Χριστός και Παναγία

Του Δημήτρη Ψυχογιού, Athens Voice, 14.3.12

Kάθε πολιτικός που σέβεται τον εαυτό του αλλά όχι το ακροατήριό του κλείνει τις ομιλίες του με συνθήματα για να το κάνει να σηκωθεί, να τον επευφημήσει, να τον χειροκροτήσει – είναι ο καλύτερος τρόπος για να το εμποδίσει να σκεφθεί, να κρίνει αυτά που είπε. Αυτό τον κανόνα ακολούθησε και ο Αντώνης Σαμαράς απευθυνόμενος την περασμένη Κυριακή (11/3/12) στην Πολιτική Επιτροπή της ΝΔ – με πρώτο-πρώτο σύνθημα από τα δέκα περίπου που εκφώνησε: «Με τη βοήθεια του Θεού, θα νικήσουμε. Για το καλό της Ελλάδας!». Από Διός άρξασθαι, που λέγανε και οι αρχαίοι, και εξ όνυχος αναγνωρίζεις τον λέοντα, έλεγαν οι ίδιοι – αλλά αν ο λέων έχει αμφιβολίες για το αν πράγματι θα τον αναγνωρίσουμε, επιδεικνύει όσα περισσότερα νύχια μπορεί για να μας πείσει. Οκτώ φορές, λοιπόν, χρησιμοποίησε τη λέξη «ιδανικά» στο λόγο του ο επίδοξος πρωθυπουργός και μία μόνο φορά τη λέξη «ανεργία». Και μάλιστα όχι για να την καταγράψει ως πρόβλημα, αλλά σε σχέση με πιθανά δημοσιονομικά οφέλη:

«Όσο σταματά η αύξηση της ανεργίας, τόσο θα αρχίσουν να βελτιώνονται απότομα όλα τα μεγέθη του προϋπολογισμού». Αν βρίσκαμε τρόπους να πληρώνουν φόρους και οι άνεργοι, τότε δεν θα άξιζε καν να αναφερόμαστε στην ύπαρξή τους.

Δεν θεωρώ ότι ο κ. Σαμαράς είναι ανάλγητος, πως δεν τον ενδιαφέρει η τύχη 1.000.000 ανέργων, κυρίως των νέων που είναι η ομάδα με το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας, 50% – κάθε άλλο, η κοινωνική του ευαισθησία προκύπτει αμέσως από το γεγονός ότι αναφέρθηκε ρητά και αναλυτικά σε άλλο χειμαζόμενο στρώμα της ελληνικής κοινωνίας: υποσχέθηκε να αποκαταστήσει τις αδικίες των πρόσφατων περικοπών στις συντάξεις, ειδικά σε όσους παίρνουν λιγότερα από 700 ευρώ. Και μόνο κάποιος κακόβουλος θα σκεπτόταν πως ο κ. Σαμαράς ενδιαφέρεται για αυτούς επειδή οι συνταξιούχοι είναι τριπλάσιοι από τους άνεργους, κοντά στα 3.000.000 – ενώ όσοι παίρνουν λιγότερα από 700 ευρώ είναι κάπου 1.500.000.

Όχι, τέτοιοι ψηφοθηρικοί υπολογισμοί είναι έξω από τη συλλογιστική του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας, όπως άλλωστε και των άλλων αρχηγών. Το ότι αν αυξήσει τις συντάξεις πιθανότατα θα πρέπει να φορολογήσει πάλι, οπότε η ανεργία θα αυξηθεί και άλλο –στον ιδιωτικό τομέα, αφού ο δημόσιος περιφρουρείται ως κόρη οφθαλμού– απλώς του διέφυγε, δεν εντάσσεται στην παράδοση της προεκλογικής παροχολογίας. Ο Αντώνης Σαμαράς θέλει να είναι ουσιαστικός, να χτυπήσει το κακό στη ρίζα του: η έλλειψη ιδανικών είναι που δημιουργεί τα προβλήματα, αν αποκτήσουμε ξανά ιδανικά, νέοι και μεγαλύτεροι, θα προκόψουμε πάλι.

Αναφέρεται σε αυτά: «Αναβάπτιση της νεολαίας στα ιδεώδη της πατρίδας και της Ελευθερίας», αναγνώριση των «γενοκτονιών» κατά του ελληνικού έθνους, παρελάσεις και πάλι παρελάσεις διότι «οι εθνικές επέτειοι είναι τμήμα της παράδοσης του λαού μας», «ιδανικά ελληνικά και παγκόσμια, ιδανικά πατρίδας» διότι «αυτή η χώρα έχει και ραχοκοκαλιά και ταυτότητα». Τα ιδανικά είναι αναπτυξιακή δύναμη, κάπως σαν επενδύσεις υψηλής τεχνολογίας. Το πρόβλημα είναι ότι το σχολείο δεν τα καλλιεργούσε αρκετά, ήρθε η ώρα τους, με περισσότερες ώρες ιστορίας, αρχαίων, θρησκευτικών, για να φθάσουμε έτσι τις χώρες που προηγούνται στη χρήση των υπολογιστών και του Διαδικτύου.

Είναι γνωστή η φράση εκείνου του θρήσκου στρατιωτικού που εμψύχωσε τους φαντάρους του κραυγάζοντας «Πάνω τους παιδιά! Με τη βοήθεια του Χριστού θα τους γ…σουμε την Παναγία». Με τη βοήθεια του Θεού, κάτι τέτοιο θα γίνει και τώρα.