Ζώντας ως χώρα

Του Χαΐμ Πολίτη

Συμπληρώθηκαν ήδη τέσσερα χρόνια από τη μέρα που ο πρωθυπουργός του «λεφτά υπάρχουν» με διάγγελμά του στον Ελληνικό λαό σηματοδότησε την είσοδο της χώρας στην περίοδο της διεθνούς επιτήρησης και σαράντα χρόνια από τότε που η χούντα παρέδωσε την εξουσία στην προδικτατορική πολιτική ηγεσία και εγκαινιάσθηκε η περίοδος της μεταπολίτευσης Πολλοί, με την έναρξη της «περιόδου των μνημονίων» έσπευσαν, αυτάρεσκα, να υπερθεματίσουν για το τέλος της. Σε πείσμα όλων, παραμένει εδώ για να μας υπενθυμίζει και να επιβεβαιώνει πως ο δρόμος της ευρωπαϊκής σύγκλισης παραμένει ζητούμενος. Oι μεγαλόστομες εξαγγελίες, ένθεν κακείθεν, αποτελούν συστατικό στοιχείο της και εξακολουθούν να εκφωνούνται τόσο από αυτούς που με την πολιτεία τους μας οδήγησαν μέχρις εδώ, όσο και από εκείνους, που στοχεύουν να μας κυβερνήσουν ευαγγελιζόμενοι μια, δήθεν, άλλη πολιτική Αποτελεί παραδοσιακή φθινοπωρινή συνήθεια οι ομιλίες και οι συνεντεύξεις των πολιτικών ηγετών στη ΔΕΘ να είναι αφορμή για υποσχέσεις και παροχές απ΄τη μια, για αναλύσεις και συζητήσεις απ΄την άλλη, για τα πού και τα πώς της επόμενης μέρας. Δεν αποτελεί εξαίρεση αυτή η χρονιά : ο πρωθυπουργός διατείνεται πως η χώρα ετοιμάζεται να γευθεί το μέλι και το νέκταρ, που ο ίδιος με τη σώφρονα πολιτική του στη δίχρονη περίοδο της διακυβέρνησής του θα προσφέρει στην καθημαγμένη κοινωνία κι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και εν αναμονή και δυνάμει πρωθυπουργός, αντιτείνει το «κοστολογημένο» του πρόγραμμα με πόρους απ΄τη σύλληψη της φοροδιαφυγής που θα πέσουν στην αγορά, θα τονώσουν τη ζήτηση και θα φέρουν την ανάπτυξη.

Επ΄αμφοτέρων των τοποθετήσεων έχουν ήδη ασκήσει κριτική πολλοί και πλέον ειδικοί. Παρέλκει η δική μου προσπάθεια. Μπαίνω στον πειρασμό, όμως, να επισημάνω ότι, όσοι με βεβαιότητα αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα συγκρότησης και δημιουργίας ενός τρίτου πόλου και πολλοί που με αισιοδοξία και πίστη στηρίζουν την προσπάθεια, είναι αναγκαίο να συμφωνήσουν στην επεξεργασία ενός σοβαρού μεταρρυθμιστικού σχεδίου που απουσιάζει και αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάταξη της χώρας.

Τα μεγάλα λόγια, οι ανέφικτες υποσχέσεις, οι ανέξοδες εξαγγελίες ή, αντιστοίχως, ο άκρατος βολονταρισμός δεν αποτελούν ικανή συνθήκη για την ευημερία και την πρόοδο της κοινωνίας και η συζήτηση διαρκώς θα ανακυκλώνεται στην αποδομητική κριτική των, όποιων, άλλων προτάσεων, στην κακοδαιμονία του χώρου, στις αρχηγικές επιδιώξεις των φθαρμένων ή μη ηγετών και ηγετίσκων, στην ανυπαρξία του νέου προσωπικού. Πολλή κουβέντα περί όνου σκιάς, εντέλει.

Η Ελλάδα, ως γνωστόν, δεν πεθαίνει, αλλά οι πολίτες της, ιδίως τα πλέον αδύναμα στρώματα, έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα με αποτέλεσμα να αναζητούν την ελπίδα της επιβίωσής τους στο κόμμα του ναζιστικού τέρατος που διογκώνεται, παρ΄όλα τα περσινά αποκαλυπτήρια ή να σαγηνεύονται απ΄τις αλλοπρόσαλλες και αντιφατικές τοποθετήσεις του Σύριζα που χτυπά την πόρτα της εξουσίας και προσπαθεί να συμμαζέψει τους διάφορους ακραίους του με στόχο να μετασχηματισθεί σε Σύριζα των νοικοκυραίων. Δύσκολο το εγχείρημα, λαμβάνοντας υπ΄όψη το ετερόκλητο των διαφόρων ομάδων που βρήκαν καταφύγιο στη στέγη της Πλ.Κουμουνδούρου.

Δυστυχώς η ΔΗΜΑΡ, για λόγους που δεν είναι του παρόντος, διέψευσε τους πολίτες που την εμπιστεύθηκαν στις εκλογές του 2012. Η συντριβή της στις πρόσφατες ευρωεκλογές – παλιότερα προνομιακό πεδίο του χώρου – αποτέλεσε την πληρωμή της κοινωνίας για τον αμφίσημο και ανεπαρκή της λόγο και την αποτυχία της κυβερνητικής της προσπάθειας.

Ο χρόνος τρέχει, οι εξελίξεις πιέζουν, οι συζητήσεις και τα ευχολόγια δεν αρκούν για να δώσουν ελπίδα προοπτικής και ανάπτυξης στη χώρα που πορεύεται, τέσσερα δύσκολα χρόνια, χωρίς εθνικό σχέδιο, χωρίς υπεύθυνη και ειλικρινή ηγεσία προς ένα δύσβατο αύριο.