Η «ομερτά» των πανεπιστημίων

Tου Σταυρου Tζιμα, Καθημερινή, 23.9.11

Γνωστό φιλανθρωπικό ίδρυμα που φέρει το όνομα παλαιού ευπατρίδη επιχειρηματία, είχε δωρίσει σύγχρονο μηχανολογικό εξοπλισμό σε εργαστήριο του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου για την κάλυψη των αναγκών του στον ευαίσθητο τομέα στον οποίο δραστηριοποιείται. Στις αρχές της εβδομάδας, υψηλόβαθμο στέλεχος του Ιδρύματος αποφάσισε να μεταβεί στη Θεσσαλονίκη για να δει από κοντά πώς λειτουργεί το εργαστήριο με σκοπό την περαιτέρω τεχνολογική ενίσχυσή του. Μολονότι γνώριζε ότι η σχολή στην οποία ανήκει το εργαστήριο τελούσε υπό κατάληψη, πίστευε ότι οι καταληψίες δεν θα εμπόδιζαν μια επίσκεψη σ’ ένα χώρο που το Ιδρυμά του εξόπλισε -για να μορφωθούν οι ίδιοι- ξοδεύοντας μερικές χιλιάδες ευρώ. Τηλεφώνησε λοιπόν παραμονές στον υπεύθυνο του εργαστηρίου, γνωστοποιώντάς του την πρόθεσή του. Εκείνον, όμως, τον «έζωσαν τα φίδια». «Τι θέλει τώρα να ’ρθει στη ζούγκλα» αναρωτήθηκε, αλλά μια κρυφή ελπίδα ότι «τα παιδιά» θα έδειχναν κατανόηση και θα άνοιγαν έστω για λίγο την πόρτα, τον έκανε να μην επιμείνει. Ανήμερα της επίσκεψης πήγε πρωί πρωί ο ίδιος στη σχολή, με σκοπό να λάβει την άδεια των καταληψιών και στη συνέχεια να πάει στο εργαστήριο με τον δωρητή.

Τι έγινε; Κάποιοι ινστρούχτορες «πορτιέρηδες» μόλις τον αντίκρισαν, όχι μόνο δεν ανταποκρίθηκαν στην παράκλησή του αλλά τον πέταξαν με τις κλωτσιές. Τι να κάνει λοιπόν ο άνθρωπος, παρέλαβε τον φιλοξενούμενό του και τον πήγε σε ταβέρνα κοντά στο πανεπιστήμιο για να συζητήσουν! Εκεί ήταν και πολλοί άλλοι πανεπιστημιακοί, που αποκλεισμένοι από τον χώρο δουλειάς τους, λόγω καταλήψεων, συναντιούνται για να ανταλλάξουν απόψεις ή πραγματοποιούν τα ραντεβού με εξωπανεπιστημιακούς για υποθέσεις που αφορούν τις δραστηριότητες του τομέα τους.

Μιλάμε συνήθως για την απώλεια διδακτικών ωρών από τις καταλήψεις, εξεταστικών περιόδων, για φοιτητές που χάνουν υποτροφίες και προθεσμίες για ένταξη σε ευρωπαϊκά προγράμματα κ.λπ. και πολύ σωστά. Το συντελούμενο έγκλημα συμπληρώνει το τεράστιο πλήγμα που δέχεται η ερευνητική διαδικασία, αφού οι επιστήμονες, αυτοί έστω που θέλουν να δουλέψουν πραγματικά, παραμένουν αποκλεισμένοι από τα εργαστήρια. Αναγκάζονται να φυλάσσουν στο ψυγείο τους ευαίσθητα δείγματα και υλικά απαραίτητα για πειράματα και έρευνες. Αλλοι, πάλι, προκειμένου να ολοκληρώσουν μελέτες που αφορούν τη δημόσια ασφάλεια, όπως για παράδειγμα τους σεισμούς, καταφεύγουν για να δουλέψουν σε εκτός πανεπιστημίου εγκαταστάσεις, π.χ., στο Σεισμολογικό Εργαστήριο. Προγράμματα και συμφωνίες με εκτός πανεπιστημίου φορείς και ενδιαφερόμενους ιδιώτες, που πληρώνουν, μένουν στη μέση ή καταρρέουν, σημαντικά και απολύτως αναγκαία για τα Ιδρύματα ποσά χάνονται. Το πλέον τραγικό είναι ότι ουδείς πανεπιστημιακός τολμάει να υψώσει τη φωνή του γι’ αυτό το κατάντημα, φοβούμενος προφανώς τη μήνιν των καταληψιών. Κρίμα…