Η αριστοκρατία των καιρών μας

Tου Στέφανου Κασιμάτη, Καθημερινή, 30.3.12

Προ τριών ημερών, ο πρόεδρος Τσίπρας ανακοίνωσε την «εναλλακτική πρόταση» της δικής του Αριστεράς. Συνοπτικά: Καταγγελία δανειακής σύμβασης και Μνημονίου. Μορατόριουμ πληρωμών. (Επ’ αυτού, ο πρόεδρος επικαλείται το προηγούμενο της Γερμανίας μετά τον πόλεμο....) Αναδιανομή του πλούτου, με έκτακτη εισφορά σε καταθέσεις, μετοχές και ομόλογα αξίας άνω των 100.000 ευρώ. Τράπεζες υπό δημόσιο έλεγχο – με άλλα λόγια, κρατικοποίηση. Τέλος, μέτρα (γενικώς και αορίστως) για τους πιο αδύναμους. Την ίδια ημέρα, το ΚΚΕ ζήτησε, με επίκαιρη ερώτηση στη Βουλή, την άμεση λήψη των εξής μέτρων: Διαγραφή των χρεών από τους τόκους. Μείωση κατά 50% όλων των δανείων. Αναστολή πληρωμής δανείων -για τα επόμενα χρόνια- για ανέργους, μικρομεσαίους αγρότες και εργαζομένους με ετήσιο οικογενειακό εισόδημα κάτω από 50.000 ευρώ για τετραμελή οικογένεια. Διαγραφή των δανείων που αφορούν την απόκτηση πρώτης κατοικίας των λαϊκών οικογενειών, που αδυνατούν να πληρώσουν και βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας. Μείωση κατά 30% των χρεών των ΕΒΕ προς τις τράπεζες. Μείωση κατά 30% των αγροτικών χρεών για τους αγροτοκτηνοτρόφους και τους ψαράδες. Πάγωμα των δανείων για όσο διαρκεί (sic) η κρίση, με παράλληλη διαγραφή τόκων και πανωτοκίων.

(Εδώ, κάνω μία παρέκβαση, διότι ειλικρινά απορώ, βρε παιδάκι μου, τι είναι εκείνο που εμποδίζει τα δύο κόμματα να ζητήσουν από την κυβέρνηση μια και καλή να καταργήσει τη φτώχεια με νομοσχέδιο! Πιθανόν να φοβούνται ότι θα βρεθούν πολιτικοί στο ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. που θα τους κλέψουν την ωραία ιδέα...)

Να ξεκινήσουμε από μία ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια, που αναφέρεται στη διαφορά προσέγγισης των δύο κομμάτων έναντι του τραπεζικού συστήματος, και η οποία ίσως να σημαίνει και κάτι για την πολιτική κουλτούρα του καθενός τους. Αμφότερα τα κόμματα προτείνουν, ουσιαστικά, τη θανάτωση του τραπεζικού συστήματος, όπως τουλάχιστον το γνωρίζουμε στην ευρωπαϊκή Δύση. Με μία κρίσιμη διαφορά όμως: ο μεν ΣΥΡΙΖΑ προτείνει θανάτωση μια κι έξω, με κρατικοποίηση, το δε ΚΚΕ -που έχει, στο κάτω κάτω, και μια παράδοση τραχύτητας στις μεθόδους του- προτιμά θανάτωση με βασανιστήρια.

Κατά τα λοιπά όμως, οι διαφορές είναι επουσιώδεις. Η περιήγηση στον εξωτικό κόσμο των προγραμμάτων και των απαιτήσεων της άκρας Αριστεράς αφήνει τον έκθαμβο περιηγητή με την εντύπωση ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ δεν έχουν ιδέα από την πραγματικότητα της οικονομίας. Δεν τους απασχολεί πώς παράγεται ο πλούτος, παρ’ όλα αυτά είναι έτοιμοι να τον μοιράσουν αφειδώς. Αυτή η χαλαρή, κάπως περιφρονητική και, εντέλει, εξωπραγματική αντιμετώπιση του χρήματος παραπέμπει στην αντίληψη που είχε για το χρήμα η ευρωπαϊκή αριστοκρατία κατά την εποχή του 18ου και του 19ου αιώνα: το αντιμετώπιζαν ως κάτι αναξιοπρεπές για να το παίρνεις στα σοβαρά και πολύ περισσότερο για να σε απασχολεί το πώς βγαίνει, το οποίο όμως θεωρούσαν ότι θα υπήρχε πάντα για τους ίδιους. Υπό το πρίσμα αυτό, η ελληνική άκρα Αριστερά είναι πράγματι η αριστοκρατία του πολιτικού συστήματός μας. Ζουν στον κόσμο τους...