Κάτω απο τις φλούδες

Του Κώστα Λογαρά, www.protagon.gr, 31.7.12

Υποθέτω ότι το τέρμα του Θεού είναι εκεί όπου η φτώχεια δεν αφήνει περιθώρια για ακκισμούς και θεωρητικές αγωνίες για το μέλλον. Πιάνεις τον πάτο στο βαρέλι όταν πλέον είναι μάταιο και να μιλάς ακόμα, γιατί οι λέξεις σου στεγνώνουν στο λαρύγγι. Το τελευταίο σκαλοπάτι βρίσκεται, φαντάζομαι, σ’ εκείνο το σημείο όπου η ζωή έχει πάψει να είναι μια κατασκευή και ξεγυμνώνοντας κανείς τον εαυτό του φτάνει στα ριζικά στοιχεία της ύπαρξής του. «Αυτό είμαι» λες. Το μπάλωμα στο παντελόνι είναι πραγματικό – όχι μόδα των Dolce&Cabana. Η στέρηση κι η πείνα είναι αληθινή– όχι δίαιτα του bodyline. Κι ο ποδαρόδρομος είναι το μόνο μέσο να μετακινείσαι – δεν έχεις στο γκαράζ παρκαρισμένη τη Mercedes και περπατάς για τη χοληστερίνη. «Αυτό είμαι – λες– και τώρα πια πρέπει να δω τι μπορώ να κάνω με μια τσάπα, μιαν ελιά, τρεις ρίζες ντοματιές». Σαν άνθρωπος της πράξης, δίχως ψευδαισθήσεις.

Μεταρρυθμίσεις ή… Μέτρα;

Του Ανδρέα Παπαδόπουλου, Μεταρρύθμιση, 31.7.12

Την προεκλογική περίοδο διεθνείς οργανισμοί και αναλυτές έδιναν μισές-μισές τις πιθανότητες παραμονής της χώρας στο ευρώ. Αντιθέτως, σήμερα πολλοί από αυτούς εμφανίζονται σχεδόν βέβαιοι ότι η Ελλάδα θα επιστρέψει στη δραχμή. Η εξέλιξη αυτή θα είναι καταστροφική και μόνο οι ηλίθιοι ή όσοι έχουν να αποκομίσουν οικονομικά οφέλη από αυτή την επιλογή, επιχαίρουν. Το ερώτημα που τίθεται και ιδιαίτερα για ένα κόμμα που συμμετέχει στην κυβέρνηση είναι: και τι κάνουμε; Πολλοί θεωρούν ότι η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη είναι απολύτως συνυφασμένη με την εφαρμογή των πιο σκληρών μέτρων, που θα αγγίξουν ακόμα και τους κατώτερους μισθούς και τις κατώτερες συντάξεις. Η ιστορία των δυο τελευταίων ετών μας διδάσκει ότι δεν είναι ακριβώς έτσι. Βρισκόμαστε εδώ και δυο χρόνια σε μια φάση ακατάσχετης μετρολαγνείας, χωρίς σχέδιο, χωρίς πρόγραμμα και χωρίς προοπτική. Και δυστυχώς όσα μέτρα και αν λαμβάνονται, βρισκόμαστε ακριβώς στο ίδιο σημείο, ήτοι αν δεν πάρουμε την (κάθε φορά επόμενη) δόση να μην έχουμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις.

Από το Λονδίνο με αγάπη

Του Μιχάλη Τσιντσίνη, NEA, 30.7.12

Εμείς ήμασταν καλύτεροι. Δεν χρειάστηκε να το πολυσκεφτούν οι «εύζωνες» του ελληνικού κυβερνοχώρου. Πήραν αμέσως το ελληνόμετρο. Εμείς την είχαμε λαμπρότερη την τελετή. Είχαμε μεγαλεία. Τι να μας πουν και οι Εγγλέζοι. Αλήθεια, τι μας είπαν οι Εγγλέζοι; Μας είπαν ότι το πρώτο καπιταλιστικό έθνος στην ιστορία μπορεί ταυτόχρονα να είναι υπερήφανο για το σύστημα δημόσιας υγείας. Οτι η οικονομική πρόοδος μεταμόρφωσε τους υπόδουλους αγρότες σε χειραφετημένους εργάτες. Μας είπαν ότι στον κόσμο που δημιούργησαν με τη βιομηχανική επανάσταση, βάθυνε η δημοκρατία και απλώθηκε η ευημερία. Δεν έχουν Μεγαλέξαντρο οι Εγγλέζοι. Δεν μας πλάσαραν κανέναν στρατηλάτη, κανέναν φιλόσοφο. Ακόμη και τον Σαίξπηρ τον παρέδωσαν στο στόμα ενός ταπεινού μηχανικού. Ενός ρηξικέλευθου εφευρέτη που έχτισε γέφυρες, σιδηροδρόμους και ατμόπλοια. «Μη φοβάστε» μας είπε ο μηχανικός Μπρουνέλ με τη γλώσσα του Σαίξπηρ. Μη φοβάστε τη δημιουργική καταστροφή που απαιτούν οι ιστορικές αλλαγές. Οι καημένοι οι Εγγλέζοι. Δεν μπόρεσαν τίποτε ηρωικό να διηγηθούν. Αντί για ιππότες, μας έδειξαν έναν φαλακρό μεσήλικο, τον καθηγητή που ανακάλυψε τον Παγκόσμιο Ιστό. Αντί για περικαλλή λείψανα, μας έδειξαν το ζωντανό παρόν τους, χωρίς την επιβεβλημένη μνημειακή σοβαρότητα: με ποπ, φαντάσματα και καλαμπούρια. Δεν μας άρεσαν οι Εγγλέζοι. Η τελετή τους ήταν ρηχή, με υλικό μόλις δύο αιώνων. Στη δική μας τελετή δεν χωρούσαν τόσο πρόσφατα επιτεύγματα. Γιατί, πέρα από τα γούστα του καθενός, αυτή είναι η διαφορά μας από τον τρόπο του Λονδίνου. Εμείς μιλάμε ως το έθνος που ήμασταν. Εκείνοι μιλούν ως το έθνος που έγιναν.

Ενα νέο πολιτικό παράδειγμα

Του Ανδρέα Πανταζόπουλου, ΒΗΜΑ, 29.7.12

Από κοινού με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, το βασικότερο χαρακτηριστικό της περιόδου που ακολούθησε τη Μεταπολίτευση του 1974 ήταν το έλλειμμα αυτονομίας της πολιτικής από την κοινωνία. Η κοινωνία καθοδήγησε την πολιτική και τους πολιτικούς, αυτή ήταν που υπαγόρευσε τους κανόνες του παιχνιδιού. Η λεγόμενη φιλολαϊκή πολιτική θεωρήθηκε κάτι εγγενώς καλό, αξία ανυπέρβλητη, έγινε κυρίαρχη ιδεολογία και κοινωνική πρακτική. Οι ελάχιστοι πολιτικοί που τόλμησαν να αντιπαρατεθούν σε αυτήν, από όποιο πολιτικό χώρο και αν προέρχονταν, εξαφανίστηκαν από τη δημοσιότητα, συχνά στιγματιζόμενοι ηθικά. Αυτό ήταν το βασικό χαρακτηριστικό της μεταπολιτευτικής συνθήκης που εγκαινίασε η πτώση της δικτατορίας. Αυτή η φιλολαϊκή πολιτική γιγάντωσε έναν μικροαστικό, εγωιστικό και αλαζονικό ατομικισμό, την αδιαφορία για το κοινό συμφέρον. Είναι παράδοξο, στα όρια του τραγικού: ενώ όλα αυτά τα χρόνια ο δημόσιος χώρος παλλόταν από ένα και μόνο σύνθημα, αυτό της υποχρέωσης της πολιτικής να είναι στην υπηρεσία του «λαού και του έθνους», αυτό που πραγματικά συνέβη ήταν ένας εξατομικευμένος λαός να στραφεί κατά του έθνους, δηλαδή κατά των κανόνων που ορίζουν και καθιστούν εφικτή την κοινή συμβίωση, το κοινό καλό.

Η αναγγελία μιας προαποφασισμένης αντιμεταρρύθμισης

Tου Ορέστη Καλογήρου, www.protagon.gr

Ο νόμος 4009/11 αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη απόπειρα εδώ και δεκαετίες για την αναβάθμιση και τη μεταρρύθμιση, δηλαδή την προς όφελος της κοινωνίας ριζική βελτίωση, του δημόσιου πανεπιστημίου. Ο νόμος ψηφίστηκε με την συντριπτική πλειοψηφία των 4/5 από τη Βουλή ακριβώς πριν από έντεκα μήνες. Πρόκειται για ένα οικοδόμημα με ολοκληρωμένη και συνεκτική φιλοσοφία, που δημιούργησε την προσδοκία, ότι επιτέλους το ελληνικό πανεπιστήμιο θα απαλλαγεί από τον κομματικό εναγκαλισμό και τις φατρίες κάθε είδους, εναρμονιζόμενο με τα όσα ισχύουν σε όλα σχεδόν τα πανεπιστήμια της Ευρώπης των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας, αλλά και σε πολλά ακόμη μέρη του κόσμου. Ο νόμος συνάντησε τη λυσσαλέα αντίδραση κομμάτων (κυρίως ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ), συνδικαλιστών (και της ΔΗΜΑΡ), ακραίων φοιτητικών ομάδων (ΕΑΑΚ) και βεβαίως των πρυτάνεων, ως των κατ’ εξοχήν εκφραστών του κομματικοποιημένου και φατριαστικού τμήματος του πανεπιστημίου. Με λίγα λόγια, ότι συνιστά το βαθύ πανεπιστήμιο.  Από την ψήφισή του μέχρι σήμερα οι ομάδες κρούσης (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΕΑΑΚ) με την βίαιη παρεμπόδιση και οι πρυτάνεις με σωρεία πράξεων ή παραλείψεων, απέτρεψαν την εφαρμογή το νόμου. Πάνω σε αυτή την κατάσταση, που οι δυνάμεις αυτές δημιούργησαν, αναπτύχθηκε η καινοφανής θεωρία περί «ανεφάρμοστου» και «μη λειτουργικού» νόμου.

Η νέα Αριστερά

Του Θάνου Bερέμη *, Καθημερινή, 29. 7.12

Η νέα Αριστερά, όπως εκπροσωπείται κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθεί να προσαρμόσει τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία για την κατίσχυση της εργατικής τάξης, στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Σήμερα, η αληθινή εργατική τάξη έχει περιοριστεί στο εκλογικό περίπου μέγεθος του ΚΚΕ, ενώ το μεγάλο ποσοστό του εκλογικού σώματος που προτίμησε στις τελευταίες εκλογές τον ΣΥΡΙΖΑ, αποτελείται κυρίως από ανέργους του ιδιωτικού τομέα, αφού ο δημόσιος παραμένει ανέγγιχτος από την ανεργία. Οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμα δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι πιστεύουν ότι ο κ. Τσίπρας θα εξασφαλίσει την παραμονή τους στο Δημόσιο. Η αιχμή, όμως, του δόρατος του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στον κόσμο των κορπορατιστικών κεκτημένων, του φοιτητικού κομματικού επαγγελματισμού και σε μικρότερο βαθμό στους καταστροφείς της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας που μάλλον δεν προσέρχονται στις κάλπες.

Περί εσωτερικής υποτίμησης

Της Ζέζας Ζήκου, Καθημερινή, 29.7.12

Στην πιο ευέλικτη αγορά εργασίας του κόσμου, στις ΗΠΑ, ακόμη και στις πιο προβληματικές βιομηχανίες οι μισθοί των εργαζομένων δεν έχουν πέσει σχεδόν καθόλου από τότε που ξέσπασε η οικονομική κρίση (σύμφωνα σε έκθεση της Κεντρικής Τράπεζας του Σαν Φρανσίσκο). Μπορεί μια κυβέρνηση να διαβρώσει τους πραγματικούς μισθούς με τον πληθωρισμό, αλλά είναι σχεδόν αδύνατον να τους περικόψει σε απόλυτες τιμές. Εχουν την τάση να μένουν «κολλημένοι», έλεγε ο Κέινς από τη δεκαετία του 1920. Ακόμη και οι εργοδότες αποφεύγουν να κόβουν τους ονομαστικούς μισθούς, επειδή «φοβούνται μήπως πυροδοτήσουν αντιδράσεις σε δύσκολους οικονομικά καιρούς» (όπως έγραφαν οι Κάνεμαν, Κνετς και Θάλερ το 1986 στην «Αμερικανική Οικονομική Επιθεώρηση»). Στην Ευρώπη της κρίσης που ζούμε, γιατί λοιπόν όλοι έχουν βαλθεί να κάνουν ακριβώς το αντίθετο; Η απορία διατυπώνεται πλέον με ένταση μπροστά στην απαίτηση της ηγεσίας της Ευρωζώνης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου να επιβληθεί η «εσωτερική υποτίμηση» στην Ελλάδα και την Πορτογαλία (και έπεται η Ιταλία και η Ισπανία) προκειμένου να ανακτηθεί η κλονισθείσα ανταγωνιστικότητα. «Εσωτερική υποτίμηση» σημαίνει δρακόντειες περικοπές μισθών από χρόνο σε χρόνο. Ποιος θα μπορούσε να επιβάλει κάτι τόσο απάνθρωπο; «Ο Μουσολίνι», λένε οι Ιταλοί!

Μπαξίσια και μπάχαλο!

Του Χαρίδημου Κ. Τσούκα*, Καθημερινή, 29.7.12

Πριν από μερικές εβδομάδες η υφυπουργός Υγείας κ. Σκοπούλη έκανε μερικές μελαγχολικά ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις στην πρωινή εκπομπή της ΝΕΤ. Δυστυχώς, πέρασαν απαρατήρητες από τα ΜΜΕ. Ολα σχεδόν πρόβαλαν τη δήλωση της υφυπουργού ότι δεν της είχαν δοθεί (ακόμη) αρμοδιότητες, ενώ το ζουμί της συνέντευξης ήταν αλλού. Εχει ενδιαφέρον να εξετάσει κανείς γιατί τα ελληνικά ΜΜΕ αδυνατούν να εστιάσουν στα μείζονα, αλλά δεν είναι του παρόντος. Ας σημειωθεί μόνο ότι τα κριτήρια περί του τι συνιστά πολιτική είδηση για τα ΜΜΕ είναι συνάρτηση, μεταξύ άλλων, της πολιτικής κουλτούρας μιας χώρας. Εκεί που η πολιτική εκλαμβάνεται, κυρίως, ως κινήσεις συμφέροντος των πολιτικών σε ένα επαναλαμβανόμενο ανταγωνιστικό παίγνιο, οι ειδήσεις τείνουν να αφορούν όχι τόσο στο περιεχόμενο της δημόσιας πολιτικής, όσο στις εικαζόμενες προθέσεις των «παικτών» ή στα αποτελέσματα των κινήσεών τους.

Η ρεαλπολιτίκ της ΔΗΜΑΡ

Του Κίμωνα Χατζημπίρου, Μεταρρύθμιση, 29.7.12

Μπορεί η αριστερά να έχει ξεμείνει από ιδεολογία, δηλαδή σχέδιο για την κοινωνία, η Δημοκρατική Αριστερά όμως ασκεί πολιτική. Την δύσκολη εποχή που ζούμε η διακυβέρνηση της χώρας είναι σχεδόν χαμένο στοίχημα. Η οικονομική διαχείριση και τα συνακόλουθα κοινωνικά φορτία κινούνται στην κόψη του ξυραφιού, ένα λάθος μπορεί να είναι μοιραίο αλλά και η αποφυγή λαθών δεν εξασφαλίζει γρήγορο ξεπέρασμα του κινδύνου. Θα ήταν μάλλον αδύνατον σε μια κεντροδεξιά συμμαχία να επιβιώσει για ικανό διάστημα μέσα σε θύελλες και σκοπέλους. Η συνετή απόφαση της ΔΗΜΑΡ να διακινδυνεύσει την συγκυβέρνηση του σκάφους δίνει στο εγχείρημα μια αίσθηση ισορροπίας και αυξάνει τις πιθανότητες σωτηρίας της χώρας. Μπορεί να κατηγορείται σαν αριστερό δεκανίκι μιας συντηρητικής πολιτικής, αλλά χωρίς δεκανίκι το σώμα γκρεμίζεται και μετά την κατάρρευση τα αριστερά δόγματα θα αξίζουν λιγότερο από τα καυσόξυλα. Η σημαντική συνεισφορά της ΔΗΜΑΡ στην διακυβέρνηση είναι η μη απουσία της από το κυβερνητικό σχήμα. Γιατί να μην είναι και κάτι περισσότερο, π.χ. προσφορά υψηλού επιπέδου κυβερνητικών υπηρεσιών σε τομείς όπου κάποια στελέχη της έχουν διαπρέψει;

Να διωχθεί ποινικά η μισαλλοδοξία;

Του Δημήτρη Χριστόπουλου, NEA, 28.7.12

Το ζήτημα της ποινικοποίησης του νεοναζιστικού, ρατσιστικού, ακροδεξιού (ή όπως αλλιώς τον πούμε) λόγου έρχεται και ξαναέρχεται στην επικαιρότητα με αφορμή την κοινοβουλευτική εφόρμηση της Χρυσής Αυγής. Επ' αυτού, πιστεύω ότι ένα φιλελεύθερο - δημοκρατικό πολίτευμα πρέπει να είναι αυστηρό με τους κανόνες του. Χονδρικά, οι κανόνες της δημοκρατίας είναι ότι ο καθείς μπορεί να λέει ό,τι ανατριχιαστικό θέλει διότι υπάρχει ελευθερία του λόγου, οι αντοχές όμως είναι τελείως διαφορετικές και πολύ περιορισμένες όταν ο λόγος γίνεται πράξη. Οντως, μπορεί κάποιος να σκέφτεται ότι «οι μαύροι δεν είναι άνθρωποι», «οι Εβραίοι είναι γουρούνια», «οι μετανάστες να πνιγούν» και να το συζητάει στις παρέες του πεπεισμένος ότι έχει δίκιο. Αυτό μπορεί να είναι πολύ εκνευριστικό για κάποιους άλλους, άλλα έτσι είναι οι κανόνες του φιλελεύθερου παιχνιδιού. Μπορούμε να θυμώνουμε, αλλά δεν μπορούμε να φιμώνουμε.

Αριστερά και Δημοκρατία

Του Σταύρου Τσακυράκη, NEA, 28.7.12

Οι οικονομικές κρίσεις ποτέ δεν έλειψαν από τη χώρα, αλλά μέχρι τη Μεταπολίτευση η Ελλάδα πήγαινε από πολιτική κρίση σε πολιτική κρίση: Κίνημα στο Γουδή, Μικρασιατική Καταστροφή, δικτατορία του Μεταξά, Κατοχή, Εμφύλιος, μαύρη δημοκρατία στις δεκαετίες του 1950 και του 1960 και τέλος δικτατορία των συνταγματαρχών. Φυσικά όλες αυτές οι κρίσεις είχαν τις ιδιομορφίες τους. Ολες, όμως, ήταν κρίσεις μιας χώρας που πάσχιζε χωρίς επιτυχία να εγκαθιδρύσει μια πραγματική κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Θα τις ονομάσω «κρίσεις που είχαν ως ζητούμενο τη Δημοκρατία». Η Μεταπολίτευση έθεσε τέλος σε αυτού του είδους τις υπαρξιακές κρίσεις. Το δημοψήφισμα έσβησε οριστικά τον βασιλιά ως τον αντίπαλο πόλο της δημοκρατίας και οι κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού που θεσπίστηκαν από το Σύνταγμα σε γενικές γραμμές τηρήθηκαν με αποτέλεσμα να έχουμε την πιο μακρά περίοδο ομαλής λειτουργία της Πολιτείας. Σταματήσαμε να έχουμε διαμάχες για την αυθεντικότητα των εκλογών, για το ποιος τις κέρδισε ή ποιος πρέπει να διοριστεί πρωθυπουργός και γενικά λειτουργούσαμε, τουλάχιστον τυπικά, σαν όλες τις δυτικοευρωπαϊκές δημοκρατίες.

Βιβλιοθήκες και δικτάτορες

ΤουGazmend Kapllani,http://gazikapllani.blogspot.gr

Υπάρχουν σπίτια χωρίς βιβλιοθήκες. Υπάρχουν σπίτια με φτωχές βιβλιοθήκες. Υπάρχουν σπίτια με δήθεν-βιβλιοθήκες. Υπάρχουν σπίτια με υπέροχες βιβλιοθήκες. Υπάρχουν και άλλα με καμένες, κατεστραμμένες ή κρυφές βιβλιοθήκες. (Νομίζω ότι τέτοια σπίτια ήταν εκείνα των Εβραίων της Θεσσαλονίκης στην Κατοχή). Οι ιδιωτικές βιβλιοθήκες του εικοστού αιώνα μπορούν να αφηγούνται την πολιτική του ιστορία και υστερία. Τα μεγάλα του πάθη, τα μεγάλα του εγκλήματα, τις κραυγαλέες του αντιφάσεις. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου υπήρχε μια μεσαίου μεγέθους βιβλιοθήκη, γεμάτη βιβλία, τα περισσότερα των οποίων τα απεχθανόμουν. Οι φοβισμένοι γονείς μου, διωκόμενοι από το καθεστώς, προσπαθούσαν να φτιάξουν μια βιβλιοθήκη- βιτρίνα που θα αποδείκνυε την πίστη τους στο καθεστώς, με την ελπίδα ότι θα γλίτωναν περισσότερες διώξεις και βάσανα. Ήταν γνωστό σε όλους ότι το μάτι ενός χαφιέ του καθεστώτος έπεφτε ανελλιπώς πάνω στην βιβλιοθήκη, εφόσον υπήρχε… Τα ράφια της βιβλιοθήκης μας ήταν γεμάτα από βιβλία των «Ηγετών του Κόμματος» και τα λαμπρά πνεύματα του μαρξισμού- λενινισμού. Μόνο έργα του Ενβέρ Χότζα υπήρχαν καμιά εβδομηνταριά και συνεχώς προσθέτονταν και άλλα. Μετά, έρχονταν τα βιβλία των «αγαπημένων συντρόφων» του Κόμματος. Λιγότερα από εκείνα του Ηγέτη, φυσικά. Κανείς δεν επιτρεπόταν να τον ξεπεράσει. Έπειτα έρχονταν τα ξένα βιβλία, τα «καθώς πρέπει», μεταφρασμένα στα αλβανικά. Το «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» του Μαρξ και δίπλα του το «Κεφάλαιο».

Ελληνικό σχολείο τέλειωσε το καημένο το κορίτσι

Της Άννας Δαμιαννίδη, 

Ένα νέο κορίτσι που δεν ασχολήθηκε πολύ με την πνευματική του καλλιέργεια επειδή έκανε από παιδάκι σκληρή προπόνηση. Με την εικόνα αυτή προσπάθησαν μερικοί να υπερασπιστούν τη Βούλα Παπαχρήστου για το ρατσιστικό ανεκδοτάκι που έγραψε στο τουίτερ της και της στοίχισε τόσο ακριβά. Κι έχουν δίκιο. Δυστυχώς. Είναι η απλή αλήθεια, ότι στην Ελλάδα για να μην είσαι ρατσιστής χρειάζεσαι ιδιαίτερη πνευματική καλλιέργεια. Κι ίσως πάλι ούτε τότε το γλιτώνεις. Γιατί; Διότι τα παιδιά που παρακολουθούν το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δεν μαθαίνουν ποτέ συστηματικά πόσο πολύ η ανθρωπότητα έχει αποφασίσει να καταπολεμήσει το ρατσισμό, ενώ μαθαίνουν συνέχεια και συστηματικότατα πόσο πολύ σπουδαίοι είναι οι Έλληνες. Από νήπια. Το φυσιολογικό είναι να γίνουν ρατσιστές. Για να μη γίνουν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια. Δεν λέω ότι γίνεται επίτηδες. Δεν αποφάσισαν οι υπουργοί Παιδείας μια ωραία πρωία ότι τα ελληνόπουλα πρέπει οπωσδήποτε να είναι έτοιμο υλικό για κάθε ρατσιστικό, ακροδεξιό, φασιστικό, εθνικιστικό κόμμα.

Τα λάθη της διαπραγμάτευσης

Του Π.Κ. Ιωακειμίδη, NEA, 27.7.12

Καθώς έχει αρχίσει ένας νέος γύρος βασανιστικών διαπραγματεύσεων με τους εκπροσώπους της τρόικας, έχει ενδιαφέρον να ανασκοπήσουμε την πορεία των διαπραγματεύσεων αυτών για να διαπιστώσουμε τα ενδεχόμενα λάθη ή παραλείψεις που έγιναν. Οι διαπραγματεύσεις αυτές λαμβάνουν και παρουσιάζονται συνήθως με έναν έντονα δραματικό, ενίοτε εφιαλτικό τόνο. Θεωρούνται όχι απλώς ως μια λίγο ώς πολύ τεχνοκρατική διαπραγμάτευση, αλλά ως ένα κατακλυσμιαίο γεγονός που πρόκειται να κρίνει το μέλλον της χώρας, να φέρει ίσως τη συντέλεια του κόσμου και πάντως τη συντέλεια της Ελλάδας ενδεχομένως. Στα μάτια των πολιτών η διαπραγμάτευση σπέρνει φόβο και τρόμο καθώς η τρόικα εμφανίζεται να «απειλεί» συντάξεις, μισθούς, δικαιώματα κεκτημένα ή μη. Ουσιαστικά σημαντική μερίδα του κόσμου δεν πιστεύει καν ότι πρόκειται για διαπραγμάτευση όπου η κάθε πλευρά παρουσιάζει τις θέσεις, τις απόψεις και τα επιχειρήματά της και επιδιώκεται η αναζήτηση της κοινής συνισταμένης, του κοινού συμβιβασμού. Πολύς κόσμος τείνει να αποδεχθεί ότι οι εκπρόσωποι της τρόικας «επιβάλλουν» τις απαιτήσεις τους. Το γεγονός ότι η διαπραγμάτευση έχει πάρει αυτό τον χαρακτήρα οφείλεται σε μια σειρά από λάθη που έχουν διαπραχθεί και από τις δύο πλευρές. Θα μπορούσα να συνοψίσω τα κύρια λάθη της ελληνικής πλευράς στα ακόλουθα πέντε:

Οι συνέπειες της δημαγωγίας...

Του Κώστα Στούπα, www.capital.gr, 27.7.12

Ακόμη και να υπάρξει παρέμβαση και η ΕΚΤ αναλάβει να εκτονώσει την κατάσταση στην Ελλάδα, αυτά που είναι να γίνουν θα γίνουν και μιλάμε για διάλυση ενός μοντέλου με πυρήνα το πελατειακό κράτος και δημιουργία ενός άλλου, παραγωγικότερου. Κατά πως έχουμε όλοι αντιληφθεί, όπως στις μεγάλες επιδημίες αφθονούν οι κομπογιαννίτες που θεραπεύουν τα πάντα με μαντζούνια, σε περιόδους μεγάλων εντάσεων και αναταραχών αφθονούν οι δημαγωγοί που υπόσχονται ανάλογες θαυματουργές θεραπείες. Η παρουσία των δημαγωγών πολλάκις αναδεικνύεται κίνδυνος μεγαλύτερος από την ίδια την κρίση καθώς η επικράτησή τους πολλαπλασιάζει τις καταστρεπτικές συνέπειες. Ενίοτε δε το ρεύμα που δημιουργούν εναντίον αντιπάλων παρασύρει και τους ίδιους.

Μπορεί η «αποπληξία» του θέρους να μειώνει τις κοινωνικές εντάσεις της όξυνσης των συνεπειών της χρεοκοπίας, αλλά από Φθινόπωρο δεν υπάρχουν ενδείξεις πως τα αδιέξοδα δεν θα επανέλθουν δριμύτερα. Ακόμη και να υπάρξει παρέμβαση και η ΕΚΤ αναλάβει να εκτονώσει την  κατάσταση στην Ελλάδα, αυτά που είναι να γίνουν θα γίνουν και μιλάμε για διάλυση ενός μοντέλου με πυρήνα το πελατειακό κράτος και δημιουργία ενός άλλου, παραγωγικότερου.

Αλλά, εκτός από την Ελλάδα, σχέδιο χρειάζεται και η Ευρώπη

Της Ελίζας Παπαδάκη, NEA, 26.7.12

Τις εντονότερες πιέσεις αφότου ξέσπασε η ελληνική κρίση δέχεται τις τελευταίες ημέρες η Ελλάδα ενόψει των κρίσιμων συναντήσεων με τους επικεφαλής της τρόικας. Δεν πρόκειται τόσο για τις νεότερες επιθετικές δηλώσεις υπουργών όπως του Γερμανού κ. Ρέσλερ, της Αυστριακής κ. Φέχτερ ή άλλων γερμανών πολιτικών, οι οποίοι εδώ και μήνες δημόσια δυσπιστούν στις προσπάθειες ανάταξης της ελληνικής οικονομίας, αντιτίθενται στη στήριξή της και καλλιεργούν σενάρια για την αποπομπή της χώρας από την ευρωζώνη. Αλλωστε αποστάσεις από τις πρόσφατες αυτές δηλώσεις πήραν επίσημοι εκπρόσωποι ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, ενώ τους ασκήθηκε ευρύτερη πολιτική κριτική. Εκκωφαντική είναι όμως πλέον η απουσία αναφοράς σε βούληση να συνεχιστεί ομαλά η χρηματοδότηση της Ελλάδας ώστε να διασφαλιστεί η αποφυγή της χρεοκοπίας και η παραμονή της χώρας στο ευρώ. Οι πάντες σχεδόν παραπέμπουν στην έκθεση που θα υποβάλει η τρόικα. Ανησυχητικές ακούστηκαν έτσι οι δηλώσεις ανώνυμων «αξιωματούχων της ΕΕ» στο Ρόιτερ προχθές το βράδυ, οι οποίοι ακριβώς προδίκαζαν ότι η τρόικα θα βρει «μη διατηρήσιμο» το ελληνικό χρέος, επειδή το πρόγραμμα «εκτροχιάστηκε» τους τελευταίους μήνες.

Οι φυλακές και το τέρας. Οταν η διαφθορά ξεχειλίζει από την πισίνα

Του Κωστή Παπαϊωάννου, NEA, 26.7.12

«Στην είσοδο του προαυλίου υπάρχει διακοσμητικός βράχος εν είδει καταρράκτη από τον οποίο ξεκινά ροή νερού που μέσω ενός διαμορφωμένου αύλακα επενδεδυμένου με πέτρα, οδηγείται σε κατασκευή συλλογής νερού ορθογωνικού σχήματος, εξωτερικών διαστάσεων 7,38Χ4,17, εσωτερικά επενδεδυμένη με πλακίδια και με εσωτερικό επιτοίχιο φωτισμό. Το βάθος είναι κλιμακωτό. (...) Στον έναν αναβαθμό έχει τοποθετηθεί αντλία, η οποία μεταφέρει το νερό στον υπερκείμενο διακοσμητικό βράχο και το νερό επανέρχεται με φυσική ροή. (...) Στον χώρο επίσης έχει τοποθετηθεί προκατασκευασμένη ψησταριά πλησίον του εσωτερικού φράχτη. Ακόμη περιμετρικά του κήπου έχουν κατασκευασθεί κλουβιά με διάφορα είδη πτηνών». (Από το πόρισμα της αυτοψίας στον χώρο του Ψυχιατρικού Καταστήματος Κορυδαλλού που παραδόθηκε στην ηγεσία του υπουργείου Δικαιοσύνης) Η είδηση για τις ιδιότυπες κατασκευές στον χώρο του Ψυχιατρείου των Φυλακών Κορυδαλλού προκάλεσε κυρίως θυμηδία. Την ιλαρή εικόνα συμπλήρωσε ο αειθαλής υπηρεσιακά, χαλκέντερος πολιτικά, γνωστός και μη εξαιρετέος κ. Αραβαντινός, ισχυριζόμενος ότι, αφού η πισίνα και το μπάρμπεκιου κατασκευάστηκαν με έξοδα των σωφρονιστικών υπαλλήλων(!), δεν υφίσταται πρόβλημα. Τον απασχολούσε μάλιστα κυρίως το πώς διέρρευσαν οι φωτογραφίες.

Από το PSI στο OSI

Δεύτερο ή συμπληρωματικό «κούρεμα» του ελληνικού χρέους είναι το νέο σενάριο που μπαίνει αιφνιδίως στο τραπέζι, στη σκιά της κορύφωσης της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους. Μετά τις δηλώσεις Ευρωπαίων και Γερμανών αξιωματούχων περί πιθανής ανάγκης για δεύτερη ελληνική αναδιάρθρωση, σε πρώτο πλάνο μπαίνει τώρα και το OSI (official sector involvement) - η συμμετοχή, δηλαδή και του επίσημου, κρατικού τομέα στο «κούρεμα» του χρέους. H προοπτική αυτή είχε τεθεί επί τάπητος και κατά το PSI (private sector involvement), κατά τη συμμετοχή των ιδιωτών δηλαδή στην αναδιάρθρωση, αλλά συνάντησε τη σθεναρή αντίσταση της ΕΚΤ που έχει στην κατοχή της μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους. Τώρα, ωστόσο, πληροφορίες που δημοσίευσε χθες η «Wall Street Journal», φέρνουν το ΔΝΤ να πιέζει την ΕΚΤ να αποδεχθεί ζημιές από τα ελληνικά ομόλογα που κατέχει. Κατά τις ίδιες πληροφορίες, το Ταμείο υποστηρίζει ότι μόνον η αποδοχή αυτών των ζημιών μπορεί να δώσει ουσιαστική απάντηση στην κρίση του χρέους που καλπάζει στον ευρωπαϊκό Νότο.Νέα «φωτιά» στα σενάρια εξόδου της χώρας μας από το ευρώ άναψε χθες ο Γερμανός υπουργός Οικονομίας κ. Φίλιπ Ρέσλερ, παρά το κύμα αντιδράσεων που προκαλούν οι θέσεις του ακόμη και εντός των γερμανικών συνόρων.

Περί «ευρωλιγούρηδων»

Tου Νίκου Χρυσολωρά, Καθημερινή, 25.6.12

Μία από τις μεγάλες επιτυχίες της λαϊκιστικής προπαγάνδας στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια ήταν η επικράτηση ενός στερεοτύπου-καρικατούρα για τους Ελληνες ευρωπαϊστές. Οι εκσυγχρονιστές συνδέθηκαν με την εικόνα του χαρτογιακά «ευρωλιγούρη», του επαρχιώτη μεταπράτη ξένων ιδεολογιών, χωρίς επαφή με την ελληνική πραγματικότητα. Αναμφισβήτητα, μερικές δεκάδες γραφικοί, οι οποίοι κατοικοέδρευαν στο τρίγωνο μεταξύ οδού Βαλαωρίτου, Πλατείας Κολωνακίου και Βουλής την εποχή της αστακομακορανάδας, και για τους οποίους ο εκσυγχρονισμός περιοριζόταν στην αντικατάσταση της ταβέρνας από την μπρασερί, συνέβαλλαν καθοριστικά στην επικράτηση αυτού του στερεοτύπου. Το κακέκτυπο αυτό όμως δεν έχει καμία σχέση με τον πραγματικό φιλοευρωπαϊσμό, ο οποίος όχι μόνο δεν είναι άσχετος με την ελληνική πραγματικότητα, αλλά αποτελεί και την πιο παλιά και παραδοσιακή ιδεολογία της νεότερης Ελλάδας. Στους θιασώτες της προσμετριούνται οι περισσότεροι Ελληνες διαφωτιστές και πατέρες του έθνους μας, με προεξάρχοντα τον Κοραή. Το πνεύμα της Δύσης -του ορθολογισμού, του κράτους δικαίου, της ισονομίας, των πολιτικών αρχών που γεννήθηκαν στην αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη- διαπνέει και το πρώτο επαναστατικό Σύνταγμα. Οπως λοιδορήθηκαν όμως τότε από τους τοπικούς κοτσαμπάσηδες που έτρεμαν μήπως χάσουν τα «δίκια» τους, έτσι λοιδορούνται ως ευρωλιγούρηδες και σήμερα οι ευρωπαϊστές.

Ο νέος ευρωπαϊκός καπιταλισμός και η παράλογη συμπεριφορά των ηγετών

Του Guy Sorman, ΤΑ ΝΕΑ / ΤΗΕ NEW YORK TIMES / 

Από τότε που τους χτύπησε η κρίση, το 2008, οι ευρωπαίοι ηγέτες συμπεριφέρονται παράλογα. Ο καθένας μόνος αλλά και συλλογικά κινούνται στο αντίθετο άκρο αυτού που ήταν η ιδρυτική μέθοδος της Ευρωπαϊκής μας Ενωσης. Ηρθε η ώρα λοιπόν να ξαναθυμηθούμε αυτή τη μέθοδο που, τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, θεωρούνταν μία από τις μεγαλύτερες οικονομικές και πολιτικές επιτυχίες μετά τον πόλεμο. Εως χθες αυτή η Ευρωπαϊκή Ενωση δοξαζόταν σε όλον τον κόσμο ως ένα είδος απαραίτητου μοντέλου που διασφάλιζε την ειρήνη ανάμεσα στα ευρωπαϊκά κράτη, την ευημερία, καθώς και μια κάποια κοινωνική ισότητα. Η επιτυχία αυτή οφειλόταν στη μεγαλοφυΐα του Ζαν Μονέ, ενός από τους ιδρυτικούς πατέρες της ενωμένης Ευρώπης. Αυτός, ο οποίος ήταν εξοικειωμένος με την αγορά ως παραγωγός κονιάκ, είχε ζυμωθεί με την ευρωπαϊκή ιστορία και γνώριζε τις Ηνωμένες Πολιτείες, ήξερε πολύ καλά ότι ούτε οι διπλωμάτες ούτε οι πολιτικοί θα μπορούσαν ποτέ να συμφιλιώσουν τους Ευρωπαίους μεταξύ τους έπειτα από μακραίωνους εμφύλιους πολέμους. Για να τα καταφέρει ο Μονέ σκέφτηκε τους εμπόρους και τους επιχειρηματίες, εκείνους δηλαδή που θα ωφελούνταν με συγκεκριμένο τρόπο από την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Αντί, λοιπόν, να κατασκευάσει την Ευρώπη από την κορυφή, ο Μονέ την έχτισε από τη βάση δημιουργώντας αυτό που αποκαλούσε «συγκεκριμένη αλληλεγγύη».

Προβολή του ελληνικού brand στο εξωτερικό: Ανάλυση του μηνύματος στις έντυπες διαφημίσεις του ΕΟΤ

#"Πόλεις και Πολιτικές"

Παναγιώτα Αντωνοπούλου Τμήμα Οργάνωσης και Διαχείρισης Αθλητισμού, Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου

Από την ανάλυση περιεχομένου στις έντυπες διαφημίσεις τις οποίες το Υπουργείο Τουρισμού και ο ΕΟΤ έχουν δημοσιεύσει στον διεθνή Τύπο ή έχουν εντάξει στο πλαίσιο ειδικών δράσεων προβολής της Ελλάδας στο εξωτερικό από το 2004 (έτος ιδρύσεως του Υπουργείου Τουρισμού) έως και σήμερα, προκύπτουν τα παρακάτω βασικά συμπεράσματα.

Σορτάκηδες

ΚΟΥΙΖ: βρείτε αυτόν που δεν κερδίζει από τον τρόπο συμμετοχής του στην κυβέρνηση. Βοηθητική πληροφορία: δεν είναι ο Φώτης Κουβέλης. Δυο αρνήσεις ισοδυναμούν με μια κατάφαση. Και με το καταφατικό στυλ πολιτικής που έχει επιλέξει, ο Κουβέλης ξεφεύγει από τον μόνιμο αρνητισμό μιας Αριστεράς που λέει μονίμως όχι σε όλα. Αρα και στον εαυτό της. Μιας Αριστεράς για την οποία η έλευση στην εξουσία είναι κυρίως ουτοπία και ποτέ πραγματική εκδοχή του μέλλοντός της. Ως γνωστόν, οι ουτοπίες αποκτούν γρήγορα εντόνως καταπιεστικά χαρακτηριστικά. Συνήθως είναι τα σοσιαλιστικά κόμματα που αντιλαμβάνονται την αξία του ρεαλισμού. Και κυριαρχούν. Το εικονογραφούν οι περιπτώσεις του Φρανσουά Μιτεράν και του Ανδρέα Παπανδρέου. Ωστόσο, το 1981, όταν ήρθαν αμφότεροι στην εξουσία σε Παρίσι και Αθήνα είναι πολύ μακριά. Στην Ελλάδα του 2012, με το ΠΑΣΟΚ συρρικνωμένο, τον ρόλο του ρεαλιστή της παρέας τον παίζει ένα μικρότερο κόμμα της Αριστεράς, η ΔΗΜΑΡ. Η χθεσινή παραίνεση του Κουβέλη, στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματός του, για επιτάχυνση του έργου της κυβέρνησης αλλά και των μεταρρυθμίσεων, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός κόμματος που βιάζεται να πάει μπροστά όχι μόνο το ίδιο - αλλά η συνολική κατάσταση. Το ολιστικό στυλ πολιτικής - όχι μόνο τι είναι καλό για το κόμμα μου, αλλά για τη χώρα - είναι η κρισιμότερη συνεισφορά του Κουβέλη.

Εικονική πραγματικότητα. Γιατί η κομματική ρητορική είναι τελείως ασύμβατη με όσα δηλώνουν οι δανειστές

Του Κώστα Καρακώτια, NEA, 24.7.12

Ο πρόσφατος προεκλογικός δημόσιος λόγος των κομμάτων ήταν κατά βάση αντιμνημονιακός. Ολα σχεδόν τα κόμματα, στραμμένα κυρίως στο εσωτερικό της χώρας και στους δυνητικούς ψηφοφόρους τους, χρησιμοποίησαν πολλούς και διάφορους λεκτικούς όρους για να καταδείξουν την αντίθεσή τους στο Μνημόνιο. Το ίδιο όμως συμβαίνει και μετεκλογικά. Ξανά διακηρύσσουν την καταγγελία ή την επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Η ρητορική όμως αυτή εκφέρεται σε μια παράλληλη εικονική πραγματικότητα σε σχέση με την πραγματικότητα της δεινής θέσης της χώρας και των διεθνών υποχρεώσεών της. Η κομματική ρητορική είναι τελείως ασύμβατη με όσα δηλώνουν, απαιτούν και εν τέλει επιβάλλουν οι δανειστές και χρηματοδότες του ελληνικού κράτους. Οι θεσμικοί εκπρόσωποι των δανειστών μας, επίμονα και μονότονα, επαναλαμβάνουν ότι η τήρηση των συμφωνηθέντων είναι η βασική προϋπόθεση για την εξακολούθηση της χρηματοδότησης της Ελλάδας. Και όμως το πολιτικό σύστημα επιμένει στην ανεδαφική και ανέφικτη ρητορική του. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;

H EKT βγάζει την Ελλάδα από την πρίζα

Tου Νίκου Γ. Ξυδάκη, Καθημερινή, 24.7.12

Το μπαράζ γερμανικών δημοσιευμάτων περί εξόδου της Ελλάδος από το ευρώ συμβαίνει μερικές ημέρες μετά τις σκοτεινές δηλώσεις του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε περί της Ελλάδος ως «ειδικής περιπτώσεως», λίγες ημέρες μετά τη φήμη ότι το ΔΝΤ δεν προτίθεται να συμμετάσχει σε περαιτέρω βοήθεια προς την Ελλάδα, λίγες ημέρες μετά τις αλλεπάλληλες δηλώσεις Γερμανών αξιωματούχων που αποκλείουν κάθε ενδεχόμενο επιμήκυνσης του προγράμματος. Και βέβαια, λίγα εικοσιτετράωρα πριν από την επίσκεψη του κλιμακίου της τρόικας στην Αθήνα, προκειμένου να αξιολογηθεί η πορεία του προγράμματος. Η γερμανική θύελλα δημοσιευμάτων για επικείμενη GRexit, που τη χρονολογούν μάλιστα περί το φθινόπωρο, έρχεται μετά μια μείζονος πολιτικής σημασίας πράξη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας: την περασμένη Παρασκευή, η ΕΚΤ απέκλεισε τις ελληνικές τράπεζες από την παροχή ρευστότητας, μη δεχόμενη ελληνικά ομόλογα ως εγγυήσεις, και τις παρέπεμψε για ρευστότητα στον έκτακτο μηχανισμό ELA της Τραπέζης της Ελλάδος. Δηλαδή τις παρέπεμψε σε διπλασιασμένο επιτόκιο, περίπου 3%.

ΔΗΜΑΡ : Το παρασκήνιο της Κεντρικής επιτροπής

Κομματικές διεργασίες, κοινοβουλευτικές πρωτοβουλίες και συσκέψεις κορυφής για το κυβερνητικό έργο αποτυπώνουν το πεδίο δράσης της ΔΗΜΑΡ ως κυβερνητικού εταίρου. Ήδη, ενόψει της συνάντησης των τριών αρχηγών και, με την Τρόικα να φτάνει στην Αθήνα, η ΔΗΜΑΡ θέτει ως άξονες άμεσης προτεραιότητας τις μεταρρυθμίσεις, τις διαρθρωτικές αλλαγές και την προστασία των αδύνατων κοινωνικών ομάδων. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην εισήγησή του προς την Κοινοβουλευτική Ομάδα, την Δευτέρα (23. 7.2012), ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ κ. Φ. Κουβέλης έδωσε έμφαση στην ανάγκη επιτάχυνσης του κυβερνητικού έργου, εμμένοντας παράλληλα στη θέση για τη μη λήψη οριζόντιων μέτρων και στην αναζήτηση μέτρων «που θα ανακουφίζουν τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα». Στη γραμμή αυτή συνηγόρησε η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών της Κεντρικής Επιτροπής, κατά τη συνεδρίασή της το διήμερο 21-22 Ιουλίου, που περιέλαβε μάλιστα στην πολιτική της απόφαση ότι «άμεσα πρέπει να διασφαλιστεί ότι δεν θα υπάρξουν νέα οριζόντια μέτρα μέσα στο 2012». Την ίδια ώρα, αναζητούνται ισοδύναμα μέτρα για εξοικονόμηση δαπανών.

Η Αριστερά έχει πάντα δίκιο

Της Αγγελικής Σπανού, Μεταρρύθμιση, 24.7.12

Οι ευρωπαϊκοί λαοί, σε όλο και περισσότερες χώρες, βυθίζονται στη φτώχεια και την ανεργία, επειδή καλούνται να πληρώσουν το μάρμαρο της κρίσης των τραπεζών. Τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα σώζονται με χρήματα των φορολογούμενων, ενώ θα έπρεπε να καταβάλουν εισφορές από το περίσσευμά τους σε έναν μηχανισμό στήριξης που θα παρεμβαίνει σε περίπτωση πτώχευσης. Κανένας τραπεζίτης δεν τιμωρείται ποτέ για συναλλαγές υψηλού ρίσκου και ποτέ δεν καταλογίζονται ευθύνες στις διοικήσεις για την άπληστη διαχείριση των κεφαλαίων που αποκτούν από απλούς καταθέτες. Φτάσαμε να αντιμετωπίζουμε ως φυσικό φαινόμενο το πρόβλημα ρευστότητας των τραπεζών και να θεωρείται αυτονόητη η μη καταβολή δανείων σε όσους τα δικαιούνται, βάσει των τυπικών προϋποθέσεων, επειδή οι τράπεζες κινούν την οικονομία και άρα όταν νοσούν πρέπει να θεραπευτούν με δωρεάν φάρμακα για να μην πεθάνουμε όλοι μαζί. Η ευθύνη του χρηματοπιστωτικού τομέα για την παγκόσμια κρίση είναι η κεντρική. Κερδοσκοπικά παιχνίδια, μανία υπερβολικού πλουτισμού και όλες οι στρεβλώσεις του καπιταλισμού μαζί, συναντήθηκαν στη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος.

Ο Περισσός, ο ΣΥΡΙΖΑ και η αριστερά του Μαγιακόφσκι !

Του Γιάννη Μεϊμάρογλου, Μεταρρύθμιση,  23.7.12

Δεν είναι γνωστό αν -και πότε- θ’ αρχίσει να παράγει και πάλι ατσάλι το εργοστάσιο της Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο. Το μόνο γνωστό είναι ότι το ΚΚΕ, στο όνομα δήθεν των εργαζομένων του εργοστασίου, οργάνωσε μια προεκλογική σύγκρουση διαρκείας, με στόχο την πολιτική του επιβίωση. Γιατί βέβαια, όπως κάθε φορά που επικρατεί η κομματική σκοπιμότητα, οι εργαζόμενοι δεν κέρδισαν τίποτα. Αντίθετα, παρέμειναν για περισσότερο από 9 μήνες όμηροι μιας αμφίπλευρης, ακραίας αδιαλλαξίας και βίωσαν, μέσα από εκβιαστικά διλήμματα, καταστάσεις οικονομικού και κοινωνικού αδιεξόδου στις συνθήκες της σημερινής βαθιάς κρίσης. Πολλοί απ’ αυτούς έχασαν και τη δουλειά τους. Κι όλα αυτά για προεκλογικούς λόγους, μήπως και το παραπαίον πολιτικά και ιδεολογικά Κόμμα, αποκομίσει κάποια εκλογικά οφέλη...Είναι κρίμα που ένα ιστορικό κόμμα, μη μπορώντας να τα βάλει άλλο με την πραγματικότητα, δίνει τα τελευταία χρόνια σκληρή μάχη στα γιαπιά των οικοδομών, στις μπουκαπόρτες των κρουαζιερόπλοιων και στις εισόδους των εργοστασίων, για να παρασύρει μαζί του στην καταστροφή ολόκληρη τη χώρα.Η νέα (;) ανερχόμενη αριστερά της ελληνικής κοινωνίας, έχει άλλα σχέδια. Βλέποντας δύο ιστορικά γειτονικά της ρεύματα να ολοκληρώνουν τον κύκλο τους, αποφάσισε να τα διαδεχτεί με τη μορφή "δύο σε ένα"!

Συμμετοχικός σχεδιασμός στη διαμόρφωση αποκεντρωμένων πολιτικών απασχόλησης: Η συμβολή του στην ενίσχυση της «ταυτότητας» ενός τόπου

#"Πόλεις και Πολιτικές"

ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΣΤΑΜΠΟΥΛΗΣ,Επίκουρος Καθηγητής (υπό διορισμό) Τμήμα Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

ΑΒΡΑΑΜ ΠΗΛΕΙΔΗΣ, Μηχανικός Χωροταξίας Πολεοδομίας και Περιφερειακής Ανάπτυξης, M.Sc

Στη σημερινή χρονική συγκυρία ενός παγκοσμιοποιημένου οικονομικού περιβάλλοντος και στο πλαίσιο λειτουργίας υπερκρατικών οικονομικών συνόλων, οι πόλεις και ιδιαίτερα οι μητροπολιτικές περιοχές, έχουν αναπτύξει έναν αυξημένο ανταγωνισμό για τη διατήρηση, την επανάκτηση ή την αύξηση της προσελκυστικότητας τους σε μία σειρά από τομείς. 

Ένας σημαντικός τομέας είναι και η ποιότητα του ανθρώπινου δυναμικού μίας περιοχής και ο ικανοποιητικός βαθμός απασχολησιμότητας του με βάση ικανότητες, δεξιότητες και γνώσεις που είναι χρήσιμες στο συνεχώς μεταβαλλόμενο, διεθνές παραγωγικό περιβάλλον. Η ποιότητα αυτή του ανθρώπινου δυναμικού, σε συνδυασμό με άλλους τομείς μπορεί να αποτελέσει σημαντική παράμετρο προσελκυστικότητας επενδύσεων, καινοτόμων δραστηριοτήτων, πρόσθετων ταλέντων και επιστημόνων, ενώ μπορεί να αναδειχθεί σε βασικό στοιχείο της διαμόρφωσης του marketing και του branding μίας περιοχής.

Η απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής ΔΗΜΑΡ: «Όχι» σε νέα οριζόντια μέτρα το 2012

Ολόκληρο το κείμενο της απόφασης

Με ευρύτατη πλειοψηφία (1 κατά, 5 λευκά) εγκρίθηκε η Πολιτική Απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ με την οποία ολοκληρώθηκαν οι διήμερες εργασίες της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος με αντικείμενο την αποτίμηση των δυο εκλογικών αναμετρήσεων και των πολιτικών εξελίξεων. Στην απόφαση αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι η Δημοκρατική Αριστερά έδωσε με επιτυχία τη μάχη των δύο συνεχόμενων εκλογικών αναμετρήσεων, άντεξε στην πόλωση και πέτυχε ένα ικανοποιητικό εκλογικό αποτέλεσμα ενω υπογραμμίζεται «η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση έγινε με στόχο την αποφυγή της χρεοκοπίας και την προώθηση της εξόδου από την κρίση, στη βάση ενός προγράμματος εθνικής συνεννόησης. Σ' αυτές τις κρίσιμες στιγμές το παρόν και το μέλλον της χώρας εξαρτώνται  και από τη θετική συμβολή της Αριστεράς». Επιπλέον η απόφαση της ΚΕ της ΔΗΜΑΡ επισημαίνει πως «με τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση επιδιώκει να αξιοποιήσει τη δυναμική που προέκυψε από το εκλογικό αποτέλεσμα και την ανάγκη για ευρύτατη πολιτική συνεννόηση, ώστε να αναθεωρηθούν οι μέχρι τώρα ασκούμενες πολιτικές και να ανοίξει ένας νέος δρόμος αντιμετώπισης της κρίσης με οικονομική αποτελεσματικότητα, συντεταγμένη οικονομική - κοινωνική προσαρμογή και δίκαιο επιμερισμό των βαρών.

Διοικητική μεταρρύθμιση, ο αμετάθετος στόχος μας

Του Αντώνη Μανιτάκη*, Καθημερινή, 22.7.12

Η μεταρρύθμιση της διοίκησης αποτελεί ένα εγχείρημα εξαιρετικά φιλόδοξο, αν συνυπολογιστεί το δημοσιονομικό πλαίσιο και τα ασφυκτικά περιθώρια που επιβάλλει. Το έργο μοιάζει τιτάνιο αν λάβει κανείς υπόψη του ότι η διοικητική μηχανή πρέπει να επιδιορθωθεί στο σύνολό της από τους ίδιους τους λειτουργούς της, την ώρα που βρίσκεται εν κινήσει. Δικαιολογημένα προκαλεί, επομένως, δυσπιστία ως προς την προοπτική της αίσιας έκβασής της. Δυσπιστία που εδράζεται, κυρίως, στην απογοητευτική εμπειρία του παρελθόντος. Τι είναι αυτό, παρ’ όλα αυτά, που ανοίγει σήμερα μια χαραμάδα αισιοδοξίας; Και γιατί και υπό ποιες προϋποθέσεις το σήμερα να μην είναι μια μοιραία επανάληψη του παρελθόντος; Η προσπάθειά μας διαφοροποιείται από το παρελθόν γιατί ενεργούμε σε μια μοναδική ιστορική και πολιτική συγκυρία: η μεταρρύθμιση αποτελεί πλέον ώριμο αίτημα της κοινωνίας. Την απαιτεί ολόκληρος ο ελληνικός λαός, την επιζητούν οι πολίτες. Διαθέτει τη συναίνεση μιας ευρύτατης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και τη στήριξη των τριών κομμάτων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση. Δεν την αντιμάχονται, ως προς τους ποιοτικούς της τουλάχιστον στόχους, τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Συμμετέχουν σε αυτήν οι δημόσιοι υπάλληλοι και πάντως ενστερνίζονται τη λογική και χρησιμότητά της.

Εθνικοί ύμνοι και τσάμικοι

Του Νάσου Βαγενά, ΒΗΜΑ, 22.7.12

Δεν ήταν μόνο «Το Βήμα» εκείνο που απηύθυνε πριν από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου σε δημόσια πρόσωπα ερώτημα του τύπου «Τι Ελλάδα θέλουμε». Το ερώτημα, που υπαγορευόταν από το όραμα μιας εξόδου από τη σημερινή εξαθλίωση, το έθεσαν και άλλες εφημερίδες, και απάντησε σε αυτό πλήθος διανοουμένων και μη (κυκλοφόρησε και στο Διαδίκτυο). Από τις απαντήσεις ήταν αναμενόμενο ότι θα ξεχώριζε μία: εκείνη του Χρήστου Γιανναρά («Ποια τα σημάδια του καινούργιου», Η Καθημερινή, 17.6.2012), όχι τόσο γιατί οι απόψεις του δεν είναι πάντοτε ξεχωριστές, όσο γιατί με αυτήν ο Χ.Γ. υπερέβη εαυτόν περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Η υπέρβαση αυτή δεν έγκειται τόσο στην αντίφαση ανάμεσα (από τη μια) στη «φαντασιώδη ελπίδα του προσωπικού οραματισμού» του των «πέντε γνωρισμάτων του καινούργιου», τον οποίο ο Χ.Γ. καταθέτει «σαν λυγμό για το ανέφικτο», και στην πεποίθησή του (από την άλλη) για τον «πολιτικό ρεαλισμό του οραματισμού» του• βρίσκεται κυρίως στο πέμπτο σημείο του καινούργιου, το οποίο ο Χ.Γ. παρουσιάζει στο πλαίσιο του ρόλου του λογοτεχνικού καθοδηγητή, που ανέλαβε τον τελευταίο καιρό, και των σχετικών κριτικών του παραινέσεων, που έχουν εκπλήξει τη λογοτεχνική κοινότητα. Το παραθέτω:

Συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής: Η κοινωνία δεν αντέχει άλλα οριζόντια μέτρα, λέει ο Φώτης Κουβέλης

Ολόκληρη η εισήγηση του γραμματέα της ΔΗΜΑΡ, Σ. Λυκούδη,  στα μέλη της ΚΕ στις 21 Ιουλίου 2012

Οι νέες συνθήκες που διαμορφώνονται με τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση , αλλά και τα συμπεράσματα από τη χαρτογράφηση του εκλογικού αποτελέσματος κατά τις δυο αναμετρήσεις είναι τα στοιχεία που συνθέτουν τη συζήτηση στην συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ, η οποία ξεκίνησε το πρωί του Σαββάτου (21.07.2012). Εκλογοαπολογιστική και με πολιτική «κατάθεση» για την επόμενη μέρα από τον πρόεδρο του κόμματος κ. Φ. Κουβέλη και τον γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ κ.Σπύρο Λυκούδη, η συνεδρίαση κρίνεται ως ένα πρώτο ...κρας τεστ συλλογικής συζήτησης στα όργανα, μετά την επιλογή της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ . Στο επίκεντρο είναι το αβέβαιο μέλλον μιας κυβέρνησης που οι εταίροι της , έχοντας διαφορετικό ιδεολογικό ορμητήριο, κρίνεται καθημερινά από μια κοινωνία που υποφέρει. Τα πρώτα δείγματα κυβερνητικής ...γραφής αποτελούν πεδίο κριτικής προσέγγισης στελεχών της ΔΗΜΑΡ. Παράλληλα, τίθεται επί τάπητος η πορεία της ΔΗΜΑΡ, που προέταξε την ανασυγκρότηση του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού, αλλά και το ζήτημα της φυσιογνωμίας του κόμματος στις νέες συνθήκες.

Πώς διαπραγματευόμαστε στην ΕΕ; Οι κανόνες και οι προϋποθέσεις που μπορεί να οδηγήσουν στην επιτυχία

Του Π.Κ. Ιωακειμίδη, NEA, 2120.7.12

Ο λόγος για διαπραγμάτευση και επαναδιαπραγμάτευση στην Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) και πόσο μπορεί ή δεν μπορεί να προχωρήσει. Επειτα από κάποια χρόνια άμεσης εμπλοκής στις διαπραγματεύσεις της Ενωσης, η άποψή μου είναι ότι τα πάντα δυνητικώς είναι υπό διαπραγμάτευση στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η ΕΕ είναι ένα σύστημα καθημερινής, συνεχούς διαπραγμάτευσης για την επίτευξη λύσεων σε προβλήματα μέσω συμβιβασμών. Στην ατέρμονη αυτή διαπραγματευτική διαδικασία δεν υπάρχει απολύτως κανένα θέμα που να μην μπορεί να τεθεί στην ημερήσια διάταξη (agenda) όσο ακραίο και αν είναι. Το εάν θα οδηγήσει σε επιθυμητά αποτελέσματα και σε ποιο βαθμό, αυτό είναι βέβαια ένα άλλο θέμα. Αλλά η ΕΕ είναι κατά βάση ένα ανοιχτό, ευέλικτο σύστημα, που αναγνωρίζει τις νέες πραγματικότητες που δημιουργούνται στο περιβάλλον της και στις χώρες-μέλη της, τις νέες προκλήσεις που εμφανίζονται στον ορίζοντα, τα νέα προβλήματα και τις εντάσεις.

Αναπότρεπτες τώρα οι περικοπές στα ειδικά μισθολόγια

Της Ελένης Κομίνη, Ημερησία, 20.7.12

Επιβεβλημένη χαρακτηρίζουν την περικοπή των μισθών των αμειβομένων με ειδικά μισθολόγια οι οικονομολόγοι της Alpha Bank. Η περικοπή στους μισθούς των ειδικών μισθολογίων αποτελεί μέτρο εναρμόνισης με τις ιδιαίτερα μεγαλύτερες περικοπές που έγιναν στους μισθούς των υπαλλήλων του υπόλοιπου ευρύτερου δημόσιου τομέα και πολύ περισσότερο του ιδιωτικού τομέα, αναφέρουν οι οικονομολόγοι της τράπεζας στο Εβδομαδιαίο Δελτίο Οικονομικών Εξελίξεων. Εάν δεν γίνουν περικοπές στα ειδικά μισθολόγια, τότε θα πρόκειται περί της συνήθους πολιτικής προστασίας των ημετέρων που δεν έχει καμία θέση στη σημερινή Ελλάδα που πασχίζει να εξέλθει από τη μεγαλύτερη κρίση της Ιστορίας της, λένε οι συγγραφείς της έκθεσης. Παράλληλα, τονίζουν ότι οι περικοπές αυτές είναι αναγκαίες, όπως απολύτως αναγκαία είναι και τα ισοδύναμα μέτρα, όσα μπορεί να βρεθούν, ιδιαίτερα δε αν αυτά συνιστούν μείωση της σπατάλης και κατάργηση φορέων του Δημοσίου που δεν είναι αναγκαίοι. Δεν θα πρέπει όμως, τα ισοδύναμα μέτρα να αποτελέσουν αφορμή αποτροπής της λογικής περικοπής των ειδικών μισθολογίων.

Ανακατανομή των πόρων. Ακόμη λείπει ένα πρόγραμμα που να πείθει την κοινωνία

Της Ελίζας Παπαδάκη,ΝΕΑ, 20.7.12

Τέσσερις εβδομάδες συμπληρώθηκαν από τον σχηματισμό της κυβέρνησης και τώρα πια αρχίζουν τα πραγματικά δύσκολα. Η τόσο πρόσφορη για προεκλογικές αντιπαραθέσεις «αναδιαπραγμάτευση» του συνδεδεμένου με τη δανειακή μας σύμβαση οικονομικού προγράμματος καταδείχθηκε και στην πράξη μη εφικτή, στην παρούσα φάση τουλάχιστον και οπωσδήποτε στην έκταση που αφηνόταν να εννοηθεί ώς τις 17 Ιουνίου. Αντίστοιχα προβληματικά προκύπτουν τα περίφημα «ισοδύναμα» μέτρα, όπως γενικά και αφηρημένα προβάλλονταν προεκλογικά, σαν να υπήρχαν διαθέσιμες ανώδυνες εναλλακτικές λύσεις. Αυτό που τώρα βρίσκεται υποχρεωμένη να πράξει άμεσα η κυβέρνηση είναι να προγραμματίσει και να αρχίσει να εφαρμόζει τη μείωση των δημοσίων δαπανών και την αύξηση των εισπράξεων φόρων, ώστε το δημόσιο έλλειμμα να εξαλειφθεί ως το 2014, παράλληλα μεταρρυθμίσεις και αποκρατικοποιήσεις που αποσκοπούν σε επανεκκίνηση της μεγέθυνσης, εισροή ξένων ιδιωτικών επενδυτικών κεφαλαίων, μείωση του υπέρογκου χρέους, όπως είχαν συμφωνηθεί - και ψηφιστεί από τη Βουλή - τον Μάρτιο, μετά την τρίμηνη καθυστέρηση από τις διαδοχικές εθνικές εκλογές.

Mπάνκστερ xωρίς τύψεις

Του Μιχάλη Μητσού, ΝΕΑ, 20.7.12

Το περασμένο καλοκαίρι, ο τότε γενικός διευθυντής της Barclays Μπομπ Ντάιαμοντ δήλωνε: «Η εποχή που οι τραπεζίτες είχαν τύψεις τελείωσε». Τότε δεν ήταν σαφές τι εννοούσε ο αμερικανοβρετανός τραπεζίτης. Σήμερα ξέρουμε: όταν κόπασε ο θόρυβος από το σκάνδαλο των subprime, που προκάλεσε τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, οι τράπεζες άρχισαν και πάλι να αλωνίζουν. Χωρίς τύψεις, χωρίς ενοχές, χωρίς να χρειάζεται να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Μόνο τις τελευταίες ημέρες ήρθαν στην επιφάνεια τρία νέα μεγάλα σκάνδαλα. Εταιρείες που εκδίδουν πιστωτικές κάρτες (Visa, Mastercard) και μεγάλες τράπεζες (Citi, Chase, Bank of America) κατηγορούνται ότι επέβαλλαν υπερβολικές χρεώσεις στις συναλλαγές: για να μην προσαχθούν σε δίκη, δέχθηκαν να πληρώσουν 7 δισεκατομμύρια δολάρια (!). Η Barclays (του απαλλαγμένου από τύψεις Ντάιαμοντ) και άλλες τράπεζες χειραγωγούσαν προς όφελός τους το διατραπεζικό επιτόκιο Libor: εδώ το πρόστιμο μπορεί να φτάσει τα 14 δισεκατομμύρια δολάρια. Και το αφεντικό της HSBC, της μεγαλύτερης τράπεζας του κόσμου, παραδέχθηκε ότι το 2008 η τράπεζα ενθάρρυνε το ξέπλυμα 7 δισεκατομμυρίων δολαρίων από τα μεξικανικά καρτέλ ναρκωτικών, αφού οι έμποροι ενίσχυαν με τον τρόπο αυτό το προβληματικό χρηματοπιστωτικό σύστημα!

ΕΣΗΕΑ: Η διαφωνία τιμωρείται

Του Ριχάρδου Σωμερίτη, Μεταρρύθμιση, 20.7.12

Το πρωτοβάθμιο πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ, σύμφωνα με πληροφορίες, «καταδίκασε» τον Πάσχο Μανδραβέλη, έναν από τους καλύτερους αρθρογράφους του αθηναϊκού τύπου, γιατί διαφώνησε σκληρά με τις απεργίες στην ΕΡΤ. Δηλαδή, ο Μανδραβέλης «καταδικάζεται» (άγνωστο ακόμα σε τι) για ΕΚΦΡΑΣΗ γνώμης, πράγμα πρωτάκουστο για δημοσιογραφική ένωση, με εξαίρεση τις διαγραφές αντιφρονούντων συντακτών που είχε επιβάλει η Χούντα και προσυπέγραψαν δημοσιογράφοι-υπηρέτες της.

Προσωπικά είχα διαφωνήσει με τον Πάσχο για την ΕΡΤ, αλλά πήγα και τον υπερασπίστηκα στο Πειθαρχικό για να υπερασπίσω την ελευθερία έκφρασης κάθε αρθρογράφου. Θα συνεχίσω να υπερασπίζομαι τον Πάσχο. Αν χρειαστεί και στη Διεθνή Ομοσπονδία Δημοσιογράφων, γιατί, αν τελικά διαπιστωθεί ότι το συνδικάτο μας, που το συμβούλιό του δεν είναι πολιτικά αθώο, καταδικάζει ελεύθερες γνώμες, θα χρειαστεί να του ζητήσουμε να παρέμβει, όπως παρεμβαίνει σε ανελεύθερες χώρες.

Υπεράνω κριτικής

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, www.protagon, 20.7.12

Θυμάστε εκείνη την πολυήμερη απεργία των εργαζομένων στην ΕΡΤ που την αναγγελία της συνόδευε η επισήμανση ότι η ΕΡΤ είναι κερδοφόρα, αποκρύπτοντας ότι χρηματοδοτείται ακουσίως από τους καταναλωτές της ΔΕΗ; Είχε και άλλα ευτράπελα αλλά και σοβαρότερα παρεπόμενα εκείνη η απεργία.

Στρατηγικές Branding και Τοπική Ανάπτυξη σε απομονωμένες ορεινές περιοχές: Η περίπτωση των περιοχών Τυλληρίας-Μαραθάσας της Κύπρου

#"Πόλεις και Πολιτικές"

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΚΟΥΡΑΣ, Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης Πανεπιστήμιο Πατρών

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΧΡΙΣΤΟΦΑΚΗΣ,Τμήμα Οικονομικής και Περιφερειακής Ανάπτυξης Πάντειο Πανεπιστήμιο

ΝΙΚΟΛΑΣ ΚΑΡΑΧΑΛΗΣ, Τμήμα Μηχανικών Χωροταξίας, Πολεοδομίας και Περιφερειακής Ανάπτυξης Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας/Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο

Οι διαδικασίες κατάρτισης μιας στρατηγικής branding του τόπου σχετίζονται άμεσα με την αναζήτηση νέας ταυτότητας και αναπτυξιακού οράματος μιας πόλης, μιας ευρύτερης περιοχής ή μιας περιφέρειας ή και μιας ολόκληρης χώρας. Δεν προϋποθέτουν υψηλές αναπτυξιακές επιδόσεις και στόχους, αντίθετα η εφαρμογή των διαδικασιών αυτών μπορεί να αφορά περιοχές με αναπτυξιακές δυσκολίες και γεωγραφικές ιδιαιτερότητες, όπως είναι οι απομακρυσμένες, οι ορεινές, οι νησιωτικές και οι αραιοκατοικημένες περιοχές. 

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπάρχουν αρκετά χωρικά σύνολα τα οποία βρίσκονται εκτός του αναπτυξιακού «Πενταγώνου» και αντιμετωπίζουν προβλήματα απομόνωσης, ορεινότητας, μεγάλου κόστους παροχής δημόσιων υπηρεσιών και εν γένει, χαμηλής ελκυστικότητας. Στο πλαίσιο αυτό, τίθενται ορισμένα ενδιαφέροντα ερωτήματα. Είναι δυνατόν το branding να αποτελέσει εργαλείο ανάπτυξης γι' αυτές τις περιοχές; 

Το πέπλο της σιωπής

Tου Γιάνη Βαρουφάκη, www.protagon.gr, 19.7.12

Προ ημερών, το Reuters έπιασε λαυράκι. Σε ιδιαίτερα προσεκτικό δημοσίευμά του που πήρε μεγάλη έκταση παγκοσμίως ανέδειξε κάποιες «συναλλαγές» μεταξύ τριών ελληνικών τραπεζών η οποία, αν το δημοσίευμα αληθεύει, τεκμηριώνει την ποινική δίωξη γνωστών τραπεζιτών της χώρας. Κι αν όχι την ποινική τους δίωξη, απαιτεί από την κυβέρνηση, το EFSF, την ΕΚΤ και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Τραπεζών (European Banking Authority), κατ’ ελάχιστον, την παύση του ΔΣ της Τράπεζας Πειραιώς και την δρομολόγηση διαδικασίας εξυγείανσής της. Ανάλογες κινήσεις θα έπρεπε να ξεκινήσουν για τον τραπεζικό όμιλλο Marfin Popular Bank για κινήσεις της Marfin Egnatia Bank της οποίας αποτελεί μετεξέλιξη. Κι όμως: αντί για αυτά, ένα τεράστιο πέπλο σιωπής ξετυλίγεται και σκεπάζει την υπόθεση, με πρώτους υφαντές του τους δημοσιογράφους των «έγκυρων» εντύπων και sites οι οποίοι, κατά τα άλλα, συνεχώς καταγγέλλουν το κράτος και την ελληνική κοινωνία για ανοχή στην διαφθορά.Ποια είναι η πέτρα του σκανδάλου, σύμφωνα με την αναφορά του Reuters; Όπως γνωρίζουμε, οι ελληνικές τράπεζες πάσχουν, από τότε που ξέσπασε η κρίση, από έλλειψη κεφαλαίων. Σύμφωνα με τις επιταγές τόσο της ΕΒΑ όσο και της τρόικα, οι ελληνικές τράπεζες έπρεπε να καταβάλουν προσπάθεια εξεύρεσης κεφαλαίων.

Όταν μια κατάσταση αλλάζει ξαφνικά χαρακτήρα.

Του Paul Jorion, ΤΑ ΝΕΑ / Le Monde /

Οταν αποκαλύφθηκε η υπόθεση Libor, τον Απρίλιο του 2008, τα σχόλια του Τύπου ήταν τουλάχιστον λακωνικά. Αντίθετα, όταν τον περασμένο μήνα καταδικάστηκε η Barclays για χειραγώγηση των διατραπεζικών επιτοκίων, ο θόρυβος στα μέσα ενημέρωσης ήταν εκκωφαντικός. Γιατί ένα γεγονός που πέρασε σχεδόν απαρατήρητο το 2008 απειλεί σήμερα όχι μόνο το Σίτι αλλά ολόκληρο το χρηματοπιστωτικό σύστημα; Γιατί την εποχή που αποκαλύφθηκε η υπόθεση η κοινή γνώμη αδιαφόρησε, ενώ σήμερα δεν είναι ικανοποιημένη με την παραίτηση των τριών κυριότερων στελεχών της τράπεζας. Η επιβολή προστίμου 365 εκατ. ευρώ στην Barclays δεν είναι παρά ένας τρόπος να κλείσει μια υπόθεση που μετράει πολλά χρόνια. Η συγκεκριμένη τράπεζα όμως είναι η λιγότερο ένοχη από τις 18 που εμπλέκονται σε αυτή την υπόθεση, ενώ επέδειξε και πνεύμα συνεργασίας με τις Αρχές. Αυτό εξηγεί άλλωστε την έκπτωση κατά 30% που απέσπασε στο πρόστιμο που της επιβλήθηκε. Οι Αρχές ήλπιζαν ίσως ότι η λύση που έδωσαν θα γινόταν δεκτή με την ίδια αδιαφορία που συνόδεψε την αποκάλυψη των γεγονότων το 2008. Αλλά δεν συνέβη αυτό. Και η εξήγηση έχει να κάνει με αυτό που οι φυσικοί αποκαλούν «μη γραμμικό φαινόμενο»: το σημείο δηλαδή όπου μια κατάσταση αλλάζει ξαφνικά χαρακτήρα.

Η μεγάλη μοιρασιά

Tου Γιάννη Παντελάκη, www.protagon.gr, 18.7.12

Ωστόσο, εκείνο που δεν είναι καθαρό, είναι γιατί πρέπει αυτή η λογική να κυριαρχήσει παντού. Ακόμα και εκεί όπου δεν υπάρχει λόγος υλοποίησης κυβερνητικής πολιτικής, αλλά απλά αναγκαιότητα σωστής διαχείρισης. Αντικειμενικά σωστής. Γιατί θα πρέπει η τοποθέτηση ενός στελέχους ενός δημόσιου μέσου ενημέρωσης για παράδειγμα να είναι προϊόν διαβουλεύσεων εκπροσώπων των τριών κομμάτων; Είναι σαν να ομολογούν πως δεν επιθυμούν ένα ανεξάρτητο μέσο, αλλά χρειάζονται έναν "δικό " τους ώστε να προωθούν τις θέσεις τους. Βέβαια, στις  επιλογές δημοσιογράφων με κομματικά κριτήρια έπρεπε πρώτα απ όλους ν αντιδράσουν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι, αλλά αυτό αποτελεί μια άλλη μεγάλη ιστορία. Νομίζω, πως αν ο Χατζησωκράτης ή ο Μαργαρίτης (απο τους υπόλοιπους δυο κυβερνητικούς εταίρους δεν μπορείς να έχεις απαιτήσεις αξιοκρατίας, είναι αυτοί που την καταπάτησαν), σ αυτές τις συναντήσεις πρότειναν ανεξάρτητα αλλά ικανά πρόσωπα τα οποία δεν θα προέρχονται απαραίτητα απο το κόμμα τους, θα έβγαιναν κερδισμένοι. Όχι απλά θα εξέθεταν για μια ακόμα φορά τα δυο άλλα κόμματα, αλλά θα  έκαναν μια αρχή να σταματήσει η διαδοχική άλωση του κράτους. Άλλωστε, οι ίδιοι δεν λένε πως οι δημόσιοι υπάλληλοι ειναι ικανοί. Γιατί δεν διαλέγουν κάποιους αυτούς, αλλά θα πρέπει να προσθέσουν και άλλους;

Οι διχασμένοι οραματιστές της Ευρώπης

Του  Barry Eichengreen, ΤΟ ΒΗΜΑ - The Project Syndicate ,18.7.12

Οι ηγέτες της Ευρώπης, σε αντίθεση με τον αμερικανό πρόεδρο Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο, δεν είχαν ποτέ έλλειμμα σε επίπεδο οραματισμού. Πάντα ήξεραν πώς ήθελαν να είναι η Ευρώπη. Αλλά το να έχεις όραμα δεν είναι το ίδιο πράγμα με το να το υλοποιείς. Και όσον αφορά την πρακτική εφαρμογή των ιδεών οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν αποτύχει επανειλημμένα. Αυτό το χάσμα ανάμεσα στους στόχους των Ευρωπαίων και την ικανότητά τους να τους εκπληρώσουν έρχεται πάλι στο προσκήνιο με αφορμή την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ. Οι ηγέτες της Ευρώπης έχουν κοινό όραμα για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως μία οικονομική και νομισματική ένωση που θα βασίζεται σε μια ένωση τραπεζική, δημοσιονομική και πολιτική. Τα προβλήματα ξεκινούν όταν η συζήτηση στρέφεται στο πώς - και ιδίως στο πότε - θα πρέπει να θεσμοθετηθούν οι τρεις τελευταίες πτυχές αυτής της ένωσης.

Γραφικότητες

Του Νίκου Μπίστη, www.protagon.gr, 17.7.12

Στο τέλος της δεκαετίας του '70  το υπουργείο Πολιτισμού είχε συμφωνήσει στο πλαίσιο πολιτιστικών ανταλλαγών να αποσταλούν για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα οι Μινωικοί θησαυροί στην Νέα Υόρκη και να εκτεθούν σε μουσείο της πόλης. Η απόφαση της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή ήταν φυσιολογική και σήμερα θα περνούσε στα ψιλά των εφημερίδων. Όμως τότε αποτέλεσε αφορμή για ένα παγκρήτιο ξεσηκωμό με αίτημα να «μην φύγουν τα αρχαία από το νησί». Τα αρχαία δεν έπρεπε να φύγουν, δεν έπρεπε να πάνε στους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές, ήταν μάλιστα εξαιρετικά διαδεδομένη η «πληροφορία» ότι θα τα κρατούσαν εκεί και δεν θα τα επέστρεφαν. Οι πιο «σοβαροί» επικαλούνταν λόγους ασφάλειας, πιθανές ζημιές στην μεταφορά και άλλες ανοησίες που δεν είχαν βάση, το ήξεραν αλλά κάτι έπρεπε να πούν. Στόχος του λαϊκού ξεσηκωμού ήταν ο υπουργός Πολιτισμού κ. Δ. Νιάνιας. Ο κ. Νιάνιας, βουλευτής Λέσβου, προσφερόταν ως στόχος αλλά όχι για αυτήν την επιλογή του αλλά για ένα εξωφρενικό προεκλογικό του σύνθημα που συνδύαζε τις ανάγκες άμυνας της τοπικής οικονομίας με την απαραίτητη δόση πατριωτισμού και είχε ως εξής« Νιάνιας, ο εχθρός των Τούρκων και των σπορελαίων».

Οι “ειδικές” περιπτώσεις των μισθολογίων

Του Αντώνη Φουρλή, www.protagon.gr

Εδώ και δέκα ημέρες, η κυβέρνηση επαναλαμβάνει – και διοχετεύει αδιαλείπτως την σχετική “πληροφορία” στα ΜΜΕ – ότι θα δώσει “μάχη” με την Τρόικα για να αποτρέψει περικοπές στα ειδικά μισθολόγια του Δημοσίου. Σε πρώτο χρόνο, ακούγεται λογικό και ανιδιοτελές. Λες, τόσες μειώσεις έχουμε υποστεί, ας γλιτώσουμε και καμία. Και στο Δημόσιο, είναι αλήθεια ότι υπάρχουν κατηγορίες εργαζομένων, που έχουν χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Ταυτόχρονα, τα τρία κόμματα τα οποία στηρίζουν την κυβέρνηση επικαλούνται τις προεκλογικές δεσμεύσεις τους, ότι “δεν θα υπάρξουν νέες οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις”. Δεν θέλουν, λοιπόν, να φανούν ανακόλουθοι, πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις. Λογικό κι αυτό. Για δείτε το, τώρα, κι από την ανάποδη: πρώτα – πρώτα, ποιοί είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι που έχουν ενταχθεί σε ειδικά μισθολόγια; Οι μεγαλύτερες ομάδες είναι  επτά: δικαστές, διπλωμάτες, άτομα που διορίζονται με πολιτική απόφαση, πανεπιστημιακοί καθηγητές, γιατροί, αστυνομικοί και ένοπλες δυνάμεις. Μάλιστα.

Περιβάλλον: μέρος της λύσης

Του Κίμωνα Χατζημπίρου, NEA, 16.7.12

Το περιβάλλον είναι φυσικός πόρος αξιοποιήσιμος για ισχυρή ανάπτυξη και δημιουργία απασχόλησης σε νέους ελπιδοφόρους τομείς, με δυναμικές πράσινες πρωτοβουλίες. Η σημερινή κυβέρνηση οφείλει να διαμορφώσει νέα περιβαλλοντική πολιτική, η οποία να ευνοεί αντί να διώχνει τις ποιοτικές επενδύσεις. Το ελληνικό περιβάλλον έχει πολλαπλές φυσικές και πολιτιστικές διαστάσεις: αρχαιολογικοί και ιστορικοί χώροι, πανέμορφοι ορεινοί ή νησιωτικοί οικισμοί, φυσικά τοπία μεγάλης αισθητικής αξίας, χερσαίοι και θαλάσσιοι βιότοποι, τεράστια ποικιλία φυτών, πουλιών, ψαριών κ.λπ., μικροσκοπικοί οργανισμοί, που πολλοί μάλιστα είναι άγνωστοι στην επιστήμη. Αποτελεί επίσης ένα γοητευτικό πλαίσιο ζωής, εργασίας και αναψυχής, με μοναδικό φως, κλίμα, θάλασσα, αλλά και παραδοσιακή διατροφή. Σίγουρα μπορεί να προσελκύσει απεριόριστη πελατεία από ανεπτυγμένες ή ευημερούσες αναπτυσσόμενες χώρες και να στηρίξει έναν πολύμορφο και μακροπρόθεσμα βιώσιμο τουρισμό, αλλά όχι μόνο. Η υψηλή ποιότητα περιβάλλοντος μπορεί να αποτελέσει ισχυρό πόλο έλξης καινοτόμων επιχειρήσεων υψηλής τεχνολογίας ή παροχής υπηρεσιών σε πόλεις αλλά και σε μικρούς οικισμούς, αρκεί να διατίθενται επαρκή μέσα επικοινωνίας και συγκοινωνίας.