Εθνική κυριαρχία επί του λαού

Του Δημοσθένη Κούρτοβικ, ΝΕΑ, 31.3.12

Δεν νομίζω να υπάρχει έστω ένας Ελληνας που δεν ενοχλείται από το γεγονός ότι ξένοι έχουν αναλάβει την επιστασία της χώρας μας και μας υπαγορεύουν το ένα και το άλλο. Φαίνεται ωστόσο πως δεν ενοχλούμαστε όλοι για το ίδιο ακριβώς πράγμα. Εγώ, για παράδειγμα, και θέλω να πιστεύω πολλοί συνέλληνες, αισθανόμαστε βαθύτατα ταπεινωμένοι επειδή αποδειχτήκαμε ανάξιοι να διαχειριστούμε τα του οίκου μας και έπρεπε να έρθουν Γερμανοί, Γάλλοι, Ολλανδοί, ακόμη και Χιλιανοί για να μας μάθουν πώς να εισπράττουμε φόρους, πώς να οργανώσουμε τα νοσοκομεία μας, πώς να περιορίσουμε την τερατώδη γραφειοκρατία μας, γενικά πώς να κάνουμε το κράτος μας να λειτουργεί με στοιχειώδη αποτελεσματικότητα, διαφάνεια και δικαιοσύνη. Αλλοι όμως, που δεν ξέρω αν είναι περισσότεροι, είναι πάντως θορυβωδέστεροι, μοιάζουν προσβεβλημένοι μόνον από το αποτέλεσμα, όχι από την αιτία.

Κριτήριο της αυτονομίας ο ορθός λόγος. Τσβετάν Τοντόροφ: ένας σύγχρονος διαφωτιστής

Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ, 31.3.12

«Χρειάζεται άραγε... υπεράσπιση ο Διαφωτισμός σήμερα;» θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς. Κάποιος άλλος θα έλεγε «μα μετά το Αουσβιτς, υπάρχουν επιχειρήματα υπέρ του Διαφωτισμού;». Κάποιος τρίτος μπορεί να πει «μα ποιον απασχολεί ή ποιον θα έπρεπε να απασχολεί ο Διαφωτισμός σε μια εποχή που αμφισβητούνται οι μεγάλες κατακτήσεις της κοινωνικής Ευρώπης;». Ή πάλι «μπορούν τα προτάγματα του Διαφωτισμού να βοηθήσουν κανέναν στον σημερινό ιδιαίτερα πολύπλοκο κόσμο;». Πιστεύω πως ο Τσβετάν Τοντόροφ αυτές τις αντιρρήσεις θα άκουγε και αποφάσισε να γράψει αυτό το σύντομο, αλλά περιεκτικό και υπερπολύτιμο δοκίμιο. Πασίγνωστος κριτικός της λογοτεχνίας, ιστορικός και φιλόσοφος, ο Τσβετάν Τοντόροφ εγκατέλειψε τη Βουλγαρία το 1963 σε ηλικία 24 ετών και εγκαταστάθηκε στη Γαλλία. Γνώριζε ως νέος και φοιτητής τι σημαίνει να σου στερούν τη δυνατότητα να ζεις ως αυτόνομο και ελεύθερο άτομο και αυτή τη γνώση και εμπειρία τη μετέφερε στη νέα του πατρίδα, τη Γαλλία, μετατρέποντας την σε βασικό μοτίβο της σκέψης και της γραφής του.

Le monde: Αν πεθάνει το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο, πεθαίνει η Ευρώπη

Έτσι βλέπουν κάποιοι κύκλοι στη Γερμανία το "κούρεμα" του ελληνικού χρέους Σκίτσο του Tomicek από την ιστοσελίδα του

Του Ιγνάσιο Φερνάντεζ Τόσο * Αυγή, 31.3.12

 Στις 29 Μαρτίου τα ισπανικά συνδικάτα κάλεσαν γενική 24ωρη απεργία για να αντιδράσουν, μια πολύ οπισθοδρομική μεταρρύθμιση του κώδικα εργασίας και για να υπερασπιστούν τις βασικές δημόσιες υπηρεσίες. Η μεταρρύθμιση του κώδικα εργασίας εγκρίθηκε από ένα διάταγμα νόμου στις 10 του περασμένου Φεβρουαρίου, χωρίς διαπραγμάτευση και χωρίς συνεννόηση με τους κοινωνικούς εταίρους. Με τον τρόπο αυτόν η κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος κατάφερε ένα σοβαρό πλήγμα όχι μόνο στον ισπανικό κώδικα εργασίας, αλλά και σε ένα κοινωνικό μοντέλο που συχνά χρησιμοποιείται ως παράδειγμα. Δεκαπέντε ημέρες νωρίτερα οι σημαντικότερες συνδικαλιστικές οργανώσεις, CC.OO και UGT, είχαν κλείσει μια συμφωνία με την οργάνωση των εργοδοτών σχετικά με τη συλλογική διαπραγμάτευση για να γίνει η απασχόληση προτεραιότητα και για την προώθηση «τής μετά από διαπραγμάτευση εσωτερικής ευελιξίας». Η «αντι-μεταρρύθμιση» της κυβέρνησης παραβιάζει τους όρους αυτών των συμφωνιών και οδηγεί σε οριστική ανισορροπία το σύστημα των συμβάσεων προς όφελος των εργοδοτών

Πέρασε η κρίση στην ευρωζώνη;

Του Π.Κ. Ιωακειμίδη, NEA, 30.3.12

Πέρασε λοιπόν η κρίση στην ευρωζώνη; Αρκετοί στην ΕΕ υποστηρίζουν ότι η δεινή κρίση χρέους και αξιοπιστίας που βίωσε η ευρωζώνη τα τελευταία χρόνια (με αφετηρία το ελληνικό πρόβλημα) έχει φθάσει λίγο - πολύ στο τέλος της. Η σχετική ηρεμία στις χρηματοπιστωτικές αγορές τις τελευταίες εβδομάδες, η μείωση των spreads και των επιτοκίων δανεισμού, η διαφαινόμενη εξομάλυνση της κατάστασης και η άρση της αβεβαιότητας για ορισμένες ευπαθείς χώρες-μέλη και κυρίως για την Ιταλία (μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Μ. Μόντι) συνηγορούν υπέρ της άποψης ότι η κρίση έχει τεθεί υπό έλεγχο. Ορισμένες χώρες και κυρίως η Γερμανία θεωρούν ότι η πολιτική πειθαρχίας και αυστηρής λιτότητας που εφαρμόστηκε οδήγησε σ' αυτό το θετικό αποτέλεσμα και ως εκ τούτου η πολιτική αυτή πρέπει να συνεχισθεί. Μια άλλη άποψη όμως λέει ότι υπάρχει όντως κάποια ανάπαυλα στην κρίση, αυτή όμως δεν συνιστά έξοδο από την κρίση

Στη χώρα της κατουρημένης ποδιάς

 The Athens Review of Books, Editorial, Τεύχος 28ο - Απρίλιος 2012

Πριν σχεδόν 73 χρόνια, στις 23 Αυγούστου 1939 στη Μόσχα, υπογραφόταν το κομμουνιστικό-ναζιστικό σύμφωνο μη επίθεσης από τον χιτλερικό υπουργό Εξωτερικών Γιοάχιμ φον Ρίμπεντροπ και τον υπουργό Εξωτερικών της Σοβιετικής Ένωσης Βιατσεσλάβ Μιχαήλοβιτς Μολότωφ. Κύριος στόχος του συμφώνου, οι φιλελεύθερες ευρωπαϊκές δημοκρατίες. Σήμερα, καθώς η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα και τα πολύ μικρά μιμούνται τα πολύ μεγάλα, παρατηρούμε ένα νέο «σύμφωνο μη επίθεσης», ενόψει των επικείμενων εκλογών στην Ελλάδα, μεταξύ των διαφόρων συνιστωσών της άκρας αριστεράς και των σχηματισμών της ακραίας έως και ναζιστικής δεξιάς. Κοινός στόχος που ενώνει τους σπίθες με τους πυρπολημένους, τη Χρυσή Αυγή με τον Σύριζα και το ΠΑΜΕ του ΚΚΕ και εν γένει τη μυθομανή αριστερά με την επίσης εθνικολαϊκιστική δεξιά, τους τηλεπωλητές με τους τηλεμαϊντανούς, είναι ο ιδεολογικός «τρίτος γύρος» που επιδιώκουν να οδηγήσει στην τελική τους επικράτηση επί των φιλελεύθερων ιδεών, του ορθολογισμού και του διαφωτισμού. Στην επικράτησή τους επί του οράματος της Ευρωπαϊκής Ελλάδας που μοιραίως τους έθεσε στο περιθώριο.

Η αριστοκρατία των καιρών μας

Tου Στέφανου Κασιμάτη, Καθημερινή, 30.3.12

Προ τριών ημερών, ο πρόεδρος Τσίπρας ανακοίνωσε την «εναλλακτική πρόταση» της δικής του Αριστεράς. Συνοπτικά: Καταγγελία δανειακής σύμβασης και Μνημονίου. Μορατόριουμ πληρωμών. (Επ’ αυτού, ο πρόεδρος επικαλείται το προηγούμενο της Γερμανίας μετά τον πόλεμο....) Αναδιανομή του πλούτου, με έκτακτη εισφορά σε καταθέσεις, μετοχές και ομόλογα αξίας άνω των 100.000 ευρώ. Τράπεζες υπό δημόσιο έλεγχο – με άλλα λόγια, κρατικοποίηση. Τέλος, μέτρα (γενικώς και αορίστως) για τους πιο αδύναμους. Την ίδια ημέρα, το ΚΚΕ ζήτησε, με επίκαιρη ερώτηση στη Βουλή, την άμεση λήψη των εξής μέτρων: Διαγραφή των χρεών από τους τόκους. Μείωση κατά 50% όλων των δανείων. Αναστολή πληρωμής δανείων -για τα επόμενα χρόνια- για ανέργους, μικρομεσαίους αγρότες και εργαζομένους με ετήσιο οικογενειακό εισόδημα κάτω από 50.000 ευρώ για τετραμελή οικογένεια. Διαγραφή των δανείων που αφορούν την απόκτηση πρώτης κατοικίας των λαϊκών οικογενειών, που αδυνατούν να πληρώσουν και βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας. Μείωση κατά 30% των χρεών των ΕΒΕ προς τις τράπεζες. Μείωση κατά 30% των αγροτικών χρεών για τους αγροτοκτηνοτρόφους και τους ψαράδες. Πάγωμα των δανείων για όσο διαρκεί (sic) η κρίση, με παράλληλη διαγραφή τόκων και πανωτοκίων.

Το Μνημόνιο, η Δεξιά και η Αριστερά. Οι ιδεολογικές και πολιτικές διαφοροποιήσεις στον τρόπο αντιμετώπισης της ελληνικής κρίσης

Του Μίμη Σουλιώτη, ΝΕΑ, 29.3.12

Δεν είναι διόλου βέβαιο πως ο Μαρξ θα τασσόταν σήμερα κατά του Μνημονίου, αν κρίνουμε από πιστοποιημένες ενδείξεις: για τους άγγλους αγρότες και μικροπαραγωγούς του 19ου αιώνα τίποτε δεν θα ήταν πιο καταστροφικό από την κατάργηση των προστατευτικών δασμών για τα εισαγόμενα σιτηρά, τούτο όμως δεν τον εμπόδισε να υποστηρίξει με επαναστατικό σκεπτικό σε σωζόμενη ομιλία του (1848) την «αντιλαϊκή» αδασμολόγητη εισαγωγή τους. Ο σοφός εκείνος άνθρωπος δεν ήταν «μαρξιστής»• εμείς όμως ως γνήσιοι «μαρξιστές» είμεθα αντιμνημονιακότατοι, ως βασιλικότεροι του βασιλέως. Εμένα για τροτσκιστής μάλλον μου μοιάζει. Αν, εξάλλου, η αντιμνημονιακή στάση επαρκούσε για να χαρακτηρισθεί κανείς αριστερός, τότε οι διαγραφέντες βουλευτές της ΝΔ και το νεοπαγές και δεξιό κόμμα Ανεξάρτητοι Ελληνες του κ. Π. Καμμένου θα κατείχαν προνομιακή θέση στο αριστερό πάνελ. Τούτη η στάση αποτελεί την αναγκαία αλλά όχι και ικανή συνθήκη για την Αριστερά, καθώς αντιμνημονιακοί είμαστε λίγο - πολύ όλοι,

Προεκλογικά στρατόπεδα

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, www.protagon.gr, 29.3.12

Tην ιδέα για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών (ας μη χρησιμοποιούμε τους ευφημισμούς υποδοχής, φιλοξενίας κλπ. αν θέλουμε να  συνεννοούμαστε) την πρωτοακούσαμε επί Καραμανλή. Από τότε, κάθε φορά που υπήρχαν επεισόδια με μετανάστες στις γειτονιές της Αθήνας, οι υπουργοί Δημοσίας Τάξεως ανέσυραν την ιδέα για να χειριστούν την απαιτητική επικαιρότητα και να την παραμερίσουν μόλις το πρόβλημα έπαυε να απασχολεί τον Αυτιά. Ας μη γελιόμαστε, η λύση είναι βάρβαρη. Η συζήτηση γίνεται επειδή βάρβαρες είναι και οι συνθήκες ζωής πολλών συμπολιτών μας σε γειτονιές της Αθήνας, ενώ βάρβαρη είναι και η διαβίωση ενός μεγάλου τμήματος λαθρομεταναστών σε πολυάνθρωπες ακριβές τρώγλες. Απλώς η συζήτηση για την σκοπιμότητα και την αποτελεσματικότητα της λύσης είχε άπλετο τον χρόνο να γίνει τα προηγούμενα χρόνια. Τώρα δεν τον έχει. Σε ένα μήνα έχουμε εκλογές.

Ελλάδα - Ιταλία: Μελαγχολικές συγκρίσεις

Φωτο: Αλέξανδρος Βρεττάκος

Του Φώτη Γεωργελέ, Athnes Voice, 28.3.12

Στη γειτονική Ιταλία, η κυβέρνηση Μόντι στις πρώτες 100 μέρες μείωσε στο μισό το κόστος του πολιτικού προσωπικού, ακύρωσε την αγορά στρατιωτικών αεροπλάνων από τις ΗΠΑ, κατάργησε τις φοροαπαλλαγές της εκκλησίας, αποσύρθηκε από την ανάληψη των Ολυμπιακών αγώνων. Άνοιξε κλειστά επαγγέλματα και αγορές, με αεροφωτογραφίες ανακάλυψε 1 εκατομμύριο ακίνητα που δεν πλήρωναν τέλη, έστειλε τους φοροελεγκτικούς μηχανισμούς στα κοσμικά θέρετρα για σαφάρι εναντίον της φοροδιαφυγής. Μείωσε κατά 30% το προσωπικό των ενόπλων δυνάμεων και προκήρυξε τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες με στόχο να εισπράξει 2,5 δις. Όλοι κατάλαβαν ότι οι άνθρωποι σοβαρολογούν και σταμάτησαν να ασχολούνται μαζί τους. Μείωσαν κι εκεί μισθούς και συντάξεις, όμως τα δημοσιονομικά μέτρα έγιναν πιο εύκολα δεκτά γιατί πείσθηκαν ότι δεν είναι απλώς μια προσπάθεια να μεταφερθεί το κόστος στους ασθενέστερους για να διατηρήσουν άλλοι τα προνόμιά τους.

Η ώρα της αυτοκριτικής για τα «χαμένα» 203 δισ. ευρώ

Toυ Γιώργου Mαντέλα, Καθημερινή, 28.3.12

Ως λαός, δεν μπορούμε να ’χουμε και πολλά πολλά παράπονα για την έμπρακτη αλληλεγγύη που έχουν δείξει τα τελευταία 30 χρόνια οι κοινοτικοί εταίροι. Παρά τα όσα κατά καιρούς υποστηρίζονται από διάφορες πλευρές, περισσότερο για λαϊκή κατανάλωση, ιδιαίτερα το τελευταίο 24μηνο. Με μία διαφορά: Εως και πριν από 2 - 3 χρόνια έδιναν τα λεφτά χωρίς να ρωτούν (ή χωρίς να ενδιαφέρονται, για την ακρίβεια) τι γίνονται και πού πάνε. Ισως να πίστευαν ότι κι εμείς με τη σειρά μας κάναμε το αυτονόητο, δηλαδή τα αξιοποιούσαμε, όπου και όπως δει. Ισως, από την άλλη, έκαναν τα στραβά μάτια –που είναι και το πιθανότερο– επιδεικνύοντας έτσι μια κακιάς μορφής κοινοτική αλληλεγγύη. Ο,τι και αν ισχύει, πάντως, σημασία έχει ότι τώρα θέλουν λογαριασμό και μαζί ζητούν και επιτόκιο. Αλλά και πάλι, μη νομίζετε, τα πράγματα δεν είναι και τόσο χάλια, όσο ακούγονται ή παρουσιάζονται.

Το γελοίον του πράγματος

Του Κώστα Γιαννακίδη, www.protagon.gr, 28.3.12

Την ώρα που ο Παντελής Οικονόμου ανακοίνωνε στη Βουλή ότι θα αποσυρθεί η ρύθμιση για τα πατάρια και τις σοφίτες, οι άνθρωποι της τρόικας έλεγαν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ότι για την αποτυχία του πρώτου μνημονίου ευθύνεται πρωτίστως η ελληνική νοοτροπία. Δεν ξέρω κατά πόσο έπεισαν τους ακροατές τους. Αν ήθελαν να είναι σίγουροι έπρεπε να έχουν και τον Οικονόμου μαζί τους. Και να πήγαιναν στις Βρυξέλλες με ταξί. Αν δεν έχετε παρακολουθήσει τις δύο ιστορίες, τα πράγματα έχουν, περίπου, ως εξής: το υπουργείο Οικονομικών προωθούσε ρύθμιση με την οποία τα πατάρια και οι σοφίτες θα αποτελούσαν τεκμήριο διαβίωσης. Για ποιο λόγο τα πατάρια και οι σοφίτες πρέπει να θεωρούνται τεκμήρια;

…if we were asked today to rebrand Greece

#Πόλεις και Πολιτικές, των Άρη Καλαντίδη και Μιχάλη Καβαρατζή

Ας το παραδεχτούμε: Πιθανότατα υπάρχουν λίγες χώρες στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή με χειρότερη εικόνα από την Ελλάδα (και δεν μπορούμε πραγματικά να σκεφτούμε καμιά  σαν και μας). Από ό, τι ακούμε, είναι κυρίως στη Γερμανία, τις Κάτω Χώρες και στην Αυστρία, όπου η εικόνα είναι η χειρότερη. Και ακόμα και νότιοι γείτονες στην Ελλάδα (Ιταλία για παράδειγμα) φαίνεται να φοβούνται την  μόλυνση. Η Ελλάδα είναι το ανέκδοτο  της Ευρώπης.
 Και οι δύο είμαστε  Έλληνες που ζούμε στο εξωτερικό για κάποιο χρονικό διάστημα και έχουμε  μείνει για διάφορους λόγους, γνωρίζουμε πολύ καλά πως πολλά από αυτά που λέγονται σήμερα είναι απολύτως αληθή - και εν μέρει ο λόγος που δεν ζούμε στην Ελλάδα. Αλλά, επίσης, γνωρίζουμε πολύ καλά την Ελλάδα, έχουμε τις οικογένειές μας και τους φίλους μας εκεί πίσω, και γνωρίζουμε ότι υπάρχουν πολλά περισσότερα στη χώρα από ό,τι ο λαϊκισμός των  Κεντροευρωπαϊκών μέσων ενημέρωσης θέλει να πιστέψουμε. Το πρόβλημα, ως συνήθως, είναι τα στερεότυπα:Έτσι, κάθε έκφραση του τύπου «οι Έλληνες είναι»

Για την ελευθερία του Τύπου.Το λογοκριμένο μανιφέστο του Αλμπέρ Καμί όταν ήταν 26χρονος δημοσιογράφος στο Αλγέρι

Le Monde, NEA, 27.3.12

Είναι δύσκολο να θίξει κανείς σήμερα το ζήτημα της ελευθερίας του Τύπου χωρίς να καταγγελθεί για παραλογισμό, να κατηγορηθεί ότι είναι η Μάτα Χάρι, να θεωρηθεί ανιψιός του Στάλιν. Ωστόσο, η ελευθερία του Τύπου είναι ένα από τα πρόσωπα της ελευθερίας και η επιμονή μας να την υπερασπιζόμαστε θα γίνει κατανοητή αν θελήσουμε να αναγνωρίσουμε πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος να κερδηθεί πραγματικά ο πόλεμος. Ενας από τους καλούς κανόνες μιας φιλοσοφίας άξιας του ονόματός της είναι να μην αναλώνεται ποτέ σε μάταιους κλαυθμούς απέναντι σε μια κατάσταση που δεν μπορεί πια να αποφευχθεί. Το ερώτημα στη Γαλλία δεν είναι πλέον σήμερα πώς μπορεί να διαφυλαχθούν οι ελευθερίες του Τύπου. Είναι πώς, απέναντι στην καταστολή αυτών των ελευθεριών, μπορεί να παραμείνει ελεύθερος ένας δημοσιογράφος. Τα μέσα είναι τέσσερα: διαύγεια, άρνηση, ειρωνεία και επιμονή.

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, φωτιά μας ρίξαν οι οχτροί…

 Του Πέτρου Παπασαραντόπουλου, http://www.metarithmisi.gr/, 27.3.12
Στις 8 Ιανουαρίου 2012, ο Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος, μιλώντας στους πιστούς, στο κήρυγμά του, στον Άγιο Δημήτριο στα Μυκονιάτικα, υποστήριξε ότι σήμερα ο « εχθρός είναι εντός των τειχών. Αλλά δεν είναι κρίμα να γινόμαστε σκλάβοι έτσι, χωρίς να προσέχουμε και να έχουμε μέσα μας αυτό το φρόνημα που μας δίνει η Εκκλησία μας και η πατρίδα μας;». Λίγους μήνες ενωρίτερα, το Σεπτέμβριο του 2011, ο Αλέξης Τσίπρας είχε μιλήσει για έσχατη προδοσία για τον ελληνικό λαό και για την πατρίδα που διέπραττε η τότε κυβέρνηση, για να υπογραμμίσει πρόσφατα ότι «τούτη είναι η ώρα της συσπείρωσης, του κοινού αγώνα και του κοινού μετώπου απέναντι στον κοινό εχθρό, που είναι οι δυνάμεις του κεφαλαίου και της κυβέρνησης». Πιο γλαφυρός ο Φαήλος Κρανιδιώτης, σύμβουλος του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας Αντώνη Σαμαρά σε άρθρο του με τίτλο « Οι Εχθροί του Λαού»

Οι χήρες του χρέους

Του Ρούσσου Βρανά, ΝΕΑ, 26.3.12

Χωρίς οικογένεια οι «χήρες του χρέους» μεγαλώνουν τα παιδιά τους στην Ιρλανδία ενώ οι σύζυγοί τους ξαναπαίρνουν τους δρόμους της ξενιτιάς.Την περασμένη χρονιά, 76.300 Ιρλανδοί έγιναν μετανάστες. Περίπου 209 την ημέρα. Περίπου 9 την ώρα. Ενας κάθε επτά λεπτά. Οι άνθρωποι που φεύγουν είναι νέοι και μορφωμένοι. Μια τρομερή αιμορραγία για τη χώρα. Τους τελευταίους μήνες όμως παρατηρείται κάτι πρωτόγνωρο. Η μετανάστευση δεν περιορίζεται πια στους νέους. Ξεπερνάει τα συνηθισμένα ηλικιακά όρια και αγγίζει όλο και πιο πολύ τους μεσόκοπους. Σαραντάρηδες που πριν ξεσπάσει η οικονομική κρίση είχαν επιστρέψει στην πατρίδα τους για να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους, αναγκάζονται σήμερα να ξαναπάρουν τους δρόμους της ξενιτιάς. Είναι οι «υπόδουλοι του χρέους», όπως τους χαρακτηρίζει η ιρλανδική εφημερίδα «Ιντιπέντεντ», μεσήλικοι που δουλεύουν στα ξένα για να μπορούν να ξεπληρώνουν τα στεγαστικά δάνεια που τους βαρύνουν στην πατρίδα τους.

Ζαν Λικ Μελανσόν: Φαινόμενο ενόψει των γαλλικών προεδρικών εκλογών;

Της Μυρσίνης Λιοναράκη,http://www.metarithmisi.gr,  26.3.12

Κανείς δεν φανταζόταν λίγους μήνες πριν, ότι ο Ζαν Λικ Μελανσόν, μία από τις πιο παράδοξες φιγούρες της γαλλικής αριστεράς, θα έφτανε να βγαίνει τρίτος στις δημοσκοπήσεις για τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών. Κι όμως, σε δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε πριν από λίγες ημέρες (22 Μαρτίου), ο Μελανσόν βρίσκεται στην τρίτη θέση, με ποσοστό 14%, αφήνοντας πίσω του και τον Μπαϊρού και τη Μαρί Λε Πεν. Πρόκειται για την ίδια δημοσκόπηση που πρώτη φορά δείχνει το φαβορί των εκλογών, τον Φρανσουά Ολάντ, μόλις μιάμιση μονάδα μπροστά από τον Νικολά Σαρκοζί, αφού ο πρώτος συγκεντρώνει 29.5% και ο δεύτερος 28%. Η μικρή αυτή διαφορά των δύο πρώτων, εξηγείται, εκτός των άλλων, και από την τραγωδία της Τουλούζης, η οποία θεωρείται ότι συσπείρωσε τους δεξιούς ψηφοφόρους, αφού ο νυν πρόεδρος της Γαλλίας ξέρει να παίζει καλά το χαρτί της ανασφάλειας των πολιτών. Αποκορύφωμα της θεαματικής πορείας του Μελανσόν, ήταν η συγκέντρωση που έκανε στο Παρίσι, στις 18 Μαρτίου, εμφανιζόμενος με κόκκινο γαρίφαλο στο πέτο μπροστά σε χιλιάδες υποστηρικτές του (οι διοργανωτές μιλούν για 120.000 άτομα) στην πλατεία της Βαστίλης.

Ποιος αφαιρεί την αριστερά από το κάδρο του Πολιτικού Συστήματος;

Του Πάνου Τσορμπατζόγλου, 25.3.2012

Στην παράδοση της κομουνιστικής αριστεράς, η αυτοκριτική ήταν μια διαδικασία πολύ χρήσιμη γιατί, εκτός των άλλων, είχε και μια διάσταση θεραπευτικής ψυχανάλυσης. Ήταν κάτι σαν την κολυμβήθρα του Σιλωάμ που μπορούσε να εξαγνίσει τους πάντες από τα διαπραχθέντα λάθη και «εγκλήματα» τους, αρκεί η καταβύθιση στα νερά της να ήταν, (ή να έδειχνε), ειλικρινής και απόλυτη.

Όμως η διαδικασία αυτή είχε μια αξιοπρόσεκτη ιδιαιτερότητα. Αποτελούσε μια, σχεδόν, πάγια τακτική, όταν επρόκειτο για απολογισμούς δράσης μεταξύ των ανθρώπων του «χώρου», ανεξάρτητα αν πολλοί από αυτούς προέβαιναν σ’ αυτήν «εκόντες άκοντες» για να εξυπηρετήσουν τους μηχανισμούς του κομματικού Λεβιάθαν. Αντίθετα παρατηρείται μια ιστορική απέχθεια για το «άθλημα της ειλικρινούς μεταμέλειας» όπως αναφέρεται στην καθ’ ημάς ορθοδοξία, όταν ο εξομολόγος του αμαρτήσαντα «αριστερού» είναι η εκκλησία του δήμου στο σύνολο της. Εκεί πρωταγωνιστεί πάντα ο ιδεολογικός πατριωτισμός με μια ένταση και απολυτότητα που προσβάλλει, εν πολλοίς, τον κοινό νου.

Βασίλης Παναγιωτόπουλος: Ο σύγχρονος μύθος είναι ότι «εμείς δεν φταίμε»

Συνέντευξη στη Μαρία Κατσουνάκη,Καθημερινή, 25.3.12

Πριν από τρία χρόνια, με αφορμή ένα θέμα στην εφημερίδα για την κατάσταση της έρευνας στην Ελλάδα, είχαμε απευθυνθεί στον Βασίλη Παναγιωτόπουλο. Στο τέλος της σύντομης συνομιλίας μας τον ρωτήσαμε ποιος είναι «ακριβώς ο τίτλος του». Απάντησε λιτά: «Συνταξιούχος του ΙΚΑ, γιατί όπως γνωρίζετε οι ερευνητές ανήκουν στο ΙΚΑ». Ενας από τους σημαντικότερους Ελληνες ιστορικούς και ομότιμος διευθυντής ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, με αξιοζήλευτο επιστημονικό έργο, παρουσία διακριτικά κυρίαρχη στον χώρο της Ιστορίας του Νέου Ελληνισμού, αποτάσσεται οτιδήποτε θεωρεί υπερβολή. «Τα παραλέτε», αντιτείνει στην αναφορά των τίτλων και προτείνει να συντάξουμε ένα συνοπτικό και σαφές χρονολόγιο. «Πρόκειται για πενιχρή δραστηριότητα. Ας πούμε ότι βρίσκομαι σε καθημερινή εγρήγορση, σε κατάσταση περισσότερο πρόσληψης παρά ανταπόκρισης».

Να 'τανε το 21’, χρόνια μη εξοφλημένα*

Tου Βαγγέλη Γεωργίου, www.protagon.gr, 25.3.12

Εκείνη τη χειμωνιάτικη μέρα του 1828 το ισχυρότερο βρετανικό πλοίο της Ανατολικής Μεσογείου μετέφερε στο Ναύπλιο τον «πολιτικά ανυπόληπτο» –κατά τον Κάρλ Μαρξ- Ιωάννη Καποδίστρια. Όταν ο κόμης κατέβηκε από το πλοίο γνώριζε καλά ότι θα του «βγαινε» η πίστη απ’ την δουλειά που ‘χε να κάνει. Tα ταμεία του κράτους δεν είχαν ούτε cent. Και αναρωτιόταν ο έρμος, «μα εκείνες οι 2.800.000 στερλίνες που δανειστήκατε τη διετία 1824-1825 από την Μέγιστη Βρετανία που πήγαν ρε παιδιά;» Γιαννάκη μας κάτσε να σου εξηγήσουμε, του πανε οι κοτσαμπασαραίοι: «το λεπόν από  εκείνα τα δάνεια συνολικού ονομαστικού ύψους 2.800.000 λιρών στερλινών, και με επιτόκιο 5%, εμείς πήραμε το εκπληκτικό ποσό των 533.000! Τα υπόλοιπα φύγανε σε παρακράτηση τόκων, σε προμήθειες τραπεζών, σε αγορά ομολόγων και φυσικά σε έξοδα διαμονής των «ανιδιοτελών» Ελλήνων διαπραγματευτών στο Λονδίνο καθώς και στις κερδοσκοπικές τους δραστηριότητες, ε μην είσαι αχάριστος».

1821: Μια εθνική επανάσταση που ενέχει την ταξική διάσταση, αλλά δεν είναι ταξική επανάσταση

Συνέντευξη του Σπύρου Ι. Ασδραχά, Αυγή, ΕΝΘΕΜΑΤΑ, 25.3.12

 * Στις σημερινές συνθήκες της κρίσης αλλάζουν πολλά, ανάμεσά τους και τα εργαλεία με τα οποία σκεφτόμαστε το παρελθόν. Στο πλαίσιο αυτό, θεωρείτε ότι ανασηματοδοτείται η σχέση μας με το παρελθόν, και ιδιαίτερα με κρίσιμες στιγμές όπως η Επανάσταση του 1821;

* Θα έλεγα ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σύνηθες ιστοριογραφικό δίλημμα, της αναλογίας και της επανάληψης. Σε ποιο βαθμό αναλογίες που προκύπτουν από διαφορετικές ή εν μέρει ανόμοιες δομές μπορούν να τροφοδοτήσουν τις κατανοήσεις των σημερινών φαινομένων, όπως η καπιταλιστική κρίση; Προσωπικά, θεωρώ ότι μας χρειάζονται και, με τους κατάλληλους όρους, μπορούν να συνεισφέρουν στον εμπλουτισμό των αναλυτικών εργαλείων μας.

Όψεις του «ελληνικού» στην αναζήτηση εθνικής ταυτότητας

Του Δημήτρη Δημηρούλη, Αυγή, Αναγνωσεις, 24.3.12

Aφού σήμερα θα προσφύγουμε στους ποιητές για να εορτάσουμε τον λόγο της μνήμης, ας αρχίσουμε με τα λόγια ενός πολύ γνωστού μας: «O ποιητής δεν έχει ταυτότητα»· «δεν έχει εγώ»· «είναι ένας χαμαιλέων». Aυτά γράφει ο Σεφέρης στον Mονόλογο πάνω στην Ποίηση [1939], αποδίδοντας πιστά φράσεις του ποιητή Tζον Kιτς από μια επιστολή του γραμμένη το 1818. Στη λογοτεχνική παράδοση έχουμε και άλλες παρόμοιες μεταφορές, με τις οποίες υπογραμμίζεται η ρευστότητα του συγγραφικού υποκειμένου και αντιπαρατίθεται στις απόπειρες του κριτικού λόγου να οριστικοποιήσει και να τυποποιήσει τη μορφή του ποιητή και το περιεχόμενο του έργου του. Mε αυτόν τον τρόπο τονίζεται η έλλειψη ταυτότητας στον θεωρητικό και αισθητικό χώρο, όπου ο ποιητής κυκλοφορεί σε μια πολυμερή και δαιδαλώδη κοινωνία του πνεύματος. Tονίζεται επίσης η αντίθεση προς τη χειραγώγηση του ποιητικού λόγου από προκατασκευασμένες ερμηνείες. Ωστόσο, αυτή η ικανότητα -η ανάγκη αν θέλετε- του ποιητή να αποσχηματίζεται και να μετασχηματίζεται δεν σημαίνει ότι έχει απαλλαγεί από το πρόβλημα της ταυτότητας.

Ιστορίες για την Ιστορία

Του Δημοσθένη Κούρτοβικ, ΝΕΑ, 23.3.12

1 Η ματιά του ιστορικού είναι πάντοτε η ματιά της εποχής του, φιλτραρισμένη και διαθλασμένη από τις δικές του προδιαθέσεις και την ατομική διαμόρφωσή του. Δεν υπάρχει αντικειμενική περιγραφή της πορείας της Ιστορίας, πολύ περισσότερο αντικειμενική ερμηνεία της. Αυτό είναι μια βασική θέση του Α. Λιάκου. Επομένως, ο συγγραφέας μάς παρακινεί ουσιαστικά να διαβάσουμε το σύγγραμμά του όχι τόσο ως επιστημονική πραγματεία όσο ως αναστοχασμό της ιστορίας της ιστορικής σκέψης, δηλαδή του διαφορετικού τρόπου που οι άνθρωποι αντιλαμβάνονταν τον ιστορικό χρόνο από εποχή σε εποχή. Αναστοχασμό χρωματισμένο, φυσικά, από το κλίμα της δικής μας εποχής, για την ακρίβεια ενός από τα χαρακτηριστικότερα διανοητικά ρεύματά της, που είθισται να αποκαλείται μεταμοντερνισμός.

2 Σύμφωνα με το σχήμα που αναπτύσσει ο Α. Λ., η ιστορική σκέψη στον ιουδαιοχριστιανικό πολιτισμό κινήθηκε από την προφητεία, ως επαγγελία μελλοντικής θείας αποκατάστασης της δίκαιης τάξης του κόσμου, στην Ιστορία ως κλειστό παρελθόν, επομένως κάτι αδιάφορο για την όποια δράση στο παρόν, και από εκεί στην ουτοπία με τη μορφή της «ευχρονίας», όπως την ονομάζει ο συγγραφέας

Τα δάνεια της... εξάρτησης

Του Γιώργου Λακόπουλου, ΝΕΑ, 23.3.12

Η πρώτη χρεοκοπία του ελληνικού κράτους σημειώθηκε προτού καν υπάρξει αυτό το κράτος. Μόλις το 1923 αναζητήθηκε το πρώτο δάνειο, η διαπραγμάτευση - και μη εξυπηρέτηση - του οποίου οδήγησε σε δεσμούς υποτέλειας με τους ξένους, αλλά και σε εμφύλια σύρραξη και διαφθορά στο εσωτερικό. «Ολα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν», είναι λοιπόν η αίσθηση με την οποία μένει ο αναγνώστης του νέου βιβλίου του Γιώργου Ρωμαίου «Η Ελλάδα των δανείων και των χρεοκοπιών». Είναι ίσως το πιο επίκαιρο βιβλίο της εποχής ένα εγχειρίδιο εθνικής αυτογνωσίας. Πριν από το σημερινό φάσμα της χρεοκοπίας, η χώρα είχε χρεοκοπήσει... τέσσερις φορές στο παρελθόν. Για τους ίδιους λόγους, στις ίδιες συνθήκες και με τις ίδιες συνέπειες που συζητούνται και σήμερα. Τα δάνεια, η κατασπατάλησή τους, οι χρεοκοπίες, οι επεμβάσεις των δανειστών, οι λεόντειες συμβάσεις, τα Μνημόνια, οι διεθνείς οικονομικοί έλεγχοι, οι... τρόικες και τα συναφή υπήρξαν και άλλες φορές στο παρελθόν. Ιδια και απαράλλαχτα. Ο Εδουάρδος Λο, ο Πολ Πόρτερ και ο Πολ Τόμσεν είναι τελικά το ίδιο πρόσωπο. Οπως ίδια είναι και η ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού που αντιδικούσε επί των ερειπίων που το ίδιο δημιουργούσε κάθε φορά. Η μόνη διαφορά είναι ότι σήμερα οι επιτηρητές δεν... χαστουκίζουν έλληνες υπουργούς, όπως έκανε ο Πόρτερ με τον Στέφανο Στεφανόπουλο επειδή δεν εφάρμοσε τις υποδείξεις του.

Κοτζαμπάσηδες

Του Δημήτρη Δανίκα, ΒΗΜΑ, 23.3.12

Θα σας στεναχωρήσω. Με κίνδυνο να χαρακτηριστώ προδότης, ανθέλλην, μίασμα και Μερκελιστής. Διαβάστε λοιπόν. Τους δύο συναρπαστικούς τόμους της «Ελληνικής Επαναστάσεως» υπό του Γεωργίου Φίνλευ, εκδόσεων Βουλής των Ελλήνων. Το «Γεώργιος» όπως ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης μετέφρασε στα ελληνικά το βρετανικό όνομα George. Διαβάστε το για να υποστείτε κλονισμό. Εθνικοπατριωτικό. Για να αντιληφθείτε ένα πράγμα εντελώς διαχρονικό. Η σημερινή τραγωδία προέκταση της εθνικής ανταρσίας και παλιγγενεσίας του 1821. Ετσι ακριβώς. Γιατί δεκάδες οπλαρχηγοί, κλέφτες και αρματωλοί-ανάμεσά τους ας πούμε ο Οδυσσέας Ανδρούτσος αλλά και ο μετανοημένος στο τέλος Καραϊσκάκης-χωμένοι μέχρι τ' αυτιά στα «καπάκια», την προδοσία, την τυφλή και αχόρταγη φιλαυτία. Γιατί τα δύο δάνεια των αγγλικών τραπεζών κατέληξαν στις τσέπες κοτζαμπάσηδων και πολλών ανταρτών. Γιατί ο Πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης ο Υδραίος Κουντουριώτης που ως γνήσιος Αλβανός δεν μιλούσε γρι την ελληνική, μονίμως στην αρπαγή την συνωμοσία, την διαπλοκή. Γιατί την ώρα που ο Ιμπραήμ κούρσευε και κατέκαιε στην Πελοπόννησο κάθε ίχνος πανίδας, χλωρίδας, κάθε ίχνος ελληνικής ζωής, οι επαναστάτες επιδίδοντο σε ένα αχαλίνωτο εμφύλιο πόλεμο κατασπαράσσοντας κάθε γρόσι από τα ταμεία και κάθε ίχνος από το ανελέητο πλιάτσικο που έκαναν στις περιουσίες των Τούρκων.

Περί Ευρωπαϊκών «πολιτικών επεμβάσεων»

Μαξ Μπέκμαν, «Η αρπαγή της Ευρώπης»

Του Παναγιώτη Ιωακειμίδη, http://www.metarithmisi.gr, 23.03.2012

Τελευταία γίνεται πολύς λόγος για τις «επεμβάσεις» της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), των θεσμών (π.χ. Ευρωπαϊκής Επιτροπής) και των κρατών μελών (π.χ. Γερμανίας) στην εσωτερική πολιτική διαδικασία της χώρας. Η συζήτηση αυτή, εάν δεν είναι προδήλως παραπλανητική, αποκαλύπτει σημαντικό βαθμό άγνοιας για τη λογική της βαθύτερης ενοποίησης και της δυναμικής που αναπτύσσεται στο πεδίο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με άλλα λόγια, αυτό που θέλω να υποστηρίξω είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, ή μάλλον η ευρωπαϊκή ενοποίηση, θα διεισδύει ολοένα και περισσότερο στην εσωτερική πολιτική διαδικασία, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Αυτό είναι κατά βάση αναπόφευκτο αλλά και επιθυμητό φαινόμενο. Πρώτα απ’ όλα, η λογική της ενοποίησης αυτή καθ’ εαυτή, προϋποθέτει και συνεπάγεται ακριβώς αυτή τη «διείσδυση». Ουσιαστικά, η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση σημαίνει βαθμιαία κατάλυση των ορίων και των διακριτών γραμμών ανάμεσα στα επιμέρους εθνικά, πολιτικά και οικονομικά συστήματα και το υπερεθνικό, ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα.

Μαρκ Οζέ: Η δικτατορία του παρόντος

Του Μιχάλη Μητσού, ΝΕΑ, 22.3.12

Η διαπίστωση είναι προφανής, αποτελεί κοινοτοπία ακόμη και να την αναφέρουμε: για τους περισσότερους ανθρώπους, το μέλλον δεν αποτελεί πια ελπίδα αλλά εφιάλτη. Η μία αιτία είναι επίσης προφανής: η κρίση, που έχει κλέψει το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας. Το δικό μας επειδή φοβόμαστε ότι θα χάσουμε τη δουλειά μας, τη σύνταξή μας, την κοινωνική μας ασφάλιση. Των παιδιών μας επειδή ανησυχούν ότι δεν θα βρουν δουλειά και δεν θα μπορέσουν να σχεδιάσουν τη ζωή τους, παγιδευμένα καθώς είναι σε ένα αιώνιο, επισφαλές παρόν. Ο Μαρκ Οζέ, ένας από τους πιο γνωστούς ανθρωπολόγους του κόσμου, προβάλλει όμως και μια δεύτερη αιτία: την επιτάχυνση που έχουν επιβάλει στην ύπαρξή μας οι νέες τεχνολογίες. Ζούμε σε ένα είδος υπερτροφίας του παρόντος, λέει στη Ρεπούμπλικα ο 77χρονος Οζέ, γνωστός και στην Ελλάδα από βιβλία του όπως το «Πού χάθηκε το μέλλον;» και το «Εγκώμιο του ποδηλάτου».

Ανάπτυξη χωρίς εξυγίανση;

Του Μάνου Ματσαγγάνη, www.protagon.gr, 22.3.12

Η Έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος για τη Νομισματική Πολιτική 2011-2012 που δημοσιεύθηκε χθες επιβεβαίωσε αυτό που όλοι ξέραμε: το πόσο κρίσιμη είναι η κατάσταση της οικονομίας. Η ύφεση είναι βαθιά και παρατεταμένη: το τελευταίο τρίμηνο του 2011 το ΑΕΠ ήταν κατά 17,2% χαμηλότερο από ό,τι 4 χρόνια νωρίτερα. Η αύξηση της ανεργίας δεν δείχνει σημεία επιβράδυνσης: έφτασε το 20,7% το τελευταίο τρίμηνο του 2011 – πάνω από 1 εκατομμύριο άτομα βρίσκονται χωρίς δουλειά. Παρά την κάποια ανάκαμψη των εξαγωγών, το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών μειώθηκε ελάχιστα: σε 9,8% του ΑΕΠ το 2011 (από 10,1% το 2010). Από την άλλη, η δημοσιονομική προσαρμογή – ο βασικός στόχος των Μνημονίων – φαίνεται να ανακόπτεται. Παρά τα μέτρα, το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού αυξήθηκε το 2011 σε 10,6% του ΑΕΠ (έναντι 9,8% το 2010). Το πρωτογενές έλλειμμα (χωρίς τη δαπάνη εξυπηρέτησης του χρέους) μειώθηκε βέβαια ως ποσοστό του ΑΕΠ (από 4% σε 3%), αλλά μόνο επειδή μειώθηκε ο παρονομαστής (το ΑΕΠ) – δηλ. εξαιτίας της ύφεσης: σε ευρώ, το πρωτογενές έλλειμμα αυξήθηκε και αυτό (κατά 18 εκατ). Είναι προφανές ότι κάτι δεν πάει καλά. Τι ακριβώς όμως;

Η συμφιλίωση με το κακό

Του Γιώργου Μπράμου, ΒΗΜΑ, 22.3.12

Τι μεγάλη έκπληξη η ενδεχόμενη είσοδος των νεοναζί στο Ελληνικό Κοινοβούλιο! Ποιος θα μπορούσε να το προβλέψει; Και τώρα τι κάνουμε για να εμποδίσουμε αυτήν την πρόκληση, που ακυρώνει, όλες σχεδόν τις μεταπολιτευτικές μας βεβαιότητες, περί δημοκρατικού, κι άλλο τόσο περιούσιου λαού; Ας μην θεωρήσουμε πάλι πως ο ουρανός της Ελλάδας, βρέχει εκπλήξεις. Δουλέψαμε όλοι, για να έρθει στο προσκήνιο ένα περιθωριακό και γελοίο φαινόμενο, άνθρωποι σαλεμένοι που τους ενώνει η «πίστη» στην αποκρουστικότερη μνήμη των αιώνων, το μίσος για τον κάθε άλλον και το ψώνιο του «εκλεκτού». Πράξεις και παραλείψεις πρόσφεραν το δικαίωμα στα «καλά παιδιά», να «προστατεύουν» τους κατοίκους του Αγίου Παντελεήμονα από την απελπισία των μεταναστών, τον γνωστό τούμπα να πλειοδοτεί σε θέματα οπλοκατοχής

Καμένα μυαλά

Του Νίκου Γεωργιάδη, Athens Voice, 21.3.12

Πριν από λίγες ημέρες, τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων της Τουρκίας ανέφεραν με μία ελάχιστα κεκαλυμμένη ικανοποίηση πως «οι Έλληνες προετοιμάζονται για Εμφύλιο». Αιτία ένα δημοσίευμα στην εφημερίδα «Καθημερινή» με τίτλο «Προ των πυλών η δημιουργία ομάδων πολιτοφυλακής». Το δημοσίευμα έκανε λόγο για κάποιον Γ. Ανεστόπουλο και την Πατριωτική του Πολιτοφυλακή από απόστρατους, που εκπαιδεύονται προκειμένου να επέμβουν αν… χρεοκοπήσει η χώρα και επικρατήσει το χάος, καθώς και για μία άλλη ομάδα, την Ελληνική Πολιτοφυλακή. Αστειότητες, θα πείτε. Σχεδόν παράλληλα το ΚΚΕ είχε εκδώσει κάποια ανακοίνωση σχετική με «αναμενόμενες προβοκάτσιες» κατά τους εορτασμούς για την 25η Μαρτίου. Η κυβέρνηση συνήλθε σε έκτατη σύσκεψη για να συζητήσει τα περί της εθνικής επετείου και την αποτροπή επεισοδίων. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε λόγο για «στημένη επιχείρηση» από την πλευρά του μνημονιακού μετώπου και ο Αλέξης Τσίπρας ζήτησε αυτοσυγκράτηση.

Το θαύμα της Ζακύνθου

Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice,  21.3.12

Παραδόξως ενώ όλα αυτά γίνονται γνωστά, κανείς δεν δηλώνει αγανακτισμένος. Καμία οργισμένη ανακοίνωση κόμματος δεν βλέπω. Κανείς δεν φωνάζει τώρα, κλέφτες, προδότες, κρεμάλες. Γιατί τώρα αποκαλύπτεται αυτό που προσπαθούσαν να κρύψουν από την αρχή. Ότι όλα είναι ζήτημα πολιτικής επιλογής: πού θα γίνουν οι μειώσεις, πού θα βρεθούν τα λεφτά. Έπρεπε να περάσουν 2,5 χρόνια για να ανακοινώσουν τώρα τη λεηλασία δισεκατομμυρίων. Αφού μέχρι τώρα έβαζαν φόρους και μείωναν μισθούς για να τη συντηρήσουν.

Aυτές τις μέρες στη χώρα μας έγινε ένα θαύμα. Ο Θεός άκουσε τις επικλήσεις του κυρίου Καμμένου στην Παναγία. Άκουσε τις ικεσίες του κυρίου Σαμαρά για τη βοήθεια του Χριστού. Κι έτσι, ένα νησί, η Ζάκυνθος, έγινε δυόμισι φορές μεγαλύτερo. Πώς έγινε αυτό το θαύμα; Ο δήμαρχος του νησιού, ευτυχώς, δεν περίμενε τη Θεία βοήθεια από το υπερπέραν. Και έκανε αυτό που δεν κάνει το κράτος. Αντί για την Παναγία, προσέφυγε σε μια τεχνική εταιρεία, χαρτογράφησε με αεροφωτογραφίες το νησί και διαπίστωσε ότι 15.000 κτίρια δεν ήταν συνδεδεμένα με ρολόι της ΔΕΗ, έπαιρναν παράνομο ρεύμα, ότι τα πραγματικά τετραγωνικά ξενοδοχείων, επιχειρήσεων, κατοικιών, ήταν τριπλάσια απ’ όσα δηλώνονται.

Ελληνικός εθνικισμός

Tου Θάνου Βερέμη, www.protagon.gr. 21.3.12

Ο εθνικισμός που γνωρίζουμε σήμερα δεν έχει σχέση με εκείνον που δημιούργησε ο γαλλικός ορθολογισμός. Ο εθνικισμός της Γαλλικής Επανάστασης ήταν εδαφικός και πολιτικός. Συσπείρωσε τους πολίτες εναντίον των προνομίων του παλαιού καθεστώτος, ώστε το έθνος να αποτελέσει τη νέα νομιμοποιητική βάση της κρατικής εξουσίας, αντί της ελέω Θεού μοναρχίας. Όμως, ο εθνικισμός σταδιακά μεταλλάχθηκε σε προϊόν του ρομαντισμού. Ετσι, οι Γάλλοι, που απέδιδαν στο έθνος πολιτικό περιεχόμενο, προσέδωσαν στην έννοια αυτή οργανικές ιδιότητες, ιδίως μετά την ταπεινωτική τους ήττα από τους Πρώσους το 1870-71. Οι Γάλλοι, οι οποίοι ήταν αποτέλεσμα προσμείξεων Γαλατών και Φράγκων (Γερμανών), θέλησαν να αποβάλουν από τη μνήμη τους το Γερμανικό στοιχείο και να αναδείξουν το Κέλτικο. Αντίστοιχα, οι Πρώσοι αναζήτησαν σε κάποιο ιδεατό παρελθόν τη γερμανική καθαρότητα έναντι του σύνοικου σλαβικού πληθυσμού στα ανατολικά εδάφη τους.

Τρύπιες μπάλες, κούφια κεφάλια

Του Παντελή Μπουκάλα, Καθημερινή, 20.3.12

Οπως κάθε φορά. Οπως πάντοτε. Οι τεθλιμμένοι, ντυμένοι τον βαρύ φαρισαϊσμό τους, μοιρολογούν: οιονεί αρμόδιοι υπουργοί και κατά δήλωσή τους υπεύθυνοι υφυπουργοί, η ΕΠΟ, η Σουπερλίγκ (τα ξιπασμένα αγγλικά μάς μάραναν, τα πρι-γκέιμ και τα ποστ-γκέιμ), η Αστυνομία, οι μεγαλοπαράγοντες (οι ήδη εγκατεστημένοι και όσοι διεκδικούν τα ηνία), οι ανταγωνιζόμενοι εκδότες και διευθυντές αγρίως οπαδικών εφημερίδων, οι κάτοχοι βαθιά βαμμένων ιστοσελίδων, οι προπονητές και οι ποδοσφαιριστές, οι τάχα καταργημένοι σύνδεσμοι φιλάθλων. Αλλά το μοιρολόι τους δεν το ακούει κανείς, γιατί δεν το ακούνε καν αυτοί οι ίδιοι που μοιρολογούν ή καμώνονται ότι μοιρολογούν. Μια βαθύτατη υποκρισία που κρατάει-δεν κρατάει έως την επόμενη Κυριακή, το επόμενο ντέρμπι, τον επόμενο αγώνα που βλακωδώς τον χαρακτηρίζουμε «αγώνα ζωής ή θανάτου». Μα ποιος άλλος πεθαίνει πλην της λογικής;

Ελαιόλαδο και εξέταση κοπράνων

 Tης Αγλαΐας Κρεμέζη, www.protagon.gr, 20.3.12

Την ιστορία την πρωτάκουσα την περασμένη βδομάδα στο BBC και η εκφωνήτρια των ειδήσεων δεν κατάφερνε να κρατήσει το σοβαρό της ύφος, καθώς διάβαζε ότι για να αρχίσει κάποιος επιχείρηση και να πουλάει ελαιόλαδο χρειάζονται δεκάδες χαρτιά και πιστοποιητικά –10 μήνες τρεχάματα— ανάμεσά τους ακτινογραφίες θώρακος καθώς και εξέταση κοπράνων των μελών της εταιρίας!  Τώρα οι περιπέτειες του Φώτη Αντωνόπουλου με την απίστευτη ελληνική γραφειοκρατία έγιναν πρωτοσέλιδο και στη  New York Times. "Ευτυχώς που είχα και άλλη δουλειά, καθημερινή,"  παρατηρεί ο Αντωνόπουλος και διηγείται πώς μαζί με τους δύο συνεταίρους του μοίραζαν τις ουρές στα υπουργεία και τις υπηρεσίες όπου συμπλήρωναν αιτήσεις και παράβολα, μια βδομάδα ο ένας και μια ο άλλος, για να μην τους στρίψει.  Είχαν αποφασίσει να τα κάνουν όλα νόμιμα, χωρίς να πληρώσουν τα συνήθη  "γρηγορόσημα", εξηγεί η εφημερίδα. 

Γιατί η Δημοκρατική Αριστερά επιμένει στον Τρίτο δρόμο, του Αριστερού Ευρωπαϊσμού

Του Φώτη Κουβέλη, προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς,eklogika.gr, 19.3.2012 "H ενισχυμένη ΔΗΜΑΡ θα είναι έτοιμη να συμβάλλει στη συγκρότηση αυτής της προοδευτικής πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας. Αν δυνάμεις του ΣΥΝ αποδεσμευτούν από την αδιέξοδη ερωτοτροπία με το ΚΚΕ και θελήσουν να συμπαραταχθούν, είμαστε οι πρώτοι που θα χαιρετίσουμε μια τέτοια εξέλιξη."

Καταψηφίσαμε το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και την δανειακή σύμβαση γιατί βυθίζουν την χώρα στην ύφεση και με μια σειρά μέτρων χωρίς τέλος, εξουθενώνουν τα λαϊκά στρώματα και τη μεσαία τάξη. Το όχι μας είναι ένα ευρωπαϊκό όχι. Αθροίζεται με τα όχι ενός ευρύτατου φάσματος δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Αριστεράς – και όχι μόνο – που αντιτίθενται στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επιβάλλει η ευρωπαϊκή δεξιά, με αιχμή τους Μέρκελ – Σαρκοζί.

Μια άλλη πολιτική από ΔΗΜΑΡ για δήμους

Του Ανδρέα Νεφελούδη*,aftodioikisi.gr,19.3.2012

ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗ μια άλλη άποψη για τη λειτουργία του Δήμου

ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΗΜΕΡΑ

Η Ελλάδα ζει μια από τις χειρότερες στιγμές της νεότερης ιστορίας της. Οι πολιτικές που αναπτύχθηκαν τα τελευταία 30 χρόνια, με την κυριαρχία του δικομματισμού έφεραν τη χώρα στο χείλος της καταστροφής.

Ένα κράτος στημένο στα πρότυπα της πελατειακής σχέσης και της ομηρίας των εργαζομένων από τους παραδοσιακούς πολιτικούς σχηματισμούς, με τη διαφθορά και την διαπλοκή να αποτελεί τον μοχλό για κάθε διαδικασία ανάληψης και εκτέλεσης δημόσιων ή δημοτικών έργων.

Μοχάμεντ Γιουνούς: «Οι οικονομολόγοι έχουν παρεξηγήσει το ανθρώπινο είδος»

BHMA, 19.3.12

Ο «τραπεζίτης των φτωχών» υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι δεν είναι ρομπότ που βγάζουν χρήματα 

«Οι οικονομολόγοι έχουν παρεξηγήσει το ανθρώπινο είδος» είπε σε συνέντευξή του προς τη βρετανική εφημερίδα Guardian, ο ιδρυτής της τράπεζας Grameen, Μοχάμεντ Γιουνούς. Γνωστός και ως ο «τραπεζίτης των φτωχών», ο 71χρονος οικονομολόγος, υποστηρίζει ότι ο τρόπος που έχει οικοδομηθεί ο σύγχρονος καπιταλισμός οδηγεί σε ένα αέναο κυνήγι του χρήματος που δεν ωφελεί τους ανθρώπους. «Το βασικό πρόβλημα με τον καπιταλισμό είναι ότι μας έκανε όλους να έχουμε επίκεντρο τα χρήματα, μας έκανε εγωκεντρικούς, κυνηγάμε τα χρήματα, τα χρήματα έχουν γίνει έμμονη ιδέα, δεν γνωρίζουμε γιατί βγάζουμε χρήματα αλλά δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτό» είπε ο βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης οικονομολόγος, ο οποίος εισήγαγε την έννοια της μικροπίστωσης. Και προσέθεσε: «Τα χρήματα έχουν γίνει το μέσο και ο σκοπός, πρόκειται για μία ανούσια σύλληψη. Εγώ αυτό που λέω είναι γιατί δεν πάμε πίσω, να επαναπροσδιορίσουμε τους εαυτούς μας, τί είναι τελικά το ανθρώπινο είδος;

Μάρω Δούκα: Η Αριστερά πρέπει να εφευρεθεί ξανά

Συνέντευξη στον Γιάννη Μπασκόζο, ΒΗΜΑ, 18.3.12

Μια συλλογή με πεζογραφήματα της Μάρως Δούκα που καλύπτουν την εικοσαετία 1989-2009 (Γιατί εμένα η ψυχή μου, εκδόσεις Πατάκη) έγινε η αφορμή για να ξεδιπλωθεί στη συζήτησή μας η προσωπική ματιά της πάνω στις εξελίξεις που χαρακτήρισαν την ελληνική κοινωνία αυτή τη δύσκολη περίοδο. Παρά το γεγονός ότι τα περισσότερα από αυτά γράφτηκαν κατόπιν παραγγελίας, η συγγραφέας αυτονομείται και φανερώνει τη μεγάλη αγάπη της για την Ιστορία, την αγωνία για αυτούς που κινούνται μεταιχμιακά στις κοινωνικές παρυφές, τους μετανάστες, τους ανέστιους, τους ανέργους. Διαβλέπει μια ιδιότυπη μορφή ολοκληρωτισμού μέσα στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Φροντίδα της η αναζήτηση της αλήθειας πίσω από την εικονική πραγματικότητα, επιβεβαίωσή της το καλό χειρόγραφο.

Συγγνώμες κούφιες, αρχή χωρίς έμπνευση

Του Νίκου Μπίστη, http://www.metarithmisi.gr, 19.3.12

Κάποιοι νομίζουν ότι με μια «συγγνώμη» και ένα «αρχίζουμε», ο κόσμος ξεχνάει και «ξεχνιέται»… Ποτέ δεν τα πήγα καλά με τις ηχηρές συγγνώμες των πολιτικών, γιατί συνήθως είναι όπως οι μετάνοιες των χριστιανών, συγχωρούνται οι αμαρτίες τους για να επαναληφθούν από την αρχή. Αρχίζουμε, λένε, αποκαθαρμένοι -και συνήθως διαπράττουν τα ίδια. Προφανώς υπάρχουν και εξαιρέσεις και μακάρι για την υπόθεση της κεντροαριστεράς τέτοια να αποδειχθεί η περίπτωση Βενιζέλου. Όμως η εκκίνηση δε γεννά αισιοδοξία. «Συγγνώμη και νέα αρχή» έχουν πολιτικό αντίκρισμα μόνο αν παράγουν σαφές πολιτικό στίγμα και σε άμεση συνάρτηση με το πρώτο, αν αναδεικνύουν το πολιτικό προσωπικό που θα το υλοποιήσει. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος επαναλαμβάνει το σφάλμα του 2007. Θολό πολιτικό στίγμα και δι’ αυτού διεκδίκηση του όλου ΠΑΣΟΚ.

Για μια (επώδυνη) διέξοδο από την κρίση

Του Ορέστη Καλογήρου, http://www.metarithmisi.gr, 19.3.12

Η χώρα πορεύεται, εκτός απροόπτου, προς τις εκλογές. Πριν από μερικές εβδομάδες, με όλα τα μεγάλα μέτωπα ανοιχτά, κάτι τέτοιο φάνταζε σαν καταστροφή. Η διαπίστωση αυτή αντιμετωπίστηκε από ορισμένες πλευρές ως αντιδημοκρατική εκτροπή. Αν και είναι κοινότοπο, δεν πειράζει να το επαναλάβουμε. Η στήριξη μιας κυβέρνησης από την πλειοψηφία μιας νόμιμα εκλεγμένης Βουλής, κατά τη διάρκεια της νόμιμης θητείας της, είναι απολύτως θεμιτή, ιδιαίτερα όταν επικρατούν οριακές συνθήκες και το σύστημα βρίσκεται εκτός θερμοδυναμικής ισορροπίας. Η πολιτική σταθερότητα των τελευταίων μηνών, ωφέλησε τη δημοκρατία, απέτρεψε την έξοδο ή την αποπομπή της χώρας από τις ευρωπαϊκές δομές, πολιτικές και οικονομικές, αποσαφήνισε θολές πολιτικές γραμμές. Η επιτυχής αναδιάρθρωση του χρέους και η υπερψήφιση της δανειακής σύμβασης και των εφαρμοστικών νόμων, εν τέλει, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για τις εκλογές. Το πολιτικό σύστημα υπέστη πρωτοφανείς κραδασμούς, ανταποκρίθηκε όμως.

Οικονομολόγοι στο μισθολόγιο. Ενοχα μυστικά μιας παράξενης επιστήμης

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου, Καθημερινή 18.3.12

Αντιδράσεις σε ΗΠΑ και Γαλλία για τους οικονομολόγους–διαμορφωτές της κοινής γνώμης που σιτίζονται από χρηματιστικούς ομίλους

«Οικονομολόγοι στο μισθολόγιο» είναι ο τίτλος του πρώτου θέματος στο τελευταίο τεύχος της γαλλικής επιθεώρησης Le Monde Diplomatique. Στην κορύφωση της εκστρατείας για τις προεδρικές εκλογές του Απριλίου, «μια χούφτα οικονομολόγων κατακλύζει τα μίντια και περιορίζει τις εναλλακτικές λύσεις», γράφει ο Ρενό Λαμπέρ στο σχετικό άρθρο και προσθέτει: «Παρουσιάζονται ως πανεπιστημιακοί και υποτίθεται ότι ενσαρκώνουν την επιστημονική αυστηρότητα στην καρδιά του ιδεολογικού αγώνα. Θα ήταν, όμως, εξίσου αξιόπιστες οι διαγνώσεις των εν λόγω «ειδικών», αν η κοινή γνώμη γνώριζε κάποιες άλλες δραστηριότητές τους;». Δραστηριότητες πολύ περισσότερο επικερδείς από την ακαδημαϊκή τους ενασχόληση, οφείλει να σημειώσει κανείς.

Ηρθε η ώρα των λογαριασμών

Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο 

Tου Αντώνη Λιάκου, http://www.metarithmisi.gr, 18.3.12

Η καινούργια κατάσταση βάζει τη σοσιαλδημοκρατία σε νέα διλήμματα. Ακολουθώντας την πεπατημένη δεν φαίνεται να μπορεί να διαφοροποιηθεί από τα συντηρητικά κόμματα. Στην ωραία ταινία «Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο», που παίζεται ακόμη στους κινηματογράφους, ο πρωταγωνιστής -συνδικαλιστής εργάτης σε ναυπηγείο στη Μασσαλία- καθώς απολύεται, βάζοντας και τον εαυτό του στην κληρωτίδα όσων είχε συμφωνήσει το συνδικάτο με την εργοδοσία να απολύσει, ξηλώνει απ΄ το αρμάρι του και παίρνει μαζί με τα πράγματά του, μια φωτογραφία: Τον Ζαν Ζορές, το σύμβολο του γαλλικού σοσιαλισμού, να μιλά στο πλήθος. Η σκηνή φέρνει κάτι από το τέλος της σοσιαλδημοκρατίας, εκείνης που ταυτίστηκε με τις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις και το κοινωνικό συμβόλαιο, για να καταλήξει να διαχειρίζεται τις απολύσεις. Η σοσιαλδημοκρατία που αμάρτησε για το παιδί της, αλλά δεν το έσωσε.

Το αληθινό πρόσωπο Σαμαρά

Του Ανδρέα Παπαδόπουλου, http://www.metarithmisi.gr, 18.3.12

Το πραγματικό πρόσωπο του πολιτικού, λένε οι γνωρίζοντες, φαίνεται την προεκλογική περίοδο. Πράγματι, ο κ. Σαμαράς έδειξε ποιο είναι το αληθινό του (πολιτικό) πρόσωπο την περασμένη Κυριακή, όταν επιτέθηκε συλλήβδην στην αριστερά. Στο σημείο αυτό να κάνω μια παρένθεση και να διευκρινίσω ότι είμαι από αυτούς που θεωρούν ότι η αριστερά, έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή αδιέξοδη κατάσταση της χώρας και ότι η αριστερά δεν μπορεί να είναι στο απυρόβλητο. Κλείνει η παρένθεση. Πάσα κριτική, λοιπόν, δεκτή. Ωστόσο, έχουν σημασία τα επιχειρήματα που ανασύρεις εναντίον των κομμάτων της αριστεράς, ιδίως όταν υποστηρίζεις με τόσο κατηγορηματικό τρόπο ότι «είναι βασικοί υπεύθυνοι για την κρίση που μας οδήγησαν και τα δεινά που ζούμε». Η ισοπεδωτική αντίληψη του κ. Σαμαρά, προκαλεί. Και προκαλεί διότι είναι νωπές οι μνήμες από τα καταστροφικά πεπραγμένα της διακυβέρνησης Καραμανλή, που συνέβαλαν τα μέγιστα ώστε να έρθει η χώρα στη σημερινή κατάσταση.

Περί Αριστερής ηγεμονίας

                           

Του Γιώργου Μπράμου, www.metarithmisi.gr, 16.3.12

Διαπιστώνω εσχάτως, πως ορισμένοι έχουν ανακαλύψει την μήτρα της σημερινής ελληνικής κακοδαιμονίας. Είναι η ηγεμονία της Αριστεράς. Από τον μπουμπούκο που ολοφύρεται για το άβατο των Εξαρχείων, ως τον νέο του αρχηγό και βιαστικό αυριανό πρωθυπουργό κ. Σαμαρά, (πως θα γίνει αυτό, με ποσοστά κάτω από 30%, ο θεός και η ψυχή του), ο οποίος θεωρεί πως οι Έλληνες διαχωρίζονται σε πιστούς ή αρνητές της Ρεπούση, από σοβαρούς αναλυτές, που συγχέουν τον διάλογο, την συνεννόηση και τον ευρωπαϊσμό, με την υποταγή στον νεο-φιλελευθερισμό της τρόικα, μέχρι νεο-διανοούμενους του ορθολογισμού, όπου ορθολογισμός ορίζεται, για παράδειγμα, η ταύτιση συνδικαλισμού και συντεχνίας, όλοι είναι βέβαιοι πως τα πάντα οφείλονται στις ασυναρτησίες του Τσίπρα και τις θρησκευτικότητες (με την έννοια, πως όλα ανάγονται στην αγία εποχή της Λαϊκής Κυριαρχίας) της Παπαρήγα.

Υπάρχει η Δημοκρατία των φτωχών;

Tου Γιάννη Πανούση*, metarithmisi.gr, 16.3.2012

Η πιο μεγάλη αμαρτία είναι η φτώχεια

Γ. Κακουλίδης, Ελληνικός θάνατος

1. Εδώ και χρόνια, διακινείται (εκ του πονηρού) η άποψη ότι η φτώχεια είναι επιλογή, ότι οι φτωχοί είναι τεμπέληδες και άξιοι της μοίρας τους (αφού δεν κάνουν τίποτα για να την αλλάξουν)[1].

Καθώς φαίνεται να πλησιάζει η φτώχεια «με απόλυτους όρους»[2], καθώς η ακραία φτώχεια (extreme poverty) έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, ίσως είναι μια ευκαιρία να ξαναδούμε ορισμένες πτυχές του ζητήματος[3].

2. Οι άστεγοι που ζουν και πεθαίνουν μόνοι[4], που τους σκοτώνουν για πλάκα ή για εμπειρία, ή που σκοτώνονται αναμεταξύ τους[5], οι εργαζόμενοι-φτωχοί, οι άνεργοι, οι προσωρινά απασχολούμενοι[6], προσπαθούν να μην εκ-πέσουν ηθικά και αξιακά[7], οι αιτούντες συσσίτιο[8], συνιστούν ορισμένες από τις ανθρώπινες-σκιές των μεγαλουπόλεων.

Η θεαματική αύξηση της επαιτείας (με τη συναφή αίσθηση της οριστικής αποτυχίας)[9] δεν παραπέμπει σε συνθήκες ελευθερίας[10].

Η ναφθαλίνη της Δημ.Αρ. και ο σκώρος του δικομματισμού.

Του Σόλωνα Σαρακενίδη, 15.3.2012

Είναι καιρός τώρα-μετά από τα πρώτα, αλλά και τα δεύτερα δημοσκοπικά δείγματα-που άρχισε μια προϊούσα προσπάθεια εναγκαλισμού με στόχο τον στραγγαλισμό της Δημ.Αρ. από κονδυλοφόρους με "κύρος", γνωστών τροφίμων των συγκροτημάτων, αλλά και θεραπευτών του μυθιστορήματος και του πάλαι ποτέ κινηματογράφου , με χαριτωμένο , αλλά και αφόρητα πληκτικό και διαφανή για τις προθέσεις τους τρόπο.
Αντιμετωπίζουν την Δημ.Αρ, ως "πληκτική" , πνιγμένη στη ναφθαλίνη και βαρετή. Ισως αυτό να οφείλεται στην δική τους παρακμάζουσα πέννα και κατανοώντας ότι το πάλαι ποτέ "έγκυρο" βήμα του έντυπου λόγου καταρρέει μέσα στις ίδιες του τις ακαθαρσίες, αλλά και η συνομοταξία των "χρονογράφων", "σχολιογράφων" και λοιπών αγράφων περνά σε ένα ιδιότυπο περιθώριο, αντιδρούν έτσι απαξιώνοντας και λοιδορώντας.

ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ

Του Παύλου Αθανασόπουλου, http://www.metarithmisi.gr, 16.3.12

Θα αρχίσω με μια προσωπική εξομολόγηση. Το διάστημα της ολιγόχρονης παραμονής μου στο ΠΑΣΟΚ, δεν ήταν και πολύ ευχάριστο. Για έναν άνθρωπο με τις αξίες και το ήθος της ανανεωτικής αριστεράς, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μέσα στο ΠΑΣΟΚ, ήταν αποπνικτική. Κάτω από μια κρούστα εκσυγχρονισμού και μεταρρυθμισμού, έβραζε ο λαϊκισμός. Η αλαζονεία των στελεχών και η νοοτροπίες των μελών, δεν σου άφηναν χώρο να υπάρξεις. Ειδικά, μετά την εσωκομματική εκλογή του 2007, ο ρεβανσισμός των Παπανδρεϊκών και η έλλειψη συντροφικότητας και αλληλεγγύης των Βενιζελικών, έκαναν την κατάσταση αφόρητη. Όμως δεν συνηθίζω να διαμορφώνω τις πολιτικές μου απόψεις με βάση πικρίες και συναισθηματισμούς, αλλά με βάση αυτό που θεωρώ συμφέρον της χώρας. Από αυτή την άποψη, με βρίσκουν αντίθετο απόψεις που βλέπουν την ισχυροποίηση της ΔΗΜΑΡ να περνά από τη μεγάλη αποδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ.

Οι 40.000 εγκληματίες

Του Κώστα Γιαννακίδη, www.protagon.gr, 15.3.12

Περισσότεροι από 40.000 άνθρωποι εισέπρατταν επιδόματα και συντάξεις εξαπατώντας τα ασφαλιστικά ταμεία. Κανένας τους δεν είναι Γερμανός. Σχεδόν 600 άνθρωποι αποτελούσαν τους θύλακες του κυκλώματος που έκανε πλιάτσικο στο ΙΚΑ Καλλιθέας. Δεν νομίζω ότι υπήρχε κάποιος Ολλανδός ανάμεσα τους. Μπορώ, όμως, να στοιχηματίσω ότι όλο και κάποιος από αυτούς θα δήλωνε «Αγανακτισμένος», στέλνοντας το φάσκελο να περάσει μέσα από το βρόγχο της αγχόνης και να καταλήξει στη Βουλή. Αλλά ακόμα και αν δεν ήταν ανάμεσα στους 600, δεν μπορεί, θα ήταν μερικοί από τις 40.000 των συμπολιτών μας. Δεν ήταν; Του κερατά, θα ήταν κάποιοι από το περιβάλλον τους. Προσπαθώ να υπολογίσω πόσες χιλιάδες άνθρωποι γνώριζαν ότι στην Ελλάδα πρώτα σου φεύγει η ψυχή και μετά -αρκετά αργότερα- η σύνταξη. Και μου βγαίνουν πολλές χιλιάδες. Πόλεις ολόκληρες, μη σας πω και μία χώρα από τη μία άκρη ως την άλλη.

Χριστός και Παναγία

Του Δημήτρη Ψυχογιού, Athens Voice, 14.3.12

Kάθε πολιτικός που σέβεται τον εαυτό του αλλά όχι το ακροατήριό του κλείνει τις ομιλίες του με συνθήματα για να το κάνει να σηκωθεί, να τον επευφημήσει, να τον χειροκροτήσει – είναι ο καλύτερος τρόπος για να το εμποδίσει να σκεφθεί, να κρίνει αυτά που είπε. Αυτό τον κανόνα ακολούθησε και ο Αντώνης Σαμαράς απευθυνόμενος την περασμένη Κυριακή (11/3/12) στην Πολιτική Επιτροπή της ΝΔ – με πρώτο-πρώτο σύνθημα από τα δέκα περίπου που εκφώνησε: «Με τη βοήθεια του Θεού, θα νικήσουμε. Για το καλό της Ελλάδας!». Από Διός άρξασθαι, που λέγανε και οι αρχαίοι, και εξ όνυχος αναγνωρίζεις τον λέοντα, έλεγαν οι ίδιοι – αλλά αν ο λέων έχει αμφιβολίες για το αν πράγματι θα τον αναγνωρίσουμε, επιδεικνύει όσα περισσότερα νύχια μπορεί για να μας πείσει. Οκτώ φορές, λοιπόν, χρησιμοποίησε τη λέξη «ιδανικά» στο λόγο του ο επίδοξος πρωθυπουργός και μία μόνο φορά τη λέξη «ανεργία». Και μάλιστα όχι για να την καταγράψει ως πρόβλημα, αλλά σε σχέση με πιθανά δημοσιονομικά οφέλη:

Μεταρρυθμίσεις και αληθινά διλήμματα

Του Γεράσιμου Γεωργάτου, http://www.metarithmisi.gr, 14.3.12

Οι πολιτικές δυνάμεις, ενόψει και των εκλογών, δεν μπορεί παρά να τοποθετούνται απέναντι στους όρους της δανειακής σύμβασης, του νέου Μνημονίου, αφού αυτοί καθορίζουν ένα ορισμένο πλαίσιο άσκησης πολιτικής για τα επόμενα χρόνια. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δηλώνουν ότι οι όροι της σύμβασης θα τηρηθούν κατά γράμμα. Στο ίδιο πνεύμα κινείται και η ΔΗ.ΣΥ. Δηλαδή, θα συνεχίσουν την ίδια πολιτική των οριζόντιων περικοπών και της άδικης κατανομής των βαρών, που προβλέπεται να ενταθεί και με νέα μέτρα από τον προσεχή Ιούνιο. Είναι ο δρόμος της συντηρητικής προσαρμογής των δυνάμεων του λεγόμενου μνημονιακού τόξου. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, από την πλευρά τους, έχουν κατ` επανάληψη διακηρύξει την ανυπακοή απέναντι στο Μνημόνιο και τη στάση πληρωμών απέναντι σε εταίρους και πιστωτές. Δηλαδή, επιλέγουν το δρόμο της εξόδου από την ευρωζώνη, το δρόμο που οδηγεί στην άβυσσο της ανεξέλεγκτης υποτίμησης και χρεωκοπίας,

Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.- Μην ξεχνάτε τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη.

Tου Μπάμπη Κουρεμέτη, 14.3.12

Όλο το ενδιαφέρον που έχει δημιουργηθεί, δικαιολογημένα βεβαίως, γύρω από την κρίση, επισκιάζει το, σπουδαιότερο κατά τη γνώμη μου, ερώτημα: που πάει η Ευρώπη; Αποσπασματικά δίνονται διάφορες απαντήσεις. Η Μέρκελ θεωρεί οτι η Ευρώπη θα βγεί πιό δυνατή και με ισχυρότερους θεσμούς μετά το ξεπέρασμα της κρίσης. Δεν αποκλείεται αλλά υπάρχει σοβαρή πιθανότητα η “ισχυρή Ευρώπη” και “οι ισχυροί θεσμοί” της Μέρκελ, να έχουν μόνο εξουθενωμένους και εξαθλιωμένους πολίτες να διοικήσουν. Όποια άποψη και αν έχεις γιά την ευρωπαϊκή ενοποίηση, η έννοια “ισχυρή ευρώπη” σημαίνει ισχυροποίηση των κεντρικών ευρωπαϊκών θεσμών σε βάρος των εθνικών. Μπορεί να διοικούν οι κομμουνιστές ή οι φιλελεύθεροι ή όποιοι άλλοι θα αποφασίζουν οι ευρωπαίοι πολίτες. Αλλά, αν θέλουμε Ευρώπη που θα αποσοβεί τις τοπικές κρίσεις στα επιμέρους τμήματά της πρέπει να συνηθίσουμε στην ιδέα μιάς κεντρικής ευρωπαϊκής διοίκησης που θα έχει κάποιου είδους πρωθυπουργό, κάποιου είδους υπουργό εξωτερικών, υπουργό ευρωπαϊκής άμυνας, υπουργό οικονομικών κλπ.