Η απονομιμοποίηση των εθνικών κυβερνήσεων

Τζον Λοκ

 Του Ρούσσου Βρανά, ΝΕΑ, 22.2.11

Το σύγχρονο κράτος φαίνεται να έγινε πράγµατι ό,τι βλέπει σ’ αυτό ο Μαξ βέµπερ: µια µεγάλη επιχείρηση». Μια µεγάλη επιχείρηση όµως δεν µπορεί να ελπίζει στη νοµιµοποίησή της από τον λαό, αλλά µόνο από τη γενική συνέλευση των µετόχων της. Στα κράτη  ενδηµούσαν πάντα οι εσωτερικές συγκρούσεις, αλλά υπήρχαν και οι µηχανισµοί νοµιµοποίησης που ανέστειλαν αυτές τις συγκρούσεις. Η υποταγή του κράτους στην παγκόσµια διακυβέρνηση και της πολιτικής του στα υπερεθνικά οικονοµικά συµφέροντα απονοµιµοποιεί και τα δύο, όπως δείχνει ξεκάθαρα η αναταραχή στον αραβικό κόσµο, αλλά και τα κινήµατα αµφισβήτησης και ανυπακοής στον δυτικό κόσµο. οπως είχε γράψει ο δικός µας Παναγιώτης Κονδύλης, «το µοναδικό πράγµα που ένα παγκόσµιο κράτος θα µπορούσε να εγγυηθεί είναι η µετατροπή όλων των πολέµων σε εµφύλιους πολέµους».

Σε ένα σταυροδρόµι συναντιούνται οι εξεγέρσεις των αραβικών λαών µε τις λαϊκές κινητοποιήσεις στις ανεπτυγµένες δυτικές χώρες. Και σε αυτό το σταυροδρόµι γράφει: Κρίση νοµιµοποίησης του συστήµατος. Η πολιτική νοµιµοποίηση είναι η απαραίτητη συνθήκη για την ύπαρξη µιας κυβέρνησης και την αποδοχή της από τον λαό. Ο διαφωτιστής πολιτικός φιλόσοφος Τζον Λοκ έλεγε πως η νοµιµοποίηση απορρέει από την άµεση και έµµεση λαϊκή συναίνεση: «Η κυβέρνηση δεν έχει νοµιµοποίηση, αν δεν κυβερνά µε τη συναίνεση των κυβερνωµένων». ενα πολιτικό σύστηµα πρέπει να είναι σε θέση να εµπνέει στον λαό την πεποίθηση πως οι υπάρχοντες πολιτικοί θεσµοί είναι οι καταλληλότεροι για την κοινωνία. Μια κυβέρνηση αντλεί τη νοµιµοποίησή της από την πεποίθηση του λαού πως οι ενέργειές της είναι οι καταλληλότερες για το κοινό συµφέρον. αυτό σηµαίνει πως µπορεί µεν η κυβέρνηση µιας χώρας να είναι νόµιµη, αλλά ταυτόχρονα να µην είναι νοµιµοποιηµένη στη συνείδηση του λαού της. Η απονοµιµοποίηση των αραβικών κυβερνήσεων από τις απανωτές εξεγέρσεις των λαών τους είναι η απόρροια της εξάρτησης αυτών των κυβερνήσεων από τα υπερεθνικά κέντρα της παγκόσµιας διακυβέρνησης, που µε τα όργανά της (διεθνείς πολιτικούς, στρατιωτικούς και οικονοµικούς οργανισµούς) διαιώνισε αυτή την εξάρτηση. Μια χαρακτηριστική απόδειξη αυτής της εξάρτησης είναι η σκανδαλώδης σιωπή των δυτικών κυβερνήσεων µπροστά στα εκατοντάδες θύµατα του καθεστώτος της Λιβύης.

Αυτό που φέρνει...
... πιο κοντά τους αραβικούς µε τους δυτικούς λαούς είναι οι συνέπειες της παγκόσµιας οικονοµικής κρίσης.

Η ίδια ακριβώς παγκόσµια διακυβέρνηση και οι ίδιοι ακριβώς υπερεθνικοί θεσµοί που κρατούσαν τους αραβικούς λαούς υπόδουλους σε αποικιοκρατικά καθεστώτα µετατρέπουν σήµερα τους δυτικούς λαούς σε τριτοκοσµικούς προκειµένου να διασώσουν το σύστηµα. Για να γίνει αυτό εφικτό, έπρεπε πρώτα να καταργηθεί η πολιτική και να παραδοθεί στην εξουσία του χρήµατος. εγραφε πριν από ογδόντα χρόνια ο διορατικός νοµικός Καρλ Σµιτ: «Στο εξής, όπως λέγεται, θα πρέπει να υπάρχουν µόνο οργανωτικά - τεχνικά και οικονοµικά - κοινωνιολογικά καθήκοντα, όχι όµως πολιτικά προβλήµατα. Το κυρίαρχο σήµερα είδος οικονοµικής - τεχνικής σκέψης δεν είναι πλέον καν σε θέση να αντιληφθεί µια πολιτική ιδέα. Το σύγχρονο κράτος φαίνεται να έγινε πράγµατι ό,τι βλέπει σ’ αυτό ο Μαξ βέµπερ: µια µεγάλη επιχείρηση». Μια µεγάλη επιχείρηση όµως δεν µπορεί να ελπίζει στη νοµιµοποίησή της από τον λαό, αλλά µόνο από τη γενική συνέλευση των µετόχων της.

Στα κράτη  ενδηµούσαν πάντα οι εσωτερικές συγκρούσεις, αλλά υπήρχαν και οι µηχανισµοί νοµιµοποίησης που ανέστειλαν αυτές τις συγκρούσεις. Η υποταγή του κράτους στην παγκόσµια διακυβέρνηση και της πολιτικής του στα υπερεθνικά οικονοµικά συµφέροντα απονοµιµοποιεί και τα δύο, όπως δείχνει ξεκάθαρα η αναταραχή στον αραβικό κόσµο, αλλά και τα κινήµατα αµφισβήτησης και ανυπακοής στον δυτικό κόσµο. οπως είχε γράψει ο δικός µας Παναγιώτης Κονδύλης, «το µοναδικό πράγµα που ένα παγκόσµιο κράτος θα µπορούσε να εγγυηθεί είναι η µετατροπή όλων των πολέµων σε εµφύλιους πολέµους».