Ένας υπαρκτός χώρος πολιτικής ελπίδας

 Του Κίμωνα Χατζημπίρου, www.metarithmisi.gr

Είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης πολιτικός ηγέτης που θα σώσει τη χώρα ως Μεσσίας; Πιθανότατα όχι, αλλά πρέπει να του αναγνωριστεί πολιτικό ένστικτο και το θάρρος να βγει μπροστά. Είναι το Ποτάμι ένα μεγάλο λαϊκό ρεύμα που θα σαρώσει το πολιτικό κατεστημένο και τις αμαρτίες του; Πιθανότατα όχι, αλλά έχει καταφέρει μέχρι τώρα να εκφράσει την κοινή λογική, προβάλλοντας το αυτονόητο που δεν είπαν οι άλλοι. Οι πολλές εκατοντάδες ανθρώπων που παρευρέθησαν στην ολοήμερη εκδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου δεν ήταν αυτό που συνήθως βλέπει κανείς σε κομματικές εκδηλώσεις. Τα πρόσωπα δεν ήταν τα συνηθισμένα, οι αναλογίες μεταξύ των δύο φύλων πιο ισορροπημένες, ο μέσος όρος ηλικίας πολύ χαμηλότερος από ό,τι συναντά κανείς σε εκδηλώσεις του ΠΑΣΟΚ, της Αριστεράς, των «58». Η συμπεριφορά αυτού του κόσμου ήταν πολύ αλλιώτικη. Υπήρχε μια φανερή διάχυτη ευγένεια, ένας αδιόρατος ενθουσιασμός, μια αίσθηση κοινής συνείδησης. Το αμφιθέατρο ήταν συνεχώς σχεδόν γεμάτο και οι συνομιλίες στους διαδρόμους λίγες και διακριτικές. Οι συμμετέχοντες παρακολούθησαν τις 60 ομιλίες με προσήλωση και συχνά χειροκροτούσαν με αυθορμητισμό, δίνοντας την εντύπωση ότι αναπτυσσόταν ένας λανθάνων διάλογος, ενώ το σφιχτό πρόγραμμα δεν επέτρεπε ούτε ερωτήσεις ούτε παρεμβάσεις από το κοινό.

Οι ομιλητές έκαναν αξιοσημείωτες προσπάθειες να τηρήσουν τα ασφυκτικά χρονικά πλαίσια των 5 λεπτών, με αποτέλεσμα αυτό που θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί σε ένα απίστευτο μπάχαλο, να εκτυλιχθεί πολύ ομαλά και χωρίς καθυστερήσεις, δίνοντας τελικά την εικόνα μιας άψογης διοργάνωσης. Τα περιεχόμενα των ομιλιών, από εξαιρετικά έως μέτρια παρουσίαζαν μεγάλη ποικιλότητα, απέπνεαν γενικώς μια φρεσκάδα και έδειχναν ότι στην Επιτροπή Διαλόγου του Ποταμιού, το κάθε λουλούδι μπορεί ν’ ανθίσει.

Αυτοπροσδιοριζόμενο ως Ριζοσπαστικό Κέντρο, το Ποτάμι κινείται με άνεση σ’ ένα χώρο με φιλελεύθερες και σοσιαλιστικές διαστάσεις. Τόσο από τις ομιλίες όσο και από την κουλτούρα και τη συμπεριφορά του κόσμου του γίνεται φανερό ότι ορισμένες προτάσεις πηγάζουν σαφώς από τη μια ή την άλλη ιδεολογική διάσταση, αλλά υπάρχουν και τα αυτονόητα στη χώρα μας που ξεπερνούν τα ιδεολογικά όρια, παραμένοντας όμως σε ευρωπαϊκό και δημοκρατικό πλαίσιο.