Οι χήρες του χρέους

Του Ρούσσου Βρανά, ΝΕΑ, 26.3.12

Χωρίς οικογένεια οι «χήρες του χρέους» μεγαλώνουν τα παιδιά τους στην Ιρλανδία ενώ οι σύζυγοί τους ξαναπαίρνουν τους δρόμους της ξενιτιάς.Την περασμένη χρονιά, 76.300 Ιρλανδοί έγιναν μετανάστες. Περίπου 209 την ημέρα. Περίπου 9 την ώρα. Ενας κάθε επτά λεπτά. Οι άνθρωποι που φεύγουν είναι νέοι και μορφωμένοι. Μια τρομερή αιμορραγία για τη χώρα. Τους τελευταίους μήνες όμως παρατηρείται κάτι πρωτόγνωρο. Η μετανάστευση δεν περιορίζεται πια στους νέους. Ξεπερνάει τα συνηθισμένα ηλικιακά όρια και αγγίζει όλο και πιο πολύ τους μεσόκοπους. Σαραντάρηδες που πριν ξεσπάσει η οικονομική κρίση είχαν επιστρέψει στην πατρίδα τους για να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους, αναγκάζονται σήμερα να ξαναπάρουν τους δρόμους της ξενιτιάς. Είναι οι «υπόδουλοι του χρέους», όπως τους χαρακτηρίζει η ιρλανδική εφημερίδα «Ιντιπέντεντ», μεσήλικοι που δουλεύουν στα ξένα για να μπορούν να ξεπληρώνουν τα στεγαστικά δάνεια που τους βαρύνουν στην πατρίδα τους.

Είναι πατεράδες που έχουν παιδιά τα οποία πηγαίνουν ακόμη στο σχολείο, που ξεπληρώνουν στεγαστικά δάνεια για σπίτια τα οποία χάνουν συνεχώς την αξία τους και που έχουν χάσει τη δουλειά τους. Οπως οι πρόγονοί τους στη διάρκεια της βιομηχανικής επανάστασης, ακολουθούν και αυτοί τον ίδιο δρόμο: τον δρόμο που οδηγεί στην Αγγλία.

Τα σπιτικά...

... γίνονται κομμάτια, καθώς μάνα και παιδιά δεν βλέπουν τον πατέρα παρά μονάχα τα Σαββατοκύριακα. Στην αντικρινή χώρα, ο πατέρας είναι αναγκασμένος να δουλεύει ατέλειωτες ώρες για να βάζει στην άκρη τεράστια ποσά για το στεγαστικό δάνειο. Δεν τον συμφέρει να πουλήσει το σπίτι επειδή έχει χάσει την αξία του. Ετσι το κρατάει, με την αόριστη ελπίδα πως κάποτε στο μέλλον θα πιάσει την τιμή που θα του επιτρέψει να εξοφλήσει το χρέος του. Η κυρά του είναι ο νέος τύπος της ιρλανδής συζύγου. Είναι η «χήρα του χρέους». Βλέπει τον σύζυγό της τόσο σπάνια, που νιώθει σαν να ζει σε μια μονογονεϊκή οικογένεια. Και όταν τον βλέπει, είναι τόση η κούραση από τη φροντίδα των παιδιών και τη δουλειά που η λαχτάρα τους γρήγορα σβήνει μπροστά στην αναμμένη τηλεόραση. Συνήθως, μια γυναίκα εγκατέλειπε την καριέρα της για να κάνει παιδιά μόλις έκλεινε τα τριάντα και επέστρεφε κατόπιν στη δουλειά. Με την κρίση και την ύφεση, δεν υπάρχει πια αυτή η δυνατότητα. Η ανατροφή των παιδιών παραμένει απαιτητική, τα έξοδα πολλά αλλά η ανεργία είναι μεγάλη.

Οι «χήρες...

... του χρέους» όπως και οι σύζυγοί τους άξιζαν άραγε μια καλύτερη και πιο φυσιολογική οικογενειακή ζωή για να μπορέσουν να αναθρέψουν σωστά τα παιδιά τους; Ή μήπως είναι άξιοι της τύχης τους και των επιλογών τους; «Αν όμως ήταν έτσι, τότε η ιρλανδική κοινωνία και το ιρλανδικό κράτος θα είχαν γράψει διαφορετικά τους κανόνες τους» γράφει ο Ντέιβιντ Μακουίλιαμς στη ιρλανδική «Ιντιπέντεντ». «Κανένα ιρλανδικό Σύνταγμα δεν έβαλε ποτέ τα συμφέροντα των δανειστών και των τραπεζιτών πάνω από την ιρλανδική οικογένεια».