Προεκλογικά Αντισώματα

 Του Παύλου Τσίμα, www.huffingtonpost.gr

Όσο κρότο κι αν κάνουν τα προπαγανδιστικά κρόταλα τις επόμενες τέσσερις εβδομάδες, για να μας πείσουν ότι η μοίρα μας εξαρτάται από το ποιός θα κόψει πρώτος το εκλογικό νήμα, ποιός θα πάρει το αμφίβολης δημοκρατικότητας «μπόνους» των 50 εδρών και θα καταστεί αναγκαστικά ο κύριος εταίρος της επόμενης συμμαχικής κυβέρνησης, πιστεύω ότι δεν είναι αυτό το μείζον και το πιο σημαντικό. Το πιο σημαντικό είναι να αποδειχθούν αυτές οι εκλογές το τέλος της εποχής της πόλωσης, της περιόδου του μεγάλου διχασμού. Και η κυβέρνηση συνεργασίας που, μοιραία, θα προκύψει, να γίνει η πρώτη πράξη μιας νέας εποχής. Όπου ο δημοκρατικός διάλογος θα πάρει την θέση του φανατισμού και της μισαλλοδοξίας. Και αντικείμενό του δεν θα είναι η αμοιβαία δαιμονοποίηση, αλλά ο προσδιορισμός των πολιτικών και ιδεολογικών διαφωνιών επί ενός σχεδίου εξόδου από την κρίση, με κοινωνική δικαιοσύνη, δημοκρατική και παραγωγική ανασυγκρότηση.

Θεωρητικά, μπορεί να είχαν δίκιο όσοι έλεγαν ότι το καλύτερο θα ήταν να εκλεγεί Πρόεδρος Δημοκρατίας τώρα, με ευρεία συναίνεση. Θα ήταν καλό για την υγεία των θεσμών (δεν είναι πολύ υγιές να ανατρέπεται μια κυβέρνηση που, τυπικά, διατηρεί την δεδηλωμένη). Θα ήταν ένα βήμα που θα ισχυροποιούσε την θέση της χώρας, εν όψει δύσκολων διαπραγματεύσεων. Θα επέτρεπε στους πολίτες να ψηφίσουν, αργότερα, σε ένα πιο ήρεμο, ασφαλές περιβάλλον.

Μισή αλήθεια και πολλά ψέματα

Του Κώστα Γιαννακίδη, www.protagon.gr

Άκουγα τον Δημήτρη Παπαδημούλη να λέει ότι Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να αντιπαραθέσουν τα προγράμματα τους σε debate αρχηγών. Και μετά είπε κάτι για σύγκλιση όλων των πολιτικών δυνάμεων σε ένα πλαίσιο πολιτισμένου εκλογικού αγώνα. Είναι εμφανές ότι η Ευρώπη τον έχει πειράξει. Ο τρόπος με τον οποίο θα κυλήσει αυτή η προεκλογική περίοδος, θα προκαλέσει μεγαλύτερα προβλήματα ακόμα και από τη διενέργεια των εκλογών. Κοινώς το κλίμα θα μας τραυματίσει περισσότερο από τη διαδικασία που, αν μη τι άλλο, συνιστά αναγκαία συνθήκη για την έκφραση της λαϊκής βούλησης. Ναι, είναι η αλήθεια ότι ένα debate θα είχε ενδιαφέρον. Όχι πολιτικό. Θεατρικό. Δεν μπορούν να κάνουν και αλλιώς.  Ο Σαμαράς ξέρει τι έρχεται μετά τις εκλογές, ο Τσίπρας περιγράφει κάτι που δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα. Ο ένας θα κρύβει αριθμούς και ο άλλος θα μιλάει με φανταστικά νούμερα. Το Ζάππειο του Σαμαρά έγινε η Θεσσαλονίκη του Τσίπρα. Πιθανότατα σε ένα debate να κέρδιζε ο Τσίπρας, όμως η αλήθεια θα ήταν στα σίγουρα χαμένη. Πηγαίνουμε, λοιπόν, σε εκλογές με μισή αλήθεια, πολλά ψέματα και τοξική ατμόσφαιρα. Μέχρι να φτάσουμε στην κάλπη η Νέα Δημοκρατία θα λέει ότι έρχονται οι αριστεροί να βγάλουν το σταυρό από τη σημαία και να κάνουν τα παλικάρια μας αδερφές. Και οι άλλοι θα ετοιμάζουν ειδικά δικαστήρια με τον Λαφαζάνη στην έδρα και τον Καμμένο από κοντά. Θα ακούσουμε απίστευτα πράγματα.

Αυτό που έρχεται

 Της Αγγελικής Σπανού, Μεταρρύθμιση

Το παιχνίδι έχει σχεδόν χαθεί: Η επόμενη κυβέρνηση θα διαπραγματευτεί με τους πιστωτές από χειρότερη θέση, ενώ η οικονομία θα βρίσκεται σε ακόμη χειρότερη κατάσταση. Το ελληνικό κοινοβούλιο αντί να ψηφίσει για πρόεδρο της δημοκρατίας ψήφισε για εκλογές και η κοινή γνώμη ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι η αντιμνημονιακή μανιέρα δεν είναι πια πλάκα ούτε κουβέντα εκτόνωσης για να περνάει ευχάριστα η ώρα. Στις 25 Ιανουαρίου, αν το θελήσει ο κυρίαρχος λαός, μπορεί να έρθει η μεγάλη πολιτική αλλαγή. Η προεκλογική περίοδος, όπως όλα τα σημάδια δείχνουν, θα είναι ένα διάστημα πόλωσης και διχασμού, καταρράκωσης του πολιτικού λόγου και του κοινοβουλευτισμού, κατάρρευσης του όποιου επιπέδου έχει μείνει στη δημόσια συζήτηση. Και η σύγκρουση δεν θα είναι ανάμεσα σε προγράμματα και θέσεις, δεν θα κληθούμε να διαλέξουμε ποιο σχέδιο ανασυγκρότησης μας φαίνεται καλύτερο και ρεαλιστικό, αλλά θα απαντήσουμε στο ερώτημα τι φοβόμαστε περισσότερο: Αυτούς που πρωταγωνίστησαν στην πορεία της χώρας προς τον πάτο ή εκείνους που μπορεί να μας πάνε ακόμη παρακάτω μέσα από μια σύγκρουση με την ΕΕ; Ηδη απομακρύνομαστε με μεγάλες δρασκελιές από την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Συζητάμε για άλλο θέμα από αυτά που συζητούν έξω και κινούμαστε σε μια δική μας σφαίρα που δεν έχει καμία σχέση με το σύστημα του κοινού νομίσματος. Για τις χώρες που δεν τηρούν τους δημοσιονομικούς κανόνες οι αποφάσεις έχουν ήδη παρθεί σε επίπεδο ευρωζώνης: Σταματά η χρηματοδότηση, παγώνουν ακόμη και τα κονδύλια του ΕΣΠΑ, επιβάλλονται πρόστιμα και αν οι τράπεζες έχουν πρόβλημα ρευστότητας τόσο το χειρότερο γι αυτές.

Εκλογές πάλι, λοιπόν;

Της Νιόβης Παυλίδου

Μια περίοδος πενταετούς  λιτότητας είναι βαρύς απολογισμός για όσους βάλαμε πλάτες  να εξασφαλιστεί η κυβερνησιμότητα της χώρας. Στωϊκά προσπαθούμε να αναγνωρίσουμε  την άκρη του δύσβατου δρόμου δίδοντας χρόνο στο όποιο κυβερνητικό σχήμα να σταθεροποιήσει αναπτυξιακές προοπτικές. Κι όμως με αφορμή την εκλογή προέδρου δημοκρατίας  η χώρα εισέρχεται, πάλι,  σε περίοδο εκλογικών διαδικασιών! Ποιός τις ήθελε; Η αξιωματική αντιπολίτευση; Σε δεκάδες δημοσκοπήσεις εδώ και μήνες οι πολίτες με σταθερή πλειοψηφία δηλώνουν ότι δεν θέλουν εκλογές. Οι πολίτες ζητούσαν λύσεις προβλημάτων και όχι αλλαγή προσώπων. Φαινόταν λογική και ευρέως αποδεκτή η πρόταση για συναινετική εκλογή προέδρου και εκλογές στο τέλος του 15. Κι όμως στη διάρκεια των ψηφοφοριών και μέσα στην αθλιότητα του πολιτικού σκηνικού, το κλίμα γύρισε. Όλοι είναι έτοιμοι για την επαναδιάταξη. Αυτή η κυβέρνηση δεν προχωράει πια! Εκλογές λοιπόν; Ας ξεκαθαρίσει το τοπίο. Εκλογές. Ο καθείς στο μετερίζι του. Απόφαση πρώτη: Νικητής πρέπει να είναι η ψυχραιμία.  Απόφαση δεύτερη: Απολύτως  υπεύθυνες επιλογές για τον καθένα μας. Μη γεμίσει ο τόπος «κομμένα χέρια» την επόμενη μέρα. Δεν οδηγεί πουθενά το εθνικό αυτό σπορ.

Η έκλειψη των διανοούμενων

Επιμέλεια Θανάση Γιαλκέτση, Εφημερίδα των Συντακτών

Κυκλοφόρησε πρόσφατα και στη γλώσσα μας το βιβλίο του Ιταλού ιστορικού Εντσο Τραβέρσο «Τι απέγιναν οι διανοούμενοι;» (μετάφραση Νίκος Κούρκουλος, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου). Ο Εντσο Τραβέρσο είναι σήμερα καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ της Νέας Υόρκης. Στη γλώσσα μας κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία του «Διά πυρός και σιδήρου» και «Οι ρίζες της ναζιστικής βίας» (Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, 2013). Η ακόλουθη συνέντευξη του Εντσο Τραβέρσο δημοσιεύτηκε στον γαλλικό ιστότοπο Mediapart.

• Ο Σαρτρ έλεγε ότι «ο διανοούμενος είναι κάποιος που φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν»…

Ζούμε σε ένα πλαίσιο διαφορετικό από εκείνο στο οποίο ο Σαρτρ είχε επινοήσει τον ορισμό του διανοούμενου. Η έλευση της ψηφιακής τεχνολογίας και το μαζικό Πανεπιστήμιο διεύρυναν τα όρια των διανοητικών κύκλων. Περισσότερα πρόσωπα μπορούν να παρεμβαίνουν ενεργά στις συζητήσεις. Στο βάθος όμως ο ρόλος του διανοούμενου δεν άλλαξε: οφείλει να ελέγχει, δηλαδή να αμφισβητεί την εξουσία, αυτός ο θεμελιώδης ρόλος παραμένει.

• Ο διανοούμενος δεν οφείλει να είναι παραγωγός γνώσης ή κατανόησης;

Βέβαια, αλλά πρέπει να διακρίνουμε τον διανοούμενο από τον άνθρωπο των γραμμάτων. Ο άνθρωπος των γραμμάτων περιορίζεται στο να παράγει γνώσεις, ο διανοούμενος παρεμβαίνει στη ζωή της πολιτείας. Οι γνώσεις για τον κόσμο και την κοινωνία είναι τόσο ειδικευμένες, διαφοροποιημένες, κατακερματισμένες, ώστε σήμερα είναι δύσκολο να υιοθετήσει κανείς μια στάση εγκυκλοπαιδιστή -σαν τον Ντιντερό-, που έγκειται στο να εκφέρει έγκυρη κρίση για τα πάντα. Η προσπάθεια πρέπει να κατατείνει στην κριτική αυτονομία και στην οικουμενική προοπτική, οι οποίες πρέπει να διασωθούν. Για να γίνει διανοούμενος, ο άνθρωπος των γραμμάτων οφείλει να αξιοποιεί τη φήμη που απέκτησε χάρη στις έρευνές του, για να παρεμβαίνει στη δημόσια σφαίρα. Ακολουθώντας την προτροπή του Καντ, οφείλει να ασκεί την κριτική λειτουργία και τη δημόσια χρήση του λόγου.

Κρίση και εύκολες λύσεις

 Του Πέτρου Μάρκαρη, Καθημερινή

Τ​α τελευταία τέσσερα χρόνια δημοσίευσα τρία μυθιστορήματα, τα οποία πραγματεύονται την κρίση και τις επιπτώσεις της στην ελληνική κοινωνία. Επέλεξα για την τριλογία τον τίτλο «Τριλογία της Κρίσεως». Σε όλη τη διάρκεια της γραφής με βασάνιζε ένα ερώτημα: για ποια κρίση μιλάμε; Στον απλό πολίτη έχει δημιουργηθεί, απ’ όλα ανεξαιρέτως τα πολιτικά κόμματα, η παραπλανητική εντύπωση ότι η κρίση είναι τα μνημόνια και η τρόικα, και όταν φύγουν αυτά, θα πάψει να υπάρχει. Θα σταθώ σε δύο θέματα που τα θεωρώ κρίσιμα για να κατανοήσουμε αυτό που μας συμβαίνει. Το πρώτο είναι η γενική «της κρίσεως» στον τίτλο της τριλογίας. Πιστεύω ότι αυτή η κρίση είναι και μια «ημέρα κρίσεως» για την Ελλάδα, υπό την έννοια ενός οφειλόμενου απολογισμού για την πορεία της χώρας τα τελευταία σαράντα περίπου χρόνια. Πόσο επηρεάστηκαν οι δομές της κοινωνίας και του κράτους από την ένταξή μας στην Ε.Ε. και στην Ευρωζώνη; Και τι πρόσφερε η δική μας παρουσία στην Ευρώπη; Κοντολογίς: τι πήραμε και τι δώσαμε; Το δεύτερο θέμα αφορά τον όρο «Μεταπολίτευση». Τα τελευταία πέντε χρόνια ακούγεται κάθε τόσο ότι η κρίση έφερε το τέλος της Μεταπολίτευσης. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι ένα μεγάλο λάθος. Με την ένταξή μας στην τότε ΕΟΚ, το 1981, η Μεταπολίτευση είχε ολοκληρωθεί και η Ελλάδα είχε μπει στην ευρωπαϊκή της φάση και τροχιά. Εμείς δεν σταθήκαμε ικανοί να συνειδητοποιήσουμε αυτή την εξέλιξη, να σχεδιάσουμε και να αναπτύξουμε τα επόμενα βήματά μας με γνώμονα αυτή την αλλαγή πορείας, αλλά μείναμε εγκλωβισμένοι επί σαράντα χρόνια σε μια μοναδική «μεταπολιτευτική» εσωστρέφεια.

Ο πολύτιμος χρόνος

 Του Αρίστου Δοξιάδη, Καθημερινή

Η​​μερολόγιο, Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου: Το πρωί διάβασα το επιχειρηματικό σχέδιο μιας νέας επιχείρησης που δημιουργεί μαθηματικά εργαλεία για προσομοιώσεις ηλεκτρομαγνητικών πεδίων. Ιδρύθηκε από τρεις διδάκτορες του Αριστοτέλειου, στεγάζεται σε ένα μικρό διαμέρισμα στην Τούμπα, και σκοπεύει να προσφέρει τα εργαλεία της στους κατασκευαστές μικροεπεξεργαστών σε όλο τον πλανήτη. Μετά μελέτησα τη χρηματοδότηση μιας μικρής εταιρείας που αναπτύσσει έξυπνα αθλητικά ρούχα που μετρούν τη μυϊκή ένταση. Εχει έδρα στην Κομοτηνή και συνεργάζεται με το ΤΕΦΑΑ του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου. Αν πετύχει να τελειοποιήσει το προϊόν της, θα προμηθεύει επαγγελματίες και ερασιτέχνες αθλητές παντού. Το απόγευμα πήγα στο Opencoffee, όπου κάθε μήνα συγκεντρώνονται τριακόσιοι περίπου δημιουργοί προϊόντων και επιχειρήσεων τεχνολογίας. Μιλήσαμε για εμπειρίες, σχέδια και συνεργασίες, με το βλέμμα προς τον έξω κόσμο. Το βράδυ όμως γύρισα σπίτι, μπήκα στο Διαδίκτυο, και βρέθηκα στη Χαϊκαλιάδα. Στον βούρκο, τα κουτσομπολιά, τις αλληλοκατηγορίες και το μίσος. Στον κόσμο των πολιτικών, των τηλεπερσόνων, και των αργόσχολων του φέισμπουκ. Ημουν ξαφνικά σε άλλον πλανήτη. Από τις αρχές του Δεκεμβρίου μιλάω με επιχειρηματίες και στελέχη μικρών επιχειρήσεων. Οπως κι εγώ, κινούνται μεταξύ θυμού και κατάθλιψης. Το μοτίβο είναι κοινό: μετά από πέντε πολύ σκληρά χρόνια, μέσα στο 2014 αρχίσαμε να βλέπουμε φως.

Μοιραίοι υπνοβάτες

 Του Δημήτρη Ψυχογιού, Athens Voice

Έχει συχνά χρησιμοποιηθεί ο όρος «υπνοβάτες» για να περιγράψει συμπεριφορές σε κρίσιμες ιστορικές καμπές, όπως ο Α΄ή ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, όπου οι πρωταγωνιστές οδηγούν τελικά τα πράγματα στην καταστροφή χωρίς να το θέλουν. Ερμηνεύουν λάθος ή δεν κατανοούν τα μηνύματα των καιρών γιατί είναι εγκλωβισμένοι σε σχήματα που δεν έχουν σχέση με την περιρρέουσα πραγματικότητα. Υπνοβατούν, κινούνται χωρίς να καταλαβαίνουν τι κάνουν και πού πηγαίνουν. Τέτοια κατάσταση υπνοβασίας έζησε η χώρα κατά την περίοδο 1965-67. Τα δύο μεγάλα κόμματα εκείνης της εποχής, η ΕΚ και η ΕΡΕ (αλλά και η ΕΔΑ και το Παλάτι και γενικότερα η ελίτ της χώρας) είχαν εγκλωβιστεί στις αντιθέσεις που δημιούργησε η αποστασία του 1965, μετρούσαν και ξαναμετρούσαν τις δυνάμεις τους, υπολόγιζαν κάθε κίνηση του αντιπάλου για να την εξουδετερώσουν – και τελικά το ζήτημα της εξουσίας, η απάντηση στο ερώτημα του Κωνσταντίνου Καραμανλή «ποιος κυβερνά αυτόν τόπο;» δεν ήρθε από τη βουλή ή από τις κάλπες αλλά από τους στρατώνες. Φόβος για πραξικόπημα υπήρχε, όμως τον είχε ξορκίσει ο Ανδρέας Παπανδρέου με την περίφημη φράση «ο λαός τους περιμένει στη γωνία» – τους πραξικοπηματίες. Αλλά όταν βγήκαν τα τανκς, έστριβαν ανεμπόδιστα σε όλες τις γωνίες.

Τι μας ενώνει και τι μας δονεί…

Του Γεράσιμου Γεωργάτου

Με αφορμή την σύμπραξη των Μεταρρυθμιστών υπό τον Σπύρο Λυκούδη με το ΠΟΤΑΜΙ, πέρα από τα ένθεν και ένθεν επιχειρήματα για τα υπέρ και τα κατά της συνεργασίας, επανέρχονται στη συζήτηση και τα περί πολιτικής ταυτότητας και στίγματος του Ποταμιού. Είναι περισσότερο κεντροαριστερό και σοσιαλδημοκρατικό το ΠΟΤΑΜΙ, τώρα μάλιστα που συμπράττει και με τους Μεταρρυθμιστές, είναι περισσότερο φιλελεύθερο, είναι στο κέντρο και τι θα πει αυτό, κλπ, κλπ. Θεωρώ ότι μια τέτοια συζήτηση στην παρούσα συγκυρία δύσκολα θα κατέληγε, αν κατέληγε κάπου. Και δεν το ισχυρίζομαι για να αποφύγω το πρόβλημα. Έτσι κι αλλιώς το ΠΟΤΑΜΙ στο ευρωκοινοβούλιο συνεργάζεται με τους Σοσιαλιστές και Δημοκράτες και αυτό καταδεικνύει έναν προσανατολισμό. Αλλά ως εκεί. Στα εγχώρια είμαστε αντιμέτωποι με την «ελληνική ιδιαιτερότητα» ή άλλως την «ελληνική εξαίρεση». Όπως οι πάντες σχεδόν αναγνωρίζουν, προτεραιότητα για τη χώρα μας αποτελεί η μεταμόρφωσή της σε ένα φυσιολογικό ευρωπαϊκό κράτος, δίκαιο και αποτελεσματικό. Γι` αυτό, ενώ προσωπικά είμαι σοσιαλδημοκράτης, θα θεωρήσω δευτερεύουσας σημασίας, σε αυτή τη φάση, τις αντιπαραθέσεις για το ακριβές πολιτικό στίγμα ενός φορέα που μπορεί να συνενώσει δυνάμεις διαφορετικής προέλευσης για την εξυπηρέτηση αυτού του μείζονος στόχου. Άσε που υπάρχουν φορές, και όχι λίγες, όπου πολιτικοί από τον συντηρητικό χώρο μπορεί να προτείνουν προοδευτικά μέτρα, ενώ πολιτικοί από τον προοδευτικό χώρο μπορεί να συντηρούν κατεστημένες καταστάσεις.

Δεν κάνει για τίποτα; Προσλαμβάνεται πάλι!

 Του Τάσου Τέλογλου, www.protagon.gr

«Δεν κάνει για τίποτα βάλτε τον κάπου» έγραφε ένα σημείωμα που διαβιβάστηκε με φαξ στα χέρια των υπευθύνων της «Αττικό μετρό» από το ιδιαίτερο γραφείο του τότε υπουργού Γ. Σουφλιά. Το καλοκαίρι του 2009 επιβλήθηκαν στον οργανισμό 285 τέτοιες προσλήψεις για τις οποίες οι επιθεωρητές δημόσιας διοίκησης έκριναν ότι είναι παντελώς παράνομες αφού η συντριπτική πλειοψηφία όσων προσελήφθησαν γνώριζαν απλά τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση. Οι συμβάσεις των εργαζομένων αυτών δεν ανανεώθηκαν ενώ ασκήθηκαν διώξεις κατά της εταιρείας του μετρό για αυτές τις προσλήψεις.

Κι όμως, προχθές η Βουλή με τροπολογία στο νομοσχέδιο για το παρατηρητήριο για την άνοια -τι ωραία παραβολή- αποφάσισε ομόφωνα να ανοίξει την πόρτα για την επαναπρόσληψή τους. Μία πρώτη τροπολογία είχε απορριφθεί από τον αρμόδιο υπουργό Μιχάλη Χρυσοχοΐδη που γνώριζε πολύ καλά την ιστορία της αλλά φαίνεται ότι το κόμμα του, το ΠΑΣΟΚ, δεν άντεξε σε τόση γοητεία μιας βαθιά παλαιοκομματικής λογικής, αυτής που έριξε τη «χώρα έξω». Θα έλεγε κάποιος ότι αν θέλουν να σώσουν τη χώρα από τον ΣΥΡΙΖΑ, με αυτά τα μυαλά καλύτερα να χαθεί αυτή η χώρα. Δεν έχει κανένα νόημα η σωτηρία της στον σημερινό κόσμο. Θα έλεγε. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ψήφιζε την τροπολογία. Εις δόξαν των εργαζομένων, φυσικά...

Σύνταξη στα δεκαοκτώ!

 Του Πάχου Μανδραβέλη, Καθημερινή

Π​​ιθανότατα οι αναρχικοί της Μεταπολίτευσης αστειεύονταν με το σύνθημα «Σύνταξη στα δεκαοκτώ, στράτευση στα εκατό». Σίγουρα δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι η «ουτοπία» τους θα γινόταν πραγματικότητα στην Ελλάδα του 2014. Σύμφωνα με ρεπορτάζ της «Καθημερινής» (20.12.2014) από το σύστημα «Ηλιος» προκύπτει ότι το 3,3% των 10.722 νέων συνταξιούχων –που έλαβαν κύρια σύνταξη για πρώτη φορά τον Δεκέμβριο– ήταν ηλικίας κάτω των 25 ετών! Και αυτό δεν είναι καν το χειρότερο: οι μισοί σχεδόν νέοι συνταξιούχοι του Δεκεμβρίου (4.794, ήτοι 44,7%) ήταν μεταξύ 51 και 61 ετών, ενώ από 62 έως 67 ετών ήταν μόνο το 21,3%. Να σημειώσουμε ότι εννιά από τους δέκα νέους συνταξιούχους (90%) που έλαβαν σύνταξη τους τελευταίους 4 μήνες, από τα πρώην ειδικά ταμεία των ΔΕΚΟ και των τραπεζών, είναι κάτω των 62 ετών. Τι συμπέρασμα βγάζουμε από τα παραπάνω; Τον Δεκέμβριο του 2014, ο αριθμός των συνταξιούχων ανέρχεται σε 2.654.913 άτομα και η ετήσια συνταξιοδοτική δαπάνη ανήλθε στα 27,7 δισ. και κάτι ψιλά. Σε δέκα χρόνια –και χωρίς νέες χαριστικές τροπολογίες– το κόστος των συντάξεων στην ελληνική οικονομία θα είναι ίσο με ένα ΑΕΠ· του παλιού καλού καιρού, εννοείται. Τα αναφέρουμε αυτά για να βοηθήσουμε την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου επί του Ελληνικού Χρέους (ΕΛΕ) που θα ξεκινήσει το 2024 και θα τροφοδοτεί τους «Αγανακτισμένους» του μέλλοντος με συνθήματα του τύπου «Ρε και ου και αα και αα, πείτε μας πού πήγαν τα λεφτά». Να σημειώσουμε ότι η προηγούμενη ΕΛΕ ξεκίνησε με πολλά ταρατατζούμ το 2010, αλλά ακόμη δεν έχει εκδώσει πόρισμα για να ξέρουμε ποιοι «τα έφαγαν».

Ελληνική Βουλή: η ευτέλεια τέλος δεν έχει

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, Athens Voice

Στις 13 Νοεμβρίου η Εφημερίδα των Συντακτών είχε δημοσιεύσει ένα άρθρο μου με τίτλο «Ποτέ ξανά τέτοια Βουλή». Στην κατακλείδα του άρθρου ανέφερα τα εξής: «Το σύνθημα πρέπει να είναι: Ποτέ ξανά τέτοια Βουλή. Βουλή όχι μόνο φανατικών, αλλά και συμφεροντολόγων που προστρέχουν όπου νομίζουν ότι θα επανεκλεγούν. Τέτοια ευτέλεια δεν έχει προηγούμενο». Να όμως που έχει προηγούμενο. Να που η ευτέλεια δεν έχει τέλος. Αυτό το διάστημα είχαμε την διαμόρφωση της ατζέντας από τους ψεκασμένους Έλληνες με το χορό αρχικά να σέρνει η κυρία Ξουλίδου, την οποία επιχείρησαν να δωροδοκήσουν μέσω του facebook. Τόσο μυστική προσπάθεια εξαγοράς; Στη συνέχεια την «ελαφριά» πολιτική εκπροσώπησαν άλλοι δυο βουλευτές, ο κύριος Τατσόπουλος και ο κύριος Ψαριανός, οι οποίοι μύριζαν το παλτό της κυρίας Ραχήλ Μακρή για να δουν πως μυρίζουν οι ψεκασμένοι. Ανόητα παιγνίδια από υποτιθέμενους θεματοφύλακες της κοινής λογικής. Του ιδίου φεϊσμπουκικού επιπέδου και η απάντηση της παθούσας, για τα χαλασμένα όργανα που ζητούν υποκατάστατα. Μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση. Μετά όμως ήρθε η μεγάλη στιγμή της θεατρικής παράστασης του θιάσου των Παύλου Χαϊκάλη και Λάκη Λαζόπουλου, με την αποκάλυψη της προσπάθειας εξαγοράς του γνωστού κωμικού πολιτικού. Δεν γνωρίζω κατά πόσο ευσταθούν οι συνεχείς καταγγελίες των ΑΝΕΛ για τις διαρκείς προσπάθειες χρηματισμού τους.

Η χρονιά της 29ης Δεκεμβρίου

 Του Κώστα Γιαννακίδη, www.protagon.gr

  Η Ελλάδα έκανε βήματα. Όμως ήταν γύρω από το ίδιο σημείο, ίσως και λίγο προς τα πίσω. Η περίπτωση της Αμφίπολης είναι ενδεικτική. Όταν όλοι αναζητούν την ελπίδα στο μέλλον, εμείς την ψάξαμε δύο χιλιάδες χρόνια πίσω, στο παρελθόν. Είναι η εμμονή μας με τις εκκρεμότητες που σέρνουμε από το παρελθόν. Οι μνήμες του εμφυλίου αναβιώνουν σε γενιές που δεν τις έχουν ζήσει. Ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας παραμένει προσκολλημένο σε ήθη και άλλοθι των '70ς. Και πιο δυνατά ακούγεται ο πολιτικός λόγος που υπόσχεται επιστροφή στο παρελθόν. Οι δημοφιλέστεροι είναι, συνήθως, οι πιο γραφικοί. Οι κραυγές έχουν αντικασταστήσει τον διάλογο και τα συνθήματα τη λογική. Το μόνο καλό μέσα σε όλα αυτά είναι η ενδυνάμωση του εθνικού μας κυνισμού. Δεν υπάρχει πλέον τίποτα για να μας συγκλονίσει. Δυστυχώς και τίποτα για να μας εμπνεύσει.

Την Πρωτοχρονιά του 2014 υπέγραφα, για πολλοστή φορά φοβάμαι, την είσοδό μου στη σφαίρα του γελοίου. Το κομμάτι είχε τίτλο «Η χρονιά των απαντήσεων». H χρονιά που ξεκινάει, έλεγα, θα δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα που μας ταλαιπωρούν. Δεν γινόταν να διαψευστώ με πιο αστείο τρόπο. Θα λείπουν ώρες για να φύγει η χρονιά, αλλά οι τίτλοι τέλους της θα παραμένουν κενοί. Το 2012 ήταν η χρονιά της οργής. Το 2013, του συμβιβασμού. Το 2014 θα είναι, απλώς, η χρονιά της 29ης Δεκεμβρίου.

Απαιτήστε να γίνουμε κανονικό κράτος

Tου Χάρη Θεοχάρη, www.protagon.gr

Είναι συχνό φαινόμενο να προσεγγίζουμε τα ζητήματα εκσυγχρονισμού της χώρας και της οικονομίας της μέσα από μανιχαϊστικές προσεγγίσεις του καλού ιδιωτικού τομέα και της κακής δημόσιας διοίκησης. Με δεδομένη την πρόσφατη εμπειρία μου θα προσπαθήσω να παρουσιάσω μια πιο νηφάλια, ελπίζω, εικόνα. Δημόσια Διοίκηση. Δύο λέξεις. Δύο... ψέματα. Στη χώρα μας, και οι δύο λέξεις αυτές, είναι ψεύτικες. Κάποιοι το υποψιάζονται, κάποιοι πιστεύουν πως δεν είναι τόσο χάλια τα πράγματα, κάποιοι, πιο απαισιόδοξοι, πως δεν γίνεται στη χώρα μας να λειτουργήσει αξιόπιστα η Δημόσια Διοίκηση.
Ας δούμε όμως μερικά παραδείγματα από τη... Διοίκηση.
Παράδειγμα πρώτο.
Ο διευθυντής έρχεται στον σύμβουλο του Γενικού Γραμματέα και του λέει: «Μπορείς να πεις στον Γενικό να πει το... τάδε στον τμηματάρχη μου, για να το κάνει; Του το λέω εγώ και δεν με ακούει». Εδώ έχουμε την απόλυτη (αυτο)παραδοχή της ανυπαρξίας του Διευθυντή. Δεν ασκεί καμία διοίκηση και δεν μπορεί να κατευθύνει τους υφισταμένους του.
Παράδειγμα δεύτερο.
Ο τμηματάρχης ρωτάται πώς να μοιραστούν οι υπερωρίες. Ποιος έβαλε πλάτη, ποιος βοήθησε στη δύσκολη στιγμή, ποιον πήρε τηλέφωνο το βράδυ ή το Σαββατοκύριακο για να σηκώσει τα συστήματα που δεν δούλευαν. Απαντάει: «Εγώ δεν μπορώ να κάνω διακρίσεις. Όλοι το ίδιο». Εδώ έχουμε την πλήρη αποποίηση στοιχειωδών υποχρεώσεων του ανθρώπου σε θέση ευθύνης. Ενώ ξέρει ποια θα πάρει τηλέφωνο -γιατί το συγκεκριμένο παράδειγμα αφορά γυναίκα εργαζόμενη- όταν τα συστήματα δεν λειτουργούν (ξέρει ποια θα το σηκώσει ακόμη και στις διακοπές της), δεν την επιβραβεύει. Το επίδομα ευθύνης είναι καλό, οι ευθύνες, όχι.

Λυκούδης-Θεοδωράκης: ένα δίδυμο φωτιά

 Του Ανδρέα Παπαδόπουλου, Athens Voice

Το αποτέλεσμα και της δεύτερης ψηφοφορίας για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν αφήνει περιθώρια. Είναι ξεκάθαρο πως η χώρα οδεύει σε εκλογές σε ένα μήνα από τώρα. Όλοι, λοιπόν, θα βρεθούν ενώπιων των ευθυνών τους και των επιλογών τους. Αναφερόμαστε πρωτίστως στα δύο κόμματα εξουσίας: Ο κ. Σαμαράς για τις παλινωδίες, τις αστοχίες, τα λάθη και την «τακτική ΣΥΡΙΖΑ» που ακολούθησε αμέσως μετά το κακό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Η προσπάθεια για συναίνεση που έκανε την περασμένη Κυριακή ήρθε πολύ καθυστερημένα και χωρίς μελετημένο σχέδιο, κάτι σαν κίνηση απελπισίας. Ο κ. Τσίπρας για τις υποσχέσεις, την απουσία σαφούς σχεδίου, την έλλειψη προετοιμασίας και εναλλακτικών επιλογών, αλλά και για την όσμωση με το κόμμα του κ. Καμμένου και την υιοθέτηση θεωριών συνωμοσίας. ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ αναμένεται συνειδητά να οδηγηθούν σε μια αντιπαράθεση άνευ όρων, με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, με ακραία πόλωση και με μια ρητορική η οποία θα ποτίσει με περισσότερο δηλητήριο την άρρωστη κοινωνία. Μέσα σ' αυτό το λασπωμένο περιβάλλον υπάρχουν τμήματα της κοινωνίας τα οποία θα αναζητήσουν εκείνες τις δυνάμεις που θέλουν τις μεταρρυθμίσεις, αλλά και την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Όπως λέει ο καθηγητής Γιάννης Βούλγαρης (ΝΕΑ, 20-12-14) είναι «εκείνο το 55-65% των πολιτών που σε αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις, ήδη από τις αρχές της μνημονιακής εποχής αν θυμάμαι καλά, δείχνει να μένει προσανατολισμένο στο “ευρωπαϊκό και δημοκρατικό κεκτημένο”».

Ο ΣΥΡΙΖΑ στο χοιροστάσιο

 Της Αγγελικής Σπανού, Athens Voice

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει τη συμπαθειά του για τους ΑΝΕΛ με την επίκληση του αντιμνημονίου και του κοινού αγώνα εναντίον της κυβέρνησης και της Μέρκελ. Αλλά τώρα τα πράγματα είναι ακόμη πιο σοβαρά. Γιατί αυτή τη φορά δεν έχουν δισταγμό να τσαλαβουτήσουν στα λασπόνερα προκειμένου να πετύχουν το στόχο τους για προκήρυξη εκλογών το συντομότερο δυνατόν. Έτσι, όχι μόνο από την πρώτη στιγμή χαρακτήρισαν «σοβαρές» τις καταγγελίες για απόπειρα δωροδοκίας με αντάλλαγμα τη θετική ψήφο στην προεδρική εκλογή, θεωρώντας εκ προοιμίου αξιόπιστα τα πρόσωπα, αλλά στη συνέχεια ο Α. Τσίπρας πήρε στην πλάτη του τον Π. Χαϊκάλη λέγοντας ότι «έπραξε το καθήκον του και στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Αποδεικνύοντας ότι σε αυτόν τον τόπο δεν είναι όλα ίσιωμα». Δεν είναι; Μάλιστα, ο ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε και τη δημοσιοποίηση του επίμαχου υλικού, το οποίο είναι «πειραγμένο» στη μονταζιέρα του Λ. Λαζόπουλου και προϊόν υποκλοπής, ενώ δεν δίνει καμία σημασία στη «λεπτομέρεια» ότι ο καταγγελλόμενος ως μεσάζων Γ. Αποστολόπουλος ήταν σύμβουλος του Π. Καμμένου. Επικρίνουν τον Α. Σαμαρά για τη μήνυσή του εναντίον του Π.Χαϊκάλη, αλλά αντιμετωπίζουν -με την εξαίρεση του Μ.Γλέζου- χαλαρά τους Βουδούρη-Παραστατίδη που προσπάθησαν να ρίξουν στο βούρκο όλους τους βουλευτές που ψηφίζουν τον Στ. Δήμα.

Μαρσέλ Γκοσέ: Η εξέγερση ως νέος κομφορμισμός

Επιμέλεια Θανάση Γιαλκέτση, Εφημερίδα των Συντακτών

Ο Γάλλος φιλόσοφος Μαρσέλ Γκοσέ έγινε πρόσφατα ο στόχος μιας δημόσιας πολεμικής. Δύο νεότεροι διανοούμενοι της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ο συγγραφέας Edouard Louis και ο φιλόσοφος Geoffroy de Lagasnerie, επέκριναν ορισμένες δημόσιες τοποθετήσεις του και τον χαρακτήρισαν «αντιδραστικό» και «νεοσυντηρητικό». Αμφισβήτησαν μάλιστα την επιλογή των οργανωτών ενός συνεδρίου ιστορικών να αναθέσουν στον Γκοσέ την εναρκτήρια ομιλία με θέμα τους «εξεγερμένους». Η ακόλουθη συνέντευξη του Μαρσέλ Γκοσέ δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Le Monde».

• Για ποιους λόγους η πολεμική εναντίον σας εστιάζεται στη λέξη «εξεγερμένος»;

Η μεγάλη αφέλεια των εξεγερμένων, που νομίζουν ότι κατέχουν αυτόν τον τίτλο σαν τίτλο ευγενείας, είναι ότι δεν παίρνουν υπόψη τους ότι η εξέγερση έχει γίνει ο κανόνας. Νομίζουν ότι η εξέγερση είναι η πεμπτουσία του στιλ. Η εξέγερση όμως έχει γίνει το έμβλημα της διαδικασίας διαμόρφωσης του σύγχρονου ατόμου. Η ατομικότητα σήμερα διαμορφώνεται ερχόμενη σε ρήξη με όλα όσα παρουσιάζονται ως εξουσία. Αυτό που προκαλεί τρόμο στο σύγχρονο άτομο είναι ο κομφορμισμός. Τα αφεντικά παριστάνουν τους ανυπότακτους, οι σταρ εμφανίζονται σαν περιθωριακοί, οι διανοούμενοι θέλουν να είναι ανατρεπτικοί. Βρισκόμαστε σε έναν κόσμο γεμάτο εξεγερμένους. Αλλά όταν όλος ο κόσμος είναι αντικομφορμιστής, ο αντικομφορμισμός είναι ο νέος κομφορμισμός.

• Η εξέγερση δεν υπήρξε συχνότερα της Δεξιάς παρά της Αριστεράς;

Υπήρξε πράγματι και παραμένει για δομικούς λόγους. Ποιοι είναι οι αληθινά ανυπότακτοι στην κατεστημένη τάξη στον σύγχρονο κόσμο; Εκείνοι που αντιτίθενται σε αυτό που αποτελεί τη μεγαλύτερη καμπή των κοινωνιών μας τουλάχιστον μετά την Επανάσταση του 1789. Οι κατεξοχήν εξεγερμένοι είναι εκείνοι που αρνούνται αυτήν την πορεία προς περισσότερα δικαιώματα, που θρηνολογούν για την υποχώρηση της αρχής της αυθεντίας, που μετανιώνουν για την ισότητα μεταξύ των φύλων ισχυριζόμενοι ότι «πριν ήταν καλύτερα».

Στην κόψη του ξυραφιού

Του Σπύρου Λυκούδη, Καθημερινή

  Βρισκόμαστε κυριολεκτικά στην κόψη του ξυραφιού. Να μη σταθούμε μοιραίοι και άβουλοι. Δεν υπάρχει από μηχανής θεός. Η τύχη της χώρας είναι αποκλειστικά στα χέρια μας. Την ύστατη ώρα, κόμματα και βουλευτές ας αναλάβουν τις ιστορικές τους ευθύνες, ας θέσουν το εθνικό συμφέρον πάνω από όλα, πριν είναι πολύ αργά. Μας λένε να αυτοκτονήσουμε για να διαπιστώσουμε αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή. Αλλά, εν τω Αδη ουκ έστι μετάνοια.

Η ​​ πρώτη ψηφοφορία στη Βουλή για την ανάδειξη νέου Προέδρου της Δημοκρατίας απέβη άκαρπη. Αναμενόμενο. Απομένουν άλλες δύο με μικρά περιθώρια θεαματικής αλλαγής. Η χώρα έχει πιαστεί στη μέγγενη του φόβου και της οργής. Αυτοπαγιδεύθηκε. Η μεν κυβέρνηση, επειδή λανθασμένα υπολόγισε ότι κάνοντας φύλλο και φτερό τις σελίδες του Μνημονίου θα μπορούσε άνετα να περάσει τον κάβο των προεδρικών εκλογών. Πήρε το μάθημά της. Η δε αξιωματική αντιπολίτευση, αφού υπέστη την ψυχρολουσία στο Σίτι του Λονδίνου, πήρε κι αυτή ένα μάθημα, αλλά μυαλό δεν έβαλε. Συνέχισε να χτυπά τα νταούλια και τους ζουρνάδες του αχαλίνωτου λαϊκισμού. Η εμφανής κρίση που διέρχεται η χώρα μας, με τον διάχυτο πανικό που την τυλίγει, είναι βαθύτατα πολιτική. Η εκλογή Προέδρου δεν θα έπρεπε καν να αποτελεί αντικείμενο κομματικής διαμάχης και μάλιστα τόσο άγριας και χυδαίας. Εχει χαθεί κάθε αίσθηση πολιτικής σοβαρότητας και πολιτισμού. Το πολιτικό σύστημα απαξιώνεται και ευτελίζεται καθημερινά. Βυθιζόμαστε ξανά στην οικονομική κρίση η οποία ήδη έχει επιφέρει ανυπολόγιστες οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες, διότι δεν κάναμε αυτά που έπρεπε να είχαμε κάνει εδώ και δεκαετίες για να μη φτάσουμε στη χρεοκοπία. Βήματα ασφαλώς έγιναν, απρόθυμα όμως και υπό την πίεση των δανειστών μας.

Η Μεγάλη Χίμαιρα

 Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, Καθημερινή

Τηρουμένων των αναλογιών, η καταστροφή των ελίτ στη χώρα μας ακολούθησε λίγο ώς πολύ την πορεία και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών. Η αποψίλωση της εκπαίδευσης από τα στοιχεία της ανθρωπιστικής παιδείας, και δη των κλασικών γραμμάτων, η παράδοση των κοινωνιών στον οικονομικό ολοκληρωτισμό είναι τα συμπτώματα της γεροντικής άνοιας της Γηραιάς Ηπείρου, η οποία ξεχνάει πως τη δημοκρατία δεν τη γέννησαν οι «ξεβράκωτοι» της Επανάστασης. Τη γέννησαν οι Βολταίροι και οι Ντιντερό και τη σύγχρονη Ελλάδα τη στήριξαν οι Κοραήδες και οι Παπαρρηγόπουλοι. Ο ιός του γελοίου, που έχει χαρακτηριστικά επιδημίας και έχει χτυπήσει την πολιτική σκηνή, είναι δύσκολο να αντιμετωπισθεί από μια κοινωνία που έχει ξεχάσει, αν το έμαθε ποτέ, πως αν δεν αναγνωρίσεις την πνευματική ιεραρχία, αν δεν τη σεβαστείς, το αίσθημα της δικαιοσύνης ξεκρέμαστο και ορφανό είναι, έρμαιο της αυθαιρεσίας.

Η ​​σκηνή εκτυλίσσεται το 1979 ή το 1980 και μου την έχουν αφηγηθεί. Ο Οδυσσέας Ελύτης μόλις έχει τιμηθεί με το βραβείο Νομπέλ και η ελληνική πρεσβεία του Λονδίνου τον δεξιώνεται. Πλήθος έχει συγκεντρωθεί για να τον γνωρίσει και ο ίδιος βρίσκεται στο κέντρο του ενδιαφέροντος ώς τη στιγμή που στον χώρο φτάνει ο αείμνηστος ηγέτης του ελληνικού σοσιαλισμού, ο μέλλων ακόμη τότε ηγεμών, Ανδρέας Παπανδρέου. Ας σημειωθεί ότι ακόμη τότε κατά τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ η ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ ήταν το ίδιο συνδικάτο, ο Καντάφι ήταν δημοκρατικός ηγέτης και το Μπάαθ, το κόμμα του αειμνήστου επίσης Σαντάμ Χουσεΐν, λειτουργούσε ως πρότυπο πολιτικού κινήματος.

Από τον πονηρουληδισμό στην σκουληκωσύνη

 Του Αντώνη Παπαγιαννίδη, www.protagon.gr

Εκείνο που κορυφώθηκε με την ανταλλαγή βαρβαρότητας και φημών για την εξαγορά ψήφων βουλευτών για την προεδρική εκλογή -άντε να αποδείξεις ότι ψηφίζεις αλάδωτος!- θα καταγραφεί στις πιο μαύρες σελίδες της πολιτικής ιστορίας με την κατάπτυστη δήλωση Βουδούρη/Παραστατίδη ότι όσοι είχαν ψηφίσει κατά τρόπο μη αρεστό, καλά θα κάνουν να απόσχουν από τις ψηφοφορίες προκειμένου να αποδείξουν την αθωότητά τους. (Αφήνουμε τα διαδοχικά σόου Ξουλίδου και Χαϊκάλη-Λαζόπουλου στο περιθώριο. Όπου ανήκουν). Και θάπρεπε κάθε Έλληνας και Ελληνίδα να συμπαραταχθεί -προσοχή! ό,τι κι αν ψηφίζει- με την έκρηξη του Σπύρου Λυκούδη. Που ζήτησε από τις ηγεσίες των κομμάτων, εν προκειμένω από τον Αλέξη Τσίπρα, να πάψουν να επιβραβεύουν με βουλευτικές έδρες τη σκουληκωσύνη. Και να χαρεί που ο Μανώλης Γλέζος έσπευσε... να συμφωνήσει - κάτι να σωθεί απο την "τιμή του πολιτικού κόσμου" για την οποία μιλούσαν κάποτε.

Όσοι πιστέψαμε -και, το χειρότερο, καταγράψαμε...- ότι η κατρακύλα της πολιτικής στην Ελλάδα του 2014/15 έπιανε πάτο, διαψευστήκαμε σκληρά. Εκείνο που είχε επικρατήσει τους τελευταίους μήνες, ας πούμε μετά τις ευρωεκλογές του Μαΐου/μετά τον "λαϊκότροπο" ανασχηματισμό, με την προσπάθεια της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου να δώσει μιαν εικόνα επιδεξιότερου Συριζαϊσμού, συν να "διαπραγματευθεί πολιτικά" με τους δανειστές της Ελλάδας (που παριστάνουν τους "εταίρους": άλλη ιστορία αυτή), ήταν η εγκαθίδρυση του δόγματος του πονηρουληδισμού.

Αντισταθείτε στη βοθροκρατία!

Του Απόστολου Δοξιάδη, www.protagon.gr

Η χθεσινή μέρα μας παρουσίασε, σε όλο της το αηδιαστικό μεγαλείο, την κορύφωση ενός φαινομένου που εδώ και καιρό έχει διεισδύσει στην πολιτική μας ζωή: την επικράτηση πρακτικών της ευτελέστερης μορφής του «σόου-μπίζνες,» του κιτρινισμού, αλλά και, απείρως χειρότερα, του κόσμου της νύχτας, της βρομερής συναλλαγής και, εν τέλει, του υποκόσμου. Τα συστατικά ήταν όλα παρόντα. Η εκκίνηση του θέματος, και του θεάματος, σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή, από τηλε-κωμικό πολλών εκατομυρίων, ο πρωταγωνιστικός ρόλος επιθεωρησιακού κωμικού-βουλευτή, και ο συμπρωταγωνιστικός κάποιου μυστηριώδους κυρίου, που επί ώρες παρέμενε ανώνυμος. Από χτες το πρωί, αυτοί κυριάρχησαν στις πολιτικές ειδήσεις, και μέσα από αυτές στην πολιτική ζωή της χώρας. Μέχρι χτες, η ευθύνη, και η ντροπή, για όποιες αξιόποινες πράξεις έχουν όντως τελεσθεί, ανήκει στους αυτουργούς της. Από χτες όμως το θέμα αφορά και τους πολιτικούς. Και οι ευθύνες επίσης: άλλους για τις πράξεις τους, άλλους για τη σιωπή τους. Τα τελευταία χρόνια, για πρώτη φορά, άλλοτε πανίσχυροι υπουργοί, πολιτικοί παράγοντες και παίκτες του οικονομικού βίου βρίσκονται στη φυλακή, καταδικασμένοι για ατιμωτικά αδικήματα. Σχεδόν το σύνολο των βουλευτών ενός κόμματος είναι στον Κορυδαλλό, κατηγορούμενοι ότι υιοθέτησαν τις πρακτικές των χειρότερων μορφών του υποκόσμου. Η δικαιοσύνη κάνει τη δουλειά της, όπως και η αστυνομία, που ερευνά και αποκαλύπτει συνεχώς υποθέσεις διαφθοράς.

Τι είναι αριστερό στην Αριστερά;

Του  Γιώργου Σιακαντάρη, www.metarithmisi.gr

Είμαστε η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα όπου αμφισβητείται τόσο έντονα ο διαχωρισμός μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς. Το αντιπολιτικό Ποτάμι πρωτοστατεί σ’ αυτή την προσπάθεια, αλλά υπάρχουν και φωνές στη σημερινή ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ που την συνεπικουρούν. Αυτός ο διαχωρισμός όμως χάραξε το όριο ανάμεσα στις προνεωτερικές και τις νεωτερικές κοινωνίες. Η «ρευστή» αντιπολιτική μεταδημοκρατία αμφισβητεί ακριβώς αυτόν τον διαχωρισμό, ο οποίος συνιστά το υπόβαθρο της δημοκρατίας. Σήμερα όμως το μείζον πρόβλημα του ελληνικού πολιτικού συστήματος δεν είναι η αμφισβήτηση αυτού του διαχωρισμού. Κυρίαρχο πρόβλημα είναι η αποδοχή ως αριστερού, αυτού που είναι βαθύτατα συντηρητικό και κατά βάση δεξιό. Αφορμή γι’ αυτές εδώ τις σκέψεις μού έδωσε η ταξινόμηση στα «δεξιά» των 7 της ΔΗΜΑΡ, οι οποίοι ζήτησαν τη διεξαγωγή εκλογών σε συγκεκριμένη ημερομηνία (Μάιο), αφού πρώτα γίνει συναινετική εκλογή Προέδρου και ξεκινήσει η διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος. Η μη ρητή αναφορά στο ζήτημα της συνεννόησης για κοινή στάση έναντι του χρέους ήταν το μειονέκτημα αυτής της πρότασης. Την ώρα όμως που άνοιγε το ζήτημα, έσπευσε με ανευθυνότητα η κυβέρνηση να το κλείσει επισπεύδοντας την εκλογή του Προέδρου. Έχω μιλήσει για την ανάγκη ενός Συνασπισμού Εξουσίας μεταξύ του σοσιαλδημοκρατικού χώρου και της Ριζοσπαστικής Αριστεράς σ’ ανύποπτο χρόνο, στα τέλη του 12, όταν όλα τ’ έσκιαζε η φοβέρα της αντιμετώπισης του ΣΥΡΙΖΑ ως του ενός άκρου. Είχα βεβαίως υπόψη μου την ύπαρξη ενός ισχυρού σοσιαλδημοκρατικού, όχι κάποιου απολίτικου ενδιάμεσου ή ψευδοκεντροαριστερού πόλου, ο οποίος θα μπορούσε να λειτουργεί ως δύναμη συνεργασίας με τον αριστερό ριζοσπαστισμό, όχι όμως ως συνιστώσα του αριστερισμού ή των λαϊκίστικων ζουρνάδων

Badierismos: το ανώτατο στάδιο του Δημαρισμού

Η πολιτική δήλωση των Βουδούρη και Παραστατίδη ότι αν οι ανεξάρτητοι βουλευτές ξαναψηφίσουν Σταύρο Δήμα χρηματίζονται και είναι πουλημένοι, παρουσιάζεται από την επίσημη σελίδα της Δημάρ ως «πρόταση» !!! 

40 χρόνια ανανεωτικής αριστεράς από τον Λεωνίδα Κύρκο, τον Άγγελο Ελεφάντη μέχρι τον Σοφιανό Χρυσοστομίδη για να παρουσιάζονται οι αυριανικές μέθοδοι ως «προτάσεις». Αλλά, όπως έλεγε και ο Λεωνίδας, εκτός από την "Αυριανή" υπάρχει και το αύριο.

                                                                                                                                           Ντροπή!

                                                                                                                                                  G. F.                                                                 

Βουδούρης και Παραστατίδης...

 Του Γιάννη Παντελάκη, www.protagon.gr
Yπάρχει περίπτωση να καταψηφίζεις τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά παράλληλα να θεωρείς πως πρέπει να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας από τη σημερινή Βουλή; Η λογική, λέει πως ναι. Και όχι μια, αλλά πολλές περισσότερες από μια περιπτώσεις. Μπορεί να πιστεύεις ότι η εκλογή Προέδρου δεν πρέπει να είναι λόγος προκήρυξης εκλογών και ν’ αποσυνδέεται το ένα από το άλλο. Μπορεί να θεωρείς, πως η οικονομία της χώρας είναι σε οριακό σημείο και η κατάσταση δεν επιτρέπει τώρα εκλογές γιατί είναι ορατός ο κίνδυνος εξόδου από την ευρωζώνη. Ενδέχεται να έχεις την άποψη, ότι δεν είναι κατάλληλες οι συνθήκες για πρόωρες εκλογές γιατί παρότι η κυβέρνηση έχει αποτύχει, δεν βλέπεις πειστική εναλλακτική λύση. Αν το σκεφτεί κάποιος περισσότερο, νομίζω πως μπορεί να παραθέσει αρκετές ακόμα εκδοχές τις οποίες μπορεί να επικαλεστεί και να πιστεύει ότι ένας βουλευτής μπορεί να καταψηφίσει τον προϋπολογισμό και να υπερψηφίσει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Εννοώ, πως μια τέτοια στάση, δεν είναι απαραίτητα αντιφατική. Δεν παίρνω θέση και δεν υιοθετώ καμία εκδοχή, δεν με απασχολεί, παρατηρητής είμαι. Άλλωστε, δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Απλά αναρωτιέμαι για τους δυο βουλευτές Παραστατίδη και Βουδούρη και τη δήλωσή τους, με την οποία επισημαίνουν ότι «η απόπειρα χρηματισμού, έστω και ενός βουλευτή, έστω και μόνο η σοβαρή πιθανότητα αυτής της απόπειρας, δημιουργεί μια βαριά σκιά, δυστυχώς για όλους τους βουλευτές, που άλλαξαν στάση απέναντι στην κυβέρνηση, από την ψηφοφορία του προϋπολογισμού στην ψηφοφορία για την Προεδρία της Δημοκρατίας».

Ο νέος πατριωτισμός

 Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, Καθημερινή

Υ​​πάρχουν εποχές της Ιστορίας που η λέξη «πατριωτισμός» και η στάση που συνεπάγεται είναι προφανής. Το 1940 οριζόταν από την υπεράσπιση της χώρας από τους εισβολείς και στην Κατοχή που ακολούθησε από την αντίσταση στους κατακτητές. Η εποχή δεν σήκωνε αποχρώσεις, αν και ο τρόπος που ο καθένας οραματιζόταν ακόμη και στις πιο σκοτεινές ημέρες της Κατοχής την απελευθερωμένη χώρα αποδείχτηκε διχαστικός και ιδιαιτέρως καταστροφικός. Στην ερειπωμένη από τον Εμφύλιο ελληνική κοινωνία η λέξη «πατριωτισμός» αντί να ενώνει δίχαζε. Το τραγικό καλοκαίρι του 1974, με τον τουρκικό στρατό να προελαύνει στην Κύπρο, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ενσάρκωσε τη στάση του πατριωτισμού: ήταν η αποκατάσταση της δημοκρατίας που έδωσε ξανά την αξιοπρέπεια στα καθημαγμένα αισθήματα της πατρίδας. Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης ο πατριωτισμός, είναι η αλήθεια, δεν ήταν του συρμού. Η δημοκρατία είχε σταθεροποιηθεί, οι εξωτερικοί κίνδυνοι είχαν ελαχιστοποιηθεί και το αριστερό λεξιλόγιο είχε καθιερωθεί ως επίσημο λεξιλόγιο της ελληνικής πολιτικής ζωής. Ακόμη και οι παλιοί δεξιοί, προκειμένου να επιβιώσουν, προσπαθούσαν να πείσουν πως και αυτοί κατά βάθος σοσιαλιστές ήσαν. Η πατρίδα δεν χρειαζόταν τον πατριωτισμό μας. Μια χαρά τα πήγαινε και μόνη της, οπότε εμείς μπορούσαμε να την κακοποιούμε κατά βούληση για να αποκομίζουμε τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη για εμάς και τις οικογένειές μας. Μπορούσαμε να χτίζουμε αυθαίρετα, να καταπατούμε δάση και να ρουφάμε το δημόσιο ταμείο λες και ήταν δροσιστικό. Οσοι τουλάχιστον εξ ημών είχαν πάρει το μήνυμα των καιρών και είχαν αντιληφθεί το νόημα της ζωής σ’ αυτόν τον τόπο. Οι υπόλοιποι συνέχιζαν να αγαπούν τις ερημικές ακρογιαλιές της παιδικής τους ηλικίας.

Ανελεύθερος φιλελευθερισμός

Του Γιώργου Σιακαντάρη*, Εφημερίδα των Συντακτών

Η περίπτωση του Ρωμανού με έβαλε σε ορισμένες σκέψεις σχετικά με τον νεοελληνικό «φιλελευθερισμό». Πολλές φορές γίνεται αναφορά στον ελληνικό «εξαιρετισμό» σε σχέση με το ευρωπαϊκό μοντέλο. Ως παραδείγματα αναφέρονται η μεγάλη ανοχή στην ανομία και στη βία ως μέσο επίλυσης διαφορών, ο μη χωρισμός κράτους και Εκκλησίας, η απίθανη έκταση των συνωμοσιολογικών θεωριών, η θεωρία του ανάδελφου έθνους, η απουσία σταθερών αστικών θεσμών και των αντίστοιχων σ’ αυτούς κοινωνικών τάξεων κ.λπ. Oλα αυτά πιστεύω ότι είναι ακριβή. Βεβαίως, είναι τεράστιο πρόβλημα όταν η οποιαδήποτε ανάλυση των πολιτισμικών χαρακτηριστικών μιας χώρας αποκόπτεται από το ιστορικό της παρελθόν. Μια ανάλυση που «παραγκωνίζει» την ιστορία δεν συμβάλλει στην «κοινωνιολογική κατανόηση» των παθογενειών. Δεν υπάρχει DNA στην παθογένεια, μόνο ιστορία. Και ιστορία σημαίνει πλαίσιο κοινωνικών, πολιτικών, πολιτισμικών και οικονομικών σχέσεων. Εδώ όμως δεν είναι αυτό το θέμα μου. Ενα πράγμα διαφεύγει από τη θεωρία του ελληνικού εξαιρετισμού. Εκτός όλων των άλλων, είμαστε ένα έθνος που παράγει τους περισσότερους ανελεύθερους φιλελεύθερους. Γι’ αυτούς ελευθερία είναι μόνο η ελευθερία της ύβρεως και της γελοιοποίησης της αντίθετης άποψης. Και τι δεν ακούσαμε με το αίτημα του Ρωμανού να του επιτραπεί να παρακολουθεί τα μαθήματα.

«Ο Δημοσθένης και το Μνημόνιο»

Του  Κώστα Κουτσουρέλη, www.topontiki.gr 

Παρόμοια με τον Δημοσθένη σήμερα, οι πολιτικοί που αποτολμούν να πουν στον λαό ότι το κόστος του κοινωνικού κράτους μάς οδηγεί στο μοιραίο, φλερτάρουν στις κάλπες με τη λαιμητόμο. Αντιθέτως, αγαπητοί είναι όσοι του υπόσχονται τα αδύνατα και τα εξωφρενικά. Όσοι του εισηγούνται φέρ’ ειπείν ότι για να γλιτώσουμε απ’ τις συνέπειες της φούσκας των προηγούμενων δεκαετιών χρειάζεται μόνο να ρίξουμε και… άλλο χρήμα στην αγορά. Ή που, αντιστρέφοντας κάθε σχέση αιτίου-αιτιατού, τον διαβεβαιώνουν ότι η «λιτότητα» και τα μνημόνια γεννοβολούν την κρίση και όχι το αντίστροφο. Ή που τον καθησυχάζουν ότι τα πάντα μπορούν να διορθωθούν μέσα σε μια θητεία κυβερνητική ή μετά από μια ψυχωμένη και υπερήφανη «διαπραγμάτευση» – χωρίς εκείνος να χάσει διόλου τη βολή του ή να θυσιάσει τις ακριβές του συνήθειες.

Γύρω στα 1300 η καρδιά του κόσμου χτυπάει στην Ιταλία. Γενουάτες και Βενετοί είναι θαλασσοκράτορες, στην Τοσκάνη γεννιούνται οι τράπεζες και η σύγχρονη λογιστική, μηχανικοί, οπλοποιοί, ναυπηγοί δοκιμάζουν επαναστατικές εφευρέσεις, ο Μάρκο Πόλο φτάνει ώς την Κίνα. Στις τέχνες και στα γράμματα συμβαίνουν τα ίδια: ο Τζιόττο περνάει από το modo greco στο modo moderno, ο Ακυινάτης βάζει στη θεωρητική σκέψη τους μηχανισμούς της απόδειξης, στη Σικελία ο νοτάριος Γιάκοπο ντα Λεντίνο επινοεί το σονέτο, ο Δάντης από τη Φλωρεντία ξεκινάει να συνθέτει την Commedia. Διακόσια χρόνια αργότερα, ουσιαστικά όλα έχουν τελειώσει. Οι Μέδικοι, πλουσιότερη οικογένεια της Ευρώπης, χρεοκοπούν πρώτοι γύρω στα 1490. Τον 16ο αιώνα καταρρέουν οι τράπεζες, ο τελευταίος ισχυρός κλάδος της οικονομίας.

Αριστεροί, αριστερούληδες, εαυτούληδες

Του Γιώργου Καρελιά, www.protagon.gr

Σε μια κρίσιμη ψηφοφορία, όπως είναι αυτές για την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας, ο βουλευτής έχει δύο πράγματα να κάνει. Πρώτον, να πει τι θα ψηφίσει. Και, δεύτερον, να εξηγήσει γιατί το κάνει. Οσοι θεωρούν ότι οι εκλογές θα προκαλέσουν ζημιά στην οικονομία ψηφίζουν «ναι» στον πρόεδρο. Οσοι, αντίθετα, πιστεύουν ότι οι εκλογές θα λύσουν το πρόβλημα της χώρας ψηφίζουν «όχι». Λογική η στάση και των δύο κατηγοριών. Συνέπεια λόγων και πράξεων. Αυτός θα έπρεπε να είναι ο κανόνας. Αμ δε. Ας δούμε τέσσερα χαρακτηριστικά παραδείγματα από τη χτεσινή ψηφοφορία:
1. Παναγιώτης Μελάς, δεξιός, προερχόμενος από τη ΝΔ, τώρα στους Ανεξάρτητους Ελληνες. Εχει δηλώσει ότι δεν θέλει να γίνουν εκλογές, αλλά χτες ψήφισε «όχι» στον πρόεδρο, δηλαδή «ναι» στις εκλογές. Μετά την ψηφοφορία δήλωσε ότι ψήφισε «το 20%» αυτού που έχει αποφασίσει και στις άλλες δύο θα ψηφίσει «το άλλο 80%». Δεν ξέρω αν αυτή η στάση είναι παράλογη, αλλά εδώ έχουμε τον πρώτο βουλευτή δηλώνει ότι ψηφίζει με δόσεις!
2. Πέτρος Τατσόπουλος. Εχει εκλεγεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα είναι ανεξάρτητος. Δηλώνει ότι θέλει να εκλεγεί πρόεδρος της Δημοκρατίας, άρα να μη γίνουν εκλογές. Το κόμμα στο οποίο θέλει να πάει (Το Ποτάμι) τάσσεται υπέρ τη εκλογής προέδρου. Τι λέει η πολιτική λογική; Ότι ο βουλευτής αυτός θα ψήφιζε υπέρ. Αμ δε. Ο κ. Τατσόπουλος ψηφίζει κατά! Πώς λέγονται όλα αυτά; Πολιτικός παραλογισμός, κατά την επιεικέστερη εκδοχή.
3. Βασίλης Οικονόμου, εκ του ΠΑΣΟΚ προερχόμενος, εξελέγη με την ΔΗΜΑΡ στις τελευταίες εκλογές, σήμερα ανεξάρτητος. Δηλώνει ότι δεν πρέπει να γίνουν εκλογές, αλλά ψηφίζει «όχι» στην εκλογή προέδρου. Ανευ ετέρου χαρακτηρισμού.
4. Σπύρος Λυκούδης, εκ της ανανεωτικής αριστεράς. Εξελέγη με την ΔΗΜΑΡ το 2012, σήμερα ανεξάρτητος. Δήλωσε εξαρχής ότι δεν πρέπει να γίνουν εκλογές, ψήφισε υπέρ του προέδρου. Λογικό επακόλουθο. Και συνέπεια μεταξύ λόγων και πράξεων. Ακούγεται τόσο απλό, αλλά δεν είναι σε μια χώρα όπου το αυτονόητο είναι είδος εν ανεπαρκεία.
Εν κατακλείδι: καθένας από τους τέσσερις αυτούς βουλευτές- ένα δείγμα σχεδόν όλων  των πλευρών του πολιτικού φάσματος- αντιπροσωπεύουν αυτό που λέμε αριστερός, αριστερούλης και εαυτούλης (τους). Η κατάταξή τους σε κάθε μια κατηγορία είναι εύκολη.