Respect στον Λαφαζάνη;

 Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, Καθημερινή
Η εμφάνισή του στο γήπεδο του Πανελληνίου τις προάλλες ενθουσίασε κοινό και κριτικούς. Οταν τον άκουσα να λέει «Ισκρα στα ρωσικά σημαίνει σπίθα, και Ισκρα λεγόταν η εφημερίδα που έβγαζε ο Λένιν στα μαύρα χρόνια της τσαρικής τρομοκρατίας», ένιωσα το ρίγος της κομμουνιστικής ανατριχίλας να με διαπερνά. Θες να είναι ο πνευματικός όγκος της φωνής του όταν βγάζει λέξεις μαγικές, όπως «δραχμή»; Θες να είναι ο αγωνιστικός δυναμισμός του, οι ουλές και οι ρυτίδες που χάραξαν στο πρόσωπό του οι ταξικοί αγώνες και τα Οχι; Δεν μπορώ να προσδιορίσω τι είναι αυτό που με γοητεύει στον Παναγιώτη Λαφαζάνη και, για να είμαι ειλικρινής, δεν θέλω να το προσδιορίσω. Μου αρκεί που με γοητεύει. Είναι σαν κάτι φωνές που δεν σε νοιάζει τι τραγουδούν. Αρκεί να τις ακούς να τραγουδούν. Ενα μόνον με ανησυχεί. Μην άθελά του παγιδευτεί ο ίδιος στη γοητεία που ασκεί άμα τη εμφανίσει όπως έγραφαν τα παλιά καλά χιλιάρικα που θέλει να ξανατυπώσει. Οχι, προς Θεού, δεν εννοώ τη γοητεία που ασκεί ο ίδιος στον εαυτό του. Αυτήν την αφήνω ολόκληρη για τη φαλακρή αηδόνα της οικονομίας. Επειδή βλέποντάς τον και ακούγοντάς τον μόνον να τον λατρέψω μπορώ, όπως τον λατρεύουν και οι μάζες των προλεταρίων που οδήγησαν την Ιστορία ένα βήμα μπροστά στον Πανελλήνιο, φοβούμαι πως η παγίδα της προσωπολατρίας είναι ήδη στημένη από κάποιους. Είμαι όμως βέβαιος πως ο ίδιος ο Παναγιώτης Λαφαζάνης είναι πολέμιος της προσωπολατρίας και θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να πατάξει τις εκδηλώσεις λατρείας προς το πρόσωπό του.

Βουλευτές πιγκουίνοι

 Του Ανδρέα Πετρουλάκη, www.protagon.gr

Το εντόπισε η Λίνα Γιάνναρου, η δημοσιογράφος της Καθημερινής. Ένα κείμενο-έκκληση στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που δημοσιεύτηκε στην Αυγή, που τους καλεί να υπερψηφίζουν τα σκληρά μέτρα εκ περιτροπής, και μετά από κλήρωση μεταξύ τους για να εξασφαλιστούν τα αναγκαία ΝΑΙ, έτσι ώστε και τα μέτρα να περάσουν από τη Βουλή και οι ίδιοι να διατηρήσουν την ιδεολογική τους καθαρότητα. Το υπογράφει η κ. Χρύσα Κουλουφάκου, θεατρική σκηνοθέτις και βιολόγος, μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα η κ. Κουλουφάκου επικαλείται τις πυκνές ομάδες των πιγκουίνων, που κινούνται συνέχεια εκ του συστάδην ώστε να ζεσταίνονται ισότιμα και να μην υπάρχουν προνομιούχοι στο κέντρο της μάζας και αδικημένοι στην περιφέρεια, ως παράδειγμα που πρέπει να ακολουθήσουν και οι βουλευτές, ώστε να μην υπάρχουν προνομιούχοι στη σίγουρη ζεστασιά του ΟΧΙ και αριστερομάρτυρες που θυσιάζονται για το ΝΑΙ. Αλλά να ισομοιράζονται την κακουχία (μας λέει πάντα η ίδια) όπως έκαναν οι παλιοί εξόριστοι αριστεροί, που συντροφικά μοιράζονταν το δέμα από το σπίτι. Μοιάζει με το αυγό του Κολόμβου. Θα έχουμε Μνημόνιο χωρίς να υπάρχουν αριστεροί μνημονιακοί βουλευτές, κωλοτούμπα χωρίς βουλευτές που καταπάτησαν τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις. Θα υπάρχουν μόνο πιστοί στρατιώτες στη γραμμή του κόμματος, ή καλύτερα σωματοφύλακες, όπως εύστοχα τους παρομοιάζει η Γιάνναρου, με το δόγμα «ένας για όλους όλοι για έναν». Σε κάθε περίπτωση θα πρόκειται για την αποθέωση της συντροφικότητας, της αριστερής συλλογικότητας και της απρόσωπης συνευθύνης.

Μία τρύπα στο νερό

Του Αριστείδη Χατζή, www.protagon.gr

Και πέρασαν 6 μήνες. Μισός χρόνος μιας ιδιόμορφης αριστεροδεξιάς συγκυβέρνησης. Για μια χώρα σε κρίση, μετά από πέντε χρόνια σκληρής λιτότητας, αυτό το διάστημα δεν είναι μικρό. Ειδικά όταν έχει πάει εντελώς χαμένο. Όμως στην πραγματικότητα η κυβέρνηση δεν έκανε απλά μια τρύπα στο νερό. Διότι η Ελλάδα σήμερα, στα τέλη Ιουλίου, βρίσκεται σε πολύ χειρότερη θέση από εκείνη που βρισκόταν στις αρχές Ιανουαρίου. Για να είμαι πιο ακριβής: σε πολύ, πολύ, πολύ χειρότερη θέση. Πώς τα κατάφερε; Πραγματικά δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Ήμουν από αυτούς που ήταν πολύ απογοητευμένοι από τα πέντε χρόνια που προηγήθηκαν. Άσκησα αυστηρή κριτική στο λανθασμένο μείγμα λιτότητας, στην αντίσταση στις μεταρρυθμίσεις, στην αδυναμία απαλλαγής από τα βαρίδια του πελατειακού κράτους της μεταπολίτευσης. Είχα κι εγώ την ίδια ενστικτώδη απέχθεια απέναντι σε κάθε τι που θύμιζε το παλιό, απαξιωμένο, πολιτικό σύστημα, αυτό που κυβέρνησε την Ελλάδα στα σαράντα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση. Όχι βέβαια γιατί δεν αναγνώριζα και δεν εκτιμούσα όσα είχε προσφέρει αλλά γιατί έβλεπα καθαρά ότι έπνεε τα λοίσθια. Διότι είχε χάσει τη δυνατότητα προσαρμογής. Δεν ενθουσιάστηκα βέβαια με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, διότι δεν ήμουν αφελής. Άλλωστε η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ έθετε αμέσως τα όρια και έδινε σαφέστατα το στίγμα. Αυτό που ένωνε τα δύο κόμματα ήταν ο άκρατος λαϊκισμός, ο ελληναράδικος εθνικισμός και η αδυναμία κατανόησης του σύγχρονου κόσμου. Απλά ο ελληνικός λαός είχε επιλέξει για άλλη μια φορά την παθογένεια της Μεταπολίτευσης συμπυκνωμένη. Φαίνεται όμως ότι επρόκειτο γι’ αυτήν την τελευταία ισχυρή θανάσιμη δόση που ο οργανισμός του εθισμένου απορροφά απελπισμένα.

«Δημιουργία και χαρά»

 Του Παύλου Τσίμα, http://www.huffingtonpost.gr

Στις 2 Φεβρουαρίου, στην πρώτη του συνέντευξη ως υπουργός Οικονομικών, ο Γιάνης Βαρουφάκης είχε διαβεβαιώσει τον Paul Mason του Channel 4: «Είναι θέμα ωρών ή ημερών μια συμφωνία με την Ευρωζώνη, η οποία θα επιλύσει το ελληνικό ζήτημα μια για πάντα». Ακολούθησαν δύο άγονες συνεδριάσεις του Eurogroup- και πολλές ακόμη συνεντεύξεις- μέχρι να βγει κάτι σαν λευκός καπνός, το βράδυ της 20ής Φεβρουαρίου, όταν συμφωνήθηκε η τετράμηνη παράταση του προηγούμενου προγράμματος. Δεν ήταν η συμφωνία που θα έλυνε μια για πάντα το ελληνικό ζήτημα. Εκ των υστέρων, μάλιστα, ο Βαρουφάκης την απέδωσε κι αυτήν σε έναν εκβιασμό. Αλλά την νύχτα εκείνη εμφανίστηκε βαθιά ικανοποιημένος: «Αλλάξαμε σελίδα», δήλωσε. «Η Ελλάδα βγήκε από την απομόνωση». Και έδωσε, με το χαρακτηριστικό του ύφος, μιαν υπόσχεση:

«Όταν θα τελειώσει αυτή η συνέντευξη Τύπου, εμείς θα καταπιαστούμε να παράξουμε τον κατάλογο που υποσχεθήκαμε, των μεταρρυθμίσεων αυτής της κυβέρνησης, σε συνδυασμό με τους εταίρους μας. Το σαββατοκύριακο αυτό θα είναι σαββατοκύριακο δημιουργίας και χαράς, ότι η Ελλάδα αφήνει το μνημόνιο πίσω και γινόμαστε συν-συγγραφείς του καταλόγου των μεταρρυθμίσεων που θα εισάγουμε».

Δεν ξέρω πόση «δημιουργία και χαρά» είχε το σαββατοκύριακο, αλλά κατάλογος μεταρρυθμίσεων δεν παρήχθη. Ούτε εκείνο το σαββατοκύριακο, ούτε κανένα από τα επόμενα, μέχρι την 30ή Ιουνίου, όταν η παράταση έληξε άνευ αποτελέσματος και οι τράπεζες έκλεισαν. Το μόνο που «παρήχθη» ήταν μια «ενδεικτική» λίστα, που όταν δεν περιείχε αοριστίες έγερνε προς την κωμωδία.

Alien made in Greece

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, Καθημερινή
Εμφανίστηκε από το πουθενά στο καταθλιπτικό τοπίο της ελληνικής κρίσης. Ξεχώριζε με το ξυρισμένο του κεφάλι, το πανάκριβο ατημέλητο ντύσιμο και το σώμα Ρωμαίου μονομάχου που καβαλάει κυβικά. Δεν έμοιαζε με κανέναν από τους συνομιλητές του, ακόμη και πριν βρεθεί ανάμεσα στα γκρίζα κοστούμια των συνόδων. Διέπρεψε ως κήρυκας της Αποκάλυψης. Μιλούσε πολύ, για την ακρίβεια μιλούσε συνέχεια και προφήτευε τον Αρμαγεδδώνα. Το κοινό νόμισμα ήταν ταγμένο να καταστραφεί. Χάδι στα αυτάκια του Ελληνος λαού, ταλαιπωρημένα από τις νουθεσίες της πολιτικής ανεπάρκειας που με τον δείκτη της δεξιάς του έλεγε πως αυτός φταίει για όλα. Ο εξωγήινος του εξηγούσε πως δεν φταίει ο ίδιος, φταίει το οικοδόμημα, κι αυτός είναι εδώ για να το αποκαλύψει. Δεν τον καταλάβαιναν, όμως δεν απαιτούσαν να τον καταλάβουν. Ως γνωστόν, ο περιούσιος λαός γνωρίζει τα πάντα, κατά συνέπεια δεν χρειάζεται να κοπιάσει για να μάθει τίποτε. Διέπρεψε ως μάγος ταχυδακτυλουργός της οικονομίας. Μιλούσε καλά αγγλικά, και δεν ήθελε και πολλά για να γοητεύσει το παιδί των καταλήψεων που δεν είχε ιδέα ούτε από οικονομία ούτε από αγγλικά. Αυτός ήταν κοτζάμ καθηγητής, που έδινε συνεντεύξεις μέσω Skype ακόμη και από το μακρινό Σιάτλ της Δυτικής Ακτής. Τον δημοφιλή Alien ψήφισαν περίπου διακόσιες χιλιάδες Ελληνες και κανείς δεν απόρησε που του παραχωρήθηκε το χαρτοφυλάκιο των Οικονομικών, κοινώς η τύχη της χώρας. Το προχθεσινό ρεπορτάζ της Ξένιας Κουναλάκη στην «Κ» με έπεισε, αν μη τι άλλο, για κάτι. Ο Alien δεν είναι εξωγήινο εκτόπλασμα. Εχει βγει από την ελληνική βιοτεχνία παραγωγής ανθρώπινων χαρακτήρων. Είναι η άλλη όψη του νομίσματος του καθαρόαιμου Ελληναρά, με τον οποίον μοιράζεται τα χαρακτηριστικά της αλαζονείας, του αρρωστημένου ναρκισσισμού και της αχαλίνωτης αυτοπεποίθησης.

Η αριστερή εθνικιστική χίμαιρα

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΒΗΜΑ

Το 1937 ο γάλλος σκηνοθέτης Ζαν Ρενουάρ σκηνοθέτησε τη «Μεγάλη Χίμαιρα». Η υπόθεση διαδραματίζεται το 1916, στα μέσα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και περιγράφει την αδυναμία των εθνικών ταυτοτήτων να εξαλείψουν τις ταξικές διαφορές. Εκατό χρόνια αργότερα η Ελλάδα ζει την αριστερή προσπάθεια δημιουργίας της δικής της μεγάλης χίμαιρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρίζουν κάποιοι τώρα που απαλλάχτηκε από τα βαρίδια της Αριστερής Πλατφόρμας, μπορεί να προχωρήσει στην εκλογίκευσή του. Ας δούμε λοιπόν μερικά χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ που δεν οφείλονταν μόνο στους λαφαζάνηδες, στους οποίους τώρα ρίχνεται το ανάθεμα. Ο όλος ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο ο Λαφαζάνης υποστήριξε ένα δημοψήφισμα το διακύβευμα του οποίου ήταν «να δείξουμε στους ξένους ποιοι είμαστε», «να καταλάβουν με ποιους τα έβαλαν», «για την Ελλάδα της αξιοπρέπειας». Αυτές οι απόψεις - τις οποίες οι απανταχού αριστεροί περιγελούσαν τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης μαζί με τις παράτες, τις παρελάσεις, τα «τσάμικα», τα Κούγκια - «ξελόγιασαν» το 62% της ελληνικής κοινωνίας. Στους διαδρόμους της κυριαρχίας του εθνικισμού χάθηκε μια Αριστερά, η οποία ζούσε με το πνεύμα του Βολταίρου: «δεν χρειάζομαι προγόνους, αν έχω ιδέες και αξίες». Ο ΣΥΡΙΖΑ προσχώρησε στην εθνικιστική χίμαιρα, η οποία είναι το υποκατάστατο του ρόλου των αποτυχημένων αστικών τάξεων. Οπως υποστηρίζει ο καθηγητής Γιώργος Β. Δερτιλής αυτές οι τάξεις «μη έχοντας να επιδείξουν πλούτο, βιομηχανία, τεχνολογία, επιστήμη, μνημειακή αρχιτεκτονική, πολιτισμική ζωή, προβάλλουν τη φιλοπατρία, τον εθνικισμό και τον συγχέουν ακόμη και με τις οικονομικές λειτουργίες [...] αυτός ο πατριωτισμός υπονομεύει ακόμη και το κατεξοχήν αστικό προσόν, τον ρεαλισμό».

Κρυφτό με τη σκιά του

Tου Γιάννη Παπαθεοδώρου , http://dimartblog.com/

Μετά το «ριφιφί στο Νομισματοκοπείο» του Παναγιώτη Λαφαζάνη, το νέο επεισόδιο του «σχεδίου της δραχμής» που είδε το φως της δημοσιότητας (Καθημερινή, 26 Ιουλίου 2015), αναβαθμίστηκε σε πλοκή, σε δράση και σε μυθοπλαστική φαντασία. Περιλαμβάνει σενάρια ηλεκτρονικής υποκλοπής προσωπικών δεδομένων, μυστικούς φίλους του κ. Βαρουφάκη, και κυρίως ένα παράλληλο τραπεζικό σύστημα που οργανώθηκε στη γνώριμη εικονική πραγματικότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς, εκτός από τη θερινή διασκέδαση που προσφέρει ο πρώην ΥΠ.ΟΙΚ, καλό είναι να δώσει και καμιά κατάθεση για τις πιθανές ποινικά κολάσιμες πράξεις που περιγράφονται στις λεπτομέρειες του σχεδίου. Το πρόβλημα όμως δεν αφορά μόνο τον κ. Βαρουφάκη. Αν δεν κάνω λάθος, ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε πει πως ο κ. Βαρουφάκης αποτελεί «σημαντικό κεφάλαιο» για την κυβέρνηση, και, παρ’ όλες τις πρόσφατες αμοιβαίες αποστάσεις ανάμεσα τους, η συνύπαρξη, συμβίωση και συγκατοίκηση στην ίδια κομματική στέγη συνεχίζεται. Δεν θα αργήσουμε μάλλον να δούμε και το τέλος αυτής της παράξενης σχέσης. Εντωμεταξύ, ας συγκεντρωθούμε στο ίδιο το πρόβλημα∙ γιατί το πρόβλημα δεν είναι ο ανεκδιήγητος κ. Βαρουφάκης αλλά ο κρυμμένος κ. Τσίπρας. Εδώ και λίγες εβδομάδες ο κ. Τσίπρας παίζει ένα ιδιότυπο «κρυφτό με τη σκιά του». Είναι πρωθυπουργός μιας «κυβέρνησης μειοψηφίας» που στηρίζεται στη συναίνεση —ή μάλλον στην ανοχή— της αντιπολίτευσης. Αρνείται να λύσει το πρόβλημα της ΠτΒ, που βρίσκεται σε προφανή θεσμική δυσαρμονία με το ρόλο της αλλά και με τα στοιχειώδη κοινοβουλευτικά ήθη.

Τι (δεν) γνώριζε ο Τσίπρας από το «σχέδιο Βαρουφάκη»;

Του Γιώργου Καρελιά, www.protagon.gr
Από τις αποκαλύψεις για το «Σχέδιο Βήτα» του κ. Βαρουφάκη (εδώ), το οποίο επιβεβαίωσε απολύτως ο ίδιος (εδώ), προκύπτουν δύο θέματα, αλληλένδετα:

1. Αν -και τι- γνώριζαν ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση συνολικά.
2. Αν, πέραν των πολιτικών ευθυνών, υπάρχει και πεδίο διερεύνησης ποινικών ευθυνών.

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, στην πρόσφατη συνέντευξή του στην ΕΡΤ, είχε επιβεβαιώσει ότι είχε δώσει εντολή στον τέως υπουργό Οικονομικών να εκπονήσει ένα σχέδιο, αλλά αυτό ήταν για τις επιπτώσεις από ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Και πρόσθεσε ότι, μόλις διάβασε το πόρισμα που του παραδόθηκε, κατάλαβε ότι θα ήταν καταστροφική. Συμπέρασμα πρώτο: «Σχέδιο βήτα» υπήρχε. Μόνο που η κάθε πλευρά το ερμηνεύει διαφορετικά. Ο κ. Τσίπρας λέει ότι ήταν μια απλή μελέτη για τις επιπτώσεις από ενδεχόμενο GRΕΧΙΤ. Αν είναι έτσι, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Καλό έκανε, γιατί ο πρωθυπουργός κατανόησε πλήρως το θέμα και προχώρησε στη συμφωνία με τους Ευρωπαίους. Όμως,  ο κ. Βαρουφάκης δίνει άλλη διάσταση στο «σχέδιό του». Λέει ότι «εν μια νυκτί» θα μπορούσε να οδηγήσει στη δραχμή. Ποιος λέει την αλήθεια; Είναι κρίσιμο στοιχείο της υπόθεσης αν το σχέδιο αυτό ήταν σε γνώση και άλλων κυβερνητικών στελεχών - και ποιών. Πάντως, βασικοί υπουργοί φαίνεται να είχαν πλήρη άγνοια (εδώ), γεγονός που καθιστά δύσκολη την αναζήτηση τη αλήθειας, αφού αυτή κυκλοφορεί μεταξύ ενός περιορισμένου κύκλου προσώπων, τα οποία έχουν κάθε λόγο να την φέρουν στα μέτρα τους.

Ελλειμμα εμπιστοσύνης η μη οικειοποίηση

 Του Αντώνη Μανιτάκη, Καθημερινή

  Αδυνατώ, προσωπικά, να πιστέψω ότι υπάρχει Ελληνας υπουργός ο οποίος έχει διαβάσει την πρώτη παράγραφο της Δήλωσης-απόφασης των 18 χωρών και ο οποίος γνωρίζοντάς την δηλώνει στο ελληνικό Κοινοβούλιο ότι δεν συμφωνεί και, πάντως, δεν πιστεύει αυτά που εισηγείται για ψήφιση στο Κοινοβούλιο. Αντιλαμβάνεται ότι, με τον τρόπο αυτό, δεν αρνείται απλώς να συμμορφωθεί σε μια ευρωπαϊκή υποχρέωση της χώρας, προδίδει επιπλέον το δημόσιο αξίωμά του, παραβαίνει το υπουργικό του καθήκον; Διότι, ως υπηρέτης του κράτους και του λαού, έχει την υποχρέωση να υπηρετεί αυτό που του επιβάλλει το δημόσιο αξίωμα και όχι αυτό που του υπαγορεύει η πολιτική συνείδησή του. Οφείλει, ως υπουργός, να κάνει αυτό που επιβάλλει το συμφέρον της χώρας και του λαού, ανεξάρτητα αν το πιστεύει ή όχι. Οφείλει να ταυτιστεί με το αξίωμα και να ξεχάσει τον εαυτό του. Αν το πρόγραμμα που εφαρμόζει συγκρούεται με τα πολιτικά του πιστεύω και έχει κρίση συνειδησιακή οφείλει να διαλέξει: ή ενστερνίζεται ως φορέας δημόσιου αξιώματος το πρόγραμμα της κυβέρνησης και το εφαρμόζει, ως δικό του, ως κτήμα του, ή μένει συνεπής με τα ιδεολογικά του πιστεύω και πάει σπίτι του. Διαφορετικά κοροϊδεύει τον λαό και προδίδει το αξίωμά του.

​​Η λέξη κλειδί από την οποία εξαρτάται η πολιτική επιβίωση της κυβέρνησης και η πολιτική σταθερότητα της χώρας είναι η εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη, πρώτα, του Κοινοβουλίου απέναντι στην κυβέρνηση, χωρίς αυτήν δεν υπάρχει κυβέρνηση.

Υπομνήσεις μιας Επετείου

Του Γιάννη Βούλγαρη, ΝΕΑ

Χρόνια τώρα τα μηνύματα των κομμάτων για τη Μεταπολίτευση έχουν γίνει ή τελετουργικά ή αμήχανα. Από τη μια, η δημοκρατία και η Ευρώπη ως ιστορικές κατακτήσεις. Από την άλλη, η κρίση και η άκριτη ενοχοποίηση της Μεταπολίτευσης. Και επιπλέον ο χρόνος, η βιωματική απόσταση που χωρίζει τις νεότερες ηλικίες από την ιστορική εμπειρία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Αντί λοιπόν τα μηνύματα των κομμάτων προς τη Μεταπολίτευση, έχουν μεγαλύτερη σημασία τα μηνύματα της Μεταπολίτευσης προς τα κόμματα και προς όλους εμάς. Μηνύματα χρήσιμα γιατί η πορεία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας καθορίστηκε τελικά από την αλληλεπίδραση του τριπτύχου Εκδημοκρατισμός - Ευρώπη - Παραγωγικό-κοινωνικό μοντέλο. Στην Ελλάδα της μεγάλης κρίσης το τρίπτυχο όχι μόνο είναι επίκαιρο αλλά έχει προσλάβει υπαρξιακές διαστάσεις. Οι ιστορικοί ηγέτες της μεταπολιτευτικής Ελλάδας προέταξαν τη σχέση με την Ευρώπη ο καθένας υπό το δικό του πρίσμα, ακολουθώντας όμως μια κοινή εθνική στρατηγική. Σε αυτήν προείχαν οι πολιτικοί και οι γεωπολιτικοί στόχοι. Αυτοί με τη σειρά τους εδράζονταν σε μια μακροϊστορική βιωματική θεώρηση της ελληνικής περιπέτειας, στην οποία με βάσανα και αίμα καταστάλαξαν μεταπολιτευτικά οι μετεμφυλιακές γενεές. Οτι η Ελλάδα έχει μια σταθερή, παρότι αμφίθυμη, πολιτισμική σχέση με την Ευρώπη. Οτι η Ευρώπη αποτέλεσε σε όλη τη διάρκεια της εθνικής μας ζωής διαρκές πρότυπο νεωτερικότητας και μόνιμη πρόκληση εκσυγχρονισμού. Υπό αυτήν την έννοια, από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ώς τον Κ. Μητσοτάκη και από τον Ανδρέα Παπανδρέου ώς τον Κ. Σημίτη, η ιστορική ηγεσία της Μεταπολίτευσης ήταν ουσιαστικά γεννήματα αυτής της ευρωπαϊκής ελληνικότητας.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα

Της Μαρίας Κατσουνάκη, Καθημερινή
Τι μας θύμισε ο κ. Παπαδημούλης με τα «μπάνια του λαού»! Το tweet του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ είχε μεγάλο σουξέ αν κρίνει κανείς από τον αριθμό των σχολίων που ακολούθησαν, με ποικίλες συναισθηματικές αποχρώσεις, αλλά έμφαση μάλλον στον θυμό. «Τώρα, συμφωνία και τα “μπάνια του λαού”. Μετά, έναρξη εφαρμογής, απομείωση του χρέους, συνέδριο του “κοινωνικού” ΣΥΡΙΖΑ κ αν χρειαστεί, εκλογές», έγραψε, βάζοντας τη ζωή μας σε μια σειρά για τους ερχόμενους τρεις, τουλάχιστον, μήνες. Μαζί με τις αναμνήσεις, από την εποχή που ο λαός ήταν στην εξουσία, στις παραλίες και στις πισίνες, καταναλώνοντας, όπως οι πολιτικοί ταγοί του, στο περιθώριο συνεδρίων σε πολυτελή ξενοδοχεία της εποχής, scotch on the rocks, σε σοσιαλιστικές ξαπλώστρες, πέρασε μια αιωνιότητα· και, εμείς, περάσαμε σε άλλη διάσταση του χρόνου, της πολιτικής και των, πάσης φύσεως, αυτονόητων, που σωριάζονται τώρα με γδούπο το ένα μετά το άλλο. Οι όποιοι κραδασμοί, στη δεκαετία ’80 -’90, απορροφούνταν πολύ γρήγορα από τα ευρωπαϊκά κονδύλια που έρρεαν και τις παροχές που εξασφάλιζαν οι επιδοτήσεις αφενός και οι γενναιόδωρες κλαδικές συλλογικές συμβάσεις αφετέρου. Η ασφυκτική αναδίπλωση του φετινού καλοκαιριού, ύστερα από πέντε χρόνια δυσανεξίας, με τα capital controls να έχουν αποσυντονίσει κάθε οικονομική δραστηριότητα στη χώρα, την καχυποψία και τον φόβο να σκιάζουν οποιαδήποτε συναλλαγή, έχει συρρικνώσει έως εξαφανίσεως τα «μπάνια του λαού» προκαλώντας χολώδη θυμηδία στο μέρος του πληθυσμού που βλέπει τη θάλασσα σε τηλεοπτικά πλάνα. Ο 60χρονος ευρωβουλευτής σταδιοδρόμησε την εποχή της μεταπολίτευσης.

Αριστερά χωρίς αριστερή πολιτική;

Τoυ Ηλία Μόσιαλου, Athens Voice

Στα προγράμματα των αριστερών κομμάτων δεν υπάρχει η άρση των ανισοτήτων, γιατί οι ελληνικές ανισότητες παράγονται από τον κρατισμό που αυτά υπερασπίζονται. Ο ελληνικός κρατισμός παράγει και ανισότητες στο επίπεδο της κοινωνίας, μεταξύ όσων έχουν σίγουρη και ασφαλή εργασία και όσων εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα με ανασφάλεια και συχνά με ανεξέλεγκτες συνθήκες. Ο ελληνικός κρατισμός όμως έχει διπλή φύση και μέσα στο ίδιο το Δημόσιο. Αφενός δημιούργησε θέσεις εργασίας καθόλου προνομιούχες, χωρίς δυνατότητες ανέλιξης και κακοπληρωμένες, αφετέρου θέσεις εργασίας σχετικά ασφαλείς και με δυνατότητες ανέλιξης με πελατειακά κριτήρια. Η εργατικότητα και η προσπάθεια δεν ανταμείβονται, γιατί κυριαρχούν η ισοπέδωση και ο κομματισμός. Αριστερή πολιτική όμως σημαίνει ανάπτυξη με αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου και ενεργοποίηση του κοινωνικού ασανσέρ (κοινωνική κινητικότητα), μέσα από σοβαρές δημόσιες και κοινωνικές υπηρεσίες που θα συμβάλλουν στην επίτευξη δεξιοτήτων (κυρίως μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος), αλλά και θα δημιουργούν συνθήκες εκδίπλωσης και πραγματωσής τους στην αγορά εργασίας. Τι προϋποθέτει αυτή η αριστερή πολιτική; Προϋποθέτει τη στήριξη ενός μοντέλου παραγωγής που θα βασίζεται στον υγιή ιδιωτικό τομέα και στην ταυτόχρονη ενίσχυση του κράτους πρόνοιας μέσω ποιοτικών υπηρεσιών, όπως είναι η στήριξη βρεφονηπιακών σταθμών και υπηρεσιών για ηλικιωμένους. Μια τέτοια πολιτική θα διευκολύνει τις γυναίκες να συμμετέχουν ισότιμα στην αγορά εργασίας και θα άρει πολλές ανισότητες σε αυτόν τον τομέα, ενώ ταυτόχρονα θα ενισχύει και τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς.

Ο κ. Τσίπρας «δεσμεύεται»…

 Του Γιώργου Καρελιά, www.protagon.gr
Στο επετειακό γεύμα, που έγινε το μεσημέρι της Παρασκευής στο Προεδρικό Μέγαρο, οι πολιτικοί αρχηγοί της αντιπολίτευσης ζήτησαν από τον πρωθυπουργό να μην καταφύγει σε εκλογικό αιφνιδιασμό πριν οριστικοποιηθεί η συμφωνία με τους Ευρωπαίους. Και εκείνος, χωρίς να δεσμευθεί για κάτι, φέρεται να έδειξε ότι απομακρύνεται το ενδεχόμενο της πρόωρης προσφυγής στις κάλπες. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι εύκολο να πει κανείς με σιγουριά τι και πώς ειπώθηκε και σε ποιο συμπέρασμα οδηγεί. Αλλιώς το κατάλαβε ο ένας αρχηγός κι αλλιώς ο άλλος. Ο ένας μπορεί να κατάλαβε ότι ο κ. Τσίπρας δεν έχει διάθεση να κάνει εκλογικό αιφνιδιασμό. Από τη διάθεση, όμως, έως την πράξη η απόσταση είναι μεγάλη. Ο άλλος μπορεί να κατάλαβε ότι ο κ. Τσίπρας δεν είπε κάτι που να τον δεσμεύει και απλώς έβαλε τη νέα κυβερνητική εκπρόσωπο Όλγα Γεροβασίλη να «διαβεβαιώσει» ότι δεν θα υπάρξει αιφνιδιασμός από την κυβέρνηση, αν δεν προκύψουν άλλα γεγονότα (π.χ. εμπλοκή στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους). Όλα αυτά έχουν μικρή έως μηδενική αξία. Ακόμη κι αν ο κ. Τσίπρας έδινε μια κατηγορηματική απάντηση του στιλ «δεν θα γίνουν εκλογές το φθινόπωρο», θα ήταν άνευ σημασίας. Όταν μέσα σε πέντε μήνες έχει κάνει τα ακριβώς αντίθετα από όσα ο ίδιος έλεγε, τι θα τον εμποδίσει να μην τηρήσει άλλη μια υπόσχεση και μάλιστα σε ένα θέμα σχετικά ανώδυνο, όπως οι εκλογές; Ο κ. Τσίπρας, με το δημοψήφισμα, έπαιξε στα ζάρια την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, τι θα τον εμποδίσει να κάνει εκλογές τον Σεπτέμβριο ή τον Οκτώβριο; Είναι εντελώς αναξιόπιστος.

Στη χλεύη των Ελλήνων

 Της Βάσως Κιντή, www.protagon.gr
Έχω υπερασπιστεί δημοσίως τη Ζωή Κωνσταντοπούλου στο παρελθόν απέναντι σε σεξιστικές επιθέσεις που δεχόταν. Σήμερα θέλω να γράψω ότι η θητεία της στο υψηλό αξίωμα της Προέδρου της Βουλής αποτελεί αρνητικό πρότυπο για τις γυναίκες και δυσφημεί τον αγώνα τους για ισότιμη συμμετοχή και σεβασμό στη δημόσια ζωή. Η κα Κωνσταντοπούλου κακοποιεί τον θεσμικό ρόλο που της έχει ανατεθεί και καταχράται τη θέση την οποία έχει. Προσβάλλει ευθέως, χωρίς να παραιτείται, το σώμα του οποίου προΐσταται (εφόσον λέει ότι νομοθετεί υπό το κράτος εκβιασμού και καθ΄ υπαγόρευσιν ξένων κυβερνήσεων), τον πρωθυπουργό, την κυβέρνηση, τους συναδέλφους της βουλευτές και το δημοκρατικό πολίτευμα το οποίο έχει ορκιστεί να διαφυλάττει.Η παρουσία της στην έδρα όταν συνεδριάζει η Βουλή δημιουργεί ένα αίσθημα ασφυξίας ακόμη και στους πολίτες που παρακολουθούν από μακριά. Στον χώρο όπου κατ’ εξοχήν πρέπει να αναπτύσσεται ελεύθερα ο διάλογος, καιροφυλακτεί ώστε ανά πάσα στιγμή, με έπαρση, αυταρέσκεια και αυταρχισμό, να παρεμβληθεί, να σχολιάσει, να ειρωνευθεί, να κατακεραυνώσει, να πιάσει τους ομιλητές από τον λαιμό. (Η διαφορά φαίνεται όταν προεδρεύει οποιοσδήποτε άλλος). Υποτίθεται ότι τηρεί απαρεγκλίτως τους νόμους και τον κανονισμό της Βουλής αλλά τους μεταχειρίζεται αυθαίρετα, με ιδιοτροπίες, προς δικό της προσωπικό και(παλαιότερα) κομματικό όφελος. Τους υποτάσσει σε δικές της σκοπιμότητες ενώ χρησιμοποιεί δύο μέτρα και δύο σταθμά. Η ίδια επιτρέπει στον εαυτό της να καταστρατηγεί τον κανονισμό, ενώ τον κραδαίνει προς οποιονδήποτε άλλον.

Το πραγματικό ριφιφί του Λαφαζάνη

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, Athens Voice

Και όμως ο Λαφαζάνης το είχε κάνει ήδη το ριφιφί του πολλά χρόνια πριν. Κατέλαβε ένα κόμμα που είχε τις καταβολές της ύπαρξής του στον ευρωπαϊσμό και στην άνευ όρων πίστη στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία των Κύρκου και Παπαγιαννακη και το μετέτρεψε σε ένα κόμμα τριτοκοσμικό, καχύποπτο αν όχι εχθρικό προς την αστική δημοκρατία, σ’ ένα κόμμα που το κύριο χαρακτηριστικό του ήταν η εχθρότητα κατά της Παγκοσμιοποίησης και κατά συνέπεια κατά της Ανοιχτής Κοινωνίας. Αυτό το ριφιφί ήταν πλέον ανεξέλεγκτο μετά την αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ της ανανεωτικής του πτέρυγας, των ανθρώπων που στη συνέχεια δημιούργησαν τη ΔΗΜΑΡ, των πραγματικών κληρονόμων των αξιών του Κύρκου και του Δρακόπουλου.

Tις τελευταίες μέρες πολλαπλασιάζονται τα δημοσιεύματα διανοουμένων, επιστημόνων και αναλυτών οι οποίοι αφού επαινέσουν τον πρωθυπουργό για το «θάρρος», την «τόλμη», την «ηρεμία», την «εξυπνάδα» να δεχτεί έστω και την τελευταία στιγμή παραμονή της χώρας στο ευρώ, κάνουν εκκλήσεις του τύπου «βάστα Τσίπρα», τον καλούν «να πάρει πάνω του την υλοποίηση» και υποστηρίζουν πως «ή θα επιτύχει ο κ. Τσίπρας ή θα πάμε στη δραχμή».

Αναγκαία η αποπομπή της Ζωής Κωνσταντοπούλου

 Του Σταύρου Τσακυράκη, Καθημερινή

Τ​​όσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση γνωρίζουν πολύ καλά ότι η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν μπορεί να παραμένει πρόεδρος της Βουλής. Είναι ακατάλληλη για να διευθύνει όχι τις εργασίες του νομοθετικού οργάνου αλλά οποιουδήποτε συλλογικού σώματος, ακόμη και μιας συνέλευσης ιδιοκτητών πολυκατοικίας. Τα συνεχή εριστικά και προσβλητικά σχόλιά της προς κάθε ομιλητή είναι ενδεικτικά της βαθιάς δυσανεξίας της προς τον διάλογο και τη δημοκρατία, της απόλυτης αδυναμίας της να αντιληφθεί ότι είναι δυνατόν να υφίστανται απόψεις αντίθετες με τις δικές της. Την ανικανότητά της να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις του θεσμικού της ρόλου εμμέσως την παραδέχθηκε και η ίδια, αφού στις δύο τελευταίες σημαντικές συνεδριάσεις της Ολομέλειας της Βουλής αρνήθηκε (ευτυχώς) να προεδρεύσει. Εκτός από το γεγονός ότι μετατρέπει κάθε συνεδρίαση της Βουλής σε επεισοδιακή διαδικασία, η κ. Κωνσταντοπούλου παραβιάζει κατάφωρα το Σύνταγμα ασκώντας προσωπική πολιτική, αντίθετη με αυτήν της κυβέρνησης. Η παιδαριώδης ιστορία με το χρέος είναι το πλέον τρανταχτό παράδειγμα. Τη στιγμή που η κυβέρνηση διαπραγματευόταν για νέο δάνειο, αυτή ζητούσε να αναγνωρισθεί το χρέος ως παράνομο με βάση τα προκαταρκτικά πορίσματα μιας γελοίας επιτροπής που συνέστησε. Εχει προβεί σε δηλώσεις βαθύτατα προσβλητικές προς τους εταίρους μας, πρωτοφανείς για πολιτειακό παράγοντα δημοκρατικού κράτους, που ασφαλώς θα ήταν ικανές να δημιουργήσουν διπλωματικές διαμαρτυρίες και να δυσχεράνουν τη διεθνή θέση της χώρας, αν δεν αντιμετωπίζονταν με συγκατάβαση από τους ξένους.

Ζωή Βισίνσκι

Του  Μανώλη Βασιλάκη, http://athensreviewofbooks.com

“η μομφή και καθαίρεση είναι η επιβαλλόμενη και επείγουσα λύση στο πρόβλημα της απαλλαγής του Κοινοβουλίου από αυτό το ολοκληρωτικών αντιλήψεων άτομο”

Αν ήθελε κανείς να ζωγραφίσει το σημερινό πρόσωπο του καθ’ ημάς ολοκληρωτισμού δεν θα είχε παρά να χρησιμοποιήσει ως ίνδαλμα ή μοντέλο το πορτρέτο της σημερινής Προέδρου της Βουλής. Εκτός όμως από το ιδανικό αυτό μοντέλο, η μέδουσα Πρόεδρος της Βουλής αποτελεί και το μέτρο της θλιβερής ανεπάρκειας και παθογένειας του σημερινού πολιτικού προσωπικού συνολικά. Από την γενικευμένη ανεπαρκοπάθεια, με την ανοχή των εκτροπών, παρεκτροπών και τη συμμετοχή στις διαβόητες επιτροπές τις οποίες στήνει πολλές φορές αυθαίρετα, τα προαποφασισμένα πορίσματα των οποίων αποτελούν πιστοποιητικά εθνικής ψυχοπάθειας, από την αναξιοπρέπεια με την οποία την αντιμετωπίζουν οι πολιτικοί αντίπαλοι, με κάποιους «οικογενειακούς» καβγάδες όταν το «παρακάνει», καταλαβαίνει κανείς πώς φτάσαμε στον σημερινό εξ-ευτελισμό του κοινοβουλίου και των θεσμών. Σε κάποιο παλιότερο τεύχος της ARB δημοσιεύσαμε φωτογραφικά ένα φύλλο της εφημερίδας Πράβντα (= Αλήθεια!)στο οποίο το όνομα ή διάφορα εγκωμιαστικά επίθετα του Ιωσήφ Στάλιν αναφέρονταν 101 φορές. Παρομοίως, σε ένα μόνο τεύχος της Επιθεώρησης για τη Βουλή και Ευρωβουλή καταγγέλθηκε ότι υπήρχαν σαράντα εφτά (αριθμός: 47) φωτογραφίες[1] της εν λόγω Ζωής Βισίνσκι. Για να μη μιλήσουμε για το αλλού γιαλού κανάλι της τρελής Βουλής, το οποίο έχει μεταβάλει σε προσωπικό της προβλητήριο.

Γιατί, άραγε, αυξάνονται διαρκώς οι φόροι στην Ελλάδα;

 Του Σπύρου Στεκούλη, http://metarithmisi.gr

Διότι, τώρα που τέλειωσαν τα δανεικά, το κράτος πρέπει να ισοσκελίζει τις δαπάνες του. Και αφού δεν θέλει να κόψει άσκοπες ή αντικοινωνικές και άδικες δαπάνες (=σπατάλες, «λίπος» δηλαδή) είναι αναγκασμένο να αυξάνει διαρκώς τους φόρους επί όσων ήδη πληρώνουν – αφού τους υπόλοιπους μόνο στα τηλεπαράθυρα τους κυνηγάει… Λίγα παραδείγματα, πολύ βιαστικά και πρόχειρα, άδικων δαπανών; Τα συνταξιοδοτικά ταμεία της ΔΕΗ και του ΟΤΕ επιδοτούνται ετησίως (αθροιστικά) με 1,2 δις ευρώ. Κατά κεφαλήν επιδότηση συνταξιούχου: άνω των 25000 ευρώ ετησίως – ενώ για το ΙΚΑ είναι μόνον 2000 περίπου. Οι αγροτικές ΕΠΙΔΟΤΗΣΕΙΣ (δεν μιλάμε δηλ. «για τον τίμιο ιδρώτα του αγρότη») προστίθενται στο αγροτικό εισόδημα (είναι μερικά δις ευρώ τον χρόνο, η ΚΑΠ είναι η πιο «ακριβή» πολιτική της ΕΕ και μόνιμη πηγή διαφωνιών με τους βορειοευρωπαίους «ευρωσκεπτικιστές”) και παραμένουν στην ουσία ΑΦΟΡΟΛΟΓΗΤΕΣ – καθώς όλο το αγροτικό εισόδημα αντιμετωπίζεται σαν εισόδημα πενομένων ξωμάχων της υπαίθρου. Οι σπατάλες στο υπουργείο άμυνας καλα κρατούν: πέρα από το μισό δις του καμμένου για να επισκευάσει αεροσκάφη 40ετίας, τα περίφημα ΚΑΑΥ (Κέντρα Αναψυχής Αξιωματικών Υπαξιωματικών) είναι ακόμη εδώ: «παραθεριστικά χωριά» για τους σκληρούς πολεμιστές των ΕΔ, τα οποία πληρώνονται εξ ολοκλήρου από τον κρατικό προϋπολογισμό, θαρρείς και ζούμε ακόμη στον ανταρτοπόλεμο… Ποια άλλη κατηγορία εργαζομένων κάνει διακοπές με δαπάνη των φορολογούμενων, σε εγκαταστάσεις που υπάρχουν και συντηρούνται ολοχρονίς μόνο για 2 μήνες το χρόνο – και μόνο για συγκεκριμένους «πελάτες»;

Προφητικός Κύρκος

 Του Νίκου Μπίστη, www.protagon.gr
Ο Λεωνίδας Κύρκος κατείχε την τέχνη του προβλέπειν. Αυτό δεν του χάρισε ψήφους αλλά σε συνδυασμό με τη στάση μιας ολόκληρης ζωής τού εξασφάλισε μια θέση στην Ιστορία του τόπου. Τον πρωτοσυνάντησα το 1982 όταν μαζι με άλλους συντρόφους σπάσαμε το εμπάργκο του κόμματος απέναντι στον εμβληματικό ηγέτη των «αναθεωρητών». Αυτή η συνάντηση μας εξασφάλισε -μάλλον επιτάχυνε- μια διαγραφή. Άξιζε τον κόπο. Αυτό που με συγκλόνισε, γιατί επιβεβαιώθηκε μέχρι κεραίας, ήταν η πρόβλεψή του για τη Σοβιετική Ένωση. Η περίληψη της ολονύκτιας συζήτησης: «Η λύση στην ΕΣΣΔ θα έρθει μέσα από το κόμμα, κάποιος φωτισμένος άνθρωπος θα βρεθεί να πει "δεν πάει άλλο". Αλλά είναι ήδη πολύ αργά. Ο κόσμος δεν θα ακολουθήσει, ξεκίνησε μια φορά με ενθουσιασμό, έδωσε δεύτερη ευκαιρία με τον Κρουτσόφ, τώρα δεν πιστεύει στη δυνατότητα ανανέωσης του σοσιαλισμού. Και όταν σηκωθεί το καπάκι, θα δούμε πράγματα που δεν μπορούμε τώρα να τα φανταστούμε. Οι απομακρυσμένες Σοβιετικές Δημοκρατίες θα επηρεαστούν από το Ισλάμ και οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης θα τρέξουν προς τη Δύση». Σήμερα αυτά ακούγονται πολύ φυσιολογικά. Όμως, 33 χρόνια πριν, από το στόμα ενός κομμουνιστή, ο οποίος μεγάλωσε με την Οκτωβριανή επανάσταση, το Στάλιγκραντ και το όραμα ενός καλύτερου κόσμου που θα αντικαταστήσει τον άδικο και άνισο, ήσαν προφητικά, κυρίως στη λεπτομέρειά τους. Ο Κύρκος τραβούσε τη διαπίστωση του Μπερλίνγκουερ για την «εξάντληση της προωθητικής δύναμης της Οκτωβριανής Επανάστασης» στα άκρα, έβλεπε την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.

Η ωμότητα των πραγμάτων

Το editorial  της The Books' Journal ,Τεύχος 57

Ο θρύλος ή η Ιστορία θέλει τον Νεύτωνα να απολαμβάνει τη σκιά μιας μηλιάς και να του πέφτει ένα μήλο στο κεφάλι. Ο Νεύτων χρειάσθηκε να σκεφτεί, να αναλύσει και να εξηγήσει. Να ξεφύγει από τις ιδεοληψίες της εκκλησίας, την ανώτερη δύναμη που κινεί τα πάντα αρκεί να υπάρχει πίστη. Αυτό το μήλο, το μήλο της πραγματικότητας, άλλαξε την ανθρωπότητα
 Κάποιο μήλο της πραγματικότητας χτύπησε το κεφάλι και του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα. Μπορεί να ήταν  βουή των πραγμάτων που πλησίαζαν σαν χιονοστιβάδα πάνω του, απειλώντας με τεράστια καταστροφή που θα τη χρεωνόταν πρωτίστως ο ίδιος! Μπορεί να ήταν το πρωτάκουστο των πλατειών οι οποίες γέμισαν από τον άλλο κόσμο, από πολίτες που αυθόρμητα και ακηδεμόνευτα έπαιρναν το λόγο για τη ζωή τους. Μπορεί να ήταν η φωτογραφία του συνταξιούχου ο οποίος είχε καταρρεύσει στο ΑΤΜ  τα οποία είχε κλείσει ο κ. Τσίπρας με τον αλλοπρόσαλλο υπουργό του, Γιάνη Βαρουφάκη. Ό,τι κι αν ήταν, το μήλο της πραγματικότητας έδειξε στον κ. Τσίπρα το μονόδρομο του ευρωπαϊκού μέλλοντος της χώρας. Ο κ. Τσίπρας, όμηρος των στερεοτύπων μιας ιδεολογικής ανάγνωσης της πραγματικότητας (ομού μετά των ιδεοληπτικών, δραχμολάγνων, θαυμαστών του Εμβέρ Χότζα, ρεβανσιστών του εμφυλίου που χάθηκε πριν από 65 χρόνια, επίδοξων μαυραγοριτών, εκπροσώπων συντεχνιών, τυφλών εραστών της εξουσίας, καφενόβιων αριστερών, θρησκόληπτων και ακροδεξιών εθνικοπατριωτών, όσων με λίγα λόγια κυβέρνησαν τους τελευταίους έξι μήνες) έφερε τη χώρα στο χείλος της καταστροφής.

Η χώρα που δεν μεταρρυθμίζεται

Του Αριστείδη Χατζή, www.protagon.gr
Η πρόσφατη συμφωνία με τους εταίρους μας έχει πολλές αδυναμίες, ασάφειες και λάθη. Μπορεί να της ασκήσει κανείς δίκαιη κριτική και να προβλέψει με ασφάλεια ότι θα μας οδηγήσει σε αδιέξοδο. Για την ακρίβεια στο ίδιο αδιέξοδο που μας οδήγησαν και οι προηγούμενες. Ο λόγος είναι απλός. Αυτό το μείγμα λιτότητας που δίνει έμφαση στην υψηλή φορολόγηση και αποφεύγει τις περικοπές των δημόσιων δαπανών είναι ό,τι χειρότερο για μια οικονομία σε ύφεση. Αυτό έδειξε άλλωστε και μια πρόσφατη και πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρική έρευνα της ομάδας του Καθ. Alberto Alesina στο Πανεπιστήμιο Harvard. Θα μου πείτε, γιατί τότε πάλι εκεί καταλήξαμε; Δεν μάθαμε κάτι από τα προηγούμενα μνημόνια; Όχι δεν μάθαμε, διότι δεν θέλουμε να μάθουμε. Διότι δεν μας «συμφέρει» να μάθουμε. Είναι χαρακτηριστικό ότι η φοροεπιδρομή ήταν επιλογή της ίδιας της κυβέρνησης. Θυμηθείτε την άθλια πρότασή της, των 8 δισ. ευρώ, στις 22/6 προς τους «θεσμούς». Ήταν μια καθαρόαιμα φορομπηχτική πρόταση που απέκλειε κάθε είδους περικοπή και περιθωριοποιούσε τις μεταρρυθμίσεις. Θυμηθείτε επίσης ότι οι εταίροι μας την είδαν με θετικό μάτι μέχρι που παρενέβη το ΔΝΤ επισημαίνοντας τον αντιαναπτυξιακό της χαρακτήρα. Η εμπλοκή οδήγησε στη φάρσα του δημοψηφίσματος. Γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις επιλέγουν διαχρονικά τους φόρους αντί για τις περικοπές; Είναι απλό. Διότι οι δημόσιες δαπάνες είναι ιερές. Θα πρέπει να προστατευθούν πάση θυσία. Ακόμα κι όταν έγιναν οι μεγάλες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, έγιναν με την ίδια φιλοσοφία, τη φιλοσοφία της φορολόγησης. Οι οριζόντιες περικοπές, χωρίς διάκριση και χωρίς αξιολόγηση ήταν ταυτόχρονα άδικες και αναποτελεσματικές.

Καυτές πατάτες

Του Γιάννη Παπαθεοδώρου, http://dimartblog.com

Η «αριστερή παρένθεση», δηλαδή ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ όπως τον γνωρίσαμε έως τώρα, έκλεισε με τον πιο θεαματικό τρόπο τη νύχτα της 15^ης Ιουλίου. Μετά την υπογραφή των προαπαιτούμενων μέτρων για το επόμενο δυσβάσταχτο «Μνημόνιο 3», ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε σε μια εντελώς νέα συνθήκη. Ήταν το μόνο κόμμα του ελληνικού κοινοβουλίου που η ψηφοφορία το οδήγησε σε μια πιθανή τροχιά διάσπασης. Οι διαφωνούντες βουλευτές που ψήφισαν «Όχι» και «Παρών» δεν είχαν μόνο μια περιστασιακή διαφωνία με την κυβέρνηση∙ την εγκάλεσαν για την προδοσία της «αντιμνημονιακής» ριζοσπαστικής αριστεράς, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα και δημόσια το εναλλακτικό σχέδιο της δραχμής ως μόνη λύση για τον τόπο. (Οι γραφικές λεπτομέρειες για το «ριφιφί στο Νομισματοκοπείο» από τον κ. Παναγιώτη Λαφαζάνη παραλείπονται γιατί ανήκουν στη σφαίρα της κακόγουστης φαρσοκωμωδίας). Παράλληλα, το πλειοψηφικό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισε ΝΑΙ, προσχωρώντας με επιφυλάξεις στη «μνημονιακή» λογική, αναζήτησε άμεσα ένα άλλοθι μέσω του «πραξικοπήματος», της «εκβιαστικής επιλογής», του «τελεσιγράφου» και ενός «προγράμματος που δεν το πιστεύει» ούτε καν ο ίδιος ο πρωθυπουργός». (Οι γραφικές λεπτομέρειες που μετατρέπουν τη διαπραγμάτευση μιας διακρατικής σύμβασης δανεισμού σε «πραξικόπημα» επίσης παραλείπονται. Έτσι κι αλλιώς, θα πρέπει να αναζητηθούν στη σκουριασμένη θεωρία περί «ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης», που τόνωσε τη δακρύβρεχτη συσπείρωση μιας διχασμένης κοινοβουλευτικής ομάδας, συνεχίζοντας παράλληλα το επικίνδυνο τροπάρι του συνομωσιολογικού αντιευρωπαϊσμού).

Διαπραγματεύσεις, ευθύνες και σφάλματα

 Του Νίκου Μουζέλη, ΒΗΜΑ

Και οι τρεις πλευρές, κυβέρνηση, αντιπολίτευση, θεσμοί, έκαναν σοβαρά σφάλματα. Ξεκινώ από την πρώτη.

Η κυβέρνηση

Πέρα από τον ερασιτεχνισμό και την ανικανότητα των κυβερνώντων, ο Πρωθυπουργός έβαλε αρχικά τη συνοχή του βαθιά διχασμένου κόμματός του πάνω από την επίτευξη του κύριου στόχου που είναι η παραμονή μας στην ευρωζώνη. Αντίθετα, διέψευσε τον ευρέως διαδεδομένο μύθο πως ούτε ο ίδιος ούτε η πλειοψηφία των ευρωπαίων εταίρων μας στόχευαν εξαρχής στο Grexit. Δεν κατόρθωσε όμως να περιθωριοποιήσει την αριστερή πτέρυγα του κόμματος που συνεχώς έβαζε εμπόδια στην επίτευξη μιας συμφωνίας. Ετσι ο ΣΥΡΙΖΑ όδευε συγχρόνως προς δύο αντίθετες κατευθύνσεις. Αποτέλεσμα: συνεχή πισωγυρίσματα, γενικευμένη ασάφεια και συστηματική διγλωσσία (μια γλώσσα για το εσωτερικό και μια άλλη για το εξωτερικό). Αγνοώντας βέβαια πως οι εταίροι μας γνώριζαν με κάθε λεπτομέρεια τι λεγόταν στο ελληνικό ακροατήριο. Επιπλέον το δημοψήφισμα ήταν μια λανθασμένη επιλογή. Ηταν παραπλανητικό και αντιδημοκρατικό / «βοναπαρτικό». Εδωσε την ευκαιρία στους ευρωπαίους οπαδούς του Grexit να υποστηρίζουν, υποκριτικά βέβαια, πως η πλειοψηφία στη χώρα μας θέλει την έξοδο από το ευρώ.

Αν αυτό είναι Αριστερά

 Του Δημήτρη Ραυτόπουλου, Καθημερινή

Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ έρχεται, δυστυχώς, πολύ αργά, μετά την καταστροφή. Και διασπασμένος, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ μένει αμετανόητος. Είναι θλιβερό και γελοίο το θέαμα των δακρύων (μου θύμισε την κατάθεση των όπλων μετά τη Βάρκιζα), της συνωμοσιολογίας, της πλήρους ανευθυνότητας και της σχιζοφρένειας. Ομολογούν ότι αναλαμβάνουν μια συμφωνία που εχθρεύονται, που κάλεσαν τον λαό να καταψηφίσει και αμέσως μετά την πρότειναν επιδεινωμένη και ταυτόχρονα την αποδοκιμάζουν και δηλώνουν ότι αδυνατούν να την εφαρμόσουν, αλλά συνεχίζουν... Ούτε ντρέπονται ούτε παραιτούνται ούτε απολογούνται. Ζητούν και τα ρέστα. Εχουν πάντα δίκιο, ως ιδιοκτήτες της αλήθειας: δική τους είναι, ό,τι θέλουν την κάνουν· είναι ιστορική αναγκαιότητα και μαρξιστική διαλεκτική. Θέλω όμως να σταθώ στον προταίτιο. Τα μίντια, οι λιβανιστάδες, κάποιοι εμβριθείς αναλυτές κοντεύουν να τον κάνουν τραγικό ήρωα και μεγάλο πολιτικό ηγέτη, κάτι σαν Τζουζέπε Μαντσίνι. Με συγχωρείτε. Εγώ δεν είμαι πολιτικός ούτε πολιτικορθοφρονών. Ο κύριος Τσίπρας είναι ο μεγάλος υπεύθυνος για την καταστροφή. Εξαπάτησε τον ελληνικό λαό με το παπατζίδικο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, εκβίασε εκλογές, υπονομεύοντας την εύθραυστη οικονομική ανάπτυξη και τη σχέση μας με την Ε.Ε., έγινε ο εμπνευστής τού «δεν πληρώνω» και της «σεισάχθειας», κήρυξε τη νέα αντίσταση και την ευρωπαϊκή επανάσταση και έμαθε χορό στις αγορές. Και συνέχισε με την πεντάμηνη δήθεν διαπραγμάτευση. Εκεί είναι ο κόμπος. Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας ομολόγησε ότι έπαιξε πιστεύοντας στην μπλόφα, όχι τη δική του, τη βαρουφάκεια, αλλά τάχα την μπλόφα των άλλων. Στο τέλος τρόμαξε τόσο από το φιάσκο της μπλόφας του, που συνθηκολόγησε και γύρισε πίσω με την «επιτυχία» του.

Η έκρηξη στο «Ζαμπρίσκι Πόιντ»

 Της Μαρίας Κατσουνάκη, Καθημερινή

«Στην Ελλάδα υπήρξε κοινωνικό ζήτημα. Υπήρξε διεύρυνση της φτώχειας, των ανισοτήτων, της ανεργίας. Δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με ένα πολιτισμικό ζήτημα, με πρόβλημα κοινωνικών συμπεριφορών και λαϊκισμού. Υπήρξε κοινωνική οδύνη. Η απάντηση δεν θα μπορούσε να είναι, λοιπόν, συμβατική. Επρεπε να πάει κανείς παραπέρα, να επινοήσει ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Αυτό δεν έγινε και η κύρια δύναμη που της ανέθεσε η δυναμική των πραγμάτων να το φέρει εις πέρας, ο ΣΥΡΙΖΑ –όχι μόνη της, αλλά σε διάλογο με άλλες δυνάμεις–, πήγε στην ευκολία. Πήγε σε έναν ιδιότυπο εθνικισμό βασισμένο περισσότερο στη μνήμη, τη νεανική μνήμη, τη μνήμη του ΕΑΜ ή σε άλλες μνήμες, όπως τον αντιφασισμό»

Η ​ταινία είναι παλιά, ανήκει στα must των απανταχού σινεφίλ, λίγοι είναι όσοι δεν την έχουν δει ή, τουλάχιστον, δεν έχουν ακούσει γι’ αυτήν. Το «Ζαμπρίσκι Πόιντ» του Μικελάντζελο Αντονιόνι γυρίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και διακατεχόταν από το πνεύμα της εποχής. Περιέχει σύγκρουση του αναρχικού - ριζοσπάστη κεντρικού ήρωα με την αστυνομία, φυγή στην έρημο, αντισυμβατικούς - χίπικους έρωτες, αντιπαράθεση της αθωότητας με την αλλοτρίωση, οξεία κριτική στον κόσμο της κατανάλωσης και της κερδοσκοπίας. Περιέχει και μια σκηνή - σημείο αναφοράς της ταινίας: μια έκρηξη, σαν αποκάλυψη, όπου αντικείμενα σύμβολα της καταναλωτικής κοινωνίας (διάφορα προϊόντα, τηλεοράσεις, βιβλία κ.ο.κ.), εκτοξεύονται στον αέρα. Θεωρητικοί και αναλυτές ερμήνευσαν τις εικόνες και τις προθέσεις του σκηνοθέτη ως εξής: «Ο Αντονιόνι είδε μιαν Αμερική σοβαρά άρρωστη, διαιρεμένη σε γενιές και πολιτισμούς που δεν καταλαβαίνει ο ένας τον άλλο, μιαν Αμερική που οι στόχοι της είναι αντιφατικοί και που είναι ολόκληρη ένα αγχωτικό παράδοξο».

Μπορεί μόνος του ο Πρωθυπουργός;

Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΒΗΜΑ

Δύο είναι οι μεγάλοι ηττημένοι της Συμφωνίας με τους ευρωπαίους ηγέτες: ο κ. Σόιμπλε και ο κ. Τσίπρας. Η άποψη του Σόιμπλε δίχασε  την Ευρώπη, αλλά ηττήθηκε, αφού είδε για πρώτη φορά την αλληλεγγύη να νικά την οικονομική μονομέρεια, την πολιτική να υπερισχύει της οικονομίας Ο δε κ. Τσίπρας τελικά γκρεμοτσακίστηκε πέφτοντας από τον ουρανό της εθνολαϊκίστικης αλαζονείας του. Η Σύνοδος έδωσε την ευκαιρία στο σοσιαλδημοκρατικό μπλοκ να υπενθυμίσει πως είναι εδώ, παρών. Στην Ευρώπη πάντα συγκρούονταν δυο αντιλήψεις, η χριστιανοδημοκρατική-εθνοκεντρική με την σοσιαλδημοκρατική-ευρωπαϊκό-ομοσπονδιακή, η οποία είχε υποχωρήσει στην πρώτη τα τελευταία 20 έτη. Η Σύνοδος επανέφερε στο προσκήνιο την ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία. Μακάρι να ξυπνήσει και την ελληνική. Το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ που χαρακτήριζε τους ευρωπαίους ως οικονομικούς δολοφόνους, που λοιδορούσε τον Ντράγκι, τον Ολαντρέου, που μιλούσε για την Ευρώπη λέσχη εκβιαστών, είναι εκτός και των δυο αυτών αντιλήψεων. Μη πάμε μακριά, η αντίληψη του Πρωθυπουργού και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ πως «έχουμε την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία», η μπολσεβίκικη δηλαδή αντίληψη της κατάργησης της διάκρισης των εξουσιών, βρίσκεται μακράν του πολιτικού συστήματος που στήθηκε στην μεταπολεμική Ευρώπη απ’ όλες τις πολιτικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανόμενης και της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Γι’ αυτό και τώρα κανείς δεν μπορεί να εμπιστευτεί έναν Πρωθυπουργό, ο οποίος βρίσκονταν πέραν των κανόνων αυτού του ευρωπαϊκού παιγνιδιού.

Πως άλλωστε να εμπιστευθεί κανείς έναν Πρωθυπουργό που μέχρι την τελευταία στιγμή δεν αντιλαμβάνονταν σε ποια βάρβαρα πέτρινα εδάφη θα μπορεί να καταλήξει η ελληνική Χερσόνησος, αν αυτή αποκοπεί από την Ευρώπη;

Ο εθνικός εγωτισμός

 Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, Καθημερινή

«Οι προηγούμενες γερμανικές κυβερνήσεις είχαν δείξει περισσότερη πολιτική ευαισθησία και είχαν επιδείξει περισσότερη μετα-εθνική νοοτροπία». Ετσι κατέληξε ο Γιούργκεν Χάμπερμας, ο οποίος επετέθη στην κυβέρνηση Μέρκελ για την «τιμωρητική» στάση που κράτησε απέναντι στην Ελλάδα. Εχει ενδιαφέρον όμως να σημειώσω πως το δίκαιο της τοποθέτησής του ο Γερμανός φιλόσοφος το αντλεί επειδή επικαλείται τη «μετα-εθνική» νοοτροπία, κοινώς την ευρωπαϊκή συνείδηση που ορίζει την πολιτική ευαισθησία και υπερβαίνει τα όρια της «εθνικής» πολιτικής. Εχει ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον αν αναρωτηθούμε ποια θα ήταν η τύχη μιας τέτοιας τοποθέτησης αν ερχόταν από κάποιον δικό μας και με την ίδια οξύτητα κατηγορούσε τη δική μας κυβέρνηση για έλλειμμα μετα-εθνικής νοοτροπίας.Θα μου πείτε εμείς δεν έχουμε Χάμπερμας. Εχουμε όμως «γερμανοτσολιάδες» και συστημικούς «διανοούμενους». Εξάλλου, είμαστε ένα έθνος μικρό, κυνηγημένο, αδικημένο, πτωχευμένο, που έχασε την παρθενία της τιμιότητάς του αλλά δεν έχασε την υπερηφάνεια του. Ψηφίζουμε για να αλλάξουμε την Ευρώπη, αλλά θέλουμε να την αλλάξουμε μόνο στον βαθμό που αυτή η Ευρώπη επηρεάζει τα εθνικά μας συμφέροντα. Και για να είμαστε ειλικρινείς, με τη νοοτροπία που μας διακατέχει, αν η Γερμανία ήταν στη θέση της Ελλάδας και η Ελλάδα στη θέση της σημερινής Γερμανίας, ελάτε τώρα, θα την είχαμε προ πολλού ισοπεδώσει. Ομως ο κόσμος είναι σκληρός και άδικος.

Ευτυχώς, ψηφίσαμε «όχι»!

 Του Παύλου Τσίμα,www.huffingtonpost.gr

Κι αν είχε κερδίσει το «ναι»;

Τώρα πια, που ένας κύκλος έκλεισε κι είναι σαν να έχει περάσει αιώνας από την Κυριακή του δημοψηφίσματος, αποτολμώ την βέβηλη ερώτηση: Τι θα είχε, άραγε συμβεί, αν είχαμε ψηφίσει «ναι»; Η πραγματική κατάσταση ελάχιστα θα είχε αλλάξει. Την Δευτέρα, οι τράπεζες θα ήταν κλειστές. Η οικονομία σε ταχεία τήξη. Οι συνταξιούχοι θα έλιωναν στις ουρές. Η χώρα και οι τράπεζές της θα χρειάζονταν και πάλι ένα κολοσσιαίων διαστάσεων δάνειο για να μείνουν εν ζωή. Και οι όροι για την εκταμίευσή του θα ήταν και πάλι σκληροί.

Αλλά ενώ η πραγματική κατάσταση δεν θα είχε αλλάξει, το πολιτικό περιβάλλον θα ήταν σίγουρα διαφορετικό- έστω και αν είναι αδύνατον να μαντέψουμε πώς. Ο Αντώνης Σαμαράς ίσως δεν είχε παραιτηθεί, ο μοιραίος Βαρουφάκης μπορεί και να μην είχε πάρει εξιτήριο, η σύσκεψη των αρχηγών μάλλον δεν θα είχε γίνει, η ομόφωνη σχεδόν εξουσιοδότηση της Βουλής προς διαπραγμάτευση δεν θα είχε δοθεί. Και σίγουρα θα ήταν δυσκολότερο να αφομοιωθεί πολιτικά αυτή η βίαιη προσγείωση στην πραγματικότητα, την οποία ο Αλέξης Τσίπρας τόσο τραυματικά βίωσε στις Βρυξέλλες και με τόση ειλικρίνεια περιέγραψε, στην συνέντευξή του στην ΕΡΤ και στην ομιλία του στην Βουλή. Γιατί ενώ το σοκ της σύγκρουσης με την πραγματικότητα θα ήταν εξ ίσου βίαιο, όσο το ζούσε, όσο το ζούσαμε, θα υπήρχαν πολλοί που θα μας έλεγαν: «Είδατε τι πάθατε που ψηφίσατε «ναι», λιπόψυχοι, λαγόκαρδοι συμπολίτες; Αν είχατε ψηφίσει «όχι», τίποτε από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί, οι Ευρωπαίοι θα είχαν πέσει έντρομοι στα πόδια μας και θα μας είχαν προσφέρει την άριστη συμφωνία, με ποταμούς χρημάτων, δίχως όρους, δίχως μνημόνια».

Κι εμείς θα τους πιστεύαμε. Ή θα μας έτρωγε η αμφιβολία.

Κύριε Λαφαζάνη, σώστε μας από τα Μνημόνια

 Του Ανδρέα Πετρουλάκη, www.protagon.gr
Μετά από πέντε χρόνια συνεπών και ασυνθηκολόγητων αντιμνημονιακών αγώνων, για πρώτη φορά κρατάτε στα χέρια σας σημαντικά όπλα που μπορούν να καταργήσουν τα Μνημόνια. Για πρώτη φορά μπορείτε πραγματικά να επηρεάσετε τις πολιτικές εξελίξεις και να αλλάξετε τη μοίρα του λαού που τώρα είναι καταδικασμένος να συνεχίσει να ζει την κόλαση της λιτότητας. Είναι απλό, κύριε υπουργέ, είναι αυτονόητο. Συγκαλέστε την Κεντρική Επιτροπή την οποία ελέγχετε μαζί με τους υπόλοιπους αντιμνημονιακούς συντρόφους σας (109 σε σύνολο 200 υπέγραψαν αντιμνημονιακό ψήφισμα), και βγάλτε απόφαση εναντίον της συμφωνίας. Όπως είναι φυσικό ο Πρωθυπουργός είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει την άποψη της πλειοψηφίας, καθώς συμβαίνει σε όλα τα συνεπή αριστερά κόμματα. Αν, παρ' ελπίδα, παρακούσει και συνεχίσει απτόητος στον καταστροφικό αντιλαϊκό δρόμο που τώρα ακολουθεί, φυσικά πρέπει να περάσει από το Πειθαρχικό του κόμματος για μη συμμόρφωση στις αποφάσεις της πλειοψηφίας, και να διαγραφεί μαζί με τους υπόλοιπους απείθαρχους. Στη συνέχεια καταγγείλτε τον ως Πρωθυπουργό μειοψηφίας και άρετε την εμπιστοσύνη και στήριξη στη Κυβέρνηση. Όλοι μας καταλαβαίνουμε το ανυπέρβλητο πρόβλημα που θα παρουσιαστεί στο θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας της Κυβέρνησης, η οποία θα απαρτίζεται από στελέχη χωρίς κόμμα και χωρίς κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Είναι σίγουρο ότι οι πολιτικές εξελίξεις θα υπονομεύσουν ουσιαστικά την ψήφιση των υπόλοιπων προαπαιτουμένων και την ομαλή διαδικασία μέχρι την υπογραφή της συμφωνίας, αφού όπως γνωρίζετε τόσο τα χρονικά όσο και τα πολιτικά περιθώρια που έχει στη διάθεσή του ο Αλέξης Τσίπρας είναι πολύ στενά. Σε αυτό είναι απολύτως σίγουρο ότι θα έχετε και την αμέριστη συνδρομή του κ. Σόιμπλε, ο οποίος θα εκμεταλλευτεί το πολιτικό παράδοξο και την πρωτοφανή αστάθεια που θα δημιουργηθεί και θα επαναφέρει την προοπτική του Grexit.

Κατά τον λαό, κι οι άρχοντες

 Του Κώστα Λογαρά, www.protagon.gr
Είναι ένας αφελής πολιτικός; Ή ένας δημαγωγός που χρησιμοποίησε τα πάντα για να αναρριχηθεί στην εξουσία και να κρατηθεί σ’ αυτήν; Όλες οι μέχρι χτες επιλογές του, αποπνέοντας ρίσκο δίχως διεξόδους διαφυγής, έδειχναν πως ούτε πολιτική ωριμότητα διαθέτει ούτε ευρεία πολιτική αντίληψη τον χαρακτηρίζει.  Η εθνική περιπέτεια που ονομάζεται Αλέξης Τσίπρας, μας υποχρεώνει ως λαό να δούμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Γιατί ο Τσίπρας εκφράζει σ’ ένα πολύ μεγάλο ποσοστό (τουλάχιστον το 62% του δημοψηφίσματος) τα χαρακτηριστικά του νεοέλληνα και τις παθογένειες: Μεταστροφές, θυμικές συμπεριφορές, νταηλίκια, τραγικό έλλειμμα εκπαίδευσης, αυταπάτες, διαστρεβλωμένη αντίληψη των εννοιών («αλληλεγγύη και Ευρώπη των λαών = δανεικά κι αγύριστα», «αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια = πελατειακά  αλισβερίσια δεκαετιών» - τετριμμένα τσιτάτα που πάνω τους εδραιώνεται η ιδεοληπτική αντίληψη του κόσμου). Έχει τη φλόγα -αλλά ενός ανεδαφικού οράματος. Έχει το καταγγελτικό στιλ αλλά ανορθολογική επιχειρηματολογία. Έχει το πάθος αλλά όχι τη σώφρονα λογική να το τιθασεύσει, ούτε καν το σχέδιο να το υλοποιήσει – και καίγεται.   Ο κ. Τσίπρας είναι ένας από μας: «μόρφωμα της πασοκικής και νεοδημοκρατικής τριακονταπενταετίας. Εκπαιδεύτηκε, κι αυτός κι εμείς, με τις μεθόδους αμφοτέρων των κομμάτων εξουσίας και με τη συνδικαλιστική κουλτούρα του εκβιασμού, της ήσσονος προσπάθειας και της ατιμωρησίας.

Η Ευρώπη, παρ’ όλα αυτά

 Του Κώστα Καρακώτια, Έθνος

Αυτές τις μέρες η ισότιμη παραμονή της Ελλάδας στην ενωμένη Ευρώπη αμφισβητείται έντονα. Ισχυρές και ποικιλόμορφες δυνάμεις στο εσωτερικό της Ευρώπης θέτουν δυσβάστακτους όρους για την παραμονή της Ελλάδας σ” αυτήν και φθάνουν ακόμα και στην απειλή της αποπομπής της. Η βούληση των Ελλήνων πολιτών να είναι ισότιμα μέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας υφίσταται πολλαπλά πλήγματα. Οχι μόνο οικονομικά και πολιτικά αλλά και πολιτισμικά και ψυχολογικά. Το τραύμα της αμφισβήτησης της ελληνικής ευρωπαϊκότητας θα είναι βαθύ και μακρυχρόνιο. Τι είναι όμως αυτή η ευρωπαϊκότητα, στην οποία η Ελλάδα, διακαώς, θέλει να αναγνωρίζεται; Γιατί, πέρα από τις τραγικές ευθύνες των ελληνικών κυβερνήσεων και κυρίως της τελευταίας, η θεσμική Ευρώπη φέρεται τόσο σκληρά; Η ευρωπαϊκότητα ουδέποτε ήταν μια ενιαία και αδιαφοροποίητη κατάσταση. Πάντα χαρακτηρίζονταν από έντονες αντιθέσεις και στο παρελθόν οι αιματηρές συγκρούσεις κάθε είδους και αιτίας υπήρξαν πάμπολλες και πολυετείς. Στο έδαφος της Ευρώπης συγκρούστηκαν η θρησκευτική αυθεντία με τη Μεταρρύθμιση, η Ιερά Εξέταση με την ελευθερία της έκφρασης και την επιστημονική έρευνα, οι φεουδαρχικοί και αριστοκρατικοί θεσμοί με τις ανερχόμενες αστικές αξίες, το εργατικό κίνημα με τις εκμεταλλευτικές οικονομικές και κοινωνικές εξουσίες, η Δημοκρατία με τον ναζισμό και τον φασισμό. Και αργότερα, με άλλον τρόπο βέβαια, με τον σοβιετικής εκδοχής ολοκληρωτισμό. Στο ίδιο αυτό έδαφος παράχθηκε και εκδηλώθηκε ο αντισημιτισμός και μάλιστα με τον πλέον ακραίο και ανήκουστο τρόπο του Ολοκαυτώματος.

Βαστάει ο Αλέξης;

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, http://booksjournal.gr

Αυτό δεν είναι Αριστερά, είναι η ντροπή της. Γιατί είναι ντροπή της Αριστεράς να κυβερνάς με οδηγό το ψεύδος. Γιατί αν και όλα μπορεί να χωρίζονται σε Αριστερά και Δεξιά, το ψεύδος δεν χωρίζεται. Αυτό είναι μόνο ψεύδος. Είναι ντροπή της Αριστεράς να θέλεις να επιβάλλεις στην πραγματικότητα τις ιδεοληψίες σου και όχι να ερμηνεύεις και να αλλάζεις την πραγματικότητα με βάση τις ιδέες της πραγματικής, όχι της άλλης, ζωής.

Ο προ Συμφωνίας ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για την ευρωπαϊκή «δικτατορία» του κεφαλαίου και της λιτότητας, παραβλέποντας πως ακόμη και έτσι ο καπιταλισμός και η αστική φιλελεύθερη δημοκρατία έχουν «ρωγμές»: κόμματα, πολυφωνία των μέσων ενημέρωσης και δικτύωσης, συνδικάτα, οργανώσεις των πολιτών, διάλογο, συναινέσεις, συμβιβασμούς, προοδευτικές και συντηρητικές μεταρρυθμίσεις. Έχουν περιόδους που κυριαρχεί η λιτότητα και περιόδους που κυριαρχεί το Κράτος Πρόνοιας. Στο μεταπολεμικό ευρωπαϊκό πλαίσιο, ο ορισμός της πολιτικής με βάση το διαχωρισμό «φίλος - εχθρός» παρέπεμπε  αυτόματα στο φασισμό. Ξέχασε αυτή τη «δικτατορία» ο μετά τη Συμφωνία ΣΥΡΙΖΑ; Όχι βέβαια, αφού η συμφωνία είναι πραξικόπημα για τα στελέχη του.  Ο δε αρχηγός του, και πρωθυπουργός, υποστηρίζει πως δεν την πιστεύει. Ας μην κρυβόμαστε. Η ρεαλιστική στροφή του Αλέξη Τσίπρα δεν αποτελεί αφετηρία για μια ιδεολογική και πολιτική στροφή του ιδίου και του κόμματός του. Με συμφωνία ή χωρίς συμφωνία,  πρόταση του  όλου ΣΥΡΙΖΑ είναι η εθνική μοναξιά με τον στρατό ως εγγυητή της εσωτερικής σταθερότητας. Αισθητική του οι ειρωνείες και οι χλευασμοί της Ζωής Κωνσταντοπούλου κατά πάντων, ακόμη και κατά των «δικών» της, αν έχει «δικούς» της. Ηθική του, οι απειλές  κατά όσων πολιτών υποστήριζαν το Ναι. Πολιτική του το μπολσεβίκικο «έχουμε την κυβέρνηση, αλλά όχι ακόμη την εξουσία». Όραμα του η μονολιθικότητα.

Πέντε ερωτήματα και απαντήσεις για τη συμφωνία

 Του Αριστείδη Χατζή, www.protagon.gr
Σ’ αυτό το κείμενο θα προσπαθήσω να απαντήσω σε μια σειρά ερωτημάτων σχετικών με τη συμφωνία της 13ης Ιουλίου. Τα ερωτήματα είναι πολλά, αναγκαστικά δεν θα θίξω κάποια ειδικότερα θέματα. Αν δεν έχετε χρόνο να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο, αρκεστείτε σ’ αυτή τη μικρή περίληψη: Η συμφωνία αποτελεί τη βάση του τρίτου μνημονίου. Όπως τα δύο προηγούμενα μνημόνια, έχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα αλλά βρίσκεται σαφώς προς τη σωστή κατεύθυνση. Η επιτυχία της εξαρτάται απόλυτα από τον τρόπο εφαρμογής της. Ένα είναι βέβαιο. Ότι, εξαιτίας αυτής της συμφωνίας, θα αλλάξει ριζικά το πολιτικό σκηνικό.
1. Είναι συμφωνία ή πραξικόπημα;
Αυτή είναι μια ανόητη ερώτηση. Δεν την περίμενα από εσάς. Πρόκειται για έναν εξαιρετικά δύσκολο συμβιβασμό. Δύσκολο, όχι μόνο για εμάς, σχεδόν για όλους. Αυτοί που ισχυρίζονται ότι ήταν πραξικόπημα υπονοούν ότι η ελληνική κυβέρνηση «εκβιάστηκε» και υποχώρησε, «προδίδοντας» την εντολή του ελληνικού λαού. Μπούρδες! Συνέβη το εντελώς αντίθετο. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή. Όταν ζητάς δανεικά δεν είναι σύνηθες να καθορίζεις εσύ, ο οφειλέτης, τους όρους δανεισμού. Το καλύτερο που ελπίζεις είναι να μπορέσεις να διαπραγματευτείς. Η νέα ελληνική κυβέρνηση εξελέγη τον Ιανουάριο με την υπόσχεση ότι θα υπαγορεύσει στους δανειστές και τους όρους. Αλλιώς …δεν θα πάρει άλλο δάνειο. Ναι, είναι τόσο γελοίο όσο ακούγεται αλλά αυτή ήταν η στρατηγική μας. Φυσικά σύντομα διαπιστώσαμε ότι και δάνειο(α) χρειαζόμασταν και τους όρους μας δεν θα μπορούσαμε να τους επιβάλλουμε. Το επόμενο σχέδιο ήταν να χρησιμοποιήσουμε την απειλή του Grexit. Έγινε σύντομα φανερό ότι και αυτή η απειλή δεν έπιασε γιατί όλοι καταλάβαιναν ότι μπλοφάρουμε. Καθώς όμως το δημόσιο ταμείο είχε αδειάσει και πλησίαζε η πληρωμή του ΔΝΤ έπρεπε ή να υποχωρήσουμε ή να πραγματοποιήσουμε την απειλή μας.

H Ελλάδα να γίνει μια σύγχρονη ευρωπαϊκή κοινωνία

 Του Ηλία Μόσιαλου, Athens Voice

Είναι ευθύνη όλων των πολιτικών δυνάμεων, και κυρίως των κυβερνητικών, να σταματήσει ο διχασμός μνημονιακών - αντιμνημονιακών. O διχασμός καλλιέργησε τον ανορθολογισμό, τις υπεραισιόδοξες ανορθολογικές προσδοκίες, ένα βαθύτατο αντιευρωπαϊσμό και ακραίες συνωμοσιολογικές προσεγγίσεις. Το προβλήματα της χώρας είναι κυρίως πολιτικά, πολιτισμικά και δημογραφικά. To ανεπαρκές εκπαιδευτικό σύστημα αλλά και ο λαϊκισμός και οι ρηχές προσεγγίσεις μεγάλου μέρους των ΜΜΕ συνέβαλαν στην ανάδειξη της ήσσονος προσπάθειας ως κυρίαρχης νοοτροπίας. Τώρα πλέον τελειώνουν οι εφησυχαστικές αυταπάτες και οι αναπαυτικές αφέλειες. Αλλά θα αναδυθούν ακόμα πιο έντονες αν το πολιτικό σύστημα συνεχίσει να ομφαλοσκοπεί, να αγνοεί τις διεθνείς εξελίξεις και να μην μαθαίνει από τις προσπάθειες άλλων μικρών χωρών να αναδείξουν τα στρατηγικά τους πλεονεκτήματα. Η χώρα πρέπει να αναθεωρήσει το εσωστρεφές πολιτισμικό πλαίσιο εντός του οποίου έχει εγκλωβιστεί. Αυτό που υπήρχε μέχρι τώρα ήταν μια αμφίθυμη στάση απέναντι στις ευρωπαϊκές αξίες που έβλεπε την Ευρώπη κυρίως ως χρηματοδότη της χώρας και όχι ως ένα πεδίο δράσης που μας δίνει ευκαιρίες να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις ενός διαρκώς διευρυνόμενου κόσμου. Δυστυχώς ως τώρα, αντί να ανοίξουμε ως κοινωνία, περιοριστήκαμε στις εμμονές μας για την «ανάδελφη», μοναδική, ιδιαίτερη ταυτότητά μας σε αντιδιαστολή με κάποια, μακρινή ως προς εμάς, ορθολογική δυτική ταυτότητα.

«Προώρισται να ζήση»

 Του Άρη Τόλιου, www.protagon.gr

Υπάρχει η Aριστερά που θέλουμε. Αυτή του Λεωνίδα Κύρκου και του Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Η ευρωπαϊκή Αριστερά που πολεμά την εσωστρέφεια, τον εθνικισμό, τον λαϊκισμό, την τρομοκρατία.  Η Αριστερά της Ευρώπης και όχι του Βλαντιμίρ Πούτιν. Υπάρχει και η Δεξιά, που θέλουμε. Δεν είναι του κ. Σαμαρά, του Μακεδονικού και των Ζαππείων, αλλά η Δεξιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του «ανήκομεν εις την Δύσιν». Όλοι πλέον έχουμε αρπαχτεί από την ελπίδα ότι δεν δέχθηκε καίριο πλήγμα η ευρωπαϊκή Ελλάδα. Πάση θυσία στην Ευρώπη, θέλουμε σήμερα. Αλλά αν μείνουμε, ας αναστοχαστούμε πώς φτάσαμε ως εδώ. Εμείς αναδείξαμε τον κ. Λαζόπουλο με τα τσαντίρια του αρχιερέα του λαϊκισμού και της εθνικής μιζέριας. Από την εποχή του Οτσαλάν ακόμη ή όταν περιέφεραν στις πλατείες έναν εγκληματία πολέμου, το Ράντοβαν Κάρατζιτς, λες και ήταν σκήνωμα της Αγιά-Βαρβάρας. Να κλείσουμε λογαριασμούς με τον ανιστόρητο αλυτρωτισμό και τη «νέα μεγάλη ιδέα».

Λυτρωτική η σύντομη (56 όλες κι όλες λέξεις) ομιλία του κ. Σταύρου Θεοδωράκη, στην πιο δραματική συνεδρίαση του ελληνικού Κοινοβουλίου, με την αναφορά του στην εμβληματική πλέον φράση του Χαρίλαου Τρικούπη «η Ελλάς προώρισται να ζήση και θα ζήση».  Δεν γνωρίζω αν ήταν προϊόν μιας επικοινωνιακής διεργασίας ή αποτέλεσμα συναίσθησης των κρίσιμων στιγμών, που περνάει η πατρίδα μας. Πιστεύω (θέλω να πιστεύω) το δεύτερο. Αυτή πάντως είναι η σημερινή μας απάντηση. Ούτε Σοφοκλής και τα έπη του κ. Τσίπρα στο Eυρωκοινοβούλιο, αλλά ούτε η άχαρη προσπάθεια του πρωθυπουργού, στην προαναφερθείσα συνεδρίαση, να δικαιολογήσει τις μεγάλες αστοχίες του, που μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού.

Ανερμάτιστη πολιτική, μοιραία πρόσωπα

 Του Γιώργου Καρελιά, www.protagon.gr
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της, όπως είναι σήμερα. Όχι γιατί το απαιτούν οι μοχθηροί Γερμανοί, που θέλουν να ταπεινώσουν την «πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση», όπως γράφουν οι εναπομείναντες ηρωικοί αβανταδόροι του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη κι αν είναι έτσι, Τσίπρας, Καμμένος, Γιάνης, Ζωή και πλείστοι άλλοι τους έδωσαν εκατό πατήματα. Η ανερμάτιστη πολιτική μοιραίων προσώπων οδήγησε τη χώρα στη μεγαλύτερη τραγωδία των τελευταίων 40 ετών. Με ποια πολιτική πορεύθηκε από τις 25 Ιανουαρίου μέχρι και πριν από δέκα μέρες η σημερινή κυβέρνηση; Ας θυμηθούμε:
1.     Δεν επιδίωξε να λύσει το πρόβλημα της χώρας που εκλήθη να κυβερνήσει. Αλλά διακήρυττε με περισσή αυταρέσκεια ότι επιδιώκει να αλλάξει την οικονομική πολιτική όλης της Ευρώπης, αυτοδιοριζόμενη ως γνήσιος μεταφραστής της βούλησης όλων των άλλων λαών. Έσπασε τα μούτρα της.
2.     Οδηγήθηκε έτσι σε μια κατάσταση απομόνωσης, με τον συσχετισμό στα κέντρα των αποφάσεων (π.χ, Γιούρογκρουπ) να είναι σταθερά 18-1. Ακόμα και οι πιο φιλικές προς την Ελλάδα χώρες (π.χ. Γαλλία, Κύπρος) δυσκολεύονταν να καταλάβουν τι τους έλεγε κάθε τόσο ο Βαρουφάκης.
3.     Η δυσπιστία των Ευρωπαίων εντεινόταν όσο Τσίπρας και Καμμένος διακήρυσσαν ότι υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις από την Κίνα και τη Ρωσία ως τις ΗΠΑ και την Βενεζουέλα. Ο Λαφαζάνης παραμύθιαζε τον Τσίπρα πότε με τα ανύπαρκτα πέντε δισεκατομμύρια του αγωγού και πότε με την, επίσης ανύπαρκτη για την Ελλάδα, τράπεζα των BRICS και τον τραβολογούσε στη Ρωσία. Μέχρι που αναγκάστηκαν οι ίδιοι οι ηγέτες Ρωσίας και Κίνας να του ζητήσουν να τα βρει με τους εταίρους της Ελλάδας και η μυθολογία να καταρρεύσει.

Παναγιώτης Κονδύλης: Εκπλήσσομαι αν κάποιος συμφωνεί μαζί μου

Με την αφορμή τη συμπλήρωση 17 χρόνων αναδημοσιεύουμε την εκτενή συνέντευξη που έδωσε στον Σπύρο Τσακνιά για το περιοδικό ΔΙΑΒΑΖΩ, (Απρίλιος 1998).
Σπύρος Τσακνιάς: Ο αναγνώστης των βιβλίων και των άρθρων σας παρατηρεί τελευταία ένα είδος στροφής του στοχασμού σας προς την πολιτική ανάλυση. Πού αποδίδετε αυτή τη στροφή;
Παναγιώτης Κονδύλης: Το αόρατο χρονολόγιο της σκέψης δεν συμπίπτει αναγκαστικά με την ορατή χρονολογική σειρά των δημοσιεύσεων: Τα πρώτα μου βιβλία πραγματεύονταν, βέβαια, θέματα που σύμφωνα με τις συχνά παραπλανητικές τρέχουσες ταξινομήσεις θεωρούνται «φιλοσοφικά» ή πάντως «θεωρητικά». Όμως στην πραγμάτευση αυτών των θεμάτων δεν με ώθησε το αποκλειστικό ενδιαφέρον για τη «φιλοσοφία» και η ανυπαρξία πολιτικών ενδιαφερόντων, αλλά πολύ περισσότερο ένας προβληματισμός συνυφασμένος εξ αρχής με την πολιτική, τόσο υπό την ευρεία όσο και υπό την στενότερη έννοια του όρου. Η Γένεση της Διαλεκτικής, όπου ψιλοκοσκινίζονται οι πιο αφηρημένες φιλοσοφικές έννοιες του μετακαντιανού γερμανικού ιδεαλισμού, προέκυψε π.χ. από την επίμονη διερεύνηση των πνευματικών ριζών και προϋποθέσεων του μαρξισμού, η οποία εν πορεία έγινε διερεύνηση της προϊστορίας του εγελιανισμού ως μιας από τις μήτρες του μαρξισμού. Στο παράδειγμα αυτό γίνεται ιδιαίτερα εμφανές, νομίζω, πώς πολιτικά ενδιαφέροντα μετοχετεύονται φυσικότατα σε φιλοσοφικές αναζητήσεις ακόμα και με την πιο τεχνική έννοια του όρου – αν, εννοείται, η ανάγκη της εμβάθυνσης και της διεύρυνσης γίνεται επιτακτικά αισθητή. Μολονότι τα εξωτερικά ερεθίσματα δεν δρουν από μόνα τους όπου λείπουν οι προσωπικές προδιαθέσεις και κλίσεις, οφείλω να πω ότι η ενασχόληση με τη μαρξιστική θεωρία, εφ’ όσον δεν αποτελούσε απλώς τροφή για τον κορεσμό ιδεολογικών-εσχατολογικών αναγκών, παρείχε ένα περιεκτικό πνευματικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο η συνύπαρξη και η αλληλοσυμπλήρωση φιλοσοφικών και πολιτικών ενδιαφερόντων ήταν περίπου αυτονόητη.