Είναι δολοφόνοι; Και λοιπόν;

 Του Γιάννη Παντελάκη, www.protagon.gr
Kαι λοιπόν; Και αν αποκαλύπτονται νέα στοιχεία για τη δολοφονική δράση της Χρυσής Αυγής; Και αν έρχονται στη δημοσιότητα ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τους νεοναζιστές; Και αν γίνονται κάθε μέρα πιο ξεκάθαρες οι εγκληματικές ενέργειες των μελών της; Όλα αυτά, για ενα αριθμητικά σεβαστό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας δεν σημαίνουν τίποτα. Απολύτως τιποτα. Για την ακρίβεια, ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας, παρότι γνωρίζει ότι πρόκειται για μια εγκληματική φασιστική οργάνωση, όχι απλά δεν πτοείται από το γεγονός, αλλά με την προτίμησή του προς το νεοναζιστικό μόρφωμα ουσιαστικά υιοθετεί όλα τα πρωτοφανή που το συνοδεύουν. Για αυτούς του νεοέλληνες, δεν έχει καμιά σημασία αν μέλη της οργάνωσης δολοφόνησαν τον Παύλο Φύσσα, τον Σαχζάτ Λουκμάν και άγνωστο πόσους ακόμα. Δεν λένε τίποτα οι αποκαλύψεις που συμπληρώνουν το παζλ και τις ογκώδεις δικογραφίες εναντίον της συμμορίας. Στις πρόσφατες ευρωεκλογές, 536.409 άνθρωποι σ' αυτή τη χώρα, επέλεξαν τους νεοναζιστές ως πολιτική επιλογή στέλνοντας μάλιστα τρεις από αυτούς στις Βρυξέλλες και εκτοξεύοντας το ποσοστό της οργάνωσης στο 9,38%!

Τις ημέρες που προηγήθηκαν, τα μέσα ενημέρωσης έφεραν στην επιφάνεια επιπλέον στοιχεία για τους νεοφασίστες. Για τη συμμετοχή τους στην επίθεση κατά μελών του ΠΑΜΕ στο Πέραμα, για τις συνομιλίες που είχαν αφού δολοφόνησαν τον Φύσσα, για τον υπαρχηγό τους που εβαζε μωρά να μαθαίνουν τον ναζιστικό χαιρετισμό! Και λοιπόν; θα αναρωτηθούμε πάλι. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως οι νεοέλληνες που πιστεύουν στη Χρυσή Αυγή, εξακολουθούν να είναι πολλοί. Τόσοι πολλοί, που φέρνουν το ναζιστικό μόρφωμα στην τρίτη θέση. Ας αναλογιστούμε τι σημαίνει αυτό. Οι νεοφασίστες στην τρίτη θέση.
Μια δημοσκόπηση της ΑLCO που δημοσιεύεται σήμερα (για το Πρώτο Θέμα), τους δίνει ποσοστό 6,2%. Μια δεύτερη της MRB (για τη Real news), τους δίνει 6,7%. Τα ποσοστά αυτά με αναγωγή, φτάνουν στο ποσοστό ντροπής που πήραν στις ευρωεκλογές.
Ενδεχομένως το πιο επικίνδυνο, όμως, να είναι κάτι άλλο. Η απουσία πια από τον δημόσιο διάλογο οποιουδήποτε προβληματισμού και συζήτησης για όσους κάνουν τη συγκεκριμένη -συνειδητή πια- επιλογή, αφου δεν μπορούν να επικαλεστούν άγνοια για το τι σημαίνει το συγκεκριμένο μόρφωμα. Δεν μιλάμε πια γι' αυτό, δεν λέμε τίποτα για ένα πρωτόγνωρο για τη χώρα μας φαινόμενο. Σαν να θεωρούμε δεδομένο πως έτσι θα έχουν τα πράγματα. Πως αυτό θα συνοδεύει στο εξής την πραγματικότητά μας. Μοιάζει να συνηθίζουμε να συνυπάρχουμε με όλο αυτό. Και ίσως αυτό να είναι το πιο τρομακτικό...