Καραγκιόζηδες, όλων των χωρών, ενωθείτε

Του Νίκου Μπίστη, www.protagon.gr, 28.2.13 

Κοιτάξτε, όμως, το - εκ πρώτης όψεως - παράδοξο. Τρομαγμένοι από την ψήφο τους, σαν τα μικρά παιδιά που - αφού έκαναν τη σκανδαλιά τους, πάνε να κρυφτούν πίσω από τον κηδεμόνα τους - οι Ιταλοί, από δυο ανθρώπους, περιμένουν να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Τον Ναπολιτάνο και τον Μπερσάνι. Κατά σύμπτωση(;) και οι δυο, από τη μεγάλη του ιταλικού ΚΚ σχολή. Γιατί, βλέπετε, το πρόβλημα - για τους απανταχού καραγκιόζηδες - είναι ότι μπορούν να κάνουν με ευκολία ζημιά, είναι όμως αδύνατο να δώσουν την παραμικρή λύση στα προβλήματα των ανθρώπων. 

Ωραία, κάναμε την ανάλυση σε πρώτο επίπεδο, βγάλαμε το άχτι μας κατά των Γερμανών και ξεμπερδέψαμε. Ποιος «φταίει» για το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ιταλία; Η Μέρκελ, η λιτότητα, το σάπιο πολιτικό σύστημα. Όλοι εκτός από τους Ιταλούς ψηφοφόρους. Αυτούς που τιμώρησαν το πολιτικό σύστημα ξαναβάζοντας στο παιγνίδι τον πιο αντιπροσωπευτικό εκπρόσωπό του κι αυτούς που έβγαλαν πρώτο κόμμα ένα παλιάτσο που δεν θέλει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό των παιδιών.

Ο Δημοτικός προγραμματισμός στον τομέα του πολιτισμού

ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ

#Μαρία Ν. Ψαρρού, Υπ.Διδάκτωρ Πάντειο Πανεπιστήμιο .Τμ. Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού 

Σύμφωνα με τον Κώδικα δήμων και κοινοτήτων (Ν.3463/2006), ο πολιτιστικός τομέας αποτελεί έναν από τους 7 τομείς αρμοδιοτήτων των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης. 

Ειδικότερα, βάσει του άρθρου 75, ενθαρρύνεται η ίδρυση πολιτιστικών και πνευματικών κέντρων, καλλιτεχνικών συνόλων, αλλά και η μελέτη και εφαρμογή προγραμμάτων, η διοργάνωση συναυλιών, θεατρικών παραστάσεων και εκδηλώσεων, προωθούνται οι πολιτιστικές ανταλλαγές σε διεθνές επίπεδο, προβλέπεται η αποφασιστική συμμετοχή της τοπικής αυτοδιοίκησης στην ανάπτυξη του τοπικού πολιτιστικού τουρισμού, ενώ παρέχεται η δυνατότητα ανάληψης της συντήρησης και αξιοποίησης παραδοσιακών και ιστορικών κτιρίων.

Τα μπλουζ της Ευρώπης

Του Ηλία Μαγκλίνη, Καθημερινή, 27.2.13

Εως πριν από λίγα χρόνια συζητούσαμε περί παγκοσμιοποίησης σαν να ήταν κάποιο φάντασμα, για άλλους αγγελικό για άλλους διαβολικό. Σήμερα πλέον τη ζούμε. Πότε άλλοτε οι εκλογές στην Κύπρο ή την Ιταλία αποτελούσαν τόσο μεγάλη είδηση και πηγή ανησυχίας ή ανακούφισης όχι μόνο για τα μέσα ενημέρωσης, αλλά και για τις κυβερνήσεις ακόμα και τους λαούς άλλων χωρών; Το 1981 η είδηση της νίκης του σοσιαλιστή Μιτεράν στη Γαλλία προκάλεσε διεθνή αίσθηση, μα σε καμία περίπτωση δεν αισθανόταν ο Γερμανός ή ο Ελληνας ότι από ένα ξένο εκλογικό αποτέλεσμα μπορεί να διακυβεύεται άμεσα το μέλλον και της δικής του χώρας. Σε αυτό το πνεύμα, ήδη έχουν ξεκινήσει οι συζητήσεις για τις πολυαναμενόμενες γερμανικές εκλογές και, πλέον, είναι σαφές ότι, στην ευρωπαϊκή ήπειρο τουλάχιστον, κάθε εκλογική αναμέτρηση θέτει και ζητήματα που υπερβαίνουν τα σύνορα εντός των οποίων λαμβάνει χώρα η εκάστοτε ψηφοφορία. Θα θυμάστε πόσο στις περυσινές δικές μας εκλογές, Γερμανοί και άλλοι Ευρωπαίοι ανακουφίστηκαν με το τελικό αποτέλεσμα. Στην περίπτωση της Ιταλίας μοιάζει να συνέβη περίπου το αντίθετο: συνετρίβη ο «μεταρρυθμιστής» Μόντι,

Η δημοκρατία και οι μεταρρυθμίσεις

Του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή, 27.2.13

Ο μεγάλος Βρετανός μαθηματικός και φιλόσοφος Μπέρναρντ Ράσελ μπορούσε πολλές φορές να γίνει κυνικός. «Αν κάποιος σου προσφέρει Δημοκρατία και ένας άλλος ένα σακί σιτάρι, σε ποιο επίπεδο πείνας θα προτιμήσεις το σιτάρι από το δικαίωμα ψήφου;», είχε ρωτήσει κάποτε ένα συνομιλητή του. Αντιστοίχως ένας Ράσελ της εποχής μας θα μπορούσε να ρωτήσει όσους εξεπλάγησαν από τα αποτελέσματα των ιταλικών εκλογών, «αν κάποιος σου προσφέρει μεταρρυθμίσεις και ο άλλος φοροαπαλλαγές (έστω «μαϊμού», σαν τα διαφημιστικά που έστειλε ο κ. Σίλβιο Μπερλουσκόνι) σε ποιο επίπεδο φτώχειας θα προτιμήσεις το “πέντε και στο χέρι” από τις μακροχρόνιες λύσεις;». Αν και η δημοκρατία έχει γίνει πλέον αυταξία για τις δυτικές κοινωνίες, η επικράτησή της δεν οφείλεται μόνο σε ηθικούς λόγους, δηλαδή στο γεγονός ότι είναι πιο ελεύθερο και πιο ανθρώπινο σύστημα. Κυριάρχησε επειδή μακροχρονίως είναι πιο παραγωγικό σύστημα. Είχε πολλές προκλήσεις και πολλούς αντιπάλους οι οποίοι επιχείρησαν διαφορετικά μοντέλα πολιτικής οργάνωσης. Οι αντίπαλες, όμως, στη Δημοκρατία ιδεολογίες δεν ηττήθηκαν στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, ηττήθηκαν στα εργοστάσια, στις πραγματικές παραγωγικές δομές. Οπως έλεγε και ο Κάρολος Μαρξ, η οικονομία είναι το οικοδόμημα και οι ιδεολογίες το εποικοδόμημα. Καλώς ή κακώς, αν η σοβιετική οικονομία αποδεικνυόταν πιο παραγωγική από την καπιταλιστική, η γη θα ήταν κόκκινη και ανελεύθερη.

Ο Έλληνας Μπέπε Γκρίλο θα είναι πολύ πιο πρωτόγονος και τρομακτικός από τον Ιταλό.

Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

Την ώρα που όλοι ασχολούνται με τρόικες, μνημόνια και δόσεις, στα μικρά γράμματα των ειδήσεων περνάνε πληροφορίες με τις οποίες κανείς δεν ασχολείται, κανένα κόμμα δεν βγάζει ούτε μια ανακοίνωση. Οι διωκτικές αρχές αποκαλύπτουν ότι το 2010, με το σύστημα των εικονικών τιμολογίων, 37.000 αγρότες εισέπραξαν από το κράτος 244 εκ. επιστροφή ΦΠΑ. Εισέπραξαν, δηλαδή, περισσότερα από τους υπόλοιπους 250.000 αγρότες που πήραν επιδοτήσεις. Γιατί τους έπιασαν τώρα; Γιατί τώρα έγινε πρώτη φορά ψηφιακή αποτύπωση αγροτεμαχίων. Χρόνια τώρα η ευρωπαϊκή κοινότητα κατηγορεί την Ελλάδα γιατί δεν εφαρμόζει το σύστημα διαχειριστικού ελέγχου που με λογισμικό από δορυφορικές εικόνες δείχνει τα αγροτεμάχια. Έτσι, όμως, παίρναμε κάθε χρόνο τις μεγαλύτερες επιδοτήσεις στην Ευρώπη. Γιατί το έκαναν αυτό οι άνθρωποι; Γιατί μπορούσαν. Γιατί έτσι ήταν στημένο το σύστημα. Να μη δηλώνουν τα κτήματα στο Ε9, να μην εκδίδουν τιμολόγια, να υπερτιμολογούν οι έμποροι, να μη λειτουργούν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, να πλουτίζουν πολλοί άνθρωποι, να πληρώνουν οι καταναλωτές ακριβότερα και η Ευρωπαϊκή Ένωση να επιδοτεί.

Υπεροψία και μέθη

 http://www.parallaximag.gr/

Ποτέ δεν το φαντάστηκε. Ούτε καν του είχε περάσει από το νου. Ότι θα ερχόταν μια μέρα που θα καθόταν στο εδώλιο του κατηγορουμένου για να απολογηθεί δημοσίως για κατηγορίες που τον κατέτασσαν στην χορεία των κοινών μεγάλων απατεώνων. Και μάλιστα των καταχραστών δημοσίου χρήματος. Αυτός, αποδέκτης, ιθύνων νους, συμπράττων και συνένοχος μιας καραμπινάτης υπεξαίρεσης! Υπήρχε πάντα μια τέτοια ασυδοσία σ’ αυτή τη χώρα, μια τέτοια επίσημα αποδεκτή ανομία, μια τέτοια αυτονόητη ατιμωρησία των διοικούντων, που δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα έφτανε η ώρα να λογοδοτήσει. Άλλωστε, δεν ένοιωθε πως είχε κάνει κάτι παράνομο. Αυτός στο μόνο που είχε συναινέσει ήταν να βρίσκει τα πρωινά επάνω στο γραφείο του τη σακούλα με τα παχυλά και καθόλου ευκαταφρόνητα χρηματικά πακέτα, τα οποία, όπως είπαν οι άνθρωποι του στις καταθέσεις τους, τσέπωνε αυθωρεί και παραχρήμα, χωρίς να αναρωτιέται από πού προέρχονται. Χωρίς να ρωτάει. Είχε άλλωστε τόσες ανάγκες. Τόσα έξοδα προβολής. Τόσες αναγκαίες για την ανάδειξη της πλαστής δημόσιας εικόνας του δαπάνες. Τόσες εξαγορές συνειδήσεων. Τόσες απαιτήσεις για το σχεδόν λουδοβίκειο αυτοκρατορικό μεγαλείο με το οποίο περιέβαλε τον εαυτό του. Ήταν πάντα ο ατσαλάκωτος! Ο φτερωτός! Ο κορδωμένος! Ο άψογος με τις μεταξωτές γραβάτες και το μόνιμο επαγγελματικό χαμόγελο στα χείλη. Με τις πανάκριβες χρυσοτυπίες σε κάθε πρόσκληση εκδήλωσης, που στέλνονταν στο μισό πληθυσμό της πόλης. Με τις αναρίθμητες κιτς εκδηλώσεις και τις αντίστοιχες δεξιώσεις – πολλαπλάσια κοστολογημένες -, για να τρώνε οι παρατρεχάμενοι. Πώς να τα βγάλει πέρα; Όλα αυτά θέλουν λεφτά! Πολλά λεφτά. Οι διάφορες μίζες και τα «δωράκια» από τους ευνοούμενους εργολάβους,

Ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα

Tου Τάκη Θεοδωρόπουλου, Καθημερινή, 26.2.13

«Στην Ελλάδα μπαίνουν στα σούπερ μάρκετ, παίρνουν τρόφιμα και τα μοιράζουν στον λαό» πληροφόρησε ο Μπέπε Γκρίλο το κοινό που είχε συγκεντρωθεί για να τον ακούσει. Και συνέχισε: «Στην Ελλάδα κλέβουν τράπεζες και μοιράζουν τα χρήματα στον λαό». Με εμφάνιση γκουρού των Εξαρχείων, στο πιο καλοντυμένο, και χωρίς τσιγάρο στο στόμα, ευτραφής και απολύτως ικανοποιημένος από τον εαυτό του, ο Ιταλός κωμικός συνεχίζει τη μεγάλη ευρωπαϊκή παράδοση της Ελλάδας του μύθου. Ακούγοντάς τον θυμήθηκα τον Σατωβριάνδο, ο οποίος στην κοιλάδα του Ευρώτα πριν από δύο αιώνες φώναζε τον Λεωνίδα να βγει από τον τάφο του και όταν εκείνος δεν του απάντησε αποχώρησε απογοητευμένος. Ο Μπέπε Γκρίλο φωνάζει το φάντασμα της επανάστασης. Δεν ξέρω αν θα του δοθεί η δυνατότητα να απογοητευθεί, να αντικρίσει την πραγματικότητα δηλαδή. Δεν ξέρω καν αν τον ενδιαφέρει. Η Ιταλία έχει μεγάλη κωμική παράδοση, όμως η διαφορά των νέων κωμικών από τους «κλασικούς» του ιταλικού κινηματογράφου είναι η διαφορά που χωρίζει τον Λαζόπουλο από τον Αυλωνίτη ή τον Λογοθετίδη, η διαφορά του λαϊκισμού από την αυτοσυνειδησία.

Ιταλικό σοκ και Ευρωπαϊκό δίλημμα

Της Άννας Διαμαντοπούλου, Athens Voice 

Kατά τη διάρκεια των τεσσάρων χρόνων της κρίσης, οι προγνώσεις για τη διάλυση του ευρώ και τις καταστροφικές επιπτώσεις της, δημιούργησαν ρίγη πανικού σε Βορρά και Νότο, σε Ε.Ε., ΗΠΑ μέχρι και την μακρινή Ασία. Το 2012 το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Οικονομικών Μελετών “Prognos” είχε εκτιμήσει ότι η έξοδος Ελλάδας, Ιταλίας, Ισπανίας και Πορτογαλίας από το ευρώ θα στοίχιζε στην παγκόσμια οικονομία 17,2 τρισεκατομμύρια ευρώ! Με απλά λόγια δεν θα έμενε τίποτα όρθιο σε αγορές αλλά και χώρες...Η Ε.Ε. δια των θεσμών της και με την καθοδήγηση της Γερμανίας και Γαλλίας αντέδρασε πολύ αργά, έκανε πολύ λίγα και εκατομμύρια άνθρωποι πλήρωσαν και πληρώνουν τεράστιο κόστος. Σήμερα η Ευρώπη φλέγεται: Η Ιταλία φαίνεται ακυβέρνητη με την πλειοψηφία του λαού να ρισκάρει την έξοδο από το ευρώ και τις πολιτικές φωνές της σύνεσης και της συντεταγμένης πορείας να μην μπορούν να πείσουν.

Συρίζοντας στο τούνελ

Η δημαγωγία περί σκληρής και ανυποχώρητης διεκδικητικής στάσης απέναντι στην Ευρώπη προορίζεται μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Οποιος έχει διαπραγματευθεί σε οποιοδήποτε επίπεδο με Ευρωπαίους γνωρίζει ότι η νοοτροπία του τσαμπουκά φέρνει μηδενικό αποτέλεσμα. Μόνο μέσα από στέρεα λογικά επιχειρήματα και τεκμηριωμένα στοιχεία επιτυγχάνονται ορισμένες παραχωρήσεις, πάντα στη βάση αμοιβαίων συμβιβασμών. Επομένως προκύπτουν δύο μείζονες δυσκολίες. Πρώτον, πώς θα συγκρατηθούν έπειτα από μια εκλογική νίκη οι απαιτήσεις των «δικαιωμένων» οπαδών; Πώς θα αντιμετωπιστούν οι παντοειδείς αντιμνημονιακές προσμονές και προσδοκίες για αποφυγή μεταρρυθμίσεων; Δεύτερον, ποιοι θα καταπιαστούν με την ετοιμασία συγκεκριμένων και συγκροτημένων επιχειρημάτων και στοιχείων; Τα προβεβλημένα στελέχη δεν έχουν δείξει κάποια επάρκεια στην εκπόνηση και στη θεμελίωση σοβαρών αντιπροτάσεων εφαρμοσμένης πολιτικής σε οποιονδήποτε παραγωγικό τομέα, συνήθως περιορίζονται σε ηπιότερες ή σκληρότερες ιδεολογικές απόψεις ποικίλων αποχρώσεων.

Το Ελληνικό αστικό κέντρο κάτω από το πρίσμα της αειφόρου νέας πολεοδομίας

ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ

#Α. Αναστασιάδης, #Σ. Χατζηκοκόλη

Τομέας Πολεοδομίας, Χωροταξίας και Περιφερειακής Ανάπτυξης, Πολυτεχνική Σχολή Α.Π.Θ.

Η ανακοίνωση αναφέρεται στην προσέγγιση των ζητημάτων της σύγχρονης πόλης κάτω από το πρίσμα της αειφόρου και της νέας πολεοδομίας, της έξυπνης ανάπτυξης, οι οποίες οδηγούν στη δημιουργία ενός πρότυπου οικολογικού και βιώσιμου αστικού περιβάλλοντος. 
Μέσα από παραδείγματα από το διεθνή χώρο, αλλά και από ένα πιλοτικό προγραμματικό πλαίσιο διαχείρισης του αστικού χώρου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, αναφερόμαστε σε μια ολοκληρωμένα σχεδιασμένη πολεοδομία, που βασίζεται στη δημιουργία ανθρώπινων συνθηκών διαβίωσης, στη μετατροπή αστικών περιοχών σε πράσινους χώρους, στην ενίσχυση της έννοιας της παραδοσιακής γειτονιάς, με κτίρια και υποδομές υψηλών επιδόσεων και με παράλληλη προσπάθεια δημιουργίας ελάχιστων περιβαλλοντικών επιπτώσεων, ενσωμάτωση τεχνολογιών φιλικών προς το περιβάλλον και ενεργειακής αποδοτικότητας, με έμφαση στις «έξυπνες» μετακινήσεις και προώθηση εναλλακτικών μέσων μετακίνησης με αποθάρρυνση της στάθμευσης, τη δημιουργία ενός ορθολογικού πλέγματος πεζοδρόμων. 

Η λιτότητα είναι το εμπόδιο στις μεταρρυθμίσεις

Του Wolfgang Munchau, The Financial Times, http://www.euro2day.gr/

Στην Ευρώπη η λέξη «μεταρρύθμιση», αν και ακούγεται πλέον παντού, είναι παραπλανητική. Ακούστηκε στην προεκλογική εκστρατεία της Ιταλίας, όταν πολιτικοί -όπως ο Μάριο Μόντι, ο απερχόμενος πρωθυπουργός της χώρας- κατηγοριοποιήθηκε στους φιλομεταρρυθμιστές. Η υπόλοιπη πολιτική τάξη της Ιταλίας χαρακτηρίστηκε αντιμεταρρυθμιστική. Λες και η μεταρρύθμιση είναι θρησκευτικό δόγμα. Είτε το πιστεύεις είτε όχι.  Ναι, αλλά σε τι ακριβώς να πιστεύεις, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς.  Μεγάλωσα στη Γερμανία τη δεκαετία του 1960 και του 1970 και θυμάμαι τον Βίλι Μπραντ, τον καγκελάριο της Δυτικής Γερμανίας, ο οποίος εκείνα τα χρόνια μιλούσε αδιάκοπα για μεταρρυθμίσεις. Για εκείνον η λέξη σήμαινε περισσότερα δικαιώματα για τους εργαζόμενους και αύξηση των επιδομάτων πρόνοιας. Αυτή είναι η έννοια της λέξης που μου έρχεται πρώτα στο μυαλό όταν την ακούω.  Μία δεκαετία αργότερα, στη Βρετανία, υπό τη Μάργκαρετ Θάτσερ -βαρόνη πλέον- η μεταρρύθμιση έγινε συνώνυμο των ιδιωτικοποιήσεων και της απορρύθμισης και της μείωσης των δικαιωμάτων των εργατικών συνδικάτων. Αυτή είναι η έννοια που έρχεται πλέον στο μυαλό όλων πρώτα με τη λέξη μεταρρύθμιση.  Βεβαίως, υπάρχουν σαφή, θετικά -αν και συχνά υπερτιμημένα- επιχειρήματα υπέρ των διαρθρωτικών αλλαγών, όπως η απελευθέρωση των υπηρεσιών, οι αλλαγές στην αγορά εργασίας για να βοηθηθούν οι νεότεροι εργαζόμενοι και οι αλλαγές στο συνταξιοδοτικό για να εξασφαλιστεί μακροπρόθεσμη δημοσιονομική φερεγγυότητα. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές πιθανότατα θα αυξήσουν το ΑΕΠ σε αρκετές χώρες, κατά ένα ουσιαστικό, αλλά άγνωστο μέγεθος.

Ο Σίσυφος στο Δημόσιο

Του Πάνου Καζάκου, ΝΕΑ, 25.2.13

Την περίοδο που διανύουμε το ζήτημα της «κινητικότητας» των δημοσίων υπαλλήλων με ορατό το ενδεχόμενο απολύσεων και νέων ανθρώπινων δραμάτων τείνει να επικαλύψει θεμελιώδη ζητήματα σχετικά με τη δομή του κράτους, τις λειτουργίες και την αξιολόγηση των υπηρεσιών του. Είναι πολυτέλεια να μιλήσουμε για αυτά; Οχι, αν θέλουμε να έχουμε πυξίδα για το μέλλον.       Η ελληνική Δημόσια Διοίκηση με τις χαρακτηριστικές της δομές, συμπεριφορές και πολιτικές διαπλοκές ήταν μέρος του συστήματος που μας οδήγησε στην κρίση: Ανέβαζε το κόστος των αναγκαίων για κάθε χώρα υπηρεσιών, ενώ χειροτέρευε την ποιότητά τους. Τη χρηματοδότησή της εξασφάλιζαν δάνεια και η κακοδιαχείριση κοινοτικών πόρων. Από αυτήν υπέφεραν υλικά και ατμοσφαιρικά οι πολίτες και η σοβαρή επιχειρηματικότητα (η άλλη, η αεριτζίδικη, είχε τον τρόπο της να υπεκφεύγει). Η αναμόρφωσή της θα είναι μια από τις μεγάλες προκλήσεις των επόμενων μηνών και ετών.

Από την επιστημονική έρευνα ξέρουμε ότι οι πολύπλοκοι γραφειοκρατικοί  μηχανισμοί εκτός αγοράς έχουν εγγενή προβλήματα. Οι υπάλληλοι έχουν τη δυνατότητα να μονοπωλούν και να φιλτράρουν πληροφορίες, να ζητούν επέκταση των υπηρεσιών, να επιδιώκουν δικούς τους προσοδοθηρικούς σκοπούς (βλ. διαφθορά στις εφορίες και αλλού) κ.λπ. Ωστόσο υπάρχουν και ευγενή κίνητρα - όπως είναι η αυτοεκτίμηση και η εκπλήρωση του καθήκοντος.

Ο θανάσιμος εναγκαλισμός πολιτικής βίας και λαϊκισμού

 Του Πέτρου Παπασαραντόπουλου, Μεταρρύθμιση, 25.2.13

Το κείμενο που ακολουθεί βασίζεται, στα κεντρικά σημεία του, στην παρέμβασή μου στηνημερίδα του ΙΣΤΑΜΕ με θέμα «Η Ελλάδα απέναντι στο νεοναζισμό και στην ρατσιστική, κοινωνική και πολιτική βία», στις 21 Φεβρουαρίου 2013.

Ο ιστορικός του μέλλοντος που θα αποφασίσει να ασχοληθεί με το φαινόμενο της πολιτικής βίας στην Ελλάδα της κρίσης, με τη δυνατότητα της ψύχραιμης ματιάς του ερευνητή σε χρονική απόσταση από τα γεγονότα, σίγουρα θα εκπλαγεί από την έκταση, την ένταση και την κοινωνική αποδοχή του φαινομένου της πολιτικής βίας. Πράγματι, σε καμία από τις χώρες σε κρίση (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ιταλία, Ισπανία, Κύπρος) δεν παρατηρήθηκαν φαινόμενα πολιτικής βίας όπως αυτά στην Ελλάδα: Η πρωτεύουσα της χώρας, η Αθήνα, παραδομένη στις φλόγες, στο πλιάτσικο και τη λεηλασία τον Δεκέμβριο του 2008· εκατοντάδες εμπρηστικές επιθέσεις σε τράπεζες, γραφεία κομμάτων, σπίτια και γραφεία πολιτικών, υπουργεία, ξένες πρεσβείες, δημόσιες υπηρεσίες· δολοφονίες αθώων, όπως στη Μαρφίν· ρατσιστικές δολοφονίες μεταναστών· ένοπλες ληστείες τραπεζών, ακόμα και με θύματα αθώους·

Από τον Θανάση Γιαλκέτση, Εφημερίδα των Συντακτών

 Στις 14 Φεβρουαρίου 2013 πέθανε στα 81 του χρόνια ο Ρόναλντ Ντουόρκιν, ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς φιλοσόφους του δικαίου και της πολιτικής. Σπουδαίος ακαδημαϊκός δάσκαλος, συγγραφέας πολλών έργων, ο Ντουόρκιν υπήρξε ο θεωρητικός της φιλελεύθερης ισότητας. Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα παλαιότερης συνέντευξης που έδωσε ο Ρόναλντ Ντουόρκιν στον Τζανκάρλο Μποζέτι και δημοσιεύτηκε στο ένθετο «La lettera del Venerdi» της εφημερίδας «L’Unità», στις 31 Μαΐου 1991.

 - Καθηγητή Ντουόρκιν, από όλες τις παραδόσεις του δυτικού σοσιαλισμού ποια είναι η αρχή που θεωρείτε ότι είναι περισσότερο χρήσιμη για μια αριστερά του καιρού μας;

 - Θεωρώ ότι το πιο χρήσιμο πράγμα είναι η ισότητα.

 - Εκείνη που εσείς ορίζετε ως «φιλελεύθερη αρχή της ισότητας»;

 - Ακριβώς. Εγώ νομίζω ότι αυτό που δεν θα έπρεπε ποτέ να αφήσουμε να χαθεί από τον σοσιαλισμό είναι η στράτευση στον αγώνα για ισότητα. Ο σοσιαλισμός έχει δύο όψεις: η μία είναι η στράτευση στον αγώνα για την ισότητα και η άλλη είναι μια ιδιαίτερη θεώρηση για το πώς θα πραγματοποιήσουμε την ισότητα.

Τα αφελή εγγόνια του Ροβεσπιέρου

Του Μάκη Καραγιάννη, Athens Voice, 24.3.12

 Κι αν υπάρχει σήμερα ένα μήνυμα από τον σκοτεινό εικοστό αιώνα, τον αιώνα των ουτοπιών, είναι ότι κανένας σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα όπως παπαγαλίζουν με τα copy-paste από τον Νετσάγιεφ οι κατηχούμενοι «επαναστάτες», αλλά αντίθετα τα μέσα προσδιορίζουν το σκοπό. Καμιά κοινωνία δεν έγινε καλύτερη με τη βία, τα Γκουλάγκ, τα Άουσβιτς και τα καλάσνικοφ. Και όλα τα αντάρτικα πόλης που υπήρξαν στην Ευρώπη αποδείχτηκαν χρήσιμα μόνο για να γράφουν οι μετανοημένοι πρωταγωνιστές τα απομνημονεύματά τους.

Πρέπει να το ομολογήσουμε. Εδώ και τρία χρόνια τίποτε στην Ελλάδα δεν είναι όπως πριν. Βόμβες, σφαίρες, καλάσνικοφ, πυρκαγιές στο κέντρο της Αθήνας,, επιθέσεις σε μετανάστες, μαχαιρώματα, επίθεση με όπλα από παραστρατιωτικές ομάδες όπως στις Σκουριές. Η βία έχει εγκατασταθεί στην καθημερινότητά μας με μια ζοφερή μεγαλοπρέπεια, ώστε κινδυνεύουμε από έναν επικίνδυνο μιθριδατισμό να τη θεωρήσουμε φυσιολογική. Είναι αφελείς όσοι δεν βλέπουν ότι το επόμενο βήμα θα είναι το αίμα. Αρκεί μια λάθος κίνηση. Ένα πτώμα το οποίο θα είναι η σπίθα που θα βάλει φωτιά στον κάμπο.

Η Ευρώπη σε 53 δευτερόλεπτα

Tου Νίκου Γ. Ξυδάκη, Καθημερινή, 23.2.13

Την περασμένη Κυριακή, στη μεγάλη κινηματογραφική γιορτή της Ισπανίας, μια Καταλανή ηθοποιός ανέβηκε στη σκηνή να πάρει το βραβείο ερμηνείας Γκόγια για τρίτη φορά στην καριέρα της. Η Καντέλα Πένια, μια μελαχρινή μεσογειακή σαραντάρα, κάπως σαν την Αμερικανίδα Μαντόνα στην όψη, με τρακ αλλά και σιγουριά, πήρε στα χέρια της το βραβείο και απευθύνθηκε στους συναδέλφους της και το τηλεοπτικό κοινό. Η καθιερωμένη ευχαριστήρια ομιλία διήρκεσε 53 δευτερόλεπτα και βρίσκεται στο YouTube:

«Ευχαριστώ πολύ, αυτό σίγουρα δεν το περίμενα. Δε ξέρω εάν θα πρέπει να το παραλάβω στα καταλανικά, ως Καταλανή ηθοποιός που είμαι ή να πω: Thank you very much, I am very very happy. Θέλω να πω ότι είχα μείνει τρία χρόνια χωρίς δουλειά, ότι μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια είδα τον πατέρα μου να πεθαίνει σε ένα δημόσιο νοσοκομείο όπου δεν υπήρχαν κουβέρτες για να τον σκεπάσουμε, όπου δεν υπήρχε νερό για να πιει, έπρεπε να του το φέρνουμε εμείς. Μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια που δεν δούλευα, βγήκε από τα σπλάχνα μου ένα παιδί που δεν ξέρω ποια δημόσια παιδεία το περιμένει. Αυτά τα τρία χρόνια χωρίς δουλειά είδα πώς πεθαίνουν άνθρωποι γιατί δεν έχουν σπίτι. Γι’ αυτό, τη χαρά αυτής της βραδιάς δεν θα μου την αμαυρώσει κανείς. Από εδώ που βρίσκομαι, ζητώ δουλειά. Εχω ένα παιδί να μεγαλώσω. Ευχαριστώ.»

Η δραματική καλλιτέχνις Καντέλα Πένια, έμπειρη να ερμηνεύει τους δραματικούς βίους άλλων, τους βίους της μυθοπλασίας, τούτη τη φορά ερμήνευσε αδιαμεσολάβητα το δικό της δράμα, το ντοκιμαντέρ της ζωής της, αδάκρυτα, χωρίς να ζητήσει τίποτε απολύτως, παρεκτός μια δουλειά για να μεγαλώσει το παιδί της. Η Πένια κατάφερε να συνοψίσει το δράμα εκατομμυρίων ανθρώπων του ευρωπαϊκού Νότου σαν κι αυτήν: επιτυχημένοι άνθρωποι, κορυφαίοι επαγγελματίες, στη δημιουργική ακμή τους, που η κρίση τούς ρίχνει στο περιθώριο, τους αποκλείει από το παρόν και τους σκοτεινιάζει το μέλλον. Σε 53 δευτερόλεπτα χώρεσε την αγωνία Ισπανών, Ιταλών, Πορτογάλων, Ελλήνων, Ιρλανδών, Βουλγάρων, Ρουμάνων, Εσθονών, όλων των Ευρωπαίων.

Σκουριές

Του Ευγένιου Αρανίτση, Ελευθεροτυπία, 23.2.13

Yπήρχαν εξαρχής δύο λύσεις.Η πρώτη απαιτούσε απ' τον ελληνικό λαό να αρθεί προ των ευθυνών του μία κι έξω, να αποστρατεύσει τα στελέχη του παλαιού πολιτικού προσωπικού συνολικά, μηδενός εξαιρουμένου, και να επωμιστεί όχι απλώς μια ριζική συνταγματική μεταρρύθμιση αλλά και την ανάλογη αναθεώρηση των κανόνων του παιγνιδιού, σε βάρος των φορολογικών και πελατειακών στρεβλώσεων που είχαν αναπτυχθεί απ' τον κρατικοδίαιτο καπιταλισμό. Ούτε «μαζί τα φάγαμε» ούτε «εγώ δεν ήξερα τίποτα»· επανεκκίνηση απ' το μηδέν. Η δεύτερη λύση, αυτή που υιοθετήθηκε, δεν ήταν τόσο επική ασφαλώς και προέβλεπε μια βήμα προς βήμα ελεγχόμενη οικοδόμηση ενός βιώσιμου κράτους με αναπαλαιωμένα υλικά, λίγο από δω, λίγο από κει, βλέποντας και κάνοντας. Είναι αλήθεια ότι η πρώτη λύση φάνταζε υπερβολικά επικίνδυνη· ένα στραβοπάτημα και θα βρισκόμασταν στην άβυσσο. Εντούτοις, και η δεύτερη λύση έπρεπε τώρα να εφαρμοστεί σε πείσμα ενός αδιεξόδου που έμοιαζε αξεπέραστο, αυτό του φαύλου κύκλου που χαρακτηρίζει τη σχέση καχυποψίας μεταξύ λαού και θεσμών:

Το Μέλλον του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού

Της Χριστίνας Σγουρομύτη, Αυγή, ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ, 24.2.13

Albert Camus - Α. Κατακουζηνός, Ε. Παπανούτσος, Κ. Τσάτσος, Γ. Θεοτοκάς, Φ. Βεγλερής, Ν. Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Το μέλλον του Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Μια συζήτηση στην Αθήνα, 1955, Πρόλογος-μετάφραση: Τ. Τσαλίκη-Μηλιώνη, εκδόσεις Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2004[i]

Με όλα τα γνώριμα ζητήματα να ανοίγουν ξανά, αλλά και τον ρόλο του καλλιτέχνη σε εποχές πολιτιστικού μαρασμού σε επαναδιαπραγμάτευση, αυτό το σύντομο συμπόσιο, που φέρνει κοντά κάποιους από τους επιφανέστερους εκπροσώπους της γενιάς του ’30 σε μια από κοινού συζήτηση με τον γάλλο ανθρωπιστή, σκιαγραφεί λιγότερο τις απόψεις του διανοούμενου -που άλλωστε θα εκφραστούν με σαφήνεια αργότερα, στην απονομή του βραβείου Νόμπελ- και περισσότερο την εικόνα της μετεμφυλιοπολεμικής ελληνικής διανόησης, καθώς προσφέρει μια σπάνια ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τα επιχειρήματα εκατέρωθεν των ρευμάτων που τη συγκροτούν: της εκσυγχρονιστικής τάσης που συμπορεύεται με τη θεσμική εξουσία επιδιώκοντας έναν πιο ενεργό ρόλο στα κοινά, και της στροφής προς την παράδοση και την ελληνική κληρονομιά, τάση που θα τροφοδοτήσει την πρώτη, λειτουργώντας ταυτόχρονα ως ανάχωμα και διέξοδος στον πλήρη εκμοντερνισμό του κοινωνικού συστήματος.

Δημόσιο: σαν παλιό σινεμά

Του Παύλου Τσίμα, ΝΕΑ, 23.2.13

Τρία χρόνια τώρα, δηλαδή, θέτουμε τα λάθος ερωτήματα. Ακριβώς επειδή κανείς δεν θέλει να θέσει τα σωστά ερωτήματα. Γιατί η κορυφή της διοικητικής πυραμίδας εξακολουθεί να ταυτίζεται με την κορυφή του πελατειακού κράτους; Γιατί η ανώτατη βαθμίδα της διοίκησης επανδρώνεται από μετακλητούς, κολλητούς, φίλους του υπουργού, κομματάρχες και αποτυχόντες πολιτευτές; Και γιατί το έθιμο επιβιώνει ακόμη και επί των ημερών μιας τρικομματικής κυβέρνησης; Γιατί ο στενός δημόσιος τομέας εξακολουθεί να αποτελείται από ένα παζλ με πάνω από 12.000 νομοθετημένες αρμοδιότητες, η πλήρης άσκηση της καθεμιάς από τις οποίες εμποδίζει την άσκηση όλων των υπολοίπων; Και γιατί τα οργανογράμματα παραμένουν σκοτεινοί λαβύρινθοι ανεξιχνίαστοι, που φράζουν κάθε δίοδο επικοινωνίας, έτσι ώστε η δομή της Δημόσιας Διοίκησης να απεικονίζεται στη μελέτη του ΟΟΣΑ σαν ένα πιάτο μακαρονάδα, όπου καμία εντολή δεν μεταβιβάζεται και δεν επιστρέφει κανένας απολογισμός; Και γιατί η νομοθετική παραγωγή εξακολουθεί, και στις ημέρες της κρίσης, ακάθεκτη - στους ρυθμούς της δεκαετίας 2000-2009 (στη διάρκεια της οποίας ψηφίστηκαν 1.076 νόμοι, με κοντά 20.000 άρθρα, 5.900 τροπολογίες και εκδόθηκαν 3.250 προεδρικά διατάγματα και 53.481 υπουργικές αποφάσεις); Γιατί, δηλαδή, συντηρούμε μια κατασκευή που αποκλείει την ορθολογική παραγωγή αποτελέσματος, ώστε να μένουν η αυθαιρεσία, η κατ' εξαίρεση μεταχείριση και η παράπλευρη συναλλαγή μοναδικές οδοί προς την «αποτελεσματικότητα»;

Μεταξύ λαϊκισμού και άρνησης

Του Π. Κ. Ιωακειμίδη, ΝΕΑ, 22.2.13 

Τι είναι η Κεντροαριστερά που τόσο επίμονα  αναζητείται στην Ελλάδα; Υπάρχουν βέβαια τόσες απαντήσεις στο ερώτημα όσες και ο αριθμός των ερωτώντων. Ο καθένας έχει τη δική του εκδοχή, γι' αυτό ίσως είναι δύσκολο να υπάρξει σύγκλιση θέσεων. Επισκοπώντας ωστόσο την ευρωπαϊκή πραγματικότητα, το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η Κεντροαριστερά ταυτίζεται λίγο - πολύ με τη Σοσιαλδημοκρατία στις διάφορες εκδοχές της. Οι διαφοροποιήσεις σχετίζονται κυρίως με τα μέσα πολιτικής που χρησιμοποιούν προκειμένου να εκπληρώσουν τους βασικούς στόχους. Και ο βασικός στόχος της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας είναι κατά βάθος ένας: η διασφάλιση της κοινωνικής δικαιοσύνης σε ένα πλαίσιο ελευθερίας και δημοκρατίας. «Ελευθερία με δικαιοσύνη» είναι η φράση που συμπυκνώνει το πολιτικό περιεχόμενο της ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς. Αναδιανεμητικές πολιτικές, σε κοινωνική προστασία, στην  καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, στην προστασία των εργαζομένων... Ο,τι, δηλαδή, συγκροτεί το περιεχόμενο του κοινωνικού κράτους.

Ταιριάζει η δημοκρατία στην Ευρώπη;

Του Αντώνη Παπαγιαννίδη, www.protagon.gr

 Στην τελική ευθεία πριν τις Ιταλικές εκλογές, και με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν συσπείρωση στην Κεντροδεξιά (άρα… επάνοδο του «φάσματος Μπερλουσκόνι»), που προκύπτει να βρίσκεται σε μικρή πλέον απόσταση από την Κεντροαριστερά (του στηριζόμενου – αλλά όχι και απόλυτα – από τον Μάριο Μόντι Πιερ-Λουϊτζι Μπερζάνι) και που συνεχίζει να παρενοχλείται από το κίνημα του (σοβαρότατου) κωμικού Μπέππε Γκρίλλο, ανέβηκαν στην επιφάνεια μερικά περίεργα και δυσάρεστα. Έτσι, για παράδειγμα, με δεδομένη την απόρριψη ακόμη και του ενδεχόμενου να μην επικρατήσει κάτι σαν «καλός» συνασπισμός Μπερζάνι – Μόντι, ο Πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σούλτς (Γερμανός, Σοσιαλδημοκράτης, μετρημένος), περιέγραφε περίπου ως επικείμενη καταστροφή μια επάνοδο στο προσκήνιο του Μπερλουσκόνι, του οποίου επέκρινε – δημόσια, επίσημα – την προσωπική ζωή. Ο Μπερλουσκόνι είχε παρομοιάσει τον Σούλτς με ηθοποιό σε ρόλο Κάπο σε στρατόπεδο συγκέντρωσης… Ακόμη πιο ολισθηρό: ο ίδιος ο Μάριο Μόντι (Ιταλός, υποψήφιος, Κεντρώος, σοβαρός, μετρημένος) έβγαλε προς τα έξω ότι η κυρία Μέρκελ (Γερμανίδα, Χριστιανοδημοκράτης, πολιτικά βαρύτατη, προσεκτική) στηρίζει/θα στήριζε μιαν νίκη της Κεντροαριστεράς με συμμαχία προς συνέχιση των μεταρρυθμίσεων Μόντι.

Ενα ακόμη σοβαρό λάθος

Της Ελίζας Παπαδάκη, ΝΕΑ, 21.2.13

Με τη συνηθισμένη ανησυχία αναμένουμε τη νέα επίσκεψη της τρόικας: ποιες αποκλίσεις από τους στόχους θα εντοπίσει τούτη τη φορά, ποια πρόσθετα επώδυνα μέτρα ενδεχομένως θα απαιτήσει. Παράλληλα εντείνονται η απόγνωση και η αγανάκτηση για τη συνεχιζόμενη ραγδαία επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου, χωρίς να διακρίνεται κάπου ένα τέλος. Δεν αρκεί να διαπιστώνουμε ότι σε σύγκριση με παλαιότερα η οικονομική κατάσταση είναι πιο σταθερή. Τα υπέρογκα δίδυμα ελλείμματα του δημόσιου τομέα και των εξωτερικών συναλλαγών, τα οποία το 2010 είχαν αναγκάσει τη χώρα να προσφύγει στην ευρωπαϊκή και στη διεθνή βοήθεια και να δεχθεί τους όρους που της επιβλήθηκαν, τείνουν πράγματι πια να εξαλειφθούν, ενώ με τις αποφάσεις του Δεκεμβρίου η ευρωζώνη εξασφάλισε τη χρηματοδότηση της Ελλάδας για ακόμη μία διετία. Εφόσον αποτράπηκε ο κίνδυνος άτακτης χρεοκοπίας και αποκλεισμού από το ευρώ, δημιουργούνται ξανά προϋποθέσεις ώστε να εισρεύσουν ιδιωτικά κεφάλαια στη χώρα, καταθέσεις στο τραπεζικό σύστημα. Σύμφωνα όμως με όλες τις επίσημες προβλέψεις, η ύφεση θα συνεχιστεί και φέτος: παραγωγή, εισοδήματα, επενδύσεις συνολικά θα εξακολουθήσουν να μειώνονται, η τεράστια ανεργία θα ανέβει κι άλλο.

Γκράμσι και ό,τι θέλει προκύψει

Tου Τακη Θεοδωροπουλου, Καθημερινή, 21,2,13

Στην παρουσίαση του έργου «Ξαναδιαβάζοντας τον Γκράμσι», που έγραψε ο Λουκάς Αξελός και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Στοχαστής», δεν ήμουν παρών. Ηταν όμως παρών ο κ. Τσίπρας, ο οποίος παρότρυνε το κοινό του όχι μόνον να διαβάσει ξανά τα έργα του Ιταλού διανοητή, αλλά επί τη ευκαιρία, μια που θα κάνει τον κόπο να ξαναρίξει μια ματιά και στον Μαρξ και στον Λίμπκνεχτ και στη Λούξεμπουργκ. Σε γενικές γραμμές, να ξεσκονίσει την κλασική βιβλιοθήκη της επανάστασης ώστε να είναι έτοιμο το εν λόγω κοινό για να αναλάβει δράση. Ουδέν το μεμπτόν. Και οφείλουμε να ενθαρρύνουμε τις προσπάθειες που καταβάλλει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να καταρτίσει θεωρητικά τους ψηφοφόρους του. Πρέπει δε να πω ότι ο κ. Τσίπρας τοποθετήθηκε σωστά μιλώντας για το έργο του Γκράμσι, το οποίο φαίνεται ότι έχει ξεκοκαλίσει, αν όχι στο πρωτότυπο, τουλάχιστον σε μία από τις γλώσσες τις οποίες γνωρίζει. Αν έγραφε έκθεση ιδεών επί του θέματος, θα έπαιρνε καλό βαθμό.

Ελληνικό πανεπιστήμιο 2013 μ.χ.

Του Ορέστη Καλογήρου, Μακεδονία, 21.2.13

Η αίθουσα έχει να καθαριστεί από τον Σεπτέμβριο. Οι τέσσερις τοίχοι γεμάτοι με γκράφιτι και ένα θηριώδες σύνθημα με μαύρη και κόκκινη μπογιά. Κατεβάζεις την ηλεκτρική(!) οθόνη, για να δείξεις μερικά σλάιντ και εμφανίζονται μπροστά σου ζωγραφισμένα με μαρκαδόρο τα ανδρικά γεννητικά όργανα. Πολλές φορές βρίσκεις μεγαλόσωμους αδέσποτους σκύλους να περιφέρονται μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας. Αίθουσες πολύτιμες για την εκπαιδευτική διαδικασία είναι επί χρόνια άβατο οργανωμένο από άγνωστους, αυτόκλητους «αυτοδιαχειριστικούς». Ελληνικό πανεπιστήμιο 2013... Κάποιοι όμως ζουν στον δικό τους κόσμο. Η σύνοδος πρυτάνεων συνεδρίασε στο Λαύριο και εξέδωσε ομόφωνο ψήφισμα: «Η λειτουργία των πανεπιστημίων έχει απορρυθμιστεί λόγω των ήδη διαπιστωμένων θεσμικών ζητημάτων που ανέκυψαν από την εφαρμογή των νόμων 4009/2011 και 4076/2012 και τα οποία πλήττουν την αυτοδιοίκηση των ιδρυμάτων και τη διασφάλιση των όρων της εύρυθμης λειτουργίας τους. Ενδεικτικά, αναφέρεται η επικάλυψη αρμοδιοτήτων των οργάνων διοίκησης, όπως του πρύτανη και της Συγκλήτου με εκείνες του συμβουλίου του ιδρύματος. Το συντονιστικό όργανο της συνόδου αναλαμβάνει την καταγραφή των προβλημάτων απορρύθμισης και την άμεση κατάθεση κανονιστικών ρυθμίσεων για την επίλυσή τους».

Ελλάδα: Η διοικητική μεταρρύθμιση προχωρά

Του Αντώνη Μανιτάκη, Υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, Grèce : La réforme administrative avance  Le Monde, 19.2.13

«Ελλάδα: Η διοικητική μεταρρύθμιση προχωρά»

Η Ελλάδα, αντιμέτωπη με χίλια δυο εμπόδια, αγωνίζεται εδώ και τρία χρόνια για να επιβιώσει και να παραμείνει στην ευρωζώνη. Χρειάστηκε να αναγνωρίσει τις αδυναμίες της και να πάρει δρακόντεια μέτρα λιτότητας, εφαρμόζοντας ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα σταθεροποίησης και δημοσιονομικής πειθαρχίας που δεν είχε ιστορικό προηγούμενο, αποκαθιστώντας τα δημόσια οικονομικά σε διάστημα μερικών μόλις μηνών, αναδιαρθρώνοντας ριζικά το κράτος και τη δημόσια διοίκηση. Μετά από τρία χρόνια σοβαρής κοινωνικής και πολιτικής κρίσης, με πρωτοφανή μέτρα λιτότητας, εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια σταθεροποίησης και αλλαγής, τόσο στην οικονομία όσο και στο πολιτικό σύστημα. Η αναγκαιότητα να προχωρήσουμε σε μεταρρυθμίσεις και να εγκαταλείψουμε πρακτικές που χαρακτήριζαν το «παλαιό πολιτικό καθεστώς» φαίνεται να κερδίζουν ολοένα και μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης. Όσο εύθραυστη ή αβέβαιη και αν είναι ακόμη, η πρόοδος στη μεταρρύθμιση του κράτους είναι σαφής.

To σχέδιο «Αθηνά» κι ο αχταρμάς των ξενόγλωσσων τμημάτων

Του Γιώργου Φρέρη

Δεν ξέρω με τι κριτήρια και ποιοί κατήρτησαν το σχέδιο «Αθηνά». Σίγουρα, όχι με κριτήρια αντικειμενικά ή εκπαιδευτικής πολιτικής, αν βασίστηκαν δηλαδή στις μέχρι τώρα αξιολογήσεις (εσωτερικές ή εξωτερικές), σε δεδομένα οικονομικά (σημερινό κόστος για το διοικητικό και εκπαιδευτικό προσωπικό, τους φοιτητές, την υλικοτεχνική υποδομή κλπ). Απλά ανακοινώθηκαν κάποιες συγχωνεύσεις Τμημάτων, κάποιες μετακινήσεις Τμημάτων κλπ, μετά από συσκέψεις πολιτικών παραγόντων, άρα μελλοντικόυ εκλογικού κέρδους, όπως ακριβώς στήθηκε τα τελευταία χρόνια η γνωστή εκπαιδευτική πολιτική της ανώτατης παιδείας μας: «κάθε πόλη και ΑΕΙ» κατά το «κάθε πόλη και γήπεδο». Αγνοώ, όπως και όλος ο ελληνικός λαός, με τι κριτήρια τελικά, η σημερινή ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, που προέρχεται από νεοϊδρυθέν Πανεπιστήμιο -αυτά που κατά την «κυβερνητική φιλοσοφία« ιδρύθηκαν για να βολέψουν «ημετέρους», κοινώς πολιτικά στελέχη που βρήκαν και μια θέση στο Δημόσιο- σχεδίασε τη μελλοντική εργασιακή αποκατάσταση των χιλιάδων αυριανών πτυχιούχων. Γιατί δε νομίζω να είναι στις προτεραιότητές της η δημιουργία ενός μορφωμένου ή ανέργου προλεταριάτου, για τις μελλοντικές ανάγκες της αναπτυσσόμενης από τις νέες επενδύσεις Ελλάδας. 

O πολλαπλασιαστής της ύφεσης.

Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice
Γιατί είσαι άνεργος; Ναι, ξέρω, φταίει η τρόικα, το μνημόνιο, το ΔΝΤ, η Μέρκελ, οι επικυρίαρχοι, οι «οικονομικοί δολοφόνοι», οι Ελοχίμ. Αλλά σοβαρά τώρα, αφού όλοι για την ανεργία θρηνούν, αφού η Ευρωπαϊκή Ένωση δίνει μεγάλα κονδύλια για να την αντιμετωπίσουμε, τι φταίει, τι κάνουμε λάθος; Τις προηγούμενες μέρες στις εφημερίδες δημοσιεύτηκε διαφήμιση ενός συνδικαλιστικού οργάνου. Μας πληροφορούσε ότι με τα χρήματα του ΕΣΠΑ που διαχειρίζεται, διοργανώνει σεμινάρια για ανέργους. Με ωραίους ζεν τίτλους, όπως πράσινη ανάπτυξη, ικανότητα επικοινωνίας, εταιρική κοινωνική ευθύνη. Μη γελάς, υπάρχει και καλύτερο: «Διαχείριση εντάσεων στο χώρο εργασίας». Αφού δεν έχουμε δουλειές, ας κάνουμε σεμινάρια για να διαχειριζόμαστε τις εντάσεις στις δουλειές που δεν έχουμε. Να βάλουμε πράσινο στους τοίχους ή ροζ; Να βάλουμε μουσική; Να μιλάμε στον πληθυντικό; Να κάνουμε δωμάτιο γιόγκα;

Ανακάλυψε ο ΣΥΡΙΖΑ τον έλληνα Άλντο Μόρο;

Του Δημήτρη Ψυχογιού, Athens Voice

Mετά το αντάρτικο πόλης του Επαναστατικού Αγώνα, της Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς και άλλων οργανώσεων που δυσκολεύομαι να συγκρατήσω το όνομά τους, φθάσαμε στο ορεινό αντάρτικο των εθνικών παραδόσεών μας, με νυχτερινή επιχείρηση κομάντος. Μένεις πραγματικά άλαλος, τι να πεις; Νοσταλγείς την Κερατέα και το Γραμματικό, πόσο ειρηνικοί ήσαν οι κάτοικοί τους. Επίθεση με όπλα για λόγους οικολογικούς; Είναι δυνατόν να έχει συμβεί κάτι τέτοιο; Μετράει σχεδόν 50 χρόνια ζωής το οικολογικό κίνημα, ούτε είχε σκεφθεί, ούτε είχε φανταστεί οποιοσδήποτε οικολόγος, όπου της γης, ότι θα μπορούσε να διαπράξει κάτι τέτοιο. Ένοπλες επιθέσεις σε εγκαταστάσεις εταιρειών συμβαίνουν μόνο σε χώρες της Αφρικής, εκεί όπου επιτόπιες φυλές αμφισβητούν άλλη φυλή που κατέχει την κεντρική εξουσία και έδωσε άδεια να γίνουν βιομηχανίες, πετρελαίου ή ορυχεία χωρίς να δώσει μερίδιο στους ντόπιους φυλάρχους – που το διεκδικούν με τα όπλα.

Η αλήθεια για τον χρυσό της Χαλκιδικής

Του Θανάση Μαυρίδη, www.capital.gr

Στην Ρωσία και στην Κίνα οι άνθρωποι σκεφτόντουσαν πρώτα το περιβάλλον και έπειτα όλα τα άλλα. Γι΄ αυτό και δεν υπήρχαν ορυχεία στις δύο αυτές πρώην κομμουνιστικές χώρες. Στο μεταξύ ο κομμουνισμός ηττήθηκε και οι δύο αυτές μεγάλες χώρες έγιναν καπιταλιστικές. Τα ιδανικά της επανάστασης, όμως, παρέμειναν ζωντανά σε κοινότητες συντρόφων σε όλο τον κόσμο: «Δεν θα περάσει ο καπιταλισμός». Ειδικά στην Χαλκιδική! Όταν άκουσα για πρώτη φορά για το πρόβλημα στις Σκουριές έγινα έξαλλος. Κι αυτό διότι το ελληνικό δημόσιο αποφάσισε να δωρίσει ένα πραγματικό χρυσωρυχείο έναντι ενός... συμβολικού τιμήματος. Η αλήθεια είναι ότι για άλλη μια φορά το ελληνικό δημόσιο έδειξε και σε αυτή την περίπτωση ότι είναι άξιο μόνο για να παράγει το χάος και την καταστροφή αντί για οτιδήποτε άλλο δημιουργικό. Αν είχε φροντίσει να εξασφαλίσει μεταλλευτικά δικαιώματα (από κάθε ορυχείο στην Ελλάδα), τότε δεν θα υπήρχε θέμα συζήτησης.  Θα θέλαμε, δηλαδή, να ξέρουμε πόσες ουγκιές χρυσού θα κερδίσει ο ελληνικός λαός από την εκμετάλλευση του μεγαλύτερου χρυσωρυχείου της χώρας. Με άλλα λόγια, θα θέλαμε να ισχύει στην Ελλάδα ό,τι και σε άλλες χώρες του εξωτερικού. Όχι ότι δεν είναι σημαντικές οι θέσεις εργασίας. Αλλά δεν θα έπρεπε να είναι το μόνο που μας απασχολεί.

"17.2.2013-Εκδρομή στις Σκουριές"

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου, ΝΕΑ

Τζάνγκο

Του Ηλία Κανέλλη, ΝΕΑ, 18.2.12

Η απίστευτη ενέργεια δολιοφθοράς στο εργοτάξιο της Ελληνικός Χρυσός στις Σκουριές της Χαλκιδικής, χθες τα ξημερώματα, αποδεικνύει ότι το παιχνίδι έχει χονδρύνει. Κι ότι η λούμπεν τακτική του εκβιασμού της κοινωνίας από οργανωμένες μειοψηφίες, με ανοίκειους και βίαιους τρόπους, λες και είμαστε στην ταινία «Τζάνγκο», περιφρονεί και τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου και τους νόμους. Τα πράγματα σοβαρεύουν ιδιαίτερα, όμως, όταν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κόμμα που μέσω του προέδρου του φροντίζει να διακηρύξει ότι κινείται εντός του συνταγματικού τόξου, επί της ουσίας αλληθωρίζει αν δεν ενθαρρύνει πρακτικές κατάλυσης του κράτους δικαίου. Πώς προκύπτει κάτι τέτοιο; Πρώτα απ' όλα, από τα κείμενα. Χθες το απόγευμα, στην επίσημη ιστοσελίδα του ΣΥΡΙΖΑ, αναρτήθηκε ανακοίνωση της Νομαρχιακής Επιτροπής Χαλκιδικής του κόμματος. Σύμφωνα με την ανακοίνωση αυτή, σε χρονική στιγμή κατά την οποία γινόταν διήμερη εκδήλωση για την «εναλλακτική προοπτική ανάπτυξης», στην ουσία δηλαδή κατά της λειτουργίας των μεταλλείων χρυσού, «εκδηλώθηκε η καταστροφή των εγκαταστάσεων της Ελληνικός Χρυσός από αγνώστους». Τι θα περίμενε κανείς να διαβάσει στη συνέχεια της ανακοίνωσης από ένα κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται εντός του δημοκρατικού τόξου; Ιδού τι γράφει:

Βλάσης Κανιάρης (1928-2011): η αντοχή των υλικών

Της Δωροθέας Κοντολεζντζίδου, http://booksjournal.gr

Πριν από λίγες μέρες ολοκληρώθηκε η έκθεση του αποθανόντος το 2011 Βλάση Κανιάρη στο GAK Gessllschaft fürActuelle Kunst Bremen, της Γερμανίας (29 Σεπτεμβρίου 2012-6 Ιανουαρίου 2013), η πρώτη ουσιαστικά μεγάλη έκθεση για το έργο του μετά το θάνατό του. Ποιος ήταν ο σημαντικός έλληνας εικαστικός, πώς πέρασε και πώς εξελίχθηκε στη μεταπολεμική Ελλάδα αλλά και ποιο ρόλο έπαιξε στην εξέλιξή του η δικτατορία, με ποια ευρωπαϊκά ρεύματα του μοντερνισμού διαλεγόταν, πώς τα υλικά που χρησιμοποιούσε καθόριζαν την αισθητική και την πολιτική του θέση και, εν τέλει, ποιο είναι το πολιτικό πρόσημο του έργου του; [ΤΒJ]

Στις εργασίες τού Βλάση Κανιάρη (1928-2011) η σχέση έννοιας και υλικών αποτελεί ένα από τα βασικά στοιχεία της αναζήτησης και εξέλιξης του έργου του καλλιτέχνη. Προσεγγίζοντας έργα που αποτέλεσαν σταθμό στην ανάπτυξη αυτών των δύο εννοιών, αλλά και αναλύσεις θεωρητικών και ιστορικών της τέχνης, παρατηρούμε ότι αυτή η σχέση δύναται να διαχωριστεί σε τρία στάδια:

Ο κόσμος των φαντασμάτων

Του Μιχάλη Τσιντσίνη, ΝΕΑ, 18.2.13

Θα ήταν προσβλητικό να μην παίρναμε αυτά που λέει η αξιωματική αντιπολίτευση τοις μετρητοίς. Θα ήταν υποτιμητικό για τον αρχηγό της αν ακούγαμε τις ομιλίες του ελαφρά, μόνο ως ρητορικές εξάρσεις, μόνο ως συνθήματα που αλλάζουν από στιγμή σε στιγμή, από γκάλοπ σε γκάλοπ. Ας ακούσουμε, λοιπόν, τον Τσίπρα ως κάποιον που έχει στοχαστεί αυτά που λέει. Ας τον ακούσουμε να περιγράφει πως «νεοφιλελευθερισμός και Ακροδεξιά» συνωμοτούν «με στόχο να καταργήσουν την κοινωνία» και τη Δημοκρατία. Ας τον εκλάβουμε κυριολεκτικά όταν αναλύει τη Χρυσή Αυγή ως «πολιτικοστρατιωτικό πυλώνα του συστήματος» και όταν αναθεματίζει τα μίντια ως «αυγό του φιδιού». Οταν ο Τσίπρας λέει ότι περιμένει προβοκάτσια ανάλογη της πυρπόλησης του Ράιχσταγκ από τους Ναζί, δεν μπορεί να μιλάει «συμβολικά». Το λέει και το εννοεί. Οχι, δεν αισθάνεται ότι πολιτεύεται σε μια δοκιμαζόμενη δημοκρατία της Δύσης. Του συμβαίνει κάτι εντελώς πρωτόγονο: πολεμάει το έρεβος μιας συνωμοσίας. Προφανώς και δεν αρκούν η πειθώ και η πολιτική για αυτόν τον κόσμο. Είναι ένας κόσμος ψυχροπολεμικός, ένας frozen world που δεν σηκώνει μεταρρύθμιση. Ή του υποτάσσεσαι ή τον ανατρέπεις. Είναι ο κόσμος μιας αρχαϊκής Αριστεράς που δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τα φαντάσματά της: τους προβοκάτορες, τους πράκτορες, το παρακράτος. Είναι εύκολος αυτός ο κόσμος. Τόσο βολικά επίπεδος, τόσο σχηματικός που δεν μας βάζει στον κόπο να τον εξηγήσουμε. Μας καλεί μόνο να τον τελειώσουμε. Μπαμ και κάτω.

Αντονι Γκίντενς: Υπάρχουν ακόμα η Δεξιά και η Αριστερά;

Από τον Θανάση Γιαλκέτση, Εφημερίδα των Συντακτών

 Ο Βρετανός Αντονι Γκίντενς είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους κοινωνιολόγους. Συγγραφέας πολλών έργων, έχει διατελέσει διευθυντής του London School of Economics. Ως θεωρητικός του λεγόμενου «Τρίτου Δρόμου», ο Γκίντενς έχει επεξεργαστεί μια σφαιρική πρόταση για την ανανέωση της σοσιαλδημοκρατικής στρατηγικής. Σε ζητήματα ταυτότητας και στρατηγικής της Αριστεράς αναφέρεται και το ακόλουθο άρθρο του.

 Δεξιά και Αριστερά είναι μήπως έννοιες ξεπερασμένες, πεπαλαιωμένες, στερούμενες νοήματος, όπως υποστηρίζουν σήμερα ορισμένοι; Δεν συμφωνώ. Ο Νορμπέρτο Μπόμπιο έλεγε ότι το νόημα της Δεξιάς και της Αριστεράς αλλάζει συνεχώς και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σήμερα και οι δύο όροι σημαίνουν κάτι διαφορετικό σε σχέση με το παρελθόν. Παρ’ όλα αυτά, παραμένουν δύο πολιτικές έννοιες βαθιά διαφορετικές και συνεχίζουν να έχουν ιδιαίτερη αξία ακόμα και στον τωρινό παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Η σημερινή παραδοσιακή Δεξιά στην Ευρώπη και γενικά στη Δύση πιστεύει στην ελεύθερη αγορά, σε ένα κράτος ελάχιστα παρεμβατικό και περιορισμένο, σε έναν κοινωνικό συντηρητισμό στην ιδιωτική σφαίρα. Η Αριστερά πιστεύει σε μια ενεργητική κυβέρνηση μάλλον παρά στον κρατισμό, σε μεγαλύτερη ρύθμιση της αγοράς, στον κοινωνικό φιλελευθερισμό. Οι διαφορές μεταξύ των δύο παρατάξεων είναι πολύ φανερές, αν και δεν είναι πλέον τόσο σαφείς όσο άλλοτε. Στην Αριστερά δεν υπάρχει πλέον η σοσιαλιστική ουτοπία.

Σήμερα λείπει η αίσθηση του σκοπού

Άρης Μπερλής-Συνέντευξη στον Ηλια Μαγκλινη, Καθημερινή, 17.2.13

Ο μεταφραστής και μελετητής της λογοτεχνίας Αρης Μπερλής μιλάει για την κρίση, τη σύγχυση των νέων, τους συγγραφείς

Βλέπω ακόμη μεγαλύτερη κοινωνική αποσάθρωση. Φοβάμαι ότι φταίει το «υλικό». Υπάρχει μια διεθνής κρίση αλλά υπάρχει και μια ελληνική. Σε αυτή αναφέρομαι. Δεν αποδέχομαι το χονδροειδές «μαζί τα φάγαμε», αλλά οι πολιτικές ηγεσίες που ευθύνονται για την κρίση αντανακλούν τις κοινωνίες που τις ψήφισαν. Για να καταλάβετε το υλικό, δείτε τη λαϊκή ελληνική μουσική: αυτός ο διαρκής θρήνος, «άτιμη ζωή», «ψεύτης ντουνιάς» κ.λπ. Η ελληνική κοινωνία έχει διαποτιστεί από αυτή τη νοοτροπία. Το μουσικό αίσθημα του λαού εκφράζεται με καψούρικα, μεμψίμοιρα τραγούδια. Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο. Στίχος που σε αποσβολώνει. Ερχονται κάποιοι φίλοι διανοούμενοι και διαφωνούν, μου λένε για το λαϊκό τραγούδι «μα αυτές είναι οι αξίες του τόπου». Δεν με ενδιαφέρουν. Τις αξίες εγώ τις αντλώ από μια ευρύτερη, πανανθρώπινη δεξαμενή. Ακούω Μπαχ και Σούμπερτ. Δεν με συγκινεί το λαϊκό τραγούδι. Και, με κάποια σουρεαλιστική διάθεση, βλέπω κάποια σχέση ανάμεσα στο λαϊκό τραγούδι και στο όραμα μιας αργομισθίας στο Δημόσιο…

Ρόναλντ Ντουόρκιν: Ο φιλόσοφος της δικαιοσύνης

Του Παύλου Σούρλα, ΒΗΜΑ,17.2.13

Με βαθιά θλίψη η παγκόσμια φιλοσοφική κοινότητα δέχθηκε την είδηση του θανάτου του Ρόναλντ Ντουόρκιν. Ο Ντουόρκιν υπήρξε ο σπουδαιότερος στον κόσμο φιλόσοφος του δικαίου των τελευταίων 50 χρόνων και ένας από τους κορυφαίους ηθικούς και πολιτικούς φιλοσόφους της εποχής μας. Η σημασία του έργου του είναι τόσο μεγάλη ώστε σε όλο το φάσμα της πρακτικής φιλοσοφίας, το οποίο, όπως και ο Αριστοτέλης, θεωρούσε συνεχές και ενιαίο, ο επιστημονικός διάλογος είναι σήμερα πολύ βαθύτερος, από ό,τι ήταν πριν από αυτό ή θα ήταν χωρίς αυτό. Ο Ντουόρκιν γεννήθηκε στην πόλη Providence του Ροντ Αϊλαντ. O πατέρας του, μετανάστης από τη Λιθουανία, εγκατέλειψε νωρίς την οικογένειά του. Μεγάλωσε σε δύσκολες συνθήκες, με τη μητέρα του να παραδίδει μαθήματα πιάνου για να μεγαλώσει τα τρία παιδιά της. Μετά από εντελώς ασυνήθιστες επιδόσεις στο σχολείο, πήρε υποτροφία και σπούδασε, αριστεύοντας παντού, φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Ενας από τους δασκάλους του υπήρξε ο μεγάλος φιλόσοφος και λογικός Willard v. O. Quine.

Οι «αθώοι»

Tου Αλεξη Παπαχελά, Καθημερινή, 17.2.13

 Ποιος πολιτικός έβαλε το κεφάλι του στον ντορβά υποστηρίζοντας δημοσίως τον περιορισμό των ελλειμμάτων ή την ανάγκη αντιμετώπισης του χρέους; Κανείς! Ή μάλλον 2-3 οι οποίοι τέθηκαν στο περιθώριο και χαρακτηρίσθηκαν γραφικοί. Ετσι μπήκαμε σε ένα φαύλο κύκλο, ο οποίος άρχισε τη δεκαετία του 1980 με την υπερβολική διόγκωση του κράτους και την ταυτόχρονη σταδιακή αποσάθρωση της δημόσιας διοίκησης. Ολοι φόρτωναν τον δημόσιο κορβανά, όλοι έκαναν τα ρουσφέτια τους και το καράβι έμπαζε νερά, αλλά κανείς δεν τολμούσε να το φωνάξει. Τον δικό τους ιστορικό ρόλο έπαιζαν βέβαια και τα συνδικάτα, τα οποία ήλεγχαν τα κόμματα και λειτουργούσαν ως πολιορκητικοί κριοί κάθε φορά που έπρεπε να πάρουμε μια κρίσιμη απόφαση. Κορυφαίο παράδειγμα, η τραγωδία της μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού επί Σημίτη, η οποία τορπιλίσθηκε εκ των έσω.

Ζακ Αταλί: Η Ελλάδα δεν έχει πιάσει ακόμα πάτο

Οικονομολόγος και διανοούμενος διεθνούς εμβέλειας, ο 70χρονος Ζακ Αταλί συγκαταλέγεται στην πνευματική ελίτ, ενώ έχει χτίσει έναν υπερκομματικό μύθο ως σύμβουλος τριών Γάλλων προέδρων. Με αφορμή την ομιλία του στο Μέγαρο Μουσικής μίλησε στο «Εθνος της Κυριακής» για την Ελλάδα, το μέλλον της αλλά και για το μοντέλο της μικροπίστωσης ως αντίδοτο στην κρίση. «Η Ελλάδα δεν έχει σταματήσει να βυθίζεται στην πισίνα. Δεν έχει φτάσει ακόμα στον πάτο. Αυτό θα συμβεί το 2014, μετά τις γερμανικές εκλογές και αφού ρυθμιστεί εκ νέου το χρέος της, το οποίο βρίσκεται ακόμα σε επίπεδα μη βιώσιμα. Επειτα από κάθε κρίση έρχεται η ευκαιρία για ανάπτυξη, αρκεί να μειωθεί το αβάσταχτο χρέος, να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις και να επιστρέψουν τόσο τα κεφάλαια που έχουν φυγαδευτεί όσο και η νεολαία που έχει διαφύγει στο εξωτερικό», είναι ένα από τα σημαντικά σχόλια που έκανε ο Ζακ Αταλί για τη χώρα μας την περασμένη Τετάρτη στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Megaron Plus, στη δημόσια συζήτησή του με τον Γάλλο δημοσιογράφο και πρώην διευθυντή της εφημερίδας «Monde», Ζαν - Μαρί Κολομπανί για τις μεγάλες αλλαγές που προετοιμάζουν τον κόσμο του 21ου αιώνα.

Το DNA της Χρυσής Αυγής

Του Ηλία Κανέλλη, ΝΕΑ, 16.2.13

Η εξτρεμιστική δράση της Χρυσής Αυγής, ο νεοναζιστικός πολιτικός λόγος της, η διεκδίκηση όλης της ακραίας Δεξιάς απ' όπου διεκδικεί εκλογική διεύρυνση, ο ρατσιστικός λόγος του μίσους που εκπέμπει, οι κατηγορίες για δολοφονικές ενέργειες που αντιμετωπίζουν οπαδοί της, ο εναγκαλισμός της με τα πάλαι ποτέ χουντικά σταγονίδια που δεν αρκούνται πλέον στον νοσταλγικό αφορισμό «πού 'σαι, ρε Γιώργο Παπαδόπουλε» και οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποί της που ισορροπούν στα όρια της αντικοινωνικότητας και του λούμπεν διευκολύνουν την οριοθέτηση ενός τείχους απέναντι στην οργάνωση από όλα τα κόμματα του κοινοβουλευτικού τόξου, αλλά κι από την Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της. Η περιθωριοποίηση των ιδεών της Χρυσής Αυγής επιτρέπει σε πολλούς να κοινωνιολογούν, ισχυριζόμενοι ότι είναι τέκνο της οργής εξαιτίας των συνθηκών που επικράτησαν στη χώρα μετά τη χρεοκοπία, το Μνημόνιο, τη μεγάλη ύφεση. Προφανώς, δεν είναι έτσι. Προφανώς, δηλαδή, η Χρυσή Αυγή δεν είναι ένα κομματικό μόρφωμα που απλώς κατάφερε να εγκολπωθεί ενός είδους κοινωνική διαμαρτυρία εξαιτίας της υποβάθμισης του επιπέδου ζωής στη χώρα. Η ιδεολογία της Χρυσής Αυγής, εν σπέρματι, ήταν διάχυτη στην ελληνική κοινωνία, σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης.

Αναγκαία τα αντίρροπα μέτρα

Του Σάκη Παπαθανασίου, Έθνος, 16.2.13

H αναγνώριση του «λάθους» δεν πρέπει να εκληφθεί ως ευκαιρία για μια επιπόλαια αποκήρυξη του προγράμματος. Ωστόσο πρέπει να υπάρξει εξέταση των επιπτώσεων και συμφωνία για διορθωτικές κινήσεις

Η δημόσια παραδοχή από το ΔΝΤ -και όχι μόνο- των «λαθών» που έγιναν στο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, καθώς δεν υπολογίστηκε σωστά η επίπτωση της περικοπής δαπανών στην ύφεση και η είσοδος της χώρας σε φθίνουσα σπειροειδή πορεία, συνιστά μια ομολογία αστοχίας στην πολιτική που εφαρμόστηκε.Βέβαια τα λάθη δεν είναι «ουδέτερα». Εχουν αφετηρίες ιδεολογικές θέσεις και πολιτικές εμμονές. Διαφορετικά δεν εξηγείται το ότι δεν μελέτησαν τη συσχέτιση δημοσίων δαπανών και αύξησης του ΑΕΠ τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα μας, που θα τους βοηθούσε σημαντικά να προβλέψουν σωστά την επίπτωση των μέτρων. Αυτές οι λανθασμένες εκτιμήσεις αφορούν ανθρώπους. Περισσότερους ανέργους, μεγαλύτερη μείωση των εισοδημάτων, επικίνδυνη περικοπή σε ορισμένους τομείς των κοινωνικών δαπανών. Αφορούν τη χώρα, αφού δυσχεραίνουν την έξοδο από την κρίση και δημιουργούν σοβαρούς κινδύνους για την κοινωνική και πολιτική αστάθεια

The Economist: Η σφαγή του Αγίου Βαλεντίνου

The Economist, Αυγή, 16.2.13

Οι χρηματαγορές εμφανίζονταν ιδιαίτερα ευνοϊκές για το ευρώ το τελευταίο διάστημα. Ομως τα τελευταία οικονομικά στοιχεία για το τελευταίο τρίμηνο του 2012 ήταν ένα κρύο ντους. Η τρύπα μέσα στην οποία έχει πέσει η Ευρωζώνη είναι πολύ βαθύτερη από ο,τι όλοι αρχικά περίμεναν. Ανάμεσα στα 17 μέλη της Ευρωζώνης που μοιράζονται το ενιαίο νόμισμα, η ανάπτυξη υποχώρησε κατά 0,6% αφήνοντας το ΑΕΠ 0,9% πιο χαμηλά από την αντίστοιχη περσινή περίοδο. Στη διάρκεια του 2012, το ΑΕΠ στην Ευρωζώνη έπεσε κατά 0,5% σε σχέση με το 2011. Η αποτυχία επηρέασε τις χώρες - πιστωτές στον πυρήνα της Ευρωζώνης όσο και τις χώρες - δανειστές στην περιφέρεια. Στη Γερμανία το ΑΕΠ συρρικνώθηκε κατά 0,6%, στη Γαλλία κατά 0,3%, στην Ολλανδία κατά 0,2% και στη Φινλανδία κατά 0,5%. Η τάση ήταν βέβαια πολύ πιο ισχυρή στις χώρες που βρίσκονται στην περιφέρεια της Ευρωζώνης. Η Ιταλία βίωσε μια έντονη συρρίκνωση της παραγωγής, η οποία ήταν 0,9% χαμηλότερη από το τελευταίο τρίμηνο του προηγούμενου χρόνου, αφήνοντας τη χώρα με 2,7% μικρότερο ΑΕΠ σε σχέση με πέρσι. Αυτό φυσικά δεν θα βοηθά καθόλου τις ελπίδες του Μάριο Μόντι στις κρίσιμες εκλογές αυτού του μήνα.

Μια κοινωνία των άκρων

Του Μιχάλη Μητσού, ΝΕΑ, 15.2.13 

Οι καθημερινές συγκρούσεις στους δρόμους, στις πλατείες, στα γήπεδα. Οι «Αγανακτισμένοι», οι μούντζες, «να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή». Ο φανατισμός, ο ανοιχτός ή λανθάνων ρατσισμός, το μίσος. Πόσοι ικανοποιήθηκαν, φανερά ή κρυφά, από τη live επίθεση του Κασιδιάρη στην Κανέλλη; Πόσοι επιδοκιμάζουν, φανερά ή κρυφά, τα καθημερινά σόου των Χρυσαυγιτών στο Κοινοβούλιο εναντίον των «ανίκανων» και των «διεφθαρμένων» πολιτικών; Πώς έφτασαν κάποιοι εικοσάρηδες και εικοσιπεντάρηδες να μιλούν για την «αξιοπρεπή πρακτική των πολιτικών εκτελέσεων»; Πώς έφτασε το κράτος να παραδώσει την τήρηση της τάξης στην Ακροδεξιά; Κάτι πρέπει να κάνουμε με τη βία, όποιο χρώμα κι αν έχει, όποια ιδεολογική ετικέτα κι αν βάζει, όποια αίτια κι αν επικαλείται. Η ανεργία είναι χωρίς αμφιβολία μια μορφή βίας, η φτώχεια το ίδιο, αλλά η αντιμετώπιση αυτής της «συστημικής βίας» όπως την αποκαλεί ο Ζίζεκ δεν μπορεί να γίνει ούτε με σφαίρες ούτε με δακρυγόνα. Το σύνθημα «Βία στη βία της εξουσίας» είναι άτοπο και επικίνδυνο.

H διπλή μεταρρύθμιση.

Του Κώστα Σπυρόπουλου, Μεταρρύθμιση, 16.2.13

Είκοσι πέντε χρόνια μετά τη de facto κατάργηση του κρατικού μονοπωλίου στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, ήρθε η ώρα για την κατάργηση του κυβερνητικού μονοπωλίου στη δημόσια ραδιοτηλεόραση. Τώρα είναι αναγκαία, περισσότερο παρά ποτέ, μια διπλή μεταρρύθμιση με στόχο την εξουδετέρωση του κυβερνητικού μονοπωλιακού ελέγχου στην ΕΡΤ, αλλά και την αμφισβήτηση του μονοπωλίου της ΕΡΤ στη Δημόσια Τηλεόραση. Το νομοσχέδιο των Ν.Αλιβιζάτου-Θ.Τσεβά, με την πολιτική υπογραφή του Παντελή Καψή, αποτελεί μια ώριμη και μελετημένη πρόταση για την επίτευξη του πρώτου στόχου: την απεμπλοκή της ΕΡΤ από τον κυβερνητικό έλεγχο. Το νομοσχέδιο είχε εισαχθεί πρός συζήτηση στην κοινοβουλευτικη διαδικασία, από την κυβέρνηση Παπαδήμου. Μπήκε στο συρτάρι λόγω αντιδράσεων της Νέας Δημοκρατίας. Ρυθμίσεις, όπως επταετής θητεία της διοίκησης και η θεσμική αρχιτεκτονική διασφάλισης της αυτονομίας της απο την κυβερνητική πλειοψηφία, είχαν τρομάξει την τότε αξιωματικη μεν, αντιπολίτευση, πλην συγκυβερνώσα Ν.Δ.

Γιατί το ΕΣΠΑ δεν βοηθά στην Ανάπτυξη; Το επόμενο «ΕΣΠΑ»;

Του Αντώνη Μαρκόπουλου, Athens Voice

Η χώρα μας έχει ήδη σχεδόν απορροφήσει το 50% του ΕΣΠΑ, δηλαδή περίπου 10 δις ευρώ έχουν ήδη οδηγηθεί σε επιχειρήσεις, πολίτες και σε ταμεία. Η ανεργία, όταν η απορρόφηση του ΕΣΠΑ βρισκόταν ακόμα στο ελάχιστο ποσοστό του 3%, ήταν περίπου 9,5% και σήμερα στο δυσθεώρητο 27%. Η ύφεση των επιχειρήσεων μεγαλώνει και η ρευστότητα συρρικνώνεται εκθετικά. Η ανταγωνιστικότητα της χώρας μάλιστα παραμένει σε πολύ χαμηλά επίπεδα, όπως έδειξε και η τελευταία μελέτη «Παγκόσμιος Δείκτης Ανταγωνιστικότητας Βιομηχανικού Κλάδου 2013», που μας φέρνει στην 38η θέση μεταξύ 38 χωρών. Τι συμβαίνει λοιπόν και με το ΕΣΠΑ των κατά 50% εκταμιευμένων ποσών παρουσιάζεται μια τέτοια συνολική εικόνα; Γιατί δεν μπορεί το ΕΣΠΑ μέχρι σήμερα να στηρίξει την ανάπτυξη; Θα μπορέσει μέσω του υπόλοιπου 50%;

Ελληνική, ιαπωνική, πορτογαλική φιλοπατρία

Του Δημήτρη Ψυχογιού, Athens Voice

Tην Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011 συνέβη κάτι το εντελώς ασυνήθιστο: οι χώρες του G7 αποφάσισαν να επέμβουν από κοινού για να συγκρατήσουν την άνοδο του ιαπωνικού νομίσματος που είχε ανατιμηθεί έναντι του δολλαρίου κατά 7,5% μέσα σε 3 μόνο ημέρες, από τη Δευτέρα 14 Μαρτίου, μόλις άρχισε η εργάσιμη εβδομάδα για τις παγκόσμιες χρηματαγορές, ως την Πέμπτη. Δηλαδή, οι κεντρικές τράπεζες ΗΠΑ, Καναδά, Αυστραλίας, Γαλλίας, Γερμανίας, Ιταλίας και Ιαπωνίας (αφού η μοναχική προσπάθεια της τελευταίας δεν είχε αποδώσει) άρχισαν να πωλούν γεν ώστε να αντιμετωπίσουν τη ζήτηση που αύξαινε την τιμή του. Αιτία της ξαφνικής δίψας για γεν ήταν ο καταστροφικός σεισμός και το τσουνάμι της Φουκουσίμα: έγινε Παρασκευή και από τη Δευτέρα ιαπωνικές επιχειρήσεις και ασφαλιστικές εταιρείες άρχισαν να επαναπατρίζουν κεφάλαιά τους για να αντιμετωπίσουν τις οικονομικές επιπτώσεις της κρίσης. Αυτό σήμαινε να μετατρέψουν σε γεν τις επενδύσεις τους, δηλαδή να αγοράσουν γεν με τα δολάρια, τα ευρώ ή τις στερλίνες που κατείχαν.

Το νέο «αντιμνημονιακό» μέτωπο

Του Γιώργου Προκοπάκη, ΝΕΑ, 14.2.13

Με την έκδοση του κειμένου εργασίας των Μπλανσάρ και Λι του ΔΝΤ, με το οποίο υψηλόβαθμοι αναλυτές του Ταμείου παραδέχονται πως οι δημοσιονομικοί πολλαπλασιαστές που χρησιμοποιήθηκαν στον σχεδιασμό των μέτρων του Μνημονίου δεν είχαν εκτιμηθεί σωστά, ξέσπασε ο νέος αντιμνημονιακός αγώνας. Περνάμε στο στάδιο που οι «σκιτζήδες» του ΔΝΤ φταίνε για όλα μας τα προβλήματα. Οχι πια ο επάρατος νεοφιλελευθερισμός, οι τοκογλύφοι, οι προτεστάντες Βησιγότθοι. Η αξιωματική αντιπολίτευση επανέρχεται στην κατάργηση των Μνημονίων, εγείροντας μάλιστα θέμα αποζημιώσεων! Ενα βήμα πριν από το αίτημα αποζημίωσης βρίσκεται και η «κυβερνώσα Αριστερά» του κ. Κουβέλη - οι ίδιοι που ψήφισαν πριν από δύο μήνες τον προϋπολογισμό του 2013 και τις προάλλες το φορολογικό νομοσχέδιο. Οι άλλοι κυβερνητικοί εταίροι βλέπουν την ευκαιρία επιβράβευσης της καταστροφικής πολιτικής που ακολούθησαν μέχρι τις εκλογές του 2012. Το ίδιο μοτίβο, πιο εκλεπτυσμένο βέβαια, με τις πλατείες του 2011 (αυτές που εξέθρεψαν τη βία και τη Χρυσή Αυγή): κάποιοι άλλοι φταίνε. Ας δούμε όμως την πραγματικότητα.