ΜΠΕΡΝΑΡ - ΑΝΡΙ ΛΕΒΙ ΜΙΣΕΛ ΟΥΕΛΜΠΕΚ
"O Μπαντιού δεν είναι και πολλά πράγµατα, είναι καλός φιλόσοφος αλλά αν ζούσαν οι άλλοι διανοούµενοι τηςγενιάς του θα ήταν ο τελευταίος µαθητής τηςτάξης! Μην παγιδεύεστε!».
Τους ανησυχεί το ελληνικό πρόβληµα που είναι και ευρωπαϊκό, τους ανησυχεί και η εµµονή πολλών _ στη Γαλλία και εδώ _ στη µαρξιστική σκέψη. Τα δύο «κακά παιδιά» της Γαλλίας διηγήθηκαν στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας πώς ένα sms τούς έκανε να συγγράψουν το βιβλίο τους. Τον απασχολείπολύ η Ελλάδα τον Μπερνάρ - ΑνρίΛεβί. Τη θεωρεί σήµερα «εργαστήρι της Ευρώπης», πιστεύειότι «εδώστην Ελλάδα παίζεται σήµερατο µέλλον της Ευρώπης». Και κοιτάζει µε κριτική διάθεση τααντίπαλα στρατόπεδα. «Από τη µία έχετε µια άρχουσα τάξη που δεν πληρώνει φόρους. Από την άλλη µια αρχαϊκή µαρξιστική Αριστερά που τροµάζει. Αυτά είναι πολύ σηµαντικά θέµατα για όλους µας. Για τους Ελληνες, βέβαια, είναι ζητήµατα ζωής και θανάτου». Αυτά από τον φιλόσοφο, συγγραφέα, δηµοσιογράφο,κινηµατογραφιστή Λεβί, έναναπό τουςπιο γνωστούς εκτός συνόρων γάλλους διανοουµένους. Με τηνπλούσια κώµη τουκαι το πολύ επικοινωνιακό στυλ. Σίγουρα ούτε αυτός,ούτε οΜισέλΟυελµπέκ, οπιο πολυµεταφρασµένος γάλλος πεζογράφος αυτήτη στιγµή, είναι ακριβώς αυτό που θα ονοµάζαµε αριστεροί. Τον Ουελµπέκ, που ήρθε µαζί µε τον Λεβί στην Αθήνα, µε νωπότον κότινο τουΒραβείου Γκονκούρ για το τελευταίο του µυθιστόρηµα – κότινος πουυπόσχεται εκατοντάδες χιλιάδες πωλήσεις –, τον απασχολεί λιγότεροτο ελληνικό ζήτηµα και περισσότερο η κακήκατάσταση της λογοτεχνικής κριτικής στη Γαλλία. Θεωρεί ότι το επίπεδοτων γάλλων διανοουµένωνείναι σχετικά καλό, αλλά δεν συµφωνεί και πολύ µε τον Λεβίπου θεωρεί ότι η δηµόσια συζήτηση στηΓαλλία εκτός από ζωντάνια διαθέτει και ποιότητα. Με την αργόσυρτη και χαµηλής έντασης φωνή του, την ιδιαίτερη άρθρωσή του και το απλανές βλέµµα όταν σκέφτεται, λέει: «Η εµµονή πολλών στη µαρξιστική σκέψηµού είναι επώδυνη». Ταυτόχρονα, µε ένα ύφος αλα Γούντι Αλεν, προσθέτει: «Τώρα τελευταία παίρνουν τις ιδέεςµου στα σοβαρά. Αυτό είναι ανησυχητικό! Θεωρούσα πάντα ότι είµαι εξαιρετικόςπαρατηρητής. Αλλά το να έρχονται τώρα και να ζητούν τιςπροτάσεις µου, µεδεδοµένο το πώς είµαι, πώς είναι οχαρακτήρας µου, αυτότο θεωρώ ανησυχητικό. Φαίνεταιότι τα πράγµατα δεν πάνε καλά καιο κόσµος δεν ξέρει προς τα πού να στραφεί».
Εστω και αν οι ιδέες τους είναι αρκετά κοντά, πρόκειται για ένα ζευγάρι αρκετά αταίριαστο,που χθες βρέθηκε στο γεµάτο Auditorium του Γαλλικού Ινστιτούτου τηςΑθήνας µε αφορµή την έκδοση στα ελληνικά του κοινού τους βιβλίου«∆ηµόσιος κίνδυνος». Οταν ερωτώνται από τους δηµοσιογράφους «τι θα ζήλευε ο ένας από τον άλλον», απαντούν χωρίς δισταγµό: «τη µαχητικότητά του», λέειο Ουελµπέκ για τον Λεβί, «την απόστασή του από τα πράγµατα», λέει ο Λεβί για τον Ουελµπέκ. Το πώς έγραψαν αυτό τοβιβλίο, το εξήγησε παραστατικά ο Μπερνάρ - Ανρί Λεβί: «Μια Κυριακή απόγευµα του ∆εκεµβρίου 2007, που ήµουν – πράγµα σπάνιο – στο σπίτι µου στο Παρίσι, έλαβα ένα sms από τον Μισέλ Ουελµπέκ, µε τον οποίο γνωριζόµασταν ελάχιστα. Το sms µε ανησύχησε πολύ, µου φάνηκε ότι το έστελνε ένας άνθρωπος σχεδόν απελπισµένος. Του πρότεινα να συναντηθούµε. Συναντηθήκαµε στο εστιατόριο ενός ξενοδοχείου. Συζητήσαµε αρκετά για λογοτεχνία. Μου εξήγησε γιατί αισθανόταν άσχηµα. Μου είπε ότι αισθάνεται να βαριέται τη Γαλλία, ότι ανησυχεί για τοσκυλάκι του και για το ότι έχει πολλές γυναίκες. Και επειδή δεν υπάρχει κανείς µε τον οποίο να µπορεί συζητάει, να διαλέγεται. Αιφνιδιάστηκα. Για το σκυλάκι δεν µπορούσα να κάνω πολλά, αλλά για τη συζήτηση... Μπορώ να πω ότι µ’ έθιξε και κάπως λέγοντας την ώρα που µε είχεµπροστά του ότι δεν µπορεί να συζητήσει µε κανέναν. Κάπου εκεί έπεσε η ιδέα της ανταλλαγής κειµένων µε e-mail.
Συµφωνήσαµε να µην τηλεφωνιόµαστε στο ενδιάµεσο.Αυτό µας έβαζε σε θέση αβεβαιότητας. Οταν αργούσε κάποιος να απαντήσει, ο άλλος δεν µπορούσε να ξέρει αν απλώς δεν είχε χρόνο λόγω άλλων απασχολήσεων ή αν είχε θυµώσει από µια λέξη».
«Υπήρχε αυθορµητισµός», συµπληρώνει ο Ουελµπέκ.«Ηταν καλύτερα από το να γράφεις ηµερολόγιο, γιατί υπήρχε το στοιχείο του απρόβλεπτου από την απάντηση του άλλου. Επιπλέον, αυτή η ανταλλαγή κειµένωνµου έκανε πολλαπλά καλό. Αίφνης κατάλαβα ότι δεν θέλω ναγράψω αυτοβιογραφία». Ενακοινό στοιχείοπου ανακάλυψαν στον δρόµο είναι οι πατεράδες τους.Αντικοινωνικοίκαι οι δύο µε τον τρόπο τους, είχαν µια σχέση µε τα παιδιά τους κάπως ανοίκεια, εξηγούν. Και εκ των υστέρων νιώθουν ότι ο τίτλος «∆ηµόσιος κίνδυνος» ενδεχοµένως αφορά στους πατεράδες τουςπερισσότεροπαρά στους ίδιους. Σε κάθε περίπτωση, το εγχείρηµα αυτό µε τις αµοιβαίες εκµυστηρεύσεις τούς έφερε κοντά. «Επιασα τον εαυτό µουνα ακούει µεµεγάλη προσµονή τα αποτελέσµατα του Βραβείου Γκονκούρ και να χαίροµαι σχεδόν σαν να επρόκειτο για µένα», λέει ο Μπερνάρ - Ανρί Λεβί. «Αν ποτέ ξαναθελήσω να προσπαθήσω να αποκτήσω καινούργιο φίλο, τώρα ξέρω τον τρόπο!».
INFO
Το βιβλίο των Μισέλ Ουελµπέκ και Μπερνάρ - Ανρί Λεβί «Δηµόσιος κίνδυνος» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εστία
«Μη σας παγιδεύει ο Μπαντιού!»
Την ώρα που συζητούσαν µεταξύ τους οι Λεβί και Ουελµπέκ, µπροστά στους δηµοσιογράφους αναρωτήθηκαν αν µετά την ολοκλήρωση του βιβλίου τους βρήκαν κάποιονάλλο να κάνουν διάλογο.
Και αφού διαπίστωσαν ότι δεν βρήκαν, θυµήθηκαν την ανταλλαγή ιδεών ανάµεσα στους φιλοσόφους Αλέν Φινκελκρότ και Αλέν Μπαντιού. Οπότε ο Μπερνάρ - Ανρί Λεβί, χωρίς να τον έχει ρωτήσει κανείς σχετικά,άρχισε να σέρνει τα εξ αµάξης στον – µη παρόντα – αριστερό Μπαντιού. «Μιλάω βέβαια σε µια χώρα στην οποία ο Μπαντιού είναι σταρ. Θα πρέπει όµως να αφυπνιστείτε, ο Μπαντιού δεν είναι και πολλά πράγµατα, είναι καλός φιλόσοφος αλλά αν ζούσαν οι άλλοι διανοούµενοι τηςγενιάς του θα ήταν ο τελευταίος µαθητής τηςτάξης! Μην παγιδεύεστε!».
Εστω και αν οι ιδέες τους είναι αρκετά κοντά, πρόκειται για ένα ζευγάρι αρκετά αταίριαστο,που χθες βρέθηκε στο γεµάτο Auditorium του Γαλλικού Ινστιτούτου τηςΑθήνας µε αφορµή την έκδοση στα ελληνικά του κοινού τους βιβλίου«∆ηµόσιος κίνδυνος». Οταν ερωτώνται από τους δηµοσιογράφους «τι θα ζήλευε ο ένας από τον άλλον», απαντούν χωρίς δισταγµό: «τη µαχητικότητά του», λέειο Ουελµπέκ για τον Λεβί, «την απόστασή του από τα πράγµατα», λέει ο Λεβί για τον Ουελµπέκ. Το πώς έγραψαν αυτό τοβιβλίο, το εξήγησε παραστατικά ο Μπερνάρ - Ανρί Λεβί: «Μια Κυριακή απόγευµα του ∆εκεµβρίου 2007, που ήµουν – πράγµα σπάνιο – στο σπίτι µου στο Παρίσι, έλαβα ένα sms από τον Μισέλ Ουελµπέκ, µε τον οποίο γνωριζόµασταν ελάχιστα. Το sms µε ανησύχησε πολύ, µου φάνηκε ότι το έστελνε ένας άνθρωπος σχεδόν απελπισµένος. Του πρότεινα να συναντηθούµε. Συναντηθήκαµε στο εστιατόριο ενός ξενοδοχείου. Συζητήσαµε αρκετά για λογοτεχνία. Μου εξήγησε γιατί αισθανόταν άσχηµα. Μου είπε ότι αισθάνεται να βαριέται τη Γαλλία, ότι ανησυχεί για τοσκυλάκι του και για το ότι έχει πολλές γυναίκες. Και επειδή δεν υπάρχει κανείς µε τον οποίο να µπορεί συζητάει, να διαλέγεται. Αιφνιδιάστηκα. Για το σκυλάκι δεν µπορούσα να κάνω πολλά, αλλά για τη συζήτηση... Μπορώ να πω ότι µ’ έθιξε και κάπως λέγοντας την ώρα που µε είχεµπροστά του ότι δεν µπορεί να συζητήσει µε κανέναν. Κάπου εκεί έπεσε η ιδέα της ανταλλαγής κειµένων µε e-mail.
Συµφωνήσαµε να µην τηλεφωνιόµαστε στο ενδιάµεσο.Αυτό µας έβαζε σε θέση αβεβαιότητας. Οταν αργούσε κάποιος να απαντήσει, ο άλλος δεν µπορούσε να ξέρει αν απλώς δεν είχε χρόνο λόγω άλλων απασχολήσεων ή αν είχε θυµώσει από µια λέξη».
«Υπήρχε αυθορµητισµός», συµπληρώνει ο Ουελµπέκ.«Ηταν καλύτερα από το να γράφεις ηµερολόγιο, γιατί υπήρχε το στοιχείο του απρόβλεπτου από την απάντηση του άλλου. Επιπλέον, αυτή η ανταλλαγή κειµένωνµου έκανε πολλαπλά καλό. Αίφνης κατάλαβα ότι δεν θέλω ναγράψω αυτοβιογραφία». Ενακοινό στοιχείοπου ανακάλυψαν στον δρόµο είναι οι πατεράδες τους.Αντικοινωνικοίκαι οι δύο µε τον τρόπο τους, είχαν µια σχέση µε τα παιδιά τους κάπως ανοίκεια, εξηγούν. Και εκ των υστέρων νιώθουν ότι ο τίτλος «∆ηµόσιος κίνδυνος» ενδεχοµένως αφορά στους πατεράδες τουςπερισσότεροπαρά στους ίδιους. Σε κάθε περίπτωση, το εγχείρηµα αυτό µε τις αµοιβαίες εκµυστηρεύσεις τούς έφερε κοντά. «Επιασα τον εαυτό µουνα ακούει µεµεγάλη προσµονή τα αποτελέσµατα του Βραβείου Γκονκούρ και να χαίροµαι σχεδόν σαν να επρόκειτο για µένα», λέει ο Μπερνάρ - Ανρί Λεβί. «Αν ποτέ ξαναθελήσω να προσπαθήσω να αποκτήσω καινούργιο φίλο, τώρα ξέρω τον τρόπο!».
INFO
Το βιβλίο των Μισέλ Ουελµπέκ και Μπερνάρ - Ανρί Λεβί «Δηµόσιος κίνδυνος» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εστία
«Μη σας παγιδεύει ο Μπαντιού!»
Την ώρα που συζητούσαν µεταξύ τους οι Λεβί και Ουελµπέκ, µπροστά στους δηµοσιογράφους αναρωτήθηκαν αν µετά την ολοκλήρωση του βιβλίου τους βρήκαν κάποιονάλλο να κάνουν διάλογο.
Και αφού διαπίστωσαν ότι δεν βρήκαν, θυµήθηκαν την ανταλλαγή ιδεών ανάµεσα στους φιλοσόφους Αλέν Φινκελκρότ και Αλέν Μπαντιού. Οπότε ο Μπερνάρ - Ανρί Λεβί, χωρίς να τον έχει ρωτήσει κανείς σχετικά,άρχισε να σέρνει τα εξ αµάξης στον – µη παρόντα – αριστερό Μπαντιού. «Μιλάω βέβαια σε µια χώρα στην οποία ο Μπαντιού είναι σταρ. Θα πρέπει όµως να αφυπνιστείτε, ο Μπαντιού δεν είναι και πολλά πράγµατα, είναι καλός φιλόσοφος αλλά αν ζούσαν οι άλλοι διανοούµενοι τηςγενιάς του θα ήταν ο τελευταίος µαθητής τηςτάξης! Μην παγιδεύεστε!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου