Ταραχή

Του Ηλία Κανέλλη, ΝΕΑ, 17.10.13

Αν κρίνω από τις αντιδράσεις, από τα άρθρα και από τα αρνητικά σχόλια και από τα λιγότερο αρνητικά σχόλια και από τις επιφυλάξεις και από τα μπινελίκια στο Ιντερνετ και τα social media, το κείμενο - πρόσκληση των 58 για την Κεντροαριστερά δεν έπεσε σε άγονο έδαφος. Βεβαιότατα, πολλοί είδαν εχθρικά την κίνηση. Κάποιοι τη θεωρούν δούρειο ίππο του ΠΑΣΟΚ για να ξανακερδίσει κόσμο, ο οποίος έχει χαθεί μετά τη συρρίκνωση των ποσοστών του στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Κάποιοι ειρωνεύονται, κάποιοι άλλοι βρίζουν. Με δεδομένη την ποιότητα του δημόσιου διαλόγου και της αντιπαράθεσης, οι αντιδράσεις αυτές έχουν σημασία. Κυρίως, σηματοδοτούν μια παρατεταμένη διεκδίκηση από ακραίους της Αριστεράς, μια λεηλασία καλύτερα της δημοκρατικής Κεντροαριστεράς και του Κέντρου. Ώς πότε μπορεί να συμβαίνει αυτό; Ώς πότε, δηλαδή, μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να εισπράττει τη φθορά του πολιτικού χώρου που διαχειρίστηκε το κράτος, χωρίς σαφείς δεσμεύσεις από πλευράς του για τις δικές του διαχειριστικές προθέσεις; Απʼ αυτή την άποψη είχε δίκιο ο Πέτρος Μάρκαρης που δήλωνε, την περασμένη Δευτέρα στα «ΝΕΑ», πως μια κίνηση όπως η πολιτική πρωτοβουλία των 58 έχει νόημα όταν ξεκινά από τον ΣΥΡΙΖΑ, από όσους πιστεύουν στο εσωτερικό του στον δημοκρατικό σοσιαλισμό και στην Ευρώπη.

Το ίδιο ακριβώς δήλωσε χθες ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης, ο οποίος δεν έκρυψε ότι θα ήθελε και κάποιους συριζαίους να πλαισιώνουν τη λίστα με τα ονόματα. Θα πείτε, υπάρχουν συριζαίοι που, σήμερα, να διαφοροποιούνται από το συλλογικό όνειρο της εξουσίας που θα φοβερίσει τους εταίρους και δανειστές; Φαίνεται ότι υπάρχουν - και μάλλον τέτοια είναι η περίπτωση Πέτρου Τατσόπουλου, που αποκαλώντας «σταλινοπαράφρονες» διάφορους αριστεριστές εντός του ΣΥΡΙΖΑ, δήλωσε για την κίνηση των 58: «Δεν μπορούμε να τους ρίχνουμε στην πυρά, δεν μπορούμε να τους ρίχνουμε λάσπη, δεν μπορούμε να τους ρίχνουμε ψόφο».

Εξίσου καταλυτική μπορεί να αποδειχθεί η κίνηση και στον έτερο πόλο της Κεντροαριστεράς, τη ΔΗΜΑΡ. Αυτή τη φορά, μάλιστα, υπήρξαν πολλοί εκείνοι που αμφισβήτησαν τον προσωποκεντρικό χαρακτήρα του κόμματος, που έσπευσαν να μην κρατήσουν στο επίπεδο των ψιθύρων τις αντιρρήσεις τους στη στρατηγική του Φώτη Κουβέλη - μεταξύ των άλλων ιδιαίτερη αξία έχει η, έστω δειλή, κριτική του γραμματέα Σπύρου Λυκούδη. Η αντίδραση αυτή περιορίζει και τις κρυφές ελπίδες όσων στο ΠΑΣΟΚ ελπίζουν ότι ένα διάδοχο σχήμα μπορεί στην ουσία να είναι ένα διευρυμένο ΠΑΣΟΚ, ανακατασκευασμένο με τα υλικά εξαιτίας των οποίων κατέρρευσε. Ο,τι προκύψει ή θα είναι μετεξέλιξη αυτών που σήμερα υφίστανται ή δεν θα υπάρξει ποτέ.

O Ηλίας Κανέλλης είναι δημοσιογράφος