Κλέφτες και οδυρόμενοι

Του Γιώργου Καρελιά, www.protagon.gr
Κλαυθμός και οδυρμός συνόδευσαν την έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής, η οποία αποτυπώνει την υπέρμετρη αύξηση της φορολογίας στην Ελλάδα από το 2010, δηλαδή από τότε που άρχισε η κρίση. Όπως γίνεται σχεδόν πάντα με τους αριθμούς, η ανάγνωσή τους μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους. Για παράδειγμα, το πιο εντυπωσιακό στοιχείο της έκθεσης, που πρόβαλαν τα περισσότερα ΜΜΕ, είναι η κατά 900% αύξηση των φόρων στους ελεύθερους επαγγελματίες. Πόση αλήθεια και πόση τραγικότητα κρύβει αυτός ο αριθμός; Ας δούμε μερικούς άλλους αριθμούς. Είναι κοινό μυστικό ότι η φοροδιαφυγή οργίαζε (στα χρόνια της ευμάρειας) και οργιάζει (σήμερα ακόμα περισσότερο) στον χώρο των ελεύθερων επαγγελματιών. Το λένε όλες οι εκθέσεις, εγχώριες και ξένες (εδώ μια από αυτές). Τι έκανε η μεγάλη πλειονότητα της κατηγορίας αυτής των συμπολιτών μας; Κάτι πολύ απλό και πολύ νόμιμο (αλλά, προφανώς, εντελώς ανήθικο). Δήλωνε εισόδημα κάτω από το αφορολόγητο όριο, το οποίο πριν από την κρίση ήταν 12.000 ευρώ. Κι έτσι δεν πλήρωνε ούτε ένα ευρώ φόρο (εδώ τα στοιχεία). Αν, λοιπόν, ένας έξυπνος ελεύθερος επαγγελματίας πλήρωσε το 2009 φόρο 100 ευρώ και σήμερα κληθεί να πληρώσει 900 ευρώ, νάτην η αύξηση του 900%. Πόσο «άδικη» τη βρίσκετε; Εγώ καθόλου.

Ο «Κακοκράτης» της Ν.Δ.

 Του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή

Το χειρότερο που θα κάνει το ξήλωμα του «Καλλικράτη», το οποίο προωθεί ο υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Μιχελάκης, δεν είναι οι επιπλέον δαπάνες που θα επωμιστούμε οι φορολογούμενοι για να πληρώνονται περισσότεροι δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι κ.ά. Ετσι κι αλλιώς έχουμε συνηθίσει στις σπατάλες του πολιτικού συστήματος. Δεν είναι καν ότι θα γίνει και πάλι «του Καποδίστρια», όταν δηλαδή ο καταστροφικότερος υπουργός Εσωτερικών της μεταπολίτευσης, Προκόπης Παυλόπουλος, αποφάσισε την αυτονόμηση μερικών κοινοτήτων και ξεσηκώθηκαν όλα τα χωριά της επικράτειας ζητώντας το ίδιο. Να θυμίσουμε ότι το 2006, με κυβέρνηση Ν.Δ. και πάλι, το Βραχάσι και άλλες τρεις κοινότητες αποσπάσθηκαν από τους δήμους και έγιναν αυτόνομες κοινότητες λόγω υποσχέσεων που δόθηκαν προεκλογικά. Μόνον που προεκλογικές υποσχέσεις είχαν δοθεί παντού. Ετσι άνοιξε ο ασκός του Αιόλου. Εκπρόσωποι της ιστορικής Φαλάνης από τη Λάρισα πολιόρκησαν το γραφείο του πρωθυπουργού και του υπουργού Εσωτερικών με αίτημα την απόσχισή τους· οι κάτοικοι του Πλαταμώνα έκλειναν περιοδικώς την εθνική οδό· σε κάποια χωριά της Χαλκιδικής πήραν τα όπλα και έκαιγαν λάστιχα στις πλατείες. Γενικώς, η κυβέρνηση τότε έκανε το χατίρι του κ. Κώστα Ζουράρι και της παρέας του για αυτονόμηση του Βραχασίου και δυσαρέστησε ολόκληρη τη χώρα.

Η Ελλάδα μετά την κρίση

Tου Μάνου Ματσαγγάνη

Ομιλία στην εκδήλωση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την κρίση

Όλες οι κρίσεις, ακόμη και οι πιο οδυνηρές, κάποτε τελειώνουν (μερικές φορές από καθαρή εξάντληση). Φαίνεται ότι αυτό πρόκειται να συμβεί και στη δική μας περίπτωση. Το 2014 ο ρυθμός μεταβολής του ΑΕΠ θα είναι κοντά στο 0%. Αφορμή για θριαμβολογία; Σίγουρα όχι. Αλλά μετά από 6 συνεχή έτη σωρευτικής μείωσης του εθνικού εισοδήματος της τάξης του 23%, το 0% είναι ένα είδος προόδου. Όλα δείχνουν ότι σύντομα τα χειρότερα θα είναι πίσω μας. Η στιγμή είναι κατάλληλη για έναν απολογισμό. Και για έναν αναπροσανατολισμό. Τι ακριβώς μας συνέβη τα τελευταία χρόνια, πού βρισκόμαστε τώρα, προς τα πού πάμε, προς τα πού πρέπει να πάμε.
Το θέμα ασφαλώς δεν εξαντλείται σε μια εκδήλωση, ή χωρίς να εξαντληθεί το ακροατήριο, ούτε πολύ περισσότερο στα 10’ της ομιλίας μου.

Θα μείνω στα βασικά.

1. Ας ξεκινήσω από αυτό που μου φαίνεται το κρισιμότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε. Τα τελευταία χρόνια η χώρα μας έγινε πιο άνιση και φτωχότερη. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της ομάδας μας στο πανεπιστήμιο, το 2013 14% των συμπολιτών μας είχαν τόσο χαμηλό εισόδημα που δεν ήταν σε θέση να αγοράσουν ένα βασικό καλάθι αναγκαίων αγαθών χωρίς να ανατρέξουν σε αποταμιεύσεις του παρελθόντος, ή να δανειστούν, ή να αφήσουν απλήρωτους λογαριασμούς. Το 2009 το αντίστοιχο ποσοστό ήταν μόλις 2%.

Η διαχείριση της κρίσης στην Ελλάδα και στην Ευρώπη: αποτελέσματα, αβεβαιότητες, προοπτικές

Του Τάσου Γιαννίτση

Ομιλία σε εκδήλωση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

Η κρίση που πέρασε το Ευρώ και η Ευρώπη μετά το 2007, και που ακόμα δεν έχει κλείσει τον κύκλο της, εκφράζει το μέγεθος της ανευθυνότητας των οραματιστών του ενιαίου νομίσματος. Όχι ότι το όραμα ήταν λάθος. Όμως, πολλά λάθη έγιναν στον τρόπο υλοποίησης και διαχείρισης του εγχειρήματος στην εύκολη πρώτη δεκαετία, αλλά και στα χρόνια της κρίσης.  Οι οραματιστές κάθε φορά έχουν σημαντική ευθύνη για το όραμά τους. Το ίδιο και οι κληρονόμοι των οραματιστών. Όμως, κάθε φορά, το λάθος των οραμάτων το πληρώνουν οι πιο αδύναμοι κρίκοι μιας ομάδας χωρών ή ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας στο εσωτερικό μιας χώρας -τα πιο εύπιστα και τα πιο αδύναμα. Θα αδικούσα την Ευρώπη, αν παρέμενα μόνο στις ευθύνες των οραματιστών της. Σε μια σειρά από χώρες, κυρίως, αλλά όχι μόνο, στη Νότια Ευρώπη και, φυσικά, στην Ελλάδα, είχαμε τους εθνικούς πρωταγωνιστές του δράματος, που ήσαν πολυάριθμοι και βρίσκονταν σε πολλές και διαφορετικές θεσμικές θέσεις. Και γι αυτούς δεν μπορώ να αναφέρομαι μόνο στον παρατατικό. Πρέπει να προστεθεί και ο ενεστώτας, καθώς σήμερα, ως αποτέλεσμα της κρίσης, νέα οράματα πωλούνται στην πολιτική αγορά, που επιδιώκουν να ξεπεράσουν παλιά λάθη με νέα λάθη, στήνοντας νέα είδωλα. Όταν τα είδωλα γκρεμίζονται ξανά και ξανά, πάλι οι οραματιστές τους δεν πληρώνουν. 

Ενα νέο κοινωνικό μοντέλο. Ενα σύγχρονο κεντροαριστερό κόμμα χρειάζεται ιδεολογική σαφήνεια

Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ, 29.01.14

Η χώρα δεν βρίσκεται σε συνθήκες Βαϊμάρης, αλλά ελληνικού 1920. Τώρα, όπως και τότε, οι πολίτες καλούνται να επιλέξουν λύσεις που ενώ ακούγονται καλά στα αυτιά, απειλούν και την τελευταία δυνατότητα της χώρας να σταθεί στα πόδια της. Τότε οι δυνάμεις της φιλοβασιλικής Δεξιάς, υπόσχονταν τον τερματισμό του πολέμου και έκαναν ακριβώς το αντίθετο αλυσοδένοντας την χώρα στην άγκυρα του εθνικιστικού παροξυσμού. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται το «σκίσιμο» των μνημονίων και όπως όλα δείχνουν ή θα αναγκαστεί να τα συνεχίσει ή καταγγέλλοντάς τα θα «αγκιστρώσει» την Ελλάδα στα εκτός Ευρώπης λιμάνια της δραχμής. Τι έλειπε τότε και τώρα, ώστε οι πολίτες να κάνουν μια διαφορετική πολιτική επιλογή; Απουσίαζε η κοινωνική ατζέντα. Τότε έλλειπε μια πρόταση προς την κοινωνία που θα αφορούσε το πάντρεμα της εθνικής επέκτασης με τις ανάγκες εκείνων των κοινωνικών στρωμάτων που είχαν υποφέρει από τους συνεχείς πολέμους και σήμερα απουσιάζει μια αφήγηση για το «κούμπωμα» των μεταρρυθμίσεων με μια πρόταση γι’ ένα κράτος που θα προσφέρει τις απαραίτητες, για την ανάπτυξη της χώρας, κοινωνικές υπηρεσίες. Η πρόταση Αλέξανδρου Παπαναστασίου που πάντρευε τον Πολιτικό Φιλελευθερισμό με την κοινωνική ανησυχία ήρθε τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1924, όταν ήταν ήδη αργά. Πολύ φοβάμαι ότι κάνουν λάθος, όσοι σήμερα υποστηρίζουν πως το πρώτιστο είναι απλά η βιαστική συσπείρωση των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς.

Οι έξυπνες πόλεις στην Ελλάδα: Από τον σχεδιασμό στη λήψη αποτελεσμάτων

Κωστής Μοχιανάκης*

Το κείμενο είναι εισήγηση στο συνέδριο της Κ.Ε.Δ.Ε ( Λάρισα, 23-24 Γενάρη 2014 ) για την Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση και τις έξυπνες πόλεις.

1. Εισαγωγή :Στην Ελλάδα σήμερα βρισκόμαστε στο επίκεντρο μιας οικονομικής κρίσης που έχει επηρεάσει τη ζωή των πολιτών αλλά  και των θεσμικών τους εκφράσεων όπως η Τοπική Αυτοδιοίκηση .Σε μια περίοδο που οι πόροι είναι περιορισμένοι οι πόλεις είναι υποχρεωμένες να ανακαλύπτουν νέες πηγές εισροής εισοδημάτων αξιοποιώντας όλα τα ανταγωνιστικά χαρακτηριστικά τους.Η συζήτηση για μια νέα ανταγωνιστικότητα των πόλεων κρίθηκε αναγκαία όταν στο τέλος της 10'ς του '70 , αρχές της δεκαετίας 80'ς πολλές Αμερικανικές και Ευρωπαϊκές πόλεις είδαν σταδιακά την παραγωγική διαδικασία τους να μεταφέρεται στην Ασία και να χάνουν τη βιομηχανική τους ταυτότητα.Οικονομικοί πόροι, θέσεις εργασίας, εξειδικευμένο προσωπικό άρχισαν να μειώνονται με πολλαπλές επιπτώσεις στη ζωή των κατοίκων και των ασκούμενων πολιτικών.

Η πρώτη μεγάλη ουτοπία

Από τον Θανάση Γιαλκέτση

  Ο Μάριο Βετζέτι είναι Ιταλός ακαδημαϊκός, καθηγητής ιστορίας της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Παβία μέχρι το 2005. Στη γλώσσα μας κυκλοφορεί το βιβλίο του «Ιστορία της αρχαίας φιλοσοφίας» (Τραυλός, 2000). Η ακόλουθη συνέντευξη του Μάριο Βετζέτι δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «La Repubblica».

• Καθηγητή Βετζέτι, υποστηρίζετε ότι ο Πλάτων και το πιο σημαντικό βιβλίο του, η «Πολιτεία», έχουν υποστεί μια ιστορική αδικία. Ενα τείχος φωτιάς υψώθηκε γύρω από αυτό το κλασικό έργο, εμποδίζοντας την πραγματική του διάδοση. Ποιος άναψε πρώτος τη φωτιά;

 Αν θέλετε έναν ένοχο, ιδού ποιος είναι: ο Αριστοτέλης, ο οποίος καταδίκασε την «Πολιτεία» με τρόπο κατηγορηματικό, υποχρεώνοντας τον αρχαίο κόσμο να τον ακολουθήσει. Σε όλη τη νεότερη παράδοση έπειτα, αυτό το έργο αντιμετωπίστηκε με μεγάλη καχυποψία επειδή είναι αυτό που είναι: ένα έργο μη χριστιανικό, και σε καιρούς πιο κοντινούς σε μας, ένα έργο βαθιά αντιφιλελεύθερο και μη δημοκρατικό.

 • Το βλέπει με σεβασμό όμως ο Ρουσό…

 Είναι όμως μια εμπειρία περιορισμένη, όπως περιορισμένο είναι και το ενδιαφέρον των Ιακωβίνων γι’ αυτό το κείμενο. Μετά από μισό αιώνα άλλωστε, ο Μαρξ δεν κρύβει διόλου τον θυμό που του προκαλεί ο Πλάτων και ιδιαίτερα αυτό το γραπτό.

 • Ο Μαρξ στηρίζεται περισσότερο στην επιστημονική αυθεντία του Αριστοτέλη.

 Απλούστερα διαβάζει τον Πλάτωνα με τα μάτια του Χέγκελ. Και βέβαια είναι γνωστή η έντονα κριτική στάση που έχει απέναντι στην ουτοπία.

To στοίχημα για την Κεντροαριστερά

Του Γιάννη Βούλγαρη, ΝΕΑ

Grexit. Δηλαδή έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ και ενδεχομένως από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Μάθαμε τον νεολογισμό τα δύο προηγούμενα χρόνια, όταν ειδικοί και περιώνυμοι γκουρού προέβλεπαν ότι η Ελλάδα ετοιμαζόταν να γυρίσει στη δραχμή. Οι προβλέψεις διαψεύστηκαν και η Ελλάδα αντιμετώπισε μέχρι σήμερα επιτυχώς το δημοσιονομικό Grexit. Τώρα το Grexit ξαναπαρουσιάζεται στον διεθνή και τον εθνικό δημόσιο λόγο με νέα μορφή. Πολιτικό Grexit. Κι αν όχι Grexit, κράτος - παρίας εντός της ΕΕ. Κοντολογίς, έχει ανοίξει μια νέα κρίσιμη φάση όπου η δυνατότητα της Ελλάδας να παρακολουθήσει τις ευρωπαϊκές εξελίξεις εξαρτάται περισσότερο πια από την πολιτική. Η οικονομία έχει δείξει τις βελτιώσεις αλλά και τα όριά της. Οι δημοσιονομικοί στόχοι επιτυγχάνονται με φοβερές θυσίες, αλλά οι μεταρρυθμίσεις δεν έχουν προχωρήσει ώστε να πούμε ότι έχουμε αποφύγει τον κίνδυνο. Η ύφεση έχει αρχίσει να ξεπερνιέται και η ανάκαμψη να φαίνεται στον ορίζοντα, αλλά η ανάπτυξη δεν έχει σταθερές βάσεις. Το Μνημόνιο τελειώνει, αλλά όχι η ανάγκη δανειοδότησης της χώρας με άλλη μορφή. Η πολιτική σταθερότητα είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ για να συνεχίσει η βελτίωση.

Ασύμβατες πολιτικές κουλτούρες;

Κώστας Ντιος

Του Πάνου Καζάκου, ΝΕΑ, 27.01.14

Μια άποψη για τις δυσκολίες της χώρας με το Μνημόνιο

Επέλεξα τον τίτλο σκόπιμα: Υπενθυμίζει ευθέως ότι μέρος τουλάχιστον των δυσκολιών που αντιμετωπίζει η χώρα πριν και μετά το Μνημόνιο δεν οφείλονται απλά σε «λάθη», ή οικονομικούς καταναγκασμούς αλλά έχουν βαθύτερες αιτίες που, δυστυχώς, δεν αίρονται από τη μια μέρα στην άλλη. Ένα πράγμα που εντυπωσιάζει είναι η χτυπητή αναντιστοιχία ανάμεσα σε ευρωπαϊκές συμπεριφορές που υπακούουν σε κανόνες του παιγνιδιού και στη χαλαρή στάση μας απέναντι σε θεσμούς και κανόνες. Και φυσικά, αγανακτούμε όταν οι εταίροι μας υπενθυμίζουν τους κανόνες και τις δεσμεύσεις μας. Από πολιτική άποψη αυτή τη χαλαρή στάση έναντι σταθερών κανόνων εκφράζει ο δήθεν «ανένδοτος αγώνας» κατά του «Μνημονίου»! Οι εκφραστές του δεν θέλουν να τηρούν κανόνες. Τα Μνημόνια είχαν βέβαια σοβαρά ελαττώματα και, επιπλέον, εφαρμόσθηκαν με ασύμμετρο τρόπο για να προστατευθούν μειοψηφίες, αλλά δεν είναι αυτά που ενδιαφέρονται να διορθώσουν πολλοί κριτικοί. Ας δούμε καλύτερα τις δύο πλευρές. Χαρακτηριστικό των ευρωπαϊκών συστημάτων είναι, μεταξύ άλλων και κατά κάποιο τρόπο ιδεατά, η κυριαρχία του νόμου (rule of law) ή του κράτους δικαίου, που βεβαίως αντανακλά μακροχρόνιες εξελίξεις στο εσωτερικό των περισσοτέρων κρατών μελών της ΕΕ.

Η αλυσίδα της πολιτικής βίας

 

 Του Δημήτρη Ψυχογιού, ΒΗΜΑ

Δεν χρειαζόταν η απόδραση του Χριστόδουλου Ξηρού και το διάγγελμα για να αναδειχθεί το θέμα της πλέον ακραίας μορφής πολιτικής βίας στη χώρα μας, της δολοφονικής τρομοκρατίας: έπειτα από ανάπαυλα 3 χρόνων, το 2013 είχαμε ξανά τρεις νεκρούς (Παύλος Φύσσας, Μανώλης Καπελώνης, Γιώργος Φουντούλης). Και το «ελεύθερο μέλος της 17Ν» μας απείλησε ότι θα υπάρξουν στο άμεσο μέλλον πολλοί περισσότεροι. Ελπίζω ότι δεν θα καταφέρει να πραγματοποιήσει την απειλή του. Αν αυτοί που οργάνωσαν την απόδραση διαθέτουν τα επιχειρησιακά μέσα να πραγματοποιήσουν δολοφονικές επιθέσεις «ανώτερης κλίμακας» δεν θα είχαν ανάγκη τον Χριστόδουλο Ξηρό. Αν ήθελαν να αποκτήσουν συμβολικό πλεονέκτημα, δεν νομίζω ότι ο Ξηρός τους το προσφέρει: όχι μόνο τον απαρνήθηκαν οι σύντροφοί του αλλά και ο ίδιος είχε αρνηθεί οποιαδήποτε σχέση με τη 17Ν στο δικαστήριο. Σε ποιο αντάρτικο επιστρέφει αυτός που δεν μετείχε ποτέ; Λιποψυχίες δεν συγχωρούνται, ο Χριστόδουλος Ξηρός είναι ξοφλημένος όσες άγιες εικόνες ηρώων και αν επιστρατεύσει για να εξιλεωθεί. Αν δεν περιοριστεί να απολαμβάνει τη σχετική ελευθερία που προσφέρει η παρανομία, ο πραγματικός κίνδυνος μου φαίνεται είναι να αναδειχθεί όχι σε στρατηγό που θα καθοδηγήσει την επίθεση αλλά σε μάρτυρα που θα θυσιαστεί παίρνοντας και εχθρούς μαζί του.

Εγκώμιο του έρωτα: Διαβάζοντας το «Éloge de l’amour» [Εγκώμιο του έρωτα] του Αλαίν Μπαντιού

Κώστας Ντιος: "Ο πειρασμός του Αγίου Αντωνίου"

Της Έφης Γιαννοπούλου , REDNotebook

Πρέπει να ξαναεπινοήσουμε τον έρωτα, αυτό το ξέρουμε.

Αρτύρ Ρεμπώ, Μια εποχή στην κόλαση 

Για τον Αλαίν Μπαντιού η ύπαρξη της φιλοσοφίας προσδιορίζεται από τέσσερις όρους, τέσσερις διαδικασίες αλήθειας, και αυτές είναι: η επιστήμη (και πιο συγκεκριμένα το μάθημα), η τέχνη (και πιο συγκεκριμένα το ποίημα), η πολιτική (και πιο συγκεκριμένα η πολιτική στην υποκειμενική της διάσταση ή πολιτική χειραφέτησης) και ο έρωτας (και πιο συγκεκριμένα η διαδικασία που εισάγει στη διάσταση της αλήθειας τη διάζευξη των έμφυλων θέσεων). Δεν είναι λοιπόν τυχαίο πως διατυπώνει ένα «Εγκώμιο του έρωτα» σε μια συζήτηση με τον Νικολά Τουόν, αρχικά στο πλαίσιο του Φεστιβάλ της Αβινιόν το 2008, κατόπιν σε βιβλίο που εκδόθηκε το 2009 στις εκδόσεις Flammarion. Με αφετηρία μια διαφήμιση του σάιτ γνωριμιών Meetic, ο Μπαντιού προχωρά σε ένα στοχασμό πάνω στον έρωτα ως διαδικασία διακινδύνευσης, πολύ διαφορετική από τον έρωτα μηδενικού ρίσκου που διαφημίζει η εποχή του καταναλωτισμού και των διαδικτυακών γνωριμιών, και διαγιγνώσκει την ανάγκη να επανεπινοήσουμε τον έρωτα με βασικά στοιχεία του το ρίσκο και την περιπέτεια, ενάντια στην ασφάλεια του ασφαλιστικού συμβολαίου και την άνεση των περιορισμένων απολαύσεων. Ο έρωτας απειλείται, υποστηρίζει ο γάλλος φιλόσοφος, από μια φιλελεύθερη λογική της εμπορευματοποίησης και του μηδενικού ρίσκου, από μια λογική που θεωρεί ως κινητήρια δύναμη της ζωής το ατομικό συμφέρον. Για τον Μπαντιού, ο έρωτας είναι μια κατασκευή αλήθειας, της αλήθειας του Δύο, μιας κατασκευής του κόσμου βασισμένης όχι στην ταυτότητα αλλά στη διαφορά.

Η αβάσταχτη γοητεία του μικρού

Κώστας Ντιός

 Του Γιώργου Παγουλάτου,  Καθημερινή, 26.01.14

Το μικρό δεν είναι πάντα ωραίο, είναι όμως συχνά ακατανίκητο. Η οικονομία μας είναι δομημένη στις μικρές, πολύ μικρές, αντιπαραγωγικές μονάδες. Ομως η γοητεία του μικρού συχνά επεκτείνεται και στο πολιτικό σύστημα. Δεν υπάρχει άλλη χώρα στην Ευρώπη με τόσο πολλά μικροαφεντικά και αυτοαπασχολούμενους, όπως τεκμηριώνει ο Αρίστος Δοξιάδης στο «Αόρατο ρήγμα». Οι ιδιοκτήτες των μικρών μονάδων προτιμούν να τις κρατούν μικρές και οικογενειακές για να διατηρούν τον έλεγχο. Ελάχιστες είναι ανταγωνιστικές, έχοντας πιάσει επιτυχώς μια συγκεκριμένη μικρή γωνιά της αγοράς. Συνήθως όμως είναι αναποτελεσματικές. Και στην πολιτική, πολλοί ονειρεύονται να φτιάξουν ή να διατηρήσουν το δικό τους μικρό μαγαζί. Δεν έχει σημασία ότι είναι μικρό και φθίνον, αλλά ότι είναι δικό τους. Κόμματα με σημαντική ιδεολογική συνάφεια επιλέγουν παρά ταύτα να μη συνεργαστούν. Στις εκλογές του Μαΐου 2012, τρία συγγενή φιλελεύθερα-κεντρο-κεντροδεξιά κόμματα έλαβαν το καθένα γύρω στο 2%, με αποτέλεσμα να μην εκλεγεί κανένα. Προφανώς έκριναν ότι οι μεταξύ τους διαφορές ήταν σημαντικότερες από τα διακυβεύματα των εκλογών. Τρία νέα κόμματα εμφανίστηκαν τις τελευταίες δέκα μέρες, δύο κεντρο-φιλελεύθερα και ένα σοσιαλιστικό. (Εξαιρώ τη Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη, που δεν είναι ίδρυση κόμματος αλλά ανοιχτή πρόσκληση για συμπόρευση.) Κάποια είναι αμιγώς αρχηγικά, άλλα συνιστούν αξιόλογες προσπάθειες που εμπλουτίζουν τον πλουραλισμό.

Το διακύβευμα των ευρωεκλογών

 

Του Π. Κ. Ιωακειμίδη, ΝΕΑ

Tο αίτημα για «καλύτερη Ευρώπη» ορίζει την εκλογική δυναμική στην Ελλάδα

Μια πρόσφατη δημοσκόπηση έδειξε ότι μόλις το 19% του ελληνικού πληθυσμού «επιδοκιμάζει» την Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ). Πρόκειται δημοσκοπικά για σχεδόν ολική κατάρρευση της υποστήριξης προς την Ενωση που στο παρελθόν άγγιζε το 70% ή και περισσότερο. Σημαίνει αυτή η κατάρρευση απόρριψη της Ενωσης; Η απάντηση, νομίζω, είναι εμφανώς όχι. Η απόρριψη δεν σημαίνει ότι το 81% των ελλήνων πολιτών επιλέγει άλλο δρόμο εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης, αν και ένα σχετικά μικρό ποσοστό κινείται προς την εξω-ευρωπαϊκή λογική. Η σημαντική πλειοψηφία όμως φαίνεται να θέλει μια «άλλη Ευρώπη». Και τούτο αντανακλάται στο γεγονός ότι, παρά τα προβλήματα, τις επώδυνες συνέπειες των πολιτικών λιτότητας κ.λπ., ένα ποσοστό που κυμαίνεται γύρω στο 60 με 65% στηρίζει τη συμμετοχή της χώρας στην ευρωζώνη, στο ενιαίο νόμισμα, το ευρώ. Επομένως, η πλειοψηφία των πολιτών φαίνεται να απορρίπτει μια συγκεκριμένη εκδοχή της Ευρωπαϊκής Ενωσης - αυτή που στα μάτια τους έφθασε να ταυτίζεται με τη δρακόντεια λιτότητα, τη δραστική μείωση των όρων διαβίωσης, την κοινωνική εξαθλίωση και βεβαίως τη διογκούμενη ανεργία (ιδιαίτερα την ανεργία των νέων). Η αντίδραση συνεπώς των ελλήνων πολιτών δεν φαίνεται παράλογη. Με όρους κοινωνικής, πολιτικής ανάλυσης, η κατάρρευση του ποσοστού υποστήριξης εμφανίζεται ως ορθολογική αντίδραση, αφού η Ενωση εμφανίζεται να λειτουργεί όχι ως συντελεστής μεγιστοποίησης της ευημερίας, αλλά ως ακριβώς το αντίθετο - συρρίκνωσης της ευημερίας (όρων διαβίωσης, εισοδήματος κ.λπ.).

Συναγερμός στην Ευρώπη

 

Της Ελίζας Παπαδάκη, ΝΕΑ

 Η διόγκωση της ανεργίας και της φτώχειας διαλύει την κοινωνική συνοχή

Η νέα έκθεση για την απασχόληση και τις κοινωνικές εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση έχει όλα τα στοιχεία για να συγκλονίσει την κοινή γνώμη. Γιατί δείχνει ότι έξι χρόνια αφότου ξέσπασε η μεγάλη κρίση, με την κατάσταση στις αγορές να έχει πλέον εξομαλυνθεί, η ανεργία εξακολουθεί να ανεβαίνει· μαζί της και η φτώχεια, όχι μόνο στους ανέργους αλλά και σε πολλούς ανθρώπους που έχουν κάποια δουλειά· μαζί και ο αριθμός των νέων που ούτε εργάζονται ούτε σπουδάζουν ούτε επαγγελματική κατάρτιση παρακολουθούν, που δεν βρίσκονται πουθενά. Αυτό δεν αφορά μόνο τις χώρες της λεγόμενης «περιφέρειας» -  εμάς, τους Ισπανούς, τους Ιταλούς, τους Πορτογάλους - όπου τα πράγματα είναι σαφώς χειρότερα, αλλά την Ευρώπη στο σύνολό της: η επιδείνωση συνεχίζεται σε πάνω από τα δύο τρίτα των χωρών-μελών, οι ανισότητες εντείνονται. Αναλυτικά τεκμηριώνει η έκθεση ότι όσο διατηρείται το υφιστάμενο σήμερα πλαίσιο των πολιτικών σε εθνικό και σε κοινοτικό επίπεδο οι ευρωπαϊκοί στόχοι της κοινωνικής συνοχής και της αποκατάστασης καλής απασχόλησης για τη μεγάλη πλειονότητα θα απομακρύνονται. Μια τέτοια εξέλιξη όμως θα υπονομεύει όλο και περισσότερο την εμπιστοσύνη των πολιτών στην Ευρωπαϊκή Ενωση - για να οδηγήσει τελικά στη διάλυσή της. Ακόμα δεν πρέπει να την κρίνουμε αναγκαστική. Αλλά γεγονός είναι, προειδοποιεί ο αρμόδιος επίτροπος Λάζλο Αντορ, ότι η απασχόληση και οι κοινωνικές συνθήκες δεν θα βελτιωθούν χωρίς ισχυρές δημόσιες πολιτικές, περαιτέρω ολοκλήρωση στην ευρωζώνη, μεγαλύτερη αλληλεγγύη εντός και μεταξύ των κοινωνιών.

Αφήστε τους Ελληνες να δουλέψουν!

Του Νίκου Ξυδάκη, Καθημερινή, 24.01.14
Τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής επιβεβαιώνουν ό,τι σωρεύει η καθημερινή εμπειρία: το ρεύμα μετανάστευσης αυξάνεται εντυπωσιακά. Από το 2009 έως το 2011, η μετανάστευση Ελλήνων προς χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης αυξήθηκε κατά 170%. Το 2012, ένας στους τέσσερις Ελληνες επιθυμούσε να μεταναστεύσει μόνιμα, το 4% το σχεδίαζε για τον επόμενο χρόνο. Μόνο στη Γερμανία, την τελευταία τριετία μετανάστευσαν 25.000 Ελληνες, πολλοί εκ των οποίων είναι γιατροί, μηχανικοί, εκπαιδευμένοι επιστήμονες και επαγγελματίες. Προ μηνών υπουργός του κρατιδίου Β. Ρηνανίας - Βεστφαλίας μού περιέγραφε την κατάσταση στην κοιλάδα του Ρουρ, τη βιομηχανική καρδιά της Γερμανίας· πώς προσπαθούν να κάνουν πιο άνετη και ενδιαφέρουσα τη ζωή στις κωμοπόλεις της περιοχής για να προσελκύσουν εργαζόμενους στη βιομηχανία. Θέλουμε πολύ να έρθουν τεχνικοί απ’ όλη την Ευρώπη, η Γερμανία αντιμετωπίζει οξύ δημογραφικό πρόβλημα, ο πληθυσμός της γερνάει. Παρατήρησα ότι πολλοί νέοι Ελληνες αναζητούν εργασία στη Γερμανία, ιδίως οι πολυπροσοντούχοι επιστήμονες. Αχ, θέλουμε πολύ να έρθουν! απάντησε. Και η επίσης γερασμένη Ελλάδα, με το τρύπιο ασφαλιστικό σύστημα, τι θ’ απογίνει; ρώτησα. Εχετε δίκιο, αλλά τι να κάνουμε; Κι εμείς τους χρειαζόμαστε πολύ, απάντησε. Ηταν ειλικρινής και ευγενέστατη. Εργαζόταν με θέρμη για το μέλλον της πατρίδας της.

H πόλη ως/σε μετάβαση, η ποικιλότητα ως εχθρός

Του Κωστή Παπαϊωάννου, ΧΡΟΝΟΣ, 24.01.14 
Η μεσαία τάξη ως ραχοκοκαλιά του κοινωνικού σώματος ορίζει τις αποχρώσεις της ετερότητας
Είναι ευεξήγητη η εσχάτως εντονότερη νοσταλγία ενός ωραιοποιημένου παρελθόντος τάχα κοινής προκοπής, συνοχής, ομοιογένειας και μηδενικής ποικιλότητας. Δεν αρκεί όμως για να δεχτούμε το άτοπο, ότι δηλαδή μπορεί να υπάρχει κοινότητα αδιαφοροποίητη. Πάντα υπάρχει ποικιλότητα και επιπλέον αυτή την ποικιλότητα πάντα κάπως τη διαχειριζόμαστε. Έτσι και κάθε πόλη διαχειρίζεται τις εντός της διαφοροποιήσεις με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Δεν υπάρχει μη διαχείριση. Είναι πολλών επιπέδων οι αναγνώσεις της ποικιλότητας: οι δομικές κοινωνικές ανισότητες με πολεοδομική αποτύπωση, η εθνοτική και φυλετική ποικιλότητα διαφορετικής έντασης, δηλαδή με πυκνώσεις και αραιώσεις στον χώρο της πόλης, οι εκδοχές της ποικιλότητας στην ίδια τη λειτουργική οργάνωση του αστικού χώρου, η ποικιλότητα που εκφράζεται μέσα από τις αποτυπώσεις του πολιτισμού και την εξέλιξη της πόλης στον χώρο και τον χρόνο, οι ποικιλότητες των υποδιαιρέσεων με ηλικιακά και γενεακά κριτήρια, οι υποκουλτούρες της πόλης που αποτυπώνονται κυρίως με την παρουσία και τη δράση στον δημόσιο χώρο και τη σχέση μαζί του.

Είναι η δημοκρατία … αντιμνημονιακή;

Κώστας Ντιός

Της Βάσως Κιντή, www.metarithmisi.gr
 Διαβάζοντας το report του think tank DEMOS σχετικά με την οπισθοχώρηση της δημοκρατίας στην Ευρώπη, αισθάνθηκα ντροπή, βαθειά θλίψη και στενοχώρια. Η χώρα μας δεν έχει οπισθοχωρήσει απλώς ως προς τους δείκτες της έρευνας. Έχει καταβαραθρωθεί. Όχι ότι ήταν ιδιαίτερα ψηλά αλλά σήμερα βρίσκεται στην τελευταία ή τις τελευταίες θέσεις μαζί με τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία. Αν ήταν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η Αλβανία (δεν βάζω τις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας γιατί μάλλον θα μας ξεπερνούσαν σε αρκετούς δείκτες) θα βρισκόμασταν στον φυσικό μας χώρο, τα Βαλκάνια, που ναι μεν βρίσκονται γεωγραφικά στην Ευρώπη αλλά δεν ανήκουν σ’ αυτή κατά την προσφυή διατύπωση το Mark Mazower: in Europe but not of it. Και δεν ανήκουν σ’ αυτή διότι διατηρούν τουλάχιστον στο φαντασιακό της Δύσης μια εικόνα πρωτογονισμού (primitivism), βίας, εθνικιστικών ανταγωνισμών, ανομίας και διαφθοράς. Τα μεταπολεμικά χρόνια, η Ελλάδα ήταν ένα περιθωριακό μέρος της Δύσης, γράφει πάλι ο Mazower, όταν τα υπόλοιπα Βαλκάνια αποτελούσαν μέρος της κομμουνιστικής Ανατολικής Ευρώπης. Τώρα, μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού, συναντιόμαστε στις τελευταίες θέσεις των κατατάξεων για τη δημοκρατία στην Ευρώπη. Είμαστε μαζί με τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία στις τελευταίες θέσεις ως προς τον έλεγχο της διαφθοράς, ως προς τον σεβασμό για τα θεμελιώδη δικαιώματα και ελευθερίες, και ως προς τις εκλογικές και διαδικαστικές πτυχές της δημοκρατίας. Είμαστε τελευταίοι στην πολιτική σταθερότητα και την απουσία της βίας και το πιο διεφθαρμένο κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης –στην 94η θέση από 176 χώρες, στην ίδια θέση με το Μπενίν, την Κολομβία και τη Μογγολία. Ήμασταν στο περιθώριο και τώρα γινόμαστε παρίες.

Κοινωνική πολιτική για μια ρημαγμένη χώρα

 Του Μάνου Mατσαγγάνη, Athens Voice

Oι πολιτικές ελίτ, όλων των αποχρώσεων, απαρτίζονται κατά κανόνα από άτομα πιο μορφωμένα και πιο εύπορα από το μέσο όρο. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με όσους άλλους ασχολούνται με τα κοινά. Ο αγώνας για την επιβίωση δεν αφήνει ούτε χρόνο ούτε μυαλό για άλλα. Αυτό ισχύει πάντα και παντού. Ο προφανής κίνδυνος είναι οι συνήθως καλοπροαίρετοι άνθρωποι που αγωνιούν για το μέλλον της χώρας να αποκοπούν από τις πιο άμεσες και πιο πιεστικές αγωνίες ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας. Το λιγότερο που πρέπει να κάνουμε είναι να μην ξεχνάμε ότι ζούμε σε μια ρημαγμένη χώρα.

Το «νέο κοινωνικό ζήτημα»

Τα τελευταία χρόνια η χώρα μας έγινε πιο άνιση. Όχι τόσο επειδή οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι – αυτό δεν φαίνεται να συνέβη. Αλλά επειδή οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της ομάδας μας στο πανεπιστήμιο, 14% των συμπολιτών μας είχαν το 2013 τόσο χαμηλό εισόδημα που δεν ήταν σε θέση να αγοράσουν ένα βασικό καλάθι αναγκαίων αγαθών χωρίς να ανατρέξουν σε αποταμιεύσεις του παρελθόντος, ή να δανειστούν, ή να αφήσουν απλήρωτους λογαριασμούς. Το 2009 το αντίστοιχο ποσοστό ήταν μόλις 2%. Έγραψα παραπάνω «οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι». Για την ακρίβεια, οι παραδοσιακές κατηγορίες με χαμηλό εισόδημα (π.χ. οι ηλικιωμένοι που ζουν στην ύπαιθρο) φαίνεται να έχασαν λιγότερα από τον υπόλοιπο πληθυσμό. Οι μεγάλοι χαμένοι δεν είναι αυτοί, αλλά μια νέα κατηγορία που τους έχει εκτοπίσει από τα χαμηλότερα σκαλοπάτια της κατανομής εισοδήματος (κυρίως οικογένειες ανέργων, συχνά με παιδιά, που ζουν στις πόλεις). Πολλές από αυτές τις οικογένειες έχουν βρεθεί χωρίς κανένα εργαζόμενο μέλος, χωρίς επίδομα ανεργίας ή άλλη εισοδηματική ενίσχυση, και συχνά χωρίς βιβλιάριο ασθένειας.

Ας σταματήσει κάποια στιγμή αυτό το παραμύθι με τους αγανακτισμένους

Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

Στην Αργεντινή γίνονται αιματηρές συγκρούσεις. Απολογισμός 12 νεκροί. 13 χρόνια μετά τη χρεοκοπία οι άνθρωποι λεηλατούν τα σούπερ μάρκετ γιατί δεν έχουν να φάνε. Κι όμως κάποιοι μας έλεγαν μακάρι να κάναμε ό,τι η Αργεντινή. Στη Βενεζουέλα γίνονται διαδηλώσεις εναντίον της εγκληματικότητας. Οι δολοφονίες και οι ληστείες είναι οι περισσότερες στον κόσμο. Το νόμισμα υποτιμήθηκε 44%, μετά άλλο 32% κι αυτό που απέμεινε αλλάζεται στη μαύρη αγορά με δολάρια, 6 φορές κάτω από την επίσημη ισοτιμία. Μία από τις μεγαλύτερες πετρελαιοπαραγωγικές χώρες του κόσμου ζει εξαθλιωμένα. Κι όμως κάποιοι μας έλεγαν να ακολουθήσουμε το δρόμο της Βενεζουέλας και του Ισημερινού. Στην Ουκρανία, πάλι, γίνονται κάθε μέρα διαδηλώσεις. Οι Ουκρανοί πιέζουν την κυβέρνηση να προχωρήσει στη σύνδεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση και να αψηφήσει τις αντιρρήσεις της Μόσχας. Αυτοί θέλουν να μπουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εμείς τη θεωρούμε Δ΄ Ράιχ και κάποιοι μας προτρέπουν να την εγκαταλείψουμε. Για όλο τον πλανήτη Γη, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η πιο δημοκρατική περιοχή του κόσμου, με τις περισσότερες κοινωνικές παροχές, τα πιο προστατευμένα εργασιακά δικαιώματα, τις μεγαλύτερες ελευθερίες, το κράτος δικαίου. Εμείς μιλάμε για Νταχάου και εργασιακό μεσαίωνα. Για Δ΄ Ράιχ και φούρνους της Μέρκελ. Για γενοκτονίες και ανθρωπιστικές καταστροφές. Ήταν τόσο καλύτερη η κατάσταση στην Ελλάδα, ώστε να θεωρούμε την Ευρώπη, τον παράδεισο δηλαδή συγκριτικά με τον υπόλοιπο κόσμο, στρατόπεδο συγκέντρωσης όπου καταπατώνται τα ανθρώπινα δικαιώματα και διαλύεται η εργατική νομοθεσία; Φυσικά και είμαστε καλύτερα. Καλύτερα για ποιους όμως;

H Ναόμι Κλάιν διαγράφει τον Τατσόπουλο από το facebook

Κώστας Ντιός: "Το ψάρεμα του τόνου"

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ, 21,01.14

Ο Πέτρος Τατσόπουλος φαίνεται να διαγράφηκε επειδή εξέφρασε την άποψη ότι «υπάρχουν άνθρωποι, μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, που μπορεί να βλέπουν με συμπάθεια τις ιδέες των μελών της 17ης Νοέμβρη». Αυτή η διαγραφή, όπως και πολλές προηγούμενες, συνδέεται με μια περιοριστική αντίληψη για την έκταση της ελευθερίας έκφρασης όχι μόνο των βουλευτών ενός κόμματος, αλλά και των στελεχών του και πολλές φορές ακόμη και των επιστημονικών συνεργατών του. Έχουμε ένα κομματικό σύστημα (εκτός του ΚΚΕ) που κλείνει σ’ όλες τις πτώσεις τη φράση «ελευθερία έκφρασης», αλλά εννοεί την ελευθερία εσωκομματικής διαφωνίας και έκφρασης των αντιπάλων του και όχι των στελεχών του. Η ουσία της διαγραφής Τατσόπουλου βρίσκεται σε μια άλλη δήλωσή του. Αυτός υποστήριξε ότι «αν θέλουμε να ξαναβρούμε την ουσία του πολιτικού λόγου πρέπει να αποσπάσουμε τα πρόσωπα από την πολιτική συνομωσιολογίας». Σ’ αυτή εδώ τη χώρα όντως έχουν ιδιαίτερη πέραση οι θεωρίες της συνομωσιολογίας. Ακόμη και ο ίδιος ο διαγραφής βουλευτής έχει κατά καιρούς εκφράσει την απόλυτη εκτίμηση του, σε μια πρωθιέρεια των θεωριών συνομωσίας, στη Ναόμι Κλάιν, με την οποία συνομιλεί και ο πρώην αρχηγός του. Μια συγγραφέας που υποβιβάζει τις οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις σε πράξεις που λαμβάνουν χώρα στα κλειστά γραφεία των πολυεθνικών. Η αθλιότητα της θεωρίας σ’ όλο της το μεγαλείο, όπως έγραφε σε μια παρόμοια περίπτωση και ο παππούς Μαρξ.

Βούλγαρης για την Κεντροαριστερά:«Νέο Συμβόλαιο του ευρύτερου δημοκρατικού χώρου με τον εαυτό του»

«Ούτε συγκόλληση μηχανισμών, ούτε προσωπικές στρατηγικές, ούτε αδιαφανείς συνεννοήσεις» - Εκδήλωση της πρωτοβουλίας των «58» στο Περιστέρι (BHMA)

Ο κ. Βούλγαρης εκτίμησε ότι η χώρα μπαίνει σε νέα πολιτική φάση: Οι δημοσιονομικοί στόχοι επιτεύχθηκαν με φοβερές θυσίες, αλλά οι  μεταρρυθμίσεις είναι ακόμα ελλιπείς για να πούμε ότι έχουμε ξεπεράσει τον κίνδυνο. Η ύφεση έχει αρχίσει να ξεπερνιέται όπως δείχνουν όλοι οι πρόδρομοι δείκτες και ότι φέτος θα δούμε τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης. Αλλά η ανάπτυξη δεν έχει ακόμα σταθερές βάσεις. Το Μνημόνιο τελειώνει, αλλά όχι η ανάγκη δανειοδότησης της χώρας. «Το ερώτημα που βάζουμε και θα βάζουμε είναι: στη νέα φάση θα κάνουμε τα ίδια λάθη; Ή θα μάθουμε κάτι από το κακό παρελθόν;», είπε.  

Επιπλέον έθεσε και τις προτεραιότητες για τις οποίες θα πρέπει να πρωτοστατήσει η παράταξη.  

-Σχέδιο ανασυγκρότησης που να αρχίζει από τους «κάτω», από τους αδύναμους που πλήρωσαν πολύ και άνισα.

-Αλλαγή στο κράτος πρόνοιας που σήμερα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το «νέο κοινωνικό ζήτημα», την ανεργία και τη νέα φτώχεια, που μαστίζουν πρωτίστως τα αστικά νοικοκυριά με άνεργα μέλη και παιδιά.

-Προτεραιότητα στις οικογένειες με παιδιά χωρίς κανέναν εργαζόμενο, συχνά χωρίς βιβλιάριο ασθένειας, χωρίς επίδομα ανεργίας ή άλλη εισοδηματική ενίσχυση. Αυτό είναι ντροπή εθνική. Ειδικοί μας έχουν καταθέσει προτάσεις. Δωρεάν πρόσβαση σε ένα βασικό πακέτο υπηρεσιών υγείας για όλους - και ειδικά για τους φτωχούς, για τους ανέργους, για τους ηλικιωμένους, για τους χρόνια ασθενείς.

Η αναγέννηση της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης, πρέπει να είναι «ένα Νέο Συμβόλαιο του ευρύτερου δημοκρατικού χώρου με τον εαυτό του», επισήμανε ο κ. Ι. Βούλγαρης σε εκδήλωση της πρωτοβουλίας των «58» στο Περιστέρι, με ομιλητή επίσης τον κ. Στ. Μπένο.

Ποια αριστερά λοιπόν;

Του Προκόπη Δούκα, Athens Voice

Στη μικροπολιτική επαρχιώτικη εσωστρέφεια της συζήτησης περί αθεΐας και εκκλησίας, όταν ο ένας λοξοκοιτάει (για πολλοστή φορά) τη θρησκοληψία και τον εθνικισμό που τροφοδότησε τη Χρυσή Αυγή, αναζητάς την εναλλακτική. Η «εναλλακτική» όμως φιλάει σταυρούς πια, για να μην τα «χαλάσει» με την εκκλησία. Ακριβώς όπως το λαϊκό ΠΑΣΟΚ, 30 χρόνια πριν. Αναζητώντας λοιπόν την αριστερά που θα έπρεπε να είχαμε (όπως άλλωστε θα έπρεπε να είχαμε και μια σοβαρή κεντροαριστερά, αλλά και μια σοβαρή κεντροδεξιά), ανακαλύπτεις μόνο μια αριστερά που δεκαπλασίασε τη δύναμή της δημιουργώντας μια φούσκα από το 4% στο 40%, συμπεριλαμβάνοντας τους πάντες από τον αριστερισμό ως τον αναγεννημένο παλαιοπασοκισμό (με χειρότερο μάλλον τον τελευταίο), αλλά που με καμιά κομματική της έκφραση δεν μπορεί να ικανοποιήσει. Ποια αριστερά λοιπόν είναι διαθέσιμη για να στηρίξει ο προοδευτικός, δημοκρατικός, μετριοπαθής πολίτης; Η αριστερά που κραυγάζει εμφυλιοπολεμικά συνθήματα του τύπου «ψυχή βαθιά» και «ραντεβού στα γουναράδικα», αυτά που οι πατεράδες μας (που συμμετείχαν στον εμφύλιο) θα ντρέπονταν να ακούσουν σήμερα;

Παναγιώτης Καρακούσης: Η τρόικα αντιμετώπιζε τη χώρα σαν επιτραπέζιο παιχνίδι

Ο γενικός διευθυντής Θησαυροφυλακίου και Προϋπολογισμού του υπουργείου Οικονομικών, ύστερα από 38 χρόνια υπηρεσίας, εξηγεί ποιοι έφταιξαν για το ότι φτάσαμε ως εδώ και εκτιμά τι μπορούμε να περιμένουμε στο εξής. (BHMA)

«Δυστυχώς, πολλοί στο πολιτικό σύστημα δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη και σήμερα, μετά απ' όσα περάσαμε, την τραγικότητα της κατάστασης». Με αυτή την πικρή γεύση αποχωρεί συνταξιοδοτούμενος ύστερα από 38 χρόνια στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους ο γενικός διευθυντής Θησαυροφυλακίου και Προϋπολογισμού κ. Παναγιώτης Καρακούσης, έχοντας ζήσει από θέσεις-κλειδιά στη δημόσια διοίκηση όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο της χώρας και ταυτόχρονα την άνοδο και την πτώση της οικονομίας. «Η χειρότερη περίοδος που έζησα ήταν τα χρόνια από το 2009 και μετά, με αποκορύφωμα την άνοιξη του 2012 όταν βρεθήκαμε στην ανάγκη να καλύψουμε το δημοσιονομικό κενό με 13,5 δισ. ευρώ. Εδώ περάσαμε ατέλειωτες ώρες, πολλά ξενύχτια, με χαμηλό ηθικό, χωρίς κουράγιο, γνωρίζοντας ότι η δυναμική των πραγμάτων ξεπερνούσε και τον πιο ρεαλιστικό σχεδιασμό. Εκανες προτάσεις που δεν τις πίστευες για συγκεκριμένα μέτρα, αλλά εκείνη τη στιγμή τις θεωρούσες αναγκαίες μπροστά στην πιθανότητα η χώρα να καταρρεύσει».

Η οικονομία προσαρμόζεται, καιρός να αλλάξουμε και εμείς

 

Της Αντιγόνης Λυμπεράκη, ΒΗΜΑ

Συζητάμε την κρίση παγίως με τεχνικούς μακροοικονομικούς όρους. Την παρουσιάζουμε σαν θεομηνία, κάτι που ήρθε «από ψηλά και έξω»: μια κατάσταση ανωτέρας βίας. Ετσι ούτε αυτοί που σχολιάζουν ούτε, πολύ περισσότερο, οι άνθρωποι που ακούν πολυκαταλαβαίνουν περί τίνος πρόκειται και πώς τους αφορά ατομικά. Οι τεχνοκράτες μιλάνε τεχνοκρατικά, οι μακροοικονομολόγοι μακροοικονομικά, οι τροϊκανοί «τροϊκανά». Για τον μέσο πολίτη, μετάφραση σε αυτά που τον αφορούν φροντίσαμε να μην υπάρχει... Χαμένοι στη μετάφραση λοιπόν, ξέρουμε όλοι πως είμαστε σε σκοτεινό τούνελ. Οι περισσότεροι κάνουμε υπομονή και θυσίες «μέχρι να περάσει η μπόρα». Ελπίδα μας είναι πως κάποια στιγμή θα βγούμε στο γνώριμο ξέφωτο της καλοκαιρίας. Στον κόσμο που ξέραμε. Αφού κανείς δεν έχει εξηγήσει διαφορετικά, ο μέσος άνθρωπος έχει δεχτεί ότι θα είναι φτωχότερος για κάποιο απροσδιόριστο διάστημα - αλλά έχει την πεποίθηση ότι ο κόπος του θα παραμείνει κατά βάση ο ίδιος. Το ασανσέρ της συλλογικής μας ευημερίας κατεβαίνει δύο ορόφους, αλλά στο ίδιο κτίριο. Η νέα θέση έχει την ίδια ακριβώς διαρρύθμιση με τους ψηλότερους ορόφους, αλλά μάλλον λιγότερο φως.

Πέθανε ο Κώστας Φιλίνης, ηγετική προσωπικότητα της ανανεωτικής Αριστεράς

  Ο Κώστας Φιλίνης, διανοούμενος, αντιστασιακός, μια από τις πιο εμβληματικές προσωπικότητες της Ανανεωτικής Αριστερας, από τους πρωτεργάτες της ίδρυσης του ΚΚΕ εσωτερικού και ευρωβουλευτής του κόμματος, έφυγε τα ξημερώματα, σε ηλικία 93 ετών. Η κηδεία του θα είναι πολιτική και θα γίνει την Τετάρτη στο Α΄ Νεκροταφείο. Ο Κώστας Φιλίνης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1921. Το 1940, σπουδαστής στο τμήμα Μηχανολόγων-Ηλεκτρολόγων του ΕΜΠ, προσχώρησε στο λαϊκό κίνημα και οργανώθηκε στην ΟΚΝΕ. Από τα ιδρυτικά στελέχη της ΕΠΟΝ το 1943, μετέχει στην εθνική αντίσταση από τη θέση του μέλους του Κεντρικού Συμβουλίου και στη συνέχεια του Προεδρείου της. Συνεχίζει τον αγώνα και μετά την απελευθέρωση. Στα χρόνια του εμφυλίου δουλεύει ως παράνομος στις οργανώσεις του ΚΚΕ της Αθήνας. Μετά από οκτώ χρόνια παρανομίας συλλαμβάνεται το 1955, καταδικάζεται σε ισόβια από το στρατοδικείο και μένει στη φυλακή μέχρι τα μέσα του 1966. Με την απελευθέρωσή του δουλεύει στην κεντρική διαφώτιση και στις οργανώσεις της ΕΔΑ και μετά ως υποδιευθυντής της Αυγής. Τον Απρίλιο του 1967, με την κήρυξη της δικτατορίας, περνάει ξανά στην παρανομία και είναι ένας από τους κυρίους οργανωτές του ΠΑΜ μαζί με τον Μίκη Θεοδωράκη. Συλλαμβάνεται τον Οκτώβριο του 1967 και καταδικάζεται πάλι σε ισόβια. Μένει στη φυλακή μέχρι το 1973 και ξανά στην παρανομία μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Από τις φυλακές της Αίγινας το 1968 κατάγγειλε με άλλους κρατούμενους αγωνιστές του ΚΚΕ τη διάσπαση του κομμουνιστικού κόμματος και υποστήριξε την ίδρυση του ΚΚΕ Εσωτερικού. Μέλος του Πολιτικού Γραφείου του, συνέβαλε στη μετεξέλιξή του σε «Ελληνική Αριστερά» (ΕΑΡ) και αργότερα στην ίδρυση του Συνασπισμού. Στα χρόνια των κρατήσεών του μετέφρασε το βιβλίο του Ζ. Γκυγιωμώ, "Κυβερνητική και διαλεκτικός υλισμός", "Για τον Μακιαβέλι, την Πολιτική και το Σύγχρονο Κράτος" του Α. Γκράμσι, τον Α΄ τόμο του βιβλίου του Νίκου Πουλαντζά, "Πολιτική εξουσία και κοινωνικές τάξεις", την "Γερμανική ιδεολογία" του Καρλ Μαρξ.

Τρεις και μία τομές στο πολιτικό σύστημα

Του Αντώνη Μανιτάκη*, Καθημερινή, 19.01.14

Ολα δείχνουν ότι ο δρόμος της βίαιης προσαρμογής της χώρας μας στις νέες συνθήκες, που διαμορφώνονται από την κυριαρχία του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, θα είναι μακρύς, επίπονος και δύσβατος. Διότι, εκτός των άλλων, δεν κατέρρευσε μόνο το μεταπολιτευτικό παραγωγικό μοντέλο, κατέρρευσε και το πολιτικό σύστημα, που περιέπεσε σε μια απίστευτη πολιτική ανυποληψία. Η σχέση εμπιστοσύνης πολίτη και πολιτικής εξουσίας ή πολιτικών έχει κυριολεκτικά διαρραγεί. Ο θεσμός του αντιπροσώπου του λαού έχει υποστεί μια εξοντωτική φθορά από τα σκάνδαλα πολιτικής διαφοράς, από την ανικανότητα των φορέων του να τιμήσουν το αξίωμα, καθώς και από την τραγική διάψευση προσδοκιών ζωής και ελπίδων των εκλογέων. Και η επούλωση του αδιόρατου μεν, φοβερά όμως πραγματικού αυτού πλήγματος είναι το κρίσιμο πολιτικό και θεσμικό διακύβευμα της χώρας μας τα χρόνια που έπονται. Η αναγκαία αποκατάσταση της αξιοπιστίας της πολιτικής δεν μπορεί, ωστόσο, να εξασφαλιστεί, αν δεν προέλθει από τις ίδιους τους βουλευτές, από τις πολιτικές δυνάμεις και τα κόμματα που φιλοδοξούν να αντιπροσωπεύουν τον λαό και να μιλούν στο όνομα και για λογαριασμό του. Αυτό επιβάλλει η λογική της δημοκρατίας. Γι’ αυτό και η πολιτική εξουσία οφείλει να προχωρήσει άμεσα, εδώ και τώρα, πριν είναι πολύ αργά και την προλάβουν άλλες εξελίξεις, σε πράξεις πολιτικής αυτοκάθαρσης.

Οι θεσμοί της χρεοκοπίας

 Του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή, 19.01.14

Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ο καπιταλισμός. Για την ακρίβεια, η απουσία του. «Στην Ελλάδα ούτε πρωταρχική συσσώρευση είχε προϋπάρξει, ώστε να αναπτυχθούν μεγάλες επιχειρήσεις του τύπου της βιομηχανικής επανάστασης, ούτε υπάρχουν συνθήκες ανταγωνισμού του σύγχρονου καπιταλισμού», γράφει ο κ. Αρίστος Δοξιάδης στο βιβλίο του «Το αόρατο ρήγμα. Θεσμοί και συμπεριφορές στην ελληνική οικονομία». «Σχεδόν όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις στην Ελλάδα είναι είτε προμηθευτές του Δημοσίου είτε πάροχοι βασικών υπηρεσιών (τράπεζες, τηλεφωνία, διανομή ενέργειας) που δεν είναι διεθνώς εμπορεύσιμοι». Αντιθέτως, στον ιδιόμορφο ελληνικό καπιταλισμό, με 57% αυτοαπασχολούμενους ή απασχολούμενους σε επιχειρήσεις κάτω των 10 ατόμων (στην Ευρώπη των «27» ο δείκτης είναι 30%, στη Γερμανία 18%, στη Δανία –η οποία κόντεψε να γίνει πρότυπό μας– 20%) διαμορφώθηκαν νοοτροπίες που έγιναν θεσμοί, οι οποίοι φρενάρουν την ελληνική οικονομία.

Αριστερά και Αριστερά

"Ο πειρασμός του Αγίου Αντωνίου", Ελαιογραφία 150x300, Κώστας Ντιός

 Του Μιχάλη Μητσού, ΝΕΑ, 18.01.14

«Η Αριστερά υπάρχει, αλλά δεν γνωρίζει πλέον ποια είναι»: η φράση αυτή, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Νουβέλ Ομπζερβατέρ» τον Νοέμβριο του 1964, είχε γοητεύσει τον Μισέλ Φουκό. Το θυμήθηκε στο τελευταίο του άρθρο ο ιδρυτής του περιοδικού, ο Ζαν Ντανιέλ, που στα 94 χρόνια του εξακολουθεί να σκέπτεται αριστερά, να γράφει αριστερά και να πιστεύει στην Αριστερά. «Η ιστορία αλλάζει», τονίζει, «η γεωπολιτική συγκυρία δεν ήταν ποτέ τόσο ταραγμένη, οι άνθρωποι δεν είχαν ποτέ στο παρελθόν δημιουργήσει τόσους θεούς, που αλληλοσπαράσσονται από τη στιγμή που θέλουν είτε να επιβάλουν έναν και μόνο σε όλους είτε να εξαλείψουν όλους τους υπόλοιπους. Σε ό,τι αφορά τις ιδέες, αντιπαραθέτουμε τον σκοπό με τα μέσα, την επανάσταση με τη μεταρρύθμιση, τη νοσταλγία της ιστορικής κληρονομιάς με τις ψευδαισθήσεις της προόδου: οι ίδιες ιδέες εξακολουθούν να καθορίζουν τη ζωή της Αριστεράς, αν όχι των ίδιων των εθνών». Την περασμένη εβδομάδα συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια από τον θάνατο του Νορμπέρτο Μπόμπιο, του οποίου το βιβλιαράκι «Δεξιά και Αριστερά» (επανεκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Πόλις) είναι πολύτιμο σε μια εποχή σύγχυσης και ισοπέδωσης.

Οι 58 και το μεγάλο ναι της ΔΗΜΑΡ

 

Κώστα Ντιος

Του Ανδρέα Παπαδόπουλου, ΝΕΑ, 18.01.14

Η χώρα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, όπου, κατʼ ουσίαν, καλείται να αποφασίσει πώς θα πορευτεί από εδώ και πέρα. Τι θα γράφουν οι ράγες πάνω στις οποίες θα βαδίσει. Ουσιαστικά αναζητείται το «νέο εθνικό πρόταγμα» και ταυτόχρονα οι δυνάμεις εκείνες που θα μπορούν να το υλοποιήσουν. Τα πράγματα είναι πλέον δεδομένα: από τη μία έχεις μια παλαιοκομματική ΝΔ, η οποία ακολουθεί πλήρως την πολιτική που κατήγγελλε, ακυρώνοντας τα αλήστου μνήμης Ζάππεια (1, 2, 3 κ.ο.κ.). Μια ΝΔ που τοποθετεί σε κρίσιμα πόστα παιδιά του κομματικού σωλήνα προκειμένου να τηρηθούν οι εσωκομματικές ισορροπίες. Πλην λίγων εξαιρέσεων, επιλέγει υπουργούς επιρρεπείς στο ρουσφέτι και στις συντεχνίες και πρόσωπα από τον πάγκο της Πολιτικής Ανοιξης ή του ερεβώδους Δικτύου 21. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η απίστευτη επιλογή για το Ελληνικό Ιδρυμα Πολιτισμού. Από την άλλη έχεις έναν ΣΥΡΙΖΑ που δεν ξέρει πού πατά και πού βρίσκεται. «Ετσι, χωρίς πρόγραμμα», που έλεγε και η Μαρία Ρεζάν. Εναν ΣΥΡΙΖΑ που ακόμα ταλαντεύεται αν ο Κουφοντίνας είναι δολοφόνος ή κοινωνικός αγωνιστής. Αν το ευρώ είναι φετίχ ή όχι. Εναν ΣΥΡΙΖΑ που στο δίλημμα Τατσόπουλος ή... γουναράδικα επιλέγει το δεύτερο.

Πρυτάνεις: η αξιοπρεπής επιλογή της παραίτησης

 Των Αστέριου Κατσαμούρη και Μάρκου Ασσαελ*

Αν, λοιπόν, αυτόν τον έλεγχο δεν μπορούν να τον ανεχθούν οι πρυτάνεις, εμμένοντας σ’ ένα διοικητικό καθεστώς «πρυτανικής απολυταρχίας», επενδυμένης με αριστερόλογη συνθηματολογία περί δήθεν αυτοδιοίκητου, δημοκρατικού πανεπιστημίου, ας παραιτηθούν. Ισως έτσι καταφέρουν να αποδείξουν ότι η ασυνήθιστα έντονη και ομόφωνη αντίδρασή τους στον νόμο δεν έγινε ή δεν γίνεται για τη διατήρηση των προνομίων τους.

Ως γνωστόν, τον Αύγουστο του 2011, 255 βουλευτές από τους 300 (ποσοστό 85%!), ψήφισαν το νέο θεσμικό πλαίσιο για τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (AEI), γνωστό και ως «νόμος Διαμαντοπούλου». Αυτονόητο συνεπακόλουθο θα ήταν να εφαρμοστεί χωρίς καθυστερήσεις ο νόμος μετά την ασυνήθιστα μεγάλη κοινοβουλευτική του αποδοχή. Ωστόσο, κάτι τέτοιο, δυστυχώς, δεν έγινε, αποδεικνύοντας την παθογένεια και τα ελλείμματα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στη χώρα μας.

Αργός ή ξαφνικός θάνατος;

Του Ευτύχη Παλλήκαρη, Athens Voice

Πολλοί υπουργοί και βουλευτές μάς εκμυστηρεύονται τα τελευταία 24ωρα το φόβο τους μη τυχόν και συμβεί ένα «εκλογικό ατύχημα», με έναν «ξαφνικό θάνατο» της κυβέρνησης είτε από σκοπιμότητα του πρωθυπουργού είτε από κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ. Σημειώνουμε: φοβούνται και όχι προσδοκούν. Αλλά κάνουν ένα βασικό λάθος. Το «ατύχημα» ήδη συμβαίνει. Το βιώνουμε πλέον καθημερινά. Και είναι η χωρίς προσχήματα παρατεταμένη προεκλογική περίοδος με δύο σταθμούς: τον ερχόμενο Μάιο με τις αυτοδιοικητικές εκλογές και, κυρίως, τις ευρωεκλογές, και τον Φεβρουάριο του 2015 με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Μπροστά στον εκλογικό αυτό μαραθώνιο, οι βασικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας υποτάσσουν τα πάντα: μεταρρυθμίσεις, ανάπτυξη και αντιμετώπιση της ανεργίας, ρευστότητα στην αγορά, συνταγματικές αλλαγές, θεσμικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, κοινή λογική – όλα. Ακόμα και η εκλογολογία έχει ξεφτίσει. Αντί να συζητάμε, για παράδειγμα, την αλλαγή του εκλογικού συστήματος, την καθιέρωση της «απλής και άδολης αναλογικής» {Θου Κύριε...), η συζήτηση εξαντλείται στις ημερομηνίες για τις κάλπες. Η κυβέρνηση, αναμένοντας «δώρο εξ ουρανού για το χρέος», ετοιμάζεται να μοιράσει εκατομμύρια ευρώ από το πρωτογενές πλεόνασμα, να σκαρώσει προγράμματα βραχύβιας απασχόλησης μέσω Δήμων, να κάνει καμιά δεκαριά χιλιάδες διορισμούς – όλα μέχρι τον Μάιο.

Tο ποτάμι έχει μπει σ’ ένα δρόμο που είναι δύσκολο να σταματήσει

 Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

Tα τελευταία 4 χρόνια στη χώρα μας διεξάγεται ένας κανονικός πόλεμος. Στη Βουλή, στα τηλεοπτικά παράθυρα, τα κόμματα διασταυρώνουν τα ξίφη τους για το χρέος, την τρόικα, τις δόσεις, τη Μέρκελ, τα μνημόνια, ποιος θα τα διαπραγματευτεί και ποιος θα τα σκίσει. Πίσω από αυτό τον ψεύτικο πόλεμο εντυπώσεων για το φιλοθεάμον κοινό, δίνονται οι πραγματικές μάχες. Αυτό που συμβαίνει τώρα δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ. Υπουργοί, από τα σημαντικότερα ονόματα της μεταπολίτευσης, βρίσκονται στον Κορυδαλλό ισόβια. Βουλευτές, στελέχη των κομμάτων, οδηγούνται στον εισαγγελέα ο ένας μετά τον άλλον. Δήμαρχοι δικάζονται και οδηγούνται στις φυλακές, νομάρχες καταδικάζονται και καθαιρούνται από τα αξιώματά τους. Τουλάχιστον 4 ιδιοκτήτες τραπεζών έχουν ήδη οδηγηθεί στη δικαιοσύνη. Οικονομικοί παράγοντες από τους μεγιστάνες της μεταπολίτευσης, εφοπλιστές, εκδότες, επιχειρηματίες που ελέγχουν με τις συμμετοχές τους το σύνολο σχεδόν των μέσων ενημέρωσης, αντιμετωπίζουν βαριές ποινές. Οι ηγέτες των μεγαλύτερων συνδικαλιστικών σωματείων της χώρας είναι υπό δικαστική εκκρεμότητα. Δεκάδες στελέχη των ενόπλων δυνάμεων οδηγούνται στη δικαιοσύνη για τις μίζες των εξοπλιστικών προγραμμάτων. Οι γεωργικοί συνεταιρισμοί ερευνώνται και αποκαλύπτεται σωρεία σκανδάλων. Ακολουθούν οι ΜΚΟ.

Τα Γιάννενα, το ΕΜΠ και οι Τούρκοι

 Του Απόστολου Λακασά, Καθημερινή, 16.1.14

Τα Γιάννενα απέκτησαν πανεπιστήμιο –ιδρύθηκε το 1964–, αλλά δεν απέκτησαν πολυτεχνείο διότι ήταν... σκλαβωμένα από τους Τούρκους. Τώρα πια, καθώς η χώρα οδεύει ελεύθερη προς τον εορτασμό των 200 ετών από την Επανάσταση του ’21, ήλθε η ώρα και τα Γιάννενα να αποκτήσουν τουλάχιστον πολυτεχνική σχολή; Την άνοιξη του 2013 το υπουργείο Παιδείας αποφάσισε, στο πλαίσιο του εξορθολογισμού του χάρτη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (σχέδιο «Αθηνά»), να λειτουργήσει από το επόμενο ακαδημαϊκό έτος 2014-2015 τμήμα Αρχιτεκτονικής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Στα Γιάννενα, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, το πρυτανικό συμβούλιο του τοπικού πανεπιστημίου επανέφερε το αίτημά του προς το υπουργείο Παιδείας για δημιουργία νέας πολυτεχνικής σχολής στην Ελλάδα, την οποία θα συγκροτήσουν τα υπάρχοντα πενταετή τμήματα Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών (Η/Υ) και Μηχανικών Επιστήμης των Υλικών μαζί με το τμήμα της Αρχιτεκτονικής που θα λειτουργήσει από τον επόμενο Οκτώβριο. Στην Αθήνα, μάλιστα, στις 9 Ιανουαρίου ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Σταύρος Καλογιάννης, από τον νομό Ιωαννίνων, ζήτησε, με κοινοβουλευτική ερώτησή του προς τον υπουργό Παιδείας κ. Κ. Αρβανιτόπουλο, «η Πολιτεία να δει την ίδρυση πολυτεχνικής σχολής στα Ιωάννινα και ως φόρο τιμής προς τους μεγάλους Ηπειρώτες εθνικούς ευεργέτες.

24 χρόνια χωρίς τείχος

Του Γιώργου Σιακαντάρη, the books' journal, τχ. 38

---

Στα 1917, η κομμουνιστική επανάσταση εκπροσωπούσε το φως και την ελπίδα των κοινωνιών που στόχευαν να απαλλαγούν από τα δε- σμά της φεουδαρχία και, αργότερα, του καπιταλισμού. Στα 1989, οπότε και τα μαρξιστικά καθεστώτα της ανατολικής Ευρώπης κα- τέρρευσαν, ο κομμουνισμός αποδείχθηκε ένα κοινωνικό και πολιτικό σύστημα, το οποίο είχε καταρρεύσει ηθικά στις συνειδήσεις των ανθρώπων πολλά χρόνια πριν.

Άραγε, πώς τόσο υψιπε-τείς προθέσεις οδήγη- σαν σε τόσο χαμερπείς πράξεις; Πώς μια ομάδα αγνών επαναστατών, που δεν αμφιβάλλουν ότι κατέχουν τους «αντικειμενικούς νόμους της ιστορίας», τους οποίους προφανώς αγνοούν οι «μάζες», στο όνομα της χειραφέτησης, εγκαθίδρυσαν ένα καθεστώς χαρακτηριστικά του οποίου ήταν η ανελευθερία και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και τελικά, είναι η πανουργία της Ιστο- ρίας, ή μήπως η ειρωνεία της, που αποφάσισε τα πρώτα θύματα αυτής της επανάστασης να είναι οι ίδιοι οι πρωτεργάτες της; Ο Βίκτωρ Λβόβιτς Κίμπαλτσιτς  (1890-1947), όπως ήταν το πραγ- ματικό όνομα του Βἰκτωρ Σερζ, ξε- κίνησε την πολιτική και θεωρητική του ζωή ως αναρχικός. Στην πο- ρεία όμως τον κατέκτησαν οι ιδέες της Ρωσικής Επανάστασης. Αποτέλεσμα: αυτός ο αναρχικός συ- νεργάστηκε με τον Τρότσκι και κυ- νηγήθηκε από τον Στάλιν.   Στο βιβλίο του Λέων Τρότσκι, στην ουσία, δεν γράφει τη βιογρα- φία του προσώπου που επιδίωξε την παγκόσμια επανάσταση1. Αντι- θέτως, περιγράφει το δράμα της δικής του προσωπικής ιστορίας και, μέσω αυτής, τις απογοητεύ- σεις της επαναστατικής γενιάς και, εν τέλει, την αποτυχία του καθστώτος που έφερε η εξέγερση του  Οκτωβρίου 1917.

Λαϊκισμός, πατριδοκαπηλία και πολιτική

Της Άννας Φραγκουδάκη, Protagon, 14.01.14
Φαινόμενο κοινό σε όλες τις χώρες της ΕΕ είναι η βαθιά πολιτική κρίση. Τα κόμματα εξουσίας δεν έχουν πλέον την εμπιστοσύνη και έχουν χάσει υψηλότατα ποσοστά από τους παραδοσιακούς τους ψηφοφόρους. Και δίπλα, παράπλευρη απώλεια της δημοκρατίας είναι η άνοδος ακροδεξιών μορφωμάτων στα ευρωπαϊκά κοινοβούλια, με την πολιτική κρίση να παίρνει τη μορφή αμφισβήτησης των θεσμών και του κοινοβουλευτικού συστήματος.
Η βαθιά πολιτική κρίση ευνοεί την κυριαρχία ακραίου λαϊκισμού, που ιδίως στην Ελλάδα μετατρέπει την πολιτική σε αδιέξοδο. Είναι πρωτεύουσα ανάγκη να ανατραπεί αυτή η ισορροπία που επιτρέπει στον λαϊκισμό να κυριαρχεί απʼ άκρη σʼ άκρη, ενώ τα πολιτικά κόμματα γενικά δείχνουν να μη μαθαίνουν από την εμπειρία. Μια μικρή ελπίδα είναι η προσπάθεια ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς με την πρωτοβουλία των 58. Δεν ξέρω τι θα προκύψει, ούτε αν υπάρχει δυνατότητα να διαμορφωθεί κεντροαριστερά. Υπάρχει όμως κάτι πολύ σημαντικό, το τεράστιο αίτημα της κοινωνίας των πολιτών, όπως έδειξε το απρόσμενα μεγάλο πλήθος στην πρώτη δημόσια εκδήλωση αυτής της πρωτοβουλίας στις 9/12.
Ο λαϊκισμός
Ο λαϊκιστικός λόγος εκπέμπει μηνύματα αξιολογικά και αφοριστικά, σε μια διχοτομική λογική αντιπαράθεσης του καλού με το κακό. Χρησιμοποιεί συστηματικά τις απλουστεύσεις και τη γενίκευση. Δεν απευθύνεται στη λογική και την κρίση των πολιτών αλλά στα συναισθήματα και μεταθέτει όλα τα ζητήματα της πολιτικής στο πεδίο της ηθικής.

Ο Φιλιππίδης είναι η κορυφή του παγόβουνου...

 Του Κώστα Στούπα, www.capital.gr

Αν ανταμείβεις κάποιον κάθε φορά που τεμπελιάζει ή κλέβει και τον τιμωρείς κάθε φορά που προσπαθεί να εργαστεί ή να δημιουργήσει κάτι η συνέπεια θα είναι να δημιουργήσεις μια κοινωνία με κηφήνες και κλέφτες...Οι περιπτώσεις του Άγγελου Φιλιππίδη, του Δ. Τομπούλογλου, του Δημήτρη Τσουκαλά, του Ρίζου Ρίζου κ.ά. δεν είναι οι εξαιρέσεις στον τρόπο που λειτουργεί το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, το ελληνικό δημόσιο και η οικονομία γενικότερα. Αποτελούν τον κανόνα με βάση τα κίνητρα και τις τιμωρίες που έχει θεσπίσει το ελληνικό  πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό status quo τις τελευταίες δεκαετίες.Δυο από τα βασικότερα κίνητρα του ανθρώπινου είδους,  παραμένουν η επιθυμία για πλουτισμό και αναπαραγωγή. Με τη συσσώρευση υλικού πλούτου οι άνθρωποι προσπαθούν να καλύψουν την ανασφάλεια που νιώθουν για το μέλλον.  Με την αναπαραγωγή της διαιώνισης των γονιδίων τους ορίζουν πολλές από τις ενστικτώδεις συμπεριφορές τους. Ανάλογα με τα κίνητρα που θεσπίζει μια πολιτεία για την κάλυψη αυτών των βασικών αναγκών έχουμε σαν αποτέλεσμα κοινωνίες και οικονομίες που προάγουν την ισορροπία και την ευημερία και άλλες που ωθούν στην διάλυση και τον παρασιτισμό.  Για να πετύχει κάποιος υλική ευημερία, δηλαδή να πλουτίσει, τις τελευταίες δεκαετίες είχε περισσότερες πιθανότητες να το πετύχει μέσω του παρασιτισμού επί του δημόσιου πλούτου παρά μέσω της δημιουργίας πλούτου, ιδίως στον ιδιωτικό τομέα.