Η ρεαλπολιτίκ της ΔΗΜΑΡ

Του Κίμωνα Χατζημπίρου, Μεταρρύθμιση, 29.7.12

Μπορεί η αριστερά να έχει ξεμείνει από ιδεολογία, δηλαδή σχέδιο για την κοινωνία, η Δημοκρατική Αριστερά όμως ασκεί πολιτική. Την δύσκολη εποχή που ζούμε η διακυβέρνηση της χώρας είναι σχεδόν χαμένο στοίχημα. Η οικονομική διαχείριση και τα συνακόλουθα κοινωνικά φορτία κινούνται στην κόψη του ξυραφιού, ένα λάθος μπορεί να είναι μοιραίο αλλά και η αποφυγή λαθών δεν εξασφαλίζει γρήγορο ξεπέρασμα του κινδύνου. Θα ήταν μάλλον αδύνατον σε μια κεντροδεξιά συμμαχία να επιβιώσει για ικανό διάστημα μέσα σε θύελλες και σκοπέλους. Η συνετή απόφαση της ΔΗΜΑΡ να διακινδυνεύσει την συγκυβέρνηση του σκάφους δίνει στο εγχείρημα μια αίσθηση ισορροπίας και αυξάνει τις πιθανότητες σωτηρίας της χώρας. Μπορεί να κατηγορείται σαν αριστερό δεκανίκι μιας συντηρητικής πολιτικής, αλλά χωρίς δεκανίκι το σώμα γκρεμίζεται και μετά την κατάρρευση τα αριστερά δόγματα θα αξίζουν λιγότερο από τα καυσόξυλα. Η σημαντική συνεισφορά της ΔΗΜΑΡ στην διακυβέρνηση είναι η μη απουσία της από το κυβερνητικό σχήμα. Γιατί να μην είναι και κάτι περισσότερο, π.χ. προσφορά υψηλού επιπέδου κυβερνητικών υπηρεσιών σε τομείς όπου κάποια στελέχη της έχουν διαπρέψει;

Φαίνεται ότι πρακτικά αυτό είναι ανέφικτο, αφού προς το παρόν τα «αριστερά» βαρίδια επιβάλλουν την δική τους ατζέντα, με αποτέλεσμα να περιορίζεται η δυνητική προσφορά του κόμματος στον τόπο. Η ηγεσία έκανε την υπέρβαση, με την προεκλογική υπόσχεση και την μετεκλογική υλοποίηση της συμμετοχής στην κυβέρνηση, η μουρμούρα όμως ακούγεται, είναι φανερό ότι μερικά στελέχη νοιώθουν άβολα. Η ΔΗΜΑΡ δεν έχει πολλούς που θα προωθούσαν ένα τολμηρό μεταρρυθμισμό. Αντίθετα, έχει μπόλικο έρμα με αντιλήψεις κρατικιστικές, λαϊκιστικές, συντεχνιακές. Για να κρατηθούν οι εσωτερικές ισορροπίες, προωθούνται στελέχη που επί χρόνια ζυμώθηκαν με την άρνηση ρηξικέλευθων αλλαγών. Ένας πολέμιος των ανεμογεννητριών, που αναλαμβάνει την νησιωτική πολιτική, δύσκολα θα φροντίσει να εξαπλωθούν τα αιολικά πάρκα, δηλαδή η σημαντικότερη αναπτυξιακή πρόταση για τα νησιά. Ένα στέλεχος εθισμένο στην βραδύτητα του χωροταξικού σχεδιασμού δύσκολα θα επιταχύνει τις επενδύσεις αν αναλάβει την περιβαλλοντική πολιτική. Ένας νομικός συνδικαλιστής δύσκολα θα εκσυγχρονίσει την λειτουργία της δικαιοσύνης, αφού αυτή τρέφει δικαστές και δικηγόρους. Ένα στέλεχος που πολεμά τη μεταρρύθμιση στα πανεπιστήμια δύσκολα θα προωθήσει δραστικές αλλαγές στο εκπαιδευτικό τοπίο. Κοντολογίς, πολλοί δημόσιοι λειτουργοί που προέρχονται από την Αριστερά θα αποτελέσουν μάλλον δύναμη ακινησίας παρά μεταρρυθμιστικό μοχλό. Τελικά όμως, λίγη σημασία έχουν όλα αυτά. Είναι ουτοπία να περιμένει κανείς ότι σε αυτή την τραγική συγκυρία θα λυθούν χρόνιες αγκυλώσεις στην παιδεία, στην υγεία, στο περιβάλλον, στην δικαιοσύνη, στην εξωτερική πολιτική. Το στοίχημα επιβίωσης θα κριθεί στην οικονομία, την ανάπτυξη και την ασφάλεια των πολιτών. Αν και η ΔΗΜΑΡ δεν συμμετέχει ενεργά σε αυτούς τους τομείς, θα κληθεί να στηρίξει με ανοικτό πνεύμα δύσκολες αποφάσεις.