Η χρεοκοπία ξεκίνησε και η έξοδος από το ευρώ θα είναι καταστροφή...

 Του Κώστα Στούπα, www.capital.gr, 31.5.11

Κατά μια ευρύτερη έννοια όλοι είμαστε αγανακτισμένοι σε αυτή τη χώρα. Όσοι «έφαγαν» πολλά γιατί τελείωσαν τα «φαγώσιμα»... Όσοι «έφαγαν» λίγα ίσως γιατί δεν πρόλαβαν να «φάνε» περισσότερα. Όσοι δεν «έφαγαν» τίποτα  γιατί καλούνται μαζί με τους άλλους να πληρώσουν τα «σπασμένα» και, δικαίως, ανησυχούν πως στο τέλος θα τα πληρώσουν μόνο αυτοί. Όλοι είμαστε αγανακτισμένοι... αλλά ο καθένας για άλλο λόγο. Ο απεργός της ΔΕΚΟ με τους 16 μισθούς το χρόνο ή της άλλης που θα πουληθεί είναι αγανακτισμένος γιατί η χρεοκοπία του κράτους απειλεί τα κεκτημένα. Οι περισσότεροι αυτών είχαν ορίσει τα όρια του βιοτικού τους επιπέδου μέχρι εκεί που άφηνε περιθώριο, το όριο δανεισμού του εισοδήματός τους. Τώρα αυτοκίνητα, κάρτες, ακίνητα απειλούνται να βρεθούν στον αέρα...

Για τα αγέννητα και τα γεννημένα παιδιά αυτής της χώρας

Του Παναγιώτη Κουτσοπίνη, 31.5.11

Ίσως φίλοι μου,  όλη αυτή η κρίση και οι Πλατείες είναι ή θα γίνουν μια οδυνηρή τελετή πολιτικής ενηλικίωσης του νεοέλληνα.... Όταν, μπροστά στις συγκλονιστικές και κρίσιμες στιγμές που βιώνει η χώρα, την αποκάλυψη των συνεπειών του διαρκούς πολιτικοοικονομικού εγκλήματος των τελευταίων δεκαετιών, η συνείδηση έρχεται αντιμέτωπη με τις επόμενες γενιές που θα πληρώσουν, χωρίς να φταίνε, την ακολασία της καταναλωτικής κραιπάλης και  της ξενδιατροπιάς, της γενιάς της ρεμούλας, του ατομικού βολέματος, της αρπαχτής, και του «να περνάω καλά κι όλα τ άλλα είναι για τους μαλάκες», της καμαρίλας του κάθε χρώματος και απόχρωσης κομματικού μηχανισμού και των  οσφυοκαμπτών  της κάθε εξουσίας, τότε μπορεί κάποιος που δεν έχει εντελώς αλλοτριωθεί να νοιώσει και να ζητήσει:

Ο μνημονιακός μας διχασμός

 Του Νίκου Γραικούση, 31.5.11

Στην Ελλάδα του σήμερα κυριαρχεί ένας ιδιότυπος εθνικός διχασμός. Μεταξύ των μνημονιακών και των αντιμνημονιακών. Η ιδιοτυπία οφείλεται στο γεγονός ότι δεν υπάρχουν δυο αντίπαλες περί αυτού παρατάξεις, αλλά ο κάθε ένας από  εμάς, είναι ολίγον μνημονιακός και ολίγον αντιμνημονιακός!

Και αυτό δεν είναι καθόλου παράξενο, αν προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα τι είναι μνημόνιο και ποιος ο σκοπός του. Η δανειακή σύμβαση των 110 δις ευρώ που έχουμε υπογράψει με τους δανειστές μας, συνοδεύεται από ένα μνημόνιο το οποίο περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο θα εξευρεθούν τα χρήματα ώστε να εξυγιανθούμε δημοσιονομικά και να επιστρέψουμε (έντοκα) τα δανεικά. Και ο τρόπος αυτός περιλαμβάνει, τι άλλο, την περιστολή των δαπανών και την αύξηση των εσόδων.

«Γιατί ο Μαρξ είχε δίκιο»

 Του Γρηγόρη Μπέκου, ΒΗΜΑ, 31.5.11

Το πιο πρόσφατο βιβλίο του «Why Marx was right» (Γιατί ο Μαρξ είχε δίκιο) κυκλοφόρησε απ’ τις εκδόσεις του Πανεπιστημίου Γέιλ στα μέσα του περασμένου Απριλίου και ο αντίκτυπός του έχει ήδη αρχίσει. Ο Ίγκλετον βάζει στο στόχαστρο δέκα απ’ τις πιο συνηθισμένες ενστάσεις και κριτικές απέναντι στο έργο του Καρλ Μαρξ και, όπως γράφει ο ίδιος, τις αντικρούει τη μία μετά την άλλη.

Το δικαίωµα στην πόλη

 Του Ηλία Ευθυμιόπουλου, ΝΕΑ, 31.5.11

Το φαινόµενο της αστικής εγκληµατικότητας στη διαχρονική του εξέλιξη δεν έχει ενιαία χαρακτηριστικά. Εχει να κάνει µε την ταξική διαστρωµάτωσηκαι τις χωροχρονικές της κατανοµές, έχει να κάνει µε τα φαινόµενα ανεργίας και τις«προτιµήσεις» των αντίστοιχων πληθυσµικών συγκεντρώσεων, έχει να κάνει µε τις «πολιτιστικές» διεξόδους που βρίσκουν τα πιο επιρρεπή τµήµατα της νεολαίας (βλέπε ποδοσφαιρικοί αγώνες), έχει να κάνει µ’ αυτό που ονοµάστηκε κατακερµατισµός του κοινωνικού ιστού, έχει βεβαίωςνα κάνει και µε τοντρόπο της αστυνόµευσης ή και µε την απουσία της, που είναι η άλλη όψη του νοµίσµατος.

Η ευκαιρία της κρίσεως

 Του Στέλιου Ράμφου, www.protagon.gr, 30.5.11

Η συναισθηματική νοημοσύνη εμποδίζει το ακαταλόγιστο της θέλησης να δικαιωθεί στην παραζάλη της μάχης και η μέθη της επιβολής να σκοτίσει τη συνείδηση. Τα βιώσαμε στην Ελλάδα κατά την πτώση της απριλιανής δικτατορίας, οπότε η γενιά του Πολυτεχνείου με την υπεροψία ενός νικητή που δεν ενδιαφέρθηκε να σκεφτεί τη νίκη του, εξαργύρωσε βιαστικά το επίτευγμα, με τα σύμβολα και τα προνόμια της εξουσίας. Χωρίς στοιχειώδη εφόδια η γενιά τούτη η οποία κυβερνά ως σήμερα, ακολούθησε με ασύνειδη μακαριότητα το δρόμο του λαϊκισμού, υποδαύλισε ένα πνεύμα εμφυλίου πολέμου και οδήγησε τον τόπο στη σημερινή κατάντια. Ήταν ίσως το μόνο που μπορούσε να κάνει με μια σκέψη βγαλμένη από την ιδεολογική παράνοια.

Αλέν Τουρέν: Το ναυάγιο της δημοκρατίας

Επιμέλεια: Θανάσης Γιαλκέτσης, Ελευθεροτυπία, 30.5.11

Στις μέρες μας γίνεται πολύς λόγος για την «παγκοσμιοποίηση», αλλά στον όρο αυτό αποδίδονται τα πιο διαφορετικά ή και αντιφατικά νοήματα. Ενας Ιταλός δημοσιογράφος, ο Τζουλιάνο Μπατιστόν, συνεργάτης της εφημερίδας Il Manifesto, συνομίλησε με μερικούς από τους πιο έγκυρους μελετητές των πολλαπλών μετασχηματισμών που προκαλούν οι διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης, μεταξύ των οποίων οι Αλέν Τουρέν, Ούλριχ Μπεκ, Ντέιβιντ Χελντ, Σάσκια Σάσεν, Ρίτσαρντ Σένετ, Σαμίρ Αμίν κ.ά.Και συγκέντρωσε όλες αυτές τις συνεντεύξεις σε ένα βιβλίο με τίτλο «Per un' altra globalizzazione» (Edizioni dell' asino, 2010). Από το βιβλίο αυτό παρουσιάζουμε στη συνέχεια ένα απόσπασμα της συνέντευξης που έδωσε ο Γάλλος κοινωνιολόγος

Νεοφιλελευθερισμός και «φούσκες»

Ας ξεκινήσουμε από την επικαιρότητα: πολλοί σχολιαστές επισημαίνουν ότι η οικονομική κρίση καταδεικνύει τη χρεοκοπία του νεοφιλελεύθερου μοντέλου.

Αριστερά πέραν της λογικής

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ, 30.5.11

Η δήλωση του Αλέξη Τσίπρα σύµφωνα µε την οποία ο έλληνας Πρωθυπουργός είναι σαν τον (δικτάτορα της Χιλής) Πινοσέτ, και ιδιαίτερα η «διόρθωση» πως εννοούσε όχι ότι είναι δικτάτορας αλλά νεοφιλελεύθερος, είναι όλα τα λεφτά. Είναι µνηµείο για το πώς κατανοεί αυτός ο χώρος και ο αρχηγός του τι είναι πολιτική αντιπαράθεση. Η τοποθέτηση στον ίδιο παρονοµαστή του Πινοσέτ, του νεοφιλελευθερισµού και του Πρωθυπουργού µιας δηµοκρατικά εκλεγµένης κυβέρνησης αποκαλύπτει έναν εν πλήρει συγχύσει πολιτικό λόγο. Εναν λόγο που δεν γνωρίζει ούτε από Ιστορία ούτε από οικονοµία αλλά και δεν αναγνωρίζει τις βασικές αρχές που σε µια αντιπροσωπευτική δηµοκρατία διέπουν τον πολιτικό διάλογο.

Πέρα από τον χυλό της παραλυσίας

 Της Βάσως Κιντή, ΒΗΜΑ, 29.5.11

Ο βαρύς αυτός πολτός που συνθέτουν οι ανίκανοι και περιδεείς πολιτικοί, οι συµφεροντολόγοι πελάτες τους, οι θρασείς συνδικαλιστές, οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηµατίες, ο γνωστός θίασος δηµοσίων προσώπων (καλλιτεχνών, ανυπόστατων διανοουµένων και ακαδηµαϊκών) που µιζάρουν στον λαϊκισµό και στην πατριδοκαπηλία, έδρασε επί µακρόν συγκολλητικά, πνίγοντας όµως κάθε δηµιουργική δύναµη, κάθε πνοή, αδιαφορώντας για τους αδύναµους, ισοπεδώνοντας άξιους και ικανούς και φέρνοντας στην επιφάνεια τους καταφερτζήδες, τους κολλητούςκαι τους αδίστακτους. Παρέδωσε µια βαθιά άδικη κοινωνία καθηλωµένη στη φτώχεια και πλέον στην ανέχεια, στην άγνοια και στους παρηγορητικούς µύθους. Επείγει όσο ποτέ να απαλλαγούµε από τον πνιγηρό αυτόν εναγκαλισµό, να διεκδικήσουµε µια κοινωνία που τη συνέχουν αλληλεγγύη, κοινοί στόχοι, κοινά σχέδια, κοινή ευρύχωρη προοπτική.

In memoriam

Με τη συμπλήρωση δύο χρόνων από τον θάνατο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, σας καλούμε τη Δευτέρα 30 Μαΐου, στις 9.00 το βράδυ, για  Ένα ποτό στη μνήμη του Μιχάλη.

Η εκδήλωση θα γίνει στο Αθήρι (Πλαταιών 15, Κεραμεικός).

Η Επιστημονική Επιτροπή του Κέντρου Πολιτικού Προβληματισμού «Μιχάλης Παπαγιαννάκης».

Μιχάλης Παπαγιαννάκης, Συνέντευξη στον Αντώνη Ανηψητάκη, 1994

1. Ευρωεκλογές

Α.Α. Τούτες οι Ευρωεκλογές είναι κατά την γενική διαπίστωση οι πιο αδιάφορες / ήσυχες εκλογές. Μήπως αυτό οφείλεται στην βαθύτερη αίσθηση πως η πορεία της Ε.Ε είναι ανεξάρτητη απ’ την ψήφο των Ελλήνων; Δείχνει άραγε αυτό ότι συνειδητοποιούμε την περιθωριοποίηση της Ελλάδας μέσα στην Ευρώπη;

Μ.Π. Ίσως είναι λίγο υπερβολικό να το πούμε έτσι. Πράγματι πολλοί Έλληνες πιστεύουν ότι δεν επηρεάζει η δικιά μας άποψη την πορεία της Ευρωπαϊκής ενοποίησης. Νομίζω ότι κάνουν λάθος.

Το "Αντί" είναι τώρα στην Πάτρα

 Του Σοφιανού Χρυσοστομίδη, Αυγή, 29.5.11

ΠΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ κράτησε το περιοδικό "Αντί", αυτή η ανεξάρτητη, ριζοσπαστική φωνή; Από το 1972 (την έκλεισαν, στα χρόνια της δικτατορίας), μέχρι το τεύχος της 8ης Απριλίου 2008, όταν ο αξέχαστος Χρήστος Παπουτσάκης αποφάσισε ν' αναστείλει την έκδοση του περιοδικού, ελπίζοντας πως, στο μεταξύ, θα έλθουν "νέοι άνθρωποι ν' αναλάβουν την έκδοση του περιοδικού "... Τη γιορτή χαιρέτισαν, προχθές, ο δήμαρχος Πατρών, Γιάννης Δημαράς, ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών, Γιώργος Παναγιωτάκος, και ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΠΗΝ, Απόστολος Βουλδής.

ΞΕΡΩ, δεν είναι εύκολο να μιλά κανείς για τον εαυτό του. Αλλά μια και "θήτευσα" στο "Αντί" επί 34 συναπτά χρόνια (στην "Αυγή" υπολογίζω, μαζί με τα χρόνια της... προδικτατορικής "Δημοκρατικής Αλλαγής", κάπου 40 χρόνια), νομίζω πως θα μπορούσα να μιλήσω "επί του θέματος". Και ήμουνα εκεί παρών και μίλησα!

Φ.Κουβέλης: Δεν μπαίνουμε σε «μνημονιακή» κυβέρνηση

 Συνέντευξη στον Ι. Τσώχο, Αγγελιοφόρος της Κυριακής, 29/05/2011

Κύριε Κουβέλη, πώς είδατε τη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας;
Οι διαβουλεύσεις μεταξύ των πολιτικών κομμάτων είναι απαραίτητες σε αυτές τις δύσκολες ώρες για τη χώρα. Αυτό, ωστόσο, που έχω να πω είναι ότι ούτε η συνταγή του μνημονίου που συνεχίζεται με το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, ούτε η στείρα καταγγελία και η αμφισβήτηση του ευρώ από κάποιες δυνάμεις της Αριστεράς συνιστούν διέξοδο από τη κρίση. Το κόμμα μας, από θέση ευθύνης έναντι της χώρας και της κοινωνίας, πρότεινε μια ρεαλιστική εναλλακτική λύση, που συνδυάζει την προσπάθεια για τη δημοσιονομική εξυγίανση της χώρας και τη διεκδίκηση στο επίπεδο της ΕΕ για θετική αναδιάρθρωση του χρέους και χρηματοδότηση ενός πενταετούς αναπτυξιακού προγράμματος επενδυτικών δραστηριοτήτων,

Τι γύρευες δεκαπενθήμερος, εσύ ένας «Πολίτης»;

29 Μαΐου: τρία χρόνια από τον θάνατο του Άγγελου Ελεφάντη

της Μαριάννας Δήτσα, Αυγή, 29.5.11, http://enthemata.wordpress.com

Στη μνήμη της Αλίκης Πελεκάνου και των ολονυκτιών του «Δεκαπενθήμερου»,όπου η εφτάχρονη Άννα, κοιμισμένη στο πάτωμα, κάπνισε άπειρα πακέτα τσιγάρα, φανατικά άφιλτρα τότε

Μέρες που είναι, ξεφύλλιζα μετά από πολλά χρόνια τον Δεκαπενθήμερο Πολίτη.

Όταν αναφερόμαστε στον Άγγελο μιλάμε κυρίως για τον Πολίτη. Τον σοβαρό, σχεδόν συνοφρυωμένο, αν τον βάλεις δίπλα στον Δεκαπενθήμερο. Άλλωστε, νομίζω, πως ένας από τους λόγους που ο Άγγελος Ελεφάντης αποφάσισε την έκδοση του Δεκαπενθήμερου (Νοέμβριος 1983), και μας κινητοποίησε όλους (και κάποιους επιπλέον), είναι ότι είχε διαισθανθεί ότι Ο Πολίτης έπαιρνε όλο και περισσότερο ένα χαρακτήρα, όπως λένε σήμερα, ακαδημαϊκό, γινόταν –καθόλου τυχαίο, μετά τον «εκδημοκρατισμό» του Νόμου-πλαίσιο του ΠΑΣΟΚ– ένα όχημα για τις εξελίξεις σε διάφορες βαθμίδες της πληθώρας των νέων πανεπιστημιακών καθηγητών.

Μια κοινωνία σε αποσύνθεση

 Του Ανδρέα Γιακουμακάτου, ΒΗΜΑ, 29.5.11

Η αίσθηση της κρίσης γίνεται οξύτερη από τη µια µέρα στην άλλη, σαν την έξαρση µιας εµπύρετης κατάστασης. Η ανασφάλεια αυξάνεται, χωρίς να είναι ορατή µια πορεία ανάσχεσης της ελεύθερης πτώσης στο προσεχές µέλλον. Η ανεργία βάζει στο περιθώριο όλο και ευρύτερα στρώµατα συµπολιτών µας, όχι µόνο στον τοµέα της βιοµηχανίας ή του εµπορίου αλλά και στον χώρο των υπηρεσιών και τωνελεύθερων επαγγελµάτων κάποτε υψηλής κοινωνικής επιφάνειας. Από την άλλη, οι άτολµοι και αναποτελεσµατικοί πολιτικοί µας, µετις δηλώσεις και την αντίληψη του δηµόσιουρόλου τους, δείχνουν πολύ συχνά σαν να ζουν σε άλλη χώρα ή σε άλλη εποχή.
Παράδειγµα: ο κ. Παναγιώτης Ψωµιάδης,

Στο Σύνταγμα

 Του Στρατή Μπουρνάζου, Αυγή, 29.5.11, http://enthemata.wordpress.com

Ωστόσο, όσο και να μας συγκινεί το Σύνταγμα, δεν μπορούμε να το βαφτίσουμε «δικό μας» — μιλάω πάντα για τους αριστερούς και τις αριστερές. Γιατί, απλούστατα, δεν είναι­· και θα ήταν υποκριτικό και πολιτικάντικο να καμωνόμασταν κάτι τέτοιο. Όχι τόσο επειδή υπάρχουν πολλές όψεις που μας κάνουν σκεπτικούς ή δεν μας αρέσουν — λ.χ. η αποδοκιμασία συλλήβδην του πολιτικού κόσμου, οι κραυγές «Κλέφτες, κλέφτες!». Αλλά, κυρίως, επειδή δεν πρέπει να επιπέσουμε σαν τα κοράκια, κοτσάροντας πλατφόρμες και «αγκαλιάζοντας» κάτι που δεν το κάναμε και, μάλιστα, έγινε κόντρα και έξω από εμάς, πέρα από τις μορφές πάλης και αγώνα μας. Το γεγονός ότι οι μάζες των νέων ανθρώπων κινητοποιούνται με ένα κάλεσμα στο facebook, ότι εμπιστεύονται κάποιους ανώνυμους συνομηλίκους  που δεν τους ξέρουν, και όχι τα κόμματα της Αριστεράς ή της Αναρχίας και τα συνδικάτα που τα ξέρουν (και τα θεωρούν μέρος του «διεφθαρμένου συστήματος», όπως δείχνουν οι αποδοκιμασίες προς τη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ) πρέπει να μας βάλει σε σοβαρή σκέψη — αν δεν θέλουμε να μοιάσουμε στη γελοιότητα της ΝΔ, που «χαιρετίζει» την πρωτοβουλία και την καλεί… να κρατηθεί ακομμάτιστη. Γιατί αυτή η πρωτόγνωρη κινητοποίηση συνιστά  και ήττα της Αριστεράς, είμαστε κι εμείς μέρος της αποδοκιμασίας.

Η αλλαγή που ήδη έχει αρχίσει

Του Γιάννη Βούλγαρη, ΝEA, 28.5.2011

«Τώρα πια τα κόµµατα δεν κατόρθωναν να συνοψίσουν τις αποκλίνουσες πολιτικές επιδιώξεις και να οδηγούν τα ετερόκλητα συµφέροντα σε µια ορισµένη κατεύθυνση. Εντυπωσιακά προγράµµατα και εντυπωσιακές νοµοθετικές πρωτοβουλίες αποκλείονταν, γιατί το δηµόσιο ταµείο ήταν άδειο και η Ελλάδα είχε τεθεί υπό τον διεθνή οικονοµικό έλεγχο». (Hering G., Τα πολιτικά κόµµατα στην Ελλάδα 1821-1936 , τ. Β’, σ. 723, Μορφωτικό Ιδρυµα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2004. Αναφέρεται στη µετά τη χρεοκοπία του 1893-97 περίοδο).

Μερικές φορές η Ιστορία µοιάζει να µιλά για το σήµερα. Αυτή είναι η γοητεία αλλά και η παγίδα που σου στήνει, γιατί επαναλήψεις δεν υπάρχουν. Υπάρχουν όµως οι σκέψεις που σου υποβάλλει. Οπως π.χ. ότι µετά τις χρεοκοπίες 1893-97 και 1930-31, τα τότε κοµµατικά συστήµατα ξεπεράστηκαν όχι τόσο λόγω των οικονοµικών κρίσεων όσο γιατί έµειναν πασιφανώς εγκλωβισµένα στα στερεότυπα, στον τρόπο σκέψης και στον πολιτικό λόγο της προηγούµενης περιόδου που έκλεινε. Σαν να πέθαναν από γεράµατα και όχι από βίαιο θάνατο.

Π. Κονδύλης: Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας

Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ, 28.5.11 
Για τον Κονδύλη, η αιτία της παρακµής και των δεινών της χώρας δεν οφείλεται στους αστούς αλλά στην απουσία τους. Στην Ελλάδα ο όρος αστική τάξη εισήχθη µε την αρνητική σηµασία του, δηλαδή ως ο αντίπαλος της εργατικής τάξης. Αντιθέτως, στη ∆υτική και Κεντρική Ευρώπη ο αστός εµφανίζεται ιστορικά ως ο κύριος κοινωνικός αντίπαλος της αριστοκρατίας και της κληρικοκρατίας. Αυτή η έλλειψη θα ήταν το λιγότερο, αν δεν συνοδευόταν από την απαξίωση των αξιών του αστισµού και της νεωτερικότητας. Από τον ελληνικό ορίζοντα του νόθου αστισµού απουσιάζει η προµηθεϊκή διάσταση του αστικού πολιτισµού, σύµφωνα µε την οποίαο αστός είναι ο καινοτόµος φορέας της πειθαρχηµένης ζωής και των µακροπρόθεσµων στόχων, όπως αυτός – θα πρόσθετα – περιγράφεται στο «Κοµµουνιστικό Μανιφέστο».

Της µιας δραχµής τα γιασεµιά

 Του Παύλου Τσίμα, ΝΕΑ, 28.5.11

Και αυτός, ακριβώς, είναι ο θανάσιµος κίνδυνος που µας απειλεί: οι ευρωπαϊκές ηγεσίες, δέσµιες των εκλογικών τους φόβων και του λαϊκισµού που τις κυκλώνει, να προχωρήσουν, προκειµένου να αποφύγουν την «επέκταση της µόλυνσης», στον εξοστρακισµό µας – ηθικό, πολιτικό και, εν τέλει, οικονοµικό και νοµισµατικό. Κι όχι επειδή δεν καταφέρνουµε να πιάσουµε τους άπιαστους δηµοσιονοµικούς στόχους που µας έθεσαν. Μα επειδή βλέποντας από κοντά, σε έναν στενό συγχρωτισµό, τις πολιτικές µας ελίτ, τους πήρανε – δυστυχώς για εµάς – χαµπάρι...

Το ΠΑΣΟΚ και ο Μλάντιτς

 Του Τάκη Μίχα, www.protagon.gr, 28.5.11

Η συγχαρητήρια δήλωση του υπουργού Εξωτερικών  Δημήτρη Δρούτσα προς την κυβέρνηση της Σερβίας  με ευκαιρία την σύλληψη του κατηγορούμενου  για γενοκτονία Ράτκο Μλάντιτς, αποτελεί το αποκορύφωμα της υποκρισίας. Διότι ως ασφαλώς γνωρίζει ο κ. Δρούτσας τόσο το κόμμα του όσο και ιδιαίτερα ο ιδρυτής του Ανδρέας Παπανδρέου,  υποστήριζαν ανοιχτά τον Μλάντιτς κατά την διάρκεια του πολέμου στην Βοσνία. Να υπογραμμίσω  εδώ ότι η υποστήριξη δεν ήταν απλά ηθική ή πολιτική  αλλά και  στρατιωτική.  Μάλιστα το ενδιαφέρον είναι ότι η βοήθεια αυτή παρείχετο από τους Έλληνες μετά την γενοκτονία της Σρεμπρένιτσα, όταν ήταν πλέον σαφές ότι ο Μλάντιτς εμπλεκόταν σε σοβαρά εγκλήματα.

Θ. Αγγελόπουλος: «Φοβάμαι για την Ελλάδα»

Του Γιάννη Ζουμπουλάκη, ΒΗΜΑ, 28.5.11

Για μια Ελλάδα στο χείλος της καταστροφής μιλάει ο σκηνοθέτης Θόδωρος Αγγελόπουλος στις συνεντεύξεις που έδωσε στον ιταλικό Τύπο προσφάτως, με αφορμή τη διανομή της ταινίας του «Η σκόνη του χρόνου» στην Ιταλία. Ιδιαίτερα η συνέντευξή του στην εφημερίδα «Il Manifesto» (Τετάρτη 25 Μαΐου) είναι άκρως πολιτική, με άμεσες αναφορές σε πολιτικούς και κόμματα, αλλά και με την πρόταση του σκηνοθέτη για δημοψήφισμα στην Ελλάδα. «Μια συνέντευξη με τον κινηματογραφιστή της “Σκόνης του χρόνου” ενώ η χώρα του είναι προς πώληση – Η Ελλάδα σε οικονομική καταστροφή» γράφει η εφημερίδα στον πλάγιο τίτλο της. Παραθέτουμε μέρος της συνέντευξης: 
«Il Manifesto»: Διαβάζουμε ότι η Νέα Δημοκρατία δεν δίνει καμία συναίνεση στην κυβέρνηση και ότι η γενική γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος αρνήθηκε να συναντήσει τον Γιώργο Παπανδρέου (σ.σ. η ερώτηση έγινε πριν από τη συνάντηση των αρχηγών κομμάτων την Παρασκευή 27 Μαΐου).

Τι λέει ο 18χρονος εμπνευστής των... Αγανακτισμένων Πολιτών

 Ημερησία, 27.5.11

«Η αρχική ιδέα όλου αυτού που έγινε σήμερα ανήκε σε έναν 18χρονο. Από εκεί και πέρα όλα πήραν τον δρόμο τους». Αυτά -μεταξύ άλλων- έγραψαν το βράδυ της Τετάρτης, μετά τη μεγαλειώδη συγκέντρωση στο Σύνταγμα και τις άλλες μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, οι διαχειριστές του γκρουπ «Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα», που άναψε τη φωτιά του... ξεσηκωμού στο facebook. 

Ο 18χρονος που είχε την αρχική ιδέα ήταν ο Αρης, που δεν θέλει να γράψουμε το επώνυμό του, λόγω των τεράστιων διαστάσεων που πήρε η πρωτοβουλία του. «Τη Δευτέρα είδα τη σελίδα «Αγανακτισμένοι στον Λευκό Πύργο'' για τη συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης που είχε μαζέψει γύρω στους 1.000 ανθρώπους και αποφάσισα να κάνω κι εγώ μια τέτοια εκδήλωση στην Αθήνα. Αρχικά είχα δημιουργήσει μια σελίδα που αναφερόταν στις πανελλήνιες, με αφορμή τα απάνθρωπα και αντιπαιδαγωγικά θέματα που έπεσαν φέτος σε ορισμένα μαθήματα και μέσω αυτής της σελίδας δημιούργησα το γκρουπ για την εκδήλωση, η οποία τελικά όπως όλοι είδαμε έλαβε τεράστιες διαστάσεις. Ο,τι έκανα το έκανα χωρίς καμία σκοπιμότητα και χωρίς κανένα συμφέρον.

Το ελληνικό δράμα σε νέες περιπέτειες

 Του Γιάννη Βαρουφάκη, www.protagon.gr, 27.5.11

• Αφού ακόμα και η κα Lagarde ψέλλισε την πιθανή συμφωνία του Παρισιού στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, κόντρα στις μανιώδεις αντιδράσεις του κ. Trichet (τις οποίες ερμηνεύω εδώ), το θέμα έχει προφανώς κλείσει. Ήδη, τις προηγούμενες μέρες δημοσιεύονται μια σειρά από πορίσματα τα οποία, αν και παραδέχονται τους ελλοχεύοντες κινδύνους, υποστηρίζουν ότι η αναδιάρθρωση είναι αναπόφευκτη και, σε τελική ανάλυση, το μη χείρον. Αυτό λέει, σύμφωνα με το Bloomberg, η Fitch (δείτε ακόμα το άρθρο του Roubini). Αν θέλετε μια πιο σοβαρή και μετρημένη προσέγγιση, προτείνω εκείνη της FTAlphaville. • Το ζητούμενο λοιπόν έπαψε να είναι η αναδιάρθρωση αλλά το πως θα μπορέσουν οι ευρωπαίοι ηγέτες να την σερβίρουν στο εσωτερικό των χωρών τους, μαζί με τα επίπονα μέτρα που πρέπει να παρθούν για να μην συμβεί η συντέλεια του κόσμου.

Το μεγάλο λάθος στρατηγικής

 Του Νίκου Γραικούση, 27.5.11

Όταν διέρχεσαι μια κρίση, (οικονομική όπως η παρούσα) το πρώτο πράγμα που αποφασίζεις είναι, το ποιος είναι ο μακροπρόθεσμος  στρατηγικός σου στόχος για το ξεπέρασμά της. Αφού καθορίσεις τον στόχο, μετά αποφασίζεις την τακτική που θα ακολουθήσεις για την επίτευξη του. Ποιος μπορεί να είναι ο στόχος στη σημερινή συγκαιρία; Τρία πράγματα μπορούν να τον καθορίσουν:

1.- Η παραμονή μας στο ευρώ.

2.- Η ομαλή λειτουργία του Κράτους και η συνεκτικότητα της κοινωνίας.

3.- Η ανταπόκριση στις δανειακές μας υποχρεώσεις.

Τα παραπάνω δεν είναι αντιφατικά μεταξύ τους, αν μεταχειριστείς τα κατάλληλα εργαλεία για την επίτευξή τους. Τα εργαλεία αυτά  είναι, το απαραίτητο κεφάλαιο, ο χρόνος και το σχέδιο εξόδου από την κρίση.

Οι διανοούµενοι και η πολιτική

 Του Μίμη Σουλιώτη, ΝΕΑ, 27.5.11

Το πρόσθετο ζητούµενο από τους πνευµατικούς ανθρώπους είναι, εκτός από την κριτική που ασκούν, ότι χρωστούν να φανερώνουν και την πολιτική σκοπιά τους: επικρίνουν ως φιλελεύθεροι, ως αριστεροί, ως «ακοµµάτιστοι» ή ως περιθωριακοί;

Περάσαν κιόλας εφτά χρόνια απότότε που η δόκιµη ποιήτρια Κική ∆ηµουλά είχε αποστείλει (2004) στον τότε πρωθυπουργόκαι υπουργό Πολιτισµού Κ. Καραµανλή µιαν επιστολή που κατέληγε µετην περιβόητη παραίνεση: «Πρέπει να µπορέσουµε ναρίξουµε το ακόντιόµας µακρύτερα» – και αναρωτιέται κανείς µήπως η κ. ∆ηµουλά αξιοποίησε στην περίπτωση το µπλακ χιούµορ της: εδώ δεν είχαµε καταφέρει να κλωτσήσουµε επιτυχώς µιανυποτυπώδη µπάλα, τοακόντιο µας µάρανε; Πιθανολογούσα πωςηποιήτρια θα επανερχόταν µετάτο 2009 και µε δεύτερη επιστολή θα επεξέτεινε τηναλληγορίατης σταµη περαιτέρω, ότι δηλαδή «κρίµα που το καρφώσατε στο πόδι σας»·

Οι κραδασμοί της αγανάκτησης

Tου Νικου Γ. Ξυδακη, Καθημεριν'η, 27.5.11

Η κάθοδος των αδέσποτων αγανακτισμένων στην πλατεία Συντάγματος και σε άλλες πλατείες ανά την επικράτεια, πρωτοφανής για την εγχώρια πολιτική παράδοση των κομματικών - συνδικαλιστικών αθροίσεων, συγχρονισμένη με τα διεθνή δρώμενα των τελευταίων μηνών, συμβαίνει σε μια εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή για τη χώρα. Η χώρα απειλείται από τους δανειστές - εταίρους της: να μην καταβληθεί η πέμπτη δόση του Μνημονίου και να μπει σε τροχιά χρεοκοπίας. Ακόμη και αν καταβληθεί η δόση, η χώρα βρίσκεται πλέον σε εξαιρετικά δυσμενή θέση. Το πρόβλημα χρέους έχει μεταβληθεί σε σφοδρή πολιτική κρίση, με την παραπαίουσα κυβέρνηση να έχει απολέσει όχι μόνο τη νομιμοποίηση και την ανοχή στο εσωτερικό,

Ποιοι και πως μας χρεοκόπησαν;

 Του Κώστα Στούπα, www.Capital.gr, 26.5.11

Να απολύσουμε το μισό ή ολόκληρο το δημόσιο ή να πιάσουμε την φοροδιαφυγή. Χρειαζόμαστε δωρεάν υγεία και παιδεία ή δωρεάν μισθούς για τα παιδιά του κόμματος; Για το χρέος φταίει η κομματοκρατία και η σπατάλη για τα οποία δανειστήκαμε περισσότερα απ’ όσα μπορούμε να πληρώσουμε ή οι ξένοι δανειστές που μας έδιναν; Το χρέος είναι επαχθές και έχουμε δικαίωμα και συμφέρον να μην το πληρώσουμε ή μήπως  επαχθές σημείο αναφοράς έχουν γίνει το κοινό συμφέρον και η κοινή λογική; Η χώρα έχει περισσότερο ανάγκη από κρατικό ρεύμα, νερό ή από κράτος δικαίου και ίσων ευκαιριών;Όπως συνήθως ο  "διάβολος" κρύβεται στις λεπτομέρειες. Συνήθως όμως στη ζωή όποιος καταφέρνει και  θέτει τις σωστές ερωτήσεις, βρίσκεται στα μισά του δρόμου για να έχει τις σωστές απαντήσεις.

Πολύ φτωχή ηγεσία

 Του Τάσου Τέλλογλου, www.protagon.gr, 26.5.11

Κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει και εμείς δεν είμαστε διαφορετικοί. Έχουμε έναν πρωθυπουργό και έναν πρόεδρο Βιομηχάνων που δεν γνωρίζουν τι αναφέρει το σύνταγμα της χώρας –δεν επιτρέπει δημοψηφίσματα για δημοσιονομικά ζητήματα –πριν βγουν και «πετάξουν» την τελευταία επικοινωνιακή τους εφεύρεση για την κρίση. Έναν αρχηγό της αντιπολίτευσης που προτείνει μέτρα τα οποία αντί να περιορίσουν το έλλειμμα το διευρύνουν επικαλούμενος το παράδειγμα του μνημονίου της Πορτογαλίας το οποίο μάλλον δεν έχει διαβάσει. (όπου πάει το ΔΝΤ αυξάνει τους φόρους).Έχουμε μία επιχειρηματική τάξη, των εκδοτών συμπεριλαμβανομένων, που κατηγορούν την κυβέρνηση ότι δεν «κόβει» αρκετό κράτος, αλλά μόλις έκανε τις οριζόντιες μειώσεις στους μισθούς και περιορίστηκε εξ αυτού και μερικών άλλων λόγων (πχ ρευστότητα από τράπεζες) ο τζίρος τους για να μην μειωθούν τα περιθώριά τους «πετσόκοψαν» τις αμοιβές των εργαζομένων

Τζόζεφ Στίγκλιτς: Η μέθοδος

Του Ρούσσου Βρανά, ΝΕΑ, 26.5.11

Οι φυλακές. των χρεωµένων ήταν πάντα γεµάτες. Από την αρχαιότητα µέχρι τις µέρες µας. Με ενέχυρο το άτοµό τους, οι οφειλέτες που χρεοκοπούσαν γίνονταν δούλοι του δανειστή. Οταν κάποτε αυτοί οι υπόδουλοι στο χρέος είχαν γίνει επικίνδυνα πολλοί, οι Αθηναίοι διέγραψαν τα χρέη τους µε τη σεισάχθεια και οι Ρωµαίοι µε τον Lex Poetelia Papiria. Ποιος θα καταργήσει όµως τις σύγχρονες φυλακές του χρέους που υποδουλώνουν ολόκληρους λαούς; Ο Τζόζεφ Στίγκλιτς έχει υπηρετήσει τους σύγχρονους δεσµοφύλακες του χρέους, την Παγκόσµια Τράπεζα, που δίδυµος αδελφός της είναι το Διεθνές Νοµισµατικό Ταµείο. Οταν έλαβε το βραβείο Νοµπέλ για την οικονοµία, πριν από δέκα χρόνια, είχε αποκαλύψει στον δηµοσιογράφο Γκρεγκ Πάλαστ της εφηµερίδας «Οµπζέρβερ» πώς γεµίζουν σήµερα οι σύγχρονες φυλακές του χρέους µε ολόκληρους λαούς.

Το χρέος, το έλλειμμα και η δημοκρατική αριστερά

 Του Μάνου Ματσαγγάνη, Athens Voise, 25.5.11

Βρισκόμαστε σε διαδικασία μετάβασης: από μια εποχή πλαστής ευδαιμονίας με δανεικά, σε μια νέα εποχή κατά την οποία θα πρέπει είτε να καταναλώνουμε λιγότερο είτε να παράγουμε περισσότερο (είτε κάποιο συνδυασμό των δύο). Αυτό ισχύει είτε μείνουμε στο ευρώ (οπότε θα περάσουμε στην επόμενη φάση με συντεταγμένο τρόπο) είτε βγούμε από το ευρώ (οπότε αυτό θα γίνει με χαοτικό τρόπο).

Η νέα εποχή θέτει επί τάπητος μια σειρά θεμάτων (μια νέα agenda) που προκαλεί αμηχανία στο παραδοσιακό πολιτικό σύστημα. Αντίθετα, πάνω στην agenda αυτή έχει πολλά να πει η δημοκρατική αριστερά: από τη ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη έως τους αρκετούς δημοκράτες αριστερούς πολίτες που βρίσκονται σήμερα διάσπαρτοι σε διάφορα άλλα κόμματα – ή σε κανένα. «Καταναλώνουμε λιγότερο» σημαίνει λιτότητα – αλλά πώς θα είναι αυτή; Δίκαιη ή άδικη;

Τί έχει σημασία;

 Του Κώστα Κάρη, Αυγή, 25.5.11

Τα κόμματα έχουν κάνει τις επιλογές τους καθώς η χώρα χώνεται πιο βαθιά στην πιο μεγάλη κρίση της. Η μία επιλογή είναι το κυβερνητικό σχέδιο που φαίνεται (δεν είμαστε σίγουροι στις συνθήκες που βρισκόμαστε) να έχει συμφωνηθεί κατά βάση με την Κομισιόν και το ΔΝΤ. Η άλλη επιλογή, οι άλλες;

Προφανώς τα περί “επανεκκίνησης της οικονομίας” και μείωσης των φόρων που διακηρύσσει η Ν.Δ. δεν αποτελούν άλλη επιλογή. Αν μπορούν να εφαρμοστούν είναι παραλλαγές του κυβερνητικού σχεδίου. Ούτε οι δηλώσεις εξ αριστερών που επικρίνουν -με βάσιμα επιχειρήματα- τα κυβερνητικά σχέδια αποτελούν συγκεκριμένες εναλλακτικές πολιτικές.

Είναι δυνατόν να υπάρχει μόνον μία πολιτική για την αντιμετώπιση της κρίσης στη σημερινή εποχή ή πρόκειται για την αποτυχία των πολιτικών δυνάμεων της χώρας;

Η στερνή ανάσα της ευρωπαϊκής ιδέας

 Του Γιάννη Βαρουφάκη, www.protagon.gr, 25.5.11

Κάποτε, το κύριο σύνθημα υπέρ της αστικής δημοκρατίας ήταν το σύνθημα: Κανένας φόρος χωρίς αντιπροσώπευση. Πέρασαν αιώνες για να γίνει δικαίωμα αυτό το αίτημα: Κανείς δεν θα φορολογείτο ξανά χωρίς να έχει το δικαίωμα λόγου και ψήφου, μέσω αντιπροσώπων του, στο σώμα που παίρνει αποφάσεις φορολογικού χαρακτήρα. Αργότερα προέκυψε η ιδέα να μαζευτούν οι λαοί της Ευρώπης κάτω από την ίδια στέγη, την Ευρωπαϊκή Ένωση, με μοναδικό γνώμονα αυτό το απλό, ισχυρό ιδεώδες: την ιδέα ότι καμία φορολογική εξουσία πάνω μας δεν νομιμοποιείται χωρίς ουσιαστική αντιπροσώπευση που να είναι ισότιμη ανεξάρτητα του πόσο πλούσιοι ή φτωχοί, χρεωμένοι ή φερέγγυοι, παραγωγικοί ή αναποτελεσματικοί είμαστε.

Το γράφημα που έκανε την Τρόικα να σκεφτεί τη λέξη 'αναδιάταξη'

 Του Πάνου Παναγιώτου, www.xrimanews.gr, 25.5.11

Στην αρχή ειπώθηκε πως η Ελλάδα θα χρειαζόταν ένα δάνειο ύψους 40 δις ευρώ για αντιμετωπίσει τις δανειακές της ανάγκες. Σύντομα, το ύψος του δανείου αυξήθηκε στα 110 δις ευρώ με την πρόβλεψη ότι θα ήταν αρκετό για να δώσει λύση στην ελληνική κρίση χρέους μέσα σε τρία χρόνια, με την παράλληλη υιοθέτηση του μνημονίου. Οκτώ μήνες αργότερα, το χρέος είχε απογειωθεί, η οικονομία είχε υποστεί τη μεγαλύτερη ύφεση των τελευταίων 35, περίπου, ετών και η ανεργία είχε εκτοξευτεί σε επίπεδα ρεκόρ, υποδεικνύοντας με τον πιο δραματικό τρόπο ότι η Τρόικα χρησιμοποίησε τη λάθος συνταγή, σε λάθος τόπο και λάθος χρόνο. Αν και δεν το παραδέχτηκε επίσημα ποτέ, η Τρόικα αναγνώρισε τα λάθη της αλλά δεν ήθελε να αναλάβει την ευθύνη και προτίμησε αντ' αυτού να τη ρίξει στην Ελλάδα.

Η ευρωπαϊκή ευθύνη

 Της Ελίζας Παπαδάκη, ΝΕΑ, 25.5.11

Η πικρή αλήθεια είναι ότι εµείς µεν πρέπει σε κάθε περίπτωση να εξαλείψουµε το δηµόσιο έλλειµµα πληρώνοντας περισσότερους φόρους, υφιστάµενοι και νέες περικοπές, οι δε πολιτικοί ηγέτες της Ευρώπης να προχωρήσουν προς µια οριστική λύση της κρίσης του χρέους

Το τελευταίο εικοσαήµερο ήταν µια περίοδος δραµατικής επιδείνωσης της ελληνικής κρίσης, όπως την προσλαµβάνουν και την µεταδίδουν τα διεθνή ΜΜΕ. Για την «πιο επικίνδυνη φάση της κρίσης» έκανε λόγο π.χ. ο Μίνχαου των «Financial Times» προχθές. Η επικινδυνότητα δεν αναφέρεται µόνο στο ενδεχόµενο να χρεοκοπήσει η χώρα µας, στο οποίο στοιχηµατίζουν υψηλά ποσοστά των ερωτώµενων από διεθνή πρακτορεία οικονοµικών ειδήσεων χρηµατιστών· επεκτείνεται πέρα από τιςδύο µικρές οικονοµίες που µάς ακολούθησαν στον µηχανισµό διάσωσης Ε.Ε. - ∆ΝΤ, στην Ισπανία, στην Ιταλία.Στο βάθος µοιάζει να απειλείται η υπόσταση της ίδιας της νοµισµατικής ένωσης· και χωρίς αυτήν, για ποια «Ενωµένη Ευρώπη» θα µιλούσαµε;

Στις κρίσιμες στιγμές

 Του Κώστα Κάρη, Αυγή, 24.5.11

Στις κρίσιμες στιγμές το καθοριστικό για την ορθότητα μιας επιλογής δεν είναι η πρόσκαιρη εικόνα. Οι πρόσκαιρες εικόνες διαμορφώνονται από πρόσκαιρους συσχετισμούς. Και ειδικά στις συνθήκες κρίσης τείνουν να είναι αποτελέσματα της σύγχυσης. Η ιστορία είναι γεμάτη από επιλογές που απλώς ξεχάστηκαν ή αποδείχθηκαν εντελώς λάθος. Γιατί η ιστορία τράβηξε τον δρόμο της. Στις κρίσιμες στιγμές το καθοριστικό είναι η θέση που παίρνεις για την αντιμετώπιση της συγκεκριμένης κρίσης - όχι γενικώς των κρίσεων και του... συστήματος.

Η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε ένα χρόνο μετά την εφαρμογή του Μνημονίου απέχει δομικά από τους όποιους εύλογους στόχους του: το έλλειμμα αυξάνεται, κυρίως λόγω μειώσεως των εσόδων και δευτερευόντως λόγω της δυσκολίας να συγκρατηθούν οι δαπάνες.

Ο φερετζές του αντισημιτισμού

Tου Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή, 24.5.11

Ο αντισημιτισμός δεν είναι έγκλημα, είναι ηλιθιότητα. Οπως είναι κάθε ρατσισμός. Το να τυποποιεί κάποιος τους ανθρώπους σύμφωνα με ένα χαρακτηριστικό δείχνει το μέγεθος της άγνοιας και της ανοησίας του. Είναι, όμως, μια ανοησία που μπορεί να καταλήξει στο έγκλημα. Καλλιεργώντας αρνητικά στερεότυπα για κάποιες ομάδες πληθυσμού, κάποιοι παλαβοί μπορεί να πιστέψουν ότι αυτά τα φανταστικά κοινά χαρακτηριστικά θα εξαλειφθούν εξαλείφοντας τον φορέα τους. Και υπάρχουν πολλοί παλαβοί εκεί έξω που δολοφονούν...Ο αντισιωνισμός είναι άλλο πράγμα. Είναι πολιτική θέση, διότι ο σιωνισμός είναι πολιτική πρόταση. Ο σιωνισμός ήταν ο πατριωτισμός μιας ομάδας Ευρωπαίων Εβραίων που είχε ως πρόταγμα μια «πατρίδα για τους πανταχού διωκόμενους Εβραίους».

Με «προτάσεις» και «ρεαλισμό» ο Φ. Κουβέλης

 Της Π. Μπίτσικα, ΒΗΜΑ, 24.5.11

Και μήνυμα στον Πρωθυπουργό για τα όρια αντοχής και για μια «Αριστερά της ευθύνης»

Βέλη προς πολλαπλούς αποδέκτες, με εμβέλεια από την κυβέρνηση ως τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ –όχι κατονομάζοντας αλλά προσδιορίζοντας πολιτικές τακτικές και στρατηγικές– εκτοξεύει ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς κ. Φ. Κουβέλης οδεύοντας προς το Μέγαρο Μαξίμου. Η επιχειρηματολογία που χρησιμοποιεί, αποδεχόμενος την πρόσκληση του Πρωθυπουργού για τη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών την Τρίτη 24/5 περικλείεται σε δύο λέξεις: «προτάσεις» και «ρεαλισμός». Σε αυτούς τους άξονες βασίζεται για να διαχωρίσει τη θέση του απέναντι στην «άλλη» Αριστερά αλλά και για να «αφοπλίσει» τον κ. Γ. Παπανδρέου. Από τη μια προτάσσει ότι ο Πρωθυπουργός όταν θέλει και προωθεί συνάντηση με τους εκπροσώπους των άλλων κομμάτων, «προφανώς και πρέπει να επιδιώκει να ακούσει και να υιοθετήσει κάποιες από τις προτάσεις οι οποίες πράγματι συνεισφέρουν θετικά». Εάν οι συναντήσεις αυτές είναι «συναντήσεις ακρόασης απόψεων και τίποτε άλλο, τότε βεβαιωθείτε ότι δεν έχουν κανένα νόημα» είπε.

Π. Κρούγκμαν: Η αποτυχία της λιτότητας

Το Βήμα / Τhe New York Times, 23.5.11

Συχνά παραπονιέμαι – δικαίως – για την κατάσταση του διαλόγου περί της οικονομίας στις ΗΠΑ. Τουλάχιστον όμως στην Αμερική εκείνοι που πιστεύουν στις επώδυνες οικονομικές λύσεις και ισχυρίζονται ότι η αύξηση των επιτοκίων και οι περικοπές των κυβερνητικών δαπανών εν όψει μαζικών φαινομένων ανεργίας θα κάνουν με κάποιον τρόπο τα πράγματα καλύτερα αντί για χειρότερα, βρίσκουν κάποια αντίσταση από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα και την κυβέρνηση Ομπάμα. Στην Ευρώπη, αντιθέτως, αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται στην εξουσία για περισσότερο από έναν χρόνο και επιμένουν ότι τα υγιώς κερδισμένα χρήματα και οι ισορροπημένοι προϋπολογισμοί είναι η απάντηση σε κάθε πρόβλημα. Αυτή η επιμονή τονιζόταν και από οικονομικές φαντασιώσεις, κυρίως στην πίστη ότι οι περικοπές των δαπανών στην πραγματικότητα θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας, επειδή η δημοσιονομική αυστηρότητα θα βελτιώσει την εμπιστοσύνη στον ιδιωτικό τομέα.

Φ. Κουβέλης: Το ζητούµενο είναι να µη χρεοκοπήσει η κοινωνία

Συνέντευξη στη Βούλα Κεχαγιά, ΝΕΑ, 23.5.11

«Η χώρα έχει εµπλακεί µε ευθύνη της κυβέρνησης σ’ έναν φαύλο κύκλο αλληλοδιάδοχων µέτρων, χωρίς να διαφαίνεται ο δρόµος εξόδου από την κρίση», λέει στα «ΝΕΑ» ο πρόεδρος της ∆ηµοκρατικής Αριστεράς Στην αναγκαιότητα να σταλεί ένα ενιαίο µήνυµα των πολιτικών κοµµάτων προς τους ευρωπαίους εταίρους µας επιµένει ο πρόεδρος της ∆ηµοκρατικής Αριστεράς Φώτης Κουβέληςµια ηµέρα πριν από τις σηµαντικές συναντήσεις του Πρωθυπουργού µε τους πολιτικούς αρχηγούς.  Ο κ. Κουβέλης διευκρινίζει ότι – έχοντας ήδη καταψηφίσει το Μνηµόνιο – δεν θα ψηφίσει το ΜεσοπρόθεσµοΠρόγραµµα ∆ηµοσιονοµικής Προσαρµογής καιεπιµένει στη λύση της αναδιάρθρωσης του χρέους. Ο πρόεδρος της ∆ΗΜΑΡ ζητεί ορθή αξιοποίηση του υπαλληλικού δυναµικού στον δηµόσιο τοµέα, εποµένως λέει «ναι» στις µετατάξεις, όχι όµως ως πρόσχηµα γιααπολύσεις. Παράλληλα, δεναποκλείει το ενδεχόµενο προκήρυξης πρόωρων εκλογών και επαναλαµβάνει ότι όποτε κι αν στηθούν κάλπες, το κόµµα του θα κατέβει αυτόνοµα µε δικό του πρόγραµµα και θέσεις.  

Κύριε πρόεδρε, πώς αντιλαµβάνεστε τη συναίνεση γύρω από τα θέµατα της οικονοµίας; Τι θα πείτε στον Πρωθυπουργό εάν ζητήσει τη στήριξή σας;

48 Χρόνια από τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη

Αντιπροσωπεία της Δημοκρατικής Αριστεράς Θεσσαλονίκης απέτισε φόρο τιμής και κατέθεσε στεφάνι, στο μνημείο του δολοφονηθέντος βουλευτού της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη, χθες Κυριακή 22/5.

Οι εκδηλώσεις μνήμης συνεχίσθηκαν το βράδυ στις 8.00μ.μ. με ομιλία στο Κέντρο Ιστορίας Θεσ/νίκης του ιστορικού Πολυμέρη Βόγλη και τις μαρτυρίες αγωνιστών της αριστεράς που έζησαν τα γεγονότα εκείνης της περιόδου.

Προβλήθηκε επίσης το ντοκυμαντέρ «Εκατό μέρες του Μάη» των Δ. Θέου-Φ. Λαμπρινού. Την προβολή προλόγισε καταθέτοντας την μαρτυρία του ο Φ. Λαμπρινός.

Οι εκδηλώσεις ολοκληρώνονται σήμερα (Δευτέρα 23/5, στις 6.30μ.μ.) με την προβολή της ταινίας «Ζ» του Κώστα Γαβρά, στον κινηματογράφο ΟΛΥΜΠΙΟΝ (είσοδος ελεύθερη).

Με τους κερδοσκόπους ή τους τραπεζίτες; Λάθος απαντήσεις, σε λάθος ερωτήσεις.

Κώστας Ντιός, 2003

 Σχολιάζει ο "Gustave Flaubert", 23.5.11

Σε πρόσφατο άρθρο (ολόκληρο στην προηγούμενη ανάρτηση) ο σ. Γεράσιμος Γεωργάτος θέτει το δίλλημα: «Με τους κερδοσκόπους ή με τους τραπεζίτες;» για να καταλήξει ότι πρέπει σε αυτή τη φάση να είμαστε με τους δεύτερους. Και ότι οι έλληνες πολίτες, ιδίως οι πιο αδύναμοι, δεν έχουν κανένα απολύτως συμφέρον να συνηγορούν σε αναδιαρθρώσεις και κουρέματα. Πρέπει να παρατηρήσω εισαγωγικά ότι ενώ η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους είναι το ζήτημα για το οποίο συζητάει σύμπασα η υφήλιος από τη Νέα Υόρκη μέχρι το Βερολίνο και αποτελεί, ίσως, την πιο κρίσιμη παράμετρο στις πολιτικές εξελίξεις, δεν συζητήθηκε ποτέ μέσα στη Δημοκρατική Αριστερά. Ούτε προσυνεδριακά αποτέλεσε αντικείμενο, ούτε κατά τη διάρκεια του συνεδρίου όπου -συναινετικά και νόμιμα μεν, αλλά με έναν τεχνητό τρόπο- δεν έγινε καμιά συζήτηση. Αντ’ αυτής, στο πιο κρίσιμο ζήτημα αρκούμαστε στα κομματικά ανακοινωθέντα των τριών γραμμών. Απουσιάζουν δραματικά, όμως, οι αναλύσεις που στηρίζουν αυτές τις γραμμές.

Με τους κερδοσκόπους ή με τους τραπεζίτες;

 Του Γεράσιμου Γεωργάτου, 19.5.11
Οι περίφημες «αγορές» δεν είναι κάτι ενιαίο. Υπάρχουν ιδιώτες επενδυτές, θεσμικοί επενδυτές, τράπεζες, συστηματικοί ή κατά περίπτωση κερδοσκόποι, κλπ. Τα συμφέροντα όλων αυτών κατά την επιδίωξη του κέρδους συχνά δεν ταυτίζονται, όπως συμβαίνει και τώρα με την εξέλιξη του ελληνικού χρέους. Στις 17 Απριλίου 2011, όπως αποκαλύπτει η γαλλική Liberation (9/5/11), συνήλθε στην Ουάσιγκτον ένα φόρουμ ιδιωτών επενδυτών και χρηματοπιστωτικών οργανισμών, επονομαζόμενο Institute of International Finance. Παρών ο γνωστός, από την πρόβλεψή του για την κρίση των ενυπόθηκων δανείων, τουρκικής καταγωγής αμερικανός οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπινί, ο οποίος παρευρίσκεται ως πρόεδρος της RGE Monitor, εταιρίας συμβούλων επενδύσεων. Ο Ρουμπινί δεν χάνει ευκαιρία να προσπαθεί να πείσει τους συνομιλητές του ότι επίκειται αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, ισχυριζόμενος πως ο έλληνας υπουργός οικονομικών το έχει ήδη κρυφά ζητήσει, παρά τις μόλις προ ολίγου διαβεβαιώσεις Παπακωνσταντίνου ότι δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα.

Σερζ Λατούς: Λιτή αφθονία, ο νέος τρόπος ζωής

Συνέντευξη στον Γιαννη Eλαφρό, Καθημεριινή, 22.5.11

«Το ποτάμι της κατανάλωσης ξεχείλισε, πλημμύρισε τα πάντα και τώρα αφήνει τον βάλτο της ύφεσης. Αφού οι κοινωνίες αρρώστησαν από υπερβολική ανάπτυξη της οικονομίας, τώρα “σβήνουν” από το σκάσιμο της φούσκας. Μήπως ήρθε η ώρα να σκεφτούμε την προοπτική της αποανάπτυξης;». Συναντήσαμε τον «προφήτη» της ουτοπίας της λιτής αφθονίας, τον Γάλλο διανοούμενο Σερζ Λατούς, έναν προφήτη χωρίς θεό. «Είμαστε οι άθεοι της οικονομίας, της πραγματικής θρησκείας της νεωτερικότητας», μας λέει ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Paris-Sud 11 (Orsais), ειδικός στις οικονομικές και πολιτικές σχέσεις Βορρά-Νότου. Ο Σ. Λατούς ήρθε στην Ελλάδα προσκεκλημένος από κινήσεις εναλλακτικής κοινωνικής και οικολογικής προσέγγισης.

Οταν η Βαϊμάρη συναντά τη Βικτώρια

Της Μαρίας Tοπάλη, Καθημερινή, 22.5.11

Μήνες τώρα η «Βαϊμάρη» επέχει ρόλο λέξης-κλειδιού που, διαισθητικά παρά αναλυτικά, αποκωδικοποιεί το δυσοίωνο παρόν. Οσο απλώνει ο κύκλος της βίας στο αθηναϊκό κέντρο επιτείνοντας τις δονήσεις της κρίσης τόσο δυσκολεύεται κανείς να κρατήσει νηφάλια τη σκέψη. Τι είναι άραγε αυτό που θυμίζει την άλλοτε μοιραία περίοδο της Δημοκρατίας (1918-1933) του γερμανικού Ράιχ; Για αρκετούς είναι μια γενικευμένη ανασφάλεια, η αμφισβήτηση του ρόλου και των ικανοτήτων του πολιτικού προσωπικού, η διαρροή χαοτικών τάσεων που εγκυμονούν – εγκυμονούν τι; Κανείς δεν πιστεύει στα σοβαρά ότι υπάρχει κίνδυνος εκτροπής. Ολοι, ωστόσο, φοβούνται ότι πέρα από την ολοένα και ρεαλιστικότερη δυσκολία επιβίωσης για ολοένα και περισσότερους ανθρώπους, αν κάτι καταρρέει και δύσκολα θα ξανασταθεί στα πόδια του είναι το ηθικό, οι αξίες, το φρόνημα, οι βεβαιότητες. Η ανικανότητα υποκειμένων και συλλογικοτήτων, πολιτικών και ιδιωτών να αντιδράσουν με συμβολικό, έστω, αλλά ανακουφιστικό και φορτισμένο νοήματος τρόπο στα όσα διεκτραγωδούνται στο «ιστορικό» κέντρο – αυτή, ναι, είναι Βαϊμάρη 100%.

Ο Εντγκάρ Μορέν στην Αθήνα

Του Άλκη Ρήγου,  Αυγή, 22.5.11, http://avgi-anagnoseis.blogspot.com/

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ. Σ' αυτό τον τίτλο, έχω την αίσθηση, ότι μπορεί να συνοψιστεί η εναγώνια πολυπρισματική και αέναη σκέψη δεκάδων βιβλίων, χιλιάδων σελίδων, αμέτρητων άμεσων πολιτικών παρεμβάσεων, αυτού του θαλερού 90χρονου Γαλλο-Εβραίου -από σεφαραδίτικη θεσσαλονικιά οικογένεια- στοχαστή και συνεχώς πολιτικά δρώντα διανοούμενου, που θα βρίσκεται αυτή την βδομάδα στην Αθήνα. Σκοπός η αναγόρευσή του σε επίτιμο διδάκτορα του Τμήματος Επικοινωνίας Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου την ερχόμενη Τετάρτη 25 Μαΐου και η συμμετοχή του στο μεγάλο Διεθνές Συνέδριο προς τιμή του, που συνδιοργανώνουν το Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου, η Διεθνής Ένωση Γαλλόφωνων Κοινωνιολόγων, η Διεθνής Κοινωνιολογική Ένωση και το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών, με την υποστήριξη εκτός του Παντείου και του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών.

Το επίφοβο κενό

 Του Νικόλα Σεβαστάκη, Αυγή, 22.5.11, http://enthemata.wordpress.com

 Μια τέτοια όλο και πιο αγριεμένη πολυπλοκότητα δημιουργεί εκνευρισμό και αμήχανες αποσιωπήσεις. Σα να έχουμε πλέον διαβεί το κατώφλι όπου «όλα είναι δυνατά». Και πάντως δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Βρισκόμαστε και πάλι μπροστά σε μεταβολές για τις οποίες είμαστε απροετοίμαστοι. Τα όσα, ας πούμε, κυοφορούνται εδώ και καιρό στην αθηναϊκή μητρόπολη προαναγγέλλουν ένα παρόμοιο αινιγματικό κακό, για το οποίο μάλλον δεν διαθέτουμε το κατάλληλο όνομα. Θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε άνοδο της απανθρωπιάς. Ή, αλλιώς, μια συνθήκη πανικόβλητης εχθροπάθειας. Η επένδυση αυτής της εχθροπάθειας στον ρατσισμό του μαχαιροβγάλτη ή στους φετιχισμούς της αντεκδίκησης μπορεί να συνιστά απλώς την εξωτερική περίμετρο που αποκρύπτει μια ολόκληρη «τοπογραφία του φόβου», για να δανειστώ την εύστοχη έκφραση της Λίλας Λεοντίδου.

Επικίνδυνο παιχνίδι αλληλοεκβιασμών στην Ευρώπη

 Της Ελίζας Παπαδάκη, Αυγή, 22.5.11

Βρισκόμαστε στην πιο κρίσιμη στιγμή αφότου η Ελλάδα, αδυνατώντας να δανειστεί από τις αγορές, είχε συνάψει πέρυσι τη δανειακή συμφωνία των 110 δισ. ευρώ με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο: στην πιο κρίσιμη στιγμή για τη χώρα μας οπωσδήποτε, αλλά πιθανώς και για την Ευρωζώνη, για ολόκληρο το εγχείρημα της Ενωμένης Ευρώπης εντέλει.

Προχθές Παρασκευή το ενδεχόμενο να οδηγηθεί η Ελλάδα σε κάποια εκδοχή χρεοκοπίας εκτιμώνταν στις αγορές πιο πιθανό παρά ποτέ ως τώρα, μετά τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών∙ τα spreads και τα CDS των ελληνικών ομολόγων κατέγραψαν νέα ρεκόρ, συμπαρασύροντας προς τα πάνω μέχρι και τα ισπανικά (σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα, βέβαια), το αθηναϊκό Χρηματιστήριο βούλιαξε κάτω από τις 1.300 μονάδες.

Ας προσέχαμε

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ, Ελευθεροτυπία, 21.5.11

Με άλλα λόγια, ας προσέχαμε. Οταν οι κυβερνήσεις που εμείς ψηφίσαμε διόριζαν στο Δημόσιο τους ψηφοφόρους τους, όταν σκόρπιζαν δεξιά και αριστερά δανεικά λεφτά για να εκθρέψουν τον καταναλωτισμό των «αντιστεκόμενων» Ελλήνων, όταν η χώρα που δεν παράγει σχεδόν τίποτα κατακλυζόταν από πανάκριβα εισαγόμενα προϊόντα, όταν το σύνθημα των συνδικαλιστών ήταν «αφού μας τα δίνουνε, να μην τα πάρουμε;», όταν η φοροδιαφυγή και η διαφθορά είχαν γίνει το εθνικό σπορ στο οποίο δεν επιδιδόταν μόνο η πλουτοκρατία, όταν αποδεχθήκαμε τη λογική του συστήματος που μετράει την ευτυχία με την αγοραστική δύναμη, όταν όλοι πιστέψαμε στο όνειρο ότι του χρόνου θα αγοράσουμε ακριβότερα ρούχα και καλύτερο αυτοκίνητο, όταν ζούσαμε μέσα σ' αυτή την παραζάλη της καλοπέρασης, ας προσέχαμε.

Φόνος µε φόνο διαφέρει;

 Του Γιάννη Η. Χάρη, ΝΕΑ, 21.5.11

Ο ένας δολοφονήθηκε για µια κάµερα, ο άλλος για το λάθος χρώµα δέρµα του – και τη συνθήκη του µετανάστη

Φόνος µε φόνο διαφέρει; Έγκληµα µε έγκληµα, προφανώς ναι. Αλλά φόνος µε φόνο; Θάνατος µε θάνατο; Πάντα µας συγκλονίζει ο θάνατος («πρόωρος χαµός») ενός νέου, ιδιαίτερα ενός παιδιού, και πολύ περισσότερο η δολο φονία του, η δολοφονία δηλαδή ενόςαθώου. Ανάλογα έντονα αισθήµατα µας προξενεί η δολοφονία ενός ανήµπορου ηλικιωµένου. Από κει και πέρα, πολλά και διάφορα στοιχεία µπορεί να ανεβάζουν τη συγκίνηση, να κορυφώνουν τον αποτροπιασµό: Στην περίπτωση του 44χρονου Μανόλη Καντάρη, που είναι προφανώς η αφορµή µου, το γεγονός ότι ετοιµαζόταν να µεταφέρει τη γυναίκα του στο µαιευτήριο να γεννήσει, το αντικείµενο-αιτία του φόνου, µια κάµερα, που την έπαιρνε µαζί του για να απαθανατίσει το κορυφαίο γεγονός του ερχοµού ενός νέου ανθρώπου, τέλος οι πισώπλατες µαχαιριές.

Ο Κουβέλης θέλει ξεκάθαρο στίγµα

 Της Βούλας Κεχαγιά, ΝΕΑ, 21.5.11

Γωνίες και ξεκάθαρο στίγµα στον πολιτικό της λόγο θα επιδιώξει να δώσει το επόµενο διάστηµα η ∆ηµοκρατική Αριστερά, εκτιµώντας ως πιθανό το ενδεχόµενο πρόωρων εκλογών. Η σχετική επισήµανση προς την ηγεσία του κόµµατος έγινε άλλωστε και στην πρόσφατη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής της ∆ΗΜΑΡ στη διάρκεια της οποίας πολλά µέλη ζήτησαν διακριτό πολιτικό λόγο που να µην παραπέµπει ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ, πολλώ µάλλον στο ΠΑΣΟΚ. Η αρχή θα επιχειρηθεί ναγίνει µε αφορµή τη συζήτηση περί συναίνεσης των πολιτικών δυνάµεων της χώρας. Η ∆ηµοκρατική Αριστερά δεν ψήφισε πέρυσι το Μνηµόνιο, εποµένως στελέχη της διευκρινίζουν ότι δεν πρόκειται να δώσει στήριξη στο Μεσοπρόθεσµο Πρόγραµµα ∆ηµοσιονοµικής Προσαρµογής. Παράλληλα όµως διαφωνούν µε τη γραµµή του «µαύρου» που υιοθετούν άλλες όµορες πολιτικές δυνάµεις, όπως για παράδειγµα ο ΣΥΡΙΖΑ, τονίζοντας ότι η στείρα άρνηση χωρίς υλοποιήσιµες και πειστικές προτάσεις οδηγεί σε αδιέξοδο.

«Γινόμαστε μάρτυρες της γέννησης ενός νέου τύπου κοινωνικού κινήματος, ανεξάρτητου από κόμματα και συνδικάτα»

Χιλιάδες άτομα έχουν συγκεντρωθεί στο κέντρο της Μαδρίτης, ζητώντας κοινωνικές και πολιτικές μεταρρυθμίσεις   (Φωτογραφία:  Reuters )

Το μανιφέστο του «Πραγματική Δημοκρατία τώρα»

 in.gr, 21.5.11

Δεκάδες χιλιάδες Ισπανοί πολίτες αψήφησαν την απαγόρευση της Κεντρικής Εκλογικής Επιτροπής και κατασκήνωσαν στην Πουέρτα δελ Σολ, την κεντρική πλατεία της Μαδρίτης, ζητώντας πολιτικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Οι Αρχές ανακοίνωσαν ότι δεν θα αποπειραθούν να διαλύσουν τους συμμετέχοντες στις κινητοποιήσεις εν όψει των εκλογών της Κυριακής.Η αστυνομία δε θα επέμβει εάν οι διαδηλώσεις είναι ειρηνικές, διαβεβαίωσε ο υπουργός Εσωτερικών Αλφρέδο Πέρεθ Ρουμπαλκάμπα.