Αριστερά πέρα απ’ την αλαζονεία και τη δημαγωγία

Του Θόδωρου Mαργαρίτη, www.aixmi.gr

Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πολιτικό κενό. Ο παραδοσιακός χώρος του Σοσιαλισμού, ο χώρος της Κεντροαριστεράς, είναι ορφανός. Το ΠΑΣΟΚ έχει μετακινηθεί προς στις θέσεις του οικονομικού φιλελευθερισμού και η Αριστερά (ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ) επιστρέφουν ταχύτατα σε παλαιοκομμουνιστικές, αντιευρωπαϊκές αντιλήψεις. Πρόκειται για ολοφάνερη πραγματικότητα. Χιλιάδες άνθρωποι που πίστεψαν στις επαγγελίες της «αλλαγής», που επένδυσαν στις μεταρρυθμιστικές ιδέες της Σοσιαλδημοκρατίας παρακολουθούν αμήχανοι τόσο τη μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ όσο και την επιστροφή της Αριστεράς στη δογματική Κομμουνιστική ορθοδοξία. Η Δημοκρατική Αριστερά, από το βήμα της ΔΕΘ, διατύπωσε ένα πολιτικό σχέδιο με επίκεντρο την ανασυγκρότηση του χώρου του δημοκρατικού Σοσιαλισμού.

Η νέα Μεταπολίτευση απαιτεί ένα πραγματικό «big bang» στην σημερινή εικόνα του πολιτικού συστήματος, ακριβώς όπως έγινε με τις μεγάλες αναδιατάξεις του πολιτικού σκηνικού το 1974. Αν συνεχίσει η ίδια φορά των πραγμάτων θα συσσωρεύονται τα αδιέξοδα ενός πολιτικού συστήματος, το οποίο έθετε το κομματικό συμφέρον πάνω από το δημόσιο, μετεωριζόμενο -στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς- ανάμεσα στα παιχνίδια εξουσίας και στο λαϊκισμό.

Η επανίδρυση της Κεντροαριστεράς σημαίνει ότι το πολιτικό σχέδιο της ΔΗΜΑΡ θα ανοίξει ένα κύκλο διαλόγου και αναζητήσεων για μια προγραμματική σύμπτωση οργανωμένων σχημάτων, κινήσεων, αλλά και απλών πολιτών, με στόχο να αποκατασταθεί η μεταρρυθμιστική πνοή του δημοκρατικού Σοσιαλισμού έξω από τα όρια του νεοφιλελευθερισμού και του μνημονίου, αλλά και έξω από τη ρητορική του αριστερισμού, της δημαγωγίας, της ανέξοδης αντικαπιταλιστικής φλυαρίας.

Είναι βέβαιο ότι οι υποκειμενικές δεσμεύσεις και οι οχυρώσεις πίσω από στερεότυπα θα δημιουργήσουν δυσκολίες. Αξίζει, όμως, να υπερνικηθούν γιατί ένα τέτοιο φιλόδοξο σχέδιο απαιτεί ανοιχτά μυαλά και ανοιχτούς προσανατολισμούς. Κυρίως απαιτεί αποφασιστική πολιτική βούληση.

Η Δημοκρατική Αριστερά δεν διεκδικεί ούτε λογικές «μοναδικότητας», ούτε λογικές αλαζονείας. Έχει την αγωνία, την πραγματική αγωνία, να ξαναβρεθεί ο χώρος του δημοκρατικού Σοσιαλισμού σε θέσεις υπεροχής αντί να σέρνεται είτε σε νεοφιλελεύθερες συνταγές καταστροφής είτε σε λαϊκίστικες κορώνες.

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Ο νόμος για τα Πανεπιστήμια είναι με λάθος ιεραρχήσεις, δεν συμβάλλει τελικά σε μεγάλες προοδευτικές αλλαγές. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η εφαρμογή του –και, μάλιστα, με τέτοια ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία– θα πρέπει να οδηγήσει σε κλειστά Πανεπιστήμια, σε παρεμπόδιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, σε περαιτέρω απαξίωση του μαζικού δημόσιου Πανεπιστημίου. Πρόκειται για μια απλή λογική σκέψη που οριοθετείται τόσο από το Κεντροδεξιάς παρέκκλισης νομοθετικό κατασκεύασμα, όσο και από μια αριστερίστικη λογική που διαιωνίζει το φαινόμενο των καταλήψεων. Το μικρό αυτό παράδειγμα αποδεικνύει τα όρια των πολιτικών επιλογών.

Η χώρα μας βιώνει μια δραματική οικονομική κρίση. Η αποδιάρθρωση του σημερινού πολιτικού συστήματος κινδυνεύει να μετατραπεί σε αμφισβήτηση του ίδιου του δημοκρατικού κοινοβουλευτικού μοντέλου, ενισχύοντας ακραίες αντιλήψεις και πρακτικές.

Είναι επείγουσα ανάγκη ο χώρος του δημοκρατικού Σοσιαλισμού να βρει ένα νέο βηματισμό. Δυνάμεις από το χώρο της ανανεωτικής Αριστεράς, δυνάμεις που προέρχονται από το «εκσυγχρονιστικό» ή από το «κοινωνικό» ΠΑΣΟΚ, δυνάμεις από το ρεύμα της πολιτικής οικολογίας μπορούν να συναντηθούν σε ένα πρόγραμμα προοδευτικού μεταρρυθμιστικού ορίζοντα για το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας.

Αυτή η συμπαράταξη είναι, ίσως, το «κλειδί» των πολιτικών εξελίξεων και ανακατατάξεων για να μετακινηθεί ο άξονας της πολιτικής μας ζωής προς πιο προοδευτικές κατευθύνσεις, για ένα νέο πολιτικό σκηνικό. Αλλιώς, θα συνεχιστεί η ρουτίνα της σημερινής παρακμής.

* Ο Θόδωρος Μαργαρίτης είναι μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.