Οι αντιμνημονιακοί χωροφύλακες

 Του Ανδρέα Πετρουλάκη, www.protagon.gr
Είναι γνωστοί, είναι αρκετοί, είναι απόλυτα προβλέψιμοι. Είναι η χωροφυλακή  του αντιμνημονιακού μετώπου. Δημοσιογράφοι οι περισσότεροι, έχουν απονείμει στον εαυτό τους τον τίτλο του τιμητή συναδέλφων τους. Δημοσιογράφων, γελοιογράφων, αναλυτών αλλά και συγγραφέων. Τελευταία επέκτειναν τη δραστηριότητά τους και στον καλλιτεχνικό χώρο και έβαλαν στο στόχαστρό τους και τον Νίκο Πορτοκάλογλου. Το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι η κριτική τους δεν εντοπίζεται στην αξία, στη συγκρότηση, στην αισθητική ή στη συνέπεια του κειμένου, του σκίτσου ή του τραγουδιού, κάτι που θα ήταν λογικό. Δεν εντοπίζεται καν στο περιεχόμενό τους (ποιoς θα είχε αντίρρηση;), και ας μην το καταλαβαίνουν οι ίδιοι, που πιστεύουν ότι κάνουν πολιτική. Διότι την πολιτική θέση την αντιμετωπίζεις με πολιτικά επιχειρήματα, όχι με επιφωνήματα, επίθετα και επιρρήματα. Πόσω μάλλον όταν το ίχνος που έχει αφήσει η δημοσιογραφική ιστορία σου είναι αχνότερο από εκείνο των κρινομένων- τότε μπαίνει και ένα θέμα ασυμμετρίας που θα έπρεπε να τους κάνει πιο απαιτητικούς στην προσπάθειά τους. Στην ουσία είναι οι άγρυπνοι αριστεροί φρουροί που στοχοποιούν με ζηλευτά αντανακλαστικά καθέναν με αντίθετη άποψη απλώς γιατί είναι άποψη με την οποία οι ίδιοι, η παρέα τους και το κόμμα τους δεν συμφωνούν. Αυτό τους αρκεί. Συνεννοούνται μεταξύ τους, αλληλοθαυμάζονται, αυτοτροφοδοτούνται και προφανώς αυτοϊκανοποιούνται ενώ στην ουσία συμμετέχουν σε ένα μονόχνωτο, αυτιστικό, διαδικτυακό κυρίως, περιθώριο το οποίο όμως είναι πιθανώς αρκετό να προκαλέσει τη διάχυση της προγραφής σε χώρους πιο επικίνδυνους, όπως τους υποτιθέμενους αντιεξουσιαστές. Δεν είναι λίγες οι φορές που επιθέσεις σε δημοσιογράφους και συγγραφείς, στα Εξάρχεια και αλλού, ακολούθησαν διαδικτυακή στοχοποίηση. Κανείς, ασφαλώς, από αυτούς δεν καταδίκασε απερίφραστα αυτή τη βία.

Ποιοι δεν θέλουν τη συμφωνία

 Του Γιώργου Καρελιά, www.protagon.gr
Η επικείμενη συμφωνία Ελλάδας-δανειστών θα συναφθεί επειδή τη θέλουν και οι δύο πλευρές, όπως εξηγήσαμε στο προηγούμενο κείμενό μας (εδώ). Αξίζει τον κόπο να δούμε ποιοι -και γιατί- δεν θέλουν αυτήν τη συμφωνία.
Χοντρικά, θα μπορούσαμε να τους κατατάξουμε σε τρεις κατηγορίες:
1.  Το λόμπι τη δραχμής. Είναι μια ισχυρή ομάδα επιχειρηματιών -όχι κατ’ ανάγκην συμπαγής και με κοινές επιδιώξεις, πλην της συγκεκριμένης- που έχει βγάλει δισεκατομμύρια ευρώ στο εξωτερικό, στην Ελλάδα έχει ζημιογόνες επιχειρήσεις και περιμένει την επιστροφή στη δραχμή, για να θησαυρίσει. Το λόμπι αυτό περιέγραψε μέσα στη Βουλή ο Βενιζέλος πριν από δύο μήνες (εδώ), αφήνοντας υπαινιγμούς για τις σχέσεις που έχουν μαζί του ορισμένοι από τη νέα κυβέρνηση. Βεβαίως, το λόμπι είναι υπαρκτό, αλλά ως προς τις σχέσεις μπορεί να υπερέβαλε. Θα φανεί αν η νέα κυβέρνηση καταλήξει σε συμφωνία. Διαφορετικά, οι καταγγελίες θα προσλάβουν άλλες διαστάσεις και η χώρα θα οδηγηθεί σε πρωτόγνωρα μονοπάτια.
2.  Ένα τμήμα του πολιτικού κόσμου που δεν έχει σχέση με τα προηγούμενα (λόμπι δραχμής). Η επιδίωξή του είναι καθαρά πολιτική. Θεωρεί ότι ενδεχόμενη αποτυχία της κυβέρνησης Τσίπρα να πετύχει συμφωνία θα την οδηγήσει σε συντριβή και σε πτώση. Είναι φανερό ότι τέτοιους υπολογισμούς κάνει (και) ένα τμήμα στελεχών της Νέας Δημοκρατίας. Γι’ αυτό και ορισμένοι κάνουν αναφορές σε «απώλεια της Δεδηλωμένης», αν τη συμφωνία καταψηφίσουν τουλάχιστον 13 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ή των ΑΝΕΛ.

«Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον» Κωνσταντοπούλου, Τσακνής και Γ. Παπαδόπουλος

 Του Δημήτρη Φύσσα, Athens Voice

Δεν έχω την παραμικρή διάθεση να γράψω εκτεταμένο άρθρο για τη διαδικασία της Δευτέρας που μας πέρασε, την οποία καθοδήγησε η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου, πρόεδρος (και) της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, συνεπικουρούμενη από τη φίλη της κ. Ραχήλ Μακρή.

Δυο μελαγχολικά μίνι σχόλια μονάχα:

Α. «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον / στο μέλλον που γράφεται όπως θέλετε / Αφού η Ιστορία σάς ανήκει / Σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε. / Μένω μονάχος στο παρόν μου / Να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται / Κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου / Συνένοχο στο φόνο δεν θα μ’ έχετε».
«Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον», Δ. Τσακνής

Ρωτάω το νέο πρόεδρο της ΕΡΤ και δημιουργό του υπέροχου παραπάνω τραγουδιού: Νιώθετε πως ήσασταν προχτές αντάξιος των παλιών στίχων σας;

Β. Τον πρώτο ή δεύτερο χρόνο της δικτατορίας, ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος μάζεψε στη μεγάλη αίθουσα τελετών (του Πανεπιστήμιου ή της Ακαδημίας, δεν θυμάμαι) τους καθηγητές των πανεπιστημίων (εκτός από τους λίγους που είχαν απολυθεί ή και εξοριστεί) και τους έβγαλε ένα λόγο, που το ρεζουμέ ήταν το εξής: Εγώ σκοπεύω να κάνω στα πανεπιστήμια αυτά κι αυτά, κι αν κανείς διαφωνεί ας σηκωθεί να το πει τώρα, ας φύγει τώρα.Κανένας δεν σηκώθηκε, κανένας δεν διαφώνησε, κανένας δεν διαφοροποιήθηκε, κανένας δεν παραιτήθηκε.

Τι κάνει ένα κράτος πρόνοιας;

Του Γιώργου Σιακαντάρη, www.bookpress.gr
 Οι τρεις κόσμοι του καπιταλισμού της ευημερίας
 Gosta Esping Andersen, εκδ. Τόπος

Όποιος νομίζει ότι τα κράτη πρόνοιας είναι θεσμοί που ασχολούνται μόνο με τους φτωχούς και τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα, πως είναι δημιουργήματα μόνο αριστερών ιδεολογιών, ότι δεν ασχολούνται με τα ζητήματα απασχόλησης ή πιο σωστά με την αγορά εργασίας, ότι δεν επηρεάζουν την κοινωνική διαστρωμάτωση και τέλος πως αυτά προσδιορίζονται από τον όγκο των δαπανών τους, καλό είναι να σπεύσει να διαβάσει αυτό το βιβλίο. Γιατί εδώ καταρρίπτονται όλοι αυτοί οι μύθοι. Αρχίζω με την τελευταία διάψευση ενός μύθου που θέλει ένα κράτος πρόνοιας να ξεκινά με την μέτρηση των δαπανών, ή των σπαταλών κατ' άλλους, για την κοινωνική πρόνοια. Τα κράτη που δαπανούν πολλά χρήματα σε επιδόματα για ισχυρές κοινωνικές ομάδες, αν και φροντίζουν για την ευημερία μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας, δεν είναι προνοιακά κράτη, μας λέει ο συγγραφέας. Οι δαπάνες είναι το επιφαινόμενο του κράτους πρόνοιας. Σίγουρα κάποιους εγχώριους συνειρμούς μας φέρνει στον νου κάτι τέτοιο. Ο Άντερσεν στηριζόμενος σε μια σειρά μελετών και στοιχείων δείχνει πως αλλού βρίσκεται η ειδοποιός διαφορά των καθεστώτων πρόνοιας. Η ευημερία είναι το αποτέλεσμα των κρατών πρόνοιας, αλλά αυτό δεν είναι απόρροια των λειτουργιών μόνο του κράτους ή μόνο της αγοράς, αλλά όπως τονίζει ο Άντερσεν, αποτελούν συνισταμένη του τρόπου που το κράτος παρεμβαίνει (ωχ πολύ κακή «αριστερή» λέξη) και συνεργάζεται (άλλη κακή, «δεξιά», αυτή τη φορά, λέξη) στην αγορά εργασίας και στην ταξική διαστρωμάτωση. «Οι αγορές συχνά δημιουργούνται με πολιτικό τρόπο και αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του συνολικού καθεστώτος κράτους πρόνοιας» (σελ 80

-81). Οι αγορές μέρος του κράτους πρόνοιας; Ας το δούμε αυτό παρακάτω.

(Αντι)ευρωπαϊκή Αριστερά

Του  Π.Κ. Ιωακειμίδη, ΝΕΑ

Στη μνήμη του Μ. Παπαγιαννάκη
Καθώς το ΠΑΣΟΚ-Δημοκρατική Παράταξη ετοιμάζεται γιά ένα κρίσιμο συνέδριο και η χώρα βρίσκεται σε βαθιά σύγχυση γύρω από βασικές πολιτικές ιδέες, καλό είναι να ξεκαθαρίσουν ορισμένες έννοιες όπως .π.χ. αυτή της Αριστεράς . Να ξεκαθαρίσει ιδιαίτερα τι είναι και τι δεν είναι ευρωπαϊκή Αριστερά . Πρώτα απ’ όλα, η ευρωπαϊκή Αριστερά δεν είναι φονταμενταλιστική. Έτσι ενώ είναι προσηλωμένη σε αξίες δεν είναι καθόλου δογματική σε ιδέες και σε αναζήτηση. Είναι ανοιχτή στο καινούργιο, στην αναζήτηση του καινοτόμου, στον πειραματισμό, στην αποδοχή των ανοιχτών οριζόντων και στην περιπέτεια των νέων ιδεών. Κοιτάζει προς το μέλλον, δεν ανακυκλώνει τους μύθους ενός ωραιοποιημένου παρελθόντος. Με απλά λόγια, η ευρωπαϊκή Αριστερά δεν είναι ολοκληρωτική. Είναι βαθύτατα δημοκρατική. Κάθε ολοκληρωτισμός με οποιονδήποτε μανδύα τη βρίσκει αντίθετη. Δεύτερον, η ευρωπαϊκή Αριστερά δεν είναι και δεν μπορεί εξ ορισμού να είναι... αντι-ευρωπαϊκή, να αντιστρατεύεται δηλαδή την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Αν και ξεκίνησε από συντηρητικές δυνάμεις, η διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης συνιστά το πλέον αριστερό σχέδιο που μπορεί να συνδυάζει τις κεντρικές αξίες της Αριστεράς (δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη, αλληλεγγύη) με την επιτακτική ανάγκη να απαντηθούν οι υπερεθνικές προκλήσεις του σήμερα, όπως της παγκοσμιοποίησης και της δημοκρατικής κανονιστικής εμπλαισίωσης, της ανάπτυξης, της κλιματικής αλλαγής, ανακατανομής, κ.λπ.

Ο μακαρθισμός και οι δίκες της Μόσχας ζωντανεύουν χωρίς να κάνει εντύπωση σε κανέναν

 Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

Γιατί το πρόβλημα δεν ήταν αν «βασάνισαν» πολύ τους υποψήφιους ή αν υπερέβαλε η πρόεδρος ή αν έμοιαζε με ανακριτική η διαδικασία. Το πρόβλημα ήταν ότι για μια θέση του δημοσίου, πρώτη φορά, ρητώς και επισήμως, εντός της Βουλής δηλώθηκε η απαίτηση πολιτικής ευθυγράμμισης. Το ότι μιλάμε για τον τομέα της Ενημέρωσης κάνει το γεγονός ακόμα πιο αδιανόητο. Κανονικά, τη Δευτέρα, πολιτικά κόμματα, ΑΔΕΔΥ και ΕΣΗΕΑ έπρεπε ήδη με ανακοινώσεις να καταγγέλλουν το γεγονός. Όμως κι αυτό περνάει και προστίθεται στα άλλα αδιανόητα που συμβαίνουν κάθε μέρα στην περίεργη ελληνική δημοκρατία. Ο μακαρθισμός και οι δίκες της Μόσχας ζωντανεύουν μετά από πολλες δεκαετίες χωρίς να κάνει εντύπωση σε κανέναν. «Το μοντέλο που έχετε μέχρι στιγμής υπηρετήσει και δεν με πείσατε ότι έχετε απεμπολήσει, είναι άλλο από αυτό που οραματίστηκε ο λαός». Με αυτό το σκεπτικό, η πρόεδρος της Βουλής δεν υπερψήφισε την πρόταση της κυβέρνησής της. Ας ξαναδιαβάσουμε αυτή τη φράση ορισμό του καθεστωτισμού. Κάποιος ξέρει τι «οραματίστηκε» ο λαός. Έστω κι αν αντιπροσωπεύει το 36% του λαού. Δεν έχει σημασία, κάποιοι μιλάνε εν ονόματι του λαού πάντα, ακόμα κι αν έχουν 3%. Οι άλλοι πρέπει πειστικά να «απεμπολήσουν», να κάνουν δηλώσεις μετανοίας δηλαδή, απορρίπτοντας το «μοντέλο που υπηρέτησαν». Για να γίνουν δεκτοί.

Μια φορά είχα βρεθεί σε αίθουσα δικαστηρίου για μια υπόθεση καθύβρισης θρησκεύματος. Οι μηνύοντες ήταν γνωστοί θαμώνες στα στασίδια των μεταμεσονύκτιων τηλεοπτικών εκπομπών, το δικαστήριο μετά από σύντομη διαδικασία απέρριψε τη μήνυση. Όμως, ένα άλλο γεγονός θυμάμαι από τότε.

Η απέχθεια προς τη Δύση

Του Διονύση Γουσέτη, Καθημερινή

Είναι εξόφθαλμη η απέχθεια της κυβέρνησης προς τη Δύση. Τη επόμενη κιόλας ημέρα της ορκωμοσίας του, ο κ. Τσίπρας στάθηκε, μόνος αυτός, απέναντι σε όλους τους αρχηγούς των χωρών της Δύσης διότι καταδίκασαν τη Ρωσία για την εισβολή στην Ανατολική Ουκρανία. Ξέχασε ότι παρόμοια με τη ρωσική ήταν η εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Μόνος, απέναντι σε όλους τους ομολόγους του υπουργούς του Eurogroup, στάθηκε και ο υπουργός Οικονομικών στη Ρίγα, ο οποίος δεν καταδέχτηκε ούτε να καθίσει στο ίδιο τραπέζι μαζί τους. Μόνος, απέναντι στους 46 ομολόγους του Ευρωπαίους, στάθηκε και ο υπουργός Παιδείας, ο οποίος δεν καταδέχτηκε να πάει στη Σύνοδο του Ερεβάν για την παιδεία, αλλά με επιστολή του επέκρινε τη Συνθήκη της Μπολόνια, την οποία ομόφωνα και πανηγυρικά ύμνησαν οι υπόλοιποι υπουργοί. Την ίδια στιγμή, ο υπουργός Δικαιοσύνης προκαλούσε τις ΗΠΑ με τα περί απελευθέρωσης του φονιά Ξηρού, ενώ ο Μανώλης Γλέζος κατήγγελλε τους «τοκογλύφους» εταίρους μας ότι «σχεδιάζουν την εξόντωσή μας». Ο δε υπουργός Ενέργειας τους παρομοίαζε με «μαντρόσκυλα που επιτίθενται», ενώ δεσμευόταν για συνεργασίες με την «πρωτοπόρα στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα» Βενεζουέλα. Ομως, τον αντιδυτικισμό δεν τον μονοπωλεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Τον έχουν επιδείξει και οι κ. Σαμαράς και Βενιζέλος, που προβάλλονται ως φιλοευρωπαίοι. Μέχρι και ο φιλοευρωπαίος Στ. Θεοδωράκης του «Ποταμιού» πήρε κάποτε αποστάσεις από τους εταίρους μας. Οχι χωρίς λόγο. Οι πολλοί ψηφοφόροι, ίσως η πλειοψηφία, πάσχουν από παραδοσιακό αντιδυτικό σύνδρομο και, μάλιστα, ο ΣΥΡΙΖΑ κατέκτησε την εξουσία αξιοποιώντας αυτό το σύνδρομο, όπως άλλοτε ο Ανδ. Παπανδρέου.

Πώς η Αδελαΐδα αυτοαναζωογονήθηκε μέσω του «Placemaking»

#ΠΟΛΕΙΣ και ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ Δημοσιεύτηκε στο Citiscope από την Stephanie Johnston στις 19 Απριλίου 2015.Την μετάφραση επιμελήθηκε ο Λάζαρος Αγαπίδης.

Πριν λίγο καιρό, αυτή η πόλη στη νότια ακτή της Αυστραλίας ήταν πόλη που λειτουργούσε από τις 9 μέχρι τις 5, όπου τα εστιατόρια στο κέντρο που εξυπηρετούσαν τους εργαζόμενους που μετακινούνταν από και προς τα προάστια έκλειναν μετά από το σερβίρισμα του μεσημεριανού γεύματος.  Όπως αναφέρθηκε στην τελευταία έκδοση του περιοδικού National Geographic Traveller του Ηνωμένου Βασιλείου, οι κάτοικοι της πόλης αυτής «θεωρούσαν την πόλη τους ως πολύ εσωστρεφή η οποία αγνοείτο από τους επισκέπτες που προτιμούσαν τις πιο ζωηρές ανατολικές πολιτείες.»

Αλλά αυτές τις μέρες, η Αδελαΐδα έχει μια νέα ενέργεια που ρέει στους δρόμους της, τόσο την ημέρα όσο και τη νύχτα.  Το ίδιο άρθρο περιγράφει την Αδελαΐδα του σήμερα ως “sassy,” “wicket-sexy” kai “happ-α-ΝΙΝ.”  Η Αδελαΐδα μπήκε πρόσφατα σε κατατάξεις κορυφαίων προορισμών της New York Times και του LonelyPlanet.  Τον Μάρτιο, τα Sunday Times του Λονδίνου έχει κατατάξει την Αδελαΐδα στην πρώτη θέση στην λίστα των καλύτερων πόλεων του κόσμου για να ζήσει κανείς.  

Μια σειρά από παράγοντες έχουν συμβάλει στην ανάκαμψη της Αδελαΐδας.

Πιστοποιητικά Ζωικών φρονημάτων

 Του Γιάννη Αναστασάκου, www.protagon.gr

Δεν είμαι σε θέση να αντιληφθώ το πώς ο παριστάμενος υπουργός, οι βουλευτές μέλη της επιτροπής και τα ακροώμενα μέλη του Δ.Σ της ΕΡΤ ανέχθηκαν την διαδικασία ακρωτηριασμού  τους. Μου είναι όμως αφάνταστα δύσκολο να πιστέψω πως οποιοσδήποτε χθες παρέστη στην ακρόαση, θα μπορεί να συνεχίσει ή να ξαναρχίσει να κάνει τη δουλειά του με πυγμή και αποφασιστικότητα. Η νομιμοποιητική ανοχή της διαδικασίας ευνούχισε αυτές τις ιδιότητες. Μειώθηκαν, ταπεινώθηκαν, εξευτελίστηκαν. Ακατανόητη αλλά και ανεξίτηλη δειλία. Ιδιαίτερα από τους βουλευτές της αντιπολίτευσης το στοιχειώδες θα ήταν η αποχώρηση και η καταγγελία. Η πρόεδρος αντί να «ανοίγει την ΕΡΤ»  έκλεινε τη Δημοκρατία κι αυτοί άκουγαν!

Σε αυτή την κυρία, που είναι πρόεδρος της Βουλής, ας ζητηθεί να δείξει το κανάλι «της» ακροάσεις της επιτροπής Μακάρθι, των δικών της Μόσχας, τις αφηγήσεις των Ελλήνων δηλωσιών. Τη Δευτέρα στην ακρόαση της κοινοβουλευτικής επιτροπής για το Δ.Σ της ΕΡΤ, για εννιάμιση ώρες, η πρόεδρος τυραννούσε είτε με ερωτήσεις είτε με τη διαδικασία και από δίπλα βουλευτές, μέλη Δ.Σ ανέχονταν, απαντούσαν, υπέμεναν. Όσο αποκρουστική η συμπεριφορά της μεν, τόσο «μικρή» η απόκριση των δε.

Εκδημοκρατισμός ή ολοκληρωτισμός στην ενημέρωση;

 Της Γεωργίας Πανοπούλου, Athens Voice

Απευθυνόμενος στην κεντρική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ το Σάββατο, ο κ. Τσίπρας είπε ότι: «Ξεκίνησε η διαδικασία εκδημοκρατισμού της ενημέρωσης με πρώτο βήμα την επαναλειτουργία της ΕΡΤ, που αποτελεί συμβολικό ορόσημο. Δημιουργήσαμε τις προϋποθέσεις για μια νέα δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση απαλλαγμένη από τον κομματισμό, το ρουσφέτι και τη σπατάλη του παρελθόντος. Ένα δημόσιο φορέα ενημέρωσης που θα αντικατοπτρίζει το νέο δημόσιο ήθος για μια δημοκρατική, αντικειμενική, πλουραλιστική και έγκυρη ενημέρωση». Όπως αναφέρει η «Αυγή» σε σχετικό ρεπορτάζ: «Στο σημείο αυτό διεκόπη από μεμονωμένο συνδικαλιστή της ΠΟΣΠΕΡΤ που βρισκόταν στην αίθουσα και ο οποίος ισχυρίσθηκε ότι οι εργαζόμενοι δεν παίζουν καθοριστικό ρόλο (!), με τον πρωθυπουργό να απαντά αυστηρά ότι η ΕΡΤ δεν άνοιξε για να βρουν κάποιοι τη δουλειά τους αλλά για να έχουν οι πολίτες πλουραλιστική ενημέρωση (χαρακτήρισε δε, την ΕΡΤ ως εν δυνάμει αντίπαλον δέος στα κανάλια της διαπλοκής)». Ας μάθει ο κ. Τσίπρας ότι σύμφωνα με στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης και Επικοινωνίας και του ΕΣΡ στην Ελλάδα σήμερα λειτουργούν:
7 τηλεοπτικοί σταθμοί εθνικής εμβελείας
110 τηλεοπτικοί σταθμοί τοπικής ή περιφερειακής εμβελείας
38 ραδιοφωνικοί σταθμοί μόνο στην Αθήνα
977 στην Περιφέρεια και
15 πρακτορεία ειδήσεων

Η φθορά της Αριστεράς

 Επιμέλεια Θανάσης Γιαλκέτσης, Εφημερίδα των Συντακτών

Ο Ιταλός ιστορικός Μάσιμο Σαλβαντόρι είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου του Τορίνο. Στη γλώσσα μας κυκλοφορεί το βιβλίο του «Η ιδέα της προόδου» (Σαββάλας, 2011). Το ακόλουθο άρθρο του δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα La Repubblica.

Οταν στοχαζόμαστε γι’ αυτό που αποτελεί τον ζωτικό πυρήνα της Αριστεράς –που αποτελεί δηλαδή ταυτόχρονα την ιδρυτική της αξία και τον σκοπό που αυτή δεν μπορεί να μην επιδιώκει, αν δεν θέλει να απαρνηθεί τον εαυτό της- χρειάζεται να μένουμε σταθεροί στην άποψη ότι αυτό είναι η ισότητα. Ολα τα ρεύματα της Αριστεράς συμφωνούσαν πάντοτε στο να υψώνουν ως δική τους σημαία τη σημαία της ισότητας. Αυτή η συμφωνία όμως δεν ίσχυε πάντα σε ό,τι αφορά τόσο τον τύπο και τον βαθμό της ισότητας όσο και τα μέσα για την επιδίωξή της. Κατά τη γνώμη μου, για όποιον θέλει να αποσαφηνίσει τις ιδέες σχετικά με αυτό το θέμα παραμένει πολύτιμο το δοκίμιο του Νορμπέρτο Μπόμπιο «Δεξιά και Αριστερά» [ελληνική έκδοση: Πόλις, 2013]. Εδώ ουσιώδες μέρος της ανάλυσης αφιερώνεται στο να καταδείξει το πώς η Αριστερά, που ενώνεται γύρω από τον εξισωτισμό, διαιρείται σκληρά στο εσωτερικό της γύρω από το «πόσον» εξισωτισμό πρέπει να επιδιώκει και το πώς πρέπει να τον κατακτήσει. Διαιρείται μάλιστα τόσο σκληρά ώστε η ιστορία της Αριστεράς είναι στις βασικές γραμμές της ιστορία δύο αρκετά διαφορετικών εκδοχών Αριστεράς: από τη μια μεριά η επαναστατική, η ριζοσπαστική Αριστερά, από την άλλη η μετριοπαθής, η μεταρρυθμιστική Αριστερά· από τη μια μεριά οι κομμουνιστές Γουινστάνλεϊ, Μπαμπέφ, Μαρξ, Λένιν, Μάο και από την άλλη οι μεταρρυθμιστές Οουεν, Μπλαν, Μπερνστάιν, ο «αποστάτης» Κάουτσκι, φτάνοντας ώς τον Πάλμε.

Φλωράκηδες ή Παπαγιαννάκηδες;

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, http://booksjournal.gr

Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται δέκα και έξι χρόνια από τον θάνατο του Χαρίλαου Φλωράκη και του Μιχάλη Παπαγιαννάκη αντιστοίχως. Δύο μεγάλοι αριστεροί, όπως γράφουν κάποιοι.  Σημασία, όμως, δεν έχει η γενίκευση αλλά η εξειδίκευση. Έτσι επιλέγει κανείς με ποιον θα πάει και ποιον θ’ αφήσει.

Πίσω από  τον όρο Αριστερά, σε γενικό επίπεδο, μπορούν να στοιχηθούν όλοι όσοι προτάσσουν την πολιτική έναντι της οικονομίας.  Σ’ αυτό συμφωνούσαν και ο λαϊκός σοφός Χαρίλαος και ο επιστήμονας Μιχάλης. Για να είμαι όμως ακριβοδίκαιος, ούτε εδώ συμφωνούσαν απόλυτα. Γιατί το πρωτείο της πολιτικής για τον Φλωράκη στηριζόταν στους λενινιστικούς κανόνες του επαγγελματία επαναστάτη, ενώ το πρωτείο της πολιτικής του Παπαγιαννάκη συναρθρωνόταν με σεβασμό στην οικονομική επιστήμη και στα στοιχεία της. Η Αριστερά του Φλωράκη ήταν αυτός ο πολιτικός σχηματισμός στον οποίο τα πρωτεία ανήκαν στην μονοκομματική εξουσία, στην ιδεολογική και πολιτική ενότητα, στον αντιδυτικισμό, στον σταλινικό ολιγαρχισμό, στη θυσία της φύσης στο όνομα της εκβιομηχάνισης. Για τον Μιχάλη, αντίστοιχα, σε καθένα από τα πρωτεία του Φλωράκη αντιστοιχούσε το πρωτείο της κοινωνίας των πολιτών, του ιδεολογικού και πολιτικού πλουραλισμού, του Διαφωτισμού, του δημοκρατικού σοσιαλισμού, του παθιασμένου αντισταλινισμού και της πολιτικής οικολογίας. Επομένως, δυο αριστεροί μεν, αλλά καθόλου δύο ίδιοι αριστεροί.

Μιχάλης Παπαγιαννάκης και ιδεολογική μυωπία

Toυ Αντώνη Ανηψητάκη

Κλείνουν αύριο 6 χρόνια από το θάνατο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, ενός από τους λίγους πολιτικούς που με ενέπνευσε τόσο και συνεχίζει να με εμπνέει. Ξέρω πως οι φίλοι του μαζεύουν τα κείμενα και τις παρεμβάσεις του για να συγκροτήσουν το πολύτιμο αρχείο του. Σκέφτομαι όμως πως το αρχείο αυτό θα έχει μια μεγάλη τρύπα, που θα αφορά τον κομματικό Παπαγιαννάκη, της ΕΑΡ και του Συνασπισμού. Κι αυτό γιατί τα κόμματα αυτά, όπως και όλα νομίζω με πιθανή εξαίρεση το ΚΚΕ δεν είχαν την ελάχιστη σοβαρότητα, ώστε να κρατούν πρακτικά των συνεδριάσεων των οργάνων τους, όπως το κάνει και ο τελευταίος σύλλογος. Όταν οι ιστορικοί του μέλλοντος θα γράψουν για τούτη την κρίσιμη περίοδο της χώρας μας και προσπαθήσουν να εντρυφήσουν στο μεταπολιτευτικό κομματικό τοπίο θα διαπιστώσουν αυτό το κενό, τόσο αναντίστοιχο με τις δυνατότητες της εποχής. Δεν θα βρουν πρακτικά συνεδριάσεων των περισσότερων κομματικών οργάνων. Τα ελληνικά κόμματα κλωνοποίησαν λίγο η πολύ τη δομή των κομμάτων της αριστεράς, αλλά εξάχνωσαν και κάθε προοπτική για να γίνουν κόμματα αρχών, σοβαρά κόμματα. Παρέμειναν και παραμένουν αρχηγικά, στην καλύτερη περίπτωση λειτουργούν ως γραφεία τύπου του αρχηγού και της ηγετικής ομάδας, ενώ τα κομματικά όργανα λειτουργούν εκτονωτικά, οι τοποθετήσεις των μελών ήταν, είναι έπεα πτερόεντα και το όλο θέαμα ήταν, είναι μια καρικατούρα του σταρ σύστεμ.

Πώς οργανώνει η Βιέννη την ψηφιακή της ατζέντα

#ΠΟΛΕΙΣ και ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ

Hannes Leo.Δημοσιεύτηκε στο Discuto.io.Την μετάφραση επιμελήθηκε ο Λάζαρος Αγαπίδης.

Στο πρόσφατο 3ο Συνέδριο για τις έξυπνες πόλεις ( 22 Απριλίου 2015) καλεσμένη ήταν και η Ina Homeier επικεφαλής του στρατηγικού σχεδιασμού της Βιέννης για το θέμα.Στην ομιλία της παρουσίασε την ψηφιακή ατζέντα της πόλης .Με αφορμή αυτή την παρουσίαση δημοσιεύουμε το πως οργανώνεται η διαδικασία στην Αυστριακή πρωτεύουσα.

Η πόλη της Βιέννης είναι μία από τις πιο βιώσιμες πόλεις στον πλανήτη και έχει ως στόχο να παραμείνει σε αυτή τη κατηγορία και θέλει να γίνει ακόμα πιο «έξυπνη» με την πάροδο του χρόνου.  

Αυτό απαιτεί , μεταξύ πολλών άλλων ,

• γερές υποδομές που υποστηρίζουν την αυξανόμενη ψηφιοποίηση της οικονομίας και της κοινωνίας, 
• τη συμμετοχή των πολιτών στη διαδικασία λήψης αποφάσεων, 
• την βελτίωση της ελκυστικότητας του τόπου για τις επιχειρήσεις, και 
• την προώθηση των καλών και αποτελεσματικών σχέσεων μεταξύ της αυτοδιοίκησης της πόλης , των πολιτών ,των επιχειρήσεων και άλλων ενδιαφερόμενων φορέων.  

Αυτές είναι οι προκλήσεις για την Ψηφιακή Ατζέντα της Βιέννης (Digital Agenda Wien- DAW).Διαβάστε την στρατηγική της Βιέννης για την έξυπνη πόλη. 

Αριστερά περιορισμένης ευθύνης

Του Γιώργου Παγουλάτου,  Καθημερινή

Επειτα από μια Μεγάλη Υφεση, η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ήταν μια μεγάλη ευκαιρία, για την Ελλάδα και για την Ευρώπη. Ετσι αντιμετωπίστηκε από πολίτες καλών προθέσεων που δεν ψήφισαν τον κ. Τσίπρα. Ετσι χαιρετίστηκε η 25η Ιανουαρίου από πολλά διεθνή, κυρίως αγγλοσαξονικά ΜΜΕ. Με μια θετική διάθεση αναμονής έγινε δεκτή ακόμα κι από ένα σημαντικό μέρος του ευρωπαϊκού «κατεστημένου». Για την αναγκαία προτεραιότητα στην αντιμετώπιση της φτώχειας, της ανισότητας, της ανεργίας, που χτύπησαν κόκκινο στην Ελλάδα της κρίσης. Για την ώθηση στην ανάπτυξη, την απασχόληση και τις επενδύσεις στην Ευρώπη, έσπευσαν οι δυνάμεις αριστερά του κέντρου να υποδεχθούν τον Τσίπρα και να συντονιστούν με τη ρητορική Βαρουφάκη, που έλεγε λογικά πράγματα, και τα έλεγε ωραία. Δεν θυμάμαι άλλη κυβέρνηση που να απογοήτευσε τόσο σύντομα, τόσο απότομα, τόσους πολλούς. Δεν ήταν μόνο η αντιαισθητική συμμαχία με τη δεξιά του εθνικολαϊκισμού, στο όνομα της κοινής αντιμνημονιακής υστερίας. Ούτε ο απίστευτος ερασιτεχνισμός, η έλλειψη επεξεργασμένου σχεδίου, και επ’ εσχάτων ο διασυρμός της χώρας από υπουργούς-υποκλοπείς επίσημων συζητήσεων σε θεσμικά όργανα της Ε.Ε. Ούτε το ότι η οικονομία βρίσκεται καθηλωμένη σε μια παρατεταμένη και βασανιστική προθανάτια εμπειρία επί μήνες. Είναι όλα αυτά, και κάτι ακόμα. Καιρό τώρα έχει αρχίσει να διαφαίνεται ότι η συγκεκριμένη Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ όχι απλώς αποτελεί φαινόμενο ανάδελφο στον δυτικό κόσμο, αλλά έχει ελάχιστα να κάνει με τις σύγχρονες αναζητήσεις και επεξεργασίες μιας κυβερνώσας Αριστεράς. Αντίθετα, η κυβέρνηση αυτή έχει γυρίσει το ρολόι της προοδευτικής, ή αριστερής, δημόσιας πολιτικής στα δεδομένα της δεκαετίας του 1970.

Προεκλογικές υποσχέσεις

Του Γιώργου Γιαννουλόπουλου, Εφημερίδα των Συντακτών

Γιατί έπεσαν τόσο έξω; Κατ’ αρχάς γιατί ενστερνίστηκαν μια γενική αρχή που βρίσκεται στον πυρήνα του αριστερίστικου λόγου: ότι το κύριο, αν όχι το μοναδικό πρόβλημα της Αριστεράς είναι η έλλειψη αγωνιστικότητας. Συνεπώς, αν ξεσηκωθούμε, αν βγει ο λαός στους δρόμους, θα λυθεί και το πρόβλημα. Η αγωνιστικότητα επιπλέον έχει και το εξής προσόν: μας απαλλάσσει από την υποχρέωση να σκεφτούμε κάποια πράγματα, όπως π.χ. τις «περιπέτειες» (να το πω ευγενικά) του σοσιαλισμού όπου εφαρμόστηκε, το γεγονός ότι σήμερα τα κοινωνικά υποκείμενα βλέπουν τον εαυτό τους διαφορετικά απ’ ό,τι πριν από εκατό χρόνια, το ότι σε κάθε συγκυρία σημασία έχει και ο συσχετισμός δυνάμεως κοκ. Ετσι, με ένα εκκωφαντικό Venceremos! η Αριστερά γίνεται αυτό που πάντα ήταν για τους αριστεριστές: η ένοπλη ενσάρκωση του Καλού. Αλλά ακόμα κι αν αυτό ισχύει ως αφετηριακή ιδεολογική στάση, το πρόβλημα έχει και μια διάσταση πιο προσγειωμένη: ποιες ήταν οι αρχικές παραδοχές που υπαγόρευσαν τον σχεδιασμό κινήσεων της νέας κυβέρνησης;

Εχουν τα δίκια τους όσοι διαμαρτύρονται μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ όποτε η κυβέρνηση δείχνει διατεθειμένη να υπαναχωρήσει από τις προεκλογικές εξαγγελίες της.

Πώς είναι δυνατό, ισχυρίζονται, αφού υποσχεθήκαμε να κάνουμε διάφορα συγκεκριμένα πράγματα, να πούμε τώρα σε εκείνους που μας ψήφισαν ότι δεν θα τηρήσουμε τον λόγο μας;

Μνημόνιο, αντιμνημόνιο, τέλος

Του Σωκράτη Τσιχλιά, Καθημερινή

Ανάγκες συμβολισμών, μα κυρίως νομίζω δημαγωγικές ευκολίες, ρητορική του εντυπωσιασμού, επέβαλαν τα τελευταία πέντε χρόνια στην ελληνική πολιτική σκηνή τον πιο ψευδεπίγραφο, τον πιο άγονο διχασμό: μνημόνιο - αντιμνημόνιο και τα δεκάδες παράγωγα διλήμματα. Ιδεολογίες, πολιτικές θεωρίες, οικονομικές στρατηγικές παραμερίστηκαν, οι αποχρώσεις ξεθώριασαν, δύο μόνο παρατάξεις απέμειναν. Οι μνημονιακοί, ετερόκλητοι σύμμαχοι που προσπαθούσαν να εφαρμόσουν τις συμφωνίες που υπέγραφε η χώρα με τους δανειστές και οι αντιμνημονιακοί, αυτό κι αν ήταν άθροισμα, από τη Χρυσή Αυγή ώς το ΚΚΕ. Αυτό το μπλοκ απέδιδε όλα τα δεινά της Ελλάδας, όχι στη χρεοκοπία της, όχι στα δίδυμα θανατηφόρα ελλείμματα, το δημοσιονομικό και το τρεχουσών συναλλαγών, αλλά στα προγράμματα σωτηρίας. Δεν έφταιξε το δικό μας πολιτικό σύστημα που καταχρέωσε τη χώρα, που ανέθρεψε αυτόν το κρατικοδίαιτο κλεπτοκρατικό καπιταλισμό, ρίχνοντας και λίγα ψίχουλα-ρουσφέτια, ό,τι περίσσευε από το πάρτι των μυημένων, στο πόπολο. Οχι δεν έφταιξαν το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, οι Γερμανοί φταίνε και οι άλλοι. Οι ξένοι που μας δάνεισαν και στη συνέχεια μας εξευτέλισαν... Η πιο μεγάλη ζημιά που έκανε το αντιμνημονιακό μπλοκ, ήταν η καλλιέργεια μιας θηριώδους ψευδαίσθησης, αυτή τη φορά στις πιο κρίσιμες στιγμές της μεταπολεμικής μας ιστορίας. Και η χειρότερη επιλογή του... άλλου μπλοκ είναι ότι δεν κατάφερε να εκπονήσει ένα εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο ανόρθωσης και να το επιβάλει, αλλά εφάρμοζε περίπου ως αγγαρεία ακόμη και τις λάθος προτάσεις των δανειστών, ενώ τα βάρη της χρεοκοπίας τα κατένειμε κατά βάση αδίκως.

Οι μεγάλοι τηλε-λαϊκιστές

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ

Η περίπτωση Ζωής Κωνσταντοπούλου επαναφέρει το ζήτημα της σχέσης πολιτικών και ΜΜΕ, κυρίως με την τηλεόραση. Φυσικά στην τηλεόραση, όπως και σ’ όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής, γίνονται και πολύ σοβαρές προσπάθειες, οι οποίες όμως είναι πέρα από το στόχο αυτού του άρθρου. Οι «υπερασπιστές» όμως του «κοσμάκη» εξακολουθούν να θέτουν την ατζέντα τους στην πολιτική σκηνή, ακόμη και σήμερα. Πριν από την κρίση αποδέχονταν όλα τα συντεχνιακά αιτήματα και πίεζαν τους πολιτικούς να τα υλοποιήσουν. Μετά την κρίση οδύρονται για την κατάσταση του λαού, στην οποία οι ίδιοι με τις πιέσεις τους έχουν συμβάλει τα μέγιστα (μόνο το τι έγινε με το νομοσχέδιο Γιαννίτση, αρκεί για να κατανοήσουμε τα φαινόμενα). Έτσι άκουσα, κατάπληκτος, έναν από τους πρωθιερείς των πρωινάδικων πολιτικών εκπομπών να αναρωτιέται: «Μα αν εμείς υπολογίσουμε πως κάθε χρόνο καταθέτουμε στο ΔΝΤ ένα δισ. ευρώ, τότε για τα τελευταία 30 χρόνια θα είχαμε ένα κεφάλαιο 30 δισ., που θα μπορούσαμε να το χρησιμοποιήσουμε, όπου θέλουμε». Αλήθεια, πού μπορούμε να πάμε με τέτοιους διαμορφωτές της κοινής γνώμης; Από την άλλη έχουμε πολιτικούς σαν την κυρία Κωνσταντοπούλου που λατρεύουν να «μισούν» την τηλεόραση μπροστά στις κάμερες. Την είδαμε να εξευτελίζει έναν αξιωματικό της ελληνικής αστυνομίας, μόνο και μόνο για να δείξει στις κάμερες τα «φιλολαϊκά» της αισθήματα. Αν πάντως ο αξιωματικός ήταν το ίδιο αγενής και με περισσότερη αίσθηση του χιούμορ, στην ερώτησή της «σε ποια δύναμη ανήκετε;», θα έπρεπε να τής απαντήσει «του 16ου, κυρία Πρόεδρε», και δείχνοντας τις επωμίδες του να της πει, όπως ο αείμνηστος Χατζηχρήστος, «να, και από εδώ και από εδώ».

Ένας Λένιν μάς χρειάζεται

 Του Δημήτρη Φύσσα, Athens Voice

Ένας Λένιν του 21ου αιώνα θα έλεγε: «Χρειάζομαι ταχύρρυθμη ανάπτυξη και γρήγορο ξεπέρασμα της κρίσης. Χρειάζομαι ταχεία καπιταλιστική επανεκκίνηση της οικονομίας. Ας γίνει η χώρα για 2, 3, 5 χρόνια επιχειρηματικός παράδεισος».

Το 1921 το νεαρό σοβιετικό κράτος ήταν ρημαγμένο από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, την Οκτωβρανή «Επανάσταση», τον εμφύλιο πόλεμο και την ξενική επέμβαση. Η οικονομική διάλυση και η πείνα κυριαρχούσαν και απειλούσαν όχι μόνο το καθεστώς, αλλά πρωτίστως την κοινωνία, τους απλούς ανθρώπους. Τότε ο Λένιν εμπνεύστηκε την περίφημη Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΕΠ). Δηλαδή δέχτηκε προσωρινά καπιταλιστικές αλλαγές στην οικονομία, με σκοπό να υπάρξει γρήγορη οικονομική ανάπτυξη και να σταθεί η χώρα στα πόδια της. Κι αυτό γιατί μόνο ο καπιταλισμός μπορούσε να πετύχει ταχύρρυθμα αποτελέσματα. Η ΝΕΠ ήταν προσωρινή, δεν κράτησε πολύ. Σύντομα επανήλθε το παλιό καθεστώς, κολεκτιβοποίηση, κρατικοποιήσεις, μιζέρια κι όλα τα σχετικά. Οι κομμουνιστές φοβήθηκαν την επιτυχία της ΝΕΠ και την κατάργησαν. Αλλά τη δουλειά της την έκανε. Η αναλογία είναι προφανής (αναλογία, όχι ομοιότητα). Στα μέσα του 2015, η Ελλάδα παραπαίει δίχως προοπτικές. Σε μια οικονομία όπου το άθροισμα συνταξιούχοι + άνεργοι ξεπερνάει κατά πολύ τον αριθμό των εργαζομένων, γιατρειά δεν υπάρχει. Κι όταν στο σύνολο των εργαζομένων, οι δημόσιοι υπάλληλοι αντιπροσωπεύουν ένα 35% (αν θυμάμαι καλά τα νούμερα), τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Τίποτα δε σώζεται. Ούτε με σοσιαλισμό, ούτε με φασισμό, ούτε με κομμουνισμό, ούτε με Δεξιά, ούτε με Αριστερά, ούτε με τίποτα. Αυτή είναι η Ελλάδα.

Το ανόητο μπαρούτι…

 Του Χρήστου Μιχαηλίδη, www.protagon.gr

Μέσα από αυτήν την αντιπαράθεση έχει παγιωθεί στον τόπο μας ένα κλίμα βαρύ, σχεδόν εμφυλιοπολεμικό, αναμφίβολα διχαστικό. Ο πολιτικός λόγος (political discourse, όπως τον λένε οι αγγλοσάξωνες γλωσσολόγοι, συνδυάζοντας την έκφραση, τον λόγο, τον αντίλογο και την επικοινωνία σε ένα «πακέτο»), είναι απαξιωμένος. Έχει καταστεί γηπεδικός, και για αυτό δεν φέρει ευθύνη μόνο εκείνος που τον «εκφράζει», αλλά και αυτός που τον «μεταφέρει». Δηλαδή, τα μίντια.

Τα Δελτία Τύπου, οι ανακοινώσεις, τα non-papers, και οι ραδιοτηλεοπτικές ατάκες μεταξύ εκπροσώπων Τύπου, υπουργών, και πάσης κλίμακος στελεχών των κομμάτων της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μυρίζουν ανόητο μπαρούτι. Θορυβώδες, αλλά τζούφιο. Πολύ δύσκολο να βρεις έστω μία δημόσια αναφορά τους για οποιοδήποτε πολιτικοκοινωνικό θέμα, που να μην περιέχει καταγγελία, κατηγορία, προσβολή, ειρωνεία, επιλεκτικές και παραπλανητικές αλήθειες, χοντρά ψέματα, επιθετικές εκφράσεις, κραυγές άναρθρες. Ακόμα κι αν πρόκειται για αναφορά σε θέμα που δεν προσφέρεται για καυγά, τα επικοινωνιακά επιτελεία ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, αλλά και οι ίδιοι οι ηγέτες των δύο αυτών πολιτικών σχηματισμών, δυσκολεύονται να μην εκφραστούν ως απλοί άνθρωποι που έχουν μόνο διαφορετικές θέσεις. Θέλει να ταπεινώσει ο ένας τον άλλον. Θέλει την, όπως την αντιλαμβάνεται, επιτυχία του, να την αντιπαραθέσει με την, κατά τη γνώμη του, αποτυχία του άλλου. Θέλει να συντηρήσει ένα άρρωστο κλίμα αντιπαράθεσης, γιατί μόνο μέσα σε τέτοιο θεωρεί ότι πολιτικώς μπορεί να υπάρξει. Και μάλλον, ως προς τούτο, δίκιο έχει.

Το λείψανο της... αγίας Ελλάδας!

Του Γιάννη Μεϊμάρογλου, Εθνος

Εδώ και περίπου τέσσερις μήνες η χώρα δεν έχει κυβέρνηση! Εχει πρωθυπουργό και υπουργούς που διαγκωνίζονται καθημερινά στο ποιος θα θολώσει περισσότερο τα νερά μιας μυστικής διαπραγμάτευσης που διεξάγεται μέσω φημών και διαρροών. Εχει πρόσωπα και συνιστώσες που συγκρούονται ιδεοληπτικά για το ευρωπαϊκό ή τριτοκοσμικό μέλλον της Ελλάδας, που αιωρούνται ανερμάτιστα ανάμεσα στη συμφωνία και τη ρήξη, ανάμεσα στο ευρώ και στη δραχμή. Εχει προεκλογικές δεσμεύσεις και «κόκκινες γραμμές» που προσαρμόζονται καθημερινά στις επικοινωνιακές ανάγκες και τις προσωπικές στρατηγικές των κυβερνητικών στελεχών. Εδώ και περίπου τέσσερις μήνες η χώρα δεν έχει ουσιαστική αντιπολίτευση! Εχει έναν πρώην πρωθυπουργό που δεν εννοεί να συνειδητοποιήσει ότι έχασε και έχει μεγάλη ευθύνη τόσο για την ήττα όσο και για τη σημερινή δυσμενή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα. Εχει μια αξιωματική -και όχι μόνο δυστυχώς- αντιπολίτευση που μοιάζει να ενδιαφέρεται σχεδόν αποκλειστικά για τη δικαίωση του πολυδιαφημισμένου success story, παρά για τη στήριξη μιας συμφωνίας που θα κρατήσει τη χώρα στην ευρωπαϊκή της τροχιά. Δικαίωση πάνω στα ερείπια της χώρας δεν μπορεί να υπάρξει για κανέναν. Εδώ και τέσσερις μήνες η χώρα δεν έχει Βουλή! Εχει μόνο μια επικίνδυνη πρόεδρο που χρησιμοποιεί τη Βουλή για την προσωπική της προβολή, που, με την επίθεση που έχει εξαπολύσει κατά των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου και το συνεχές χάιδεμα των νεοναζιστών, ναρκοθετεί έναν θεσμό-θεμέλιο του πολιτεύματος, θυσιάζοντας δημοκρατικές αξίες στον βωμό των όποιων μελλοντικών της πολιτικών σχεδίων. Εδώ και τέσσερις μήνες η οικονομία της χώρας βυθίζεται!

Είναι μόνο για γέλια;

 Του Γιώργου Καρελιά, www.protagon.gr
Πιθανότατα θα είναι το στιγμιότυπο που θα γίνει, όπως λένε, viral στα κοινωνικά δίκτυα. Θα δώσει πολλές μονάδες τηλεθέασης στο Ράδιο Αρβύλα, μπορεί να γίνει σκετσάκι και στις καλοκαιρινές φτηνές επιθεωρήσεις. Αλλά το θέμα είναι μόνο για γέλια; Δεν είναι προς θάνατον να μη γνωρίζεις γαλλικά για να διαβάσεις σωστά το όνομα του Ζαν Κλοντ Τρισέ, αγγλικά για του Στίγκλιτς ή γερμανικά για του Μαζούχ. Αλλά η κυρία που προσπαθούσε να τα διαβάσει δεν είναι η πρώτη τυχούσα. Είναι μέλος του ελληνικού Κοινοβουλίου, που δεν γνωρίζει αυτούς που καλεί για εξέταση-ανάκριση στην Εξεταστική για τα Μνημόνια. Γι’ αυτό δεν είναι για γέλια η εικόνα που από χτες κάνει τον γύρο των ΜΜΕ. Όπως δεν ήταν για γέλια, πριν από μερικά χρόνια, η εικόνα ενός υφυπουργού, ο οποίος δεν γνώριζε τον νομπελίστα Πολ Κρούγκμαν και τον αποκάλεσε «κυρία».
Δεν είναι για γέλια γιατί τίθενται δύο ερωτήματα:

1. Πώς γίνεται, διάβολε, να σου δίνουν τον κατάλογο με τα ονόματα των μαρτύρων κι εσύ, πριν τον αναγνώσεις, να μην του ρίχνεις μια ματιά; Να δεις ποιοι είναι, βρε αδερφέ, από περιέργεια. Κι αν δεις κάποια -για σένα- ιερογλυφικά, να ρωτήσεις πριν πας να τα διαβάσεις και γίνεις ρεζίλι. Και πώς αποδέχεσαι έναν ρόλο που σε ξεπερνάει; Γιατί δεν λες «βάλτε με σε μια άλλη επιτροπή»;

Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι η χώρα χρεοκοπεί για τον ΦΠΑ της Μυκόνου;

 Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι η χώρα χρεοκοπεί για τον ΦΠΑ της Μυκόνου; Ότι η Ελλάδα πτωχεύει και βγαίνει από τη ζώνη του ευρώ για να μη μειωθούν κανένα δεκάρικο οι επικουρικές συντάξεις; Στον υπόλοιπο κόσμο δεν διαβάζουν στα δελτία ειδήσεων κατά λέξη τα κυβερνητικά non papers. Ο Τόμσεν λέει, δεν ζητάμε οριζόντιες μειώσεις συντάξεων και δεν ζητήσαμε ποτέ οριζόντιες μειώσεις πουθενά. Ο Ομπάμα λέει, το ελληνικό πρόβλημα είναι αποκρατικοποιήσεις, γραφειοκρατία, φοροδιαφυγή. Ο Σόιμπλε μιλάει για ιδιωτικοποιήσεις, ποιότητα και κόστος του δημόσιου τομέα, χρεοκοπία ασφαλιστικού συστήματος. Εδώ μιλάμε για ηρωικούς πολιτικούς που αντιστέκονται σε ανάλγητους ξένους, που έχουν κόκκινες γραμμές, που δεν υποχωρούν στα «ασφαλιστικά και εργασιακά». Για μας, δηλαδή, αγωνίζονται. Γιατί ο άλλος κόσμος μιλάει τόσο διαφορετικά από μας; Τα τελευταία χρόνια πριν τη χρεοκοπία, 1994-2009, ο ΟΣΕ, μόνο ο ΟΣΕ, είχε ζημιές 8,3 δις. Η ΕΘΕΛ άλλα 2,7 δις. Αν δεν μπορείς να φανταστείς αυτά τα ποσά, σκέψου ίσαμε τέσσερις ΕΝΦΙΑ. Γενικά το έλλειμμα των πιο ζημιογόνων ΔΕΚΟ τα τελευταία χρόνια τετραπλασιάστηκε. Μπορείς φυσικά να φωνάζεις όσο θες «όχι στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας». Αλλά αυτό το έλλειμμα θα το πληρώνεις εσύ, δεν μπορείς να λες «οι ανάλγητοι δανειστές μάς επιβάλλουν ασφυξία». Όταν ψήφισαν και εφάρμοσαν το Ενιαίο μισθολόγιο, διαπίστωσαν ότι το 40% των ΔΕΚΟ δεν το τηρούσε.

Η πολιτική των «φευγάτων»

Του   Γιώργου Σιακαντάρη, NEA

Υπουργοί και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρονται συχνά με απαξίωση σε χαρτογιακάδες - τεχνοκράτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι οποίοι δεν ενδιαφέρονται για ανθρώπους αλλά για αριθμούς. Τα προβλήματα είναι υπόθεση της πολιτικής και όχι υπόθεση αριθμών, υποστηρίζουν. Αν το πρόβλημα ήταν ακαδημαϊκής φύσεως και μόνο, μπορεί και να μην ήταν θέμα. Είναι όμως υπόθεση ζωτικής σημασίας για το μέλλον της χώρας. Διότι το ζήτημα δεν είναι η απαξίωση των τεχνοκρατών, αλλά η απαξίωση της πολιτικής στο όνομα της Αριστεράς. Από την εποχή του Μακιαβέλι, η πολιτική είναι η επιστήμη των γεγονότων. Η μετάβαση από τις προνεωτερικές στις νεωτερικές κοινωνίες έγινε μέσα από την κριτική της μεταφυσικής λογικής που αδιαφορούσε για τα γεγονότα, τα στοιχεία και την τεκμηρίωση. Κυβερνητικοί και κομματικοί παράγοντες στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν ότι πολιτική σημαίνει αδιαφορία για τα γεγονότα. Αν αυτά δεν διευκολύνουν τις ιδεοληψίες σου, τόσο το χειρότερο γι' αυτά. Αυτό μάλλον θα το αντιλήφθηκε και ο Γιάννης Δραγασάκης, όταν ήρθε αντιμέτωπος με την κριτική της Πρόεδρου της Βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου, η οποία κατηγόρησε την κυβέρνηση για αναξιοπιστία και εγκατάλειψη των δεσμεύσεων της Θεσσαλονίκης. Ο όλος ΣΥΡΙΖΑ, και όχι μόνο ο Στάθης Λεουτσάκος, ισχυρίζεται ότι η Θεσσαλονίκη είναι πολιτική, τα δε γεγονότα χαρτογιακάδες.

Ρωγμές στην κυβέρνηση και στην… Πλατφόρμα

Του Ευτύχη Παλλήκαρη, Athens Voice

Σε περιδίνηση βρίσκεται το Μέγαρο Μαξίμου καθώς οι της Αριστερής Πλατφόρμας έχουν απασφαλίσει, δίνοντας την αίσθηση ότι είναι έτοιμοι για ρήξη σε περίπτωση επίτευξης συμφωνίας της κυβέρνησης με τους δανειστές. Κι ενώ το πρωθυπουργικό περιβάλλον δηλώνει έτοιμο για υπογραφή συμφωνίας μέχρι τα τέλη του μήνα, οι της Πλατφόρμας –μέσω της ιστοσελίδας τους, Ίσκρα–, κάνουν λόγο για «σχέδια για άνευ όρων υποταγή», που «ετοιμάζουν οι δανειστές». Μόλις πριν από λίγες ώρες ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Λαπαβίτσας, επιχειρηματολογώντας υπέρ της επιστροφής στη δραχμή, έλεγε πως η αναταραχή θα κρατήσει μόλις λίγες εβδομάδες και στη συνέχεια θα ανοίξουν οι δρόμοι για την ανάπτυξη. Παράλληλα, έτερος βουλευτής του κόμματος, ο Στάθης Λεουτσάκος (STAR) καλεί σε συγκέντρωση στο Σύνταγμα κατά των δανειστών, «για να ισχυροποιήσουμε τη θέση της κυβέρνησης απέναντι στην Ευρώπη». Η έκρηξη οργής των «συνιστωσών» που απαρτίζουν την Αριστερή Πλατφόρμα εκδηλώθηκε πριν από μια εβδομάδα, όταν είχε διαφανεί πως ο πρωθυπουργός είχε οριστικά αποφασίσει να ακολουθήσει την επιλογή του «έντιμου συμβιβασμού» καθώς διαπιστώθηκε πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση χρηματοδότησης και ρευστότητας. Το πώς θα αντιδράσει τελικά η Πλατφόρμα όταν η όποια συμφωνία έρθει στη Βουλή είναι ακόμα ολίγον νεφελώδες. Φαίνεται να υπάρχουν δύο τάσεις, η μια της κάθετης ρήξης και μια άλλη, που θεωρεί πως δεν πρέπει να υπονομευτεί σε αυτή τη φάση η κυβέρνηση, καθώς η μεγάλη αναμέτρηση θα γίνει στο τέλος του καλοκαιριού με την ολοκλήρωση των συζητήσεων για τη «μεγάλη συμφωνία»…

«Πρώτη φορά αριστεροακροδεξιά!»

 Του Παναγιώτη Δημητρά, http://booksjournal.gr

Δύο μήνες μετά την άνοδο στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε πως το «Πρώτη φορά αριστερά!» είναι στην ουσία «Πρώτη φορά αριστεροακροδεξιά!». Αναδημοσίευση από το Books’ Journal 54, Απριλίου 2015. 

Οι προσεκτικοί παρατηρητές της εξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ το είχαμε περίπου προβλέψει:

«ΣΥΡΙΖΑ: χορεύοντας με ακροδεξιούς και ναζιστικούς λύκους» (24/12/2014)[1], «Ποιοι και γιατί ανέχονται τη Χρυσή Αυγή;» (21/9/2014),[2] «Χωρίς θέσεις για δικαιώματα μειονοτήτων όλα τα κόμματα» (20/1/2015).[3]

Κυρίως όμως η προεκλογική ερωτοτροπία του ΣΥΡΙΖΑ με την Ορθόδοξη Εκκλησία (Άγιο Όρος και Αρχιεπίσκοπος) έδειχνε πως όταν ανέβει στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν ένα λαϊκιστικό κόμμα που θα θώπευε τις συντηρητικές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις. Έτσι λίγο εξέπληξε η επιλογή του να σχηματίσει κυβέρνηση με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ. Στις προγραμματικές δηλώσεις του ο Πρωθυπουργός έδειξε πως τα δικαιώματα θα ήταν δευτερεύοντα, αφού αναφέρθηκε μόνο στη χορήγηση ιθαγένειας στους μετανάστες που γεννήθηκαν ή/και μεγάλωσαν στην Ελλάδα. Μερικοί υπουργοί έκαναν συμπληρωματικές δηλώσεις για παροχή δικαιωμάτων. Στο πρώτο δίμηνο διακυβέρνησης όμως, μόνο ένα δικαιωματικό νομοσχέδιο κατατέθηκε, για τις φυλακές. Κι’ όμως, ο αρμόδιος Υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Παρασκευόπουλος είχε δηλώσει πως «το σύμφωνο συμβίωσης θα είναι το πρώτο νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης που θα κατατεθεί στη Βουλή»[4]. Τελικά, το παρέπεμψε στις καλένδες.[5]

Παρακμή των διανοουμένων;

 Επιμέλεια Θανάσης Γιαλκέτσης, Εφημερίδα των Συντακτών

Ο Γάλλος ιστορικός Κριστόφ Προσασόν είναι διευθυντής σπουδών στην École des hautes études en sciences sociales. Η ακόλουθη συνέντευξή του δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Le Magazine littéraire.

• Η εμφάνιση του διανοούμενου χρονολογείται κλασικά στη Γαλλία της υπόθεσης Ντρέιφους. Τότε ο όρος διανοούμενος από επίθετο γίνεται ουσιαστικό. Ο διανοούμενος είναι επομένως εκείνος που παίρνει τον λόγο για να υπερασπιστεί μια σφαιρική ιδέα, ανώτερη από όλες τις επιμέρους ιδέες («το καθολικό») – αυτό που στις δεκαετίες 1960 και 1970 εκπροσωπούσαν προσωπικότητες όπως ο Σαρτρ και ο Αρόν. Επειτα έχουμε την εισβολή των «μιντιακών διανοουμένων» και τη μεταβολή που συνεπάγεται η ιδέα του Μισέλ Φουκό για τον «ειδικό διανοούμενο», ο οποίος παρεμβαίνει στη δημόσια ζωή στο όνομα των γνώσεων που έχει κατακτήσει στο πεδίο του και των στοχασμών που αντλεί από αυτές. Συμμερίζεστε αυτή την αναπαράσταση του ζητήματος των διανοουμένων;

Η ιστορία των διανοουμένων γράφεται συνήθως με νοσταλγική διάθεση, τροφοδοτώντας τη μελαγχολία που προκαλεί αυτός «ο κόσμος που έχουμε χάσει». Επικαλούμαστε έτσι κάποια μεγάλα επεισόδια (την υπόθεση Ντρέιφους ως αναλλοίωτη ιδρυτική στιγμή, τον αντιφασισμό της δεκαετίας 1930, τον πόλεμο της Αλγερίας κ.λπ.) και μερικά ονόματα (Ζολά, Σαρτρ, Αρόν, Φουκό ή Μπουρντιέ), που υποτίθεται ότι συνοψίζουν από μόνα τους μια ολόκληρη ιστορία.

Αυτές οι επικλήσεις διασταυρώνονται συχνά με μια θεματική την οποία αναπαράγει τακτικά ο Τύπος: την υποτιθέμενη εξαφάνιση των διανοουμένων ή την παρακμή τους σε σχέση με τη μυθολογία τους. Στην πραγματικότητα, η διαδοχή διακεκριμένων μορφών μετά το βάπτισμα της υπόθεσης Ντρέιφους μέχρι τον τόσο στιγματισμένο μιντιακό διανοούμενο αποκρύπτει πολλές σταθερές. Αν υιοθετήσουμε ένα ευρύτερο αναλυτικό πρίσμα, θα διαπιστώσουμε ότι οι διανοούμενοι υπήρξαν πάντοτε και ταυτόχρονα «καθολικοί», «μιντιακοί» και «ειδικοί».

Ποιοι παίζουν το παιχνίδι του Σόιμπλε;

 Του Γιώργου Καρελιά, www.protagon.gr
Υποτίθεται ότι δεν υπάρχει (θεσμικός) τρόπος για να βγει, δηλαδή να εξωπεταχθεί, η Ελλάδα από το ευρώ. Επομένως, απομένουν δύο τρόποι. Ο αντιθεσμικός, δηλαδή να υποχρεωθεί με οικονομική πίεση, και ο εθελοντικός, δηλαδή να φύγει μόνη της.
Σ’ αυτόν τον τελευταίο θα επιμείνουμε σήμερα, παρά το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι καμιά σημαντική πολιτική δύναμη δεν το θέτει και η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών τάσσεται υπέρ της παραμονής. Το θέμα επανέρχεται εξ αντικειμένου, αφού δημοσιεύονται ξανά πληροφορίες ότι το έθεσε ο Σόιμπλε στον Βαρουφάκη (εδώ). Βεβαίως, ο δικός μας υπουργός το διέψευσε. Όμως, δεν είναι η πρώτη φορά. Ακριβώς οι ίδιες πληροφορίες εμφανίστηκαν και πριν από δύο μήνες (εδώ). Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι αυτά είναι μόνο δημοσιογραφικές πληροφορίες, που μπορεί να μην επιβεβαιώνονται, έχουμε κι άλλα, πιο έγκυρα. Την ίδια ακριβώς αποκάλυψη έχει κάνει και ο πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, επικαλούμενος τον συνάδελφό του της Γερμανίας (εδώ). Κι αν αυτό δεν μας αρκεί, υπάρχει και κάτι πιο απτό. Την ίδια «φιλική» υπόδειξη είχε κάνει ο Σόιμπλε στον Βενιζέλο το 2011 και την έχει επιβεβαιώσει ο δικός μας πρώην υπουργός αρκετές φορές (εδώ). Η επιμονή αυτή του Σόιμπλε αποκτά ιδιαίτερη σημασία σήμερα, καθώς τα εμπόδια για την επίτευξη της συμφωνίας φαίνεται ότι είναι πρωτίστως εσωτερικά:

1. Εντός του ΣΥΡΙΖΑ, όπως δείχνουν οι σφοδρές αντιδράσεις που συναντά το ενδεχόμενο συμφωνίας, πρωτοστατούντων πολύ προβεβλημένων στελεχών του (Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνης, Στρατούλης κ.ά).
2. Στην αντιπολίτευση, κυρίως στη ΝΔ, όπου καλλιεργείται ήδη το έδαφος να βγάλουν την ουρά τους απέξω, αφήνοντας τον Τσίπρα και τη χώρα στο έλεος των πιο αντιευρωπαϊκών, δυνάμεων και προσώπων, του ΣΥΡΙΖΑ.

Η εκμετάλλευση του ανθρώπου

 Του Αιμίλιου Ζαχαρέα, Καθημερινή

Απαντώντας ο υπουργός «Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων» κ. Αρ. Μπαλτάς στο Κοινοβούλιο, κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου για την Παιδεία, στις αιτιάσεις του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της Ν.Δ., κ. Κυρ. Μητσοτάκη, και συγκεκριμένα πως διακατέχεται από νεοκομμουνιστικές απόψεις, υποστήριξε καταφατικά πως ναι, έτσι είναι, αφού πρόκειται για απόψεις και ιδέες η εφαρμογή των οποίων καταργεί την «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο»! Συνεπώς, αναδεικνύεται η ηθική και πολιτική υπεροχή της Αριστεράς έναντι των άλλων πολιτικών δυνάμεων. Η θέση αυτή του υπουργού Παιδείας, παντελώς αστήρικτη ιστορικά και θεωρητικά, έρχεται να επιβεβαιώσει δύο φαινόμενα απολύτως συμβατά με τις περί κομμουνισμού δοξασίες:
• Το πρώτο μαρτυρεί πώς ένα μεγάλο απόθεμα οξυδέρκειας και ευφυΐας επενδύεται στην άγνοια (Αρ. Μπαλτάς) όταν η ανάγκη για αυταπάτη είναι πολύ μεγάλη. Και, βεβαίως, οι άνθρωποι δεν ζούμε χωρίς αυταπάτες. Οι τελευταίες, όμως, δεν μπορούν να γίνονται σκοπός της ζωής μας και διόπτρες με τις οποίες παρατηρούμε την πραγματικότητα.
• Το δεύτερο σχετίζεται με τον φανατισμό της πίστης. Στην κοινωνιολογία και στην ψυχολογία έχουν γίνει πολυάριθμες έρευνες πάνω στις σχέσεις που διαπιστώνονται στο εσωτερικό μιας ομάδας, όταν αποδεικνύεται εν τοις πράγμασι εσφαλμένη η θεώρηση που έχουν τα μέλη της για τον κόσμο. Στις καταστάσεις αυτές αντί να αναγνωρίζεται το πρόβλημα, πολλά από τα μέλη (όπως παρατηρούμε στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΚΕ) αντιδρούν υπερασπίζοντας με μεγαλύτερο φανατισμό την πίστη τους.

Η ανασύνθεση της μεσαίας τάξης

 Του Αρίστου Δοξιάδη, Καθημερινή

Στα επόμενα δύο-τρία χρόνια θα τεθούν οι βάσεις για τη νέα ελληνική οικονομία που θα διαμορφωθεί μετά την κρίση. Τα σενάρια είναι πολλά, αλλά είναι χρήσιμο να τα ταξινομήσουμε σε δύο βασικούς τύπους αναπτυξιακού μοντέλου. Ο κάθε τύπος αντιστοιχεί σε μια διαφορετική σύνθεση της μεσαίας τάξης. Οι δύο τύποι έχουν ένα κοινό στοιχείο, που είναι αποτέλεσμα της κρίσης: δεν θα στηρίζονται σε όλο και υψηλότερο δανεισμό από το εξωτερικό, όπως συνέβαινε επί τρεις δεκαετίες έως το 2010. Και στους δύο τύπους, θα μπορούμε να εισάγουμε μόνο όσα προϊόντα μπορούμε να πληρώσουμε από τα έσοδα που μας φέρνουν οι εξαγωγές μας. Συμπληρωματικά μπορούμε να πληρώνουμε μερικές εισαγωγές από τα όσα ξένα κεφάλαια έρχονται για επενδύσεις σε επιχειρήσεις και ακίνητα. Και στους δύο τύπους, η κατανάλωση θα αυξάνεται μόνο στον βαθμό που αυξάνεται η εγχώρια παραγωγή. Είτε με ευρώ, είτε με δραχμή, είτε με μεγάλο κράτος, είτε με μικρό, είτε με πλεονασματικούς προϋπολογισμούς, είτε με ελλειμματικούς, το εξωτερικό ισοζύγιο θα πρέπει να είναι τουλάχιστον ισοσκελισμένο. Στον πρώτο τύπο, ο τομέας που παράγει διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα παραμένει στάσιμος. Ο τομέας περιλαμβάνει μεταποίηση, γεωργία, εξαγώγιμη τεχνολογία και υπηρεσίες όπως ο τουρισμός και η ναυτιλία. Θα γίνονται προσπάθειες να αυξηθεί η παραγωγή στις μη εμπορεύσιμες υπηρεσίες, όπως είναι υπηρεσίες του κράτους, επαγγέλματα υγείας, δικηγόροι, καφενεία, κατασκευές. Αλλά τα εισοδήματα από αυτές δεν θα μεταφράζονται στο σύνολο της οικονομίας ούτε σε περισσότερα βασικά καταναλωτικά προϊόντα, ούτε σε είδη πολυτελείας, ούτε σε φάρμακα και μηχανήματα για τα νοσοκομεία.

Τσίπρας εναντίον Τσίπρα

 Του Άρη Τόλιου, www.protagon.gr
Το 70% των πολιτών, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, εμπιστεύεται και επικροτεί τον Έλληνα πρωθυπουργό. Τρομακτικό ποσοστό, αν κανείς συνυπολογίσει λάθη και αστοχίες σ' αυτήν τη σύντομη κυβερνητική διαδρομή. Ο κ. Τσίπρας κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή. Πλεονεκτεί έναντι όλων. Είναι το ισχυρό χαρτί. Αυτές τις ημέρες στο Μέγαρο Μαξίμου μετά από εξαντλητικές συνομιλίες με ηγέτες ξένων κρατών, την ώρα που αποτιμούν διλήμματα, εκβιασμούς και επιπτώσεις, δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι εκτυλίσσεται ένα πολιτικό και ιδεολογικό ψυχόδραμα. Γιατί ο σημερινός γρίφος λύνεται μόνο μέσα από μια σκληρή και μέχρι τέλους μονομαχία. Του Έλληνα πρωθυπουργού με τον ηγέτη της αριστεράς. Τον έναν μονομάχο τον περιέγραψε με τον πιο σαφή τρόπο ο κ. Λαφαζάνης στο συνέδριο του Economist. Συμφωνία, είπε, με τους δανειστές η οποία δεν είναι συμβατή με το πρόγραμμα μας ισοδυναμεί με ταφόπλακα δεκαετιών για την ίδια την Αριστερά. Ο άλλος πάλι περιγράφεται μέσα από ένα ερώτημα της κ. Ντόρας Μπακογιάννη. «Μπορεί σήμερα ένας σαραντάχρονος πολιτικός να υπογράψει την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη; Να κουβαλήσει μια τόσο βαριά ιστορική ευθύνη;» Για τον κ. Λαφαζάνη ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να έχει δίλημμα. Βρίσκεται στην εξουσία με εντολή και στρατηγικό προορισμό να συντρίψει τη γερμανική συνταγή λιτότητας και να αλλάξει την Ευρώπη. Ο πρωθυπουργός ωστόσο με… εκείνους διαπραγματεύεται. Ο ηγέτης του κινήματος των πιο σκληρών «αντιμερκελιστών» βρίσκεται σε καθημερινή επικοινωνία με τη Γερμανίδα καγκελάριο και μάλιστα στηρίζει τις περισσότερες ελπίδες του για μια λυτρωτική συμφωνία. Μοιάζει αστείο αλλά πιο εύκολη πλέον μπορεί να είναι μια συζήτηση με την… προτεστάντισσα παρά με τον κ. Λαφαζάνη ή τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Εγκαταλείπουν

Tου Λεωνίδα Καστανά, http://mhmadas.blogspot.gr/

O SYRIZA είχε, εδώ και ένα χρόνο, στην τσέπη την εκλογική νίκη. Το εκλογικό σώμα είχε πάρει τη ροπή του, ο Σαμαράς δεν είχε πιθανότητες να το  γυρίσει. Μια προ εκλογών συμφωνία με τους δανειστές απλά θα έκανε την ήττα του μεγαλύτερη.  Ο κόσμος είχε πιστέψει ότι το σχήμα «λεφτά χωρίς μνημόνιο» ήταν εφικτό, αρκεί κάποιος νάχε τα κότσια να το θέσει στο τραπέζι με άγριο βλέμμα. Εδώ πιστεύει ότι μας ψεκάζουν ή ότι θεραπεύουν τον καρκίνο τα λείψανα της Αγίας. Συνεπώς θα μπορούσε να κατεβάσει ένα δυο ταχύτητες στις προεκλογικές υποσχέσεις ώστε νάχει αβάντζιο στις διαπραγματεύσεις. Αν ήθελε πραγματικά να διαπραγματευτεί και να πετύχει μια συμφωνία στα βασικά. Αλλά δεν το έκανε και καλώς δεν το έκανε. Δεν το πίστευε και δεν είπε ψέματα σε αυτό. Με κάθε τρόπο μας υπενθύμιζε ότι παίζει και η ρήξη αν … Τρεις μήνες τώρα το πάει και το φέρνει αλλά όχι για να βρει μια λύση. Εργάζεται για να μη βρει. Από τη στιγμή που κατάλαβε ότι οι έξω δεν μασάνε και έχουν ταμπουρωθεί καλά πετάει τη μπάλα στην εξέδρα και κάνει καθυστέρηση για να φέρει τα πράγματα στο Χ. Ακόμα και αν υπογράψει δεν θα υλοποιήσει τίποτα, τουναντίον όλοι τότε θα κάνουν τα πιο τρελά δικά τους. Και με χίλιες υπογραφές, η ασφυξία δεν θα κοπάσει αφού οι «έξω» δεν τον εμπιστεύονται ακόμα και αν κάνει 100.000 απολύσεις στο δημόσιο. Έχει φροντίσει γι αυτό. Ότι κι αν νομοθέτησε, εκτός μνημονιακών δεσμεύσεων, αυτές τις 100 μέρες συμπυκνώνονται σε ένα μήνυμα προς τους εταίρους. «Κύριοι δεν μπορώ να το κάνω, βρείτε εσείς μια λύση με τους εδώ να τελειώνουμε».

Εξημερώνοντας το θηρίο

 Του Γιώργου Καρελιά, www.protagon.gr
Οσοι πιστεύουν ότι η μεγάλη δυσκολία της κυβέρνησης είναι να παρακάμψει τις αντιρρήσεις του Σόιμπλε και του Τόμσεν, ώστε να οδηγηθεί σε μια συμφωνία με τους δανειστές, πλανώνται. Όπως λέγαμε (εδώ) το μεγάλο εμπόδιο είναι τα «θηρία» εντός του ΣΥΡΙΖΑ και, ορισμένα, εντός του κυβερνητικού σχήματος. Ας το εξηγήσουμε. Η πλευρά των δανειστών λέει σταθερά πάνω-κάτω τα ίδια. Ο,τι έλεγε και στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, λέει και στην κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου. Δηλαδή, με μια φράση, «να τελειώνουμε με το προηγούμενο πρόγραμμα, για να καταβληθεί η δόση και να πάμε παρακάτω». Μάλιστα, σε αντίθεση με όσα λένε όσοι κοιμούνται και ξυπνούν με «συνωμοσίες» και «υπονομεύσεις» απέξω, οι ευρωπαίοι έχουν αμβλύνει αυτή τη θέση τους, αποδεχόμενοι τη νέα πραγματικότητα, που προέκυψε από τις εκλογές στην Ελλάδα. Ετσι, όχι μόνο αποδέχτηκαν απαιτήσεις της νέας κυβέρνησης σε συμβολικό επίπεδο(μετονομασία της τρόικας κ.α), αλλά έχουν υποχωρήσει και επί της ουσίας. Γι’ αυτό και οι δύο πλευρές έχουν έρθει πολύ κοντά, τόσο ώστε οι γνωρίζοντες υπουργοί να θεωρούν σχεδόν βέβαιη τη συμφωνία(το είπε και ο αντιπρόεδρος κ. Δραγασάκης σε μια θορυβώδη κομματική συνεδρίαση). Στο μόνο που μένουν αμετακίνητοι οι ξένοι είναι η κάλυψη του δημοσιονομικού κενού, γι’ αυτό και ως πιθανότερη λύση φαίνεται η επώδυνη αύξηση συντελεστών του ΦΠΑ. Αλλά τι να κάνουμε; Όλα επώδυνα είναι. Αν δεν θέλεις να κόψει μισθούς και συντάξεις, θα βάλεις φόρους. Μαγικά κάνει μόνο ο Χουντίνι.