Γιώργος Δερτιλής: «Εξω από το ευρώ; Καταστροφή τα σενάρια των νοσταλγών του Μάο»

Συνέντευξη στον Ι. Ν. Μπασκόζο, ΒΗΜΑ, 30.4.11

Ο ομότιμος καθηγητής και ιστορικός επιτίθεται σε «μωροφιλόδοξους» και δημαγωγούς

Ο καθηγητής  κ. Γιώργος Δερτιλής  μελετάει χρόνια το ελληνικό «Λερναίο», όπως το έχει χαρακτηρίσει, ελληνικό κράτος. Σε πρόσφατη ομιλία του στην Αθήνα ανέφερε πολλά παραδείγματα από παλιότερες οικονομικές και πολιτικές  κρίσεις στη χώρα μας δείχνοντας ότι πολλά λάθη επαναλαμβάνονται, όπως και αρκετοί πολιτικοί και σήμερα  πέφτουν  στα ίδια λάθη του λαϊκισμού και του υπερπατριωτισμού. Είχε  πει ότι η  ιστορία μπορεί να μην επαναλαμβάνεται αμφισβητεί όμως το αν η πολιτική ηγεσία των κομμάτων έχει μάθει  κάτι από όλα αυτά και ελπίζει στη δημιουργία νέων πολιτικών δυνάμεων. Ο κ. Δερτιλής είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας, διευθυντής σπουδών της Ιcole des Hautes Ιtudes en Sciences Sociales στο Παρίσι και ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών
- Πώς μπορεί να βγει κανείς από αυτό τον φαύλο κύκλο κρίσεων, ο οποίος όπως είπατε πρόσφατα  διατηρείται από τα μέσα του 19ου αιώνα;  

Η κρίση του συνδικάτου

 Επιμέλεια Θ. Γιαλκέτση, Ελευθεροτυπία, 30.4.11

Στην ευρωπαϊκή ιστορία των δύο προηγούμενων αιώνων, το συνδικάτο συνδέθηκε με τη συλλογική πάλη των εργαζομένων για την κοινωνική χειραφέτηση, με τη βαθμιαία συνειδητοποίηση των δικαιωμάτων τους, με την ιστορική διαδικασία που οδήγησε στη διεύρυνση της ελευθερίας, την ενίσχυση της αλληλεγγύης και τη διεκδίκηση της ισότητας.

Σήμερα φαίνεται να κυριαρχούν συμφέροντα και ιδεολογίες που υποβαθμίζουν το ρόλο και τη δύναμη της εργασίας και εξαίρουν, αντίθετα, το δυναμισμό της αγοράς και του χρηματιστικού κεφαλαίου. Στην κρίση του συνδικάτου αναφέρονται, στα κείμενα που ακολουθούν, ο Λουτσιάνο Γκαλίνο, καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο, ο ιταλός οικονομολόγος Τζόρτζιο Ρούφολο και ο γάλλος πολιτειολόγος Μαρκ Λαζάρ. 

Oι αραβικές εξεγέρσεις και η διαμάχη δύο κορυφαίων γάλλων φιλοσόφων

Η παρέμβαση του Ζαν-Λυκ Νανσύ, η απάντηση του Αλαίν Μπαντιού και η ανταπάντηση, από τις σελίδες των «Αναγνώσεων», του Νανσύ, Αυγή, ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ, 30.4.11

TOY ZAN-ΛYK NANΣY

Oι αραβικοί λαοί τούτη τη στιγμή μάς σημαίνουν ότι η αντίσταση και η εξέγερση είναι και πάλι παρούσες στο ραντεβού και ότι η ιστορία προχωρά πέραν της Iστορίας. Kαι αυτό το κάνουν, όπως είναι φυσικό, με όλα τα καλά και τις κακο-τυχίες αυτών των εγχειρημάτων. Tουλάχιστον προκάλεσαν την εμφάνιση ενός μη αμετάκλητου σινιάλου, από το οποίο μπορούμε να προσδοκούμε κάποια επιτελέσματα διαμέσου της Aφρικής και πάνω στην απαίσια διαιώνιση του δράματος της αρχαίας χώρας της Xαναάν. Σε έναν από τους τόπους όπου ελάχιστα ανέμενε κανείς πως αυτή η εξέγερση θα “πιάσει”, ένας αρχηγός συμμορίας (επισήμως, του κράτους) τη συντρίβει, έτοιμος να αφανίσει οτιδήποτε θα χρειαστεί από τον υποτιθέμενο λαό του.

Οι συντεχνίες και το δημόσιο συμφέρον

 Του Γ. Μοσχονά, ΒΗΜΑ, 30.4.11

Στο ερώτημα του τίτλου ας μας επιτραπεί μια προκαταρκτική απάντηση. Στη σημερινή εποχή τα συνδικάτα των μισθωτών είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ. Υπάρχει όμως ένας «κακός» και ένας «καλός» συνδικαλισμός. Ο «κακός» δρα κυρίως ως εκπρόσωπος στενών κλαδικών αντιλήψεων και η Ελλάδα αποτελεί παραδειγματική περίπτωση. Ο «καλός» επιχειρεί να λειτουργήσει σαν δύναμη αλληλεγγύης και πολιτικής ρύθμισης. Ο πρώτος στόχος ενός σοβαρού συνδικαλιστικού κινήματος είναι η προώθηση πολιτικών που αμβλύνουν τις ανισότητες μεταξύ των μισθωτών. Η μείωση των μισθολογικών ανισοτήτων υπήρξε κεντρική στρατηγική στις σκανδιναβικές χώρες και, σε μικρότερο βαθμό, στην Αυστρία και στη Γερμανία.

Σύννεφα πάνω από την αραβική άνοιξη

 Του Έντγκαρ Μορέν, Le Monde, 26.4.11, μετάφραση: Θανάσης Πολλάτος, http://arguments.gr/

Σήμερα που τα σύννεφα συσσωρεύονται και το λιωμένο χιόνι κινδυνεύει να ξαναπαγώσει, θυμάμαι τον αναδρομικό χαιρετισμό του Χέγκελ στο 1789: «Πρόκειται για μια λαμπρή ανατολή». Η ορμή για να διώξουν τους δεσπότες τους, ακατανίκητη στην Τυνησία, τελικά νικηφόρα στην Αίγυπτο, το παλιρροϊκό κύμα που διασχίζει τον αραβικό κόσμο, της Γάζας συμπεριλαμβανομένης, και που ξεχύνεται μέχρι την Κίνα αποτελεί μια λαμπρή ανατολή. 

Το γεγονός αυτό δίχασε, στην Ευρώπη και πολύ περισσότερο στον κόσμο, τα διανοητικά ερέβη που θέλουν τον αραβικό κόσμο να υφίσταται είτε μια αστυνομικό-στρατιωτική δικτατορία περισσότερο ή λιγότερο εκκοσμικευμένη είτε μια οπισθοδρομική ισλαμική θεοκρατία.

Με θυμό και απόγνωση

 Της Ευγενίας Μπουρνόβα, www,aixmi.gr, 29.4.11

Αρχίζω να θυμώνω και ο θυμός είναι γνωστό ότι δεν είναι καλός σύμβουλος. Αλλά αισθάνομαι σε απόγνωση και θα ήθελα από κάπου να πιαστώ και να πιστέψω ότι με αντιμετωπίζουν ως σκεπτόμενο άνθρωπο! Αντ’ αυτού καθημερινά επιβεβαιώνεται ότι η χώρα μου μπαίνει σε αδιέξοδο. Και πώς να μην θυμώνω όταν ακούω ότι ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να πείσει ούτε τους υπουργούς του για τα μέτρα που θέλει να ψηφίσει; Από την πρώτη μέρα που έγινε η προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης αυτή η κυβέρνηση παρουσιάζεται πιο δυστυχισμένη από ό,τι όλοι εμείς οι υπόλοιποι -λες και εμείς είπαμε ότι υπάρχουν λεφτά, λες και εμείς κυβερνάμε! Αν τα περισσότερα μέλη της κυβέρνησης θεωρούν ότι τα μέτρα που συνοδεύουν την εφαρμογή του μνημονίου είναι άδικα για τους εργαζόμενους, γιατί δεν προτείνουν διαφορετικά και αρκούνται στο να γκρινιάζουν; Ποιον νομίζουν πως θα πείσουν ότι τελικά δεν ήθελαν αυτά τα μέτρα, αλλά αναγκάστηκαν (sic) να

Από πού πάνε για τον Περισσό; Αντιδράσεις στον ΣΥΝ για το φλερτ Τσίπρα µε την ιδέα συνεργασίας µε το ΚΚΕ

Της Βούλας Καχαγιά, ΝΕΑ, 29.4.11

Eσωτερικές αντιδράσεις στο δηµόσιο αίτηµά του για διενέργεια εκλογών συναντά ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος το τελευταίο διάστηµα φλερτάρει και πάλι µε την ιδέα της συνεργασίας µε το ΚΚΕ. Στελέχη του Συνασπισµού που διαφωνούν µε τη λογική των εκλογών, επισηµαίνουν ότι ουδέποτε ελήφθη απόφαση για διατύπωση αιτήµατος εκλογών από συλλογικά όργανα. Επιπροσθέτως, αναφέρουν πως παρά το γεγονός ότι στις τελευταίες δηµοσκοπήσεις η Κουµουνδούρου «τσίµπησε» λίγο στα ποσοστά, εξακολουθεί να κινείται κοντά στο οριακό 3% που θα εξασφάλιζε την είσοδο του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή. «Αυτή τη στιγµή δεν χρειάζονται εκλογές αλλά διακριτό πολιτικό στίγµα», αναφέρουν υψηλόβαθµα στελέχη του ΣΥΝ. Επισηµαίνουν επίσης πως, αντί η ηγεσία του κόµµατος να προβάλλει το αίτηµα των εκλογών, θα έπρεπε προηγουµένως να ξεκαθαρίσει αν στις επόµενες κάλπες θα κατέβει µαζί ή χώρια από τον ΣΥΡΙΖΑ και αν ναι, ποιος θαείναι ο επικεφαλής του σχήµατος (στις τελευταίες εκλογές τέθηκαν 11 επικεφαλής), επίσης ποια πολιτική πλατφόρµα θα συνοδεύσει την προεκλογική της εκστρατεία για να προσελκύσει κι άλλους ψηφοφόρους.

Λίγο πριν, λίγο μετά την χούντα

Λένα και Σίμος Οφλίδης ,29/4/2011
http://www.pressinaction.gr/

Δεν πρόλαβα να βγω από την είσοδο της πολυκατοικίας κι αμέσως με παρέλαβε και με πήρε στο κατόπιν.

- Θα στην ανάψω μια μέρα, ρε μαλάκα! Πού θα μου πας, νομίζεις πως θα τη γλυτώσεις;

Ίσως να μην είναι από τη φύτρα του και τόσο αγενής, όμως αυτός είναι ο τρόπος της δουλειάς του, έτσι του μάθανε πως πρέπει να μας φέρονται. Βρίζε, βρίζε ασταμάτητα, του λένε. Βρίζει κι αυτός, τι να κάνει;

Τα λέω καλά, Θανασάρα;

Αθανάσιος Παπατριανταφυλλόπουλος. Με τέτοιο ονοματεπώνυμο θα νομίζει κανείς πως έχουμε να κάνουμε τουλάχιστον με μοίραρχο και βάλε. Όμως πρόκειται για έναν απλό χωροφύλακα, το Θανάση τον μπασκίνα, τον ασφαλίτη· τον κολλητό μου.

Κολλητός μου δεν είσαι, Θανασάρα;

Μορφή και περιεχόμενο της μη-κρατικής πολιτικής βίας

Του Ανδρέα Μοσχονά, ΒΗΜΑ, 29.4.11

Η πολιτική μετάλλαξη του ΣΥΝ άρχισε δειλά από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 και οριστικοποιήθηκε στα μέσα περίπου της δεκαετίας αυτής με την συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κεντρικός στόχος της διαδικασίας αυτής ήταν η κοινωνική και πολιτική ενίσχυση της επιρροής του ΣΥΝ μέσα από την συνένωση κυρίως των δυνάμεων της Αριστεράς, από το ΚΚΕ έως και τους ‘αριστεριστές’. Η επιδίωξη αυτή ανάγκασε τον ΣΥΝ να υποχωρήσει σε στρατηγικούς πολιτικούς στόχους της ανανεωτικής Αριστεράς, κυρίως ως προς τη σχέση της ‘δημοκρατίας’ με τον ‘σοσιαλισμό’ (συμπεριλαμβάνοντας τώρα τη χρήση βίας στις επιλέξιμες μορφές κοινωνικής και πολιτικής αντιπαράθεσης) και ως προς τη σχέση της ‘Αριστεράς’ με τη διαδικασία της ‘ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης’ (μη αποκλείοντας τώρα και αυτή ακόμη την επιλογή της μερικής ή ολικής αποδέσμευσης από τη διαδικασία αυτή).

Ιστορία μου, πελατεία μου

Tου Παντελη Mπουκαλα, καθημερινή, 29.4.11

Το βασικό επιχείρημα που διατύπωσε η συνδικαλιστική ηγεσία της ΓΕΝΟΠ– ΔΕΗ, μετά την έκθεση του συνδικάτου από τη ΔΕΗ με 31,2 εκατ. ευρώ στα χρόνια 1999–2010, ήταν απλό: «Μα η χρηματοδότηση της ΓΕΝΟΠ από τη ΔΕΗ γίνεται αδιατάρακτα επί 27 χρόνια». Ο εστί μεθερμηνευόμενον, τι σας έπιασε τώρα και τα σκαλίζετε, αφού πρόκειται για κεκτημένα, για έθιμα, για παράδοση, για νομιμοποίηση εκ χρησικτησίας, ή περίπου. Κι έπειτα άρχισαν τα συνήθη: «Δεν είναι τυχαίο που γίνονται τώρα οι αποκαλύψεις, κάποια πλεκτάνη στήνεται» κ.ο.κ.

Οτι και παχνίδια στήνονται και σχέδια εκποιήσεως υπάρχουν, εύκολα το υποψιάζεται κανείς και λογικότατα το υποθέτει. Αυτό όμως δεν αναιρεί την ιστορία (την εικοσιεφτάχρονη ιστορία του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού) ούτε νομιμοποιεί αναδρομικά ό,τι συνέβη.

Ο Ζαν-Πιερ Σεβενεμάν για την Ευρώπη

Συνέντευξη στον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο για τον Κόσμο του Επενδυτή, Tvxs, 28.4.11

«Ιερό τέρας» της γαλλικής πολιτικής, «ψυχή» κάποτε του Σοσιαλιστικού Κόμματος, «αγαπημένο παιδί» του Φρανσουά Μιτεράν, συγγραφέας του «κοινού προγράμματος» της συμμαχίας Σοσιαλιστών-Κομμουνιστών χάρη στην οποία εξελέγη Πρόεδρος, ο Ζαν Πιερ Σεβενεμάν διατηρεί πάντα μια ιδιαίτερη θέση στο γαλλικό πολιτικό σκηνικό.

Κυρίως γιατί είναι ένας από τους ελάχιστους πολιτικούς που απέδειξαν έμπρακτα ότι δεν είναι «κολλημένοι» στις «καρέκλες» τους. Προτίμησε τρεις φορές να εγκαταλείψει τα αξιώματα παραμένοντας πιστός στις ιδέες του. Το 1983, όταν ο Μιτεράν εγκατέλειψε το πρόγραμμά του στρεφόμενος στα δεξιά, το 1991, όταν παραιτήθηκε από Υπουργός ‘Αμυνας διαφωνώντας με τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου.

Από την πόλη κράτος στην παγκόσμια πόλη

@Του PHILIPPE S. GOLUB*, από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 23/4/2011

Πλέον, περισσότερα από 3,3 δισεκατομμύρια ζουν στις πόλεις· μάλιστα, περισσότερα από 500 εκατομμύρια άτομα ζουν σε μεγάλα αστικά κέντρα, των οποίων ο πληθυσμός υπερβαίνει τα 10 εκατομμύρια, ή σε πολύ μεγάλες πόλεις με πληθυσμό άνω των 5 εκατομμυρίων. Σύμφωνα δε με τις προβλέψεις του ΟΗΕ, το ποσοστό της παγκόσμιας αστικοποίησης θα αυξηθεί σημαντικά κατά τη διάρκεια των επόμενων δεκαετιών (59,7% το 2030 και 69,6% το 2050). Επιπλέον, τα παλαιά και τα νέα αστικά κέντρα θα απορροφήσουν το μεγαλύτερο μέρος της δημογραφικής αύξησης στο μέλλον (1).

Το «βαθύ λαρύγγι» του Κοζλοντούι: «Τρέχαµε χωρίς φρένα προς την καταστροφή»

Του Γιάννη Παπαδόπουλου, ΝΕΑ, 28.4.11

ΣΧΕ∆ΟΝ ∆ΥΟ ΜΗΝΕΣ είχαν συµπληρωθεί και το µυστικό για το συµβάν στη µονάδα Νο. 5 του Κοζλοντούι κρατούνταν καλά κρυφό. Μέχρι που ο Γκεόργκι Καστσίεφ, πρώην στέλεχος του πυρηνικού σταθµού, µίλησε στη γερµανική εφηµερίδα «Tagesspiegel». Οπως είχε αποκαλύψει, την 1η Μαρτίου 2006 από τις 60 ράβδους ελέγχου οι 22 δεν κινούνταν. Αυτό σήµαινε ότι σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης θαήταν αδύνατο να σταµατήσει γρήγορα η λειτουργία του αντιδραστήρα, κάτι που ενδεχοµένως να οδηγούσεσε λειώσιµό του λόγω υπερθέρµανσης. Το συµβάν έγινε γνωστό στην αµερικανική πρεσβεία µία εβδοµάδα πριν δηµοσιευτεί το άρθροστη γερµανική εφηµερίδα. Χτες, το Wikileaks έφερε στο φως το τηλεγράφηµα της αµερικανικής πρεσβείας στη Σόφια που µιλάει για έλλειψη διαφάνειας και παράκαµψη των µέτρων ασφαλείας στη λειτουργία του σταθµού.

To απεχθές χρέος και άλλα λόγια να αγαπιόμαστε

Του Λεωνίδα Καστανά

http://mhmadas.blogspot.com/2011/04/to.html#more

Είναι τουλάχιστον αστεία η προσπάθεια αριστερών και δεξιών να εμφανίσουν με κάθε τρόπο το ελληνικό δημόσιο χρέος ως παράνομο και απεχθές. Πέρα από το γεγονός ότι ποτέ στα διεθνή δικαστήρια δεν έχει χρησιμοποιηθεί αυτός ο όρος, δηλαδή το «odious debt», δεν μπορεί κανείς σοβαρός άνθρωπος να ισχυριστεί ότι το ελληνικό χρέος που ανέλαβαν νόμιμες και ισχυρές ελληνικές κυβερνήσεις, εν καιρώ ειρήνης, είναι παράνομο. Ποιο διεθνές δικαστήριο και ποιος μηχανισμός που ελέγχει τη Διεθνή Έννομη τάξη θα δεχτεί ότι οι παρανομίες, οι μίζες, οι σπατάλες, ο εκμαυλισμός του πλήθους και ότι άλλο διέπραξαν οι ελληνικές κυβερνήσεις υπό την ανοχή ή και την προτροπή των ψηφοφόρων τους είναι αιτίες για να μην πληρώσουμε όσους έχουν αγοράσει ελληνικό χρέος.

Μνημόνιο: θυσίες χωρίς αντίκρυσμα

Κώστας Ντιος, 1993,

 Του Γιάννη Βαρουφάκη, www.protagon.gr, 28.4.11

Χτες το βράδυ βρέθηκα καλεσμένος σε τηλεοπτικό στούντιο του BBC, εδώ στο Λονδίνο από όπου σας γράφω. Προς τι τέτοια τιμή; Προφανώς για να ερωτηθώ περί του εορτάζοντος Μνημονίου (που τις μέρες αυτές γιορτάζει τα πρώτα του γενέθλια). Με το καλησπέρα, βρέθηκα αντιμέτωπος με το εξής ερώτημα δημοσιογράφου : "Ο ελληνικός λαός έχει καταλάβει ότι απαιτούνται μεγάλες θυσίες για να βγει η χώρα από την Κρίση; Πολλοί θεωρούν ότι δεν έχει. Εσείς τι λέτε;" Η απάντησή μου αρχικά ξάφνιασε: "Μου επιτρέπετε να σας θυμίσω" ρώτησα την δημοσιογράφο "την μεγάλη διαφορά μεταξύ της Απόβασης της Καλλίπολης (σημ. 25η Απριλίου του 1915) και εκείνη της Νορμανδίας (σημ. 6η Ιουνίου 1944);" Πριν προλάβει να μου απαντήσει, συνέχισα: "Η ουσιαστική διαφορά δεν είναι ότι στην μία περίπτωση οι στρατιώτες ήταν καλύτερα προετοιμασμένοι για να κάνουν μεγάλες θυσίες από ότι στην άλλη. Ούτε ότι η μία πέτυχε τον στόχο της και η άλλη όχι. Όχι, η διαφορά ήταν ότι στην μία περίπτωση, της Καλλίπολης, οι Βρετανοί στρατηγοί έστειλαν χιλιάδες νέους στρατιώτες στο θάνατο σε μια απόβαση στις ακτές της Μικράς Ασίας χωρίς λογική, ειρμό ή την παραμικρή έστω πιθανότητα επιτυχίας.

Είδες η (ΓΕΝΟΠ) ΔΕΗ;

Του Ανδρέα Παππά, Athens Voice, 27.4.11

Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, που οι ηγεσίες τους και καμιά πεντακοσαριά ακόμα άτομα «πορεύονται» χρόνια τώρα από την Ομόνοια στο Σύνταγμα και πάλι πίσω, εκπροσωπούν πρωτίστως αυτά ακριβώς τα προνομιούχα στρώματα, τις συντεχνίες του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Ασφαλώς υπάρχουν και σήμερα στην Ελλάδα προλετάριοι. Αυτούς, όμως, δεν θα τους βρείτε ούτε στα συμβούλια της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, ούτε στα γραφεία της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ και της ΠΟΣΠΕΡΤ. Θα τους/τις βρείτε σε κάποιο σουπερμάρκετ να χτυπάνε οκτώ ώρες την ταμειακή μηχανή για 650 ευρώ, να λιώνουν στην ορθοστασία στο τυροπιτάδικο ή στο πολυκατάστημα για 700 ευρώ, ή ανάμεσα σε αλλογενείς που ξεφορτώνουν καφάσια και κιβώτια στην ευρύτερη περιοχή του Κηφισού. Αυτούς όλους ούτε τους εκπροσωπεί το λεγόμενο συνδικαλιστικό κίνημα ούτε και δικαιούται «διά να ομιλεί» εξ ονόματός τους. Αυτοί ούτε τη δύναμη ούτε τα μέσα έχουν για να αντέξουν απεργίες κάθε τρεις και λίγο, απεργίες που ξέρουν πόσο θα στοιχίσουν στον οικογενειακό κορβανά, τη στιγμή που οι κάθε λογής εργατοπατέρες και προνομιούχοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα ακόμα και για τις μέρες της απεργίας βρίσκουν τρόπο να πληρωθούν.

Oι «φίλοι του λαού»

Βλάσης Κανιάρης: «Ο,τι θέλει ο λαός...»

 Του Φώτη Γεωργελέ, Αthens Voice, 27.4.11

Την προηγούμενη εβδομάδα μάθαμε ότι, μέσα στην τελευταία δεκαετία, το συνδικάτο μιας ΔΕΚΟ εισέπραξε από την επιχείρηση περίπου 32 εκατομμύρια. Έπαιρνε κάποιες 100δες χιλιάδες το χρόνο, ποσό που από το 2005 δεκαπλασιάστηκε, έγινε δηλαδή σχεδόν κανονική διανομή κερδών. Πες μου τώρα, πρόχειρα, δέκα επιχειρήσεις που έχουν 32 εκατομμύρια κέρδη μετά φόρων. Ναι, δεν είναι εύκολο, είμαστε μικρή χώρα. Μάθαμε επίσης ότι στη ΓΓΑ λειτουργούν 97 επιτροπές, 50 οργανωτικές επιτροπές και 146 σχολές προπονητών. Ότι υπάρχουν επιτροπές για διοργανώσεις που δεν έγιναν ή που έγιναν αλλά συνεχίζουν να λειτουργούν μετά τη λήξη τους. Με εργαζόμενους που συμμετέχουν και σε 5 αμειβόμενες επιτροπές, με αποδοχές τριπλάσιες από τους μισθούς τους. Αυτές οι καμιά 250αριά επιτροπές, αν συνυπολογίσουμε και του ΟΠΑΠ, στοιχίζουν μερικά εκατομμύρια σε κόστος, πόσο ακριβώς δεν ξέρουμε γιατί πολλές αρνούνται να δώσουν στοιχεία. Μόνο μια επιτροπή Ελλήνων ολυμπιονικών, ή κάπως έτσι, το διάστημα 2005-09 είχε κόστος 3,5 εκατομμύρια.

Eίδα τους διευθυντές να πέφτουν. Την ώρα του δειλινού, στα γραφεία των αφεντικών

 Του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου, Lifo, 27.4.11

Στο Θερμοκήπιο του Πίντερ (που το ανεβάζει άψογα ο Βογιατζής στην Οδό Κυκλάδων) υπάρχει μια σκηνή που την έχω ζήσει. Η σκηνή που το αφεντικό καλεί τα πρωτοπαλίκαρά του, στο τέλος της μέρας, να πιουν ουίσκια και να χαλαρώσουν. Το «κατώτερο προσωπικό», βυθισμένο στα δικά του βάσανα, δεν έχει ιδέα τι εξευτελισμούς υφίσταται το «ανώτερο προσωπικό». Πολύ πιο άγριους και πολύ πιο απροκάλυπτους. Γιατί μεταξύ αφεντικού και πρωτοπαλίκαρου δεν υπάρχουν νόμοι, καλοί τρόποι και συμβάσεις εργασίας. Υπάρχει η κυνική συμφωνία: είμαστε δυο τέρατα, αλλά ο ένας έχει την εξουσία που ο άλλος θέλει μια μέρα να αποκτήσει.Έτσι, οι λεγόμενοι διευθυντές είναι συνήθως οι πιο εξευτελισμένοι και κακοποιημένοι υπάλληλοι μιας επιχείρησης.

Τα διλήμματα της εξουσίας

Κώστας Ντιος: Double Vincent, 1990

Tου Ηλια Mαγκλινη, Καθημερινή, 27.4.11

Να κυβερνά κανείς ή να μην κυβερνά; Ιδού η απορία. Βεβαίως, τα τελευταία χρόνια, οι έχοντες την εξουσία, ξεπερνούν με χαρακτηριστική ευκολία το αμλετικό δίλημμα και φανερώνουν μια κλίση προς το δεύτερο, κι ας είναι η «κυβέρνηση». Διότι «κυβερνώ» δεν σημαίνει απλώς εκλέγομαι απ’ τον λαό και ονομάζομαι «πρωθυπουργός». Αυτό είναι το σημείο αφετηρίας. Μετά αρχίζει η ουσία – και τα δύσκολα. Ο πρώην πρωθυπουργός, ο κύριος Κώστας Καραμανλής, για παράδειγμα, επέλεξε τελικώς να μην κυβερνήσει επί της ουσίας. Εως σήμερα η στάση του παραμένει μυστήριο: ήθελε αλλά δεν μπορούσε ή δεν ήθελε καθόλου;

Ο δημοσιογράφος Κώστας Καραγιώργης

 Του Χρήστου Πασαλάρη, ΒΗΜΑ, 27.4.11

Το «Βήμα της Κυριακής» δημοσίευσε στις 24 Απριλίου 2010 συνέντευξη της κυρίας Μαρίας Καραγιώργη, χήρας του Κώστα Καραγιώργη, πρώην διευθυντή του Ριζοσπάστη, η οποία επισημαίνει ότι τα 93 χρόνια της και τα προβλήματα υγείας που την ταλαιπωρούν μπορεί να καταλάγιασαν την οργή και τον θυμό της όμως, ούτε συγχώρεση δίνει ούτε λησμονιά, σε όσους ευθύνονται για την εξόντωση του άνδρα της. Ο κ. Χρήστος Πασαλάρης, προσφέρει στο «Βήμα» κάποιες δικές του άγνωστες εν πολλοίς εμπειρίες γύρω από την περιπέτεια του κορυφαίου αυτού δημοσιογράφου της Αριστεράς.
Ποιος ξέρει για πόσα χρόνια ακόμη οι ρουμανικές αρχές αλλά και ο Περισσός θα κρύβουν στα υπόγειά τους μυστικούς φακέλους για το φρικτό τέλος του Κώστα Καραγιώργη, ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ, διευθυντή του «Ριζοσπάστη» κατά τη δραματική διετία 1945-1947 και κορυφαίου δημοσιογράφου.

Νομιμοποίηση αυθαιρέτων: ένα ακόμη περιβαλλοντικό «πραξικόπημα» εις το όνομα του… ελλείμματος!

Με μεγάλη σπουδή, το υπουργείο Οικονομικών επιχειρεί να κλείσει τη μεγάλη πληγή των αυθαιρέτων –προ και μετά του 1984– με μια ρύθμιση-«σκούπα», μια περαίωση με πολύ χαμηλότερα από τα ήδη προβλεπόμενα εκ του νόμου πρόστιμα, ώστε να εξασφαλίσει κάποιες εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για τα κρατικά –και άδεια, φευ!– ταμεία.

Η προφανής αντισυνταγματικότητα μιας παρόμοιας ρύθμισης, που παραβιάζει την ισονομία μεταξύ των πολιτών ευνοώντας σκανδαλωδώς τους παρανομούντες, δεν φαίνεται να ιδρώνει τα αφτιά των κυβερνητικών οικονομικών ταγών.

Γλωσσικός αυτισμός και πολιτικές καριέρες

 Του Κώστα Λογαρά, ΒΗΜΑ, 26.4.11

Από τη δεκαετία του ’80 και μετά, ο πολιτικός κόσμος στη συντριπτική του πλειονότητα υιοθέτησε όχι μόνο την ορολογία τού οπαδού, αλλά κυρίως τη διαστροφική του τακτική : τη θυμηδία ως απάντηση, την ειρωνεία που τσακίζει τον αντίπαλο, τον παραπειστικό λόγο που αποπροσανατολίζει. Τα κλισέ της γηπεδικής κουλτούρας αντιγράφτηκαν και εφαρμόστηκαν κατά γράμμα μέσα κι έξω απ’ το Κοινοβούλιο. Και ναι μεν ο παραλογικός συλλογισμός μπορεί να είναι ο ενδεδειγμένος για τα πολεμικά πλέον ήθη του γηπέδου, αλλά όχι για την πολιτική. Η θυμική χρήση της γλώσσας καταλύοντας τη λογική, ακυρώνει κάθε δυνατότητα συνεννόησης και συνδιαλλαγής. Δεν είναι παράδοξο λοιπόν που η κοινή τους γλώσσα έχει παραγάγει συμπεριφορές κοινές στους δύο χώρους - - του γηπέδου και της πολιτικής :

Ο Ασεµπίγιο στον Κηφισό

 Του Κίμωνα Χατζημπίρου, ΝΕΑ, 26.4.11
Ελληνικό: µητροπολιτικό πάρκο ή τράπεζα γης για την Αθήνα;

Οταν η περιβαλλοντική πολιτική επενδύει τους ελάχιστους διαθέσιµους πόρους σε λάθος περιοχές, οι περιβαλλοντικά φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Το µητροπολιτικό πάρκο στον χώρο του πρώην αεροδροµίου Ελληνικού αποτελεί παράδειγµα δαπανηρής και περιβαλλοντικά άστοχης πολιτικής. Θα γίνει εκτός Λεκανοπεδίου, σε αραιοδοµηµένη περιοχή µε πολύ πράσινο, δίπλα στον τεράστιο πνεύµονα της θάλασσας, την ώρα που τα περιβαλλοντικά προβλήµατα πυκνοδοµηµένων και υποβαθµισµένων συνοικιών πολλαπλασιάζονται. Η κυβέρνηση δεν τολµά να αξιοποιήσει εµπορικά παρά µόνο ένα µικρό µέρος του χώρου, µε χρήσεις τουρισµού και αναψυχής. Η φροντίδα για την καλαισθησία της επένδυσης έχει ανατεθεί στον καταλανό αρχιτέκτονα Χοσέ Ασεµπίγιο. Από την άλλη πλευρά, υπό την πίεση τοπικών αρχόντων και «οικολογικά ευαίσθητων», υπόσχεται τη δηµιουργία ενός τεράστιου δαπανηρού πάρκου.

ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ 1986-ΦΟΥΚΟΥΣΙΜΑ 2011: 25 ΧΡΟΝΙΑ «ΕΙΡΗΝΙΚΗΣ» ΠΥΡΗΝΙΚΗΣ ΑΠΕΙΛΗΣ

Ανακοίνωση της ΔHMAP για τη συμπλήρωση 25 χρόνων από την πυρηνική καταστροφή του Τσέρνομπιλ

Στις 26 Απριλίου 2011, συμπληρώνονται 25 χρόνια από την πυρηνική καταστροφή του Τσερνόμπιλ. Οι οδυνηρές επιπτώσεις στην υγεία εκατομμυρίων ανθρώπων, ακόμη και σε μεγάλη απόσταση από την περιοχή του εργοστασίου παραγωγής πυρηνικής ενέργειας, είναι πασίγνωστες και διόλου αμελητέες – (χιλιάδες θάνατοι από καρκίνο και λευχαιμία, δραματική ποσοστιαία αύξηση καρκίνων, δυσπλασίες σε νεογέννητα…). Απ’ ό,τι φαίνεται, τα παθήματα δεν έγιναν μαθήματα. Κράτη και επιχειρήσεις, με γνώμονα το κέρδος και δόλωμα τη δήθεν «καθαρή» και «φτηνή» ενέργεια (ας μην μιλήσουμε για τα πυρηνικά απόβλητα και το κόστος διαχείρισής τους…) εξακολουθούν να επενδύουν στην πυρηνική ενέργεια αψηφώντας τους θανάσιμους κινδύνους.

Η έννοια του Odious Debt και η περίπτωση του Ισημερινού. Γιατί τόσος θόρυβος;

 Του Κώστα Μελά, Monthly Review, τχ. 135

Ο Ισημερινός από το 1826 έως το 2010 έχει οδηγηθεί σε αδυναμία πληρωμής (defaulted) 109 φορές τουλάχιστον στα τελευταία 184 χρόνια. Ο Ισημερινός (οι κυβερνήσεις του) μετά από πολλές και διάφορες αναχρηματοδοτήσεις και αναβολές στην καταβολή των υποχρεώσεών του στις ξένες εμπορικές τράπεζες (συσσώρευση σημαντικών καθυστερήσεων στην καταβολή των τόκων μεταξύ 1987–1994) συμφώνησε τελικά σε μια κατανοητή μείωση (διαγραφή) του χρέους και σε συμφωνία αναχρηματοδότησης το 1995 σύμφωνα με το Σχέδιο Brady [1].Η συμφωνία αυτή προέβλεπε την αποδοχή από τους πιστωτές hair-cut ύψους 45,0% έναντι 35,0% που είχαν επιτύχει οι υπόλοιπες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Παρά τη συμφωνία του 1995, το 1999 βρέθηκε σε πολύ σοβαρή δημοσιονομική κρίση, λόγω της μείωσης των τιμών πετρελαίου, καταστροφών στις υποδομές και στην αγροτική παραγωγή λόγω του φαινομένου El Nino, μείωση των εισροών κεφαλαίου λόγω της κρίσης των χωρών της ΝΑ Ασίας και στη συνέχεια της Ρωσίας καθώς και λανθασμένων κινήσεων στη δημοσιονομική και νομισματική πολιτική εκ μέρους των κυβερνήσεων.

Michel Serres : Aπό την οικονομική στην οικολογική κρίση

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ, Αυγή, Αναγνώσεις, 23.4.11

O Michel Serres στο βιβλίο του Kαιρός των κρίσεων (2009) δεν περίμενε την τραγωδία στη Φουκουσίμα για να ενδιαφερθεί για την οικολογική καταστροφή της Γης. O Γάλλος φιλόσοφος, με αφορμή την παγκόσμια δημοσιονομική και χρηματοπιστωτική κρίση του έτους 2008, προβαίνει σε μια πρωτότυπη ερμηνεία του φαινομένου, υποστηρίζοντας ότι η αξιόπιστη ανάλυση των αιτίων του πρέπει να μετατοπιστεί από το πεδίο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στο αντίστοιχο της πλανητικής-οικολογικής.

Mισέλ Σερ, Kαιρός των κρίσεων (μτφρ.: Λαοκρατία Λάκκα, επιμέλεια: Bαγγέλης Mπιτσώρης, επίμετρο: Σταύρος Kατσανέβας, εκδόσεις: Kαλέντης).

Iδού λοιπόν το σχεδιάγραμμα αυτού του βιβλίου και ιδού η θεματική του. Η δημοσιονομική και χρηματιστηριακή κρίση που μας συνταράσσει σήμερα, προφανώς επιφανειακή, αποκρύπτει και αποκαλύπτει ορισμένες ρήξεις που υπερβαίνουν, μέσα στο χρόνο, την ίδια τη διάρκεια της ιστορίας, όπως ακριβώς υπερβαίνουν την αντίληψή μας τα χάσματα των λιθοσφαιρικών πλακών μέσα στο χώρο.

Telegraph : Κρίσιμη Σύνοδος Κορυφής τον Μάιο στην Ελλάδα για το χρέος

 www.newscode.gr, 24.4.11

Στη Σύνοδο Κορυφής που θα γίνει τον Μαϊο στην Αθήνα αναφέρεται σε σημερινό της δημοσίευμα η εφημερίδα "Τhe Telegraph" με τίτλο "EU poised for Greece crisis talk". Η ανταπόκριση του Πολ Αναστάση από την πρωτεύουσα, κάνει λόγο για τους φόβους ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να αποπληρώσει το χρέος της και θα αναγκαστούν οι Ευρωπαίοι αξιουματούχοι να αλλάξουν τους όρους των τραπεζικών οφειλών της." Η Τροίκα, οι εκπρόσωποι της ΕΚΤ και του ΔΝΤ αναμένεται να κάνουν μια "επίσκεψη αστραπή» για δύο ημέρες για να διαπιστώσουν αν  η Ελλάδα μπορεί να ανταποκριθεί στο πρόγραμμα  μείωσης του ελλείμματος της κατά £ 21 δισ. Το ταξίδι  προγραμματίζεται για την  9η Μαΐου, αν και υπάρχουν πιθανότητες να μετατεθεί στις 5 Μαΐου" γράφει ο συντάκτης και μεταφέρει τις δηλώσεις του πρωθυπουργού αλλά και του υπουργού Οικονομίας για το φλέγον θέμα.

Διεφθαρμένοι βουλευτές, πεθαμένοι ψηφοφόροι

 Του Γεωργίου Π. Μαλούχου, ΒΗΜΑ, 17.4.11

Από τις πρώτες εκλογές του 1844 ως το 2009. Οι παιδικές ασθένειες που δεν ξεπεράστηκαν, η ποιότητα της δημοκρατίας.

Ιανουάριος 1932. Ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος ταξιδεύει στη Ρώμη, στο Παρίσι και στο Λονδίνο αναζητώντας δάνεια για την Ελλάδα. Αμερική και Ευρώπη βρίσκονται ακόμη υπό την επίδραση του Κραχ του 1929, ενώ, μόλις έναν χρόνο πριν, η Γερμανία έχει δηλώσει αδυναμία να καταβάλει στους συμμάχους τις αποζημιώσεις που τους είχαν επιδικαστεί για τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Βενιζέλος επιστρέφει στην Αθήνα με άδεια χέρια. Ζητεί σύσκεψη πολιτικών αρχηγών στην οποία προτείνει τον σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης. Δραματικές συζητήσεις για το τι πρόκειται να γίνει διεξάγονται στη Βουλή και τελικά η πρόταση του Βενιζέλου δεν γίνεται αποδεκτή. Λίγο καιρό μετά, τον Απρίλιο του 1932, η Ελλάδα θα κηρύξει στάση πληρωμών και θα συντελεστεί η τέταρτη κατά σειρά χρεοκοπία στην Ιστορία της χώρας.

Γιούργκεν Χάμπερμας -Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ': Ένας διάλογος για τη θρησκεία

Τζιανκάρλο Μποζέτι, Ελευθεροτυπία, 23.4.11

Από αυτή τη βοήθεια μπορεί να πηγάζει μια δυσάρεστη (για τον θρησκευόμενο) ασυμμετρία μεταξύ των μερών, αλλά ο Χάμπερμας θέλει μεταξύ πιστών και μη πιστών το παιχνίδι να είναι ειλικρινές, ισότιμο: «μια διαδικασία αμφίπλευρης μάθησης». Το λάθος που πρέπει να αποφύγουμε είναι εκείνο που κάνουν πάντοτε οι φονταμενταλιστές, οι οποίοι είναι τέτοιοι ακριβώς επειδή δεν κατορθώνουν να υποψιαστούν τη δυνητική αλήθεια που υπάρχει στις θέσεις των ανταγωνιστών τους. Η εκκοσμίκευση δεν πρέπει επομένως να γίνεται αντιληπτή ως απελευθέρωση της κοινωνίας από τη θρησκευτική ιδεολογία αλλά ως ρύθμιση των σχέσεων επικοινωνίας στη θεμελίωση μιας γνώμης που γεννιέται φυσιολογικά από τη συμβολή διαφορετικών γλωσσών (θρησκευτικών και κοσμικών) στο κοινό πεδίο της πολιτικής.

Αναδιάρθρωση χρέους με όρους που συμφέρουν τη χώρα

Του Νικου Oικονομιδη*, Kαθημερινή, 23.4.11

Η Ελλάδα πρέπει να μην περιμένει να προβεί σε αναδιαπραγμάτευση του χρέους της, όταν βρεθεί στο χείλος του γκρεμού, όπως συνέβη προ ενός έτους με την υπογραφή του Μνημονίου στο κατώφλι της χρεοκοπίας. Αντίθετα, πρέπει να προετοιμαστεί και να επιδιώξει την αναδιάρθρωση με όρους που την συμφέρουν. Περιμένοντας ώς την τελευταία στιγμή, όχι μόνο δεν αφήνει την Ελλάδα να βάλει τους δικούς της όρους, αλλά επιπλέον κάνει την Ελλάδα έρμαιο των πολιτικών εξελίξεων σε μια σειρά από χώρες - χθες Γερμανία, σήμερα Φινλανδία κ. λπ. Η Ελλάδα πρέπει να προσπαθήσει εκ των προτέρων και με τη δική της πολιτική να ορίσει τους όρους της αναδιάρθρωσης, ώστε να γίνει με όρους χρήσιμους και αποτελεσματικούς για την ελληνική οικονομία. Η Ελλάδα έχει τα χρήματα να εξυπηρετεί τα διάφορα δάνειά της μέχρι το τέλος του 2011, άρα έχει μπροστά της κάποιο χρόνο (οκτώ μήνες), στον οποίο δεν πρόκειται να χρεοκοπήσει, και ο οποίος της δίνει τη δυνατότητα να προετοιμαστεί και να ορίσει η ίδια τους όρους με τους οποίους θα γίνει η αναδιάρθρωση.

Ανάσταση

Έλαιογραφία 150x150-Κώστας Ντιος

 Του Στράτη Μυριβήλη, Αυγή, ΕΝΘΕΜΑΤΑ, 23.4.11, http://enthemata.wordpress.com/

Ας υψώσουμε πια θριαμβικές τις αψίδες των δαφνών, και τις πολυτελείς της πασκαλιάς γιρλάντες. Κάτι πολύ χαρμόσυνο μυρίζει μέσα στον αέρα, αδελφοί μου. Κάτι πολύ χαρμόσυνο και μεγάλο. Κοιτάχτε κατάματα τους Φαρισαίους και τους Γραμματείς. Μέσα στα μύχια των αγρυπνισμένων ματιών τους θα συλλάβετε την ανησυχία της φοβερής προσδοκίας, και τον τρόμο του μελλούμενου θαύματος. Ω! εμείς οι πιστοί, που δε γενήκαμε ακόμα αρκετά άγιοι για ναγαπήσουμε τους εχθρούς μας, ακούμε κρυφά στο στήθος μας να χορεύει χαρούμενο το μίσος μας.

Άχραντε Ιησού. Συχώρεσέ μας να μην ψαλιδίσουμε τα φτερά του μίσους μας!

Αδελφοί μου! Κάτι πολύ χαρμόσυνο πάλλεται μέσα στα μύρα του αρμυρού μπάτη. Κάτι πολύ λαμπρό αιωρείται στα κλώνια της νέας τριανταφυλλιάς. Ένα πνεύμα νέον και τρομερό σαλεύει τους ακρέμωνας των ιερών ελαιώνων και κάνει τους λαούς να τραγουδούν όλοι μαζί ύμνους στον Ιησού.

–Ιησού γλυκέ μου!

Τα χέρια των λαών υψώνουνται προς τον γαλάζιον ειρηνικόν αιθέρα δεητικά. Ένα δάσος λευκών σαλευομένων ικεσιών. Ένας βόγγος παραπόνου σαν βουή κυμάτων πολλών.

–Ιησού! Την ειρήνην… Την ευτυχία… Την Αγάπη… Την Ανάστασή σου!

Aγωνία και θεραπεία του θελήματος

El Greco: Αγωνία στη Γεθσημανή.

 

 Του Στρατή Ψάλτου, 23.4.11

Το ζήτημα του θελήματος με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αποτελεί βασικό ζήτημα μεγάλων θρησκευτικών παραδόσεων, όπως της χριστιανικής και της βουδιστικής παράδοσης. Επίσης, αποτελεί σημαντικό ζήτημα μεγάλων φιλοσοφικών έργων τόσο της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας όσο και της νεότερης. Με τις εργασίες τους ο Arthur Schopenhauer (Die Welt als Wille und Vorstellung) και ο Friedrich Nietzsche (Der Wille zur Macht) κατέστησαν το ζήτημα του θελήματος (“Wille”) κεντρικό ζήτημα της φιλοσοφικής ανάλυσης.

Eξαπλώνεται ο ευρωσκεπτικισμός

Καθημερινή, 23.4.11

Η ένταξη των Αληθινών Φινλανδών στον ευρωπαϊκό εκλογικό χάρτη μετά το αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής είναι η πιο πρόσφατη απόδειξη για την εξάπλωση ενός νέου ευρωσκεπτικισμού σε ολόκληρη τη Γηραιά Ηπειρο. Ο ηγέτης του ακροδεξιού φινλανδικού κόμματος, Τίμο Σόινι, είχε χαρακτηρίσει προεκλογικά την αναμέτρηση «δημοψήφισμα» για την ευρωπαϊκή πολιτική. «Θα διατηρήσουμε τα λεφτά μας και το δικαίωμα να αποφασίζουμε μόνοι μας», πρόσθεσε, επαναλαμβάνοντας τη ρητορική που χρησιμοποιούν όλο και συχνότερα πολλά εθνικιστικά κόμματα κατά μήκος της Ευρωζώνης. Κοινό στοιχείο των ανερχόμενων πολιτικών σχηματισμών είναι ο αντιευρωπαϊκός προσανατολισμός, η αντιπαλότητα προς το Ισλάμ και η σκληρή αντιμεταναστευτική γραμμή.

«Ο Περισσός θα βασάνιζε χειρότερα τον Καραγιώργη απ΄ ό,τι ο Ζαχαριάδης»

Η χήρα του Κώστα Καραγιώργη μιλάει για τις συνθήκες θανάτου του συζύγου της, πρώην διευθυντή του «Ριζοσπάστη»

Συνέντευξη στον Λ. Σταυρόπουλο, ΒΗΜΑ, 23.4.11

Η ειδοποιός διαφορά της υπόθεσης Καραγιώργη από άλλες αντίστοιχες ήταν η μυθιστορηματική τραγικότητά της: μετά την καθαίρεσή του από μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και τη διαγραφή του από το ΚΚΕ τον Ιούνιο του 1950, συνελήφθη αυθημερόν από τους συντρόφους του και με εντολή Ζαχαριάδη τέθηκε σε κατ΄ οίκον περιορισμό στο Βουκουρέστι, όπου βρισκόταν, όπως και η εκτός Ελλάδας κομματική ηγεσία, ενώ μετά την απόδρασή του και υπό καθεστώς αφόρητης ψυχολογικής και συναισθηματικής πίεσης πιάστηκε από «κομματικούς» κοντά στην πρεσβεία της Γιουγκοσλαβίας για να παραδοθεί ακολούθως στο ρουμανικό καθεστώς ως ύποπτος «να περάσει στον ταξικό εχθρό». Η κόλαση που ακολούθησε στις ρουμανικές φυλακές, οι ανακρίσεις στις οποίες υπεβλήθη από στελέχη του ΚΚΕ στα μπουντρούμια της Σεκουριτάτε και ο εγκλεισμός του στο κάτεργο του Μαρ τζινένι, ένα συγκρότημα πολιτικών επανορθωτικών φυλακών στην πόλη Πιτέστι, δίχως ποτέ να δικαστεί, τον οδήγησαν στην απόλυτη ψυχολογική και σωματική κατάρρευση και, σε συνδυασμό με τη βαριά φυματίωση από την οποία είχε προσβληθεί, στον θάνατό του, μόνος και αβοήθητος, κατά κάποιους, τον Οκτώβριο του 1954, μια και δεν έχει εξακριβωθεί ακόμη η ακριβής ημερομηνία του θανάτου του! Δεν έγιναν ποτέ γνωστές οι ακριβείς συνθήκες τόσο της κράτησής του (ανακρίσεις, βασανισμοί κτλ.) όσο και οι λεπτομέρειες γύρω από το τραγικό τέλος του. Οι οικείοι του δεν έμαθαν καν πού ετάφη.

Εκθεση-φωτιά για την αναδιάρθρωση Τα επτά σενάρια για την αναδιάρθρωση

 Toυ Γ. Παπαϊωάννου, ΒΗΜΑ, 23.4.11

ΤΟ ΕΠΙΣΗΜΟ ΣΕΝΑΡΙΟ

1. Βγαίνουμε στις αγορές

Το σενάριο αυτό που υποστηρίζουν στις επίσημες δηλώσεις τους οι αξιωματούχοι της ΕΕ,του ΔΝΤ και της ΕΚΤ και η ελληνική κυβέρνηση προβλέπει ότι η Ελλάδα εφαρμόζοντας το μνημόνιο θα είναι σε θέση να βγει στις αγορές,αν όχι το 2012, στο τέλος του προγράμματος οικονομικής πολιτικής το 2013.Τότε,λέει το σενάριο αυτό,η δημοσιονομική πρόοδος που θα έχει σημειώσει η Ελλάδα και οι διαρθρωτικές αλλαγές που θα έχει υλοποιήσει θα της επιτρέψουν να δανειστεί και πάλι από τις αγορές με λογικά επιτόκια.

ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ

Με το δημόσιο χρέος το 2013 να διαμορφώνεται περί το 160% του ΑΕΠ ή και υψηλότερα δύσκολα θα μπορούν να πειστούν οι αγορές για τη βιωσιμότητα του χρέους.Επιπλέον,το σενάριο αυτό προϋποθέτει ακόμη δύο χρόνια σκληρής λιτότητας,στοιχείο που δημιουργεί ερωτήματα για τις αντοχές του πολιτικού συστήματος.

Μπροστά στη φτώχεια

 Του Ριχάρδου Σωμερίτη, ΒΗΜΑ, 23.4.11

Κάθε κυβέρνηση έχει δύο τρόπους για να κυβερνήσει: είτε φροντίζοντας με έναν προκαταρκτικό διάλογο να γνωρίζει όλες τις απόψεις, μετά να αποφασίζει μέτρα με τις διαδικασίες που προβλέπει το Σύνταγμα και να τα εφαρμόζει χωρίς δεύτερη κουβέντα· είτε τα μέτρα που αποφασίζει να τα διορθώνει εκ των υστέρων ως την ακύρωσή τους για να αντιμετωπίσει την αντίδραση των άμεσα ενδιαφερομένων. Στην πρώτη περίπτωση κυβερνά. Στη δεύτερη άγεται και φέρεται από την κάθε μειοψηφία. Στις δύσκολες ημέρες μας συμβαίνει δυστυχώς το δεύτερο. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε κυβέρνηση που βρίσκεται σε αδυναμία να κυβερνά. Η πιο πρόσφατη απόδειξη είναι η υπόθεση της Κερατέας. Προηγήθηκε το πρόβλημα των μεταναστών απεργών πείνας. Με ανάλογες μεθόδους προσπέρασαν οι αρμόδιοι υπουργοί, χωρίς να το λύσουν, το πρόβλημα των κλειστών επαγγελμάτων, την πάταξη της φοροδιαφυγής (κανένας μεγαλόσχημος κλέφτης του Δημοσίου δεν περνάει Πάσχα στον Κορυδαλλό) και πολλά άλλα δύσκολα προβλήματα

Ήταν ο Χριστός αριστερός;

Καραβάτζιο “Η σύλληψη του Χριστού”

Του Π. Ιωακειμίδη, ΝΕΑ, 20.4.11

Hταν ο Χριστός αριστερός; Το ερώτηµα διχάζει. Η Δεξιά και ιδιαίτερα η αµερικανική Δεξιά έχει διεκδικήσει τον Χριστό ως τον πνευµατικό ηγέτη και καθοδηγητή της. Στην Ελλάδα, η χριστιανική θρησκεία έχει (µε τις γνωστές εξαιρέσεις) ταυτιστεί ή έχει χρησιµοποιηθεί από συντηρητικά, δεξιά, αυταρχικά, αντιδραστικά, δικτατορικά καθεστώτα και δυνάµεις ως θεµελιακό στοιχείο της ιδεολογικής τους ρητορικής. Από την άλλη, ηγέτες όπως λ.χ. ο Μιχ. Γκορµπατσόφ διακήρυξαν ότι «ο Χριστός ήταν ο πρώτος σοσιαλιστής». O γνωστός µαρξιστής καθηγητής Τέρι Iγκλετον έχει γράψει ότι «ο Χριστός ήταν άστεγος, χωρίς ιδιοκτησία, περιπατητικός, κοινωνικά περιθωριοποιηµένος, ανεπάγγελτος, φίλος των ταπεινών και καταφρονεµένων, εχθρός των υλικών αγαθών, χωρίς φόβο για την ασφάλειά του, αγκάθι στο µάτι του κατεστηµένου, µαστίγιο για τους πλούσιους και ισχυρούς», δηλαδή αριστερός.

Πως η ΓΕΝΟΠ ακύρωσε τον Μάρξ

 Του Τάκη Μϊχα, www.protagon.gr,22.4.11

Όταν ο φουκαράς ο γέρο Κάρολος διαμόρφωνε την σκέψη του σχετικά με την «πάλη των τάξεων» ούτε φυσικά κατά διάνοια μπορούσε να περάσει από το μυαλό του τι επρόκειτο  να συμβεί στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τον Γερμανό φιλόσοφο ο όρος αυτός αναφερόταν στην δομική αντίθεση που ενυπάρχει  μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας καθώς και τα δυο μέρη προσπαθούν να μεγιστοποιήσουν τις έσοδα τους. Μάλιστα σύμφωνα  με τον Μαρξ η «πάλη των τάξεων» δεν ήταν μια απλή σύγκρουση συμφερόντων, αλλά ο καθοριστικός παράγων εξέλιξης των κοινωνιών.Φυσικά ο Μαρξ δεν γνώριζε την Ελλάδα ούτε είχε την  ευτυχία να γνωρίσει την ΔΕΗ την ΓΕΝΟΠ και τον κ.Φωτόπουλο. Και όμως  οι προαναφερθέντες κατάφεραν κάτι που όλοι μαζί οι αστοί οικονομολόγοι δεν είχαν καταφέρει μέχρι σήμερα: Να διαγράψουν με μια μονοκονδυλιά  την έννοια της «ταξικής πάλης» μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας.

Ο τεμπέλικος ακτιβισμός

Κώστας Ντιός: The crossing of the lake, 2007

Του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή, 22.4.11

Η επίθεση των τραμπούκων κατά τη διάρκεια της διάλεξης του James D. Watson στο πανεπιστήμιο της Πάτρας δημιούργησε αρκετή συζήτηση στο Διαδίκτυο. Ο 84χρονος καθηγητής είναι ένας από τους ερευνητές που σε ηλικία 25 ετών ανακάλυψε τη διπλή έλικα του DNA. Στα γεράματά του εξέφρασε σε συνέντευξη κάποιες ρατσιστικές απόψεις, τις οποίες αργότερα ανασκεύασε. Γι’ αυτό το «έγκλημα» οι «ευαίσθητοι» αποφάσισαν να κάνουν «δυναμική παρέμβαση» σε ένα συνέδριο... Χημείας. Από τύχη, και την άμεση αντίδραση των παριστάμενων, γλίτωσε ο ίδιος και η χώρα τα χειρότερα.Αυτό το συμβάν πυροδότησε συζητήσεις. Αφενός για το απολίθωμα της μεταπολίτευσης που ονομάζεται «πανεπιστημιακό άσυλο» και αφετέρου για το δικαίωμα διαμαρτυρίας κατά απόψεων που θεωρούνται ρατσιστικές, ακόμη κι αν τις εκστομίζει κάποιος γκουρού της επιστήμης.

Προς βελούδινη αναδιάρθρωση

 Του Δ. Μητρόπουλου, ΝΕΑ, 22.4.11

Η κουβέντα είναι «άτυπη», ωστόσο οι παρασκηνιακές συνεννοήσεις για την αντιµετώπιση του προβλήµατος του ελληνικού χρέους φαίνεται να έχουν αρχίσει εδώ και µερικούς µήνες. Η ελληνική κυβέρνηση έχει δουλέψει εγκαίρως τα νούµερα και βλέπει ότι το δεύτερο τρίµηνο του 2012 θα µας λείψουν 25 - 30 δισ. για κάλυψη δανειακών υποχρεώσεων. Καθώς η εικόνα στην Ευρώπη δεν βελτιώνεται, µε αποτέλεσµα τα σπρεντ να µην πέφτουν για να δανειστούµε από την αγορά, και ο Ευρωπαϊκός Βορράς δεν θέλει να βάλει ξανά το χέρι στην τσέπη, δεν υπάρχει άλλη επιλογή από µια λύση του προβλήµατος του ελληνικού χρέους µε τρόπο «φιλικό προς την αγορά». ∆ηλαδή µε εθελοντική συµµετοχή όσων έχουν ελληνικά οµόλογα σε ένα πακέτο αλλαγής των όρων αποπληρωµής τους. Τις επαφές φαίνεται ότι κάνουν, σε πολιτικό επίπεδο, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου και, σε τεχνικό επίπεδο, µια ολόκληρη οµάδα, ενώ εικόνα έχει και ο Λουκάς Παπαδήµος.

Κίνημα των 10: Ενιαία αγορά εργασίας

Του Μάνου Ματσαγγάνη, www.protagon.gr, 21.4.11

- Αναγέννηση του δημόσιου χώρου

Πώς είναι η Ελλάδα που ονειρεύομαι; Με δάση χωρίς καμμένα και χωρίς αυθαίρετα. Εξοχές χωρίς σκουπίδια. Παιδικές χαρές χωρίς βανδαλισμένα παγκάκια και grafitti. Πλατείες χωρίς τραπεζοκαθίσματα. Εστιατόρια και μπαρ με λιγότερο τσιγάρο (είναι θέμα σεβασμού). Γειτονιές με λιγότερο θόρυβο (είναι θέμα σεβασμού). Πεζοδρόμια - και πεζόδρομους - χωρίς παρκαρισμένα και χωρίς μοτοσυκλέτες (είναι θέμα σεβασμού). Πόλεις με λιγότερα αυτοκίνητα, κέντρο της πόλης χωρίς αυτοκίνητα. Κοντινές μετακινήσεις με το μετρό, με το ποδήλατο - και με τα πόδια. Πιο μακρινά ταξίδια με το τραίνο. Επειδή: «Αν χάσουμε το σιδηρόδρομο δεν θα χάσουμε μόνο ένα πολύτιμο περουσιακό στοιχείο, που θα μας κοστίσει πολύ ακριβότερα να αντικαταστήσουμε ή να αποκαταστήσουμε. Θα είναι σαν να παραδεχόμαστε ότι έχουμε ξεχάσει πώς να ζούμε συλλογικά.» (Tony Judt)

«Μάχη» υποστηρικτών και πολέμιων της αναδιάρθρωσης

 ΒΗΜΑ, 21.4.11

«Φούντωσε» τις τελευταίες ημέρες η συζήτηση για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους στον ελληνικό και διεθνή τύπο, καθώς αναλυτές, τραπεζίτες, κυβερνητικοί παράγοντες, Ευρωπαίοι πολιτικοί και κοινοτικοί αξιωματούχοι μετά τη δημοσιοποίηση από την κυβέρνηση του οικονομικού της προγράμματος έως και το 2015, έσπευσαν να τοποθετηθούν επί του θέματος με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Αυτή τη στιγμή έχουν δημιουργηθεί δύο στρατόπεδα: - Το πρώτο εκτιμά ότι η χώρα μπορεί και πρέπει να αποφύγει την αναδιάρθρωση, εφόσον εφαρμόσει πιστά το πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης. Αυτή είναι και η επίσημη άποψη που εκφράζει τόσο το υπουργείο Οικονομικών, όσο και η τρόικα των δανειστών του ελληνικού δημοσίου (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ).

Υπάρχει κίνδυνος! Η 21η Απριλίου 1967 των «κολονέλων» δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία

 Του Ριχάρδου Σωμερίτη, ΒΗΜΑ, 21.4.11

Η ιστορία - γνωστό αυτό - υποτίθεται ότι δεν επαναλαμβάνεται αλλά αν κοιτάξουμε τι γίνεται στην Ουγγαρία με ένα νέο σύνταγμα ελευθεροκτόνο, ντροπή για την Ευρωπαϊκή Ένωση, στη Φινλανδία με τους «αυθεντικούς Φινλανδούς» σε τόσες άλλες χώρες, όπως στη Γαλλία, τη Δανία ή την Ολλανδία με την άνοδο της ακροδεξιάς ή έστω των ευρωσκεπτικιστών, στην δύστυχη Ιταλία που ζει επιπλέον και μιαν εθνική ξεφτίλα με τις ντροπές του Μπερλουσκόνι, δύσκολα μπορούμε να αισιοδοξούμε. Τι άλλο πρέπει να δούμε για να καταλάβουμε ότι η Ευρώπη, αντίθετα με τα όσα πρόσφατα ακόμα πιστεύαμε, είναι όλο και λιγότερο η απόλυτη εγγύηση για τη δημοκρατία;

Η χρεοκοπία θα σαρώσει οδυνηρά αυτούς που τώρα την προετοιμάζουν με την πολιτική τους.

Κώστας Ντιος: Inconclusive dialogues

 Tου Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

Όταν προωθείται μια αλλαγή, ο Τύπος της συντήρησης και της καταστροφολογίας βάζει πάντα πρωτοσέλιδο, «έρχονται νέα μέτρα».  Στα ελληνικά ΜΜΕ δεν υπάρχει η λέξη μεταρρυθμίσεις. Μόνο μέτρα. Τα μέτρα είναι πάντοτε κακά. Ακόμα κι όταν με καθυστέρηση 35 χρόνων δημιουργούνται επιτέλους οι πρώτοι δασικοί χάρτες, ο τίτλος είναι «νέα παράβολα». Στις πίσω σελίδες, με μικρά γράμματα υπάρχουν ειδήσεις που δεν προσέχει κανένας: «Οι εταιρείες εμπορίας πετρελαιοειδών διαμαρτύρονται γιατί, 4 μήνες μετά την ψήφιση της απελευθέρωσης του κλειστού επαγγέλματος των μεταφορών, οι νόμοι δεν έχουν εκδοθεί ακόμα». Έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε πραγματικότητα, την πραγματικότητα των δελτίων ειδήσεων. Μόλις τελειώσουν τα θέματα εκεί, μόλις ψηφιστεί ένας νόμος στη Βουλή, νομίζουμε ότι συμβαίνει κιόλας. Κάνουμε λάθος.

Γιάννης Μπουτάρης: Η κομματικοποίηση των Πανεπιστημίων είναι ο Μουμπάρακ που έχει καθήσει στο σβέρκο της σπουδάζουσας νεολαίας.

Ο Γιάννης Μπουτάρης μίλησε χθες βράδυ στη Σχολή Χημικών του ΑΠΘ της οποίας είναι και απόφοιτος. Στο κείμενο της ομιλίας του μεταξύ άλλων εντοπίζει καίρια το πρόβλημα και τις παρενέργειες που προκάλεσε μεταπολιτευτικά η πανεπιστημιακή κομματικοποίηση κα το οποίο αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα ανάπτυξης και για τα ίδια τα πανεπιστήμια αλλά και για το κοινωνικό σύνολο, προτείνει την δια παντός αποχώρηση των κομματικών παρατάξεων, των φοιτητικών νεολαιών, από την μέθοδο επιλογής των διοικητικών αρχών των τμημάτων, σχολών και πανεπιστημίων και λέει το αυτονόητο. Ανάπτυξη χωρίς υγιή και παραγωγικά πανεπιστήμια δεν μπορεί να υπάρξει.

Πόλη και Πανεπιστήμιο

Η οποιαδήποτε ατζέντα για την νέα Θεσσαλονίκη όπως θέλουμε να την λέμε δεν μπορεί παρά να ενσωματώσει προτάσεις, λύσεις και θέματα που αφορούν όχι μόνο το τοπικό αλλά και το εθνικό επίπεδο. Το εξέχον παράδειγμα είναι αυτό της τριτοβάθμιας παιδείας.

Ο Φιντέλ σάς φιλά

 Της Άννας Δαμιανίδη, ΝΕΑ, 21.4.11

Ο Κάστρο, ο Φιντέλ Κάστρο, για να εξηγούµαστε, αποχαιρετά τον λαό του µε ένα φιλί. Ή αποχαιρετά την Κεντρική Επιτροπή του Κοµµουνιστικού Κόµµατος Κούβας στην οποία δεν συµµετέχει, για πρώτη φορά. Ή αποχαιρετά την εξουσία. Πόσο γέρος είναι στη φωτογραφία αυτή µε το φιλί, διάφανο έχει γίνει το δέρµα µε τις κηλίδες. Και φαίνεται πιο γέρος µε αυτή την κίνηση. Είναι κίνηση νεανική, ερωτική, δεν ταιριάζει σε ογδονταπεντάρη. Αλλά ο έρως χρόνια δεν κοιτά, ο έρως µε την εξουσία. Λες και ήταν χθες που τη γνώρισε, τη σφιχταγκάλιασε κι αποφάσισε να µην την αφήσει.

Η βρώμικη αυταπάτη

Βλάσης Κανιάρης: «Ο,τι θέλει ο λαός...»

Του ΔΗΜΗΤΡΗ Α. ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ*,Ελευθεροτυπία, 20.4.11

Χωρίς χρήματα η κεντρική εξουσία δεν μπορεί να εξαγοράσει ψηφοφόρους. Χρειάζεται μια ιδεολογική κατασκευή, μια αφήγηση που θα πείσει, που θα αντικαταστήσει τη σκοτεινή, πολύχρονη και ωμή δωροδοκία με την οποία θεμελιώθηκαν στην Ελλάδα οι κυβερνήσεις, τα κόμματα και οι εργοληπτικές παρέες. Χρειάζεται να ξαναεφευρεθεί αυτό που έλειψε: η καθαρή πολιτική σχέση. Να υποκατασταθεί όχι πια από την εξαγορά, αλλά από κάτι που θα μοιάζει με ιδεολογία. Φρίκη. Αντί να διορίζεις και να αγοράζεις ένα αμέτρητο σόι με αμέτρητη ηθική ανοχή, αντί να πειθαρχείς και να δαμάζεις τους επαγγελματίες ψηφοφόρους -δουλειά που έμαθες καλά τόσα χρόνια- θα πρέπει να πείσεις π.χ. για την πατρίδα, για τη χώρα που κινδυνεύει.

Στους δρόμους μαζί και στο ταμείο χώρια

Tου Πασχου Μανδραβελη, Καθημερινή, 20.4.11

Θα συναντηθούμε στους δρόμους» κραυγάζουν με κάθε ανακοίνωσή τους οι συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ, που ανακαλύπτουν κάθε λίγο και λιγάκι «συνωμοσίες» για να κάμψουν την αγωνιστικότητά τους. Να συναντηθούμε, λοιπόν στους δρόμους, μόνο που υπάρχει μια μικρή διαφορά. Οι απλοί Ελληνες πολίτες έχουν δουλειές και δεν προλαβαίνουν. Οι συνδικαλιστές πληρώνονται από τους πολίτες για να σχολάζουν στη ΔΕΗ και μερικές φορές να βρίσκονται στους δρόμους.

Και δεν πληρώνονται απλώς από τη ΔΕΗ, τη ρημάζουν. Πέρα από τους μισθούς, έχουν και διάφορα μπόνους· και δεν μιλάμε για τα εξωτικά ταξιδάκια που κάνουν εξόδοις ημών των πολιτών. Πληρώνονται αδρά και έξτρα για να συμμετέχουν και σε διοικητικά συμβούλια των ασφαλιστικών οργανισμών που επίσης δεν χρειάζεται να μαντέψουμε ποιοι πληρώνουν...

Η αναδιάρθρωση διχάζει την αριστερά

 Της Π. Μπιτσικα, ΒΗΜΑ, 20.4.11

Διαφορετικές γραμμές έχουν τα κόμματα της Αριστεράς ως προς το ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους. Ξεκινούν από προτάσεις περί "θετικής" αναδιαπραγμάτευσης, περνούν στην "επιθετική επαναδιαπραγμάτευση" και φτάνουν ως την μη αναγνώρισή του χρέους. Ο Περισσός θεωρεί ότι πρόκειται για επιλογές που θα γίνουν από «τα τμήματα του κεφαλαίου, τα κόμματά του, μαζί με τους διεθνείς συμμάχους του». Επομένως το ΚΚΕ τονίζει ότι σε όποια μορφή αναδιάρθρωσης και αν καταλήξουν, -όποτε και αν καταλήξουν-, «ο λαός θα είναι και πάλι το μεγάλο θύμα, παράλληλα με τα βάρβαρα μέτρα που θα κλιμακώνονται». Γι αυτό προβάλλει ότι η μόνη γραμμή άμυνας και αντεπίθεσης του λαού είναι «η αποφασιστική του άρνηση να υποστεί άλλες θυσίες για το χρέος και την κρίση που δημιούργησε η πλουτοκρατία, σε συνδυασμό με την πάλη του για λαϊκή εξουσία».

Τρεις εβδοµάδες διορία Η τελευταία ευκαιρία να αλλάξει η συζήτηση από τη χρεοκοπία στο πρόγραµµα

 Της Ελιζας Παπαδάκη, ΝΕΑ, 20.4.11

Εφτασε το Πάσχα και αποµένουν σχεδόν τρεις εβδοµάδες για να γίνει συγκεκριµένο, µε σαφείς πολιτικές, εξειδικευµένους στόχους και µέτρα, ακριβή χρονοδιαγράµµατα, το Μεσοπρόθεσµο Πλαίσιο ∆ηµοσιονοµικής Στρατηγικής 2011-2015, το οποίο παρουσίασε σε πολύ αδρές γραµµές η κυβέρνηση στις 15 Απριλίου. Για την κατάθεση του ολοκληρωµένου προγράµµατος έως τις 15 Μαΐου στη Βουλή, σε µορφή νόµου ώστε να ψηφιστεί στη συνέχεια, έχει δεσµευθεί ο υπουργός Οικονοµικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Περιθώρια αναβολών δεν φαίνεται να υπάρχουν, γι’ αυτό φρόντισε ήδη ο γερµανός υπουργός Οικονοµικών Βόλφγκανγκ Σόιµπλε. ∆ιότι, παρά τις ποικίλες προεκτάσεις που δόθηκαν, αυτό ήταν το νόηµα της συνέντευξής του στην «Die Welt» την περασµένη εβδοµάδα.