Τι ενώνει και τι χωρίζει

Του Γιώργου Γιαννουλόπουλου, Εφημερίδα των Συντακτών

Είναι μια στάση που δεν πρέπει να μας εκπλήσσει, δεδομένου ότι η δική μας κακοδαιμονία απορρέει, όχι αποκλειστικά αλλά σε πολύ μεγάλο βαθμό, από τη νοσηρότητα του Ελληνικού Δημοσίου. Εκτός Ελλάδας όμως –και εννοώ τον υπόλοιπο κόσμο– η εικόνα αντιστρέφεται: η νοσηρότητα χρεώνεται στον ιδιωτικό, και συγκεκριμένα τον απορρυθμισμένο χρηματοπιστωτικό, τομέα που έφερε τον πλανήτη στο χείλος του γκρεμού. (Η «υγιής επιχειρηματικότητα» που εκθειάζουν όσοι πιστεύουν στην ελεύθερη αγορά συνιστά, επιεικώς, φραστική υπεκφυγή.) Είναι απορίας άξιον λοιπόν ότι οι ημεδαποί φιλελεύθεροι, ενώ δικαίως καταγγέλλουν τους Φωτόπουλους, τις συντεχνίες και τις αγκυλώσεις του Δημοσίου, αποφεύγουν να μιλήσουν για την απληστία και τον τυχοδιωκτισμό των ιδιωτών, τις offshore εταιρείες και τη θρασύτατη φοροαποφυγή των πολυεθνικών, τα απανωτά σκάνδαλα των τραπεζών (όπως η χειραγώγηση του libor από τα κοράκια στο Σίτι του Λονδίνου), το συνεχώς διευρυνόμενο χάσμα ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς και πάνω απ’ όλα για το ότι για να σωθούν οι αμαρτωλές τράπεζες έπεσε μαχαίρι στο κοινωνικό κράτος. Το οποίο εκεί δεν σημαίνει λαμόγια και σπατάλες, αλλά εκφράζει τη στοιχειώδη ανθρωπιά της κοινωνικής αλληλεγγύης που μας βγάζει από το καβούκι της προσωπικής ιδιοτέλειας και μας θυμίζει ότι υπάρχουν κι άλλοι, όχι τεμπέληδες αλλά λιγότερο τυχεροί, που θα πρέπει να τους νοιαζόμαστε.

Κραυγές και Ψίθυροι

Των Δημήτρη Αθηνάκη, Αποστόλη Αρτινού, www.metarithmisi.gr, 30.10.13

Το συμβάν της χρεοκοπίας μιας χώρας έχει κάποιο νόημα στο βαθμό που επανοηματοδοτεί τα πράγματα. Μια ρηξιγενής διαφορά που αποκαλύπτει έναν άλλο ορίζοντα, ένα καινοφανές πεδίο ζωής, όπου τίποτε από τα παρελθόντα δεν μπορεί πλέον να μείνει το ίδιο. Οι πολιτικές, οι ριζοσπαστικές πολιτικές, στην καινοτόμο αυτή αλήθεια δοκιμάζουν και τις αντοχές τους. Ριζοσπαστικό θεωρούνταν πάντοτε αυτό που διατίθεται στην προσδοκία του νέου, στον ανησυχαστικό του ορίζοντα. Μια καινοτόμος χειρονομία μέσα στον κόσμο, μια πρωτοποριακή κίνηση, δηλαδή μια περιθωριακή κίνηση, που δεν συντονίζεται τόσο με τη συνισταμένη των συμφερόντων μιας κοινωνίας, όσο με μια λανθάνουσα, ασυνείδητη, λαϊκή προσδοκία. Οι σημερινές ιδεοληπτικές αγκυλώσεις της κομμουνιστογενούς αριστεράς, οι λαϊκιστικές εξάρσεις της, οι μεροληπτικές καθηλώσεις του πολιτικού της λόγου διαγράφουν ένα ζοφερό, ασφυκτικό και αδιέξοδο περιβάλλον, που αδυνατεί να εντοπίσει τα ζητήματα των καιρών, να τα διαγνώσει και να αναζητήσει τις λύσεις τους. Στο πολιτισμικό περιβάλλον της Αριστεράς, η ιδεολογική οπτική ήταν και η μόνη οπτική θέασης του κόσμου. Η πραγματικότητα των πραγμάτων εντοπιζόταν έτσι μόνο στην εκκεντρικότητα του ιδεολογικού λόγου. Ακόμη και καταστάσεις εξόχως πραγματικές, όπως η χρηματοδοτική αδυναμία μιας χώρας, για παράδειγμα, δεν γίνεται αντιληπτή παρά μόνο στο καθεστώς μιας ιδεολογικής εξάρνησης. Η εκτακτικότητα, έτσι, της κατάστασης δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή, όπως κι αυτό το αριθμητικό μέγεθος του χρέους.

Ελαία στρόγγυλος, στρεπτή ή υπόχλωρος; («πάρτε το αλλιώς» πριν διαλυθούμε εντελώς)

Ο κατά παραγγελία, σφυγμομετρικός επαναπροσδιορισμός της κεντροαριστεράς, παλινδρομεί και κινδυνεύει.

Το πρόβλημα

Βασική αιτία η σχιζοειδής πραγματικότητα της έκφρασης του χώρου από δύο κομματικούς φορείς. Το ΠΑΣΟΚ, συμμετέχει και ταυτίζεται με την πραγματικότητα που παράγει η δεξιά διακυβέρνηση (από το μνημόνιο έως μια πλειάδα από ιδεολογικά θέματα στα ανθρώπινα δικαιώματα, την παιδεία, το στρατό και τις παρελάσεις κλπ). Η ΔΗΜΑΡ, αυτή τη στιγμή βρίσκεται εκτός κυβερνητικού στρατοπέδου. Αποτέλεσμα, μια κεντροαριστερά που πολιτικά προσδιορίζεται από αντικρουόμενες θέσεις, ενώ ιδεολογικά βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση. Είναι χαρακτηριστικό το απόσπασμα από άρθρο ενός εκ των 58 σε κυριακάτικη εφημερίδα, "... Οποιαδήποτε αυριανή κυβέρνηση, και η χώρα, πιθανότατα θα χρειαστεί έναν μετριοπαθή κεντροαριστερό εταίρο που να λειτουργεί σταθεροποιητικά, αγκυρώνοντας την κυβέρνηση στην πραγματικότητα και τη χώρα στον ευρωπαϊκό της προσανατολισμό. Μετριάζοντας τα συντηρητικά κι εθνικιστικά αντανακλαστικά μιας κεντροδεξιάς πλειοψηφίας, ή αντίστοιχα τον ιδεολογικό βολονταρισμό μιας αριστερής. Και επιτρέποντας σε οποιαδήποτε κυβέρνηση, στη μεγάλη διαπραγμάτευση της Ευρώπης, να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της Ελλάδας και του Νότου από μια καλύτερη βάση γνώσης και εμπειρίας…".

Το τηλέφωνο της Angela Merkel

www.openeurope.org.uk, www.capital.gr

Αναρωτιόμασταν ποιο θα είναι το μέγα ζήτημα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Τώρα έχουμε την απάντηση: Το κινητό τηλέφωνο της Merkel. Το Der Spiegel  ισχυρίστηκε ότι το τηλέφωνο της Merkel μπορεί να έχει παγιδευτεί από τις αμερικανικές υπηρεσίες ασφαλείας. Η Merkel κάλεσε τον πρόεδρο Obama να καταστήσει σαφές ότι «καταδικάζει απερίφραστα τέτοιες πρακτικές» και αυτός της είπε ότι οι ΗΠΑ δεν παρακολουθούν και δεν πρόκειται να παρακολουθήσουν τις τηλεπικοινωνίες της (απάντηση από την οποία οι Γερμανοί σχολιαστές των ΜΜΕ έχουν συμπεράνει πως αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο ότι αυτό θα μπορούσε να είχε συμβεί στο παρελθόν). Ο Πρέσβης των ΗΠΑ στο Βερολίνο εκλήθη επίσης για κατσάδιασμα, ενώ παρόμοια μέτρα ελήφθησαν στη Γαλλία σχετικά με ισχυρισμούς πως οι ΗΠΑ επίσης κατασκόπευαν Γάλλους διπλωμάτες. Επειδή το θέμα αυτό έχει ενταθεί από τα ΜΜΕ, μπορεί να είναι αναμφισβήτητα περισσότερο επιβλαβές στις Αγγλοσαξονικές Ηπειρωτικές σχέσεις από οποιοδήποτε άλλο επεισόδιο από τον πόλεμο στο Ιράκ και μετά. Κι έκτοτε έχουν γίνει πολλά εδώ.

Πολιτικές ελευθερίες έναντι της ασφάλειας: Όπως πάντα, αυτό συμπυκνώνει τον πολύ ευαίσθητο συμβιβασμό μεταξύ της υποχρέωσης της πολιτείας για τη διασφάλιση της ασφάλειας των πολιτών της και το δικαίωμα των πολιτών να μην κατασκοπεύονται αυθαίρετα από το κράτος τους.

Ζαν-Κλοντ Μισεά: Το ηθικό θεμέλιο του σοσιαλισμού

Από τον Θανάση Γιαλκέτση, Εφημερίδα των Συντακτών

Ο Ελληνας αναγνώστης μπορεί να γνωρίσει τη σκέψη του Γάλλου φιλοσόφου Ζαν-Κλοντ Μισεά διαβάζοντας τα τρία βιβλία του που κυκλοφορούν στη γλώσσα μας: «Η εκπαίδευση της αμάθειας» (Βιβλιόραμα, 2002), «Το αδιέξοδο Aνταμ Σμιθ» (Εναλλακτικές εκδόσεις, 2007), «Η αυτοκρατορία του μικρότερου κακού» (Πόλις, 2008). Για να παρουσιάσει τη σκέψη του στο ισπανικό αναγνωστικό κοινό, ο Μισεά έγραψε ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «El Confidantial». Παρουσιάζουμε στη συνέχεια ένα απόσπασμα από το κείμενο αυτό.

Ο επίσημος φιλελευθερισμός υποστηρίζει ότι η ηθική –όπως και η θρησκεία– είναι μια αυστηρά ιδιωτική υπόθεση (καθένας είναι επομένως ελεύθερος να ζει «όπως νομίζει», υπό τον όρο ότι «δεν θα βλάπτει τον άλλον»). Σε αυτήν την οπτική, κάθε άτομο μπορεί να προτιμήσει την αφοσίωση και τη γενναιοδωρία ή, αντίστροφα, τον κυνισμό και την προδοσία. Αυτό δεν αλλάζει τίποτα από το γεγονός ότι οι διάφορες πολιτικές αποφάσεις ενός φιλελεύθερου κράτους δεν πρέπει ποτέ να βασίζονται σε μιαν ιδιαίτερη «ιδεολογία» (είτε αυτή είναι ηθική είτε φιλοσοφική ή θρησκευτική). Αυτές οι αποφάσεις υποτίθεται ότι στηρίζονται στις μόνες αντικειμενικές αναλύσεις, τις οποίες επεξεργάζονται «ειδικοί» που θεωρούνται «ουδέτεροι» και «ανεξάρτητοι» (πρώτοι ανάμεσά τους είναι φυσικά οι οικονομολόγοι και οι «τεχνικοί» του δικαίου). Μια φιλελεύθερη πολιτική λιτότητας, για παράδειγμα, δεν θα επιβληθεί ποτέ στον λαό σαν θεϊκή τιμωρία, σαν ευκαιρία για μια πιο «ενάρετη» ζωή ή σαν λογική εκδήλωση του δικαίου τού πιο ισχυρού. Αυτή θα παρουσιαστεί, αντίθετα, ως η μοναδική «ρεαλιστική» και «επιστημονική» λύση (δεν υπάρχει εναλλακτική λύση) σε ένα συγκεκριμένο οικονομικό πρόβλημα –είτε πρόκειται για εκείνο του «χρέους» είτε για εκείνο της εξόδου από το ευρώ.

Ο Μπαλζάκ και ο Σταντάλ στο νεοφιλελεύθερο σήμερα

Του Νίκου Σκοπλάκη, REDNotebook

Ήταν μεγάλη η κατακραυγή εναντίον της τυραννίας των αριστοκρατών, σήμερα η κατακραυγή απευθύνεται στην τυραννία των χρηματιστών», έγραφε ο Μπαλζάκ το 1844 στο μυθιστόρημα Les Paysans («Οι Χωρικοί»). Ο Μπαλζάκ, αλλά και ο Σταντάλ, δεν έζησαν τις μεγάλες καπιταλιστικές κρίσεις του 20ου και του 21ου αιώνα. Γνώριζαν, όμως, πολύ καλά τις χρηματοπιστωτικές κρίσεις του 1813 και του 1827 (ο Μπαλζάκ, μάλιστα, πρόλαβε να ζήσει και εκείνη του 1847), με τις οποίες ο καπιταλισμός εδραιωνόταν ως τρόπος παραγωγής, πολιτικής διεύθυνσης, ιδεολογικής και κοινωνικής επικυριαρχίας.

 Το 1848, ο Μπαλζάκ ολοκλήρωσε το βιβλίο Envers de l’histoire contemporaine («Η άλλη όψη της σύγχρονης ιστορίας»), όπου περιγράφει πώς πολυεδρικοί τραπεζικοί οίκοι διοργάνωσαν ανεπίληπτες κερδοσκοπίες, αναδιατάσσοντας το πεδίο της πολιτικής εξουσίας και νομιμοποιούμενες σε αυτό, για να καταγάγουν «πελώρια κέρδη επί των πρώτων εθνικών δανείων της Παλινόρθωσης». Συνειρμικά, έθετε δύο ενοχλητικά ερωτήματα: Εις βάρος ποιών, παρακαλώ, αποκομίζονται αυτά τα «πελώρια κέρδη»; Ποιοί πληρώνουν, σε τελική ανάλυση, τα «πελώρια κέρδη» που πραγματοποιούν οι τραπεζικοί οίκοι επί του εθνικού δανεισμού;

Τι θέλουμε να θυμόμαστε; Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940

 Του Πολυμέρη Βόγλη, ΒΗΜΑ, 26.10.13

Γιατί εορτάζουμε την έναρξη του πολέμου και όχι τη λήξη του; Τι επιλέγουμε, ως κοινωνία, να θυμόμαστε και τι θέλουμε να ξεχάσουμε; Ο λόγος που δεν εορτάζουμε την απελευθέρωση είναι ότι λίγες εβδομάδες αργότερα η πρωτεύουσα μετατράπηκε σε πεδίο πολύνεκρων εμφύλιων συγκρούσεων. Η βία των Δεκεμβριανών επισκίασε τη χαρά της Απελευθέρωσης, όπως και γενικότερα ο Εμφύλιος καθόρισε τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι της εποχής σκέφτονταν και θυμόνταν την Αντίσταση. Ακόμα και σε επίπεδο πολιτείας, ο Εμφύλιος αποτέλεσε το πρίσμα μέσα από το οποίο οργανώθηκαν οι εορτασμοί και η επίσημη μνήμη της δεκαετίας του 1940. Από το περίφημο «Οχι» του Μεταξά, που δέσποζε στις σχολικές εορτές για δεκαετίες, μέχρι την καθιέρωση του εορτασμού της ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοποτάμου, το τραύμα των εμφύλιων συγκρούσεων της δεκαετίας του 1940 αποτέλεσε τη «μαύρη τρύπα» στην ιστορική συνείδηση και στη συλλογική μνήμη της ελληνικής κοινωνίας. Οχι πια.

Τον Οκτώβριο του 1941, λίγες μέρες πριν από την πρώτη επέτειο της έναρξης του ελληνο-ιταλικού πολέμου, ομάδες νέων, κυρίως στο πανεπιστήμιο, προετοίμαζαν τον εορτασμό με συζητήσεις, προκηρύξεις και συνθήματα. Το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1941 σε διάφορες κεντρικές πλατείες της κατεχόμενης Αθήνας μαζεύτηκαν εκατοντάδες κόσμου έπειτα από κάλεσμα που απηύθυναν οι αντιστασιακές οργανώσεις. Εγιναν σύντομες ομιλίες που υπενθύμιζαν στον κόσμο τον αγώνα που είχαν δώσει οι Ελληνες κατά των Ιταλών και τον καλούσαν να κατευθυνθεί προς το μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη.

Προγραμματική οριοθέτηση

Νίκος Τσούκαλης, Έθνος, 25.10.2013

Σε μια περίοδο που επανακαθορίζονται τα πάντα, σε επίπεδο Ελλάδας και Ευρώπης οι εκλογικές βάσεις των κομμάτων, τα ιδεολογικοπολιτικά στερεότυπα, οι ιεραρχήσεις για προτεραιότητες, πρέπει να ξεκινήσουμε από την πολιτική - προγραμματική οριοθέτηση. Τη θεωρώ πιο ασφαλή και αποτελεσματική από την κομματική - κοινωνική.
Πρέπει λοιπόν να προταχθεί το πολιτικό - προγραμματικό πλαίσιο του νέου πυλώνα. Με αυτό τον τρόπο θα διατυπωθεί σαφέστερα το στίγμα των πολιτικών δυνάμεων και συγχρόνως θα λειτουργήσει -σχεδόν αυτόματα-, τόσο η προσχώρηση όσο και ο αυτο-αποκλεισμός από τις νέες συλλογικότητες. Με το πλαίσιο αυτό, είναι προφανές, θα αποκλείονται σχεδόν αυτομάτως τόσο λαϊκίστικες και τυφλές συμπεριφορές όσο και ακραία διλημματικά σενάρια και βεβαίως μονόπλευρες διευρύνσεις, γιατί ο μεγάλος χώρος του δημοκρατικού σοσιαλισμού υπερβαίνει κατά πολύ το άθροισμα των δύο βασικών πολιτικών σχηματισμών, ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ.

Το φοβισμένο πολιτικό σύστημα

Του Κώστα Καλλίτση, Καθημερινή, 28.101.13

Την πρώτη φορά που ο νυν (και τότε) αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης έδιωξε την τρόικα (2011), ο ελληνικός λαός κλήθηκε να πληρώσει εκείνον τον «τσαμπουκά» με το «χαράτσι της ΔΕΗ». Αυτό που, τώρα, γενικεύεται και επιβάλλεται επί παντός ακινήτου, επί παντός (έως πενιχρού) εισοδήματος και από έκτακτο γίνεται μόνιμο. Επονται και άλλα μέτρα, που θα μειώσουν τα εισοδήματα, χωρίς να αλλάζουν τη μεγάλη εικόνα - της αδιέξοδης πολιτικής. Ο ελληνικός λαός έχει κάνει τεράστιες θυσίες. Αλλά, το πολιτικό σύστημα δεν τις σεβάστηκε. Στα τριάμισι χρόνια, αφότου οι αγορές αρνήθηκαν να μας δανείζουν, αυτό που κυρίως έλειψε ήταν η βούληση να καταρτιστεί ένα αναπτυξιακό, μεταρρυθμιστικό σχέδιο για τη μετά-την-κρίση-Ελλάδα. Με τελικό αποτέλεσμα, η χώρα να σύρεται ακυβέρνητη, με βασικές παθογένειες (διαφθορά, ανομία, φοροδιαφυγή...) να μένουν άθικτες, με τις αδικίες να διευρύνονται, με τη δικαιοκρατία και τη δημοκρατία σε υποχώρηση. Η χώρα φτωχαίνει και φθηναίνει, οι αξίες καταρρέουν, σιωπηρά, έτσι χωρίς σχέδιο, ανοίγει τον δρόμο της η καταστροφή - χωρίς τη δημιουργία.

Βαϊμάρη - Αθήνα ΙΙ

Του Θάνου Βερέμη*, Καθημερινή, 28.10.13

Από όλα τα μεγάλα ευρωπαϊκά έθνη-κράτη, το γερμανικό ολοκληρώθηκε αργότερα. Η αδυναμία του κατακερματισμού σε μικρές ηγεμονίες διαμόρφωσε και τις προτεραιότητες των ηγετών τους ώστε «η ισχύς εν τη ενώσει» να αποτελέσει τον μεγάλο στόχο του Μπίσμαρκ. Αν αυτός πραγματοποίησε τη «μικρή» Γερμανία, ο Χίτλερ με την ενσωμάτωση της Αυστρίας ολοκλήρωσε το όνειρο της «μεγάλης» Γερμανίας. Κατάφερε έτσι να εξασφαλίσει την αποδοχή σημαντικού τμήματος του λαού και ψάρεψε οπαδούς σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα, εκτός των κομμουνιστών. Το άλλο ζήτημα που επέτρεψε στον Χίτλερ να καταλάβει με κοινοβουλευτικά μέσα την εξουσία υπήρξε ο φόβος της αναρχίας και του εμφυλίου, που βίωσαν οι Γερμανοί τα πρώτα χρόνια μετά την «επονείδιστη» συνθηκολόγηση του 1918. Οι εξεγέρσεις στις μεγάλες πόλεις και η καταστολή τους συνόδεψαν την πράξη γέννησης της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Η Ελλάδα ολοκλήρωσε την επικράτειά της με τη Δυτική Θράκη το 1919 και τη Δωδεκάνησο το 1947. Ο ελληνικός αλυτρωτισμός απέτυχε στη Βόρειο Ηπειρο, στην Κύπρο και την Ανατολική Θράκη η οποία περιήλθε στην Τουρκία το 1923 μετά την κατάργηση της Συνθήκης των Σεβρών. Ωστόσο η ανοδική πορεία της ελληνικής οικονομίας μονιμοποιήθηκε μετά τη μεταπολεμική ανασυγκρότηση.

Αντώνης Μανιτάκης: «Οι διαπραγματεύσεις ήταν ένας εφιάλτης»

Συνέντευξη στη Βασιλική Σιούτη, www.thepressproject.gr/

Ο Αντώνης Μανιτάκης σε μια εξομολογητική και εξόχως αποκαλυπτική συνέντευξη για όσα έζησε ένα χρόνο ως υπουργός και για το πώς γίνονταν οι διαπραγματεύσεις με την Τρόικα.

«Έφυγα με ένα αίσθημα τραγικότητας για τον τόπο» λέει ο πρώην υπουργός Δημόσιας Διοίκησης Αντώνης Μανιτάκης σε μια "εξομολογητική" συνέντευξη, στην οποία μιλάει για την εμπειρία του από τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση και περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο γίνονταν οι διαπραγματεύσεις. Αποκαλύπτει την περιφρόνηση με την οποία αντιμετώπιζε η τρόικα την κυβέρνηση της χώρας, τις ιδεολογικές εμμονές της, τους εκβιασμούς καθώς και την πεποίθηση της ότι μόνο με βίαιο τρόπο θα μπορούσε να «συνετιστεί» η Ελλάδα. Αποκαλύπτει κι άλλα πολλά που δεν ξέραμε και μας διηγείται τις δύσκολες στιγμές που τον γονάτισαν. Όλα αυτά σκοπεύει σύντομα να τα γράψει και σε ένα βιβλίο, τη συγγραφή του οποίου έχει αρχίσει ήδη να προετοιμάζει.

Θέλω να γράψω ένα βιβλίο γι’αυτά που έζησα

-Πως είναι η ζωή σας μετά τη θητεία σας στην κυβέρνηση και στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης;

«Η ζωή μου μετά την αποχώρησή μου από την κυβέρνηση είναι ήρεμη , στοχαστική, αναστοχαστική γι’αυτά που έζησα, γι’αυτά που έκανα. Δεν αναπολώ, αλλά συνέχεια σκέπτομαι. Σκέπτομαι αυτά που έγιναν και σκέπτομαι πολύ αυτά που έχουν σχέση με τον τόπο και είναι μερικά που με πληγώνουν πάρα πολύ, γιατί βλέπω πόσο οδυνηρά είναι για τον τόπο, αλλά και πόσο λίγο αισιόδοξα είναι αυτά που έζησα.

Κεντροαριστερά χωρίς αριστερές και δημοκρατικές ανησυχίες γίνεται;

Του Γιώργου Σιακαντάρη, www.protagon.gr

Η πρωτοβουλία των 58, καθώς και οι προηγηθείσες κινήσεις και πρωτοβουλίες που αποσκοπούν στην πολιτική, κομματική και ιδεολογική ανασυγκρότηση του ευρύτερου χώρου της Κεντροαριστεράς, αποτελούν σταθερά βήματα προς τη θετική κατεύθυνση. Αυτή βεβαίως η γενική αρχή ισχύει με την προϋπόθεση του σεβασμού του θετικού και αρνητικού φορτίου που φέρει ο κάθε χώρος, των ιδιαιτεροτήτων, της αυτοτέλειας, της αυτονομίας των κομματικών σχηματισμών που απαρτίζουν σήμερα την κατακερματισμένη ελληνική Κεντροαριστερά και κυρίως με γνώμονα τη διαμόρφωση ενός προγραμματικού ιδεολογικού και πολιτικού λόγου, που θα ανταποκρίνεται στις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς, της Σοσιαλδημοκρατίας και του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Γιατί φυσικά δεν μπορώ να φανταστώ καμία Κεντροαριστερά, η οποία θα επικαλείται την προτεραιότητα των μεταρρυθμίσεων, αλλά οι μεταρρυθμίσεις που θα προτείνει δεν θα θίγουν τις ρίζες των φαινομένων, οι οποίες παράγουν κοινωνικές ανισότητες. Δεν φαντάζομαι Κεντροαριστερά η οποία απλά θα μιλάει για την ανάγκη ενός κοινωνικού μοντέλου ως κάτι μεταξύ των άλλων και δεν θα αναφέρεται σ’ αυτό ως το κεντρικό της ζητούμενο.

Η κλεψύδρα του πολιτικού χρόνου

Του Γιάννη Βούλγαρη, ΝΕΑ, 25.10.13

«Η πρωτοβουλία των 58, όπως κι αν σχολιάστηκε, δηλαδή θετικά ή αρνητικά, αναποδογύρισε την πολιτική κλεψύδρα. Ο χρόνος για την ανασυγκρότηση του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού τρέχει και θα διατρέξει όλον τον πολιτικό χάρτη» («Το Βήμα», 20-10-2013). Με αυτή την παραστατική περιγραφή ο γραμματέας της ΔΗΜΑΡ Σπύρος Λυκούδης συνόψισε καίρια το ζήτημα που έθεσε η έκκληση - πρόσκληση των 58 για την ανασυγκρότηση της δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης, όπως επίσης και την απήχηση που είχε. Πολλοί έχουν θυμίσει ότι η συζήτηση για την «Κεντροαριστερά» εμφανιζόταν κατά καιρούς στην ημερήσια διάταξη της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Σωστά. Με μια μεγάλη όμως διαφορά. Τότε αφορούσε τον στρατηγικό προσανατολισμό και την πολιτική κουλτούρα ενός χώρου που ηγεμόνευε και εξέφραζε το μισό εκλογικό σώμα. Τώρα η συζήτηση περιλαμβάνει μεν το ζήτημα της ταυτότητας του χώρου, αλλά πρωτίστως αφορά την πολιτική επιβίωσή του. Δεν συζητάμε τι μορφή θα πάρει αυτό που υπάρχει, αλλά αν θα υπάρχει αυτό που σήμερα εμφανώς φθίνει.

Οι Γερμανοί κι εμείς

Της Ελίζας Παπαδάκη, ΝΕΑ, 24.10.13

Ελπίδες ότι η γερμανική πολιτική μπορεί να μετατοπισθεί προς κατευθύνσεις πιο ευνοϊκές για την υπέρβαση της ευρωπαϊκής κρίσης γεννούν οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους Χριστιανοδημοκράτες της κυρίας Μέρκελ και στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα με στόχο τη διαμόρφωση κυβερνητικού συνασπισμού. Η κριτική στο οικονομικό μοντέλο που ακολουθεί η Γερμανία επικεντρώνεται σε δύο βασικούς άξονες: τη μονομερή του προσήλωση στη δημοσιονομική λιτότητα, προκειμένου το χρέος να κατέβει πάλι σε ασφαλή επίπεδα σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες (της Γερμανίας συμπεριλαμβανομένης), και τη στήριξη της γερμανικής ευημερίας κατά πρώτο λόγο στις αυξανόμενες εξαγωγές. Οπως έχουν επισημάνει διεθνείς αναλυτές, ευρωπαίοι πολιτικοί, αλλά και κάποιοι γερμανοί οικονομολόγοι (χαρακτηριστικά ο Πέτερ Μπόφινγκερ), η γραμμή αυτή βαθαίνει το χάσμα Βορρά - Νότου στην Ευρώπη, θέτοντας σε πραγματικό κίνδυνο την επιβίωση της Ενωσης, ενώ εν τέλει απειλεί την ίδια τη γερμανική οικονομία: χωρίς το ευρώ των 18, το νόμισμά της θα ανατιμώνταν τόσο που θα κατέστρεφε τις εξαγωγές.

Μας το πήραν το πορτοφόλι οι σύντροφοι...

Του Κώστα Στούπα, www.capital.gr

Οι κάτω των 65 λαμβάνουν το χρόνο περί τα 8 δισ. ευρώ σε συντάξεις. Συνολικά στην Ελλάδα πληρώνουμε για συντάξεις περί τα 30 δισ. ευρώ το χρόνο από τα οποία τα 15 δισ. βγαίνουν από τις εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία και τα υπόλοιπα 15 δισ. από τον προϋπολογισμό (δηλαδή από φόρους).

«Παρεμβάσεις για την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης εξετάζει η κυβέρνηση, φέρνοντας τα πάνω-κάτω στον προγραμματισμό 350.000 ασφαλισμένων...».  Αυτά ανέφερε το χθεσινό ρεπορτάζ... Ένας από τους λόγους που χρεοκοπήσαμε στην Ελλάδα είναι γιατί είμαστε ευκολόπιστοι στις υποσχέσεις  και γιατί δεν μας αρέσει να λύνουμε τα προβλήματα αλλά να τα κρύβουμε κάτω από το χαλί. Ακόμη όταν ορισμένα από αυτά έχουν το μέγεθος ενός ελέφαντα... Η κυβέρνηση (έστω κάποιοι εντός αυτής) ανακάλυψε πως δεν μπορούν να πληρώσουν προσεχώς περί τις 350.000 πρόωρες συνταξιοδοτήσεις. Ήταν προφανές πως δεν μπορούσαν να καλύψουν τις νέες  πρόωρες συνταξιοδοτήσεις  όπως προφανές είναι πως είναι θέμα χρόνου να μην  μπορούν να καλύψουν και τις παλιότερες πρόωρες αλλά ενδεχομένως και τις μη πρόωρες...

Κατά του αφορολόγητου των βουλευτών η Μαρία Γιαννακάκη

Του Λάμπρου Σταυρόπουλου, ΒΗΜΑ, 24.10.13

Κατά του αφορολόγητου ποσοστού της βουλευτικής αποζημίωσης τάχθηκε η κυρίαΜαρία Γιαννακάκη, επισημαίνοντας στον υφυπουργό Οικονομικών κ. Γ. Μαυραγάννηότι «η φορολόγηση πρέπει να είναι δίκαια κατανεμημένη και να μην δημιουργεί ανισότητες». Αναφερθείσα η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ στο θέμα των βουλευτών είπε ότι το αφορολόγητο εισόδημά τους «υπερβαίνει σε πολλές περιπτώσεις το 50%», υπενθυμίζοντας ότι επιπλέον τους παρέχονται και πολλά επιδόματα τα οποία δεν φορολογούνται. «Στην προσπάθειά μου να δω πού εδράζονται όλα αυτά, διαπίστωσα ότι υπάρχει ένα δαιδαλώδες νομικό καθεστώς, το οποίο πραγματικά δημιουργεί πονηρές σκέψεις, δηλαδή σαν να υπάρχει μια προσπάθεια συγκάλυψης», ανέφερε χαρακτηριστικά. Βάσει του πόθεν έσχες των βουλευτών για το 2011, φαίνεται ότι το μη φορολογητέο ποσοστό της βουλευτικής αποζημίωσης υπερβαίνει το 50% και σε ορισμένες περιπτώσεις φτάνει το 75%, τόνισε η κυρία Γιαννακάκη, επισημαίνοντας ότι «το φορολογητέο εισόδημα των βουλευτών, το οποίο φορολογείται, κυμαίνεται ανάμεσα στις 18.000 ευρώ και τις 30.000 ευρώ, ενώ το αφορολόγητο αντιστοιχεί περίπου σε 65.000 ευρώ».

Οι δυο πραγματικότητες

Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

Στην επίσημη πραγματικότητα της χώρας ο Σαμαράς βάζει κόκκινες γραμμές στην τρόικα, ο Τσίπρας σκίζει τα μνημόνια. Στην άλλη, την πραγματική πραγματικότητα, θέλουμε 4,8 δις το χρόνο για συνταξιούχους κάτω των 60 ετών. 2 δις για τις ζημιές των τριών κρατικών επιχειρήσεων που δεν θέλουμε να κλείσουμε. Μισό δις το χρόνο για τις ψεύτικες συντάξεις κι επιδόματα. Εσύ, ποια πραγματικότητα πιστεύεις ότι θα επικρατήσει;

Eγώ δεν πιστεύω ότι το 33% των Eλλήνων νομίζει ότι μας ψεκάζουν. Και το 9% δεν ξέρει, ταλαντεύεται. Aν σχεδόν οι μισοί Έλληνες έχουν πάρει διαζύγιο με την πραγματικότητα, πρέπει, όσοι μπορούμε, να έχουμε ήδη έτοιμα τα διαβατήρια για να μεταναστεύσουμε και οι υπόλοιποι να κρυφτούμε σε κανένα βουνό. Γιατί μια χώρα που παραδίδεται στον ανορθολογισμό και την παράνοια, αργά ή γρήγορα, οδηγείται στην καταστροφή.

Νίκος Μουζέλης: «Ο κεντροαριστερός πόλος δεν θα είναι “κλοτσοσκούφι”»

Συνέντευξη στον Δημήτρη Κουκλουμπέρη, Εφημερίδα των Συντακτών

Σταθερότητα του δημοκρατικού συστήματος και άμβλυνση της πόλωσης μεταξύ Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ είναι οι δύο στόχοι ενός νέου κεντροαριστερού φορέα, σύμφωνα με τον Νίκο Μουζέλη, ο οποίος υπογράφει το κείμενο των «58». Ο ομότιμος καθηγητής Κοινωνιολογίας στο LSE αναρωτιέται για την αδιαλλαξία του Φώτη Κουβέλη, υπενθυμίζοντας ότι «συγκυβέρνησε με τη Ν.Δ. και με το ΠΑΣΟΚ», εκφράζει την άποψη ότι ένα κεντροαριστερό κόμμα, ανάλογα με τη συγκυρία, «μπορεί κάλλιστα να συνεργαστεί μ’ ένα δεξιό κόμμα», χωρίς να «μολυνθεί» ή να χάσει την «αριστεροσύνη» του, ενώ εκτιμά ότι ο τρίτος πόλος δε θα είναι «κλοτσοσκούφι» και μπορεί να υπάρξει χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ. «Ο Κουβέλης ξέχασε πως συγκυβέρνησε και συνεργάστηκε με τη Ν.Δ. και με το ΠΑΣΟΚ. Γιατί τώρα τόση αδιαλλαξία; Ευτυχώς πολλά στελέχη της ΔΗΜΑΡ θέλουν να βοηθήσουν τη νέα κίνηση. Ελπίζω να αλλάξει γνώμη και ο πρόεδρός της»

• Κεντροαριστερά χωρίς την Αριστερά, δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ, νοείται;

Και βεβαίως νοείται. Αν η Κεντροαριστερά έχει διαφορετική θέση από την Αριστερά ως προς τα αίτια της κρίσης και ως προς τα μέσα υπέρβασης – και αν αυτή η βασική διαφορά δεν φαίνεται να γεφυρώνεται, τότε στα δημοκρατικά πολιτεύματα δημιουργούνται διαφορετικά κόμματα. Είναι μόνο σε αυταρχικά καθεστώτα που το μεγαλύτερο κόμμα «τρώει το μικρότερο» ή προσπαθεί με μη νόμιμα μέσα να το εξαφανίσει.

Εκπαίδευση για τη δημοκρατία

Tου Θανάση Γιαλκέτση, Εφημερίδα των Συντακτών

MARTHA C. NUSSBAUM «Oχι για το κέρδος»

Μετάφραση: Γιώργος Χρηστίδης. Πρόλογος και επιμέλεια: Χρήστος Ν. Τσιρώνης Κριτική, 2013, σελ. 271

Η Αμερικανίδα φιλόσοφος Μάρθα Νουσμπάουμ κρούει τον κώδωνα του κινδύνου: η κρίση των ανθρωπιστικών σπουδών μπορεί να μετατραπεί σε κρίση της δημοκρατίας, καθώς απειλούνται οι διανοητικές προϋποθέσεις που μπορούν να εγγυηθούν τη δημοκρατική ιδιότητα του πολίτη. Απειλούνται, με άλλα λόγια, η ικανότητά μας να σκεφτόμαστε αυτόνομα και κριτικά, η ικανότητά μας να εξυψωνόμαστε πάνω από την τοπική μας πραγματικότητα και να κατανοούμε τα προβλήματα που είναι παγκόσμια, καθώς και η ικανότητά μας να συναισθανόμαστε και να συμπαθούμε τους άλλους, που είναι «ξένοι» και διαφορετικοί από μας. Μια δημοκρατία δεν μπορεί να μακροημερεύσει αν οι πολίτες της δεν διαθέτουν και δεν καλλιεργούν αυτές τις τρεις ικανότητες.

Τον Μάρτιο του 2009, σε έναν λόγο του για την εκπαίδευση, ο πρόεδρος Ομπάμα έπλεξε το εγκώμιο σε χώρες της Απω Ανατολής, όπως η Σιγκαπούρη, οι οποίες κατά τη γνώμη του έχουν ξεπεράσει την Αμερική στην τεχνολογική και την επιστημονική εκπαίδευση. Κατά τον Ομπάμα, αυτές οι χώρες «αφιερώνουν λιγότερο χρόνο διδάσκοντας πράγματα που δεν έχουν σημασία και περισσότερο χρόνο διδάσκοντας πράγματα που έχουν σημασία.

Ένας από τους «58»

Του Κώστα Ρεσβάνη, www.protagon.gr

Βρίσκω λογικές και γόνιμες τις πολλές απορίες, τις ενστάσεις, ακόμα και τις ευπρεπείς αρνητικές τοποθετήσεις για την πρωτοβουλία των «58» τις τελευταίες ημέρες. Όλα αυτά δείχνουν ότι το πολιτικό τοπίο αλλάζει, ήδη άλλαξε. Πριν βάλω την υπογραφή, όχι στην ίδρυση ενός κόμματος, αλλά σε μια «Πρόσκληση για την ιδρυτική συνέλευση μιας Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης», έκανα σκέψεις που παραθέτω συνοπτικά εδώ σε προσωπικό τόνο – πώς αλλιώς;

Είμαι, λοιπόν, ένας από τους «58» διότι:

- Το κείμενο-πρόσκληση που πήρα στα χέρια μου απέπνεε ένα φρέσκο αεράκι, δίχως να είναι ένα «ποιητικό» κείμενο χωρίς ουσία. Προτάσσει τις πραγματικές ανάγκες της χώρας και της κοινωνίας των πολιτών, όχι τις φαντασιακές μας απαιτήσεις και ταυτόχρονα δεν θυμίζει τη σιδερένια γλώσσα κομματικών κειμένων. Δεν περιγράφει παρά μόνο το όραμα των συγγραφέων του, όσων συνυπέγραψαν και, όπως φαίνεται, ήδη χιλιάδων πολιτών. Δεν είναι ένα μανιφέστο παλαιοκομματικού τύπου, όπου όλα έχουν αποφασιστεί πριν από μας για μας. Είναι μια πρόσκληση σε γάμο, όχι ο γάμος ο ίδιος.

- Απέχοντας πάνω από μία εικοσιπενταετία από κομματικές διεργασίες και γνωρίζοντας τα μέλη της σημερινής ομάδας είτε προσωπικά είτε από τη δημόσια παρουσία τους, κατάλαβα πως άξιζε τον κόπο να κάνω μια καθαρά πολιτική κίνηση και να τη συνεχίσω έως το τέλος, προσβλέποντας μ ό ν ο σε μια βαθιά ικανοποίηση αν είναι καλό το ταξίδι και αναλαμβάνοντας το κόστος που μου αναλογεί αν το καράβι πέσει στα βράχια.

- Δεν θέλω να αράξω σε λιμάνι και να ρίξω σίγουρο ρεμέτζο στα πολιτικά λάθη προσώπων και κομμάτων του παρελθόντος , πετροβολώντας εκ του ασφαλούς το παρόν και αδιαφορώντας για το μέλλον. Ο στίχος που με στοιχειώνει: «Το θέμα είναι τώρα τι λες».

Το λάθος των «58»

Αιμίλιος Ζαχαρέας, Η Καθημερινή, 22.10.2013

Η πρόσκληση των 58 διανοουμένων και καθηγητών –δηλαδή της ιντελιγκέντσιας, που επιδιώκει ανέκαθεν να καθοδηγεί τους εργαζομένους– είναι εσφαλμένη για τους παρακάτω λόγους:Πρώτον. Δεν μπορούν να υπάρξουν σήμερα πολιτικές δυνάμεις που θα αποκλείουν τις υφιστάμενες στην προσπάθειά τους να σώσουν την πατρίδα από την καταστροφή και τη δυστυχία. Κυβερνήσεις του 51-52% δεν μπορούν να διαχειριστούν τα σημερινά προβλήματα και θα καταρρεύσουν. Η καταδίκη του «μικρού δικομματισμού Ν.Δ. - ΣΥΡΙΖΑ» και η αναζήτηση κυβερνητικών δυνάμεων στην Κεντροαριστερά οδηγεί σε περαιτέρω οικονομική και ηθική εξαχρείωση των κατοίκων της χώρας. Δεν συμβάλλει πουθενά παρά σε αδιέξοδη ικανοποίηση φιλοδοξιών παραγόντων που είτε «η ζωή τους μίλησε αλλιώς» είτε αδυνατούν να συλλάβουν πολιτικά τις διεργασίες που συντελούνται στο ευρύτερο κοινωνικό σώμα και όχι μόνο στον δικό τους μικρόκοσμο.Δεύτερον. Χωρίς τη συμμετοχή σε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, της ΔΗΜΑΡ, των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, και των νέων πιθανώς πολιτικών δυνάμεων που θα προκύψουν μετεκλογικά, μέσα από αναγκαίους συμβιβασμούς για μερικά χρόνια, η Ελλάδα θα ζει μακροχρονίως σε αβέβαιη προοπτική και δυστυχία.

Η… πατάτα

Γιάννης Πανούσης, 23.10.2013

Άνοιξα ξάφνου τα μάτια
ξυπνώντας απ’ το λανθάνοντα αστικό λήθαργο.

Στέργιος Πολύζος, Αγκαλιά τα μεσάνυχτα

Ω! κεντροαριστεροί, ρομαντικοί και αθώοι, τα πάντα όλα είναι στη διάθεσή σας. Μπορείτε να διαλέξετε από:
• Τα ορφανά των πρώην Πρωθυπουργών, Αρχηγών Κομμάτων κ. ά.
• Τους πρώην παρακοιμώμενους των καταδικασθέντων ή διωκόμενων Υπουργών, Γενικών Γραμματέων κ. ά.
• Τα πρώην golden/green boys (Διοικητές, Προέδρους κ. ά.) ελεγχόμενα για κακοδιαχείριση και σπατάλες.
• Τους πρώην κηπουρούς, κολλητούς κ. ά.
• Τους πρώην (και νυν;) νεοπλουτίσαντες στο όνομα του σοσιαλισμού, της αλλαγής κλπ.
• Τους πρώην (και νυν;) μηδέποτε εργασθέντες «πατέρες» (του συνδικαλισμού, των πανεπιστημίων, της τοπικής αυτοδιοίκησης).

Μετανάστευση και ανεργία

Του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή, 22.10.13

Δεν ξέρουμε από πού αντλεί στατιστικά στοιχεία ο πρωθυπουργός, αλλά χθες στη Μάλτα παρουσίασε ένα εντυπωσιακό νούμερο. «Δυστυχώς», δήλωσε ο κ. Σαμαράς, «η Ελλάδα είναι η χώρα με το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας, αφού ξεπερνάει το 27%. Εχουμε τόσους ανέργους όσους και παράνομους μετανάστες». Το εντυπωσιακό δεν είναι μόνο ο αριθμός των παράνομων μεταναστών (1,35 εκατ.), αλλά και το γεγονός ότι σε μια χώρα που πριν από τρία χρόνια δεν μπορούσαμε να μετρήσουμε τον αριθμό των δημόσιων υπαλλήλων, καταφέραμε να μετρήσουμε τον αριθμό των παράνομων μεταναστών. Αν ο αριθμός είναι πραγματικά τόσο μεγάλος, τότε δεν έχουμε μόνο τεράστιο πρόβλημα αστυνόμευσης των συνόρων· λογικό, αν σκεφθεί κανείς την ελληνική ακτογραμμή. Εχουμε μεγαλύτερο από ό,τι φανταζόμαστε πρόβλημα και στη διάρθρωση της αγοράς εργασίας. Και αυτό διότι το 1,3 εκατ. παράνομων μεταναστών δεν βρίσκουν δουλειά λόγω χρώματος ή καταγωγής. Καταλαμβάνουν θέσεις εργασίας που είτε δεν προτιμούν οι Ελληνες είτε διότι είναι ανταγωνιστικότεροι των ανέργων. Φυσικά, στην ανειδίκευτη εργασία, που ζητείται στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας, οι μετανάστες από τον Τρίτο Κόσμο θα είναι πάντα ανταγωνιστικότεροι των δυτικών λόγω κόστους. Αλλά, αν θέλουμε να το δούμε αλλιώς, η μετανάστευση στον τομέα της αγροτικής παραγωγής αφαιρεί ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα των υπανάπτυκτων χωρών σε σχέση με τις ανεπτυγμένες. Οι μετανάστες αντί να παράγουν φθηνές φράουλες π.χ. Μπανγκλαντές, παράγουν (διά των χαμηλού μεροκάματου) φθηνότερες φράουλες Ηλείας.

Η κοινοτοπία του κακού

Από τον Θανάση Γιαλκέτση, Εφημερίδα των Συντακτών

Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Πολωνού κοινωνιολόγου Ζίγκμουντ Μπάουμαν «A Natural History of Evil» (Yong-June Park, 2011).

Η Χάνα Αρεντ, ίσως η πιο σημαντική εκπρόσωπος αυτού του τρόπου σκέψης που αντιτίθεται σαφώς και αδιάλλακτα στην αναγωγή των κοινωνικών φαινομένων στην ατομική ψυχή, παρατηρούσε ότι το αληθινά δαιμονικό πνεύμα μεταξύ των ναζιστών λαοπλάνων ήταν ο Χίμλερ. Ο Χίμλερ –μολονότι δεν προερχόταν από τους κύκλους των μποέμ όπως ο Γκέμπελς και χωρίς να είναι ένας διεστραμμένος όπως ο Στράιχερ, ούτε ένας τυχοδιώκτης όπως ο Γκέρινγκ, ούτε και ένας φανατικός όπως ο Χίτλερ ή ένας τρελός όπως ο Ρόζενμπεργκ– «οργάνωσε τις μάζες σε ένα σύστημα ολικής κυριαρχίας», χάρη στην (ορθή!) παραδοχή του ότι στην απόλυτη πλειονότητά τους οι άνθρωποι δεν είναι ούτε βρικόλακες ούτε σαδιστές, αλλά εργαζόμενοι και πατέρες οικογενειών. Το πού θα οδηγούσε την Αρεντ αυτή η παρατήρηση το μάθαμε τελικά από το βιβλίο της «Ο Αϊχμαν στην Ιερουσαλήμ». Αυτό που αναφέρεται περισσότερο από τα συμπεράσματα της Χάνα Αρεντ είναι η συνοπτική απόφανσή της περί της κοινοτοπίας του κακού.

«Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ μάς αντιμετωπίζουν ως ιθαγενείς»

 Συνέντευξη του Σωτήρη Γκορίτσα, Ελευθεροτυπία

Και η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ μας προσφέρουν σαν θεραπεία την επανάληψη της αρρώστιας. Και οι δυο μάς αντιμετωπίζουν σαν ιθαγενείς και συνεχίζουν να μας κουνάνε χαντρούλες. Και οι δυο δεν με πείθουν ότι νιώθουν ευθύνη και πόνο για όσα υποφέρουμε. Ή πιο σωστά, ακόμα και εάν το νιώθουν, το βλέπουν περισσότερο σαν την ευκαιρία για την επικράτησή τους. Είναι ποτισμένοι από τη διαχρονική πίστη κάθε Ελληναρά του καφενείου ότι αυτός μόνο ξέρει και ότι για όλα φταίνε οι άλλοι, ποτέ ο ίδιος.

* Γιατί υπογράψατε το «κείμενο των 58» και τι προσδοκάτε από ένα νέο κεντροαριστερό κόμμα, που είναι και ο βασικός στόχος αυτής της πρωτοβουλίας;

- Γιατί, σε αντίθεση με την ερώτησή σας, η πρώτη κιόλας φράση της διακήρυξης είναι ότι «Δεν είναι διακήρυξη δημιουργίας νέου κόμματος, αλλά έκκληση και πρόσκληση». Γιατί απευθύνθηκε και σε πολίτες που ανήκουν «στο φιλελεύθερο κέντρο». Γιατί πιστεύω ότι όχι μόνο η «εθνική ανασυγκρότηση είναι το ζητούμενο της νέας φάσης στην οποία έχουμε ήδη μπει», αλλά αυτή πρέπει να γίνει με την «ανάδειξη νέων ανθρώπων που θα ανανεώσουν την πολιτική ηγεσία της χώρας».

Και οι μελαψοί φτωχοδιάβολοι; Το ξανθό αγγελούδι και ο δημόσιος λόγος που στρώνει το χαλί της Χρυσής Αυγής

Της Θάλειας Δραγώνα, ΝΕΑ, 21.10.13

Η είδηση και η φωτογραφία της μικρής Μαρίας, που βρέθηκε σε καταυλισμό Ρομά στα Φάρσαλα χωρίς να είναι το βιολογικό παιδί τής οικογένειας με την οποία κατοικούσε, απασχόλησαν διά μακρόν τα ελληνικά και διεθνή ΜΜΕ. Η υπόθεση ενδεχομένως αφορά το αποτρόπαιο έγκλημα εμπορίας παιδιού ή απαγωγής. Η εμπορία ανηλίκων, οργάνων και γυναικών είναι εγκλήματα που πλήττουν βάναυσα τον πολιτισμό μας. Γιʼ αυτό και η τιμωρία οφείλει να είναι αμείλικτη. Θα πρέπει ωστόσο να μας προβληματίσει ο χειρισμός της είδησης. Είναι επιτέλους τόσο «αθώα» τα ραδιοτηλεοπτικά κανάλια; Οπως ήταν τόσο «αθώα» όταν έβγαιναν με τις φωτογραφίες των οροθετικών γυναικών; Ο αστυνομικός διευθυντής, από τον οποίο πρωτάκουσα τον χαρακτηρισμό «ξανθό αγγελούδι», έχει άραγε δείξει αντίστοιχο αποτροπιασμό με τα χιλιάδες ασυνόδευτα ανήλικα που τριγυρνούν απροστάτευτα στον δρόμο; Ο δήμαρχος Φαρσάλων, που χωρίς δισταγμό δήλωσε ότι ο καταυλισμός των Ρομά πρέπει να κατεδαφιστεί, δεν ξέρει άραγε ότι πριν προβεί σε κατεδάφιση θα πρέπει διά νόμου να φροντίσει για τη μετεγκατάστασή του;

Τι είναι αυτό που κάνει μία πόλη ουσιαστικά έξυπνη;

@Λάζαρος Αγαπίδης , ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ

Η «έξυπνη πόλη» είναι ένας θεσμός ο οποίος ακούγεται σε παγκόσμιο επίπεδο την τελευταία δεκαετία.  Ωστόσο, η ιδέα των έξυπνων πόλεων έχει αγγίξει περισσότερο την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, καθώς τα Τρίκαλα, με την καινοτόμα πρωτοβουλία e-Trikala κατάφερε και εντάχθηκε στις 21 εξυπνότερες πόλεις του κόσμου το 2011 σύμφωνα με το Intelligent Community Forum.  Το Ηράκλειο της Κρήτης διατήρησε την ελληνική παρουσία στις 21 αυτές πόλεις για το 2012 και το 2013 και συνεχίζει την προσπάθεια για το 2014.  Το ερώτημα όμως που συνήθως σχηματίζεται στο μυαλό αυτών που ακούνε τέτοια νέα είναι: τι είναι η έξυπνη πόλη;  

Τι είναι αυτό που κάνει μία πόλη ουσιαστικά έξυπνη;

Τι είναι η έξυπνη πόλη; 

Σύμφωνα με τον Andrea Caragliu, επίκουρο καθηγητή περιφερειακής και αστικής οικονομικής στο Politecnico di Milano, «μια πόλη μπορεί να θεωρηθεί «έξυπνη» όταν οι επενδύσεις σε ανθρώπινο και κοινωνικό κεφάλαιο και οι παραδοσιακές (μεταφορές) και σύγχρονες (Τεχνολογίες Πληροφορικής και Επικοινωνιών) υποδομές επικοινωνίας υποστηρίζουν τη βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη και την υψηλή ποιότητα ζωής, με μια συνετή διαχείριση των φυσικών πόρων, μέσω της συμμετοχικής δράσης και της ενεργής συμμετοχής.»

Για μια ρηξικέλευθη μετριοπάθεια

Της Αγγέλας Καστρινάκη, ΒΗΜΑ, 20.10.13

Πώς μπορεί να προκύψει όραμα από τη μετριοπάθεια; Πώς μπορεί η φωνή της λογικής να αναποδογυρίσει τον κόσμο που ξέρουμε; Η έμπνευση προκύπτει συνήθως από τον αέρα της ανατροπής. Μπορούμε άραγε να προκαλέσουμε μια επανάσταση της χαμηλής φωνής; Μπορούμε να υψώσουμε τη χαμηλή φωνή και να την κάνουμε κίνημα; Οταν, μικρή, συμμετείχα στον «Ρήγα Φεραίο», τη Νεολαία του ΚΚΕ εσωτερικού (μετεξέλιξη του οποίου είναι η σημερινή ΔΗΜΑΡ), είχα λάβει ένα πρώτης τάξεως μάθημα. 1978, κυβέρνηση της Δεξιάς, νόμος-πλαίσιο για το Πανεπιστήμιο. Με είχε ρωτήσει λοιπόν ο καθοδηγητής του μαθητικού: Ποια η γνώμη σου για τον νέο νόμο; Είχα απαντήσει με σκεπτικισμό «δεν ξέρω». Κι ο καθοδηγητής μού είχε πει το αλησμόνητο «Μπράβο!». Η επιβράβευση ήρθε γιατί δεν είπα αυτομάτως «ο νόμος αυτός είναι απαράδεκτος», αφού είναι της Δεξιάς. Λίγο αργότερα ανέβηκε το ΠαΣοΚ στην εξουσία και έφερε άλλον νόμο για το Πανεπιστήμιο, εξαιρετικά προοδευτικό: κατάργηση της έδρας, δημοκρατικές διαδικασίες και φοιτητική συμμετοχή - η τελευταία, στο 40%. Χαιρετίσαμε βέβαια, ως πολιτική νεολαία, τον νόμο. Υψηλά στελέχη του «Ρήγα» ωστόσο άκουσα τότε να λένε: Η συμμετοχή αυτή είναι υπερβολική. Μερικά χρόνια αργότερα αποδείχτηκε πόσο προβληματική ήταν όντως μια συμμετοχή που άφηνε τα ΑΕΙ έρμαια στη βούληση των παρατάξεων.

Τι πρέπει να γίνει και πώς να το κάνουμε

Του Σπύρου Λυκούδη, ΒΗΜΑ, 20.10.13

Η πρωτοβουλία των 58, όπως κι αν σχολιάστηκε, δηλαδή θετικά ή αρνητικά, αναποδογύρισε την πολιτική κλεψύδρα. Ο χρόνος για την ανασυγκρότηση του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού τρέχει και θα διατρέξει όλον τον πολιτικό χάρτη. Δεν μπορεί κανείς να αδιαφορήσει, είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί. Η συζήτηση που άνοιξε θέτει ξανά τους δημοκράτες αριστερούς μπροστά στο ερώτημα «τι πρέπει να γίνει και πώς να το κάνουμε». Το συνηθισμένο ερώτημα «ποιος ωφελείται» είναι σημαντικό αλλά παραπλανητικό, αν αποτελεί το μοναδικό κριτήριο αξιολόγησης της πολιτικής δράσης. Διότι εύλογα το ΠαΣοΚ θα τοποθετείται διαρκώς θετικά σε όλες τις προσπάθειες αναδιαμόρφωσης της πολιτικής παρουσίας του για να αποσείσει τις αμαρτίες του παρελθόντος του. Και εξίσου εύλογα η ΔΗΜΑΡ, που δεν άσκησε λαϊκίστικη πολιτική, δεν διαθέτει πελατειακό παρελθόν και δάνεια, πολιτικά και άλλα, θα αντιμετωπίζει επιφυλακτικά την πιθανότητα της πολιτικής συνάντησής της με το ΠαΣοΚ. Συνεπικουρεί σ’ αυτό και η διαρκής αλαζονεία της εξουσίας που επεδείκνυε 30 χρόνια τώρα το ΠαΣοΚ απέναντι στην ανανεωτική Αριστερά. Αναμενόμενη λοιπόν η αντίδραση των δύο κομμάτων. Απογοήτευσε κάποιους αλλά δεν εξέπληξε κανέναν.

Ή καλώς ζην ή καλώς τεθνηκέναι

Του Νίκου Μαραντζίδη*, Καθημερινή, 20.10.13

Το πρόσφατο «κείμενο των 58» άνοιξε εκ νέου τη συζήτηση για το μέλλον της Κεντροαριστεράς. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως αυτή η από καιρό προετοιμασμένη πρωτοβουλία αποτελεί μια θετική εξέλιξη. Οι υπογράφοντες συνιστούν ένα σημαντικό πνευματικό και πολιτικό κεφάλαιο που δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει. Η πρωτοβουλία τόσων σοβαρών ανθρώπων δεν μπορεί παρά να ταρακουνήσει τα μάλλον στάσιμα νερά του πολιτικού αυτού χώρου. Αρκετοί παρατήρησαν πως το κείμενο δεν είναι τολμηρό και «στρογγυλεύει» τα πράγματα προκειμένου να μη «θιγούν υπολήψεις», ενώ σκοπίμως αποφεύγει να προτείνει συγκεκριμένη μεθοδολογία ενοποίησης των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς, υποθέτω σε ό,τι αφορά αυτό το τελευταίο για να μην κατηγορηθούν οι υπογράφοντες για αλαζονεία και πατερναλισμό. Κατά τη γνώμη μου, το ζήτημα δεν βρίσκεται στο κείμενο. Στην πραγματικότητα, η κίνηση αυτή μοιάζει να υπονομεύεται από τους αρχικούς περιορισμούς της, στην ουσία τη μία και βασική: το ΠΑΣΟΚ. Η ύπαρξη του οποίου δυσχεραίνει τις πολιτικές διεργασίες και καθιστά εξ αντικειμένου δύσκολη κάθε διαδικασία ενοποίησης του προοδευτικού κεντρώου χώρου.

Μια χρήσιμη συζήτηση

Της Μαριλένα Κοππά, Ημερησία, 19.10.13

Το κείμενο-πρόσκληση στην Kεντροαριστερά, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα, αντλεί την εγκυρότητά του από τους υπογράφοντες: ανθρώπους με προσωπικό στίγμα και σημαντική συμβολή στη δημόσια συζήτηση του τόπου. Ως εκ τούτου, είναι ένα κείμενο που χρήζει προσεκτικής αξιολόγησης. Το κείμενο οριοθετεί τοn χώρο με όρους χαμηλότερου δυνατού παρονομαστή και καλεί σε ανασύνταξη ενός «τρίτου» καταλυτικού πόλου. Πράγματι, ο χώρος από τη μεταρρυθμιστική αριστερά έως τη φιλελεύθερη κεντροδεξιά δεν έχει ενιαία πολιτική έκφραση. Ομως, το κέντρο, ως πολιτικός χώρος, δεν μπορεί να λειτουργεί μόνο ως εφεδρεία ενός αριστερού εθνικού αναχωρητισμού ή μιας δογματικής φιλελεύθερης δεξιάς. Η Κεντροαριστερά οφείλει να είναι σύνθεση, όχι άθροισμα. Γιʼ αυτήν τη σύνθεση, πρέπει να γίνουν τρεις βασικές επισημάνσεις: Πρώτον, δεν μπορούμε να παρουσιαζόμαστε ως αφηρημένα «ευρωπαϊστές». Η Ευρώπη της άγνοιας του πολίτη, η Ευρώπη της άνευ όρων αποδοχής πολιτικών επιλογών, δεν μπορεί να μας αφορά. Κυρίως, γιατί για πέντε χρόνια τώρα η ανοχή αυτή απαιτείται στο εθνικό επίπεδο. Για πόσο ακόμη η Ευρώπη θα χρησιμοποιείται ως άλλοθι για εφαρμογή ακραίων πολιτικών; Για μια χώρα που έχει χάσει 25% του ΑΕΠ, με 30% ανεργία και 30% του πληθυσμού στο όριο της φτώχειας, η «Ευρώπη» δεν μπορεί να είναι μια αφηρημένη έννοια. Το κείμενο αναγνωρίζει μια κόπωση, χωρίς κριτική στις κυβερνητικές επιλογές, χωρίς να επισημαίνει το τέλος της ανοχής. Αντίθετα, προαναγγέλλει το «τέλος εποχής» του μνημονίου και καλεί στον οραματισμό του αύριο. Το «τέλος» αυτό δεν είναι ξεκάθαρο.

Με ποιον τρόπο και ποιο προσανατολισμό η συγκρότηση του νέου πόλου;

Του Γιάννη Καλογήρου, Ημερησία, 19.10.13

Το πρώτο βήμα έγινε. Η αρχική υποδοχή της πρόσκλησης για τη συγκρότηση ενός τρίτου «ευρωπαϊκού κεντροαριστερού» πόλου στο πολιτικό σύστημα είναι ενθαρρυντική. Φυσικά υπήρξαν και κάποιες αμήχανες, αποδοκιμαστικές, ίσως και λίγο πλεγματικές αντιδράσεις. Είναι αυτές ακριβώς, που επιβεβαιώνουν την ύπαρξη ενός κενού στην πολιτική ζωή - το οποίο είναι χρήσιμο να καλυφθεί, ιδίως στο πλαίσιο της αντικατάστασης του παλαιού «μεγάλου» δικομματισμού. Η συνέχεια δεν θα είναι εύκολη, αλλά ο δρόμος για την επαναθεμελίωση της δημοκρατικής- προοδευτικής παράταξης αξίζει (τουλάχιστον σύμφωνα με την άποψη πολλών και διαφορετικής προέλευσης και διαδρομής πολιτών) να διανυθεί. Προτεραιότητα σήμερα έχει η οργάνωση/ αυτοοργάνωση με σύγχρονους, ευρύχωρους και ευέλικτους τρόπους της θετικής υποδοχής που σημειώνεται. Για τον σκοπό αυτό είναι αναγκαία η συμφωνία των συμμετεχόντων σε κάποιους εύλογους κανόνες, που θα διασφαλίζουν μια δημιουργική και αποτελεσματική συμπόρευση -χωρίς ηγεμονισμούς, αυτοκαταργήσεις και αποκλεισμούς- προς την Ιδρυτική Συνέλευση και στη συνέχεια προς τις Ευρωεκλογές και τις άλλες αναμετρήσεις του εκλογικού 2014. Ιδιαίτερη σημασία έχει η διαμόρφωση από το ξεκίνημα ενός κλίματος εμπιστοσύνης, ανεκτικότητας στη διαφορετικότητα και αλληλοκατανόησης.

Η βία προξενεί περισσότερο ντροπή παρά φόβο

Της Βένας Γεωργακοπούλου, Εφημερίδα των Συντακτών 

Οι πρόγονοί μας δίδαξαν τη Ζακλίν ντε Ρομιγί να σέβεται τους νόμους και να μισεί τη βία. Το ξεφούρνισα το επικίνδυνο μυστικό της. Η πολιτική αρετή των αρχαίων Ελλήνων, γράφει, στηριζόταν σε ορισμένες πρωταρχικές αξίες, που είναι και σήμερα επίκαιρες. Γιατί κάνουν «δυνατή την κοινή μας ζωή», «δίνουν λύση στα προβλήματά μας».

● Ο νόμος, η νομιμότητα, που σήμερα «παραγνωρίζονται και δυσφημούνται» (τη Γαλλία του 1974 εννοεί, σαν να βλέπει από κει ψηλά που βρίσκεται την Ελλάδα του 2013 νιώθω), ήταν για τους Ελληνες «το θεμέλιο και η εγγύηση κάθε ελευθερίας και δημοκρατίας. Ή υπάκουε κανείς στην αυθαιρεσία ενός αφέντη ή υπάκουε στόν νόμο – δηλαδή σε έναν σταθερό κανόνα, ίδιο για όλους, που απέρρεε, έμμεσα ή άμεσα, από το κοινωνικό συμβόλαιο». 

● Η βία πολιτικής φύσης είναι για τη Ρομιγί «κάτι αξιομίσητο σε όλα τα πεδία». «Το θέαμά της μού προξενεί περισσότερο ντροπή παρά φόβο», γράφει. Κι αυτό πάλι οι Ελληνες της το δίδαξαν. «Ο έλεγχος της βίας ήταν το πεισματικό ιδεώδες αυτού του έθνους με τις δριμύτατες και εντονότατες προτιμήσεις», ξαναγράφει.

Η Ελλάδα στην κρίση

Παρατηρήσεις στο βιβλίο του Τ. Γιαννίτση Του Γιώργου Σιακαντάρη,www.metarithmisi.gr, 19.10.13

Ο επιστημονικός λόγος καταρρίπτει το εξωτερικό τοίχο των γεγονότων και καταδεικνύει τι κρύβεται πίσω από το προφανές. Αυτή όντως είναι μια πλευρά του επιστημονικού λόγου. Και όμως ο επιστημονικός λόγος έχει και μια δεύτερη διάσταση, να  αναδεικνύει με μεθοδικότητα, ορθολογισμό, πειθαρχία και συνέπεια αυτά που ο κοινός νους διακρίνει σʼ ένα πρώτο επίπεδο. Και οι δύο αυτές διαστάσεις του επιστημονικού λόγου έχουν έναν κοινό αντίπαλο. Αυτός δεν είναι άλλος από την αστυνομική και συνωμοσιολογική εξήγηση των κοινωνικών φαινομένων. Ο Τάσος Γιαννίτσης, με το συνολικό του έργο καλύπτει και τις δύο διαστάσεις του επιστημονικού λόγου. Από τη μια, δείχνει τις κρυφές ή σκοπίμως αποκρυπτόμενες πλευρές κοινωνικών φαινομένων όπως η κρίση τώρα, το ασφαλιστικό παλαιότερα  και από την άλλη, αποδεικνύει πως πολλές από τις διαγνώσεις για την κρίση δεν απέχουν από μια απλή διαπίστωση του κοινού νου, αρκεί αυτός να απελευθερωθεί από τα δεσμά του συνωμοσιολογικού λόγου. Για μένα τα βιβλία του ΤΓ είναι έργα που απελευθερώνουν τον νου από τα δεσμά της «ψεκασμένης» ή όπως τη λέγαμε παλαιότερα της φενακισμένης συνείδησης.

Ταραχή

Του Ηλία Κανέλλη, ΝΕΑ, 17.10.13

Αν κρίνω από τις αντιδράσεις, από τα άρθρα και από τα αρνητικά σχόλια και από τα λιγότερο αρνητικά σχόλια και από τις επιφυλάξεις και από τα μπινελίκια στο Ιντερνετ και τα social media, το κείμενο - πρόσκληση των 58 για την Κεντροαριστερά δεν έπεσε σε άγονο έδαφος. Βεβαιότατα, πολλοί είδαν εχθρικά την κίνηση. Κάποιοι τη θεωρούν δούρειο ίππο του ΠΑΣΟΚ για να ξανακερδίσει κόσμο, ο οποίος έχει χαθεί μετά τη συρρίκνωση των ποσοστών του στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Κάποιοι ειρωνεύονται, κάποιοι άλλοι βρίζουν. Με δεδομένη την ποιότητα του δημόσιου διαλόγου και της αντιπαράθεσης, οι αντιδράσεις αυτές έχουν σημασία. Κυρίως, σηματοδοτούν μια παρατεταμένη διεκδίκηση από ακραίους της Αριστεράς, μια λεηλασία καλύτερα της δημοκρατικής Κεντροαριστεράς και του Κέντρου. Ώς πότε μπορεί να συμβαίνει αυτό; Ώς πότε, δηλαδή, μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να εισπράττει τη φθορά του πολιτικού χώρου που διαχειρίστηκε το κράτος, χωρίς σαφείς δεσμεύσεις από πλευράς του για τις δικές του διαχειριστικές προθέσεις; Απʼ αυτή την άποψη είχε δίκιο ο Πέτρος Μάρκαρης που δήλωνε, την περασμένη Δευτέρα στα «ΝΕΑ», πως μια κίνηση όπως η πολιτική πρωτοβουλία των 58 έχει νόημα όταν ξεκινά από τον ΣΥΡΙΖΑ, από όσους πιστεύουν στο εσωτερικό του στον δημοκρατικό σοσιαλισμό και στην Ευρώπη.

Προτεραιότητα στην παραγωγή

Της Ελίζας Παπαδάκη, ΝΕΑ, 17.10.13

Βδομάδες τώρα η συζήτηση για την ελληνική οικονομία επικεντρώνεται - κακώς - στο «δημοσιονομικό κενό» και επίσης στο «χρηματοδοτικό κενό» που θα ανακύψουν το 2014 και τα αμέσως επόμενα χρόνια. Επικεντρώνεται δηλαδή στο ερώτημα πώς θα καλύπτονται από το δεύτερο εξάμηνο του 2014 και μετά οι ανάγκες εξυπηρέτησης του χρέους: για να πληρώνονται οι τρέχοντες τόκοι του στον βαθμό που θα υπερβαίνουν το πρωτογενές πλεόνασμα (δημοσιονομικό κενό) και για να εξοφλούνται όσα κρατικά ομόλογα λήγουν μέσω ισόποσου νέου δανεισμού (χρηματοδοτικό κενό). Το ερώτημα τίθεται καθώς το πρώτο εξάμηνο του 2014 ολοκληρώνεται η καταβολή του δεύτερου μεγάλου δανείου της ευρωζώνης, ενώ οι δόσεις που απομένουν από το δάνειο του ΔΝΤ είναι πολύ μικρές. Στο προσχέδιο του προϋπολογισμού προβλέπεται πρωτογενές πλεόνασμα, θετική διαφορά ανάμεσα στα κρατικά έσοδα και στις δαπάνες εκτός τόκων, 340 εκατ. ευρώ για φέτος και 2,84 δισ. το 2014, αλλά από την τρόικα αμφισβητείται ότι επαρκεί ώστε να πληρωθούν όλοι οι οφειλόμενοι τρέχοντες τόκοι. Η εκτίμηση που κυκλοφορεί είναι ότι θα λείψουν περί τα 2 δισ. Επιπλέον, σε 10,4 έως 10,8 δισ. ευρώ φέρεται να εκτίμησε για τη διετία 2014-2015 ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας το χρηματοδοτικό κενό, το ποσό που θα απαιτηθεί για να αναχρηματοδοτηθούν ομόλογα που λήγουν.

Που πήγε το ευρωπαϊκό σχέδιο κατά της ανεργίας;

Του Sebastian Dullien, Capital.gr, 17.10.13

Χρειάζεται μόνο μια ώρα για να ταξιδέψει κανείς από το Βερολίνο στις Βρυξέλλες αλλά παρά τη μικρή απόσταση, οι συζητήσεις για τα ευρωπαϊκά θέματα που λαμβάνουν χώρα και στις δύο πόλεις, δεν θα μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικές. Μια τέτοια περίπτωση είναι η ιδέα μιας ευρωπαϊκής ασφάλισης κατά της ανεργίας. Η έννοια μιας τέτοιας ασφάλισης θα μπορούσε να βοηθήσει τις χώρες που είναι σε κρίση καθώς θα απορροφούσε μέρος του κόστους από μια απότομη και βαθιά ύφεση. Μια πανευρωπαϊκή ασφάλιση κατά της ανεργίας –αντί μιας εθνικής- θα κάλυπτε το κόστος που συνδέεται με την άνοδο της ανεργίας και θα άφηνε περισσότερα χρήματα στους εθνικούς προϋπολογισμούς για να σταθεροποιηθούν οι οικονομίες στη διάρκεια μιας ύφεσης. Είναι ένας πιθανός τρόπος να γίνει συνείδηση η λεγόμενη «δημοσιονομική ικανότητα (ένας όρος που συναντάται σε αρκετά έγγραφα της ΕΕ) η οποία υποτίθεται ότι θα βοηθήσει τις χώρες του ευρώ να αντιμετωπίσουν τα ιδιοσυγκρασιακά σοκ.

Μια συζήτηση στις Βρυξέλλες…

Στις Βρυξέλλες η ιδέα φαίνεται να κερδίζει έδαφος: το Δεκέμβριο  του 2012 οι «τέσσερις πρόεδροι» ανέφεραν την ιδέα μιας κοινής ασφάλισης κατά της ανεργίας για την ευρωζώνη στον οδικό τους χάρτη «Προς μια πραγματική οικονομική και νομισματική ένωση». Αυτό το χρόνο η Κομισιόν έχει «σηκώσει» το θέμα. στις 2 Οκτωβρίου η Κομισιόν εξέδωσε ένα ανακοινωθέν με τίτλο «ενισχύοντας την κοινωνική διάσταση της οικονομικής και νομισματικής ένωσης», το οποίο περιλαμβάνει μια μακρά αναφορά σε μια ασφάλιση κατά της ανεργίας.

Μετά από 4 χρόνια, η κοινωνία μας μπορεί να ακούσει πιο ήρεμα αλήθειες, όσο σκληρές κι αν είναι

Του Φώτη Γεργελέ, Athens Voice
«Φτάσαμε το 2013 να χρωστάμε περισσότερα παρά την άγρια λιτότητα που επιβλήθηκε για να αντιμετωπιστεί το θηριώδες χρέος του 2009».

Aυτή η πρόταση έχει δύο σοβαρά προβλήματα. Το πρώτο, ότι είναι εντελώς λάθος. Δεδομένου ότι 4 ολόκληρα χρόνια μετά το 2009 εξακολουθούμε κάθε χρόνο να έχουμε έλλειμμα και να δανειζόμαστε για να το καλύψουμε, θα έπρεπε να χρωστάμε πολύ περισσότερα. Έπειτα, μέσα στο σημερινό χρέος είναι και το ποσόν που δόθηκε για τη σωτηρία των τραπεζών, δηλαδή για να έχουμε ακόμα εμείς καταθέσεις και να μην έχουμε την τύχη των Κυπρίων. Ακόμα, το χρέος πια δεν είναι καθόλου το ίδιο με το 2009. Το έχουν αναλάβει τα κράτη της Ευρώπης με πολύ χαμηλότερα επιτόκια, πράγμα που σημαίνει ότι χρειαζόμαστε πολύ λιγότερα ποσά για τόκους και δεν λήγει κάθε μερικούς μήνες, όπως τότε, αλλά σε βάθος χρόνου. Κι αν πάνε καλά οι διαπραγματεύσεις, αν οι Ευρωπαίοι εταίροι δεχτούν, όπως είχαν δηλώσει από την αρχή, να προχωρήσουν και σε μία ακόμα μεγαλύτερη ελάφρυνση, να το μειώσουν ή να το στείλουν στο απώτερο μέλλον μετά από 50 χρόνια, θα αναλάβουν αυτοί ένα μέρος της ζημιάς επ’ ωφελεία μας.

Ποια κεντροαριστερά;

Του Ορέστη Καλογήρου, Μακεδονία, 16.10.13

Την περασμένη Δευτέρα δημοσιεύτηκε ένα κείμενο με τίτλο “Πρόσκληση σε ιδρυτική συνέλευση για μία δημοκρατική προοδευτική παράταξη”. Την πρόσκληση απευθύνουν σε πολιτικά κόμματα και κινήσεις της κεντροαριστεράς 58 πολίτες που ανήκουν σε ένα ευρύ φάσμα, ενώ ανάμεσά τους συναντά κανείς στελέχη και των δύο κοινοβουλευτικών κομμάτων του χώρου, με πιο ηχηρή την παρουσία υψηλόβαθμων στελεχών της ΔΗΜΑΡ. Η κατάρρευση του κραταιού ΠΑΣΟΚ και η εντυπωσιακή άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα του 4% σε κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει δημιουργήσει ένα πρωτοφανές πολιτικό σκηνικό στον μεσαίο χώρο. Στις κοινοβουλευτικές χώρες, με εξαίρεση την ιδιαιτερότητα των ΗΠΑ, η πολιτική γεωγραφία περιγράφεται σχηματικά σε αδρές γραμμές από τον άξονα δεξιά - κέντρο - αριστερά. Η λεπτή υφή στο εσωτερικό κάθε πολιτικής οικογένειας δεν απασχολεί εδώ. Στο μέσον του άξονα κινούνται τα κόμματα που αυτοπροσδιορίζονται κεντρώα, σοσιαλδημοκρατικά ή σοσιαλιστικά. Άλλοτε ως εσωτερικός συνασπισμός κοινωνικών δυνάμεων σε ένα μεγάλο κόμμα και άλλοτε ως μικρότεροι και πιο συνεκτικοί σχηματισμοί, τα κόμματα αυτά λειτουργούν πάντα ως στοιχεία σταθερότητας του πολιτικού συστήματος και συχνά αναλαμβάνουν κυβερνητικές ευθύνες σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Η καθίζησή τους στην Ελλάδα τα χρόνια της κρίσης συνιστά ένα στοιχείο μετασταθούς ισορροπίας του πολιτικού συστήματος, καθώς ο έντονα ριζοσπαστικός χαρακτήρας του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει πλέον στα αριστερά του μόνο ένα αποδυναμωμένο ΚΚΕ, δεν του επιτρέπει να παίξει τον εξισορροπητικό ρόλο του κεντροαριστερού κόμματος.

Για έναν οδηγό εθνικής ανασυγκρότησης

Του Λεωνίδα Καστανά, Athens Voice

H εποχή των μνημονίων φαίνεται ότι τελειώνει. Το φασιστικό θηρίο λαβώθηκε ανεπανόρθωτα και ψυχορραγεί. Η αντίθεση μνημόνιο-αντιμνημόνιο, αφού κούρασε και κουράστηκε, αποχωρεί σιγά-σιγά από την πολιτική σκηνή. Οι εμφυλιοπολεμικές τριτοκοσμικές αντιπαραθέσεις ξεφτίζουν, ως όφειλαν. Οι υποσχέσεις επιστροφής στο παρελθόν φαντάζουν πια τόσο γελοίες. Οι μικροπολιτικές που θέλουν να διατηρήσουν ανέπαφες τις δομές του πελατειακού και κυρίαρχου κράτους αδυνατούν να δώσουν λύσεις. Ολοένα και περισσότεροι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι η βία ως βασικό μέσο άσκησης πολιτικής οδηγεί μόνο σε μια ολοκληρωτική εθνική καταστροφή. H Ελλάδα εισέρχεται σε φάση εθνικής ανασυγκρότησης. Δεν είναι μια απόφαση της πλειοψηφίας, δεν είναι μια κοινή πρόταση του πολιτικού συστήματος, δεν είναι καν μια επιλογή των κυρίαρχων τάξεων. Είναι απλά μια φυσική αναγκαιότητα. Η ίδια η ζωή, το ένστικτο αυτοσυντήρησης των ανθρώπων, οι νόμοι της οικονομίας, το ευρωπαϊκό κεκτημένο, η αρχαία και νέα ελληνική γραμματεία, η πολιτιστική παράδοση επιβάλλουν την εθνική ανασυγκρότηση, ωθούν τη χώρα προς τη σωτηρία της.

Σ. Τριανταφύλλου: «Η δήλωση Σημίτη για το κείμενο των 58 μας καπέλωσε»

ΒΗΜΑ, 16.10.13

Την Τετάρτη 16 Οκτωβρίου η Σώτη Τριανταφύλλου μίλησε στους Γιώργο Κακούση καιΔημήτρη Πετρόπουλο για την πρωτοβουλία των 58 και τον Κ. Σημίτη. 

Για την πρωτοβουλία των 58 για την Κεντροαριστερά

«Από εδώ και πέρα, δεν μπορούμε να εμποδίσουμε κανέναν να την υποστηρίξει (σ.σ.: την πρωτοβουλία των 58). Πράγματι, έσπευσαν να την υποστηρίξουν ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Σημίτης, αλλά είναι κάτι που δεν μπορούμε να το αναχαιτίσουμε. Αν θέλετε την προσωπική μου άποψη, είναι κάπως δώρον-άδωρον να μας υποστηρίξουν πολιτικοί τόσο φθαρμένοι από το χρόνο και όσα έχουν ή δεν έχουν προσφέρει. Αλλά είναι και αναπόφευκτο, διότι δεν είμαστε πολιτικοί για να συνεχίσουμε αυτό το πράγμα. Θα χρειαστούμε κάποιους έμπειρους πολιτικούς και μακάρι από τους υπάρχοντες να μας στηρίξουν οι καλύτεροι. Την πατήσαμε… (σ.σ.: αν η κίνηση υποστηριχθεί από φθαρμένους πολιτικούς). Αναπόφευκτο είναι να μας υποστηρίξουν πολιτικοί. Αλλά υπάρχουν διαβαθμίσεις ικανότητας, εντιμότητας, καθαρότητας.»

Για τις δηλώσεις Σημίτη

«Σκέφτηκα ότι βιάστηκε και δεν είχε κανένα λόγο να το κάνει και ότι κατά κάποιο τρόπο, χωρίς ίσως να το θέλει, γιατί δεν πιστεύω ότι το έκανε με κάποιο στόχο, μας καπέλωσε κάπως. Δεν ήθελα να συμβεί αυτό…»

Για τη δική της υπογραφή

«Έχω την αθωότητα του απλού πολίτη. Δεν έχω αναμειχθεί ποτέ, δεν ξέρω από ίντριγκες, από κρυφές ατζέντες κτλ. Τίποτε από αυτά. Δεν υπήρξα ποτέ ΠΑΣΟΚ. Ψήφιζα πάντοτε μικρά, ό,τι υπήρχε πιο περιθωριακό στο όριο του ορθολογισμού και ποτέ δεν έβγαινε βουλευτής από αυτά τα κόμματα που ψήφιζα. Και νομίζω το ίδιο έχει γίνει και με άλλους από τους 58.»

Οι διανοούμενοι της Χρυσής Αυγής

Του Γιώργη Γιατρομανωλάκη, ΒΗΜΑ

Ενδεχομένως οι τελευταίες δικαστικές επεμβάσεις όσον αφορά τη Χρυσή Αυγή (ΧΑ) να προοιωνίζονται κάτι θετικό, ωστόσο είναι καιρός επίσης να συνειδητοποιήσουμε πως αυτό το νεοναζιστικό μόρφωμα δεν είναι μόνο ό,τι φαίνεται, ούτε πρόκειται για μια συνηθισμένη εγκληματική οργάνωση που θα πάψει να υφίσταται αν φυλακισθούν τα ηγετικά στελέχη, τα πρωτοπαλίκαρα και οι πυρηνάρχες. Ούτε και είναι εύκολο να πεισθούν και οι 425.792 ψηφοφόροι της ότι έκαναν λάθος. Τα συνήθη επιχειρήματα ότι εμείς είμαστε δημοκράτες, αυτοί όχι, ότι εμείς είμαστε στη σωστή μεριά, εκείνοι στη λάθος, δεν πιάνουν πάντοτε. Αν μάλιστα προστεθεί και η θεωρία των δύο άκρων, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμη δυσκολότερα. Για τούτο όσοι πραγματικά ενδιαφερόμαστε για τον τόπο (ανεξάρτητα από τις όποιες πολιτικές μας προτιμήσεις) οφείλουμε να σταθούμε απέναντι στο φαινόμενο της ΧΑ και να δείξουμε, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι η ΧΑ δεν είναι ένα ακραίο πολιτικό κόμμα· είναι απειλή και όνειδος για την Ελλάδα. Πρέπει να παρουσιάσουμε τεκμήρια (που δεν θα καταρρίψει κανένα δικαστήριο) ότι η ΧΑ, όπως προβάλλεται από τα στελέχη και τους οπαδούς της, είναι το ίδιο το αποτρόπαιο πρόσωπο της βαρβαρότητας.

Πίσω από τα όχι

Του Κώστα Καρακώτια, Έθνος, 15.10.13

Η σύλληψη του συνδικαλιστή του νοσοκομείου «Σωτηρία» με την κατηγορία της εκβίασης της διοίκησής του, ασφαλώς και σόκαρε την κοινή γνώμη. Πολύ πιο σοκαριστικό όμως είναι το συνολικό υπόβαθρο της υπόθεσης. Σοκαριστικό αλλά και αποκαλυπτικό συνάμα των πολλαπλών και συγκλινουσών τελικά αιτιών για τη συνολική κρίση της εγχώριας κοινωνίας. Οπως έγινε γνωστό, η Ακαδημία Αθηνών, στις αρχές του 2012, πρότεινε στο νοσοκομείο «Σωτηρία» να της παραχωρήσει ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο που βρίσκεται στον δικό του χώρο, για να εγκαταστήσει εκεί το Κέντρο Ελέγχου Βιοϊσοδυναμίας Γενόσημων Φαρμάκων. Το ερευνητικό αυτό κέντρο θα ανήκε και θα λειτουργούσε υπό την εποπτεία του Ιδρύματος Ιατροβιολογικών Ερευνών της Ακαδημίας Αθηνών, θα στελεχώνονταν με ειδικούς επιστήμονες και θα μελετούσε συγκριτικά την ποιότητα και τη δραστικότητα των αντιγράφων (γενόσημων) φαρμάκων σε σχέση με το πρωτότυπό τους. Η χρηματοδότηση του κέντρου είχε εξασφαλιστεί από το ΕΣΠΑ. Και ενώ φαινόταν ότι θα δημιουργούνταν ένα σύγχρονο και απαραίτητο επιστημονικό ερευνητικό κέντρο, παρενέβη ο συνδικαλιστικός παραλογισμός και δεν έγινε τίποτα.

Μια πολυφωνική παράταξη για την ανασυγκρότηση

Του Γιάννη Βούλγαρη, ΝΕΑ, 14.10.13

Μερικές φορές, το προφανές χάνεται μέσα στις αδράνειες και στους τακτικισμούς. Στη λογική των «μικρών μαγαζιών», ενώ οι εξελίξεις προχωρούν με τεράστια βήματα. Η έκκληση των πολιτών θέλει πριν απʼ όλα να αναδείξει την ανάγκη συγκρότησης ενός ισχυρού τρίτου πόλου στο υπό διαμόρφωση κομματικό σύστημα. Το οποίο σημαίνει ότι πρέπει να προχωρήσει άμεσα η σύγκλιση και η επαναθεμελίωση της ευρύτερης δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης. Αλλιώς θα επικρατήσει ο μικρός δικομματισμός ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ που, όπως σημειώνεται στο κείμενο, είναι «πολιτικά στείρος, προγραμματικά οπισθοδρομικός και ιδεολογικά συντηρητικός». Υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι πολλοί πολίτες αισθάνονται το κενό, μια λειψή πολιτική αντιπροσώπευση της φιλοευρωπαϊκής δημοκρατικής κοινής γνώμης, η οποία αποτέλεσε τη ραχοκοκαλιά της Ελλάδας που αντιστάθηκε και αντιστέκεται στην αυτοπεριθωριοποίηση της χώρας, στη σύγχυση και στον ανορθολογισμό. Η διαδικασία σύγκλισης και συνεργασίας δεν πρέπει να είναι μια ατέρμονη συζήτηση, αλλά να έχει χρονικά ορόσημα. Η πρόταση για Ιδρυτική Συνέλευση όλων των ενδιαφερόμενων δυνάμεων έχει ακριβώς την έννοια να χαρτογραφήσει μια πιθανή πορεία ώστε το εγχείρημα να αρχίσει να δοκιμάζεται στην πράξη. Αλλες δυνάμεις, πρόσωπα και κινήσεις θα προτείνουν ασφαλώς τις δικές τους απόψεις και διαδικασίες. Μόνο η σιωπή και η ατεκμηρίωτη άρνηση πιστεύω ότι δεν δικαιολογούνται σε αυτή την κρίσιμη καμπή.