ευρώπης, δεν παύουμε να έχουμε μία στοιχειώδη αξιοπρέπεια και αξιοπιστία.

«Δεν ξέρω»!

Tου Σταύρου Θεοδωράκη, www.protagon.gr, 26.9.11

Η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία έθεσε ένα ερώτημα που είναι στα χείλη όλων. «Γιατί οι αγανακτισμένοι δεν είναι στις πλατείες;». «Γιατί το κίνημα των πλατειών έχει υποχωρήσει;». Το ερώτημα θα μπορούσε να επεκταθεί: Γιατί οι φοιτητές δεν είναι στα (υπό κατάληψη) Πανεπιστήμια; Γιατί οι συγκεντρώσεις των απεργών είναι αραιές; Γιατί οι συνελεύσεις των συνδικάτων είναι αναιμικές; Γιατί κλάδοι ολόκληροι οι οποίοι πλήττονται, δεν κάνουν ούτε μια στάση εργασίας; Που είναι το τσουνάμι που ορισμένοι  δημοσιογράφοι προφήτευαν ότι θα πνίξει την κυβέρνηση (αν όχι όλο το πολιτικό σύστημα). Ακόμη δεν μπορώ να ξεχάσω την ρεπόρτερ της ΝΕΤ που την 3η Σεπτέμβρη στην πρώτη, μετά τις διακοπές, συγκέντρωση των «αγανακτισμένων» επέμενε ότι «μπορεί σήμερα να μην έχει κόσμο αλλά τις επόμενες μέρες το Σύνταγμα θα πλημυρρίζει από εκατοντάδες χιλιάδες λαού». Γιατί λοιπόν ο «λαός» δεν εισάκουσε την ρεπόρτερ της έγκυρης κυβερνητικής ΝΕΤ; Εδώ ο καθένας έχει την ερμηνεία του.

Χάρολντ Μπλουµ:«Απελπιστική η παρακµή του αναγνωστικού κοινού». Ο µεγαλύτερος εν ζωή κριτικός, σε µια σπάνια συνέντευξη

Συνέντευξη στη Λ. Κουζέλη, ΒΗΜΑ, 25.9.11

«Φοβάµαι ότι οι ΗΠΑ παύουν όλο και περισσότερο να είναι δηµοκρατική χώρα. Επικρατούν η ολιγαρχία, η πλουτοκρατία και σύντοµα και η θεοκρατία. Αν ο φασίστας κυβερνήτης του Τέξας – ο οποίος είµαι βέβαιος ότι θα λάβει το χρίσµα από τους Ρεπουµπλικανούς – κατέβει υποψήφιος και νικήσει τον πρόεδρο Οµπάµα, τότε η δηµοκρατία θα πάψει να υπάρχει στις ΗΠΑ».

Η φωνή του έφθανε από το µακρινό Μανχάταν ζωηρή. Ο αιρετικός, ο προκλητικός, ο µοναδικός Χάρολντ Μπλουµ είχε τα κέφια του. Φηµισµένος για τις αϋπνίες του, για την εκπληκτική ταχύτητα µε την οποία καταβροχθίζει τις σελίδες, την ανεξάντλητη ευρυµάθεια και την ασυνήθιστη µνήµη του στην οποία έχουν αποθηκευθεί ολόκληρα έργα του αρχαίου, του εβραϊκού και του χριστιανικού κόσµου, ο καθηγητής Λογοτεχνίας του Πανεπιστηµίου Γέιλ έχει µείνει στην Ιστορία για την Αγωνία της επίδρασης, ένα σύντοµο κείµενο που γράφτηκε µέσα σε τρεις ηµέρες το 1973 σε κατάσταση συγγραφικού παροξυσµού.

"Το όνειρο του Οδυσσέα"

«Πώς έφτασε, όμως, αυτός ο αδάμας της αξιοπρέπειας που έλαμψε στα κελιά του Επταπυργίου να πνιγεί στη λάσπη της διαφθοράς;» ρώτησα ξανά. «Πώς έφτασε η  Ελλάδα που βημάτιζε επί δεκαετίες με την τραγική ανάσα, που έπνιγε τον καημό της στα μοιρολόγια, που το κάθε σπίτι είχε και μια τραγική ιστορία αίματος να τελειώνει τον αιώνα μέσα στην ελαφρότητα και τον αμοραλισμό;»

 «Ο σύγχρονος Παρθενώνας μας είναι η διαφθορά. Μίζες, ρουσφέτι, γλείψιμο, υποκρισία. Θεέ μου! Πώς κατάντησες τους περήφανους  Έλληνες!», είπε η Μιράντα.

Ζακ Αταλί: Στοχοποιήστε τις ελίτ και τις συντεχνίες που φοροδιαφεύγουν

                                           
Συνέντευξη στον Τάσο Τσακίρογλου, Ελευθεροτυπία, 25.9.11

«Η Ελλάδα είναι το πειραματικό εργαστήριο των κινδύνων που διατρέχει η ευρωζώνη» τονίζει στην «Κ.Ε.» ο Ζακ Αταλί, επί δεκαετίες σύμβουλος του Φρανσουά Μιτεράν και πρώτος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης.

Χαρακτηρίζει ως το κύριο πρόβλημα της Ελλάδας την αδυναμία είσπραξης των φόρων και τονίζει ότι πρέπει να στοχοποιηθούν ελίτ και συντεχνίες που φοροδιαφεύγουν. Ζητάει από την Ε.Ε. να προσφέρει περισσότερο χρόνο στη χώρα μας και καλεί Γερμανούς και Γάλλους να κατανοήσουν ότι η Ελλάδα έχει συμβάλει στην ευημερία τους.

Πρόσφατα δηλώσατε ότι η παρούσα κρίση δεν είναι οικονομική, αλλά πολιτική. Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί από τις ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ;

Φυσικά και πρόκειται για μια πολιτική κρίση και πρωτίστως στην Ελλάδα. Οι έλληνες πολίτες και το κράτος πρέπει να συμπεριφερθούν ως Ευρωπαίοι.

Ελύτης, Καζαντζίδης και Σαµαράς. Ροµαντισµός και λαϊκισµός στο εθνικοπατριωτικό αφήγηµα του προέδρου της Ν∆

 Του Α. Ραβανού, ΒΗΜΑ, 25.9.11

Ο πατριωτισµός είναι στο επίκεντρο της πολιτικής του. «Οι Ελληνες µπορούµε» είναι το σύνθηµά του – κατά το πρότυπο του Μπαράκ Οµπάµα («Yes, we can») –, αλλά µε την προϋπόθεση να υπάρξει και θεϊκή παρέµβαση. Επικαλείται τη βοήθεια του Θεού για να αντιµετωπίσουµε τα προβλήµατα, µε την υπόµνηση ότι «βρισκόµαστε σε πόλεµο επιβίωσης, στα χαρακώµατα δεν υπάρχουν άθεοι, αφού όλοι προσεύχονται». Την ίδια στιγµή αξιοποιεί τον λυρισµό και τον ροµαντισµό του νοµπελίστα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη, που τον εµπνέει εδώ και δεκαετίες, προτάσσοντας τη φράση «από µας θα εξαρτηθεί ο Παράδεισος ή η Κόλαση που θα χτίσουµε. Η µοίρα µας βρίσκεται στα χέρια µας». Παράλληλα, δίνει έµφαση στον λαϊκό χαρακτήρα του κόµµατός του και κυρίως του ιδίου, µε την αναφορά στα τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη, για να αναδείξει το πρόβληµα των πολιτών που «δεν τα φέρνουν βόλτα» και ετοιµάζονται, αρκετοί εξ αυτών, για την ξενιτιά.

Τζορτζ Στάινερ: Η κουλτούρα υπό μεταμόρφωση

 Επιμέλεια Θανάσης Γιαλκέτσης, Ελευθεροτυπία, 25.9.11

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ την ιταλική έκδοση του βιβλίου του «Στον πύργο του Κυανοπώγωνα» (ελληνική έκδοση: Scripta, 2002), ο μεγάλος κριτικός Τζορτζ Στάινερ παραχώρησε στην εφημερίδα «La Repubblica» τη συνέντευξη που ακολουθεί.

- Θεωρείτε αληθινά, καθηγητή Στάινερ, ότι έχουμε φτάσει στο τελευταίο στάδιο της δυτικής περιπέτειας;

«Είμαι πεπεισμένος ότι εδώ και χρόνια ο πολιτισμός μας είναι παγιδευμένος σε μιαν αδιάκοπη και βίαιη σειρά κρίσεων, περνώντας από εκείνη που ήταν η ταυτότητα μιας κυρίαρχης κουλτούρας στην τωρινή μετακουλτούρα ή υποκουλτούρα. Παρακολουθούμε μια βαθμιαία καταστροφή της γλώσσας, η οποία σαρώνεται από την εικόνα, ιδίως την τηλεοπτική και ηλεκτρονική. Δεν είμαι αντιαμερικανός, αντίθετα μάλιστα θαυμάζω πολλά πράγματα από τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου ζουν και εργάζονται τα δύο παιδιά μου. Πρέπει όμως να γνωρίζουμε ότι το 90% των Αμερικανών, όταν μιλάει, χρησιμοποιεί 380 αγγλικές λέξεις, ενώ στα έργα του Σέξπιρ υπάρχουν 24.000 λέξεις. Η γλώσσα θα καταβροχθιστεί από τον δαιμονικό μινιμαλισμό των ηλεκτρονικών κωδίκων, όπως καταδεικνύουν τα όλο και πιο συνοπτικά μηνύματα που στέλνουν τα παιδιά με τα κινητά τους».

Γύρω - γύρω παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση - και στη μέση η Ελλάδα!

 Της Ελίζας Παπαδάκη, Αυγή, 25.9.11

Άλλη μία εβδομάδα σοβαρής υποχώρησης των Χρηματιστηρίων ανά τον πλανήτη ήταν η περασμένη, καθώς οι νέες, δυσμενέστερες εκτιμήσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την παγκόσμια οικονομία φάνηκαν να παίρνουν αυτοεκπληρούμενο χαρακτήρα. Δεν ήταν μόνον οι αναθεωρημένες προς τα κάτω προβλέψεις της τελευταίας εξαμηνιαίας έκθεσης για τη μεγέθυνση - 4% το 2011 και το 2012, αντί 4,5% που προβλεπόταν ακόμα τον Απρίλιο, με τις προηγμένες οικονομίες να περιορίζονται σε ένα 1,6% μόλις και όλη τη δυναμική να προέρχεται από τις αναπτυσσόμενες. Προπάντων ανησύχησαν τους απανταχού επενδυτές οι επίμονες επισημάνσεις των υπευθύνων του Ταμείου, και πρώτης της Κριστίν Λαγκάρντ, για την «επικίνδυνη νέα φάση» στην οποία έχει εισέλθει η παγκόσμια οικονομία. Διπλά επικίνδυνη: σύμφωνα με τις αναλύσεις του ΔΝΤ απειλείται νέα οικονομική ύφεση καθώς σοβεί και δεύτερη χρηματοπιστωτική κρίση με επίκεντρο την Ευρώπη αυτή τη φορά, την πολιτική αδυναμία να αντιμετωπισθεί ενιαία η κρίση χρέους χωρών του ευρώ και την κεφαλαιακή ανεπάρκεια τραπεζών που κατέχουν κρατικά ομόλογα των χωρών αυτών.

Να κερδίσουμε χρόνo. Πρέπει να περιμένουμε ώστε να ωριμάσουν σταθερότερες λύσεις της κρίσης

Του Γιάννη Βούλγαρη,  Τα Νέα, 24.9.2011  

Η Ελλάδα έχει εισέλθει εμφανώς στη δυσκολότερη φάση μιας πολυεπίπεδης εθνικής κρίσης, και τα σενάρια εξόδου από αυτήν κυμαίνονται ανάμεσα στο κακό, στο χειρότερο και στο καταστροφικό. Το κακό σενάριο είναι το καλύτερο! Προβλέπει μια συντεταγμένη πορεία σε συνεννόηση με τους θεσμικούς δανειστές (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ). Οποια τελική μορφή και αν αυτή πάρει, υπολογίζεται ότι η συνολική περίοδος ύφεσης 2009-2012 θα μειώσει το ΑΕΠ χοντρικά κατά 15%, ενώ μπορεί να συγκρατήσει τα κοινωνικά ρήγματα σε πολιτικά διαχειρίσιμο επίπεδο και την «καθημερινότητά» μας στα αστικά ιδίως κέντρα, σε ανεκτά ψυχικά και ανθρώπινα πλαίσια, παρά τη δραματική επιδείνωση που ήδη βιώνουμε. Η γεωπολιτική θέση της χώρας, έστω εξασθενημένη, θα εξακολουθεί να συναρτάται με την τύχη του βασικού πυρήνα της ΕΕ. Το καταστροφικό σενάριο είναι η άτακτη πτώχευση εκτός ευρώ. Η χώρα υπολογίζεται ότι θα χάσει τουλάχιστον το 50% του ΑΕΠ, θα μεσολαβήσει ένα χρονικό διάστημα οικονομικοκοινωνικού χάους με απρόβλεπτες ανθρώπινες και πολιτικές συνέπειες, ενώ γεωπολιτικά θα οπισθοχωρήσουμε σε ιστορικά προηγούμενα στάδια αστάθειας και ανασφάλειας.

Υποδειγματικοί κρατούμενοι: Μαθήματα από την Ιρλανδία

 Του Γιάννη Βαρουφάκη, www.protagon.gr, 24.9.11

Την περασμένη εβδομάδα βρισκόμουν στο Δουβλίνο, προσκαλεσμένος δύο πολιτικών κομμάτων (ένα αντιπολιτευόμενο, το Sinn Fein, και ένα που συμμετέχει στον κυβερνητικό συνασπισμό, το Labour Party) και ενός think tank (TASC). Η περίπτωση της Ιρλανδίας είναι ιδιαίτερα καίρια για τον δημόσιο διάλογο εδώ στην Ελλάδα. Ο λόγος απλός: Το βασικό επιχείρημα των υποστηρικτών του Μνημονίου-Μεσοπρόθεσμου είναι ότι η πολιτική αυτή απέτυχε επειδή το ελληνικό κράτος (πιεζόμενο από την ελληνική κοινωνία) δεν εφάρμοσε του συμφωνημένους όρους του Μνημονίου-Μεσοπρόθεσμου. "Αν είχαν", μας λένε, "εφαρμοστεί πιο νωρίς τα μέτρα που είχαμε υποσχεθεί, θα είχαμε μπει σε διαδικασία ανάρρωσης αντί για διαδικασία διαδοχικών ακρωτηριασμών".

Αλλο το κοινωνικό συμβόλαιο, άλλο ο ταξικός πόλεμος

 Του Πωλ Κρούγκμαν, BΗΜΑ, 24.9.11

Αυτή την εβδομάδα, ο πρόεδρος Ομπάμα είπε το προφανές: ότι οι πλούσιοι Aμερικανοί, πολλοί από τους οποίους πληρώνουν πολύ λίγους φόρους, θα πρέπει να επωμιστούν μέρος του κόστους για τη μείωση του μακροπρόθεσμου ελλείμματος στον προϋπολογισμό των ΗΠΑ. Και Ρεπουμπλικάνοι, όπως ο βουλευτής Πολ Ράϊαν, αντέδρασαν με κραυγές για «ταξικό πόλεμο». Φυσικά δεν πρόκειται για τίποτε τέτοιο. Αντιθέτως, είναι οι άνθρωποι σαν τον κ. Ράϊαν θέλουν να εξαιρέσουν τους πολύ πλούσιους από το βάρος της ευθύνης για την δημοσιονομική μας βιωσιμότητα, που κάνουν ταξικό πόλεμο. Είναι χρήσιμο εδώ να ξέρουμε τί συμβαίνει με τα εισοδήματα τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Λεπτομερείς εκτιμήσεις από το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κογκρέσου - που φτάνουν μέχρι το 2005 αλλά η βασική εικόνα δεν έχει αλλάξει - δείχνουν ότι ανάμεσα στο 1979 και το 2005 το εισόδημα των αμερικανικών οικογενειών της μεσαίας κλίμακας στη διανομή του εισοδήματος αυξήθηκε κατά 21%.

Γενικευμένη κρίση, αριστερό αξιακό περιεχόμενο και πολιτικός ρεαλισμός.

Tου Γιώργου Παππά*

Σήμερα η παθογένεια της κοινωνίας μας εμφανίζεται μέσα από τη γενικευμένη κρίση σ΄ όλους τους θεσμούς της χώρας, τη δημοκρατία, τη πολιτική, τη δικαιοσύνη, την παιδεία, τον συνδικαλισμό, κλπ. Το κυρίαρχο πρότυπο άσκησης και διαχείρισης πολιτικής, σ΄ όλα τα επίπεδα, πολιτικό, οικονομικό κοινωνικό, με το οποίο οι καθεστωτικές καταρρέουσες και απαξιωμένες πολιτικές δυνάμεις της χώρας πορεύτηκαν τα τελευταία τριάντα χρόνια, είναι οριστικά χρεοκοπημένο και απαξιωμένο. Απαξιωμένο στην συνείδηση της κοινωνίας των πολιτών και στην ίδια την ιστορία, που αυτή την φορά γράφεται από τους ηττημένους μιας διαλυμένης και πτωχεύσασας κοινωνίας και όχι από τους νικητές. Γιατί νικητές δεν υπάρχουν.

Όμορφος κόσμος ηθικός, Πασοκικά πλασμένος.

Ο Διοικητής του ΟΑΕΔ διόρισε τη γυναίκα του και την κουνιάδα του στον... ΟΑΕΔ!

O κύριος Ηλίας Κικίλιας, είναι Διοικητής του Ο.Α.Ε.Δ. - του Οργανισμού που συστάθηκε για να βοηθάει τους Έλληνες ανέργους να βρουν απασχόληση. Σύμφωνα με το βιογραφικό του κατέχει διάφορες διοικητικές θέσεις σε θυγατρικές του Ο.Α.Ε.Δ. από το 1999 και εντεύθεν. Είναι προσωπικός φίλος και σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου και ανήκει στη νέα φουρνιά «των συνομιλητών του Γιώργου». Ο κ. Κικίλιας έχει μια σύζυγο, την Αναστασία Χάραρη του Ιωάννη. Η σύζυγός του έχει μια αδερφή, την Βασιλική Χάραρη του Ιωάννη.

Η «ομερτά» των πανεπιστημίων

Tου Σταυρου Tζιμα, Καθημερινή, 23.9.11

Γνωστό φιλανθρωπικό ίδρυμα που φέρει το όνομα παλαιού ευπατρίδη επιχειρηματία, είχε δωρίσει σύγχρονο μηχανολογικό εξοπλισμό σε εργαστήριο του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου για την κάλυψη των αναγκών του στον ευαίσθητο τομέα στον οποίο δραστηριοποιείται. Στις αρχές της εβδομάδας, υψηλόβαθμο στέλεχος του Ιδρύματος αποφάσισε να μεταβεί στη Θεσσαλονίκη για να δει από κοντά πώς λειτουργεί το εργαστήριο με σκοπό την περαιτέρω τεχνολογική ενίσχυσή του. Μολονότι γνώριζε ότι η σχολή στην οποία ανήκει το εργαστήριο τελούσε υπό κατάληψη, πίστευε ότι οι καταληψίες δεν θα εμπόδιζαν μια επίσκεψη σ’ ένα χώρο που το Ιδρυμά του εξόπλισε -για να μορφωθούν οι ίδιοι- ξοδεύοντας μερικές χιλιάδες ευρώ. Τηλεφώνησε λοιπόν παραμονές στον υπεύθυνο του εργαστηρίου, γνωστοποιώντάς του την πρόθεσή του. Εκείνον, όμως, τον «έζωσαν τα φίδια». «Τι θέλει τώρα να ’ρθει στη ζούγκλα» αναρωτήθηκε, αλλά μια κρυφή ελπίδα ότι «τα παιδιά» θα έδειχναν κατανόηση και θα άνοιγαν έστω για λίγο την πόρτα, τον έκανε να μην επιμείνει. Ανήμερα της επίσκεψης πήγε πρωί πρωί ο ίδιος στη σχολή, με σκοπό να λάβει την άδεια των καταληψιών και στη συνέχεια να πάει στο εργαστήριο με τον δωρητή.

Ο Θεός να βάλει το χέρι του. Έστω και λίγο πιο βαθειά στην τσέπη.

 Του Γρηγόρη Ψαριανού, www.protagon.gr, 23.9.11

Είναι γνωστή η θέση μας για το διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας, όπως ισχύει σε όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη ακόμα και σε θεωρούμενα ισλαμικά, θεοκρατικά, όπως η Τουρκία κα. Σήμερα μάλιστα, κάτω από τις ιδιαίτερα δυσβάστακτες για τον Ελληνικό λαό οικονομικές συγκυρίες, η Εκκλησία της Ελλάδας και σύμφωνα με αυτά που αυτή ευαγγελίζεται, θα έπρεπε να συνδράμει αποφασιστικά, ζητώντας η ίδια από την πολιτεία όχι μόνο τη φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας της, που είναι ο δεύτερος μετά το δημόσιο ιδιοκτήτης γης με 1,3 εκατομμύρια στρέμματα αλλά και να φορολογηθεί για τις εμπορικές της δραστηριότητες, τα ιερά μυστήρια (αμοιβές χωρίς απόδειξη για γάμους, βαφτίσια, κηδείες, τρισάγια, μνημόσυνα, εξορκισμούς, εξομολογήσεις, αγιασμούς, κλπ), το εμπόριο των εκκλησιαστικών ειδών (κεριά, λιβάνια, εικονίτσες, κομποσχοίνια, αγιογραφίες, κλπ), την εκμετάλλευση της γης και των κτιρίων της.

ΔΗΜ.ΑΡ: «Καταργήστε το αφορολόγητο της εκκλησίας»

 BHMA, 23.9.11

Την φορολόγηση της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας, καθώς και την πλήρη κατάργηση της φοροαπαλλαγής των εμπορικών συναλλαγών τους ζητά η Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜΑΡ). Με αφορμή την εξαίρεση των χώρων άσκησης θρησκευτικής λατρείας από την καταβολή του έκτακτου τέλους ακίνητης περιουσίας, ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ κ. Φ. Κουβέλης και οι βουλευτές της κ.κ. ο Θ. Λεβέντης, Γρ. Ψαριανός και Ν. Τσούκαλης κατέθεσαν στη Βουλή ερώτηση προς τον υπουργό Οικονομικών κ. Ευ. Βενιζέλο , στην οποία επαναφέρουν το αίτημά τους για την παύση των φοροαπαλλαγών της Εκκλησίας. Αν και υπογραμμίζουν ότι «δεν παραγνωρίζουμε το πνευματικό και φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας», εστιάζουν στην αντίστιξη χιλιάδες Έλληνες πολίτες να βιώνουν τις συνέπειες των μέτρων λιτότητας ενώ τα εισοδήματα της Εκκλησίας να «εξακολουθούν να είναι στο φορολογικό απυρόβλητο».

Η αυτοδιοίκηση μπορεί

Του Νίκου Φωτίου, Μέλους της Δημοτικής Κίνησης «Πρωτοβουλία για τη Θεσσαλονίκη 2010»

 Οι ανυπέρβλητες δυσκολίες αντιμετώπισης των προβλημάτων της χώρας θέτουν εκ των πραγμάτων το ερώτημα: “Ποιος μπορεί να διευθύνει τις εξελίξεις ώστε να οδηγηθούμε στην έξοδο από την κρίση;” Το πολιτικό σύστημα έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να αυτοαπαξιωθεί και το κατάφερε (συνεχίζει δε απτόητο). Η μούντζα, η αποδοκιμασία, η αποχή, το γιαούρτι είναι πια ο συνήθης τρόπος επικοινωνίας του «λαού» με την «πολιτική ηγεσία» του. Από κοντά και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, “συμβιβασμένες” ή “επαναστατικές”. Οι διανοούμενοι, πλην ελαχίστων, είτε μεταβλήθηκαν σε φλύαρους απολογητές του συστήματος είτε λαϊκίζουν αφόρητα ή έχουν “αναχωρήσει”. Η εκκλησία, αντί να επιτελεί το ανθρωπιστικό της έργο, πλήττεται συχνά από διχαστικές και υστερικές κορώνες κακιασμένων (και προσφάτως “αγανακτισμένων”) δεσποτάδων και καταγράφει συνεχή χαμηλά κύρους εξαιρούμενη από τους απανωτούς κεφαλικούς φόρους που πίπτουν ράγδην επί των κεφαλών των αμνών του ποιμνίου της.

Ανερχόμενη χίμαιρα

 Του Γιάννη Βαρουφάκη, www.protagon.gr, 22.9.11

Το θαύμα που περίμεναν (ότι ίσως η παγκόσμια οικονομία απογειωθεί βοηθώντας την ευρωζώνη να ξεπεράσει την Κρίση) δεν έγινε και το δηλητήριο το οποίο χορηγούσαν ως φάρμακο (συνδυασμός μεγάλων δανείων στα πτωχευμένα κράτη υπό τον όρο της σμίκρυνσης του εθνικού εισοδήματός τους) απεδείχθη... δηλητηριώδες. Οποία έκπληξις! Έπρεπε λοιπόν να φτάσουμε στα τέλη του 2011 για να αποδεχθούν οι ευρωπαίοι ηγέτες μας την απλή πραγματικότητα ότι η χρεοκοπία του ελληνικού δημοσίου απλώς αναβλήθηκε (ενώ παράλληλα διογκώνεται) με την Μνημονιακή πολιτική που ακολουθούν εδώ και ενάμιση χρόνο. Μπορεί δημοσίως να λένε ότι το Μνημόνιο απέτυχε επειδή δεν εφαρμόστηκε αλλά, πιστέψτε με, γνωρίζουν καλά ότι, όπως και να εφαρμοζόταν (βλ. π.χ. την Ιρλανδία όπου εφαρμόστηκε έως τελευταίας τελείας), η αποτυχία του ήταν δεδομένη ως προς το ένα και μοναδικό, εν τέλει, ζητούμενο: Την μείωση του ποσοστού χρέους των υπερχρεωμένων κρατών-μελών της ευρωζώνης.

Η τελική πράξη του δράματος

Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice, 22.9.11 

Το πιο ανησυχητικό σε όλα αυτά είναι ότι βαθμιαία, σε μεγάλο τμήμα του χρεοκοπημένου συστήματος, ωριμάζει η ιδέα ότι η έξοδος από την Ευρώπη, η επιστροφή στην κατοχική δραχμή, είναι ο μόνος δρόμος για να διατηρηθούν οι αναχρονιστικές δομές, οι νταλαβεριτζήδες πολιτικοί της συναλλαγής, τα χρεοκοπημένα media της διαπλοκής. Έστω κι αν η χώρα οδηγηθεί στην καταστροφή. Αν ακούσεις προσεκτικά τη ρητορική που μιλάει για 1821, για ξένους που μας «προσβάλλουν», για άθεους, για χαρακώματα και τη «βοήθεια του Θεού», θα καταλάβεις ότι προετοιμαζόμαστε για το απονενοημένο διάβημα της εξόδου, για την επιστροφή στην ανάδελφη τριτοκοσμική Ελλάδα.

Αυτή ήταν (είναι;) η Ελλάδα

 Του Ανδρέα Παππά, Athens Voice,  22.9.11

Ως γνωστόν, ο πρωθυπουργός αγαπά ιδιαιτέρα διεθνείς συναντήσεις και διασκέψεις με θέματα όπως η ολυμπιακή εκεχειρία, η πράσινη ανάπτυξη, το open gov. και άλλα εξωτικά παρόμοια. Για να αναγκαστεί, λοιπόν, ο Γιώργος Παπανδρέου να ματαιώσει το προγραμματισμένο από καιρό ταξίδι του στις ΗΠΑ, φαίνεται ότι τα πράγματα είναι όντως πολύ σοβαρά. Θα διακινδύνευα την εκτίμηση ότι εδώ που έχουμε φτάσει, τα δύο ενδεχόμενα με τα οποία βρίσκεται αντιμέτωπη η χώρα είναι η συντεταγμένη ή ελεγχόμενη χρεοκοπία και η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία με παράλληλη έξοδο από το ευρώ. Tertium non datur, που έλεγαν και οι Λατίνοι.

Ας μιλήσουν

 Του Κώστα Γιαννακίδη, www.protagon.gr, 21.9.11

Υπάρχουν γιατροί που δεν τολμούν να σου πουν ότι ο άνθρωπος σου ετοιμάζεται να πλεύσει την Αχερουσία. Ακόμα και όταν η Άτροπος, η μοίρα με τα ψαλίδια, χτυπάει νευρικά το πόδι της, μετράει αναπνοές και ετοιμάζεται να κόψει το νήμα της ζωής, ο γιατρός θα σου πει ότι ο Θεός είναι μεγάλος και χάρισε θαύματα στην επιστήμη. Τελικά ο Θεός παίρνει τον άνθρωπο και κρατάει τα θαύματα κάβα για πιο δυνατές προσευχές. Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον γιατρό. Ο δισταγμός μεταφράζεται σε ευγένεια και η συστολή σε παρηγοριά. Με τους πολιτικούς τα πράγματα είναι αλλιώς ή θα έπρεπε να είναι. Ο πολιτικός οφείλει να επιδεικνύει ευθύτητα και ειλικρίνεια. Υποχρεούται να σου λέει ότι δεν υπάρχει δράκος και όχι να ισχυρίζεται ότι τον σκότωσε. Πρέπει να σβήνει κεριά και να ανάβει φώτα. Όχι στη δική μας τραγωδία. Εδώ και μερικές μέρες πληροφορίες και φήμες σέρνονται σαν τεράστια φίδια στα πόδια της κοινωνίας.

Το ευρώ θα το σώσουν οι πολιτικοί

 Του Μιχάλη Μητσού, ΝΕΑ,  21.9.11

Τρία είναι τα σενάρια που προβάλλουν τις τελευταίες ημέρες με αξιομνημόνευτη επιμονή οι Κασσάνδρες της Ευρώπης. Σύμφωνα με το πρώτο, η Ελλάδα θα φύγει από την ευρωζώνη προκειμένου να αυξήσει την ανταγωνιστικότητά της, όπως έκανε η Αργεντινή στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Ο τελευταίος που υποστήριξε αυτή τη θέση, με άρθρο του στη χθεσινή «Γκάρντιαν», είναι ο Κώστας Λαπαβίτσας, καθηγητής στη Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών του Λονδίνου - και είμαστε σίγουροι ότι στην περίπτωση που εισακουστεί η έκκλησή του, θα επιστρέψει πάραυτα στην Ελλάδα σε ένδειξη αλληλεγγύης στον δοκιμαζόμενο λαό της.

Αριστερά πέρα απ’ την αλαζονεία και τη δημαγωγία

Του Θόδωρου Mαργαρίτη, www.aixmi.gr

Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πολιτικό κενό. Ο παραδοσιακός χώρος του Σοσιαλισμού, ο χώρος της Κεντροαριστεράς, είναι ορφανός. Το ΠΑΣΟΚ έχει μετακινηθεί προς στις θέσεις του οικονομικού φιλελευθερισμού και η Αριστερά (ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ) επιστρέφουν ταχύτατα σε παλαιοκομμουνιστικές, αντιευρωπαϊκές αντιλήψεις. Πρόκειται για ολοφάνερη πραγματικότητα. Χιλιάδες άνθρωποι που πίστεψαν στις επαγγελίες της «αλλαγής», που επένδυσαν στις μεταρρυθμιστικές ιδέες της Σοσιαλδημοκρατίας παρακολουθούν αμήχανοι τόσο τη μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ όσο και την επιστροφή της Αριστεράς στη δογματική Κομμουνιστική ορθοδοξία. Η Δημοκρατική Αριστερά, από το βήμα της ΔΕΘ, διατύπωσε ένα πολιτικό σχέδιο με επίκεντρο την ανασυγκρότηση του χώρου του δημοκρατικού Σοσιαλισμού.

Οι (πολιτικές) ζωές των άλλων

Του Ανδρέα Παπαδόπουλου, www.protagon.gr, 20.9.11
Η χώρα βρίσκεται στο σημείο (υπό το;) μηδέν με τεράστια ευθύνη του συνόλου του πολιτικού συστήματος, των πολιτικών ελίτ(;), των διανοούμενων(;), αλλά και μιας κοινωνίας που είχε μάθει-την είχαν μάθει, αν θέλετε- να ζει με δανεικά και πολύ πάνω από τις δυνατότητες μιας βαλκανικής χώρας. Κάποτε η φούσκα θα έσκαγε, κάποτε το πάρτι θα τελείωνε. Έσκασε, τελείωσε! Όλοι συνομολογούμε ότι τα πάντα πρέπει να αλλάξουν. Στα πανεπιστήμια, στη δημόσια διοίκηση, στη δικαιοσύνη, στα επαγγέλματα, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στα ΜΜΕ, στον εν γένει τρόπο συμπεριφοράς και ζωής μας. Όλοι, όμως, αντιδρούμε μόλις πάει να αλλάξει κάτι που μας αφορά. Όλοι βρίζουμε τους άλλους, αλλά όχι τους εαυτούς μας. Οι ταξιτζήδες τους φαρμακοποιούς, οι δικηγόροι τους φορτηγατζήδες, οι πανεπιστημιακοί τους δημόσιους υπαλλήλους, οι δημοσιογράφοι τους εφοριακούς, ο Ραγκούσης τους ταξιτζήδες και τούμπαλιν, οι γιατροί τους φοιτητές, οι δημόσιοι υπάλ

Αλαζόνες παντού

 Του Σταύρου Θεοδωράκη, www.protagon.gr, 20.9.11

Όταν ξεκινούσε η κρίση πολλοί πιστέψαμε ότι θα έχει και τα καλά της. Θα μας ξεβολέψει λίγο και θα μας κάνει πιο ταπεινούς. Όχι μόνο επειδή δεν θα έχουμε λεφτά για επιδείξεις αλλά γιατί «στο τέλος της ημέρας» όλοι θα σκεφτούμε και τα δικά μας λάθη. Που ναι, ξέρω, είναι μικρότερα από τα λάθη των άλλων – όλοι αυτό ισχυρίζονται – αλλά τέλος πάντων είναι και αυτά λάθη. Και νομίζω ότι η κρίση με τη βαρβαρότητα της τα κατάφερε. Όντως μας έκανε πιο ταπεινούς και μετρημένους. Όλους; Όχι βέβαια. Η φάρα των πολιτικών αντιστέκεται.  Αν θέλετε, τους παίρνουμε έναν έναν. Πρώτα από όλα οι κυβερνητικοί. Έχουν βγει στα κανάλια και τα ραδιόφωνα και κατηγορούν όλους τους άλλους για τις καθυστερήσεις και την επικείμενη χρεωκοπία.

Η αντεπίθεση της Θεσσαλονίκης. Οι προοπτικές ανάπτυξης περνούν από ουσιαστική αλλαγή νοοτροπίας

 Του Γιάννη Μπουτάρη, NEA, 20.9.11

Το άρθρο του δημάρχου Θεσσαλονίκης που ακολουθεί περιγράφει τα προβλήματα της πόλης του και τους τρόπους αντιμετώπισής τους και υπέρβασής τους, μάλιστα στις συνθήκες της πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης που μαστίζει τον τόπο. Ο Γιάννης Μπουτάρης μιλάει ακραιφνώς για τη Θεσσαλονίκη, αλλά οι προτάσεις του, με μικρές κατά τόπους αναπροσαρμογές, ζητούν εφαρμογή και στις υπόλοιπες πόλεις της χώρας.

Η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας και η μεγαλύτερη πόλη της Βόρειας Ελλάδας, με ένα τεράστιο, αλλά ανεκμετάλλευτο μέχρι στιγμής, κεφάλαιο, την πολυπολιτισμική κληρονομιά της, κατά παράδοξο τρόπο μοιάζει να μην μπορεί να βρει ποιο είναι το συγκριτικό της πλεονέκτημα, ποια είναι η ταυτότητά της με λίγα λόγια, την οποία θα προβάλει προς τα έξω, ώστε να μπει κι αυτή στο «παιχνίδι» του διεθνούς ανταγωνισμού των πόλεων.

Αμετανόητος

 Του Νίκου Μπίστη, www.protagon.gr, 19.9.11

Στην Ελλάδα όπως μας είπε ο Τσαρούχης πριν από χρόνια, είσαι ό,τι δηλώσεις. Γιατί λοιπόν να μην δηλώσει και ο κ. Σαμαράς ότι θα γίνει πρωθυπουργός της χώρας, ότι έχει λύσεις για τα προβλήματα και ότι θα επαναδιαπραγματευθεί το μνημόνιο; Ο σκεπτικισμός μου για τις δυνατότητες των κυβερνήσεων Παπανδρέου είναι δεδομένος. Όταν όμως ερχόμαστε στην περίπτωση Σαμαρά, δηλαδή στην σημερινή ΝΔ που αποτελεί μείγμα Πολιτικής Άνοιξης και Δικτύου 21, ο σκεπτικισμός δίνει την θέση του στην βεβαιότητα. Ο άνθρωπος δεν έχει αίσθηση του μέτρου και των δυνατοτήτων του και για αυτό αν γίνει πρωθυπουργός ( τίποτε δεν είναι απίθανο στην χώρα μας όπως απεδείχθη μετά το 2004) μπορεί να γίνει επικίνδυνος.

Φλυαρούσες τάξεις

 Του Κώστα Μίντζηρα, www.protagon.gr, 19.9.11

Δεν ξέρω, πόσοι ξαφνιάθηκαν από την ανάδειξη της καλλιέργειας εθνικής υπερηφάνειας στους μαθητές ως βασικού κριτηρίου που πρέπει να υπηρετεί η στοιχειώδης εκπαίδευση(*) αλλά και της Ακαδημίας Αθηνών σε υπέρτατο κριτή της καταλληλότητας των σχολικών βιβλίων. Παρέλειψε να διευκρινίσει, εάν στην αρμοδιότητά της θα υπάγονται πλην των άλλων και τα βιβλία θετικών επιστημών    -χημείας, φυσικής- ενώ η βιολογία δεν αποκλείεται να της ανήκει.

Ο Α. Σαμαράς στη φετεινή παρουσία του στη ΔΕΘ συμπεριφέρθηκε με τον κλασσικό τρόπο που μας αρέσει να λειτουργούμε: διακρίνοντας πως η πραγματικότητα είναι δυσάρεστη διάλεξε να γυρίσει το πρόσωπό του προς άλλη κατεύθυνση.

Ποιο ΠΑΣΟΚ νοσταλγεί ο Α. Τσίπρας;

 Του Τάσου Παππά, Ελευθεροτυπία, 18.9.11

Οφείλει πάντως ο Α. Τσίπρας να διευκρινίσει ποιο ΠΑΣΟΚ νοσταλγεί. Σίγουρα, δεν νοσταλγεί το ΠΑΣΟΚ του εκσυγχρονισμού για το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πει ότι επί κυριαρχίας του ξεκίνησε η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα. Ομως ΠΑΣΟΚ ήταν και το ΠΑΣΟΚ των προβληματικών επιχειρήσεων, των διεφθαρμένων συνεταιρισμών, των πελατειακών δικτύων, της κοινωνικής πολιτικής με δανεικά, της διόγκωσης του κράτους, της εκτόξευσης του χρέους, της εμπέδωσης της νοοτροπίας της ήσσονος προσπάθειας, της σπατάλης των κοινοτικών επιδοτήσεων, των σκανδάλων. Βεβαίως, αυτό το ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιούσε ριζοσπαστικό λόγο, κατακεραύνωνε τη συντήρηση και τον ιμπεριαλισμό, χαρακτήριζε πουλημένη την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, αποθέωνε τους Καντάφι, Σαντάμ και Ασαντ και φλέρταρε επιτηδείως (πάντοτε προεκλογικώς) με την αριστερά, εκμαυλίζοντάς τη. Χαιδεύοντας αυτιά δεν φτιάχνεις αριστερούς συνασπισμούς εξουσίας. Μόνο πολυσυλλεκτικούς «χυλούς».

Τα πράγματα είναι πραγματικά σκούρα

Της Κάκης Μπαλή, Αυγή, 18.9.11

Η «κομψή» πρώτη απόρριψη των ιδεών Ρέσλερ από την καγκελάριο Μέρκελ -με την αυτονόητη υπενθύμιση ότι οι ευρωπαϊκές συνθήκες δεν προβλέπουν όχι την εκδίωξη, αλλά ούτε καν την εθελοντική έξοδο μιας χώρας από το ευρώ- αλλά και η δήλωσή της ότι «πρέπει να έχουμε υπομονή με την Ελλάδα» δεν κατάφερε να συμμαζέψει τη ζημιά. Τυχαίο; Δυστυχώς όχι. Ανήμερα της 3ης επετείου από την κατάρρευση της αμερικανικής επενδυτικής τράπεζας Lehman Brothers, που βύθισε όλο τον κόσμο σε μια άνευ προηγουμένου χρηματοπιστωτική κρίση -και θύμισε τις μέρες της Μεγάλης Ύφεσης- βγήκαν την περασμένη Πέμπτη οι πέντε μεγάλοι κεντρικοί τραπεζίτες της Δύσης, οι πρόεδροι της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, της αμερικανικής Fed, της Τράπεζας της Αγγλίας, της Ιαπωνίας και της Ελβετίας, να δηλώσουν ότι θα κρατήσουν ανοιχτές τις στρόφιγγες της ρευστότητας βρέξει- χιονίσει μέχρι το τέλος του χρόνου.

Παναγιώτης Κονδύλης: Ο «επαΐων του περιθωρίου»...

 Του Παναγιώτη Νούτσου, Αυγή, Αναγνώσεις,  18.9.11

Με την ευκαιρία αναδημοσίευσης[1], αυτή τη φορά αυτοτελώς (παρέμεινε ο υπότιτλος, χωρίς ωστόσο ο νέος τίτλος να αποδίδει την ερμηνευτική πρόθεση του κειμένου), μιας εισαγωγής (1991) τριανταπέντε περίπου σελίδων του Παναγιώτη Κονδύλη οι «δημοσιολογούντες» ένας-ένας ξιφούλκησαν εναντίον των «εχθρών» του, σε ένα μόλις δεκαπενθήμερο. Ως μεταθανάτιοι «φίλοι» του, κατά τη «συνομάδωση των υπάρξεων» που είχε υποστηρίξει ο ίδιος ο Κονδύλης, διατείνονται ότι ο προς υπεράσπιση «διανοούμενος-στοχαστής» υπήρξε «μονίμως αποκλεισμένος από την ελληνική πανεπιστημιακή πραγματικότητα» ή «περιθωριοποιημένος από το ελληνικό ακαδημαϊκό σύστημα». Ακόμη σκληρότερα: «Έχει αποδειχθεί ότι οι λίγοι (ελάχιστοι) ελεύθεροι και ειλικρινείς στοχαστές δεν ευδοκιμούν στο ελληνικό θερμοκήπιο», σε αντίθεση με τους «μίμους και γελωτοποιούς» που «εκπροσωπούνται με ποσοστά ιδιαίτερα υψηλά στους κύκλους των διανοουμένων, στα πανεπιστήμια και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης».

Ελεύθερος να πεθάνεις

Του Πωλ Κρούγκμαν, Το Βήμα/ The New York Times, 17.9.11

Πίσω στο 1980, ακριβώς όταν η Αμερική έκανε την πολιτική της στροφή προς τη Δεξιά, ο Μίλτον Φρίντμαν «δάνεισε» τη φωνή του στην αλλαγή μέσα από την διάσημη τηλεοπτική εκπομπή «Free to Choose» («Είσαι ελεύθερος να διαλέξεις»). Από επεισόδιο σε επεισόδιο, ο προσηνής οικονομολόγος ταύτισε την ελεύθερη οικονομία με την προσωπική επιλογή και δύναμη, ως ένα ελπιδοφόρο όραμα που θα απηχούσε και θα ενίσχυε ο Ρόναλντ Ρίγκαν. Αλλά αυτό ήταν τότε. Σήμερα το «ελεύθερος να διαλέξεις» έχει μεταβληθεί σε «ελεύθερος να πεθάνεις». Όπως θα φαντάζεστε, αναφέρομαι σε αυτά που συνέβησαν κατά το ντιμπέιτ με το ρεπουμπλικανικό κόμμα για την προεδρία. Ο Γουόλφ Μπλίτζερ από το CNN ρώτησε τον βουλευτή Ρον Πολ τί θα έπρεπε να γίνει αν ένας 30χρονος άνδρας που έχει επιλέξει να μην πληρώνει ασφάλιση, ξαφνικά βρεθεί σε ανάγκη εξάμηνης εντατικής περίθαλψης. Ο κ. Πολ απάντησε, «Αυτή είναι η ελευθερία - το να παίρνεις τα ρίσκα σου». Ο κ. Μπλίτζερ επέμεινε ξαναρωτώντας αν «η κοινωνία θα έπρεπε απλώς να τον αφήσει να πεθάνει.»

Και το πλήθος ξέσπασε υποστηρίζοντας και φωνάζοντας «Ναι!»

Τζον Χολογουέι: Η εξέγερση του πράττειν κατά της εργασίας. Πώς το γέλιο πολεμά τον καπιταλισμό

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ,  17.9.11

Ο ιρλανδός καθηγητής Τζον Χολογουέι αποτελεί μια πολύ σημαντική μορφή ενός θεωρητικού ρεύματος, το οποίο με ποικίλες αποχρώσεις επεξεργάζεται μια αμφισβήτηση του καπιταλισμού, η οποία περνά πέρα και μακριά από τη διεκδίκηση της κρατικής εξουσίας. Αυτό το ρεύμα ξεφεύγει από τους παραδοσιακούς διαχωρισμούς μεταξύ ριζοσπαστικής και μεταρρυθμιστικής Αριστεράς. Στους προδρόμους του μπορούμε να σημειώσουμε τις επεξεργασίες του Γκέοργκ Λούκατς, του Βάλτερ Μπένγιαμιν, αλλά και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό του Ερνστ Μπλοχ. Σημερινοί του συνοδοιπόροι, αν και με βαθιές αποχρώσεις, είναι οι Ραούλ Βανεγκέμ, Χάρι Κλίβερ και Αντόνιο Νέγκρι. Ο Χολογουέι έχει συνδέσει το όνομά του με τη θεωρητική και πολιτική υποστήριξη του κινήματος των Ζαπατίστας και σήμερα διδάσκει στο Αυτόνομο Λαϊκό Πανεπιστήμιο στο Μεξικό.

The Guardian: Η λύση δύο σταδίων για την ευρωπαϊκή κρίση δημοκρατίας και οικονομίας

Του Στέφαν Κολινιόν, Αυγή, 17.9.11

Η οικονομική κρίση κινδυνεύει να καταστρέψει μισό αιώνα ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Πρόκειται κυρίως για πολιτική και όχι οικονομική κρίση και μπορεί να επιλυθεί μονάχα με μία διαφορετική πολιτική λύση. Το πρόβλημα είναι το διακυβερνητικό σύστημα διοίκησης: οι κυβερνήσεις των κρατών μελών λαμβάνουν από κοινού αποφάσεις, αλλά η κάθε κυβέρνηση επιδιώκει να καλύψει το δικό της μερικό συμφέρον.Συνεπώς η πολιτική ολοκλήρωση είναι το συστατικό που λείπει για μια ολοκληρωμένη οικονομία. Οι πολιτικές αποφάσεις "διακυβερνητικότητας" δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε περισσότερο από τον μικρότερο κοινό παρονομαστή παραμελώντας πλήρως τα κοινά συμφέροντα όλων των Ευρωπαίων πολιτών. Δείτε για παράδειγμα τη δημοσιονομική απάτη της κυβέρνησης Καραμανλή και πώς αυτή επηρέασε το ευρώ. Δείτε τη λιτότητα που επιβάλλει η Μέρκελ σκοτώνοντας την ανάπτυξη στην υπόλοιπη Ευρώπη. Δείτε τον χρηματοοικονομικό πανικό μετά την απόπειρα του Μπερλουσκόνι να δωροδοκήσει τους ψηφοφόρους που τον παρατάνε.

Αναζητώντας μια σχέση με το χώρο (και τη χώρα)

Του Κώστα Λογαρά, ΒΗΜΑ, 16.9.11

Η νέα πατρίδα πρέπει να χωρέσει οσμές και γεύσεις φαγητών, μνήμες παιδικές και ηπειρώτικα τραγούδια, τα κείμενα του Παπαδιαμάντη, τη συσσωρευμένη σοφία των παλιότερων, την έμπνευση νεώτερων και το δυναμισμό τους. Δεν μπορεί να ανανήψει μια πτωχευμένη χώρα, αν δεν ανανεωθούν οι ‘μύθοι’ της·  αν δεν ορίσει απ’ την αρχή τη γλώσσα της. Δεν είναι μόνο τα πάμπολλα πολιτικά πρόσωπα που πρέπει να μπουν στο περιθώριο, αλλά να ανανεωθούν κι οι λέξεις της – αυτές προπάντων. Να ορίσουμε απ’ την αρχή τι πα να πει «ντροπή», τι σημαίνει  «ευγνωμοσύνη», τι θα πει «υποχρέωση» ή «ευθύνη». Ποιο το «συμφέρον (δημόσιο κι ατομικό)»,  πού συναντιούνται αυτά τα δυο και πού χωρίζουν; Προκειμένου να κερδίσουμε τη σχέση πρώτα-πρώτα με τη γλώσσα και μέσω αυτής με τον εαυτό μας και τους άλλους. Και λίγο- λίγο, πόντο-πόντο ν’ αποκατασταθεί η επαφή με τον κοινό μας χώρο (και τη χώρα).