Τι μας ενώνει και τι μας δονεί…

Του Γεράσιμου Γεωργάτου

Με αφορμή την σύμπραξη των Μεταρρυθμιστών υπό τον Σπύρο Λυκούδη με το ΠΟΤΑΜΙ, πέρα από τα ένθεν και ένθεν επιχειρήματα για τα υπέρ και τα κατά της συνεργασίας, επανέρχονται στη συζήτηση και τα περί πολιτικής ταυτότητας και στίγματος του Ποταμιού. Είναι περισσότερο κεντροαριστερό και σοσιαλδημοκρατικό το ΠΟΤΑΜΙ, τώρα μάλιστα που συμπράττει και με τους Μεταρρυθμιστές, είναι περισσότερο φιλελεύθερο, είναι στο κέντρο και τι θα πει αυτό, κλπ, κλπ. Θεωρώ ότι μια τέτοια συζήτηση στην παρούσα συγκυρία δύσκολα θα κατέληγε, αν κατέληγε κάπου. Και δεν το ισχυρίζομαι για να αποφύγω το πρόβλημα. Έτσι κι αλλιώς το ΠΟΤΑΜΙ στο ευρωκοινοβούλιο συνεργάζεται με τους Σοσιαλιστές και Δημοκράτες και αυτό καταδεικνύει έναν προσανατολισμό. Αλλά ως εκεί. Στα εγχώρια είμαστε αντιμέτωποι με την «ελληνική ιδιαιτερότητα» ή άλλως την «ελληνική εξαίρεση». Όπως οι πάντες σχεδόν αναγνωρίζουν, προτεραιότητα για τη χώρα μας αποτελεί η μεταμόρφωσή της σε ένα φυσιολογικό ευρωπαϊκό κράτος, δίκαιο και αποτελεσματικό. Γι` αυτό, ενώ προσωπικά είμαι σοσιαλδημοκράτης, θα θεωρήσω δευτερεύουσας σημασίας, σε αυτή τη φάση, τις αντιπαραθέσεις για το ακριβές πολιτικό στίγμα ενός φορέα που μπορεί να συνενώσει δυνάμεις διαφορετικής προέλευσης για την εξυπηρέτηση αυτού του μείζονος στόχου. Άσε που υπάρχουν φορές, και όχι λίγες, όπου πολιτικοί από τον συντηρητικό χώρο μπορεί να προτείνουν προοδευτικά μέτρα, ενώ πολιτικοί από τον προοδευτικό χώρο μπορεί να συντηρούν κατεστημένες καταστάσεις.

Πολύ σύντομα λοιπόν και πολύ σχηματικά: τι προτεραιότητα μπορεί να έχει μια αντιπαράθεση για μείωση της φορολογίας (πιο φιλελεύθερο) ή αύξηση της φορολογίας ( πιο σοσιαλδημοκρατικό), όταν είναι αναποτελεσματικοί οι φοροσυλλεκτικοί κρατικοί μηχανισμοί και οργιάζει η φοροδιαφυγή ή όταν η γραφειοκρατία αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο και αντικίνητρο για την επιχειρηματικότητα, όσα φορολογικά κίνητρα και να θεσπιστούν;

Τι προτεραιότητα μπορεί να έχει μια αντιπαράθεση ας πούμε για καθολικό κοινωνικό κράτος (πιο σοσιαλδημοκρατικό) ή στοχευμένο κοινωνικό κράτος (πιο φιλελεύθερο), όταν η διαφθορά, οι μίζες και οι συντεχνιακές παρεμβάσεις υπονομεύουν είτε τη μια είτε την άλλη προσπάθεια;
Απόλυτη συνεπώς προτεραιότητα δεν μπορεί να είναι άλλη από την μεταρρύθμιση και τον εκσυγχρονισμό του κράτους και του πολιτικού συστήματος. Μόνο έτσι θα ανοίξει ο δρόμος για να διαμορφωθεί ένα πλαίσιο με περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη στη χώρα μας, που είναι έτσι κι αλλιώς προοδευτικό απ` όπου κι αν προέρχεται.

Και αυτό μπορεί να ενώνει και να δονεί, σε μια κοινή προσπάθεια, προοδευτικούς φιλελεύθερους, σοσιαλδημοκράτες, αριστερούς μεταρρυθμιστές και οικολόγους που συνυπάρχουν ήδη μέσα στο ΠΟΤΑΜΙ. Υπό αυτό το πρίσμα είναι θετική η παρουσία των Μεταρρυθμιστών, επειδή θα ενισχύσουν αυτήν την κοινή προσπάθεια και όχι επειδή θα κάνουν το ΠΟΤΑΜΙ πιο αριστερόστροφο ή θα του προσδώσουν πιο πολιτικά χαρακτηριστικά που δήθεν δεν τα είχε. Ενδυναμώνει εν ολίγοις «η συνομωσία του καλού», του κέντρου των εξελίξεων και των αλλαγών, για «να τα αλλάξουμε όλα χωρίς να γκρεμίσουμε τη χώρα».

* Ο Γεράσιμος Γεωργάτος είναι υπεύθυνος του Τομέα Εργασιακών Σχέσεων