Πίσω από τα όχι

Του Κώστα Καρακώτια, Έθνος, 15.10.13

Η σύλληψη του συνδικαλιστή του νοσοκομείου «Σωτηρία» με την κατηγορία της εκβίασης της διοίκησής του, ασφαλώς και σόκαρε την κοινή γνώμη. Πολύ πιο σοκαριστικό όμως είναι το συνολικό υπόβαθρο της υπόθεσης. Σοκαριστικό αλλά και αποκαλυπτικό συνάμα των πολλαπλών και συγκλινουσών τελικά αιτιών για τη συνολική κρίση της εγχώριας κοινωνίας. Οπως έγινε γνωστό, η Ακαδημία Αθηνών, στις αρχές του 2012, πρότεινε στο νοσοκομείο «Σωτηρία» να της παραχωρήσει ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο που βρίσκεται στον δικό του χώρο, για να εγκαταστήσει εκεί το Κέντρο Ελέγχου Βιοϊσοδυναμίας Γενόσημων Φαρμάκων. Το ερευνητικό αυτό κέντρο θα ανήκε και θα λειτουργούσε υπό την εποπτεία του Ιδρύματος Ιατροβιολογικών Ερευνών της Ακαδημίας Αθηνών, θα στελεχώνονταν με ειδικούς επιστήμονες και θα μελετούσε συγκριτικά την ποιότητα και τη δραστικότητα των αντιγράφων (γενόσημων) φαρμάκων σε σχέση με το πρωτότυπό τους. Η χρηματοδότηση του κέντρου είχε εξασφαλιστεί από το ΕΣΠΑ. Και ενώ φαινόταν ότι θα δημιουργούνταν ένα σύγχρονο και απαραίτητο επιστημονικό ερευνητικό κέντρο, παρενέβη ο συνδικαλιστικός παραλογισμός και δεν έγινε τίποτα.

Οι συνδικαλιστές της Σωτηρίας αντέδρασαν με μανία γιατί θεώρησαν ότι η παραχώρηση του άδειου κτιρίου στην Ακαδημία Αθηνών για το επιστημονικό κέντρο ήταν «ξεπούλημα» και αρχή της «ολοκληρωτικής παραχώρησης των εγκαταστάσεων στους ιδιώτες». Η συνδικαλιστική «λογική» εκτοξεύθηκε στη σφαίρα του παραλόγου και είδε την Ακαδημία Αθηνών, που ως γνωστόν είναι Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, ως πολιορκητικό κριό των περιβόητων ιδιωτών. Πέρα όμως από το ιλαρό ή μάλλον το τραγικό του πράγματος, αναδεικνύεται για μία ακόμα φορά η μεγάλη παρεξήγηση για τον συνδικαλισμό στην Ελλάδα.

Οι συνδικαλιστές, λόγω των πελατειακών τους σχέσεων με τα κόμματα εξουσίας, ουσιαστικά συνδιοικούσαν τις επιχειρήσεις και τους οργανισμούς του δημόσιου τομέα. Οι διοικήσεις τους δε, κομματικά διορισμένες κι αυτές, αποδέχονταν αυτό το καινοφανές μοντέλο. Ετσι όμως οι συνδικαλιστές, παρά τον φραστικό αριστερίζοντα μαξιμαλισμό τους, ήταν ενσωματωμένοι σε ένα σύστημα εξουσίας και συναλλαγής και δεν υπερασπίζονταν τόσο τα δικαιώματα, τα συμφέροντα και την αξιοπρέπεια των εργαζομένων, όσο τη δική τους πολιτική, κοινωνική και οικονομική βέβαια προσοδοθηρία. Εχοντας πλέον τον συνδικαλισμό ως επάγγελμα, αντιδρούσαν πεισματικά σε κάθε αλλαγή και σε κάθε καινοτόμο ιδέα . Η υπεράσπιση δε της στασιμότητας και των πολλαπλών παθογενειών ήταν μία από τις αιτίες της συνολικής κατάρρευσης της κοινωνίας. Πίσω λοιπόν από την ατομική ενδεχόμενη παραβατική συμπεριφορά στο «Σωτηρία», προβάλλει και πάλι εκείνο το υπόστρωμα νοοτροπιών και πρακτικών που οδήγησε και αυτό την Ελλάδα ως εδώ.