Ουδέτερες ισορροπίες

 

Της Βάσως Κιντή, www.metarithmisi.gr

Το Ποτάμι ξεκίνησε ως ρεύμα αλλαγής στην κοινωνία, στο πολιτικό σύστημα και στη χώρα και σήμερα φαίνεται να νοιάζεται περισσότερο να είναι μέρος της οποιαδήποτε λύσης στο πολιτικό επίπεδο. Κατά την γνώμη μου, δεν αντιμετωπίζονται τα προβλήματα όταν κόκκινες γραμμές είναι τα “άξια” πρόσωπα και δεν καταλαβαίνω πώς μπορούν να “συνετιστούν” δια των κυβερνητικών συμμαχιών κόμματα σαν τη ΝΔ, τον Σύριζα ή το Πασόκ. Θα εκβιάζει ο μικρός εταίρος τον μεγαλύτερο για να μην πέσει η κυβέρνηση; Ή η παρουσία των αγνών και των άξιων θα εξαγνίζει αυτόχρημα και τους άλλους; Ακόμη και οι συμμαχίες για να επιτύχουν χρειάζεται να προηγηθεί συστηματική πολιτική δουλειά εκεί όπου συγκρούεται και διχάζεται η κοινωνία. Και η πολιτική δουλειά σε υποχρεώνει να πάρεις θέση στις επιμέρους αλλά και στη μείζονα σύγκρουση. Χαλάει τις ουδέτερες ισορροπίες.

Τα τελευταία πέντε χρόνια στη χώρα κυριαρχεί μία μεγάλη σύγκρουση που εκδηλώνεται σε πολλά επίπεδα και τομείς. Σύγκρουση ιδεολογική, πολιτική, κοινωνική, οικονομική, πολιτισμική, ηθική, κλπ. Από τη μια πλευρά είναι όσοι είτε ειλικρινά, είτε υποκριτικά, είτε εξαναγκαστικά, είτε απλώς διακηρυκτικά, είτε εντελώς προσχηματικά, είτε στυγνά συμφεροντολογικά, θέλουν τη χώρα προσανατολισμένη στην Ευρώπη, την ΕΕ και τον Δυτικό κόσμο με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε επίπεδο αρχών αλλά και πρακτικών: κράτος δικαίου, μεταρρυθμίσεις, οικονομία της αγοράς, δικαιώματα, πλουραλισμός και κοσμοπολιτισμός, διεθνείς κανόνες, σύμπλευση και συνεργασία με τους εταίρους.

Ελληνική μυθολογία

Της Αγγελικής Σπανού, Athens Voice

Aλλοτε ως έθνος ανάδελφο, άλλοτε ως περιούσιος λαός, πότε με τη βοήθεια του Θεού της Ελλάδας και πότε με την επίκληση ενός ξεχωριστού DNA, συντηρείται η ιδέα της ελληνικής εξαίρεσης - όχι ως πρόβλημα αλλά ως λύση. Ακόμη και οι εντυπωσιακές ανακαλύψεις της Αμφίπολης αντιμετωπίζονται από ένα σημαντικό κομμάτι του πολιτικού συστήματος ως επιβεβαίωση εθνικής ανωτερότητας και ελληνικού μεγαλείου που, διαχρονικά, προκαλεί παγκόσμιο φθόνο. Δεν αντιμετωπίζεται, αντίθετα, ως αιτία μελαγχολίας με την έννοια ότι η ανάκληση αυτού που είμασταν κάνει να φαίνεται ακόμη πιο θλιβερό αυτό που είμαστε σήμερα. Ένας από τους σοβαρούς λόγους για τους οποίους η κρίση στη χώρα μας κρατάει τόσο πολύ, έχει τόσο φοβερές επιπτώσεις και έχει προκαλέσει τόσο ακραίες μεταβολές, όπως η ανάδυση του νεοναζισμού, είναι ότι ποτέ δεν έγινε ορθολογική ανάλυσή της. Από την πρώτη στιγμή κυριάρχησε ο τυφλός διχασμός, μνημόνιο/αντιμνημόνιο, και παραμένουμε τέσσερα χρόνια μετά την υπαγωγή στο μηχανισμό στήριξης σε μια σχεδόν εμφυλιοπολεμική κατάσταση. Αναπτύχθηκαν διάφορες θεωρίες για να εξηγηθεί το κακό που μας βρήκε: Από το ότι η Μέρκελ θέλει να μας μετατρέψει σε φτηνό θέρετρο για τους Γερμανούς συνταξιούχους, μέχρι ότι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι μας την έστησαν για να βάλουν χέρι στα πετρέλαια.

Πέντε χρόνια τροχάδην επιτόπου

 Του Κώστα Καλλίτση, Καθημερινή

Λαχανιάζουμε, μας κόβεται η ανάσα, νιώθουμε ότι πλέον δεν μας κρατούν τα πόδια μας από το πολύ τρέξιμο, αλλά παρά ταύτα δεν έχουμε απομακρυνθεί από το σημείο εκκίνησης ούτε λίγα μέτρα. Πώς το καταφέραμε; Κάνοντας εξαντλητικό τροχάδην επιτόπου. Ή, με άλλα λόγια, ακολουθώντας την τακτική του σκύλου. Οταν αυτός τρέχει πίσω από την ουρά του. Είναι χαρακτηριστικές οι συγκρούσεις γύρω από το πρόβλημα του κράτους. Χωρίς ισχυρό κράτος καμία πολιτική δεν μπορεί να εφαρμοστεί αποτελεσματικά, κάθε ανεπτυγμένη οικονομία στηρίζεται σε ένα ισχυρό κράτος - αυτά και άλλα είναι κοινός τόπος, πασίγνωστα. Το «δικό μας» κράτος ήταν διαλυμένο στο απέραντο τέλμα των πελατειακών σχέσεων, εχθρικό προς τον πολίτη και την ανάπτυξη, περίσσευε εκεί όπου ήταν άχρηστο και απουσίαζε όπου κι όποτε το χρειαζόσουν. Ηταν χρήσιμο μόνο για να αναλαμβάνει το ρίσκο ενός συνεχούς υπέρογκου δανεισμού και να διανέμει το προϊόν αυτού του δανεισμού (με δημοκρατικές και συναινετικές διαδικασίες...) ώστε να αναπαράγεται το μοντέλο του παρασιτικού καπιταλισμού. Με το ξέσπασμα της κρίσης, η μεταρρύθμιση του κράτους θα ήταν, λογικά, πρώτο θέμα στην ημερήσια διάταξη. Θα έπρεπε δηλαδή να τεθούν και να απαντηθούν τρία θεμελιώδη ερωτήματα: (α) Τι τύπο κράτους χρειαζόμαστε, τι κράτος θέλουμε; (β) Ποια θα είναι η δομή του, ώστε να υπηρετεί τους στόχους που του θέτουμε; (γ) Ποιες προδιαγραφές πρέπει να έχουν όσοι θα εργάζονται σε αυτό, με ποια κριτήρια θα γίνεται η στελέχωσή του και η αξιολόγηση; Αυτά, τα θεμελιώδη και αυτονόητα, δεν τέθηκαν και δεν απαντήθηκαν.

Ζητάμε χρόνο. Αλλά εμείς δεν δίνουμε χρόνο στην Ελλάδα

 Του Γιάννη Βούλγαρη, ΝΕΑ
Οσοι υπολογίζουν ότι η πορεία προς τις εκλογές, όποτε και αν γίνουν, θα είναι μια περίοδος ευφρόσυνης αντιμνημονιακής πλειοδοσίας, ανέξοδης δημαγωγικής παροχολογίας και αδιατάρακτης οικονομικής εξέλιξης θα διαψευστούν σύντομα. Η Ελλάδα έχει μπει και πάλι σε ζώνη ισχυρών αναταράξεων. Και μάλιστα σε μια περίοδο διεθνούς αστάθειας και ευρωπαϊκής στασιμότητας. Αυτές οι αναταράξεις θα διαμορφώσουν το πολιτικό σκηνικό τους προσεχείς μήνες, πριν και μετά τις εκλογές, αν αυτές γίνουν τον Φεβρουάριο. Δεν αναφέρομαι στους κομματικούς συσχετισμούς, ούτε σε εικοτολογίες για το αποτέλεσμα, αλλά στον πολύ υπαρκτό κίνδυνο η Ελλάδα να γνωρίσει μια νέα επώδυνη οικονομική υποτροπή για πολιτικούς και πάλι λόγους. Λέω «και πάλι» γιατί διαθέτουμε πλέον μια αρκετά τεκμηριωμένη συγκριτική εικόνα ώστε να διαπιστώσουμε ότι από την έναρξη της κρίσης του 2008 το μείζον πρόβλημα που κατέστησε αρνητικά διακριτή την ελληνική περίπτωση στο πανόραμα των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας ήταν η ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος· η διαστροφική διαπλοκή του με τα συντεχνιακά συμφέροντα του κρατικιστικού μοντέλου του ελληνικού μικροκαπιταλισμού· η δημαγωγική και πολωτική λειτουργία του κομματικού ανταγωνισμού.

Joseph E. Stiglitz: Τα ζόμπι της ευρωπαϊκής λιτότητας

Μετάφραση: Θανάσης Βασιλείου, www.theinsider.gr

 «Όταν τα γεγονότα δεν ταιριάζουν με τη θεωρία, τότε αλλάζεις τη θεωρία» λέει το παλιό απόφθεγμα. Συχνά, όμως, είναι ευκολότερο να κρατάς τη θεωρία και να αλλάζεις τα γεγονότα ‒ ή τουλάχιστον αυτό φαίνεται να πιστεύει η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και άλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες, θιασώτες της λιτότητας. Αν και τα γεγονότα εξακολουθούν να βρίσκονται μπροστά στα μάτια τους, εκείνοι συνεχίζουν να αρνούνται την πραγματικότητα. Η λιτότητα έχει αποτύχει. Αλλά οι υπερασπιστές της είναι έτοιμοι να διεκδικήσουν τη νίκη, στη βάση των πιο εσφαλμένων πιθανών αποδείξεων: εφόσον δεν καταρρέει πλέον η οικονομία αυτό σημαίνει ότι η λιτότητα λειτουργεί! Αλλά, αν αυτό θεωρείται επιχείρημα, τότε θα μπορούσαμε να αντιτείνουμε ότι ο καλύτερος τρόπος για να κατεβεί κάποιος από ένα βουνό είναι να κάνει άλμα από έναν γκρεμό· σε κάποιο σημείο, η κάθοδος θα σταματήσει. Βεβαία, κάθε ύφεση φτάνει στο τέλος της. Όμως, η επιτυχία δεν θα πρέπει να κρίνεται από το ότι, εντέλει, εκδηλώνεται η ανάκαμψη αλλά και από το πόσο γρήγορα εδραιώνεται και από το πόσο εκτεταμένες είναι οι απώλειες που προκάλεσε η ύφεση. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η λιτότητα προκαλεί απόλυτη και ολοκληρωτική καταστροφή η οποία αρχίζει να γίνεται ολοένα και περισσότερο εμφανής, καθώς οι οικονομίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ξανά, αντιμετωπίζουν στασιμότητα, αν όχι μια τριπλή ύφεση (triple-dip recession), με την ανεργία να επιμένει σε επίπεδα ρεκόρ και το κατά κεφαλήν πραγματικό (αποπληθωρισμένο) ΑΕΠ σε πολλές χώρες να βρίσκεται κάτω από το προ ύφεσης επίπεδο. Ακόμη και στις οικονομίες με τις καλύτερες επιδόσεις, όπως η Γερμανία, η ανάπτυξη μετά την κρίση του 2008 ήταν τόσο υποτονική που, σε κάθε άλλη περίσταση, θα είχε αξιολογηθεί ως απογοητευτική.

Το πλαστό και το γνήσιο

 Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, Καθημερινή

Πόσο απέχει το πλαστό από το γνήσιο; Εξαρτάται από την ποιότητα της πλαστογραφίας, θα μου πείτε. Αν είναι καλή θα μπορούσε κανείς να πει πως δεν απέχει καθόλου. Εξαρτάται και από την οπτική γωνιά. Αν ταυτίζεσαι με την τυπολατρική αντίληψη της ελληνικής διοίκησης, τότε, όντως, η ποιότητα της πλαστογραφίας είναι το ουσιώδες. Αν είσαι αρκετά αφελής ώστε να πιστεύεις ότι κάθε έγγραφο οφείλει να έχει κάποιο αντίκρισμα στην πραγματικότητα για να είναι γνήσιο, τότε ισχύουν άλλες παράμετροι. Οι οποίες φαίνεται δεν ίσχυσαν όταν έγιναν οι περίφημες νομιμοποιήσεις των εκτάκτων στην τοπική αυτοδιοίκηση. Γιατί δεν ίσχυσαν. Επειδή για το πνεύμα του ελληνικού Δημοσίου το δικαίωμα στη μονιμοποίηση είναι υπεράνω πάσης γνησιότητας. Αν υπογράψεις πλαστή επιταγή πας φυλακή. Αν όμως υπογράψεις ψευδή δήλωση για να μονιμοποιηθείς, τότε είσαι άξιος σεβασμού γιατί ο σκοπός σου είναι ευγενής. Αυτήν την τυπολατρική αντίληψη της πραγματικότητας που στοιχειώνει τη ζωή μας και συμμετείχε ενεργά στην πτώχευση της χώρας –οικονομική, πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική– προσπαθούν να σώσουν τώρα όσοι δήμαρχοι δεν δέχονται να προβούν στον έλεγχο νομιμοποίησης. Χωρίς να σκεφτούν πως υπήρξαν και διάφορα ηλίθια θύματα, τα οποία επειδή δεν είχαν τα απαιτούμενα διπλώματα δεν δήλωσαν ψευδώς ότι τα έχουν και δεν μονιμοποιήθηκαν.

Στο βάθος, Λυκούδης

Του Ηλία Κανέλλη, ΝΕΑ

 Λίγες μέρες πριν από το έκτακτο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ, ποιος νοιάζεται όντως για την τύχη του ανανεωτικού εγχειρήματος της Αριστεράς, για την εξέλιξή του; Δυο χρόνια (και κάτι) από τη θριαμβική είσοδο του κόμματος στη Βουλή και την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών, στη συγκυβέρνηση των τριών, το κόμμα έχει πάψει να ανιχνεύεται στα ευρήματα των δημοσκοπήσεων. Η αποχώρηση από την κυβέρνηση, μετά το «μαύρο» της ΕΡΤ, και οι επόμενες πολιτικές επιλογές απομάκρυναν τους ψηφοφόρους. Η Κοινοβουλευτική Ομάδα του αποψιλώνεται συστηματικά, ενώ οι στρατηγικές επιβίωσης των στελεχών του τα απομακρύνουν από τον μεταρρυθμιστικό πυρήνα του πολιτικού φάσματος. Η (καθυστερημένη) αποχώρηση του Σπύρου Λυκούδη θα επιτρέψει, πιθανόν, στον Φώτη Κουβέλη να επικρατήσει στο συνέδριο - αλλά προς τι; Τι μπορεί να περιμένει ένας αρχηγός που, με τις επιλογές του, έστειλε ένα στιβαρό κόμμα στην ανυπαρξία; Πάει λοιπόν; Η ανανεωτική Αριστερά στην Ελλάδα έχει γίνει οριστικά παρελθόν, τμήμα της Ιστορίας; Τα σπαράγματά της, όσοι πιστεύουν ότι μπορούν και θέλουν να συνεχίσουν να παρεμβαίνουν στη δημόσια ζωή, είναι μοιραίο να αναζητήσουν στέγη σε γενικότερα μεταρρυθμιστικά κυβερνητικά σχήματα - π.χ. στο ΠΑΣΟΚ ή στο Ποτάμι;

Πρώτα η σταθερότητα. Η πολιτική ατζέντα, η συγκυρία και η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας

Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ

Στην ομιλία του για τα 40 χρόνια ΠΑΣΟΚ, ο Κώστας Σημίτης ήταν κατά της πολιτικής ατζέντας που περιλαμβάνει τις δόσεις του ΕΝΦΙΑ, τον τρόπο εξόφλησης των ληξιπρόθεσμων τραπεζικών δανείων, την επανεξέταση των φορολογικών προστίμων και την έκπτωση από τις ιατρικές δαπάνες. Στην υπόλοιπη Ευρώπη, προφανώς, η πολιτική ατζέντα είναι πολύ διαφορετική. Το ερώτημα εκεί δεν είναι ανάπτυξη ή λιτότητα. Είναι: πώς θα επιτευχθεί η ανάπτυξη. Η παλαιότερη αντίληψη τη θεωρούσε αποτέλεσμα πολιτικών αύξησης της ανταγωνιστικότητας, μέσω μείωσης φορολογίας των μεγάλων εισοδημάτων, μείωσης μισθών, απαξίωσης των συνδικάτων και των συλλογικών συμβάσεων, άρνησης αμοιβαιοποίησης των χρεών και σύνδεσης του αντιπληθωρισμού με την απασχόληση - όλα αυτά που οδηγούν στη γλύκα των γρήγορων και εύκολων αποδόσεων του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, αλλά όχι στην ανάπτυξη. Κατά μια άλλη αντίληψη των πραγμάτων, όμως, η ανάπτυξη ξεκινά με τη στήριξη του κράτους πρόνοιας. Αυτό σημαίνει σύνδεση της αντιπληθωριστικής πολιτικής με την απασχόληση, δημιουργία θέσεων εργασίας μέσω δημόσιων επενδύσεων, λογικές αυξήσεις μισθών, μεγαλύτερη φορολόγηση των υψηλότερων εισοδημάτων, αμοιβαιοποίηση των χρεών στηριγμένη σε πολιτικές αυστηρού ελέγχου μιας λελογισμένης δημοσιονομικής πειθαρχίας. Εθνικός νεοφιλελευθερισμός έναντι ευρωπαϊκού κεϊνσιανισμού.

Το... mall της Κεντροαριστεράς!

 Του Γιάννη Μεϊμάρογλου, Έθνος

Οσο πλησιάζουν οι επόμενες εκλογές, τόσο φαίνεται να απομακρύνεται η προοπτική της συγκρότησης μιας μεγάλης και ενιαίας προοδευτικής μεταρρυθμιστικής παράταξης. Μπορεί η χώρα να βιώνει τη χειρότερη κρίση της, μπορεί η κοινωνία και οι πολίτες να δοκιμάζονται σκληρά, να καταστράφηκαν νοικοκυριά κι επιχειρήσεις, αλλά οι νοοτροπίες που μας έφεραν ως εδώ δεν λένε να κάνουν πίσω. Τέτοιες νοοτροπίες εξακολουθούν να ταλανίζουν τον προοδευτικό χώρο και να ακυρώνουν τις όποιες ειλικρινείς προσπάθειες στοχεύουν στη ριζική ανασυγκρότησή του. Ερμηνείες που βολεύουν -η μουντζούρα της κάλπης γίνεται μουντζούρα από το... καμίνι της ιστορίας-, ψευτοπαραιτήσεις... επανεκλογής, όψιμες θεωρίες για το παλιό και το καινούργιο. Αισθάνεται κανείς σαν επισκέπτης ενός μεγάλου mall, όπου κάθε μαγαζί έχει τον ιδιοκτήτη του, το προσωπικό του, το brand name του. Αυτά είναι δεδομένα. Απλά εσύ διαλέγεις και παίρνεις... Αλλοι χαζεύουν απλά, άλλοι μπαίνουν για λίγο κι αν δουν ότι το μαγαζί δεν πουλάει, πάνε παρακάτω ή ανοίγουν ένα δικό τους! Δύσκολο να αποδεχτείς αλήθειες στην πολιτική.

O κόσμος της Σοφίας

Της Ξένιας Κουναλάκη, Καθημερινή

Πάνω που νομίζαμε ότι είχαμε ξεμπερδέψει με τη θεωρία των δύο άκρων, ήρθε η Σοφία Βούλτεψη να την επαναφέρει. Εχει, λέει, ένα πάκο χαρτιά με συμπτώσεις απόψεων μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Χ.Α. «Είναι μεγάλη ντροπή το γεγονός ότι συμπεριφέρεται με επιπόλαιο τρόπο και υβρίζει και είναι ντροπή ότι όλως τυχαίως, για μία ακόμη φορά, χρησιμοποιεί τις ίδιες εκφράσεις με τη Χρυσή Αυγή», είπε χθες η κυβερνητική εκπρόσωπος, εξισώνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ και ένα κόμμα, που κατηγορείται ως εγκληματική οργάνωση, με περίπου ολόκληρη την κοινοβουλευτική του ομάδα προφυλακισμένη. Στη συνέχεια κάλυψε πλήρως τον Αδωνι Γεωργιάδη για την τουλάχιστον ατυχή δήλωσή του ότι αν βγει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα μεταφέρει τις καταθέσεις του στο εξωτερικό. Και χαρακτήρισε «γκεμπελική» την αποσπασματική επίκληση της επίμαχης αποστροφής από στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης. (Την ίδια στιγμή ο Κυριάκος Μητσοτάκης, υπουργός και αυτός της κυβέρνησης, είπε απλώς για τις δηλώσεις του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου: «Το τι επιλέγει κανείς να κάνει σε προσωπικό επίπεδο, ενδεχομένως πρέπει να το κρατάει για τον εαυτό του και να μην το δημοσιοποιεί»).

Γιατί βραβεύθηκε το "συνΑΘΗΝΑ" ;

#ΠΟΛΕΙΣ και ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ , Μοχιανάκης Κωστής

Οι πόλεις έχουν ανάγκη τους πολίτες.
Έχουμε γνωρίσει τον από τα πάνω σχεδιασμό των ανθρώπων που διαχειρίζονται την εξουσία.Έχει ένα ορισμένο όριο επιτυχίας, ανάλογα με την ικανότητα της Τοπικής αρχής.Όμως, επιτακτική ανάγκη στην εποχή μας είναι η κοινωνική ενεργοποίηση και ο από κοινού σχεδιασμός με τους πολίτες.Οι ενεργές ομάδες των πολιτών είναι ουσιαστικός παράγοντας οργάνωσης και διαχείρισης των οραμάτων και των δράσεων των κατοίκων.Έχουν οι ίδιες κάτι να προτείνουν.Θέλουν τον χώρο τους .Η Τοπική αυτοδιοίκηση πρέπει να τους δώσει την δυνατότητα της συμμετοχής στο σχεδιασμό και του ελέγχου της υλοποίησης.Φαίνεται δύσκολο και είναι.

Όμως τα μεγάλα οράματα δεν υλοποιούνται μόνο από αυθεντίες.Είτε της εξουσίας είτε των μελετητικών γραφείων.

Γι' αυτό η βράβευση της πρωτοβουλίας "συνΑθηνά" του Δήμου Αθηναίων πέραν της ενίσχυσης της φήμης και της υλικής δύναμης που δίνουν προωθητική ορμή στο εγχείρημα , κάνει κάτι πολύ σημαντικότερο. Επισημαίνει ότι δεν είναι μόνο τα μεγάλα τεχνικά έργα που μετασχηματίζουν τις πόλεις αλλά κυρίως είναι η ενθάρρυνση ενδυνάμωσης των δράσεων των πολιτών, η δημιουργία ενός ολόκληρου οικοσυστήματος υποδομών, αστικών διευκολύνσεων και κοινωνικής κινητοποίησης

Θα περάσουμε στην επόμενη πίστα αν καταλάβουμε πόσο πίσω μάς κράτησαν όσα κάναμε τα τελευταία χρόνια

 Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

Όμως στην περίπτωση του Σύριζα, το «ίδια» είναι ήδη μια αλλαγή. Πού θα βρει τα λεφτά για τη «σεισάχθεια» των δανείων; Από το ταμείο για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Ποιος τα έδωσε αυτά τα λεφτά; Οι Ευρωπαίοι. Πώς θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας; Από τα ΕΣΠΑ. Ποιος δίνει τα λεφτά του ΕΣΠΑ; Η Ευρωπαϊκή Ένωση. Τώρα οι «τοκογλύφοι» είναι καλοί, χρηματοδοτούν τις υποσχέσεις του Σύριζα.

Tο 2010 εγώ δεν πέρασα καλά. Ούτε την επόμενη χρονιά. Ούτε την άλλη. Είχα βιώσει τα γεγονότα κάπως σαν προσωπική ήττα. Είχα μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους. Δεν μπορούσα να φανταστώ πως η χώρα μου, οι άνθρωποι γύρω μου, ακόμα και οι δικοί μου άνθρωποι, αντιδρούσαν τόσο σπασμωδικά, τόσο τυφλά, τόσο αυτοκαταστροφικά στην πρώτη στραβή. Και σε μια «στραβή» που στο κάτω-κάτω αφορούσε μόνο λεφτά, μείωση εισοδημάτων. Τι θα κάναμε δηλαδή αν μας συνέβαινε κάτι χειρότερο; Ίσως και να φταίει πως σ’ αυτό το χώρο ήμουν και κάπως χαϊδεμένος. Τόσο καιρό που γράφω, τόσα χρόνια που κυκλοφορούσε η Athens Voice, γνωριζόμαστε πια όλοι. Μια εφημερίδα μόνη της ήταν, δεν πουλάγαμε όπλα, δεν παίρναμε προμήθειες του δημοσίου, δεν κάναμε έργα, σ’ αυτό το πολιτικο-μιντιακό παιχνίδι είμαστε πάντα απ’ έξω. Μπορούσαμε να λέμε ό,τι θέλουμε. Κάποιοι συμφωνούσαν και άλλοι διαφωνούσαν, όπως είναι φυσικό, έλεγαν κάνεις λάθος. Ξαφνικά όλα άλλαξαν, τώρα δεν έκανα απλώς λάθος, ήμουν «εχθρός του λαού».

Ένας υπαρκτός χώρος πολιτικής ελπίδας

 Του Κίμωνα Χατζημπίρου, www.metarithmisi.gr

Είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης πολιτικός ηγέτης που θα σώσει τη χώρα ως Μεσσίας; Πιθανότατα όχι, αλλά πρέπει να του αναγνωριστεί πολιτικό ένστικτο και το θάρρος να βγει μπροστά. Είναι το Ποτάμι ένα μεγάλο λαϊκό ρεύμα που θα σαρώσει το πολιτικό κατεστημένο και τις αμαρτίες του; Πιθανότατα όχι, αλλά έχει καταφέρει μέχρι τώρα να εκφράσει την κοινή λογική, προβάλλοντας το αυτονόητο που δεν είπαν οι άλλοι. Οι πολλές εκατοντάδες ανθρώπων που παρευρέθησαν στην ολοήμερη εκδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου δεν ήταν αυτό που συνήθως βλέπει κανείς σε κομματικές εκδηλώσεις. Τα πρόσωπα δεν ήταν τα συνηθισμένα, οι αναλογίες μεταξύ των δύο φύλων πιο ισορροπημένες, ο μέσος όρος ηλικίας πολύ χαμηλότερος από ό,τι συναντά κανείς σε εκδηλώσεις του ΠΑΣΟΚ, της Αριστεράς, των «58». Η συμπεριφορά αυτού του κόσμου ήταν πολύ αλλιώτικη. Υπήρχε μια φανερή διάχυτη ευγένεια, ένας αδιόρατος ενθουσιασμός, μια αίσθηση κοινής συνείδησης. Το αμφιθέατρο ήταν συνεχώς σχεδόν γεμάτο και οι συνομιλίες στους διαδρόμους λίγες και διακριτικές. Οι συμμετέχοντες παρακολούθησαν τις 60 ομιλίες με προσήλωση και συχνά χειροκροτούσαν με αυθορμητισμό, δίνοντας την εντύπωση ότι αναπτυσσόταν ένας λανθάνων διάλογος, ενώ το σφιχτό πρόγραμμα δεν επέτρεπε ούτε ερωτήσεις ούτε παρεμβάσεις από το κοινό.

Οι ιδέες είναι αλλού

 Του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή

Αν είχαμε έναν φυσιολογικό πολιτικό κύκλο, την εντυπωσιακή μάζωξη ανθρώπων του πνεύματος, τεχνοκρατών και γενικώς των πιο δυναμικών στοιχείων της ελληνικής κοινωνίας που έκανε «Το Ποτάμι» (την περασμένη Κυριακή, 21.9.2014 στο Ιδρυμα Κακογιάννη) θα έπρεπε να την είχε κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός είναι η ανερχόμενη πολιτική δύναμη της χώρας, αυτός χρειάζεται νέες ιδέες και προτάσεις για τα σύνθετα ζητήματα της χώρας, νέο στελεχιακό δυναμικό, και υπό άλλες συνθήκες αυτό το δυναμικό θα προτιμούσε να συνεισφέρει τις ιδέες του σε ένα κόμμα που πιθανότατα θα είναι πρώτο στις επόμενες εκλογές και δευτερευόντως σε μια κίνηση που φιλοδοξεί να είναι πόλος σταθερότητας της χώρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, δεν θα μπορούσε να κάνει αυτό το «διευρυμένο Ted» που κατάφερε το «Ποτάμι». Για την ακρίβεια, το μεγαλύτερο μέρος του στελεχιακού του κορμού (και οι νεανικές φύτρες του) είναι γαλουχημένοι στις παραδοσιακές κομματικές νόρμες και στη σταλινική παράδοση του ΚΚΕ που επιζεί εντός του ΣΥΡΙΖΑ, χλευάζουν τέτοιες καινοτομίες. Γι’ αυτούς οι κομματικές διεργασίες είναι κάτι σαν τη Θεία Λειτουργία: αφηγήσεις που επαναλαμβάνονται διαρκώς μέχρι που όλοι θυμούνται τα λόγια, αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει τι λένε· και επειδή αφορούν άλλες εποχές. Παρά την τεράστια στροφή προς τη λογική που κάνει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ο πολιτικός του λόγος και η πολιτική του πρακτική απολιθώθηκαν στην εποχή των άναρθρων κραυγών στα αμφιθέατρα.

Υπέρ της ανομίας;

Του Κώστα Καρακώτια , Έθνος

Η ανακοίνωση της ολοκλήρωσης της διαδικασίας απογραφής των συνταξιούχων εντυπωσιάζει και προβληματίζει τόσο για τον αριθμό αυτών που εισέπρατταν τις συντάξεις των προ πολλού αποθανόντων οικείων τους, όσο και για την ευρεία κοινωνική διάχυση του φαινομένου. Οι δράστες της παράνομης αυτής πράξης και συμπεριφοράς ανήκουν, όπως προκύπτει από τη διερεύνηση πολλών περιπτώσεων, σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Ετσι, για παράδειγμα, εντοπίστηκαν να εισπράττουν παράνομα τέτοιες συντάξεις μια κόρη δικαστικού, ένας γιος ιερωμένου, καθώς και σύζυγος βουλευτή η οποία εδώ και χρόνια αγνοείται από τις φορολογικές αρχές, δεν προσήλθε να απογραφεί και ούτε έχει δηλωθεί ο θάνατός της. Ο αριθμός και η κοινωνική σύνθεση όσων παρανόμησαν με αυτόν τον τρόπο επιβεβαιώνουν κατ' αρχάς, τηρουμένων πάντα των αναλογιών, την άποψη της Χάνα Αρεντ για την «κοινοτοπία του κακού», ότι δηλαδή το κακό μπορεί να διαπραχθεί από κοινούς και συνηθισμένους ανθρώπους. Στην εγχώρια κοινωνία όμως η ανομία και η μη αίσθηση μιας ηθικής του νόμου δεν είναι μόνο ατομική πρόσληψη και συμπεριφορά. Την ίδια πρακτική επιδεικνύουν και εκλεγμένοι δημόσιοι λειτουργοί που αντί να σέβονται και να τηρούν τους νόμους, βάσει των οποίων εξελέγησαν και ασκούν εξουσία, κηρύσσουν την καταπάτησή τους.

Λαϊκίστικες υποσχέσεις αντί ορθολογικού πολιτικού προγράμματος

 

Του Ανδρέα Πανταζόπουλου, ΒΗΜΑ

Στα πασοκογενή στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, και όχι μόνον σε αυτά, είναι γνωστή η περί «πολιτικής» διαλεκτική διατύπωση που για πρώτη φορά εξαγγέλθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου (δάνειο της μιτερανικής εποχής του νοτιοευρωπαϊκού σοσιαλισμού των αρχών της δεκαετίας του 1980): η διάσταση ανάμεσα στο «εφικτό» των κυβερνητικών αποφάσεων και στο «επιθυμητό» της κομματικής κοινότητας. Αν οι πρώτες οφείλουν να κινούνται σε ένα πλαίσιο οριζόμενο από τον συσχετισμό δυνάμεων, τόσο εντός όσο και εκτός της χώρας, το «Κίνημα» έπρεπε να ενσαρκώνει τη συνείδηση της ιδρυτικής επαγγελίας και να την εκφράζει, ωστόσο χωρίς επικίνδυνους μαξιμαλισμούς. Αραγε σε ποιον βαθμό η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζεται σε αυτό το προηγούμενο; Η «προγραμματική» ομιλία του αρχηγού του στη ΔΕΘ έδωσε σε ορισμένους την εντύπωση ρεαλιστικής στροφής. Είναι αλήθεια ότι υπήρχαν σημεία αυτής της δημόσιας παρέμβασης που επιχειρούσαν να επαναλάβουν την παπανδρεϊκής κοπής φόρμουλα περί «πολιτικής». Αλλη μία απόδειξη νοοτροπιακής εγγύτητας ανάμεσα στους δύο εθνικολαϊκισμούς, που εργαλειοποιούν προς ίδιον όφελος εδραία «αξιώματα» ή μοιραίες «ψευδαισθήσεις» (ανάλογα με την οπτική του κρίνοντος) περί πολιτικού πράττειν. Γιατί, όπως αναλύθηκε αρκετά πειστικά και τις επόμενες ημέρες, οι εν λόγω «προγραμματικές» εξαγγελίες δεν ήταν τίποτα άλλο από ένας επιπλέον δημαγωγικός κρίκος στην αλυσίδα του αριστερού λαϊκισμού. Με συνέπεια ο όποιος «ρεαλισμός» να παραμένει εντός των πλαισίων που εκ των προτέρων έχει προσδιορίσει το «επιθυμητό».

Με αφορμή τον ΕΝΦΙΑ

Του Γιώργου Γιαννουλόπουλου, Εφημερίδα των Συντακτών

Μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι στην Ελλάδα εκφραζόμαστε από κεκτημένη ταχύτητα, χωρίς να σκεφτόμαστε τι σημαίνουν αυτά που λέμε. Ισως δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι ανέκαθεν η ρητορική της Αριστεράς περιλάμβανε ανάμεσα στα κοσμητικά επίθετα με τα οποία έλουζε τις εκάστοτε κυβερνήσεις (πλουτοκράτες, κλέφτες, ανάλγητοι διεφθαρμένοι και τελευταία δωσίλογοι) και τον χαρακτηρισμό «φορομπήχτες». Ετσι μάλλον θεωρήθηκε πολύ «αριστερό» να αναγορεύουμε κάθε φόρο άδικο και να κάνουμε τα πάντα για να μην τον πληρώσουμε. Οπως είπα στην αρχή, η ένσταση ότι σε αυτή τη φάση υπάρχουν πολλοί που δεν μπορούν να πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ έχει βάση και πρέπει να ληφθεί υπόψη. Αλλο αυτό, όμως, κι άλλο να ακούς από αμιγώς «αριστερούς» κραυγές διαμαρτυρίας επί της αρχής, ότι δηλαδή η αναλογική φορολόγηση της μικρής ακίνητης περιουσίας αποτελεί έγκλημα από το οποίο θα μας απαλλάξει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

 Κατ' αρχάς να δηλώσω ότι δεν επαγγέλλομαι τον φοροτεχνικό, ούτε έχω διαβάσει τον νόμο περί ΕΝΦΙΑ που ψηφίστηκε, όπως ψηφίστηκε, από τη Βουλή (Το ίδιο σίγουρα ισχύει και για τους περισσότερους από σας άλλωστε.) Δέχομαι όμως ότι στην αρχική τουλάχιστον μορφή του ο νόμος ήταν ελλιπής, πρόχειρος, χαώδης και κυρίως άδικος. Σε αυτό το συμπέρασμα μας οδηγεί η ομόφωνη καταδίκη του.

Ιδεολόγοι ή ρεαλιστές; Το αιώνιο δίλημμα των ριζοσπαστών

 Του Νίκου Μαραντζίδη, Καθημερινή

Η κατάληξη αυτής της διαμάχης είναι μάλλον δεδομένη. Η Ελλάδα είναι μια δυτική χώρα-μέλος της ευρωζώνης και του ΝΑΤΟ. Επιπλέον, στις μέρες μας δεν υπάρχει ούτε ΕΣΣΔ ούτε Κομιντέρν για να εμπνέει και να υποδαυλίζει «κόκκινα όνειρα». Αργά ή γρήγορα, οι ρεαλιστές θα επικρατήσουν εντός του κόμματος, έστω και με ρήξεις και διασπάσεις. Το κρίσιμο ερώτημα όμως δεν είναι αυτό, αλλά πόσος πολύτιμος χρόνος θα έχει χαθεί στο μεταξύ για τη χώρα και πόσο κόστος θα πληρώσουμε και πάλι ως κοινωνία μέχρι να ωριμάσει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Για την ώρα, δεν διαθέτουμε απάντηση σε αυτή την ερώτηση.

Η ομιλία και η συνέντευξη Τύπου του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα την περασμένη Κυριακή στη ΔΕΘ είχαν αρκετά ενδιαφέροντα σημεία για σχολιασμό. Πέρα από τις όποιες διαφορετικές απόψεις μπορεί να έχουμε για την ουσία όσων ειπώθηκαν και εξαγγέλθηκαν, νομίζω ότι οι περισσότεροι συμφωνούμε πως η παρουσία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη έδειξε μια αλλαγή αντίληψης για τη φυσιογνωμία της διακυβέρνησης. Με δυο λόγια, σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει λιγότερο ριζοσπαστικός σε σχέση με δυο-τρία χρόνια πριν.

Ομιλία για το δημοψήφισμα στην Σκωτία

Του Gordon Brown,www.metarithmisi.gr

Η σιωπηλή πλειοψηφία θα πάψει να σιωπά. Και το πατριωτικό μας όραμα: είμαστε περήφανοι για την σκωτσέζική μας ταυτότητα, περήφανοι για τους ξεχωριστούς θεσμούς μας, περήφανοι για το Κοινοβούλιο της Σκωτίας, το οποίο εμείς και όχι το εθνικιστικό κόμμα, δημιουργήσαμε. Και είμαστε υπερήφανοι διότι με τις αρμοδιότητες του Κοινοβουλίου μπορούμε να εγγυηθούμε ότι η Εθνική Υπηρεσία Υγείας θα παραμείνει σε δημόσια χέρια, καθολική, με ελεύθερη πρόσβαση σε εκείνους που την έχουν ανάγκη, για όσο χρονικό διάστημα ο λαός της Σκωτίας το επιθυμεί. Και είμαστε υπερήφανοι, διότι διευρύνονται οι εξουσίες του εν λόγω Κοινοβουλίου – ταχύτερη, ασφαλέστερη, καλύτερη, φιλικότερη αλλαγή από εκείνη την οποία οι εθνικιστές θα μπορούσαν ποτέ να έχουν προτείνει. Και είμαστε επίσης υπερήφανοι, γιατί είμαστε ανοιχτοί στη συνεργασίας και την αμοιβαιότητα. Μάλιστα, εμείς οι Σκωτσέζοι ήμασταν που ανοίξαμε τον δρόμο της συνεργασίας, της ανταλλαγής σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο – κοινή άμυνα, κοινό νόμισμα, από τα κοινά συνταξιοδοτικά δικαιώματα ως τον ελάχιστο εγγυημένο μισθό σε ολόκληρο το Ηνωμένο Βασίλειο, από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του. Και αυτή η αρχή, ως η πιο ορθή, οφείλει να διέπει τη ζωή της χώρας μας σήμερα. Και το πατριωτικό μας όραμα βρίσκεται αντιμέτωπο με ένα εθνικιστικό όραμα που έχει μόνο έναν στόχο κατά νου: να σπάσει κάθε ενιαία συνταγματική και πολιτική σχέση με τους φίλους και τους γείτονές μας στο Ηνωμένο Βασίλειο και αυτό δεν θα επιτρέψουμε να συμβεί.

Είναι δολοφόνοι; Και λοιπόν;

 Του Γιάννη Παντελάκη, www.protagon.gr
Kαι λοιπόν; Και αν αποκαλύπτονται νέα στοιχεία για τη δολοφονική δράση της Χρυσής Αυγής; Και αν έρχονται στη δημοσιότητα ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τους νεοναζιστές; Και αν γίνονται κάθε μέρα πιο ξεκάθαρες οι εγκληματικές ενέργειες των μελών της; Όλα αυτά, για ενα αριθμητικά σεβαστό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας δεν σημαίνουν τίποτα. Απολύτως τιποτα. Για την ακρίβεια, ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας, παρότι γνωρίζει ότι πρόκειται για μια εγκληματική φασιστική οργάνωση, όχι απλά δεν πτοείται από το γεγονός, αλλά με την προτίμησή του προς το νεοναζιστικό μόρφωμα ουσιαστικά υιοθετεί όλα τα πρωτοφανή που το συνοδεύουν. Για αυτούς του νεοέλληνες, δεν έχει καμιά σημασία αν μέλη της οργάνωσης δολοφόνησαν τον Παύλο Φύσσα, τον Σαχζάτ Λουκμάν και άγνωστο πόσους ακόμα. Δεν λένε τίποτα οι αποκαλύψεις που συμπληρώνουν το παζλ και τις ογκώδεις δικογραφίες εναντίον της συμμορίας. Στις πρόσφατες ευρωεκλογές, 536.409 άνθρωποι σ' αυτή τη χώρα, επέλεξαν τους νεοναζιστές ως πολιτική επιλογή στέλνοντας μάλιστα τρεις από αυτούς στις Βρυξέλλες και εκτοξεύοντας το ποσοστό της οργάνωσης στο 9,38%!

Ζώντας ως χώρα

Του Χαΐμ Πολίτη

Συμπληρώθηκαν ήδη τέσσερα χρόνια από τη μέρα που ο πρωθυπουργός του «λεφτά υπάρχουν» με διάγγελμά του στον Ελληνικό λαό σηματοδότησε την είσοδο της χώρας στην περίοδο της διεθνούς επιτήρησης και σαράντα χρόνια από τότε που η χούντα παρέδωσε την εξουσία στην προδικτατορική πολιτική ηγεσία και εγκαινιάσθηκε η περίοδος της μεταπολίτευσης Πολλοί, με την έναρξη της «περιόδου των μνημονίων» έσπευσαν, αυτάρεσκα, να υπερθεματίσουν για το τέλος της. Σε πείσμα όλων, παραμένει εδώ για να μας υπενθυμίζει και να επιβεβαιώνει πως ο δρόμος της ευρωπαϊκής σύγκλισης παραμένει ζητούμενος. Oι μεγαλόστομες εξαγγελίες, ένθεν κακείθεν, αποτελούν συστατικό στοιχείο της και εξακολουθούν να εκφωνούνται τόσο από αυτούς που με την πολιτεία τους μας οδήγησαν μέχρις εδώ, όσο και από εκείνους, που στοχεύουν να μας κυβερνήσουν ευαγγελιζόμενοι μια, δήθεν, άλλη πολιτική Αποτελεί παραδοσιακή φθινοπωρινή συνήθεια οι ομιλίες και οι συνεντεύξεις των πολιτικών ηγετών στη ΔΕΘ να είναι αφορμή για υποσχέσεις και παροχές απ΄τη μια, για αναλύσεις και συζητήσεις απ΄την άλλη, για τα πού και τα πώς της επόμενης μέρας. Δεν αποτελεί εξαίρεση αυτή η χρονιά : ο πρωθυπουργός διατείνεται πως η χώρα ετοιμάζεται να γευθεί το μέλι και το νέκταρ, που ο ίδιος με τη σώφρονα πολιτική του στη δίχρονη περίοδο της διακυβέρνησής του θα προσφέρει στην καθημαγμένη κοινωνία κι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και εν αναμονή και δυνάμει πρωθυπουργός, αντιτείνει το «κοστολογημένο» του πρόγραμμα με πόρους απ΄τη σύλληψη της φοροδιαφυγής που θα πέσουν στην αγορά, θα τονώσουν τη ζήτηση και θα φέρουν την ανάπτυξη.

Τα δίχτυα του λαϊκισμού

 

Του Γιάννη Τσαμουργκέλη, www.metarithmisi.gr/

Από τη μια η κυβέρνηση ζητά την «απελευθέρωση» της χώρας από την τρόικα. Δεν χρειάζεται πρόγραμμα ή μία νέα συμφωνία, ούτε τη συνεπαγόμενη χρηματοδοτική διευκόλυνση της ΕΚΤ προς τις ελληνικές τράπεζες και την πραγματική οικονομία. Κάνει «επανάσταση» υιοθετώντας έναν ύστερο αντιμνημονιακό εθνολαϊκισμό. Εξάλλου η απομάκρυνση της τρόικας επαναφέρει τη χώρα στη μεταρρυθμιστική ησυχία του «προσαρμοστικού εκσυγχρονισμού» υπό την κυριαρχία των ιεραρχικών επιχειρηματικών συμφερόντων. Μία επιστροφή στο παρελθόν αλλά με μέτρο και πειθαρχία συμπεριφορών. Από την άλλη η αξιωματική αντιπολίτευση με τον προγραμματικό λόγο του αρχηγού της κάνει βήματα πραγματιστικής προσέγγισης της εναλλακτικής οικονομικής πολιτικής για την υπέρβαση της κρίσης. Αποδέχεται την πολιτική διαπραγμάτευση, ωστόσο υποσχόμενος και παροχολογώντας παραβιάζει τα όρια και κυρίως τους κανόνες της ΕΕ. Ναι! Χρειάζεται άλλη οικονομική πολιτική. Αλλά η άλλη οικονομική πολιτική δεν πρέπει να διακυβεύει τις κατακτήσεις και το πολιτικό όραμα της ΕΕ, ούτε την παρουσία της Ελλάδας σε αυτή. Η άλλη πολιτική δεν μπορεί να στηρίζεται σε κρατισμούς περασμένων δεκαετιών και de facto «αποκλίσεις» δημοσιονομικών κανόνων.

Μια Αντιγόνη στο Χαλάνδρι

 Του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή

Οι δέκα δήμαρχοι της Αττικής, όλοι εκλεγμένοι με τον ΣΥΡΙΖΑ, κάλεσαν προχθές τους δημοσιογράφους για να τους μιλήσουν σχετικά με «την αντιμετώπιση του τεράστιου προβλήματος που έχει προκύψει σχετικά με την αποστολή στοιχείων για την “αξιολόγηση” με ποσόστωση των δημοτικών υπαλλήλων και για την επανεξέταση των συμβάσεων των εργαζομένων με σχέση ιδιωτικού δικαίου». Δεν ξέρουμε τι ιεράρχηση κάνουν στα προβλήματα των δήμων τους οι κ.κ. Αρης Βασιλόπουλος (δήμαρχος Φιλαδέλφειας - Νέας Χαλκηδόνας), Χρήστος Βρεττάκος (Κερατσινίου - Δραπετσώνας), Ηρακλής Γκότσης (Νέας Ιωνίας) Ακης Κατοπώδης (Βύρωνα), Τίνα Καφατσάκη (Ζωγράφου), Γιώργος Κοντοσταύλος (Καισαριανής), Γιάννης Λαγουδάκης (Περάματος), Δημήτρης Μπίρμπας (Αιγάλεω), Σίμος Ρούσσος (Χαλανδρίου), Γιάννης Σταθόπουλος (Αγίας Παρασκευής). Γνωρίζουμε όμως ότι το «τεράστιο πρόβλημα» των δήμων δεν είναι οι συμβάσεις ΙΔΑΧ για τις οποίες έδωσαν συνέντευξη Τύπου οι δέκα δήμαρχοι προτού καλά καλά καθίσουν στον δημαρχιακό θώκο. Τεράστιο πρόβλημα είναι ότι αυτοί οι δήμοι ζέχνουν από σκουπίδια, δεν έχουν πεζοδρόμια κι ανοιχτούς χώρους, πνίγονται μες στην πρώτη μπόρα. Οπως διαβάζαμε τις προάλλες στην «Αυγή» (15.9.2014), «πλημμύρισαν οι δρόμοι, κυρίως τα βόρεια προάστια της Αθήνας, από τις ισχυρές βροχοπτώσεις που σημειώθηκαν.

Επαναστάτες χωρίς αιτία

 Της Ξένιας Κουναλάκη, Καθημερινή

Την εποχή που η συναίνεση είναι επιτακτικότερη από ποτέ, οι ανώριμοι ηγέτες των ελληνικών κομμάτων πάνε κόντρες με τις μηχανές τους στην παραλιακή. Επαναστάτες χωρίς αιτία και οι δυο τους, δεν αποκλείεται κάποια στιγμή, έπειτα από μία ή δύο ατελέσφορες αναμετρήσεις, να κληθούν να συγκυβερνήσουν σε κάποιου είδους «μεγάλο συνασπισμό». Τότε ίσως τους δούμε επιτέλους να βάζουν τους χάρακες στην τσέπη και να συνομιλούν ως ενήλικοι.

Η ιδεολογική διαμάχη κυβέρνησης - αντιπολίτευσης έχει εσχάτως διολισθήσει σε έναν εφηβικό ανταγωνισμό μεταξύ των κυρίων Σαμαρά και Τσίπρα. Μοιάζουν οι δύο ηγέτες να έχουν εγκλωβιστεί σε μια γωνιά κακόφημης, σκοτεινής γειτονιάς και να έχουν βγάλει χάρακα για να μετρήσουν τις δυνατότητές τους. Ανακοινώνει ότι θα δει τον Πάπα ο Αλέξης με μια επεξήγηση λες και θα δει τον Λαφαζάνη συν κόκκινες κάλτσες, μείον τα μούσια («Ο Πάπας των φτωχών» έχει επικρίνει την κυριαρχία της αγοράς στις σύγχρονες κοινωνίες). Κάνει ρελάνς ο Αντώνης με μια απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, του οποίου οι απόψεις είναι άλλωστε πιο αλάθητες και από αυτές του Ποντίφικα.

Ζακ Αταλί: Αν ταπεινώσουμε κι άλλο Ρώσους, Αραβες και Τούρκους θα το πληρώσουμε ακριβά

www.iefimerida.gr

Είναι εξαιρετικά επείγον η Δύση να υιοθετήσει με τους Αραβες, τους Τούρκους και τους Ρώσους την ίδια στάση που είχε με την Γερμανία το 1945: να τους λαμβάνει υπόψιν, να μη διακόψει τις σχέσεις μαζί τους, να τους διατηρήσει στους κύκλους της εξουσίας και να τους προτείνει κοινά προγράμματα, γράφει ο Γάλλος πολιτικός αναλυτής Ζακ Αταλί, σε ένα άρθρο του που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό L'Express, με τίτλο «Η γεωπολιτική της ταπείνωσης». Ο Ζακ Ατταλί κρούει τον κώδωνα του κινδύνου και προειδοποιεί ότι «η γεωπολιτική της ταπείνωσης» μπορεί να οδηγήσει την Ευρώπη σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Μια στοχευμένη και αποκαλυπτική ανάλυση.

Γράφει στο άρθρο του:

«Είναι εξαιρετικά επείγον η Δύση να υιοθετήσει με τους Αραβες, τους Τούρκους και τους Ρώσους την ίδια στάση που είχε με την Γερμανία το 1945: να τους λαμβάνει υπόψιν, να μη διακόψει τις σχέσεις μαζί τους, να τους διατηρήσει στους κύκλους της εξουσίας και να τους προτείνει κοινά προγράμματα. Γιατί στις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων, όπως και μεταξύ Εθνών, η ταπείνωση μπορεί να οδηγήσει σε πράξεις απελπισίας και σε ανεπίλυτους πολέμους. Είναι λοιπόν σημαντικό να μην ταπεινώνουμε τους άλλους, να τους σεβόμαστε. Και αν υπήρξε ταπείνωση, αν η επαφή έχει χαθεί, πρέπει να την ξαναβρούμε, τουλάχιστον όσο είναι ακόμη εφικτός ο διάλογος με τον ταπεινωμένο και όσο αυτός δεν έχει ακόμη γίνει απλησίαστος εχθρός που μόνο με τη δύναμη των όπλων μπορεί να τον βλάψουμε.

Η γαλλική άρνηση της πραγματικότητας

Της Σώτης Τριανταφύλλου, Athens Voice

Mολονότι οι Γάλλοι έχουν την τάση να παραπονιούνται, ο ναρκισισμός τους παραμορφώνει την πραγματικότητα: ξαναγράφουν το παρελθόν όπως τους βολεύει (πράγμα που, κατά κάποιον τρόπο, κάνουμε όλοι, αν και όχι με ίση πειστικότητα) και αποφεύγουν τα δυσάρεστα θέματα του παρόντος. Ξεχνούν λόγου χάρη ότι στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο οι συνεργάτες των Γερμανών και οι θαυμαστές του στρατάρχη Πεταίν προέρχονταν από όλες τις πολιτικές παρατάξεις – αυτή η ιστορική αλήθεια, που υπογραμμίζει τη φασιστοειδή φύση του λαϊκισμού, εκνευρίζει την αριστερά αλλά δεν παύει να είναι αλήθεια. Μετά από τόσα χρόνια ψέματα, αντιεξουσιαστικές και φιλοκομμουνιστικές ιδεολογίες, η Γαλλία φαίνεται να απαιτεί «δημόσια τάξη» και «ηγεσία»· να αποενοχοποιείται έναντι των μουσουλμάνων που έχουν γίνει προκλητικοί στο γαλλικό έδαφος (παραβιάζοντας τους νόμους και το σύνταγμα)· και να επιστρέφουν σε παραδοσιακές αξίες και σύμβολα. Την ίδια στιγμή, η «ηγεσία» εκπίπτει στο επίπεδο της φτηνής διασημότητας: Νικολά Σαρκοζί, Ρασιντά Ντατί, Φρανσουά Ολάντ, Βαλερί Τριβελέρ – ένας κύκλος χωρίς την απαιτούμενη σοβαρότητα.

Η Λαγκάρντ δείχνει την «παράγκα»

Της Μαρίας Κατσουνάκη, Καθημερινή

«Καλύτερα να μην πω πολλά, γιατί όταν μίλησα στο παρελθόν για την Ελλάδα και τους φόρους, υπήρξαν απειλές για τη ζωή μου και έπρεπε να ενισχύσουμε την ασφάλειά μου», δήλωσε πριν από λίγες ημέρες η γενική διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Κριστίν Λαγκάρντ, σε συνέντευξή της στους Financial Times. Η αντίδραση που προκάλεσε η δήλωση στην πολιτική ηγεσία δεν είναι ανάλογη του περιεχομένου της. Για την ακρίβεια, είναι κάπως βραδυφλεγής και αρκετά φλεγματική. Χθες, βουλευτές της ΔΗΜΑΡ κατέθεσαν ερώτηση ζητώντας «δικαστική και διοικητική διερεύνηση των αναφορών της κ. Λαγκάρντ», ο υπουργός Δικαιοσύνης Χαράλαμπος Αθανασίου έστειλε επιστολή στην επικεφαλής του ΔΝΤ, με την οποία της ζητάει «να δώσει στις ελληνικές Αρχές περισσότερα στοιχεία σχετικά με τις απειλές που ισχυρίζεται πως δέχτηκε, προκειμένου να διευκολυνθεί η έρευνα». Αναμενόταν, επίσης, παρέμβαση της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου. Πριν από περίπου δύο χρόνια (τον Μάιο του 2012) μια άλλη συνέντευξη της κ. Λαγκάρντ (στον Guardian) είχε προκαλέσει... σύρραξη. Αυστηρές συστάσεις από μέλη της κυβέρνησης, γενική κατακραυγή και όργιο σχολίων στον ηλεκτρονικό Τύπο και στα social media, όπου η κ. Λαγκάρντ «σταυρώθηκε» επανειλημμένως για όσα «απαράδεκτα» είπε.

Πείτε έναν αριθμό, κ. πρόεδρε. Η διαρκής αδυναμία του συστήματος να κοστολογεί τις πολιτικές του

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, Νέα

Αυτό όμως που έχει σημασία είναι ότι όλες οι προτάσεις Τσίπρα δεν αμφισβητούν, ούτε κατά ένα γιώτα, το παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Κάτι από το οποίο θα έπρεπε να ξεκινάει μια αριστερή πρόταση. Μια αριστερή πρόταση θα έπρεπε να μιλάει πρωτίστως για τρία βασικά θέματα: πρώτον, για το πώς μπορούν να υπάρχουν μόνιμοι θεσμοί αναδιανομής και όχι πρόσκαιρες επιδοτήσεις· δεύτερον, για το πώς μειώνονται οι ανισότητες και όχι για το πώς αυτές αναπαράγονται μέσα από πολιτικές παροχών· τρίτον, για το πώς μπορούμε να χτίσουμε ένα αποτελεσματικό κράτος υπηρεσιών σε Υγεία, πρόνοια, Παιδεία, ατομική ασφάλεια. Ενα κράτος που δημιουργεί τις βάσεις για την ανάπτυξη και όχι ένα δίχτυ ασφαλείας για τους ασθενέστερους, όπως πρεσβεύει η νεοφιλελεύθερη άποψη. Η άποψη του κυρίου Τσίπρα για τις επιδοματικές πολιτικές είναι περισσότερο νεοφιλελεύθερη απʼ όσο ο ίδιος φαντάζεται. Η επιστροφή στο 2009 δεν είναι αριστερή πρόταση.

Η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ μπορεί να έπεισε αρκετούς για τη βούλησή του να υλοποιήσει όλα όσα υποσχέθηκε. Δεν είναι άλλωστε και δύσκολο οι υποσχέσεις του να πείσουν μια κοινωνία που διψάει για καλές ειδήσεις, έστω και αν καταλαβαίνει ότι τελικά εδώ μπορεί να έχουμε την αριστερή επανάληψη του Ζαππείου ένα και δύο. Νομίζω όμως πως ούτε καν αριστερή είναι αυτή η επανάληψη.

Μεταρρυθμιστικό τέλμα

 Του Κώστα Καρακώτια, Έθνος

Oλα αυτά τα μαύρα χρόνια της τρέχουσας πολύπλευρης κρίσης μία από τις λέξεις που κυριαρχεί στην κυβερνητική και εν γένει δημόσια ρητορική, είναι οι μεταρρυθμίσεις. Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, δεξιοί και αριστεροί, κυβερνητικοί και αντιπολιτευόμενοι, όλοι ομνύουν στην αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων για το ξεπέρασμα της κρίσης. Πώς εκλαμβάνουν όμως όλοι αυτοί την έννοια της μεταρρύθμισης; Ως μια λεκτική πιρουέτα η οποία ωραιοποιεί τον τετριμμένο κενό κυβερνητικό ή δημαγωγικό λόγο ή ως συγκροτημένη πολιτική, ιδεολογική, αλλά και τεχνοκρατική παρέμβαση και πράξη; Δυστυχώς στη μέχρι τώρα διαδρομή και άσκηση στο πεδίο της κρίσης επικρατεί η πρόσληψη της μεταρρύθμισης στην πρώτη της εκδοχή. Μεταρρύθμιση, σύμφωνα με τον πιο απλό ορισμό, είναι η βελτιωτική αλλαγή που επέρχεται στο εσωτερικό ενός συστήματος, συνήθως μέσω ειρηνικών και προσαυξητικών μέτρων. Πίσω όμως από τον απλό αυτό ορισμό υπάρχει η επιστημονική και ορθολογική μελέτη και γνώση του υπό παρέμβαση πεδίου, η σύνδεση με την κοινωνική απαίτηση και δυναμική, η συγκρότηση συμμαχιών και βέβαια η διάθεση και η βούληση σύγκρουσης με πολυεπίπεδα και ποικίλα κατεστημένα συμφέροντα.

Μανουέλ Καντ: Το ηθικό είναι νόμιμο, αλλά το νόμιμο δεν είναι πάντα ηθικό

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ

Σε μια χώρα στην οποία νόμος είναι το δίκιο του παρανομούντος, η έκδοση της Μεταφυσικής των Ηθών αποτελεί όχι μόνο φιλοσοφικό αλλά και πολιτικό γεγονός, καθώς ο Καντ προσφέρει εκείνους τους απόντες κρίκους που θα μπορούσαν να θέσουν την ελληνική κοινωνία σε τροχιά δυτικού κράτους.

Η έκδοση της Μεταφυσικής των Ηθών στα ελληνικά δεν αποτελεί μόνο ένα μεγάλο εκδοτικό γεγονός, ούτε έναν μεταφραστικό άθλο, τον οποίο έφερε εις πέρας με απαράμιλλο τρόπο ο αναπληρωτής καθηγητής Φιλοσοφίας, μεταφραστής των μεγαλύτερων και σπουδαιότερων έργων του Καντ στα ελληνικά και βαθύς γνώστης του καντιανού έργου Κώστας Ανδρουλιδάκης. Συγγραφέας επίσης μιας πολύ στέρεης, διεισδυτικής και διαφωτιστικής μελέτης με τίτλο Καντιανή Ηθική (Ιδεόγραμμα). Οσο διαβάζει κανείς τον Καντ και ιδιαίτερα τη Μεταφυσική των Ηθών (ΜΗΔ) τόσο περισσότερο κατανοεί τις βαθύτερες αιτίες των προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας ή μάλλον κατανοεί γιατί για παράδειγμα η γερμανική κοινωνία δυσκολεύεται να καταλάβει την ελληνική, αλλά και το αντίστροφο. Ο Καντ προσφέρει αυτούς τους απόντες κρίκους, οι οποίοι θα μπορούσαν να θέσουν την ελληνική κοινωνία σε τροχιά δυτικού κράτους. Αν δούμε αυτό το βιβλίο από αυτήν την οπτική γωνία τότε αυτή η έκδοση δεν είναι μόνο φιλοσοφικό, αλλά και πολιτικό γεγονός. Αυτή εδώ η έκδοση αποτελεί προσφορά στον κοινωνικό και πνευματικό εκσυγχρονισμό της χώρας.

ʼΕνα συνεχές ψέμα

 

Της Αγγελικής Σπανού, www.metarithmisi.gr/

Σύμφωνα με το αφήγημα της κυβέρνησης, όπως ξεδιπλώθηκε ενόψει ευρωεκλογών, εταίροι και πιστωτές μας οφείλουν συμφωνία για την απομείωση του χρέους λόγω της επίτευξης πρωτογενούς πλεονάσματος και αυτό θα είναι το τελευταίο σκαλί για την έξοδο από την κρίση. Μνημόνια και Τρόικα τέλος, αρχίζει η εποχή της ανάπτυξης και της σταδιακής αποκατάστασης των αδικιών, ξεκινώντας από δικαστικούς και ένστολους που βλέπουν ήδη αυξήσεις στους μισθούς τους. Η θεωρία αυτή συνοψίστηκε στο περίφημο success story μέσα στο οποίο εγκλωβίστηκε η κυβέρνηση που αρνείται τώρα ένα νέο δάνειο για την κάλυψη του δημοσιονομικού και των χρηματοδοτικών κενών της επόμενης διετίας ακριβώς επειδή δεν θέλει να παραδεχτεί ότι δεν ζούμε την πανηγυρική και απρόσκοπτη επιστροφή στις αγορές, αλλά υπάρχει μια φάση σταθεροποίησης που μπορεί να αποδειχτεί προσωρινή αν γίνουν ατυχείς χειρισμοί. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση επέλεξε το δρόμο της πλάνης επιχειρώντας να φτιάξει κλίμα συλλογικής ευφορίας και να δικαιώσει, όπως πίστευε, την πολιτική και τη μη πολιτική της. Αντί γι αυτό πέτυχε την εδραίωση της πεποίθησης ότι λεφτά υπάρχουν και το θέμα είναι πώς θα μοιραστούν, ποιο κόμμα δηλαδή είναι το καταλληλότερο για να διαχειριστεί το αντίο στην Τρόικα και τα μνημόνια. Το αποτέλεσμα είναι θλιβερό: Οι αντίπαλες πολιτικές δυνάμεις συναγωνίζονται σε υποσχέσεις σαν να υπάρχει μια δυναμική και ανταγωνιστική οικονομία, παραγωγή νέου πλούτου και επενδυτικός παροξυσμός μέσα σε ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο το οποίο καθορίζεται από επεκτατικές πολιτικές και αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, με τα κράτη μέλη να αποφασίζουν ισότιμα. Αλλά τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει.

Εφαρμόζοντας λάθος το λάθος… που πάμε

 Του Γιάννη Τσαμουργκέλη, www.capital.gr

Έξι και πλέον χρόνια σε ύφεση, 30% ανεργία, 25% απώλεια πλούτου. Μέσα στη διαδρομή του χρόνου το ερώτημα που προκύπτει όλο και εντονότερα: που πάμε; Στο σύντομο αυτό σημείωμα γίνεται η προσπάθεια μιας απάντησης μέσω της σκιαγράφησης των διαρθρωτικών χαρακτηριστικών της ελληνικής οικονομίας σε συνδυασμό με τις ασκούμενες πολιτικές υπό το πλαίσιο της ευρωζώνης.

Το λάθος της ευρωζώνης 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση ηγεμονεύεται από μια νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική εκδοχή που αν και κυριάρχησε παγκοσμίως ως ευρείας αποδοχής στις δεκαετίες του 1990 και 2000 εγκαταλείφθηκε από όλους μετά την κρίση. Από όλους πλην της ΕΕ. Η εκδοχή αυτή επονομαζόμενη «νέα συναίνεση» (new consensus), υποστηρίζει ότι οι δημοσιονομικές παρεμβάσεις πρέπει να περιοριστούν δραστικά (έως απολύτως), καθώς διαταράσσουν, παρά ισορροπούν, τις οικονομίες. Παράλληλα, μεταθέτει την ευθύνη των διορθωτικών παρεμβάσεων στη νομισματική πολιτική με στόχευση πληθωρισμού στο 2%, αποκλειστικά μέσω των «βασικών» επιτοκίων που θέτουν οι νομισματικές αρχές και περαιτέρω, τις διαθέσεις των εμπορικών τραπεζών να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις δανειοδότησης των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών με δεδομένα τα βασικά επιτόκια. Τέλος, ο ρόλος των κυβερνήσεων περιορίζεται στις μεταρρυθμίσεις και τις προσαρμογές του θεσμικού πλαισίου της οικονομίας ώστε να βελτιώνονται οι διαρθρωτικές δυνατότητες των οικονομιών να διευρύνου τις παραγωγικές τους δυνατότητες. Αυτή η πολιτική αποδείχθηκε ανίκανη να ανταπεξέλθει στην αντιμετώπιση της κρίσης και της ύφεσης.

Τζ. Ρόμπινσον: Χωρίς τις μεταρρυθμίσεις τα προβλήματα επιστρέφουν

Συνέντευξη στην Καθημερινή

 «Οταν συνέβαιναν όλες οι μεγάλες αλλαγές στην Ευρώπη, η Ελλάδα ήταν παγιδευμένη στην Οθωμανική αυτοκρατορία» λέει από το γραφείο του στις ΗΠΑ o καθηγητής οικονομικών, ιστορίας και κυβερνητικής διαχείρισης στο Harvard, James Robinson, λίγο πριν έρθει στην Αθήνα για μια ομιλία στο TEDxAcademy 2014  με θέμα «Το μέλλον που μοιραζόμαστε». Ο ίδιος εξηγεί ότι η διαφορά Βορρά-Νότου στην Ευρώπη δεν είναι πολιτισμική αλλά έχει κυρίως να κάνει με την εξέλιξη των θεσμών, τη δημοκρατικότητα των οποίων θεωρεί σημαντική στην ιστορική εξέλιξη και ανάπτυξη κρατών και οικονομιών. Καθ’ όλη τη διάρκεια της συζήτησής του με την «Κ» εξηγεί ότι ακόμη και τα προβλήματα της Ελλάδας έχουν περισσότερο από όλα να κάνουν με το ιστορικό παρελθόν των θεσμών της αλλά και τη δυνατότητα ή αδυναμία του πολιτικού της συστήματος να μεταρρυθμίσει την οργάνωση του κράτους της.
–Υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση αυτή την εποχή για την κατάρρευση της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων. Ισχύει αυτό;
– Δεν είμαι σίγουρος ότι η παγκόσμια τάξη καταρρέει, περισσότερο από ό,τι συνήθως. Μου φαίνεται ότι οι άνθρωποι ανησυχούν γι’ αυτά που συμβαίνουν στο Βόρειο Ιράκ, ή στα βόρεια της Συρίας, με το «Ισλαμικό Κράτος». Αυτό φαίνεται να είναι το τελευταίο αποτέλεσμα, μακρών και επίμονων συγκρούσεων και προβλημάτων στην περιοχή. Δεν πιστεύω ότι είναι κάτι που πρέπει να μας εκπλήσσει. Οσον αφορά την Ουκρανία τώρα, κάτι παρόμοιο έχει ξανασυμβεί στη Γεωργία πριν από μερικά χρόνια σε μικρότερη κλίμακα.

Τα οδυνηρά «τριλήμματα» της πολιτικής

 Του Γιώργου Παγουλάτου, Καθημερινή

Ο κόσμος στον οποίο οι επιθυμίες μας πραγματοποιούνται, φτάνει με όλη μας τη δύναμη να το θέλουμε, είναι ένας τέλειος κόσμος. Εχει ένα μόνο ελάττωμα: υπάρχει μόνο στη φαντασία μας – και στην κακή λογοτεχνία. Οσοι μελετούν την πολιτική προτιμούν να εστιάζουν όχι στη δύναμη της βούλησης αλλά στην ισχύ των εξωτερικών περιορισμών. Οι ασκούντες πολιτική, βέβαια, τείνουν να αναζητούν άλλοθι στην επίκληση των αντικειμενικών εμποδίων που θέτουν φραγμούς στις καλές τους προθέσεις. Εκτός εάν βρίσκονται στην αντιπολίτευση, οπότε έχουν την άδεια να αιωρούνται ελευθέρως στο απόλυτο βασίλειο της βουλησιαρχίας. Οπως άλλοτε τα δύο κυβερνώντα κόμματα, έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα ισχυρίζεται ότι μπορεί να τα έχει όλα. Και πρωτογενές πλεόνασμα, και αυξήσεις δαπανών, και κατάργηση της προοδευτικής φορολογίας στην ακίνητη περιουσία, του γνωστού ΕΝΦΙΑ. Υπόσχεται να υπερβεί αυτές τις αντιφάσεις με άμεση εξάλειψη της φοροδιαφυγής «μέσα σε μερικούς μήνες», αποκαλύπτοντας αν μη τι άλλο μια ιδιότυπη αίσθηση πολιτικού χιούμορ. Υπόσχεται επίσης να ενισχύσει τη θέση της χώρας στο ευρώ, προσερχόμενος με το δημοφιλές αίτημα να διαγραφεί το δημόσιο χρέος μας εις βάρος των εταίρων. Χωρίς όρους, μνημόνια, υποχρεώσεις και προϋποθέσεις.

Η πρωτοβουλία του Σπύρου Λυκούδη

 

  Του Κώστα Χαινά, http://kostasxainas.blogspot.gr/

Αυτό είναι και το βαθύτερο νόημα της πρωτοβουλίας Λυκούδη. Ο απεγκλωβισμός και η απελευθέρωση των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων από μια ιδιότυπη “φυλακή”. Κάποιοι προσπάθησαν να ερμηνεύσουν την πρωτοβουλία Λυκούδη με όρους μιας άλλης “διάσπασης” στα γνωστά πλαίσια της αριστεράς. Κάνουν λάθος. Για να το πούμε διαφορετικά. Το πολιτικό Σχέδιο της πρωτοβουλίας Λυκούδη είναι η απελευθέρωση δυνάμεων από ένα χώρο που ήταν εγκλωβισμένες, για να μπορέσουν να διαδραματίσουν τον καταλυτικό ρόλο σε δύο μέτωπα, που η ΔημΑρ δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί. Πρώτον, στην συνάντηση όλων των δημοκρατικών, μεταρρυθμιστικών, προοδευτικών δυνάμεων, σε νέα βάση, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς ηγεμονισμούς και χωρίς βολονταρισμούς, όπως λέγαμε και παλιότερα. Και δεύτερον στην δημοκρατική μεταρρύθμιση της χώρας μας, από μια δημοκρατική προοδευτική Κυβέρνηση, ώστε να γίνουμε ένα κανονικό, δημοκρατικό, ευρωπαϊκό Κράτος.

Μετά την αποχώρηση του Σπύρου Λυκούδη και των στελεχών της Μεταρρυθμιστικής Τάσης από τη ΔημΑρ, κάποιοι έσπευσαν να ερμηνεύσουν την κίνηση τους, ως προσχώρηση στο ΠΑΣΟΚ και κάποιοι άλλοι στο ΠΟΤΑΜΙ. Κάποιοι άλλοι αναρωτήθηκαν καλοπροαίρετα τι ακριβώς έρχεται να καλύψει η πρωτοβουλία Λυκούδη.

Μ. Νούσμπαουμ: Είναι λάθος η δαιμονοποίηση όλου του Ισλάμ λόγω του ISIS

Συνέντευξη στην Καθημερινή

 Ο τίτλος της διάλεξης που έδωσε η Μάρθα Νούσμπαουμ στο συνέδριο του HDCA ήταν «Η αδικία και η αμφίβολη αξία του θυμού». Ξεκίνησε από το τέλος της τριλογίας της «Ορέστειας», όπου η Αθηνά θεσπίζει την αντιμετώπιση εγκλημάτων μέσω ενός θεσμοθετημένου δικαστικού συστήματος, αντί της εκδικητικής, τιμωρητικής λογικής που εκπροσωπούν οι Ερινύες – οι οποίες μετατρέπονται στο τέλος της τραγωδίας σε Ευμενίδες, «από κτήνη σε γυναίκες», όπως είπε η Αμερικανίδα φιλόσοφος. Στη συνέχεια της διάλεξης, επικαλούμενη τον Γκάντι, τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και τον Νέλσον Μαντέλα, ανέπτυξε τη θεωρία ότι ο θυμός, παρότι «πολλοί τον θεωρούν αναπόσπαστο μέρος της αναζήτησης δικαιοσύνης» (μαζί με την τιμωρία του ενόχου), στην πραγματικότητα είναι μια βαθιά προβληματική αντίδραση. Δεν συμβάλλει, όπως είπε, στην αποκατάσταση αδικιών, ούτε στο επίπεδο του ποινικού δικαίου ούτε σε αυτό της πολιτικής

Παρά την εκτεταμένη ηλεκτρονική αλληλογραφία και τη συνάντησή μας πριν από τη διάλεξή της το προηγούμενο βράδυ, η Μάρθα Νούσμπαουμ, διακεκριμένη Αμερικανίδα φιλόσοφος, κι εγώ καταφέραμε να δώσουμε ραντεβού σε... λάθος ξενοδοχείο. Εγώ την περίμενα στο λόμπι του ξενοδοχείου «President», όπου διεξαγόταν το διεθνές συνέδριο του Human Development and Capabilities Association (HDCA), με θέμα «Ανθρώπινη ανάπτυξη σε εποχές κρίσης». Εκείνη με περίμενε στο λόμπι της «Μεγάλης Βρεταννίας», όπου διέμενε.

ΣΥΡΙΖΑ, όπως «Γέφυρες»

Της Ξένιας Κουναλάκη, Καθημερινή

«Ο ΕΝΦΙΑ βρίσκεται στα όρια του κεφαλικού φόρου. Οδηγεί σε δήμευση της περιουσίας σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα». Τάδε έφη Νίκος Βούτσης, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και όχι κάποιο στέλεχος από τις «Γέφυρες», το κόμμα που πριν από τις ευρωεκλογές καλούσε τους ψηφοφόρους να αντιδράσουν στην εξοντωτική φορολογία των ακινήτων. Μέχρι πρότινος, ένα από τα βασικά επιχειρήματα κατά της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν παρόμοιο με αυτό που ακούγαμε το 1981, λίγο πριν ανεβεί το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία: «Θα μας πάρουν τα σπίτια». Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ πρωτοστατεί στην εκστρατεία κατά του ΕΝΦΙΑ, μαζί με μεγάλη μερίδα της συμπολίτευσης, που απειλεί να τον καταψηφίσει και καλεί τον υπουργό Οικονομικών, Γκίκα Χαρδούβελη, να πάει να… συνουσιαστεί. Αντίθετα, πέρυσι τέτοια εποχή, ο τότε γενικός γραμματέας Δημοσίων Εσόδων, Χάρης Θεοχάρης, είχε χαρακτηρίσει τον φόρο στα ακίνητα αριστερό και πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν ότι πράγματι είναι κοινωνικά δίκαιος. Ο δημοσιονομικός στόχος της κυβέρνησης από τον ΕΝΦΙΑ είναι πάνω από 3 δισ. ευρώ. Οποιαδήποτε κάθετη περικοπή θα έπληττε πολύ πιο άδικα την ελληνική κοινωνία, που ήδη υποφέρει από το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής.

Τα όρια της ανανεωτικής Aριστεράς

Του Γιάννη Μεϊμάρογλου, ΕΘΝΟΣ

 Η σύντομη σχετικά εμπειρία της ΔΗΜΑΡ θα αποτελέσει ασφαλώς ξεχωριστό και διδακτικό κεφάλαιο στην πολιτική ιστορία της χώρας. Ηταν το τελευταίο παρών του ιστορικού πυρήνα της ανανεωτικής Αριστεράς που αρνήθηκε να θάψει τις αξίες της στον ΣΥΡΙΖΑ και προσπάθησε να δώσει στη ΔΗΜΑΡ τα χαρακτηριστικά μιας σύγχρονης κυβερνώσας μεταρρυθμιστικής Αριστεράς. Δεν τα κατάφερε ως το τέλος. Ακριβώς γιατί άγγιξε στα όριά της, επιλέγοντας μοιραία τον αντιπολιτευτικό και συντεχνιακό λόγο από το κόστος της ανάληψης των ευθυνών της. Η ΔΗΜΑΡ στάθηκε κάπως αμήχανα, ίσως και λίγο κομπλεξικά, στο κέντρο του πολιτικού σκηνικού και γύρισε στη θέση της...

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ανανεωτική Αριστερά σφράγισε με τις ιδέες και τη δράση της την πολιτική ζωή αυτού του τόπου για τουλάχιστον μισό αιώνα. Στις δύσκολες εποχές που η... απόλυτη αλήθεια και ο φανατικός δογματισμός έμοιαζαν ακλόνητα, έσωσε την αξιοπρέπεια του αριστερού κινήματος, άνοιξε νέους δρόμους και ελπιδοφόρες προοπτικές. Ολοι όσοι κατήγγειλαν με αποτροπιασμό τον... ταξικό συμβιβασμό της ΕΑΔΕ, όσοι απέρριψαν τον ευρωκομμουνισμό, όσοι χλεύαζαν τον Λεωνίδα Κύρκο όταν έλεγε ότι «οι βάσεις δεν είναι ραπανάκια», αναγνωρίζουν σήμερα τον πρωτοποριακό ρόλο της ανανεωτικής Αριστεράς στο στέριωμα της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας. Ολα τα μεγάλα κινήματα ιδεών έχουν ημερομηνία... εξέλιξης!

alea jacta est

Της  Ντόρας Τσικαρδάνη

Δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε όμορφο, να αποχωρείς από το κόμμα που συνίδρυσες με τους ανθρώπους της ζωής σου, έχοντας αφήσει πριν άλλους ανθρώπους  της ίδιας ζωής, ενώ κάποιοι άλλοι σε έχουν αφήσει στο παρελθόν.  Πολύ περισσότερο, όταν κυριολεκτικά απεχθάνεσαι την κουλτούρα της καθαρότητας και των διασπάσεων· την κληρονομιά του λενινισμού· όταν το κόμμα που συνίδρυσες, ιδρύθηκε ακριβώς για να ξεπεραστούν αυτά και άλλα χαρακτηριστικά του χώρου και να απαντηθούν τα αιτήματα της κρίσης. Η επιτομή των αντιφάσεων. Από την άλλη, η εμμονή στην κομματική νομιμότητα και η ανάδειξή της σε αυταξία, όταν χάνεται η κοινωνική χρησιμότητα του κόμματος, καταντάει κοινή εμμονή. Και οι εμμονές είναι επιβλαβείς. Είναι καιρός τώρα, που η ΔΗΜΑΡ περιδινίζεται και φυγοκεντρίζεται από αντιφατικές πολιτικές επιλογές, ακυρώνοντας την πολιτική της παρουσία. Πεπεισμένη για τη χρησιμότητα της “ιδανικής” ΔΗΜΑΡ, αυτής των ιδρυτικών της διακηρύξεων, προσπάθησα μαζί με τους συντρόφους μου να αποτρέψω την πορεία αυτή. Δεν έγινε δυνατόν. Η ΔΗΜΑΡ των μεγάλων πρωτοβουλιών συρρικνώθηκε σε αυτήν των μικρών διευθετήσεων. Μόνον που οι διευθετήσεις δεν σώζουν πλέον.  Επιπλέον δε, είναι και αποκρουστικές. Και, παρά τις αντίθετες -ενδεχομένως- στοχεύσεις τους, φέρνουν πρόσωπα και πράγματα στα όριά τους.  Τότε σημαίνει η ώρα των αποφάσεων, όσο οδυνηρές κι αν είναι αυτές. Και είναι, γιατί στοιχίζουν ανθρώπους. Μπορεί όμως και να κάνουν την τομή.

Πικρό ποτήρι για τον Σπύρο

Του Ηλία Κανέλλη, ΝΕΑ

Η ανακοίνωση της αποχώρησης από τη ΔΗΜΑΡ του Σπύρου Λυκούδη, κατά τη γνώμη μου, ήρθε αργοπορημένα. Ο Λυκούδης είχε την ευκαιρία με μια δήλωση τη νύχτα των ευρωεκλογών να πάρει πάνω του το παιχνίδι στο κόμμα μετά το ταπεινωτικό 1,2%. Κανείς δεν θα του προσήπτε τίποτα - η πολιτική συστηματικής απομάκρυνσης του κόμματος από το προγραμματικό μεταρρυθμιστικό αίτημα στο οποίο είχε επενδύσει ποσοστό 6,2% του εκλογικού σώματος στην αναμέτρηση του Ιουνίου 2012 είχε χρεοκοπήσει. Ο φυσικός εκφραστής αυτής της χρεοκοπίας, ο Φώτης Κουβέλης, ήταν υποχρεωμένος να αναλάβει την ευθύνη του. Ο ευγενικός Σπύρος Λυκούδης ήξερε τι έχει συμβεί. Αλλά δείλιασε. Προτίμησε να κάνει μια δήλωση ακινησίας, ελπίζοντας ίσως ότι το κόμμα είχε ακόμα περιθώριο διόρθωσης πορείας χωρίς να χρειαστεί να απομακρυνθούν και ψυχικά φίλοι και σύντροφοι που, απλώς, είχαν διαφωνήσει στη στρατηγική. Και πράττοντας έτσι, έδωσε το περιθώριο σε πολλές και διάφορες στρατηγικές πολιτικής επιβίωσης να εκδηλωθούν. Αλλοι για ΣΥΡΙΖΑ, άλλοι για συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο ίδιος ο Φώτης Κουβέλης για την Προεδρία της Δημοκρατίας, όλα τα πρόσωπα γνωρίζουν ότι το 1,2% είναι ένα ποσοστό που δεν μπορεί να λειτουργήσει συνεκτικά. Το κόμμα διαλύεται και η στρατηγική, σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι μία: ο σώζων εαυτόν σωθήτω.

Κάποιος πρέπει σ’ αυτή τη χώρα, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, να μιλήσει για το μέλλον

Τoυ Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

Γιατί η σοσιαλδημοκρατία έχει πρόβλημα; Γιατί η Ευρώπη έχει πρόβλημα. Στην πραγματικότητα και οι δυο μεγάλες πολιτικές οικογένειες, κεντροδεξιά και κεντροαριστερά, έχουν πρόβλημα. Αν η Λεπέν είναι πρώτη δύναμη στη Γαλλία, δεν είναι ήττα του Ολάντ αλλά της κεντροδεξιάς. Η Ευρώπη έχει μεγάλο πρόβλημα. Η «γηραιά ήπειρος» είναι πια πραγματικά γερασμένη, όλο και λιγότεροι άνθρωποι δουλεύουν, όλο και περισσότεροι ανήκουν στην τρίτη ηλικία. Η Ευρώπη αυτή την εποχή, μπερδεμένη, ζαλισμένη, δείχνει να μην έχει το δυναμισμό να αντιδράσει. Επειδή ζούμε τώρα τις πρώτες δεκαετίες μιας νέας ιστορικής περιόδου είναι δύσκολο να δούμε όλη την εικόνα, να αντιληφθούμε τι συμβαίνει, όμως οι εξελίξεις είναι ραγδαίες, η θριαμβεύτρια της βιομηχανικής επανάστασης Δύση χάνει συνεχώς έδαφος. Κάποτε η Ευρώπη δημιουργούσε το μεγαλύτερο όγκο της παγκόσμιας παραγωγής, σήμερα βλέπει το ποσοστό της να πέφτει συνεχώς, σε λίγα μόλις χρόνια θα φτάσει στο 17%. Μια νησίδα, το 7% του παγκόσμιου πληθυσμού, συγχρόνως, καταναλώνει το 50% των παγκόσμιων κοινωνικών δαπανών. Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη, η ευρωπαϊκή παραγωγή δεν μπορεί πια να υποστηρίξει το ευρωπαϊκό μοντέλο κοινωνικής πρόνοιας και δικαιωμάτων που ξέρουμε. Η επανάσταση της πληροφορικής και η παγκοσμιοποίηση τα άλλαξε όλα. Ο πλούτος μεταφέρεται ανατολικά.

Κάτι έχουμε χάσει… (ως ανανεωτική αριστερά)

 Του Σάκη Καραλιώτα

Περίμενα ο Σπύρος Λυκούδης να παραιτηθεί από βουλευτής χωρίς εξηγήσεις και παρεξηγήσεις.

Περίμενα η ΔΗΜΑΡ να κατανοεί το ρόλο του άνδρα και της άποψης σ’ όλο αυτό το διάστημα και ν’ αναγνωρίζει τη συμβολή του και το δικαίωμα έκφρασης στο Κοινοβούλιο.

Θα πεις ψιλά γράμματα και υπερευαισθησίες…

Ίσως να είναι και έτσι.

Αυτό όμως που είναι βέβαιο είναι ότι χωρίς συλλογικότητα και χωρίς προσπάθεια συνεννόησης ο δρόμος δεν είναι μακρύς, ούτε όλοι μας εξαιρετικά χρήσιμοι.

Μάλλον κάτι έχουμε χάσει.

Το κόκκινο και το μαύρο*

Του Θανάση Διαμαντόπουλου**, Εφημερίδα των Συντακτών, 

Ηγετικό στέλεχος της ακραία αριστερόστροφης τάσης του ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε προχθές, μέσα σε συντομότατο τηλεοπτικό χρόνο, να συμπυκνώσει μια αξιοσημείωτη ποσότητα λέξεων μέσα σε μια ελάχιστη ποσότητα σκέψεων (όπως συνήθιζε να λέει σε τέτοιες περιπτώσεις ο Τσόρτσιλ). Ή, εν πάση περιπτώσει, πέτυχε να δώσει ένα δείγμα τελείως ιδιαίτερης πολιτικής σκέψης. Τόσο για τον τρόπο λειτουργίας των θεσμών του κράτους όσο και για τη μέθοδο αντιμετώπισης των δημοσιονομικών προβλημάτων του τόπου. Ειδικότερα…«Να μη γίνονται φορολογικούς έλεγχους», επαναλάμβανε, σε έναν κατ’ εξακολούθηση βιασμό της ελληνικής γλώσσας, «με τρόπο που μπορεί να επηρεάσει την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας». Αρα, τι; Στο μέτρο που, προσπαθώντας να εκφράσει το πνεύμα αντίστοιχης δήλωσης του αρχηγού του, δεν ετάχθη γενικώς κατά του ελέγχου –ποινικού, φορολογικού ή πολεοδομικού- των πιθανώς παρανομούντων βουλευτών, συνάγεται πως, κατά την αντίληψη του κορυφαίου αυτού πολιτικού παράγοντα, οι ελεγκτικές δραστηριότητες των αρχών πρέπει να αναστέλλονται προ των κρισίμων ψηφοφοριών της Βουλής, προκειμένου να μην επηρεάζονται οι ελεγχόμενοι αντιπρόσωποι του έθνους (ώστε να αποκλεισθεί το ενδεχόμενο, υπό το κράτος του φόβου, να ψηφίζουν κατά τον αρεστό προς την κυβέρνηση τρόπο)…Ταυτόχρονα, ο ίδιος αξίωσε την άμεση καταβολή των επιδικασθέντων με δικαστικές αποφάσεις στους ένστολους, αρνούμενος οποιαδήποτε χρονική μετακύλιση της σχετικής καταβολής. «Να πληρωθούν χθες» είπε χαρακτηριστικά. Για να προσθέσει επί λέξει, ως απάντηση στο ερώτημα για το πού θα βρεθούν χρήματα μη εγγεγραμμένα στον κρατικό προϋπολογισμό: «Να κόψει το λαιμό της η κυβέρνηση, να τα βρει».