Να το πάρει το Ποτάμι;

 Στο ευρύτερο πεδίο όμως πρέπει να παρατηρήσουμε και κάτι ακόμη. Αυτή την στιγμή το καζάνι βράζει σε πολλά επίπεδα. Οι αλλαγές στην ελληνική κοινωνία είναι τεκτονικές. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη ανανέωσης του πολιτικού συστήματος. Εγχειρήματα σαν αυτό που ξεκινά ο κ. Θεοδωράκης είναι απλώς η έκφραση αυτής της ανάγκης για αλλαγή, κάτι που δεν μπορούσε να γίνει την προηγούμενη περίοδο του πελατειακού συστήματος, όταν ο κομματικός σωλήνας ήταν η μόνη δίοδος ανέλιξης στην πολιτική. Μπορεί να υπάρξουν κι άλλα εγχειρήματα και καλά θα είναι να κινητοποιηθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι νέοι άνθρωποι για να αλλάξουν όλα αυτά που τους πληγώνουν. Υπό την έννοια αυτή όσοι δεν είναι κακόπιστοι πρέπει να ευχηθούν «καλή επιτυχία στο Ποτάμι». Όχι για τις ευρωεκλογές που έρχονται. Αλλά στο εγχείρημα να μπολιαστεί ένα αρτηριοσκληρωτικό πολιτικό σύστημα με νέες ιδέες, και νέους ανθρώπους.

Ακούγονται ήδη πολλά για το τόλμημα του κ. Στάυρου Θεοδωράκη να κάνει μια πολιτική κίνηση η οποία θα εκτεθεί στις ευρωεκλογές. Όμως είναι τα συνήθη· από τα καλοπροαίρετα «τι θέλει και μπλέκει;», μέχρι τα κακοπροαίρετα «Σιγά, ποιος είναι αυτός;» και τα αριστερά «ότι αυτό είναι ένα άλλο κόλπο του συστήματος για να εμποδίσει την αριστερά από την κατεδάφιση του καπιταλισμού».

«Δεν κάνουμε διάλογο, ήλθαμε να διαλύσουμε τη συνεδρίαση»

Του Απόστολου Λακασά, Καθημερινή

Η απογοήτευση στα πρόσωπα των καθηγητών του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών για την κατάντια του ιδρύματος τα... έλεγε όλα. Πανεπιστημιακοί με σημαντική καριέρα, με συγγραφικό έργο, με θέσεις ευθύνης σε Ελλάδα και εξωτερικό, αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε ξενοδοχείο της Αθήνας διότι μία ομάδα ούτε 10 φοιτητών διέλυσε τη συνεδρίαση, εντός του ΑΕΙ, με τους πανεπιστημιακούς άλλων ΑΕΙ (από την Ελλάδα και το εξωτερικό) που είχαν προσκληθεί για την αξιολόγηση του τμήματος. Με τον ίδιο τσαμπουκά οι ίδιοι φοιτητές λίγο νωρίτερα είχαν απαγορεύσει για δεύτερη φορά στους καθηγητές τους να ψηφίσουν για να εκλέξουν κοσμήτορα στη Σχολή Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του ΕΚΠΑ. Ποιος ευθύνεται; Επιμερίζονται οι ευθύνες; Γιατί οι αρχές της πανεπιστημιακής κοινότητας δεν αντιδρούν στη διάλυση και την απαξίωση του πανεπιστημίου; Γιατί σε άλλες περιπτώσεις οχυρώνονται πίσω από το αυτοδιοίκητο των ΑΕΙ για να πολεμήσουν για τα κεκτημένα τους, ενώ σε αυτήν την περίπτωση ποιούν την νήσσαν; «Δεν... παίζεται η κατάσταση με αυτές τις αθλιότητες των φοιτητών» ήταν η οργίλη αντίδραση καθηγητή του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών, που περιέγραψε στην «Κ» τα γεγονότα. Ουσιαστικά επρόκειτο για το χρονικό μιας προαναγγελθείσας διαμαρτυρίας σε δύο επεισόδια στο κτίριο της οδού Σόλωνος που φιλοξενείται η Σχολή: • Οπως συνέβη και στις 17 Φεβρουαρίου, όταν έγινε η πρώτη απόπειρα για τη διενέργεια των εκλογών για τη θέση του κοσμήτορα στη Σχολή Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών, έτσι και χθες περίπου 10 φοιτητές της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς έκλεψαν τις κάλπες, αντιδρώντας στην εφαρμογή του νόμου πλαισίου 4009 και του σχεδίου «Αθηνά» για την αναδιάρθρωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Ριζοσπαστική Αριστερά και Βενεζουέλα

Του Νικόλα Σεβαστάκη*, Εφημερίδα των Συντακτών

Ακόμα δηλαδή και αν υποθέσουμε ότι οι διαδηλωτές-αντίπαλοι της «μπολιβαριανής εξουσίας» εκφράζουν συμφέροντα ή επιδιώξεις των εύπορων τάξεων, αυτό δεν δικαιολογεί την προσπάθεια έξωσής τους από το πολιτικό παιχνίδι και τη δημοσιότητα. Είναι και αυτοί κοινωνικά υποκείμενα όπως και ο κόσμος που διαδηλώνει αυτές τις μέρες υπέρ της κυβέρνησης. Η αντίληψη ότι οι ταξικές βουλήσεις ή, αορίστως, τα «λαϊκά συμφέροντα» δικαιολογούν την έκπτωση σε αστικές και πολιτικές ελευθερίες είναι μια από τις χειρότερες κληρονομιές του παρελθόντος. Γι’ αυτό και η προ ημερών ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ που μιλά για τους «δημοκρατικούς και σοσιαλιστικούς δρόμους της Βενεζουέλας» λειτουργεί, στη συγκεκριμένη συγκυρία, ως άκριτη νομιμοποίηση ενός καθεστώτος που μοιάζει να καταφεύγει περισσότερο στον νόμο της επιβολής παρά να απαντά στις αγωνίες των πολιτών του.

Υπάρχουν στιγμές της πολιτικής, όχι αναγκαστικά από τις κεντρικές ή τις περισσότερο εντυπωσιακές, που αναδεικνύουν βαθύτερα προβλήματα στην πολιτική μας κουλτούρα. Τόσο στα δεξιά όσο και στα αριστερά της πολιτικής σκακιέρας. Αναλογίζομαι, για παράδειγμα, τη στάση που φάνηκε να υιοθετεί ο ΣΥΡΙΖΑ έναντι όσων συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στη μακρινή Βενεζουέλα. Είναι γνωστό ότι στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει από χρόνια μια συναισθηματική και πολιτική έλξη έως ταύτιση με την «Μπολιβαριανή Επανάσταση» και το πείραμα Τσάβες.

Ποιος είναι τελευταίος παρακαλώ;

Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ

Ταξιδεύω συχνά στην Πολωνία, ακόμη από την εποχή του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Σίγουρα πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Το πνεύμα του καπιταλισμού κυριαρχεί πλέον και εκεί. Υπάρχει όμως στη χώρα ένα ακόμη πνεύμα, το οποίο ενώ εμφανίζεται στις τράπεζες, τους ναούς του καπιταλισμού, δεν έχει σχέση με αυτόν. Την πρώτη φορά που επισκέφτηκα μια τράπεζα στην καπιταλιστική πλέον Πολωνία, είδα κάτι το ασυνήθιστο. Ουρά μπροστά από τα ταμεία δεν υπήρχε. Όλοι κάθονταν. Οι περισσότεροι δεν κοιτούσαν το κινητό τους, αλλά διάβαζαν μια εφημερίδα ή ένα βιβλίο. Κοίταξα να βρω το μηχάνημα για τα νουμεράκια προτεραιότητας. Πουθενά κάτι τέτοιο. Αγχώθηκα, αφού δεν ήξερα τη σειρά μου. Έβλεπα όμως ότι μόλις άδειαζε ένα ταμείο κάθε φορά σηκώνονταν ένας και πήγαινε σ’ αυτό. Κανείς άλλος δεν κινούνταν. Μετά από λίγο μπήκε ο επόμενος πελάτης. Αυτός ρώτησε ποιος είναι ο τελευταίος. Και αφού του απάντησα, ότι εγώ ήμουν αυτός, εκείνος πήγε ήσυχα και κάθισε κάπου πολύ μακριά από μένα. Τότε κατάλαβα ότι έπρεπε και εγώ να έχω κάνει την ίδια ερώτηση για να ξέρω τη σειρά μου.

Γεωστρατηγική εθνική ενότητα

Του Δημήτρη Ψυχογιού, BHMA

Ήταν πολύ  ενδιαφέρουσα η συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στον Παύλο Παπαδόπουλο που δημοσίευσε χθες το Βήμα (Αλέξης Τσίπρας: Δεν θα κυβερνήσω μόνο με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, 23/2/14). Μάθαμε πως, καίτοι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει αυτοδυναμία, στην κυβέρνησή του θα υπάρχουν, εκτός από στελέχη του κόμματος, «προσωπικότητες κύρους, εξωκοινοβουλευτικοί και εξειδικευμένοι τεχνοκράτες»· ότι θα σχηματίσει «μικρό και ευέλικτο» κυβερνητικό σχήμα· ότι υπάρχουν ήδη έτοιμα νομοσχέδια και προεδρικά διατάγματα για «νέο μοντέλο διακυβέρνησης» και «ουσιαστική διοικητική μεταρρύθμιση» – που θα υλοποιηθούν μάλιστα «προτού ορκιστεί η κυβέρνηση»! Στα προεκλογικά μπαλκόνια, υποθέτω. Θα συλληφθεί η φοροδιαφυγή και θα πληρώσουν οι έχοντες, θα υπάρξει επέμβαση στις τράπεζες που ανακεφαλαιοποιήθηκαν με δημόσιο χρήμα, θα απαλειφθούν οι επιπτώσεις των μνημονίων για τους ασθενέστερους – και κυρίως «Μόλις εκλεγούμε θα ζητήσω έκτακτη σύγκληση Συνόδου Κορυφής της ΕΕ με θέμα τη συλλογική και αλληλέγγυα αντιμετώπιση της κρίσης δημοσίου χρέους», δηλώνει. Οπότε διεξάγεται ο εξής διάλογος  Παπαδόπουλου-Τσίπρα:

Μύθοι και παράδεισοι

Του Περικλή Δημητρολόπουλου, ΝΕΑ

Τσαβισμός: ένα υβριδικό σύστημα δημοκρατίας και αυταρχισμού που χτίστηκε πάνω στον λαϊκισμό, τα πετροδόλαρα και τον ημισοσιαλισμό. Ο ορισμός ανήκει στον Ρόρι Κάρολ, δημοσιογράφο της Γκάρντιαν. Ο Κάρολ είναι ανταποκριτής της βρετανικής εφημερίδας στη Λατινική Αμερική και η βάση του είναι το Καράκας, η πρωτεύουσα της Βενεζουέλας. Τον Μάρτιο του 2013 κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Κομαντάντε: Η Βενεζουέλα του Ούγκο Τσάβες». Σε ένα άρθρο του που δημοσιεύθηκε τον ίδιο μήνα με αφορμή τον θάνατο του Τσάβες, ο Κάρολ έγραφε ότι ο πρόεδρος της Βενεζουέλας αφήνει πίσω του μια «αμφιλεγόμενη κληρονομιά θριάμβου, καταστροφής και αβεβαιότητας». Ενδεχομένως η εφημερίδα του Κάρολ να μη θεωρείται αρκετά αριστερή για τα γούστα των εγχώριων αριστερών ή όποιων αυτοπροσδιορίζονται ως τέτοιοι. Δεν αποκλείεται ο ιρλανδός δημοσιογράφος να εμφορείται από εμπάθεια, να απεργάζεται και αυτός το τέλος της μπολιβαριανής επανάστασης όπως θα έλεγε κάθε στρατευμένος αναλυτής που ξέρει να εξηγεί την αποτυχία μόνο με συνωμοσιολογικούς όρους. Γεγονός είναι πάντως ότι η «όμορφη επανάσταση», όπως χαρακτήριζε την επανάστασή του ο ίδιος, παράγει πλέον μόνο ασχήμια. Η Βενεζουέλα παραδίδεται στο χάος. Οχι επειδή το θέλει κάποιο σκοτεινό κέντρο. Αλλά επειδή στη Βενεζουέλα συνέβη ό,τι συμβαίνει με όλα τα αυταρχικά καθεστώτα: οι θεσμοί ταυτίστηκαν με ένα πρόσωπο. Και όταν εκλείψει το πρόσωπο, η κατάρρευση είναι αναπόφευκτη.

Ορθόδοξες ΜΚΟ

 Του Ηλία Κανέλλη, ΝΕΑ

Μία ακόμα φορά ο Ελληνισμός πέφτει από τα σύννεφα όταν διαπιστώνει ότι χρήματα που δίνονταν «για καλό σκοπό» χρησιμοποιούνταν είτε για προσωπικά οφέλη είτε για την εξυπηρέτηση πολιτικών (και γεωπολιτικών) παιχνιδιών. Μια πασίγνωστη ΜΚΟ που βρέθηκε στο στόχαστρο τα χρόνια του πάρτι, όταν το χρήμα ήταν άφθονο και (νομίζαμε) ατελείωτο, ήταν η Αλληλεγγύη της Εκκλησίας της Ελλάδος, ιδρυθείσα με πρωτοβουλία του Χριστόδουλου το 2002. Το 2007, όταν παρτίδα 340 τόνων με κατεψυγμένα και ληγμένα κοτόπουλα που έπρεπε να έχουν καταστραφεί βρέθηκε σε ψυγείο του Πειραιά έτοιμη να σταλεί ως επισιτιστική βοήθεια στο Ιράκ, έγινε πολύς θόρυβος. Ενώ, μάλιστα, είχε ζητηθεί η επιστροφή ποσού που έφτανε περίπου στα 6 εκατ. ευρώ από την Ντόρα Μπακογιάννη, τότε υπουργό Εξωτερικών, η Αλληλεγγύη έκλεισε από τον νυν Αρχιεπίσκοπο και, από όσο ξέρω, οι δραστηριότητές της δεν διερευνήθηκαν αναλυτικά. Είναι προφανές, οι υποθέσεις της Ορθοδοξίας και της Ελλάδας δεν σηκώνουν επ' άπειρον διασυρμό. Υποθέσεις της Ορθοδοξίας και της Ελλάδας υποτίθεται ότι εξυπηρετούσε και το Διεθνές Κέντρο Αποναρκοθέτησης (ΔΚΑ), η ΜΚΟ που αποκαλύφθηκε τις προάλλες ότι μέρος των επιχορηγήσεών της για την αχρήστευση ναρκοπεδίων χρησίμευε, από δόλιχους δρόμους, στη χρηματοδότηση της διαφυγής του Κάρατζιτς από τις διεθνείς διωκτικές Αρχές.

Σε αναζήτηση της ουτοπίας

Από τον Θανάση Γιαλκέτση, Εφημερίδα των Συντακτών

 Δύο Ιταλοί φιλόσοφοι, ο Μαουρίτσιο Φεράρις και ο Σαλβατόρε Βέκα, συνομίλησαν με θέμα την ουτοπία. Ο διάλογός τους -απόσπασμα του οποίου παρουσιάζουμε στη συνέχεια- έγινε στο πλαίσιο εκδηλώσεων που οργάνωσε ο Δήμος της Ασκόνα, στο καντόνι Τιτσίνο της Ελβετίας.

 Φεράρις: Συχνά αντιπαραθέτουν την πραγματικότητα στη δυνατότητα και βλέπουν στην πραγματικότητα κάτι που είναι από τη φύση του αρνητικό, ικανό μόνο να αντιστέκεται και να αντιτίθεται. Αναμφίβολα, το πραγματικό έχει αυτό το χαρακτηριστικό. Ταυτόχρονα όμως είναι και η πηγή του δυνατού, επειδή ξεκινώντας από αυτό που υπάρχει ανοίγονται οι δυνατότητες. Στο βάθος, αυτό που λέω έχει ήδη γραφεί στην «Αισθητική» του Μπαουμγκάρτεν, ενός οπαδού του Λάιμπνιτς και επομένως ενός φιλοσόφου που ενδιαφερόταν πολύ για τη δυνατότητα. Πίσω από την πραγματικότητα, από εκείνο που υπάρχει, είναι θα λέγαμε «εγκιβωτισμένη» η δυνατότητα, εκείνο που μπορεί να υπάρξει. Και ακριβώς επειδή καθένας από μας είναι αυτός που είναι, με την ιστορία του και τον χαρακτήρα του, του ανοίγονται ορισμένες δυνατότητες και όχι κάποιες άλλες.

 Βέκα: Στο βιβλίο μου «Αποσπάσματα ενός ουτοπικού λόγου» ζητώ από τον Ρόμπερτ Μούζιλ μιαν απάντηση στην περίπλοκη υπόθεση της αντιπαράθεσης ή της απλής διάκρισης μεταξύ πραγματικότητας και δυνατότητας.

Λεφτά υπάρχουν, αλλά δεν μας αγγίζουν

Του Κώστα Καλλίτση, Καθημερινή, 23.02.13

Η συγκυρία των διεθνών αγορών χαρακτηρίζεται από δύο στοιχεία που η Ελλάδα θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να αξιοποιήσει. Πρώτον, «ξεχειλίζουν» από κεφάλαια, που τους προσφέρουν πάμφθηνα οι μεγάλες κεντρικές τράπεζες (κυρίως ΗΠΑ, Ιαπωνίας) μέσω «quantitative easing», σε μια απόπειρα να στηριχτεί η ανάκαμψη. Δεύτερον, έχει αναστραφεί η ροή των διεθνών κεφαλαίων. Ενώ από το 2007 κατευθύνονταν από τις ανεπτυγμένες στις αναδυόμενες οικονομίες, μετά το 2010 αλλάζουν ρότα και κατευθύνονται προς τις οικονομίες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού. Η αλλαγή οφείλεται κυρίως (α) στην άρση των μεγάλων αβεβαιοτήτων για την εξυπηρέτηση του χρέους και την οικονομία των ΗΠΑ, (β) στις ισχυρές ενδείξεις ότι ο ανοδικός κύκλος στην Κίνα εξαντλεί τη δυναμικότητά του και (γ) στη βεβαιότητα ότι στον ευρωπαϊκό νότο κρύβονται μεγάλα κοιτάσματα υποτιμημένων αξιών. Γι’ αυτό, ακριβώς, μεγάλες μάζες κεφαλαίου στρέφονται στις χώρες του νότου της Ευρωζώνης. Η στροφή ενισχύεται από τα αποτελέσματα της προσπάθειας της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, ενώ η Ιταλία και η Ισπανία βρίσκουν τον βηματισμό τους, με αποτέλεσμα ήδη να δέχονται όχι μόνο βραχυπρόθεσμα αλλά και μακροπρόθεσμα κεφάλαια για επενδύσεις. Η Ελλάδα πόρρω απέχει από αυτόν το στόχο, καθώς στα γνωστά δεινά έχουν προστεθεί, τώρα, τέσσερις αβεβαιότητες για (α) την ανάκαμψη, (β) τη γνησιότητα και βιωσιμότητα του πρωτογενούς πλεονάσματος, (γ) την ισχύ και ικανότητα των τραπεζών και (δ) την αβεβαιότητα ενόψει των εθνικών εκλογών που προεξοφλούνται. Αλλά, πέρα από τα επενδυτικά κεφάλαια, τη χώρα μας δεν την αγγίζουν ούτε τα μεγάλα βραχυπρόθεσμα κεφάλαια και χωρίς ξένα ιδιωτικά κεφάλαια, οικονομική μεγέθυνση δεν γίνεται.

Ποια κοινωνία;

 Του Γιάννη Μπουτάρη, Καθημερινή, 3.02.14
 Η Θάτσερ είπε κάποτε ότι «δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο άτομα». Το είχε πει για λόγους εντυπώσεων, θέλοντας να δώσει έμφαση στην ατομικότητα σε βάρος της συλλογικότητας. Τέτοιες ιδέες, όμως, οδήγησαν στην αποθέωση του ατομικισμού και στην κοινωνική πόλωση στις δυτικές κοινωνίες. Οι περισσότερες ιδεολογίες κινούνται μεταξύ του δίπολου κοινωνικής δικαιοσύνης και ατομικής ελευθερίας. Είναι, όμως, ιδιαίτερα σημαντικό να κατανοήσουμε ότι ιδέες όπως αυτή της θατσερικής αποχαλίνωσης κάνουν κακό, όχι μόνο στην κοινωνική συνοχή αλλά και στη ίδια την ατομική ελευθερία. Ποιος είναι πιο ελεύθερος να πραγματώσει τις ατομικές του επιθυμίες και στόχους, αυτός που κατοικεί στο Δενδροπόταμο ή αυτός που μένει στο Πανόραμα; Αυτός που ζει στον Αγιο Παντελεήμονα ή αυτός που ζει στην Κηφισιά; Η ατομική ευτυχία και ελευθερία δεν είναι έννοιες θεωρητικές και αποστεωμένες. Σχετίζονται άμεσα με την κατάσταση που επικρατεί στην ίδια την κοινωνία. Οι κοινωνίες όμως δεν διαμορφώνονται τυχαία, δεν πέφτουν από τον ουρανό... Οσο έχει αποτύχει ο σοβιετικού τύπου κομμουνισμός, τόσο έχει αποτύχει και η όψιμη αλόγιστη αποθέωση του ατομικισμού και της λαιμαργίας. Πώς αλλιώς εξηγείται, ότι παρά την τεχνολογική πρόοδο, την αύξηση της παραγωγικότητας και την τεράστια συσσώρευση πλούτου, οι νεόπτωχοι και οι κοινωνικές ανισότητες στις πόλεις μας όλο και αυξάνονται; Οσο λάθος ήταν ένα κοινωνικό μοντέλο που δεν έπαιρνε υπόψη του τις ατομικές διαφορές, δεν έδινε κίνητρα στους ανθρώπους να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους, τόσο λάθος είναι οι κοινωνίες που εξυψώνουν την απληστία και την ακόρεστη κατανάλωση.

Η γεωπολιτική του σχίσματος στην Ουκρανία, η απόκλιση ΗΠΑ και «Γαλλο-Γερμανικού άξονα»

Tου Ιμμάνιουελ Βάλλερστάϊν , © Immanuel Wallerstein :  The Geopolitics of Ukraine’s Schism (15.2.2014),  http://aftercrisisblog.blogspot.gr,

H Ουκρανία υποφέρει από ένα βαθύ εσωτερικό σχίσμα εδώ και αρκετό καιρό, που απειλεί να γίνει ένας από εκείνους τους άσχημους εμφύλιους πολέμους που συμβαίνουν σε όλο και περισσότερες χώρες. Μέσα στα όρια της σημερινής Ουκρανίας υπάρχει ένα ρήγμα ανατολής-δύσης, γλωσσικό, θρησκευτικό, οικονομικό και πολιτισμικό, με την κάθε πλευρά να είναι περίπου το 50 % του όλου της χώρας. Η σημερινή κυβέρνηση (λέγεται ότι κυριαρχείται από το ανατολικό μισό της χώρας), κατηγορείται δημόσια από την άλλη πλευρά για διαφθορά και απολυταρχισμό. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό είναι αλήθεια, τουλάχιστον εν μέρει. Ωστόσο δεν είναι σαφές άν μια κυβέρνηση που θα κυριαρχείται από το δυτικό μισό, θα ήταν λιγότερο διεφθαρμένη και λιγότερο αυταρχική. Σε κάθε περίπτωση, το ζήτημα τίθεται εσωτερικά σε γεωπολιτικούς όρους: Εάν η Ουκρανία πρέπει να είναι μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ή πρέπει να έχει ισχυρούς δεσμούς με τη Ρωσία. Ίσως λοιπόν δεν ήταν αναμενόμενο, που η αναπληρώτρια υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, αρμόδια για Ευρωπαϊκές και Ευρασιατικές Υποθέσεις, Victoria Nuland, συζητά την πολιτική στρατηγική των ΗΠΑ έναντι της Ουκρανίας με τον πρέσβη των ΗΠΑ στο Κίεβο. Στην ταινία YouTube της συζήτησης, η κ. Νούλαντ ορίζει το ζήτημα ως γεωπολιτική μάχη μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης (και ιδίως της Γερμανίας). Πάστηκε στα πράσα να λέει «Fuck the Εuropeans» - τους Ευρωπαίους, όχι τους Ρώσους.

Η Γερμανία ξεχνάει τις ενοχές της

Της Ξένιας Κουναλάκη, Καθημερινή, 22.02.14

Σε ένα καλλιτεχνικό ντίνερ πάρτι στο Βερολίνο, μιλάω με ένα φίλο μου ελληνικά. Γερμανός ζωγράφος έρχεται προς το μέρος μας και ρωτάει: «Ελληνες είστε;». «Οχι, Εβραίοι», του απαντάει ο φίλος μου, περισσότερο για πλάκα, αλλά και για να δοκιμάσει τις αντιδράσεις του. «Ωχ, συγγνώμη», λέει αυτόματα, κοκκινίζει και αποχωρεί ντροπιασμένος. Ο φίλος μου, μόνιμος κάτοικος Γερμανίας, διασκεδάζει με αυτήν την ενοχική στάση των Γερμανών απέναντι σε οτιδήποτε εβραϊκό. Εγώ πάλι βρίσκω ότι ακριβώς αυτή η συλλογική ντροπή για γεγονότα που σημειώθηκαν 70-80 χρόνια πριν, αλλά και ο τρόπος που αυτή μεταδίδεται από γενιά σε γενιά, είναι ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα και συμπαθή στοιχεία του γερμανικού λαού. Αυτού του είδους η ευαισθητοποίηση, ωστόσο, φθίνει. Και είναι τρομακτικό να παρακολουθεί κανείς την απενοχοποίηση που συντελείται αργά αλλά σταθερά σε μια χώρα με τόσο σκοτεινό παρελθόν. Tελευταίο κρούσμα σε αυτήν τη διαδικασία η έκδοση νέου βιβλίου από τον πρώην σοσιαλδημοκράτη και στέλεχος της Μπούντεσμπανκ, Τίλο Σαρατσίν, ένθερμο υποστηρικτή του βιολογικού ντετερμινισμού. Αμετανόητος προβοκάτορας και εχθρός της πολυπολιτισμικότητας, ο Σαρατσίν επανέρχεται δριμύτερος επιχειρηματολογώντας κατά της υποτιθέμενης δικτατορίας της πολιτικής ορθότητας. Στο χθεσινό φύλλο της Bild δημοσιεύτηκαν αποσπάσματα από το βιβλίο, στο οποίο καταρρίπτονται διαδεδομένοι –κατά τη γνώμη του Σαρατσίν– μύθοι. Για παράδειγμα, ότι «γυναίκες και άνδρες είναι ίδιοι», ότι «το Ισλάμ είναι μια ειρηνική θρησκεία», ότι «η μετανάστευση μπορεί να λύσει το δημογραφικό πρόβλημα της Γερμανίας».

Carthago delenda est. Χρειάζονται νέοι επειδή το παλαιό πολιτικό σύστημα δεν είναι υπερασπίσιμο

 

Κώστας Ντιος

Του Σταύρου Τσακιράκη, ΝΕΑ

Το πολιτικό κατεστημένο της χώρας μάς οδηγεί και πάλι σε αδιέξοδο. Η δημοσιονομική τάξη που επιβλήθηκε με οριζόντια, κυρίως, μέτρα δεν αρκεί για να εξασφαλίσει την έξοδό μας από την κρίση και να βάλει τις βάσεις οικονομικής ανάπτυξης. Για να γίνει αυτό απαιτούνται δομικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες με τη σειρά τους προϋποθέτουν ριζική αλλαγή νοοτροπίας και πράξης. Το πολιτικό κατεστημένο της χώρας έχει αποδείξει ότι η αλλαγή νοοτροπίας είναι πέραν των δυνάμεών του. Δείτε την πρόσφατη δραστηριότητά του: νομιμοποίησε το παράνομο νεκροταφείο στον Υμηττό, επανέφερε αφορολόγητο επίδομα στους ενστόλους, αποπειράθηκε να επαναπροσλάβει τους παρανόμως διορισθέντες στο μετρό, επιχείρησε να ξηλώσει τον Καλλικράτη. Εξακολουθεί να κάνει ό,τι ακριβώς έκανε πάντα: διαχειρίζεται πελατειακές σχέσεις, διαπραγματεύεται μικροσυμφέροντα, παραχωρεί μικροπρονόμια. Τέσσερα χρόνια κρίσης και οι πρακτικές του παρελθόντος επαναλαμβάνονται απαράλλαχτες. Η μόνη διαφορά είναι ότι εκτείνονται σε μικρότερη κλίμακα: εκεί που διόριζε δέκα, τώρα διορίζει δύο, εκεί που σπαταλούσε εκατό ευρώ, τώρα σπαταλά δέκα. Το πολιτικό κατεστημένο της χώρας δεν είναι άξιο υπεράσπισης ή συμπαράταξης. Δεν είναι όχι μόνο για τις προφανείς ευθύνες του παρελθόντος αλλά και για το γεγονός ότι έχει αποδείξει πως δεν μπορεί να αλλάξει στο παραμικρό νοοτροπία.

Πόσο μετράει η Ελλάδα;

 Του Θοδωρή Γεωργακόπουλου, Καθημερινή, 21.02.14

Μερικά πράγματα είναι οφθαλμοφανή. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, ας πούμε, η Ελλάδα είναι μια χώρα με θαυμάσιο κλίμα, και τον Φεβρουάριο αυτοκίνητα κυκλοφορούν με το air condition αναμμένο. Επίσης, είναι μια χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης που πρακτικά πτώχευσε, περίπτωση μοναδική στα χρονικά. Αυτά είναι προφανή. Αλλά στα υπόλοιπα σημαντικά κριτήρια που χαρακτηρίζουν ένα κράτος και μια κοινωνία, πώς τα πάμε; Πώς συγκρινόμαστε σε σχέση με τους άλλους; Είμαστε στ’ αλήθεια χειρότεροι σε κάτι; Γι’ αυτό πτωχεύσαμε; Ή μήπως είμαστε μια χαρά, στην ελίτ των χωρών του κόσμου, και κακώς αγχωνόμαστε και χαλάμε τις καρδιές μας; Υπάρχουν στη Γη κάποιοι οργανισμοί, ανεξάρτητοι κατά κύριο λόγο, που μελετάνε τις εκφάνσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας και εκδίδουν τα αποτελέσματά τους προσφέροντας μια εικόνα για το πώς είναι ο κόσμος και πώς κατατάσσονται οι χώρες της Γης ανάλογα με συγκεκριμένα κριτήρια. Κάθε ξεχωριστή μέτρηση έχει ενδιαφέρον, αλλά αν μαζέψουμε πολλές μαζί και τις δούμε δίπλα δίπλα, ποιος ξέρει, μπορεί να μας πουν κάτι σημαντικό για μια συγκεκριμένη χώρα. Αυτό θα κάνουμε τώρα εδώ. Σύμφωνα με τη λίστα του ΔΝΤ που μετρά το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, η Ελλάδα είναι η 36η πλουσιότερη από τις 180 χώρες του κόσμου. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν το κόστος της ζωής -και άρα την αγοραστική δύναμη-, η Ελλάδα πέφτει στην 42η θέση, αλλά παραμένει μόνο λίγο κάτω από τον μέσο όρο των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Φορολογικό σύστημα - σουρωτήρι

 Του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή, 20.02.14
Τον Μάρτιο του 2010 -τότε που διάφοροι αφελείς νόμιζαν ότι θα έκαναν το ρωμέικο κανονικό ευρωπαϊκό κράτος- η κυβέρνηση του κ. Γ. Παπανδρέου έκανε μια μεγάλη φορολογική τομή. Νομοθέτησε ότι όλα τα εισοδήματα, ανεξαρτήτως πηγής και ανεξαρτήτως... «διακηρυγμένων σκοπών», φορολογούνται σε ενιαία κλίμακα. Αυτό, δεν ήταν απλώς δίκαιο· ήταν και ένα βήμα (από τα πολλά που χρειάζονται) για την απλοποίηση του φορολογικού συστήματος. Φυσικά αυτή η τομή πνίγηκε στην αντιμνημονιακή υστερία που ενέσκηψε δύο μήνες μετά, δηλαδή τον Μάιο του 2010, αλλά και στις διακομματικές κραυγές περί... φορομπηχτικής πολιτικής. Τα θαύματα στην Ελλάδα είναι σαν τις προεκλογικές υποσχέσεις «για απλό και δίκαιο φορολογικό σύστημα». Κρατάνε τρία τέρμινα. Τον Ιούνιο του 2012 ανέλαβε το υπουργείο Οικονομικών ο νυν (και αεί) αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Ευάγγελος Βενιζέλος και άρχισε το ξήλωμα της ενιαίας κλίμακας. Τον Σεπτέμβριο έκανε αυτοτελή τη φορολόγηση για τα εισοδήματα από ενοίκια, και τον Δεκέμβριο αύξησε τον συντελεστή φορολόγησης αδιανέμητων κερδών (!) και μείωσε τον συντελεστή για τα μερίσματα. Υπολογίζαμε τότε ότι «αν κάποιος έχει 100.000 εισόδημα από μερίσματα θα πληρώσει 10.000 ευρώ φόρο. Αν είναι από τόκους καταθέσεων 15.000. Αν τα παίρνει από ενοίκια ο φόρος γίνεται 33.000. Αν είναι ελεύθερος επαγγελματίας θα δώσει στην εφορία 29.000 ευρώ. Στην πιο δεινή θέση θα είναι αν εργάζεται: θα δώσει 34.650 ευρώ» («Φορολογικό χωρίς αρχές», Καθημερινή 11.12.2012).

Οχι άλλοι killers. Ο νέος εντολοδόχος Ιταλός Πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι, οι πολιτικές λιτότητας και η Αριστερά

 

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ

Ο Μιχάλης Μητσός με άρθρο του στα Νέα ( 14-02-2014) έγραφε για την περίπτωση αντικατάστασης του Ιταλού Πρωθυπουργού Ενρίκο Λέτα από τον ηγέτη του Κεντροαριστερού Δημοκρατικού Κόμματος Ματέο Ρέντσι, ότι ο τελευταίος «είχε δώσει τέσσερεις υποσχέσεις: να μην παίξει παιγνίδια παρασκηνίων, να αναλάβει την εξουσία μόνο έπειτα από εκλογές, να μην αντιταχθεί στον Λέτα και να μη συμμαχήσει με την Κεντροδεξιά. Τις παραβίασε και τις τέσσερεις». Τέσσερεις παραβιάσεις δείγματα υψηλού πολιτικού αμοραλισμού. Σύμφωνα με τον Κάντ η θεμελιώδης αρχή της ηθικής θεωρίας είναι το «Πράττε σύμφωνα με ένα γνώμονα που μπορεί συγχρόνως να ισχύει ως καθολικός νόμος. – Κάθε γνώμονας που δεν είναι κατάλληλος για τούτο αντίκειται στην ηθική», (Μεταφυσική των Ηθών, σελ 44, εκδόσεις Σμίλη σε γοητευτική μετάφραση και επιλεγόμενα του Κώστα Ανδρουλιδάκη). Ο Ρέντσι δεν παραβίασε μόνο τις τέσσερεις υποσχέσεις του, παραβίασε αυτόν τον ηθικό νόμο που είναι η βάση κάθε δυτικού πολιτισμικού υποδείγματος. Ηγέτες τύπου Ρέντσι είναι εκπρόσωποι μιας νέας «φουρνιάς» πολιτικών που στην ούγια του κουστουμιού τους γράφει τις λέξεις αλαζονεία και ελιτισμός. Μια γενιά που, με πρόσχημα την παγκοσμιοποίηση, θεωρεί ότι αριστερό είναι να μειώνεις τις κοινωνικές δαπάνες, να τάσσεσαι υπέρ των ελαστικών απολύσεων, υπέρ της μείωσης της φορολογίας των υψηλών εισοδημάτων.

Εθνικοφροσύνη και αυταρχισμός

 

Του Ηλία Κανέλλη, ΝΕΑ

Ενα από τα μεγάλα προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ιδεολογία. Οσο το κόμμα μπορούσε ανέτως να κάνει αντιπολίτευση και να εισπράττει το αποτέλεσμα μιας γενικευμένης δυσαρέσκειας περίσσευαν οι πολιτικές θέσεις. Αρκούσε η περιγραφή με μελανά χρώματα της κατάστασης, με έμφαση στην ανεργία ή στην απώλεια εισοδημάτων, και η γενικόλογη υπόσχεση ενός άλλου, καλύτερου μέλλοντος, το οποίο υποσχόταν το κόμμα της Αριστεράς με λόγο ταυτοχρόνως μεσσιανικό και ηθικολογικό - τύπου «μπροστά μας καραδοκούν οι Λαιστρυγόνες» ή «είμαστε έτοιμοι με καθαρά χέρια» (και αυτοί!), που έλεγε χθες και η Ρένα Δούρου. Οσο δεν παίζεται τίποτα ο καθένας και η καθεμιά μπορούν να συνεχίζουν να λένε ό,τι θέλουν, τσάμπα είναι. Οσο όμως πλησιάζουμε σε εκλογικές αναμετρήσεις, ό,τι κάνεις και ό,τι λες αρχίζει να κοστίζει. Ο υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων Γαβριήλ Σακελλαρίδης, χθες, φτιαγμένος βεβαίως με καλύτερα υλικά απ' ό,τι όλοι εμείς που διαφωνούμε μαζί του, μιλούσε για την Ανοιχτή Πόλη, την παράταξή του - στην ηγεσία της οποίας, ωστόσο, βρέθηκε (για να το πω κομψά) κάπως άτσαλα, αν ερμηνεύω σωστά την πικρία της Ελένης Πορτάλιου. Θέλω να πω ότι όταν εμφιλοχωρεί η ανάγκη της σαφήνειας αρχίζουν και τα προβλήματα. Δείτε τι γίνεται, αίφνης, με τις θέσεις του κόμματος για την προσπάθεια επαναπροσέγγισης των δύο κοινοτήτων στην Κύπρο. Η επίσημη γραμμή βάλλεται εκ των έσω ως εθνικιστική - όχι άδικα. Εθνικιστής χαρακτηρίζεται και ο Κώστας Γρίβας, μέλος της Επιτροπής Αμυνας του κόμματος, ο οποίος πριν παρουσιάσει τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τις Ενοπλες Δυνάμεις είχε δώσει συνεντεύξεις υμνούμενος σε έντυπα της Ακροδεξιάς. Στον αντίποδα, το κόμμα δεν δίστασε, με ανακοίνωσή του, να εκφράσει τη βεβαιότητά του ότι το καθεστώς Μαδούρο στη Βενεζουέλα είναι «επαναστατική διαδικασία» και ότι τα βίαια επεισόδια των τελευταίων ημερών, με τρεις νεκρούς, είναι «προσπάθεια κλιμάκωσης της βίας από ακραίες  ομάδες της αντιπολίτευσης».

Μόνο ένα ισχυρό μεταρρυθμιστικό σοκ μπορεί να επαναφέρει την Ελλάδα στην ανάπτυξη

 Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Μόνο ένα ισχυρό μεταρρυθμιστικό σοκ μπορεί να επαναφέρει την Ελλάδα στην ανάπτυξη. Όλες αυτές οι προσπάθειες που βλέπουμε κάθε μέρα της κάθε μιας επαγγελματικής ομάδας να διασώσει τα δικά της κεκτημένα, να διατηρήσει ένα σύστημα που έχει χρεοκοπήσει αμετάκλητα, είναι καταστροφικές και αυτοκαταστροφικές. Είναι δύσκολο να κάνουμε σε λίγα χρόνια όσα άλλες χώρες έκαναν σε περισσότερα, αλλά εμείς φταίμε για το χαμένο χρόνο. Όσο πιο γρήγορα το πάρουμε απόφαση, τόσο πιο γρήγορα θα βγούμε από το δράμα. Η Κύπρος είναι δίπλα μας. Παρασυρμένη από τη δική μας ανεύθυνη αντιμετώπιση, δοκίμασε την ίδια άρνηση πραγματικότητας. Ο τυχοδιωκτισμός της όμως κράτησε μια βδομάδα. Όχι 4 χρόνια. Σήμερα κανείς δεν μιλάει για πρόβλημα Κύπρου.

Πριν λίγες μέρες η τηλεόραση έπαιζε μια παλιά ταινία της δεκαετίας του ’70, «Το Δίκτυο». Μια κούκλα και αδίστακτη Φαίη Ντάναγουεϊ, τηλεοπτικός παραγωγός ειδήσεων, αποφασίζει να αλλάξει το δελτίο. Εκεί που οι παρουσιαστές εκφωνούσαν ή έστω σχολίαζαν τις ειδήσεις, τώρα φώναζαν, κατήγγελλαν την κυβέρνηση, το σύστημα, το κράτος. Μα αυτό δεν είναι ενημέρωση, έλεγαν οι δημοσιογράφοι. Όταν ο λαός είναι θυμωμένος και φωνάζει, απαντούσε αυτή, τότε τα media οφείλουν να μεγεθύνουν τη φωνή του, να φωνάζουν δυνατότερα. Η Φαίη είχε άδικο, όμως ήταν όμορφη και νέα, κανείς δεν μπορούσε να της αντισταθεί. Αμέσως το «σόου-ειδήσεις» γίνεται δημοφιλές, η Αμερική κάθεται μπροστά στις οθόνες να δει τον παρουσιαστή που φωνάζει και οδύρεται, τα νούμερα εκτινάσσονται, η επιτυχία έρχεται. Μετά, ακολουθεί η κατάρρευση.

Την πάτησε ο άθεος

 Του Μιχάλη Μητσού, ΝΕΑ

Στο Αγιον Ορος δεν έχω πάει. Ολη αυτή η ιστορία με το άβατο για τις γυναίκες με χαλάει. Αν πάντως πήγαινα ποτέ, θα το έκανα μόνος. Ή με έναν καλό φίλο. Αν θες να συγκεντρωθείς και να τα βρεις λίγο με τον εαυτό σου, οι μεγάλες παρέες δεν κάνουν καλό. Αλλά ο κ. Σαμαράς τα έχει πολύ καλά με τον εαυτό του. Κι έτσι πήρε μαζί του στο Ορος μια κουστωδία: δύο υπουργούς, τον γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου, έναν υποψήφιο περιφερειάρχη, έναν υποψήφιο δήμαρχο και τον γενικό γραμματέα Μέσων Ενημέρωσης, προφανώς για να συντονίζει το επικοινωνιακό κομμάτι της επίσκεψης. Και ο συντονισμός στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία. Μάθαμε έτσι ότι η υποδοχή του Πρωθυπουργού έγινε με το βυζαντινό τελετουργικό. Οτι ο κ. Σαμαράς είπε το «Πιστεύω» και το «Πάτερ Ημών». Οτι στο Αγιον Ορος συντελείται μια «επανάσταση εν ειρήνη» (αυτό δεν το κατάλαβα, αλλά με τη θρησκεία δεν τα έχω και πολύ καλά). Οτι «ρίγη συγκινήσεως διέτρεχαν τον ευλαβόντα επισκέπτη» (κάτι ξέφυγε εδώ από τον πρωθυπουργικό λογογράφο) καθώς προσκυνούσε τις εικόνες. Δεν μάθαμε τι έκαναν οι άνθρωποι που τον συνόδευαν, αλλά ο κ. Μπαλτάκος πρέπει να άφησε πολύ καλές εντυπώσεις, αφού η Ιερά Κοινότητα έκανε ειδική μνεία στην ουσιαστική συνεισφορά του για την ευόδωση της συνεργασίας της με την κυβέρνηση. Μάλλον ο γενικός γραμματέας Μέσων Ενημέρωσης έκρινε ότι δεν πρέπει να ξέρουμε περισσότερα γι' αυτό το θέμα.

Ο χορός της μικροπολιτικής

Eν αρχή ην η ημερομηνία των εκλογών. Ο υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Μιχελάκης αντιμετώπισε το θέμα όχι ως θεσμικός παράγοντας, αλλά ως πρώην διευθυντής ειδήσεων ιδιωτικού καναλιού, που κοιτάει πώς θα κερδίσει περισσότερα σε θεαματικότητα το κεντρικό του δελτίο. Δηλαδή, με κολπάκια. Εμπνεύστηκε τον ορισμό της ημερομηνίας του α΄ γύρου των δημοτικών εκλογών, μια Κυριακή πριν από τις Ευρωεκλογές. Το σκεπτικό απλό: Πολλοί δεν θα πάνε να ψηφίσουν τη δεύτερη Κυριακή, αφού γι’ αυτούς δεν θα υπάρχει β΄ γύρος – είτε θα έχουν ήδη εκλέξει δήμαρχο και περιφερειάρχη είτε θα έχουν εκτονώσει στον πρώτο την οργή τους. Έτσι, παρά τις αντιδράσεις, η ΝΔ μπορεί να γλιτώσει μέρος της κατακραυγής για την κυβερνητική πολιτική, απαξιώνοντας το αποτέλεσμα. Και το ποσοστό της με την αποχή θα φανεί μεγαλύτερο – και με λίγη καλή τύχη, όχι πολύ μακριά από τον αντίπαλο. Μετά, από κοινού Σαμαράς και Βενιζέλος αποφάσισαν να πλήξουν τον δικό τους «αντίπαλο» ο καθένας, αλλάζοντας τους κανόνες του παιχνιδιού, μόλις τρεις μήνες πριν τις εκλογές. Η ΝΔ «στριμώχνει» τον ΣΥΡΙΖΑ, που θα ήθελε μια πιο συντεταγμένη παρουσία υποψηφίων της ηγετικής ομάδας, παριστάνοντας ότι είναι κεντροαριστερή/σοσιαλδημοκρατική, ενώ τώρα θα πρέπει να τιθασεύσει το «σκορποχώρι» των διαφόρων υποψηφίων που ενίοτε προκύπτουν και άκρως προβληματικοί. Και το ΠΑΣΟΚ ρίχνει a priori στο καναβάτσο τους 58, που ό,τι και να κάνουν, όσο και να γκρινιάξουν, όσο και να αποκλείσουν υποψηφίους με παραδοσιακή απήχηση στο εκλογικό σώμα, κινδυνεύουν να ψηφίζουν οι υποστηρικτές τους Βούλγαρη και Παγουλάτο – και να τους προκύπτει π.χ. Γεννηματά και Κουκουλόπουλος.

«Εχουμε προδιάθεση στον φατριασμό και στον αυταρχισμό»

Συνέντευξη του Πασχάλη Κιτρομηλίδη, ΒΗΜΑ

«Είναι η αποτυχία του Διαφωτισμού στην ελληνική κοινωνία. Συνίσταται, νομίζω, στο γεγονός ότι εδώ ποτέ δεν εδραιώθηκε η διάκριση δημοσίου και ιδιωτικού όπως αυτή αποτυπώνεται στις ιδέες της φιλελεύθερης πολιτικής σκέψης. Λόγω της αποτυχίας αυτής ο ατομικισμός ως ηθικό πρόταγμα δεν γίνεται αποδεκτός. Ομως στους κόλπους μιας ευνομούμενης ελεύθερης κοινωνίας αυτό είναι αυτονόητο, νοουμένου ότι υπάρχουν και πράγματα που δεν επιτρέπονται εφόσον αποβαίνουν εις βάρος των άλλων. Απεναντίας επικράτησαν ως ηθικά νόμιμες μόνο συλλογικές αξίες που υποκρύπτουν τελικώς μιαν αβυσσαλέα υποκρισία

Ο Πασχάλης Μ. Κιτρομηλίδης, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, επέστρεψε στην Αθήνα ύστερα από δύο εβδομάδες παραμονής στην Αγγλία. Το βιβλίο του «Enlightenment and Revolution: The Making of Modern Greece» (Διαφωτισμός και Επανάσταση: Η διαμόρφωση της νεότερης Ελλάδος), που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις του Χάρβαρντ, παρουσιάστηκε με επιτυχία τόσο στο King's College του Λονδίνου όσο και στο St. Antony's College της Οξφόρδης, στο Κέντρο Ευρωπαϊκών Σπουδών που εδρεύει εκεί.

Μοναδική ταυτότητα του σημερινού ΠΑΣΟΚ η εξουσιαστική βουλιμία της ηγεσίας του

Μαριλένα Κοππά, 16.2.2014

Ευρωεκλογές με σταυρό… Νίκη της δημοκρατίας ή τακτικισμοί στη βάση κομματικών σκοπιμοτήτων;

Οι όποιες αλλαγές στα εκλογικά συστήματα δεν μπορούν να αιφνιδιάζουν. Πρέπει να γίνονται έγκαιρα, έπειτα από διαβούλευση και με τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση. Τα «κόλπα» και οι σκοπιμότητες της στιγμής δεν προάγουν τη δημοκρατία, ακόμα και όταν την επικαλούνται. Η αλλαγή έγινε όχι για να αποφασίσει δήθεν ο λαός, αλλά γιατί το προνόμιο του αρχηγού έγινε στη παρούσα φάση βαρίδι. Ουσιαστικά, δεν εκχωρούν το δικαίωμα της απόφασης στους πολίτες αλλά στους προσωπικούς μηχανισμούς αναγνωρίσιμων στελεχών και στις σχέσεις που αυτά έχουν με τα ΜΜΕ και τους μηχανισμούς διαμόρφωσης της κοινής γνώμης.

Θα είσαστε εκ νέου υποψήφια ευρωβουλευτής; 

Είμαι και παραμένω πολιτικά παρούσα. Το μεγάλο διακύβευμα δεν είναι η μια ή η άλλη θέση, το ένα ή το άλλο αξίωμα, αλλά η διαρκής προσπάθεια για τη χώρα. Η μάχη για μια άλλη Ευρώπη, μια άλλη Ελλάδα. Το έκανα ως ευρωβουλευτής σ” όλη τη διάρκεια της θητείας μου. Θα συνεχίσω να το κάνω όπου και να βρεθώ…

Η επικράτηση της νέας γενιάς και η θηλυκή πλευρά των νεωτερισμών

Της Κατερίνας Σχινά, Καθημερινή, 16.02.14
MICHEL SERRES, Η Κοντορεβιθούλα, μετ: Δημήτρης Ποταμιάνος, εκδ. Ποταμός, σελ. 123 

Είναι η ενσάρκωση (θηλυκή, βεβαίως, αφού «στις τελευταίες δεκαετίες είμαστε μάρτυρες του θριάμβου των γυναικών») της νέας γενιάς, που παίζει τις νέες τεχνολογίες στα δάχτυλα, αρνείται τις ιδεολογίες των γονιών της, προκρίνει το συνδεσμικό (connectif) έναντι του συλλογικού (collectif) ή μάλλον επιχειρεί μια σύνδεση των δύο, αξιώνοντας να καταλύσει την πυραμίδα της εξουσίας προς όφελος ενός νέου ζιγκουράτ, όχι διχαστικού όπως ο Πύργος της Βαβέλ, αλλά ενωτικού, ενός πύργου που «θα αντιπροσωπεύει τη συνδεδεμένη συλλογικότητα» και θα είναι «κινούμενος, μεταβλητός, ρευστός, παρδαλός, πολύχρωμος».

Δεν είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι με τα παιδιά μας. Δεν έχουμε τις ίδιες εμπειρίες, δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα, δεν κατοικούμε στον ίδιο χώρο, δεν ζούμε στην ίδια φύση, δεν ψηλαφίζουμε με τον ίδιο τρόπο τον κόσμο. Για εκείνα, το σύμπαν δεν ορίζεται πια από τις αποστάσεις, αλλά βρίσκεται στις άκρες των δαχτύλων τους – αυτών των επιδέξιων δαχτύλων που γράφουν τα μηνύματα με εξωφρενική ταχύτητα στα κινητά τους τηλέφωνα, που χειρίζονται την εικονική σφαίρα με ταχυδακτυλουργική επιδεξιότητα. Για εκείνα, το σώμα, η γέννηση, ο θάνατος, ο πόνος, το επάγγελμα, οι τόποι, οι συνθήκες ύπαρξής μας στον κόσμο έχουν ριζικά μεταμορφωθεί.

Τέσσερις αβεβαιότητες και ξένες επενδύσεις

Του Κώστα Καλλίτση, Καθημερινή, 16.02.14
Τέσσερις μεγάλες αβεβαιότητες αναφορικά με την Ελλάδα είναι αντικείμενο συζητήσεων στις εν Αθήναις πρεσβείες, σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (κυρίως στο Βερολίνο...), στο Λονδίνο και σε άλλα μητροπολιτικά κέντρα των διεθνών αγορών. Αβεβαιότητες που ερμηνεύουν γιατί τα ξένα κεφάλαια (με εξαίρεση διάφορα μικρά κερδοσκοπικά funds που μπαινοβγαίνουν στο Χρηματιστήριο με βραχύτατο ορίζοντα ενός μηνός...) επιλέγουν να μένουν εκτός της Ελλάδας για το επόμενο προβλεπτό διάστημα. Η πρώτη αβεβαιότητα είναι αν θα σταματήσει ή όχι η ύφεση, αν και πότε θα αρχίσει η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας. Ο ξένος επενδυτής τοποθετείται σε μια οικονομία για να βγάλει κέρδη. Αυτό συνεπάγεται ότι (με εξαίρεση τομείς που δεν εξαρτώνται άμεσα από την ελληνική αγορά, όπως μεγάλα ξενοδοχεία που εισάγουν απευθείας ξένους τουρίστες...) δεν έρχεται να επενδύσει σε μια χώρα αν δεν πιστεύει ότι η οικονομία της είναι έτοιμη να περάσει στη φάση της μεγέθυνσης. Οσον αφορά τη χώρα μας, οι αρνητικές προβλέψεις των ξένων επενδυτών ενισχύονται από τις διαπιστώσεις ότι πολλές ελληνικές επιχειρήσεις είτε εξωθούνται να βγουν και να συνεχίσουν να παράγουν εκτός Ελλάδας είτε οδηγούνται σε κλείσιμο γιατί, παρά τη δραματική μείωση των μισθών, τα άλλα κόστη (ενέργειας, φορολογίας και, επίσης το κόστος που επιφέρει το καθεστώς διαπλοκής και διαφθοράς...) τις καθιστούν μη ανταγωνιστικές. Γιατί να έρθει μια ξένη, όταν φεύγουν ή σβήνουν ελληνικές επιχειρήσεις;

Πρέπει να σταματήσει ο λαϊκισμός του "νταντέματος" των πολιτών από τους επαγγελματίες πολιτικούς

Του Γιάννη Μπουτάρη, www.thestival.gr

Εισήγηση στο συμπόσιο που διοργάνωσε το ΑΠΘ με τίτλο "Ποια Ελλάδα;"

Οι πολίτες, παρότι, σε μεγάλο βαθμό, καλά καταρτισμένοι και μορφωμένοι, λόγω της απουσίας αξιόπιστων ελεγκτικών μηχανισμών, έχουν εθιστεί στην ασυδοσία. Πρέπει, λοιπόν, να σταματήσει ο λαϊκισμός του «νταντέματος» των πολιτών από τους επαγγελματίες πολιτικούς, και να τους υπενθυμίζουν και εκείνοι από την πλευρά τους ότι εκτός από δικαιώματα έχουν και υποχρεώσεις.

Όπως πολύ σωστά σκέφτηκαν οι διοργανωτές του συνεδρίου, για να διατυπώσει κανείς προτάσεις για μια καλύτερη Ελλάδα, πρέπει να προσεγγίσει πρώτα τα αίτια της κατάστασης που βιώνουμε. Η ανάλυση αυτή εμπεριέχει τόσο απλές όσο και σύνθετες μεταβλητές. Οι αιτίες της ελληνικής κρίσης δεν είναι τόσο απλές. Ίσως γιατί η κρίση δεν είναι μόνο ελληνική, αλλά ενός μοντέλου ανάπτυξης που εφαρμόστηκε σε αρκετές ανεπτυγμένες χώρες. Οι ρίζες της παρακμής του ακουμπούν στο σύστημα ασύδοτου δανεισμού που τροφοδοτήθηκε κατά τη μετάβαση από τα έθνη-κράτη σε μία ατελώς διεθνοποιημένη πραγματικότητα. Και μπορεί προσωπικά το «διεθνοποιημένη» να μην με ενοχλεί, έχει όμως αποδειχθεί πως η έλλειψη οποιωνδήποτε ρυθμιστικών μηχανισμών στην οικονομία οδηγεί σε ακραίες κοινωνικές ανισότητες. Αν στην αχαλίνωτη χρηματοδότηση της παραγωγής με δανεικά προσθέσουμε και την πρόχειρη οικοδόμηση της Ευρωζώνης, ακουμπάμε το σύνθετο υπόβαθρο της οικονομικής κρίσης πολλών ευρωπαϊκών χωρών, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.

Stuart Hall: Η ελεύθερη κραυγή τών Αντιλών στο δυτικό κόσμο

  Του Βασίλη Καλαμαρά, Ελευθεροτυπία

Ο Στιούαρτ Χολ, ο νονός του όρου «πολυπολιτισμικότητα» στις ανθρωπιστικές σπουδές, δεν βρίσκεται πλέον ανάμεσά μας. Ηταν 82 ετών και στις φλέβες του κύλαγε αίμα από την Ινδία, την Αφρική και τη Μεγάλη Βρετανία. Κρεολός με βρετανική εκπαίδευση, με αφροαμερικανική συνείδηση και μαύρο ασυνείδητο. Είχε γεννηθεί στην Τζαμάικα, η οποία είχε υπάρξει αποικία της πάλαι ποτέ κραταιάς Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Η πρώην αποικία έστελνε ένα από τα καλύτερα τέκνα της στη μητρόπολη, για να πάρει, κατά κάποιο τρόπο, την «εκδίκησή» της. Οι υπηρέτες του νεοφιλελευθερισμού πρέπει να ανακουφίστηκαν, αφού περισσότερο από έξι δεκαετίες είχαν μέσα στα πόδια τους μία ευδιάκριτα μαχητική φωνή της Αριστεράς -μέσα από το περιοδικό «Marxism Today» και την επιθεώρηση «New Left Review»-, η οποία περιέγραψε το πολιτικό φαινόμενο Μάργκαρετ Θάτσερ, επινοώντας τον όρο «θατσερισμός». Η παλιά γενιά του Εργατικού Κόμματος, ο Νιλ Κίνοκ και ο Τόνι Μπλερ, χρωστάνε πολλά στη σκέψη του, όμως ο Στιούαρτ Χολ ανέκρουσε πρύμναν, καθώς έβλεπε ημέρα με την ημέρα η πλειονότητα της σοσιαλδημοκρατίας να αγκαλιάζει και τελικώς να εγκολπώνεται το πρόταγμα του νεοφιλελευθερισμού.

Καθεδρικές της ερήμου

 Του Ηλία Κανέλλη, NEA

Η συρρίκνωση της δραστηριότητας της Χαλυβουργικής και η ανακοίνωση ότι οι εργάτες και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι τίθενται σε διαθεσιμότητα αναδεικνύουν ένα από τα μείζονα προβλήματα της σύγχρονης Ελλάδας: την αδυναμία της χώρας να δημιουργήσει ένα σοβαρό επενδυτικό περιβάλλον για τη βιομηχανική παραγωγή και, ιδίως, για τη βιομηχανία μεταποίησης. Ιδίως τα χρόνια της Μεταπολίτευσης η βιομηχανία, όπως παρατηρεί και ο ιστορικός Κώστας Κωστής στο σημαντικό βιβλίο του «Κράτος και επιχειρήσεις στην Ελλάδα: η ιστορία του "Αλουμινίου της Ελλάδος"» (Εκδ. Πόλις), παλινδρόμησε ανάμεσα στη συρρίκνωση της μεταποίησης, τη μετατροπή του ανταγωνιστικού πεδίου σε προστατευόμενο Δημόσιο διά της ανάληψης από το κράτος των προβληματικών επιχειρήσεων και την κήρυξη ουσιαστικά των ξένων επενδύσεων ως ανεπιθυμήτων. Η πολιτική αυτή έτεινε να γίνει κυρίαρχη σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, όταν κάθε παραγωγική δραστηριότητα έβρισκε απέναντι οργανωμένες δυνάμεις, με πρόσχημα την προστασία είτε του περιβάλλοντος είτε του φυσικού κάλλους είτε της αθάνατης ελληνικής εσωστρέφειας.

«Βαλκανικές κουτοπονηριές του Βενιζέλου»

Συνέντευξη του Γεράσιμου Γεωργάτου στην Εφημερίδα των Συντακτών, 14.02.14

Αποδυνάμωση της πρωτοβουλίας της «Ελιάς» και αποστασιοποίηση στελεχών -μετά τον αιφνιδιασμό με την αλλαγή μοντέλου εκλογής ευρωβουλευτών- προβλέπει ο Γεράσιμος Γεωργάτος, εκ των πρωταγωνιστών της κίνησης των «58» και μέλος της συντονιστικής της γραμματείας. Ο κ. Γεωργάτος εξαπολύει επίθεση στον Ευάγγελο Βενιζέλο, καταλογίζοντας «βαλκανικές κουτοπονηριές», ενώ παραδέχεται ότι η Κεντροαριστερά πληρώνει τα «βαρίδια» της. Εξηγεί τις ενστάσεις του με τη σταυροδοσία και τέλος δηλώνει ότι θα συνεχίσει να εργάζεται για την ανασυγκρότηση του χώρου, μέσα από τις τάξεις του κόμματός του, της ΔΗΜΑΡ, που όμως, ως γνωστόν, έχει απορρίψει τη συνεργασία με τους «58» και το ΠΑΣΟΚ.

 «Δεν είμαι βέβαιος ότι το εγχείρημα θα συνεχίσει να συγκινεί με την ίδια ένταση τους εχέφρονες πολίτες»

 «Η προσωπική και η στενή κομματική διάσωση συνεχίζουν να αποτελούν απόλυτη προτεραιότητα»

• Ποιο το μέλλον της «Ελιάς» μετά τις τελευταίες εξελίξεις; Πριν φυτρώσει ξεραίνεται;

Ετσι κι αλλιώς η ιστορία δεν πορεύεται ευθύγραμμα. Οι εξελίξεις θα έλεγα δεν είναι ενθαρρυντικές για τη συνολική ανασυγκρότηση του χώρου μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο η άρνηση της ΔΗΜΑΡ να προσέλθει στον διάλογο, αλλά πολύ περισσότερο ο αιφνιδιασμός από το ΠΑΣΟΚ με τον σταυρό προτίμησης, αντί της λίστας στις ευρωεκλογές, αποδυναμώνουν σοβαρά το εγχείρημα. Το κοινωνικό αίτημα και η επιδιωκόμενη ανανέωση σε πρόσωπα και ιδέες χλομιάζει, προσδοκίες διαψεύδονται και δεν είμαι βέβαιος ότι το εγχείρημα θα συνεχίσει να συγκινεί με την ίδια ένταση τους εχέφρονες πολίτες. Μόνη ελπίδα είναι οι ευρωεκλογές να αποτελέσουν ένα επεισόδιο αρνητικά φορτισμένο στην πορεία της προσπάθειας και αυτή να συνεχιστεί.

Στη μέγγενη των «μεταρρυθμίσεων»

 

Της Ελίζας Παπαδάκη, ΝΕΑ

Οσο κι αν επιμένει η κυβέρνηση να προβάλλει το επίτευγμα, η εξασφάλιση πρωτογενούς δημοσιονομικού πλεονάσματος συνιστά αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη για να προχωρήσει η χώρα. Για να αρχίσουν και πάλι να αυξάνονται με καλούς ρυθμούς το εθνικό προϊόν, η απασχόληση και τα εισοδήματα απαιτούνται σημαντικοί πόροι. Αυτοί είναι αδύνατο να αντληθούν από το δραστικά συρρικνωμένο εθνικό εισόδημα. Νέος μεγάλος εξωτερικός δανεισμός, όπως τον γνωρίσαμε προ κρίσης, προφανώς αποκλείεται, ωστόσο οι απαιτούμενοι πόροι δεν μπορούν παρά να έρθουν από το εξωτερικό. Αφενός από προγράμματα δημόσιου χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η διαπραγμάτευση των οποίων θα έπρεπε να αποτελεί απόλυτη κυβερνητική προτεραιότητα, πέρα από την επιδιωκόμενη μακροχρόνια ρύθμιση του χρέους. Και αφετέρου από την εισροή ιδιωτικών κεφαλαίων μέσω του τραπεζικού συστήματος, του Χρηματιστηρίου και για την πραγματοποίηση άμεσων επενδύσεων (εδώ υπάγονται και οι όποιες ιδιωτικοποιήσεις). Και για τις δύο αυτές πηγές της αναγκαίας εξωτερικής χρηματοδότησης κλειδί είναι οι «μεταρρυθμίσεις».

Ο άλλος εκλογικός νόμος

Του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή, 14.02.14
Μιας και υπάρχει αυτός ο οργασμός των αλλαγών στους εκλογικούς νόμους και πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν «τρέχει κάστανο» με τις αιφνιδιαστικές αλλαγές στους εκλογικούς νόμους, μήπως να θεσπιζόταν και η Βουλή με διακόσιους εκπροσώπους; Δεν χρειάζονται συνταγματικές αναθεωρήσεις, αλλά απλός νόμος σαν αυτόν με τον οποίο θα αλλάξει ο τρόπος εκλογής των ευρωβουλευτών. Εξάλλου το θέμα έχει συζητηθεί. Εκτός από λαϊκό αίτημα είναι και προεκλογική υπόσχεση της Νέας Δημοκρατίας. Με την ευκαιρία μήπως αλλάζαμε και τον εκλογικό χάρτη; Σ’ αυτήν τη χώρα συζητείται χρόνια τώρα η επιρροή του μαύρου χρήματος στις εκλογές. Ολοι συμφωνήσαμε ότι οι τερατώδεις εκλογικές περιφέρειες (όπως η Β΄ Αθηνών με 1,5 εκατ. πολίτες) είναι θερμοκήπιο έμμεσης ή άμεσης διαφθοράς. Ο υποψήφιος στη Β΄ Αθηνών, Τάσος Μαντέλης, ο οποίος παραδέχτηκε ότι πήρε προεκλογική χορηγία της Siemens ύψους 450.000 μάρκων, είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Ολοι ξέρουν ότι αν δεν είσαι γνωστός ηθοποιός ή τραγουδιστής, για να απευθυνθείς σε 1,5 εκατ. εκλογείς, θα πρέπει: ή να βρεις από κάπου πολλά λεφτά, ή να παρακαλέσεις πολύ τους καναλάρχες για να εμφανίζεσαι τακτικά στα καφενεία τους, ή να έχεις φτιάξει δεσμούς ρουσφετιού με το εκλογικό σώμα. Τα προσόντα κάποιου υποψηφίου παίζουν ελάχιστο ρόλο, αφού ελάχιστοι θα τα μάθουν (αν δεν έχουν χρηματοδότες, τηλεοπτικά πάνελ κ.λπ. για να τα διαφημίσουν).

Ο ενοχλητικός λόγος. Πώς ο φανατισμός κερδίζει συνεχώς έδαφος εις βάρος της ελευθερίας

Του Αριστείδη Χατζή, ΝΕΑ

Αν υπάρχει κάτι που ενοχλεί κάθε είδους εξουσία είναι βέβαια η κριτική. Oταν αυτή η κριτική είναι συγκροτημένη, βασίζεται σε επιχειρήματα και εμπειρικά δεδομένα, σε γνώση και στέρεες πεποιθήσεις, τότε ενοχλεί ακόμα περισσότερο. Ετσι η εξουσία κάθε είδους προσπαθεί να εμποδίσει, με όποιον τρόπο μπορεί, τις ενοχλητικές απόψεις. Την ίδια ακριβώς αλλεργία προς την κριτική και την ελεύθερη σκέψη έχουν κάθε είδους ιδεολογίες και συστήματα αξιών που θεωρούν ότι εκφράζουν την εξ αποκαλύψεως αλήθεια. Οτιδήποτε απομυθοποιεί συντηρητικές ιδέες, δόγματα άυλης και υλιστικής μεταφυσικής, φαντασιακά και φαντασιώσεις και βέβαια συνωμοσιολογικού τύπου θεάσεις του κόσμου ενεργοποιεί ενστικτωδώς βίαιες αντιδράσεις. Οι αντιλήψεις αυτές συνήθως χρησιμοποιούν ως φορείς άτομα με μειωμένη ανεκτικότητα - κάτι αναμενόμενο: αν εκθέτεις τον εαυτό σου στον διάλογο, κινδυνεύεις να περάσεις το μονοπάτι του διαφωτισμού. Η απαξίωση κάθε είδους δόγματος και φαντασίωσης θα ακολουθήσει αναπόφευκτα. Οσοι όμως προστατεύουν τον εαυτό τους συνειδητά ή/και ασυνείδητα από το μικρόβιο του λόγου (και του Λόγου!) το πετυχαίνουν με μηχανισμούς που στην καλύτερη περίπτωση είναι ψυχολογικοί: ακούω και διαβάζω μόνο όσους θα επιβεβαιώσουν τις απόψεις μου, απαξιώνω εκ των προτέρων όσους θα αμφισβητήσουν αυτά που με θρησκευτική ευλάβεια πιστεύω, επιλέγω να συναναστρέφομαι άτομα με παρόμοιες ιδέες.

Ο σαματάς των «58» του ΠΑΣΟΚ

                                                                                             

          www.roides.wordpress.com  12.2.2014 

«Δεν μπορούν οι 58 χωρίς το ΠΑΣΟΚ και δεν μπορεί το ΠΑΣΟΚ χωρίς τους 58»  Νίκος Μπίστης

Eπειδή ο τίτλος ήδη του άρθρου προδιαθέτει τι θα ακολουθήσει, οφείλω εξαρχής τη διευκρίνιση ότι θα αδικούσα αν δεν εξαιρούσα εκείνους από τους «58» οι οποίοι παρασύρθηκαν, όπως συμβαίνει πάντα, από τη δύναμη της ουτοπίας ή της διάθεσης να ανήκουν σε μια «πρωτοβουλία» (τι ευφημισμός κι αυτός!) για έναν «ευγενή σκοπό». Και θα τους αδικούσα διπλά αν δεν τους υπέβαλα την ερώτηση: Και τώρα, ύστερα από 5 μήνες δημοσιότητας που δεν σας αναλογούσε, τώρα που γνωρίζετε τα πάντα, ότι σας χρησιμοποίησε το θνήσκον ΠΑΣΟΚ σαν πλυντήριο, τώρα που γνωρίζετε ότι το Κόμμα-Κράτος δεν πληρώνει ούτε τους τόκους από τα χρήματα που άρπαξε από τον ελληνικό λαό προκαταβολικώς ως κρατική επιχορήγηση για τα επόμενα χρόνια, έστω τώρα σκέφτεστε να διαφοροποιηθείτε; Θα επιδιώξετε να κατεβείτε στον στίβο με τις δικές σας δυνάμεις ή θα αφήσετε να σας εξευτελίσει εντελώς ο Βενιζέλος; Δεν πέρασε ούτε στιγμή από το μυαλό σας πού οφείλεται αυτή η πρωτοφανής δημοσιότητα στην «πρωτοβουλία» σας, τόση που κανείς δεν είχε σωρευτικά σε τόσο λίγο διάστημα τα τελευταία χρόνια; Αλήθεια, τι βλέπετε από τη στρατόσφαιρα όπου σας ανέβασαν τα διαπλεκόμενα; Πόσο ακόμη θα κρατήσουν η μέθη και οι αυταπάτες σας;

Παθήματα - μαθήματα. Καρυπίδης- Βουδούρης: δύο υποψηφιότητες που στέλνουν στον ΣΥΡΙΖΑ μηνύματα

Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ, 13.02.14

Το πρόβλημα με τις υποψηφιότητες των κυρίων Θ. Καρυπίδη και Ο. Βουδούρη για περιφερειάρχες Δυτικής Μακεδονίας και Πελοποννήσου αντίστοιχα, δεν είναι τόσο το κατά πόσο ο κ. Καρυπίδης είναι αντισημίτης ή το κατά πόσο ο κ. Βουδούρης νομιμοποιείται να πλασάρεται ως αντιμνημονιακός, αλλά το ότι και οι δύο αποτελούν απόρροια μιας συγκεκριμένης αντιπολιτικής πολιτικής ατμόσφαιρας. Οι δυο υποψηφιότητες είναι γέννημα- θρέμμα μιας αντίληψης για την πολιτική, σύμφωνα με την οποία η χώρα γεννήθηκε το 2010 (για τον Βουδούρη γεννήθηκε δυο χρόνια αργότερα) και από τότε χωρίζεται σε δυο μεγάλα στρατόπεδα, σ’ αυτούς που ασπάζονται το Μνημόνιο και σ’ αυτούς που το αντιμάχονται. Οι αιτίες που οδήγησαν σ’ αυτό είτε αποσιωπούνται είτε ακόμη χειρότερα προτείνονται ως λύσεις για την υπέρβαση του Μνημονίου. Σε μια επίσκεψή μου στην Κοζάνη είχα δεχτεί μια πρόσκληση για συμμετοχή σε μια από τις εκπομπές του κ. Καρυπίδη. Από τις πρώτες ερωτήσεις μού έγινε εμφανές πως είχα να κάνω με κάποιον που εξέφραζε ένα βαθειά διχαστικό, εμφυλιοπολεμικό θα έλεγα λόγο. Ένας φανατικός αλλά ελκυστικός για πολλούς ανθρώπους λόγος μίσους, για ανθρώπους που είδαν να καταρρέει το όραμα της ανοδικής κοινωνικής κινητικότητας, χωρίς οι ίδιοι να αντιλαμβάνονται το γιατί και πολλοί απ’ αυτούς χωρίς καν να φταίνε.

Είναι σωστή ιδέα ο σταυρός προτίμησης στις Ευρωεκλογές;

Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

Tον παλιό καλό εκείνο τον καιρό, που «λεφτά υπήρχαν», κάθε Μέσον Ενημέρωσης που σεβόταν τον εαυτό του, πριν εκδοθεί, παράγγελνε μια έρευνα ανίχνευσης των προτιμήσεων του κοινού. Έβαζε μια διαφημιστική εταιρεία, η οποία έβαζε μια εταιρεία ερευνών, η οποία έβρισκε «αντιπροσωπευτικά κοινά» και τους ρωτούσε πώς θέλουν να είναι το περιοδικό, το ραδιόφωνο, η εφημερίδα. Αυτοί που είχαν παραγγείλει την έρευνα, αυτοί που θα εξέδιδαν το Μέσον, ήταν κρυμμένοι πίσω από το αδιαφανές τζάμι, όπως στις ανακρίσεις του FBI που βλέπουμε στις ταινίες και παρακολουθούσαν τη συζήτηση. Δεν είχα καταλάβει ποτέ αυτές τις έρευνες. Γιατί το έρημο το κοινό απαντούσε σύμφωνα με αυτά που είχε ήδη υπόψη του, με τα έντυπα, ας πούμε, που κυκλοφορούσαν ήδη. Έπειτα η εταιρεία επικοινωνίας σου έλεγε, κάν’ το όπως εκείνα. Γιατί; Γιατί αυτό θέλει ο κόσμος. Μα άμα ήθελα να κάνω αυτό που θέλει ο κόσμος δεν θα χρειαζόμουνα έρευνα. Θα αντέγραφα το πιο επιτυχημένο. Πώς ξέρει ο κόσμος αν του αρέσει κάτι, αν δεν το έχει δει; Πώς θα κρίνει το καινούργιο, αν δεν το ξέρει; Είναι σωστή ιδέα ο σταυρός προτίμησης στις Ευρωεκλογές; Mάλλον είναι σωστή ιδέα. Όσο μεγαλύτερη συμμετοχή έχει ο κόσμος στη δημοκρατία, τόσο βελτιώνεται και αφορά περισσότερους. Τι θα ψηφίσει ο κόσμος; Κατά πάσα πιθανότητα τους χειρότερους. Γιατί αυτούς ξέρει. Θα φταίνε οι πολίτες γι’ αυτό;

Το νέο εκλογικό σύστημα. Ο σταυρός στις ευρωεκλογές, η πολιτική συγκυρία και η Ευρώπη

 Του Γιάννη Βούλγαρη, ΝΕΑ, 11.02.14
Η αλλαγή του νόμου για τις ευρωεκλογές από τους δύο πολιτικούς αρχηγούς υπαγορεύτηκε από ανάγκες τακτικής οι οποίες εξηγήθηκαν σε μήκος και σε πλάτος από έγκυρους αναλυτές. Υπαγορεύτηκε επίσης από την έγνοια για το εκλογικό αποτέλεσμα, γεγονός καθʼ όλα νόμιμο. Αυτή είναι η δουλειά των πολιτικών αρχηγών: να ανησυχούν για την τύχη του κόμματός τους. Ομως οι λόγοι τακτικής δεν καθιστούν αυτομάτως χρήσιμη τη νέα διαδικασία για τις ευρωεκλογές. Ακόμα λιγότερο, δεν νομιμοποιούν τη μέθοδο τροποποίησης. Η δημοκρατική και θεσμική ορθότητα επιβάλλει να μην αλλάζεις τον εκλογικό νόμο, δηλαδή τους κανόνες του παιχνιδιού, λίγο πριν από το παιχνίδι, και μάλιστα με μονομερή απόφαση χωρίς διαβούλευση με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις. Δεν είναι τυχαίο ότι στις εθνικές εκλογές υπήρξε ειδική ρύθμιση για να αποτρέψει τη συνήθη στην αρχική φάση της μεταπολιτευτικής Ελλάδας κακή πρακτική να αλλάζει ο εκλογικός νόμος κατά το δοκούν την τελευταία στιγμή. Το γεγονός ότι δεν περιελήφθη στο Σύνταγμα η ίδια πρόνοια για τις ευρωεκλογές δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει δεοντολογικό πρόβλημα. Ως προς το περιεχόμενο, κατά τη γνώμη μου ο νόμος εισάγει έναν ιδιαίτερα προβληματικό τρόπο ανάδειξης των ευρωβουλευτών. Πάει να διορθώσει ένα κακό προηγούμενο με ένα εξίσου αν όχι μεγαλύτερο κακό.

Σταυροδούλεμα

Του Γεράσιμου Γεωργάτου, 11.02.14

Και επειδή πρόκειται για αξιακό ζήτημα, θα περίμενα οι «58» να ανακοινώσουν δημόσια την αντίθεσή τους σε μια τέτοια ρύθμιση και να καλέσουν το ΠΑΣΟΚ να μην συναινέσει. Θα έσωζαν την αξιοπρέπειά τους και κάποια ελπίδα για το εγχείρημα. Δυστυχώς δεν συνέβη. Τα όποια σοβαρά πρόσωπα και οι καλά επεξεργασμένες θέσεις θα ταφούν υπό το βάρος και το κράτος των μηχανισμών.

 Η απόφαση για εκλογή των ευρωβουλευτών με σταυρό προτίμησης συνιστά βαρύτατη αρνητική εξέλιξη που δυναμιτίζει την ελπίδα για ανασυγκρότηση του χώρου της κεντροαριστεράς, αποδυναμώνοντας μέχρι ταφόπλακας τη σοβαρότερη προσπάθεια, την «Πρωτοβουλία των 58». Όλοι έχουμε κατακρίνει τη σχέση μεταξύ σταυρού προτίμησης, πολιτικής πελατείας και ευνοιοκρατίας. Η συγκεκριμένη απόφαση την ενισχύει και την διευρύνει. Γι` αυτό και το επιχείρημα περί «λαϊκής συμμετοχής» και αμεσότερης δημοκρατίας είναι αβάσιμο. Τα πράγματα δεν γίνονται εν κενώ, αλλά στις συγκεκριμένες συνθήκες της συγκεκριμένης χώρας. Δεν μπορείς να επικαλείσαι την ανανέωση της πολιτικής ζωής σε πρόσωπα και ιδέες με μεθόδους που αποπνέουν σκουριά από το παρελθόν και απέλπιδα προσπάθεια του παλιού να επιβιώσει. Γιατί με τη σταυροδοσία αυτό θα επικρατήσει. Ούτε αντιμάχεσαι έτσι τον αρχηγοκεντρισμό. Απλώς απαλλάσσεις τους αρχηγούς από ένα μπελά. Τις πιέσεις που δέχονται για την κατάταξη στη λίστα των ευρωεκλογών. Τον αρχηγοκεντρισμό τον αντιμάχεσαι με βήματα προς τα μπρος, όχι προς τα πίσω. Με τη διαμόρφωση νομικού – συνταγματικού πλαισίου που θα υποχρεώνει τα κόμματα να τηρούν δημοκρατικές διαδικασίες. Ισχύει σε κάμποσες ευρωπαϊκές χώρες. Δεν ξεπερνιέται ο αρχηγοκεντρισμός με βαλκανικές κουτοπονηριές.

Η ανανέωση της σοσιαλδημοκρατίας

 Από τον Θανάση Γιαλκέτση, Εφημερίδα των Συντακτών

Ο Αγγλος κοινωνιολόγος Κόλιν Κράουτς, ομότιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Γουόρικ, είναι γνωστός στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό από το σημαντικό έργο του «Μεταδημοκρατία» (Εκκρεμές, 2006). Στο τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Making capitalism fit for society» (Polity Press, 2013), ο Κράουτς υπογραμμίζει την ανάγκη η σοσιαλδημοκρατία να γίνει πιο τολμηρή, να βγει από την αμυντική θέση στην οποία καθηλώθηκε τα τελευταία χρόνια, επειδή το καθήκον της να εκπροσωπεί όσους στο καπιταλιστικό σύστημα έχουν λιγότερη ισχύ είναι ένα «καθήκον διαρκές, που σήμερα είναι περισσότερο επίκαιρο από κάθε άλλη φορά». Η ακόλουθη συνέντευξη του Κόλιν Κράουτς δημοσιεύτηκε στην ιταλική εφημερίδα «L’Unità».

• Καθηγητή Κράουτς, ας ξεκινήσουμε από τα πιο δύσκολα: ποια θα πρέπει να είναι τα χαρακτηριστικά του νέου σοσιαλδημοκρατικού προγράμματος;

- Τρεις είναι οι δρόμοι που πρέπει να ακολουθήσουμε. Πρώτα απ’ όλα, χρειάζεται να αναγνωρίσουμε τόσο τα πλεονεκτήματα της αγοράς όσο και τα όριά της. Το να αποδεχτούμε ανοιχτά τα πλεονεκτήματα καθιστά πιο πειστική την επιμονή μας να τονίζουμε τα σοβαρά προβλήματα που προκαλεί. Ο ορισμός αυτών των προβλημάτων είναι το δεύτερο χαρακτηριστικό. Η εισβολή της αγοράς σε κάθε πεδίο της ζωής μας προκαλεί θύματα, βλάπτει συμφέροντα, που δεν μπορούν ούτε να προστατευτούν ούτε να αποζημιωθούν από την ίδια την αγορά.