Μέρες τώρα φαντάζοµαι τον κ. Τσίπρα να περιµένει ένα νεύµα από τους εξεγερµένους Αραβες, Μικρός Ηρως σε εκδοχή 2011 που µε το αυτί κολληµένο στον ασύρµατο περιµένει το σύνθη µα από το στρατηγείο της Μέσης Ανατολής. Και ο Μικρός Ηρως έχει αρχίσει να µελαγχολεί. Τι στην ευχή, τόσος κόσµος µαζεµένος, έτοιµος να θυσιαστεί και να µη βρεθεί ένας να φωνάξει κάτι για τον ιµπεριαλισµό, για την πλουτοκρατία και για την άγρια παγκοσµιοποίηση; Αυτά τα παιδιά έχουν αλλού τον νου τους. Ζητούν αξιοπρέπεια, καίνε το πράσινο βιβλίο του αδέσποτου Καντάφι και είναι έτοιµα να δώσουν και τη ζωή τους για να ζήσουν σ’ αυτόν τον σύγχρονο κόσµο που µέχρι τώρα µόνον ως εικονική πραγµατικότητα τον ξέρουν µέσα από το ∆ιαδίκτυο.
Ας πάρουµε τον Ούγκο Τσάβες, τον οποίο συµπαθούν τόσοι και τόσοι ανά τον κόσµο αριστεροί, από τον Νέγκρι µέχρι τον Αλέξη Τσίπρα (που χρησιµοποιούσε χθες στο ραδιόφωνο το παράδειγµα της Τυνησίας για να πει ότι και η Ελλάδα µπορεί να αποτελέσει την αρχή ενός ντόµινο…). Τον Σεπτέµβριο του 2009, υποδέχθηκε στο Καράκας τον συνταγµατάρχη Καντάφι, του απένειµε την υψηλότερη τιµήτης Βενεζουέλας και του είπε: «Ο,τι είναι ο Σιµόν Μπολίβαρ για τον λαό της Βενεζουέλας είναι ο Καντάφι για τον λαό της Λιβύης. Μοιραζόµαστε την ίδια µοίρα, δίνουµε την ίδια µάχη στο ίδιο χαράκωµα εναντίον ενός κοινού εχθρού και θα νικήσουµε».
Για να έρθουμε στα καθ’ ημάς, ποιος ξεχνάει τις στενές ιδεολογικοπολιτικές και κομματικές σχέσεις του ΠΑΣΟΚ, από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, με τον Καντάφι: «Ο στρατός [στη Λιβύη] δεν θα έχει καμιά ανάμειξη στην πολιτική. Καταργούνται τα κόμματα. Κι αυτό αποτελεί υλοποίηση της απόφασης του Επαναστατικού Συμβουλίου να προχωρήσει στην δόμηση μιας αταξικής κοινωνίας. Στόχος, η άμεση δημοκρατία, με βάση την λειτουργία του Δήμου των [αρχαίων] Αθηναίων. Και θα ’πρεπε, νομίζω, να δούμε αυτή την πορεία σαν την πιο επαναστατική στις μέρες μας», δήλωνε ενθουσιωδώς το 1977, μετά την επιστροφή του από τη Λιβύη, ο Ανδρέας Παπανδρέου (Το Βήμα, 26.2.1977).[2] Θα ήταν όμως πολύ βολικό, αλλά άδικο να περιοριστούμε στο ΠΑΣΟΚ·[3] η στάση αυτή δεν άφηνε αδιαπέραστη την Αριστερά.
 |
Το χειρότερο είναι ότι η µόλυνση που προκαλούν έχει αρχίσει να γίνεται εµφανής: να θυµηθούµε πώς µιλάει ο Βερέµης στο Skai µετά από τις επιθέσεις; Τις απειλές για τη ζωή σε Πάσχο Μανδραβέλη, Πέτρο Τατσόπουλο και άλλους επώνυµους στοχοποιηµένους αρθρογράφους που λένε ακόµα τη γνώµη τους κόντρα στις απαιτήσεις και τους αφορισµούς του όχλου; Το απεγνωσµένο «...κανένας άνθρωπος µε αγαθές προθέσεις, µε νου και σκέψη δεν µπορεί να αντέξει όλη αυτή τη βία, όλη αυτή τη δυσοσµία» που έγραφε η Αφροδίτη Αλ Σαλέχ, πρόσφατα, στο προφίλ της στο Facebook;
Ο δημαγωγός δεν αρνείται ότι κι εμείς κάναμε λάθη. Πιστεύει όμως ότι τα λάθη μας δεν έχουν συνέπειες αν τα παραδεχθούμε. Αρα εκείνοι που μας αδικούν είναι μόνο οι πλούσιοι, οι ξένοι και γενικά όσοι συστηματικά επιβουλεύονται τον περιούσιο ελληνικό λαό.Ο δημαγωγός μάς διαβεβαιώνει ότι τα δύσκολα θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν οι κυβερνώντες ήταν διατεθειμένοι να επιδείξουν το πνεύμα της αντίστασης που -ως γνωστόν- χαρακτηρίζει διαχρονικά τους Ελληνες και το οποίο ο δημαγωγός ενσαρκώνει. Με άλλα λόγια, αν χτυπούσαν τη γροθιά στο τραπέζι, οι έμφοβοι ξένοι θα εξακολουθούσαν να μας δανείζουν αφειδώς και η ζωή στην Ελλάδα θα συνεχιζόταν κανονικά.
 |
| Διδασκαλείο Θηλέων Θεσσαλονίκης (1929). Ο Μίλτος Κουντουράς σε συγκέντρωση της σχολικής κοινότητας του Διδασκαλείου. Ο Κουντουράς ήταν διευθυντής στο Διδασκαλείο και κατά το 1928 δέχθηκε τις καταγγελίες από εκκλησιαστικούς κύκλους, που αντιδρούσαν στο έργο του. Τελικά, απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες |
Δεν είσαι συνένοχος όταν δεν κόβεις καμιά απόδειξη, όταν δηλώνεις απίστευτες ψευτιές στην Εφορία, όταν λαδώνεις τους Έφορους και αυτοί ευχαρίστως με τη σειρά τους λαδώνονται/ και όχι ελέγχους δεν κάνουν αλλά σου κάνουν και τεμενάδες [ αθάνατε οθωμανικέ…πολιτισμέ]; Δεν είσαι συνένοχος όταν, όταν, όταν…είναι μακρύς ο κατάλογος δυστυχώς. Βέβαια η, γνωστή οθωμανικοανατολίτκου τύπου «φταίει το κισμέτ» ή η σύγχρονη και δυτικογενής « για όλα φταίει το γκαζόν», απάντηση «για όλα φταίει το σύστημα», νισάφι πια καρντάσια και μας πήραν μυρωδιά. Το «σύστημα» δεν είναι κάτι μεταφυσικό που ίπταται κάπου στους αιθέρες και σαν το Δία ρίχνει τις αστραπές και τις βροντές του επάνω μας. Το «σύστημα» είμαστε εμείς. Το «σύστημα» εμείς το έχουμε φτιάξει. Αυτοί που μας κυβερνούν εικόνα μας είναι. Αν δεν μας αρέσουν δεν τους ψηφίζουμε. Όλα τα «συστήματα» ακόμη και τα πιο αυταρχικά δεν είναι δυστυχώς καθόλου λίγες οι περιπτώσεις στην παγκόσμια Ιστορία που στην αρχή τους τουλάχιστον υποστηρίχτηκαν στον ένα ή στον άλλο βαθμό [ η και σε μεγάλο βαθμό βλέπε ναζιστική Γερμανία] και από τους λαούς.
«Ο πρωθυπουργός υπόσχεται περαιτέρω μεταρρυθμίσεις, οι πολίτες απεργούν. Όλοι γνωρίζουν ότι οι περικοπές δεν αρκούν», γράφει η εφημερίδα Süddeutsche Zeitung, σε δημοσίευμά της με τίτλο «Ελληνική απογοήτευση».
Οικονομολόγοι κριτικάρουν την πρόταση για επαναφορά της δραχμής, αναφέρει η εφημερίδα «WELT» σε χθεσινό της δημοσίευμα υπό τον τίτλο «η Αθήνα ανησυχεί την Ευρώπη». Προστίθεται ακόμα ότι οι χρηματαγορές είναι και πάλι ανήσυχες καθώς τα ασφάλιστρα κινδύνου (risk premium) για τα κρατικά ομόλογα της Πορτογαλίας προσεγγίζουν ιστορικά υψηλά.
Τα θυμάμαι και θλίβομαι αλλά έτσι ακριβώς είχε συμβεί. Η χώρα και κυρίως η «προοδευτική παράταξη» (από το «κέντρο» και το ΠΑΣΟΚ μέχρι την «άκρα» αριστερά) θεωρούσε τον Καντάφι ως σύμμαχο και κυρίως ως φίλο και σύντροφο (την συμμαχία μπορείς αν είσαι και λίγο κυνικός να την δικαιολογήσεις, την φιλία με ένα δικτάτορα όμως πώς να την χωνέψεις;). Ποιος πραγματικά είναι (ή μήπως ήταν;) ο Καντάφι το μαθαίνουμε αυτές τις μέρες έστω και από σπόντα. Τελευταίο του επίτευγμα ο βομβαρδισμός των εξεγερμένων πολιτών του! Αυτό που μένει να μάθουμε είναι ποιοι είμαστε εμείς. Πόσα ψέματα έχουμε πει στους εαυτούς μας; Πόσους παραλογισμούς έχουμε υπερασπιστεί; Πόσους λαϊκισμούς έχουμε εκθρέψει;
Η φαρμακευτική δαπάνη αυξήθηκε από 980 εκ. ευρώ το 2000 σε 4,5 δις ευρώ το 2009.
«Πού ήταν οι συνδικαλιστές γιατροί όλο αυτό το διάστημα; Οι υπουργοί Υγείας; Οι διοικητές των ασφαλιστικών ταμείων; Τι έκαναν; Και κάτι ακόμα. Οι δαπάνες δεν προκύπτουν αν δεν τις συνταγογραφήσει κάποιος. Οι ελεγκτικές αρχές έχουν πολύ σημαντικές ευθύνες. Αν όμως η μια ευθύνη ανήκει στην πολιτική ηγεσία, η άλλη ανήκει σε αυτούς που προκάλεσαν τη δαπάνη. Οι ακτιβιστές της Υγείας δεν έβλεπαν το πάρτι που γινόταν από μερίδα γιατρών –γιατί πιστεύω ότι η πλειοψηφία είναι έντιμοι γιατροί–, όταν έβαζαν τις υπογραφές τους σε συνταγές που διόγκωναν τα ελλείμματα; Δεν είδα κανένα κίνημα ανυπακοής ενάντια στη σπατάλη και το φακελάκι, αντίθετα βλέπω κίνημα ανυπακοής στο συμμάζεμα της σπατάλης, το οποίο θεωρώ βαθύτατα αντιδραστικό. Αν υπήρχε ένα κίνημα υπέρ των δικαιωμάτων των ασθενών (που πληρώνουν τις σπατάλες και τα φακελάκια) τα τελευταία χρόνια, θα κατανοούσα και την προτροπή ορισμένων γιατρών ενάντια στο τίμημα των 5 ευρώ. Όμως δεν αντιστάθηκαν. Υπήρξε εκκωφαντική σιωπή».
 |
| Ο Καρλ-Τέοντορ τσου Γκούτενμπεργκ |
 |
| Νόρµπερτ Ελίας |
Οι συµπεριφορές ανοµίας που περιέγραψα στην αρχή δεν είναι πολιτικές συµπεριφορές, αλλά αποτέλεσµα απουσίας µιας πολιτισµικής διαδικασίας, όπως αυτή που περιέγραψα. Και επειδή κάποιοι ταυτίζουν την άρνηση του νόµου ως τρόπου επίλυσης των κοινωνικών διαφορών µε τα κινήµατα ανυπακοής θα πρέπει να γνωρίζουν το εξής. Το κίνηµα ανυπακοής στην Αµερική του Θορό και του πρόσφατα θανόντος Χάουαρντ Ζιν ήταν κινήµατα που στην ανυπακοή κατά του νόµου προσέθεταν την αποδοχή της τιµωρίας για την παραβίαση του νόµου. Ηταν κινήµατα που δεν αµφισβητούσαν την αναγκαιότητα και την καθολικότητα των νόµων. Ηταν απλώς µια µέθοδος αλλαγής τους.
Ο συγγραφέας Πέτρος Τατσόπουλος παραχώρησε συνέντευξη στο Tvxs, στην Κρυσταλία Πατούλη, με αφορμή την πολύκροτη σειρά "1821" που προκάλεσε πλήθος αντιδράσεων.
 |
| Τζον Λοκ |
Το σύγχρονο κράτος φαίνεται να έγινε πράγµατι ό,τι βλέπει σ’ αυτό ο Μαξ βέµπερ: µια µεγάλη επιχείρηση». Μια µεγάλη επιχείρηση όµως δεν µπορεί να ελπίζει στη νοµιµοποίησή της από τον λαό, αλλά µόνο από τη γενική συνέλευση των µετόχων της. Στα κράτη ενδηµούσαν πάντα οι εσωτερικές συγκρούσεις, αλλά υπήρχαν και οι µηχανισµοί νοµιµοποίησης που ανέστειλαν αυτές τις συγκρούσεις. Η υποταγή του κράτους στην παγκόσµια διακυβέρνηση και της πολιτικής του στα υπερεθνικά οικονοµικά συµφέροντα απονοµιµοποιεί και τα δύο, όπως δείχνει ξεκάθαρα η αναταραχή στον αραβικό κόσµο, αλλά και τα κινήµατα αµφισβήτησης και ανυπακοής στον δυτικό κόσµο. οπως είχε γράψει ο δικός µας Παναγιώτης Κονδύλης, «το µοναδικό πράγµα που ένα παγκόσµιο κράτος θα µπορούσε να εγγυηθεί είναι η µετατροπή όλων των πολέµων σε εµφύλιους πολέµους».
Ωστόσο στη δανειακή σύμβαση με τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ προβλέπεται ότι αυτοί μπορούν να επιδιώξουν την ικανοποίηση των απαιτήσεών τους έναντι του ελληνικού κράτους με εκτέλεση σε βάρος κάθε περιουσίας του τελευταίου, ενώ η σύμβαση δεν διέπεται από το ελληνικό αλλά από το αγγλικό δίκαιο. Με άλλες λέξεις, το ελληνικό κράτος θα έπρεπε να είχε ήδη προβεί στην πώληση (ή ανταλλαγή με ομόλογα) ενός μέρους της περιουσίας του όσο διέθετε ακόμα διαπραγματευτική δύναμη απέναντι σε ιδιώτες δανειστές. Δυστυχώς ο πολιτικός κόσμος αντί να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, εξακολουθεί να επιδίδεται σε δημαγωγίες. Υπό τις προϋποθέσεις αυτές τα χειρότερα φαίνεται μάλλον να βρίσκονται μπροστά μας.
Οι δηµοσκοπήσεις είναι ίσως ο µόνος χώρος όπου εκδηλώνεται η οργή των ανθρώπων για τις κυβερνητικές πολιτικές που χαϊδεύουν τους πλούσιους και θυσιάζουν τους φτωχούς. Ωστόσο, τα πλήθη στο Μάντισον έδειξαν ότι κάτι αλλάζει. από την αµερική µέχρι την ευρώπη και την αφρική, η οργή των ανθρώπων γεφυρώνει τρεις ηπείρους όπου θύτες και θύµατα µένουν χρόνια τώρα τα ίδια.
 |
Eλευθεροτυπία. 20.2.11
Το ερώτημα πόση ιστορία αντέχουμε, και ποια ακριβώς, πόση ιστορία είμαστε διατεθειμένοι να αντέξουμε ελέγχοντας και επανελέγχοντας τις βεβαιότητές μας, δεν είναι νέο, των ημερών μας. Δεν είναι νέα, δηλαδή, η τάση να στοιβάζουμε στην κατηγορία των «ου φωνητών» οτιδήποτε στενάχωρο, να αφήνουμε εκτός πλαισίου ό, τι δεν συμφωνεί με το ιδεώδες που έχουμε πλάσει ή έχουμε υιοθετήσει έτοιμο, και να καταγγέλλουμε σαν ελλειμματικό πατριώτη, μειοδότη, συνωμότη και λοιπά ομοιοκατάληκτα όποιον διαφωνεί μαζί μας. Ως πατέρας της Ιστορίας αναγνωρίζεται βέβαια ο Ηρόδοτος, αυτό όμως δεν τον έθεσε στο απυρόβλητο: όπως κι άλλη φορά έχω σημειώσει εδώ, κατηγορήθηκε ήδη στην αρχαιότητα σαν ανθέλληνας, φιλοβάρβαρος, φιλοχρήματος και καταψευδόμενος, στο σύγγραμμα «Περί της Ηροδότου κακοηθείας» που αποδίδεται στον Πλούταρχο, επειδή έγραψε εκτός των άλλων πως οι Ελληνες δανείστηκαν στοιχεία του πολιτισμού τους από λαούς με τους οποίους συγχρωτίζονταν.